Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Τι δεν καταλαβατε; Οτι ο Προικονησσου Ιωσηφ Χαρκιολακης, Κρης την καταγωγην, γλυφεται για Αυστραλιας ή Αγγλιας; Και γλυφει τον Αρχιαιρεσιαρχη του Φαναριου για να τον εκδουλευση για να τον προωθηση, επιτελους; Κουραστηκε να παριστανει τον Αντιοικουμενιστη του περιθαλποντος αυτον επι τοσα ετη, μητροπολιτη Πειραιως Σεραφειμ.

Ο ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΠΡΟΜΑΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΟΥ

 
 
Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====
Σε κήρυγμά του στις 17 τρέχοντος στην εκκλησία της Αγ. Μαρίνης στην Αρτέμιδα Μεσογαίας, ο γνωστός απολογητής των αποφάσεων του Κολυμβαρίου Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, είπε συν τοις άλλοις: «Βιάστηκαν μερικοί να βλασφημήσουν και να συκοφαντήσουν την Αγία καί Μεγάλη μας Σύνοδο, ο Θεός ας στους συγχωρήσει». Κατά τον Σεβασμιώτατο, έπρεπε, μόλις ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνάξεως του Κολυμβαρίου, οι λαοί, φυλαί και γλώσσαι να κύψουν και να προσκυνήσουν (όπως λέει το βιβλίο του Δανιήλ) τα αποφασισθέντα. 

Λησμονεί ότι, όπως διακήρυξαν οι Πατριάρχες της Ανατολής το 1848, ο Ορθόδοξος λαός είναι που αποδέχεται ή όχι τις συνοδικές αποφάσεις. Του διαφεύγει επίσης ότι στην ιστορία της Εκκλησίας παρουσιάστηκαν σύνοδοι πολυάνθρωπες, που όμως εξέπεσαν της αληθείας κι αποδοκιμάσθηκαν από τη συνείδηση της Εκκλησίας, όπως λ.χ. αυτή του 449 στην Έφεσο, του 754 στην Ιέρεια, της Φερράρας – Φλωρεντίας του 1438-39, του Μπρεστ - Λιτόφσκ του 1596 (που στερέωσε την επάρατη Παπική Ουνία στην κεντρική Εύρώπη) κ.ο.κ. 

Ανέφερε επίσης στο χειμαρρώδες κήρυγμά του: «Το καθήκον της αληθείας δεν αναιρεί το καθήκον της αγάπης». Τι υπονοείτε, Σεβασμιώτατε; Μήπως την αθηναγόρειον «αγάπην άνευ όρων και ορίων», η οποία συνεπάγεται την υποτίμηση και την εν τέλει άρνηση της αλήθειας της πίστεως, όπως έπραξε ο ως άνω Οικουμενικός Πατριάρχης; 

Αφήστε τα ψευδοδιλήμματα και τις σχοινοβασίες. Η Εκκλησία διαχρονικά καταδίκαζε την αίρεση και την απομάκρυνση από την αλήθεια, διότι κατά τον Μέγα Παύλο είναι ες αεί «στύλος και εδραίωμα της αληθείας». Η Εκκλησία αγαπά τους αιρετικούς και γι’ αυτό δείχνει τις κακοδιδασκαλίες τους, που τους χωρίζουν από το Θεό (Άγιος Αγάθων), ώστε να μετανοήσουν και να κερδίσουν τη σωτηρία. 


Όπως έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Γρηγοριάτης, αγάπη στον άρρωστο είναι η επισήμανση της ασθενείας του ώστε να αναζητήσει τη θεραπεία στο ιατρείο του Χριστού (Μ. Κανών). Τουναντίον ουσιαστικά, μίσος προς τον ασθενή αποτελεί η καλλιέργεια σ’ αυτόν της ψευδαισθήσεως ότι με την κακόφρονα πίστη του όλα βαίνουσι καλώς. Τέλος όσον αφορά τη θέση του: «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ίσως έλθουν και κοντά μας γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ακόμα και για τη θυσία της ζωής μας», του λέμε μόνο: Σεβασμιώτατε, αφήστε τους φτηνούς λεονταρισμούς και κάντε το αυτονόητο ως Ορθόδοξος αρχιερεύς, ήτοι ορθοτομήστε τον λόγον της αληθείας.

Βόμβα Λαβρόφ: Εξωτερικοί παράγοντες θέλουν διχασμένη την Ορθοδοξία-Τι είπε για Πανορθόδοξη & ουκρανική αυτοκεφαλια.

Βόμβα Λαβρόφ: Εξωτερικοί παράγοντες θέλουν διχασμένη την Ορθοδοξία-Τι είπε για Πανορθόδοξη & ουκρανική αυτοκεφαλία


Η πρώτη επίσημη πολιτική τοποθέτηση από ρωσικής πλευράς για την Αγία & Μεγάλη του Ιουνίου στην Κρήτη έπεσε κυριολεκτικά σαν βόμβα! Από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ ειπώθηκε πως η μη συμμετοχή κάποιων  στην προκλήθηκε από εξωτερική προσπάθεια να προκληθεί διαίρεση στον Ορθόδοξο κόσμο 
Οι διαφορές σχετικά με την Πανορθόδοξη Σύνοδο προκλήθηκαν από μια προσπάθεια από το εξωτερικό να προληθεί διαίρεση στον Ορθόδοξο κόσμο τόνισε συγκεκριμένα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ.
"Αρκετές , συμπεριλαμβανομένης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν συμμετείχαν στην πρόσφατη Πανορθόδοξη , διότι τα τελικά έγγραφα δεν έχουν εγκριθεί", δήλωσε ο Λαβρόφ. Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ορισμένες Εκκλησίες δεν συμμετείχαν ήταν μια προσπάθεια να προκληθεί διαίρεση από το εξωτερικό, είπε.
"Ο πραγματικός λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να προκαλέσουν διαίρεση, έξω από το ορθόδοξο κόσμο, κυρίως με τη χρήση της κρίσης στην Ουκρανία και την αντι-ρωσική ρητορική προκειμένου ναπ ληγούν οι θέσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας", δήλωσε ο υπουργός και συμπλήρωσε πως "Πολιτικά πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Poroshenko, αναμιγνύονται σε δια-εκκλησιαστικές υποθέσεις, κάτι το οποίο είναι απαράδεκτο"
Αιχμές για το Φανάρι
Ο κ. Λαβρόφ σχολίασε και το πρόσφατο αίτημα Ουκρανών βουλευτών προς το Φανάρι για αναγνώριση αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. "Οι ουκρανικές αρχές προσπαθούν να μειώσουν την επιρροή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο έδαφος της Ουκρανίας και να οργανώσουν μια ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία", είπε.
«Καμία χώρα που σέβεται τον εαυτό της και που έχει Ορθόδοξο πληθυσμό δεν το επιτρέπει αυτό. Μας αφορά όλους, αφορά επίσης και τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη», δήλωσε ο Λαβρόφ.
Κια ζήτησε τέλος να μην εμπλέκονται οι Εκκλησίες σε γεωπολιτικά παιχνίδια

Οἱ προσευχές μας συνοδεύουν κάθε αγωνιστή υπέρ της Ορθοδοξίας και εναντίον της παναίρεσης του οικουμενισμού!


Φώτιος Μιχαήλ γιὰ τοὺς διωκόμενους μοναχούς:


      πάπας καί οἱ ἰθαγενεῖς φίλοι του τί πέτυχαν μέ τήν βία καί τήν τρομοκρατία σέ παρόμοιες περιπτώσεις στό παρελθόν; Ἐπί πατριάρχου Βέκκου, γιά παράδειγμα.Τίποτε παραπάνω, ἀπό τό νά δυναμώσουν τήν προσήλωσή μας στήν Ὀρθοδοξία καί νά τονώσουν ἀκόμη περισσότερο τήν Πίστη μας στήν Πίστη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό ἀκριβῶς θά ξαναγίνει καί τώρα.
  Ἀλίμονο σέ ὅσους ἀντιμάχονται τἠν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τί λόγο θά δώσουν; 
     Αὐτό ἔλλειπε, νά ἀποδώσουμε ἐκκλησιαστικότητα καί στά μέλη τοῦ λεγόμενου παγκόσμιου συμβουλίου τῶν ἐκκλησιῶν! Στήν ''κουρελοῦ'', ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος γέροντάς μας Παϊσιος.
  Οἱ διῶκτες -ξένοι καί ντόπιοι- τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, τοῦ Παπουλάκου, τοῦ Βασιλόπουλου, τοῦ Καντιώτη καί τοῦ Σωτηρόπουλου δέν θά λείψουν ποτέ. Ἀκόμα καί μέσα στό Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς μας! Δέν θά λείψουν, ὅμως, ποτέ καί οἱ Ἀγωνιστές τῆς Ἀληθειας τῆς γλυκυτάτης Όρθοδοξίας μας...
  Οἱ προσευχές μας συνοδεύουν κάθε ἀγωνιστή ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐναντίον τῆς αἵρεσης τοῦ παπισμοῦ καί τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς). 
    Μοναχοί σάν καί τόν π. Σάββα, στήν περίπτωση πού διωχθοῦν ἀπό τά μοναστήρια τους καί δέν βρεθεί ἐπίσκοπος νά τούς στηρίξει, νά ξέρουν ὅτι τά σπίτια μας εἶναι ἀνοιχτά, γιά νά τούς δεχθοῦν καί νά τούς φιλοξενήσουν.Τιμή μας καί εὐλογία ίδιαίτερη.

Φώτ. Μιχαήλ
ἰατρός

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Εκεινη η μεγαλη αδικια του σφαγιασμου 12 αξιολογων, ευσεβων επισκοπων, δεν σβηνει ευκολα στην σκεψι του Θεου. Επιτρεπει να περαση μεγαλες δοκιμασιες και η Εκκλησια και το Εθνος. Απο τοτε αρχισε η κατηφορα. Οποιος αυτο δεν το βλεπει, ειναι αλοιθωρος.

 
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ
Κ΄
Κορύφωση τῆς ἐμπάθειας καί τῆς αὐθαιρεσίας

      

Μετά τίς παράνομες ἐκλογές τόσο στίς ἐπίμαχες μητροπόλεις Ἀττικῆς καί Λάρισας, ὅσο καί στίς μητροπόλεις Νέας Ἰωνίας καί Βεροίας καί τίς παράνομες ἐνθρονίσεις, παρ᾿ ὅλον ὅτι οἱ δύο νεοεκλεγέντες, Παντελεήμων καί Ἰγνάτιος, δέν μπόρεσαν νά μποῦν στίς μητροπόλεις πού ἐξελέγησαν (στίς ὁποῖες βρίσκονταν ἤδη οἱ Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος), θεώρησαν ὅτι τό θέμα ἔχει λήξει ἀπό ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς (ἄσχετα ἄν τό Σ.τ.Ε. ἀνέστειλε τήν ἐκλογή τους καί τό Ὑπουργεῖο Παιδείας δέν δέχθηκε νά ἐκδόσει Προεδρικά Διατάγματα ἐγκαταστάσεώς τους). Ὅσο κι ἄν ἤθελαν οἱ ἐκκλησιαστικοί κύκλοι γύρω ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ νά παρουσιάσουν συντελεσμένη αὐτήν τήν εἰκόνα πρός τά ἔξω, ἡ ροή τῶν γεγονότων ἀπέδειξε ὅτι χρειαζόταν ἀκόμα πολύς δρόμος νά διανυθεῖ.
     Ἡ πρώτη ἐξέλιξη προέκυψε μέ τή συγκρότηση τῆς νέας Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ) τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1994. Σ᾿ αὐτήν μετεῖχαν οἱ Σιδηροκάστρου Ἰωάννης, Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανός, Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, Λαγκαδᾶ Σπυρίδων, Κιλκισίου Ἀπόστολος, Ἐλασσῶνος Σεβαστιανός, Καρπενησίου Νικόλαος, Κυθήρων Ἰάκωβος, Μονεμβασίας καί Σπάρτης Εὐστάθιος, Ἠλείας Γερμανός, Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμος, Κερκύρας Τιμόθεος. Οἱ πέντε πρῶτοι ἀπ᾿ αὐτούς ἔδειξαν ἐνδιαφέρον νά θέσουν πιό ἔντονα τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα ἐντός τῆς ΔΙΣ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, γνωρίζοντας ὅτι οἱ συνοδικοί αὐτοί θά ἀπαιτήσουν νά δοθεῖ μία λύση, προσπάθησε μέ τήν μείωση τῶν συνεδριάσεων τῆς ΔΙΣ καί μέ τήν ἐπιλογή δευτερευόντων ὑπηρεσιακῶν θεμάτων νά ξεφύγει ἀπό τή δυσκολία.
     Ἡ πίεση ὅμως ξεκίνησε ἤδη μέ τήν ἔναρξη τῆς πρώτης συνεδρίας καί τήν ἀντιφώνηση τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς ΔΙΣ Σιδηροκάστρου Ἰωάννη. Ζήτησε νά γίνουν οἱ κινήσεις πού χρειάζονται γιά νά ὁδηγηθεῖ ἡ Ἐκκλησία καί πάλι στήν ἑνότητα. Πρόβαλε σάν ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο γιά τήν ἑνότητα τήν πράξη τῆς Συνόδου νά ἀποκόψει τούς 3 μητροπολίτες. Εἶπε:
     «Διά τοῦτο ἀπευθύνω ἔκκλησιν, Μακαριώτατε, ἀπευθύνω ἱκεσίαν, ῞Αγιοι Συνοδικοί, νά δεχθῆτε νά ἀσχοληθῶμεν μέ τό πρῶτον θέμα τῆς συνεδρίας ἡμῶν, τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος καί τῆς ἀγάπης εἰς τό Ἱερόν Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας μας, ὥστε ἡνωμένοι καί ἀγαπημένοι νά ἀντιμετωπίσωμεν, νά ἀντιμετωπίσουν οἱ διάδοχοί μας, τά ἄλλα μεγάλα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας μας...».
     Μέ αὐτόν τόν πόνο ψυχῆς, μέ αὐτά τά προτρεπτικά λόγια προσπάθησε ὁ ἁγνός γηραιός ἐπίσκοπος νά φιλοτιμήσει τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί νά δώσει τέλος σ᾿ αὐτό τό δράμα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐξελίξεων. Δεῖτε πῶς περιγράφει τά ὅσα διαμείφθηκαν στή ΔΙΣ ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος (Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ, 582-585):
     «Οἱ Μητροπολίτες Κιλκισίου κ. Ἀπόστολος, Θηβῶν κ. Ἱερώνυμος, Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνος, Λαγκαδᾶ κ. Σπυρίδων καί Σπάρτης κ. Εὐστάθιος συνηγόρησαν ὑπέρ τῆς ἀπόψεως ὅτι πρέπει νά λυθεῖ τό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα μέ ἀγάπη μεταξύ τῶν Μητροπολιτῶν. Ὁ Κιλκισίου παρουσίασε μιά εἰσήγηση ἀγάπης καί καταλλαγῆς γιά τήν προώθηση τῆς ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος. Πρότεινε νά ἀκυρώσει ἡ Σύνοδος τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1993, ἡ ὁποία ἐντελῶς ἀναρμόδια καί δίχως καμμιά διαδικασία ἐπέβαλε τό ἀνύπαρκτο κι ἀνυπόστατο γιά ἐπισκόπους ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας στούς τρεῖς Μητροπολίτες.
     Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος σπασμωδικά ἀντέδρασε καί εἶπε ὅτι αὐτό εἶναι θέμα τῆς Ἱεραρχίας. Μέ τό μέρος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τάχτηκαν ἀνοιχτά οἱ Μητροπολίτες Κερκύρας Τιμόθεος καί Ἠλείας Γερμανός, οἱ ὁποῖοι μέ ἔντονο ὕφος καταφέρθηκαν ἐναντίον τῶν Συνοδικῶν πού ζήτησαν τήν ἐπιδίωξη τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης.
     Ὁ Κιλκισίου κι ἄλλοι Μητροπολίτες ἀντέταξαν ὅτι ἡ ἀκύρωση τῆς ἀποφάσεως ἐκείνης ἐπιβάλλεται νά γίνει ἀπ᾿ τή Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο, γιά τόν ἀπλούστατο λόγο ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος πῆρε αὐτή τήν ἀπόφαση, πού ἦταν ἀντικανονική καί παράνομη καί πρέπει μέ νέα πράξη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου νά ἀκυρωθεῖ καί νά ἐξαφανιστεῖ.
     Ὁ Μητροπολίτης Σπάρτης Εὐστάθιος εἶπε πώς δέν εἶναι ἀνάγκη νά ἀρθεῖ τό ἐπιτίμιο, γιά τό λόγο ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτο κι ἀνυπόστατο κατά τούς Ἱερούς Κανόνες. Κι ἑπομένως δέν ἔχει καμιά ἰσχύ καί καμιά συνέπεια.
     Οἱ Μητροπολίτες Κιλκισίου Ἀπόστολος καί Φλωρίνης Αὐγουστῖνος κατάθεσαν καί εἰδικό ὑπόμνημα, πού λέει:
     “...Κατόπιν τούτων ὡς μέλη τῆς ΔΙΣ, συνωδά ταῖς διατάξεσι τῆς παραγράφου 3 τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ Κανονισμοῦ 2/77 περί ἐργασιῶν τῆς ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ΖΗΤΟΥΜΕΝ τήν ἀναγραφήν εἰς τήν ἡμερησίαν διάταξιν πρός συζήτησιν κατά τήν ἑπομένην συνεδρίαν τῆς 2.9.94 τοῦ θέματος "ἀναθεώρησις τῆς ἀπό 10.8.93 ἀποφάσεως τῆς ΔΙΣ περί ἐπιβολῆς ἐπιτιμίων ἀκοινωνησίας εἰς τούς τρεῖς Μητροπολίτας".
     Ἐπί τοῦ αἰτήματός μας αὐτοῦ δικαιοῦται νά ἀποφασίσῃ ἡ ΔΙΣ συμφώνως πρός τήν δευτέραν περίπτωσιν τῆς τρίτης παραγράφου τοῦ ἄρθρου 11 τοῦ ἀνωτέρω Κανονισμοῦ.


Ἀθῆναι 1 Σεπτεμβρίου 1994                    
Μετά σεβασμοῦ                         
Οἱ αἰτοῦντες Συνοδικοί Σύνεδροι               
Ὁ Πολυανῆς καί Κιλκισίου             
Ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος”                  

     Ἡ διαλεκτική τοῦ ὑπομνήματος εἶναι σαφής. Ἡ ἐξαφάνιση αὐτῆς τῆς ἀντικανονικῆς καί παρανόμου πράξεως θά βοηθοῦσε στήν ἐπικράτηση πνεύματος καταλλαγῆς καί κοινωνίας.
     Οἱ Μητροπολίτες Σιδηροκάστρου Ἰωάννης, Κιλκισίου Ἀπόστολος, Λαγκαδᾶ Σπυρίδων, Φλωρίνης Αὐγουστῖνος καί Σπάρτης Εὐστάθιος τάχθηκαν ὑπέρ τῆς ἀπόψεως ὅτι πρέπει νά ἀρθεῖ τό ἐπιτίμιο, ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Θηβῶν Ἱερώνυμος εἰσηγήθηκε ὅτι πρέπει νά συγκροτηθεῖ ἐπιτροπή, γιά νά μελετήσει τό πρόβλημα σέ βάθος καί νά ἀναζητήσει τρόπους λύσεώς του.
     Ὁ Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας τήν προηγούμενη μέρα εἶχε διαβεβαιώσει παράγοντες πού εὐνοοῦσαν τή διαδικασία τῆς καταλλαγῆς, ὅτι θά ὑποστηρίξει τήν πρόταση ἀκυρώσεως τοῦ ἐπιτιμίου. Ξαφνικά, ὅμως, ἄλλαξε κατεύθυνση. Μέσα στή Σύνοδο πρότεινε τή συγκρότηση καινούριας ἐπιτροπῆς, πού θά ἐπιδιώξει δῆθεν συμβιβαστική λύση τοῦ ζητήματος.
     Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἀπ᾿ τό 1990 συγκροτήθηκαν ἀλλεπάλληλες ἐπιτροπές, οἱ ὁποῖες συνεδρίασαν καί κατάρτισαν πορίσματα, ἀλλά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, μέ τεχνάσματα, ἐξουδετέρωσε τίς ἀποφάσεις τους.
     Τήν πρόταση τοῦ Θηβῶν περί νέας ἐπιτροπῆς τήν ἄρπαξε καί τήν υἱοθέτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ. Ἡ ἄμεση ἀποδοχή της δημιουργεῖ τήν ὑπόνοια ὅτι ἦταν ὅλα συμφωνημένα καί μεθοδευμένα.
     Μετά ἀπ᾿ τόν Ἀρχιεπίσκοπο τή συμμερίστηκαν οἱ Μητροπολίτες Κερκύρας Τιμόθεος καί Ἠλείας Γερμανός.
     Ἀμέσως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, χωρίς νά ἐπιτρέψει συζήτηση καί χωρίς ψηφοφορία, ἀνάγγειλε τή συγκρότηση πενταμελοῦς ἐπιτροπῆς. Σ᾿ αὐτή διόρισε καί τόν Μητροπολίτη Θηβῶν, πού ἔκανε τήν πρόταση, καί τούς δυό Μητροπολίτες, Κερκύρας καί Ἠλείας, πού τάχθηκαν ἀλληλέγγυοι μέ τίς ἀπόψεις του. Ἔτσι ἐξασφάλισε στήν ἐπιτροπή τήν πλειοψηφία. Καί προσέθεσε δυό ἀκόμα μέλη. Τόν παλαιό Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ Σπυρίδωνα καί τόν Σπάρτης Εὐστάθιο. Προδήλως γιά νά ἀποσοβηθεῖ ὁ κίνδυνος ἀμέσου λήψεως ἀποφάσεως γιά τήν ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου.
     Ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς ΔΙΣ Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Ἰωάννης παρατήρησε ὅτι δέν εἶναι δυνατή ἡ συζήτηση μέ τούς τρεῖς Μητροπολίτες, ἄν πρῶτα δέν ἀρθεῖ τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, διότι πῶς εἶναι δυνατό νά γίνει ἐπικοινωνία μέ Μητροπολίτες πού τυπικά θεωροῦνται καταδικασμένοι;
     Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπείλησε ὅτι θά πεῖ “Δι᾿ εὐχῶν...” καί θά τερματίσει τή συνεδρίαση τῆς Συνόδου. Ὁ Σιδηροκάστρου ἀντιτάχθηκε καί ζήτησε τή συνέχιση τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου, διότι τά προβλήματα εἶναι κρίσιμα καί πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἐπιλυθοῦν τό συντομώτερο δυνατόν.
     Συζήτηση γιά τή σύνθεση καί γιά τίς ἁρμοδιότητες τῆς ἐπιτροπῆς δέν ἔγινε. Γιατί δέν ἐπιτράπηκε. Οὔτε καί ψηφοφορία ἔγινε. Καταγράφηκε στά Πρακτικά, ὅτι συγκροτεῖται ἡ ἐπιτροπή, δίχως καί νά ἀναγραφεῖ ποιό εἶναι τό συγκεκριμένο ἔργο, πού ἀναλαμβάνει.
     Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν ὀξυμένη. Σέ κάποια φάση τῶν συζητήσεων καί τῶν διαξιφισμῶν, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος ἐπιτέθηκε στόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τόν ἐνεκάλεσε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ μοχλός τῆς ἀνωμαλίας μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί ζήτησε τήν παραίτησή του. Εἶπε δέ, ὅτι σέ περίπτωση πού ὁ Μακαριώτατος διαλύσει τή Σύνοδο, αὐτή θά συνέλθει αὐτοδικαίως τήν ἑπόμενη μέρα, σύμφωνα μέ τό Νόμο. Καί πρόσθεσε ὅτι, κι ἄν ἀκόμα ὁ πρόεδρος ἀποχωρήσει, τό σῶμα εἶναι ὑποχρεωμένο νά καθήσει καί νά συνεδριάσει.
     Τελικά ὁ πρόεδρος ἀνακοίνωσε ὅτι τήν ἑπόμενη μέρα, Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου, δέν θά συνεχιστοῦν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου. Ἀργά, ὅμως, τό ἀπόγευμα εἰδοποιήθηκαν τά μέλη ὅτι θά πραγματοποιηθεῖ ἡ συνεδρίαση τῆς δεύτερης μέρας».
     Μέ τήν γνωστή αὐθαίρετη καί βίαιη στάση του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ χειρίστηκε στή Σύνοδο τήν κίνηση αὐτή τῶν πέντε μητροπολιτῶν. Δέν ἔβαλε κἄν σέ ψηφοφορία τήν πρότασή τους γιά ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας τῶν τριῶν μητροπολιτῶν. Καί μέ τή συμμαχία τοῦ Θηβῶν Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἔδειξε στήν ἀρχή ὅτι ἐπιδιώκει μαζί μέ τούς πέντε τήν ἄρση τῶν ἐπιτιμίων, στό τέλος πρότεινε καί μιά ἀκόμα ἐπιτροπή δῆθεν γιά λύση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί μέ πραξικοπηματικό τρόπο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅρισε τά πέντε μέλη τῆς ἐπιτροπῆς, τρία ἀπό τά ὁποῖα τά ἤλεγχε, καί χωρίς νά πάρει τή συγκατάθεση τῆς Συνόδου γιά τήν κίνηση αὐτή, τήν διέλυσε.
     Τό ἀπόγευμα τῆς 1ης-9-1994 ἡ Ἐπιτροπή κάλεσε διά τοῦ Ἀρχιγραμματέα τούς τρεῖς μητροπολίτες γιά νά συζητήσουν. Τό ἴδιο αὐτό ἀπόγευμα βολιδοσκοπήθηκαν οἱ Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος ἄν δέχονται τόν διαμελισμό τῶν μητροπόλεών τους γιά νά τακτοποιηθοῦν οἱ ἀντικανονικά καί παράνομα νεοεκλεγέντες στίς μητροπόλεις τους, Παντελεήμων (ὁ ὁποῖος γιά δεύτερη φορά καταλάμβανε ἀντικανονικά θρόνο -Ζάκυνθο πρῶτα, μετά Ἀττική) καί Ἰγνάτιος. Μοχλός πίεσης γιά τήν ἐπιδίωξη αὐτή τῆς ἐπιτροπῆς ἦταν ἡ ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου. Δίνεις κομμάτι τῆς μητροπόλεώς σου; Αἴρεται τό ἐπιτίμιο. Τόν τῦπο αὐτό τῆς συναλλαγῆς ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος τόν χαρακτήρισε ὡς «σιμωνία». Σέ ἄρθρο του στόν Ὀρθόδοξο Τῦπο κοινοποιοῦσε τίς ἀπόψεις του, πού διατύπωσε στήν Ἐπιτροπή (Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ, σελ. 592-595):
     «...Μοῦ ζήτησαν, δίχως περιστροφές, νά παραχωρήσω τή μισή Μητρόπολι. Γιά λόγους ποιμαντικούς; Ὄχι. Οὔτε κἄν τό ἀνάφεραν. Γιατί αὐτό ἐπιβάλλει ἡ Ἱεροκανονική δεοντολογία; Κάθε ἄλλο. Ἡ μεθόδευσι αὐτή εἶναι ἐντελῶς πρωτότυπη κι ἄγνωστη στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί στό Κανονικό Δίκαιο. Γιατί ἐγώ δέν εἶμαι σέ φόρμα, εἴτε βιολογική εἴτε πνευματική, γιά νά ἀσκήσω τά καθήκοντά μου; Ἀντίθετα, εἶχαν τήν εὐαισθησία νά μοῦ πλέξουν ἐγκώμια. Τότε, γιατί; Γιά νά δοθεῖ στόν Μητροπολίτη ὁ ὁποῖος γιά δεύτερη φορά ἐπιχείρησε νά καταλάβη Μητρόπολι, πού ὁ πατέρας της καί ὁ ποιμένας της βρίσκεται ἀκόμα στή ζωή.
     Στάθηκα σκεφτικός, γεμᾶτος μελαγχολία. Ποῦ εἶστε Πατέρες ἅγιοι, νά θρηνήσετε τήν ἔκπτωσι τοῦ ἀρχιερατικοῦ λειτουργήματος. Ποῦ εἶστε ἅγιοι Ἀπόστολοι νά διαμαρτυρηθῆτε γιά τόν τεμαχισμό τοῦ ἄρραφου χιτώνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μοιράζουμε καί τελειώνουμε. Κόβουμε τόν μπακλαβά καί γλύφουμε ὅλοι τό σιρόπι.
     Παρατήρησα στούς συνομιλητές μου ὅτι μέ κάλεσαν σέ διάλογο, ἐνῶ ἐκκρεμοῦν τά ἄθλια ἐπιτίμια. Καί τούς δήλωσα ὅτι τόν χαρακτηρισμό μου “ἄθλια ἐπιτίμια” τόν ὑπογραμμίζω.
     Οἱ συνεπίσκοποί μου καί συνομιλητές μου δέν ἀντέδρασαν στόν χαρακτηρισμό τῶν ἐπιτιμίων ὡς ἀθλίων. Εἶχαν καί γι᾿ αὐτό τό θέμα τήν εὔκολη ἀπάντησι. Μοῦ ἐζήτησαν νά τά ξεχάσουμε ὅλα. Νά προχωρήσουμε στόν διαμελισμό τῆς Μητροπόλεως. Καί ἄν λυθῆ τό πρόβλημα αὐτό, αὐτόματα θά ἐκπέση καί τό ἐπιτίμιο. 


Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας –εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθεία– διέσωσε τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας! Η ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ!



Τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας –εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθεία– διέσωσε τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας!

Η  ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΣ  ΣΥΝΟΔΟΣ  ΤΗΣ  ΚΡΗΤΗΣ
ΑΠΕΘΑΝΕ  ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ!

Ὁ Ὀρθόδοξος καί μέ Οἰκουμενική ἀποδοχή ὁρισμός τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀπό τόν ἅγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», ἀπορρίπτει παντελῶς καί σέ ὅλα τα ἐπίπεδα τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν προεργασία της, τήν σύνθεσή της, τά θέματά της  καί, κυρίως, τίς ἀποφάσεις της!



Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ἡ περιλάλητος Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη. Ὅπως σαν οἱ ἀρχές καί οἱ προϋποθέσεις της, ἔτσι, μέ μαθηματική νομοτέλεια διεξήχθησαν καί οἱ ἐργασίες της καί ἐξήχθησαν τά πορίσματά της. Ἔτσι, ἀκριβῶς, ἐπισυνέβη καί ὁ θάνατος καί ὁ ἐνταφιασμός της. «Ἐκ τῆς γῆς» συνεκλήθη, «ἐκ τῆς γῆς ἐλάλησε» καί εἰς «τήν γῆν ἀπελεύσατο». « Ὠδινε μῦν καί ἔτεκε μῦν». Ματαίως κάποιοι, πού ἐνόμισαν ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή «ὤδινεν ρος», προσπαθοῦν νά σκυλεύσουν τό «ἐξαίσιον πτῶμα» της γιά νά δρέψουν δάφνες Ὀρθοδόξου ὁμολογίας! Ματαίως κάποιοι, γιά δικούς τους λόγους προσπαθοῦν νά συσχετίσουν τήν Σύνοδο Φεράρρας-Φλωρεντίας μέ τήν ἐκκλησιαστική τραγω-δία τοῦ Κολυμπαρίου.  Καί, τό ἀκόμη θλιβερώτερο, ὅτι βρίσκουν ἐπικροτητάς αὐτῶν τῶν συσχετισμῶν τους!
 Λίγοι, ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σοφώτεροι, περισσότερο νηφάλιοι καί ρεαλιστές, ἀρνήθηκαν νά μετάσχουν σέ ἕνα Συνοδικό ‘’φιάσκο’’, τό ὁποῖο καμμιά ἐκκλησιαστική καί πνευματική ἀναγκαιότητα ἐξυπηρετοῦσε καί κανένα ποιμαντικό πρόβλημα δέν ἐπρόκειτο νά λύση, ἀφοῦ ἡ δημιουργία καί ὄχι ἡ λύση τῶν προβλημάτων ἔχει ἐξασφαλίσει τήν παντοδυναμία τοῦ ὑπαιτίου αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς διοργανώσεως, Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Χρέος τν Πρεσβυτέρων ενημέρωση τν πισκόπων τους

Παρ’ ὅτι ἄσημος πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχω μαζί μέ ὅλους τούς συμπρεσβυτέρους μου τήν ὁμαδική ἀλλά καί τήν προσωπική μου εὐθύνη νά ἐνημερώνω τό Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων μας, κυριώτατα δέ τόν Ἐπίσκοπόν μου, περί τοῦ ποιμνίου, πού μοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, ὅπως ἐπίσης, καί περί τῶν ἀποριῶν καί ἐνστάσεων αὐτοῦ καί νά μή ἀρκοῦμαι στήν προσαγωγή καί ἐπίθεση ἐπί τῶν ὤμων του, τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ὠμοφορίου, κατά τήν Μ. Εἴσοδον τῆς Θ. Λειτουργίας, ἐναργές, βεβαίως καί αὐτό σύμβολο τοῦ χρέους τῶν Πρεσβυτέρων νά δίδουν ἀναφορά στούς Ἐπισκόπους τους  περί τοῦ τί φρονεῖ περί αὐτῶν τό ποίμνιό τους.
Θεωρῶ χρέος μου, λοιπόν, νά θέσω τά ἐρωτήματά μου ἀναμεμιγμένα μέ τίς ἀπορίες τῶν ἀνθρώπων πού μέ ἐμπιστεύονται, ὅπως καί τίς ἐνστάσεις μας ἔναντι μιᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀπό κάποιους –βιαστικά καί μέ συναισθηματική φόρτιση– θεωρήθηκε «ὡς τό μεγαλύτερο ἐκκλησιαστικό γεγονός  τῶν τελευταίων 1300 ἐτῶν»(!), ἐνῶ –ὅπως εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι– αὐτή θά μείνη στήν ἐκκλησιαστική Ἱστορία ὡς ἡ Σύνοδος μέ τήν ἀπόλυτη ἀπουσία τῆς Θεολογίας ἀλλά καί τῆς ποιμαντικῆς συνέσεως!
Γιά τήν ἐκτέλεση τοῦ  χρέους μου αὐτοῦ ἐνισχύομαι καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐπαληθεύθηκαν ἐκ τῶν πραγμάτων ὅλες οἱ σκέψεις πού κατέθεσα πρό τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου, κάποιες δέ ἀπό αὐτές υἱοθετήθηκαν καί ἀπό δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας, πού ἀπουσίασαν ἀπό αὐτήν, ἀποδοκιμάζοντας  τήν σύγκλησή της. Τό μέν Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ἐτόνισε τήν ἐξυπηρέτηση σκοπῶν τῶν Η.Π.Α. μέσω τῆς Συνόδου, πράγμα τό ὁποῖο ἤμουν ὁ μόνος πού συνεχῶς ἐπαναλαμβάνω ἀπό τοῦ ἔτους 2001, τό δέ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας σέ Συνοδική του Ἀπόφαση, συμμερίσθηκε τήν ἐκτίμησή μου ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δέν εἶναι οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη (βλ. ἄρθρο τῆς 10ης Ἰουνίου 2016) «Ο ΣΥΓ-ΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΄Η  ΤΗΣ  ΜΑΤΑΙ-ΩΣΕΩΣ ΤΟΥ»). Αὐτό τό συμμερίσθηκαν καί ἀγαπητοί καί σεβαστοί συμπρεσβύτεροι σέ πρόσφατη κοινή Σύναξή τους, μετά τή λήξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου.
Κυριαρχοῦσα ἐντύπωση ἀπό τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου εἶναι ὅτι αὐτή ἐξετέλεσε διατεταγμένη ὑπηρεσία, ὑπαγορευομένη ἤ καί ἐπιβληθεῖσα σέ πολλούς Προκαθημένους ἀπό τίς Πολιτικές Ἡγεσίες τῶν Κρατῶν τους, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπαληθεύει καί ἡ εὐρωπαϊκή κάλυψη τῶν ὑπερόγκων ἐξόδων αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικοφανοῦς ‘’φιέστας’’, (ὅταν καταργοῦνται ὀργανικές θέσεις ἐφημερίων καί μένουν ἀλειτούργητοι πολλοί κάτοικοι τῶν Ἐπαρχιῶν!), ἀλλά καί ἡ παντελής ἀπουσία Θεολογικῶν καί Ποιμαντικῶν κριτηρίων στίς ἐργασίες καί στά κείμενα αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς στά ἐκκλησιαστικά χρονικά  –γιά τόν ἐρασιτεχνισμό της– Πολυαρχιερατικῆς Συνάξεως!
Θά ἐπαληθευθοῦν ὅλα αὐτά, βεβαίως, μέ ὅσα θά ἐκθέσω ἐν συνεχεία. Ὅμως, θεωρῶ ἀναγκαῖο νά προτάξω ἕνα ρητορικό ἐρώτημα, ἀπευθύνοντάς το πρός ὅλους ἐκείνους πού ἀνήκουν στήν μερίδα τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καί οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀρχῆς  ‘’πῆραν στά σοβαρά’’ τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης καί ἐξακολου-θοῦν νά τήν ἀντιμετωπίζουν στά σοβαρά: Πῶς ἐπιμένουν ἀκόμη καί δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί τήν θεολογία ἀλλά εἶναι ἕνα καθαρά πολιτικό ἐργαλεῖο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολύ ἁπλή. Δέν ἔχουν ἐρευνήσει ἱστορικά το θέμα αὐτό καί, ἀρκούμενοι στήν στρατηγική(!) νεοφανῶν καί νεόκοπων ἀντιοίκου-μενιστῶν, θεωροῦν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι θέμα Πίστεως καί ὄχι θέμα ἀμιγῶς Διεθνοῦς Πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ! Ἄς κάνουμε, λοιπόν, μιά σύντομη ἱστορική ἀναδρομή:

Ὁ Οἰκουμενισμός ἄρχισε ἀπό τόν Ἀλέξιο Κομνηνό!

Ἡ ἱστορία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (γιά τήν ὁποία ἔχω τήν ἐπιθυμία  νά γράψω κάποτε ἐκτενέστερα), μαρτυρεῖ κάτι πολύ σημαντικό, τό ὁποῖο δέν ἔχει ληφθεῖ καθόλου  ὑπ’ ὄψιν ἀπό ὅλους τούς ἀσχολουμένους μέ τό θέμα αὐτό:  ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἐπινοήθηκε ἀπό πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ἀπό τήν Πολιτεία! Πρέπει κάποτε νά συνειδητοποιήσουμε βαθειά ὅτι δέν ξεκίνησε ἡ οἰκουμενιστική δραστηριότητα ἀπό Πατριάρχες ἤ Ἀρχιερεῖς ἀλλά ξεκίνησε ἀπό τούς Αὐτοκράτορες τῆς παρακμῆς τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας μας, οἱ ὁποῖοι, ζῶντες σέ χρόνια πνευματικοῦ ξεπεσμοῦ –ὅπως τά χρόνια τά δικά μας– μέ σχεδόν ἀνύπαρκτη τήν Πίστη καί τήν μετά θάνατον ἐνατένιση, προκειμένου νά ἀποκρούσουν τόν ἐπαπειλούμενον βαρβαρικό κίνδυνο Ἁλώσεως τῆς Βασιλευ-ούσης, ἔκαμαν προσπάθειες καί ἀνοίγματα πρός τήν Δύση καί τόν Πάπα, πιστεύοντες ὅτι σάν χριστιανός, ἔστω καί σέ ἀκοινωνησία, θά ἔτεινε χεῖρα βοη-θείας!
Προηγήθηκε αὐτῶν, ὅμως, ὁ πρῶτος ἐπινοητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Κομνηνός, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖνος πού, ἄθελά του, βεβαίως, ἀλλά μέ ἀπόλυτη πολιτική του εὐθύνη προκάλεσε τήν ἔναρξη τῶν Σταυροφοριῶν μέ τό αἴτημά του στόν Πάπα γιά βοήθεια. Ἔτσι ἔδωσε τήν ἀφορμή γιά τήν ἔναρξη τῆς Α΄ Σταυροφορίας. Τό αἴτημα γιά βοήθεια θεωρήθηκε ὡς ἀδυναμία τῆς Αὐτοκρατορίας νά ὑπερασπισθῆ τήν Πίστη καί γι΄αὐτό ἀνέλαβε ὁ Πάπας, τάχα, τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων! Αὐτή ἦταν καί ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς Αὐτοκρατορίας. Τά ἐπακολουθήσαντα ἦσαν ἡ φυσική συνέπεια.
Οἱ Σταυροφορίες ἦσαν ἡ πλέον κραυγαλέα διάψευση αὐτῶν τῶν φρούδων ἀλλά καί ἀντιχριστιανικῶν ἐλπίδων, πού ἔθρεψαν οἱ ὀλιγόπιστοι Αὐτόκρατορές μας, ἀψηφῶντας τούς παιδαγωγικούς καί Θεοϋπαγορευθέντας ἀναθεμα-τισμούς τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, κατά τοῦ νέου «Ἑωσφόρου τῆς Δύσεως», ὅπως τόν ὀνόμασαν οἱ ἅγιοί μας, τοῦ Φράγκου –ἀπό τόν Καρλομάγνο καί μετά– Πάπα. Παρά ταῦτα, παρά τήν ὀλιγοπιστία τους, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Αὐτοκρά-τορες, μέχρι τούς Παλαιολόγους, ζητοῦσαν μέν ὑλική βοήθεια ἀπό τούς Δυτικούς, ὅταν, ὅμως, ἐτίθετο ὡς προϋπόθεση αὐτῆς τῆς βοηθείας ἡ διαπραγ-μάτευση τῆς Πίστεως, διέκοπταν τίς συνομιλίες.
 Μόνοι οἱ Παλαιολόγοι Μιχαήλ ὁ Η΄, Ἰωάννης Η΄ καί Κωνσταντῖνος ὁ ΙΑ΄, ὁ καί μοιραῖος Αὐτοκράτορας, θέλησαν νά θυσιάσουν τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως καί νά ἑνωθοῦν μέ τόν παραχαράκτη τοῦ Χριστιανισμοῦ Πάπα γιά νά σώσουν πολιτικά τήν Αὐτοκρατορία! Βλέποντας μέ πνευματική μυωπία μόνο τήν κατάρρευση τῆς Οἰκονομίας τοῦ Κράτους καί τοῦ Στρατοῦ καί ὄχι τήν κατάρρευση τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους τοῦ λαοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας, τά ‘’ἔπαιξαν ὅλα γιά ὅλα’’, ἀρκεῖ νά σώσουν –ὅπως μάταια πίστευαν– τό Βασίλειό τους! Μέ αὐτό τό ἐκκοσμικευμένο, κατ’ οὐσίαν ἄθεο, σκεπτικό τους, προκάλεσαν ὁ μέν πρῶτος, ὁ Μιχαήλ, τήν ἑνωτική  Σύνοδο τῆς Λυών τό 1274, μόλις λίγα χρόνια μετά πού ἀνέκτησε τήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τόν Φράγκο Πάπα (1261)!  , ὁ δεύτερος, ὁ Ἰωάννης τή Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ὁ δέ τρίτος, ὁ χειρότερος ὅλων, ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄, τό συλλείτουργο μέ τούς Παπικούς ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας! Λησμόνησαν ὅτι ἀνέκαθεν, καί πρό τῆς Πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, ὁ Ἑωσφόρος ὑπόσχεται γιά νά δελεάση καί νά παρασύρη, ἀλλ’ ὅμως ποτέ δέν πραγματοποιεῖ τά ὑπεσχημένα, ἀλλά ὁδηγεῖ αὐτούς πού τόν ἐμπιστεύθηκαν ἀπό δυστυχίες σέ τραγωδία. Τό ἴδιο φέρθηκε ἡ τότε Παπική Δύση καί ἐγκατέλειψε τήν Αὐτοκρατορία νά καταρρεύση καί νά πέση στά χέρια τῶν Τούρκων. Τό ἴδιο φέρεται καί σήμερα ἡ ἐντελῶς, πλέον, ἄθεη, Δύση, ἀλλά ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νά μήν ‘’παίρνουμε εἴδηση’’!

Ὁ Νεοοικουμενισμός
Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως ἦταν φυσικό ἔπαυσε κατά τήν Τουρκοκρατία, ἐφ’ ὅσον δέν ὑπῆρχαν πολιτικοί ἄρχοντες νά τόν ἀνακινήσουν. ‘’Ἀναστήθηκε’’ πάλι μέ τόν πρῶτο Μασῶνο Πατριάρχη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας(!), τόν Ἰωακείμ τόν Γ΄, πού πατριάρχευσε σέ δύο περιόδους, 1878-1884 καί 1901-1912, ὁπότε καί ἀπέθανε.
 Τό Μασωνικό σχέδιο τῆς Παγκοσμιοποιήσεως σέ Ἐκκλησία, Θρησκεῖες καί Πολιτεῖες εἶχε πλέον ἀναλάβει νά διεκπεραιώση τό κέντρο τῆς Μασωνίας, ἡ Ἀμερική, ἡ ὁποία, ἐπειδή ἔχει  ἰσχύ, παριστάνει ὅτι ἀντικαθιστᾶ τήν ἐκπεσοῦσα Αὐτοκρατορία μας, τροποποιήσασα τήν οἰκουμενιστική πολιτική ἀνάγκης τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς παρακμῆς (κακῶς, κάκιστα, βεβαίως, ἔγινε καί ἀπό αὐτούς, ὅπως προεγράψαμε)  σέ πολιτική ἀνοικοδομήσεως τοῦ «Πύργου τῆς Βαβέλ» καί προετοιμασία τῆς Μονοκρατορίας τοῦ Ἀντιχρίστου!    
 Εἶναι σημαντικό νά προσέξουμε τά θέματα πού ἔθεσε ὡς προτεραιότητά του ὁ Ἰωακείμ ὁ Γ΄ στόν Ἐνθρονιστήριο λόγο του τῆς β΄ πατριαρχείας του (τά ὁποῖα συστηματοποιήθηκαν καί ἐστάλησαν μέ τίς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 στούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν), γιά νά διαπι-στώσουμε ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς θέματα (ἐκτός τοῦ τελευταίου, τό ὁποῖο ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ μέ τούς ὅρους καί τήν πρακτική τν Οἰκουμενιστῶν), ἀπησχόλησαν κυρίως –μετά παρέλευση περίπου 100 ἐτν– καί τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης!
 Ποιά ἦσαν αὐτά;  Στήν Ἐγκύκλιο τῆς 12ης Ἰουνίου 1902  ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ ζητεῖ νά ἐρευνηθοῦν τά ἑξῆς  θέματα: 
α. Οἱ μελλοντικές σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς δύο μεγάλες «ἀναδενδράδες» τοῦ Χριστιανισμοῦ, τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες.
β. Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Παλαιοκαθολικούς.
γ. Ἡ ἀνάγκη διαμορφώσεως κοινῆς στάσεως στό ἡμερολογιακό ζήτημα.
Τά δυό πρῶτα θέματα  σαν καί τά πλέον ἐπίμαχα στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης.

Ἡ Μασωνική Οἰκουμενιστική πορεία συνεχίσθηκε μέ τόν Μελέτιο Μεταξάκη, αὐτόν τόν ἐπαίσχυντο κληρικό (ὁ ὁποῖος, ἄν καί ξεκίνησε ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, κατεπρόδωσε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀφαιρῶντας της τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς, γιά νά γίνη Πατριάρχης )γιά νά περάση ἡ σκυτάλη, μετά ἀπό λίγα χρόνια πνευματικῆς ἠρεμίας, στόν ὀλετήρα τῆς πνευματικότητος τοῦ ἱστορικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τόν αἱρετικόφρονα Ἀθηναγόραν(!), τόν ὁποῖον ἐγκατέστησε ὁ ἴδιος ὁ Ἀμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν μεταφέροντας τον μέ τό Προεδρικό του ἀεροπλάνο στήν Κωνσταντινούπολη! Τότε ἡ Πόλις τοῦ Ἁγιωτάτου, Παμμεγίστου καί Ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου, ἑάλω καί πνευματικά καί  ἀπό τότε μέχρι σήμερα διαδέχονται τόν Θρόνο αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχαι ἀπόλυτα ταυτισμένοι μέ αὐτόν καί ὄχι μόνο κατά πνεῦμα καί κατά πράξη συγγενεῖς του.

Πῶς ἀνεμένοντο ἀγαθά ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης;

Μέ ποιά δεδομένα, λοιπόν, ἀνέμεναν οἱ τιτλοῦχοι ἀντιοικουμενιστές ἀγαθά ἀποτελέσματα ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ προϊστορία, τήν ὁποία  –ἐντελῶς ἐπιγραμματικά– μνημονεύσαμε;
Ποῦ παροικοῦσαν τόσα χρόνια καί ποῦ παροικοῦν τώρα ὥστε νά γράφουν σάν νά μή γνωρίζουν τό βρώμικο ὑπέδαφος τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς; Πότε στήν ἱστορία ὑπῆρξαν οἰκουμενιστές ἄνθρωποι ἤθους γιά νά ὑπάρξουν καί σήμερα;  Γιατί δέν ἀξιοποιήθηκε ὁ «νοῦς» τῶν γραπτῶν τῶν  προσφάτως κεκοιμημένων Πατέρων μας πού ἀντιμετώπισαν τόν Οἰκουμενισμό τῆς ‘’νέας κοπῆς’’ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου,  ὥστε νά στοιχηθοῦμε ὅλοι μαζί στόν ἀντιοικουμενιστικό ἀγῶνα; Ποιοί εἶναι αὐτοί καί ἀπό ποῦ ἔλαβαν τήν ἐξουσία νά ὁρίζουν τούς ἡγέτες τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, πού τάχα ὅλοι πρέπει νά ἀκολουθοῦμε, ἀσχέτως τοῦ ἄν ὅταν εἴμαστε ἐμεῖς στόν ἀγῶνα αὐτόν, ἐκεῖνοι ἀπουσίαζαν; 
Κάποιοι μᾶς εἶπαν γιά νά ἀντικρούσουν τήν ἀμετακίνητη θέση μας ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἀμιγῶς πολιτικό ἐργαλεῖο, ὅτι ἡ πολιτική πάντοτε ἐπενέβαινε καί ἐπεμβαίνει στά ἐκκλησιαστικά πράγματα! Τό λέγουν ἀπό ἀφέλεια ἤ ἀπό σκοπιμότητα; Ἐάν τό λέγουν ἀπό σκοπιμότητα, δέν χρειάζονται ἀπάντηση. Ἐάν τό λέγουν ἀπό ἀφέλεια, εἶναι καλό νά μᾶς εἰποῦν πότε ἡ Ἐκκλησία μας, μέ τήν Ἁγία Γραφή ἤ μέ τήν πολυποίκιλη Ἱερά Παράδοσή Της μᾶς  εἶπε νά ἐπιμένουμε νά ἑνώσουμε ‘’σώνει καί καλά’’ τούς αἱρετικούς μέ  τήν Ὀρθοδοξία; Ποτέ! Αὐτό τό περί παγκοσμίου ἑνώσεως τό λέγει μόνο ἡ Πολιτεία. Ἄρα, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πέρα γιά πέρα ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ!  Λοιπόν, σέ ἕνα καθαρῶς πολιτικό σχεδιασμό μποροῦμε νά μιλοῦμε γιά συνηθισμένη πολιτική παρεμβολή στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἤ γιά συστράτευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν Προκαθημένων στήν ὑλοποίηση ἀνόμου καί ἀντιχρίστου πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ;
Ἀλλά καί ὅσοι ἐκ τῶν Προκαθημένων δέν ἔχουν ἀκόμη ἀντιληφθεῖ τήν οὐσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί παγιδεύονται ἀπό τό θρησκευτικοεκκλησιαστικό προσωπεῖο του, δέν ἔπρεπε νά ἐπαναστατήσουν κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γνωρίζοντες ὅτι  ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»;  Ἐμεῖς τί θέλουμε νά παραστήσουμε; Αὐτούς πού ἦλθαν νά καταλύσουν τόν Νόμο καί τούς Προφήτας καί τόν Πληρώσαντα αὐτούς Ἰησοῦν Χριστόν μας; Ἔγιναν κάποιοι Πατριάρχες καί Προκαθήμενοι γιά νά καταργήσουν τόν Ἅγιο Ἀπόστολον Παῦλον καί νά μᾶς παραστήσουν τούς νέους Μεσσίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ἀνθρωπότητος; Δέν βλέπουν πώς οἱ ἡγέτες καί οἱ ἄνθρωποι πού ἀποδοκιμάζουν τόν Χριστό, τό Εὐαγγέλιό Του καί τήν Ἐκκλησία Του, τούς ἐπεφημοῦν , τούς ἐπικροτοῦν καί τούς συχγαίρουν; Γιατί ἄραγε; Γιατί ἐπιχαίρουν ὅτι μέσω αὐτῶν ‘’παίζουν τό παιχνίδι τους’’ καί μέσα στήν Ἐκκλησία, καί ἔχουν καταντήσει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἕνα πνευματικό ἀχούρι, ἕνα ἐπίγειο Ὀργανισμό πού πασχίζει νά πείθη τόν λαό νά συμβιβάζεται μέ τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Πατρίδος μας, πού προσπαθεῖ νά μειώση τήν παγκόσμια πεῖνα καί νά δώση ἄσυλο στούς μετανάστες! Μάλιστα, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, κατά τήν περί Προσώπου Θεολογική συζήτηση ἐντός τῆς Συνόδου, διέκοψε λέγοντας: «Αὐτά εἶναι γιά τούς φοιτητές! Ἐμεῖς πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό πρόβλημα τῆς πείνας»!
 « Τί χρείαν ἔχομε μαρτύρων» γιά νά ἀποδείξουμε ὅτι ἀληθεύουμε καί δέν συκοφαντοῦμε ὅταν γράφουμε ὅτι κάποιοι ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ταγούς ἔχουν ἀλλάξει ἀντικείμενο Ποιμαντικῆς καί πνευματικό προσανατολισμό, ἐξυπηρε-τοῦντες κατ’ ἐπίφασιν ψευτοανθρωπιστικά, ἀλλά, κατ’ οὐσίαν πολιτικά ἀντί-χριστιανικά  συμφέροντα, γι’ αὐτό καί τούς τιμοῦν οἱ πολιτικοί ἄρχοντες;
 Δέν ἔχουν ποτέ ἀκούσει οἱ Προκαθήμενοι τά λόγια τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Χριστοῦ μας: «Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει»; Δέν καταλαβαίνουν πώς ἔγιναν ἕνα «μέ τόν κόσμο καί τά ἐν κόσμω» καί γι’ αὐτό τούς ἐπευφημοῦν καί τούς ἐγκωμιάζουν οἱ Ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου; Δέν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος καί εὐσεβής λαός καταλαβαίνει καί κρίνει καί ἐπικρίνει καί ἀποδοκιμάζει καί ἀποστρέφεται αὐτοῦ τοῦ εἴδους τούς Ποιμένες; Δέν καταλαβαίνουν ὅτι μέ αὐτήν τους τήν τακτική, ἀργά ἤ γρήγορα, θά «ἀφεθῆ ὁ Οἶκος  τους ἔρημος»;

Τελικά, γιατί ἔγινε  ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης;

Ὅσοι δέν συμμερίζονται τίς ἀπόψεις μου γιά τόν πολιτικό σχεδιασμό πού ὑπηρέτησε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, πρέπει  νά μᾶς ἀπαντήσουν γιατί ἔγινε  αὐτή ἡ  πολυδάπανη Σύνοδος καί, μάλιστα, σέ περίοδο τέτοιας λιτότητος; Καί, ἐπί πλέον, γιατί ἔγινε, ἐνῶ δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας ἀπουσίασαν καί δύο Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες; Ἀρκετές φορές ἀπουσίασαν κάποιοι Προκαθήμενοι Ἐκκλησιῶν ἀπό Οἰκουμενικές ἤ Πανορθοδόξους Συνόδους, πάντοτε, ὅμως, ἔστελναν ἀντιπροσώπους τους καί, βεβαίως, σέ καμμιά περίπτωση δέν ἀπέσχε κάποια Ἐκκλησία ἀπό Σύνοδον λόγω σοβαρῶν ἐνστάσεών της κατά τῆς συγκλήσεώς της. Καί σ’ αὐτόν τόν βασικό τομέα ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἔχει τά πρωτεῖα!
Ποιά ἦσαν τά θέματα καί πόση ἡ Θεολογική σοβαρότητά τους;
1. Τό θέμα τῆς Νηστείας ἦταν ἕνα θέμα, τό ὁποῖο ἐτέθη μέ τήν ἴδια βαρύτητα πού θά εἶχε τό θέμα: «Συζήτηση τοῦ θέματος ὅτι τό ἁλάτι εἶναι πράγμα ἁλμυρό»!  Μᾶς εἶπαν αὐτό πού γνωρίζαμε. Δέν μᾶς εἶπαν, ὅμως, τίποτε γιά τίς παραβάσεις, γιά τόν χλευασμό ἤ καί γιά τήν κατάργηση τῆς Νηστείας, πού ἐφαρμόζουν στήν πράξη κάποιοι Κληρικοί, μικρόσχημοι ἤ μεγαλόσχημοι καί διδάσκουν αὐτόν τόν χλευασμό καί στούς ἱερεῖς τους!
2. Τό θέμα τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου καί ἰδίως τῶν μικτῶν γάμων (Ὀρθοδόξου καί ἑτεροδόξου) ἐτέθη ἁπλῶς ὡς ἕνα φαινόμενο πού ἔχει ἐπικρατήσει, ὁπότε καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νά συγκατατεθῆ. Τό ἴδιο πρέπει νά εἰσηγηθῆ ἡ Σύνοδος αὐτή καί στούς ἀνά τήν Οἰκουμένη ἰατρικούς Συλλόγους: που ὑπάρχει γενικευμένη ἐπιδημία, νά συγκατατίθενται οἱ γιατροί καί νά τήν θεωροῦν κατάσταση ὑγείας! Καμμιά ἀναφορά τῆς Συνόδου στό Μυστήριο τοῦ γάμου ὡς συμπορεύσεως γιά τήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητος τοῦ ζεύγους, ὁπότε αὐτή ἡ συμπόρευση ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποκλείεται λόγω τῆς ἑτεροδοξίας. Πῶς θά πετύχης τό ἴδιο ἀποτέλεσμα μέ δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες μεθόδους;
3. Τό θέμα τῆς  Αὐτοδιοικήσεως τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Ἐτέθη κακῶς ὡς θέμα Αὐτονόμου καί Αὐτοκεφαλίας. Αὐτοκέφαλη δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καμμιά Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί κατ’ ἐπέκτασιν κάθε Τοπική Ἐκκλησία ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό καί ὄχι τόν Προκαθήμενόν Της. Οὔτε Αὐτόνομη εἶναι κάθε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἔχει Νόμους Της τούς Ἱερούς Κανόνες. Συνεπῶς πρόκειται μόνο γιά τό  Αὐτοδιοίκητον τῶν κατά Τόπους Ἐκκλησιῶν. Αὐτό ἔχει χορηγηθεῖ ἅπαξ διά παντός μέσω τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὁπότε, ὁσάκις μεταβάλλονται οἱ Πολιτειακές συνθῆκες, αὐτοδικαίως συμμεταβάλλονται καί οἱ Ἐκκλησιαστικές Διοικήσεις. Σέ κάθε Κράτος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει αὐτοδικαίως τό Αὐτοδιοίκητόν Της καί τόν ἐν αὐτῆ «Πρῶτον», γι’ αὐτό ἄλλωστε ἀποκαλοῦνται,  καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἀπεκλήθησαν Προκαθήμενοι! Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ σειρά τῶν Πατριαρχείων καί τῶν Αὐτοδιοικήτων Ἀρχιεπισκοπῶν, τά ὁποῖα ἔχουν θεσπισθεῖ καί ἀκολουθοῦν τήν ὁρισθεῖσα τάξη καί ἄλλο εἶναι ἡ χορήγηση τοῦ Αὐτοδιοικήτου, ἡ ὁποία δέν δίδεται ἀπό κάποιο Πατριαρχεῖο ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδο, ἀλλά αὐτοδικαίως, ὅπως προείπαμε, ἀπό τούς Ι. Κανόνας.
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος ἀπεκλήθη Προκαθήμενος, ἐνῶ δέν ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς «Πρῶτος» ἐν Ἑλλάδι, ἀλλά ἀποδίδεται ὁ τίτλος τοῦ Πρώτου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας στόν Πατριάρχη Κωνσταντι-νουπόλεως! Ἄλλο, λοιπόν, «Πρῶτος» καί ἄλλο «Προκαθήμενος»; Ποῦ ὑπάρχει αὐτή ἡ διάκριση στούς Ι. Κανόνες; Ἀλλά, ποιός ἀντέχει αὐτή τή λογική ὥστε νά συζητήση τό θέμα αὐτό καί Θεολογικά, στά πλαίσια τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου;
4. Τό θέμα τῆς Διασπορᾶς λύεται μέ τήν Θεολογική Ἀρχή τοῦ Αὐτοδιοικήτου. Σέ κάθε Κράτος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά εἶναι Αὐτοδιοίκητη. Νά ἐκλέγεται καί ὁ Πρῶτος Της καί οἱ Ἐπίσκοποί Της ἀπό τήν Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὄχι νά διορίζονται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί νά παύονται κατά τήν ἀναιτιολόγητη κρίση Του, ἄνευ δίκης καί ἀπολογίας, σάν τούς τελευταίους ἰδιωτικούς ὑπαλλήλους!
5. Τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ὑπόλοιπες αἱρετικές Ὁμάδες, πού ἀποσχίσθηκαν ἀρχικά ἀπό τήν ἀδιαίρετη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί, ἐν συνεχεία, ἡ μιά ἀπό τήν ἄλλη, ἔχει λυθεῖ ἅπαξ διά παντός καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱερά Παράδοση. Μνημονεύσαμε ἤδη τά λόγια τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Ἐμεῖς γιατί δέν παραιτούμεθα; Εἴμαστε πιό ἅγιοι ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον; Εἴδαμε πόσες προσπάθειες ἔκαμε ἡ Ἐκκλησία μας γιά νά ἐπαναφέρη τούς αἱρετικούς στήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας καί δέν τό ἐπέτυχε. Τί ἐπιδιώκουμε; Ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας πιστεύει ὅτι εἶναι Ἀλάθητος, πῶς ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι θά ἔλθη ἡ ὥρα νά παραδεχθῆ ὅτι πλανήθηκε ἡ πάλαι Ἐκκλησία τῆς Ρώμης;
Τό σημαντικότερο δέ, τό ὁποῖο καταγγέλει ὁ Σέρβος Μητροπολίτης Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖος εἶναι ὅτι στή Σύνοδο τῆς Κρήτης δέν ἔγινε οὔτε μιά φορά ἀναφορά στόν Παπισμό, ὅταν συζητήθηκε ὁ χαρακτηρισμός τῶν Ἑτεροδόξων ὡς  Ἐκκλησιῶν ἀλλά πλειστάκις ἔγινε ἀναφορά μόνο στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν(!), τό ἴδιο δέ ἀπετυπώθη καί στό τελικό κείμενο, ὁπότε καθίσταται σαφές ὅτι ἡ μοναδική ἐπιδίωξη τῶν Πατριαρχικῶν ἦταν νά ἀποχαρακτηρισθοῦν ἀπό αἱρετικοί, καί νά θεωρηθοῦν ὡς Ἐκκλησίες, ὄχι μόνο οἱ Παπικοί, ἀλλά καί ὅλες οἱ ἄλλες χριστεπώνυμες ἀντίχριστες παραφυάδες!
 Ἄραγε, δέν μποροῦν νά κάνουν αὐτούς τούς συλλογισμούς κάποιοι ὑπεύθυνοι, ἤ κοροϊδεύουν τούς ἀνθρώπους, κοιμίζοντάς τους μέ τά περί Θεολογικῶν Διαλόγων γιά πραγματοποιοῦν ὑπογείως τά ὕπουλα σχέδιά τους;

Κάποια τελευταα ἐρωτήματα:
Ἄφησα τελευταῖα κάποια ἐρωτήματα:
Ὁ Σεβαστός καί ἀγαπητός μου Μητροπολίτης Ναυπάκτου μᾶς θύμισε τά λόγια τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, περί τῶν Ἐπισκόπων πού ἐλάμβαναν μέρος στίς Οἰκουμενικές Συνόδους ὅτι ἦσαν στό στάδιο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως! Ἄραγε, εἶναι δυνατόν νά ὑπῆρχε αὐτή ἡ προϋπόθεση στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἐνῶ ἀπουσίαζε ἀπό αὐτήν καί ἡ ἁπλή λογική;
Ποιά λογική, φερ’ εἰπεῖν, ὑπάρχει ὅταν στή Σύνοδο αὐτήν δέν ψηφίζουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, πλήν τῶν Προκαθημένων, ἐνῶ ὅλοι ὑπογράφουν; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπογράφης ἀλλά νά μήν ψηφίζης; Τί νόημα ἔχει ἡ ὑπογραφή σου ὅταν δέν προσμετρᾶται στό ἀποτέλεσμα τοῦ Ἐπισήμου Κειμένου τῆς Συνόδου; Καί ποιό εἶναι, τελικά, τό ρωϊκό στοιχεῖο ὅσων δέν ὑπέγραψαν; Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι καί  ὅσοι δέν ὑπέγραψαν, οὐδέν ἐποίησαν! Ἄλλος, Μητροπολίτης τῆς Σερβίας, ἔγραψε ὅτι μεταξύ τῶν λόγων πού δέν ὑπέγραψε γιά τίς σχέσεις Ὀρθοδοξίας μέ τόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο ἦταν καί τό ὅτι εἶχε μέν σάν Ἐπίσκοπός τό δικαίωμα νά μιλήση στή Σύνοδο ἀλλά ἐστερεῖτο τοῦ δικαιώματος νά ψηφίση! Αὐτό τό πληροφορήθηκε πρό ἤ κατά τή διάρκεια τῆς Συνόδου; Ἐάν δέν τό εἶχε πληροφορηθῆ πρίν, ἦταν ἀνέτοιμος νά μετάσχη σέ μιά Σύνοδο, ὅπως τήν ‘’φανταζόταν’’ ἡ Ἐκκλησία του, παρά τίς ἐπιφυλάξεις Της.,  Ἐάν τό εἶχε μάθει πρό τῆς Συνόδου, τότε γιατί προσῆλθε;
Τό ἄλλο παράλογο ἦταν τό συνεχές αἴτημα ἀναγνωρίσεως τῶν Συνόδων τοῦ Μ. Φωτίου καί τοῦ γ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡς Οἰκουμενικῶν, ἀπό τήν πηγή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή,  ἀπό τούς διοργανωτάς τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης! Ἐπ’ αὐτοῦ ἔχω προσυνοδικῶς γράψει ἀρκετά. Ἐπαναλαμβάνω μόνο ἕνα ἐρώτημα: γνοοῦν οἱ ἐπιμείναντες στό αἴτημα αὐτό ὅτι ἡ Ἱερά Παράδοσις εἶναι Ἰσόκυρη τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Ἐφ’ ὅσον ἡ Οἰκουμενική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὑψώνει τήν Διδασκαλία τοῦ Μ. Φωτίου καί  τοῦ γ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας,  καί τήν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ὑψώνει πάλι τήν διδασκαλία καί τό Πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ,  τί περισσότερο θά τούς προσέθετε μιά Συνοδική ἀναγνώριση καί, μάλιστα, ἀπό μιά τόσο προβληματική σέ ὅλο τό εἶναι της Σύνοδο;  Τό μόνο πού ‘’κατάφεραν’’  μέ τήν ἐπιμονή τους ἦταν νά δώσουν τήν εὐκαιρία στόν ἀγαπητό  συνάδελφό μου στήν Ἐκκλησιαστική Ἐκπαίδευση κ. Ἄρη Πανώτη νά ἰσχυρισθῆ –ἐντελῶς ἀβάσιμα καί ἀθεολόγητα, βεβαίως– ὅτι «ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης καλῶς δέν ἀναγνώρισε τίς Συνόδους αὐτές, καθ’ ὅτι δέν τίς ἔχει ἀποδεχθεῖ ἡ Ἐκκλησία»!

Τέλος λόγου
Μετά ἀπό αὐτά πού –πολύ περιληπτικά– ἀναπτύξαμε, διαπιστώνουμε ἀβίαστα, πώς τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας, τελικά, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθεία, ἔσωσε τό κύρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μέ τήν ἀποχή του ἀπό αὐτήν τήν Σύνοδο. Ἔτσι, τῆς ἀπέκλεισε καί τόν χαρακτηρισμό της ὡς Πανορθοδόξου, δεδομένου ὅτι οἱ χαρακτηρισμοί «Μεγάλη» καί «Ἁγία» ἦσαν καί προσυνοδικῶς ἀποκλεισμένοι, γιά τούς λόγους πού ἔχουμε ἐκθέσει σέ ἄλλα ἄρθρα μας ἀλλά καί στό παρόν. Ὁπότε, γνώμη μας εἶναι νά ἐπαναλάβουμε πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν: «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω». Δέν ἔχει ἀπολύτως κανένα πρακτικό ἀποτέλεσμα ἡ παροῦσα Σύνοδος, οὔτε καμμιά Τοπική Ἐκκλησία ἤ Πατριαρχεῖο μπορεῖ νά ἐπιβάλη στούς Κληρικούς ἀλλά καί στούς λαϊκούς τίς ἀποφάσεις της. Κάλλιστα μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὡς μηδέποτε γενομένη. Ὁποιαδήποτε ἀντίσταση καί σοβαρή πολεμική ἐναντίον της, θά τῆς προσδώση σημασία πού δέν ἔχει, καί πού δέν πρέπει νά προσλάβη.
Ὁ Ὀρθόδοξος καί μέ Οἰκουμενική ἀποδοχή ὁρισμός τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀπό τόν ἅγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», πού ἀποτελεῖ τήν σφραγίδα τῆς γνησιότητος κάθε Θεολογικῆς διατυπώσεως  καί  Συνοδικῆς Ἀποφάσεως καί ὑποχρεώνει κάθε πιστόν  νά τήν δεχθῆ, ἀπορρίπτει παντελῶς καί σέ ὅλα τα ἐπίπεδα τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν προεργασία της, τήν σύνθεσή της, τά θέματά της  καί, κυρίως, τίς ἀποφάσεις της! Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη!   
Ἄς μείνη ἐνταφιασμένη. Ἄς θεωρηθεί ὡς  μή γενομένη και ς λάβουν τέλος τά  κατ’ αυτήν!

                                        π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Νεος Λυσσασμενος Προβατοσχημος ΛΥΚΟΣ στην σκητη Κουτλουμουσιου του Αγιου Ορους.

Η ΑΙΡΕΣΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΠΛΗΚΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ.

ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ "ΑΓΙΟΝ" ΟΡΟΣ.

Οι Οικουμενιστες καλογεροι πλαθουν νεες θεωριες και μεταφερουν καινα δαιμονια μεσα στην Εκκλησια.

"Αν δεν υπηρχαν οι σημερινοι γερονταδες η Εκκλησια θα ειχε "ΦΟΒΕΡΟ ΛΙΜΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ".

Δεν μας χρειαζονται λοιπον, ουτε οι Αποτειχισμενοι απο τους Αιρετικους και τις Αιρεσεις Μεγαλοι Αγιοι Πατερες, που διωχθηκαν, βασανιστηκαν, εξοριστηκαν, κατακρεουργηθηκαν, καταταλαιπωρηθηκαν, για την στερεωσι της Ορθοδοξου Πιστεως, ουτε η φοβερη ιστορια τους, ουτε τα συγγραμματα τους, ουτε οι Διδαχες τους, βασει των οποιων πρεπει να ερμηνευουν και να ζουν οι Ορθοδοξοι για ναναι Ορθοδοξοι.

Ουτε οι Αθανασιοι, ουτε οι Βασιλειοι, ουτε οι Χρυσοστομοι, ουτε οι Φωτιοι, ουτε οι Μαξιμοι, ουτε οι Παλαμαδες, ουτε οι Μαρκοι οι Ευγενικοι.

Κανενας, μα κανενας, οπως οι γερονταδες αυτοι. 

Οι γερονταδες αυτοι, αποτελουν την Πεμπτουσια της Ορθοδοξιας και αυτο σημαινει: "ὁδηγους τῶν πλανεμένων, ρύστες τῶν ἀπελπισμένων, παρηγορητες τῶν ψυχῶν καὶ προπάντων μᾶς ὑποδεικνύουν τὴν σύντομη καὶ ἀπλανῆ ὁδὸ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας".

Ουτε η Υπεραγια Θεοτοκος εχει την δυναμι της μεσιτειας αυτων των σημερινων γερονταδων.

Ολα τα εχουν οι γερονταδες αυτοι,  δεν μας χρειαζεται κανενας αλλος.

"ΦΟΒΕΡΟΣ ΛΙΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕ, χωρις αυτους, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ".

 

Αυτα διδασκει ο νεος προβατοσχημος λυκος της σκητης του Κουτλουμουσιου τω ονοματι Αρσενιος. 

Ο αθλιος αυτος ρασοφοροκαλογηρος δεν πηρε καθολου χαμπαρι για τα συμβαινοντα γυρω του. 

Κολυμπαει μεσα στην Αιρεσι τιου Οικουμενισμου μνημονευοντας τον Οικουμενιστη Πανθρησκειαστη Βαρθολομαιο, αλλα αυτος το βιολι του: οι συγχρονοι γερονταδες μας φτανουν.

Εκει στην σκητη του Κουτλουμουσιου, κατι γενναιο κινειται απο μεγαλο αριθμο Αγωνιστων πατερων, αλλα ο γειτονας τους Αρσενιος ο πλανος και δαιμονισμενος γεροντοκαλογηρος, χαμπαρι δεν πηρε. 

Ουτε και προκειται να παρη χαμπαρι, ο διαβολοκαλογηριος αυτος.

Συγκληθηκε η ΛΗΣΤΡΙΚΗ συνοδος στην Κρητη και αυτος δεν ανησυχισε καν, που υπεγραψαν οι αρχιερεις την φοβερη αιρετικη πλανη οτι οι Αιρεσεις αποτελουν Εκκλησια και ετσι η Εκκλησια του δεν αποτελει πλεον Εκκλησια Χριστου, αλλα Αιρεσι.

Γεμισε το Αγιον ορος με προβατοσχημους ΛΥΚΟΥΣ, μη φειδομενους του ποιμνιου.

Και εχουν το θρασος και την αναιδεια αυτα τα λυσσαλεα κυναρια του Αιρεσιαρχου ποιμεναρχου τους, να εξαγουν τα ...κοπρανα τους τυλιγμενα σε χρυσοχαρτα και να τα μεταδιδουν και να μαγαριζουν τους παντες.

Και ας ερχεται ο Ιερος Κανονας της ΣΤ΄Οικουμενικης Συνοδου, να επιβαλλει υποχρεωτικη την ερμηνεια της Αγιας Γραφης απο τα Πατερικα Συγγραμματα. 

Δεν ειχε προβλεψει τοτε το Αγιο Πνευμα οτι καποια εποχη θα εμφανισθουν καποιοι γερονταδες οι οποιοι θα αποτελουν "την απλανη οδο της σωτηριας της ψυχης μας". 

Λεγει ο Αγιος και Ιερος Κανονας:

τι δε τος τν κκλησιν προεσττας,ν πάσ μν μέρ,ξαιρέτως δ ν τας Kυριακας, πάντα τν κλρον κα τν λαν κδιδάσκειν τος τς εσεβείας λόγους,κ τς θείας γραφς ναλεγομένους τ τς ληθείας νοήματά τε, κα κρίματα, κα μη παρεκβαίνοντας τους ηδη τεθεντας ορους, ή την εκ των θεοφορων πατερων παραδοσιν.
Aλλα και ει γραφικος ανακινηθειη λογος, μη αλλως τουτον ερμηνευετωσαν, ή ως αν οι της εκκλησιας φωστηρες και διδασκαλοι, δια των οικειων συγγραμματων παρεθεντο·και μαλλον εν τουτοις ευδοκιμειτωσαν,ή λογους οικειους συνταττοντες·να μή, έστιν τε, πρς τοτο πόρως χοντες, ποπίπτοιεν το προσήκοντος.δι γρ τς τν προειρημένων πατέρων διδασκαλίας, ο λαο ν γνώσει γινόμενοι τν τε σπουδαίων κα αρετν,κα τν συμφόρων κα ποβλήτων,τν βίον μεταρρυθμίζουσι πρς τ βέλτιον,κα τ τς γνοίας οχ λίσκονται πάθει,λλ προσέχοντες τ διδασκαλί,αυτος πρς τ μ κακς παθεν παραθήγουσι, κα φόβ τν πηρτημένων τιμωριν τν σωτηρίαν αυτος ξεργάζονται». (Κανόνας ΙΘ ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος).

Ουτε ομως τον γεροντα Παισιο, αυτοι οι δαιμονισμενοι καλογηροι, τον ακουν και τον μιμουνται στις εκκλησιολογικες ευαισθησιες του, αλλα παιρνουν επιλεκτικα τις αποψεις του και αυτο τους φτανει.

Διακηρυττει ο πατηρ Παισιος:

Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων (ΟΜΟΛΟΓΙΑ: αλλα και τα δικα μου) να τις περνάτε από το ΠΑΤΕΡΙΚΟ κόσκινο. Πρέπει να τις κοσκινίζετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ και ό,τι είναι σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε. Να ψάχνετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ. Προσέξτε ένα παράδειγμα. Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός. Ακόμη και μπακίρι καλό και άσχημο, μπρούντζος καλός και άσχημος, χρυσός 12 καρατίων και χρυσός 24 καρατίων. Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων. Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό.


(Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο Γέροντας Παΐσιος Βιογραφικά στοιχεία - Διδαχές – Επιστολές – Περιστατικά – Κείμενα, σελ. 146-147).

==========================
Ἐὰν ζούσαμε ΠΑΤΕΡΙΚΑ, θὰ εἴχαμε ὅλοι πνευματικὴ ὑγεία, τὴν ὁποία θὰ ζήλευαν καὶ ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ θὰ ἄφηναν τὶς ἀρρωστημένες τους πλάνες καὶ θὰ σώζονταν δίχως κήρυγμα.
Τώρα δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὴν ἁγία μας ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙ, γιατί θέλουν νὰ δοῦν καὶ τὴν ΠΑΤΕΡΙΚΗ μας συνέχεια, τὴν πραγματική μας συγγένεια μὲ τοὺς Ἁγίους μας.
Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ΄αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ.

Δειτε, λοιπον, τα καινα και τα δαιμονια πλανης και συμφορας, του διεστραμμενου αυτου Βαρθολομαιοκαλογηρου της σκητης του Κουτλουμουσιου τω ονοματι Αρσενιος:

Οἱ ἅγιοι Γέροντες στὸ Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας




Γράφει ὁ Μοναχὸς Ἀρσένιος, 

Σκήτη Κουτλουμουσίου, Ἅγιον Ὅρος
Ἐπειδὴ κατὰ καιροὺς σχολιάζεται ἀπὸ μερικοὺς ἀδελφοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ἡ λέξη γεροντισμός, θέλοντας νὰ μᾶς δείξουν πὼς αὐτοὶ ποὺ ἀναζητοῦν γέροντες προχωρημένους στὴν ἀρετὴ μὲ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὑπερβάλλουν κατὰ τὴ γνώμη τους. Διότι ἰσχυρίζονται, πὼς ἀρκεῖ ὁ πνευματικὸς πατέρας ποὺ ἔχει ὁ καθένας γιὰ νὰ καλύψει τὶς πνευματικές του ἀνάγκες. Ὅμως ἀνάγκη εἶναι νὰ ξεκαθαρίσουμε ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Πνευματικοῦ - ἐξομολόγου καὶ ποιὸς ὁ ρόλος τοῦ χαρισματούχου Γέροντος.
Ὅμως, τί σημαίνει Γέροντας φωτισμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ χαρισματοῦχος; Γέροντας φωτισμένος σημαίνει καθέδρα τῆς διακρίσεως, σημαίνει φάρος φωτεινὸς στὸ πηχτὸ σκοτάδι, σημαίνει ὁδηγὸς τῶν πλανεμένων, ρύστης τῶν ἀπελπισμένων, σημαίνει παρηγορητὴς τῶν ψυχῶν καὶ προπάντων μᾶς ὑποδεικνύει τὴ σύντομη καὶ ἀπλανῆ ὁδὸ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἀκόμα ἀνεκτίμητα χαρίσματα τοῦ Θεοῦ μας ποὺ ἔχει ἕνας χαρισματοῦχος εἶναι ἄκρως ἀναγκαία γιὰ τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ ἁπλοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  
Ἂν -ὁ μὴ γένοιτο- λείψουν αὐτοὶ οἱ χαρισματοῦχοι Γεροντάδες ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου...

Ἐκκλησίας, τότε θὰ μιλᾶμε γιὰ φοβερὸ λιμὸ πνευματικό.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου