O MΥΘΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ 666....
του ενδελεχους ερευνητου κ. Βασιλειου Σακκα
5ον
Ἡ Θεία καὶ Ἱερὰ
Γραφὴ, προειδοποιεῖ ὅτι ὅσα προεγράφη πάντα εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη.
Πρέπει λοιπόν νὰ διδασκόμεθα ἀπὸ τὰ μαθήματα καὶ τὶς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος
καὶ νὰ μὴν ἐπαναλαμβάνουμε τὰ ἴδια λάθη. Τὸν 17ο αἰῶνα ἔχομε στὴν
Ρωσία τὸ σχῖσμα τῶν Παλαιοπίστων, τοὺς ὁποίους ὡς γνωστόν κατεδίκασεν ἡ Μεγάλη
Σύνοδος τῆς Μόσχας τοῦ 1666. Σὺν τοῖς ἄλλοις,
μεταξὺ τῶν σχισματικῶν αὐτῶν παρουσιάσθη τεραστία ἐσχατολογικὴ ἔξαρσις καὶ ἀναστάτωσις.
Γι’ αὐτοὺς τὸ 666 ἦταν ὁ Μέγας Πέτρος ἤ ὁ Πατριάρχης Νίκων. Ὁ Μ. Πέτρος δὲν ἦταν κατ’ αὐτοὺς ὁ πραγματικὸς Μ. Πέτρος ἀλλὰ
κάποιος ἑβραῖος Ἀντίχριστος ἀπὸ τὴν φυλὴ Δὰν ποὺ σκότωσε τὸν Μ. Πέτρο καὶ πῆρε
τὴν θέσι του! Τὸ παραλήρημα δὲ ἦταν τέτοιο (ἀνάλογο καὶ τοῦ σημερινοῦ) ποὺ ὅταν
προσπαθοῦσαν ν’ ἀριθμήσουν τὰ ὀνόματα τῶν δύο αὐτῶν προσωπικοτήτων καὶ δὲν ἔβγαινε
ἀκριβῶς 666 ἔλεγαν: Προσέξτε γιατὶ ὁ Ἀντίχριστος ἔβγαλε ὡρισμένες μονάδες ἤ
δεκάδες ἀπὸ τὸ ὄνομά του γιὰ νὰ μᾶς ἀποπλανήσῃ!
Γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου οἱ ἄνθρωποι προέβαιναν σὲ ἐγκλήματα
καὶ ὁμαδικὲς αὐτοκτονίες. Οἱ χρονογράφοι ἀναφέρουν π.χ. ὅτι τὴν 6η Ἰανουαρίου
1679 στὸ Τομπόλσκ αὐτοκτόνησαν ὁμαδικῶς διὰ πυρᾶς 1.700 ἄτομα! Στὶς 24 Ὀκτωβρίου
1687 στὸ Τιοῦμεν αὐτοπυρπολήθησαν περὶ τοὺς τριακοσίους. Στὸ Ἰαροσλάβ, τὸ 1680 ἐκάησαν
περὶ τὰ πέντε χιλιάδες ἄτομα. Στὶς 4 Μαρτίου τοῦ 1687, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν
πνευματικὸ τους ὁδηγὸ μοναχὸν Ἰγνάτιον ἐκάησαν 2.700 ἄτομα καὶ ἄλλα χίλια μὲ ἐπικεφαλῆς
τους τὸν μοναχόν Πίνιμ!
Ὅπως εἶπα καὶ
παραπάνω οἱ ταλαίπωροι αὐτοὶ ἄνθρωποι προτιμοῦσαν νὰ σκοτώσουν τὰ παιδιά τους
καὶ νὰ αὐτοκτονήσουν παρὰ νὰ ἀπογραφοῦν, διότι κατὰ τὴν τότε κινδυνολογία, ἀντίστοιχη
τῆς σημερινῆς, ἡ ἔννοια τῆς ἀπογραφῆς δημιουργοῦσε στὶς ψυχὲς καὶ στὶς
συνειδήσεις τους τὸν ἴδιο ἀποτροπιασμὸ ποὺ αἰσθανόμαστε ἐμεῖς σήμερα ὅταν μᾶς
λένε ὅτι σώνει καὶ καλὰ θὰ μᾶς χαράξουν τὸ μέτωπο καὶ τὸ δεξί μας χέρι! Ἀλλοι
πάλι θεωροῦσαν ὅτι ἀποτελεσματικὸν μέσον ἀντιμετωπίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου ἦταν ἡ σαρκικὴ ἁγνότης. Ἔτσι ὅπως ἀναφέρει ὁ Anatole Leroy – Beaulieu στὴν ἱστορικὴ του μελέτη : L’ empire des Tsars et les Russes (Edition Robert Laffont – Paris 1990 – 1932 p), ὄχι μόνον εὐνουχίζοντo οἱ ἴδιοι καὶ προέτρεπαν καὶ τοὺς ἄλλους
νὰ τὸ κάνουν, ἀλλὰ εἶχαν στήσει καὶ ὑπόγεια ἐργαστήρια ὅπου παρέσυραν τὰ ἀνυποψίαστα
θύματά τους καὶ τὰ εὐνούχιζαν διὰ τῆς βίας, τρομοκρατώντας τα ἀκολούθως ὅτι ἐὰν
τὸ μαρτυρήσουν στὴν ἀστυνομία θὰ τοὺς σκοτώσουν!
Ἐκμεταλλευόμενοι
τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων γιὰ κάθε τὶ τὸ ἄγνωστο καὶ πρωτόγνωρο, ἔλεγαν ὅτι οἱ
πατάτες εἶναι ἡ τροφὴ τοῦ ἀντιχρίστου μὲ τὴν ὁποία θὰ μολύνη τοὺς ἀνθρώπους καὶ
ὅτι ἡ πατάτα ἦταν ὁ ἀπηγορευμένος καρπὸς ποὺ ἔδωσε ὁ ὄφις στοὺς Πρωτοπλάστους! Ἀλλὰ
καὶ ἡ ζάχαρι, ὁ καφές καὶ τὸ τσάϊ ἦταν ἀπηγορευμένα
καὶ ἀκάθαρτα μεταξὺ τῶν Παλαιοπίστων!
Χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου ἦταν τὰ τρία δάκτυλα μὲ τὰ ὁποῖα κάνουμε τὸν σταυρὸ
μας, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ τρίτο “ἀλληλούϊα” ποὺ προηγεῖται τοῦ “δόξα σοι ὁ Θεὸς”!
Χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου
ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι πλέον οἱ χρονολογίες ἀριθμοῦντο ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος
καὶ ὄχι ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου ἦταν ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι
ἡ ἀρχὴ τοῦ πολιτικοῦ ἔτους μετετέθη ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο στὸν Ἰανουάριο καὶ ἄλλα
διάφορα. Ἴσως αυτὰ σᾶς κάμουν σήμερα νὰ γελᾶτε, ἐκεῖνοι ὅμως οἱ καϋμένοι δὲν γελοῦσαν, ἀλλὰ ἀγχωνόντουσαν
ὅπως ἐσεῖς σήμερα.
Οἱ Πατέρες
λένε ὅτι ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας “ἠσθένησεν ἡ φύσις” καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε γίνει
πάρα πολὺ εὔθραυστοι καὶ εὐάλωτοι! Ὅπως ἀποδεικνύουν καὶ οἱ σημερινὲς ἐμπειρίες
τῶν αἱρέσεων, συχνὰ φτάνει ἕνα τίποτε γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσῃ ἕνα σχετικὰ
φυσιολογικὸ, λογικὸ καὶ ἰσορροπημένο ἄτομο καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσῃ σὲ ὁλοσχερῇ
καταστροφή. Μιὰ χίμαιρα μπορεῖ νὰ συσκοτίσῃ τὸν νοῦν μας ἀπὸ τὴν μιὰ στιγμὴ στὴν
ἄλλη, νὰ καταστρέψῃ τὸ ἡγεμονικὸν καὶ διακριτικὸν μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὴν “κακὴν ἀλλοίωσιν”, τὴν αἵρεσι, τὴν ἀνισσοροπία,
τὸν παραλογισμό, τὴν κατάπτωσι, τὴν ἐξαθλίωσι, τὴν ἀπελπισία, τὴν αὐτοκτονία καὶ
τὸ ἔγκλημα. Κανεὶς νουνεχὴς μεταξὺ μας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερτιμᾶ τίς δυνάμεις του,
ἐὰν δὲν τὸν σκεπάσῃ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Θεὶα καὶ Ἱερὰ Γραφὴ
προειδοποιεῖ: “ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ”.
Γι’ αὐτὸ καὶ
σεῖς οἱ πνευματικοὶ, οἱ ἔχοντες εὐθύνην ψυχῶν, εἶστε ἰδιαίτερα στὸ στόχαστρο τοῦ
ἀνθρωποκτόνου διότι κατὰ τὸ γεγραμμένον: “πατάξω τὸν ποιμένα καὶ
διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης”. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ νεοφανής μας Ἅγιος
Νεκτάριος εἰς τὸ βιβλίον του “Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι – Περὶ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων”,
ἐπεξηγώντας τὰ αἴτια τῆς εἰκονοκλαστικῆς αἱρέσεως ἐκθέτει τὸ πῶς ἡ πνευματικὴ
κατάπτωσις τῶν κληρικῶν καὶ τῶν μοναχῶν μας, ἡ ἀσυνέπειά τους, ἡ χλιδὴ τους, ἡ
τυπολατρεία τους, ἡ ἰδιοτέλειά τους, ἡ ἀδικία τους, ὁδήγησαν τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀντίδρασι
ὥστε νὰ ἐπιζητοῦν μεταρρυθμίσεις καὶ διορθώσεις. Μὴ ὄντες δὲ ἀρκούντως
κατηρτισμένοι καὶ ὥριμοι πνευματικῶς, ἐπειδὴ καὶ ἡ ἀντίδρασις εἶναι κακὸς
σύμβουλος, παρεσύρθησαν καὶ κατέληξαν στὸ ἄλλο ἄκρον δημιουργήσαντες αἱρέσεις
καὶ διαιρέσεις.
Ὄντως λοιπὸν πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦμε ὥστε οἱ διάφοροι
ποικιλώνυμοι “ἀόρατοι ἀρχιτέκτονες τῆς Νέας Ἐποχῆς” νὰ μὴν μᾶς εὕρουν ποτὲ
καθεύδοντας καὶ κοιμωμένους. Ἄσχετα μὲ τὸ ἄν ὑπάρχῃ τὸ 666 στοὺς γραμμικοὺς
κώδικες ἤ στὶς νέες ταυτότητες, τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ
ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας γιὰ νὰ πιστοποιήσουμε ὅτι παντοῦ βασιλεύει τὸ πνεῦμα
τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Σήμερα ὑπέρ ποτε πιστοποιοῦμε τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου πρὸς τοὺς Ἐφεσίους: “Οὐκ
ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχὰς, πρὸς τὰς ἐξουσίας,
πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς
πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις”.
Ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἀγάπῃ
του μοῦ ἐχάρισε τὴν συναίσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητος καὶ ἀναξιότητός μου, “ὅτι τὴν
ἀνομίαν μου ἐγὼ γιγνώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ διὰ παντός”, ὥστε
καὶ ἄν ἀκόμη τὸ ἤθελα, νὰ μὴν μπορῶ νὰ κρίνω ἤ νὰ αἰτιασθῶ κανέναν. Ὅλως δὲ ἰδιαίτερα
ἐλέγχομαι ἀπὸ τὴν ὑμνωδίαν τῆς θείας λατρείας μας “Κύριε ἁμαρτάνων οὐ παύομαι,
φιλανθρωπίας ἀξιούμενος, νίκησόν μου τὴν πώρωσιν καὶ ἐλέησόν με”.
Ὅλως ἰδιαίτερα
αἰσθάνομαι τὴν ἐπίκλησιν τοῦ ὑμνωδοῦ πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα μας: “Λῦσον τὴν ἀχλὺν
τῶν πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς λαμπρότητος” ὅτι “παθῶν με
ταράττουσι προσβολαὶ πολλῆς ἀθυμίας ἐμπιπλῶσαι μου τὴν ψυχὴν”. Ἐνθυμούμενος δὲ τὸ τῶν Πατέρων: “Οὐκ ἁρμόζει ἡ
μετάνοια τῷ θεολογοῦντι οὐδὲ ἡ θεολογία τῷ μετανοοῦντι” γνωρίζω ὅτι ἀντὶ νὰ
προσπαθῷ νὰ διδάξω κανέναν, ὀφείλω νὰ ἐρευνῶ τὸ θέμα τῆς δικῆς μου εὐθύνης ἔναντι
τῆς κακοδαιμονίας ποὺ μαστίζει σήμερα τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.
Ποῖον ἀνάθεμα ἐμφωλεύει εἰς τὴν δικὴν μου ψυχὴν, ὅπως τὸ πάλαι ἐν τῇ σκηνῇ Ἄχαρ
ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καὶ ἐμποδίζει τὴν ἐκπόρθησιν τῆς Γαί; Τὸ Εὐαγγέλιον
λέγει ὅτι ὅταν ἐκτελέσουμε ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε
“ἀχρεῖοι δοῦλοι”. Ἐγὼ δυστυχῶς οὔτε κἄν “ἀχρεῖος δοῦλος” εἶμαι. Δὲν προτίθεμαι
λοιπὸν νὰ διδάξω οὔτε τὴν πανοσιολογιότητά σας, οὔτε κανέναν. Ἁπλῶς στὰ σχεδὸν ἑξηνταπέντε
μου χρόνια, παρατηρῶ γύρω μου καὶ τὸ μόνον ποὺ πιστοποιῶ στὸν θρησκευόμενο
κόσμο, εἴτε γιὰ τοὺς Νεοημερολογίτες Οἰκουμενιστὲς πρόκειται εἴτε γιὰ ἐμᾶς τοὺς
Ὀρθοδόξους, εἶναι ὅτι ζοῦμε μέσα σὲ διαρκῆ σύγχυσι καὶ ἀντίφασι. Μιὰ
τηλεθεάτρια τηλεφώνησε στὴν ἐκπομπὴ τοῦ κ. Νάκου στὸ κανάλι 40, καὶ
διαμαρτυρήθηκε ὅτι ἀπαγοητεύτηκε ἀπὸ ἕνα κήρυγμα κάποιου π. Τάδε ποὺ πῆγε ν’ ἀκούσῃ
ἐπειδὴ δὲν ἄκουσε τίποτε γιὰ τὸ 666.: “Δὲν εἶπε τίποτε σπουδαῖο, ἁπλῶς μίλησε
γιὰ τὴν … Ἐνσάρκωσι τοῦ Λόγου”! Ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Λόγου δὲν ἦταν τόσο … σπουδαῖο
ἐν συγκρίσει μὲ τὸ 666! Κύριε τῶν Δυνάμεων!
Ὅταν ἀκοῦς ἁπλοῦς
πιστοὺς, πλὴν μορφωμένους, νὰ μιλοῦν γιὰ θρησκευτικὰ θέματα στὴν τηλεόρασι καὶ
τὶς ἀντιδράσεις τους σὲ πιάνει ἴλιγγος! Γιὰ θέματα στοιχειώδη, βασικὰ καὶ
τετριμμένα ἀπαντοῦν σὰν νὰ σὲ βλέπουν νὰ ἦρθες ἀπὸ τὸν Ἄρη! Τὶ; Τὰ ἀναστενάρια
δὲν εἶναι χριστιανικὰ; Ρωτάει ἕνας κοινωνιολόγος δημοσιογράφος. Τὶ λὲς καλὲ; Αὐτὰ
εἶναι μέρος ἀναπόσπαστο τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων! Ὁ ἄλλος
δημοσιογράφος τοῦ κεντρικοῦ δελτίου ειδήσεων ξεσπάει κατάπληκτος: Τὶ; Δὲν ἐπιτρέπονται
οἱ ἐξωγαμιαῖες καὶ προγαμιαῖες σχέσεις; Τὶ λὲς καλέ; Ἀφοῦ κι’ ἐγὼ εἶχα προγαμιαῖες
σχέσεις (λὲς καὶ τὸν ρωτήσαμε ἤ μᾶς νοιάζει νὰ μάθουμε!), εἶναι κανεὶς ἀπὸ σᾶς
ποὺ νὰ μὴν εἶχε; Καὶ ὅμως ὅλοι αὐτοὶ θεωροῦνται ὀρθόδοξοι! Βαπτισμένοι καὶ
μυρωμένοι μὲ “Σφραγῖδα Δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου”! Κάπου λέει στὴν Παλαιὰ Γραφή: “ἀπόλλυται
ὁ λαός μου δι’ ἔλλειψιν γνώσεως”! Σύρε τώρα ἐσὺ μέσα σ’ αὐτὴν τὴν βαβοῦρα νὰ
μιλήσης γιὰ ἐσχατολογικὰ, γιὰ Ἀντίχριστο καὶ 666! Ἀσφαλῶς καὶ θὰ βρῆς ὦτα εὐήκοα ποὺ ζητοῦν
χάϊδεμα, ὅπως ἄλλωστε βρίσκουν οἱ ἀστρολόγοι, μάγοι, μέντιουμ, κ.λ.π. οἱ ὁποῖοι
καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἀκραιφνεῖς ὀρθόδοξοι!
Ἐμεῖς λοιπὸν οἱ
Ὀρθόδοξοι (γιὰ τοὺς Νεοημερολογίτες Οἰκουμενιστὲς θὰ μιλήσω στὴν συνέχεια) τὶ
μήνυμα μετανοίας, συνεπὲς μὲ τὸ βίωμά μας ἔχουμε νὰ μεταδώσουμε στοὺς ἀδελφούς
μας αὐτούς ποὺ παραπαίουν στὴν ἄγνοια, μέσα σὲ μιὰ ζωὴ ὅπου ὄντως βασιλεύει τὸ
πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου; Αὐτὰ ποὺ καθόμαστε καὶ βγάζουμε βιβλιάρια
συναγωνιζόμενοι ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ποιὸς θὰ παραθέσῃ περισσότερους γραμμικοὺς
κώδικες, πολλὲς φορές δυστυχῶς καὶ φαλκιδευμένους, ποὺ κανεὶς δὲν καταλαβαίνει,
εἶναι παιδαριώδη καὶ νηπιώδους γνώσεως! Γινόμαστε δυστυχῶς “νήπιοι ταῖς φρεσί”
καὶ οὐχὶ “τῇ κακίᾳ”! Ὅλα τὰ προβλήματα τὰ λύσαμε καὶ τὸ 666 μόνον μᾶς ἔμεινε! Τὰ
σχίσματά μας, τὶς διαιρέσεις μας, τοὺς ἀλληλοαφορισμούς μας ποὺ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους
νὰ βάζουν καρούλια στὰ πόδια τους καὶ νὰ φεύγουνε μακρυά μας
κατασκανδαλισμένοι, δὲν τὰ βλέπουμε καὶ βαλθήκαμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὶς ἀκρίδες,
τὰ δρέπανα, τοὺς καβαλλάρηδες, τὰ πηγάδια, τοὺς ἀψίνθους, τὰ θηρία, τὶς βαβυλῶνες
καὶ τὰ 666!
Διηρημένης τῆς
Ἐκκλησίας, πάτερ μου, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ εὐσταθήση μιὰ ὁποιαδήποτε ἐκκλησιολογία;
Καλὰ, δὲν μᾶς ἐδίδαξε ἡ ἱστορία, ὅτι διηρημένων τῶν πιστῶν, κάθε περαιτέρω ἑρμηνεία
οἱουδήποτε θέματος αὐτομάτως μεταβάλλεται σὲ πρόσχημα νέων σχισμάτων καὶ
μεγαλυτέρου διχασμοῦ; Ὅταν χωρίσαμε τὶς εὐθύνες μας ἀπὸ τὸ Νεοημερολογιτικὸν Σχῖσμα
ὑπῆρχαν ἕνα ἑκατομμύριο ψυχὲς ποὺ δὲν εἶχαν “κλίνει γόνυ τῷ Βάαλ”, ποὺ εἶναι αὐτοὶ σήμερα πάτερ μου; Ἐκ τίνος
“ζητηθήσεται τὸ αἷμα αὐτῶν” ὡς προειδοποιεῖ ὁ προφήτης; Τὶ πνευματικὴν τροφὴν θὰ
λάβουν οἱ ἄνθρωποι ἐρχόμενοι πρὸς ἡμᾶς ὅταν τοὺς παρασύρουμε στὸν δαίδαλον τῆς ἀλληλοφαγομάρας
μας καὶ τοῦ στείρου μας σχολαστικισμοῦ θέλοντας νὰ τοὺς πείσουμε ἄν ἡ τάδε εἰκόνα
λέγεται “Ἀνάστασις” ἤ “Ἅδου Κάθοδος”, ἀν σ’ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τὰ χέρια τοῦ
Χριστοῦ πρέπαι νὰ ἔχουν τρύπες ἤ ὄχι, ἤ τὶ ἀπέγινε τὸ τεμάχιον “ὀπτοῦ ἰχθύος”
ποὺ ὁ Κύριός μας κατέλυσε μετὰ τὴν Ἁγίαν Του Ἀνάστασιν;
Τὶ νὰ τὶς
κάνουν τὶς ἀποκαλυπτικές μας ἑρμηνεῖες ὅταν ζαλίζονται καὶ δὲν μποροῦν νὰ
διαλέξουν μέσα στὴν συλλογὴ ἀρχιεπισκόπων καὶ συνόδων ποὺ ἔχουμε νὰ τοὺς
προτείνουμε; Πῶς θὰ οἰκοδομηθοῦν ὅταν μᾶς λένε: Ξέρετε ἐκκλησιάζομαι στὸν Ἅγιο
Γεώργιο, κι’ ἐμεῖς τοὺς λέμε καλύτερα νὰ ἐκκλησιάζεσαι στὸν Ἅγιο Δημήτριο, ἤ ἐξομολογοῦμαι
στὸν τάδε πνευματικὸ κι’ ἐμεῖς τοὺς λέμε καλύτερα νὰ ἐξομολογεῖσαι στὸν δεῖνα;
“Μεμέρισται ὁ Χριστός” ὥστε νὰ γίνουμε κι’ ἐμεῖς τοῦ Κηφᾶ ἤ τοῦ Ἀπολλώ;
Καταντήσαμε σὰν τὰ προτεσταντικὰ παρακλάδια νὰ κάνουμε προσηλυτισμό μεταξύ μας
σὰν τοὺς Γιεχωβάδες! Ὅλοι μᾶς βλέπουν σὰν σέκτα καὶ γίναμε χλεύη στοὺς ὀπαδούς τοῦ
Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος ποὺ λένε στοὺς ἐκκλησιαστικὰ ἀκατάρτιστους πιστούς
τους “πλανῶντες καὶ πλανώμενοι”: “Μὰ δὲν βλέπετε ὅτι ἔγιναν δεκαπέντε κομμάτια;
Τὶ ἄλλη ἀπόδειξι θέλετε ὅτι τοὺς ἐγκατέλειψε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ”; Καὶ ὡς ἀπάντησι
συναγωνιζόμαστε τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ τὴν Κα Ρέλφε στὴν ἑρμηνεία τῶν γραμμικῶν
κωδίκων ποὺ “ξεκλείδωσε” ὁ συνεργάτης καὶ φίλος της Τζών Σέφερντ, κατ’ ἐπιφοίτησιν
τοῦ … Ἁγίου Πνεύματος “τὸ βράδυ τῆς 31ης Αὐγούστου 1981” (βλέπε: “Τὸ Νέο Σύστημα
Χρήματος” – τῆς Mary
Stewart Relfe - Ἐκδ. Στερέωμα 1993 σ.36).
Καὶ ὅταν βλέπω
ὅλην αὐτὴν τὴν σύγχυσι καὶ κακοδαιμονία ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,
οἰκτείρω τὸν ἑαυτὸν μου διότι εἶμαι φιλάμαρτος καὶ φιλόϋλος ὥστε ὁ Χριστὸς δὲν
μπορεῖ νὰ μὲ χρησιμοποιήσῃ εἰς τὸν “Ἀγώνα τὸν καλὸν” καὶ λέγω: “Τὶς δώση τῇ
κεφαλῇ μου δάκρυα”; Οἱ φίλοι μου καὶ οἱ γνωστοὶ μου λένε: Ὁ Βασίλης εἶναι
“παληοημερολογίτης”! Ὁ Βασίλης πάει “μὲ τὸ παληό”! Μωρὲ, χαρᾶς τὸ πρᾶμα! Καίτοι
δὲν τὸ λένε περιφρονητικὰ, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμό, στὰ δικά μου ὅμως τ’ αὐτιὰ
μου ἠχεῖ σὰν ρετσινιὰ καὶ λέω: Θεέ μου, αὐτὸ κατόρθωσα λοιπὸν νὰ τοὺς μεταδώσω
σὰν μήνυμα; Ἔτσι ἐφήρμοσα τὸ “Οὔτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν”; Ἀφοῦ δὲν κατόρθωσα νὰ ἀκούσω
αὐθόρμητα ἀπὸ τοὺς φίλους μου: Ὁ Βασίλης εἶναι “Χριστιανός”! Ὁ Βασίλης εἶναι “Ὀρθόδοξος”!,
τὶ νὰ τὰ κάνω ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ ἡμερολόγια καὶ τὶς ἀριθμοερμηνεῖες; Μὴ περὶ ἡμερῶν,
ραβδώσεων καὶ γραμμικῶν κωδίκων “μέλλει τῷ Θεῷ”;
Ἀλλὰ γιατὶ ἐσεῖς
οἱ πνευματικοὶ, οἱ λευκανθέντες εἰς τὴν ἄσκησιν καὶ τὸ βίωμα τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν
βάζετε τὰ πράγματα στὴν σωστή τους θέσι ὥστε νὰ μὴν διαιωνίζεται τοῦτο τὸ
σκάνδαλον ἀλλὰ τοποθετεῖτε τὴν ἅμαξαν πρὸ τῶν βοῶν; Ἀφοῦ στὰ ἁπλᾶ καὶ
διασαφησμένα δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε, τὶς χρεία προσπαθείας ἐσχατολογικῆς ἑρμηνείας
τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ περὶ τῶν ὁποίων γέγραπται ὅτι “οὔ πάντες χωροῦσι”; Στὴν
Γαλλία ὁ Βουδδισμὸς ἔγινε τετάρτη θρησκεία τοῦ κράτους μὲ 800.000 πιστούς καὶ
δικαίωμα ἑβδομαδιαίας παρουσιάσεως στὴν κρατικὴ τηλεόραση! Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι
Χριστιανοὶ βαπτισμένοι καὶ μυρωμένοι προσχωροῦν στὴν Σαηεντολογία καὶ τὶς πιὸ ἀλλοπρόσαλες
αἱρέσεις. Μόνον στὴν Ἀττικὴ μία μερίς Πεντηκοστιανῶν (ὄχι ὅλοι οἱ
Πεντηκοστιανοί) διαθέτει 24 ἐκκλησίες, δέκα τηλεφωνικὲς γραμμές λειτουργοῦν ἐπὶ
24ώρου βάσεως καὶ τὸ ραδιόφωνό τους ἐκπέμπει σὲ 46 περιοχὲς σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα
(Βλ. ἐφημ.: Χριστιανισμός Νο 170 - Ἰαν. 1998).
Κι’ ἐμεῖς, γιὰ νὰ περιοριστοῦμε στὴν Ἀθήνα, οἱ νόμιμοι διάδοχοι τῶν Ἁγ.
Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου,
Ἀριστείδου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Μηνᾶ τοῦ Καλλικελάδου, τῆς Ὁσίας Φιλοθέης, τῆς Ἁγ. Μάρτυρος Δαρείας καὶ
τόσων ἄλλων, πῶς ἐγκαταλείψαμε τὴν πόλιν μας ἀφρούρητον καὶ βορὰν τῶν ἀλωπέκων;
Ἐξ αἰτίας μας,
πάτερ μου καὶ ἄς μὴ βαυκαλιζώμεθα, ἐξαπλοῦνται οἱ αἱρέσεις. Ἐξ αἰτίας μας τὸ
νεοεποχιτικὸν πνεῦμα ἔχει ἀλλοτριώσει καὶ ἀλλοιώσει τὰ πάντα. Ἐξ αἰτίας μας τὸ
πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου κυριαρχεῖ στὸ ἔθνος μας καὶ “πολλοὶ ἀντίχριστοι” κατὰ τὸν
Ἀπόστολον τῆς Ἀγάπης δροῦν στὰ σχολιά μας, τὶς ἐκκλησίες μας, τὶς οἰκογένειές
μας, τὶς Ἀρχές μας, τὶς ἐπιχειρήσεις μας καὶ παντοῦ, χλευάζοντάς μας γιὰ τὶς ἑξακοσιαεξηκονταεξολογίες
μας. Ἐξ αἰτίας μας ἡ σώζουσα καὶ ζῶσα τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερὰ Παράδοσις μετατρέπεται
ὁσημέραι εἰς εἶδος μουσειακὸ καὶ λαογραφικὸ φολκλόρ! Πᾶς σὲ ἐκκλησία γιὰ νὰ
παρευρεθῆς σὲ ὑποτιθέμενο μυστήριο γάμου ἤ βαπτίσεως καὶ νομίζεις ὅτι βρίσκεσαι
μεταξὺ τῶν Ζουλού! Τὶ ἔχουμε νὰ παρουσιάσουμε στοὺς ἀνθρώπους; Τὶ βλέπουν σὲ μᾶς
ποὺ νὰ τοὺς ἑλκύσῃ εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν λέγοντας: “πάντα ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι”;
Τὶ εἶναι τὸ ἐμπόρευμα ποὺ προσφέρουμε; Ποιὰ εἶναι ἡ πραμάτεια μας ποὺ θ’ ἀποτρέψῃ
τὸν “κεκοπιόντα καὶ πεφορτισμένον” ἀπὸ τοῦ νὰ προστρέξῃ στὸ ἀπέναντι μαγαζὶ ποὺ
τοῦ ὑπόσχεται χριστεπώνυμες, ἀλλόθρησκες καὶ κάθε ἄλλου εἴδους χίμαιρες; Τὶ
λόγο θὰ ἀποδώσουμε γι’ ὅλα αὐτὰ, πάτερ μου; Προσωπικὰ τρέμω γιὰ τὸν ἑαυτὸν μου ὅτι
θὰ ἀκούσω τὸ εὐαγγελικὸν καὶ κυριακὸν λόγιον: “ὁ δὲ ἐφιμώθη” καὶ εἴθε νὰ εἶμαι
μόνος μου. Γιατὶ ἄν εἶμαι μόνος μου, κάποια ἀνακούφισι θὰ μοῦ δώσουν οἱ δικές
σας προσευχές. Ἄν ὅμως μὴ γένοιτο καὶ βρεθοῦμε ὅλοι παρέα, τὶ γίνεται; Τὸτε τὶ
μπορεῖ νὰ κάνῃ ὁ κρύος τοῦ παγωμένου;
Γι’ αὐτὸ τὸ
καλύτερο ποὺ ἔχομε νὰ κάμωμεν εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε ἅπαντες τὸ τοῦ ἀποστόλου:
“Εἰς πολλὰ πταίομεν ἅπαντες” καὶ νὰ τακτοποιήσωμεν τὰ τοῦ οἴκου μας προτοῦ νὰ ἀσχοληθοῦμε
μὲ ὁτιδήποτε ἄλλο. Νὰ πάψουμε νὰ θεωροῦμε ὁ καθένας τὸν ἑαυτὸν του
κανονικώτερον τοῦ ἄλλου, ἀφοῦ ἐὰν θέλουμε νὰ εἴμαστε τίμιοι μὲ τὸν ἑαυτόν μας ὅλοι
ξέρουμε ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κανείς μας δὲν εἶναι κανονικός. Πιστεύω ὅτι διὰ τὴν
ὑπερηφάνειάν μας “συνέκλεισεν γὰρ ὁ Θεὸς
τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν” διότι ὑπεραιρόμεθα ἔναντι τῶν ἀδελφῶν. Ὅλοι μας τὰ ἔχουμε
κάνει στραπάτσο καὶ θάλασσα καὶ “ἐὰν ἁμαρτίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε, τὶς ὑποστήσεται”;
Πρὸ παντὸς ἄλλου ἐγχειρήματος καὶ πρὸ πάσης ἄλλης διατυπώσεως ἤ ἐκκλησιολογικῆς λογομαχίας, ἀντὶ
τοῦ νὰ ζητοῦμε νὰ ἐπιβληθοῦμε τοῦ πλησίον ὡς “οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν
ἀνθρώπων” νὰ μάθουμε μᾶλλον κατὰ τὴν ὑπόδειξιν τοῦ Ἀποστόλου τὸ “ἀλλήλους ἡγούμενοι
ὑπερέχοντας ἑαυτῶν”. Ἀκούσωμεν καὶ συμμορφωθῶμεν μὲ ὅσα λέγει ὁ Ἅγιος Ταράσιος:
“Ὁρῶ καὶ βλέπω τὴν ἐπὶ τὴν πέτραν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν τεθελιωμένην Ἐκκλησίαν
αὐτοῦ διεσχισμένην καὶ διῃρημένην. Οὐκ οἶδεν ὁ τῆς Ἐκκλησίας ὅρος καὶ νόμος ἔριν καὶ φιλονικίαν, ἀλλ’ ὥσπερ οἶδεν ἕν Βάπτισμα, μίαν Πίστιν, οὕτω καὶ συμφωνίαν μίαν ἐπὶ παντὸς
πράγματος ἐκκλησιαστικοῦ∙ οὐ γὰρ ἐστιν ἀπόδεκτον καὶ εὐάρεστον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ
ὡς τὸ ἑνωθῆναι ἡμᾶς καὶ γενέσθαι μίαν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, καθ’ ἅ καὶ ἐν τῷ
Συμβόλῳ τῆς εἰλικρινοῦς ἡμῶν Πίστεως ὁμολογοῦμεν καὶ αἰτοῦμεν, ἀδελφοί, ἵνα
γενώμεθα οἱ τοῦ ἑνὸς Θεοῦ ἕν καὶ οἱ τῆς Τριάδος ἡνωμένοι καὶ ὁμόψυχοι καὶ ὁμότιμοι,
οἱ τῆς κεφαλῆς ἡμῶν Χριστοῦ σῶμα ἕν συναρμολογούμενον καὶ συμβιβαζόμενον, οἱ τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος οὐ κατ’ ἀλλήλων, ἀλλὰ σύν ἀλλήλοις, οἱ τῆς ἀληθείας τὸ αὐτὸ
φρονοῦντες καὶ λέγοντες καὶ μὴ ᾖ ἔρις καὶ διχοστασία ἐν ἡμῖν, ὅπως ἡ εἰρήνη τοῦ
Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσῃ
πάντας ἡμᾶς”! Ὅταν ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη, οὔτε θεολογοῦμε, οὔτε ἐκκλησιολογοῦμε,
οὔτε ἐσχατολογοῦμε, οὔτε δογματίζουμε, οὔτε Ἁγίους ἀνακηρύττουμε! Ἐὰν ὁ ἱ.
Νικόδημος εἶναι Ἅγιος, θὰ τὸ πληροφορηθοῦμε ὄχι ἀπὸ τὸν π. Θεόκλητο Διονυσιάτη ἤ
τὸν ἀποστάτην Ἀθηναγόραν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μας.
Καὶ ταῦτα μὲν ἄρχισα
περὶ τῶν Ὀρθοδόξων διαλεγόμενος, διότι ἕνα βασικὸ ἐκ τῶν τῆς Ἐκκλησίας μας
θεμελίων εἶναι καὶ ἡ αὐτομεμψία (ἄν δὲν τὴν ἐκφυλίσουμε κι’ αὐτὴν βέβαια σὲ
φιλολογία). Ἀλλὰ ἄς ἔλθουμε τώρα καὶ εἰς τοὺς Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς.
Βέβαια στὴν κρατικὴ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία ὑπάρχουν πάρα πολλοὶ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι
λαϊκοὶ, μοναχοὶ καὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμῶν, μὲ ἦθος, ἀρετὴν, γνώσεις καὶ κῦρος.
Ἀλλὰ τοιοῦτοι βρίσκονται παντοῦ σὲ ὅλα τὰ συστήματα. Τεμάχιον χρυσοῦ, οἱουδήποτε βαθμοῦ καθαρότητος δὲν εἶναι αὐτομάτως λίρα Ἀγγλίας.
Ἐμεῖς περὶ συστημάτων καὶ θεσμῶν ἀποφαινόμεθα καὶ ὄχι περὶ προσώπων, παρεκτὸς
καὶ τά πρόσωπα καθυβρίζουν τοὺς θεσμοὺς. Ἡ Κρατικὴ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ποὺ ὅπως
εὐφυῶς τὴν ἀποκαλοῦν πολλοὶ τυγχάνει “ἡ νόμῳ ὑπόδουλος ἐκκλησία”, ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως
της καὶ μέχρι σήμερα ἀπεδείχθη γιὰ ὅποιον μελετήσῃ ἀμερολήπτως τὴν ἱστορίαν της, ὡς οὖσα ἐκ τῶν
πλέον ἀσυδότων ὀργανισμῶν. Ἐὰν εἴμεθα ἀντικειμενικοί, ὀφείλομεν νὰ παραδεχθῶμεν
ὅτι οὐδέποτε ὑπὴρξαμε “ὀρθόδοξον κράτος” μὲ τὴν ἔννοιαν τῶν Πατέρων καὶ τῆς Ἱερᾶς
μας Παραδόσεως.
Πάντοτε δυστυχῶς
ἀπεδείχθη ὅτι ἡ κρατικὴ ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ ἡ δουλοπρεπὴς καὶ ἀσπόνδυλος
θεραπαινὶς τῶν κοσμικῶν καὶ πολιτικῶν σκοπιμοτήτων καὶ ἐπιδιώξεων τῆς κρατικῆς ἐξουσίας,
εἴτε εἰς τὸ παρελθὸν ἀναφερθοῦμε εἴτε στὸ παρὸν. Ὁ ρόλος της εἶναι δυστυχῶς
“ρόλος γλάστρας” καὶ περιορίζεται εἰς τὸ “νὰ ἐγκαινιάζῃ τὰ χρυσάνθεμα”, ἁπλῶς ὁρκίζοντας
διαδοχικῶς τὴν μίαν μετὰ τὴν ἄλλην τὶς πλέον ἀντιφατικὲς μεταξύ τους
κυβερνήσεις, χωρὶς ποτὲ νὰ ἐξασφαλίζῃ ἐγγυήσεις ποὺ νὰ κατοχυρώνουν τὴν ὀρθόδοξον
κατεύθυνσιν τοῦ ἔθνους. Ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ νὰ ἔχουμε φθάσει πνευματικῶς ὡς ἔθνος,
σὲ τέτοια κατάστασι ξεθωριάσματος, ἀποχρωματισμοῦ καὶ ἀλλοτριώσεως, ποὺ ὅταν
παρουσιασθῇ στὴν τηλεόρασι καὶ κάποιος ποὺ νὰ ξέρῃ καὶ νὰ πῇ μιὰ σωστὴ κουβέντα
περὶ τῆς πίστεως, ὅλοι τὸν κοιτάζουν σὰν νὰ ἔφτασε ἀπὸ τὸ διάστημα, σὰν νὰ τοὺς μιλάει κινέζικα
καὶ ὅλοι τοῦ ἐπιτίθενται καὶ ὁρμᾶνε νὰ τὸν φᾶνε κατασκανδαλισμένοι. Διαβάζοντας
τὸν Εὐεργετηνὸ, συναντῶ ὑψηλὰ νοήματα τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς, ποὺ μοῦ εἶχε μάθει ἡ
συγχωρεμένη ἡ μάνα μου καὶ ἡ ὁποῖα οὔτε ἰδιαίτερα θρήσκευε οὔτε γνώρισε ποτὲ τὶ
ἦταν ὁ Εὐεργετηνὸς. Αὐτὰ ὅμως τὰ πράγματα ἦταν ἀκόμη μέσα στὴν συνείδησι τοῦ ἁπλοῦ
λαοῦ μας, καὶ ὅταν βλέπω μέσα σὲ τέσσερεις γενεὲς ποὺ ἀκολούθησαν τὴν
παποεορτολογικὴ μεταρύθμισι, τὴν ἀλλοίωσι
ποὺ ἐπῆλθε στὸ πλήρωμα, φοβᾶμαι μὴν παραφρονήσω!
Ἡ κρατικὴ ἐκκλησία,
ἐφ’ὅσον ἔχει ἐξασφαλίσει τὸ ραχάτι της καὶ τὸν κορβανᾶν της, ἁπλῶς περιορίζεται
στὸ νὰ λέῃ “ναὶ καὶ ἀμὴν” σ’ἕνα κράτος τοῦ ὁποίου ἡ δομὴ καὶ διάρθρωσι εἶναι
τόσο ὀρθόδοξη, ὅσο ἐγὼ εἶμαι ἀστροναύτης. Τὸ 1918 ἡ πολιτεία ἐπέβαλε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν
ὡς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν τὸν περιβόητον ἐκεῖνον Μελέτιον Μεταξάκην ποὺ ἦτο τότε
Μητροπολίτης Κιτίου. Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱστορικός μας Παῦλος Καρολίδης εἰς τὴν
μηνυτήριον ἀναφοράν του τὸ 1921, ὁ Μεταξάκης πρὶν ἐπιβῇ τῆς Μητροπόλεως Κιτίου
μέσῳ διαφόρων ραδιουργιῶν εἶχε ἤδη
προξενήσει πολλὰ δεινὰ στὶς Ἐκκλησίες Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας.
Στὴν Κύπρο ἰδιοποιήθη τὰ χρήματα τῆς Μητροπόλεως ἐντὸς 24 ὡρῶν. Τόση ἦταν ἡ ἀπέχθεια
τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ πρὸς αὐτὸ τὸ ὑποκείμενο, ὥστε ὅταν μιὰ μέρα πῆγε νὰ
λειτουργήσῃ στὴν κωμόπολι τῶν Βουνίων, οἱ κάτοικοι κλείδωσαν τὰ σπίτια τους καὶ
πῆγαν ὅλοι προκλητικὰ στὸ καφενεῖο. Οἱ πιστοὶ τῆς Μητροπόλεως Κιτίου μάζεψαν ἑπτὰ
χιλιάδες ὑπογραφὲς γιὰ νὰ τὸν διώξουν. Καὶ ὅμως ἡ Ὀρθόδοξος Πολιτεία τῆς Ἑλλάδος
δὲν βρῆκε κανέναν καλύτερον ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἀποδιοπομπαῖο γιὰ νὰ τὸν ἐπιβάλῃ ὡς
κεφαλὴν στὴν Ἐκκλησία. Ὅταν δὲ ὕστερα ἀπὸ δυὸ χρόνια δὲν τὸν εὕρισκε πλέον τοῦ
χεριοῦ της τὸν … ἀπέλυσε σὰν ἔκτακτο δημόσιο ὑπάλληλο μὲ ἁπλὸ κυβερνητικὸ ἔγγραφο
τῆς 17 Νοεμβρίου 1920, χωρὶς καμία ἐκκλησιαστικὴ
διαδικασία!
Στὴν περίοδο τῆς
Χούντας ὁ Παπαδόπουλος ἔκανε ἕναν νόμο στὰ μέτρα του περὶ “αὐτομάτου διαζυγίου”
ποὺ ἴσχυσε μόνον γιὰ μιὰ μέρα καὶ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ παντρευτῇ τὴν ἐκλεκτὴ τῆς
καρδιᾶς του τὸ πανελληνίως γνωστὸ “Δεσποινάκι”.
Δικτάτορας ἦταν ὁ ἄνθρωπος, τὴν δουλειά του ἔκανε! Ἡ “σεπτὴ ἱεραρχία” ὅμως
ὄχι μόνον εἶπε ἁπλῶς ναὶ καὶ ἀμὴν, ἀλλὰ επισκοπος της Κρατουσας εκκλησιας, ἐτόλμησε νὰ συγκρίνῃ αὐτὸ τὸ “Δεσποινάκι” μὲ “τὴν τοῦ ἀεννάου φωτὸς Μητέρα”, τὴν Κυρίαν
μας Θεοτόκον καὶ ἀνεφώνησε δημοσίως: “Δύο Δέσποινας ἔχομεν! Μίαν εἰς τοὺς οὐρανούς,
τὴν Παναγίαν, καὶ μίαν ἐπὶ τῆς γῆς, τὴν Κυρίαν Προέδρου”! Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος
ὑποτίθετο ὅτι ἦτο Μητροπολίτης καὶ
οὐκ ἠσχύνετο, ὡς ἄλλωστε οὐκ ἠσχύνθημε ἐμεῖς τὰ δέκα ἑκατομμύρια ὑποτιθέμενοι ὀρθόδοξοι
χριστιανοί, ποὺ δὲν εὑρέθηκε οὔτε ἕνας νὰ τοῦ δώσῃ μιὰ κλωτσιὰ ἐκεῖ ποὺ
σκέπτομαι καὶ νὰ τὸν πετάξῃ ἐκτὸς Ἐκκλησίας!