Ομολογία

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ 

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Σύμφωνα λοιπόν με την Παράδοση οι γονείς της Θεοτόκου, οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα, καθώς περνούσαν τη ζωή τους χωρίς παιδιά, παρακαλούσαν με νηστείες και δεήσεις, τον Κύριο, να τους  χαρίσει ένα παιδί, υποσχόμενοι, αν ικανοποιηθεί το αίτημά τους, το παιδί που θα γεννήσουν, να το αφιερώσουν στον Θεό. Πράγματι ο Θεός πραγματοποίησε το αίτημά τους μετά από πολλά χρόνια, όταν πια αυτοί είχαν φθάσει σε γεροντική ηλικία και η τεκνογονία ήταν αδύνατος και η Άννα γέννησε την Θεοτόκο, αυτήν που επρόκειτο να γίνει η μητέρα του Θεού και η σωτηρία ολοκλήρου του γένους των ανθρώπων. Όταν δε αυτή έφθασε στην ηλικία των τριών ετών, μετά την υπερφυσική και παράδοξη γέννησή της, οι γονείς της, εκπληρώνοντας την υπόσχεση που έδωσαν στο Θεό, την οδήγησαν στο Ιερό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Αυτός στη συνέχεια την παρέλαβε και την έφερε στα ενδότερα του Ναού, στα λεγόμενα άγια των αγίων, εκεί δηλαδή όπου σύμφωνα με  τον Νόμο εισήρχετο μία φορά τον χρόνο μόνος ο αρχιερέας την ημέρα του εξιλασμού. Εκεί η Παναγία  παρέμεινε δώδεκα χρόνια, τρεφομένη διά χειρός αγγέλου, μέχρις ότου στη συνέχεια την παρέλαβε ο άγιος Ιωσήφ, ο οποίος και την εμνηστεύθηκε.

Και όπως παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σε σχετική ομιλία του, «ζούσε σαν να ήταν στον παράδεισο και σε τόπο ανυψωμένο από την γή, μάλλον δε σαν σε επουράνιες αυλές, αφού τα άδυτα εκείνα, (τα άγια των αγίων), ήσαν και αυτών τύπος. Ζούσε διανύοντας βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, άμοιρο λύπης, αμέτοχο αγενών παθών, ανώτερον και από αυτήν την ηδονήν, την όχι χωρίς οδύνη, ζώντας μόνον γιά τον Θεό, βλεπομένη μόνον από τον Θεό, τρεφομένη από τον Θεό, τηρουμένη μόνον από τον Θεό, που επρόκειτο να σκηνώσει σε μας δι’ αυτής, πάντως δε και αυτή βλέποντας μόνον τον Θεό, κάμνοντας τρυφή της τον Θεό, στον οποίον ήταν διηνεκώς αφιερωμένη». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναφερόμενος στο ίδιο γεγονός, παρατηρεί, ότι η Θεοτόκος «φυτευθείσα και καλλιεργηθείσα με την δύναμη του αγίου Πνεύματος στον οίκο του Θεού ωσάν ελαία κατάκαρπος, έγινε κατοικητήριον κάθε αρετής. Αφού απεμάκρυνε τον νουν της από κάθε βιοτική και σαρκική επιθυμία, διατήρησε την ψυχή και το σώμα της παρθένον, όπως ήταν αρμόζον και πρέπον σ’ αυτήν, η οποία επρόκειτο να δεχθεί μέσα στους κόλπους της τον  Θεόν. Διότι ο Θεός άγιος ων, αναπαύεται στους αγίους». Σε άλλο σημείο των λόγων του λέγει, απευθυνόμενος προς αυτήν: «Δεν ζούσες για τον εαυτόν σου, διότι δεν γεννήθηκες για τον εαυτόν σου. Ζούσες για τον Θεό, για τον οποίον ήρθες στον κόσμον, έτσι ώστε να διακονήσεις στη σωτηρία του κόσμου. Και έτσι να εκπληρωθεί διά σου η αρχαία βουλή του Θεού, η σάρκωση του Θεού Λόγου και η θέωση ημών».