Ομολογία

Δεν τον σεβάστηκαν στη ζωή, τον προσέβαλαν και μετά θάνατον

Ασέβειες και απρέπειες που έλαβαν χώρα

κατά την εξόδιο ακολουθία του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη

Παρακολούθησα, στο μητροπολιτικό Ναό της Φλώρινας, την εξόδιο ακολουθία του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη. Πικράθηκα, σκανδαλίστηκα και συγχύστηκα μ’ αυτά που είδα και άκουσα. Ένιωσα, ότι κάποιοι μετέτρεψαν την ιερή αυτή στιγμή σε μια εκκοσμικευμένη παράσταση, ομοιάζουσα με τις γνωστές φιέστες των δεσποτάδων ―στα «ονομαστήρια», «πολυαρχιερατικά συλλείτουργα» κ.λ.π.― όπου αντί να τιμηθούν οι εορτάζοντες Άγιοι, προβάλλονται και αλληλολιβανίζονται οι ίδιοι.

ΑΠΟΣΙΩΠΗΘΗΚΕ

Η ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Η εξόδιος ακολουθία διήρκησε τρεις ώρες, από τις οποίες οι δύο (2), περίπου, ήταν οι επικήδειοι λόγοι! Με εξαίρεση την ομιλία του ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, κανείς άλλος επικήδειος δεν με άγγιξε.

Οι ομιλήσαντες αναφέρθηκαν στην πολύπλευρη δράση αυτού του μεγάλου εκκλησιαστικού άνδρα: Την πλούσια φιλανθρωπική του δραστηριότητα, τη δημιουργία πλήθους αγαθοεργών ιδρυμάτων, αλλά και τους θαρραλέους ελεγκτικούς του λόγους απέναντι σε όλους τους ισχυρούς: από τους Ιταλούς κατακτητές, μέχρι Βασιλείς και πρωθυπουργούς! Επίσης, μνημόνευσαν τους αγώνες του για την Εκκλησία την οποία ήθελε «ζώσα και ελευθέρα», αλλά και για την πατρίδα, την οποία υπεραγαπούσε. Όλα αυτά, για τα οποία ο π. Αυγουστίνος αγωνίστηκε με απαράμιλλο πάθος, ήταν αρκετά για να τον κάνουν να ξεχωρίσει από κάθε άλλο επίσκοπο της Εκκλησίας μας.

Ωστόσο, το διακριτικό γνώρισμα του του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη, το χαρακτηριστικό που τον ανέδειξε σύγχρονο σύμβολο της Ορθοδοξίας, ήταν οι σκληροί αγώνες του για τη διαφύλαξη του ανόθευτου της Ορθοδόξου Πίστεως∙ οι αγώνες του ενάντια στις αιρέσεις, και ιδιαίτερα ενάντια στις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού! Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να το τεκμηριώσει αυτό. Το αποδεικνύουν οι ομιλίες και τα κείμενά του.

Το ομολογούν και τα δύο πολυσέλιδα βιβλία που έγραψε εναντίον των δυό αυτών αιρέσεων : «Η Ορθοδοξία έναντι του Οικουμενισμού» και το «Αντιπαπικά» (εκδ. «Ο Σταυρός»). Κανένας επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας δεν έγραψε ποτέ βιβλία για τον Οικουμενισμό και τον Παπισμό. Μόνο ο π. Αυγουστίνος!¹ Αυτοί οι αγώνες του Γέροντα ήταν που τον έκαναν γνωστό στα πέρατα της γης. Σε όλο τον κόσμο ήταν, για χρόνια, δεδομένο ότι «ο φάρος της Ορθοδοξίας» ήταν το Άγιον Όρος και το «κάστρο της Ορθοδοξίας» η Φλώρινα. Αυτοί οι αγώνες ήταν που ανάγκασαν τον προηγούμενο Πάπα να ομολογήσει σε ομάδα Ελλήνων που τον επισκέφθηκαν στο Βατικανό ότι: «Δυστυχώς, την υπόθεση της Ένωσης τη δυσκολεύει ένας επίσκοπος από τη χώρα σας, ονόματι “Καντιώτης”»!²

Εν τούτοις, κανείς ―ούτε ο εντεταλμένος της μητρόπολης Φλωρίνης!― δεν μίλησε για τη δράση του κατά του Οικουμενισμού. Μακρόσυρτοι επικήδειοι συνολικής διάρκειας, σχεδόν, δύο ωρών και ούτε μια κουβέντα για το θέμα αυτό! Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί …μυστήριο. Έχει την εξήγησή του, για την οποία θα μιλήσουμε λίγο αργότερα.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ!

Επικήδειο λόγο για τον κεκοιμημένο εκφώνησε και ένας γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε το ότι για τον π. Αυγουστίνο απέστειλε μήνυμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κατ’ εμέ, αυτή η κίνηση του επικεφαλής της παναιρέσεως του Οικουμενισμού ήταν υποκριτική και προκλητική. Η μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση ήταν η φυσική παρουσία δύο Οικουμενιστών Αρχιερέων στην εξόδιο του Γέροντα. Πρόκειται για τους μητροπολίτες Δημητριάδος και Σύρου.

Εκτός των άλλων αντορθόδοξων ενεργειών του, ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος ήταν ο Αρχιερεύς που το 2006 στο Porto Alegre της Βραζιλίας, στην τελευταία Συνέλευση του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.), ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, αποδέχθηκε το πιο αντίχριστο «εκκλησιολογικό» κείμενο-συμφωνία που γράφτηκε ποτέ. Αποδεχόμενος το επαίσχυντο αυτό κείμενο, ο μητροπολίτης Δημητριάδος «ισοπέδωσε» την ορθόδοξη εκκλησιολογία εξισώνοντας την Ορθοδοξία με τις 340 αιρετικές προτεσταντικές παραφυάδες! Δέχτηκε ότι αυτό που οριοθετεί την Εκκλησία είναι το κάθε είδους «βάπτισμα» και όχι η κοινή ορθή Πίστη, η Παράδοση και η Αποστολική διαδοχή! Επίσης, δέχτηκε ότι η Εκκλησία μας είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε κοινωνία με όλες τις αιρέσεις του Π.Σ.Ε., προκειμένου να εκπληρώσει την Καθολικότητά της! Είναι ανήκουστες και φρικτές οι βλασφημίες κατά του Αγίου Πνεύματος που συνομολόγησε ο εν λόγῳ Ιεράρχης, όπως λόγου χάριν το ότι, με αυτή τη συμφωνία, οι κακοδοξίες και τις πλάνες των αιρετικών ψευδοεκκλησιών του Π.Σ.Ε. ονομάστηκαν «διαφορετικές διατυπώσεις της ίδιας πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»!³

Και μόνο γι’ αυτή του την πράξη θα έπρεπε, ο Δημητριάδος, να καθαιρεθεί∙ τουλάχιστον, έπρεπε να του γίνει αυστηρή επίπληξη. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα έπρεπε κάποιος να φέρει το θέμα στη Σύνοδο. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας! Ούτε και ο διάδοχος του π. Αυγουστίνου! Άραγε, αυτά τα γνωρίζει ο πιστός λαός της Φλώρινας;

Είναι γνωστό ότι ο μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος είναι λατινόφρων. Στην επαρχία του, στην οποία ζει πολυπληθής ρωμαιοκαθολική κοινότητα, συμπεριφέρεται σαν να είναι μια εκκλησία ο Παπισμός και η Ορθοδοξία, αμβλύνοντας το ορθόδοξο αισθητήριο των πιστών! Μάλιστα, μέχρι πρόσφατα, εξέδιδε κάθε χρόνο από κοινού με τον Παπικό «επίσκοπο» της Σύρου ποιμαντορική εγκύκλιο για το νέο έτος! Σταμάτησε μόνο όταν ένας χριστιανικός σύλλογος ζήτησε, εγγράφως, από την Ιερά Σύνοδο την καθαίρεσή του σε περίπτωση που θα επαναλάμβανε το εν λόγῳ ατόπημα.⁴ Σημειωτέoν, ότι δεν άκουσα να διαμαρτύρεται ποτέ η μητρόπολη Φλωρίνης απέναντι στις αντορθόδοξες ενέργειες τόσο του μητροπολίτη Σύρου, όσο και του άλλου μεγάλου και προκλητικού λατινόφρονα της ελλαδικής Εκκλησίας, του μητροπολίτη Μεσσηνίας.

Ο Άγιος Μάρκος, επίσκοπος Εφέσου, ο Ευγενικός, ο οποίος, στη ψευδοσύνοδο Φεράρρας–Φλωρεντίας, έζησε στο «πετσί» του την υποτέλεια και την προδοτική στάση των λατινοφρόνων «ορθόδοξων» συνεπισκόπων του, όρισε στη διαθήκη του να μην επιτραπεί σε κανέναν απ’ αυτούς να έρθει στην κηδεία του!⁵ Τόση αποστροφή ένιωθε για τους «ορθόδοξους» λατινόφρονες! Είμαι βέβαιος ότι και ο π. Αυγουστίνος θα έφριττε αν γνώριζε ότι στην κηδεία του θα παρίσταντο μεγαλόσχημοι αποστάτες της Ορθοδοξίας. Δεν προέβλεψε, όμως, κάτι σχετικό στη διαθήκη του διότι, απλούστατα, …δεν περίμενε ποτέ ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο! Ερωτάται η μητρόπολη: Ποιός κάλεσε αυτούς τους αιρετικούς να παραστούν στην κηδεία του Γέροντα;

ΑΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ:

ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΑΠΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΛΟΓΟΣ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ

Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Κατά τη διάρκεια της εκφώνησης των επικηδείων, στον αυλόγυρο του Ναού, συνάντησα ένα νεαρό μέλος της αδελφότητας του “Σταυρού”, ονόματι Αντώνη, τον οποίο γνώριζα από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα. Τον είδα πολύ λυπημένο. Τον ρώτησα και μου είπε ότι ο πρωτοσύγκελλος της μητρόπολης, π. Ιουστίνος Μπαρδάκας, δεν επέτρεψε να διαβαστεί ο σύντομος λόγος του αντιπροέδρου της αδελφότητας, κ. Νίκου Σωτηρόπουλου, ο οποίος δεν μπόρεσε να παραστεί λόγῳ ασθενείας.

Θα πω κάτι που θα ξενίσει κάποιους, αλλά δεν θα φανεί περίεργο σ’ εκείνους που γνώριζαν καλά τον π. Αυγουστίνο: Ο Γέροντας αγαπούσε την Αδελφότητα του “Σταυρού” εξ’ ίσου με τη μητρόπολη! Έλεγε συχνά: «Είμαι στη Φλώρινα αλλά η καρδιά μου βρίσκεται στην Αθήνα»! Αυτή, λοιπόν, η πράξη του πρωτοσυγκέλλου ήταν μια ασέβεια όχι μόνο απέναντι στην αδελφότητα, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον π. Αυγουστίνο. Είναι εξοργιστικό: Ο πιστός λαός κουράστηκε ακούγοντας, επί δύο ώρες, επικήδειους από άτομα που ελάχιστη σχέση είχαν με τον π. Αυγουστίνο –μεταξύ αυτών και από δύο δημάρχους και δύο Νομάρχες!– αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να ειπωθούν δυό λόγια από πνευματικά τέκνα του Γέροντα! Ωστόσο, η αντιμετώπιση αυτή έχει και …μια «λογική»: μπροστά στους εκπροσώπους του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη και του φιλοοικουμενιστή Αρχιεπισκόπου, η παρουσία της αδελφότητας που ασκεί δριμεία κριτική στον Οικουμενισμό θα ήταν …μια παραφωνία!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. Μπαρδάκας φέρθηκε άσχημα στα πνευματικά παιδιά του Καντιώτη. Στον «Χαριστήριο Τόμο» που εξέδωσε η μητρόπολη για τον π. Αυγουστίνο, και του οποίου την επιμέλεια είχε ο ίδιος, είναι υποτυπώδης η αναφορά στην αδελφότητα που με κόπο ίδρυσε ο Γέροντας και η οποία εξέδωσε τα 82 βιβλία του!

Όλ’ αυτά, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έκανε ο πρωτοσύγκελλος πριν από τρία χρόνια. Όπως είναι γνωστό, κάποια στιγμή, αρκετά μέλη της αδελφότητας πήγαν στην Πάρο και επάνδρωσαν την εκεί ιστορική Μονή της Λογγοβάρδας, η οποία και συνέχισε την έκδοση του μαχητικού φυλλαδίου που εξέδιδε ο π. Αυγουστίνος, της «Χριστιανικής Σπίθας». Το Μάιο του 2007, λοιπόν, η «Σπίθα» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο ένα άρθρο με τίτλο: «Ζητείται Επίσκοπος». Το κεντρικό νόημα του άρθρου ήταν ότι μετά την βδελυρή επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι και τα όσα απαράδεκτα έγιναν εκεί, ζητείται Επίσκοπος που θα υψώσει, επιτέλους, φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στον οικουμενιστικό κατήφορο του Πατριάρχη. Εξεπλάγην όταν, στον Ι. Ναό Αγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος, άκουσα τον πρωτοσύγκελλο της μητρόπολης να καταφέρεται με μένος κατά της «Σπίθας» και να λέει ότι οι συντάξαντες το άρθρο «κινήθηκαν από το Διάβολο»!

Κατ’ αρχάς, αρμόδιοι να απαντήσουν στο δημοσίευμα ήταν αυτοί που «θίγονταν», δηλαδή οι μητροπολίτες της Εκκλησίας μας. Τη στιγμή, λοιπόν, που αυτοί λούφαξαν και δεν τόλμησαν να απαντήσουν (και τί να πουν;), ποιά δουλειά είχε ο π. Ιουστίνος να εμφανιστεί «βασιλικότερος του Βασιλέως» και αυτόκλητος «συνήγορος» υπεράσπισης των δεσποτάδων;

Με την ενέργειά του αυτή ο πρωτοσύγκελλος εκτέθηκε. Έδειξε πόσο ανίδεος και άσχετος είναι με τον π. Αυγουστίνο. Αν τον παρακολουθούσε λιγάκι, θα καταλάβαινε ότι η εναγώνια έκκληση «ζητείται Επίσκοπος» ήταν ένα από τα βασικά και χρόνια αιτούμενα του πατρός. Θα αναφέρω απομαγνητοφωνημένα απόσπάσματα από ομιλίες του Γέροντα: «Αλωνίζουν εδώ στην Ελλάδα οι αιρετικοί, αλωνίζουν οι άθεοι, αλωνίζουν οι πάντες, διότι δεν έχουμε επισκόπους που να ζούνε και να πεθαίνουν για την Πίστη μας∙ δεν υπάρχουν! [...]

Δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δεν υπάρχει σήμερα Βασίλειος. Δυστυχώς, οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος να αγωνισθούν! Τρέμουν, φοβούνται να μη καθαιρεθούν!»⁶ Μήπως και ο πατήρ «κινούνταν από το Διάβολο» εκφραζόμενος έτσι; Άπαγε της βλασφημίας! Την ίδια άποψη με τον π. Αυγουστίνο είχε και ο Γέρων Παΐσιος, ο οποίος γράφει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές»! ⁷

Από τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε ότι ο προσβλητικός λόγος που εξεστόμισε ο πρωτοσύγκελλος δεν στρεφόταν μόνο κατά των πνευματικών παιδιών, αλλά, στην ουσία, και κατά του προσώπου του ιδίου του π. Αυγουστίνου. Αντί, λοιπόν, να απολογηθεί ο π. Ιουστίνος που η μητρόπολη «δεν έβγαλε άχνα» για τα όσα φοβερά διαδραματίστηκαν, τότε, στην Κωνσταντινούπολη, που ατίμασαν και εξευτέλισαν την Ορθοδοξία, είχε το θράσος να καθυβρίσει αυτούς που αγωνιούν για την Πίστη και ενδιαφέρονται να ενημερωθεί ο κόσμος! Το ότι το Ευαγγέλιο αποτρέπει τους χριστιανούς από το να τρέχουν σε κοσμικά δικαστήρια και να καταφέρονται κατ’ αλλήλων⁸, δεν πρέπει να το εκμεταλλεύονται κάποιοι, υβρίζοντας και συκοφαντώντας συνανθρώπους τους.

Ας μου επιτρέψει ο πρωτοσύγκελλος να του πω ότι «κινούμενοι από το Διάβολο» είναι οι Οικουμενιστές, με τους οποίους φαίνεται να έχει καλές σχέσεις, καθώς και οι επισκοπομανείς αρχιμανδρίτες, οι οποίοι ξεπουλάνε τα πάντα προκειμένου να φορέσουν μίτρα! Κατά τον πατέρα Αυγουστίνο, αυτοί οι αθεόφοβοι ρασοφόροι που κολακεύουν και κάνουν “τεμενάδες” στους μητροπολίτες για να αποκτήσουν την εύνοιά τους, είναι η αιτία της κακοδαιμονίας στην Εκκλησία σήμερα. Λέγει ο Γέροντας:

«Εκείνοι που έχουνε μέσα τους μια μικρά ευλάβεια, που πιστεύουν στο Θεό, ακούνε επισκοπικό αξίωμα και τρέμει η ψυχή τους! [Γι’ αυτό] και τους άρπαζε δια της βίας ο λαός και τους έκανε επισκόπους! Άρπαξε τον Μέγα Βασίλειο δια της βίας, άρπαξε τον Χρυσόστομο δια της βίας, άρπαξε τον Αθανάσιο δια της βίας...Τώρα αρπάζουν αυτοί δια της βίας το επισκοπικό αξίωμα! Ιδού η μεγάλη διαφορά. Και σας ερωτώ: Από τέτοιους δεσποτάδες, που μπήκαν όχι από την πόρτα αλλά από τα παράθυρα κι από τα κεραμίδια, μπορείς να περιμένεις κάτι καλό; Διότι για να γίνει κανείς δεσπότης πρέπει να είναι ή θεόκλητος ή δημόκλητος. Αυτούς ούτε ο Θεός τους κάλεσε, ούτε ο λαός τους διάλεξε! Και εν γένει σήμερα τους δεσποτάδες στην Εκκλησία μας ούτε ο Θεός τους καλεί, ούτε ο λαός τους διαλέγει»!⁹

ΑΤΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ, ΩΣ ΟΜΙΛΗΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΟΝΤΑ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

Ο π. Αυγουστίνος ήταν σημείο αντιλεγόμενο ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας! Άλλοι τον θεωρούσαν εφάμιλλο των Πατέρων της Εκκλησίας και άλλοι ―ακόμη και επίσκοποι― τρελό, ακραίο και φανατικό. Αυτό που μετράει, όμως, δεν είναι η γνώμη η δική μας, αλλά η γνώμη του Θεού. Γι' αυτόν τον άνθρωπο μίλησαν με θερμά λόγια σύγχρονοι πνευματοφόροι Άγιοι: Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης και ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Αυτά έχουν καταγραφεί σε βιβλία¹⁰. Επίσης, ο γνωστός χαρισματούχος γέροντας Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης, είχε πει, κάποτε, σε γνωστό μου πρόσωπο, επί λέξει, τα εξής: «Τον π. Αυγουστίνο τον έχω μέσα στην καρδιά μου∙ ομοιάζει με τους Πατέρες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου»!

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι ο π. Αυγουστίνος ήταν μια αγιασμένη μορφή της Εκκλησίας μας. Όμως, ο Γέρων Παΐσιος έλεγε ότι «για τους Αγίους δικαιούνται να μιλήσουν μόνο οι Άγιοι». Στην συγκεκριμένη περίσταση, κατ’ οικονομίαν, ελλείψει αγίων, πιστεύω ότι θα έπρεπε να μιλήσουν άνθρωποι που, επί χρόνια, έδωσαν κοινούς αγώνες με το Γέροντα, όπως, λόγου χάρη, ο π. Νικηφόρος Μανάδης ή ένα εκ των γηραιοτέρων μελών της αδελφότητας που ίδρυσε ο Γέροντας στην Αθήνα. Αντ’ αυτών, όμως, μίλησε ο νεαρός πρωτοσύγκελλος της μητρόπολης, π. Ιουστίνος Μπαρδάκας! Και ερωτώ: Ποιες εμπειρίες έχει και ποιους αγώνες έδωσε με τον Γέροντα ο εν λόγῳ κληρικός που έχει, σχεδόν, το ένα τρίτο της ηλικίας του; Κατ’ αρχάς, είναι ασέβεια το να μιλούν οι νέοι και οι άσχετοι και να παρακολουθούν, άφωνοι, οι γέροντες, οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» από τις μάχες που έδωσαν από κοινού με τον π. Αυγουστίνο. Εγώ ξέρω ότι η τάξη στην Εκκλησία μας είναι να ομιλούν οι γέροντες και να ακούν με σεβασμό οι νεότεροι, και όχι το αντίθετο.

Ο νεαρός πρωτοσύγκελλος μίλησε όχι εκ μέρους του μητροπολίτη, αλλά «ως εκπρόσωπος του κλήρου και του μοναχισμού της μητροπόλεως». Άραγε, πότε οι ιερείς και οι μοναχοί/ές της Φλωρίνης και της Εορδαίας συνεννοήθηκαν και αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν τον π. Ιουστίνο να μιλήσει εκ μέρους τους; Εξ’ άλλου, στην εκφώνηση των επικήδειων για τον εκλιπόντα, την παρουσίαση των ομιλητών την έκανε ο ίδιος ο πρωτοσύγκελλος. Είναι αδόκιμο και πρωτοφανές ο παρουσιαστής να είναι, ταυτόχρονα, και ομιλητής!

Στην ομιλία του ―μπροστά στις κάμερες και τους προβολείς του τηλεοπτικού σταθμού 4Ε, που μετέδιδε απευθείας την ακολουθία στην Ελλάδα και το εξωτερικό― με ύφος υιού που έχασε τον πολυαγαπημένο του πατέρα και με φωνή που έδειχνε κατάφορτη από συγκίνηση, ο π. Ιουστίνος σκιαγράφησε τον εκλιπόντα. Να με συμπαθά ο νεαρός αρχιμανδρίτης, αλλά δεν με έπεισε. Δεν πείστηκα ότι αυτά που έλεγε τα πίστευε.

Αυτό, λοιπόν, που, κατά τη γνώμη μου, κατέστησε ατυχή και ακατάλληλη την επιλογή του πρωτοσύγκελλου της μητρόπολης, ως ομιλητή για την εξόδιο του πατρός Αυγουστίνου, δεν ήταν τόσο το νεαρό της ηλικίας του, ούτε το γεγονός ότι ήταν αμέτοχος στους αγώνες που ο Γέροντας έδωσε, αλλά κάποια άλλα δεδομένα πολύ πιο σοβαρά. Και το σοβαρότερο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι επί των ημερών του, η μητρόπολη Φλωρίνης άλλαξε γραμμή πλεύσης, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, εγκαταλείποντας την πνευματική παρακαταθήκη του π. Αυγουστίνου Καντιώτη. Όσο ήταν εκείνος επίσκοπος και πρωτοσύγκελλος ο π. Θεόκλητος Πασσαλής, η μητρόπολη ήταν το άπαρτο «φρούριο της Ορθοδοξίας». Πρωτοστατούσε σε όλους τους αγώνες της Εκκλησίας και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αιρετικών και ιδιαίτερα των λατινοφρόνων και των Οικουμενιστών «ορθόδοξων» Αρχιερέων. Μετά την (εξαναγκασμένη) παραίτηση του Γέροντα, την μετακίνηση του κ. Θεοκλήτου στο θρόνο του και την τοποθέτηση του κ. Ιουστίνου στη θέση του πρωτοσυγκέλλου, η μητρόπολη εσιώπησε. Η αγωνιστική διάθεση εκμηδενίστηκε και ακολουθήθηκε η βολική και «ασφαλής» τακτική του στρουθοκαμηλισμού απέναντι στην επελαύνουσα και οργιάζουσα αίρεση του Οικουμενισμού, η οποία άνοιξε μέτωπο και στην Ελλάδα μετά την αναρρίχηση του μακαριστού Χριστοδούλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Την τελευταία δεκαετία ο πιστός λαός της Φλώρινας και της Πτολεμαΐδας βρίσκεται σε βαθύ σκοτάδι, στο οποίο, σκόπιμα, τον κρατά η μητρόπολη.

Η αλλαγή πορείας της μητρόπολης αποτυπώνεται και στο επίσημο περιοδικό της, την «Σάλπιγγα Ορθοδοξίας», διευθυντής σύνταξης της οποίας είναι ο πρωτοσύγκελλος. Το άλλοτε αγωνιστικό περιοδικό, αποκρύπτει από τους συνδρομητές του την αποθρασυμένη οικουμενιστική λαίλαπα και τα εμφανίζει όλα «ρόδινα» μέσα στην Εκκλησία! Για τους υπεύθυνους της «Σάλπιγγας», ο κακόδοξος μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλαδικής Εκκλησίας, αναγνώρισε εκκλησιαστική υπόσταση σε Παπισμό και Προτεσταντισμό, ήταν «μεγάλος» ιεράρχης και το κενό που μας άφησε …δυσαναπλήρωτο! Συχνά, στις πρώτες σελίδες του περιοδικού, ο αιρεσιάρχης Πατριάρχης Βαρθολομαίος φοράει το ορθόδοξο προσωπείο του και στέλνει μηνύματα στους χριστιανούς, με τη φωτογραφία του να πλασάρεται δίπλα σε φωτογραφία του π. Αυγουστίνου!

Στο έντυπο που διευθύνει ο π. Ιουστίνος, δεν θα πληροφορηθείς για τις προδοτικές συμφωνίες που υπογράφονται σε βάρος της Ορθοδοξίας∙ δεν πρόκειται να μάθεις για τις διαχριστιανικές και πανθρησκειακές κακοδοξίες του «Πατριάρχη του Γένους» (…των δαιμονίων), για τις επισκέψεις του στις εβραϊκές Συναγωγές και για τα Κοράνια που (αντί Ευαγγελίου) δωρίζει εδώ κι εκεί! Πρόσφατα, ένας δημοσιογράφος από θεσσαλονίκη πρότεινε στον πρωτοσύγκελλο της Φλώρινας να μετονομάσει το περιοδικό από «Σάλπιγγα Ορθοδοξίας» σε «Λήθαργο Ορθοδοξίας»!

Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, αυτή η απομάκρυνση της μητρόπολης από το δρόμο που χάραξε ο π. Αυγουστίνος, προκάλεσε έντονο κραδασμό και πνευματική διαίρεση και διχασμό σε κλήρο και λαό. Πάντως, στον επικήδειο λόγο του ο πρωτοσύγκελλος είπε: «Πατέρα Αυγουστίνε… σου ζητούμε συγνώμη γιατί πάμπολες φορές σε πικράναμε, σε συκοφαντήσαμε, σε αδικήσαμε, σου φερθήκαμε αχάριστα∙ δεν σε κατανοήσαμε∙ διαρρήξαμε την ενότητα και συνεχίζουμε να παραμένουμε διηρημένοι». Το αν αυτή η συγνώμη είναι ειλικρινής, θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

Δεν έχω κάτι προσωπικό με τον πρωτοσύγκελλο, ούτε στο κείμενο αυτό θέτω προσωπικά μου ζητήματα. Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Αν έγραψα κάποια ανακρίβεια, αν δεν κατάλαβα κάτι καλά και το απέδωσα εσφαλμένα, αν έκανα μια λάθος εκτίμηση, τον παρακαλώ να με διορθώσει.

Ομολογώ ότι ο εν λόγῳ νεαρός κληρικός έχει πολλά τάλαντα και είναι ικανότατος. Πιστεύω, όμως, ότι τοποθετήθηκε σε θέση που δεν του ταίριαζε. Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε κάποιο άλλο διακόνημα. Μάλιστα, τον τελευταίο χρόνο τον βλέπω συχνότατα στο εκκλησιαστικό τηλεοπτικό κανάλι 4Ε σε ρόλο δημοσιογράφου του σταθμού. Τη μία βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα, την άλλη στην Αντιόχεια της Συρίας, την άλλη στα πιο απίθανα μέρη της Ελλάδας. Αν η εκκλησιαστική δημοσιογραφία τον θέλγει τόσο πολύ, τότε ας του δώσει ο Σεβασμιώτατος απολυτήριο προς μια μητρόπολη της κεντρικής Μακεδονίας ―για εξοικονόμηση χρόνου και χρημάτων― και ας βάλει στη θέση του έναν άνθρωπο που θα αφοσιωθεί απερίσπαστα στα της μητρόπολης.

ΕΚΚΛΗΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Η προς Κύριον εκδημία του πατρός Αυγουστίνου, μάς συγκλόνισε όλους. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι της μητρόπολης έπαιζαν «κρυφτούλι» με τον Γέροντα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, λόγῳ του γήρατος. Αποκορύφωμα της ασέβειας προς το πρόσωπό του ήταν η θριαμβευτική υποδοχή, το 2005, των δύο κεφαλών της αίρεσης του Οικουμενισμού, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, στην Φλώρινα και την Πτολεμαΐδα.

Τώρα, όμως, «τα ψέματα τελείωσαν». Ο Λέοντας της Ορθοδοξίας ελευθερώθηκε από το ασθενικό, κουβαριασμένο κορμάκι στο οποίο ήταν φυλακισμένος και μας βλέπει όλους. Κανείς δεν μπορεί, πλέον, να του κρυφτεί.

Κάνω, λοιπόν, θερμή, ικετευτική έκκληση στο μητροπολίτη μας, τον κ. Θεόκλητο, να αφήσει τους εγωισμούς, να αναγνωρίσει το μεγάλο σφάλμα που διέπραξε και να ακολουθήσει τα άγια χνάρια του προκατόχου του. Δεν θέλω, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που, επί τόσες δεκαετίες, ήταν στο πλευρό του πατρός Αυγουστίνου, δεν πήρε ούτε μια σπίθα από την φλόγα του. Πιστεύω ότι, όλ’ αυτά τα χρόνια, κάποια πρόσωπα ―καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, δεν έχει σημασία― επηρέασαν και αποπροσανατόλησαν τον Σεβασμιώτατο.

Όμως, «οι καιροί ου μενετοί»! Η οικουμενιστική αιρετική πυρκαγιά σαρώνει και κατακαίει τα πάντα. Υπάρχει άμεση ανάγκη ανάληψης δράσης από τους ευλαβείς επισκόπους της Εκκλησίας μας. Δόξα τῳ Θεῴ, υπάρχουν ακόμη αγωνιστές Αρχιερείς, όπως οι Δρυϊνουπόλεως, Κυθήρων, Αιτωλοακαρνανίας και Πειραιώς, που βάζουν το Χριστό πάνω από το θρόνο τους, με τους οποίους μπορεί να έλθει σε συνεννόηση ο π. Θεόκλητος. Το ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό, ώστε να αξιωθούμε να δοξολογήσουμε τον Θεό λέγοντας: «Τοιούτος ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς, άξιος διάδοχος του, εν Αγίοις, Πατρός ημών Αυγουστίνου!». Αμήν. Γένοιτο!

Πτολεμαΐδα, 14/9/2010

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Βασίλης Π. Κερμενιώτης

Kermeniotis_b@yahoo.gr

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Εσχάτως, ο μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ έγραψε ένα βιβλίο για τις αιρέσεις του Παπισμού.

2. Μέσα στην ομάδα των Ελλήνων που επισκέφθηκαν στο Βατικανό και συνάντησαν τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, ήταν και κάποιο πρόσωπο που, πρόσφατα, διετέλεσε αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, το όνομα του οποίου είναι στη διάθεση όποιου το ζητήσει.

3. «Κείμενο επί της Εκκλησιολογίας της Θ’ Συνελεύσεως του “Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών”(ΠΣΕ)»: http://orthodoxia-agiapisti.blogspot.com/2008/01/porto-alegre-2006.html

4. Την ανοιχτή επιστολή της «Φιλορθοδόξου Ενώσεως “Κοσμάς Φλαμιάτος”» προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μπορείτε να τη διαβάσετε από την ιστοσελίδα:

http://orthodoxia-agiapisti.blogspot.com/2008/01/2008.html

5. Βλ. Migne 160, σελ. 536,537.

6. Αποσπάσματα από απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του π. Αυγουστίνου. Από το βιβλίο: «Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως», εκδ. Α. Καπλάνογλου, Φλώρινα 2007, σελ. 32, 33 και 55. (Διάθεση: βιβλιοπωλείο «Έλαφος», Φλώρινα).

7. Επιστολή που ο Γέρων Παΐσιος έστειλε στις 23/1/1969 στον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Δημοσιεύτηκε από το περιοδικό «Παρακαταθήκη», τεύχος 52 του 2007.

8. Βλ. Α´Κορ. 6: 1 – 7 και σε συνάφεια με τα Ματθ. 18:15-17, Α´ Κορ. 4:12.

9. Απόσπασμα ομιλίας του πατρός από το βιβλίο της παραπομπής 6 και στις σελ. 33 και 35.

10. Από το βιβλίο «Ο Μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959)», Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχαι Δράμας 2002, Δ’ Έκδοσις», σελ. 127 και από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση», Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου λόγοι Β΄, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», 1999, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 40.