Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Ἑλλάς καί Ὀρθοδοξία (1832-2015): Τό Βαυαρο-Εὐρωπαϊκόν Προτεκτορᾶτον ὑπό Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton

Ἑλλάς καί Ὀρθοδοξία (1832-2015): Τό Βαυαρο-Εὐρωπαϊκόν Προτεκτορᾶτον

ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton
 
 
Ἡ Ἑλλάς ὑπετάχθη εἰς τήν Δύσιν ἀκουσίως ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Βυζαντίου καί ἑκουσίως μετά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821. Οἱ Δυτικοί βάρβαροι ἤρχισαν τάς ἐπιδρομάς των κατά τῆς Ἑλλάδος ἀπό τό 1095 (Πρώτην Σταυροφορίαν) καί συνεχίζουν ἐπί 920 ἔτη, μέ τήν τελευταίαν των Σταυροφορίαν, τό τρέχον τρίτον μνημόνιον. Διαπιστοῦμεν τήν συνεχιζομένην ἐπιρροήν τῶν Γερμανῶν εἰς τόν Ἑλληνισμόν καί τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν ὑποταγήν μας εἰς τούς Δυτικούς ἐν γένει <<βαρβάρους>>, ἀπό τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς χώρας ἀπό τούς βαρβάρους τῆς Ἀνατολῆς ἕως σήμερον. Εἶχον δέ οἱ σταυροφόροι (σταυρωταί τῆς Ἑλλάδος) οὗτοι μίαν μικράν ἀνάπαυλαν 368 ἐτῶν, ὅταν παρέδωκαν τήν ἐπικυριαρχίαν τῆς χώρας μας εἰς τούς βαρβάρους συμμάχους των, τούς Ὀθωμανούς Τούρκους.
            Οὐσιαστικῶς, οἱ Βαυαροί <<κατέλαβον>> τήν ἡμιελευθέραν Ἑλλάδα τό 1832 μέ τήν ἔλευσιν τοῦ βασιλέως Ὄθωνος καί ἐπιδίωξίς των ἦτο νά δημιουργήσουν ἕν <<Εὐρωπαϊκόν>> κράτος, ἀλλ’ ἐλεγχόμενον ἀπολύτως ὑπό τῶν Γερμανῶν.[1] Πράγματι τοῦτο ἐπετεύχθη, διά τῆς χειραγωγήσεως τῆς ἡμετέρας παιδείας, δι’ ὧ καί ὁ Δ. Βερναρδάκης τό 1884 εἶχεν εἴπει ὅτι τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν διδάσκει <<γερμανικόν πιθηκισμόν>> καί σκοπός τῶν Βαυαρῶν ἦτο νά καταστῇ τοῦτο καί ἡ Ἑλλάς ἡ γέφυρα ἐξευρωπαϊσμοῦ καί τῶν συμμάχων των Μουσουλμάνων τῆς Ἀνατολῆς.[2]  Ἡ Δύσις (Γερμανία) θά μᾶς ἔδιδε τά <<φῶτά>> της καί ὄντως, τά ἐπέβαλλον εἰς ὅλον τό ἐκπαιδευτικόν μας σύστημα καί οἱ ἰδικοί μας, οἱ  ὁποῖοι ἐσπούδαζον ὑποχρεωτικῶς εἰς τήν Γερμανίαν (Δύσιν) κατέστησαν ὄχι μόνον ὀπαδοί τῆς Εὐρωπαϊκῆς ταύτης ἰδέας, ἀλλά καί ἐχθροί (πολέμιοι) τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ μας καί τῆς ἡμῶν παιδείας. Πραγματικῶς, ἐφράγκεψαν εὐχείρωτοι οἱ τάλανες!
            Οἱ μέν καθηγηταί οὗτοι τοῦ νεοσυστάτου Ἀθηναϊκοῦ Πανεπιστημίου ἐσπούδαζον ἅπαντες εἰς τήν Γερμανίαν καί ἐλθόντες εἰς Ἀθήνας ἀνελάμβανον τήν  <<πνευματικήν>> ἡγεσίαν τῆς χώρας, μέ σκοπόν τήν ἐπιβολήν τοῦ Γερμανικοῦ σχεδίου ἀλλοτριώσεως τῆς Ἑλλάδος. Ἐθεώρουν οἱ ὑπερφίαλοι Γερμανοί ὅτι τό ἐκπαιδευτικόν των σύστημα ἦτο τό κάλλιστον τῆς Εὐρώπης καί εὐτυχῶς, ἐστηρίζετο τοῦτο ὀλίγον εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλληνικήν παιδείαν, ἄλλως, θά ἐπεκράτῃ ἡ  ἀμιγής μηδενιστική τούτων φιλοσοφία. Δυστυχῶς δι’ ἡμᾶς, ἡ παιδεία των αὕτη ὡδήγησε τόν Ἑλληνορθόδοξον ρωμηόν εἰς τόν νεοκλασσικισμόν (προγονοπληξίαν καί Βυζαντινοκτονίαν), εἰς τό σχίσμα τοῦ 1924, εἰς τόν οἰκουμενισμόν καί τέλος, εἰς τήν ἀθεῒαν. Ἡ Βαυαρική ἀντιβασιλεία ἡδραίωσε τόν συγκεντρωτικόν κρατικόν ἔλεγχον εἰς ἅπασαν τήν παιδείαν μας καί τήν κατέστησεν ὑπηρέτην τῶν ἐπιδιώξεων τῆς κρατικῆς ἰδεολογίας, ἀπομακρύνουσα ταύτην ἀπό τήν Ὀρθόδοξον παράδοσίν μας[3] καί τοιουτοτρόπως, κατέστη εὔκολος ἡ ἐκκοσμίκευσίς της καί ἡ κρατικοποίησίς της. Οἱ δέ κληρικοί ἐκπαιδευτικοί ἔγιναν ἁπλοῖ κρατικοί ὑπάλληλοι, οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικῶς, δέν θά διηκόνουν πλέον τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά τό κράτος-προτεκτορᾶτον, τό ὁποῖον ὑπέκυψεν εἰς ἁπάσας τάς πιέσεις τῆς Δύσεως.
            Ἀκόμη καί αὐτή αὕτη ἡ Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ὠργανώθη συμφώνως τῶν ἀρχῶν τῶν Γερμανικῶν πανεπιστημίων καί ἐφήρμοζεν ἀποκλειστικῶς τά Γερμανικά προγράμματα. Οἱ καθηγηταί ταύτης ἦσαν ἐπιλελεγμένοι, ὥστε νά εἶναι ὑποχρεωτικῶς Εὐρωπαῒζοντες. Τό αὐτό συνέβαινε καί μέ τούς κληρικούς-θεολόγους, ἀπεδέχοντο ὅλα αὐτά καί συνεφώνουν καί οὗτοι εἰς τό νά συμβάλουν εἰς τόν ἐξευρωπαϊσμόν τοῦ Νέου Ἑλλαδικοῦ κράτους.[4] Ἀναμφισβητήτως, καί οἱ καθηγηταί αὐτοί ἔπρεπε νά εἶχον σπουδάσει μόνον εἰς τήν Γερμανίαν. Ἅπαντες οὗτοι ἦσαν οἱ φορεῖς τῶν Προτεσταντικῶν ἰδεῶν, τάς ὁποίας ὑπεστήριζον εἰς τά συγγράμματά των καί τάς προεώθουν εἰς τά Ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς χώρας. Ἄκρως ἀνθελληνική καί ἀντι-Ὀρθόδοξος ἡ Γερμανική ἐπικυριαρχία εἰς τό πτωχόν Νέον Ἑλλαδικόν κράτος. Ἡ ὀργάνωσις τούτου Γερμανική, οἱ καθηγηταί μέ σπουδάς εἰς τήν Γερμανίαν καί ἡ ἐξάρτησις τῆς θεολογίας μας ἀπό τήν Γερμανικήν Προτεσταντικήν τοιαύτην. Αἱ ἰδεολογικαί ἐπιρροαί ἅπασαι Γερμανικαί καί δυστυχῶς, τό πρόβλημά μας τοῦτο συνεχίζεται ἐπί 182 ἔτη, ἕως σήμερον, ὅπου τό θράσος των καί ἡ ἀναισχυντία των ἔχουν ὑπερβῆ πᾶν ὅριον καί κανόνα δικαίου, ἀλλά καί αὐτάς ἀκόμη τάς θεμελιώδεις ἀρχάς τῆς δημοκρατίας.
            Δυστυχῶς, ἀπό τήν ἑπομένην ἡμέραν τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας μας ἀπό τούς βαρβάρους τῆς Ἀνατολῆς, οἱ δουλοπρεπεῖς κοτζαμπάσηδες πολιτικοί μας, παραμερίζοντες τούς γενναίους ἥρωάς μας, μᾶς κατέστησαν ὑποτελεῖς τῶν βαρβάρων τῆς Δύσεως. Ἀκόμη καί σήμερον, προσπαθοῦμεν νά ἐξηγήσωμεν τά αἴτια τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἔχομεν (μᾶς ἐδημιούργησαν) ὡς λαός, εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, εἰς τήν παιδείαν μας καί εἰς τό κράτος μας. Ἐπέβαλλον εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τήν Εὐρωπαϊκήν πλάνην, τήν ὑποταγήν, τήν ἐκμετάλλευσιν, τήν αἵρεσιν, τόν σχολαστικισμόν, τόν φιλελευθερισμόν, τήν ἀπάτην, τόν ὀρθολογισμόν τοῦ Διαφωτισμοῦ, τήν Προτεσταντικήν θεολογίαν, ἡ ὁποία ἔρχεται εἰς ἀπόλυτον ἀντίθεσιν μέ τήν Παραδοσιακήν Ἑλληνορθοδοξίαν τῆς <<καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς>>. Τοιουτοτρόπως, ἀπωλέσαμε τήν πίστιν μας καί τήν παιδείαν μας, καθ’ ὅτι οὗτοι διέβρωσαν τόν πολιτισμόν μας, παρεποίησαν τήν ἱστορίαν μας, καί τέλος, μέ τήν ἐπιβολήν τῆς ἐντάξεώς μας εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν καί Εὐρω-ζώνην, μᾶς ὡδήγησαν εἰς τήν οἰκονομικήν μας καταστροφήν καί ἑκουσίως, εἰς τήν τῶν δανειστῶν δουλείαν (τά πρόθυρα τῆς σχεδιαζομένης παγκοσμίου τοιαύτης), ὅπου κατεργάζονται τήν ὑφαρπαγήν τοῦ Ἐθνικοῦ καί ἀτομικοῦ ἡμῶν πλούτου. Κετέστημεν δοῦλοι ἐν ἐλευθερίᾳ ὑπό τῶν δουλοπρεπῶν ψευδο-ἡγετῶν μας.

Αγιορείτης Μοναχός Γέρων ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Μπιλάλης (1932 – † 4. 6. 2014) ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ



Αγιορείτης Μοναχός Γέρων ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Μπιλάλης (1932 – † 4. 6. 2014) ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ

Ορθόδοξος Τύπος Εφημερίδα

p.Nikodimos


OMOΛΟΓΙΑ: Γνωριζαμε τον γεροντα Νικοδημο επι πολλα χρονια και μας αγαπουσε ιδιαιτερα.
Επισκεπτομασταν το κελι του στην Καψαλα και απολαμβαναμε τις ατελειωτες σοφες συμβουλες του και τις Πατερικοτατες θεολογικες θεσεις του.
Ηταν ενας ζηλωτης μοναχος και δραστηριος σε ολους τους τομεις της ορθοδοξης μαρτυριας και ομολογιας.
Σαν χαρακτηρας ηταν δυναμικος και εκρηκτικος και σφοδρος πολεμιος της Παναιρεσης του Οικουμενισμου.
Εβλεπε πολυ θετικα την Ιεροκανονικη Αποτειχισι του πατρος Ευθυμιου Τρικαμηνα, αλλα ηταν γι αυτον πολυ δυσκολο να λαβη μια παρομοια ηρωικη αποφασι γιατι θα γινονταν κακο στην ΠΕΦΙΠ και στην τιτανια προσπαθεια του για την ενισχυσι της Πολυτεκνης Οικογενειας αφου το περιοδικο της μοιραζονταν δωρεαν και σε ολους τους ναους ολης της Ελλαδος.
Παρα ταυτα δεν δειλιαζε να λαμβανη θεσι αντιθετη απο τους Οικουμενιστες αρχιερεις και θεολογους χωρις να υπολογιζη τις συνεπειες.
Βλεποντας την Γιγαντωσι της Παναιρεσεως του Οικουμενισμου, υποστηριζε οτι ο ιδιος στο κελι του δεν μνημονευε τον Αρχαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο οταν καλουσε και λειτουργουσε καποιος κληρικος εις αυτο.
Μας ελεγε οτι ειναι και ο ιδιος Αποτειχισμενος, αλλα δεν αφησε καποιο σημειωμα το οποιο θα εξεφραζε την επιθυμια του να μη τον παραλαβουν εν τη κοιμησει του, οι Οικουμενιστες Βαρθολομαιικοι μοναχοι της μονης Σταυρονικητα και τον θαψουν στο κοιμητηριο τους. 
Μας ελεγε οτι επιθυμια του ηταν να τον κηδεψη ενας ζηλωτης γειτονας του με τον οποιο επικοινωνησαμε και μας ειπε οτι δεν ειχε παρει καμμια εντολη του ή καποιο γραπτο σημειωμα του.
Οχι μονο, αλλα ειχαμε πληροφοριες οτι ηταν επαμφοτεριζων και με τους Οικουμενιστες και με τους Αποτειχισμενους και μαλιστα στην Αθηνα κοινωνουσε σε ναο των Αθηνων που λειτουργουσε γνωστος μας κληρικος και μας το διαβεβαιωσε ο ιδιος.
Εμεις προσωπικα τον λεγαμε οτι ειναι εγωιστης και υπεροπτης ενω ηταν ενας δυνατος Θεολογος και παρα ταυτα μιλουσε υποτιμητικα για αλλους πολλους ενω δεν ειχε τιποτα να τους ζηλεψη.
Του λεγαμε μαλιστα οτι ενα πραγμα θα τον σωση, οχι ο χαρακτηρας του, αλλα μονο η αγαπη του για τους Πολυτεκνους.
Ενω ολα τα γραπτα του ηταν θεολογικα αψογα και απο πασης εποψεως, δυστυχως μας αφησε και κατι πολυ κακο και αξιοκατακριτο.
Την γνωστη επιστολη του πατρος Παϊσιου ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ περι του 6666, σαν ...πεσκεσι της Αντιχριστολογικης τρελλας των ημερων μας.
Δυστυχως και εκεινος δεν μπορεσε να βγη μεσα απο τις ...λασπες της Δαιμονισμενης Προτεσταντισσας ΡΕΛΦ και αυτη η παναθλια επιστολη περιφερεται ακομα και σημερα σαν ..σημαια της ....ανορθοδοξιας, απο τους γνωστους Συνωμοσιολογους ρασοφορους και μη, που δεν σταματουν να την χρησιμοποιουν και να την επικαλουνται και ετσι να εκθετουν και να διαστρεφουν την σταθερη δισχιλιετη Εσχατολογικη τοποθετησι των Ορθοδοξων Πατερων μας.
Ο πατηρ Βασιλειος Βολουδακης που γνωριζει πολυ καλα το ζητημα, εγραψε στον Ορθοδοξο Τυπο σειρα αρθρων.
Λυπουμεθα που ο γεροντας εξετεθη για το ζητημα αυτο για το οποιο, λογω της πεισμονος αγιορειτικης επιμονης του, δεν καταφεραμε να τον ...ξεκολησουμε απο την  Αντιχριστολογικη τρελλα του 666 των ημερων μας.
Ο Θεος ας αναπαυση την ψυχη του εν σκηναις δικαιων μετα του Συσκηνου του Αρνιου της Βασιλειας των Ουρανων τον οποιον αγαπουσε και λατρευε ως Θεο και Σωτηρα του.
===================

Ο Ορθοδοξος Τυπος γαι το διετες μνημοσυνο του γραφει τα εξης:
Τελέσθηκε, το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016,  το διετές ι. Μνημόσυνο του μακαριστού π. Νικοδήμου Μπιλάλη, από τους Συλλόγους «ΠΑΝΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» (Π.Ε.ΦΙ.Π.) και «Ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης», στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής, οδ. Ακαδημίας, Αθήνα. 
Ο Γέροντας υπήρξε ο Ιδρυτής και η «ψυχή» των δύο Συλλόγων.
Μέσω του Περιοδικού της Π.Ε.ΦΙ.Π., «Ελληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», ομιλιών, συνεντεύξεων, αλλά και προσωπικών του επαφών, επί 46 έτη ανέδειξε την ηρωική Πολύτεκνη Οικογένεια, την οποία προσφυώς χαρακτήριζε ως το μεγαλύτερο σύγχρονο ΘΕΜΑ-ΘΕΑΜΑ-ΘΑΥΜΑ. 
Παράλληλα ενημέρωνε ορθόδοξα και υπεύθυνα για το ιερό Μυστήριο του ορθοδόξου Γάμου και της τεκνογονίας.
 Ήταν σφοδρός πολέμιος των φονικών εκτρώσεων και της εφάμαρτης αντισύλληψης. 
Υπήρξε εκ των πρώτων δημογράφων και από πολύ νωρίς έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τον καταστροφικό δημογραφικό μας κατήφορο.
Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε ότι εκατοντάδες παιδιά διασώθηκαν από έκτρωση και έζησαν εξαιτίας των άρθρων και των συμβουλών του π. Νικοδήμου. Αλλά και χιλιάδες παιδιά γεννήθηκαν από ζευγάρια, που ενώ είχαν αποφασίσει να μη κάνουν άλλα παιδιά, διαβάζοντας το Περιοδικό άλλαξαν γνώμη και προχώρησαν στην απόκτηση ενός η και περισσοτέρων παιδιών.
Κινούμενος από τη μεγάλη του αγάπη προς το ιερό πρόσωπο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου ίδρυσε τον ομώνυμο Σύλλογο. 
Μέσω του Συλλόγου προώθησε και διέδωσε την ι. μνήμη του μεγάλου κολλυβά Αγίου. 
Εξέδωσε τον «Πρωτότυπο Βίο» του Αγίου Νικοδήμου, από ανέκδοτο χειρόγραφο του Αγίου Όρους, τον οποίο και πρόσφερε δωρεάν (πάνω από 100.000 αντίτυπα μέχρι σήμερα). 
Ανήγειρε, με προσωπική του επιστασία, τον πρώτο ι. Ναό του Αγίου Νικοδήμου στις Καρυές του Αγίου Όρους, στον τόπο όπου είχε ταφεί ο Άγιος. Συμμετείχε ως ειδικός περί του Αγίου σε πολλά αγιονικοδημικά συνέδρια.
Στο διετές ι. Μνημόσυνό του συμμετείχαν αρκετοί Ιερείς, με προεξάρχοντα τον Α  Ἀντιπρόεδρο της Π.Ε.ΦΙ.Π., Αρχιμ. π. Νεκτάριο Ζιόμπολα, ο οποίος στο κήρυγμά του αναφέρθηκε στο μακαριστό Γέροντα και το έργο του. 
Επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε και ο Πρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ.Π. κ. Αντώνιος Αντωνίου. 
Παρέστησαν συγγενείς του Γέροντα, πολλοί Φίλοι των Πολυτέκνων και γνωστοί του, αλλά και αρκετοί Πολύτεκνοι.

Ιωάννης Γ. Θαλασσινός,
Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π.

Ζεστες, ζεστες ειδησεις...

ΠΡΩΤΑ 

ΟΙ ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.
=============

Ο Γνωστος ... των γνωστων κατευθυνσεων Οικουμενιστης πατριαρχης Αλεξανδρειας Θεοδωρος, επι τη εναρξει της ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ συνοδου της Κρητης, ξεχωρισε και ανεφερε στο μνημοσυνο ιδιαιτερα τους γνωστους ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, εξωλλης και προωλης, γνωστον στην ΚΥΠ της Τουρκιας απο τις γνωστες δραστηριοτητες του ανα τας ρυμας της Πολης Χαλκηδονος Μελιτωνα Χατζη, τον γνωστον φρικτον Οικουμενιστη Τρανουπολεως Δαμασκηνον, τον Οικουμενιστην Ρουμανιας Ιουστινιανον, τον κωμικοτραγικον Αλεξανδρειας Παρθενιον τον κοιμηθεντα εις την αγκαλην του Παπα Λενινγκραντ Νικοδημον, ως και τον νεωτεριστην Ειρηναιον Γαλανακην.
Ετσι εγκαινιασαν οι Οικουμενιστες την ΛΗΣΤΡΙΚΗ τους συνοδο, με τον ιδιαιτερο εγκωμιασμο των ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ Οικουμενιστων και των γνωστων τοις πασι, καποιων απο αυτους, των αλλων ...διαφορετικων ιδιαιτεροτητων τους..... Απολαυστε τον...




Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Ἀπεγνωσμένες προσπάθειες γιά νά "ὀρθοδοξοποιηθοῦν" τά αἱρετίζοντα Κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου Ἀπορριπτέο ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως τό ''ὑπερασπιστικό" Ὑπόμνημα τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας του Θεολογου Δημ. Κατσουρα



πεγνωσμένες προσπάθειες γιά νά  "ρθοδοξοποιηθον"
 τά αρετίζοντα Κείμενα τς Μεγάλης Συνόδου


Ἀπορριπτέο ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως
τό  ''ὑπερασπιστικό" Ὑπόμνημα
τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας

του Θεολογου Δημ. Κατσουρα
 
Προφανής προσπάθεια προασπίσεως καί διασώσεως το οκουμενιστικο πυρνος το πιμάχου Κειμένου τς Μεγάλης Συνόδου περί τν σχέσεων τς ρθ. κκλησίας μετά τν αρετικν

Εδιάκριτη, παρά τήν ντιφατικότητα καί τή θεολογική διγλωσσία το πομνηματικο κειμένου, ποφυγή σαφος ρθοδόξου μολογίας


σο πλησιάζει χρόνος συγκλήσεως τς φερομένης ς γίας καί Μεγάλης Συνόδου, τόσο αξάνει καί γωνία τν θιασωτν ατς. ντονη κριτική, ποία σκεται πό ρκετν γκρίτων Θεολόγων (Πανεπιστημιακν μή, Κληρικν, μοναχν λαϊκν) σέ μία σειρά θεμάτων περί τήν σύγκληση ατς καί κυρίως τά προσυμπεφωνημένα Κείμενά της, πιτείνει τήν νησυχία καί νισχύει τόν φόβο τους γιά τό νδεχόμενο κάποιας μπλοκς.
Διότι, μπορε προεγκεκριμμένη καινοτόμος διαδικασία λειτουργίας ατς καί λήψεως τν ποφάσεών της νά χει δη ποκλείσει πολλά, ν χι λα, τά δυσάρεστα γιά τούς διοργανωτές της νδεχόμενα, πάντοτε, μως, παραμένει νοικτό τό ζήτημα τς κφράσεως διαφωνιν καί πορρίψεως πιμάχων θέσεων, κανν νά κπέμψουν "ρνητικά" μηνύματα καί νά προκαλέσουν νάλογες πιπτώσεις.
Κοινός τόπος τς κριτικς σων μφισβητον τό ρθόδοξο πλαίσιο τν ρχν καί τν θέσεων στά Κείμενα τς ατοτιτλοφορουμένης γίας καί Μεγάλης Συνόδου, εναι τι κ τν πρός τελική γκριση κατατεθειμένων Κειμένων, μακράν τό πίμαχο μεταξύ ατν ποτελε τό Κείμενο περί τν σχέσεων τς ρθοδόξου κκλησίας μέ τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, δηλαδή, μετά τν, κατά τήν κανονική ρθόδοξο ρολογία, διαφόρων Αρέσεων καί αρετικν.
Ατό, λοιπόν, τό Κείμενο χει δεχθε δικαίως, κατά τή γνώμη μας, τό μεγαλύτερο μέρος τν ρνητικν καί πορριπτικν θεολογικν κρίσεων, διότι ρθς θεωρεται ς τό κκλησιολογικό στίγμα καί ποτελε τή βαθύτερη θεολογική κφραση καί θεωρητική ταυτότητα, τς ν λόγ Συνόδου. Προσωπικς δέ, θεωρομε τι ξ ατο (δηλαδή τς γκρίσεως πορρίψεώς του) θά κριθε τελικς άν Σύνοδος ατή θεωρηθε καί καταγραφε στήν κκλ/κή στορία ς ληστρική.
Ατο το Κειμένου ατόκλητος καί νθερμος σο καί μαχητικός περασπιστής προέκυψε Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος Σαββτος, Καθηγητής τς Θεολογικς Σχολς το Πανεπιστημίου θηνν, ποος πισήμως μέ σχετικό πόμνημά του (ρ. Πρωτ. 183/1-4-2016) πρός τήν ερά Σύνοδο τς κκλησίας τς λλάδος ντεπιτίθεται μέ σφοδρότητα στούς πικριτές ατο, διασαφηνίζει καί ρμηνεύει, ς νά το συντάκτης του, τό "αθεντικό" νόημα τν θέσεών του καί πιχειρε τήν "διάσωσή" του, μέσω  προτεινομένων π' ατο "διορθώσεων".
Κατά τά νωτέρω, τό ποστηρικτό πόμνημα το Μητρ/του Μεσσηνίας, ποος σημειωτέον εναι μέλος τς Γραμματείας τς Μεγάλης Συνόδου καί μέλος τς πό τόν ρχιεπίσκοπο θηνν 24μελος ντιπροσωπείας, ποία θά κπροσωπήσει τήν κκλησία τς λλάδος στήν ν λόγ Σύνοδο, χει διαίτερη ξία καί σημασία γιά τόν ντοπισμό καί τή διερεύνηση τς κκλησιολογικς καί θεολογικς ατοσυνειδησίας τν συντακτν τν Κειμένων ( τν μοφρόνων ατν) ς καί τν ποστηρικτν τς, πάση θυσί, συγκλήσεως ατς τς Συνόδου.
Δέν χωρε μφιβολία τι τό Κείμενο τό ποο περασπίζεται μέ τό πόμνημά του κ. Χρυσόστομος κφράζει πλήρως τό πνεμα τν διοργανωτν καί καθοδηγητν τς Μεγάλης Συνόδου καί συγχρόνως "προδίδει" τόν σκοπό ατς τς διοργανώσεως. Καί τό μέν πνεμα τν διοργανωτν ατς εναι, χωρίς περιστροφές, τό πνεμα τς κκοσμικεύσεως καί το παναιρετικο καί ντιχρίστου, ς κκλησιομάχου, Οκουμενισμο, δέ σκοπός της, ς προκύπτει κ τν δεδομένων, εναι Συνοδική καί πανορθόδοξη πικύρωση καί "νομιμοποίησή" των!
Τό ν λόγ Κείμενο, πειδή κριβς ξυπηρετε τά νωτέρω, θεωρεται γιά τούς διοργανωτές τς Μεγάλης Συνόδου "κ τν ν οκ νευ" καί ς διανόητο ντιμετωπίζουν τό νδεχόμενο νά πορριφθε κατά τή διάρκεια τν ργασιν της. Φαίνεται δέ ν προκειμένω τι συγγραφή το πομνήματος το κ. Χρυσοστόμου ρχεται νά τό προασπίσει, ξωραϊσει καί "ρθοδοξοποιήσει", τουλάχιστον στά μάτια τν μή ξοικειομένων, τν νυποψιάστων καί φυσικά τν προθύμων (νά....πεισθον) καί τν φελν! 
ς δομε, μως, συγκεκριμένα τί σχυρίζεται Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος στό 15σέλιδο μέ ρ. Πρωτ. 183/2016 πό 1/4/2016 πόμνημά του περί το Κειμένου μέ τίτλο "Σχέσεις τς ρθοδόξου κκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον", τό ποο (Κείμενο) γκρίθηκε πό τήν Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη καί τίθεται πρός πικύρωση στήν πικειμένη "γία καί Μεγάλη Σύνοδο".
Κατ' ρχάς (τό ν λόγω Κείμενο) στό πόμνημα χαρακτηρίζεται ς "λίαν νδιαφέρον" καί σημειώνεται περί ατο τι:
α) τυχε τς μοφώνου ποδοχς λων τν ρθοδόξων κκλησιν (καί διά τν ντιπροσώπων καί διά τν Προκαθημένων των),
β) πηχε θέσεις καί πόψεις πανορθοδόξους,
γ) ποσκοπε νά κφράσει τήν θέση τς νά τόν κόσμον ρθοδοξίας ναντι το λοιπο χριστιανικο κόσμου, τούτου (ς ατήματος) δη δρομολογηθέντος πό τς ν Βατοπεδίω γίου ρους συγκληθείσης ν τει 1930 Πανορθοδόξου συναντήσεως (σημ. μ. : στήν ποία συμμετεχε ς Μητροπολίτης τότε καί μετέπειτα Πατριάρχης θηναγόρας),
δ) Δέν περρίφθη μέχρι στιγμς πό οδεμις ρθ. κκλησίας Συνοδικς,
ε) Κρίνεται, σέ μεγάλο βαθμό, πί τ βάσει λανθασμένων ρχν καί προϋποθέσεων. Ατιολογε δέ συντάκτης τήν κατάθεση το δικο του πομνήματος ς προσπάθεια ποτροπς τς υοθετήσεως (λων) τν (λλων) λανθασμένων κριτικν καί ποφυγς το νδεχομένου πανορθοδόξου πορρίψεως κείνων!
Εναι κ προοιμίου καταφανές τι περασπιστής το πρός πικύρωση πιμάχου Κειμένου τς Μεγάλης Συνόδου, κ. Χρυσόστομος, κινεται καί τοποθετεται σέ λη τήν κταση το πομνηματισμο του, φ' νός μέν, ς νά το ( νά εναι) συντάκτης, κ τν συντακτν, το Κειμένου, φ' τέρου δέ, ς διαπεπιστευμένος αθεντικός ρμηνευτής του! Μόλις δέ πού χρειάζεται νά πισημανθε διαφαινομένη καί κ τς πιθετικότητος ναντι τν πικριτν το Κειμένου καί κ τς ργώδους προσπαθείας του νά δικαιολογήσει τά πάντα περί ατο, γωνία (το Σεβ. Μεσσηνίας, περί τς) διασώσεως λωβήτου καί κεραίου, τουλάχιστον στόν πυρήνα του, το ν λόγω, αρετίζοντος καί πολλαπλς προβληματικο ξ ρθοδόξου πόψεως, διά τοτο δέ καί προκαλέσαντος πληθώρα ρνητικν σχολίων καί πορριπτικν κριτικν κ μέρους πολλν Κληρικν καί λαϊκν Θεολόγων, Κειμένου.
Πρίν, μως, προχωρήσει Σεβ/τος στόν πί τς οσίας (τν θεολογικν θέσεων) κριτικό πομνηματισμό του πρός ποδόμηση τν πικριτικν τοποθετήσεων ναντι το πιμάχου Κειμένου (κυριολεκτικς τς πέτρας το σκανδάλου, σον φορ στά Κείμενα τς Μεγάλης Συνόδου, χωρίς νά παραθεωρονται τά σοβαρώτατα προβλήματα καί στά πόλοιπα Κείμενά της), σχολιάζει τό πς προέκυψε τελική διαμόρφωση το Κειμένου.
Περί ατο, λοιπόν, κάνει λόγο περί γενομένων διορθώσεων πό τς Συνοδικς πιτροπς, υοθετήσεώς ατν πό τς Διαρκος ερς Συνόδου τς κκλησίας τς λλάδος, ποστολς των στόν ρμόδιο Γραμματέα προπαρασκευς τς Μεγάλης Συνόδου (Μητρ/τη λβετίας κ. ερεμία) καί ν τέλει μοφώνου ποδοχς των κατά τήν Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξο Διάσκεψη καί νσωμάτωσή των στό τελικό Κείμενο.
Περί λων ατν, μως, κ το σύνεγγυς προσεκτικς παρακολουθν τά πράγματα τερος Μητροπολίτης τς κκλησίας τς λλάδος, πίσης μέλος τς λλαδικς ντιπροσωπείας, Σεβ. Ναυπάκτου κ. ερόθεος, μφισβητε δημοσίως τήν κρίβεια τν νωτέρω. Δηλώνει μάλιστα, περιφράστως, τι πρξε μεγάλο λλειμμα νημερώσεως καί προετοιμασίας, πουσία οσιαστικς συζητήσεως πί τν κειμένων καί καθησυχασμός τν εραρχν μέ σχετικές (μλλον παραπλανητικές) διαβεβαιώσεις! (βλ. φ. "κκλ/κή Παρέμβαση" τς . Μητρ/λεως Ναυπάκτου καί γίου Βλασίου, τεχος 236, ρθρο το Σεβ. κ. εροθέου "Παρατηρήσεις γιά τήν γία καί Μεγάλη Σύνοδο", σελ. 4).
πιπλέον καί πί το δίου θέματος τς τελικς διαμορφώσεως το Κειμένου, συντάκτης το πομνήματος ναγκάζεται, πρός δικαιολόγησιν τν πισημαινομένων πό τν πικριτν του προβλημάτων, νά κάνει λόγο, σέ μλλον πολογητικό φος, γιά τήν ρχική προέλευσή του κ τς συνενώσεως δύο λλων παλαιοτέρων Κειμένων (τό ν ξ ατν μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο " ρθόδοξος κκλησία καί Οκουμενική Κίνησις").
Πρέπει, μως, νά πισημανθε τι δ κριβς συντάκτης το πομνήματος κάνει τεχνηέντως, ν καί τελικς καθόλου πειστικς, τήν πρώτη γενική προσπάθεια μνηστεύσεως τν καταγγελομένων σοβαρν θεολογικν προβλημάτων το Κειμένου τό ποο "περασπίζεται", κατηγοριοποιώντας τα ς προβλήματα συντάξεως καί φολογικς διατυπώσεως, δθεν προκύψαντα λόγω τς κατά τά προαναφερθέντα, κειμενολογικς, ς ναφέρει,  συνενώσεως.
μέσως, μως, κατωτέρω παρατιθεμένη λη πιχειρηματολογία το περασπιστικο ατο πομνήματος συνιστ μεγάλη ντίφαση, φο διολισθαίνει σταδιακς πό τήν προαναφερθεσα κτίμηση στήν παραδοχή χρήσεως νέας "ρολογίας" καί νέων "γλωσσικν διατυπώσεων" νός Κειμένου μέ "γλωσσική καί κφραστική διαιτερότητα"! [ Σημ. : ξ ατο το σημείου τό πόμνημα το κ. Χρυσοστόμου γίνεται ντως ποκαλυπτικό καί στήν προσπάθειά του νά ποκρύψει, τελικς ποκαλύπτει τήν πραγματική ταυτότητα καί διαιτερότητα - φο διος πιλέγει καί προτιμ ατόν τόν ρο - το Κειμένου καί ερύτερον το πνεύματος κ το ποίου διαπνέεται ατή "διαίτερη" σέ λα της καί παράδοξη Σύνοδος!]
πάρχει, λοιπόν, παραδοχή τι τό πίμαχο Κείμενο τς Μεγάλης Συνόδου, τό ποο χει σκανδαλίσει καί προκαλέσει τίς συνειδήσεις τν ρθοδόξων Κληρικν, μοναχν καί λαϊκν που γς, εσάγει νέα ρολογία καί νέες γλωσσικές διατυπώσεις (προφανς γνωστες στούς γίους Πατέρες) διά τν ποίων περιγράφονται, πάντοτε κατά τόν συντάκτη το πομνήματος, κενες ο κκλησιολογικές ρχές πού παιτονται γιά τή συμβολή τς ρθοδόξου κκλησίας στούς Θεολογικούς Διαλόγους καί στήν Οκουμενική Κίνηση! Τοτο δέ, γίνεται καί "πί τ βάσει τς εροκανονικς, συνοδικς καί πατερικς παραδόσεως", πως χαρακτηριστικς ναφέρεται!
Οτε λίγο, οτε πολύ μέ περισσό θάρρος καί ελικρίνεια πομνηματιστής δηλώνει τι ντως τό Κείμενο, τό ποο περασπίζεται μέ πάθος, εσάγει στήν παγκόσμια ρθοδοξία νέα θεολογική ρολογία καί νέες γλωσσικές διατυπώσεις πρός ξυπηρέτηση τς συμμετοχς τς ρθοδόξου κκλησίας στούς Θεολογικούς Διαλόγους καί τήν ν γένει Οκουμενική Κίνηση, δηλαδή τόν Οκουμενισμό! Γίνεται δέ προκλητικός περασπιζόμενος ατή τήν διαιτερότητα, ταν σχυρίζεται τι συγχρόνως λα ατά ρείδονται στήν εροκανονική, συνοδική καί πατερική παράδοση! Υοθετν μάλιστα τή στρατηγική τακτική κατά τήν ποία "καλύτερη μυνα εναι πίθεση", κατηγορε τούς πικριτές το Κειμένου ς νεργούντας μέ βάση τήν ρχή "λήψεως το ζητουμένου" προκειμένου νά δηγήσουν τίς σκέψεις τν ναγνωστν των στά δικά των συμπεράσματα.
φο, λοιπόν, προκαταρκτικς χει πιχειρηθε γενική ποδοκιμασία τν ρνητικν κριτικν σέ βάρος το Κειμένου καί πόδοση ατν, σωρευτικς, σέ ποικίλα ατια, χρησιμοποιώντας διάφορες "δικαιολογίες", κόμη καί μεταξύ των ντιφατικές (πως παραδοχή γλωσσικν καί ρμηνευτικν προβλημάτων, διότι δθεν πταίει προέλευση το Κειμένου πό συνένωση δύο λλων ξεχωριστν κειμένων καί ταυτοχρόνως ποστήριξη περί χρήσεως νέας ρολογίας - καί ρα, κατά τήν κοινή λογική, χι σέ κ παραδρομς προκύψαντα ζητήματα - , κόμη, καί περί σκοπιμοτήτων τν πικριτν νά πιβάλλουν τίς πόψεις των), προχωρε στήν παρουσίαση καί ναίρεση τν παρερμηνειν πού θεωρε τι γίνονται πό τούς πικριτές τν θέσεων το Κειμένου. δ, γίνεται κόμη πιό ποκαλυπτικός, τόσο περί το βαθυτέρου πνεύματος το Κειμένου, σο καί περί τν δικν του θεωρήσεων!
συντάκτης το περασπιστικο πομνήματος, Σεβ. κ. Χρυσόστομος, διεκδικε, κ τν πραγμάτων, τή διάκριση το μοναδικο νά τόν ρθόδοξο κόσμο Κληρικο καί Θεολόγου ποος ποδύεται σέ γώνα παροχς "κάθε δυνατς πεξηγήσεως ες κάθε παράγραφον το κειμένου, προκειμένου νά ρθον α τυχόν πιφυλάξεις" (πως ναφέρει στή σελ. 4 το πομνήματος). τσι, περμαχε, ρμηνεύει, δικαιολογε, διευκρινίζει, κόμη καί "διορθώσεις" προτείνει, οτως στε νά ξουδετερωθον ο κάθε μορφς ντιρρήσεις καί τελικς νά πικυρωθε πανορθοδόξως στή Μεγάλη Σύνοδο τό πίμαχο Κείμενο!
Μέ συνολικά δώδεκα (ιβ΄) "πεξηγήσεις" του, ναφέρεται (καί) στίς εκοσιτέσσερεις παραγράφους το πιμάχου Κειμένου. Σέ κάθε μία πό ατές περασπιστική τακτική ποία χρησιμοποιεται, χαρακτηρίζεται καί πό ντιφατικότητα καί πό διγλωσσία, μέσα, μως, πό τίς ποες, στω καί συνεσκιασμένως, ποκαλύπτονται καί προβάλλονται κάποιες σημαντικές ρμηνεες τν θέσεων-θεωριν καί τοποθετήσεων το πιμάχου Κειμένου.
Στή συνέχεια θά παρουσιάσουμε τίς κυριότερες πό ατές, στε νά ξαχθον κάποια χρήσιμα καί, σως, κρίσιμα συμπεράσματα, τόσο περί το περασπιστικο πομνήματος, σο καί περί το π' ατο ποστηριζομένου πιμάχου Κειμένου. Εναι χρήσιμο καί σκόπιμο νά λθουν λα στό φς γιά νά φανερωθον κατέρωθεν μφότερα, δηλαδή, καί τό πνεμα τν Κειμένων καί τό πνεμα τν συντακτν ατν, τά ποα λογικς ταυτίζονται. Πολλ δέ μλλον, ταν πρόκειται γιά τό πίμαχο Κείμενο τς πικειμένης Μεγάλης Συνόδου καί τίς πόψεις πού διατυπώνονται στό περασπιστικό πόμνημα, νός, ν χι κ τν συντακτν, πάντως, μόφρονος ατν, ποος μάλιστα θά συμμετάσχει στίς ργασίες καί συμμετεχε στίς "διεργασίες"της.
Στήν α΄ πεξήγησή του κ. Χρυσόστομος, ν "νεξόδως" περθεματίζει τς ατονοήτου θέσεως περί τς ρθοδόξου κκλησίας ς τς "οσης τς Μις, γίας Καθολικς καί ποστολικς κκλησίας", ναφερόμενος στή σχετική διατύπωση τς παρ. 1 το πιμάχου Κειμένου, τήν ποία συνοδεύει μέ τήν χι καί τόσο θα κφραση "ς πρός τήν κκλησιολογική της ατοσυνειδησία" ( ποία πιδέχεται καί οκουμενιστική ρμηνεία, δηλαδή τι ρθ. κκλησία τσι μέν θεωρε γιά τόν αυτό της, χωρίς μως νά μολογεται τι τσι εναι καί τι ατό ποτελε τήν μόνη ρθή Πίστη) χρησιμοποιε περί το θέματος τς νότητος λων τν Χριστιανν δύο πίσης διφορούμενες κφράσεις. Κάνει τσι λόγο γιά διαδικασία πρός πίτευξιν νότητος λων τν Χριστιανν μετ' Ατς καί γιά πίλυση τν Θεολογικν διαφορν, σάν νά μή φίσταται θέμα πιστροφς ντάξεως εσόδου στήν κκλησία τν κτός Ατς ερισκομένων καί σάν νά μποδίζουν τήν νότητα ατή πλς κάποιες, στω θεολογικές, παρεξηγήσεις!
Στήν δ΄ πεξήγησή του Σεβ. Μεσσηνίας ναφερόμενος στά τς παρ. 4 το πιμάχου Κειμένου συνηγορε στήν δθεν μοναδικότητα, ς μέσου, το διαλόγου, πρός πίτευξη καί πραγμάτωση τς νότητος, μφανίζοντάς τον μάλιστα ς τήν νέκαθεν μοναδική πιλογή καί πρακτική τς κκλησίας, ναντι τν αρετικν. Ατό, μως, δέν νταποκρίνεται οτε στήν στορική πραγματικότητα, οτε στή διαχρονική ποιμαντική καί κανονική παράδοση τς κκλησίας. Μία πλήρης καί χι μονοδιάστατη προσέγγιση καί παρουσίαση τς Πράξεως τς κκλησίας, λλά καί τς διδασκαλίας της, παιτε τήν διάκριση τν περιπτώσεων μεμονωμένων αρετικν πό (τίς περιπτώσεις) τν αρετικν κοινοτήτων, τήν διάκριση τν περιπτώσεων κδηλώσεως νδιαφέροντος καί μετανοίας κ μέρους ατν γιά πιστροφή, πό (τίς περιπτώσεις) τς μετανοήτου στάσεώς των, πιβάλλει δέ τήν ναφορά στήν κατ' ξοχήν ποιμαντική τς κκλησίας πού περιλαμβάνει τήν (πρόσ)-κλήση γιά μετάνοια, τό εραποστολικό κήρυγμα καί τήν διαφώτιση τν νδιαφερομένων νά γνωρίσουν τήν λήθεια τς ρθς Πίστεως καί κυρίως νά τήν δον-ναγνωρίσουν στή ζωή καί τήν μαρτυρία τν μελν της! Διότι, ν τελικ ναλύσει, ο Διάλογοι, πως ατοί διεξάγονται τίς τελευταες δεκαετίες στά πλαίσια το Οκουμενισμο, χι μόνον δέν χουν κανένα ντίκρυσμα στή ζωή τς ρχαίας κκλησίας καί τν Πατέρων, λλά συνιστον λλοτρίωση πό τήν Προφητική καί ποστολική Παράδοση Της!
Στήν ε΄ πεξήγησή του πομνηματιστής Καθηγητής ναφερόμενος στίς παραγράφους 1 καί 5 το πιμάχου Κειμένου, τό ποο ρμηνεύει διευκρινίζων τίς θέσεις του, ποδίδει σφάλμα στούς ντιλέγοντας σέ ατό καί ποστηρίζοντας τι εναι προβληματική τοποθέτηση το Κειμένου που γίνεται λόγος περί ποκαταστάσεως ς πολεσθείσης νότητος τν Χριστιανν" πέρ τς ποίας φείλει νά ργάζεται ρθόδοξος κκλησία, διότι τσι φαίνεται (κατά τίς πικρίσεις) τι δέν φίσταται ς πραγματικότης νότης στό Σμα τς κκλησίας, λλά τι τοτο εναι ζητούμενο. Καί, μάλιστα, τι τσι μμέσως πηχεται περί "διηρημένης κκλησίας" θεωρία τινν. Τά πιχειρήματα, μως, τά ποα χρησιμοποιε πρός πόκρουση καί ναίρεση τν σχυρισμν τν  "ντιλεγόντων", ντί νά ξεκαθαρίζουν τά πράγματα, μλλον πιτείνουν τή σύγχυση καί τήν νησυχία.
Εδικότερον, Μητρ/της Μεσσηνίας στό πόμνημά του τεχνηέντως διαστέλλει μεταξύ στορικς καί ντολογικς θεωρήσεως τς νότητος τς κκλησίας. τσι, τήν μέν νότητα τς ρθοδόξου κκλησίας, τήν προσεγγίζει ς νότητα τν ρθοδόξων, θέλοντας νά δώσει τήν ντύπωση τι περθεματίζει καί ατός στήν ναμφισβήτητη καί δεδομένη νότητα τς κκλησίας, τήν δέ ς ζητουμένη, καθότι πωλεσθεσα, κατά τό πίμαχο Κείμενο,  νότητα λων τν Χριστιανν τήν ατιολογε, ς σχετιζομένη μέ τήν πίσης ναμφισβήτητη στορική παρξη σχισμάτων καί αρέσεων. Μάλιστα δέν διστάζει νά καταφέρεται καί κατά τς θεωρίας γιά τήν ποία διος, χι ναιτίως, εχε κατηγορηθε κατά τό παρελθόν ς ποστηρικτής της, περί «διηρημένης κκλησίας»! Μόνον πού καί δ διακρίνεται χι μόνον πίσω καί κάτω πό τίς γραμμές, λλά καί στίς διατυπώσεις του, μία παράδεκτη γιά Θεολογικό καί ρχιερατικό Κείμενο διγλωσσία καί πάντως χρήση διφορουμένων διατυπώσεων.
τσι, σαφς ντορθόδοξος Θεωρία περί διηρημένης κκλησίας πικρίνεται μέν π' ατο ς θεολόγητος νεολογισμός, δέν πορρίπτεται, μως, ς θεωρία! ντιθέτως μάλιστα, λόγοις μέν πιφανειακος ποδοκιμάζεται, τος δέ πιχειρήμασι ποστηρίζεται καί μάλιστα μαχητικς καί πιμόνως, διά τς παραδέκτου, ς παραλόγου καί ντιεπιστημονικς, σαφς δέ ντορθοδόξου διαστολς καί διακρίσεως μεταξύ στορικς καί ντολογικς πάρξεως καί πραγματικότητος, σον φορ στήν νότητα τς κκλησίας.
κ. Χρυσόστομος μμέσως πλήν σαφς θεωρε τήν κκλησία το Χριστο στορικς διηρημένη καί ντολογικς, στό πλαίσιο τς ρθοδόξου κκλησίας, νωμένη! τσι, κατ' ατόν, δικαιολογεται ναφορά στό πίμαχο Κείμενο περί πωλεσθείσης νότητος καί νάγκης ποκαταστάσεώς της, οσιαστικς πό τήν ννοια τς, κατά τήν οκουμενιστική ντίληψη, "πανασυστάσεως" τς διαιρέτου κκλησίας! Παρά τήν προσπάθεια τς θεολογικς τεκμηριώσεως τν τοποθετήσεών του καί τς προσδώσεως σ' ατές πιστημονικς διαστάσεως, εναι προφανής οκουμενιστική συλλογιστική του. Καί μέν θεολογική τεκμηρίωσή του πάσχει, διότι δέν μολογε, μέ τήν παιτουμένη εκρίνεια, τήν ατονόητη λήθεια τι ο αρετικοί καί ο σχισματικοί, κόμη καί ς πολυάριθμες κοινότητες, διά τν αρέσεων καί τν σχισμάτων ατν, πεκόπησαν πό τήν κκλησία καί πλέον δέν νήκουν στό νιαο καί διαίρετο Σμα Της, γι' ατό καί δέν μπορε νά ναγνωρίζεται σ' ατές κκλησιαστικότητα, καθώς καί τίποτε λλο ξ σων νήκουν στήν κκλησία καί τήν χαρακτηρίζουν. δέ πιστημονική διάσταση ναιρεται, ταν ρολογία της δέν ποδίδει ρθς τό πνεμα τς διδασκαλίας τς κκλησίας, σύμφωνα μέ τό ποο πό τήν κάστοτε διάσπαση (λόγω αρέσεως σχίσματος) το κκλησιαστικο Σώματος, δηλαδή μετά πό ατήν, δέν προκύπτουν δύο τμήματα τς κκλησίας, λλά φ' νός μέν τό Σμα τς κκλησίας, φ΄ τέρου δέ μάδα τν ποκοπέντων αρετικν σχισματικν πρώην μελν της.
κόμη, εναι διαιτέρως προκλητικό καί νδεικτικό τό τι Μητροπολίτης Μεσσηνίας  δέν διστάζει στό ν λόγω πόμνημά του πευθυνόμενος στούς πικριτές το πιμάχου Κειμένου νά τούς κατηγορήσει τι διαθέτουν "δρυματικήν ντίληψιν" μις "κκλησιαστικς ποκλειστικότητος" ταν καί πειδή πιμένουν τι ρθόδοξος κκλησία εναι μία καί διαίρετη κκλησία το Χριστο καί τι νότης Ατς δέν χρειάζεται ποκατάσταση. Μήπως, τελικς,  θά πρέπει τά πιστά μέλη τς κκλησίας το Χριστο, δηλαδή ο ρθόδοξοι Χριστιανοί, νά ασθάνονται, κατά τόν συντάκτη το πομνήματος, νοχοι πού νήκουν στήν Μία κκλησία θά πρέπει νά μή μολογον τήν Πίστη των γιά νά μή ασθάνονται σέ μειονεκτική θέση ο διάφοροι αρετικοί;!
Στήν στ΄ πεξήγησή του Σεβ. Μεσσηνίας  ναφερόμενος στήν παράγραφο 6 το πιμάχου Κειμένου προσεγγίζει τό ζήτημα τν πολλν νστάσεων καί πικρίσεων τίς ποες χει προκαλέσει διατύπωση στό πίμαχο Κείμενο τι " ρθόδοξος κκλησία ναγνωρίζει τήν στορικήν παρξιν λλων χριστιανικν κκλησιν καί μολογιν". Κατ' ρχάς παρουσιάζεται νά δικαιολογε (κατανοε) κάπως τόν περί ατς γερθέντα ντιρρητικό σάλο, ποος προεκλήθη  πό τόν παράδεκτο χαρακτηρισμό τν αρετικν κοινοτήτων ς κκλησιν, σάν νά πάρχουν πλήν τς Μις κκλησίας το Χριστο καί λλες κκλησίες, καί ποος σαφς, στω καί γλωσσολογικς, δηλαδή σέ πίπεδο διατυπώσεως, ποδίδει κκλησιαστικότητα στίς αρέσεις.
ρχεται, μως, παραλλήλως καί κ τς πλαγίας δο νά παρουσιάσει "δικαιολογητικά" γιά τήν ς νω πικρινόμενη πιλογή, ναφέρων λλά καί, συγχρόνως, πικαλούμενος πί τς οσίας, ωλα περασπιστικά πιχειρήματα, τά ποα προέβαλε, ς ναφέρει, κατά τή διαδικασία διαμορφώσεως το πιμάχου Κειμένου πί το συγκεκριμένου σημείου, κάποια Σλαβική ρθόδοξος κκλησία. Κάνει, λοιπόν, λόγο περί δυνατότητος νά κληφθε ρος κκλησία ς τεχνικός, πως δθεν κάνουν ο ρωμαιοκαθολικοί, καί χι κατά δογματικήν κρίβεια, ν πικουρικς προβάλλει, πάντα μμέσως, τήν δθεν παρξη στοιχείων κκλησιαστικότητος, πίσης, στούς ρωμαιοκαθολικούς. Δέν διστάζει μάλιστα περί το τελευταίου νά κάνει ναφορά στόν γκριτο Δογματολόγο καί δεδηλωμένο πικριτή το πιμάχου Κειμένου κ. Τσελεγγίδη πικαλούμενος σχετική δθεν πιβεβαιωτική ναφορά του!
τυχς, μως, γιά τήν φιλότιμη περασπιστική προσπάθειά του ν λόγω πιχειρηματολογία του καταρρέει πό τό βάρος τν σων σχετικς καί κυρίως τεκμηριωμένως παρουσίασαν ναιρετικς, τόσον Μητρ/της Ναυπάκτου κ. ερόθεος, σο καί Καθηγητής το Α.Π.Θ. κ. Δημ. Τσελεγγίδης, ντιστοίχως,κατηγορώντας τον μάλιστα γιά ντιεπιστημονική συμπεριφορά!
Στήν ατή ς νω πεξήγησή του μως συμπεριλαμβάνει καί μία καθόλου τυχαα τοποθέτηση περί τν μεθόδων (μλλον μεθοδειν) πού ς φαίνεται χρησιμοποιονται στά πλαίσια τς θεολογικν Διαλόγων καί γενικότερον τς λεγομένης Οκουμενικς Κινήσεως στήν κατεύθυνση τς πιδιωκομένης νότητος μετά τν λλων "Χριστιανικν κκλησιν καί μολογιν". ποστηρίζει, λοιπόν, τι ο σχέσεις λων ατν λλά καί διαδικασία καί προοπτική τς νότητος μέσω τν Διαλόγων δέν πικεντρώνεται στά τς Πίστεως, λλά κινεται καί στίς πόλοιπες θέσεις καί ντιλήψεις των. φήνει τσι νά ννοηθε τι τό θέμα τς Πίστεως εναι περισσότερο θεωρητικό καί δεολογικό καί γι' ατό πιδιώκεται προσέγγιση μέσω τς συγκλίσεως σέ λλα πιμέρους ζητήματα, πως μυστήρια, ερωσύνη, ποστολική διαδοχή κλπ. Ατό θυμίζει ντονα καί παραπέμπει σέ σχετική ναφορά το Πατριάρχου Βαρθολομαίου περί τς στρατηγικς τν Διαλόγων, κατά τήν ποία "δέν χει τόση σημασία τό ν διαφωνομε περί τήν Πίστη, λλά τό τι εμαστε ποφασισμένοι νά φθάσουμε μέ κάθε τρόπο στήν νότητα"!
Στήν θ΄ πεξήγησή του κ. Χρυσόστομος ναφερόμενος στήν παράγραφο 20 το πιμάχου Κειμένου (τς λεγομένης γίας καί Μεγάλης Συνόδου, περί τν σχέσεων τς ρθ. κκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον) φο, πως προαναφέρθηκε, προκειμένου νά ποκλεισθε κάθε νδεχόμενο πορρίψεως "πεκήρυξε" τήν θεωρία περί "διηρημένης κκλησίας", δ ρχεται νά "ποκηρύξει" καί τήν λλη γνωστή καί μή ξαιρετέα οκουμενιστική θεωρία τς "Βαπτισματικς θεολογίας"!
στόσο, δράττεται, μέ περισσή τόλμη, τς εκαιρίας καί προπαγανδίζει τήν πεμπτουσία ατς κριβς τς θεωρίας τήν ποία ποτίθεται τι ποδοκιμάζει! τσι, ν τήν μέμφεται, ς προτεσταντικς προελεύσεως καί δηλώνει τήν κατηγορηματική κτίμησή του τι εναι νύπαρκτη τάση ναγνωρίσεως κ μέρους τς ρθ. κκλησίας το μυστηρίου το Βαπτίσματος στούς τεροδόξους (σημ. ννοεται στό πλαίσιο τς Οκουμενικς Κινήσεως), φθάνει, μέσω τς κθέσεως νός συγκεχυμένου καί θεολογικς στηρίκτου ν χι λλόκοτου συλλογισμο, νά συνδέει αθαιρέτως τήν κατ' οκονομίαν κ μέρους τς κκλησίας ποδοχή (τς πιστροφς σ' Ατήν)  κάποιων τεροδόξων διά Χρίσματος, ς δθεν κατ' οκονομίαν ποδοχήν ς γκύρου καί ποστατο το βαπτίσματός των!
Πρόκειται περί προκλητικς διαστρεβλώσεως τς Πράξεως τς κκλησίας, ποία οδέποτε ναγνωρίζει καί, βεβαίως, οτε κατ' οκονομίαν, "μυστήρια" σέ αρετικούς. κενο πού συμβαίνει καί τό ποο ποσιωπ, φο δέν δικαιολογεται ς Θεολόγος Καθηγητής νά τό γνοε, κ. Χρυσόστομος, εναι τι, σέ εδικές περιπτώσεις ν μετανοία πιστρεφόντων στήν κκλησία πρώην αρετικν, ο ποοι διατηροσαν καί εχαν δεχθε τόν ρθό τύπο το Βαπτίσματος, κκλησία διά τς Χάριτος το γίου Πνεύματος (μέσω το Χρίσματος) νεργοποιοσε τόν νεκρόν ατόν τύπο, προκειμένου νά διευκολυνθε πανένταξή των στό Σμα τς κκλησίας, διά τήν σωτηρίαν των.
πιπλέον, ατοπαγιδεύεται σέ ,τι ναποδείκτως κατηγόρησε τούς πικριτές το πιμάχου Κειμένου, περί δθεν προσεγγίσεων καί ρμηνειν βάσει τς ρχς "λήψεως το ζητουμένου" προκειμένου νά καθοδηγηθον ο ναγνστες σέ συγκεκριμένα συμπεράσματα, νεργν κριβς ατή τήν μεθόδευση! Συγκεκριμένως, φο διος ρμηνεύει αθαιρέτως καί νεπερείστως τούς Κανόνες, προκειμένου νά φαίνονται  τι συνηγορον στίς πόψεις του, ν συνεχεία κλαμβάνει ς δεδομένη καί ατονόητα ποδεκτή τήν σφαλμένη ρμηνεία του καί προχωρ τόν θεολογικό του συλλογισμό σέ λλες ξίσου σφαλμένες θέσεις, χοντας τρόπον τινά "κατοχυρώσει" κάτι πού διος δημιούργησε ς δεδομένο!
Λυπομαι πού εμαι ποχρεωμένος νά πισημάνω τι ατές ο μεθοδεύσεις διακρίνονται καί στό πίμαχο Κείμενο, σέ τέτοιο βαθμό καί κυρίως σέ τέτοια μοιότητα πού δηγε βιάστως στό συμπέρασμα τι, ετε Μητροπολίτης Μεσσηνίας εναι συντάκτης κ τν συντακτν το ν λόγω κακοδόξου καί σαφς οκουμενιστικο Κειμένου, ετε τι ο το ατο πνεύματος παράγοντες  προάγουν νσυνειδήτως καί μετά πάθους τόν παναιρετικό Οκουμενισμό!
Στήν ατή ς νω πεξήγησή του (θ΄) δέν παραλείπει νά ναφερθε παξιωτικς καί στήν πό τινν, κατ' ατόν, "ντιλεγόντων" πίκληση τς σχετικς μέ τήν διά Βαπτίσματος ποδοχή τν πιστρεφόντων στήν κκλησία αρετικν καί συγκεκριμένως τν Παπικν, Συνοδική πόφαση το 1756. Τήν θεωρε "νέρειστο ες τήν λην εροκανονικήν καί συνοδικήν Παράδοσιν" τς κκλησίας! Δέν ξηγε μως ποιά εναι ατή Παράδοσις καί τί πραγματικς προβλέπει. Καί, κυρίως, δέν ναφέρεται στήν καινοτόμο πλήρη κατάλυση καί γκατάλειψη κόμη καί ατο το τύπου το Βαπτίσματος κ μέρους τν Παπικν καί τς ντικαταστάσεώς του μέ τό ράντισμα, τό ποο βεβαίως καί ναμφιβόλως συνιστ παρωδία βαπτίσματος καί σέβεια κατά τς Παραδόσεως.
Μέ περισσή προκλητικότητα θεωρητικοποιε τήν τοποθέτησή του περί τς κατ' ατόν μειωμένου κύρους καί προσκαίρου σχύος σχετικς ποφάσεως τς Συνόδου το 1756, σχυριζόμενος τι " ποκατάστασις συνοδικν ποφάσεων Οκουμενικο κύρους πό λλων ποφάσεων Μειζόνων, περτοπικν καί Πανορθοδόξων συνοδικν ργάνων...πηχε θέσεις ρωμαιοκαθολικς....ντιλήψεως περί συνοδικότητος", φ' σον "ναβαθμίζη τοπικάς Συνόδους καί τάς ποφάσεις ατν ες Οκουμενικο κύρους, καί τάς συναριθμ ς Οκουμενικάς τοιαύτας"!
τελευταία ατή πισήμανση εναι προφανές τι ναφέρεται μμέσως πλήν σαφς στήν προτεινομένη πό πολλν πικριτν τς "γίας καί Μεγάλης Συνόδου" ναγνώριση π' ατς τν πί Μεγάλου Φωτίου καί πί γίου Γρηγορίου Παλαμ συγκληθεισν σπουδαίων Συνόδων το 9ου καί 14ου αἰῶνος, ντιστοίχως, ς Οκουμενικν, τήν ποία ναιτιολογήτως (σημ. μ. καί δι' ενοήτους λόγους) πορρίπτει. προηγουμένη, μως, ατς, τοποθέτηση, πέραν τς πίσης προφανος στοχεύσεως στήν πίκληση καί προβολή τν ποφάσεων τς Συνόδου το 1756 περί Βαπτίσεως τν προσερχομένων αρετικν στήν κκλησία, συνισττοπαγίδευση" το πομνηματιστο καί κούσια μολογία, λλά καί "προφητεία" περί τς Μεγάλης Συνόδου, ποία ρχεται διά τς προωθήσεως τν σαφς οκουμενιστικν θέσεων καί προσεχς ποφάσεών της, νά ποκαταστήσει τίς αθεντικές θέσεις καί ποφάσεις τς κκλησίας, πηχώντας παπικς μπνεύσεως ντιλήψεις!
Τέλος, στήν ια΄ πεξήγησή του συντάκτης το ποστηρικτο πομνήματος πιχειρε οσιαστικς, φ' νός μέν νά ξαιρέσει λους τούς συγχρόνους αρετικούς κ το καταλόγου τν πό τς κκλησίας Συνοδικς ποκηρυχθέντων (σημ. μ. : γι' ατό λλωστε ποκρούει, πως καί ο μόφρονές του, μέ κάθε τρόπο τήν πρόταση περί ναγνωρίσεως τν ντιπαπικν Συνόδων το 9ου καί 14ου αἰῶνος ς Οκουμενικο κύρους ), φ' τέρου δέ νά ναγορεύσει μμέσως πλήν σαφς κάθε Σύνοδο καί βεβαίως τήν πικειμένη Μεγάλη Σύνοδο ς, νευ λλων προϋποθέσεων, ρμοδία γιά τόν χαρακτηρισμό προσώπων μάδων ς αρετικν καί ς το μόνου ργάνου διατηρήσεως, διασφαλίσεως καί διακηρύξεως τς γνησίας ρθοδόξου Πίστεως!
Εναι σχεδόν περιττό, ς λογικό καί ατονόητο, νά πισημάνωμε πί τν νωτέρω τι ο σχυρισμοί το κ. Χρυσοστόμου εναι ντυπωσιακς δύναμοι καί σχεδόν συνιστον ποτίμηση τς νοημοσύνης τν συνειδητν πιστν. Διότι καταντ προκλητικό νά ποστηρίζεται οτε λίγο, οτε πολύ τι ρειος εναι αρετικός πειδή καταδικάστηκε πό τήν Α΄ Οκουμενική Σύνοδο, σοι μως πρεσβεύουν σήμερα τήν αρεσή του δέν πρέπει νά θεωρονται αρετικοί, πειδή δέν χουν καταδικασθε μέ τήν νέα στορική νομασία των, ν μάλιστα συμπρεσβεύουν καί σειρά λόκληρη λλων κακοδοξιν, πως συμβαίνει π.χ. μέ τούς γνωστούς ψευδομάρτυρες το εχωβ Χιλιαστές. Καθώς, πίσης, ποτελε μαγική ντίληψη περί τς Συνοδικς κρίσεως καί λειτουργίας, θεώρηση τν Συνόδων ς a priori θείων θεσμν καί ργάνων, χωρίς πολύτως καμμία ναφορά καί διευκρίνιση περί τς σημασίας καί το ρόλου τν συγκροτούντων ατές πισκόπων ς κφραστν το λου κκλησιαστικο Σώματος καί φορέων τς, κατά προσωπική μέθεξη, γιοπνευματικς μπειρίας, ατο δηλαδή πού σαν ο γιοι Πατέρες.
ξάλλου ο προκλήσεις θά πρέπει νά χουν καί κάποια ρια, διότι διαφορετικά χουν ντελς ντίθετα τν πιδιωκομένων ποτελέσματα. πως, ν προκειμένω, προκλητική προσπάθεια μνηστεύσεως κ μέρους το Μητρ/του Μεσσηνίας σχεδόν λων τν Δυτικν αρετικν πικαλουμένου τήν μή νομαστική (αρέσεων καί αρετικν) καταδίκη ατν πό Οκουμενικν λλων Μεγάλων Συνόδων, στηριζόμενος πλς καί μόνον στήν χρονικς πλήρη στορική των διαμόρφωση καί παγίωση μετά τήν περίοδο τν γίων πτά Οκουμενικν Συνόδων. Τοτο, μως, συνιστ διπλωματική πεκφυγή τς οσιαστικς θεολογικς θεωρήσεως τν πραγμάτων, λλά καί λογικό λμα!
λλωστε τό θεολογικς ρθό καί σύμφωνο μέ τήν νέκαθεν πράξη τς κκλησίας θά το μία Σύνοδος πανορθοδόξου μβελείας, ποία μάλιστα ατοπροσδιορίζεται προβάλλεται πό τν διοργανωτν της ς γία καί Μεγάλη, νά θεωρε χρέος καί καθκον της χι τήν μνήστευση τν αρετικν, λλά τουλάχιστον καί δή πρωτίστως τήν καταδίκη τν αρέσεων, ο ποες ποτίθεται τι δέν χουν μέχρις ατς δεόντως ντιμετωπισθε. ντίθετη στάση καί πιδίωξη κατατάσσει τήν Σύνοδο ατή κ τν πραγμάτων στόν ντίποδα τν ντως γίων καί Μεγάλων Συνόδων τς κκλησίας το Χριστο, ο ποες προέτασσον παντός λλου τά τς Πίστεως θέματα!
διαιτέρως στήν νεστσα χρονική περίοδο δέν εναι δυνατόν μία Σύνοδος νά θεωρηθε γία καί Μεγάλη Σύνοδος τς ρθοδόξου κκλησίας άν καί φ' σον, φ' νός μέν, δέν συντάσσεται καί δέν νανεώνει τήν Πίστη τν πρό ατς γίων Συνόδων καί γίων Πατέρων περί καταδίκης π. χ. το Παπισμο ς μεγάλης αρέσεως, φ' τέρου δέ ρνεται πεισμόνως νά πιληφθε μις συγχρόνου πρός ατήν (ναφυείσης) αρέσεως, δηλαδή το Οκουμενισμο ς κκλησιομάχου παναιρέσεως! Οτε βεβαίως εναι δυνατόν ς ατιολογία τς διαφορετικς πό κείνης τν Πατέρων στάσεώς της νά πικαλεται τόν διεξαγόμενο Διάλογο μετά τν συγκεκριμένων αρετικν, ποος καί πό πλευρς χρονικς διαρκείας χει περβε κάθε ριο καί συγχρόνως ναποτελεσματικός, δηλαδή στάσιμος καί μή καρποφόρος, πεδείχθη.
Περαίνοντας τό παρόν θά ταν παράλειψη νά μή ναφέρωμε συγκεκριμένα καί τίς τροποποιητικές προτάσεις τίς ποες περιλαμβάνει συντάκτης το περασπιστικο πομνήματος πρός τήν Σύνοδο τς κκλησίας τς λλάδος Σεβ. κ. Χρυσόστομος σέ ατό. Προτείνει λοιπόν χάριν τν "λογομαχούντων", πως μλλον ερωνικς τούς ποκαλε, πικριτν το πιμάχου Κειμένου τς Μεγάλης Συνόδου, τό ποο νθέρμως καί μετά ζήλου περασπίζεται, πρτον, νά ντικατασταθε στή φράση " ρθόδοξος κκλησία ναγνωρίζει τήν στορικήν παρξιν λλων χριστιανικν κκλησιν καί μολογιν μή ερισκομένων ν κοινωνία μετ' ατς" ρος " κκλησιν " πό τόν ρο Κοινότητες, καθώς πίσης στή φράση "ποκλειομένης πάσης πράξεως προσηλυτισμο λλης προκλητικς νεργείας μολογιακο νταγωνισμο." νά προστεθε ν παρενθέσει καί πεξηγηματικς ρος "ονία". κόμη καί ατές, μως, ο πρός ρθοδοξοποίηση διατυπώσεων τινν προτάσεις, ποδεικνύονται προσχηματικές καί νευ ρθοδόξου ντικρύσματος ν σω λο τό πόλοιπο πόμνημα παραμένει μετ' παίνων ναλλοίωτο στή κατεύθυνση τς νομιμοποιήσεως καί πικυρώσεως το Οκουμενισμο.
ν κατακλεδι καί συμπερασματικς καταλήγομε στό τι τό ν λόγω πόμνημα το Μητρ/του Μεσσηνίας καί Καθηγητο τς Θεολογικς Σχολς το Παν/μίου θηνν κ. Χρυσοστόμου εναι πορριπτέο καί καταδικαστέο πό ρθοδόξου Θεολογικς πόψεως. Συνιστ πί τς οσίας βρη κατά τς παξ παραδοθείσης τος γίοις Πίστεως διότι ποτολμ τή διαστροφή καί παρερμηνεία της, βάσει τν ποίων πιχειρε νά δικαιώσει καί προωθήσει τόν κκλησιομάχο Οκουμενισμό, τόν ποο σεβς μφανίζει οτε λίγο, οτε πολύ ς κφράζοντα τό βαθύτερο πνεμα καί τήν οσία τς Διδασκαλίας το Χριστο καί τς Θεολογίας τς κκλησίας καί τν γίων Πατέρων. Ατό μως εναι καθαρή βλασφημία! Δέν εναι δέ καθόλου περβολικός λόγος καί τοτο προκύπτει άν κανείς μελετήσει σέ βάθος τό τί καί πς τό πιχειρε περασπιστής το αρετίζοντος Κειμένου τς Μεγάλης Συνόδου. ρκε δέ πρός τοτο νά προσέξει τήν προσέγγιση καί παρουσίαση, τ ντι δέ διαστροφή καί περιστροφή, τήν ποία πιχειρε στούς λόγους τν γίων Ταρασίου Πατριάρχου Κων/λεως καί Βασιλείου το Μεγάλου, ποσιωπώντας τό πότε, πο καί διατί ατοί ο λόγοι, προκειμένου στανικς νά στηριχθον (δθεν) καί γιοπατερικς ο οκουμενιστικές διαστροφές!
[Σημείωση: Εναι ντως βλασφημία νά μφανίζονται ο ν λόγω γιοι ς παδοί τς θεωρίας περί "διηρημένης κκλησίας", μέ τή γνωστή μέθοδο τήν ποία κολουθοσαν περιβόητοι αρετικοί, πως Βαρλαάμ στή διαμάχη του μέ τόν Θεοφόρο καί μέγα Θεολόγο Γρηγόριο τόν Παλαμ, δηλαδή μέ τήν παράθεση σχέτων καί ποσπασματικν Πατερικν καί Γραφικν παραπομπν καί μάλιστα πληθωρικς στά συγγράμματά των. τσι μφανίζεται γιος Ταράσιος, ποος σέ λόγο του πρός τόν λαό καί τήν Σύγκλητο διεκτραγωδε τήν κατάσταση πού πικρατε ντός τς κκλησίας σέ νατολή καί Δύση κατά τήν περίοδο τς Εκονομαχίας (Πρακτικά τν γίων καί Οκουμενικν Συνόδων, Τόμος Γ΄, σελ. 224) ς μιλν δθεν περί διηρημένης κκλησίας (!) ν, μως, τότε δέν φίστατο σήμερον καί πό πολλν αώνων διαμορφωμένη κατάσταση τς πτώσεως στήν αρεση καί ποσχίσεως τς πάλαι ποτέ τοπικς Δυτικς κκλησίας (Πατριαρχεο Ρώμης) κ το νός Σώματος, τς Μις κκλησίας το Χριστο. ντιστοίχως καί περί το Μ. Βασιλείου, ποος μφανίζεται μέσω τς ποσπασματικς παραθέσεως διατυπώσεώς του, κατά τήν χιλιαστική μέθοδο, νά μιλε περί πολλν κκλησιν δθεν νοματίζων ς κκλησία κάποια αρετική κοινότητα, ν γιος ναφέρεται καί πευθύνεται σέ δύο μάδες ντός τς κκλησίας, παραινν στήν ναγκαα νότητα μεταξύ των καί σφαλς τήν καλή μολογία τς ρθς Πίστεως (περί τς θεότητος το γίου Πνεύματος). Καμμία πομένως σχέση μέ κατεγνωσμένες αρέσεις καί σχίσματα αώνων καί καμμία συσχέτιση θεμάτων μέ τά σήμερον "διαπραγματευόμενα" στό παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο κκλησιν (Π.Σ.Ε.), το ποίου πεπαρρησιασμένος πολογητής μαρτυρεται διά το πομνήματός του σχολαστικίζων Μητρ/της Μεσσηνίας, δέν μπορε νά γίνεται!] 
Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος Σαββτος διά το ν λόγω πομνήματός του, καίτοι κπαλαι προγεγραμμένος στό κρμα το Οκουμενισμο, ποδεικνύεται γιά λλη μία φορά μετά πολλν πλέον τεκμηρίων διϊστάμενος τς Πίστεως καί λλότριος τς εσεβος διανοίας τν γίων καί Θεοφόρων Πατέρων. Τή μεγαλυτέρα δέ πόδειξη τς διαστάσεώς του ατς ποτελε ντορθόδοξος πορεία του διά συγγραφν, μολογιν, συνεντεύξεων, νεργειν καί κηρυγμάτων, ργω τε καί λόγω, προσεγγίσεως πρός τούς αρετικούς, τό καταστροφικό διέξοδο τς ποίας Θεος Μρκος, πίσκοπος φέσσου, Εγενικός, εχε διαπιστώσει ξ μπειρίας πισημαίνων:
 «Πέπεισµαι γρ κριβς, τι σον ποδισταµαι τούτου κα τν τοιούτων (ννοώντας τούς φιλενωτικούς λατινόφρονας καί κατ’ ναλογίαν στή σημερινή ποχή τούς οκουμενιστές, πόσω δέ μλλον τούς δίους τούς αρετικούς! ), γγίζω τ Θε κα πσι τος πιστος κα γίοις Πατράσι· κα σπερ τούτων χωρίζοµαι, οτως νοµαι τ ληθεί κα τος γίοις Πατράσι τος θεολόγοις τς κκλησίας» ( γίου Μάρκου Εγενικο, PG τ. 160, στλ. 536CD). Καί, λλοτε, προειδοποιν:
«Μχρι πτε θ ζες στ νειρα, κα πτε σ θ πιδιξεις τν λθεια μ τν πρποντα ζλο; Φεγε π τν Αγυπτο δχως πιστροφ. Φεγε π τ Σδομα κα τ Γμορα. Πγαινε πρς τ ρος ν σωθες κα ν μ συμπεριληφθες στν καταστροφ.
(...) Αριο κα σ θ κατεβες στν δη, φνοντας τ πντα πσω σου πνω στ γ. Κα ττε θ σο ζητηθε λγος μ πολλ κρβεια γι τ σα πραξες ν ζω, πως κριβς κα π τν ψευδνυμη Σνοδο θ ζητηθε τ αμα τν χαμνων ψυχν πο σκανδαλσθηκαν ς πρς τν πστη ατν πο δχθηκαν στς ψυχς τους τν φρητη κα συγχρητη βλασφημα κατ το γου Πνεματος (...) ατν πο ποτχθηκαν στ .... θεσμα κα καταγλαστα θη, κα λκυσαν τς ρς κα τ ναθματα πνω στ κεφλια τους ξαιτας τς καινοτομας στ θματα τς πστεως.»!(πιστολή γ. Μάρκου πρός Γεώργιον τόν μετέπειτα Γεννάδιον Σχολάριον).


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου