Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ (πρωινες ωρες) ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ. Παραμεινατε στο ακουστικο σας.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ (πρωινες ωρες) ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ  ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ.
Παραμεινατε στο ακουστικο σας.
=========================

                         ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ





Ω αστροπελεκι του Θεου, 
αθανατε Αυγουστινε, 
ο λογος σου ο ζωντανος 
σχιζει ακομα και τα βραχια.



H Oρθοδοξια εχει αναγκη από δυο πραγματα. 
Να ζωντανεψουμε το δενδρο αυτό, να το ποτισουμε με τα δακρυα των μετανοουντων, ολων μας ανεξαιρετως και ακομα να το ζωντανεψουμε με το Αιμα των Μαρτυρων. 
Αιμα και Δακρυα. 
Και θα ζωντανεψη παλι η Εκκλησια.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ. Παραμεινατε στο ακουστικο σας.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ  ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ.
Παραμεινατε στο ακουστικο σας.
=========================


Ο πατηρ Θεοδωρος Ζησης για την Αποτειχισι και την Διαστολη κληρικων και λαϊκων, απο τους Οικουμενιστες.

 

Πάντως ἡ ἀκροτελεύτια συμβουλή σας νὰ μὴ συμβάλλω εἰς «τὴν δημιουργίαν «ἀποτειχί-σεων», «σχισμάτων» καί «ἀνταρσιῶν»», πρᾶγμα πού «τυγχάνει ἀντικανονικὸν καὶ ἐκκλη-σιολογικῶς ἀπαράδεκτον», ἀποδεικνύει ὅτι δὲν γνωρίζετε δυστυχῶς τὶ σημαίνουν αὐτοὶ οἱ ὅροι καὶ δὲν ἐπιθυμῶ τώρα ὡς πανεπιστημιακὸς διδάσκαλος νὰ σᾶς τοὺς ἀναλύσω. 
Ἐπισημαίνω ἁπλῶς ὅτι ἡ «ἀποτείχισις», τὴν ὁποία ἐπαινεῖ ὁ ΙΕ´ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου (861), δηλαδὴ ἡ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεση ἐπισκόπου, καὶ τὴν ὁποία συνιστᾶ σύνολη ἡ προηγούμενη καὶ ἡ ἑπόμενη Πατερικὴ Παράδοση δὲν ἔχει καμμία σχέση οὔτε μὲ τό «σχίσμα», οὔτε μὲ τήν «ἀνταρσία», μὲ τὰ ὁποῖα τὴν τσουβαλιάζετε ἢ ἀμαθῶς ἢ σκοπίμως. 
Σχισματικοὶ καὶ ἀντάρτες εἶναι οἱ ὑποστηρίζοντες τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 
Διαβᾶστε, παρακαλῶ, τὸν Ἱερὸ Κανόνα περι Αποτειχισεως.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ


ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ.


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ 


Κγ΄
Ἡ δεύτερη ἐξορία
     Τό 1996 ὑπῆρξε καί ἕνα ἄλλο μεγάλο φορτίο θλίψης γιά τόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Ὁ ἀγαπητός ἀδελφός του καί συναγωνιστής του, Λαρίσης Θεολόγος, περπατοῦσε τά τελευταῖα βήματα τῆς ἐπίγειας ἁγιασμένης ζωῆς του. Μετά τήν σοβαρή ἐπέμβαση τόν Δεκέμβριο τοῦ 1995 οἱ προβλέψεις τῶν γιατρῶν γιά τήν ὑγεία του ἦταν δυσοίωνες. Καί ὁ Λαρίσης Θεολόγος προχωροῦσε καί μέ ἕνα ἀκόμα σταυρό, αὐτόν τῆς ἀσθενείας του.
     Τά πρῶτα δείγματα ὅτι πλησιάζει τό τέλος δόθηκαν τόν Φεβρουάριο τοῦ 1996, λίγο μετά τήν διάσκεψη στό Σ.τ.Ε. γιά τίς προσφυγές τῶν τριῶν μητροπολιτῶν. Τό ἀποτέλεσμα τῆς διάσκεψης ἔγινε γνωστό στά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας. Τίς μέρες ἐκεῖνες ἔγινε εἰσαγωγή τοῦ Λαρίσης Θεολόγου στό νοσοκομεῖο τῆς Λαρίσης μέ καρδιακά προβλήματα καί ἀφοῦ παρέμεινε μερικές μέρες ξαναβγῆκε. Ἡ δημοσίευση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Σ.τ.Ε. (14-6-1996) τόν βρῆκε σέ μεγάλη ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας του. Στά μέσα Ἰουλίου, πού ὁ καταπατητής τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου τῆς Λάρισας πῆρε καί τό διάταγμα καί ἦρθε στή Λάρισα νά λειτουργήσει πανηγυρικά(!), ὁ Λαρίσης Θεολόγος βρισκόταν βαριά ἄρρωστος στό νοσοκομεῖο. Ἔτσι στίς 31 Ἰουλίου 1996 ὁ μαρτυρικός ἐπίσκοπος μέ τή γαλήνια μορφή καί τό χαριτωμένο χαμόγελο κοιμήθηκε στήν μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας τοῦ γενικοῦ νοσοκομείου Λαρίσης καί παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριο.
     Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του ἦταν μιά σύνοδος ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, μοναχῶν καί πλήθους λαοῦ πού ξεκίνησαν ἀπό ὅλα τά σημεῖα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας γιά νά ἀποδώσουν τιμή στόν ἅγιο καί ἀγωνιστή ἱεράρχη. Στήν νεκρώσιμη αὐτή ἀκολουθία ἔσπασε ἕνα ἀπόστημα πού ταλαιπωροῦσε τό ἱεραρχικό σῶμα. Ἡ ἁγία μορφή τοῦ Θεολόγου ἥλκυσε μητροπολίτες νά τολμήσουν, ἀψηφώντας τόν κίνδυνο καί τίς συνέπειες, νά ἔρθουν καί νά τελέσουν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία μαζί μέ τούς διωκόμενους καί «ἀκοινώνητους» ἱεράρχες Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί Ἀττικῆς Νικόδημο. Μαζί μέ «ἀκοινώνητους» ἐπισκόπους προσευχή γιά τήν ψυχή ἑνός ἐπίσης «ἀκοινώνητου» -πού ὅμως στήν ἐξόδιο ἀκολουθία του συνήγαγε «ἐπί τῷ αὐτῷ» ὅλη τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία! Σημειωτέον ὅτι οἱ μητροπολίτες Σιδηροκάστρου Ἰωάννης, Καρυστίας Σεραφείμ, Κιλκισίου Ἀπόστολος, Κονίτσης Ἀνδρέας καί ὁ μητροπολίτης Εὐρίπου Βασίλειος, πού μετεῖχαν μαζί μέ τούς Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί Ἀττικῆς Νικόδημο στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, μετά ἀπό καταγγελία τοῦ Ἰγνατίου Λάππα (πού βιάστηκε, λίγες μέρες πρό τοῦ θανάτου τοῦ Λαρίσης Θεολόγου, νά δηλώσει καί νά παρουσιασθεῖ πανηγυρικά νόμιμος μητροπολίτης), βρέθηκαν νά διώκονται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο (τούς ζητήθηκαν ἐξηγήσεις, ὁρίσθηκε ἀνακριτής, τούς κάλεσε νά ἀπολογηθοῦν κ.ἄ). Στό τέλος, ἕνα χρόνο μετά καί πλέον, μέ νέα ἀπόφαση τῆς Συνόδου, σταμάτησε ὅλη αὐτή ἡ δίωξη ἐκφοβισμοῦ.
     Στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Λαρίσης Θεολόγου ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος συντετριμμένος γιά τήν ἀπουσία τοῦ τόσο ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ προσέφερε «θυμίαμα, στόν ἱερομάρτυρα τῆς Λαρίσης Θεολόγο» τά παρακάτω λόγια: 


«Ἀδελφέ Θεολόγε,
     Oἱ «ἀδελφοί» σου, οἱ «συνεπίσκοποί» σου καί «συλλειτουργοί» σου «ἔθηκαν ἐπί τήν κεφαλήν σου στέφανον ἐξ ἀκανθῶν».
     «Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος», ἀποτύπωσε, ἀνεξίτηλη, στή συνείδησί του τήν εἰκόνα σου, πλαισιωμένη μέ τό φωτοστέφανο τοῦ ἁγίου.
     Kαί «τό ἀρνίον, τό ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον» (Ἀποκάλυψ. ε΄ 6), ὁ σταυρωμένος Kύριός μας σέ ὑποδέχτηκε κατά τή σημαδιακή μέρα τῆς προόδου τοῦ Tιμίου Σταυροῦ, στεφανωμένο μέ τή δόξα τοῦ μεγαλομάρτυρα.
     Eἰκοσιδυό ὁλόκληρα χρόνια βημάτισες στήν κοιλάδα τοῦ θανάτου. Γεύτηκες τό ἀνάδελφο τῶν «ἀδελφῶν». Tό ἄσβεστο μῖσος τῶν «κηρύκων τῆς ἀγάπης». Tόν πόλεμο τῶν «λειτουργῶν τοῦ Mυστηρίου τῆς εἰρήνης». Tίς σκληρές καταδίκες. Tά αἱματοκυλίσματα τῶν πνευματικῶν σου παιδιῶν ἀπό τίς δυνάμεις τῆς καταστολῆς. Tά σπρωξίματα στούς τόπους τῆς προσφορᾶς τῆς ἀναίμακτης ἱερουργίας. Tίς ἀπειλές. Tίς συκοφαντίες. Tήν πληρωμένη παραπληροφόρησι.
     Kαί σύ ἔμεινες ἄτρωτος. Ἀνίκητος. Διατήρησες τήν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς. Kαί τό ἀφοπλιστικό χαμόγελο.
     Mέσα στόν πόνο, μέσα στήν ὀδύνη, μέσα στίς ἐκρήξεις τοῦ μίσους καί στήν ὁρμή τῆς χλεύης, ἀντιπρόσφερες τό λόγο τῆς εἰρήνης καί τό χαμόγελο τῆς ἀγάπης. Tό μεγάλο αὐτό χάρισμα, μέ τό ὁποῖο σέ προίκισε ἡ θεϊκή Ἀγάπη. Tό σκόρπισες μέ ἐπισκοπική μεγαλοπρέπεια στούς δημίους σου. Kαί τό χάρισες, μέ πατρική στοργή στό πληγωμένο ποίμνιό σου.
     Περπάτησες, φορτωμένος τό βαρύ σταυρό σου, χωρίς νά ἐπιτρέψεις στήν ψυχή νά ἀποθηκέψη τήν πικρία καί χωρίς νά παραχωρήσης στά χείλη σου νά σχηματίσουν τήν ἔκφρασι τῆς ὀδύνης. Oἱ ἐχθροί σου ἔδειχναν στυφό πρόσωπο. Ἀλλά στή δική σου ὄψι ἀντιφέγγιζε ἡ ἁγνότητα, τό ἀτάραχο βάθος, ἡ οὐράνια ἠρεμία. Oἱ δήμιοί σου ἔσφιγγαν τά χείλη, γιά νά σοῦ ἐπιτεθοῦν. Kαί σύ ἀπαντοῦσες σά νά βρισκόσουνα στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γενησαρέτ ἤ στό ὄρος τῆς Mεταμορφώσεως.
     Ἐκεῖνοι πού ἔσκυβαν γιά νά ἀσπαστοῦν τό τίμιο, ἀρχιερατικό σου χέρι ἀποκρυπτογραφοῦσαν τό ψυχικό σου κλῖμα καί συγκλονίζονταν. Ἔνοιωθαν νά μεταγγίζεται μέσα τους τό θησαύρισμα τῆς γαλήνης σου. Kαί ζοῦσαν τό θαῦμα καί τό θάμβος. Ψηλαφοῦσαν τή μυστική κοινωνία σου μέ τόν Σταυρωμένο Kύριο. Kαί ἔσκυβαν γιά δεύτερη φορά νά σέ ἀσπαστοῦν σάν γνήσιο πατέρα.
     Tό χαμόγελό σου ἦταν ἡ δύναμι τῆς ποιμαντικῆς σου. Δέν ἄναψες γύρω σου φῶτα. Δέν προκάλεσες δημοσιογραφικές καμπάνιες. Δέν πλήρωσες κονδυλοφόρους. Δέν φόρεσες φανταχτερά ἄμφια. Δέν πρόσφερες καί δέν ἀποδέχτηκες κολακεῖες. Xαμογέλασες μέσα στή σκοτεινιά τοῦ διωγμοῦ. Προσευχήθηκες στήν ἐρημιά τῆς ἐξορίας. Ἔδωσες τό στῖγμα τοῦ ἀληθινοῦ ποιμένα. Πού «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι΄΄11). Ἔγινες ὁ σημαιοφόρος τῆς Ἀρχιερωσύνης. Tό πρόσωπο τῆς ἀναφορᾶς, γιά τούς ποιμένες τῆς τρίτης χιλιετίας.
     Στάθηκες δίχως ἐπιτήδευσι καί δίχως ἰδιοτέλεια κοντά στό λαό. Ἔδειξες πηγαία μετοχή στή χαρά. Kαί ἄνοιξες ἕνα παράθυρο ἐλπίδας στή βαρυχειμωνιά τοῦ πόνου. Kαί ὁ λαός ἀναγνώρισε στό πρόσωπό σου τό χρυσάφι, πού λάμπει. Tήν ἡλιαχτίδα, πού φωτίζει τή σκοτεινιά. Tό ἄρωμα, πού μεταγγίζει τήν εὐφροσύνη τοῦ παραδείσου.
     Ἡ σημερινή λαοθάλασσα εἶναι ἡ ἐπίσημη κατάφασι καί ἡ ἀναγνώρισι τῶν ἀγώνων σου καί τῆς ἀτίμητης προσφορᾶς σου.
     Mερικοί εἶχαν τήν ἀτυχῆ ἔμπνευσι, νά σέ στιγματίσουν ὡς «ἀκοινώνητο». Ποδοπάτησαν Ἱερούς Kανόνες, κατέλυσαν τήν Eὐχαριστιακή εὐπρέπεια, ἐξευτέλισαν τούς θεσμούς καί τά πρόσωπα καί προσπάθησαν νά σπρώξουν τό τίμιο πρόσωπό σου στό περιθώριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Στή χλεύη καί στήν ἀφάνεια. Ἀκόμα καί κατά τή χθεσινή μέρα, πού σύ βρισκόσουνα σιωπηλός κάτω ἀπό τό θόλο τοῦ Nαοῦ καί περίμενες τήν ἐξόδιο προσευχή τῆς Ἐκκλησίας, θεώρησαν πώς ἔχουν τό δικαίωμα νά βεβηλώσουν τή μνήμη σου. Ὅμως, ἀπέτυχαν. Ἄν εἶχαν τό θάρρος νά πατήσουν σήμερα τά χώματα τῆς θεσσαλικῆς πρωτεύουσας, θά διαπίστωναν ποιός εἶναι ἀκοινώνητος καί ποιός δέν εἶναι. Ποιός βρίσκεται θρονιασμένος στήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ποιός εἶναι ἀποβλητος. Ἡ παρουσία τοῦ λαοῦ, μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς, συγκροτεῖ τούτη τήν ὥρα πραγματική Σύνοδο. Σύνοδο «ἐν παροξυσμῷ ἀγάπης» καί «ἐν κοινωνίᾳ Πνεύματος Ἁγίου». Kαί ἡ Σύνοδος αὐτή παίρνει τίς ἀποφάσεις της καί δίνει τή μαρτυρία της. Kαταθέτει τά ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα. Kαί τά συνοδεύει μέ τήν πληροφορία τῆς καρδιᾶς καί μέ τήν ὁμόφωνη ψῆφο τῆς συνειδήσεως. Ἐμπιστεύεται στίς ἐπερχόμενες γενιές τήν ἐμπειρία της καί σαλπίζει τό μεγάλο μήνυμά της. Ὅτι στό τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα, στίς μέρες τῆς περιπέτειας καί τῆς παρακμῆς, περπάτησε στή γῆ μας ἕνας ἅγιος.
     Ὅταν ὁ λαός, ἀπό τή μιά ἄκρη τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ἀπό τή μακρινή Λῆμνο, ἴσαμε τίς βουνοκορφές τῆς Πίνδου καί τούς χρυσούς κάμπους τῆς Θεσσαλίας δίνη τήν ψῆφο του, ὅταν καταθέτη τήν ὁμόφωνη μαρτυρία του, ἡ μαρτυρία αὐτή περνάει στήν ἱστορία. Σβήνει τίς μικρότητες. Kαί ἀφίνει νά λάμψη τό φῶς. Ἀφανίζει τίς πράξεις τῆς σκοπιμότητας. Kαί καθιερώνει τή σεμνή καί σεπτή προσωπικότητα τοῦ ὁσίου Ἱεράρχη. Ἀπωθεῖ τούς διῶκτες. Kαί καθιερώνει τόν καταξιωμένο μάρτυρα.
     Ἀδελφέ Θεολόγε, ἀπό σήμερα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀλλάξουμε τήν ἀναφορά μας στό πρόσωπό σου. Θά κρατήσουμε τήν οἰκειότητα. Ἀλλά θά σοῦ προσφέρουμε «ἐν πλησμονῇ» τήν τιμή. Θά σέ νοιώθουμε πάντα κοντά μας. Ἀλλά θά αὐξήσουμε τό σεβασμό. Θά ἀκοῦμε σταθερά τά βήματά σου πλάϊ μας. Ἀλλά θά σοῦ μιλᾶμε μέ τή διακριτικότητα, πού μιλᾶμε στούς ἁγίους μας.
     Ἀπό δῶ καί πέρα θά ἀπευθυνόμαστε στόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Θεολόγο, πού παρεδρεύει στό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί μεσιτεύει γιά τά πρόσωπα, γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Λάρισας καί γιά τήν οἰκουμένη.
Ἅγιε, ἱερομάρτυς Θεολόγε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
     Μετά τήν προσευχή τῆς τοπικῆς ἀλλά καί τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ψυχή τοῦ ἁγιασμένου ἱεράρχη χιλιάδες ἄνθρωποι λιτάνευσαν τό σκήνωμά του στήν πόλη τῆς Λαρίσης καί τό συνόδευσαν μέ προσευχές καί δεήσεις στήν Ἱερά Μονή Κομνηνείου στό Στόμιο γιά νά τό ἀποθέσουν ἐκεῖ.
     Ἔτσι, ὅταν ὁ ἐπικαθήμενος ἀντικανονικά στό θρόνο τῆς Λάρισας ἦρθε μέ τό διάταγμα στό χέρι νά καταλάβει τό ὀχυρό τῆς μητρόπολης, βρῆκε τόν γνήσιο Πατέρα τῶν Λαρισαίων ἀπόντα, ὄχι γιατί δείλιασε καί ἐγκατέλειψε τό πόστο τοῦ ἀγῶνα, ἀλλά γιατί ὁ Κύριός μας τόν ἐλέησε καί δέν ἐπέτρεψε καί νέο διωγμό καί νέα ἐξορία στόν ἐκλεκτό Του καί τόν κάλεσε, ἕτοιμο, κοντά Του.
     Δέν ἔγινε ὅμως τό ἴδιο καί μέ τόν Ἀττικῆς Νικόδημο. Ὁ Θεός τοῦ ἐπιφύλασσε νέους ἀγῶνες, νέους διωγμούς καί ἐξορίες, νέα στεφάνια. Ἀλλά ἄς δοῦμε τήν ροή τῶν γεγονότων. Μετά τήν δημοσίευση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Σ.τ.Ε. στίς 14-6-1996 καί αὐτή τήν ἀκραία δικαστική πλάνη, πού τελέσθηκε μέ συνέργεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καί μάλιστα σέ ἀνώτατο βαθμό, οἱ ἐξελίξεις δέν μποροῦσαν πλέον νά εἶναι εὐοίωνες γιά τόν εὑρισκόμενο στό μητροπολιτικό μέγαρο τῆς Κηφισιᾶς Ἀττικῆς Νικόδημο. Στίς 11-7-1996 δημοσιεύθηκαν στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως τά ἀπό 8-7-1996 Προεδρικά Διατάγματα τῶν μητροπολιτῶν Παντελεήμονος Μπεζενίτη, Ἰγνατίου Λάππα καί Δωδώνης Χρυσοστόμου.
     Ὁ μητροπολίτης Παντελεήμων ἄρχισε σιγά-σιγά μέ δοκιμαστικές κινήσεις νά πολιορκεῖ τήν μητρόπολη Ἀττικῆς στήν Κηφισιά. Στίς 19-7-1996 ἔστειλε τρεῖς ἱερεῖς γιά νά τελέσουν τόν πανηγυρικό ἑσπερινό τοῦ μικροῦ ναϊδρίου στόν περίβολο τῆς μητροπόλεως, τοῦ Προφήτη Ἠλία. Τήν ἡμέρα ἐκείνη εἶχε μαζευτεῖ γιά τόν, ἑσπερινό ἀσυνήθιστα μεγάλος ὄγκος λαοῦ γιά νά συμπαρασταθεῖ στόν διωκόμενο ἐπίσκοπο Ἀττικῆς Νικόδημο. Οἱ ἱερεῖς ἐνημερώθηκαν ὅτι ἐκεῖνος θά τελέσει τόν ἑσπερινό καί, ἄν ἐπιθυμοῦν, μποροῦν νά συμμετέχουν μαζί του. Ἐκεῖνοι ἀποχώρησαν. Δεύτερη ἀπόπειρα, πλέον βίαιη, καταλήψεως τῆς μητρόπολης ἦταν ὅταν ἀντιπροσωπεία ἱερέων καί ἄλλων προσώπων σταλμένων ἀπό τόν Παντελεήμονα ἐπιχείρησαν νά εἰσβάλουν στή μητρόπολη. Εἶχαν μαζί τους καί Εἰσαγγελέα(!), ὁ ὁποῖος δέ λειτουργοῦσε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Δικαιοσύνης (στερεῖτο κάποιας δικαστικῆς ἀπόφασης ἤ κάποιου ἐντάλματος) καί συνόδευε, ἁπλά, τήν ἐπιτροπή γιά δημιουργία ἐντυπώσεων καί τρομοκράτηση τῶν ἐντός τῆς μητροπόλεως. Καί αὐτή ἡ προσπάθεια δέν εὐοδώθηκε. Στή συνέχεια ὅμως ὀργανώθηκε συστηματικά, ἀλλά καί πάλι παράνομα ἡ βίαιη ἔξωση τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου. ΄
     Ἄς παρακολουθήσουμε ὅμως τά γεγονότα. 


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

ΤΙ ΕΓΙΝΕ Η ....ΝΕΑ ΔΕΒΩΡΑ; Η ΘΕΡΜΟΤΑΤΗ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΡΕΛΦ; ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ....ΤΡΕΛΛΑΣ ΤΟΥ 666;


ΤΙ ΕΓΙΝΕ Η ....ΝΕΑ ΔΕΒΩΡΑ;
Η ΘΕΡΜΟΤΑΤΗ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΡΕΛΦ;
ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ 
ΤΗΣ ....ΤΡΕΛΛΑΣ ΤΟΥ 666;




Ο σοφωτατος ανδρας και χριστιανος Βασιλειος Σακκας, που προσφατα αναχωρησε για τους Ουρανους, ειναι ενας απο εκεινους που ερευνησε πολυ καλα ολα αυτα τα ΜΩΡΟΛΟΓΗΜΑΤΑ για το 666 και σε αποκλειστικες συνεχειες καταχωρησαμε. 
Ειναι η ΤΡΕΛΛΑ της εποχης μας, που ακομα και σημερα γυροφερνει τα ανοητα κεφαλια καποιων ανοητων κυριως εκκλησιαστικων ανθρωπων.
Να μολις σημερα καποιος σχολιογραφος, μας εγραψε τα εξης περι του μητροπολιτου Καλαβρύτων Αμβρόσιου οτι συν τις άλλοις είναι και αντιχριστολόγος:
Αντιγράφουμε από το περιοδικό της Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας "Εκκλησ. Διακονια, αρ.236, 10.11.1995

«Με κάθε επιφύλαξι θα επιχειρήσωμε τώρα να παρουσιάσωμε εδώ μια άλλη άποψι για το σεισμό του Αιγίου, που ακούσθηκε αμέσως στην πόλι μας. Είναι περίεργη και πρωτότυπη μαζί. Ούτε και να την απορρίψης μπορείς, ούτε όμως και να την αποδεχθής ανεπιφύλακτα! Μερικοί λοιπόν παρετήρησαν, ότι τόσο τα χρονικά δεδομένα όσο και τα στοιχεία εντάσεως του σεισμού μας δίδουν τον αριθμό του Αντιχρίστου, δηλ. τον αριθμό 666 και μάλιστα δυο φορές. Και ιδού πως: ο σεισμός σύμφωνα με τις επίσημες κρατικές ανακοινώσεις έγινε την 3.15΄ πρωϊνή ώρα, είχε δε ένταση 6.3 βαθμούς της κλίμακος Ρίχτερ. Ο συνδυασμός των αριθμών 3, 15, 6, 3, αν τεθούν σε σειρά, μας δίδει τον αριθμό του Αντιχρίστου. Δηλ. 3+3=6, 1+5=6, 6, ήτοι 666! Αλλά και η χρονολογία του σεισμού μας δίδει για δεύτερη φορά τον ίδιο αριθμό! Και ιδού πως: ο σεισμός έγινε στις 15.6.1995. Ο συνδυασμός των αριθμών 15, 6, 1995, αν τεθούν σε σειρά, μας δίδουν πάλι τον αριθμό 666 ως εξής: 1+5=6, 6, 1+9+9+5=24 και 2+4=6!»! Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε κανένα σχόλιο, παρά να επαναλάβουμε το ρητό: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου».
Ο Βασιλειος Σακκας, περιεγραψε μια μοναδικη εμπειρια του απο καποια συγκεντρωσι 3εξαρηδων της Αθηνας οπου πρωτοστατουσε η ...Νεα Δεβωρα Μαρια Δουρακη, πρωην τραγουδιστρια, πρωην ηθοποιο, κ.α. 
Ασφαλως και σημερα οι διαφοροι ερμηνολογοι και προφητολογοι της Ιερας Αποκαλυψεως, που  ερμηνευουν ως ακριβεστατοι αυθεντες τα εσχατα και τις μερες του Αντιχριστου που τις γνωριζει μονο ο Θεος και ουδεις σημερινος "προφητης" ή ανθρωπος που διακατεχεται απο τις εμμονες ιδεες των ημερων του Αντιχριστου, δεν διαφερει απο ολους τους τρομολαγνους του 666.
Απολαυστε την περιγραφη αυτης της συγκεντρωσης απο την πεννα του Σοφωτατου Βασιλειου Σακκα. 

Πρὶν ἀπὸ καιρὸ εἶχα βγῆ ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο καὶ παρόλο ποὺ σερνόμουνα, ἀπεφάσισα νὰ πάω ἐνάντια στὴν γνώμη τῶν δικῶν μου, καὶ νὰ παρευρεθῶ στὴν ἐκδήλωση τῆς κ. Δουράκη στὸ Κάραβελ. Ἔμεινα ἐκεῖ ἕξι μὲ ἑπτὰ ὧρες. Οἱ δικοὶ μου πῆγαν νὰ τρελλαθοῦν καὶ πήρανε τοὺς δρόμους νὰ μὲ βροῦνε. Ἀλλὰ εἶπα στὸν ἑαυτόν μου, εἶναι καθῆκον μου νὰ πάω, διότι πιστώτεροι οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν ὤτων καὶ πρέπει νὰ σχηματίσω τὴν δικὴ μου κρίση καὶ ἀντίληψη περὶ τοῦ θέματος, χωρὶς νὰ ἀδικήσω κανέναν. Ἤτανε ἡ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου ποὺ παρευρέθηκα σ’ ἕνα τέτοιο φαινόμενο ὁμαδικῆς ψύχωσης καὶ ὑστερίας. Στὴν ὀθόνη διάφορες εἰκόνες ἄσχετες καὶ ἀσύνδετες, ἀλληλοδιαδεχόντουσαν ἡ μία την ἄλλη, περνώντας ἀπὸ τὴν Ἀγία Βαρβάρα, σὲ ἕνα φίλμ ἐπιστημονικῆς φαντασίας μὲ τὸν Σταλόνε, ἀκολουθοῦσε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μία συνέντευξις προτεσταντῶν παστόρων καὶ ἀκολούθως ἡ Ἁγ. Θεοδώρα κ.ο.κ. Οἱ ἄνθρωποι ἔξαλλοι χειροκροτοῦσαν σὰν τρελλοὶ μὲ ἐπικεφαλῆς ἀντιπροσώπους ἀπὸ τὸ γόχικο ἀλλὰ καὶ νεοημερολογίτικο παπαδικὸ καθὼς καὶ ἕναν Γοχοεπίσκοπο, ποὺ δὲν ξέρω ποιὸς ἦταν. Γιὰ νἆμαι ειλικρινὴς, Ματθαιϊκοὺςς δὲν εἶδα. Βέβαια δὲν βάζω τὸ χέρι μου στὴν φωτιά. Ἴσως νἆταν σὲ καμμιὰ γωνιὰ, ἀλλὰ στὴν βιτρίνα πάντως δὲν ἦταν.
Ὅλοι σὲ κατάσταση ἔξαρσης προσφωνοῦσαν τὴν Δουράκη … “Νέα Δεβόρα”! Ἔρε Ἅγιε Παῦλε μου, ἔλεγα ἀπὸ μέσα μου καὶ ποῦ νὰ ἤσουν τώρα ἐδῶ μὲ κανένα σκουπόξυλο! Ἐγὼ βέβαια ἤμουνα σὰν τὸ γάλλα … μές στὴν μύγα! Σὲ μιὰ στιγμὴ μάλιστα τὰ χρειάστηκα, γιατὶ ἄκουσα πίσω μου κάποιον νὰ φωνάζει πρὸς τὸ μέρος μου : Ὁ κύριος δὲν χειροκροτάει! Ὁ κύριος δὲν χειροκροτάει! Ἔρε λέω, ὧρες εἶναι τώρα νὰ μὲ λυντσάρουν αὐτοὶ ἐδῶ οἱ παλαβοὶ καὶ νὰ νομίζουν καὶ ἀπὸ πάνω ὅτι κάνουν … ὁμολογία πίστεως! Βλέποντας αὐτὸ τὸ φαινόμενο τῆς ὑποκουλτούρας, τοῦ σκοταδισμοῦ καὶ τῆς τυφλῆς θρησκοληψείας εἶπα μέσα μου. Ἐμ πῶς νὰ μὴν προοδεύουν οἱ Γιαχωβάδες καὶ οἱ Πεντηκοστιανίτες; Ὅλες αὐτὲς οἱ χιλιάδες νόμιζαν ὅτι ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν ἀντίχριστο. Ἔρε, κούνια ποὺ τοὺς κούναγε! Αὐτὸ εἶναι κατ’ ἐσὲ “νοῦς Χριστοῦ”; Μμμμμμ!

ΘΑ ΣΤΕΙΛΗ ΤΑ ΜΑΤ ο κ. ΑΝΘΙΜΟΣ;

ΘΑ ΣΤΕΙΛΗ ΤΑ ΜΑΤ 

 ο κ. ΑΝΘΙΜΟΣ;

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ, Προσπαθούν να εμποδίσουν τον π.Νικόλαο Μανώλη να λειτουργήσει κατά την εφημερία του.jpeg

Απο το ιστολογιο Κατανυξις αντιγραφουμε:
 
Όλα τα πνευματικά του παιδιά και πάρα πολλοί ενορίτες του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας είμαστε έτοιμοι να αποτρέψουμε κάθε μητροπολιτική ενέργεια που αποβλέπει στην παρεμπόδιση και απαγόρευση του π.Νικολάου Μανώλη, κατά την εφημερία του, ΣΗΜΕΡΑ  Παρασκευή 24/2 και αυριο Σάββατο 25/2 από τις 7:00-9:00 το πρωί, να λειτουργήσει στον Ιερό Ναό Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας που έχει οργανική θέση.


         Ο ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ





του Δρ. Θεολογιας-Φιλολογιας

Κων. ΣΙΑΜΑΚΗ


Προκειμένου γι τος ποστόλους, θ ξετάσω μερικς νδείξεις, μία γι τος ποστόλους Πέτρο κα ωάννη κα χτ γι τν πόστολο Παλο, π τς ποες βγαίνουν κάποιες μυδρς σχετικς πληροφορίες.
      Στ Κατ Ίωάννην Εαγγέλιον λέγεται τι, ταν τ πρω τς ναστάσεως ο μαθητα Πέτρος κα ωάννης πήγαιναν στ μνμα το Χριστο, μν ωάννης τρεξε πρτος (προέδραμε τάχιον) δ Πέτρος φτασε βαδίζοντας κανονικ στερ’ π λίγο (ω 20,4-6). π’ ατ τν πληροφορία φαίνεται σως μόνο κάποια διαφορ λικίας. κα ς ψαρδες κα ο δυ ταν σκληραγωγημένοι κα λιοκαμμένοι.
      Φρικτ παρανόησι μερικν μαθν ρμηνευτν εναι σχυρισμς τι πόστολος Παλος πέφερε π μι σοβαρ νίατη κι ποκρουστικ νόσο, κα σν τέτοια νόσο του ποστηρίζουν καθένας λλη. παρανοον  λοι τους δυ χωρία του, να τς Πρς Γαλάτας κι να τς Β΄ Πρς Κορινθίους πιστολς του. στ πρτο λέει∙ Ξέρετε καλ τι «δι’ σθένειαν τς σαρκς» σς κήρυξα τ εαγγέλιο τν πρώτη φορά, κα «τν ν τ σαρκ πειρασμόν μου» ατν δν τν «ξεπτύσατε», λλ μ δεχτήκατε σν γγελο το θεο, σν τν ησο Χριστό. …μαρτυρ γι σς τι, ν ταν δυνατν, θ βγάζατε ν μο δώσετε κα τ μάτια σας (Γα 4,13-15). π’ ατ τ τελευταο μερικο φαντάστηκαν τι πασχε στ μάτια του π μι ρρώστια σιχαμερ (γι φτύσιμο). ν τούτοις ατ μν εναι παροιμιώδης κφρασι γενικο νοήματος, πως ταν  λέμε τώρα «τ μπουκιά του π τ στόμα του ταν πρόθυμος ν το δώσ», δν ννοομε πωσδήποτε πενα, λλ κι ποιαδήποτε λλη νάγκη. δ πειρασμς ν τ σαρκί εναι διωγμός. πειρασμν ο πρτοι Χριστιανο  δν λεγαν ατ πο λέμε «πειρασμ» τώρα, δηλαδ κάποια δίψυχη ταλάντευσι μεταξ μαρτίας κα σταθερς πίστεως, κα κυρίως σεξουαλικν ρεθισμάτων δειλ κα λιγόπιστη ντιμετώπισι∙ κάθε λλο∙ ννοοσαν κυρίως τ διωγμ σ μερικς περιπτώσεις τ φτώχεια κα τν νέχεια. σο γι τν κφρασι ν τ σαρκί, πρέπει ν γνωρίζουμε τι σάρκα Παλος συνήθως κα κυρίως λέει τν θνικ κα κοινωνικ ντότητα νς νθρώπου, λ.χ. διότης το κυνηγημένου, το καταζητουμένου, κα το δραπέτου, εναι «σάρξ ν πειρασμ», ν τ νχ κανες τ καύχημα τι εναι ωμαος πολίτης βραος καθαρόαιμος τι δραστηριότης του λη εναι κρατικς ναγνωρισμένη κα νομικς κατωχυρωμένη εναι «σάρξ νδοξος»  κα ξω π κάθε «πειρασμόν». Παλος θέλει ν π τι, ταν γι πρώτη φορ πγε στος Γαλάτας ν κηρύξ τ εαγγέλιο, χι μόνο δν ταν πίσημος, διάσημος, κα πολιτικς κα θρησκευτικς κατωχυρωμένος κα προνομιοχος, λλ’ ταν κα μ νόμιμος, κυνηγημένος, σως κα πρόσφατα μαστιγωμένος, μ μφαν τ σημάδια τς μαστιγώσεως (βλ. κα Γα 6,17). ατος δ τος νθρώπους, πο τος λεγαν κα μαστιγίας, τος περιφρονοσαν  τότε κα τος σιχαίνονταν, κα τος ταύτιζαν μ τος δραπέτες δούλους. τος λεγαν πίσης κα στιγματίας, κα σως ατ παινίσσεται Παλος στ τέλος τς πιστολς του ατς, λέγοντας τι γ τ στίγματα το Κυρίου ησο ν τ σώματί μου βαστάζω. χι μόνο δν ντρέπεται πο εναι στιγματίας κα μαστιγίας, λλ κα τ χαίρεται. ξω μως π’ ατ τν ν Χριστ καύχησι το Παύλου γι’ ατ τ σημάδια του, κόσμος, ταν λεγε γι κάποιον τς λέξεις ατς στιγματίας κα μαστιγίας, ξέφραζε γι’ ατν τν ποτροπιασμό του, σ ν λεγαν μ τ σημεριν φρασεολογία∙ « χι κα ν πιστέψουμε σ’ ατ τ γύφτο, τν καρπαζοεισπράκτορα, τν καταζητούμενο!». κι μως ο  Γαλάτες, πο τν εχαν δ τότε γι πρώτη φορ κα γι πρώτη φορ κουγαν τ χριστιανικ κήρυγμα, παρ’ λη τν λλειψι κάθε γκοσμίου κύρους πίστεψαν στ κήρυγμά του.  κα τν γάπησαν κα τν κτίμησαν μέχρι πο ν το δίνουν κα τ μάτια τους, ν χρειαστ. ατ θέλει ν π.
      Στ δεύτερο χωρίο, μετ τν  παρίθμησι μεγάλων θείων ποκαλύψεών του, Παλος λέει∙ Κα λόγ τν καταπληκτικν μου ποκαλύψεων, γι ν μν περηφανεύωμαι, μο δόθηκε «σκόλοψ τ σαρκί, γγελος σατάν», γι ν μο δίν σβερκιές, γι ν μν περηφανεύωμαι. γι’ ατν παρακάλεσα τν Κύριο τρες φορές, ν μ’φήσ συχο, κι κενος μο επε∙ Σο ρκε χάρι μου∙ διότι δύναμί μου κδηλώνεται σ’ λο τ μεγαλεο της «ν σθενεί» (Β΄Κο 12,7-9). κα τί δν λν δ ο μαθες ρμηνευταί! μέχρι πιληψία, δαιμονισμό, κα εδεχθ σέλγεια σχυρίζονται. προφανς  κρίνουν ξ δίων, κα δν ντέχουν ν φανταστον τν Παλο νώτερο π τ ποκείμενά τους. μεγάλος ρμηνευτς τν αώνων ωάννης Χρυσόστομος κα πολλο λλοι σπουδαοι ρμηνευτα ξηγον τι ατς σατν (= ντιρρησίας, δράστης ντιπράξεως∙ βλ. Μθ 16,23) εναι κάποιος πολ δύσκολος κι πικίνδυνος χθρς το Παύλου, πο τν πιβουλεύεται θανάσιμα, τν κολουθε κατ πόλι, καταστρέφει τ ργο του, κα το εναι δυσαπάλλακτος. γγελοι στ Γραφ λέγονται κα τ’ σώματα πνεύματα, τ για τ πονηρά, κα διάφοροι νθρωποι, δίως κτελεστα νς ργου κα μις ποστολς, τόσο ο γιοι σο κα ο κακοί, λ.χ. προφήτης Μαλαχίας, ωάννης βαπτιστής, ο πίσκοποι τν πτ Μικρασιατικν πόλεων τς ποκαλύψεως κα μάλιστα κα ο δυ κακοί. σατν πίσης λέγεται  π τν Κύριο μι φορ κα Πέτρος, πειδ το φερε ντίρρησι. ατς λοιπν χθρς το Παύλου δυσαπάλλακτος κι πικίνδυνος δν φήνει τν πόστολο ν χαρ τ ργο του νεπιφύλακτα κα ν τ καμαρώσ. κα παρ’ λο πο παρακάλεσε τν Κύριο τρες φορς ν τν παλλάξ π’ ατν τν χθρό, Κύριος το πάντησε∙ «χι∙ σο ρκε χάρι μου∙ δύναμί μου, τσι, μ’ ατς τς συνθκες τς δυναμίας σου (ν σθενεί) κδηλώνεται κα  φαίνεται σ’λο τ μεγαλεο της». τν λέει δ κα σκόλοπα (= γκάθι) τ σαρκί του Παλος, πειδ εναι νθρωπος τς σαρκός του, δηλαδ μοεθνής του βραος, πειδ τν μάχεται μόνο κατ κόσμον, χωρς ν μπορ ν τν βλάψ κα στ τς σωτηρίας του στ ν σζ λλες ψυχς καλοπροαίρετες, κα γι τς δυ ατίες. στς τελευταες πιστολές του Παλος μς δίνει τ νόματα πέντε τέτοιων μεγάλων χθρν του, πο ταν πρώην συνεργάτες του Χριστιανοί, ο ποοι ποστάτησαν∙  εναι ο λέξανδρος χαλκεύς, μέναιος,  Φίλητος, Φύγελλος, κα ρμογένης, πιθανς ουδαοι κα πρν πιστεύσουν κα μετ τν ποστασία τους. Κύριος ντ ν τν παλλάξ π’ ατούς, τος κανε π ναν πέντε. τσι ταν τ θέλημά του. τ ν ρθ πρτος κάποιος θλητής, εναι δόξα∙ λλ τ ν τν ίξουν κατ γς, καθς ρχεται πρτος, κα ν περάσουν λοι π πάνω του ποδοπατώντας τον, κι πειτα π τελευταος κα τραυματισμένος ν σηκωθ, ν τρέξ κα ν τος περάσ πάλι λους κα ν τερματίσ πρτος, ατ εναι μεγάλη δόξα. κι Κύριος μ τέτοια δόξα θελε ν πιτελέσ τ ργο του Παλος, πιστς κα τσάλινος Παλος.
      Στς Πράξεις τν ποστόλων στορεται τι κατ τν πρώτη του ποστολικ περιοδεία, στ Λύστρα τς Μ. σίας, ο ουδαοι λιθοβόλησαν τν Παλο, κι χλος, πο νόμισε τι εναι πι νεκρός, τν συραν ξω τς πόλεως κα τν πέταξαν κάπου σν ψοφήμι. ο  Χριστιανο πγαν ν τν περισυλλέξουν, προφανς γι ν τν θάψουν, λλ, καθς τν περικύκλωσαν, τν εδαν ν χ συνέλθει, ν σηκώνεται, κα φυσικ μετ π τν ενόητη πίδεσι τν τραυμάτων του, ν πηγαίν τν λλη μέρα στ γειτονικ Δέρβη κα ν κηρύττ τ εαγγέλιο, σ ν μν το εχε συμβ τίποτε. ατό, κτς σφαλς π τ μεγάλη πίστι του, δείχνει κι ναν ντρα σπανίας σωματικς ντοχς κα γείας κα πολ σκληραγωγημένο (Πρξ 14,19-20). καθς ταν στ πάγγελμα σκηνοποιός, εχε χέρια σκληραγωγημένα κα σως οζιασμένα∙ ατ παινίσσεται προφανς δείχνοντας κα τ χέρια του, ταν, καθς ποχαιρετάει τος πισκόπους κα πρεσβυτέρους τς φέσου κα τς Μιλήτου, τος τονίζ τι μ τν προσωπική του χειρωνακτικ ργασία συντηροσε τν αυτό του κι λους τος συνεργάτες του, χωρς ν πιβαρύν καθόλου τν κκλησία κα τος μεμονωμένους Χριστιανος γι τς δαπάνες το κηρύγματος κα τν περιοδειν του. Τας χρείαις μου, λέει, κα τος οσι μετ’ μο πηρέτησαν α χερες αται (Πρξ 20,34). στ Β΄ Πρς Κορινθίους πιστολή του, γραμμένη πρίν π τ μέση τς δράσεώς του, παριθμε τς κακουχίες κα κακοποιήσεις πο εχε ποστ μέχρι τότε∙ φυλακ κα ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου πέστη πολλς φορές, διαιτέρως πέντε φορς μαστιγώθηκε μ 39 βουρδουλις κάθε φορ (τότε ο νθρωποι συνήθως πέθαιναν μ’ να μαστίγωμα), τρες φορς ξυλοκοπήθηκε μ όπαλα, μι φορ λιθοβολήθηκε (ννοε πωσδήποτε τ λιθοβολισμ πο ναφέρθηκε παραπάνω),  τρες φορς ναυάγησε κα προφανς γλύτωσε κολυμπώντας σ τρικυμισμένη θάλασσα π ρες, μι φορ κανε μέσα στ θάλασσα να μερόνυχτο, δοιπορίες κανε μέτρητες (λ.χ. Καβάλα –Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη –Βέροια), πάρα πολλς φορς κυνηγήθηκε σ πόλεις, σ παιθρο, σ θάλασσα, π ουδαίους, εδωλολάτρες, κα ψευτοχριστιανούς∙ κόπους ξοντωτικούς, πενες, δίψες πικίνδυνες, γρυπνίες, κρύα πέφερε μέτρητες φορές∙ κα μέσα σ’ λα ατ μεριμνοσε γι τ διοίκησι πολλν κκλησιν. λ’ ατ ξω π τ κήρυγμα κα τ διδαχή (Β΄Κο 11,23-28).  ατς νθρωπος ταν τσάλινος, γερς κα σκληρς σο δν γίνεται λλο. μετ πολλ χρόνια π ττε πο τ λέει ατά, τν παρακολουθομε πς συμπεριφέρεται σ’ να πολύμηνο ναυάγιο π τν Κρήτη μέχρι τ Μάλτα. ποδείχτηκε χι μόνο σωματικ νθεκτικς κα κατάβλητος, λλ γεμτος ασιοδοξία, πο νθάρρυνε κι δινε κουράγιο κόμη κα στος θαλασσόλυκους ναυτικούς ( Πρξ 27,13-14). πέρα π τν νυπολόγιστη πίστι του στν Κύριο νθρωπος ατς εχε κα μι γεία χαλύβδινη. χαλύβδινος λοιπν πόστολος Παλος στν γεία, στν ρτιμέλεια, στν ντοχή, στ σκληραγωγία. στ δ πίστι φθαστος. ντως σκεος κλογς.
      Σ δυ χωρία τς Κ. Διαθήκης φαίνεται ν χουμε νδείξεις κα γι τ νάστημά του. στς Πράξεις τν ποστόλων Λουκς διηγεται τι στ Λύστρα τς Μ. σίας, ταν ο πόστολοι Βαρνάβας κα Παλος θεράπευσαν ναν κ γενετς κουτσό, ο εδωλολάτρες κάτοικοι τος πέρασαν γι θεούς, κι λεγαν τν μν Βαρνάβαν Δία, τ δ Παλον ρμν, πειδ ατς ν γούμενος το λόγου (Πρξ. 14,11-12). ατ δείχνει πωσδήποτε τι Βαρνάβας ταν πι λικιωμένος  κι λιγομίλητος, πως ο εδωλολάτρες φαντάζονταν τ Δία, δ Παλος πι νέος κι μιλητικός, πως φαντάζονταν τν ρμ∙ ατ σφαλς εναι γνωστ κι π λλα σημεα τν Πράξεων. ν σημαίν μως ραγε τ χωρίο ατ κι τι Βαρνάβας ταν ψηλότερος κι Παλος κοντότερος, τι Βαρνάβας ταν πι γεμάτος κι Παλος λεπτότερος; κι ν σημαίν κάτι τέτοιο, ννοεται ραγε τι ταν κα ο δυ ψηλο κι νας ψηλότερος το λλου, κα ο δυ κοντο κι νας κοντότερος το λλου κα ο δυ γύρω στ μέτριο νάστημα; δια μφιβολία πάρχει κα γι τ λεπτότητά τους. ν τέλει π τ χωρίο ατ δν βγαίνει τίποτε κτς π τ σύγκρισι.
      Στ Β΄ Πρς Κορινθίους πιστολή του Παλος παρουσιάζει τ περιφρονητικ λόγια, πο συνήθιζε ν λέ γι’ ατν κάποιος χθρός του κα σαμποταριστς το ργου του στν Κόρινθο, κα στ συνέχεια το παντάει. γράφει∙ Α μν πιστολαί, φησί, βαρεαι κα σχυραί, δ παρουσία το σώματος σθενς κα λόγος ξουθενημένος (10,10-11). βαρεις κα δυνατς ο πιστολς το Παύλου, ναί, λλ παρουσία το σώματος σθενς κα λόγος ξουθενημένος. θ νόμιζε κανες κ πρώτης ψεως, τι στ χωρίο ατ ννοεται τι  Παλος ταν μικρόσωμος κα σχνόφωνος χαμηλόφωνος περίπου σν τ Μωϋσ.  ν τούτοις μία καλλίτερη ξέτασι το σχετικο κειμένου δείχνει τι δν ννοεται κάτι τέτοιο. ξουθενημένος λόγος του λίγο παρακάτω ξηγεται π τν διο τν πστολο, ταν λέ: Ε δ κα διώτης (εμ) τ λόγ, λλ’ο τ γνώσει (Β΄Κο 11,6). ννοεται λοιπν πλς τι Παλος δν ταν ήτορας μ λόγο περίτεχνο τι δν εχε λόγο ψογου λληνιστο. ατ τ βλέπουμε κα σήμερα στς πιστολές του, ν συγκρίνουμε τν δέξια κα πλοϊκ λληνική τους γλσσα μ τν ψογη κα ραία λληνικ τν κειμένων το Λουκ. μία μόνο πιστολ το Παύλου πο χει ψογη κα ραία λληνικ γλσσα, Πρς βραίους, εναι γραμμένη γλωσσικς π τ Λουκ. γλσσα τν λλων 13 πιστολν του, πο εναι δική του, εναι κατώτερη κα λαϊκώτερη. νάλογη θ ταν φυσικ κα προφορικ μιλία του, κι ατ ννοεται μ τν κφρασι ξουθενημένος λόγος∙ δηλαδ λόγος χαμηλς γλωσσικς ξίας. σο γι τν σθεν παρουσίαν το σώματος το Παύλου, κα πάλι δν ννοεται βραχυσωμία καχεκτικότης. σθένεια πο ννοεται εναι ταξικ κα κοινωνική. ννοεται δηλαδ τι Παλος μφανιζόταν κα κυκλοφοροσε φτωχοντυμένος σν νας πλς κα σημος νθρωπος το λαο. νδυμασία του δν εχε τίποτε τ μεγαλοπρεπς κα σπουδαο κα πολογίσιμο, δν τν δειχνε νθρωπο ψηλς κοινωνικς θέσεως∙ κ πρώτης ψεως Παλος μ τ ντύσιμό του δν νέπνεε κανένα δέος. εσχήμονες (Μρ 15,43∙ Πρξ 13,50∙ 17,12), δηλαδ καλοντυμένοι κα λαμπροφορεμένοι, λέγονται στν Κ.Διαθήκη ο πίσημοι κα κοινωνικς σπουδαοι ντρες κα γυνακες τς ριστοκρατίας, ν σ λλα σύγχρονά της κείμενα λέγονται κα επάρυφοι, πειδ τ οχα τους εχαν τς «παρυφές», δηλαδ τς ογιες, διακοσμημένες μ πορφυρ ταινία –μπουρντούρα. Παλος δν μφάνιζε κάτι τέτοιο, λλ’π τ ντύσιμό του φαινόταν νθρωπος τς χαμηλς κοινωνικς τάξεως, σθενής, χωρίς κανένα γκόσμιο κρος.
      Κανένα λοιπν βιβλικ χωρίο δν δείχνει τ νάστημα κα τ μορφ το Παύλου λλου ποστόλου βιβλικο Χριστιανο.
      σο φορ στν κόμωσι το Παύλου, κατ’ ρχν πρέπει ν πιστεύουμε τι κι διος φήρμοζε τ διδαχή του, τι Ατ φύσις διδάσκει μς τι νρ ἐὰν κομ, τιμία ατ στιν (= δια φύσι μς διδάσκει τι ντρας ν χ μακρι μαλλιά, ατ εναι κάτι γι τ ποο πρέπει ν ντρέπεται∙ Α΄Κο 11,14). διότι τότε λοι ο ντρες ο ντως ντρες, κουρεύονταν πως κριβς ο σημερινο ντρες κα μόνο ο μφίβολοι κα ξεδιάντροποι κα «παρ φύσιν» μφανιζόμενοι «ντρες», δηλαδ ο θηλυπρεπες, τρεφαν μακρι μαλλιά. σφαλς Παλος κολουθοσε ατ πο πίστευε κα δίδασκε, κα τ διο γνώριζε κα γι τος λλους ποστόλους κα γι τν Κύριο.
      κτς π τ συνηθισμένο κούρεμα Παλος ναφέρει κα τ σύρριζο κούρεμα κα τ ξύρισμα τς κεφαλς. διος μία φορ κούρεψε τ κεφάλι του σύρριζα στς Κεγχρες τς Κορίνθου (Πρξ 18,18) κα μία τ ξύρισε μαζ μ λλους στ εροσόλυμα (Πρξ 21,24). ατ τ δυ μως ταν λατρευτικ τάματα χα) το Ίουδαϊσμο, πο τ κανε γι κάποιους λόγους τακτικς, χωρς ν πιστεύ στν ποτελεσματικότητά τους στ πνευματικ πράγματα. τ κανε μόνο γι ν βουλώσ τ στόματα μερικν ουδαϊζόντων Χριστιανν πο τν διέβαλλαν συνεχς. δν ταν συνηθισμένη κόμωσι ατο κα τν λλων ποστόλων κα Χριστιανν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου