Ομολογία

ΦΟΒΕΡΩΤΑΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος

Η Αγία Γραφή, το θεόπνευστο κείμενο και όχι ανθρώπινο κατασκεύασμα, περιέχει ευχαρίστους λόγους, γλυκείς σαν το μέλι και την κηρήθρα, περισσότερο από το μέλι και την κηρήθρα.

Πολλά πράγματα, αλλά και πρόσωπα, πικραίνουν την ψυχή του ανθρώπου. Και πάντοτε μεν, αλλά περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, περιπτώσεις ψυχικής πικρίας, πρέπει ν’ ανοίγωμε την Αγία Γραφή και να διαβάζωμε τα λόγια της, για να γλυκαίνεται η ψυχή μας.

Αλλ’ η Αγία Γραφή δεν περιέχει μόνον ευχαρίστους λόγους. Περιέχει και φοβερούς λόγους, οι οποίοι εμβάλλουν στην ψυχή φόβο, άγιο φόβο, για να την προφυλάσσουν από το κακό, ή, αν ευρίσκεται στο κακό, να μετανοήση. Ένας δε φοβερός λόγος, φοβερώτατος, περιέχεται στη Β΄ Επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, στο στίχ. 9.

Ο αγαπημένος μαθητής και μαθητής της αγάπης δεν έλεγε και δεν έγραψε γλυκυτάτους μόνο λόγους, αλλά και φοβερωτάτους. Βεβαίως δε, και οι φοβερώτεροι αποστολικοί λόγοι προέρχονταν από αγάπη και είχαν σωτήριο σκοπό.

Είνε ευχάριστο και προκαλεί χαρά στον άνθρωπο, όταν ιατρός τον βεβαιώνη, ότι χαίρει άκρας υγείας, ενώ είνε δυσάρεστο και του προκαλεί ταραχή, όταν τον βεβαιώνη, ότι έχει κτυπηθή από τη φοβερή μάστιγα του καρκίνου.

Αλλά και στις δύο περιπτώσεις ο ιατρός πράττει το καθήκον του, λέγει την αλήθεια, στη δεύτερη δε περίπτωσι, τη δυσάρεστη, ομιλεί για τη φοβερή μάστιγα του καρκίνου, για να φοβίση τον ασθενή και να φροντίση για τη θεραπεία του.

Ο φοβερώτατος λόγος στο Β΄ Ιωάν. 9 είνε αυτός: «Πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν ουκ έχει». Όποιος «παραβαίνει» και δεν μένει στη διδασκαλία του Χριστού, αυτός Θεό δεν έχει. Κ

αι ερωτούμε: Υπάρχει τίποτε φοβερώτερο από το να μη έχη ο άνθρωπος Θεό; Κακό το να μη έχη ο άνθρωπος τα απαραίτητα για τη ζωή, κακό το να μη έχη υγεία, κακό το να είνε ορφανός από πατέρα και μητέρα, κακό το να αποτυγχάνη στο γάμο του, κακό το να τον περιφρονούν οι συνάνθρωποι, κακό το να τον μισούν και να τον συκοφαντούν και να τον αδικούν, πολλά τα κακά, που δοκιμάζει ο άνθρωπος στη δοκιμαστική αυτή ζωή.

Αλλ’ ασυγκρίτως μεγαλύτερο και φοβερώτερο κακό είνε τούτο, το να μη έχη ο άνθρωπος Θεό. Και αν έχη όλα τα αγαθά του κόσμου, αλλά δεν έχη Θεό, δεν έχει τίποτε, είνε δυστυχής, δυστυχέστατος. Αντιθέτως, αν στερήται πολλών πραγμάτων και αν υφίσταται πλήθος δοκιμασίες, αλλ’ έχη Θεό, έχει το παν, είνε πάμπλουτος και πανευτυχής.

Ποίον εννοεί ο Απόστολος, όταν λέγη, ότι, όποιος «παραβαίνει» τη διδασκαλία του Χριστού και δεν μένει σ’ αυτή, αυτός Θεό δεν έχει; Με το «παραβαίνει» εννοεί τον παραβάτη διδασκαλίας του Χριστού με ηθική έννοια; Όχι.

Ο Δαβίδ παρέβη δύο μεγάλες εντολές του Θεού, το «ου μοιχεύσεις» και το «ου φονεύσεις». Φοβερό το αμάρτημα του Δαβίδ. Αλλ’ υπάρχει άλλο κακό πολύ φοβερώτερο. Τον Δαβίδ καίτοι διέπραξε διπλό σοβαρό αμάρτημα, ο Θεός δεν εγκατέλειψε. Ο Θεός παρέμεινε στον αμαρτωλό Δαβίδ, αναμένοντας τη μετάνοιά του. Ότι δε ο Θεός παρέμεινε στον Δαβίδ, τούτο φαίνεται από το λόγο του στον Ψαλμό της μετανοίας «και το Πνεύμά σου το άγιον μη αντανέλης (μη αφαιρέσης) απ’ εμού».

Ο Θεός τότε εγκαταλείπει τους παραβάτες των εντολών του, όταν αυτοί κάνουν την ανηθικότητα τρόπο ζωής, καθεστώς ζωής. Για ανθρώπους, οι οποίοι είχαν κάνει την ανηθικότητα τρόπο και καθεστώς ζωής, ο Θεός είπεν: «Ου μη καταμείνη το Πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας» (Γεν. στ΄ 3).

Όταν ο Απόστολος λέγη, ότι, όποιος «παραβαίνει» τη διδασκαλία του Χριστού και δεν μένει σ’ αυτή, αυτός Θεό δεν έχει, εννοεί εκείνον, ο οποίος εκτρέπεται από τη διδασκαλία του Χριστού με δογματική έννοια.

Με άλλες λέξεις εννοεί εκείνον, ο οποίος παρεκκλίνει από την αλήθεια του Θεού, από την ορθή Πίστι. Εννοεί δηλαδή τον αιρετικό. Τούτο σαφώς φαίνεται από τον προηγούμενο στίχ. 7, όπου ο λόγος για «πολλούς πλάνους», πολλούς αιρετικούς, οι οποίοι είχαν την αίρεσι, να μη παραδέχωνται «Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί».

Το να γίνη κανείς αιρετικός, αυτό είνε το φοβερώτερο από όλα τα κακά μέσα στο θρησκευτικό χώρο, αφού ο αιρετικός «Θεόν ουκ έχει», Θεό δεν έχει. Και όταν κανείς δεν έχη Θεό, τότε έχει τον Διάβολο. Το διαμέρισμα της ψυχής δεν μένει αδειανό. Όταν απ’ αυτό φεύγη ο Θεός, έρχεται και κατοικεί σ’ αυτό ο Διάβολος.

Οι ημέτεροι οικουμενισταί, οι κατα κόρον ομιλούντες περί αγάπης, και προβαίνοντες σε τιμητικές εκδηλώσεις υπέρ των αιρετικών, αν πραγματικώς αγαπούν τους αιρετικούς, οφείλουν να μη τους τιμούν και να μη λέγουν σ’ αυτούς, ότι δεν είνε αιρετικοί και αποτελούν Εκκλησία, αλλά να ομιλούν τη γλώσσα του αποστόλου Ιωάννου και να λέγουν στους αιρετικούς, ότι Θεό δεν έχουν. Να λέγουν στους αιρετικούς τον φοβερώτατο αυτό λόγο, μήπως μετανοήσουν κάποιοι απ’ αυτούς και σωθούν.

Από το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2010