Σάββατο 27 Μαΐου 2017



(ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΡΕΙΑΝΩΝ)

Υπάρχει μια ανακυκλούμενη άποψη, ένας αναστοχασμός για την απόφαση της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για το βάπτισμα των Αρειανών (οικονομία). Υπάρχει, δυστυχώς, μια φορτισμένη υπερ-πατερική θέση, σύμφωνα με την οποία η αναγνώριση του βαπτίσματος των Αρειανών λειτουργεί, σήμερα, εις όφελος των Οικουμενιστών. Αναμφίβολα, πάρα πολλές θεολογικές και ποιμαντικές ερμηνείες, έχουν γραφεί για τον ζ΄ κανόνα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για την Ορθόδοξη κατανόησή του.
Η θέση αυτή που αναφέραμε, η αντι-πατερική, συνοψίζεται ως εξής: «Το προηγούμενο της αποδοχής από μέρους της Εκκλησίας στο βάπτισμα των Αρειανών, είναι αθέτηση προϋπόθεσης σωτηρίας και λειτουργεί ως δούρειος ίππος όλων των εχθρών της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Το βάπτισμα δεν αποδομούνε, πρώτα – πρώτα;». Οι Πατέρες στον ζ΄ Κανόνα, προσεγγίζουν τον Αρειανισμό ως Αίρεση και όχι ως «ετερόδοξη Χριστιανική Εκκλησία»,, με χάρι και μυστήρια. Όπως δεν νοείται, σήμερα, θυσιαστήριο χωρίς ιεροσύνη, δε νοείται ότι υπάρχει και Αρειανικό βάπτισμα χωρίς εκκλησιαστική βάση, χωρίς εκκλησία πραγματική. Στον ίδιο πνευματικό – δογματικό άξονα κινείται και ο Μ. Αθανάσιος, στην επιστολή του προς τον επίσκοπο Ρουφινιανό, στον οποίο εξηγεί την πνευματική – εννοιακή συγκρότηση της απόφασης της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για την αποδοχή του βαπτίσματος (μερίδος) των Αρειανών.
Οι θέσεις – έννοιες, που αποτελούν τα θεμέλια του ζ΄ Κανόνα, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές στην ορθή τους πνευματική σημασία, παρά μόνο σε συνάρτηση με συμπληρωματικό υλικό, θεολογικό, ιστορικό και πολιτικό.
Για να αντιμετωπίσουν οι Πατέρες τα σύνθετα θεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, που δημιούργησε ο Αρειανισμός, είχανε και (θαυματουργικά) τον Άνωθεν Παρεμβατισμό – βοήθεια. Να θυμίσουμε το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, το θαύμα που ιστορεί ο Γεώργιος Κεδρηνός, για μια αιρετική γυναίκα της αιρέσεως του Μακεδονίου στους καιρούς του Αρκαδίου. Μόλις την κοινώνησε ο Ι. Χρυσόστομος, έγινε πέτρα εις το στόμα της «εις έλεγχον των αιρετιζόντων και των αναξίων αποτροπήν».
Επίσης ο Κυπριανός μας πληροφορεί: «Ανήρ τις των εκπεσόντων ήλθε μεταλαβείν και λαβών τον Άρτον, έμεινεν εν τοις χερσίν αυτού τέφρα».
Ο ίδιος ο Άγιος γράφει: «Γυνή τις εκπεσούσα προσήλθε και μετέλαβε του Θείου άρτου, γνούσα δε την αναξιότητα αυτής, έθετο εις κιβώτιον και βουλομένη ανοίξαι, εξήλθε φλοξ κατ’ αυτής και απώλετο».
Τέλος, στους Διαλόγους του Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου (540-560) στο κεφάλαιο (ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΙΙΙ, 5-9 και 31,1) διαβάζουμε για θεϊκές παρεμβάσεις σε Ιταλία, Αφρική και Ισπανία, που κατέδειξαν το ψεύδος της Αρειανικής αιρέσεως.
Συμπερασματικά: Οι Πατέρες εκ πίστεως και ως μάρτυρες αποκαλύψεων, δεν παρέκλιναν της Θεολογίας της Εκκλησίας. Καταδίκασαν τον Αρειανισμό και δεν αναγνώρισαν «Αρειανική Εκκλησία» με μυστήρια, ούτε και το βάπτισμα μόνο, ως προέκταση της «Εκκλησίας» αυτής. Την αλήθεια αυτή την υιοθέτησαν και οι επόμενες Οικουμενικές Σύνοδοι (Βλέπε εγκώμια Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμά για τις Συνόδους).
Στους εκπέσοντας δεν υπάρχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. «Έχουσιν ούτοι (αιρετικοί) τους οίκους ημείς τον ένοικον· ούτοι τους ναούς, ημείς τον Θεόν» (Ε.Π.Ε. 2, 116, 6), παρατηρεί ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Με τη βοήθεια της πολιτικής εξουσίας οι Αρειανοί δημιούργησαν δυναμική αλλαγής συνειδήσεως στο Ορθόδοξο πλήρωμα. Υπήρξαν όμως Ορθόδοξοι, αντιμαχόμενοι τον Αρειανισμό, κληρικοί και λαϊκοί, που διατήρησαν την υπέρτατη περί Χριστού αλήθεια. Ανέγγιχτοι από τα Αρειανικά βιώματα, δημιούργησαν μέσα τους μυστικό πνευματικό φράγμα στην Αίρεση. Δημιούργησαν δηλ. εσωτερικό χώρο, τόπο κατά τον Μ. Αθανάσιο, ανέπαφο, όπου μπορούσε να ενεργήσει (κατά την κρίση του) ο Τριαδικός Θεός.
Εσωτερικά δηλ. υπήρχε Ορθόδοξος αυτοπροσδιορισμός με μια εξωτερική διαδικασία συμβιβασμού με την επίσημη πολιτική και Εκκλησιαστική εξουσία. Εξωτερικά μορφοποιημένοι οι Ορθόδοξοι, πιεζόμενοι από φόβο και άλλα άμεσα προβλήματα, ίσως είχαν κρυφά και τις δικές τους Ορθόδοξες Μυστηριακές τελετές (Βάπτισμα, Γάμος κ.λ.π.).
Ένας στοχαστής (Αρθούρος ντε Γκομπινώ) παρατηρεί σε πολιτικό-ηθικό επίπεδο, για τους Άγγλους και Ινδούς: «Οι Άγγλοι δεν μπορούν να επιτύχουν την σφράγιση των ιδεών τους (των Ινδών) εφ’ ενός λαού ο οποίος φοβάται μεν τους κατακτητές του, αλλά μόνον φυσικώς κυριαρχείται από αυτούς. Διατηρεί την ψυχή του ορθή και τις σκέψεις του εκτός των ιδικών τους».
Στην προς Ρουφινιανό επιστολή του ο Μ. Αθανάσιος, αυτές τις σταθερές υπογραμμίζει (κατ’ αναλογία), σχετικά με την εσωτερική κατάσταση ορισμένων ή πλήθους μάλλον Αρειανών.
Γράφει σχετικά: «Περί των δι’ ανάγκην υποσυρέντων μεν, μη φθαρέντων δε εν τη κακοπιστία». Σε άλλο σημείο πληροφορεί: «τοις δε μη αυθεντούσι μεν της ασεβείας, παρασυρείσι δε δι’ ανάγκην και βίον, έδοξε δίδοσθαι μεν συγγνώμην, έχειν δε και τον τόπον του κλήρου, μάλιστα ότι απολογίαν πιθανήν επορίσαν το». Βρέθηκε δηλ. «τόπος» χάριτος στην ιεροσύνη τους και κατά συνέπεια στο βάπτισμα που επιτελούσαν.
Το ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση της οικονομία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου βρίσκεται, πιστεύω, και στις σχετικές διατυπώσεις του ζ΄ κανόνα.
Στην αρχή του κανόνα οι Πατέρες τονίζουν: «Τους προστιθεμένους τη Ορθοδοξία και τη μερίδι των σωζομένων, από αιρετικών, δεχόμεθα… Αρειανούς μεν, και Μακεδονιανούς…».
Για εκείνους όμως, που χρειαζόταν βάπτιση, ο κανόνας αναφέρει: «… θέλοντας προστίθεσθαι τη Ορθοδοξία…». Εννοεί δηλ. όλους εκείνους, που δεν είχαν δεχθεί το Ορθόδοξο βάπτισμα ποτέ.
Αναμφίβολα, οι λέξεις «τη μερίδι των σωζομένων», εκφράζουν τον «τόπο», που αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος στην επιστολή του. Σήμερα, οι αντικειμενικές εκκλησιαστικές και πολιτικές συνθήκες, ξαναζωντανεύουν την οικονομία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Πλήθος πιστών συσφίγγει (αμυντικά) τις πνευματικές σχέσεις με Αντι-οικουμενιστές κληρικούς. Λειτουργούνται και εξομολογούνται σε ποιμένες, που εξωτερικά – διοικητικά ακολουθούν τον Οικουμενισμό και όχι βιωματικά.
Στο μέλλον, η Σύνοδος που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό, αν ποτέ γίνει αυτή, δεν θα μπορούσε να παραβλέψει την οικονομία – τακτική που αναφέραμε.
Η όποια όμως οικονομία δεν αντικαθιστά την πολυτιμότητα και ορθότητα της Ακριβείας των Πατέρων.
Η ακρίβεια συνιστά την κανονική τάξη της Εκκλησίας η δε οικονομία εφαρμόζεται «όταν μη τα καίρια παραβλάπτη την Εκκλησίαν».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας


Γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας
Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀνενημέρωτοι πιστοὶ ρωτοῦν: Τί κακὸ ὑπάρχει στὸν λεγόμενο Οἰκουμενισμό; Γιατὶ μιλοῦν μερικοὶ γιὰ παναίρεση καὶ μολυσμό καὶ γιατὶ κατηγοροῦνται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἱερεῖς
(ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπο τοὺς Οἰκουμενιστές), μιᾶς καὶ ἡ ὅλη αὐτὴ ἡ κίνηση ἐπιβάλεται ἀπὸ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, κρίνεται ἀναγκαῖο νὰ παρατεθοῦν οἱ παρακάτω διαπιστώσεις ἀναφορικὰ μὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: 
Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι
Θεομάχος, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ κατανόηση γιὰ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς διαφορετικὲς θρησκεῖες συμμετοχὴ στὸ σωτηριακὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, μερικὲς μάλιστα τὶς ὀνομάζει παρανόμως ἀβρααμικές. Κατὰ τὸν Παῦλο ὅμως οἱ τῆς Πίστεως οὗτοι υἱοὶ Ἀβραὰµ κληθήσονται (πρὸς Γαλ. 3,7). «οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Ἀβραάμ».
Χριστομάχος, ἀφοῦ κατὰ τὴν Ζηζιούλεια «θεολογία» ἀναγνωρίζεται πρωτεῖο στὸν Πατέρα, τὸ ὁποῖο ὑποβιβάζει αὐτομάτως τὸ Υἱόν. Τὸν ὑποβιβασμὸ αὐτὸν προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν καὶ ὁ Ἀρειανισμός καὶ ὁ Νεστοριανισμός. Παράλληλα, ἀφοῦ ἀναγνωρίζουν τοὺς Μονοφυσίτες ὡς Ἐκκλησίες, ἀναγνωρίζουν καὶ τὴν αἵρεσή τους -περὶ μίας φύσεως τοῦ Χριστοῦ- ὡς δόγμα ἐρχόμενοι εἰς ἀντίθεση μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα Πίστεως.
Πνευματομάχος, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει τοὺς Παπικοὺς παρὰ τὸ «φιλιόκβε» ὡς Ἐκκλησία καὶ τοὺς ἀποδίδει ἱερωσύνη καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή.
Τριαδιομάχος, ἀφοῦ μὲ τὸ «πρωτεῖο τοῦ Πατρός» ὑποβιβάζονται ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Παράλληλα διδάσκουν, ὅτι «ἡ κοινωνία τῶν Τριῶν Προσώπων γίνεται ἑνότητα μόνο σὲ ἕνα πρόσωπο, τὴν ὑπόσταση τοῦ Πατρός» (Συνοδικός θεσμός, Θεολογία 2/2009, σελ. 32). Αὐτὴ ἡ διδασκαλία εἶναι παντελῶς ἀντιορθόδοξη.
Ἐκκλησιομάχος, ἀφοῦ μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς Θεωρία τῶν Κλάδων, τῆς Θεωρίας τῆς Περιεκτικότητας, καὶ μὲ τὰ πολλὰ σὲ διακηρύξεις ὑπογραφθέντα κείμενα ἀναγνωρίζονται πολλὲς Ἐκκλησίες ἀντὶ γιὰ μία καὶ ἀκυρώνεται ἡ ἀρνητικὴ ἀπάντηση στὸ ρητορικὸ ἐρώτημα «μεμέρισται ὁ Χριστός;» (Α Κορ. 1,13). Συγχρόνως ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀπόψεις περὶ ἐπανίδρυσης τῆς Ἐκκλησίας, πράγμα ποὺ τοὺς ἀναδεικνύει πάλι καὶ ὡς Χριστομάχους.
Θεοτοκομάχος, ἀφοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς συμπροσεύχονται μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Παρθενίαν καὶ τὴν ὀνομασία «Θεοτόκος» τῆς Παναγίας μας ἢ ποὺ διδάσκουν, ὅπως οἱ Παπικοί, διδασκαλίες περὶ «ἀσπίλου συλλήψεως» τῆς Θεοτόκου .
Εἰκονομάχος, ἀφοῦ συμπροσεύχεται καὶ ἀναγνωρίζει ὡς «Ἐκκλησία» αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ὡς «ἅγιο» τὸν Καρλομάγνο, ποὺ κατεδίκασε τὴν 7η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὴν θεολογία καὶ τὴν τιμὴ τῶν εἰκόνων.
Ἁγιομάχος, ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὴν προσφώνησή του, κατὰ τὴν θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Πατριαρχείου στὶς 30/11/1998 πρὸς τὴν παπικὴ ἀντιπροσωπεία ἰσχυρίστηκε ὅτι «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχὴ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ.
Κανονομάχος, ἀφοῦ πάλι ὁ Πατριάρχης χαρακτήρισε τοὺς Κανόνες ὡς «τείχη τοῦ αἴσχους» ποὺ πρέπει νὰ διαγραφθοῦν καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι τοὺς καταπατοῦν καὶ τοὺς ἐρμηνεύουν κατὰ τὸ δοκοῦν.
Μυστηριομάχος, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει μυστήρια, ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ βάπτισμα στοὺς αἱρετικούς.
Λειτουργομάχος, ἀφοῦ προωθεῖ ἀλλαγὲς καὶ ἀλλοιώσεις στὴν Θεία Λειτουργία καὶ στὴν γλώσσα της.
Ἐπισκοπομάχος, ἀφοῦ ἀθετεῖ τὸν πραγματικὸ ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου ὡς ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, τὸν ἀναδεικνύει ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, παραμερίζοντας τὸν Χριστὸ καὶ ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας ἄνευ τοῦ Ἐπισκόπου, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
Ποιμνιομάχος, ἀφοῦ ἀποκλείει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὸν ρόλο του στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ὑποβιβάζει σὲ ἐπίπεδο «εὐσεβῶν βοῶν», τοῦ ἀφαιρεῖ τὸ δίκαίωμα τοῦ ἐλέγχειν σὲ θέματα πίστεως καὶ ἀπαιτεῖ συμπόρευση στὴν αἵρεση.
Ἀνθρωπομάχος, ἀφοῦ ἀποκρύπτοντας καὶ παραχαράσσοντας τὴν Μίαν καὶ μοναδικὴ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀποκλείει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ σωτηριολογικὸ ἔργο Του καὶ τοὺς διδάσκει τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας.
Τέλος, ἐπειδὴ ὑπάρχει καὶ τὸ ἐρώτημα, ἐφ’ ὅσον δὲν διδάσκουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τὸν Οἰκουμενισμό, μάλιστα μερικοὶ τὸν καταδικάζουν, ἄρα γιατὶ τοὺς καταδικάζουμε, ἡ ἀπάντηση εἶναι: Διότι γιὰ διάφορους λόγους καὶ ἐνάντια στὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων σιωποῦν καὶ δὲν κατονομάζουν, δὲν ἐφαρμόζουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν προστασία τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ ἀπ’ αὐτήν, συλλειτουργοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν ὡς αἱρετικούς, συγκαταβαίνουν στὴν πραγματοποίηση τῶν παραπάνω κατηγοριῶν, πράγμα ποὺ ἀποτελεῖ ἐμπαιγμὸ τοῦ Ὑψίστου καὶ συμβάλλουν στὴν κατοχύρωση καὶ καθιέρωση τῆς αἱρέσεως· αὐτή τους ἡ στάση καθιστᾶ καὶ τοὺς ἴδιους συμμέτοχους στὴν αἵρεση.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Η νέα "εκκλησία" του νέου διωκτη Βέκκου είναι εδώ! Άγιοι προϊστάμενοι της Λαύρας, λίγη ντροπή! Ενεργουν μονοι τους ή κατ΄εντολην του νεου Βεκου;

Η νέα "εκκλησία" του νέου διωκτη Βέκκου είναι εδώ!

 Άγιοι προϊστάμενοι της Λαύρας,
 λίγη ντροπή!
Ενεργουν μονοι τους ή κατ΄εντολην του νεου Βεκου;



O παπά Παμβώ με τον μοναχό Αμβρόσιο από τα Κατουνάκια αγίου όρους είναι Ρώσοι και τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να τους απελάσουν γιατί δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη 

λόγω της ψευτοσυνόδου της Κρήτης.

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Σεβασμιωτατοι, παρτε πισω τις υπογραφες σας. Τιποτα αλλο δεν σας σωζει. Μονον αυτο.

 ΟΜΟΛΟΓΙΑ:  Σεβασμιωτατοι, παρτε πισω τις υπογραφες σας. Τιποτα αλλο δεν σας σωζει. Μονον αυτο.

Διωγμός στη Σκήτη Ορασένι Νομού Μποτοσάνι Ρουμανίας. --Το πλήθος των πιστών της ενορίας έφραξε την είσοδο του Ναού!!!



Το πλήθος των πιστών της ενορίας έφραξε την είσοδο του Ναού, την ώρα που έφτασε η επιτροπή που έστειλε ο Μητροπολίτης Μολδαβίας Θεοφάνης όπου αποτελείτο από τριάντα ιερείς περίπου. Σκοπός τους ήταν να επιβάλουν ένα ιερέα στην ενορία, ο οποίος θα μνημονεύει τον Μητροπολίτη παράλληλα με τον ιερέα της ενορίας (π. Ιωάννη) ο οποίος ἔχει διακόψει το μνημόσυνο του Μητροπολίτου, για λόγους πίστεως μετά την σύνοδο της Κρήτης (16 Ιουν. 2016).

Αγαπητή και αγωνιστική «ΟΜΟΛΟΓΙΑ». Για τα σχόλια των «Ανωνύμων» στο άρθρο μου «Πατερική Θεολογία», απαντώ:




Ο θεολογικός διάλογος, χωρίς εμπάθειες και διαθλάσεις, προάγει την πνευματική ζωή, θεωρητική και πρακτική. Δεν συκοφάντησα ουδένα. Είναι στοιχείο ξένο προς το ήθος μου (και αμαρτία).
Έγραψα: «Σε διδακτορικές διατριβές βλέπουμε, ο Μ. Αθανάσιος να αποκαλείται «Ακραίος Αλληγοριστής».
Έχω στα χέρια μου τη σχετική διατριβή. Δεν γράφω, ότι ανήκει σε αδελφότητα. Με τη διατριβή αυτή (του κληρικού) τον εντάσσω στην Ακαδημαϊκή κοινότητα.
Για την Ερμηνευτική προσέγγιση του «Άσματος», δίνω εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, στους Αγίους Πατέρες που ανέφερα, την ερμηνεία των οποίων ουδέποτε καταδίκασε η Εκκλησία.
Επίσης γράφω: ΣΗΜΕΡΑ, «οι ερμηνευτικές σχολές κλπ». Το κέντρο βάρους είναι το «Σήμερα».
Είναι ψεύδος – συκοφάντηση, ότι οι σημερινές αδελφότητες (όχι όλες) εσιώπησαν αγωνιστικά για τη «Σύνοδο» της Κρήτης και δεν αξιοποίησαν τα κείμενα των αειμνήστων Θεολόγων; Υπέβαλλαν σχετικές διαμαρτυρίες – υπομνήματα στην Ι. Σύνοδο ή στον οικείο επίσκοπο ή στο Οικ. Πατριαρχείο; Συμπαραστάθηκαν στους διωκόμενους αγιορείτες Πατέρες; Τα κείμενα, για παράδειγμα των κ. Σάκκου, Σιαμάκη, τα αξιοποίησαν αγωνιστικά; Όχι, βέβαια. Γιατί;
Ως φοιτητής (1971-1974) ήμουν συχνά στην Πτολεμαΐδα και Φλώρινα (ο π. Αυγουστίνος με έκανε χειροθεσία Αναγνώστου) και γνώριζα τους Θεολόγους, τους οποίους εκτιμώ. Εάν, τα κείμενα ενός απλού Μαθηματικού δεν καταλαβαίνετε, ομιλούμε για την Αγία Γραφή;
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί συκοφαντιών των αδελφοτήτων. Ο Ι. Χρυσόστομος τονίζει: «Κανείς δεν μπορεί να σε αδικήσει εάν πρώτος εσύ δεν αδικήσεις τον εαυτό σου». Ο λόγος της Γραφής: «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν» ισχύει και σήμερα. Ιδιαίτερα το δεύτερο.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Βαρθολομαίος: Να….μετανοήσουμε και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Οικουμενισμού!!!Τι λεει και παλι ο ανεκδιηγητος;

Βαρθολομαίος: Να….μετανοήσουμε και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Οικουμενισμού!!!Τι λεει και παλι ο ανεκδιηγητος;


Τα διαπιστευτήρια του στους οικουμενιστές δίνει ο Βαρθολομαίος στη Γερμανία

– Σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο της με το «ζόρι» ενότητας!

Του Μανώλη Κείου

Πριν από μέρικούς μήνες στην κοινότητα Ταιζέ με σημαία Λουθηρανικό-Ρ/καθολικό κείμενο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ζήτησε να….μετανοήσουμε και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Οικουμενισμού.
Την επόμενη εβδομάδα, τελευταία του Μαϊου. ο κ. Βαρθολομαίος θα επισκεφθεί την Γερμανία, κατόπιν προσκλήσεως της Ευαγγελικής Εκκλησίας, όπου μάλιστα θα αναγορευθεί και επίτιμος διδάκτορας της ιστορικής Ευαγγελικής Θεολογικής Σxoλής του Tübingen.
Κι όλα αυτά στο πλαίσιο των εορτασμών των 500 χρόνων της θρησκευτικής μεταρρύθμισης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα βρεθεί βάσει προγράμματος στη Βιτεμβέργη και το Τούμπινγκεν, ενώ θα πραγματοποιηθεί και διήμερο συμπόσιο ευαγγελικών και ορθοδόξων θεολόγων.
Κι όλα αυτά προς τι; Για την περίφημη “συμφιλίωση” που μας πλάσαρε από το Ταιζέ; Υπενθυμίζεται πως από την οικουμενιστική
κοινότητα του Ταιζέ ο κ. Βαρθολομαίος επέμεινε ιδιαίτερα στον όρο “συμφιλίωση” και τόνισε πως η συμφιλίωση γίνεται ένας παράγοντας ειρήνης, ένας μοχλός για να ξεπεράσουμε ιστορικές αντιπαλότητες, ένα μέσο εξουδετέρωσης των πολώσεων του παγκόσμιου κοινωνικού τοπίου και των συγκρούσεων. “Η συμφιλίωση είναι επομένως ένα παγκόσμιο ζήτημα για τις εκκλησίες μας και για τον κόσμο γενικότερα” επισήμανε και έκανε ειδική αναφορά σε κείμενο Λουθηρανών και Ρωμαιοκαθολικών λέγοντας: “Ας αναφέρουμε αυτό το ωραίο Λουθηρανικό-Καθολικό κείμενο «Από τη σύγκρουση προς την κοινωνία», το οποίο, αυτή τη στιγμή της μνήμης της 500ης επετείου της Μεταρρύθμισης, αποδίδει απόλυτα την πνευματική και οικουμενική πορεία που συνεπάγεται η αρχή της «συμφιλίωσης». «Η οικουμενική δέσμευση για την ενότητα της Εκκλησίας όχι μόνο ωφελεί την Εκκλησία, αλλά και τον κόσμο, έτσι ώστε ο κόσμος να μπορεί να πιστέψει. Όσο περισσότερο οι κοινωνίες μας γίνονται πλουραλιστικές όσον αφορά τις θρησκείες, τόσο μεγαλύτερο είναι το ιεραποστολικό καθήκον του οικουμενισμού. Εδώ και πάλι είναι απαραίτητο να ξανασκεφτούμε τα πράγματα και να μετανοήσουμε »(Παράγραφος 243)”
Αυτά έχει στο μυαλό του ο Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης για τις σχέσεις με τους Προτεστάντες, είτε πρόκειται για Ευαγγελιστές είτε για Λουθηρανούς κλπ κλπ

Ο ίδιος Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης που τηρεί σιγήν ιχθύος για την προ διετίας απαράδεκτη και αντικανονική ενέργεια του Μητροπολίτη Ελσίνκι Αμβρόσιου της φινλανδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ο οποίος είχε καλέσει γυναίκα επίσκοπο, την Irja Askola των Λουθηρανών, στο βωμό κατά την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία!
Με αφορμή αυτό το περιστατικό η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου που είχε συνέλθει λίγες μέρες αργότερα αποφάσισε να παρέμβει ζητώντας εξηγήσεις! …
Έλεγε τότε η ανακοίνωση του Φαναρίου: «Μεταξύ άλλων εθεωρήθη και αναφορά του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Καρελίας και πάσης Φιλλανδίας κ. Λέοντος επί προσφάτου αντικανονικής ενεργείας του Μητροπολίτου Ελσιγκίου Αμβροσίου, και απεφασίσθη όπως ζητηθώσι παρά του τελευταίου πλείονες διευκρινήσεις περί αυτής προς λήψιν εν συνεχεία των προσηκουσών αποφάσεων.»

Ποτέ δεν μάθαμε τι έχει γίνει με αυτήν την υπόθεση…Αντιθέτως βλέπουμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να ενγκαλίζεται τους Προτεστάντες με κάθε ευκαιρία και την ίδια στιγμή να απειλούνται από το Φανάρι με αφορισμούς όσοι έχουν επιλέξει την “αγία ανυπακοή” ακριβώς σε αυτά τα αδιανόητα και προκλητικά φαινόμενα!

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Λαβαμε και δημοσιοποιουμε το α΄μερος του βιβλιου του κ. Ιωαννη Ριζου περι του Ημερολογιου. Δεν σκοπευουμε παντως να ανοιχτουμε σε ενα ατερμονα διαλογον που δεν θα βγαζη πουθενα. Απλα δημοσιοποιουμε την εκδοσι του βιβλιου το α΄μερος για αναγνωσι και για προβληματισμο και μονο.

Λαβαμε και δημοσιοποιουμε το α΄μερος του βιβλιου του κ. Ιωαννη Ριζου περι του Ημερολογιου.
Δεν σκοπευουμε παντως να ανοιχτουμε σε ενα ατερμονα διαλογον που δεν θα βγαζη πουθενα. Απλα δημοσιοποιουμε την εκδοσι του βιβλιου το α΄μερος για αναγνωσι και για προβληματισμο και μονο.


ΟΥ ΒΟΥΛΟΜΕΘΑ ΖΗΝ 
ΨΕΥΔΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ
 
Τοῦ κ. Ἰωάννη Ρίζου

 Α΄ μέρος
Πρόλογος
Η μελέτη αυτή, παρ΄ όλο που επιδιώχθηκε να είναι σύντομη, επικεντρώνεται με ουσιαστική ιστορική τεκμηρίωση στα καίρια σημεία του προβλήματος της εορτολογικής ασυμφωνίας που εμφανίστηκε ανά τους αιώνες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Παρουσιάζεται ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε αυτή η ασυμφωνία με αποκορύφωμα το ημερολογιακό  Σχίσμα του 1924. Αυτή η εργασία δεν άπτεται δευτερογενών και τριτογενών ζητημάτων, τα οποία νομίζω τακτοποιούνται και αξιολογούνται με βάση την παρούσα πρωταρχική και ουσιώδη ανάλυση. Η παρούσα εργασία δεν γράφτηκε για την ενίσχυση της αντιπαράθεσης, αλλά αντιθέτως για την δυνατότητα διευθέτησής της και είναι δεκτική ελέγχου από κάθε ειδικό, ο οποίος θα διαπιστώσει  διαφωνία ανάμεσα στα γραφόμενα, την ιστορία και την Πατερική διδασκαλία.
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Αδαμάντιο Τσακίρογλου, κλασσικό φιλόλογο, και ιστορικό,  για τα σημαντικά  στοιχεία που μου παρείχε αναφορικά με την πολύ δύσκολη –από άποψη ιστορικών πηγών– χρονική περίοδο του 4ου-6ου μ.Χ. αιώνα και που εν πολλοίς εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία.
Ευχαριστώ θερμά αυτούς που ανήκουν στο παλαιό ημερολόγιο και θέλησαν να με βοηθήσουν, μπαίνοντας στη θυσία να μου διαθέσουν αξιόλογη βιβλιογραφία απαραίτητη στην παρούσα έρευνα. 




Είναι αλήθεια, ότι οι βαθύτερες και καθολικότερες ερμηνείες των Αγιογραφικών αληθειών οφείλονται στους Πατέρες. Η θεολογία τους υπερβαίνει τα όρια των επιστημονικών μεθόδων και βυθίζεται στη μυστική κοινωνία με το Θεό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αρνήθηκαν τη γνώση – επιστήμη.
Το θεολογικό πνεύμα – συνείδηση των Πατέρων συγκροτείται στην αναζήτησης της Θεϊκής αλήθειας, στηριζόμενο κυρίως στην Πίστη, αφήνοντας κατά μέρος εκείνες τις ανθρώπινες λογικές, που δεν έχουν θέση στην περιοχή – χώρο της Εκκλησίας.
Η κατανόηση των αληθειών της Γραφής εξαρτάται και από την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει σχετικά: «Τοις λόγοις των μυστηρίων, των εν τη Θεία Γραφή μη προσεγγίσης, χωρίς ευχής και αιτήσεως της παρά Θεού βοηθείας» (Ευεργετινός, τόμος Δ, Σελ. 311).
Την Κυριακή των Πατέρων η Εκκλησία ψάλλει (στιχηρά των Αίνων): «Εισδεξάμενοι την νοητήν λαμπηδόνα του Αγίου Πνεύματος» απεκάλυψαν το «μυστήριο της θεολογίας» και τούτο «Τρανώς παρέδωκαν τη Εκκλησία» (Δοξαστικό Αίνων).
Η σημερινή Ακαδημαϊκή (πανεπιστημιακή) θεολογία δεν έχει γνώμονα τις σταθερές των Πατερικών παραδόσεων. Δεν αποτελεί μια θεολογική δύναμη αποτροπής του Οικουμενισμού. Τείνει σταδιακά στην Προτεσταντική θέση: Μόνο η Αγία Γραφή (Sola Scriptura) βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση κάθε παράδοσης.
Σε διδακτορικές διατριβές βλέπουμε, ο Μ. Αθανάσιος να αποκαλείται «Ακραίος Αλληγοριστής», ενώ ο Γρηγόριος ο Θεολόγος τον αποκαλεί «ο αγιώτατος οφθαλμός της Οικουμένης». Από τη στιγμή που η Εκκλησία στα πρώτα της βήματα έπρεπε να οργανωθεί θεολογικά, την ανάγκη πνευματικής – θεολογικής ηγεσίας την κάλυψε η Πατερική Θεολογική λειτουργία, πρακτικά και θεωρητικά.
Με τη χάρη του Τριαδικού Θεού, οι Πατέρες, στα όρια της Εκκλησίας ανέλαβαν τον ανώτατο έλεγχο της θεολογικής οργάνωσης και λειτουργίας της ενώ παράλληλα αντίκρυσαν τα μεγάλα θεολογικά προβλήματα με την καθολική αντίληψή της.
Οι φωτεινότερες πνευματικές συλλήψεις τους (στην άσκησή τους) και η στάση τους απέναντι στην αιρετική αδιαλλαξία, έγιναν ο πνευματικός διευθυντικός άξονας της Εκκλησίας. Η πνευματική ευημερία του Εκκλησιαστικού σώματος έναντι του Θεού, οφείλεται στους Αγίους Πατέρες. Διαχρονικά, όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλες οι ηλικίες μέσα στον Ορθόδοξο χώρο, χρησιμοποιούν τις προσευχές τους, τις ακολουθίες τους, την πρακτική τους. Έχουν οριοθετήσει Αγιογραφικά τα σύνορα της Εκκλησίας για αιώνες και έκτοτε, η Εκκλησιαστική ζωή βηματίζει στις γραμμές τους, ως μία διαρκής σύνοδος κλήρου και λαού. Αποτελούν – εκπροσωπούν, οι Πατέρες την θεολογική πλευρά της γενικότερης Εκκλησιαστικής αντίληψης.
Μέσα στην πορεία αυτή, για παράδειγμα, η αλληγορία της ξηρανθείσης Συκής (Συναγωγής), δεν έχει τη διαχρονική έγκριση της Εκκλησίας; Ίσως στις μέρες μας, λόγω της οικουμενιστικής αποστασίας της θεσμικής Εκκλησίας, η Ορθόδοξη υμνολογία της Μ. Εβδομάδος «αναθεωρηθεί»!
Να υπογραμμίσουμε, ότι η «σύγχρονη» ερμηνευτική υφίσταται διάθλαση πνευματική και απορρίπτει την διδασκαλία (αλληγορία) πολλών Πατέρων.
Η δε αρνητική κριτική (φιλοσοφία, υλισμός, ιδεαλισμός), την αλληγορία της Συκής την αντιμετωπίζει ανθρωποκεντρικά, ως μυθολογική ιστορία, χωρίς μεστό νόημα. Αναντίρρητα, με μόνη τη δύναμη της λογικής όρασης έχουν δημιουργηθεί πολλές ερμηνείες και, το χειρότερο, εκατοντάδες «εκκλησίες», είδωλα εκκλησιών κατά τον άγιο Αμφιλόχιο, επίσκοπο Ικονίου.
Απορρίπτει επίσης η «σύγχρονη» ερμηνευτική τη διδασκαλία των Πατέρων για το «Άσμα Ασμάτων».
Το υποβιβάζουν στα επίπεδα του εμπαθούς ανθρώπινου έρωτα. Η Εκκλησία οικειώθηκε το βιβλίο ως ιερό, διότι εκφράζει αλληγορικά τον αμοιβαίο έρωτα Θεού και πιστής ψυχής, Θεού και Εκκλησίας. Χωρίς αυτή την αλληγορία δεν θα ήταν δεκτό στο χώρο της Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν, τόσοι Πατέρες να σφάλλουν, όπως: Θεοδώρητος Κύρου, Άγιος Αθανάσιος, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός, Άγιος Επιφάνιος Κύπρου και η Ε΄ Οικ. Σύνοδος.
Στην σύγχρονη επανέκδοση ερμηνείας της Θ. Λειτουργίας (1651) στο στίχο «Ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας» διαβάζουμε: «Το φίλημα, λέγει, οπού εγώ τώρα σου δίδω δια της φρικωδεστάτης σου ταύτης Μεταλήψεως, σου το τάσσω, Υιέ του Θεού και Θεέ μου, όχι δόλιον, όχι μαθητού φίλημα προδότου, αλλά φίλημα καθαρόν, φίλημα γνήσιον, φίλημα τεταπεινωμένον, συντριβής και κατανύξεως· «φίλημα ου στομάτων συνάφειαν, αλλ’ ευσεβούς ψυχής και σου του Θεού Λόγου Κοινωνίαν», εξηγείται  ο Θεοδώρητος εις το Άσμα των Ασμάτων».
«Ουδέ γαρ σοφίας ανθρωπίνης δείται η Θεία Γραφή προς την κατανόησιν των γεγραμμένων, αλλά της του πνεύματος αποκαλύψεως» (Ομιλία ΚΑ΄ στη Γένεση), παρατηρεί ο Ιωάννης Χρυσόστομος.
Η Ερμηνευτική παρατήρηση – εξήγηση του Ι. Χρυσοστόμου στο χωρίο «Ατινα εστίν αλληγορούμενα» (Γαλ. Δ΄ 24), επιβεβαιώνει την Αγιοπνευματική υπόσταση της ερμηνείας του.
Αφού ο Ι. Πατήρ διατρέχει την ιστορική εικόνα και τη θεολογική αναφορά του Απ. Παύλου στις προδιατυπώσεις της Π. Διαθήκης (Σάρα - Αγαρ), έρχεται στον Προφήτη Ησαΐα και ερμηνεύει την αλληγορία (όπως την χαρακτηρίζει).
Τονίζει σχετικά: «Τις ουν η στείρα και τις η έρημος προ τούτου; Ουκ εύδηλον (φανερό) ότι η εξ εθνών Εκκλησία της του Θεού γνώσεως απεστειρημένη; Τις δε η του άνδρα έχουσα, ουκ εύδηλον ότι η συναγωγή;».
Αλήθεια, από πού πληροφορήθηκε ο Ι. Πατήρ, ότι πρόκειται για την «εξ Εθνών Εκκλησία» και για την «συναγωγή»;
Αναμφίβολα, το αόρατο χρονολόγιο της Ερμηνείας του είναι καρπός φωτισμού, νήψεως και προσευχής.
Σήμερα, οι «ερμηνευτικές σχολές» και οι Οργανωσιακές εκφράσεις της (Αδελφότητες, Σύλλογοι), γιατί σιωπούν στην Μετα-πατερικότητα της θεσμικής Εκκλησίας, που ψήφισε θετικά – υπέρ της «ψευδο-συνόδου» της Κρήτης;
Γιατί οι «Ερμηνευτικές σχολές», ορισμένων πανεπιστημιακών διδασκάλων, που ερευνούν σε βάθος τη Γραφή (όπως ισχυρίζονται), δεν την υπερασπίζονται έναντι του Οικουμενισμού που την διαστρεβλώνει;
Αυτές οι Οργανωσιακές αδελφότητες και οι «ερμηνευτικές σχολές», που αγαπούν τη γραφή και το κήρυγμα, δεν βλέπουν τον Οικουμενισμό στις Μητροπόλεις τους, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Θεσσαλονίκη με τον επίσκοπο κ. Άνθιμο;
Η Αγία Γραφή δεν ομιλεί περί φανερής ομολογίας και κολάσεως;
Είναι ανάγκη, οι «Ανώνυμοι» των ιστολογίων, να εμφανίσουν ένα νέο, επώνυμο πρόσωπο, Ορθόδοξης αντίστασης στην παναίρεση του Οικουμενισμού.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Ανάληψη, η δοκιμασία του λογικού τουΦώτη Κόντογλου

Ανάληψη, η δοκιμασία του λογικού 

του  Φώτη Κόντογλου


Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με το υπερφυσικό. Δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, και πολύ περισσότερο δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει τίποτα έξω από τους φυσικούς νόμους. Όχι μοναχά ο άθρησκος άνθρωπος, μα κι αυτός που λέγει πως είναι Χριστιανός, κι αυτός δεν πιστεύει στα υπερφυσικά. Ο Χριστιανισμός έχει γίνει για πολλούς ένα σύστημα λογικό και ηθικό, ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση με τη λογική τους. Ενώ η βάση της θρησκείας αυτής είναι το υπερφυσικό, οι σημερινοί Χριστιανοί κρατήσανε απ’ αυτή ό,τι δεν χρειάζεται την πίστη για να το παραδεχθούνε, κι ό,τι είναι αποκαλυπτικό το πετάνε ή το παρασιωπούνε.
Αλλά, αληθινός Χριστιανός δεν είναι κανένας αν δεν εξοικειωθεί με το θαυμαστό και το υπερφυσικό. 

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017


δού τί συν-πέγραψε παγγέλων τό "Πάτερ μν" ες τάς λειτουργίας το πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου αρετικός πάπας Ρώμης μετά το συναδέλφου του πάπα καί πατριάρχου τν αρετικν Κοπτν (μονοφυσιτν) τς Αγύπτου



νέα ντίχριστος κκλησία,

το παναιρετικο Οκουμενισμο,

εναι πλέον παροσα, μέ σάρκα καί στά!


πό Δημ. Κ. ναγνώστου, Θεολόγου

Ἐκ τῶν κατωτέρω προκύπτει ὅτι ἡ ἀντίχριστη ὁμολογία τῆς νέας ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἤδη διαμορφωμένη. Ἰδού τά κύρια ἄρθρα τῆς ἀντιχρίστου πίστεώς της ἤ τό νέο σύμβολο τῆς πίστεως:



1. Ὑπάρχουν πολλές Ἐκκλησίες καί ὄχι μία. Ἡ μία Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ Χριστός ἤ τό μυστικό σῶμα του, ἐμπεριέχει ὅλες τίς ἐπιμέρους Ἐκκλησίες, τά δέ μέλη αὐτῶν χρειάζεται νά προχωρήσουν (καί) στήν πλήρη ἑνότητα τους ἐν αὐτῆ.



2. Τόν θρόνο τοἉγίου Πέτρου τόν κατέχει μόνον ἕνας, ὁ πάπας Ρώμης, ἐνῶ ἄλλους θρόνους μποροῦν, ἐπί τοῦ παρόντος, νά τούς ἔχουν περισσότεροι τοῦ ἑνός, ὅπως π.χ. τοῦ Ἁγίου Μάρκου τόν ἔχει καί ὁ ὀρθόδοξος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί ὁ μονοφυσίτης Πατριάρχης Αἰγύπτου.



3. Τίς Οἰκουμενικάς Συνόδους δέν εἶναι ὑποχρεωτικόν κανείς νά τίς δέχεται ὅλες, ἀλλά μπορεῖ νά ἐπιλέγει μέ ποιές συμφωνεῖ καί νά μή δέχεται τίς ὑπόλοιπες.



4. Πλήρης κοινωνία καί ἑνότης τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία ἔχει ὡς στόχο καί ἀπώτερο σκοπό ὁ Οἰκουμενισμός, δέν (θά) σημαίνει συμφωνία στήν Πίστη, ἀλλά ὁρατή ἑνότητα μέ διατήρηση τῆς διαφορετικότητος τῆς καθεμιᾶς (καί) στήν Πίστη. Αὐτή (ἡ ἑνότης) δέ, θά ἐπιτευχθεῖ μέ νέους τρόπους πού θά ὑποδείξει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία.



5. Περί Πίστεως εἶναι ἀρκετό νά ἐξασφαλίζεται ἕνα μίνιμουμ συμφωνίας στά βασικά στοιχεῖα της, ὅπως εἶναι ἡ πίστη στόν Τριαδικό Θεό, στόν Χριστό, στά ἑπτά μυστήρια καί στήν Θεοτόκο.



6. Τό βάπτισμα τῆς κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας καθιστᾶ μέλη τοῦ Χριστο (ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία) τά μέλη τῆς κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας.



7. ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι εὐχή τοῦ Χριστο ("ἵνα πάντες ἕν ὦσι") καί θά ἐκφρασθεῖ προσεχῶς ἐναργέστερα μέ τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες.



8. Κάθε Ἐκκλησία ἔχει τήν "εἰδική" παράδοσή της, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίσουν καί ἀναγνωρίσουν οἄλλες Ἐκκλησίες, μέ τή μελέτη καί τίς ἀνταλλαγές στούς τομεῖς: πατρολογίας, ποιμαντικῆς, κατηχήσεως, μοναχισμοῦ καί κοινοτήτων.



9. Ὅσοι φονεύονται ἤ μαρτυροῦν ὡς Χριστιανοί προερχόμενοι ἀπό διάφορες Ἐκκλησίες εἶναι πλέον οἰκουμενικοί μάρτυρες καί κοινοί ἅγιοι μάρτυρες τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας,  στήν ὁποία ὅλες ἀνήκουν.



10. Τό βάπτισμα ὅλων, δηλαδή τῆς καθεμιᾶς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζεται ὡς κοινό μυστήριο καί δέν ἐπαναλαμβάνεται σέ ὅποιον ἐπιθυμεῖ νά ἀλλάξει Ἐκκλησία.



Τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα προφανῶς προκύπτουν ἐκ τοῦ παρατιθεμένου κοινοῦ κειμένου Πάπα καί Κοπτῶν Αἰγύπτου, ἐπιβεβαιώνουν τραγικά τήν ἀποστασία τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τήν ἐκ μέρους των πλήρη καί συνειδητή ἀμνήστευση ὅλων τῶν αἱρέσεων. 
Τά κατωτέρω συγκροτοῦν τήν νέα κοινή πίστη ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν καί, βεβαίως, τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἐσχάτως σέ πανορθόδοξο ἐπίπεδο ἐπεκύρωσαν ὅλα αὐτά συνοδικῶς στήν περιβόητη δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης (Κολυμπάρι Χανίων, Ἰούνιος 2016).

================================
Τό κοινόν νακοινωθέν

τν Πάπα Φραγκίσκου, Πάπα το Βατικανο, καί το Πάπα Ταουάνδρος, τς Κοπτικς (μονοφυσιτικς) "κκλησίας"


ΣΗΜΕΡΑ 
Η ΑΓΙΑ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ 
ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΧΩΡΙΣ… ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΤΖΑΜΙΑ!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Σε νέα πρόκληση σαν ένα ακόμη βήμα για την ολοκληρωτική ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης, προχώρησαν ομάδες Τούρκων μουσουλμάνων που ζητούν τώρα να απαγορευτεί όσοι επισκέπτονται το μεγάλο αυτό μνημείο και σύμβολο της ανατολικής χριστιανοσύνης, να εισέρχονται χωρίς να… βγάλουν τα παπούτσια τους!!!

Η κίνηση αυτή οργανώθηκε από την νεολαία του ισλαμικού κόμματος Saadet Partisi, για την 564ης επέτειο της άλωσης της Πόλης, με το χαρακτηριστικό σύνθημα, «Camiye Ayakkabı İle Girilmez», δηλαδή δεν επιτρέπεται να εισέρχεστε στο τζαμί με τα παπούτσια.

Μάλιστα οι οργανωτές αυτής της νέας πρόκλησης για την Αγία Σοφία, έκαναν διαδήλωση και εισέβαλλαν οικογενειακά και επιδεικτικά μέσα στον χώρο του ναού, βγάζοντας τα παπούτσια τους για να τονίσουν την μετατροπή του ναού και τυπικά σε μουσουλμανικό τέμενος.
Εμείς θα τα βγάζουμε ;;;
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΟΥΣ Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΗΣ… ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Έκπληκτοι οι Τούρκοι ερευνητές και οι κάτοικοι της ιστορικής βυζαντινής πόλης της Νίκαιας, αντίκρισαν ένα πρωί να εμφανίζεται στην λίμνη της περιοχής και κάτω από την επιφάνεια του νερού, ο σκελετός μιας μεγαλοπρεπής βυζαντινής ελληνορθόδοξης εκκλησίας. Σημάδια των καιρών ;

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου αλλά και των εφημερίδων, Milliyet και Zaman, οι πρώτοι που αντιλήφτηκαν την ύπαρξη των θεμελίων αυτή της ιστορικής βυζαντινής εκκλησίας ήταν οι πιλότοι κάποιου αεροπλάνου που πραγματοποιούσε πτήση πάνω από την λίμνη. Οι πρώτες αναφορές των ίδιων των Τούρκων κάνουν λόγο για την ιστορική μεγάλη εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στον άγιο Πέτρο και η οποία κτίστηκε τον τέταρτο αιώνα, ήταν δηλαδή από τους πρώτους μεγάλους ναούς που κόσμησαν στην συνέχεια όλη την ελληνορθόδοξη χριστιανική Μικρά Ασία. Οι πρώτες πληροφορίες για το ιστορικό αυτό κτίσμα που έμεινε κάτω από την επιφάνεια της λίμνης, είναι ότι βρίσκεται 20 περίπου μέτρα από την ακτή και σε βάθος δυο μέτρων από την επιφάνεια της λίμνης.

Όπως ανέφερε σχετικά ο πρόεδρος του Αρχαιολογικού Tμήματος του πανεπιστημίου Uludağ της Προύσας, Mustafa Şahin, στο μέρος αυτό όπου βρέθηκαν τα ερείπια της εκκλησίας έπρεπε να βρίσκονταν επίσης το κτίριο της τοπικής βουλής επί ρωμαϊκής εποχής. Δίπλα ακριβώς από αυτό το κτίριο είχε κτιστεί αυτή η μεγαλοπρεπή εκκλησία που όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες πρέπει να δέσποζε σε όλη την περιοχή. Τα πρώτα ιστορικά στοιχεία που προβάλουν οι Τούρκοι είναι ότι η ανέγερση αυτού του ναού έγινε αμέσως μετά την επικράτηση το 313 από τον Μέγα Κωνσταντίνο του χριστιανισμού. Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός σηματοδότησε την ανέγερση και άλλων περικαλλών ναών σε όλο το μήκος και το πλάτος της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσε εκείνη την περίοδο ο πυκνότερος χριστιανικός πληθυσμός από όλες τις ρωμαϊκές επαρχίες.
Ο ναός λέγεται ότι από τον μεγάλο σεισμό του 740 που έπληξε την ευρύτερη περιοχή είχε πάθει μεγάλες ζημιές και στη συνέχεια ανακαινίστηκε στην νεότερη του μορφή. Προφανώς οι διάφοροι σεισμοί που έγιναν στο παρελθόν στην περιοχή της Νίκαιας, όπως ο μεγάλος σεισμός του 1999, βύθισαν την εκκλησία κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Σήμερα και κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες, ο ναός επανήλθε στην επιφάνεια σε μια αεροφωτογράφιση από ένα τουρκικό αεροπλάνο που πετούσε πάνω απ την λίμνη.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πληροφορίες η Νίκαια ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά κέντρα από την πρώτη περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας και όπως είναι γνωστό εκεί έγινε η πρώτη μεγάλη οικουμενική σύνοδος των χριστιανών. Το κτίριο της τοπικής γερουσίας, (Senato Saray), όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι Τούρκοι, κτίστηκε το 325. Πολύ κοντά κτίστηκε ο μεγάλος ναός της αγίας Σοφίας που σώζεται μέχρι σήμερα αλλά οι Τούρκοι πριν από δυο χρόνια τον μετέτρεψαν σε τζαμί.
Οι διάφορες μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής, όπως ανέφερε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Προύσας, Bedri Yalman, έλεγαν ότι οι ψαράδες εδώ και καιρό έβλεπαν κάποια περίεργα ερείπια να βρίσκονται στον βυθό της λίμνης χωρίς όμως να δώσουν σημασία για την ιστορική και αρχαιολογική τους αξία. Ξαφνικά μια τυχαία πτήση από ένα τουρκικό ερευνητικό αεροπλάνο που χαρτογραφούσε την περιοχή ανακάλυψε τον ιστορικό αυτό ελληνορθόδοξο χριστιανικό ναό. Οι πρώτες φωτογραφίες που βγήκαν στην δημοσιότητα δείχνουν το μεγάλο μέγεθος αυτού του ναού βασιλικού ρυθμού. Όπως διαπιστώνουν και οι Τούρκοι ερευνητές, είναι μεγαλύτερος και από την αγία Σοφία, γεγονός που δείχνει την μεγάλη ιστορική αλλά και θρησκευτική αξία του. Ο ναός αυτός θεωρείται ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά κέντρα όλης της Μικράς Ασίας και για τον λόγο αυτό θα προσήλκυε πολλούς προσκυνητές από πολλές περιοχές.
Άγνωστο είναι το πότε ακριβώς βυθίστηκε κάτω από την επιφάνεια της λίμνης, αλλά το σημαντικότερο είναι πως εντελώς απροσδόκητα εμφανίστηκε ξανά για να δείξει για άλλη μια φορά πως η ελληνορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα της Μικράς Ασίας ποτέ δεν χάθηκε και ακόμα και σήμερα με διάφορα «σημάδια» εκπλήσσει ακόμα και τους ίδιους τους σημερινούς κατοίκους της.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου