Ομολογία

 

ΜΙΑ ΕΞΑΜΒΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

«ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ “12”»

και ο Κος Ανδρεοπουλος,

στο καταρρυπωμένο από ψεύδη βιβλίο

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ,

αρ. φ. 321/Μάρτιος 2024)

Μια πρώτη ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΛΑ 

του Τριαν. Τασσιοπουλου

Πριν προχωρήσω τη συνεχιζόμενη ψηλάφηση των ψεύτικων και παραπλανητικών “νομοκανονικών προσεγγίσεων” που αναφέρει στην εξαμβλωματική έκδοση «ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ “12”» ο βραβευμένος με το μεταπτυχιακό δίπλωμα κ. Ανδρεόπουλος, θα φέρω στο φως αυτό που λάβαμε ως απάντηση στο δημοσίευμά μας, φύλ. “ΑΓΩΝΑ” 320 Φεβρουάριος 2024, που ψάχνοντας να βρω αυτά που επικαλείται ότι έγραψε η “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους” τ. ΙΣΤ΄, Αθήνα 2000, σελ. 283 ότι: «Το δικτατορικό καθεστώς που προέκυψε από τα γεγονότα της 21ης Απριλίου 1967 θέλοντας να ελέγξει και τα της Εκκλησίας δημοσίευσε τον Α.Ν. 3/1967 “περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως διατάξεων τινών του υπ’ αριθμ. 671/1943 Νόμου (ΦΕΚ 67 Α΄)…”». Ψάχνοντας – γράφαμε – τι έγραφε ο Κωφού ή ο Ευαγγέλου… (δεν βρήκαμε) Τίποτα! Ερευνάς: “Επέμβαση της δικτατορίας στην Εκκλησία”… Τίποτα! Κατεβάζεις: “Την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους” της National Geographic, 27 τόμοι, 6600 σελίδες… Τίποτα!... κ.ά…. Προστρέχεις στη σελίδα 283 που αναφέρει και ψάχνεις, όπου υπάρχει ιστορία, αλλά… Τίποτα!... και πήραμε την απάντησή του με: Έτσι ε;… (δε θα σχολιάσω αυτά που γράφει, γιατί τον υποτιμά… πολλώ μάλλον ως εκπαιδευτικό). Έτσι ε;… «Κι εδώ;… Τι ’ναι αυτά που γράφει (βλ. συνημμένο αρχείο) η “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους” (της Εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΙΣΤ΄, σελ. 283, σε σειρά άρθρων στην επιστημονική επιμέλεια των οποίων είχε ο αείμνηστος ιστορικός Ευάγγελος Κωφός);

Χωρίς να το καταλαβαίνει κάθε φορά που κάτι γράφει όλο και πιο πολύ εκτίθεται. Διότι προκειμένου να δώσει έμφαση περί αντιτιθέμενων πολλών ,ανθρώπων, προσέξατε πόσο ωραία περνάει την παραπληροφόρηση. Γράφει στην “Εξαμβλωματική Έκδοση”: «Επίσης, Κωφού, Ευαγγέλου, κ.ά…, επέμβαση της δικτατορίας στην Εκκλησία...». Ο απονήρευτος αναγνώστης διαβάζοντας και με τις κόμμες που βάζει “και άλλοι…”, σημαίνει ότι είναι πολλοί, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένα άτομο και αυτός ο “κύριος” προσπαθεί να περάσει ότι πρόκειται για συρφετό ανθρώπων, ενώ είναι ο “αείμνηστος ιστορικός Ευάγγελος Κωφός” που μας το λέει, χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος ο βραβευμένος κ. Ανδρεόπουλος!

Στο “συνημμένο αρχείο” που μας έστειλε, διαβάστε τι γράφει η 283 σελίδα και θαυμάστε την αξιοπιστία του βραβευμένου. «Δεν έλειψαν, επίσης, και ενέργειες εχθρικές ακόμα και προς τα σύμβολα του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος με σημαντικότερη την ακύρωση της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως μιας περιοχής κοντά στα Μέγαρα, η οποία είχε αποφασισθεί, προκειμένου να ανεγερθούν εκεί εγκαταστάσεις για τις επιχειρήσεις Ωνάση. Παράλληλα, έγινε παρέμβαση και στα της Εκκλησίας με την αντικατάσταση του θεωρούμενου ως “Παπαδοπουλικού” αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, του οποίου η εκλογή χαρακτηρίστηκε με Συντακτική Πράξη αντικανονική, από τον έως τότε μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ που είχε δεχθεί να ορκίσει τον Γκιζίκη και το νέο κυβερνητικό σχήμα».

“Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε” κ. βραβευμένε, διότι, όπως φαίνεται, γράφετε ό,τι σας έδωσαν, χωρίς να τα ελέγξετε, άλλη εξήγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Διότι:

α) Η ακύρωση της απαλλοτρίωσης στα Μέγαρα, έγινε από την  Εκκλησία, ως εξής. Στο σημείο εκλήθη ο Επίσκοπος της περιοχής (π. Νικόδημος Γκατζηρούλης) από τον Ιερέα, οι μπουλντόζες άρχισαν το έργο τους,  δηλαδή να ξεριζώνουν δένδρα και πρίν αρχίσουν να γκρεμίζουν σπίτια… Ο μητροπολίτης Αττικής & Μεγαρίδος Νικόδημος σε συνεννόηση με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ προσέτρεξε αμέσως στο σημείο, ζήτησε από τον επικεφαλή να σταματήσουν κάθε ενέργεια. Ο επικεφαλής αστυνομικός το αρνήθηκε και μόλις μπουλντόζα πήγε να κατεδαφίσει το πρώτο σπίτι, ο μητροπολίτης μπήκε μέσα στο σπίτι τονίζοντας ότι θα πεθάνει μαζί μέσα στο σπίτι που θα γκρεμίσουν, αυτό συνεχίστηκε και σε άλλα σπίτια. Έτσι τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν και να εγκαταλειφτεί κάθε προσπάθεια απαλλοτρίωσης. Έτσι έχει η ιστορία κ. ιστορικέ!

β) Εδώ κ. Ιστορικέ, το Σεραφείμ μέμφεται ο συγγραφέας στην “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους” και όχι τον Ιερώνυμο και τους “12” εκδιωχθέντες, αυτό είναι ένα ωραίο (πονηρό) κόλπο που δεν αναφέρει τι γράφει η 283 σελίδα παρ’ ότι είναι όλο κι όλο πέντε σειρές και περί τις τριάντα λεξούλες, έτσι αφήνει τον αναγνώστη να φαντάζεται ότι κάτι το τρομερό, γράφει για τον αρχιεπ. Ιερώνυμο Α΄ και τους 12 εκδιωχθέντες επισκόπους.

Τι μας γράφει όμως η 283 σελίδα! «Έγινε παρέμβαση με την αντικατάσταση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, του οποίου η εκλογή χαρακτηρίστηκε με Συνταγματική Πράξη αντικανονική (από τότε, κ. Ιστορικέ, μια πολιτική πράξη μπορεί να αποφασίσει για θέματα που έχουν σχέση με Ιερούς Κανόνες; Και αυτό μας λέει ότι έγινε): από τον έως τότε μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ που είχε δεχθεί να ορκίσει τον Γκιζίκη (Ιωαννίδη) και το νέο κυβερνητικό σχήμα». Γι’ αυτό κ. πολυγράμματε, βραβευμένε καθηγητά των θρησκευτικών αποφεύγεται σαν το “διάολο με το θυμίαμα” να τα αναφέρετε!

Και μια δεύτερη ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΛΑ

Έχω λάβει αρκετά μηνύματα από το βραβευμένο καθηγητή θρησκευτικών, κάποια από αυτά δεν αξίζει το κόπο να τα διαβάσει κανείς, σήμερα θα απαντήσω σε ένα που θεωρείται από τον κ. Ιστορικό και “γιατί – όπως γράφει – το κρύβουμε από τους αναγνώστες μας;”

Γράφει:

Προς τον Εκδότην εφημ. “ΑΓΩΝΑΣ”

κ. Τριαντάφυλλον Τασιόπουλον

… αλήθεια,  Κε Τασιόπουλε, το βιβλίον του Σεβ/του Μητροπολιτου πρώην Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου Λενή (που το εξέδωσε ως εν ενεργεία Καλαβρύτων από τις Εκδόσεις «Βιβλίο και Εικόνα» της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας [Αίγιον], 2017), το έχετε υπ’ όψιν Σας;…

«Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Ιερώνυμος ήτο μια εξέχουσα εκκλησιαστική προσωπικότης (…), αναμφιβόλως ήτο ασκητικός, σεμνός και με άριστην έξωθεν καλήν μαρτυρίαν, πλην όμως το μέγιστον λάθος του ήτο το γεγονός ότι, καθηγητής ων του Κανονικού δικαίου απεδέχθη την εκλογήν του εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνο των Αθηνών υπό μιας Αριστίνδην (οκταμελούς) Συνόδου, τουθ’ όπερ αντιστρατεύεται εις την εκκλησιαστικήν τάξιν. Ωσαύτως, όλως αντικανονικώς, κατέλαβε τον θρόνον γεγηρακότος Αρχιεπισκόπου, του υπό Φιλίππων κυρού Χρυσοστόμου, τον οποίον η τότε Κυβέρνησις κατ’ αρχήν επίεσεν προς παραίτησιν, έπειτα δε – τούτου αρνηθέντος την παραίτησιν – τον απεμάκρυναν βιαίως εκ του αρχιεπίσκοπικού του θρόνου. Αναμφισβητήτως ο μακαριστός Ιερώνυμος είχεν αγαθήν πρόθεσιν και ωραία σχέδια δια την Εκκλησίαν, αλλά αυτό δεν αρκεί. “Παν καλόν, μη καλώς γενόμενον, ουκ εστί καλόν”. Ας όψονται οι στενοί συνεργάται του, οίτινες τον εξέθεσαν ανεπανορθώτως! Κυριολεκτικώς τον κατέστρεψαν! Ο Θεός ας τους συγχωρήσει!

Αν ναι, γιατί το κρύβετε από τους αναγνώστες Σας;…

Ο πολυγράμματος καθηγητής θρησκευτικών έχει δίκαιο, διότι ούτε ο ίδιος δεν τόλμησε να αναφέρει τον τίτλο του βιβλίου του Καλαβρύτου και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου Λενή, διότι αποτελούσε οχετό ύβρεων, πλαστογραφία των γεγονότων και βιασμό της ιστορικής αληθείας από έναν ανθρωπάκο που επί σαράντα τρία (43) χρόνια ήταν κρυμμένος στο λαγούμι και μόλις εκοιμήθη ο τελευταίος των 12, ξεπετάχτηκε ως σαλίγκαρος μετά το απόβροχο να διαλαλήσει ότι το άρθρο “η αλήθεια δια το εκκλησιαστικόν ζήτημα” δεν είναι του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, αλλά δικό του. Μάλιστα το κυκλοφόρησε και σε βιβλίο ο ταλαίπωρος!

Ο βραβευμένος των θρησκευτικών κ. Ανδρεόπουλος, αυτό το άρθρο μαζί με τον “Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο 1850” το έκανε φλάμπουρο, για να στηρίξει τις εξαμβλωματικές εκδόσεις του, και ότι ήταν εργασία του Σεραφείμ, όπως ο ίδιος ομολογούσε “δήθεν” στον πρόλογο: «λύομεν πλέον την σιωπήν – έγραφε –. Αποφασίζομεν να ομιλήσωμεν, προκειμένου να ενημερώσωμεν το προσφιλές ημίν πλήρωμα της Εκκλησίας επί του δημιουργηθέντος εκκλησιαστικού προβλήματος…». Μετά δε την κοίμηση του Αττικής Νικοδήμου (2/4/2013), τα απέσυρε και τα διόρθωσε αντί από του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ σε “προλογιζόμενο υπό του Αθηνών Σεραφείμ”!

Τέτοιο θλιβερό και κακόγουστο άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το 1923 στο περιοδικό “ΕΚΚΛΗΣΙΑ” που κυκλοφορεί ως επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος να δημοσιεύει (1689/1974) τέτοιες βέβηλες εκφράσεις εναντίον ηγετικών στελεχών της Εκκλησίας, με πρώτον τον πρώην Αρχιεπίσκοπο και να προσπαθεί με επιχειρήματα παιδαριώδη να συντρίψει και να εξοντώσει τέτοιες άγιες προσωπικότητες «μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων» (Εφεσ. 5, 27). Εκκλησιαστικοί κύκλοι γνώριζαν ότι ο Σεραφείμ  ούτε και την υπογραφή του δεν μπορούσε να βάλει. Γι’ αυτό ήταν αδύνατο να είχε συντάξει τέτοιο κείμενο!

Ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος μετά από ένα εικοσαήμερο (10/10/1974) απάντησε κατάμουτρα στο Σεραφείμ: «… Το εν λόγω τεύχος (“Εκκλησία”) αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα χονδροειδές και πελώριον ψέμα, ότι δηλαδή εγράφη τούτο υπό του Μακαριωτάτου (Σεραφείμ)… Ο Μακαριώτατος, όστις όχι να ερμηνεύση, αλλ’ ουδέ ν’ αναγνώση δύναται… Πώς κοιμάσθε ήσυχος ύστερα από τόσα στυγερά εγκλήματα, Μακαριώτατε, κατά αθώων και εις ουδέν πταισάντων αδελφών σας;… διότι επί των ημερών σας διεπράχθησαν ανήκουστα κανονικά εγκλήματα προ των οποίων, τα του Ιερωνύμου να θεωρούνται κώνωπες των ιδικών σας βουβάλων… Αλλά που υπάρχει εντροπή!».

Θλιβερό κατάντημα, ήταν όταν ο ευνοημένος, αυτός κάλαμος (έγινε δεσπότης) πήγε αργότερα στη Γραμματεία της Ιεράς Συνόδου και απέσυρε όλα τα χειρόγραφά του, που βρισκόταν μέσα στους φακέλους, για να απαλείψει τα ίχνη των έργων του! ΝΤΡΟΠΗ! ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ!

Έγινε προσπάθεια να κάνουν και άλλο ανοσιούργημα. Ο Σεραφείμ και ο σοφός εγκέφαλος του άρθρου, μεθόδευσαν κάτι σατανικό, δηλαδή να το δημοσιεύσουν στο οικοδομητικό φυλλάδιο «Φωνή Κυρίου», ώστε να μοιραστεί ίσαμε το τελευταίο χωριό, και ενώ ήταν όλα έτοιμα στοιχειοθετημένα για την εκτύπωση, την τελευταία στιγμή παρενέβη ο Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας ο επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος – και νυν Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας – με επιστολή του προς το Σεραφείμ και Ιερά Σύνοδο, τους προειδοποιούσε: «… Την βαρείαν αυτήν εκτροπήν από του καθαρώς ιεραποστολικού σκοπού της “Αποστολικής Διακονίας”, η οποία το πρώτον επιχειρείται, ως Γενικός Διευθυντής του Οργανισμού και συνεπώς υπεύθυνος δια την έκδοσιν της “Φωνής Κυρίου”, αδυνατώ να δεχθώ… Είμαι εν τούτοις έτοιμος να αναλάβω τας ευθύνας εκ της ανωτέρω στάσεώς μου…» (Αθήναις, 24/9/1974).

Ο κρυπτόμενος συντάκτης αυτού του άρθρου μετά από 43 χρόνια (2015) βγήκε και ελάλησε ότι είναι δικό του. Αναγκάζοντας το Νικόλαο Φθιώτιδος να τον βάλει εν μέρει στη θέση του γράφοντας μεταξύ άλλων: «Σεβασμιώτατε άγιε Καλαβρύτων κ.κ. Αμβρόσιε. Είδα και εμελέτησα μετά μεγάλης προσοχής τη μονογραφίαν σας υπό τον τίτλον: “Η αλήθεια δια το εκκλησιαστικόν ζήτημα”, την οποία δημοσιεύετε εις τον τιμητικόν τόμον της εικοσαετούς Αρχιερατείας του Σεβ. Μητροπολίτου Σάμμου και Ικαρίας κ. Ευσεβίου.

… Καλόν θα ήτο, Σεβασμιώτατε, να μην αναφέρατε καθόλου την υπογραφήν σας, αφού εξ αρχής έτσι είχε γίνει, διότι μειώνει πολύ το κύρος σας…

» Η αμοιβή της μεγάλης αυτής θυσίας σας δεν άργησε να έλθει. Από άγνωστος Αρχιμανδρίτης εγίνατε Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, Επίσκοπος Ταλαντίου (1976) και κατόπιν μόλις 40 ετών Μητροπολίτης της Ωραίας και ιστορικής Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (1978).

» Ονομάζετε την Αρχιεπισκοπείαν του (Ιερωνύμου Α΄) “απόστημα”, “φατρίαν”, “λαίλαπα” κ.λ.π. Γνωρίζετε ασφαλώς από το Αρχείον της Ιεράς Συνόδου, πόσο παραδεισιακή ήταν η εκκλησιαστική κατάστασις προ του Ιερωνύμου, με τις ιδιαιτερότητες πλείστων όσων κληρικών τα ανωτέρω και ανωτάτου Κλήρου, εκ των οποίων ουδένα επανέφερε η διάδοχος κατάστασις του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.

» Εις δε τα περί φατρίας, ενθυμηθείτε τι έγραφον και έλεγαν επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου δια την Χρυσοπηγήν (σας).

» Η αναδημοσίευσις και η μη συμπλήρωσις η διόρθωσις αυτής της μονογραφίας του 1974… ήτο εκ μέρους σας ένα μεγάλο λάθος».

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός

Φθιώτιδος Νικόλαος.

Και ενώ θάπρεπε να εξαφανιστεί ο εν λόγω (Αμβρόσιος) για τη ζημία που έκανε στο πλήρωμα της Εκκλησίας, στον παραιτημένο Αρχιεπίσκοπο (πρώτη φορά συμβαίνει να παραιτείται οικειοθελώς αρχιεπίσκοπος) και στους 12 αγίους διωχθέντες επισκόπους, ότι αυτοί ήταν οι κακοί δαίμονες, διότι τα έβαζαν με τη μασωνία, ότι αυτοί κατέστρεψαν τα πάντα, ότι αυτοί συνεργάστηκαν με τη Χούντα, ότι αυτοί ανέτρεψαν την κανονική τάξη και τώρα αυτοί θα πρέπει να εξοστρακιστούν και να εξαφανιστούν, για να πάει καλά η Εκκλησία!

Και ο 36χρονος νεαρός τότε αρχιμανδρίτης, έρχεται να διδάξει και να συμβουλέψει τους 12 σεβαστούς Ιεράρχες που ελευκάνθησαν στη διακονία της Εκκλησίας, που κάποιοι ήταν πάνω από τα 70ους κα άλλοι πάνω από τα 60ους, να τους προτρέψει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ώστε να προτιμήσουν να παραιτηθούν, για να μη διασαλευτεί η ενότητα και η γαλήνη της Εκκλησίας, μιμούμενοι έτσι θα πετύχουν την τελειότητα.

Αγκομαχεί να απαλλάξει το Σεραφείμ και την ομήγυρή του από κάθε μομφή και ότι ο Σεραφείμ δεν είχε καμία σχέση με τη Χούντα και ήταν αθώα περιστερά παρά του ότι επί πέντε χρόνια ήταν Πρόεδρος των Συνοδικών δικαστηρίων με τις εκατοντάδες καθαιρέσεις και Πρόεδρος της Μόνιμης Συνοδικής Επιτροπής επί του Τύπου (στην πολιτική λέγεται –υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ) κ.ά.

Τότε “μπορεί” να μην τα γνώριζε λόγω του νεαρού της ηλικίας και να ήθελε την γρήγορη ανάδειξή του σε εκκλησιαστικό ηγέτη και το οποίο το πέτυχε. Ήταν βέβαια μια εποχή που η θρασύτητα είχε εγκατασταθεί στην καθέδρα της εξουσίας, η αντίθετη γνώμη αντικαταστάθηκε με απειλές και αποκαλύψεις, η περιφρόνηση των Ιερών Κανόνων και οι Νόμοι του Κράτους υποβαθμίστηκαν επικίνδυνα. Η γλώσσα των υμνωδών στο διοικητικό μέγαρο αντικαταστάθηκε με τη βρώμικη γλώσσα της αρχιερατικής και ιερατικής αξιοπρέπειας. Οι βρώμικες λέξεις ήταν ο καθημερινός άρτος τους και το απαραίτητο ποτό τους. Υπάρχει άνθρωπος που να μην θυμάται τη χυδαία ύβρη που εξεστόμισε ο προκαθήμενος της Εκκλησίας Σεραφείμ το καλοκαίρι του 1974 (ήταν ημέρες που ο νεαρός τότε αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος έγραφε το Manifesto “Η Αλήθεια δια το Εκκλησιαστικό ζήτημα”) μπροστά στην Ωραία Πύλη του Μητροπολιτικού Ναού αγίου Αχιλλείου της Λάρισας (Γαμ…. το κέρατό σας), φράση που δεν τολμάει ο πιο διεστραμμένος να αναπαραγάγει ούτε μέσα σε καταγώγια. Ή να μην αναφερθώ σε πρόσωπα επισκόπων που τους στόλιζε με τα επίθετα των σκυλάδικων. Ή αφήνω τα χυδαία πειράγματα, τα ύποπτα ανέκδοτα, όταν  άνοιγαν το στόμα τους ξερνούσαν βωμολοχίες, χυδαιολογίες και διαφθορά.

Τότε μπορεί να μην το ακούμε ή και να μην αντιληφθούμε τι γίνονταν και «έγραψε – όπως ο ίδιος ομολογεί – εξ ιδίας πρωτοβουλίας και χωρίς κάποιαν υστεροβουλίαν! Ήτο, επαναλαμβάνω, αποτέλεσμα προσωπικής μου πρωτοβουλίας, προϊόν δε της προς την Μητέρα Εκκλησίαν αγάπης μου και αποτέλεσμα της εκ του σύνεγγυς, ως Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου (πώς έγινε ο άγνωστος Αρχιγραμματέας;) βιώσεως των εκκλησιαστικών πραγμάτων της εποχής εκείνης! Κατά την περίοδον εκείνην είχον εις την διάθεσιν μου όλον το Αρχείον της Ιεράς Συνόδου…».                                                   Όμως εδώ χωρίς να το καταλάβει – ίσως λόγω ταχύτητος – δείχνει προσωπικό διχασμό, διότι σαλπίζει έναν παράδοξο τρόπο, διότι μέμφεται το συνεπίσκοπό του Φθιώτιδος Νικόλαο για τα σχόλια στη κρυπτόμενη επί 43 χρόνια «εμπεριστατωμένην πραγματείαν… που αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα χονδροειδές και πελώριον ψέμα…» (λόγια του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου στην Ιεραρχία 10/10/1974). Τον “τσεκουρώνει” «Δεν εσεβάσθη – λέει στο Σεβ. Νικόλαο – ούτε την ιερότητα των ημερών, ούτε και το προκεχωρημένον της ηλικίας μας» που του επισημαίνει, πως ο άγνωστος έγινε γνωστός Αρχιγραμματέας, επίσκοπος και Μητροπολίτης. Ποιο είναι το επιλήψιμο του μακαριστού τώρα επισκόπου Νικολάου που, ενώ “θέλει ν’ αγιάσει και δεν τον αφήνει” και με την προσωπική επιστολή που του έστειλε στις 11 Οκτωβρίου 2015, ώστε να προβεί στη διόρθωση της κατάπτυστης κρυπτόμενης επί 43 χρόνια μονογραφίας του, ο “προκεχωρημένος την ηλικία” κ. Αμβρόσιος του έγραφε στα κοινώς λεγόμενα “στα παλαιά των υποδημάτων του” και έτσι ανάγκασε το Φθιώτιδος Νικόλαο να τη δημοσιοποιήσει.

Ο κρυπτόμενος μέχρι τότε κ. Αμβρόσιος εξεράγη από κάποια θλιβερά, φοβερά, υβριστικά και υποτιμητικά που του επισήμανε ότι αναφέρει στη μονογραφία του, πρώτον, για την Μεγάλο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ (Κοτσώνη) που οι διάδοχες γενιές θα σκύψουν και θα καθηλώσουν το βλέμμα του στη μορφή του, θα δουν την τεράστια προσφορά του, θα δουν την αγνή και αψεγάδιαστη ζωή του, θα συγκινηθούν από την ακεραιότητα και την κρυστάλλινη διακονία του και θα καυχώνται “εν Κυρίω” που στη δύση του 20ου αιώνα περπάτησε ανάμεσα στον ταραγμένο κόσμο ένας μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας και δεύτερον να του πούμε εμείς για το “ΤΕΡΑΣΤΙΟ” κακό που προξένησε στους 12 αγίους επισκόπους και στην Εκκλησία.

Για την “ιστορικήν μελέτη του” Θεέ μου! Όπως την αποκαλεί θα ασχοληθούμε σύντομα. Για λόγιο, αναδύω τον εαυτό μου από το βαθύ πηγάδι των ιστορικών γεγονότων και τον ερωτώ τώρα με την “προκεχωρημένη ηλικία”, άγιε δέσποτα Αμβρόσιε. Υπήρξε κάποια κατηγορία για τους δώδεκα αγίους Επισκόπους; Υπάρχει κάποιο ιστορικό προηγούμενο χωρίς κατηγόρους κατηγορία, δικαστήριο να υπάρχει καταδίκη; Σε ποιους Ιερούς Κανόνες στηριχθήκατε και συγγράψατε την “ιστορική σας μελέτη” για την “δικαία” αποπομπή τους από σώμα της εκκλησίας; Ποια Νομοθεσία και ποια Νομοκανονική Πράξη σας όπλισε και σας κέντρισε να διαπράξετε το μεγαλύτερο έγκλημα; Ποια κίνητρα σας ώθησαν να καταπατήσετε τους Ιερούς Κανόνες και τις αρχές του δικαίου;

Δανείζουμε και κλείνω με τα λόγια του αγίου Γρηγορίου Νύσσης. «΄Υβριν δε κατά ελευθερίας και ατιμίαν κατά των εμοτίμων ποιοι κανόνες ενομοθέτησαν;» (Την ύβρη κατά της ελευθερίας και την ατιμία εναντίον των ομοτίμων συλλειτουργών ποιοι κανόνες τις νομοθέτησαν)

Συνεχίζεται στο μεθεπόμενο από εκεί

που σταματήσαμε το Μάρτιο 2024.