Ομολογία

Ο Άγιος Φιλούμενος ωμολόγουσε την Πίστιν του εις τους αλλοθρήκους. 

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

   Συνομιλώντας πριν πολλά χρόνια με κάποιον, που ως Αγιοταφίτης Ιερομόναχος είχε συλλειτουργήσει με τον Άγιο Φιλούμενο του Φρέατος του Ιακώβ, ζήτησα να μάθω κάτι για τον Άγιο.  Αυτή η συνομιλία είχε γίνει πολύ πριν την αγιοκατάταξη του Αγίου Φιλουμένου του Κυπρίου.

   Για  τον Άγιο Φιλούμενο γνώριζα μόνο  εκείνα που είχαν γραφεί στον Τύπο το έτος 1979 για το μαρτύριό του.  Ζητώντας λοιπόν  να μάθω περισσότερα για τον Άγιο Φιλούμενο, ο συνομιλητής μου απάντησε με απλότητα τα εξής :  «Ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος… Να όταν  έλεγε για παράδειγμα στα ειρηνικά το ‘’Ειρήνη πάσι’’, τό έλεγε μου είπε πολύ απλά, χωρίς το μουσικό ηχόχρωμα και χαμηλόφωνα». Το τόνισε ιδιαιτέρως, «Ήταν πολύ ταπεινός». 

    Και αμέσως ο συνομιλητής μου άλλαξε ύφος προσθέτοντας, «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».  Ζήτησα να μάθω τι εννοεί.  «Να», μου είπε, με πιο έντονο   ύφος, αλλά και με θαυμασμό τα εξής  : «Όταν πήγαινε στην αγορά, δεν φοβόταν.  Ομολογούσε την Πίστη του στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους.  Δεν φοβόταν. Πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι».  

    Ο θαυμασμός του συνομιλητή μου ήταν ολοφάνερος, για το ομολογιακό κάλλος του Αγίου Φιλουμένου.  Είναι μεγάλος σταυρός όντως, η ομολογία της Πίστης εν μέσω αλλοθρήσκων. 

    Κάποιοι άλλοι ίσως πολύ εύκολα, ακολουθώντας το ολίσθημα της ανθρωπαρέσκειας, θα επαίροντο, για το πόσο «αγαπητοί» έγιναν στο «παζάρι»,  στο πλήθος των Μουσουλμάνων και Εβραίων.  Δυστυχώς κάποιοι τα συγκρητιστικά  ατοπήματα ως έκφραση αγάπης, έχοντες το ‘’αίσθημα’’, ότι τοιουτοτρόπως «ιεραποστολικώς» διάγουν, παραθεωρώντας το ‘’αγάπη εν αληθεία’’.

    Κάποιοι κακοδόξως ομιλούν για συνύπαρξη θρησκειών.  Μπορούμε να μιλήσουμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών.  Είναι απαράδεκτη αυτή η θέση.  Παντελώς λανθασμένη η αναφορά σε συνύπαρξη θρησκειών.  Αποτελεί  κακόδοξο  συγκρητισμό.

 «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄ Κορ. 6, 14-16).