Ἄλλο ἕνα προβληματικὸ ἄρθρο
τοῦ περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»! Τελικὰ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ (ποὺ τοὺς
ἐξυπηρετεῖ γιὰ προωθοῦν ἀπρόσκοπτα τὸ «ἔργο» τους), ὁδηγεῖ σὲ ἐπικίνδυνους
αἱρετικοὺς κρημνοὺς τὴν Ἀδελφότητα. Μὲ τὴν εὐκαιρία, ἂς πάψουν κάποια μέλη καὶ
κάποιοι «Σωτηρικοί», εἴτε τηλεφωνικά, εἴτε μὲ e-mail νὰ μᾶς κατηγοροῦν γιὰ
ἐπιθέσεις ἐναντίον τους. Τοὺς ἀγαποῦμε ὡς πρόσωπα, καὶ λυπούμαστε κάθε φορὰ ποὺ
ἀναγκαζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε τὶς λανθασμένες ἐνέργειές τους σὲ θέματα πίστεως.
Στὸ ἄρθρο,
λοιπόν, αὐτὸ «Ὁ Σωτήρ», παραδόξως ὑποβαθμίζει τὴν σημασία ποὺ ἔχει γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς
ὁ ὅρος «ἱστορικὲς
Ἐκκλησίες», ποὺ ψηφίστηκε στὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, παρότι ἔχει
ξεκαθαριστεῖ ἀπὸ Ἐπισκόπους, Δογματολόγους, πρωτοπρεσβυτέρους καὶ θεολόγους, ἀκόμα
καὶ πρὶν πραγματοποιηθεῖ ἡ «Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος», ὅτι μία τέτοια ἀπόφαση δίδει
ἐκκλησιαστικότητα στὶς αἱρέσεις.
Ὅλοι οἱ ἀνωτέρω ἔχουν ἀποφανθεῖ ὅτι, ἐὰν
περνοῦσε μία ἔκφραση στὴν Σύνοδο, διὰ τῆς ὁποίας νὰ ἀποκαλοῦνται «Ἐκκλησίες» οἱ
αἱρετικοί, τοῦτο θὰ ἀποτελοῦσε νίκη γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ τελικὰ αὐτὸ συνέβη,
ἀφοῦ α) δὲν ὑπῆρξε στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνοδου καμιὰ ἀναφορὰ γιὰ αἱρέσεις, καὶ
β) ἀντίθετα πέρασαν τὸν ὅρο «ἱστορικὲς Ἐκκλησίες», κάτι ποὺ ἐπεδίωκε ὁ ἀρχηγὸς τῆς αἱρέσεως,
καθότι γνώριζε ὅτι –στὴν παροῦσα φάση– ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ ἐπιτύχουν οἱ αἱρετικοὶ
Οἰκουμενιστὲς ξεκάθαρα τὸν τελικό τους στόχο. Ἐξ ἄλλου ἕνας απὸ τοὺς λόγους ποὺ
κάποιες Ἐκκλησίες δὲν συμμετεῖχαν στὴν
Σύνοδο, καὶ κάποιοι Ἐπίσκοποι δὲν ὑπέγραψαν ἦταν ὅτι στὰ Προσυνοδικὰ κείμενα
περιελαμβάνετο αὐτὸς ὁ ὅρος.
Ὅλα αὐτὰ
τὰ ἀγνοεῖ ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου καὶ ἡ συντακτικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ «Σωτῆρος»; Νὰ ὑπενθυμίσουμε
ὅτι, ὁ κ. Σταῦρος Μποζοβίτης (Σ.Μ.) π.χ., μέλος τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ
«Σωτῆρος» σὲ βιβλίο του(*) παρουσιάζει καὶ ἀποδεικνύει τὶς ἀνεπίτρεπτες διφορούμενες ἐκφράσεις καὶ τὰ λάθη
ποὺ ὑπάρχουν στὶς «ΚΟΙΝΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ» Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων (ἡ ἐμμονὴ στὶς
ὁποῖες ἀποτελεῖ αἵρεση), στὰ πλαίσια τῶν σχετικῶν Διαλόγων.
Στὰ περὶ «Κοινῶν Δηλώσεων» ὁ κ. Σ.Μ. εἶναι ἀκριβὴς
καὶ σχολαστικός (ὅπως καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι· αὐτὴ εἶναι ἡ γραμμὴ τῶν Ἁγίων
Πατέρων) καὶ ἐξηγεῖ γιατί ἐκφράσεις ποὺ φαίνονται ὀρθές, ποὺ χρησιμοποίησαν ἀκόμα
καὶ ἅγιοι, δὲν μποροῦμε νὰ τὶς χρησιμοποιήσουμε, ἐφ’ ὅσον πίσω κρύβεται κάποια
παγίδα αἱρετική, ἐφ’ ὅσον μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν αἱρετικά, ἐφ’ ὅσον κρύβουν αἱρετικὸ
φορτίο καὶ σκοπιμότητες.
Ὑπ’ ὄψιν, ὅτι οἱ «Κοινὲς Δηλώσεις», τὶς διφορούμενες ἐκφράσεις
τῶν ὁποίων ὁ κ. Σ.Μ. καταδικάζει δικαιολογημένα στὸ βιβλίο του, δὲν ἦσαν ἀποφάσεις
κάποιας «Ἁγίας καὶ μεγάλης Συνόδου», ἀλλὰ κείμενα στὸ πλαίσιο τῶν Διαλόγων!
Μάλιστα ὁ κ. Σ.Μ. στὸ ὡς ἄνω βιβλίο, παρουσιάζει ἕνα συγκλονιστικὸ παράδειγμα ἀπὸ
τὴ στάση τῶν πιστῶν τοῦ 6ου αἰῶνος ἀπέναντι στὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς
τους, τὸ ὁποῖο ἀναρτοῦμε στὸ τέλος.
Τώρα,
λοιπόν, ποὺ οἱ διφορούμενες αὐτὲς ἐκφράσεις διατυπώθηκαν καὶ ψηφίστηκαν σὲ ἐπίσημο
Συνοδικὸ κείμενο τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», καὶ αὐτὴν τὴν ἀπόφαση τὴν ἐπικαλοῦνται
οἱ Οἰκουμενιστὲς ὡς νίκη, ἔρχεται «Ο ΣΩΤΗΡ» νὰ
τὸ θεωρήσει αὐτὸ ἐξ ἀντιθέτου, ὡς «νίκη» τῶν Ὀρθοδόξων! Ἐπειδὴ τάχα εἶναι "ὀλιγότερον" αἵρεση, ἀπ' ὅτι θὰ ἦταν, ἂν ψηφιζοταν ἡ κατακριθεῖσα ἀρχικὴ πρόταση τῶν Προσυνοδικῶν κειμένων; Ὑπάρχει ὀλιγότερη καὶ περισσότερη αἵρεση; Καταργεῖται ἡ πρόθεση, ποὺ σαφῶς δηλώθηκε
μὲ τὶς ἀρχικὲς ἐκφράσεις, μὲ μιὰ ἄλλη συμβιβαστικὴ πρόταση, ἀπὸ
ἀνθρώππους ποὺ παραμένουν σταθεροὶ στὶς κακόδοξες προοπτικές τους;
Χωρὶς ντροπὴ «Ο ΣΩΤΗΡ» μᾶς καθησυχάζει
καὶ μᾶς λέει ὅτι τάχα, ὁ Οἰκουμενιστὴς
Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ποὺ τορπίλισε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας καὶ δέχτηκε ἄλλη,
συμβιβαστικὴ ἔκφραση, εἶναι καὶ ἥρωας καὶ ὁμολογητὴς τῆς πίστεως, ἀφοῦ ἀνέτρεψε
τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν!!! Χωρὶς ντροπὴ «Ο ΣΩΤΗΡ» ἀποδέχεται τὴν αἱρετικὴ
αὐτὴ ἀπόφαση, υἱοθετώντας τὴ φράση τοῦ Ἱερώνυμου ὅτι δι΄ αὐτῆς τῆς αἱρετικῆς
προσθήκης «προστατεύεται μὲ πολὺ σαφῆ τρόπο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία»;(!!!)
Δὲν νομίζει «Ο ΣΩΤΗΡ» ὅτι ἔδωσε ὡραία ἰδέα στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καὶ ἄλλους
Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες, ὥστε νὰ ὑποστηρίξουν στὴν προσεχῆ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας
ὅτι νικήσαμε στὴν Κρήτη, καὶ ἀντὶ ὀργῆς -οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι- νὰ εἰσπράξουν συγχαρητήρια; Καὶ βέβαια,
ὅτι ἔδωσε μεγάλη χαρὰ καὶ σὲ ἄλλους σιγονταροΟικουμενιστὲς νὰ προβάλουν τὸ ἄρθρο
τοῦ «Σωτήρα» γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν σιγονταροΟικουμενιστικὴ κακόδοξη τακτική
τους; (π.χ. ἐδῶ).
Καὶ κάτι
ἀκόμα σημαντικότατο. Γιατί «Ο ΣΩΤΗΡ» ἀγνοεῖ, ὅτι οἱ συγκαλέσαντες καὶ
προϊστάμενοι τὴ «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» εἶναι ἔτσι κι ἀλλιῶς αἱρετικοί;
Μήπως ἀνακάλεσαν τὶς ἐκκλησιολογικὲς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους; Μήπως
σταμάτησαν τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὶς ἄλλες προωθητικές της Παναιρέσεως
ἐνέργειές
τους; Ἢ μήπως, ἀντίθετα, ἀντὶ νὰ τὶς σταματήσουν τὶς αὔξησαν καὶ διὰ τῶν ἀκαδημαϊκῶν
οἰκουμενιστῶν θεολόγων τὶς προπαγανδίζουν καὶ τὶς ὑποστηρίζουν καὶ μετὰ τὴν
Σύνοδο δυναμικά; Χωρὶς τὴν Σύνοδο, δηλαδή, δὲν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός, αἵρεση; Ὅλα
εἶναι ὄμορφα καὶ ἀγγελικῶς καμωμένα; Γιατί «Ο
ΣΩΤΗΡ» σιγοντάρει τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές; Γιατί δὲν παίρνει
θέση; Γιατί δὲν τοὺς κατονομάζει; Τρέμει καὶ φοβᾶται (μαζὶ μὲ τοὺς
"Σωτηρικοὺς" Ἐπισκόπους) μὲ τὴν σκέψη πώς, ἂν τοὺς κατονομάσει, τότε
πρέπει πάραυτα νὰ διακόψει τὸ Μνημόσυνό τους;
Ἂς δοῦμε
λοιπόν, πῶς ἔχει τὸ θέμα.
Κάθε Ὀρθόδοξος
Σύνοδος συγκαλεῖται πρωτίστως γιὰ νὰ καταδικάσει κάποια συγκεκριμένη αἵρεση τῆς
ἐποχῆς της, καὶ βέβαια νὰ ἀντιμετωπίσει ἄλλα σοβαρὰ ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα ἢ ἄλλες αἱρέσεις.
Ἡ
Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου, ἀντίθετα, δὲν διετύπωσε μόνο κάποιες «διφορούμενες ἐκφράσεις»,
ὅπως ἡ ἔκφραση «ἱστορικὲς Ἐκκλησίες», ἀλλὰ
πρωτίστως καὶ ἐπιμόνως (παρόλο πού, πρὶν πραγματοποιηθεῖ, ἀσκήθηκε αὐστηρὴ καὶ ἔντονη
κριτικὴ στὸ θέμα αὐτό) ΟΧΙ ΜΟΝΟ ἀρνήθηκε νὰ
καταδικάσει τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ
παραλλήλως ἀρνήθηκε
καὶ νὰ χρησιμοποιήσει τὴ λέξη «αἵρεση»
καὶ «αἱρετικοί», πραγματικότητα βοώσα τῆς ἐποχῆς μας, στὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει
μόνο μία αἵρεση, ἀλλὰ ἑκατοντάδες αἱρέσεις καὶ παραθρησκεῖες.
Ἄρα,
λοιπόν, δὲν περιλαμβάνει ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου μόνο μία κάποια «διφορούμενη ἔκφραση»,
ἀλλὰ ἕνα καλὰ καταστρωμένο πονηρὸ σχέδιο, μία ὁλοφανερὴ ἀπόφαση νὰ ἀμνηστευθεῖ ἡ
Παναίρεση καὶ νὰ νομιμοποιηθοῦν οἱ αἱρέσεις ὡς «ἀδελφὲς» ἐκκλησίες ἤ, στὴν
χειρότερη περίπτωση νὰ τεθοῦν οἱ βάσεις γιὰ τὴν σταδιακὴ ἐπισημοποίησή τους.
Σημάτης Παναγιώτης