Η πληγή της πίστεως στη Νίκαια

 

Η Νίκαια, τόπος όπου οι Άγιοι Πατέρες ύψωσαν την αλήθεια της Ορθοδοξίας και διατύπωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, έγινε και πάλι μάρτυρας μιας βαθιάς πνευματικής προσβολής. Εκεί όπου οι Πατέρες διακήρυξαν την ορθή πίστη, εμφανίστηκαν οι σφετεριστές του ονόματος της Εκκλησίας, Βαρθολομαίος, Θεόδωρος και οι λοιποί ψευδεπίσκοποι, έχοντας κοντά τους τον παναιρεσιάρχη πάπα της Ρώμης, να προσεύχονται από κοινού, να ομολογούν το Σύμβολο της Πίστεως και να παρουσιάζουν αυτήν την πράξη ως ενότητα. Η εικόνα που προβλήθηκε δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαστρέβλωση της αληθείας και προσβολή του Αγίου Πνεύματος, διότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή προσευχή εκεί όπου η πίστη αλλοιώνεται, ούτε ενότητα εκεί όπου η πλάνη εξισώνεται με την αποκάλυψη του Θεού. 

Οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας είναι σαφείς. Ο 10ος, ο 45ος και ο 65ος των Αγίων Αποστόλων απαγορεύουν απολύτως τη συμπροσευχή με αιρετικούς και ορίζουν καθαίρεση και αφορισμό για όσους την επιχειρούν. Οι Κανόνες της Λαοδικείας καταδικάζουν τη λήψη ευλογίας από αιρετικούς και την προσευχή μαζί τους. Αυτοί οι Κανόνες επικυρώθηκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους· δεν είναι γνώμες ανθρώπων, αλλά οι φραγμοί που τοποθέτησε το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία, ώστε να μη νοθευθεί η πίστη που σώζει. 

Όταν λοιπόν, στη Νίκαια, τελείται μνημόσυνο υπέρ του πάπα, όταν ο πάπας προσεύχεται μαζί με αυτούς που φορούν ορθόδοξα άμφια, όταν παρουσιάζεται «κοινή πίστη» εκεί όπου υπάρχουν δογματικές εκτροπές, αυτό δεν είναι απλώς παράβαση Κανόνων· είναι διαστρέβλωση της αλήθειας, είναι βεβήλωση του τόπου των Πατέρων, είναι όνειδος για την ορθόδοξη συνείδηση. Διότι ο παπισμός δεν είναι μία άλλη «παράδοση»· είναι αίρεση που καταδικάστηκε επανειλημμένα από την Παράδοση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Από τον Μέγα Φώτιο, που αποκάλυψε το filioque ως αλλοίωση της Τριαδολογίας, μέχρι τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, που στην Φλωρεντία δήλωσε πως «ουδέν έχομεν κοινόν με τους Λατίνους», η Εκκλησία πάντοτε στάθηκε απέναντι στον παπισμό ως διδασκαλία αλλότρια. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης προειδοποιεί ότι όποιος μνημονεύει αιρετίζοντα γίνεται συμμέτοχος της πλάνης του. Ο Μέγας Βασίλειος εφιστά την προσοχή στην «μικρά παράτριψιν» των δογμάτων, διότι ακόμη και μικρό βήμα προς την αίρεση οδηγεί σε μεγάλη πνευματική πτώση. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει πως ενότητα χωρίς αλήθεια γίνεται ενότητα του σκότους. 

Ο οικουμενισμός, όπως εμφανίζεται σήμερα, δεν είναι απλώς λάθος· είναι παναιρέση. Γιατί δεν αλλοιώνει μόνο ένα δόγμα, αλλά όλη την εκκλησιολογία, τη σωτηριολογία, την ίδια την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας. Προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ορθοδοξία και ο παπισμός έχουν μία αλήθεια, ένα πνεύμα, μία χάρη. Όμως το Άγιο Πνεύμα δεν αντιφάσκει με τον εαυτό Του· δεν οδηγεί τους Πατέρες να καταδικάσουν την αίρεση και μετά να την αναγνωρίσει ως «αδελφή Εκκλησία». Αυτό είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, διότι αποδίδεται στην θεία χάρη η σύγχυση που προέρχεται από την ανθρώπινη πλάνη. 

Η μνημόνευση του πάπα μέσα σε ορθόδοξη λατρεία αποτελεί ομολογία κοινωνίας. Και κοινωνία έξω από την αλήθεια είναι συμμετοχή στην πλάνη. Δεν υπάρχει αγάπη που να προδίδει την αλήθεια. Δεν υπάρχει ενότητα χωρίς κοινή πίστη. Δεν υπάρχει Εκκλησία όπου η αλήθεια γίνεται διαπραγματεύσιμη. Οι Πατέρες δεν μας δίδαξαν να μισούμε πρόσωπα, αλλά να αποστρεφόμαστε κάθε αιρετική διδασκαλία που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Χριστό. Η ομολογία δεν είναι σκληρότητα, αλλά ταπεινή υπευθυνότητα. Και η αντίσταση στην πλάνη δεν είναι φανατισμός, αλλά πίστη στον Χριστό που είπε «ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». 

Εμείς μένουμε στην αληθινή Εκκλησία. Δεν ακολουθούμε την πλάνη, δεν αποδεχόμαστε την νόθευση, δεν υποτάσσουμε την πίστη σε ανθρώπινες σκοπιμότητες. Στη Νίκαια θριάμβευσε η αλήθεια των Πατέρων· και όσο την κρατούμε καθαρή, δεν μπορεί να την σβήσει κανείς. Καλούμε κάθε καρδιά που αγαπά την Ορθοδοξία να σταθεί στο φως της αλήθειας· με νηφαλιότητα, με αγάπη, με φόβο Θεού, με προσευχή για όσους πλανώνται και με καθαρή ομολογία για όσους θέλουν να γνωρίσουν την οδό της σωτηρίας. 

Η πίστη φυλάσσεται όταν ομολογείται. Και η αλήθεια νικά όταν δεν φοβόμαστε να την πούμε. 

Στη γη της Νικαίας, όπου οι Πατέρες ύψωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, η αλήθεια συνεχίζει να ζητά φωνή. Ας μην τη σιωπήσουμε. 

Στη Νίκαια η Ορθοδοξία δεν παραδίδεται. 

Όσο υπάρχει ομολογία, υπάρχει ζωή. 

Όσο υπάρχει αλήθεια, υπάρχει Εκκλησία. 

Όσο υπάρχει Χριστός, δεν φοβόμαστε το ψεύδος. 

Οι Πατέρες μάς παρέδωσαν την αλήθεια. Εμείς οφείλουμε να την κρατήσουμε. 

Στη Νίκαια δεν θα επιτρέψουμε να πρυτανεύσει η πλάνη. 

Θλιβερές εικόνες προσβολής της πίστης παρακολουθήσαμε από τους σφετεριστές του ονόματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Βαρθολομαίο, Θεόδωρο και λοιπούς ψευδεπισκόπους, στην ιστορική Νίκαια της Βιθυνίας. Με συντροφιά τους τον αρχιαιρεσιάρχη πάπα, ως δήθεν ανώτεροι των Αγίων Αποστόλων, των Ιερών Συνόδων και της εκκλησιαστικής παραδόσεως, καταπάτησαν, σε συνέχεια της πάγιας τακτικής τους, αναρίθμητους κανόνες της Εκκλησίας και συμπροσευχήθηκαν με τους παπικούς αλλά και λοιπούς αιρετικούς, τολμώντας να ανακηρύξουν κοινή πίστη μετά των Λατίνων, ομολογώντας από κοινού το Σύμβολο της Πίστεως. Κανόνες της Εκκλησίας μας παρατίθενται κάτωθι. 

Κανών 10ος Αγίων Αποστόλων «Εί τις προσεύξεται με καθηρημένῳ ή ἀφορισμένῳ, καὶ οὗτος ἀφοριζέσθω.»

Κανών 45ος Αγίων Αποστόλων «Ἐπίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος… ἐὰν μόνον συμπροσευξάμενος τοῖς αἱρετικοῖς γένηται, καθαιρείσθω.»

Κανών 65ος Αγίων Αποστόλων «Εἴ τις κληρικός ή λαϊκός εἰσέλθῃ εἰς συναγωγὴν αἱρετικῶν… ἀφοριζέσθω.»

Λαοδικείας – Κανών 33ος «Οὐ δεῖ ἀπὸ αἱρετικῶν προσευχὰς ἢ εὐλογίας λαμβάνειν.»

Λαοδικείας – Κανών 34ος «Οὐ δεῖ προσεύχεσθαι μετὰ αἱρετικῶν ἢ σχισματικῶν.» 

Κανόνες οι οποίοι επικυρώθηκαν μετέπειτα και από τις Οικουμενικές Συνόδους. Υπάρχουν επίσης εκατοντάδες αναφορές μεγάλων Αγίων της Ορθοδοξίας όπου καταδικάζουν κάθε παράνομη κοινωνία και συμπροσευχή με αιρετικούς. Εμείς λοιπόν αποστρεφόμαστε κάθε είδους πνευματική παρανομία, προδοσία της πίστης και μαζί και αυτούς που πράττουν αυτά. Μένουμε στην αληθινή Εκκλησία και ομολογούμε καθώς ομολόγησε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος «Εί τις πάσαν παράδοσιν Εκκλησιαστικήν, έγγραφόν τε ή άγγραφον αθετεί, ανάθεμα.» 

Η πληγή που άνοιξε στη Νίκαια δεν ήταν απλώς δημόσια εικόνα· ήταν τραύμα στο σώμα της Εκκλησίας, μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η πλάνη ως οδός σωτηρίας και η σύγχυση ως δήθεν ενότητα. Εκεί όπου κάποτε Πατέρες της Ζ΄ Συνόδου ύψωναν την ομολογία υπέρ των ιερών εικόνων και της αληθινής πίστεως, σήμερα κάποιοι τόλμησαν να σταθούν δίπλα σε αιρετικούς, επικαλούμενοι μια ψευδεπίγραφη «αγάπη» που δεν έχει ρίζα στο Ευαγγέλιο. Διότι η αληθινή αγάπη δεν προδίδει την αλήθεια. Και η αλήθεια δεν υποχωρεί για να κολακεύσει την πλάνη. 

Ο παπισμός κρίθηκε ως αίρεση από την ίδια την Παράδοση της Εκκλησίας, από τους Αγίους που είδαν στην αλλοίωση του Συμβόλου, στο filioque, στην πλάνη του πρωτείου και στο αλάθητο του πάπα μια βαθιά διαστρέβλωση του Αγίου Πνεύματος. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, φωτεινός στύλος της Ορθοδοξίας,

είπε πως «ουδέν έχομεν κοινωνόν προς τους Λατίνους» γιατί «ούτε Εκκλησία είναι αυτοί ούτε Πατέρες έχουν». Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διακήρυξε ότι η διδασκαλία τους περί θείας χάριτος είναι ξένη προς την αποκαλυφθείσα αλήθεια. Και πολλοί Πατέρες μίλησαν για «παναίρεση», διότι ο οικουμενισμός δεν περιορίζεται σε ένα δόγμα αλλά διαβρώνει όλη τη σωτηριολογική αλήθεια της Εκκλησίας. 

Η συμπροσευχή με αιρετικούς γίνεται πληγή όχι μόνο γιατί παραβιάζει κανόνες αλλά γιατί δηλώνει ότι «είμαστε ένα» εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα βεβαιώνει πως δεν υπάρχει ενότητα εκτός της αληθινής πίστεως. Χωρίς κοινή αλήθεια, δεν υπάρχει κοινή Εκκλησία. Χωρίς κοινή Εκκλησία, δεν υπάρχει κοινή προσευχή. Και η παραβίαση αυτής της αρχής δεν ενώνει, αλλά ξεριζώνει τις ψυχές από την παράδοση που τις γέννησε. 

Ο οικουμενισμός είναι επικίνδυνος όχι επειδή οι άνθρωποι έξω από την αλήθεια είναι εχθροί, αλλά επειδή η παραδοχή της πλάνης ως «μία εκ των πολλών αληθειών» οδηγεί σε σιωπηρή αποδοχή ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι μοναδική. Όμως η Εκκλησία είναι μία, όπως διακηρύσσει το Σύμβολο της Πίστεως. Η μία Εκκλησία δεν μοιράζεται τη σωτηρία με τη νόθευση. Ο πιστός καλείται να παραμείνει σταθερός όχι από σκληρότητα, αλλά από φόβο Θεού και αγάπη για την αλήθεια που σώζει. 

Μένουμε λοιπόν στην οδό που χάραξαν οι Άγιοι. Μένουμε στην ορθόδοξη ομολογία που δεν αλλάζει για να αρέσει, που δεν προδίδεται για να χειροκροτηθεί από τον κόσμο. Και καθώς οι καιροί σκοτεινιάζουν, η καρδιά του πιστού στέκεται ήρεμη και άγρυπνη, γνωρίζοντας πως η χάρη φυλάσσει όσους δεν παζαρεύουν το Ευαγγέλιο. Εμείς κρατούμε τη φλόγα της πίστεως, και όποιος επιθυμεί ας σταθεί πλάι μας, όχι με οργή, αλλά με καθαρή καρδιά που ζητά τον Χριστό και τίποτα λιγότερο. 

Όπου η αλήθεια τραυματίζεται, εκεί η ομολογία γίνεται καθήκον. Και όπου η πλάνη υψώνεται, εκεί η πίστη γίνεται φως που δεν σβήνει. 

Στη Νίκαια κάποτε θριάμβευσε η αλήθεια. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει τόπος νοθείας. 

Κάθε καρδιά που αναζητά την ορθόδοξη αλήθεια ας υψώσει τον λόγο της· η εποχή μας έχει ανάγκη από καθαρή ομολογία. 

Προσευχηθείτε, μοιραστείτε, ομολογήστε. Η πίστη φυλάσσεται όταν μιλιέται. 

Στη γη που έγραψε ιστορία πίστεως, η αλήθεια έχει ακόμη φωνή. 

ΠΗΓΗ.f/b