Ὁ Λατῖνος Πάπας τοῦ Βατικανοῦ Λέων ΙΔ΄ εἰς τὸ Δύστυχον Φανάριον καὶ εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας.

ΝΤΕΤΖΙΟΡΤΖΙΟ_2025-12-09_Ὁ Λατῖνος Πάπας τοῦ Βατικανοῦ Λέων ΙΔ΄...

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΟΝ ΠΑΠΙΚΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗΝ
ΕΙΣ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ὁ Λατῖνος Πάπας τοῦ Βατικανοῦ Λέων ΙΔ΄
εἰς τὸ Δύστυχον Φανάριον καὶ εἰς τὴν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας.

Φιλοξενούμενος τοῦ ἀρχιαποστάτου καὶ ἀρχιαιρεσιάρχου
κ. Δημητρίου Ἀρχοντώνη, τοῦ καὶ Βαρθολομαίου Α΄, ἐπιλεγομένου.

 

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

 

ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ τῶν προηγουμένων Λατίνων Παπῶν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ τὶς ἐκεῖ ἀνίερες καὶ προκλητικὲς ἐπετειακὲς πανηγύρεις τῆς —διὰ τὰ ὀψώνια τῶν ἁμαρτιῶν μας— ἐνθρονίσεως τοῦ παναιρετικοῦ λατινόφρονος καὶ οἰκουμενιστοῦ κ. Δημητρίου Ἀρχοντώνη, κατ’ αὐτὰς ὁ Πάπας Λέων ΙΔ΄ πῆγε καὶ εἰς τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, διὰ νὰ «τιμήσῃ» τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἡ ὁποία συνῆλθεν ἐκεῖ τὸ ἔτος 325, θεοπνεύστως εἰσάγουσα καὶ καθιεροῦσα τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ὡς τὴν ἀκρογωνιαίαν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν Πίστεως τῆς «μίας ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»!!!

Ποῖον τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως; Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μὲ ἀπόλυτον σαφήνειαν ὑπὸ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἁγιοπνευματικῶς ἐνεπνεύσθη καὶ συνετέθη, δηλοῦν περὶ τῆς ὁμοουσιότητος τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὴν σχέσιν τῶν ὑποστάσεων-προσώπων Αὐτῆς:

«¹Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων. ²Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γενηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο». (Βλ. Ὡρολόγιον τὸ Μέγα..., ἐκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία, Ἀθήνα, ¹²1995, ἀνατ. ¹³1998, σ. 14).

Συνεπληρώθη δὲ ἀπὸ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, συνελθοῦσαν ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 381· ἡ ὁποία κατεδίκασε τὸν Ἀρειανισμόν. Καὶ ποία ἦτο ἡ συμπλήρωσις τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως;

«Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν»!!! (Ὅ.π., σ. 15)

Ὅμως ποία εἶναι ἡ μεγαλυτέρα αἵρεσις τῶν Λατίνων Παπιστῶν; Το Filioque· ποὺ σημαίνει «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Δηλαδή: «...τὸ Ἅγιον Πνεῦμα..., τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς κι ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον». Ἀλλ’ αὐτὴ ἡ διατύπωσις «καταργεῖ» τὸν Ἕναν Ἅγιον Τριαδικὸν Θεόν, διασπᾶ καὶ ἱεραρχεῖ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, καὶ εἰσάγει τὴν πολυθεΐαν εἰς τὴν «μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»!!!

Εἷς ἐν Τρισὶ καὶ Τρεῖς ἐν Ἑνί, ὅπως ἀναλύεται καὶ ὁμολογεῖται εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως τοῦ ἁγίου Μ. Ἀθανασίου, ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας:

«...Πίστις δὲ καθολικὴ αὕτη ἐστίν, ἵνα ἕνα Θεὸν ἐν Τριάδι καὶ Τριάδα ἐν μονάδι σεβώμεθα, μήτε συγχέοντες τὰς ὑποστάσεις, μήτε τὴν οὐσίαν μερίζοντες· ἄλλη γάρ ἐστιν ἡ τοῦ Πατρὸς ὑπόστασις, ἄλλη τοῦ Υἱοῦ, καὶ ἄλλη τοῦ ἁγίου Πνεύματος· ἀλλὰ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος μία ἐστὶ Θεότης, ἴση δόξα, συναΐδιος ἡ μεγαλειότης. Οἷος ὁ Πατήρ, τοιοῦτος ὁ Υἱός, τοιοῦτο καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Ἄκτιστος ὁ Πατήρ, ἄκτιστος ὁ Υἱός, ἄκτιστον καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀκατάληπτος ὁ Πατήρ, ἀκατάληπτος ὁ Υἱὀς, ἀκατάληπτον καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον. Αἰώνιος ὁ Πατήρ, αἰώνιος ὁ Υἱός, αἰώνιον καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα· πλὴν οὐ τρεῖς αἰώνιοι, ἀλλ’ εἷς αἰώνιος· ὥσπερ οὐδὲ τρεῖς ἄκτιστοι, οὐδὲ τρεῖς ἀκατάληπτοι, ἀλλ’ εἷς ἄκτιστος, καὶ εἷς ἀκατάληπτος. Ὁμοίως παντοκράτωρ ὁ Πατήρ, παντοκράτωρ ὁ Υἱός, παντοκράτωρ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· πλὴν οὐ τρεῖς παντοκράτορες, ἀλλ’ εἷς παντοκράτωρ. Οὕτω, Θεὸς ὁ Πατήρ, Θεὸς ὁ Υἱός, Θεὸς καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον· πλὴν οὐ τρεῖς Θεοί, ἀλλ’ εἷς Θεός. Ὡσαύτως, Κύριος ὁ ὁ Πατήρ, Κύριος ὁ Υἱός, Κύριον καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· πλὴν οὐ τρεῖς Κύριοι, ἀλλ’ εἷς ἐστί Κύριος· ὅτι, ὥσπερ μοναδικῶς ἑκάστην ὑπόστασιν Θεὸν καὶ Κύριον ὁμολογεῖν χριστιανικῇ ἀληθείᾳ ἀναγκαζόμεθα, οὕτω τρεῖς Θεούς, ἢ τρεῖς Κυρίους λέγειν καθολικῇ εὐσεβείᾳ κωλυόμεθα. Ὁ Πατὴρ ἀπ’ οὐδενός ἐστι πεποιημένος, οὔτε δεδημιουργημένος, οὔτε γεγεννημένος· ὁ Υἱὸς ἀπὸ μόνου τοῦ Πατρός ἐστιν, οὐ πεποιημένος, οὐδὲ δεδημιουργημένος, ἀλλὰ γεγεννημένος [ἐκ τοῦ Πατρός·] τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀπὸ τοῦ Πατρός, οὐ πεποιημένον, οὔτε δεδημιουργημένον, οὔτε γεγεννημένον, ἀλλ’ ἐκπορευτόν. Εἷς οὖν ἐστι Πατήρ, οὐ τρεῖς Πατέρες· εἷς Υἱός, οὐ τρεῖς Υἱοί· ἕν Πνεῦμα ἅγιον, οὐ τρία Πνευματα ἅγια· καὶ ἐν αὐτῇ τῇ Τριάδι, οὐδὲν πρῶτον, ἢ ὕστερον, οὐδὲν μεῖζον, ἢ ἔλαττον, ἀλλ’ ὅλαι αἱ τρεῖς ὑποστάσεις συνδιαιωνἰζουσαι ἑαυταῖς εἰσὶ καὶ ἴσαι· ὥστε κατὰ πάντα, ὡς εἴρηται, καὶ Τριὰς ἐν μονάδι καὶ μονὰς ἐν Τριάδι λατρεύεται. Ὁ θέλων οὖν σωθῆναι οὕτω περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος φρονείτω...».  (Ὅ.π., σσ. ε΄-ζ΄)

Ὥστε κατόπιν αὐτῆς τῆς θεμελιώδους αἱρετικῆς στρεβλώσεως καὶ βλασφημίας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Ὁμολογίας, ἡ παναιρετικὴ κατακρήμνησις τῶν Λατίνων Παπιστῶν δὲν ἔχει ἔλεγχον καὶ ὅρια: ἀπὸ τὸ «Filioque» εἰς τὸ «πρωτεῖον», εἰς τὸ «ἀλάθητον», εἰς τὴν «μαριολατρείαν» μέχρι τὶς ἕως τώρα συνολικῶς 36 αἱρέσεις αὐτῶν!...

Τοιοὐτοτρόπως ὁ Πάπας Λέων ΙΔ΄ «τιμᾶ» τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον καὶ ταυτοχρόνως διὰ τῆς ἀνιέρου αἱρέσεως τοῦ «Filioque» ὑποτιμᾶ καὶ «ἀκυρώνει» τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον!!! Μεταθέτων τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 εἰς τὸ μεταξὺ τῶν Α΄ καὶ Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων διάστημα, μεταξὺ τοῦ 325 καὶ τοῦ 381, μήπως ἐπιχειρεῖ νὰ διευρύνῃ ὥστε ν’ ἀναγνωρισθῇ ἡ πρὸ τοῦ 1054 περίοδος τῶν πάσης φύσεως πλανῶν κι αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες κατὰ καιροὺς ἐνεφανίσθησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς  Ῥώμης —τυχοῦσες τῆς ἰωβείου ὑπομονῆς καὶ μακραίωνος νουθεσίας καὶ θεραπείας αὐτῶν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς— καὶ νὰ καταστῇ τὸ αἰτούμενον «πρωτεῖον» τοῦ Πάπα, ὄντως «πρωτεῖον»· ἀλλὰ ἐπὶ τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων; Τί τάχα νὰ σκέπτεται ὁ νεότευκτος Πάπας τοῦ Βατικανοῦ; Καὶ διὰ ποῖον ἀκριβῶς λόγον, ἐν τέλει, ἐπεσκέφθη τὴν Νίκαιαν;... Μήπως ἐπιδιώκει ν’ ἀκυρώσῃ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ὥστε νὰ «καταργηθῇ» ἡ ὁμοουσιότης τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἡ διατύπωσις «ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον», διὰ νὰ καταστοῦν ἐν καιρῷ θεολογούμενες ἡ ὁμοουσιότης καὶ ἡ σχέσις μεταξὺ τῶν ὑποστάσεων-προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ τοιοὐτοτρόπως νὰ ἐπιβληθῇ καθολικῶς ἡ αἵρεσις τοῦ «Filioque»;  Ἄλλωστε ὁ Σατανᾶς πολλάκις καὶ συχνάκις ἔχει ἀποδειχθεῖ καὶ εὐφάνταστος καὶ πολυμήχανος ῥαδιοῦργος!!!

 

ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΟΣΙΟΥΡΓΗΜΑ τῆς ἀτίμου «τιμῆς» παραστέκεται καὶ τὸ ἀποδέχεται καὶ συμμετέχει ὁ παναιρετικὸς λατινόφρων καὶ οἰκουμενιστὴς κ. Δημήτριος Ἀρχοντώνης, ὁ κατὰ πάντα ἀνυπόστατος «οἰκουμενικὸς πατριάρχης» τοῦ ἀτύχου Φαναρίου καὶ τοῦ δυστυχοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀμφιτρύων τοῦ κατὰ τὴν Πίστιν παναιρετικοῦ Λατίνου Πάπα, ἅμα δὲ καὶ ἀρχηγοῦ τοῦ ἐπαράτου, πανεγκληματικοῦ κι αἱματοστάκτου, κοσμικοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ!... Ὅμως, ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται»!!!

Ἐπιβάλλεται νὰ σημειωθεῖ καὶ τονιστεῖ, ὅτι πρὸ τῆς ἐλεύσεως τῶν βλασφήμων Παπῶν εἰς τὸ παλαίφατον ἀλλὰ πλέον ἁλωθὲν ὑπὸ τῶν παναιρέσεων Φανάριον, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἔχει ἤδη εἰς τὸ ἔπακρον μιανθεῖ ἀπὸ τὴν ἀθρόαν εἰσβολὴν εἰς αὐτὸ τῆς ἑωσφορικῆς παπιστικῆς Λατινοφροσύνης καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἐνῶ ἡ Μεγάλη Ἐκκλησιά, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, ἔχει καὶ πάλιν βεβηλωθεῖ καὶ περιέλθη εἰς τὴν κατοχὴν τῶν σατανικῶν Ἰσλαμιστῶν! Μάλιστα ἀστασιάστως μπορεῖ νὰ εἰπωθῇ —ἀπὸ τοῦ τελευταίου τετάρτου τοῦ 19ου αἰῶνος ἤδη καταστάντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς ἄντρον τῆς Μασωνίας!!!— ὅτι ὁ συγκρητιστικὸς Οἰκουμενισμὸς ἐγεννήθη εἰς τὸ Φανάριον, διὰ τῶν περιβοήτων ἀντιχρίστων πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων, ποὺ ἐξαπελύθησαν κατὰ τὴν πρώτην εἰκοσαετίαν τοῦ 20οῦ αἰῶνος οἱ ὁποῖες «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» ἐπαγγέλλονται τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετὰ τῶν «χριστιανικῶν» αἱρέσεων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἄνευ μετανοίας κι ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν!

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902, ἐπὶ πατρ. Ἰωακεὶμ Γ, ἀναφέρεται περί: α΄) τῆς ἐν ὁμονοίᾳ καὶ ἀγάπῃ συναντήσεως καὶ ἐνισχύσεως τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν· β΄) τῆς δυνατῆς τούτων πρὸς τὰς «δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τὸν Καθολικισμὸν καὶ τὸν Προτεσταντισμόν, σχέσεως καὶ ἐν χριστιανικῇ ἀγάπῃ προσεγγίσεως»· γ΄) τοῦ «πὼς δεῖ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν προσενεχθῆναι ἰδίᾳ πρὸς τοὺς λεγομένους Καθολικούς, ἐπιποθοῦντας τὴν μετ’ αὐτῆς ἕνωσιν», καὶ δ΄) τῆς «δυνατῆς ἢ μὴ τροποποιήσεως καὶ ἀκριβεστέρου καθορισμοῦ τοῦ παρ’ ἡμῖν κρατοῦντος Εὐαγγελίου».

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920· ἐπὶ τοποτηρητείας τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὑπὸ Μητρ. Προύσης Δορωθέου, ἀναφέρεται περισσότερον συγκεκριμένα περὶ τῆς προσεγγίσεως τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν μὲ σκοπὸν τὴν ἕνωσιν χωρὶς τὴν μετάνοιαν κι ἐπιστροφὴν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀγάπης καὶ ὄχι ἐπὶ τῇ βάσει τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ «τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος»!!!

«Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία, φρονοῦσα ὅτι ἡ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν προσέγγισις πρὸς ἀλλήλας καὶ κοινωνία οὐκ ἀποκλεῖεται ὑπὸ τῶν ὑφισταμένων μεταξύ αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν καὶ ὅτι τοιαύτη τις προσέγγισις τὰ μάλα ἐστὶν εὔκταία καὶ ἀναγκαία, καὶ πολλαχῶς χρήσιμος, εἰς τε τὸ καλῶς ἐνοούμενον συμφέρον ἑκάστης τῶν ἐπιμέρους Ἐκκλησιῶν καὶ τοῦ ὅλου Χριστιανικοῦ σώματος, καὶ εἰς παρασκευήν καὶ διευκόλυνσιν τῆς πλήρους ποτέ, σὺν Θεῷ καὶ εὐλογημένης ἐνώσεως, ἔκρινε τὸν παρόντα καιρὸν τὰ μάλιστα πρόσφορον πρὸς ἀνακίνησιν καὶ ἀπὸ κοινοῦ μελέτην τοῦ σπουδαίου τούτου ζητήματος.

»Εἰ γὰρ καὶ ἐν τούτῳ ἐνδέχεται ἵνα προκύψωσι καὶ παρεμβληθῶσιν αἱ ἀπὸ τῶν παλαιῶν προλήψεων καὶ ἐξέων ἢ καὶ ἐξ ἀξιώσεων δυσχέρειαι, αἱ τοσάκις τέως τὸ ἔργον τῆς ἐνώσεως ματαιώσασαι, ὅμως, κατὰ τὴν γνώμην ἡμῶν, περὶ ἀπλῆς τὸ κατ’ ἀρχάς προκειμένου συναφείας καὶ προσεγγίσεως, αἱ δυσχέρειαι αὗται ἔσονται πάντως ἧττον σπουδαῖαι. [...]

»Ὑπὸ τῆς ἀγάπης γὰρ ἐμπνεόμεναι αἱ διάφοροι Ἐκκλησίαι, καὶ ταύτην προτάσσουσαι ἐν ταῖς περὶ τῶν ἄλλων κρίσεσι καὶ ταῖς πρὸς αὐτὰς σχέσεσι, τὴν μὲν διάστασιν, ἀντὶ τοῦ ἐπεκτείνειν καὶ αὐξάνειν, ὡς οἷόν τε συντομεῦσαι καὶ σμικρῦναι, δυνήσονται». [...]

Ὅμως εἰς μίαν «ἀγάπην κι ἑνότητα» ἄνευ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἀληθείας Του· ἄρα ἄνευ τῆς Ἀγάπης Του καὶ τῆς Δικαιοσύνης Του!!! Ἀλλὰ τότε διὰ ποῖον «Χριστόν» πρόκειται; γιὰ τὸν Ἀντίχριστον; Σαφῶς Ναί, δι’ αὐτόν!!! Μάλιστα ὁ διάλογος διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μετὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀγγλικανισμοῦ, μὲ πρωτοστατοῦντα ὡς συμπρόεδρον αὐτοῦ τὸν μασῶνον Σμύρνης Χρυσόστομον Καλαφάτην, εὑρίσκετο ἐπὶ θῦραις ἀπὸ τοῦ 1908, ἀλλ’ ἐματαιώθη ἐν ὄψει τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων (1912-1913), τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), ἅμα δὲ καὶ τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας μετὰ τῆς ἐπακολουθησάσης Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς (1919-1922) ἐν συνεχὴ σειρὰν προκυπτόντων!...

 

ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ ΣΚΥΤΑΛΗΝ πρὸς τὴν γενικευμένην Ἀποστασίαν παρέλαβεν ὁ μασῶνος ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ ἀρχιαποστάτης Ἀριστοκλῆς Σπύρου (1886-1972), ὁ καὶ «οἰκουμενικὸς πατριάρχης» Ἀθηναγόρας καλούμενος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πρῶτος «πατριάρχης» ἀπὸ τοῦ Σχίσματος (1054), ποὺ ὄχι μόνον συναντήθηκε μὲ τὸν Πάπα τῶν Λατίνων Παπιστῶν Παῦλο τὸν ΣΤ΄, ἀρχηγὸν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ (Ἱεροσόλυμα, 6-1-1964), ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κοινοῦ ἀνήρεσαν τὰ ἑκατέρωθεν Ἀναθέματα τοῦ 1054, ἀναμειγνύοντες τὴν Ὀρθοδοξίαν μετὰ τῆς παναίρεσεως (ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, 1894-1976) τοῦ Παπισμοῦ. Τοιοὐτοτρόπως ἐγκαινιάζοντες τὴν τρέχουσαν ἐποχὴν τῶν ἀνιέρων «Θεολογικῶν» Διαλόγων —ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεβλήθησαν ἡ Θεολογία τὼν θεουμένων Πατέρων καὶ ἡ Δογματικὴ καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῶν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι Συνόδων!!!— μεταξὺ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ τῶν Λατίνων Παπισμοῦ στὰ πλαίσια τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου (Ῥώμη, 1962-1965), εἰς τὴν βάσιν τῆς «ἀγάπης»! Ἀλλὰ μίας ἀγάπης χωρὶς Χριστόν, καὶ ὄχι εἰς τὴν βάσιν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀληθείας καὶ Ἀγάπης καὶ Δικαιοσύνης!!! Ἀλλ’ «ἀγάπη», χωρὶς Χριστὸν δὲν εἶναι ἀγάπη· μάλιστα θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθῇ —κατὰ τὸν ζουράρειον ἐπιθετικὸν προσδιορισμόν— ὡς «ἀγάπη σαχλεπίσαχλη», ἐὰν δὲν ἐπρόκειτο διὰ τὴν σοβαρότητα αὐτῆς τούτης τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!... Εἰς τὴν πραγματικότητα αὐτὴ ἡ ἄνευ Χριστοῦ «ἀγάπη» εἶναι τὸ πλέον ἀβυσσαλέον ἑωσφορικὸν μῖσος· διότι αὐτὴ ἡ «ἀγάπη» ματαιώνει τὴν Σωτηρίαν καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον μακρὰν τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ἀπώλειαν!...

Ἐναντίον αὐτῆς τῆς ἀνιέρου συναντήσεως καὶ τῆς ὀλεθρίου ἄρσεως τῶν Ἀναθεμάτων κατὰ τῶν παναιρετικῶν Λατίνων Παπιστῶν στὰ Ἱεροσόλυμα (1964) ἀντέδρασε κι ἐξηγέρθη τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μετὰ παρέλευσιν πενταετίας ἀπὸ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τρεῖς μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, Παραμυθίας Παῦλος, Φλωρίνης Καντιώτης) ἔπαυσαν τὴν Μνημόνευσιν καὶ ἀπετειχίσθησαν ἀπὸ τὸν μασῶνον παναιρετικὸν λατινόφρονα καὶ οἰκουμενιστὴν «πατριάρχην» Ἀθηναγόρα Σπύρου τὸ 1970 κι ἕως τὴν κοίμησή του τὸ 1972. Ἀκολούθως κάποιες Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ σχεδὸν πάντες οἱ Ἁγιορεῖτες Μοναχοί, μετὰ τὴν ἀπόρριψιν τῶν αἰτημάτων τους πρὸς τὸν πατρ. Ἀθηναγόρα διὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ἰσχὺν τῶν ἕως τοῦ 1054 ἰσχυόντων Ἀναθεμάτων, προέβησαν τὸ 1970 εἰς τὴν ἐκ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας κι ἐκ τῶν ἱερῶν Κανόνων (λ.χ. μα΄ τῶν Ἀποστόλων καὶ ιε΄ τῆς ΑΒ Συνόδου, Κωνσταντινούπολις 861) ἐπιβαλλομένη παῦσιν τῆς Μνημονεύσεως τοῦ παναιρετικοῦ πατρ. Ἀθηναγόρα κι ἐφήρμοσαν τὴν Ἀποτείχισιν ἀπὸ αὐτόν, ὡστόσο διατηροῦντες τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνία μετὰ τῶν μνημονευόντων καὶ κοινωνούντων μετ’ αὐτοῦ!...

 

ΕΠΙ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΟΔΟΥ πρὸς τὴν γενικευμένην Ἀποστασίαν, τὴν ὁποίαν ἀπεριορίστως διεύρυνεν ὁ Ἀθηναγόρας, ἐπορεύθη καὶ ὁ διάδοχος αὐτοῦ, ὁ ἄχρους καὶ ἀνύπαρκτος «πατριάρχης» Δημήτριος Παπαδόπουλος (1914-1991), ὑπὸ τὴν ἀφανὴ ποδηγέτησιν καὶ ἀσφυκτικὴν χειραγωγία, πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τῆς Ἀποστασίας, τοῦ κ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη (κατὰ κόσμον Δημητρίου· πρ. Φιλαδελφείας, 1973 καὶ πρ. Χαλκηδόνος, 1990· καὶ εἰς τὶς δύο ἐπισκοπὲς ὑπὸ τοῦ Δημητρίου διαδοχικῶς χειροτονηθείς!!!).

Ὁ Δημήτριος, κατὰ τὸν θρονικὸν λόγον του ὑπεσχέθη συνέχισιν τῶν ἀνοιγμάτων πρὸς τὶς αἱρετικὲς ὁμολογίες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως διὰ τὴν διαθρυλλουμένην «ἑνότητα τῆς ἀγάπης», ἀπορριπτομένης «τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δηλαδὴ ἀπορριπτομένης τῆς πεμπτουσίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως!!! Οἱ Ἁγιορεῖτες ἐπέμειναν ἀρνούμενοι νὰ μνημονεύσουν καὶ τὸν νέον Πατριάρχην. Ὁ Δημήτριος, ἂν καὶ ἠπίου χαρακτῆρος ἄνθρωπος —ὡστόσο διαρκῶς τελοῦντος ὑπὸ τὴν ἀπόλυτον χειραγωγίαν τοῦ σκληροῦ λατινοφίλου (διατρίψαντος καὶ σπουδάσαντος ἐν Βατικανῷ!!!) καὶ οἰκουμενιστοῦ χειριστοῦ αὐτοῦ κ. Ἀρχοντώνη— ἀπήτησε μετὰ σκαιότητος καὶ δι’ ἐκβιασμῶν ἀλλὰ καὶ παντοειδῶν πιέσεων ἀπὸ τὶς χειραγωγούμενες πολιτειακὲς Ἀρχὲς —ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ὁποίων καθίσταντο ἀδύνατες βασικὲς λειτουργίες τῶν μοναστικῶν ἀδελφοτήτων— τὴν μνημόνευσίν του καὶ τὴν ἐπιβολὴν τῆς «τάξεως» τῆς Ἀποστασίας εἰς τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας!... Ἐν τέλει —καὶ μάλιστα λίαν συντόμως— ἐκάμφθησαν οἱ ἀποτειχισθεῖσες Μονὲς καὶ ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν ἀποτειχισθέντων Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, παρὰ τὴν ἀρχικὴν διάθεσιν ἀντιστάσεως ποὺ ἐπέδειξαν. Μόνη ἐξ αὐτῶν κράτησε καὶ κρατεῖ ἕως σήμερα, ὑπὸ συνεχῆ καὶ ἀπεινῆ διωγμὸν τελοῦσα, ἡ Μονὴ Ἐσφιγμένου· ἂν κι ἐν τέλει κατέληξε νὰ προσχωρήσῃ εἰς τοὺς σχισματικοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς (ΓΟΧ), καὶ μερικοὶ Ἁγιορεῖτες Μοναχοί.

Τοιοὐτοτρόπως ἡ «πατριαρχεία» τοῦ Δημητρίου ὑπῆρξε «πατριαρχεία ἀντ’ αὐτοῦ» —καὶ κατὰ τὴν τρέχουσαν ὁρολογία: proxi!!!— δηλαδὴ ὡς τὸ μακρὺ χέρι τοῦ «ἀφανοῦς» ἀλλ’ ἐπιτηδείου κ. Ἀρχοντώνη· ἕως ὅτου προδήλως φθάσει ἡ δική του ἑωσφορικὴ κι ἐπάρατος ἀναρρίχησις εἰς τὸν οἰκουμενικὸν πατριαρχικὸν Θρόνον...

 

Η ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΩΣ ἀλλὰ καὶ ἀδιαλείπτως —καὶ ὁσημέραι ἐπὶ τὰ χείρω— στιχουμένη κι ἑστιαζομένη εἰς τὶς παναιρέσεις τοῦ τῶν Λατίνων Παπισμοῦ καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ πορεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως συνεχίζεται ἀδιαταράκτος ἀπὸ τὸν ἐνεστῶτα καταπατητὴν τοῦ Φαναρίου καὶ σφετεριστὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀρχιαιρεσιάρχην κ. Δημήτριον Ἀρχοντώνη (τὸν καὶ Βαρθολομαῖον Α΄ ἀποκαλούμενον) ὁ ὁποῖος κατὰ πάντα τελεῖ ἱερατικῶς ἀνυπόστατος· ἀκόμα καὶ ὡς νεωκόρος ἀπορριπτέος κατὰ τὰ μέτρα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας!

Διότι μπορεῖ κατὰ διαδοχὴν νὰ εὑρίσκεται εἰς «τόπον Χριστοῦ», ἀλλ’ ἀπέστη ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εὑρίσκεται εἰς «τῦπον Χριστοῦ» καὶ κατὰ συνέπειαν ἐπεμακρύνθη ἐκ τῆς ἀδιασπάστου συνεχείας «τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος»!!! Εἰς «τόπον Χριστοῦ» μπορεῖ κάποιος τυπικῶς, πολυτρόπως καὶ διαφοροτρόπως ἀναξίως ν’ ἀναρριχηθῇ, ἀλλὰ εἰς «τῦπον Χριστοῦ» μόνον διὰ τῆς αὐθεντικῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τῆς ἀφοσιώσεως εἰς τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ τῆς ἀφιερώσεως εἰς τὸ λογικὸν ποίμνιόν Του ἠμπορεῖ νὰ σταθῇ! Διὰ τοῦτο ἄξιος νὰ καταστῇ ἐπίσκοπος μπορεῖ νὰ εἶναι μόνον ὁ θεούμενος!!! Ἐρώτησις ῥητορική: ὑπάρχει σήμερον ἐπίσκοπος θεούμενος;...

Ὁ κ. Ἀρχοντώνης συνεχίζει τὴν μακρὰ πορεία πρὸς τὴν γενικευμένην Ἀποστασία, τὴν ὁποίαν κατὰ «παράδοσιν ἀποστασίας», πλέον τῶν 125 ἐτῶν ἀκολουθοῦν οἱ πλεῖστοι τῶν ἐνοίκων τοῦ παλαιφάτου μέν, ἀλλ’ ἐσβεσμένου πλέον Φαναρίου, ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος, μὲ προεξάρχοντα τὸν μασῶνον ἀρχιαποστάτην Ἀθηναγόρα, καὶ μὲ πιστὸν συνεπέστερον καὶ ἄξιον ἀκόλουθόν του τὸν κ. Δημήτριον Ἀρχοντώνην, εἰς θέσιν συγχρόνου Ἀρείου εὑρισκόμενον!...

 

Οἱ ἐπάρατοι Λατῖνοι Πάπες —Παῦλος ΣΤ΄ (1967), Ἰωάννης-Παῦλος Β΄ (1979), Βενέδικτος ΙΣΤ΄ (2008), Φραγκῖσκος (2014) καὶ Λέων ΙΔ΄ (2025)— ἐπισκεπτόμενοι δι’ ἀπανειλημμένων εἰσβολῶν τὸ λατινόφρον καὶ οἰκουμενιστικὸν Φανάριον, δίκην ἐποπτῶν κι ἐπιθεωρητῶν τῆς προδοσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς προσκυνήσεως τοῦ Ἀντιχρίστου εἰς τὰ πρόσωπα τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδὴ ὑπὸ τῶν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς Δεσποτῶν καὶ τοῦ Δεσποτοκρατικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος αὐτῶν, αὐτουργῶν καὶ ὀργάνων τῆς γενικευμένης Ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Ἕναν Ἀληθινὸν καὶ Ζῶντα Ἅγιον Τριαδικὸν Θεόν, ἁπλῶς τὸ ἐπιμολύνουν ἔτι περισσότερον καὶ κατοχυρώνουν τὴν αἱρετικὴν ἐπικυριαρχία τους ἐπ’ αὐτοῦ!...

Καὶ τὸ πλέον χειρότερον: εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα καὶ οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες —πρὸς ὥρας διασώζονται οἱ Ἐκκλησίες τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Γεωργίας, οἱ ὁποῖες δὲν συμμετέχουν μὲν εἰς τὸ ΠΣΕ, ἀλλὰ κοινωνοῦν μετὰ τῶν συμμετεχόντων!!!— οἱ ἱεροὶ ναοί, τὰ σεβάσματα καὶ τὰ προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, ἔχουν ὁλοσχερῶς ἁλωθεῖ καὶ καταπατηθεῖ ἀπὸ τὶς παναιρέσεις τοῦ τῶν Λατίνων Παπισμοῦ καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς καθ’ ἡμᾶς λατινοφρόνου καὶ οἰκουμενιστικῆς Δεσποτοκρατίας. Ἀλλὰ κι ἐμμέσως κατατρύχονται ἀπὸ πάσης φύσεως ἑτεροδόξων καὶ ἀλλοδόξων, εἰδωλολατρῶν καὶ παγανιστῶν, ἅμα δὲ καὶ σατανιστῶν περιλαμβανομένων· τοὐλάχιστον ὡς ἐπιρροὲς διαστρεβλώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως!!! Αὐτὴ ἡ ἑωσφορικὴ Δεσποτοκρατία γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπρόδωσε τὸν Χριστὸν κι ἐπροσκύνησε τὸν Ἀντίχριστον εἰς τὰ πρόσωπα τῶν προδρόμων αὐτοῦ, ἐνῷ ἑωσφορικῶς διὰ σατανικῶν μεθοδεύσεων ἀπεργάζεται τὴν ἔλευσίν του, ὥστε εἰς τοὺς ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας νὰ λατρεύεται ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἀντίχριστος!!!

Οἱ ἱεροὶ ναοί μας, τὰ μοναστήρια μας, τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων μας, οἱ ἁγίες Εἰκόνες μας, τὰ ἱερὰ σκεύη τῆς Θείας Λατρείας μας, τὰ ἱερὰ Κειμήλιά μας, οἱ Θεολογικὲς Σχολές μας, τὰ Ἱερατικὰ Σχολεῖα μας, τὰ πάντα εὑρίσκονται ἐν αἰχμαλωσίᾳ εἰς τὰ βέβηλα χέρια τῆς ἐπαράτου Δεσποτοκρατίας, καὶ τελοῦν προτεκτοράτα τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου [Αἱρετικῶν-Οἰκουμενιστικῶν] «Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ)!...

Ὁ δὲ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἀκατήχητος κι ἀποίμαντος, ἀπορφανισμένος ἀπὸ τοὺς καλοὺς Ποιμένες καὶ ἀποπροσανατολισμένος ἄνευ πνευματικῶν Ταγῶν, παραπέει στὰ τενάγη τῆς πλάνης καὶ στὰ ἐρέβη τῶν αἱρέσεων!!! Ἰδιαιτέρως πλέον εἰς τὴν αἵρεσιν τῶν αἱρέσεων, τὴν μήτραν πασῶν τῶν αἱρέσεων, τὸν Προσομοιωτισμόν· ὅπου καθεὶς προσομοιώνει τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν εἰς τὰ ἑαυτοῦ πάθη καὶ εἰς τὴν ἑαυτοῦ ἁμαρτωλότητα!... Πρόκειται γιὰ ὀλεθρίαν ὁδὸν διὰ τῆς ὁποίας σταδιακῶς ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὸν Κύριον καὶ Θεόν μας καὶ Σωτῆραν μας Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ νὰ καταλήξωμεν εἰς τὴν παράφρονα αὐτοθεοποίησιν τοῦ ἀνθρώπου! Παράφρονα, διότι ὄντες πλάσματα καὶ τέκνα τοῦ Θεοῦ ἤδη προοριζόμεθα μετὰ τῆς εὐλογίας Του νὰ καταστοῦμε κατὰ χάριν θεοί, κατὰ τὸν τρόπον ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς ὅρισε!... Παραφροσύνη· διότι θέλουμε νὰ γίνουμε «θεοί» χωρὶς τὸν Θεόν, χωρὶς τὸν Πατέρα τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον!!!

 

ΑΛΛΑ Η ΟΝΤΩΣ «μία ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ», ποὺ ἑδράζεται εἰς τὴν αὐθεντικὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν μας καὶ πάντοτε διαφυλάσσεται εἰς τὶς καρδίες τοῦ ἑκάστοτε μικροῦ λείμματος τοῦ ποιμνίου Του, ζεῖ, ἀνθεῖ καὶ φέρει!!! Διότι «πῦλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς»!!!

Ἄλλωστε φύλακες αὐτῆς παραστέκουν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ: οἱ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Ὁμολογητές, οἱ τῆς Μαρτυρίας Αὐτουργοί καὶ οἱ τοῦ Μαρτυρίου Προσφερόμενοι, οἱ τῆς Ἐρήμου Ἀσκητές, οἱ τῶν Δογμάτων Φωστῆρες, οἱ τῶν Αἱρέσεων Ὀλετῆρες...

Δι’ αὐτό, «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι», μὲ ἀφοσίωσιν πιστεύουμε καὶ μὲ παρρησίαν διακηρύττουμε:

«Οὐκ ἀρνησόμεθά Σε φίλη Ὀρθοδοξία, Οὐ φευσόμεθά Σε πατροπαράδοτον σέβας, Οὐκ ἀφιστάμεθά Σου Μῆτερ εὐσέβεια.

»Ἐν Σοὶ ἐγεννήθημεν, Ἐν Σοὶ ζῶμεν καὶ Ἐν Σοὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπέρ Σοῦ τεθνηξόμεθα.

»Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Πατέρων, Αὔτη ἡ Πίστις τῶν Ὁρθοδόξων, Αὐτη ἡ Πίστις τὴν Οἱκουμένην ἐστήριξεν. Αὔτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ Πίστις ἡμῶν. [...]

»Οἱ Προφήται ὡς εἶδον. Οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξον. Ἡ Ἐκκλησία ὡς παράλαβε. Οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν.

»Ἡ Οἱκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν. Ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν. Ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται. Τὸ Ψεύδος ὡς ἀπελήλαται.

»Ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάτο. Ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν.

»Οὕτω φρονοῦμεν. Οὕτω λαλοῦμεν. Οὕτω κηρύσσομεν». (Ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Νίκαια τῆς Βιθυνίας 787).

 

ΟΥΤΩ ΑΣ ΣΑΛΠΙΣΩΜΕΝ, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, ὥστε ν’ ἀναθαρρήσουν οἱ ψυχές, νὰ διεγερθοῦν οἱ καρδίες, νὰ καθαρθοῦν οἱ νόες:

Καιρὸς γενικευμένης Ἀποστασίας ἔστηκεν εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς καὶ κατ’ αὐτάς· ὁ ζόφος τῆς ἀπωλείας μᾶς ὑπεξαιρεῖ ἀπὸ τὴν Σωτηρίαν εἰς τὴν ἐπουράνιον Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!!!

Διὰ τοῦτον ἐστὶ καιρὸς Μετανοίας! καιρὸς Ὁμολογίας! καιρὸς Μαρτυρίας καὶ Μαρτυρίου! καιρὸς Ἀγώνων! καιρὸς Θυσιῶν κι Αἵματος!

Ὡς ἁρμόζει εἰς τοὺς ἀληθῶς ἑπομένους τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσιν ὄντως Ὀρθοδόξους Χριστιανούς! τέκνα τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Πλάστου μας, κατ’ εἰκόνα Του καὶ καθ’ ὁμοίωσίν Του πλασμένα· καὶ ὡς ἐκ τούτου κληρονόμοι καὶ μέλλοντες Πολίτες τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας Του!...

Ἀδελφοὶ θαρσεῖτε! «Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν»!!! Ἀλλὰ διὰ νὰ εἶναι «ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν», προέχει ΗΜΕΙΣ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

Δόξα Σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι! καὶ πάλιν δόξα Σοι!

Πάντων ἕνεκεν ὁ Θεὸς ἡμῶν!!!

Ἀμήν.

Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
ἔγραφον ἐν Δροσερῷ Τρικάλων, 9 Δεκ. 2025