Ἀπὸ τὴ σημαντικὴ αὐτὴ μελέτη τοῦ π. Εὐθυμίου (ποὺ δημοσιεύσαμε
στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου), παραθέτουμε τὸ Β΄ Μέρος γιατὶ ἔχει τὴν ἐπικαιρότητά
του.
Ἕνας ποὺ ἔχει προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση (ἐφαρμόζοντας τὴν
Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας), προφανῶς καὶ ἀποδέχεται, ὅσα ἡ μελέτη αὐτὴ ἀναφέρει.
Θυμᾶται, ὅμως ὅτι,
Ὑπάρχουν οἱ ἀγνοοῦντες πιστοί, οἱ ὁποῖοι ὡς «μὴ ἔχοντες
ποιμένα» ποὺ θὰ τοὺς ἐνημερώσει ὀρθόδοξα, ἀγνοοῦν ἀκόμα καὶ ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς
εἶναι καταδικασμένη αἵρεση, καὶ ἔχοντες ἐπὶ δεκαετίες ὑποστεῖ πλύση ἐγκεφάλου (καὶ
ὡς ἐκ τούτου πεισθεῖ) ἀπὸ τοὺς Γεροντάδες καὶ Καθηγητάδες, ὅτι μόνο, ὅταν
καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο ἕνας αἱρετικός, ...καθίσταται αἱρετικός!
Ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀμφιβάλλοντες, ποὺ οἱ συκοφαντίες τῆς ἀποτειχίσεως
ἀπὸ τὰ βαρέα ὀνόματα τῶν «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ὁ ἀποκλεισμὸς τῶν ἀποτειχισμένων ἀπὸ
τὰ ἱστολόγια καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν
νὰ κάνουν τὸ μεγάλο βῆμα, παρόλο ποὺ πρὸς τὰ ἐκεῖ κατατείνουν.
Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ κοινωνοῦν σὲ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς,
ἀλλὰ γιὰ διαφόρους λόγους, συνεχίζουν νὰ ἐξομολογοῦνται στὸν προηγούμενο
πνευματικό τους, κάποιο δηλαδὴ ἀντι-Οἰκουμενιστὴ στὴ συνείδηση ἱερέα, καλοπροαίρετο
γεροντάκι, ποὺ γιὰ κάποιο λόγο δὲν προχώρησε ἀκόμα στὴν ἀποτείχιση, ἡ ὁποία ὅμως,
μέσα του κυοφορεῖται.
Προτάσσομε στὴν ἀρχὴ τρία κομμάτια αὐτῆς τῆς μελέτης ποὺ
μπορεῖ νὰ θεωρηθουν καὶ ὡς ἐπεξήγηση προηγουμένης ἀναρτήσεως:
1. «Ἡ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο
ἔννοιες. Πρῶτον ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου
ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο διότι, ὅπως ἀναφέραμε βάζομε μέσα στό ἅγ. Δισκοπότηρο
μία ἀκαθαρσία ὡς πρός τήν πίστι, καί δεύτερον μολυνόμεθα ἐμεῖς πού
μετέχουμε (ἐν
γνώσει μας) διότι ταυτιζόμεθα
μέ τήν πίστι τῆς ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου».
2. «Ἐδῶ ὑπάρχουν (γιά τούς ἐν γνώσει
μνημονεύοντας τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί κοινωνοῦντες ἀπό
αὐτά τά μυστήρια) καί ἄλλες βαρύτατες ἁμαρτίες, ὅπως ἡ δειλία καί ὁ
συμβιβασμός, ἡ συμμετοχή μας στόν εὐτελισμό τοῦ μυστηρίου, τό βόλεμα καί ἡ
ἀσφάλεια πού νοιώθουμε, ὅταν συμπορευόμεθα μέ τούς πολλούς καί ἐξουσιαστές, ἡ
διαιώνισις τῆς αἱρέσεως κλπ.».
3. «Κατ’ ἀρχάς οἱ Οἰκουμενιστές
Ἐπίσκοποι, Μητροπολίτες καί Πατριάρχες, ἐπιθυμοῦν διακαῶς καί ἐπιδιώκουν
δυναστικῶς νά ἔχουν στήν ἐξουσία των πρόβατα ἄβουλα, πειθαρχικά καί ἀμέριμνα
καί ἀδιάφορα διά τά θέματα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα θά τούς ἀναγνωρίζουν τήν
ἐξουσία, τήν αὐθεντία, τόν δεσποτισμό, τήν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ θέσι των
καί κοντολογίς θά τούς ἀποδέχονται ὡς μοναδικούς φορεῖς τῆς Θ. Χάριτος».
Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΝ
ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ
Τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου
Τρικαμηνᾶ
Β΄ Μέρος
Πρέπει ἀκόμη
νά ἀναφερθοῦμε, ἐπειδή προσφάτως προεβλήθη ἀνάλογος ἔνστασις, καί στό θέμα τῆς
Θ. Κοινωνίας, ὅτι δηλαδή πρέπει νά κοινωνοῦμε τά μυστήρια ἀπό τόν οἱονδήποτε,
ἔστω καί αἱρετικό, ἐφ’ ὅσον δέν ἔχει καθαιρεθῆ, διότι χωρίς Θ. Κοινωνία δέν
σωζόμεθα. Στό σημεῖο αὐτό θά ἐπικαλεσθοῦμε πάλι τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, οἱ
ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν ὅτι τά μυστήρια μολύνονται μέ τήν μνημόνευσι
αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, μᾶς ἐπισημαίνουν ποιά
εἶναι αὐτή ἡ μόλυνσι καί πῶς
μεταδίδεται στούς μετέχοντας εἰς αὐτά.
Kατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι τά χωρία Ἰωάν. 6, 53-58
καί τά παρόμοια, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά τό ὅτι, ἄν δέν κοινωνήσωμε τό σῶμα καί τό
αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχομε ζωή καί δέν σωζόμεθα, ἰσχύουν μόνον ἐφ’ ὅσον
δυνάμεθα νά μετέχωμε εἰς τά μυστήρια καί ἀπό Ὀρθόδοξες πηγές. Καθ’ ὅσον τά
μυστήρια δέν λειτουργοῦν μαγικά εἰς τρόπον ὥστε, ὅποιος κοινωνεῖ, αὐτομάτως
ἁγιάζεται ἤ θεοποιεῖται, ἀλλά χρειάζεται καί ἡ σωστή προσέλευσις, διότι σύμφωνα
μέ τόν Ἀπ. Παῦλο (Α΄ Κορ. 11, 27-30) λειτουργοῦν ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει καί
ἀρνητικά καί ἐπιφέρουν κατάκρισι, κόλασι
καί πολλές φορές ἀκόμη καί σωματικό θάνατο. Ἐδῶ λοιπόν ἰσχύει ὁ νόμος τῆς
προαιρέσεως, δηλαδή μέ ὅ,τι προαίρεσι
προσέλθης, τόση χάρι θά πάρης, ἄν δέ εἶναι κακή ἡ προαίρεσις ἤ ἀδιάφορη ἤ
τυπολατρική κλπ., τότε προσερχόμενοι στή Θ. Κοινωνία παίρνομε κατάκρισι.
Στό ἅγ. Ὄρος μᾶς ἐδίδαξαν οἱ παλαιοί γέροντες ὅτι μέ
ὅ,τι σκεῦος προσέλθης στόν Χριστό, τόση χάρι θά πάρης. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι
πέλαγος ἄπειρον, ἐμεῖς ὅμως, ἐάν προσέλθωμε π.χ. μέ ἕνα δοχεῖο, ἤ μέ ἕνα
ποτήρι, ἤ μέ ἕνα κουταλάκι, ἤ μέ τίποτα, ἀναλόγως, ἀπό τό πέλαγος τῆς χάριτος
παίρνομε τόση χάρι, ὅση χωρεῖ τό σκεῦος μας, τό ὁποῖο εἶναι ἡ προαίρεσίς μας.
Περιττό νά ἀναφέρωμε ὅτι καί στίς εὐχές τῆς Θ. Λειτουργίας παρακαλεῖ ὁ ἱερεύς
τόν Θεό νά μήν γίνη ἡ Θ. Κοινωνία εἰς κατάκρισιν τῶν κοινωνούντων.
Στήν περίπτωσι πάλι κατά τήν ὁποία δέν δυνάμεθα νά
μετέχωμε εἰς τά μυστήρια, ὄχι ἀπό ἀδιαφορία ἤ ἀμέλεια κ.λπ., ἀλλά διά σοβαρούς
λόγους, πάλι τότε ἰσχύει ὁ νόμος τῆς προαιρέσεως καί ἀναλόγως μέ τήν προαίρεσί
μας, καί τούς λόγους γιά τούς ὁποίους δέν μετέχομε εἰς τά μυστήρια, ἔχομε καί
τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὡσάν νά μετείχαμε καί παίρνομε τήν χάρι ἀπό τό ἄπειρο
πέλαγος μέ τρόπο μυστικό καί ἀκατανόητο. Αὐτὸ μᾶς τὸ διευκρινίζουν τὰ
Συναξάρια. Ἐκεῖ βλέπομε πολλούς ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι ἐζοῦσαν τελείως μόνοι καί δέν
μετεῖχαν στά μυστήρια, ἐνῶ ἀγωνίζοντο σκληρά ἐναντίον τῶν παθῶν των· αὐτοί, ὄχι μόνο μετεῖχαν καθημερινῶς τῆς Θ.
χάριτος, ἀλλά ἦσαν θεοφόροι καί σημειοφόροι.
Κλασσικό παράδειγμα ἡ ὁσία Μαρία ἡ
Αἰγυπτία, ἡ ὁποία μετά ἀπό σαράντα χρόνια χωρίς Θ. Κοινωνία πέρασε τόν Ἰορδάνη
ἀβρόχοις ποσί.
Ἐπίσης καθημερινῶς διαβάζουμε στά Συναξάρια γιά τούς
αὐτόκλητους μάρτυρες, ὁ ὁποῖοι, ἐνῶ ἦσαν δήμιοι τῶν Ἁγίων ἤ εἰδωλολάτρες
θεατές, ὄχι μόνον χωρίς Θ. Κοινωνία, ἀλλά ἀκόμη και χωρίς βάπτισμα, λόγῳ τῆς
ἀγαθῆς προαιρέσεώς των, ἐπῆραν τήν χάρι ἀπό τό ἄπειρο πέλαγος καί ἔφθασαν
ἀμέσως στήν ἀκροτάτη ἀρετή, δηλαδή τό μαρτύριο καί ἔγιναν μέσα σέ ἐλάχιστο
χρόνο Ἅγιοι ἑορταζόμενοι τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ αὐτά τά ὁποῖα ἀναφέρομε, δέν ἀναιροῦμε τήν
ἀναγκαιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Θ. Κοινωνίας γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά
τονίζομε ὅτι ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού μετέχομε ἀναξίως καί κολαζόμεθα, ἐνῶ
ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, στὴν περίπτωση ποὺ ἐξ ἀνάγκης καὶ σοβαρότατου λόγου δέν
μετέχομε ἁγιαζόμεθα σάν νά μετείχαμε μέ
τήν καλύτερη προαίρεσι.
Θά ἀναφέρομε καί κάποια παραδείγματα, πρός πίστωσιν
τῶν λεγομένων.
Ἐπί Πατριάρχου Κων/πόλεως Τιμοθέου τοῦ Α΄ (511–518) ὁ
λαός τῆς Κων/πόλεως ἔμεινε ἀκοινώνητος τῶν Θ. μυστηρίων γιά πολλά χρόνια, διότι
αὐτός δέν ἤθελε
νά ἀποδεχθῆ τήν Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενική Σύνοδο. Ὅταν ἀνῆλθε
στόν θρόνο ὁ διάδοχός του ἅγ. Ἰωάννης ὁ Καππαδόκης (518–520), ὁ λαός μέσα στήν
Ἐκκλησία ἀπαίτησε κατά τήν ὥρα τῆς Θ. Λατρείας νά ἀναγνωσθῆ στά δίπτυχα ἡ Δ’
Οἰκουμενική καί κατόπιν νά μεταλάβη ἀπό τά χέρια τοῦ νέου Πατριάρχου. Τό
περιστατικό ἀναφέρεται στά Πρακτικά τῶν Συνόδων ὡς ἑξῆς:
«Εἰσόδου
γενομένης κατὰ τὸ σύνηθες ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ ἡμῶν μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ ἐν ἡμέρᾳ κυριακῇ....».
Ὅλο τὸ κείμενο στὴ
Tελικῶς μετά ἐντόνου διαμαρτυρίας καί στάσεως τοῦ λαοῦ,
τήν ὥρα τῆς μνημονεύσεως κατά τή Θ. Λειτουργία ἀνεγνώσθησαν τά δίπτυχα μέ τήν
Δ΄ Οἰκουμενική καί σταμάτησε ἡ ἀκοινωνησία τῶν Θ. μυστηρίων ἀποκατασταθείσης
τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως...
Θά ἀναφέρομε κι ἕνα σχετικά σύγχρονο παράδειγμα, πολύ
εὔγλωττο. Τήν Ἀλάσκα τήν εἶχαν ἐκχριστιανίσει τόν ΙΗ΄ αἰῶνα Ρῶσοι ἱεραπόστολοι.
Μετά ὅμως τήν ἐπικράτησι τοῦ Κομμουνισμοῦ στήν Ρωσία δέν ἐπήγαιναν πλέον ἐκεῖ
γιά πολλά χρόνια ἱερεῖς καί οἱ ἄνθρωποι ἔμειναν ἀκοινώνητοι. Στήν Θ. Ε.
διαβάζομε τό ἑξῆς περιστατικό:
«Ἡ ἔλλειψις
ἱερέων ὡς ἦτο ἑπόμενον, εἶχε δυσαρέστους συνεπείας διά τάς διεσκορπισμένας εἰς
τήν ἀπέραντον ἀρκτικήν χώραν ὀρθοδόξους κοινότητας. Οἱ πιστοί ἔμειναν ἀκαλλιέργητοι, ἀρκετοί
διέρρευσαν εἰς προτεσταντικάς ἤ ρωμαιοκαθολικάς κοινότητας. Ἡ μεγάλη ὅμως μᾶζα
ἔμεινε μέ ἐκπληκτικήν ἀντοχήν προσηλωμένη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Χαρακτηριστικόν
εἶναι τό παράδειγμα τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ χωρίου Νικόλσκι τῶν Ἀλεούτων. Παρ’ ὅτι
ἐπί 35 ὁλόκληρα ἔτη δέν τούς εἶχεν ἐπισκεφθῆ ἱερεύς, συνεκεντροῦντο
ἀνελλιπῶς εἰς τήν ἐκκλησίαν των, διά νά ψάλλουν μόνοι των ὅσας Ἀκολουθίας
ἠδύναντο. Πρό ὀλίγων ἐτῶν μία μικρά ὁμάς Προτεσταντῶν Ἱεραποστόλων ἔφθασεν
εἰς τό χωρίον των. Οἱ κάτοικοι, οἱ ὁποῖοι ἦσαν συγκεντρωμένοι εἰς τήν
ἀποβάθραν, ὅταν ἔμαθαν τόν σκοπόν τῶν ξένων, τούς ἐπληροφόρησαν ὅτι ὁ Χριστός
εἶχεν ἔλθη ἤδη εἰς τήν νῆσον των πρό 150
περίπου ἐτῶν, ὅτι ἦσαν καί θά ἔμεναν Ὀρθόδοξοι καί τούς ἀπηγόρευσαν νά ἀποβιβαστοῦν» (Θ.Ε. τόμ Β΄, σελ. 17).
Αὐτοί λοιπόν πού ἐπί τριάντα πέντε χρόνια ἦσαν
ἀκοινώνητοι ἀντιμετώπισαν ὁμολογιακά τούς αἱρετικούς, ἐνῶ αὐτοί, πού σήμερα
κοινωνοῦν συνεχῶς, προδίδουν συγχρόνως τήν πίστι διά τῆς συμπορεύσεως μέ τήν
αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τί γίνεται, τώρα, ὅταν ὑπάρχει ἡ αἵρεσις, ἡ ὁποία
καλλιεργεῖται καί διαδίδεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας;
Τά μυστήρια, διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, πρέπει νά τά παίρνωμε
ἀπό Ὀρθόδοξες πηγές. Ὑπάρχει ἐπί τοῦ θέματος τούτου μία θαυμασία ἐπιστολή τοῦ
Ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου πρός κάποια Σπαθαρία πού ὠνομάζετο Μαχαρᾶ. Αὐτή ἐπί
ἔτη μετελάμβανε σπάνια καί ὁ ὅσιος τήν συμβουλεύει ἐπί τοῦ θέματος ὡς ἑξῆς: «Τίνι λόγῳ ἐπιζητείη σου ἡ τιμιότης φάναι με
περί τῆς θείας κοινωνίας...».
Ἐδῶ, μέ ὑπέροχο τρόπο ὁ ὅσιος, διδάσκει τόν χρόνο καί
τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά προσερχώμεθα στή Θ. Κοινωνία. Ὁ τρόπος λοιπόν
συνοψίζεται εἰς τό «μετά καθαρᾶς συνειδήσεως μεταλαμβάνειν». Ὁ χρόνος ἔγκειται εἰς
τήν προαίρεσι τοῦ καθενός «εἴ τι συντομώτερον, εἴτε χρονιώτερον καί
ὅρος ἄλλος ἐν τούτῳ οὐκ ἔστι ἤ ἡ ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ καθ’ ὅσον δυνατόν τῷ ἀνθρώπῳ
προσέλευσις». Ἄν ὑπάρχη κανόνας τοῦ πνευματικοῦ, πρέπει νά ἐκπληρωθῆ,
καί μετά νά προσέλθωμε στή Θ. Κοινωνία. Ἄν, τονίζει ἐπίσης ὁ ὅσιος, ὑπάρχη
αἵρεσις, τότε, εἶναι ἀναγκαῖο νά μείνωμε ἀκοινώνητοι. Διότι αὐτή ἡ μετάληψις
μᾶς ἀποξενώνσει ἀπό τόν Θεό καί μᾶς κάνει ὁμοίους μέ τόν διάβολο: «Τό
γάρ κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανοῦς διαβεβλημένου κατά τόν βίον, ἀλλοτριοῖ
Θεοῦ, καί προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ». Σ’ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν καί
οἱ δημοσίως διαβεβλημένοι, γιά τούς ὁποίους ὁ ἀπ. Παῦλος διδάσκει ὅτι δέν
πρέπει οὔτε νά συντρώγωμε (Α΄ Κοριν. 5,11).
Στήν προκειμένη
περίπτωσι ὁ ὅσιος ἀναφέρεται εἰς τούς αἱρετικούς οἱ ὁποῖοι ἐκινοῦντο μέσα στήν
Ἐκκλησία, εἶχαν αἱρετικά φρονήματα καί δέν εἶχαν καταδικασθεῖ ἀπό Σύνοδο οὔτε
αὐτοί οὔτε ἡ αἵρεσίς των, ἡ δέ ἐπιστολή αὐτή ἔχει ἀναφορά στή μοιχειανική
αἵρεσι.
Εἰς τό σημεῖο αὐτό ἐμπλέκεται καί τό θέμα τῆς
μνημονεύσεως. Δηλαδή δέν ἀπαγορεύουν οἱ Πατέρες μόνο νά κοινωνοῦμε ἀπό
αἱρετικούς, ἀλλά ἀπαγορεύουν νά κοινωνοῦμε καί στή Θ. λειτουργία πού
μνημονεύεται αἱρετικός Ἐπίσκοπος, ἔστω καί ἄν ὁ ἱερεύς, ὁ ὁποῖος τελεῖ τήν Θ.
λειτουργία, εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτό τό ἀναφέρει ὁ ὅσιος ἐν συνεχείᾳ στήν ἴδια
ἐπιστολή: «Γνωστόν δέ πᾶσιν ὅτι νῦν
αἵρεσις ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν Μοιχιανῶν ἐστι. Φεῖσαι τοίνυν
τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς κεφαλῆς. Ἔφης δέ μοι, ὅτι
δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην. Καί τί περί
τοῦτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν
ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ
ἀναφέρων» (P.G. 99, 1668
C, Φατ. 553, 847, 31).
Ἐδῶ ὁ ὅσιος ξεκαθαρίζει τό θέμα τῆς μνημονεύσεως καί
ἀναφέρει ὅτι μέ τήν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου μολύνεται ἡ Κοινωνία
ἔστω κι ἄν εἶναι Ὀρθόδοξος ὁ προσφέρων τήν θυσία ἱερεύς: «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου
τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». Ὁ ὅσιος δηλώνει ξεκάθαρα
ὅτι ὁ μολυσμός γίνεται μέ τήν ἀναφορά (μνημόνευσι) τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου·
εἶναι δηλαδή σά νά βάζωμε μέσα στό ἅγιο ποτήριο μέ τήν μερίδα τοῦ Ἐπισκόπου μία
βρωμιά ἤ ἀκαθαρσία.
Ὁ Χριστός βεβαίως εἶναι ἀπαθής καί δέν μολύνεται, οὔτε
ὅταν τόν βλασφημοῦμε, οὔτε ὅταν τόν κοινωνοῦμε ἀναξίως, οὔτε ὅταν μνημονεύομε
στή Θ. Λειτουργία αἱρετικό Ἐπίσκοπο.
Ἡ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο ἔννοιες. Πρῶτον
ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο
διότι, ὅπως ἀναφέραμε βάζομε μέσα στό ἅγ. Δισκοπότηρο μία ἀκαθαρσία ὡς πρός τήν
πίστι, καί δεύτερον μολυνόμεθα
ἐμεῖς πού μετέχουμε (ἐν γνώσει μας)
διότι ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι τῆς
ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου.
Ἐδῶ ἐπιπροσθέτως ἀναφέρομε ὅτι, ἀνέκαθεν ἐδιδαχθήκαμε,
πώς στή Θ. Λειτουργία δέν μνημονεύομε αἱρετικούς, διότι τό ἅγιο δισκάριο εἶναι
ὁ τύπος τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ αἱρετικοί εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἄν λοιπόν δέν
ἐπιτρέπεται νά μνημονεύωμε τόν οἱονδήποτε αἱρετικό, πολύ περισσότερο δέν
μνημονεύομε τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο, μέ τήν μνημόνευσι τοῦ ὁποίου, ἐπαναλαμβάνω,
δείχνουμε ὅτι ταυτιζόμεθα εἰς τήν πίστι
Αὐτή ἡ μικρή ἐπιστολή τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
τήν ὁποία καταγράψαμε ἐδῶ σέ δύο τμήματα, νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ τόν καταστατικό
χάρτη εἰς τό θέμα τῶν μυστηρίων, γιά τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς
πίστεως περίοδο τῆς Ἐκκλησίας. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο τήν ἐπικαλοῦνται καί
τήν καταγράφουν αὐτολεξί οἱ ἐπί Βέκκου Ἁγιορεῖτες Πατέρες στήν ὁμολογιακή των
ἐπιστολή πρός τόν λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαήλ τόν Η΄ τόν Παλαιολόγο, γιά τήν
ἐπί Βέκκου ἐν καιρῷ αἱρέσεως περίοδο τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπό αὐτήν τήν ὁμολογιακή ἐπιστολή εἰς τό θέμα τῆς
μνημονεύσεως αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου καί τῆς μολύνσεως πού προέρχεται ἀπό αὐτήν,
ἀναφέρουν ἀρκετά σημαντικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα, ἄν καί τά ἔχουμε
ἐπικαλεσθῆ πολλές φορές, ὅμως θεωρεῖται πάντοτε ἀναγκαῖο νά τά τονίζωμε διά νά
τοποθετοῦνται πνευματικά οἱ ἔχοντες ἀγαθή προαίρεσι Ὀρθόδοξοι σήμερα. Γιά τούς
ἄλλους, εἴπαμε ὅτι ἰσχύει ἡ λαϊκή σοφία: «ὅποιος δέν θέλει νά ζυμώση δέκα μέρες
κοσκινίζει».
Ἀναφέρουν λοιπόν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες τά ἑξῆς στήν
ὁμολογιακή αὐτή ἐπιστολή γιά τό θέμα τῆς μνημονεύσεως: «Ὁ μέγας του Κυρίου ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει· “εἴ τις
ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει μεθ᾿ ἑαυτοῦ, χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε,
καὶ εἰς οἰκίαν μὴ λαμβάνετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις
αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς”. Εἰ δὲ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυόμεθα λέγειν, εἰ τὸ
εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινὴν εἰργόμεθα, πῶς
οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ᾿ ἐν ναῷ Θεοῦ ἀλλ᾿ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπὶ τῆς μυστικῆς καὶ
φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου».
Ἐδῶ, σάν σέ καθρέπτη, οἱ Ἁγιορεῖτες ἐπί Βέκκου Πατέρες
μᾶς δείχνουν τήν πνευματική φτώχεια μας. Δηλαδή μᾶς ἀναφέρουν ὅτι δέν θά ἔπρεπε
κἄν νά προβληματισθοῦμε σήμερα γιά τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν
Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἁγία Γραφή διακελεύει ὅτι ἀπαγορεύεται ὁ
Ὀρθόδοξος νά χαιρετήση ἁπλῶς στόν δρόμο αὐτόν τόν Οἰκουμενιστή αἱρετικό καί νά
τόν βάλη στό σπίτι του, ἐννοεῖται ὄχι γιά κάποια ἐργασία, ἀλλά γιά λόγους
ἐκκλησιαστικούς. Μέ τήν μνημόνευσι λοιπόν εἰσάγουμε τόν αἱρετικό, ὄχι ἁπλῶς
στήν Ἐκκλησία, ἀλλά στά ἄδυτα τῶν ἀδύτων, δηλαδή τόν ἐνσωματώνομε διά τοῦ
μυστηρίου τῆς Θ. Λειτουργίας μέ τόν ἴδιο τόν Χριστό.
Ἐν συνεχείᾳ οἱ Πατέρες ἀναφέρουν τά ἑξῆς: «Ποῖος ᾅδης ἐξερεύξεται τὸ μνημόσυνον τοῦ
παρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκκοπέντος ἀξίως, ὡς κατὰ Θεοῦ καὶ τῶν θείων
τραχηλιάσαντος, καὶ διὰ τοῦτο ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ γενήσεται». Ἐδῶ δηλώνουν οἱ Πατέρες ὅτι οἱ αἱρετικοί
ἐκκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησία διά τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί ὄχι διά τῆς Συνόδου, ἡ
ὁποία Σύνοδος συμβαίνει πολλάκις νά τούς ἀθωώνη, νά τούς καλύπτη ὡς ὁμόφρονες ἤ
καί νά καταδικάζη καί νά ἀποκόπτη τούς Ὀρθοδόξους. Εἶναι, ἐπίσης, οἱ αἱρετικοί
ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, διότι διά τῆς αἱρέσεως αὐθαδίασαν ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ.
Τήν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ, ὡς πρᾶξι, θά τήν οἰκειοποιηθῆ ὁ Ἅδης. Ἐμεῖς
σήμερα ἔχομε πάρει τόσο ἐπιπόλαια τό θέμα τῆς μνημονεύσεως, ὥστε νά θεωροῦμε
ὅτι ἁπλῶς εὐχόμεθα ὑπέρ ὑγείας καί μακροημερεύσεως τοῦ Ἐπισκόπου.
Κατωτέρω οἱ Πατέρες ἀναφέρουν τά ἑξῆς: «Εἰ γὰρ τὸ ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν
δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον
ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καὶ ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς
προκειμένων». Ἐδῶ διδάσκουν οἱ Πατέρες, ἑδρασμένοι στερεῶς ἐπί τῆς
Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως ἔχουμε κοινωνία μέ τήν αἵρεσι καί εἶναι
σά νά τήν ἀποδεχώμεθα κι ἐμεῖς πού μνημονεύουμε τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Αὐτό
συμβαίνει, διότι ἡ Θ. Λειτουργία εἶναι μυστήριο ἑνότητος μέ τόν Χριστό ἀοράτως
καί μέ τήν ὁρατή κεφαλή πού εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος. Μέ τόν Χριστό ἑνωνόμεθα κατά τήν
προαίρεσι καί τόν προσωπικό μας ἀγῶνα, ὅπως ἀνωτέρω ἀναφέραμε, ἐνῶ μέ τήν ὁρατή
κεφαλή ἑνωνόμεθα καί ἐνσωματούμεθα ἀναγκαίως, διότι ἡ μνημόνευσις τοῦ Ἐπισκόπου
σημαίνει ὅτι τόν ἀποδεχόμεθα ὡς ὁρατή κεφαλή καί ὡς ὁμόπιστο μέ ἐμᾶς. Δι’ αὐτό
οἱ Πατέρες μᾶς δίδουν νά κατανοήσωμε τό θέμα τοῦ μολυσμοῦ τοῦ μυστηρίου καί τῆς
συμμετοχῆς μας εἰς αὐτόν τόν μολυσμό. Διότι μέσα στό ἅγ. Ποτήριο εἶναι σάν νά
βάζωμε μία ἀκαθαρσία (ἡ αἵρεσις εἶναι χειρότερη ἀπό ἀκαθαρσία), τήν ὁποία
μάλιστα ψευδόμενοι ὄχι σέ ἀνθρώπους ἀλλά στόν ἴδιο τόν Χριστό τήν παρουσιάζομε
σάν διαμάντι Ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἐμεῖς πάλι μολυνόμεθα κατά δύο τρόπους, ἀφ’ ἑνός μέν
διότι ὁμολογοῦμε στήν ἱερώτερη στιγμή τῶν φρικτῶν μυστηρίων, ὅτι ἔχομε
ἐνσωματωθῆ σάν ὀργανικό μέλος μιᾶς αἱρετικῆς κεφαλῆς καί ἀφ’ ἑτέρου,
κοινωνώντας ἀπό τό μυστήριο, τό ὁποῖο τό ἐβεβηλώσαμε ἐν γνώσει καί τό
κατεβάσαμε στόν Ἅδη. Ἐδῶ ὑπάρχουν (γιά τούς ἐν γνώσει μνημονεύοντας τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί
κοινωνοῦντες ἀπό αὐτά τά μυστήρια) καί ἄλλες βαρύτατες ἁμαρτίες, ὅπως ἡ δειλία
καί ὁ συμβιβασμός, ἡ συμμετοχή μας στόν εὐτελισμό τοῦ μυστηρίου, τό βόλεμα καί
ἡ ἀσφάλεια πού νοιώθουμε, ὅταν συμπορευόμεθα μέ τούς πολλούς καί ἐξουσιαστές, ἡ
διαιώνισις τῆς αἱρέσεως κλπ.
Ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, προκειμένου νά μᾶς
δώσουν νά καταλάβωμε τό τί γίνεται στή Θ. Λειτουργία πού μνημονεύεται ὁ
αἱρετικός Ἐπίσκοπος, ἀναφέρουν τά ἑξῆς: «Εἰ
δὲ ὁ προκείμενος αὐτός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἂν τὸ μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται
εἰκάζειν εἰκός, τὸ συντάττειν αὐτὸν ὡς ὀρθόδοξον πατριάρχην μεταξὺ τῶν λοιπῶν
ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίξομεν;».
Ἐδῶ οἱ Πατέρες μᾶς δίδουν νά κατανοήσωμε καί μέ ἄλλο
τρόπο τόν μολυσμό τοῦ μυστηρίου, διότι μέσα στή Θ. Λειτουργία ἀνακατεύουμε τήν
Αὐτοαλήθεια (ὁ Χριστός) μέ τό ψεῦδος στήν χειρότερη δογματική του μορφή (ἡ
αἵρεσις). Διά τῆς μνημονεύσεως ἐπίσης, συντάσσομε τόν Οἰκουμενιστή Ἐπίσκοπο
μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί, τελικῶς, ἀναφέρουν οἱ Πατέρες, ὅτι τήν Θ.
Λειτουργία τήν καταντοῦμε σάν θέατρο «σκηνικῶς
παίξομεν» ἤ, καλύτερα, θά ἐλέγαμε, ὅτι τήν Θ. Λειτουργία τήν κατακρημνίζομε
στό ἐπίπεδο τοῦ θεάτρου σκιῶν (κοινῶς Καραγκιόζη).
Ἀλοίμονο ὅμως στό κατάντημα τῶν Ὀρθοδόξων τῶν ἐσχάτων
καιρῶν, πού ὄχι μόνο δέν κατανοοῦμε τό τί κάνουμε ἐν καιρῷ τῶν φρικτῶν
μυστηρίων, ἀλλά προβληματιζόμεθα γιά τήν ἀποτείχισι, γιά τό ἄν ὑπάρχη μολυσμός,
γιά τό ὅτι πρέπει νά κοινωνοῦμε, εἰδάλλως δέν σωζόμεθα, λές καί παίρνομε τά
μυστήρια ἀπό ὁπουδήποτε, ἀπό τόν μανάβη κλπ.
Κατωτέρω οἱ Πατέρες στήν ἐπιστολή των μᾶς ὁδηγοῦν στόν
Ὀρθόδοξο δρόμο ἐν καιρῷ αἱρέσεως πού εἶναι ἡ ἀποτείχισις: «καὶ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καὶ οὐκ ἀποστήσεται τῆς
κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καὶ ὡς καπηλεύοντας τὰ θεῖα, τούτοις
ἡγήσεται».
Ἡ διακοπή λοιπόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὅπως
ἀναφέρουν οἱ Πατέρες, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μία ἐσωτερική ἀγανάκτησι γιά
τήν βεβήλωσι τῆς πίστεως καί τῶν μυστηρίων, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν διακοπή «τῆς
ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων». Οἱ αἱρετικοί, καί αὐτοί πού
τούς μνημονεύουν, εἶναι κάπηλοι, δηλαδή ἔμποροι πού ἐμπορεύονται, καί μάλιστα
μέ τόν πιό αἰσχρό τρόπο τῆς νοθείας (αὐτό σημαίνει κάπηλος) τά Θεῖα μυστήρια.
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι πολλοί ἀντιοικουμενιστές χαρακτηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό
σάν τήν χειρότερη τῶν αἱρέσεων (διότι προφανῶς ἀμνηστεύει ὅλες τίς αἱρέσεις καί
συνυπάρχει μέ αὐτές) καί ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ἀποδέχονται τόν μολυσμό καί τό θέατρο
ἐν ὥρᾳ Θ. Λειτουργίας, ἀνακατεύοντας τήν Αὐτοαλήθεια μέ τό δογματικό ψεῦδος καί
τήν πλάνη.
Ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες καταγράφουν τήν
Ὀρθόδοξο Παράδοσι στό θέμα τῆς μνημονεύσεως καί τίς ἐκκλησιαστικές διαστάσεις
της. «Ἄνωθεν γὰρ ἡ τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία τὴν ἐπὶ τῶν ἀδύτων ἀναφορὰν τοῦ
ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο. Γέγραπται γὰρ ἐν τῇ
ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τὸ τοῦ ἀρχιερέως
ὄνομα, δεικνύων καὶ τὴν πρὸς τὸ ὑπερέχον ὑποταγήν, καὶ ὅτι κοινωνός ἐστιν
αὐτοῦ, καὶ πίστεως καὶ τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος».
Ἀναφέρουν λοιπόν ὅτι ἡ μνημόνευσις κατά τή Θ.
Λειτουργία σημαίνει κατά τόν πλέον ἐπίσημο καί ἱερό τρόπο τήν «τελείαν συγκοινωνία» (ταυτοποίησι,
ἀφομοίωσι) τοῦ μνημονευομένου καί τοῦ μνημονεύοντος καί προσέτι τῶν
ἀποδεχομένων αὐτῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν. Κατά τήν μνημόνευσι δέ, λέγουν ἐν τέλει
ὅτι δηλώνει ὁ ἱερεύς τήν «πρός τό
ὑπερέχον ὑποταγήν», ὅτι ἐπίσης ταυτίζεται μέ τήν πίστι του καί ὅτι εἶναι
ἐντεταλμένος του νά τελῆ τά μυστήρια. Ἡ ταύτησις στήν πίστι σημαίνει ὅτι καί ὁ
ἱερεύς γίνεται αὐτομάτως Οἰκουμενιστής, ὡς ἐνσωματωμένος μέ τήν αἱρετική
Οἰκουμενιστική κεφαλή.
Ἐν συνεχείᾳ οἱ Πατέρες ἀναφέρουν, σάν ἀπόδειξι καί
στήριξι τῶν λεγομένων, τήν ἐπιστολή πού προαναφέραμε τοῦ ὁσίου Θεοδώρου
Στουδίτου. Δηλαδή αὐτά πού ἀνέφεραν εἶναι σύμφωνα καί μέ τήν Ἁγ. Γραφή καί τούς
τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καί ἄρα αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία ἐπί τοῦ
θέματος τῆς μνημονεύσεως.
Ἄν τώρα κάποιος ἀπό τούς συγχρόνους Ὀρθοδόξους ἔχει
ἀντίρρησι ἐπί τοῦ θέματος, ἄς ψάξη τήν Ἁγ. Γραφή καί τούς Ἁγίους καί ἄς
καταθέσει τήν ἐπί τοῦ θέματος διδασκαλία, ὥστε νά ἀποδείξη ὅτι οἱ Πατέρες αὐτοί
ψεύδονται καί ἄρα μᾶς ὁδηγοῦν σέ λάθος δρόμο.
Περιττό νά ἀναφέρωμε ὅτι τήν ἄμεσο ἐκκλησιαστική
ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες τήν διδάσκουν ὁ Μ. Ἀθανάσιος ὁ ἅγ.
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Μ. Φώτιος, ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ὁ ὅσιος
Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ὅλη ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις,
χωρίς νά γνωρίζουν τήν νεοποχίτικη θεωρία κατά τήν ὁποία παραμένομε στό στόμα
τοῦ λύκου μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου (δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος τῆς
Πρωτοδευτέρας Συνόδου κλπ).
Εἶναι ἀνάγκη ἐδῶ νά προσθέσωμε ὅτι κοινωνία πίστεως
δέν ἔχομε μόνο μέ τούς αἱρετικούς κατά τήν μνημόνευσι στή Θ. Λειτουργία, ἀλλά
καί κατά τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος. Αὐτό τό ἀναφέρουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι στίς
Ἀποστολικές διαταγές ὡς ἑξῆς: «Ὡς γάρ εἷς ὁ Θεός καί εἷς ὁ Χριστός καί εἷς ὁ
Παράκλητος, εἷς δέ καί ὁ τοῦ Κυρίου ἐν σώματι θάνατος, οὗτος ἕν ἔσθω καί τό εἰς
αὐτόν διδόμενον βάπτισμα∙ οἱ δέ παρά
ἀσεβῶν δεχόμενοι μόλυσμα κοινωνοί τῆς γνώμης αὐτῶν γενήσονται»
(Ἀποστολικοί Πατέρες ΕΠΕ 1, 298, 28).
Ἐδῶ πάλι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τό βάπτισμα τό θεωροῦν
μολυσμένο μυστήριο, διότι τελεῖται ἀπό αἱρετικούς (δέν ὑπῆρχαν τότε οἱ
καταδικασμένοι ὑπό Συνόδου καί οἱ μή καταδικασθέντες, ἀλλά οἱ ἔχοντες αἱρετικά
φρονήματα) καί ἐπίσης τονίζουν ὅτι, οἱ βαπτισθέντες ὑπ’ αὐτῶν, μολύνονται καί
ὡς πρός τήν πίστι διότι «κοινωνοί τῆς γνώμης αὐτῶν γενήσονται».
Τόν ἴδιο μολυσμό δέχεται καί κάποιος, ὁ ὁποῖος
χειροτονεῖται ἀπό αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Αὐτό τό ἀναφέρει ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ
Στουδίτης, ὁμιλώντας μάλιστα γιά Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποπέσει στήν
μοιχειανική αἵρεσι, καί ἔκανε χειροτονίες σέ κάποιο μοναστήρι. Ἡ θεραπεία αὐτῆς
τῆς καταστάσεως συντελεῖται μέ τήν ἀποτείχισι τοῦ Ἐπισκόπου ἀπό τήν μοιχειανική
αἵρεσι, ὁπότε, διδάσκει ὁ ὅσιος, γίνονται ἀμέσως ἀποδεκτές καί οἱ χειροτονίες
του.
«Τῷ πρεσβυτέρῳ
καί ἡγουμένῳ καλῶς ἀπεκρίθης...».
Ἐδῶ ὁ ὅσιος συμβουλεύει αὐτόν τόν ἡγούμενο νά μήν
λειτουργῆ στό ναό ὁ ὁποῖος ἐγκαινιάστηκε ἀπό αὐτόν τόν μοιχειανό Ἐπίσκοπο καί
θά εἶναι μακάριος διά τῆς ὁμολογίας, ἐμπράκτως, τῆς πίστεως. Ἐδῶ ὁ μολυσμός,
σύμφωνα μέ τόν ὅσιο, ἔγκειται στήν ἐγκυρότητα καί στή νοθεία τοῦ μυστηρίου τῆς
χειροτονίας «οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ
τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς θεοῦ».
Εἶναι ἀνάγκη νά ἀναφέρωμε καί κάποιες σκέψεις γιά τήν
σημερινή κατάστασι στήν Ἐκκλησία ἐν σχέσει μέ τή Θ. Κοινωνία. Ὅταν δηλαδή
κοινωνοῦμε ἀπό τούς Οἰκουμενιστές καί ἀπό αὐτούς πού τούς μνημονεύουν, μέ ὅλα
τά ἐπακόλουθα πού ἀναφέραμε ἀνωτέρω, τί γίνεται, ἁγιαζόμεθα, βοηθούμεθα
πνευματικά καί, κυρίως, συντελοῦμε στήν καταστολή τῆς αἱρέσεως; Ἐπί τοῦ θέματος
τούτου ἔχομε νά ἀναφέρωμε τά ἑξῆς:
Κατ’ ἀρχάς οἱ
Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι, Μητροπολίτες καί Πατριάρχες, ἐπιθυμοῦν διακαῶς καί
ἐπιδιώκουν δυναστικῶς νά ἔχουν στήν ἐξουσία των πρόβατα ἄβουλα, πειθαρχικά καί
ἀμέριμνα καί ἀδιάφορα διά τά θέματα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα θά τούς ἀναγνωρίζουν
τήν ἐξουσία, τήν αὐθεντία, τόν δεσποτισμό, τήν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ θέσι
των καί κοντολογίς θά τούς ἀποδέχονται ὡς μοναδικούς φορεῖς τῆς Θ. Χάριτος.
Αὐτοί εἶναι οἱ βολεμένοι Ὀρθόδοξοι κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται
μέ τά βιοτικά καί χρησιμοποιοῦν τήν Ἐκκλησία ὅταν χρειάζονται κάτι (π.χ. Θ.
Κοινωνία, βάπτισι, γάμο, κηδεία κλπ), ὅπως ἀκριβῶς πηγαίνουν σέ κάποιο
κατάστημα γιά νά πάρουν αὐτό πού χρειάζονται. Αὐτοί νομίζω εἶναι ἀκατάλληλοι νά
προσφέρουν τήν παραμικρή βοήθεια στήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως περίοδο, δηλαδή νά
συνεισφέρουν, ὥστε νά κατασβεσθῆ ἡ αἱρετική πυρκαϊά. Αὐτοί βεβαίως εἶναι καί οἱ
περισσότεροι.
Ὑπάρχουν καί οἱ λιγότεροι, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφέρονται γιά
τήν πνευματική ζωή, συμμετέχουν στά μυστήρια καί ἐπιδεικνύουν ἕνα ἐνδιαφέρον
γιά τά προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί γιά τά θέματα τῆς πίστεως. Δυστυχῶς
ὅμως, οἱ πλεῖστοι ἀπό αὐτούς τούς ὀλίγους, κατευθύνονται λανθασμένα ἀπό τούς
πνευματικούς, εἰς τό νά στρέψουν τήν προσπάθειά των καί τόν ἀγῶνα των μόνον
στήν προσωπική των πνευματική ζωή, διδάσκονται καί γαλουχοῦνται ἀπό τούς
πνευματικούς ὅτι θά βοηθήσουν στά θέματα τῆς πίστεως μόνο διά τῆς προσευχῆς,
ὅτι ὁ Θεός θά δώση τή λύσι, ὅτι δέν εἶναι σωστό οἱ λαϊκοί νά τά βάζουν μέ τούς
Ἐπισκόπους καί νά τούς ἐλέγχουν, νά τούς κρίνουν κλπ. Εἶναι δηλαδή ὅπως τό πειθαρχημένο
πλήρωμα καί οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου, οἱ ὁποῖοι κάνουν ἄψογα ὅλα των τά
πνευματικά καθήκοντα, πλήν ὅμως τό πλοῖο κατευθύνεται ἐν γνώσει των ὁλοταχῶς
πρός Δυσμάς, ἤ ἀκόμη ὅπως τό σπίτι των πού καίγεται καί αὐτοί διδάσκονται ἀπό
τούς πνευματικούς νά κάνουν προσευχή καί ὁ Θεός θά δώση τή λύσι. Πάντως καί
αὐτοί οἱ ὀλίγοι ἀχρηστεύονται ὡς πρός τήν προσφορά των εἰς τήν ἐν καιρῷ
αἱρέσεως πορεία τῆς Ἐκκλησίας.
Ποία ὅμως εἶναι ἡ ὠφέλεια ἀπό τόν προσωπικό των ἀγῶνα
καί εἰδικά ἀπό τήν συμμετοχή των στή Θ. Κοινωνία; Ὅταν κάποιος κοινωνεῖ τό σῶμα
καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πρέπει κανονικά νά ἀλλοιώνεται, νά μεταβάλλεται σέ
σημεῖο πού νά θέλη νά θυσιασθῆ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει δηλαδή ὁ
Χριστός νά κυριαρχῆ μέσα του, ὁ Ὁποῖος, πέραν τῶν ἄλλων θά τόν φωτίση καί γιά
τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς αἱρέσεως, τά ὁποῖα κατατρώγουν τήν Ἐκκλησία καί
ἀλλοιώνουν τόν χαρακτῆρα της. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν κοινωνοῦμε καί ἡ διάθεσίς μας δέν
μεταβάλλεται, οὔτε φωτιζόμεθα γιά τό δέον γενέσθαι στά θέματα τῆς πίστεως,
νομίζω ὅτι, πέραν τοῦ μολυσμοῦ γιά τόν ὁποῖο ὡμίλησαν οἱ Ἅγιοι, ἔχουμε καί
κατάκρισι, διότι χρησιμοποιοῦμε τή Θ. Κοινωνία ὡς μέσον γιά νά καθησυχάσουμε
τήν συνείδησί μας καί νά πείσωμε τόν ἑαυτόν μας ὅτι εἴμεθα καλοί κι εὐσεβεῖς
Χριστιανοί.
Οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἤθελαν τήν
Θ. Κοινωνία γιά νά ἐνισχυθοῦν στόν ἀγῶνα, νά φθάσουν στό μαρτύριο καί νά μήν
προδώσουν, οὔτε νά ὀλιγωρίσουν στό ἐλάχιστο. Δι’ αὐτό καί ὅταν δέν ἠδύναντο νά
συμμετέχουν στό μυστήριο γιά οἱονδήποτε λόγο, εἶχαν τή Χάρι τοῦ Θεοῦ λόγῳ τῆς
ἀγαθῆς (μαρτυρικῆς ἐν προκειμένῳ) προαιρέσεως καί ἐπιτελοῦσαν τό χρέος των, τό
ὁποῖο ἐν καιρῷ αἱρέσεως εἶναι πρωτίστως νά μήν ὑποστείλωμε τή σημαία τῆς
ὁμολογίας τῆς πίστεως. Οἱ Ὀρθόδοξοι σήμερα κοινωνοῦν καί ἀρκοῦνται σ’ αὐτό, λές
καί ἡ Θ. Μετάληψις (ἐν καιρῷ αἱρέσεως πάντοτε) εἶναι ὁ δείκτης τῆς νομιμότητος
καί τό ὅριο εἰς τό ὁποῖο, ὅταν φθάσουν ἐξετέλεσαν ὅλα τά καθήκοντά των.
Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο καί οἱ νεόκοπες καί
νεοεποχίτικες θεωρίες τοῦ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα θέλουν τόν Ἐπίσκοπο κατ’
ἐξοχήν λειτουργό, μέ μόνο καί κύριο σκοπό καί στόχο τήν λειτουργική σύναξι καί
τούς Χριστιανούς νά λειτουργοῦνται καί νά μεταλαμβάνουν τά μυστήρια. Ὅλα δηλαδή
ἀρχίζουν καί τελειώνουν ἐκεῖ, διότι προφανῶς αὐτό δέν τούς ἐνοχλεῖ στήν
προαγωγή καί ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως, οὔτε βεβαίως καί τούς αἱρετικούς μέ τούς
ὁποίους ἐρωτοτροποῦν οἱ Ἐπίσκοποι τούς ἐνοχλεῖ, ἄν ἐμεῖς ἀσχολούμεθα μέ τά
λειτουργικά μας καθήκοντα, ἀλλά ἀπεναντίας τούς βολεύει. Δι’ αὐτό μέ τήν παρουσία
των (οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καί οἱ Παπαδίνες) βεβηλώνουν καί μολύνουν κατ’
ἄλλον τρόπο τά μυστήρια τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς πεῖσμα τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν
διακέλευσι «τάς θύρας τάς θύρας, ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν» ἀπαιτοῦν τήν ἀπομάκρυνσι
κάθε αἱρετικοῦ τήν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας.
Ἴσως ἄν εἴμαστε τουλάχιστον εἰλικρινεῖς μέ τούς
ἑαυτούς μας, νά ἦταν προτιμώτερο, οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, νά μή
συμμετείχαμε εἰδικά στό μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας, ὡς δεῖγμα τῆς ἀναξιότητός
μας νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων, ἔχοντας μέσα μας διά τῆς Θ. Κ. τόν
Χριστό. Διότι ὅταν κοινωνοῦμε καί συγχρόνως προδίδομε ἤ συμβιβαζόμεθα καί
ὁπωσδήποτε βολευόμεθα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, θεωρῶ ὅτι ἐμπαίζομε καί
ἀτιμάζομε τόν Χριστό πού κοινωνήσαμε. Ὅπως δηλαδή ἐκοινώνησε στόν Μυστικό
Δεῖπνο ὁ Ἰούδας καί ἐν συνεχείᾳ ἀπεχώρησε γιά νά προδώση, ἔτσι κατά κάποιον
τρόπο καί ἐμεῖς κοινωνοῦμε καί ἐν συνεχείᾳ συμμετέχουμε στό παιχνίδι τῶν
Οἰκουμενιστῶν καί, μέ τόν τρόπο μας, βοηθοῦμε στήν προαγωγή τῆς αἱρέσεως.
Μάλιστα ὁ Ἰούδας εἶχε καί τύψεις συνειδήσεως, ἐνῶ ἐμεῖς κοινωνώντας ἔχουμε
ἀναπαυμένη τή συνείδησί μας, ὅτι ἐκτελοῦμε στήν ἐντέλεια τά καθήκοντά μας. Τά
καθήκοντά μας ὅμως ἐν καιρῷ αἱρέσεως εἶναι πρωτίστως νά θυσιαστοῦμε διά τήν
πίστι, νά βάλωμε ὅλες τίς ἄλλες ἀσχολίες στήν ἄκρη καί σέ δεύτερη μοίρα, καί νά
χρησιμοποιήσωμε τά μυστήρια πρός ἐνίσχυσί μας διά νά ἐπιτελέσωμε αὐτόν τόν
σκοπό.
Εἶναι, ἐν κατακλεῖδι, φοβερή ἡ εὐθύνη μας νά
κοινωνοῦμε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί συγχρόνως ἡ αἵρεσις νά
προάγεται, οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές νά βασίζωνται στούς ὑποτακτικούς των
κληρικούς καί λαϊκούς καί στούς ἀκολουθοῦντες ἐνσωματωμένους ἀντιδρῶντες, οἱ δέ
ἀντιοικουμενιστές νά περιγράφουν τήν κατάστασι, τήν ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως, τό
ποῦ ἀκριβῶς αὐτή τή στιγμή εὑρισκόμεθα καί τόν τελικό σκοπό της (ἴσως μόνο σ’
αὐτό φωτίζονται ἀπό τήν Θ. Κοινωνία).
Ἄν ἐπί τῶν θεμάτων πού ἐθίγησαν ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις
ἀπό ἀδελφούς εἶναι σωστό νά κατατεθοῦν, ὥστε νά ἰδοῦμε μήπως κάπου σφάλλομε,
παραποιοῦντες τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἄν ὅμως κατατεθοῦν γνῶμες ἔωλες
ἀπό ἁγιογραφικῆς καί πατερικῆς πλευρᾶς ἤ στηριζόμενες στόν ὀρθολογισμό ἤ σέ
σύγχρονες θεωρίες καί θεολογίες τῆς ἐποχῆς μας, δέν θά ἀσχοληθῶ μέ τό νά
εἰσέλθω στό πέλαγος αὐτό τῶν συζητήσεων, οἱ ὁποῖες, ἐπειδή εἶναι ἀστήρικτες
ἁγιογραφικῶς ἤ ἁγιοπατερικῶς, μόνο σύγχυσι δημιουργοῦν καί τίποτε ἄλλο...
Ἱερομόναχος
Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς
Τα "μυστήρια" των αιρετικών οικουμενιστών δεν είναι αιρετικά και δεν οδηγούν στην απώλεια όποιον συνειδητά τα αποδέχεται και συμμετέχει σε αυτά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως δεν είναι αιρετικοί και οι σχισματικοί παλαιοημερολογίτες;
παλι οι παλαιοημερολογιτες σε ενοχλουν, και ποιος σουδωσε το δικαιωμα να με λες παλαιοημερολογιτη,η γιαγια μου η μανα μου, τι ηταν χαιβανη μου::Χριστιανη ορθοδοξη, οταν εσενα δεν ειχε γεννηθη ουτε και ο πατερας ακομα,και ανοικε στην μια αγια καθολικη και αποστολικη εκλησσια του Χριστου, αντε να κανης παρεα με τους ιαχωβαδες που ο Αιρετικος πατριαρχη σου συλλειτουργει, και μην ξαναασχοληθης με τους παλαιοημερολογιτες, κοιτα να δης ποσοι μασωνοι αρχιερεις ειναι εκει που εισαι, και αυτο τα εξηγη ολα.........
ΔιαγραφήΜία είναι η Αγία Εκκλησία του Χριστού και δεν υπάρχει "εκκλησία του νέου" ή εκκλησία του παλαιού ημερολογίου". Δεν υπάρχει πατερικό και άγιο ημερολόγιο και δεν μας δίδαξαν αυτά οι άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας που δεν είναι ημερολάτρες και ποτέ δεν δημιούργησαν αμέτρητες παρασυναγωγές με αφορμή τα κοσμικά ημερολόγια όπως έπραξαν οι τρείς γνωστοί αφορισμένοι ημερολάτρες Επίσκοποι που παρέσυραν αθάνατες ψυχές στην πλάνη τους...
ΔιαγραφήΕπειδή είσαι εντειχισμένος σε μια από τις πολλές σχισματικές ψευτοσυνόδους των παλαιοημερολογιτών θεωρείς ότι είναι όλοι Οικουμενιστές σαν εσένα;
ΔιαγραφήΟι ορθόδοξοι είναι αποτειχισμένοι απο τους δήθεν ορθόδοξους Οικουμενιστές και τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες και τις ψευτοσυνόδους τους.
Ως άγιο παράδειγμα για μίμηση ας δούμε την στάση τοῦ ἀββᾶ Ἀγάθωνος, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἐδέχθηκε ὅλες τίς ἄλλες κατηγορίες ―ὅτι δηλαδή ἦταν ἁμαρτωλός― δεν ἐδέχθηκε ὅτι εἶναι αἱρετικός καί τό ἐδικαιολόγησε λέγοντας ὅτι ἡ αἵρεσις σέ ἀποκόπτει ἀπό τόν Θεό: «Ἀπῆλθον ποτέ τινές πρός τόν Ἀββᾶ Ἀγάθωνα· ἤκουσαν γάρ ὅτι μεγάλην ἔχει διάκρισιν· καί θέλοντας δοκιμάσαι αὐτόν εἰ ὀργίζεται, λέγουσιν αὐτῷ· σύ εἶ Ἀγάθων; ἀκούομεν περί σοῦ ὅτι πόρνος εἶ καί ὑπερήφανος· ὁ δέ εἶπε· ναί, οὕτως ἔχει. Λέγουσι πάλιν αὐτῷ· σύ εἶ Ἀγάθων ὁ φλύαρος και κατάλαλος; ὁ δέ εἶπεν· ἐγώ εἰμι· οἱ δέ πάλιν· σύ εἶ Ἀγάθων ὁ αἱρετικός; καί ἀπεκρίθη· οὐκ εἰμί αἱρετικός. Καί παρεκάλεσαν αὐτόν λέγοντες· εἰπέ ἡμῖν, διατί τοσαῦτα εἴπομέν σοι καί κατεδέξω, τοῦτον δέ τον λόγον οὐκ ἐβάστασας; Λέγει αὐτοῖς· τά πρῶτα ἐμαυτῷ ἐπιγράφω· ὄφελος γάρ ἐστι τῇ ψυχῇ μου· το δέ αἱρετικός, χωρισμός ἐστιν ἀπό Θεοῦ. Οἱ δέ ἀκούσαντες τήν διάκρισιν αὐτοῦ ἐθαύμασαν καί ἀπῆλθον οἰκοδομηθέντες» (Εὐεργεντινός, Β΄ τόμ. Ὑπόθεσις β΄, σελ. 56).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερί μολυσμού των Μυστηρίων
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο ἔννοιες. Πρῶτον ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο διότι, ὅπως ἀναφέραμε βάζομε μέσα στό ἅγ. Δισκοπότηρο μία ἀκαθαρσία ὡς πρός τήν πίστι, καί δεύτερον μολυνόμεθα ἐμεῖς πού μετέχουμε (ἐν γνώσει μας) διότι ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι τῆς ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου.
« ... Ἔφης δέ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην. Καί τί περί τοῦτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων»
Ἐδῶ ὁ ὅσιος ξεκαθαρίζει τό θέμα τῆς μνημονεύσεως καί ἀναφέρει ὅτι μέ τήν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου μολύνεται ἡ Κοινωνία ἔστω κι ἄν εἶναι Ὀρθόδοξος ὁ προσφέρων τήν θυσία ἱερεύς ...
κχ
μέ τήν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου μολύνεται ἡ Κοινωνία.
Ερώτημα : Οι προσερχόμενοι στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας και μεταλαμβάνοντες "σώμα και αίμα Χριστού", είναι ποτέ δυνατόν να μεταλάβουν μολυσμένο σώμα και αίμα Χριστού ; Είναι ποτέ δυνατό να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού, όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευόμενος επίσκοπος, όσο κακούργος κι αν είναι αυτός που θα βάλει μια ακαθαρσία στο άγιο Δισκοπότηρο ;
Η απάντηση είναι, νομίζω, σαφέστατα όχι. Διότι, αν δεχθούμε ότι τα άγια Μυστήρια των Ορθοδόξων μολύνονται, τότε οφείλουμε να δεχθούμε ότι υπέστη μολυσμό - ήμαρτον Κύριε - και ο άγιος Θεός με τη θεία Αυτού ενανθρώπηση. Φυσικά, αναφέρομαι σε όντως Ορθοδόξους, σε γνήσιους Ορθοδόξους. Όχι σε μαϊμού ορθόδοξους, επειδή κι αυτός ο όρος έχει υποστεί πλέον την επίδραση της "ανοικτότητας", όπως μας είπε ο σοφός μητροπολίτης Καλαμάτας Χρυσόστομος.
Τι γίνεται όμως, αφού ούτως ή άλλως δεν μπορεί ποτέ να μολυνθεί το τίμιον Σώμα και Αίμα του Κυρίου ; Το γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης : "μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων", και όπως το αντιλαμβάνεται η μέτρια νοημοσύνη μου : Μολυσμό έχει η αναφορά (ονόματος) του επισκόπου, ακόμη κι αν είναι ορθόδοξος αυτός που τον αναφέρει, αφού κηρύττει (ο επίσκοπος) γυμνή κεφαλή ετεροδιδασκαλίες.
Και ποια λοιπόν η κοινωνία ; Είναι η κοινωνία με ένα διεστραμμένο πνεύμα. Πνεύμα εντελώς στερημένο της Χάριτος του αγιασμού των πιστών, το οποίο υποδύεται το Άγιον Πνεύμα. Είναι ένα ψευδεπίγραφο πνεύμα, είναι το φιλιόκβε. Αυτός είναι ο μολυσμός από την κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους και την μνημόνευση αυτών.
Όπου υπάρχει φως, δεν υπάρχει σκοτάδι, όπου υπάρχει αλήθεια, δεν υπάρχει ψεύδος, όπου υπάρχει αγιασμός, δεν υπάρχει μόλυνση. Τα Μυστήρια των Ορθοδόξων δεν μολύνονται. Εκτός αν μνημονεύονται αιρετικοί, οπότε καθίστανται άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα, χωρίς να μας σώζει η οποιαδήποτε προαίρεση.
Όσον αφορά δε το "μέ ὅ,τι σκεῦος προσέλθης στόν Χριστό, τόση χάρι θά πάρης", ο άγιος Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Όσοι με νουν καρδίας και οφθαλμούς πνευματικούς ατενίζουν την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου, δεν δίνουν τόση σημασία στο ποσόν της Χάριτος, που θα τους δοθεί, όσο στο ποιον αυτής. Για το λόγο αυτό λέχθηκε άλλωστε "εν τω οίκω του πατρός μου μοναί πολλαί εισί".
Τη γνώμη μου γράφω.
Κύριε Κυπριανέ ,
ΔιαγραφήΚάτι σημαντικό θέλετε να πείτε με το σχόλιο τούτο. Αλλά, πάλι, στο τέλος το χαλάτε.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.
Λέτε ότι, όταν το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας το τελεί
--όντως Ορθόδοξος, γνήσιος Ορθόδοξος» --«όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευόμενος επίσκοπος, όσο κακούργος κι αν είναι αυτός που θα βάλει μια ακαθαρσία στο άγιο Δισκοπότηρο»-- είναι αδύνατο --«να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού»--.
Ωραία.
Στη συνέχεια απαντάτε στο ερώτημα: Τότε, γιατί ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μιλά για μολυσμό; Πού αναφέρεται ο μολυσμός; Και απαντάτε:
--« Μολυσμό έχει η αναφορά (ονόματος) του επισκόπου»--, δηλ. αναφέροντας το όνομά του, κοινωνεί, αποδέχεται την αίρεσή του, επι-κοινωνεί
--« με ένα διεστραμμένο πνεύμα. Πνεύμα εντελώς στερημένο της Χάριτος του αγιασμού των πιστών, το οποίο υποδύεται το Άγιον Πνεύμα. Είναι ένα ψευδεπίγραφο πνεύμα, είναι το φιλιόκβε»--.
Άρα η Θ. Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν μολύνονται. Μολύνεται ο αναφέρων Επίσκοπος.
--«Αυτός είναι ο μολυσμός από την κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους και την μνημόνευση αυτών»--.
Καλά έως εδώ.
Παραδόξως όμως, εκτός κι αν δε το κατάλαβα καλά, στη συνέχεια γράφετε:
--«Τα Μυστήρια των Ορθοδόξων δεν μολύνονται. Εκτός αν μνημονεύονται αιρετικοί, οπότε καθίστανται άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα, χωρίς να μας σώζει η οποιαδήποτε προαίρεση»--.
Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με εκείνο που λέτε στην αρχή;
--«όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευόμενος επίσκοπος»-- είναι αδύνατο –«να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού»--;
Λογικά, εφόσον δέχεσθε ότι τα μυστήρια που τελούνται από ορθόδοξο Επίσκοπο δεν μολύνονται, τότε, δεν μπορεί να --«καταστούν άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα»--!
Οπότε, κάτι άλλο συμβαίνει.
Τι άραγε;
Περί του "ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία"
Διαγραφή" Ἡ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο ἔννοιες. Πρῶτον ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο διότι, ὅπως ἀναφέραμε βάζομε μέσα στό ἅγ. Δισκοπότηρο μία ἀκαθαρσία ὡς πρός τήν πίστι, καί δεύτερον μολυνόμεθα ἐμεῖς πού μετέχουμε (ἐν γνώσει μας) διότι ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι τῆς ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου ...
« ... Ἔφης δέ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην. Καί τί περί τοῦτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (αγ. Θεόδωρος Στουδίτης)
Ἐδῶ ὁ ὅσιος ξεκαθαρίζει τό θέμα τῆς μνημονεύσεως καί ἀναφέρει ὅτι μέ τήν μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου μολύνεται ἡ Κοινωνία ἔστω κι ἄν εἶναι Ὀρθόδοξος ὁ προσφέρων τήν θυσία ἱερεύς ..."
κχ
Ώστε με την μνημόνευση του αιρετικού Επισκόπου μολύνεται ἡ Κοινωνία; Ερώτημα : Οι προσερχόμενοι στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας και μεταλαμβάνοντες "σώμα και αίμα Χριστού", είναι ποτέ δυνατόν να μεταλάβουν μολυσμένο σώμα και αίμα Χριστού ; Είναι ποτέ δυνατό να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού, όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευμένος επίσκοπος, όσο κακούργος κι αν είναι αυτός που θα βάλει μια ακαθαρσία στο άγιο Δισκοπότηρο ;
Η απάντηση είναι, νομίζω, σαφέστατα όχι. Διότι, αν δεχθούμε ότι τα άγια Μυστήρια των Ορθοδόξων μολύνονται, τότε οφείλουμε να δεχθούμε ότι υπέστη μόλυνση - ήμαρτον Κύριε - και ο άγιος Θεός με τη θεία Αυτού ενανθρώπηση. Φυσικά, αναφέρομαι σε όντως Ορθοδόξους, σε γνήσιους Ορθοδόξους. Όχι σε μαϊμού ορθόδοξους, επειδή κι αυτός ο όρος έχει υποστεί πλέον την επίδραση της "ανοικτότητας", όπως μας είπε ο σοφός μητροπολίτης Καλαμάτας Χρυσόστομος.
Τι γίνεται όμως αφού, ούτως ή άλλως, δεν μπορεί ποτέ να μολυνθεί το τίμιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου ; Το γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης : "μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων", και όπως το αντιλαμβάνεται η μέτρια νοημοσύνη μου : Μολυσμό έχει η αναφορά (ονόματος) του επισκόπου, ακόμη κι αν είναι ορθόδοξος αυτός που τον αναφέρει, επειδή κηρύττει (ο επίσκοπος) γυμνή κεφαλή ετεροδιδασκαλίες.
Και ποιος λοιπόν είναι ο μολυσμός κοινωνίας ; Είναι η κοινωνία με ένα διεστραμμένο και κακοποιό πνεύμα. Πνεύμα εντελώς στερημένο της Χάριτος του αγιασμού των πιστών, το οποίο υποδύεται το Άγιον Πνεύμα. Είναι ένα ψευδεπίγραφο πνεύμα, είναι το φιλιόκβε. Αυτός είναι ο μολυσμός κοινωνίας από τον συμφυρμό της σχέσης και της συνάφειας (κοινωνία) με αιρετικούς επισκόπους και την μνημόνευση αυτών.
Όπου υπάρχει φως, δεν υπάρχει σκοτάδι, όπου υπάρχει αλήθεια, δεν υπάρχει ψεύδος, όπου υπάρχει αγιασμός, δεν υπάρχει μόλυνση. Τα Μυστήρια των Ορθοδόξων δεν μολύνονται. Εκτός αν μνημονεύονται αιρετικοί, οπότε καθίστανται άκυρα, άχρηστα, νοσογόνα και ψεύτικα, χωρίς να μας σώζει η οποιαδήποτε προαίρεση. Όσον αφορά δε το "μέ ὅ,τι σκεῦος προσέλθης στόν Χριστό, τόση χάρι θά πάρης", ο άγιος Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Όσοι με νουν καρδίας και οφθαλμούς πνευματικούς ατενίζουν την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου, δεν δίνουν τόση σημασία στο ποσόν της Χάριτος, που θα τους δοθεί, όσο στο ποιόν αυτής. Για το λόγο αυτό λέχθηκε άλλωστε "εν τω οίκω του πατρός μου μοναί πολλαί εισί".
Τη γνώμη μου γράφω για θρησκευτικά θέματα, δεν κάνω θεολογία.
Ανώνυμος 4 Αυγούστου 2014 - 3:21 μ.μ.
ΔιαγραφήΠαραδόξως όμως, εκτός κι αν δε το κατάλαβα καλά, στη συνέχεια γράφετε:
--«Τα Μυστήρια των Ορθοδόξων δεν μολύνονται. Εκτός αν μνημονεύονται αιρετικοί, οπότε καθίστανται άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα, χωρίς να μας σώζει η οποιαδήποτε προαίρεση»--.
Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με εκείνο που λέτε στην αρχή;
--«όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευόμενος επίσκοπος»-- είναι αδύνατο –«να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού»--
kx
Ο άγ. Θεόδωρος Στουδίτης λέει ότι, αν ο ιερεύς ο οποίος τελεί τη Θ. Ευχαριστία είναι Ορθόδοξος, αλλά μνημονεύει αιρετικό επίσκοπο, το Μυστήριο έχει μόλυνση λόγω της αναφοράς τού, γυμνή κεφαλή, κηρύσσοντος αίρεση επισκόπου. Η μόλυνση δεν αφορά σε αυτό καθ΄ εαυτό το Μυστήριο - εδώ της Θ. Ευχαριστίας - αλλά στο γεγονός ότι τούτο επιτελείται επ΄ ονόματι (αναφορά) αιρετικού επισκόπου. Δηλαδή, με καταδικασμένο Δόγμα - εδώ είναι το φιλιόκβε ή κάτι άλλο - άρα και πλανεμένο φρόνημα.
«3 (διὸ γνωρίζω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς ἐν Πνεύματι Θεοῦ λαλῶν λέγει ἀνάθεμα Ἰησοῦν, καὶ) οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ» και ως γνωστό, το Άγιο Πνεύμα όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας. Συμπληρώνω, άρα και των Μυστηρίων . Όταν λοιπόν η Θ. Λειτουργία τελείται σε αναφορά ονόματος αιρετικού επισκόπου, ακόμη και αν ο λειτουργός είναι Ορθόδοξος, το Μυστήριο δεν μολύνεται, αλλά πλαστογραφείται το Άγιον Πνεύμα και όλος ο θεσμός της Εκκλησίας. Τούτο ισοδυναμεί με μεμολυσμό και έγκειται στο ότι οι πιστοί αμβλύνουν τα αντανακλαστικά πίστεως - ορθοδοξίας και ορθοπραξίας - για να καταλήξουν εύκολα στο συμπέρασμα : Και λοιπόν τι έγινε ; Τί εκ του πατρός, τί εκ του πατρός και του υιού, τί αγάλματα και τί εικόνες, τί κανένα από αυτά, τί μονοφυσίτες, τί το ένα και τί το άλλο ; Όλοι οι δρόμοι θρησκειών και εκκλησιών - σύνθημα των οικουμενιστών - είναι δρόμοι που οδηγούν στον ένα θεό της θεοκρασίας, δηλαδή του Σιωνισμού και βαθύτερα του αρχέγονου και αδιαφοροποίητου Ιουδαϊσμού.
Οι Εβραίοι επ΄ ουδενί δέχονται τη μόλυνση - αυτό λένε - του αγίου Θεού με την θεία Ενανθρώπηση. Είναι και ο λόγος για τον οποίο μας μισούν θανάσιμα. Αξίζει όμως εδώ κάποιος να τους πει, αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός : "Καθαρό γουρούνι δεν θρέφεται". Αν δεν ομολογήσουμε ότι όλοι όλως εν αμαρτίαιας εγεννήθημεν (34 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς;) δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βγάλουμε από πάνω μας τις ακαθαρσίες που μας φόρτωσαν οι "επί αποδείξει" καθαροί. Σε λίγο θα μας ζητούν να παίρνουμε απόδειξη για το κεράκι που ανάβουμε στην Εκκλησία ... .
Ελπίζω, έγιναν κατανοητά αυτά που γράφω, ώστε να μην υπάρχει δυσκολία στο αρχικό σχόλιο. Δες και τη βελτιωμένη έκδοση.
Μυστήρια είναι μόνο τα Ορθόδοξα, τα αιρετικά είναι θέατρο και μολυσμός των δαιμόνων....
ΔιαγραφήΟι αιρετικοι που δεν αποσχισθηκαν αλλα παρεμειναν εντος εκκλησιας αν δεν καταδικαστουν απο τη συνοδο η οποια και παλι θα τους νουθετησει και εαν και παλι εμμενουν στις πλανες τους,τοτε θα καθαιρεθουν και θα αποκοπουν απο την ορθ.εκκλησια.Ειναι επικινδυνοι ,επειδη μεταδιδουν τις πλανες τους στους αλλους...Τα Μυστηρια τους ομως ειναι εγκυρα.Αυτοι ομως που αιρετιζουν και κοινωνουν και ειναι με το μερος των αιρετικων,κοινωνουν αναξιως.Τα Μυστηρια τα ενεργει η θεια Χαρις.Ετσι εαν καποιος ιερευς ειναι αναξιος ειτε επειδη εκανε πραξεις αξιοκατακριτες ειτε επειδη παρεσυρθη απο αιρεσεις,αυτος μεν ειναι ενοχος εφοσον δεν εχει καθαιρεθει οι πιστοι που πιστευουν η δεν γνωριζουν δεν φταινε σε τιποτε.Δεν ειναι αδικος Ο Θεος.Βλεπετε ,οταν τον καλουν στην συνοδο τον νουθετουν....εκει βλεπει κανεις την μητερα εκκλησια η οπια κανει το παν να επαναφερει και οχι να καταδικασει.Γι αυτο και με το αδικημα αυτο της αιρεσεως στοιχειοθετειτε το αναθεμα ,οταν αυτος επιμενει στις κακοδοξιες του.Οι αιρετικοι και σχισματικοι εκτος εκκλησιας δεν εχουν τη Χαρη.το αγιον πνευμα ειναι ο τελετουργος των Μυστηριων με τις ευχες του λειτουργου.Ο Κυριος ειπε στην εκκλησια Του πως θα ειναι μεχρι το τελος μαζι μας....εχουμε την εγγυηση Του Αγ.Πνευματος...το πνευμα μενει μεθ ημων ....δεν θελω σας αφησω ορφανους Ιωαν 14,16-18)....Ειναι δυνατον τοσοι γερονταδες να ειναι προς κολασιν;;;;Ο γερ.Εφραιμ της Αριζονας δηλαδη ειναι αξιοκατακριτος ;;;εκει δεν πηγε πριν καιρο ο πατερΕυθυμιος;;;;Γιατι δεν του ειπε να αποτειχιστη;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ π. Ευθύμιος, όπως καλά γνωρίζω, ουδέποτε πήγε στον π. Εφραίμ στην Αμερική.
ΔιαγραφήΠηγε και μαλιστα υπαρχει και φωτο με τον πατηρ εφραιμ στο σαλονι οπου συζητουν.
ΔιαγραφήΠαραδόξως όμως, εκτός κι αν δε το κατάλαβα καλά, στη συνέχεια γράφετε:
ΑπάντησηΔιαγραφή--«Τα Μυστήρια των Ορθοδόξων δεν μολύνονται. Εκτός αν μνημονεύονται αιρετικοί, οπότε καθίστανται άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα, χωρίς να μας σώζει η οποιαδήποτε προαίρεση»--.
Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με εκείνο που λέτε στην αρχή;
--«όσο αιρετικός και αν είναι ο μνημονευόμενος επίσκοπος»-- είναι αδύνατο –«να μολυνθεί το Σώμα και το Αίμα Χριστού»--;
Λογικά, εφόσον δέχεσθε ότι τα μυστήρια που τελούνται από ορθόδοξο Επίσκοπο δεν μολύνονται, τότε, δεν μπορεί να --«καταστούν άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα»--!
Οπότε, κάτι άλλο συμβαίνει.
Τι άραγε;
κχ
Περισσότερο κατατοπιστικά
Τι συμβαίνει ;
Πρώτον, είναι αυτό που έχω ήδη αναφέρει : Τα Μυστήρια δεν μολύνονται, η άμβλυνση όμως των ορθόδοξων αντανακλαστικών του τύπου, τι εκ του πατρός, τι εκ του πατρός και εκ του υιού, τι εικόνες, τι αγάλματα, τι Πάσχα δεκατρείς μέρες πάνω, τι δεκατρείς μέρες κάτω και άλλα, οδηγεί σε καρδιακή σιγή. Χάνεται η αλήθεια.
Δεύτερο, τα μεν μυστήρια δεν μολύνονται, οι δεχόμενοι όμως τη μνημόνευση του αιρετικού επισκόπου κάρβουνα αναμμένα βάζουν μέσα τους, αν και πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον ...
14 ὃς δ' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσει εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον
... είναι η Θεία Κοινωνία. Αυτό συμβαίνει γενικότερα με τα άκυρα, άχρηστα, ψεύτικα, Μυστήρια, αυτός είναι ο μολυσμός.
Και τελευταίο. Τα Μυστήρια δεν μολύνονται, παρότι ο ιερεύς για λόγους οικονομίας μνημονεύει τον πλανεμένο επίσκοπο Ίσως, θα έλεγα, να καθησυχάζει τον εαυτό του με ένα "εγώ πάντως αυτά του επισκόπου δεν τα δέχομαι", αλλά κάνει ζημιά και στον ίδιο και στους πιστούς. Στον εαυτό του, επειδή αυτοδικαιώνεται, στους πιστούς διότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του : "Μα καλά δεν ξέρετε ότι όπου επίσκοπος εκεί και εκκλησία;"
Αυτό που θέλει να τονίσει ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης με το " ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν - το όνομα", ιδιαίτερα, χρησιμοποιώντας τη λέξη "μολυσμός", είναι προκειμένου να δείξει πόσο εύκολα και ταχύτατα εξαπλώνονται τα νοσήματα από ακάθαρτη καρδία. Και ακόμη, πόσο επικίνδυνα είναι.
Οι ορθόδοξοι χριστιανοί όταν κοινωνούν το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Θεού και Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, πρέπει να το λαμβάνουν από Ορθόδοξο Ιερέα ή Επίσκοπο. Προσοχή εδώ. Να μην κοινωνούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί από τους αιρετικούς και σχισματικούς οικουμενιστές επισκόπους και ιερείς και να μην κοινωνούν τα άχραντα μυστήρια και από τους ιερείς και επισκόπους που.....
ΑπάντησηΔιαγραφήμνημονεύουν και συγκοινωνούν με τους πρωτοστάτες αιρετικούς και σχισματικούς οικουμενιστές. Δεν πρέπει να κάνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ορθόδοξη μετάληψη αιρετικής και σχισματικής οικουμενιστικής κοινωνίας, αλλά ορθόδοξη μετάληψη ορθόδοξης κοινωνίας.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να σταματήσουν να λαμβάνουν τα μυστήρια της Εκκλησίας και από τους επισκόπους και ιερείς όλων των συνοδικών παρατάξεων της παρασυναγωγής και από τους ιερείς και επισκόπους που μνημονεύουν και συγκοινωνούν με τους πρωτοστάτες της παρασυναγωγής όλων των παρατάξεων. Να μην κάνουν ορθόδοξη μετάληψη παρασυνάγωγης κοινωνίας, αλλά ορθόδοξη μετάληψη ορθόδοξης κοινωνίας από Ιερείς και Επισκόπους με Αποστολική Διαδοχή, σύμφωνα την κανονικότητα και το Δίκαιο της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.
Τα Άγια μυστήρια οι ορθόδοξοι πρέπει να τα λαμβάνουμε από ορθόδοξους και όχι από αιρετικούς, σχισματικούς και παρασυναγώγους, για να μην καταδικαστούμε μαζί τους. Τα μυστήρια των αιρετικών, σχισματικών και παρασυνάγωγων είναι έγκυρα εάν δεν έχουν καταδικαστεί, αρκεί να έχουν κανονικές χειροτονίες με Αποστολική Διαδοχή. Εάν καταδικαστούν από Αγία και όχι λυστρική Ορθόδοξη Σύνοδο, τότε τα μυστήρια τους είναι άκυρα. Η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, σχισματικούς και παρασυναγώγους είναι πορεία προς την κόλαση και χωρίς να έχουν καταδικαστεί, για όλους αυτούς που γνωρίζουν. Ο κολάσιμος μολυσμός μεταδίδεται από την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, σχισματικούς και παρασυναγώγους και όχι από την εγκυρότητα των μυστηρίων. Γι' αυτό πρέπει να λαμβάνουμε τα μυστήρια του Θεού από ορθόδοξους και όχι από κακόδοξους, για να μην καταδικαστούμε μαζί τους.
Τα παραπάνω λόγια είναι του Αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου απο την Πατρολογία P.G. 99. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί εχθρούς του Χριστού όχι μόνο τους αιρετικούς αλλά και όσους κοινωνούν μαζί τους. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει ξεκάθαρα φεύγετε από το μνημόσυνο των αμνημονεύτων και από την κοινωνία των ακοινωνήτων, και ο μέγας Αθανασιος προτρέπει τους πιστούς να
ΑπάντησηΔιαγραφήαπέχουν από πρεσβύτερους και επισκόπους που σκανδαλίζουν με τα αιρετικά τους φρονίματα και να μην συμπροσεύχονται με αυτούς για να μην πάνε στην κόλαση μαζί με τον Άννα και τον Καϊάφα. Πολλές φορές βλέπουμε θεοφόρους Πατέρες να ζητούν την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας των πιστών από κακόδοξους ποιμένες προτού να γίνει συνοδική καταδική, άλλωστε μόνο αυτοί που αποτειχίζονταν σύμφωνα με τα κανονικά μέτρα από τους κακοδόξους ήταν αυτοί που συγκαλούσαν και προκαλούσαν Αγία Τοπική και Οικουμενική Σύνοδο. Δεν μπορεί κάποιος να μιλάει για συνοδική κρίση από την στιγμή που δεν έχει αποτειχιστεί γιατί αλλιώς πρέπει πρώτα να καταδικάσει τον εαυτό του αφού παραμένει σε κοινωνία με τους κακόδοξους. Πολλοί αναρωτιούνται και λένε αφού τα μυστήρια είναι έγκυρα προ συνοδικής καταδίκης όπως στην περίπτωση της οικουμενιστικής αιρέσεως πως γίνεται κάποιος να πάει στην κόλαση. Αν κάποιος δεν γνωρίζει πως λειτουργεί το κανονικό εκκλησιαστικό δίκαιο και η πράξη της Εκκλησίας καλύπτεται πιστεύουμε από τον Θεό. Αλλά τόσοι Επίσκοποι, θεολόγοι, καθηγητές, λόγιοι γέροντες και πνευματικοί δεν δικαιολογούνται να μην ξέρουν ότι η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς και προ συνοδικής διαγνώσεως, δηλαδή με έγκυρα μυστήρια, πάει κάποιον στην κόλαση. Η αποτείχιση των Ορθοδόξων γίνεται από αιρετικούς που λέγονται προ συνοδικής καταδίκης δυνάμει αιρετικοί με έγκυρα τα μυστήρια που ενεργούν, μετά από συνοδική καταδίκη Αγίας Πανορθόδοξου Συνόδου οι αιρετικοί λέγονται εν ενεργεία με άκυρα τώρα τα μυστήρια που ενεργούν. Τα ίδια ισχύουν για την περίπτωση σχίσματος και παρασυναγωγής. Στην περίπτωση του αντίχριστου οικουμενισμού εάν κάνουμε υπακοή στις κανονικές διατάξεις της ιεράς παραδόσεως της Ορθοδόξου ανατολικής εκκλησίας, τότε βρισκόμαστε αυτομάτως στο ακαινοτόμητο πλήρωμα της.
Σύνοδος προ δια γνώμης Συνόδου
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η αποτείχιση των Ορθοδόξων γίνεται από αιρετικούς που λέγονται προ συνοδικής καταδίκης δυνάμει αιρετικοί με έγκυρα τα μυστήρια που ενεργούν, μετά από συνοδική καταδίκη Αγίας Πανορθόδοξου Συνόδου οι αιρετικοί λέγονται εν ενεργεία με άκυρα τώρα τα μυστήρια που ενεργούν"
κχ
Τα ανωτέρω, όταν η Εκκλησία συγκλονιζόταν από καινοφανείς θεολογικές εισηγήσεις θεωρητικού επιπέδου (αρειανικές, θεομητορομαχικές, μονοφυσιτικές, μονοθελητικές, πνευματομαχικές, εικονοκλαστικές) και έπρεπε να ληφθούν εν Συνόδω αποφάσεις ή απόφαση. Ποτέ δεν τέθηκε θέμα σωτηριολογικής συζήτησης, του τύπου της θεοκρασίας ή συγκρητισμού, για το κατά πόσο δηλαδή οι αποκοπείσες εκκλησίες και οι άλλες ετεροθρησκείες, είναι δρόμοι που οδηγούν στον ένα θεό. Μόνο ο Ωριγένης εισηγήθηκε κάτι παρεμφερές, διδάσκοντας ότι όλα θα αποκατασταθούν, αλλά αφορίστηκε κατόπιν Συνοδικής δια γνώμης.
Ως προς το εκκλησιολογικό ζήτημα της τάξεως των Εορτών και της παπικής πρότασης για μεταρρύθμιση, κατόπιν αστρονομικής μελέτης των περιφορών του Ηλίου, υπήρξαν καταδικαστικές αποφάσεις Συνόδων (16ος αιών) που απέκλεισαν το ενδεχόμενο της αλλαγής.
Εκ των ανωτέρω, καθίσταται προφανές ότι για ζητήματα λυμένα ουδείς λόγος υπάρχει, ώστε το εκκλησιαστικό σώμα - κλήρος και λαός - να περιμένει απόφαση Συνόδου. Αν όμως οι θέσεις των ιεραρχών και των άλλων υψηλόβαθμων της ιεροσύνης λειτουργών έχουν καταληφθεί από συμβιβασμένους με αλλότριες της Ορθοδοξίας προοδευτικές θεολογικές εισηγήσεις, εν πολλοίς καταδικασμένες στο παρελθόν, τότε είναι απαραίτητη η δημιουργία Συνόδου από επισκόπους, οι οποίοι ευθύς διαχώρισαν τη θέση τους και εξήλθαν της προοδευτικής ψευδοεκκλησίας πλέον. Η οποία είναι λόγω (δυνάμει ή θεωρητικά) ορθόδοξη, έργω δε (ενεργεία) σχισματική και αιρετική.
Η Σύνοδος αυτή είναι λίαν αναγκαία και απαραίτητη εφόσον το εκκλησιαστικό σώμα οφείλει να κατακρατήσει αλώβητη την αλήθεια, άρα και την Εκκλησία. Συνεπώς, Σύνοδος προ δια γνώμης Συνόδου προς εξέταση λελυμμένων θεολογικών ζητημάτων δεν χρειάζεται.
"ΨΕΥΔΗ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ" ΓΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΜΕ ΠΛΑΣΤΑ ΣΙΓΓΙΛΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙΤΕ... ΟΤΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΡΙΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΚΑΝΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...
ΔιαγραφήΚυριε Μοσχοβιτη,αιρετικο ανθρωπο μετα απο μια και δυο (και αλλες εικοσιδυο)νουθεσιες ΠΑΡΕΤΟΥ!Εχει καταντησει κουραστικο!!ΑΝΑΘΕΜΑ στους χρονολατρες,στους σχισματικους και τους αιρετικους(και τους πασης φυσεως Γνησιους Κακοδοξους Χριστιανους)λεει ο Παυλος (το στομα του Χριστου).Αυτο αν λες αρκει!!!
ΔιαγραφήΑντικανονικοτητα αντιπατερικοτητα και παρανομια σε ολο τους το μεγαλειο.κυριε κυπριανε εχετε καταργησει τις Αγιες
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνοδους τους κανονες της αποτειχισεως και ολοκληρη την πραξη της Εκκλησιας. Οτι στο παρελθον εχει καταδικαστει Πανορθοδοξως με Συνοδικη Πραξη καταδικης το 1583 το 1587 και το 1593 επι ποινη αναθεματος αποκλειουσα πασα ημερολογιακη αλλαγη, μεταρρυθμιση, η οιανδηποτε διορθωση το γνωριζουμε. Κοιταξτε ποσο ευκολα καταριπτονται απο την πραξη των Συνοδων και των Πατερων αυτα που λετε οτι δεν χρειαζεται Συνοδος για να καταδικασει θεματα που εχουν καταδικαστει. Τοτε κυριε κυπριανε να σας ρωτησω δεν εφτανε η καταδικη του 1583 ???????
Γιατι κυριε κυπριανε να εχουμε καινουργια καταδικη και το 1587 ???????
Γιατι κυριε κυπριανε να εχουμε και τριτη καταδικη το 1593 ???????
Δεν εφτανε η πρωτη αντε και η δευτερη επρεπε να γινει και τριτη??????
Ξερετε κυριε κυπριανε ποσοι Συνοδοι εχουν καταδικασει τους παπικους δεκαπεντε εικοσι Συνοδοι. Γιατι κυριε κυπριανε συμφωνα με την μπερδεμενη σας λογικη εφτανε μια που τους ειχε καταδικασει. Οι αλλες εικοσι γιατι να γινουν και να ξανακαταδικασουν τους παπικους κυριε κυπριανε ?????????????????????
Και γιατι κυριε κυπριανε να γινει συνοδος καταδικης το 1583 δεν εφτανε η Ζ' Οικουμενικη που αναθεματιζει οποιον αθετει την εγγραφη και αγγραφη εκκλησιαστικη
παραδοση??????????????????????
Γιατι κυριε κυπριανε να γινουν και τρεις Πανορθοδοξες????????????????
Μπορω να σας γεμισω με πολλα παραδειγματα απο την Πραξη των Πατερων των Αγιων Συνοδων.
Βλεπετε ποσο αντικανονικος και αντιπατερικος ειστε. Αν δεν το βλεπετε βαλτε γυαλια.
Μικρονοϊκοί και αμνήμονες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από τους μικρονοϊκούς αριθμομνήμονες υπάρχουν επίσης οι μικρονοϊκοί και αμνήμονες. "Γιατί έγιναν τρεις Σύνοδοι για να καταδικάσουν την αλλαγή στην εορταστική τάξη της Εκκλησίας ; Δεν έφτανε μια ; Και γιατί έχουν γίνει δεκαπέντε σύνοδοι προς καταδίκη του παπισμού ;". Και άλλα πολλά γιατί από τους αμνήμονες και μικρονοϊκούς.
Λοιπόν, γιατί ; Διότι, μικρονοϊκοί μου, οικουμενικές σύνοδοι έπαψαν να υπάρχουν αφότου η Οικουμένη έπαψε να υπάρχει μετά το Σχίσμα και οι προκύψασες ψευδοεκκλησίες απέκτησαν η καθεμιά τη δική τους οικουμένη, τα δικά τους δόγματα, τη δική τους πίστη, το δικό τους χριστιανισμό. Η καθ΄ ημάς Οικουμένη σκλαβώθηκε και εξακολουθεί να είναι ακόμη σκλαβωμένη. Οπότε, επειδή οι διεκδικητές της νέας οικουμένης θέλουν να σβήσουν από το χάρτη την Ορθόδοξη Οικουμένη, άρχισαν τις λεγόμενες missions προσηλυτισμού των υπόδουλων της άλλοτε ένδοξης και μοναδικής Οικουμένης.
Αγωνίζονται ακόμη και σήμερα έχοντας πλάι τους κάποιους αμνήμονες, αλλά και μικρονοϊκούς, που περιμένουν ανόητα κάποτε να γίνει Σύνοδος Οικουμενική κατά τα πρότυπα του παρελθόντος. Ω, ναι, ο Θεός κάνει θαύματα ! Τότε όμως η Ορθοδοξία έσφυζε σε Ανατολή και Δύση. Ακόμη κι αν ένας είχε μείνει Ορθόδοξος οι βλαμμένοι δεν του έκλειναν το στόμα. Τον άκουγαν και αν δεν μπορούσαν να απαντήσουν, τότε, ή τη γλώσσα του έκοβαν ή τα χέρια. Άλλοι, στη νέα δική τους οικουμένη, είχαν την Ιερή Εξέταση και τους αποκεφαλισμούς. Η Σταύρωση είχε γίνει στο παρελθόν, δεν ήθελαν να μιμηθούν τους "πρώτον διδάξαντες".
Σήμερα οι βλαμμένοι δεν κάνουν αυτά τα πράγματα. Δίνουν λεφτά στους μικρονοϊκούς και αμνήμονες, επίσης σε άλλους, που αναλαμβάνουν αυτοί να κάνουν τη δική τους δουλειά. Έχουν, βλέπετε, οι αμνήμονες το πάθος της δικής τους μνήμης (ποιάς μνήμης ;) και αυτό το πάθος τους στραβώνει. Παράδοση και μόνο Παράδοση, πατέρες και μόνο πατέρες, φωνάζουν. Σωστά, Παράδοση ναι, όχι όμως και παράδοση, ώστε με τη φαγωμάρα, να ακονίζουμε τα λεπίδια της κρεατομηχανής, που θα μας κάνει κιμά.
Σύνοδοι έγιναν τρεις για να αναθεματίσουν την αλλαγή της εορταστικής τάξης, και μακάρι να γίνουν χίλιες δεκατρείς, έτσι ώστε, κάθε νέα γενιά των - ακόμη - υπόδουλων και σκλαβωμένων να διατηρεί ζωντανή τη μνήμη της καταδίκης και οι μικρονοϊκοί και αμνήμονες να πάψουν να μας ενοχλούν. Κανείς δεν λέει όχι στην Παράδοση, δεν λέει όχι στους πατέρες, όταν υπάρχουν σαφώς οι προϋποθέσεις ( : επίσκοποι Ορθόδοξοι ) του παρελθόντος. Οι σημερινοί, σκέφτονται μόνο τα γεράματά τους και βάζουν στην άκρη μερικά εκατομμύρια ... για κάθε ενδεχόμενο. Οι νεώτεροι, πώς θα πάρουν υποτροφία, για να βελτιώσουν τις γνώσεις τους, στην αλλοδαπή, όπου εκεί θα μάθουν άριστα την Ορθοδοξία, τους πατέρες, την Παράδοση Μάλλον, την καλύτερη παράδοση, με βοηθούς τους μικρονοϊκούς και αμνήμονες.
Υστερόγραφο
Ο οφθαλμίατρος που επισκέφθηκα πριν λίγες μέρες - πήγα να αλλάξω γυαλιά - μου είπε ότι δεν χρειάζεται. Για τα χρόνια μου, η όρασή μου είναι καλή με τα γυαλιά που φορώ, είπε.
Χριστοδουλιδη αστο ρε φιλε αφου δεν το εχειςμεσα σου μην ζοριζεσε τζαμπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δίκιο έχεις φίλε μου ! Η συχωρεμένη μάνα μου πάντα έλεγε "να ρωτάς και να ακούς το μέσα μυαλό".
ΔιαγραφήΤέλος από εμένα και ευχαριστώ τον κ. Οδυσσέα για την ανοχή του