Οφειλόμενη απάντηση του ιστολογίου ΟΜΟΛΟΓΙΑ σε κείμενο του π.Αν.Γκοτσόπουλου (ΜΕΡΟΣ Γ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

 

Γράφει στην τρίτη και τελευταία παράγραφο ο π.Αν.Γκοτσόπουλος

Γ. Αναφορικά με τη μνημόνευση από επίσκοπο της Συνόδου ως «ορθοτομούσης» και της εξ αυτού του γεγονότος θεμελίωσης δικαιώματος ενός πρεσβυτέρου να διακόψει το μνημόσυνο βάσει του ΑΒ-15:

Μόνο η Οικουμενική Σύνοδος είναι αλάθητος. Συνεπώς, όλες οι τοπικές Σύνοδοι και, ασφαλώς, και της Εκκλησίας της Ελλάδος, πολλές φορές δεν έχουν «ορθοτομήσει» αλλά αστοχήσει και διατυπώσει εσφαλμένες αποφάσεις τις οποίες αργότερα ανακάλεσαν ή τροποποίησαν ή και εμμένουν ακόμα και τώρα σε αυτές. Μήπως έπρεπε και τότε να αποτειχίσω τον επίσκοπο που μνημονεύει τη μη «ορθοτομούσα» Σύνοδο; Ασφαλώς, όχι! Να θυμίσουμε μόνο τις τελευταίες αποφάσεις που σκανδάλισαν το Λαό του Θεού: στάση έναντι μέτρων κορωνοϊού, εμβόλια, Ανάσταση 2021 κοκ. Σχεδόν όλοι, ακόμα και ιεράρχες, πλέον  δέχονται ότι ήταν εσφαλμένες οι αποφάσεις αυτές. Δεν ορθοτόμησε η Σύνοδος τότε! Σημαίνει ότι γι΄ αυτό το λόγο δικαιούμαι να αποτειχίσω τον επίσκοπο που μνημονεύει τη Σύνοδο ως «ορθοτομούσα»; Ασφαλώς, ΟΧΙ!  Η Σύνοδος δεν «ορθοτομούσε» το 1916-17:  ή όταν αναθεμάτιζε τον Βενιζέλο ή  όταν μετά ήρε το ανάθεμα! Φυσικά δεν θεμελιωνόταν τότε  σε πρεσβύτερο δικαίωμα αποτειχίσεως του επισκόπου που μνημόνευε τη Σύνοδο ως «ορθοτομούσα».

Ο ΑΒ-15 θέλει τον ίδιο τον επίσκοπο να κηρύττει προσωπικά ο ίδιος αίρεση «κατεγνωσμένη υπό Συνόδων ή Πατέρων» και μάλιστα «γυμνή τη κεφαλή επ΄ εκκλησίας», δηλαδή ρητά, κατηγορηματικά, ανεπιφύλακτα, επίσημα και δημόσια να κηρύττει, τότε νομιμοποιείται ο πρεσβύτερος να διακόψει το μνημόσυνό του.

Δεν έθεσε ο ΑΒ-15 την προϋπόθεση αν ο επίσκοπος μνημονεύει άλλον που δεν «ορθοτομεί» τότε μπορεί ο πρεσβύτερος να τον αποτειχίσει.

Η διακοπή του μνημοσύνου και η αποτείχιση του επισκόπου είναι πολύ σοβαρό σύνθετο και δύσκολο ζήτημα με σοβαρότατες πνευματικές και εκκλησιολογικές συνέπειες. Δεν είναι ούτε έκφραση διαμαρτυρίας ούτε αγανακτήσεως ούτε τιμωρίας όσων δεν ενεργούν σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, ούτε αυτοϊκανοποιήσεως της συνειδήσεως αλλά ούτε και ο μοναδικός και αποκλειστικός τρόπος αντιμετωπίσεως των αιρέσεων. Γι΄ αυτό η Εκκλησία δεν άφησε το κρίσιμο αυτό ζήτημα στην κρίση της συνειδήσεως του κάθε πιστού ή κληρικού αλλά το οριοθέτησε (περιοριστικά) με τρεις κανόνες  ΑΒ-13, -14, -15 επιβάλλοντας σοβαρά επιτίμια σε όσους τους παραβιάζουν  αλλά και τιμώντας ιδιαίτερα όσους τους εφαρμόζουν.

Κυρίως όμως η Εκκλησία δεν θεωρεί την διακοπή του μνημοσύνου προ συνοδικής κρίσεως ως το μοναδικό μέτρο αντίστασης στην αίρεση και γι΄ αυτό και δεν την κατέστησε υποχρεωτική, αναλογιζόμενη το σύνθετο, τη σοβαρότητα, τη δυσκολία και τις συνέπειες του ζητήματος αυτού στην εκκλησιαστική τάξη και προσωπικά στους πιστούς.  Έτσι, δεν τιμώρησε ποτέ κάποιον που δεν διέκοψε το μνημόσυνο αιρετίζοντος επισκόπου προ συνοδικής καταδίκης, αλλά μόνο επαίνεσε και επιβράβευσε όσους το έπραξαν τηρώντας όμως τις ορθές προϋποθέσεις που η ίδια η Εκκλησία έχει θέσει.

Τέλος, η λανθασμένη και επιπόλαιη αποτείχιση με την περιφρόνηση των προϋποθέσεων που η Εκκλησία έχει ορίσει, συκοφαντεί την αληθινή και ορθή αποτείχιση, προσφέροντας επιχειρήματα στους εχθρούς της εκκλησιαστικής κανονικής παράδοσης. 

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑ.

Α. Ο π.Αν.Γκοτσόπουλος εμμέσως πλην σαφώς μας λέει τα εξής :

«Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ι.Σ.Ε.Ε) δεν θεωρείται πάντοτε  «ΑΛΑΘΗΤΟΣ», γιατί δεν είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ. (!!!!!!!!!!) κ.λ.π. Δεν υπάρχει κανένας πνευματικός σύνδεσμος μεταξύ Μητροπολιτών και Συνόδου  και απροϋπόθετη σχέση πρεσβυτέρου και επισκόπου…..».

Σας θυμίζουμε π.Αναστάσιε, ότι οι επίσκοποι ενώπιον της Αγίας Τραπέζης αποκαλούν τη Σύνοδο ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ (αναφέρεται χαρακτηρισμός σε θέματα πίστεως) και ΟΧΙ ΑΛΑΘΗΤΗ. Αυτό, επειδή υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του ΑΛΑΘΗΤΟΥ και του ΟΡΘΟΤΟΜΩ. Αλάθητο σημαίνει ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ. (Αλάθητοι είναι οι Οικουμενικές και Πανορθόδοξοι Σύνοδοι). Ενώ το ΟΡΘΟΤΟΜΩ των Συνόδων των κατά τόπους Εκκλησιών σημαίνει ότι αναλύουν και ερμηνεύουν αυτές ΣΩΣΤΑ τις αποφάσεις των Οικουμενικών και Πανορθοδόξων Συνόδων «Επόμενοι τοις Αγίος Πατράσι»(consesuspartum). Γι΄αυτό  στον Καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος γράφονται τα εξής: «H I.Σ.Ε.Ε. μεριμνά δια την τήρησιν των Δογμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, των Ιερών Κανόνων και των Ιερών Παραδόσεων, δια την ενότητα της Πίστεως…». Δηλ., τα καθήκοντα της Ι.Σ.Ε.Ε. είναι σαφή οριοθετημένα και από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και από την Ορθόδοξη Παράδοση.

Οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος π.Αναστάσιε, ψεύδονται ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όταν την αποκαλούν ΠΑΝΤΟΤΕ  ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ; Τότε, γιατί είναι υποχρεωμένοι επίσκοποι και κληρικοί να υπακούνε στις αποφάσεις; Τα αναγραφόμενα παραδείγματα (αναθεματισμός Βενιζέλου, κορωνοϊόςκ.λ.π) αποτελούν απόδειξη ότι η Ι.Σ.Ε.Ε ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ, όταν ξεφεύγει από τα όρια της αποστολής της, εμπλέκεται με τα της πολιτικής ή αφήνει τον εκάστοτε Καίσαρα να αποφασίζει για τα του οίκου της.

Δηλ., π.Αναστάσιε, μας λέτε εμμέσως πλην σαφώς ότι η Ι.Σ.Ε.Ε βρίσκεται συνήθως  υπό τον Καίσαρα, άρα δεν πρέπει να τη θεωρούμε πάντα ως ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ. Αυτό όμως είναι η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΟΥ. Επομένως, η Ι.Σ.Ε.Ε. δεν μεριμνά για την τήρηση των δογμάτων της Ορθοδόξου πίστεως και επομένως ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Αυτό δεν μας εκπλήσσει, γιατί «γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει».

Το ότι στην περίοδο του κορωνοϊού αναπτύχθηκε και η αίρεση  του ΚΑΙΣΑΡΟΠΑΠΙΣΜΟΥ (η Ελλαδική Εκκλησία υποτάχθηκε στην απόλυτη εξουσία του Καίσαρα) και άλλαξαν και το τυπικό και την ημερομηνία  της εορτής του Πάσχα, στοχοποιήθηκε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με τη σιωπή ή τη συναίνεσή της Ι.Σ.Ε.Ε) αυτό δεν ενοχλεί  τον π.Αναστάσιο, ούτε τους θεωρεί λόγους αποτείχισης με βάση τον 31^ο Αποστολικό Κανόνα (ΛΟΓΟΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ δηλ. ΠΙΣΤΕΩΣ).

Δεν αποτελεί κήρυξη αίρεσης «ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ ΕΠ΄ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» τα αναγραφόμενα στην υπ΄αριθμ.3074 Εγκύκλιο της Ι.Σ.Ε.Ε ή στο  επαίσχυντο φυλλάδιο προς το λαό (ΙΟΥΛΙΟΣ 2021), όπου μεταξύ των άλλων κατοχυρώνει εμμέσως πλην σαφώς  την έκτρωση για θεραπευτικούς σκοπούς;;;(https://www.mag24.gr/koronoios-i-ekklisia-eksedose-fylladio-gia-ta-emvolia-den-periechoun-tsipaki-i-kyttara-apo-emvrya/)

Μην ξεχνάτε π.Αναστάσιε,  ότι εκτός της αγίας υπακοής υπάρχει και η ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, που έχει σχέση με  θέματα ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (31^Ος Αποστολικός κανόνας).

Β. Τα σχετικά με τον 15-ΑΒ κανόνα θέματα που θίγει ο π.Αν.Γκοτσόπουλος

Το επόμενο θέμα, που πρέπει να διερευνήσουμε, είναι τα σχετικά με τον 15-ΑΒ κανόνα.

 

Γνωρίζετε  π.Αναστάσιε, ότι για να μη διασπάται η ενότητα της «μίας» Εκκλησίας, όχι μόνο τα μέλη της είναι ενωμένα μεταξύ τους «εν Χριστώ», αλλά και οι κατά τόπους επίσκοποί της έχουν «κοινωνία» μεταξύ τους, που εκδηλώνεται με δύο τρόπους:

α. Με τη μυστηριακή επικοινωνία, δηλ. όλοι κοινωνούν από το ίδιο άγιο Ποτήριο, συλλειτουργούν, συμπροσεύχονται κλπ. Και όλοι οι πιστοί, με τη θεία Κοινωνία του σώματος και αίματος του Κυρίου, ενωνόμαστε σ’ ένα σώμα, το σώμα Χριστού, που είναι η Εκκλησία.

β. Με τη μνημόνευση του ονόματός τους, στη θεία Λειτουργία και τις άλλες ακολουθίες. Μνημονεύουμε, λοιπόν, αυτούς με τους οποίους έχουμε «κοινωνία». Γι’ αυτό κάθε Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μνημονεύει τα ονόματα των άλλων Προκαθημένων, ως απόδειξη της ενότητας της Μιας Εκκλησίας. Για τον ίδιο λόγο οι επίσκοποι μνημονεύουν το όνομα του Προκαθημένου της Εκκλησίας, στην οποία ανήκουν, οι δε ιερείς και διάκονοι το όνομα του επισκόπου τους.

Είναι υποχρεωτικός ή δυνητικός κανόνας;

Για το θέμα αυτό έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί  και στο ιστολόγιο ΟΜΟΛΟΓΙΑ πλήθος άρθρων, που μπορείτε π.Αναστάσιε, να τα βρείτε.

Εσείς π.Αναστάσιε, θεωρείτε τον κανόνα δυνητικό (όσον αφορά το β μέρος του)  υιοθετώντας προφανώς την ερμηνεία του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. Είναι πρωτοφανής αυτή η ερμηνεία. Ο ίδιος κανόνας να είναι εν μέρει υποχρεωτικός και εν μέρει δυνητικός!

Επίσης, μη ξεχνάτε, ότι, όταν ζούσε ο π. Επιφάνιος, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΑΙΡΕΣΗΣ Ή ΑΙΡΕΣΕΩΝ. Οπότε, δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η άποψή του σήμερα, μετά την Κολυμπάριο Σύνοδο του 2016.

Ο γνωστός ερμηνευτής των ιερών Κανόνων Βαλσαμών (βλ. Πηδάλιον), ερμηνεύοντας  τον 15ον Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, γράφει ότι οι πιστοί έχουν υποχρέωση ν’ αποτειχίζωνται από αιρετικούς επισκόπους, χωρίς ν’ αναμένουν συνοδική απόφαση. Διότι ο εν λόγω Κανόνας  χαρακτηρίζει ευθέως τους αιρετικά κηρύττοντας «επισκόπους» ως «ψευδεπισκόπους» και «ψευδοδιδασκάλους» και επαινεί τους αποτειχιζομένους από αυτούς, δείχνοντας έτσι, ότι αυτή είναι η ορθή στάση  που πρέπει να έχουν οι Ορθόδοξοι έναντι των αιρετικών «επισκόπων» (βλ. Γ.Α. Ράλλη και Μ. Ποτλή, Σύνταγμα των Θείων και Ιερών Κανόνων, Τόμος Β΄, σ. 695). Βεβαίως, η ερμηνεία αυτή του Βαλσαμώνος λέγει απλώς το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, δεδομένου ότι υπάρχουν πάμπολλα χωρία της Αγίας Γραφής και των Αγίων, καθώς και πράξεις Αγίων, που είναι γνωστές στους Ορθοδόξους, τις οποίες βεβαίως αποστρέφονται οι Οικουμενιστές, ως να μην είναι καταγεγραμμένες με λεπτομέρεια στην Εκκλησιαστική Ιστορία.

Από την πληθώρα των άρθρων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, για χάρη των αναγνωστών, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ένα άρθρο ενός εκπαιδευτικού, που απαντάει παραστατικά με απλά λόγια σε θέματα σχετικά με τον 15-ΑΒ κανόνα.

«Ο Κανόνας δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, ούτε κενά. Αρκεί να τον βλέπουμε και όχι να τον κοιτάμε. Τα χαρακτηριστικά στοιχεία του στον λόγο είναι η αίρεση, το εκκλησιαστικά κατεγνωσμένο, το γυμνή τη κεφαλή, η προσυνοδική διάγνωση, ο έπαινος και οι ψευδεπίσκοποι.

 Είναι όμως υποχρεωτικός ή δυνητικός;  Άλλωστε, πουθενά δεν αναφέρεται κάποια ποινή που θα καταφέρεται σε όσους δεν αποτειχίζονται από αιρετικό ψευδεπίσκοπο. Συνεπώς, θα μπορούσα και να μνημονεύω αιρετικό εσαεί; Επιχείρημα που χρησιμοποιείται.

Κατ’ αρχάς, αν πεισθώ, ότι πρόκειται για αίρεση και έχω ορθόδοξο φρόνημα, ακόμη και να μην υπήρχε Κανόνας, απίθανο να μείνω συνδεδεμένος με αιρετικό. Η πρώτη δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί είναι αυτή της κατάγνωσης….. Αποτειχιζόμενος όμως από αιρετικό και δη επίσκοπο, δεν αποτειχίζομαι από τον άνθρωπο που είναι εικόνα του Χριστού μου, αλλά από το πνευματικό νόσημα, την αίρεση που κουβαλά. Τούτο είναι ξεκάθαρο στην Ορθοδοξία.

Το οξύμωρον όμως, τώρα, που δημιουργείται, είναι, το πώς είναι δυνατόν να μην κοινωνώ με αίρεση, μνημονεύοντας, αφού ο ψευδεπίσκοπος είναι ο φορέας της.

Η απάντηση, φυσικά, είναι, ότι αυτό είναι αδύνατο και αν δεν είμαι ήδη πλανεμένος, γίνομαι έμμεσα κατά κοινωνία, ψευδόμενος ενώπιον της Αγίας Τράπεζας, ότι ο επίσκοπός μου ορθοτομεί.

Τελικά ο Κανόνας, επιτρέπει και να κοινωνείς με την αίρεση προτού αυτή καταδικαστεί συνοδικά, μη θέτοντας σαφή απαγόρευση; Μα δεν λέγει κάτι τέτοιο. Επαινεί όσους κατέγνωσαν ψευδεπισκόπους διακόπτοντας κοινωνία και γλύτωσαν την Εκκλησία. Με τους άλλους που «κοιμούνται όρθιοι» ή φοβούνται ή κάτι άλλο, δεν ασχολείται καν. Ο Κανόνας ουσιαστικά λέγει: «Φεύγετε από αιρετικό ψευδεπίσκοπο, όταν τον αντιληφθείτε, όσο γίνεται γρηγορότερα. Κίνδυνος – θάνατος». Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα φύγουν όλοι ταυτόχρονα αντίστοιχα και αναφέρεται μόνο στον οικείο επίσκοπο, προς αποφυγήν σχίσματος.

Σε μια κατ’ αναλογία, φυσική ή άλλη καταστροφή π.χ. πυρκαγιά, όλοι φεύγουν, αν δεν «κοιμούνται όρθιοι» ή δεν είναι άφρονες. Θα ήταν ανόητοι, αν παρέμεναν. Ο καθένας όμως στον χρόνο του, που θα επιλέξει, από το δρόμο τον διαθέσιμο, με τη δύναμή του, με τις υπάρχουσες συνθήκες και δυνατότητες και μερικοί στις παρυφές ή ακόμη και στο κέντρο, τελευταίοι. Οι άφρονες, είναι φυσικό να καούν.

Ο Κανόνας, λοιπόν, κατ’ εμέ είναι από τη φύση του ως ορθόδοξος, υποχρεωτικός για τη σωτηρία, αλλά δεν υποχρεώνει σε συγκεκριμένο χρόνο. Στην Ορθοδοξία δεν πατάς κουμπιά και σώζεσαι. Τηρείς τυπικό λατρευτικό κατά γράμμα, για να διασώζεται το Δόγμα που είναι η Αλήθεια, άρα δεν κουμπώνει, όπου θέλουμε εμείς, ενώ είναι Ελευθερία, ακολουθείς Κανόνες, αλλά με την αυστηρότητα που θα σε σώσουν, όπως σε μια συνετή οδήγηση, και έχεις και το τράτος (=περιθώριο) ενός εύρους να αλλάξεις λωρίδα κυκλοφορίας εντός των πλαισίων του ίδιου αυτοκινητόδρομου, που οδηγεί στην αστείρευτη πραγματική ζωή. … Ο 15ος δίνει χρόνο, αλλά τον ελάχιστο για τον καθένα. Και είναι πολύ φυσικό διότι μεριμνά, όχι μοιράζοντας δικανικά ποινές στους παραβάτες, αλλά επενδύοντας «στα καλά και συμφέροντα» του καθενός ξέχωρα. Και το ελάχιστο το δικό μου μπορεί να είναι το μέγιστο του άλλου και αντίστροφα.

…Είναι ο δυναμικός χρόνος, που απαιτείται μέχρι να απομακρυνθούν οι περισσότεροι με ασφάλεια,  ώστε να δημιουργήσουν τη δυναμική Ορθόδοξης Συνόδου σύντομα. Το «όσο γίνεται γρηγορότερα». Το απαιτούμενο προσωπικό διαφορετικό χρονικό διάστημα για τον καθένα, ακριβώς, θεωρούμε ότι λέγεται θεία οικονομία, μη αποκλειομένης και της ακριβείας για όσους δύνανται. … Και όσο γρηγορότερα συνοδικά διαγνωστεί η παναίρεση, τόσο περισσότερο και καλύτερα το εκκλησίασμα θα ησυχάσει, θα ηρεμήσει και θα έχει την ορθή πίστη μαζί με την προσδοκία της αναστάσιμης σωτηρίας. (K.Σαραντιδης. Πηγή: Σάλπισμα Ζωής)

 

Tρόποι κήρυξης αίρεσης «κατεγνωσμένης υπό Συνόδων ή Πατέρων» και μάλιστα «γυμνή τη κεφαλή επ΄ εκκλησίας».

1. Δημόσια, ακουστικά και λεκτικά (κήρυγμα αίρεσης από Άμβωνος ή αιρετική ομιλία σε δημόσιο χώρο).

2. Οπτικά, π.χ. όταν ο  Πατριάρχης συμπροσεύχεται με τον Πάπα ή Παπικούς και αυτό με τη βοήθεια της τηλεόρασης γίνεται γνωστό και στον τελευταίο ορθόδοξο. Αυτό ασφαλώς εντάσσεται στη «δημοσία και γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας κηρυττομένη αίρεση», επειδή η «όραση είναι πιστοτέρα της ακοής και τα έργα αξιοπιστότερα των λόγων».

3. Ο επίσκοπος κηρύττει αίρεση, που καταγράφεται σε βιβλίο γραμμένο από αυτόν.

4. Όταν κάποιος δεν καταδικάζει, αλλά κοινωνεί και συμπροσεύχεται με αποδεδειγμένους Οικουμενιστές και οπαδούς τους, είναι "φίλος των αιρετικών".

5. Όταν έχουμε κήρυξη αίρεσης με έργα. Ο όσιος και θεοφόρος Θεόδωρος ο Στουδίτης διέκοψε τη μνημόνευση του τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου, επειδή δεν τιμώρησε τον παρανομήσαντα ιερέα Ιωσήφ, που πάντρεψε το μοιχειανικό ζεύγος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Στ΄ με την παλλακίδα Θεοδότη. Επίσης, διέκοψε τη μνημόνευση και του επόμενου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρου Α΄, επειδή υποχώρησε στην επιθυμία του αυτοκράτορα Νικηφόρου και αποκατέστησε με «σύνοδο» τον παρανομήσαντα και αυλοκόλακα ιερέα Ιωσήφ, ο οποίος είχε καθαιρεθεί επί της βασιλίσσης Ειρήνης. Υπενθυμίζουμε ότι και οι δύο αγιοκατατάχθηκαν από την Εκκλησία .

Στην περίπτωση αυτή υπάγεται  και η μνημόνευση από Επίσκοπο ως «Ορθοτομούσης» Συνόδου, η οποία αποδέχτηκε αιρετικές απόψεις, εκδίδει γραπτές εγκυκλίους ή ενημερωτικά φυλλάδια με αιρετικές θέσεις και ως εκ τούτου γίνεται ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Παράδειγμα κήρυξης αιρέσεως ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ αποτελούν τα ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ Ι.Σ.Ε.Ε για τη Σύνοδο της Κρήτης και για τα εμβόλια στην περίοδο του κορωνοϊού. Τότε ο συγκεκριμένος επίσκοπος γίνεται ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ. Ο Ψευδοδιδάσκαλος επίσκοπος π.Αναστάσιε, κηρύσσει το Λόγο της Αληθείας;;

Αυτή είναι και η πιο επικίνδυνη πρακτική, διότι παρασύρει πολλούς ανυποψίαστους και ακατήχητους από το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Τότε ο επίσκοπος γίνεται «κοινωνός» της ακοινώνητης (αιρετικής) Συνόδου, ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ και διδάσκοντας έμμεσα και  ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΑ, ΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ, ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. Τότε ο Επίσκοπος γίνεται ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ. (ΣΙΓΟΝΤΑΡΟ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ).

Η μνημόνευση είναι Ομολογία Πίστεως, όπως μας εξηγούν και οι Αγιορείτες Πατέρες στην επιστολή τους προς τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο αναφορικά με τη ψευδοσύνοδο της Λυών. Ο λειτουργός ιερεύς με τη μνημόνευση ομολογεί τόσο για τον εαυτό του, όσο και για το εκκλησίασμα, που παρευρίσκεται, ότι όλοι έχουν την ίδια πίστη με τον Επίσκοπο, ο οποίος έχει την ΙΔΙΑ ΠΙΣΤΗ με τη Σύνοδο, που μνημονεύει ως Ορθοτομούσα.

Αυτό π.Αναστάσιε, δεν το δέχεστε υποστηρίζοντας ότι «Δεν έθεσε ο ΑΒ-15 την προϋπόθεση, αν ο επίσκοπος μνημονεύει άλλον που δεν «ορθοτομεί», τότε μπορεί ο πρεσβύτερος να τον αποτειχίσει». Θέτουν όμως την υποχρέωση διακοπής μνημοσύνου οι άλλοι κανόνες, που γράφονται στο ΠΗΔΑΛΙΟ ακριβώς δίπλα από το κείμενο του 15-ΑΒ κανόνα. Εκεί αναφέρεται και ο 31^ος (λα) Αποστολικός κανόνας, που επιβάλλει στον κληρικό τη διακοπή της μνημόνευσης του επισκόπου για θέματα ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ καθώς και ο Β' Κανων της εν Αντιοχεία Συνόδου, που λέει τα παρακάτω:

«Μη εξείναι δε κοινωνείν τοις ακοινωνήτοις, μηδέ κατ᾽ οίκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοις μη τη εκκλησία συνευχομένοις, μηδέ εν ετέρα εκκλησία υποδέχεσθαι τους εν ετέρα εκκλησία μη συναγομένους. Ει δε φανείη τις των επισκόπων, η πρεσβυτέρων, η διακόνων, ή τις του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι, ως αν συγχέοντα τον κανόνα της εκκλησίας».

Ο κανόνας αυτός είναι παρόμοιος με τον  Ι' ΚΑΝΟΝΑ των  ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Όποιος μνημονεύει τον κηρύσσοντα αίρεση  επίσκοπο, κοινωνεί με την αίρεσή  του και μολύνεται από την αίρεση, όχι μόνον αν είναι ιερεύς, αλλά και το ποίμνιο που τον ακολουθεί κι αυτό μολύνεται.

Ακοινώνητοι δεν είναι μόνο οι καταδικασμένοι από Σύνοδο επίσκοποι, αλλά και οι αυτοί που δεν κρίθηκαν μεν από Σύνοδο (ακατάκριτοι), συνεχίζουν όμως να κηρύττουν «κατεγνωσμένη αίρεση».

Γι αυτό ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: «Όλοι ανεξαιρέτως οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι Θείες Γραφές μάς προτρέπουν να φεύγουμε τους ετερόφρονας και να μην έχουμε κοινωνία με αυτούς”. (P.G. 99, 1049Α).
«Επειδή έχει μολυσμόν η κοινωνία και μόνον με την αναφοράν του ονόματος, -(σ. σ. : του αιρετικού εικονομάχου δηλ. επισκόπου επί εικονομαχίας ή του αιρετικού Οικουμενιστού σήμερον)-, έστω και αν είναι ορθόδοξος ο αναφέρων» σύμφωνα με  τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη (P.G. 99, 1669Α).
Και πάλι, ο Άγιος διδάσκει, αναφερόμενος στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Ο Χρυσόστομος κατηγορηματικά και με μεγάλη σαφήνεια δεν θεώρησε μόνον τους αιρετικούς εχθρούς του Θεού, αλλά και εκείνους που κοινωνούν με αυτούς». (P.G. 99, 1049 Α).
Και οι Αγιορείτες Πατέρες, γράφοντες προς τον Λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, αποφαίνονται:
«Και πώς θα τα ανεχθή η ψυχή του Ορθοδόξου αυτά και δεν θα χωρισθή αμέσως από την κοινωνία των μνημονευσάντων, και πώς δεν θα τους θεωρήση, ότι καπηλεύθηκαν τα Θεία;... Διότι έχει μολυσμόν η κοινωνία και μόνον από την αναφοράν αυτού (σ.σ. του Λατινόφρονος), έστω και αν είναι ορθόδοξος ο αναφέρων».
Και γι' αυτό ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, απερίφραστα διδάσκει και προτρέπει στην αποτείχισι ακόμη και στο τέλος της ζωής του με τη διαθήκη του:
«Όπως σε όλη μου τη ζωή ήμουν διαχωρισμένος από αυτούς, έτσι και τον καιρό της εξόδου μου και επίσης μετά την αποδημία μου, αποστρέφομαι την σχέσιν και ένωσιν μαζί τους, και σας εξορκίζω και σας παραγγέλλω κανένας από αυτούς να μην πλησιάση στην κηδεία μου ή στα μνημόσυνά μου ή σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωσιν της δικής μας μερίδος, ώστε να επιχειρήσουν να συναχθούν από κοινού ή να συλλειτουργήσουν με τους ιδικούς μας. Διότι αυτό θα σήμαινε να αναμειχθούν αυτά που δεν αναμειγνύονται. Και πρέπει εκείνοι εις όλα να είναι χωρισμένοι από εμάς, μέχρις ότου δώσει ο Θεός την καλήν διόρθωσιν και ειρήνην της Εκκλησίας Αυτού. (PatrologiaOrientalis, Τόμος 25, σελ. 347, 348, Βέλγιο, 1973).

Επομένως, π.Αναστάσιε, η αποτείχιση είναι αποτέλεσμα μιας επιλογής της ιερατικής Συνείδησης του κληρικού εκείνου, που θα  κάνει ΚΑΤΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ  ΑΙΡΕΣΗΣ και  θα την επιλέξει για λόγους ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Για ποια «αυτοϊκανοποίηση ιερατικής συνειδήσεως» γράφετε π.Αναστάσιε, όταν ο αποτειχισμένος κληρικός, φέρνοντας τα στίγματα του πλανεμένου και σχισματικού, ακολουθεί το Σταυρικό δρόμο της αποτείχισης ως πρόσφυγας της Εκκλησίας και χάνει όλα τα πλεονεκτήματα της δημοσιοϋπαλληλικής θέσης;;;; Σκεφτείτε τα προβλήματα επιβίωσης, τα οποία αντιμετωπίζει, όταν είναι και έγγαμος.

Τέλος, θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να μας παρουσιάσετε και τους άλλους  εκκλησιαστικούς τρόπους αντιμετώπισης των αιρέσεων που υπονοείτε στην απάντησή σας, εκτός της αποτείχισης.

Γ. Συνολικά συνοπτικά συμπεράσματα της απάντησης

Με βάση τα όσα αναφέραμε, π.Αναστάσιε, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος  είναι ΑΙΡΕΤΙΚΗ, επειδή αποδέχτηκε με τη σιωπή της και τις μεθοδεύσεις, που ακολούθησαν, την Κολυμπάριο Σύνοδο και ΔΕΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ και ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. Αναφέρουμε μερικά.

1. Δεν αποκήρυξε  το κείμενο «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ» ούτε προσυνοδικά (Μάιος 2016), ούτε μετα-συνοδικά (Νοέμβριος 2016) για τις αιρετικές θέσεις που γράφονται στο κείμενο και έχουν σχέση με την εκκλησιαστικότητα των αιρέσεων. (Π.Σ.Ε -Δήλωση Τορόντο  κ.α). Αναγνωρίζει στα μέλη του Προτεσταντικού λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών κανονική ιερωσύνη, μυστήρια και αποστολική διαδοχή, καθώς και τα αιρετικά και αντορθόδοξα κείμενά του.

2. Ονόμασε την Κολυμπάριο Σύνοδο «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», ισάξια με τις Οικουμενικές και Πανορθοδόξους Συνόδους της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Φυλλάδιο προς το Λαό).

3. Αποδέχτηκε και επαίνεσε δια του Αρχιεπισκόπου το κείμενο της εισήγησης του Μητροπολίτη Σερρών.

4. Aποδέχτηκε αιρετικές διδασκαλίες, όπως την αιρετική Ζηζιούλια κακοδοξία με την  παραδοχή της άποψης ότι «Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκφράζει την ενότητα και την καθολικότητά Της δια των Ιερών Μυστηρίων», ενώ η Ορθόδοξη άποψη είναι: Η ενότητα της Εκκλησίας εκφράζεται δια της ορθής πίστεως, όχι δια των μυστηρίων. (Σύμφωνα με την αιρετική θεωρία του Ζηζιούλα, «η Εκκλησία έχει την ενότητά της εν τω επισκόπω». (επισκοποκεντρισμός) (Φυλλάδιο προς το Λαό)

5. Για τις υπόλοιπες ΠΕΝΤΕ ΣΥΝΟΔΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, που αποδέχτηκε η Ι.Σ.Ε.Ε  στη σχετική μελέτη του καθηγητή Κ.Κυριαζόπολουλου διαβάζουμε τα εξής:

1) Η  απόφαση: «Το Μυστήριον του Γάμου και τα Κωλύματα αυτού» επιτρέπει την εφαρμογή της οικονομίας από τη Σύνοδο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην ιερολογία του γάμου ετεροδόξων.

2) Η  απόφαση: «Η σπουδαιότης της Νηστείας και η Τήρησις αυτής Σήμερον», επιτρέπει την παραποίηση της Ορθόδοξης πνευματικότητας, όταν προβλέπει τη δυνατότητα της εφαρμογής της οικονομίας στο θέμα των νηστειών με απόφαση της Συνόδου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας.

3) Η απόφαση: «Το αυτόνομον και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού προβλέπει τις παπικές αρμοδιότητες του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως: (περισσότερα στην μελέτη του καθηγητή)

4) Η απόφαση: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω» είναι μια κοσμική έκθεση ιδεών, η οποία μιμείται την αντίστοιχη έκθεση ιδεών της Β' Βατικάνειας Συνόδου.

Με την αναγνώριση του εκκλησιαστικού μορφώματος της Ουκρανίας (Επιφανίου) αποδέχτηκε τις εξής αιρέσεις και αντι-κανονικές πρακτικές:

1. Το πρωτείο εξουσίας του Φαναρίου.

2. Την κατάργηση της Συνοδικότητας, που έχει κατοχυρωθεί από Αποστολικούς Κανόνες και Οικουμενικές και Πανορθοδόξους Συνόδους.

3. Την Εκκλησιαστικότητα των  σχισματικών, καθηρημένων και αναθεματισμένων, αναγνωρίζοντας σε αυτούς ιερωσύνη (χωρίς αποστολική διαδοχή) και έγκυρα μυστήρια 

4. Την αίρεση του ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ και του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

Επομένως, π.Αναστάσιε,, πληρούνται όλοι οι όροι που θέτει ο 15ος-ΑΒ κανόνας και άρα, η αποτείχιση είναι μονόδρομος για τους κληρικούς εκείνους που ΚΑΤΕΓΝΩΣΑΝ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ που συνδέονται με την αποδοχή των αποφάσεων της Συνόδου της Κρήτης και του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, με πρώτη και κύρια την ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ και έχουν τη δύναμη να ακολουθήσουν το δύσβατο ομολογιακό δρόμο της Αποτείχισης. (σχετικοί Κανόνες: 31^ος Αποστολικός, 15-ΑΒ, Ι Αποστολικός , Β της εν Αντιοχεία Συνόδου)

Χριστός Ανέστη.