Ομολογία

Θανατηφόρος ἀγκαλιά

 

ΦΙΔΙ ΑΝΑΚΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΦΙΓΓΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

      Γράφει ὁ κ. Διογένης Δ. Βαλαβανίδης, Πρόεδρος «Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας» καὶ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Θρησκευμάτων «Κέντρου Γεωστρατηγικῶν Μελετῶν» Βελιγράδιου

  Ὅλοι γνωρίζουν ἐδῶ καὶ καιρὸ ὅτι ἡ ἀμερικανικὴ ὑπηρεσία πληροφοριῶν ἐπέλεξε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Προκαθήμενό του, τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο Α’, γιὰ νὰ διευκολύνει τὴν ὑλοποίηση τῶν σχεδίων τῶν παγκοσμιοποιητικῶν δυνάμεων τοῦ κόσμου. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀμερικανικὴ διοίκηση χρησιμοποίησε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν ἐπιρροή του στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, γιὰ νὰ πετύχει τοὺς γεωπολιτικοὺς καὶ γεωστρατηγικοὺς στόχους της. Ἔτσι, τὸ «Intermagazin» (intermagazin.rs) δημοσίευσε στὶς 30 Ἰουλίου 2016 ἕνα  ἄρθρο  μὲ  τί­τλο «Πῶς ἡ CIA προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὴν Ὀρθοδοξία», στὸ ὁποῖο μετέφερε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ «Δόγμα τοῦ Ἀγώνα κατὰ τῆς Ἀνατολῆς», τὸ ὁποῖο δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν διευθυντὴ τῆς CIA, Allen Welsh Dulles (Ὁ πρῶτος πολιτικὸς διευθυντὴς τῆς CIA), στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται οἱ ὁδηγίες γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν παραδοσια­κῶν ἀξιῶν ποὺ ὑπάρχουν στὶς ὀρθόδοξες χῶρες, δηλ. νὰ σβήσουν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν πολιτῶν τους καὶ νὰ σπάσουν τὴ στρατιωτικὴ ἰσχὺ τῶν σλαβικῶν κρατῶν. Ἐπίσης, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωταρχικοὺς στόχους ἦταν καὶ παραμένει ὁ κατακερματισμὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

  Αὐτὸ ἀκριβῶς προειδοποίησε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες καθηγήτριες τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Βελιγραδίου, ἡ Δρ. Smilja Avramov, εὑρισκόμενη στὸ στρογγυλὸ τραπέζι ποὺ διοργάνωσε τὸ Κίνημα γιὰ τὴ Σερβία, ὅταν μὲ ἀφορμὴ τὴ συνάντηση τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁμάδας ἡ Τριμερὴς Ἐπιτροπὴ στὸ Βελιγράδι ἀπὸ 31 Ὀκτωβρίου ἕως 2 Νοεμβρίου τὸ 2014 ἀπεκάλυψε γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι οἱ ΗΠΑ, τὸ Βατικανὸ καὶ ἡ Γερμανία συνῆψαν μυστικὴ συμφωνία τὸ 1976 σὲ 11 σημεῖα, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται στὴν «ὁλικὴ καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας”. Οἱ συμμετέχοντες τῆς μυστικῆς συμφωνίας ἦταν ξεκάθαροι, ὅταν εἶπαν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὶς παγκόσμιες ἐπικοινωνίες ὡς θρησκεία, γιατί εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα ὁμογενοποίησης τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν ποὺ ἔχει πολιτικὲς διαστάσεις, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση θὰ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ πετύχει μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ τὰ Ὀρθόδοξα ἔθνη εἶναι οἱ μόνοι πραγματικοὶ ἀντίπαλοι τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἄλλα ἔθνη δὲν προκαλοῦν προβλήματα στὴν παγκοσμιοποίηση, ἑπομένως οὔτε ἡ Κίνα οὔτε οἱ χῶρες τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου εἶναι σὲ θέση νὰ προσφέρουν ἕνα νέο παγκόσμιο ἠθικὸ σχέδιο.

  Σήμερα, ἡ Ρωσία ἀντιπροσωπεύει τὸ μόνο ἐναπομεῖναν ἐμπόδιο στὸ δρόμο τους γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς κυριαρχίας σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ὁ κύριος στόχος τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, ὁ διάσημος Ἀμερικανὸς γεωπολιτικὸς Zbigniew Brzezinski (Πολωνοαμερικανὸς πολιτικὸς ἐπιστήμονας, γεωστρατηγὸς καὶ πολιτικὸς ποὺ ὑπηρέτησε ὡς σύμβουλος Ἐθνικῆς Ἀσφάλειας τῶν ΗΠΑ ἀπὸ τὸ 1977 ἕως τὸ 1981 στὴν κυβέρνηση τοῦ Τζίμι Κάρτερ) εἶπε: «Ὁ κομμουνισμὸς τελείωσε, ἦλθε ἡ ὥρα νὰ καταστραφεῖ  ἡ Ὀρθοδοξία» («Intermagazin», 14.05.2014). Ἐπίσης, ὄχι λιγότερο διάσημος Samuel Huntington (Samuel Phillips Huntington, Ἀμερικανὸς πολιτικὸς ἐπιστήμονας, σύμβουλος, ἀκαδημαϊκὸς καὶ ἐπί πολλά ἔτη διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Διεθνῶν Ὑποθέσεων τοῦ Χάρβαρντ) ἔγραψε ὅτι «ἡ Ρωσία καὶ ὁ ὀρθόδοξος πολιτισμὸς της εἶναι ἀκατάλληλοι γιὰ τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀλλάξει αὐτὸς ὁ πολιτισμός».

  Ἔτσι καὶ ἀποφασίστηκε! Τὰ δυτικὰ γεωπολιτικὰ κέντρα ἐξουσίας ξεκίνησαν μία ἀποφασιστικὴ ἀναμέτρηση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ στόχο τὴ διάλυση καὶ τὴν πλήρη καταστροφή της. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, ἡ ἀμερικανικὴ ὑπηρεσία πληροφοριῶν ἐπέλεξε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν ἐπιβλαβῆ κεφαλή του, προκειμένου νὰ διευκολύνει τὴν ὑλοποίηση τῶν σχεδίων τῶν παγκοσμιοποιητικῶν δυνάμεων τοῦ κόσμου. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἀμερικανικὴ διοίκηση χρησιμοποίησε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὴν ἐπιρροή του στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, τὴν ὁποία ἀπολάμβανε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ πετύχει τοὺς γεωπολιτικοὺς καὶ γεωστρατηγικοὺς στόχους της. Πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ἔκριναν σωστά, γιατί μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρέμεινε τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο στήν διατήρηση τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν (πίστη, οἰκογένεια, πατρίδα καὶ παράδοση, καθὼς καὶ σεβασμὸς στὰ χριστιανικὰ δόγματα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων). Ἐπίσης, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρέμεινε ἡ τελευταία ἄμυνα ἀπέναντι σὲ ὅλα τὰ σατανικά, παθολογικὰ καὶ ἀποκλίνοντα φαινόμενα στὴ σημερινὴ ἐποχή.

  Ἂν ἀναλύσουμε τὴ σημερινὴ κατάσταση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ κύρια αἰτία τῶν τεράστιων ἀναταραχῶν σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται στὴ μὴ κανονικὴ ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου Α΄ νὰ εἰσβάλει βάρβαρα στὴ δικαιοδοσία τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, καὶ ἀλλοῦ. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ παρακολουθοῦν μὲ δυσπιστία καὶ τρόμο καθὼς ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἔλαβε τὴν ἀπόφαση νὰ προσαρτήσει τμῆμα μίας ἄλλης Τοπικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν κανονική του ἐπικράτεια, ἐνῶ κήρυξε ἐκεῖνες ποὺ ὅλες οἱ Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες θεωροῦν σχισματικές, ὡς μέρος τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας.

  Ἦταν ἀκριβῶς αὐτὲς οἱ ἐνέργειες τοῦ παραβάτη τῶν κανόνων τοῦ Πατρ. Κωνσταντινούπολης ποὺ πυροδότησε τὴ σπίθα τῆς σύγκρουσης στὴν Οὐκρανία καὶ ξεκίνησε ἕνα κῦμα κρατικοῦ τρόμου ἐναντίον μελῶν τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴ μορφὴ σύλληψης καὶ παρενόχλησης ἀρχιεπισκόπων, καθὼς καὶ τὸν διωγμὸ τῶν μοναχῶν ἀπὸ τὰ μοναστήρια τους.

  Ἡ οὐκρανικὴ κυβέρνηση προχώρησε ἕνα βῆμα παραπέρα, υἱοθετώντας τὸν νόμο 8371 ποὺ ἀπαγορεύει τὴ δραστηριότητα τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας! Θέλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι στὴ μακρὰ ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ νὰ ἀπαγορεύσει κανεὶς τὸ ἔργο μίας κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας! Ἀναμφίβολα, εἶναι ἕνας νόμος ποὺ εἰσάγει διακρίσεις, ὁ ὁποῖος παραβιάζει βασικὰ δικαιώματα, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, τὸ δικαίωμα στὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς θρησκείας, καθὼς καὶ τὸ δικαίωμα ἐπιλογῆς τοῦ τρόπου ἄσκησης τῆς πίστης. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἡ γνωστὴ Βουλγάρα δικηγόρος Rumjana Chelakova (πρώην εἰσαγγελέας καὶ δικαστὴς) ἐκτίμησε ὅτι σὲ σχέση μὲ αὐτὴ τὴ σκανδαλώδη πράξη «θὰ πρέπει νὰ ἀπευθυνθεῖ σὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς (ΟΗΕ καὶ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης), δίνοντας ἔμφαση στὴν παραβίαση βασικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ποὺ ἀπαριθμοῦνται στὸ Διεθνὲς Σύμφωνο γιὰ τὴν Προστασία τῶν Ἀστικῶν καὶ Πολιτικῶν Ἐλευθεριῶν· στὴν εἰδικὴ ὁδηγία τῆς ΕΕ γιὰ τὴν ἀναστολὴ τῆς θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας· καθὼς καὶ ἀναφορὰ στὰ ἄρθρα 9 καὶ 10 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων».

  Ἀμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν πράξη, ὁ πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας Β. Ζελένσκι ἀνέφερε στὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ὅτι τὸ οὐκρανικὸ κοινοβούλιο ψήφισε νόμο γιὰ τὴν κατάργηση τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ βρίσκεται σὲ κανονικὴ ἑνότητα μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας. Ἱστορικὰ μιλώντας, ἡ πρώτη ἕδρα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται ἀκριβῶς στὸ Κίεβο, ὅπου ἱδρύθηκε τὸ πρῶτο ρωσικὸ κράτος. Πνευματικὸ κέντρο τῆς Ρωσίας τοῦ Κιέβου καὶ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι τὸ μοναστήρι τοῦ Κιέβου-Πετσὲρσκ Λαύρας, τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε τὸ 1015 ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος ἀσκήτεψε στὸ μοναστήρι τῆς Ἐσφιγμένου, ὅπου ὑπάρχει ἀκόμη ἕνα ἐρημητήριό του, τὸ ὁποῖο τιμᾶται ὡς χῶρος λατρείας.

  Ὅσον ἀφορᾶ τὴ μὴ κανονικὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὴ σχισματικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι μεταξὺ τῶν μητροπολιτῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐναντιώθηκαν σθεναρὰ σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόφαση. Ἀνάμεσά τους εἶναι καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, γνωστὸς εἰδικός τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ τοῦ κανονικοῦ δικαίου, ὁ ὁποῖος ἔθεσε ὑπόψη τῆς Συνόδου ὄχι μόνο μία ἐξαντλητικὴ μελέτη, στὴν ὁποία διέψευσε πειστικὰ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ παρουσιάστηκαν στὴν ἔκθεση τοῦ Προκαθήμενου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ στὶς προφορικές του εἰσηγήσεις ἄσκησε δριμεῖα κριτικὴ στὴ λεγόμενη «Συνοδική ἑνοποίηση» τῶν σχισματικῶν. Ὁ Μητροπολίτης Σεραφεὶμ ὑπογράμμισε ὅτι τὸ λεγόμενο «ἑνωτικὸ συμβούλιο» δὲν ἦταν ἔγκυρο, γιατί ἀποτελοῦνταν ἀπὸ λαϊκούς, ἄρα καὶ ἡ χορήγηση αὐτοκέφαλου καθεστῶτος σὲ αὐτὴ τὴν ἀνύπαρκτη «ἐκκλησιαστικὴ» δομὴ ἦταν ἐπίσης ἄκυρη (μεταξὺ ἄλλων, ἦταν παρὼν καὶ ὁ Πέταρ Ποροσένκο – παρατήρηση τοῦ συγγραφέα). Ἐπισημαίνει  περαιτέρω ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειες νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ «κανονικὴ ἀνομία» ἀντιπροσωπεύει μία ἀνώμαλη κανονικὴ πρακτική, ἡ ὁποία «μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μόνο μὲ τὴν ὀθωμανικὴ σκλαβιὰ τῆς Ἐκκλησίας» καθὼς καὶ τὴ δύσκολη περίοδο κατὰ τὴν ὁποία πολλές τοπικές Ἐκκλησίες ἐξαρτιόνταν ἄμεσα ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν «ἀμφισβητήθηκε ἡ κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη τῶν Ἱερῶν Οἰκουμενικῶν Συν­όδων».

  Ἐπίσης στὴν Λετονία γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας συνέβη ὁ πρόεδρος μίας χώρας (Eglis Levits) νὰ ὑποβάλει στὸ ἐθνικὸ κοινοβούλιο (Sejm) σχέδιο νόμου γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ καθεστῶτος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔχει τὸ καθεστὼς τῆς αὐτονομίας ἐντός τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Κουρδιάσοφ. Γιὰ νὰ γίνει ἀκόμη περισσότερο κατανοητὸς ὁ παραλογισμός, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ αἴτημα ἀπευθύνθηκε στὸ ἐθνικὸ κοινοβούλιο, στὸ ὁποῖο ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία εἶναι Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Λουθηρανοί, ἐνῶ τὰ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ἐκπροσωποῦνται μόνο μὲ ἕνα μικρὸ ποσοστό.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ θυμόμαστε ὅταν πρόκειται γιὰ τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅτι κατὰ τὸν 20ό αἰώνα ἔδωσε αὐτονομία καὶ ἀνεξαρτησία στὶς ἐκκλησίες της στὰ κράτη ποὺ χωρίστηκαν ἀπὸ τὴ Ρωσία. Σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὴ τὴ στάση, ἀπὸ τὸ 1918, ὅταν ἡ Λετονία κέρδισε τὴν ἀνεξαρτησία της, ἄρχισε νὰ διώκει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ νὰ ἀπαιτεῖ χωρισμὸ ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – ὡς μητέρα Ἐκκλησία. Κατὰ τὴ δεύτερη δεκαετία τοῦ 20οῦ αἰώνα, οἱ ἀρχὲς τῆς Λετονίας κατέσχεσαν 28 ἐκκλησίες, ἔκλεισαν ἐκκλησιαστικὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα, ἐνῶ τὸ ἕνα τέταρτο τῆς ἀκίνητης περιουσίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κατασχέθηκε.

Προφανῶς, δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἐπιθέσεις στὴν κανονικὴ Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἐσφιγμένου ἔγιναν σχεδὸν ταυτόχρονα. Ἐπιπλέον, εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν θὰ τελειώσει μόνο ἐκεῖ! Σέ σχέση μέ αὐτό, ὁ Δρ Veljko Duric Misina, προειδοποιεῖ ὅτι ὅταν πρόκειται γιὰ τὸν Ἄθω, τὰ ἑπόμενα μοναστήρια ποὺ θὰ «πρέπει νά πειθαρχήσουν» θὰ εἶναι τὰ σλαβικὰ.

Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ γεωπολιτικοὶ σχεδιαστές καὶ οἱ βοηθοί τους ἀπὸ τοὺς κύκλους ὁρισμένων τοπικῶν αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια ἀποστολὴ νὰ καταστρέψουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σκοπεύουν νὰ ἁρπάξουν τὴν περιουσία καὶ τοὺς πιστούς της σὲ ὅλες τὶς χῶρες, ὅπου ὑπάρχει διασπορὰ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἱδρύοντας νέες «ἐκκλησίες», τὶς ὁποῖες «νομιμότητα», ὅπως στὴν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας, θὰ δίνη ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ὅταν πρόκειται γιὰ μεμονωμένες τοπικὲς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἐδῶ ἐννοοῦμε πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνες τὶς Ἐκκλησίες καὶ τοὺς ἀξιωματούχους τους, ποὺ ἔπεσαν στὸν πειρασμὸ τῶν αἱρέσεων τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ, τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τοῦ μοντερνισμοῦ καὶ συνέβαλαν στὸ νὰ εἶναι οἱ ἐκκλησίες τους σὲ σχέση ὑποτέλειας μὲ δουλοπρεπεῖς ἐνέργειές τους στὶς κρατικὲς ἀρχὲς τῶν χωρῶν, στὶς ὁποῖες δραστηριοποιοῦνται.

Σχετικὰ μὲ τὴν παραχώρηση «νομιμότητας» στὶς νεοϊδρυθεῖσες «ἐκκλησίες» ἀπὸ τὸν Προκαθήμενο τῆς Κωνσταντινούπολης, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ὑπενθυμίσουμε στοὺς σχεδιαστές τοῦ ἀγγλοσαξονικοῦ γεωπολιτικοῦ χάρτη τοῦ κόσμου ὅτι θὰ πρέπει νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ αὐτοκρατορικὴ περίοδος τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου εἶναι πολὺ πίσω μας, ὅταν ἡ αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία μποροῦσε νὰ πάρει παρόμοιες ἀποφάσεις. Τότε ἡ ἕδρα τοῦ Πατριάρχη, ὅπως εἶναι καὶ σήμερα, ἦταν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθόταν καὶ ὁ Βυζαντινὸς Αὐτοκράτορας καὶ βρισκόταν ἡ ἕδρα τῆς Αὐτοκρατορικῆς Συγκλήτου (Αὐτοκρατορικοῦ Συμβουλίου). Ὡστόσο, ἐκείνη ἡ περίοδος ἔληξε ὁριστικά, τὴν Τρίτη 29 Μαΐου 1453!

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα ὀδυνηρὸ γιὰ τὸν συγγραφέα αὐτῶν τῶν γραμμῶν, τοῦ ὁποίου ἡ καταγωγὴ εἶναι ἀπὸ τήν Μικρὰ Ἀσία, τὴν Καισάρεια, στὴν Καππαδοκία, ὡστόσο ἡ ἀφοσίωσή του στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολὺ μεγαλύτερη, πιὸ σημαντικὴ καὶ πιὸ πολύτιμη ἀπὸ τὴν πρωτοκαθεδρία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ ἐπικεφαλῆς του!

Ἑπόμενο βῆμα πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς σύσφιξης τοῦ περιδεσμοῦ γύρω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ μὲ στόχο τὸν διαμελισμό της, εἶναι οἱ προσπάθειες ἐκδίωξης τῆς ἀδελφότητας τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὴν ὁποία ἐνεργεῖ ὁ νέος διοικητής Ἄθω, πρώην Ὑπουργὸς Ἄμυνας, ἀπόστρατος στρατηγός, Ἀλκιβιάδης Στεφανῆς. Αὐτός ὑποσχέθηκε νὰ ἐπιτύχει τοῦτο πρὶν ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 2024, ὅταν πρόκειται νά γίνει ἡ προγραμματισμένη συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α΄ μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο. Ὁ νέος διοικητής τοῦ Ἄθω ἔλαβε ἐντολὴ νὰ ἀδειάσει τὸ μοναστήρι μέχρι τὰ τέλη Νοεμβρίου, ὅποτε ἔχει προγραμματισθεῖ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ Φανὰρι μεγάλη ἀντιπροσωπία τοῦ Βατικανοῦ, γιὰ νὰ γιορτάσει τὴν ἐπέτειο τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτή, ὁ Ἀλέξανδρος Στεφανόπουλος, εἰδικὸς στὶς ἐκκλησιαστικὲς σχέσεις εἶπε ὅτι ὁ προηγούμενος διοικητὴς τοῦ Ἄθω, Ἀναστάσιος Μητσιάλης, παραιτήθηκε ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἐμπλακεῖ στὴ «στρατιωτικὴ ἐπιχείρηση» κατὰ τῶν μοναχῶν τῆς Ἐσφιγμένου. Παρεμπιπτόντως, οἱ μοναχοὶ τῆς Ἐσφιγμένου ἔχουν μεγάλη ὑποστήριξη, γιατί αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ ἀβάτου – ἡ ἀπαγόρευση εἰσόδου ὁρισμένων κατηγοριῶν ἀνθρώπων στὴ μοναστικὴ κοινότητα. Ἡ ἔννοια τοῦ ἀβάτου εἶναι – ὄχι μόνο ἡ ἀπαγόρευση εἰσόδου γυναικῶν στὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀλλὰ καὶ ἐνόπλων προσώπων. Τὰ περισσότερα μοναστήρια τὸ καταλαβαίνουν καὶ γι’ αὐτὸ ὕψωσαν τὶς φωνές τους γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐσφιγμένου.

Ὅλοι οἱ ἀντίπαλοι τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἐνσαρκώνονται στὸ φίδι Anaconda ποὺ σφίγγει τὸν περίδεσμο γύρω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴ θανατηφόρα ἀγκαλιά του, πασχίζουν νὰ καθιερώσουν τὴν ἕδρα τοῦ «Ἀνατολικοῦ Πάπα» ποὺ θὰ εἶναι μόνο μία μεταβατικὴ κατάσταση πρὸς τὴν ἑνότητα μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Συγκεκριμένα, τὸ Βατικανὸ βιάζεται νὰ δημιουργήσει μία ἕνωση μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινούπολης, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν ἤδη μιλήσει οἱ Φαναριῶτες ἀξιωματοῦχοι, ἐνόψει τῆς 1700ῆς ἐπετείου τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (2025). Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ προκαθήμενος τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Φαναρίου στὶς ΗΠΑ, Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος (Λαμπρινιάδης), πραγματοποίησε διάλεξη μὲ θέμα: «Τὸ μέλλον τῶν σχέσεων Ὀρθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικῶν στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες», στὸ Πανεπιστήμιο Fordham στὸ New. York, ὅπου δήλωσε ἀποφασιστικὰ τὴν ἕνωση μὲ τὴ Ρώμη. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ ὁμοϊδεάτης του Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος Α’ σχεδιάζουν νὰ τιμήσουν τὴν 1700 ἐπέτειο τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ 2025. Πρόθεσή τους εἶναι νὰ τὸ κάνουν ἀκριβῶς στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στὴ σημερινὴ Τουρκία, ὅπου ἔγινε ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (325).

Κύρια ψευδῆ διδασκαλία τῶν παπικῶν εἶναι ὅτι ὁ Ρωμαῖος Πάπας δὲν εἶναι ὁ πρῶτος μεταξὺ ἴσων σὲ τιμὴ (Primus inter pares), ὅπως πάντα ἀποδέχεται ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ὅτι εἶναι καὶ ὁ πρῶτος στὴν ἐξουσία, δηλ. χωρὶς ἴσο (Primus sine paribus). Μὲ ἄλλα λόγια, «εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλους τούς ἄλλους πατριάρχες καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ»! Αὐτὴ ἡ ψευδῆ δαιμονικὴ διδασκαλία, ποὺ εἶναι συνέπεια τῆς ὑπερηφάνειας τῶν Ρωμαίων παπῶν, προῆλθε πρὶν ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα καὶ τὸ μεγάλο σχίσμα μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, δηλ. ὁ διαχωρισμὸς τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴ Μία Ἁγία, Καθολκὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία – τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ἔγγραφο μελέτης ποὺ παρουσιάστηκε στὶς 13 Ἰουνίου 2024 στὴ Ρώμη ἀπὸ τὸν καρδινάλιο Kurt Koch, ὑπεύθυνο γιὰ τὰ οἰκουμενικὰ θέματα, καὶ τὸν Mario Grech, Γενικὸ Γραμματέα τῆς Παγκόσμιας Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων. Σὲ ἐκεῖνο τὸ ἔγγραφο «προτείνεται» στὶς χριστιανικὲς Ἐκκλησίες νὰ δεχθοῦν στὸ μέλλον τὸν Πάπα ὡς «ἐπίτιμο ἀνώτερο». Κοιτάξτε τί σκέφτηκαν – τὴ φανταστικὴ ὑπεροχή τοῦ «Πάπα ὡς Ἐπίτιμου Ἀνωτέρου» (Πρωτεῖο), μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ συσκοτιστεῖ ὁ πραγματικὸς λόγος, ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια ἐπιδίωξη τῆς παπικῆς πρωτοκαθεδρίας ἔναντι ὅλων τῶν Χριστιανῶν.

Εἶναι περισσότερο ἀπὸ προφανὴς ὁ λόγος ποὺ σήμερα ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ τὸ γνωστὸ λατινικὸ τέχνασμα καὶ προωθεῖ τὴν ἰδέα, ὅπως λένε – «μίας νέας κατανόησης καὶ μίας διαφορετικῆς ἄσκησης παπικῆς πρωτοκαθεδρίας, ποὺ θὰ πρέπει νὰ συμβάλλει στὴν ἀποκατάσταση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας”. Προκειμένου νὰ ἐξαπατηθοῦν οἱ Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ νὰ συσκοτιστεῖ ὁ πραγματικὸς λόγος, προτείνεται ἀκόμη καὶ ἡ ἀλλαγὴ τῆς ἀνάγνωσης τοῦ δόγματος τῆς Α’ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἡ ὁποία Σύνοδος τὸ 1870 διακήρυξε τὸ ἀλάθητο τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας σὲ δογματικὰ θέματα, καὶ ἄρα ὡς τὸν ἀνώτατο νομοθέτη καὶ κριτὴ ὁλόκληρης τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης.

Ἐν κατακλεῖδι, θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι εἶναι περισσότερο ἀπὸ σαφὲς ὅτι μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Ἕνωσης τὸ 2025, ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία θέλει νὰ ἐπιτύχει τὴν παπικὴ πρωτοκαθεδρία μὲ κάθε κόστος, τὴν ὁποία ἀγωνίζεται ἐδῶ καὶ αἰῶνες.

Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἀναφέρουμε ὅτι τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου (+604), ὅταν δὲν γινόταν λόγος γιὰ εἰσαγωγὴ τέτοιων δογμάτων καὶ καινοτομιῶν στὴ χριστιανικὴ θεολογικὴ σκέψη, ὅπως τὸ λεγόμενο παπικὸ ἀλάθητο, ὁ ἴδιος δηλαδὴ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Μέγας ἔγραψε στὸ Βιβλίο VII, Ἐπιστολὴ 33:

«…..ὅποιος ἀποκαλεῖ τὸν ἑαυτό του, ἢ θέλει νὰ λέγεται, Οἰκουμενικὸς Ποιμένας εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντίχριστου, γιατί ὑπερήφανα τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους».

Στὸ τέλος, ὅπως δηλώνει ὁ Maksim Kostenko, θρησκευτικὸς ἀναλυτής, πρώην ἀναπληρωτὴς ἐπικεφαλῆς τοῦ Συνοδικοῦ Τμήματος τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ Ὑποθέσεις Νεολαίας, ἡ παροῦσα δίωξη τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας δὲν εἶναι συνέπεια τῆς στρατιωτικῆς σύγκρουσης μεταξὺ Οὐκρανίας καὶ Ρωσίας, ἀλλὰ ἔχει πολὺ βαθύτερες ρίζες. Ἀφετηρία της θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν οἱ αἰώνιες προσπάθειες τῶν γεωπολιτικῶν ἀντιπάλων τῆς Ρωσίας νὰ ἀποσχιστοῦν ἀπὸ τὰ ἐδάφη της, μετατρέποντας τοὺς κατοίκους αὐτῶν τῶν ἐδαφῶν σὲ μία δύναμη ποὺ εἶναι ἕτοιμη νὰ πολεμήσει ἰδεολογικὰ καὶ ἐπίμονα ἐνάντια στὸ ρωσικὸ κράτος. Ταυτόχρονα, εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ὁ βασικὸς ρόλος δόθηκε στὴν ἀναμόρφωση τοῦ πνευματικοῦ κώδικα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, ἀφοῦ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἦταν ἀνέκαθεν τὸ πιὸ σημαντικὸ στοιχεῖο γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἑνότητας τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ.

Στὸ πλαίσιο αὐτό, οἱ ἀντίπαλοι τῆς Ρωσίας ἐνδιαφέρονταν πάντα γιὰ τὸν παπισμό στὰ  ἐδάφη της καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς ὑπεροχῆς τοῦ καθολικοῦ κόσμου σὲ αὐτά. Γι’ αὐτὸ τὸ σχέδιο εἶναι πολὺ σαφὲς καὶ συνίσταται στὴν προσπάθεια καταστροφῆς τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, προκειμένου ἀργότερα νὰ ἀπορροφηθεῖ ἀπό τὴ σχισματικὴ “Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας” καὶ στὴ συνέχεια νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Οὐκρανικὴ Ἑλληνοκαθολικὴ Ἐκκλησία.

Αὐτὰ εἶναι τὰ οὐσιαστικὰ σχέδια καὶ οἱ στόχοι τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Βατικανοῦ, νὰ ἐπιτύχουν τὴ «συγκρότηση μίας ἕνωσης» μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, ἔστω καὶ μὲ τόν πιό ἀφύσικο τρόπο, ποὺ θὰ φαίνεται ὅτι εἶναι δυνατή, στὴν πραγματικότητα, ἐφικτὴ καὶ ρεαλιστικὴ ἡ ἐπανένωση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Καθολικῶν καί νὰ τὸ πετύχουν χωρὶς νὰ ἀλλάξουν τὶς ἀρχὲς τῆς διδασκαλίας τους (δο­γματικά).

Δυστυχῶς, τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ δὲν εἶναι μαχητές, ἀλλὰ κρύοι καὶ ἀδιάφοροι παρατηρητές. Βλέπουμε ὅτι κάποιες τοπικὲς Ὀρθόδοξες  Ἐκκλησίες σιωποῦν, γιὰ νὰ μὴ ἀντιταχθοῦν στὶς κρατικὲς ἀρχές, ἂν σιωποῦν οἱ μητροπολίτες, ἂν οἱ μοναχοὶ σιωποῦν, τότε ποιὸς θὰ μιλήσει, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη. Ποιὸς θὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν Κύριο καὶ Θεὸ μας καὶ τὴν Ἁγία Του Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴ μοναδικὴ – Ὀρθόδοξη. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ μιλήσει!

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, οἱ πρόγονοί μας θὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Αὐτοί τόσα ὑπέφεραν γιὰ τὴν πίστη μας, γιὰ τὴν Πατρίδα μας, καὶ τί κάνουμε ἐμεῖς;

Καθῆκον μας εἶναι νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὴν πίστη μας, τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Διότι γεννηθήκαμε Ὀρθόδοξοι, καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι θὰ τελειώσουμε τὴ ζωή μας. Καὶ δὲν θὰ γίνουμε ποτὲ παπικοί, οἰκουμενιστές, μοντερνιστὲς ἢ φιλελεύθεροι, οὔτε ὑποστηρικτὲς κανενὸς σατανικοῦ, παθολογικοῦ καὶ παρεκκλίνοντος φαινομένου τῆς ἐποχῆς μας.

Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνει δημόσια ἔκκληση σὲ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γιὰ ἀπομόνωση ὅλων τῶν πνευματικὰ ἀσθενῶν ἐπισκόπων (πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἐπισκόπων κλπ.) γιὰ χάρη τῆς ἑνότητας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας – τῆς μόνης  Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀπειλεῖται στὴ σημερινὴ ἐποχή, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε στὴ μακραίωνη ἱστορία της.

Βελιγράδι, 5 Σεπτεμβρίου 2024