Σάββατο 30 Απριλίου 2016

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

       ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ







ΝΑΙ, ΛΕΝΕ ΛΟΓΟΙΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΧΛΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟΝ, ΑΛΛΑ.... ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΟΧΛΟΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΑΞΕΙ.

ΝΑΙ, ΛΕΝΕ ΛΟΓΟΙΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΧΛΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟΝ, ΑΛΛΑ....
ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΟΧΛΟΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΑΞΕΙ.

Τα πρωτα μας τα λεει, ο μητροπολιτης Ελευθερουπολεως κ. Χρυσοστομος Αβαγιανος, αλλα μας κρυπτει τα δευτερα, δεν μας λεει ολοκληρη την αληθεια. Η διαμορφωθεισα καταστασι ειναι τελειως διαφορετικη. Αυτοι οι ιδιοι οι αρχιερεις, εχουν διαμορφωσει σε Οχλο τον λαο, τον μετετρεψαν οι ιδιοι με την αδιαφορια τους σε Οχλο που δεν ξερει που πανε τα πεντε τεσσερα στα ζητηματα της Πιστεως για να οργιαζουν οι περισσοτεροι και να επιτυγχανουν τους οποιους σκοτεινους σκοπους τους. Γιατι αν μαθαιναν στον λαο, τα δικαιωματα του, ο Λαος θα επαιρνε μεχρι και πετρες για να τους λιθοβοληση και θα τους εξεβαλε κακην κακως της Μανδρας της Εκκλησιας. 
Γι αυτο εναν τετοιο ξυπνιο και ζωντανο πιστο λαο, που οπως μας λεει η ιστορια, ανεβαζε στους επισκοπικους θρονους τους ορθοδοξους επισκοπους και κατεβαζε τους αιρετικους εν μια νυκτι, σημερα δεν εχουμε, γιατι ετσι τον καταντησε η εκκλησιαστικη ηγεσια, για να οργιαζη μεσα στην Εκκλησια που την θεωρει πλεον φεουδο και τσιφλικι της.
Σημερα, τα μαυρα χαλια που εχει ο λαος, λογω της πληρους εγκαταλειψεως του απο τους αρχιερεις και τους ιερεις που ειναι οι κυριως υπευθυνοι της πνευματικης καταρτισεως του, οι αρχιερεις και οι ιερεις κανουν οτι θελουν και οργιαζουν κυριολεκτικα.
Χορταριασαν πλεον οι ναοι μας και γεμισαν με κουτσουλιες ....αγριοπουλια και καρακαξες!!!! εν τη κυριολεξια.
Εγινε σημερα οχλος ο λαος, αυτη ειναι η σκληρη πραγματικοτητα και καλα θαναι ο σεβασμιωτατος να διακηρυξει ολοκληρη αυτη την αληθεια και αφου πεταξη πρωτα αυτος ο ιδιος αλλα και οι αλλοι απο τα κεφαλια τους τις προκλητικες αυτοκρατορικες σαββουρες, να καλεσουν τον κληρο και τον λαο και να κλαψουν και να θρηνησουν και να μετανοησουν για την θλιβεροτατη αυτη καταστασι.
Ετσι και μονο θα χαρη η γη και ο Ουρανος και θα δοξασθη το ονομα του Θεου και θα λαμψη και παλι το στερεωμα της Εκκλησιας.
Αλλοιως η καταστασι θα πηγαινει απο το κακο στο χειροτερο και κινδυνευει η Εκκλησια να αφανισθη οπως αφανισθηκαν και οι Εκκλησιες της Μικρας Ασιας.
Τιποτα δεν αποκλειεται.
 




Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος για Μ. Παρασκευή: Μη γίνουμε ποτέ όχλος, θλιβερά ανθρωπάρια




 «Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν» (Ματθ. 27, 20).
 Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Σήμερα Αγία και Μεγάλη Παρασκευή και η σκέψη και οι καρδιές όλων των χριστιανών είναι στραμμένες με ευλάβεια και κατάνυξη προς τον Εσταυρωμένο και το Θείον Δράμα. Γι’ αυτό και το κήρυγμά μας τέτοια αγία ημέρα δεν μπορεί παρά να έχει ανάλογο περιεχόμενο.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, θα επιμείνη ευλαβώς σε ένα σημείο από την συγκινητική ιστορία των Παθών του Κυρίου προκειμένου με την Χάρη Του να αντλήση τα ψυχωφελή του διδάγματα. Εξ άλλου γι’ αυτό κυρίως προβάλλονται από την Εκκλησία κάθε χρόνο τα σεπτά Πάθη του Κυρίου: για να αναζωπυρώνουμε την πίστη και την αγάπη μας προς τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή μας και για να παίρνουμε φως εκ του «ανεσπέρου Φωτός» για την πορεία της ζωής μας, καθοδηγούμενοι από το ανεπανάληπτο φωτεινό Του παράδειγμα. Γι’ αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας συμβουλεύουν να εντρυφούμε όχι μόνο σήμερα, αλλά όλο το χρόνο στην ιστορία των Θείων Παθών: «Ταύτα τοίνυν διαπαντός αναγινώσκωμενˑ και γαρ πολύ το κέρδος, μεγίστη εντεύθεν η ωφέλεια», σύμφωνα με την σοφή παρατήρηση του ιερού Χρυσοστόμου.
Εφέτος, λοιπόν, ας ρίξουμε προσεκτικώτερο βλέμμα σ’ εκείνο το σημείο της ιστορίας του Θείου Πάθους, όπου γίνεται λόγος για την συμμετοχή του όχλου στην δίκη και καταδίκη του Ιησού. Όταν ο Κύριος ανακρινόταν ως κατάδικος στο Πραιτώριο μπροστά στον Πόντιο Πιλάτο, κάτω στην αυλή, στο λιθόστρωτο, ήσαν συγκεντρωμένοι όχι μόνο οι επίσημοι ενάγοντες, οι δημόσιοι κατήγοροι στη δίκη εκείνη, μπροστά στον εκπρόσωπο της Ρωμαικής εξουσίας, οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι, αλλά και όχλος. Μάζα ανθρώπινη, μάλλον αξιοθρήνητων υπανθρώπων.
Ποιοί αποτελούσαν εκείνον τον όχλο της Μεγάλης Παρασκευής δεν γνωρίζουμε ακριβώς. Φαίνεται ότι μάλλον ήσαν κάτοικοι των Ιεροσολύμων ή και από τα μέρη της Γαλιλαίας, εγκάθετοι, ανθρώπινα υπολείμματα, που με κάποια πίεση συγκεντρώθηκαν αγεληδόν κάτω από τα ανάκτορα του Ρωμαίου διοικητή. Απ’ ο,τι όμως εξιστορούν οι ιεροί Ευαγγελιστές γι’ αυτό τον «όχλο», θα πρέπη να ήσαν ασφαλώς «άνθρωποι» με πολύ ελαστική συνείδηση, καλύτερα ασυνείδητοι, άνθρωποι χωρίς κανένα ηθικό έρμα, άνθρωποι οι οποίοι με λίγα χρήματα και περισσότερες ψεύτικες υποσχέσεις είναι ικανοί οι άθλιοι να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα.
Αυτούς είχαν τότε, εκείνες τις τραγικές στιγμές δίπλα τους οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού. Άβουλα, δυστυχή, όργανα, χωρίς σκέψη, χωρίς θέληση. Γι’ αυτό και σε μια στιγμή της πιο σκοτεινής δίκης της ιστορίας, όταν πιά έφθανε προς το τέλος, ο Πόντιος Πιλάτος, που ήταν απόλυτα σχεδόν βέβαιος για την αθωότητα του Ιησού, μεταχειρίσθηκε τότε το τελευταίο μέσο για να τον σώση, απευθύνοντάς τους την ερώτηση της ντροπής και της χειρότερης δουλοπρέπειας, ανάξιας για οιονδήποτε ηγέτη: «τίνα θέλετε απολύσω υμίν; Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν» (Ματθ. 27, 17). Τότε οι άρχοντες του λαού δεν συνάντησαν μεγάλη δυσκολία. Παμπόνηροι, δυσεβείς και παράνομοι στηρίχθηκαν στον άξεστο, επίσης δυσεβή και παράνομο όχλο. Τι να σοφίσθηκαν, τι περισσότερα να είπαν, τι υποσχέσεις άραγε έδωσαν δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως, ότι ο Πιλάτος δεν άργησε να πάρη την απάντηση. Ο όχλος φανατισμένος χωρίς δυσκολία αποκρίθηκε: Βαραββάν!
Απόρησε ο Πιλάτος. Τέτοια απάντηση!
Τέτοια παράλογη και ακατανόητη κρίση! Απορούν οι αιώνες! Απορούν δικαίως και ερωτούν κατάπληκτοι:Καλά, άνθρωποι από που ήλθατε; Όλη η Παλαιστίνη, και λίγο αργότερα όλη η οικουμένη, θα γνώριζε τον φοβερό λήσταρχο Βαραββά, όπως και τα έργα και τα λόγια του γλυκύτατου Ιησού. Με ποια καρδιά, λοιπόν, με ποιο στόμα δώσατε μία τέτοια απόκριση;

Όχλος! Άβουλη μάζα. Χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, έτοιμη να παραδώση στον θάνατο χθες τον Σωκράτη, σήμερα τον Ιησού, αργότερα τον Παύλο.
Ας προσέξουμε, αγαπητοί αδελφοί, να μη γίνουμε ποτέ όχλος. Απλά μία ανθρώπινη μάζα. Ανθρωποι χωρίς σκέψη, άβουλα όργανα μερικών   επιτήδειων να τα παρασύρουν στα σκοτεινά τους σχέδια προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες. Ο,τι διαδίδουν εντέχνως μερικοί πανούργοι, είτε κατά της Εκκλησίας, είτε κατά του Έθνους, ας έχουμε οι πάντες την θέληση να αντισταθούμε με την ορθή κρίση μας, ώστε να μη καταντήσουμε δούλοι άπιστων και εγωπαθών συνανθρώπων μας, αλλά ελεύθερες προσωπικότητες με την χάρη του Χριστού.
Είναι πολύ κρίμα να θυσιάσουμε τα ανεκτίμητα δώρα του Θεού για ασήμαντα πρόσκαιρα συμφέροντα και από πρόσωπα, είκόνες Θεού να καταντήσουμε ένα απλό νούμερο μιάς απρόσωπης ανθρώπινης μάζας. Φαντάζεσθε όλοι αυτοί οιι δυστυχείς, τα άβουλα αυτά θλιβερά ανθρωπάρια, που άνοιξαν απερίσκεπτα, ασυλλόγιστα, μεθυσμένα από φανατισμό το στόμα τους και μπροστά στον έκπληκτο Πιλάτο ζήτησαν ελευθερία για τον εγκληματία Βαρραβά και θάνατο για τον Θεάνθρωπο, φαντάζεσθε πως θα Τον βλέπουν στους ουρανούς;
Είθε ποτέ να μη φθάσουμε στο φοβερό αυτό κατάντημα, αλλά πάντοτε ίδίως σήμερα, αγία ημέρα, να Τον ομολογούμε Κύριο και Θεό και με συντριβή και κατάνυξη να προσκυνούμε τα Άχραντα Πάθη Του. Αμήν.

ΜΕΤ΄ ΕΓΚΑΡΔΙΩΝ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ
Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ του Γιγαντοαγιου σοφωτατου πατρος και Διδασκαλου της Αγιας Ορθοδοξιας μας, πατρος Ἰουστίνου Πόποβιτς



ΦΟΒΕΡΑ 
                  ΚΑΤΑΔΙΚΗ 
                                       ΤΟΥ ΘΕΟΥ  



του Γιγαντοαγιου σοφωτατου πατρος και Διδασκαλου της Αγιας Ορθοδοξιας μας, πατρος Ἰουστίνου Πόποβιτς


«Λαέ μου, τί ποίησά σοι, 

καί τί μοι νταπέδωκας;»

    

Ποτέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶχε λιγώτερο Θεό μέσα του ὁ ἄνθρωπος ἀπό σήμερα. Ποτέ λιγώτερος Θεός ἀπό σήμερα. Σήμερα ὁ διάβολος »σαρκώθηκε» μέσα στόν ἄνθρωπο, γιά νά ἀποσαρκώσῃ τόν Θεάνθρωπο.  
 Σήμερα ὅλο τό κακό μπῆκε στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά ἀποδιώξῃ τόν Θεό ἀπό τό σῶμα. Σήμερα ὅλος ὁ Ἅδης μεταφέρθηκε στήν γῆ. Ποιός νά θυμᾶται ὅτι ἡ γῆ κάποτε ἦταν παράδεισος; Ἡ σημερινή πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπό τήν πρώτη πτῶσι [τοῦ Ἀδάμ]. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀποστάτησε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά σήμερα ἐσταύρωσε τόν Θεό, σκότωσε τόν Θεό. Ἄνθρωπε, πῶς ἀλλοιῶς νά σέ ὀνομάσω παρά διάβολο; Μά καί αὐτό εἶναι ὕβρις γιά τόν διάβολο. Ὁ διάβολος ποτέ δέν ὑπῆρξε τόσο κακός, τόσο ἔντεχνα κακός ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος κατέβηκε καί στόν Ἅδη, μά ἐκεῖ δέν τόν ἐσταύρωσαν. Ἐμεῖς ὅμως τόν ἐσταυρώσαμε! Δέν εἶναι λοιπόν οἱ ἄνθρωποι χειρότεροι ἀπό τόν διάβολο; Δέν εἶναι ἡ γῆ χειρότερος Ἅδης ἀπό τόν Ἅδη; Ἀπό τόν Ἅδη δέν ἔδιωξαν τόν Χριστό, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι σήμερα τόν ἔδιωξαν ἀπό τήν γῆ, τόν ἔδιωξαν ἀπό τό σῶμα τους, ἀπό τήν ψυχή, ἀπό τήν πόλι τους…
   Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου, ἀδελφοί, κουλουριάσθηκε σάν φίδι ἕνα πονηρό ἐρώτημα καί χαιρέκακα μέ ἐρωτᾶ: Ὑπῆρξε ἄραγε ποτέ καλός ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ μπόρεσε νά σταυρώσῃ τόν Χριστό;
  Ἐσύ [ὁ οὐμανιστής] πιστεύεις στόν ἄνθρωπο. Καυχιέσαι γι’ αὐτόν. Τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; Ὤ…! κοίταξε τόν ἄνθρωπο, κοίταξέ τον τήν Μεγάλη Παρασκευή, κοίταξέ τον πῶς σκοτώνει τόν Θεάνθρωπο καί πές μου, ἀκόμη τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; Δέν αἰσθάνεσαι ντροπή πού εἶσαι ἄνθρωπος; Δέν βλέπεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι χειρότερος ἀπό τόν διάβολο;
   Ξεχᾶστε ὅλες τίς ἡμέρες πρίν καί μετά τήν Μεγάλη Παρασκευή, δεῖτε τόν ἄνθρωπο στό πλαίσιο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Δέν σᾶς φαίνεται ὁ ἄνθρωπος ἡ συμπύκνωσις ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν πειρασμῶν, ὄλων τῶν ἀθλιοτήτων; Δέν δείχνει σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ γῆ ἀποτρελάθηκε; Δέν ἀπέδειξε σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι, σκοτώνοντας τόν Θεάνθρωπο εἶναι στ’ ἀλήθεια ἡ παραφροσύνη τῆς γῆς;
   Καί ἡ Μέλλουσα Κρίσις δέν θά εἶναι, ἀδελφοί, φοβερώτερη ἀπό τήν Μεγάλη Παρασκευή· δέν θά εἶναι. Ἀναμφίβολα θά εἶναι λιγώτερο φοβερή, διότι τότε ὁ Θεός θά κρίνῃ τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ σήμερα ὁ ἄνθρωπος κρίνει τόν Θεό. Σήμερα εἶναι ἡ Φοβερά Καταδίκη τοῦ Θεοῦ· Τόν καταδικάζει ὁ ἄνθρωπος. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὁρίζει ὅτι ὁ Θεός ἀξίζει τριάκοντα ἀργύρια. Ὁ Χριστός τριάκοντα ἀργύρια! Καί εἶναι τάχα ἡ τελευταία φορά; Μήπως ὁ Ἰούδας εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπό ἐμᾶς πού ἀποτίμησε τόν Χριστό τριάκοντα ἀργύρια;
    Σήμερα ὁ ἄνθρωπος κατεδίκασε τόν Θεό σέ θάνατο. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀνταρσία στόν οὐρανό καί στήν γῆ. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στόν οὐρανό καί στήν γῆ.  Οὔτε οἱ πεπτωκότες ἄγγελοι δέν τό ἔκαναν αὐτό. Σήμερα ὡλοκληρώθηκε ἡ Φοβερά Δίκη κατά τοῦ Θεοῦ. Ποτέ δέν ὑπῆρξε πιό ἀθῶος κατάδικος. Ποτέ ὁ κόσμος δέν εἶδε πιό παράλογο δικαστή.
   Περιγελᾶται σήμερα ὁ Θεός χειρότερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά. Ὁ «παγγέλαστος Ἅδης» μπῆκε σήμερα στόν ἄνθρωπο καί περιγέλασε τόν Θεό καί κάθε τι τό θεϊκό. Περιγελᾶται σήμερα Ἐκεῖνος πού δέν ἐγέλασε ποτέ. Λένε πώς ὁ Κύριος ποτέ δέν ἐγέλασε, ἐνῶ συχνά τόν ἔβλεπαν νά κλαίει. Ὀνειδίζεται σήμερα Ἐκεῖνος πού ἦρθε νά μᾶς δοξάσῃ. Βασανίζεται σήμερα Ἐκεῖνος πού ἦρθε νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τά βάσανα. Παραδίδεται σήμερα σέ θάνατο Ἐκεῖνος πού ἔφερε τήν Αἰώνιο Ζωή. Ἄνθρωπε! ὑπάρχει τέλος στόν παραλογισμό σου; τέρμα στήν πτώση σου;
   Σέ Ἐκεῖνον πού μᾶς ἐδώρισε τήν αἰώνια δόξα, ἀντιπροσφέραμε τόν Σταυρό, τό πιό εἰδεχθές ἀντίδωρο. Ἐσύ ὁ λεπρός, γι’ αὐτό τοῦ δωρίζεις τόν Σταυρό, ἐπειδή σέ ἐκαθάρισε ἀπό τήν λέπρα; Ἐσύ ὁ τυφλός, γι’ αὐτό σοῦ ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς, γιά νἄχεις μάτια νά φτιάξῃς τόν Σταυρό καί νά Τόν σταυρώσῃς ἐπάνω σ’ Αὐτόν. Ἐσύ ὁ νεκρός, γι’ αὐτό σέ ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, γιά νά τόν στείλῃς στόν τάφο; Μέ χαρᾶς εὐαγγέλια ἐγλύκανε ὁ Γλυκύτατος Ἰησοῦς τό πικρό μυστήριο τῆς ζωῆς μας, ἀδελφοί, καί ἐμεῖς ἀντί αὐτῶν τοῦ προσφέρουμε τέτοια πίκρα;

            «Λαέ μου, τί ποίησά σοι, καί τί μοι νταπέδωκας;»

    Ἡ Μεγάλη Παρασκευή εἶναι ἡ ντροπή μας, ἀδελφοί, τό ὄνειδος καί ἡ ἀποτυχία μας. Κατά κάποιον τρόπο στόν Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη ἔχει μερίδιο ἡ ψυχή ὅλων μας. Ἄν δέν ἦταν ἔτσι, θά ἤμασταν ἀναμάρτητοι. Διά τοῦ Ἰούδα ὅλοι μας πέσαμε, ὅλοι μας προδώσαμε τόν Χριστό, ὅλοι μας καταλιμπάνουμε τόν Χριστό καί παραλαμβάνουμε τόν διάβολο, ἐναγκαλιζόμεθα τόν σατανᾶ. Ναί, τόν σατανᾶ. Γιατί στό ἱερό Εὐαγγέλιο γράφει: «καί μετά τό ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον [τόν Ἰούδα] ὁ σατανᾶς» (Ἰω. ιγ΄ 27). Μετά ἀπό ποιό ψωμί; Μετά ἀπό ἐκεῖνο πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός· μετά πού Κοινώνησε· μετά πού πῆρε τόν Χριστό. Ἄχ, ὑπάρχει μεγαλύτερη πτῶσις, μεγαλύτερη φρίκη;

Αυτες εναι Πασχλιατικες ευχες και οχι η καθε ανοησια και η καθε βλακεια που θα κατεβασει η ...γκλαβα του καθενα ....χριστιανουλη...

Αυτες εναι Πασχαλιατικες ευχες και οχι η καθε ανοησια και η καθε βλακεια που θα κατεβασει η ...γκλαβα του καθενα ....χριστιανουλη...


Ἀγαπημένοι μου Πατέρες, ἀδελφοί καί φίλοι,
Ὁ Χριστός σταυρώθηκε ἑκουσίως, μέ τή θέλησή Του. 

Ἐνῶ δηλαδή ὡς Θεός μποροῦσε νά ἀποφύγει τόν ὀδυνηρό καί ἀτιμωτικό θάνατο, δέν τό ἔκανε.
Σταυρώθηκε ἀντί ἡμῶν καί ὑπέρ ἡμῶν! 

Ὑψούμενος στό Σταυρό ἕνωσε τή διασπασμένη ἀνθρώπινη φύση, ἕνωσε τόν Θεό μέ τόν ἄνθρωπο (ἀποκατέστησε τήν κοινωνία τους) ἀλλά ἕνωσε καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ των. 
Αὐτή εἶναι ἡ κάθετη καί ἡ ὀριζόντια διάσταση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. 
Ἐνῶ προκλήθηκε νά δείξει τήν παντοδυναμία Του κατεβαίνοντας ἀπό τό Σταυρό, δέν τό ἔκανε. 
Ἔδειξε ἔτσι ὅτι εἶναι προτιμότερη ἡ αὐτοθυσία ἀπό τήν «ἐπιβίωση». 
Τό μεγαλύτερο θαῦμα περί Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ Ἀνάστασή Του, ἀφοῦ τίποτε δέν ἀδυνατεῖ στήν παντοδυναμία Του. 
Τό μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ Σταύρωσή του, γιατί αὐτή κατέδειξε ἀπροσδόκητα τό μεγαλεῖο ἑνός Θεοῦ, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ζητᾶ θυσίες ἀλλά θυσιάζεται ὀ ἴδιος γιά τό πλάσμα Του. 

Καί μία εὐχή: ὅλοι οἱ ἄνθρωποι (μή πιστοί, ἄθεοι, ἀδιάφοροι, πολέμιοι, ἀγνωστικιστές) νά βροῦν στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τήν ἀλήθεια περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί νά αἰσθανθοῦν τή χαρά τῆς σχέσεως καί κοινωνίας μαζί Του.
Καλή μας Ἀνάσταση!

ἐλάχιστος
Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. Kαποιες σκεψεις κατω απο το σταυρο του Χριστου, για ....ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ και εις ιδιαιτεραν αναμνησιν των 12 (10) Εσταυρωμενων επισκοπων της εποχης μας και ιδιαιτερα του Αγιου Θεολογου της Λαρισας, απο τους συνεπισκοπους "αδελφους τους", που δικαιωθηκαν στον Ουρανο, αφου αρνηθηκαν να τους συμπαρασταθουν οι λεγομενοι ...ευσεβουληδες της ....ψυχουλας και παρεπεμψαν τις αδελφικες δολοφονιες στον νομο της Δικαιοσυνης και ετσι καταδικασαν την Εκκλησια της Ελλαδος, σε πολλες μελλοντικες περιπετειες, που αρχισαν και συνεχιζονται.

ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Kαποιες σκεψεις κατω απο το σταυρο του Χριστου,
για ....ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ
και εις ιδιαιτεραν αναμνησιν των 12 (10) Εσταυρωμενων επισκοπων της εποχης μας και ιδιαιτερα του Αγιου Θεολογου της Λαρισας, απο τους συνεπισκοπους "αδελφους τους",
που δικαιωθηκαν στον Ουρανο, αφου αρνηθηκαν να τους συμπαρασταθουν οι λεγομενοι ...ευσεβουληδες της ....ψυχουλας και παρεπεμψαν τις αδελφικες δολοφονιες στον νομο της Δικαιοσυνης και ετσι καταδικασαν την Εκκλησια της Ελλαδος, σε πολλες μελλοντικες περιπετειες, που αρχισαν και συνεχιζονται.










Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΚΙΣΤΟ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥΣ...

 ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, 
ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΑΡΧΙΣΑΝ 
ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ....

ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, 
ναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ΤΡΕΜΟΥΝ 
ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΚΙΣΤΟ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥΣ...

Εκει που μεχρι σημερα επικρατουσε ακρα του ταφου σιωπη και ολοι πιστευαμε πλεον οτι το Αγιον Ορος πνεει τα λοισθια και διερχεται τον επιθανατιον ρογχον...καποιοι απο αυτους αρχισαν να ανησυχουν μπροστα στο Χαος που οδηγει την Ορθοδοξια ο Πανθρησκειαστης Βαρθολομαιος.
Για να δουμε ομως την συνεχεια ...
Εμεις σαν Ομολογια δεν εχουμε πλεον καμμια εμπιστοσυνη εις αυτους τους ανθρωπους και συνιστουμε στους απανταχου αδελφους μας να φευγουν μακρυα τους, γιατι ειναι επικινδυνοι Σιγονταροοικουμενιστες οι Αγιορειτες, εκτος απο τους Ζηλωτες.
Μην θαμπωνεσθε απο τα ρασα τους, γιατι μπορει κατω απο αυτα να κρυπτονται και ....καθαροαιμοι σαταναδες ....
Υπαρχει και μεσα στον κοσμο ενα αλλο Αγιον Ορος, υπαρχουν πολλα μοναστηρια με πατερες θεοσεβεις και ορθοδοξους και οχι κρυπτοουνιτες σαν τους Αγιορειτες που αρνουνται οτι ο πατριαρχης και επισκοπος τους ειναι Αιρετικος, παροτι εκεινος σε καθε ευκαιρια, διακηρυττει τηδε κακεισε και ενωπιον παντων, γυμνη τη κεφαλη και στεντορεια τη φωνη, φρικτες Αιρεσεις και οδηγει την Παντιμον Ορθοδοξια μας εις το χαος και εις το ερεβος... 


 
Ἄν κρίνουμε ἀπό τά κατωτέρω κείμενα, φοβοῦμαι ὅτι ἡ Σύναξη τῶν Ἁγιορειτῶν δέν θά φέρει κάτι σημαντικό. 
Μοιάζει ἡ ἀντίδραση τῶν ἁγιορειτῶν νά γίνεται γιά τήν τιμή τῶν ὅπλων. 
Ἐδῶ ὁ κόσμος καίγεται γιά τήν προκατασκευασμένη Μεγάλη Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ Ἁγιορεὶτες Ἡγούμενοι μιλοῦν σά νά βρίσκονται ἐκτός τόπου καί χρόνου. 
Τό θλιβερό θά εἶναι ἡ φωνή τοῦ ἁγίου Ὄρυς (αὐτή ἡ ὁποία θά ἀκουσθεῖ ἀπό τήν Σύναξηνά ἔλθει νά ἐπιβεβαιώσει ὅτι τό Ὄρος δέν εἶναι πλέον Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά κατά τήν εὔστοχη ρήση ἀποβιώσαντος Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἀποσαθρωμένο ὀπωροφυλάκιο! 
Ὀφείλουμε λοιπόν μέ παρρησία νά ποῦμε ὅτι τό ἐπίσημον Ἅγιον Ὄρος καθυστέρησε ἀδικαιολογήτως καί μᾶλλον δέν πρόκειται νά ἀρθῆ στό ὕψος τῶν περιστάσεων. 
Ἡ Ὀρθοδοξία ξανα-σταυρώνεται καί οἱ Ἡγούμενοι τοῦ Ὄρους μοιάζουν μέ φοβισμένα πρόσωπα χωρίς προφητικό χάρισμα καί ὁμολογιακή φωνή! Ἴδωμεν ὁσονούπω....

Ή είσαι με την Κυρία Θεοτόκο και τον Υιόν Της ή είσαι με τους εχθρούς Της τους λατινόφρονες οικουμενιστές !

ΝΕΟΣ ΜΩΥΣΗΣ;  --   Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
 Πανηγυρίζουν  ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ αἱρετικός Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´, γιατί συμπληρώθηκε τεσσαρακονταετία καί πλέον ἀπό τότε πού ἔγινε ἡ ἀμοιβαία ἄρση τῶν ἀναθεμάτων (7 Δεκεμβρίου 1965). 
Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μάλιστα χαρακτηρίζει τήν ἡμέρα ἐκείνη ὡς ἱστορική καί ἁγία καί τήν ἐπέτειο τῆς τεσσαρακονταετίας σημαντική καί εὐλογημένη. 
Εἶναι χαρακτηριστικά τά ὅσα γράφει στόν φίλτατο ἀδελφό του Πάπα Ρώμης: «Θά ηὐχόμεθα νά εἴμεθα εἰς θέσιν νά ἑορτάσωμεν (ἐννοεῖ τήν ἐπέτειο τῆς ἄρσης τῶν ἀναθεμάτων) εἰσοδεύοντες ἀπό κοινοῦ εἰς τήν Γῆν τῆς Ἐπαγγελίας, τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου, μετά τόσων αἰώνων περιπλάνησιν εἰς τήν ἔρημον τοῦ χωρισμοῦ, μάλιστα δέ μετά τήν ὑπό τῶν δύο ἐκείνων Μωυσέων, ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Ἀθηναγόρου καί Παύλου τοῦ ΣΤ´, παράδοσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν πλακῶν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἀρχαίας ἀγάπης, διά τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης καί χριστοτερποῦς πράξεως τοῦ 1965». 
Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μιλάει γιά περιπλάνηση στήν ἔρημο τοῦ χωρισμοῦ. Kοινή περιπλάνηση Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Αὐτό εἶναι ἱστορική ἀνακρίβεια. Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν εἶχαν ποτέ περιπλάνηση. Οἱ Παπικοί περιπλανήθηκαν ἐπί αἰῶνες, περιπλανῶνται ἀκόμα καί θά περιπλανῶνται στήν ἔρημο τῆς αἱρέσεως, ὅσο θά βρίσκονται ἐκτός καί μακριά τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ἀλίμονο, ἄν δεχτοῦμε ὅτι κι ἐμεῖς βρισκόμαστε στήν ἔρημο καί δέν ξέρουμε ἀπό ποῦ ξεκινήσαμε καί ποῦ θέλουμε νά φτάσουμε. Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν συμπίπτουν μέ τούς Παπικούς. Δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τούς Παπικούς, ὅπως εὐγενῶς κι ἐπιπολαίως τονίζει ὁ Πατριάρχης. Οἱ Ὀρθόδοξοι δέν βαδίζουν στήν ἔρημο καί δέν χρειάζονται νέο Μωυσή. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔβλαψε μέ τίς οἰκουμενιστικές του ἰδέες καί πράξεις τήν Ὀρθοδοξία καί οἱ Ὀρθόδοξοι δηλώνουν εὐθέως ὅτι δέν τοῦ ἀναγνωρίζουν ρόλο νέου Μωυσῆ. Προφανῶς καί στούς διαδόχους του δέν ἀναγνωρίζουν τέτοιο ρόλο. Τά ἀνοίγματα πρός τούς αἱρετικούς καί ἡ ἰσοπέδωση τῶν πάντων δέν εἶναι θεάρεστες κινήσεις. Καί ἄς δηλώνουν τό ἀντίθετο οἱ οἱκουμενιστές. Στήν ἴδια ἐπιστολή πρός τόν Πάπα ὁ Πατριάρχης ἐκδηλώνει τήν ἐπιθυμία του νά ξανασυναντηθοῦν στήν Κωνσταντινούπολη, ἰδιαίτερα κατά τή θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου, γιά νά εἶναι ἡ χαρά του πεπληρωμένη! Καί διακατεχόμενος ἀπό διακαή πόθο καί ἀσίγαστη προσευχή, γιά νά συντομεύσει ὁ Κύριος τό χρόνο τῆς περιπλάνησης στήν ἔρημο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει: 
«Πρός τούτοις, ἡ ἐλπίς ὅτι, αἰρομένων θεία συνάρσει τῶν οἱωνδήποτε κωλυμάτων, δέν προβλέπεται νά καθυστερῆ ἡ χαρμόσυνος ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν θά ἔχωμεν τήν τιμήν καί εὐχαρίστησιν νά ὑποδεχθῶμεν Ὑμᾶς εἰς τάς ταπεινάς αὐλάς τοῦ Πρωτοκλήτου φωτίζει τάς ἡμέρας ἡμῶν καί κινεῖ τό πνεῦμα εἰς συντομωτέραν προσευχήν ὑπέρ Ὑμῶν, ὑπέρ τῆς ἐν Ρώμῃ “ἐκλεκτῆς κυρίας” καί τῶν τέκνων αὐτῆς (πρβλ. Ἰωάν. β´,1) καί ὑπέρ τοῦ κοινοῦ τῆς Ἐκκλησίας συμφέροντος».  
Δυστυχῶς, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέν λαμβάνει ὑπόψη του τίς ἀντιδράσεις τῶν ᾽Ορθοδόξων. Δέν ἀλλάζει τούς στόχους του. Παραμένει σταθερός στό ὅραμα τῆς πάντων ενώσεως ή εκριβέστερα της ενώσεως  με όλους τους αιρετικούς.

Μέσα στα ίδια εκκλησιαστικά και θεολογικά δεδομένα συμπεριλαμβάνεται και το σόου με τον πάπα στη Μυτιλήνη. Απάτη μαζί και προσβολή του ορθόδοξου αισθήματος. Προδοσία στο βαθμό που διαπράχθηκε είτε ηθελημένα είτε αθέλητα. Σημασία έχει πως ξεκίνησε με σύμφωνη γνώμη των ορθοδόξων αρχιερέων. Αλλά με το διάβολο μπορείς να κάνεις χωριό; Κάποια στιγμή θα σου τη φέρει, κατά τη λαϊκή ρήση.


«Ἡ ἀγάπη οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ»
(Α΄ Κορινθίους 13,6)
   Τόσα χρόνια διαβάζω την περικοπή από τον Απόστολο στο Άγιο Ευχέλαιο και δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου αυτή η ευαγγελικώς διατυπωμένη σχέση της Αλήθειας με την Αγάπη. Στο Χριστό συνυπάρχουν άμα Αλήθεια και Αγάπη. Δηλαδή στην Εκκλησία μας, η οποία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες: «Ἡ ἀγάπη συγχαίρει τῇ ἀληθείᾳ». Πόσο αναπαύει αλήθεια αυτός ο λόγος. Πόσο πληρώνει την καρδιά!
    Με δυο λόγια, η αγάπη αναπαύεται στην αλήθεια και όχι στο ψέμα. Ούτε στην ελάχιστη απόκλιση απ΄ αυτήν. Διότι η Αλήθεια είναι μία, ο Χριστός αποκαλυπτόμενος στους αγίους του. Δεν μπορεί να είναι ο Χριστός τεμαχισμένος ή ελλιπής στο ελάχιστο. Τέτοιος προσφερόμενος Χριστός είναι ψεύτικος. Είναι Χριστός μύθευμα, δημιούργημα της φαντασίας και μάλιστα της αρρωστημένης, της δαιμονικής.
Πώς μπορεί να είναι θεραπευτικό ένα φάρμακο, αν του ρίξεις μέσα μια σταγόνα δηλητήριο; Έτσι και «μια σταγόνα» ψέμα καθιστά όλη την αλήθεια ψέμα, πλάνη. Και αυτό το κριτήριο υπάρχει στην Αγία του Χριστού Εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου οι άγιοι, διά των εμπειριών τους, επιβεβαιώνουν την παράδοσή της και τη συνεχίζουν.
   Τώρα, όσοι προσπαθούν να ταιριάξουν τα αταίριαστα, να παρακάμψουν αυτήν την «ιερή ξυνωρίδα» και να δώσουν προτεραιότητα στην «αγάπη», όπως αυτοί την καταλαβαίνουν, για να γίνουν συνένοχοι  στις απάτες του απατηλού κόσμου, δηλαδή του αθύρματος του διαβόλου, είτε δεσποτάδες είτε πατριαρχίκοι είτε παπάδες είτε λαϊκοί είτε καθηγητές και μάλιστα με πολλά διδακτορικά ή είναι πλανεμένοι και χρειάζονται να ομολογήσουν την πλάνη τους και να επιστρέψουν ή είναι επαγγελματίες καριέρας και θέλουν να πλασαριστούν ανάμεσα στους «δυνατούς» του κόσμου. Λησμονούν πως «ο μόνος δυνατός εν ισχύει» είναι ο Χριστός  και θα φυλάξει την Εκκλησία του από τέτοιους λύκους «μη φειδόμενους του ποιμνίου». Τα ξέρουν πολύ καλά αυτά. Δεν τους είναι άγνωστα. Επιμένουν όμως στο διεστραμμένο θέλημά τους.
   Και τα κάνουν αυτά με αντιευαγγελικές και αντιπατερικές πρωτοβουλίες, αγνοώντας το σώμα της Εκκλησίας, μόνοι τους.
  Για να επιβεβαιώσω δε τα γραφόμενα αναφέρω εδώ μια μικρή δημοσκόπηση που έκανα διερχόμενος τα πεζοδρόμια της πόλης. Ρωτούσα ανθρώπους που τους ήξερα, αν γνώριζαν ποιο μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός θα λάβει χώρα τις ημέρες της Πεντηκοστής, εννοώντας την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και δεν είχε κανένας ιδέα. Ώστε λοιπόν θα αποφασίσουν οι «γραμματείς και οι αρχιγραμματείς» εν αγνοία του λαού και θα εκδώσουν ημερήσια διαταγή; «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»; Πού ζούμε αλήθεια; Είναι εκκλησιαστικό φρόνημα αυτό;
   Μέσα στα ίδια εκκλησιαστικά και θεολογικά δεδομένα συμπεριλαμβάνεται και το σόου με τον πάπα στη Μυτιλήνη. Απάτη μαζί και προσβολή του ορθόδοξου αισθήματος. Προδοσία στο βαθμό που διαπράχθηκε είτε ηθελημένα είτε αθέλητα. Σημασία έχει πως ξεκίνησε με σύμφωνη γνώμη των ορθοδόξων αρχιερέων. Αλλά με το διάβολο μπορείς να κάνεις χωριό; Κάποια στιγμή θα σου τη φέρει, κατά τη λαϊκή ρήση.
  Έκανε τη φιέστα του ο πάπας και αφέθηκε πάλι «κοινή τη γνώμη»  «στην κοινή γνώμη» «η γνώμη», πως «είναι αρχηγοί χριστιανικών εκκλησιών» και συνεπώς δεν μας χωρίζει τίποτε ουσιώδες και πιστεύουμε τα ίδια  και συμπορευόμαστε και συνυπογράφουμε και θα συνεχίσουμε παρακάτω. Και έφυγε ο παμπόνηρος, αφήνοντας την τελική εντύπωση πως αυτός είναι που κάνει το «κουμάντο» στα «χριστιανικά πράγματα».
   Αυτά τα λίγα για τα όσα συμβαίνουν και συνέβησαν αυτόν τον καιρό και μέλλουν να συμβούν. Ναι, μέλλουν να συμβούν. Μην αμφιβάλλουμε καθόλου. Το παιχνίδι βρίσκεται ήδη  σε προχωρημένο στάδιο και δεν έχουν καμία διάθεση να το αφήσουν στη μέση. Γιατί εξάλλου; Αφού τους πάει μια χαρά;
  Λίγα πράγματα θα συμπληρωθούν ακόμη και ο καθένας ας κάνει υπακοή στον πνευματικό του, ανάλογα με την προαίρεσή του και τη διάκριση που θα του δώσει ο Θεός. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, επαναλαμβάνω, καμία αμφιβολία πως θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα πολύ σύντομα.
Καλή Ανάσταση!
Κιλκίς, 27-4-2016 

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

SINODOS BOULGARIA


Σήμερα, η Ιερά Σύνοδος, πρωτ. νουμ. 9 εν ολομέλεια, υπό την προεδρία της Αυτού Αγιότητος του ο Πατριάρχης Βουλγαρίας Νεόφυτος, πραγματοποιήθηκε τακτική συνεδρίασή της, κατά την οποία συζητήθηκαν θέματα και έγγραφα που σχετίζονται με την επικείμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο που προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στην Κρήτη από τις 16 έως τις 27 Ιουνίου του τρέχοντος έτους.
Στη συνεδρίαση παρέστησαν οι συνοδικοί Μητροπολίτες: Βράτσης κ. Καλλίνικος, Σλίβεν κ. Ιωαννίκιος, Μεγάλου Τυρνόβου κ. Γρηγόριος, Λόβετς κ. Γαβριήλ, Φιλιππουπόλεως κ. Νικόλαος, Δοροστόλου κ. Αμβρόσιος, Βάρνας καί Μεγάλης Πρεσλάβας κ. Ιωάννης, Νευροκοπίου κ. Σεραφείμ και Ρούσσε κ. Ναούμ.
Απουσίαζαν οι συνοδικοί Μητροπολίτες: Βιδινίου κ. Δομητιανός, Αμερικής, Καναδά καί Αυστραλίας κ. Ιωσήφ, Πλέβεν κ. Ιγνάτιος, Στάρα Ζαγκόρας κ. Γαλακτίων, Κεντρώας και Δυτικής Ευρώπης, κ. Αντώνιος.
Η Ιερά Σύνοδος εξέτασε την επιστολή του Μητροπολίτη Λόβετς κ. Γαβριήλ, συνοδευομένη από εγγραφών των ιερέων της επαρχίας Λόβετς, σε σχέση με το κείμενο που ονομάζεται «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον», το οποίο είναι από τα κείμενα που θα υποβληθούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας που θα πραγματοποιηθεί στην Κρήτη από τις 16 έως τις 27 Ιουνίου του τρέχοντος έτους, προς υιοθέτηση.
Επίσης η Ιερά Σύνοδος εξέτασε και την επιστολή του Μητροπολίτου Φιλιππουπόλεως κ. Νικόλαος, συνοδευομένη από εγγραφών 240 ιερέων της επαρχίας Φιλιππουπόλεως προς στήριξη της διατυπωμένης γνώμης της επαρχίας Λόβετς για το εν λόγω κείμενο.
Μετά από ψηφοφορία η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε ομόφωνα:

Εν σχέση με το άρθρο 4 του κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον»
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπό της «των πάντων ενώσεως» πάντοτε εννοείτο ότι εκείνοι που έχουν πέσει σε αίρεση ή σχίσμα, πρέπει πρώτα να επιστραφούν στην Ορθόδοξη πίστη και να αποδείξουν υπακοή προς την Αγία Εκκλησία και στη συνέχεια, μέσω της μετάνοιας, μπορούν να ενταχθούν στην Εκκλησία.
Εν σχέση με το άρθρο 5: «Η σύγχρονοι διμερείς θεολογικοί διάλογοι.. επί τω τέλει της αναζητήσεως …της απολεσθείσης ενότητος των Χριστιανών».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία είναι η μόνη και η ενωμένη, ποτέ δεν απώλεσε την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία εν Άγιω Πνεύματι μεταξύ των Χριστιανών και επειδή αυτή θα θριαμβεύει ως το τέλος του κόσμου, όπως είπε ο Κύριος «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18), αυτή η κοινωνία επίσης πάντα θα θριαμβεύει.
Εν σχέση με το άρθρο 6, 16 και άλλα:
Εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και τα σχίσματα, και να ονομάζονται οι τελευταίες «Εκκλησίες» είναι από θεολογική, δογματική και κανονική άποψη εντελώς λανθασμένο.
Εν σχέση με το άρθρο 12:
Στο άρθρο 12 αναφέρεται ότι «κατά την διεξαγωγήν των θεολογικών διαλόγων κοινός στόχος πάντων είναι η τελική αποκατάστασις της εν τη ορθή πίστει και τη αγάπη ενότητας» και αυτό είναι εντελώς λανθασμένο και απαράδεκτο, διότι πρέπει να διευκρινιστεί και να τονιστεί ότι η επιστροφή στην ορθή πίστη είναι για τους αιρετικούς και τους σχισματικούς και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δόξα τω Θεώ ότι η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία το 1998 εξήρθε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, με το οποίο εξέφρασε τη δική της αποδοκιμασία για την λειτουργία του, δεδομένου ότι δεν μπορεί να είναι μέλος μιας οργάνωσης στην οποία αυτή θεωρείται ως «μια εκ των πολλών ή ως κλάδος της μιας Εκκλησίας που ψάχνει και αγωνίζεται για την πραγμάτωση της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».
Ένας είναι ο Κύριος, μία είναι η Εκκλησία, όπως λέγεται στο Σύμβολο της Πίστεως.
Η παραπάνω απόφαση της Ιεράς Συνόδου να υποβληθεί, συζητηθεί και να υπερασπίζεται ως τελική, επίσημη και αμετάβλητη θέση της ΒΟΕ-ΒΠ σχετικά με το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξου Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016.


(1). Ο ΙΟΥΔΑΣ (ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ)

(2). «ΒΛΕΠΕ, ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΕΡΑΣΤΑ»

 

του Ανεπαναληπτου Πατρος και Διδασκαλου των ημερων μας επισκοπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ.

ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ-ΔΟΛΟΦἈπόψε, ἀγαπητοί, βρισκόμαστε στὸ μέσον τῆς ἑβδομάδος τῶν παθῶν τοῦ Κυρί­ου, στὸ μέσον τοῦ θείου δράματος. Πολλὰ εἶ­νε τὰ πρόσωπα ποὺ ἐμφανίζονται σ᾿ αὐτό· ἄν­τρες, γυναῖκες, παιδιά, ἱερεῖς, γραμματεῖς, φα­­ρισαῖοι, Ἑβραῖοι, Ῥωμαῖοι… Πρωταγωνιστὴς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ ὅ­λα τὰ ἄλλα πρόσωπα στρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτόν.
Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνα πρόσωπο ποὺ προκα­λεῖ τὴ μεγαλύτερη φρίκη, αὐτὸ εἶνε ὁ Ἰούδας. Ὁ Ἰούδας ἀνῆκε στὸν κύκλο τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἄκουσε τὴν ὑπέροχη διδασκαλία του, εἶδε τὰ πρωτοφανῆ θαύματά του, εἶδε τὸν ἄμεμπτο βίο του, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ στοργή του, ἀφοῦ καὶ τὰ δικά του πόδια ἔπλυνε κι ἀφοῦ καὶ σ᾿ αὐτὸν ἔδωσε ἐκ τοῦ ἁγίου ἄρτου. Ὅλα τὰ ἀπήλαυσε. Ἐν τούτοις αὐτὸς ἔγινε προδότης. Ποιός τὸ περίμενε;
Κάθε ἄνθρωπος ἀλλὰ ἰδιαιτέρως ὁ Ἰούδας ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ δώσουμε λύσι στὸ μυστήριο αὐ­τό, ἀγαπητοί μου, ἀδυνατοῦμε. Ρωτοῦν μερι­κοί· Ἀφοῦ τὸν ἤξερε ὁ Χριστός, πῶς τὸν ἐξέλεξε μεταξὺ τῶν δώδεκα μαθητῶν του;… Καὶ πράγματι· ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς γνώριζε τὸ μέλλον καὶ τοῦ Ἰούδα, ὅπως γνώριζε καὶ τὸ μέλλον τοῦ Πέτρου. Ἀφοῦ λοιπὸν γνώριζε ὅτι θὰ τὸν προδώσῃ, γιατί τὸν ἐξέλεξε; Κάποιος εὐσεβὴς καθηγητής, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα φοιτητής, ἀπήντησε ὡς ἑξῆς.
Αὐθάδης ἡ ἐρώτησις. Ἕνας γιατρὸς ἐξετά­ζει τὸν ἄρρωστο, προβλέπει τὴν πορεία τῆς νόσου καὶ λέει στοὺς συγγενεῖς· Δὲν ἔχει ζωή· δυὸ – τρεῖς μέρες θὰ ζήσῃ… Καὶ πρά­γματι σὲ τρεῖς μέρες πεθαίνει. Εἶνε ὑπεύθυνος ὁ γιατρὸς γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀσθενοῦς; Ὄχι ἀ­σφαλῶς. Ἐὰν ὁ γιατρὸς εἶνε ὑπεύθυνος γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀσθενοῦς, τότε καὶ ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα. Ὅπως ὀρθὰ εἶπαν οἱ θεολογοῦντες, ὁ Ἰούδας πρόδωσε ὄχι διότι ­προ­φητεύθηκε, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ θὰ πρόδιδε γι᾿ αὐ­τὸ ­προφητεύθηκε. Ἐν πάσῃ περιπτώσει δὲν θέλω ν᾿ ἀπασχολήσω τὴ διάνοιά σας μὲ τὸ τε­ράστιο αὐτὸ πρόβλημα τοῦ Ἰούδα, ποὺ ἀ­πασχολεῖ φιλοσόφους καὶ θεολόγους. Κάπου ἀλλοῦ θὰ στραφοῦμε.

* * *

Εἶχε καὶ ὁ Ἰούδας μέσ᾿ στὴν καρδιά του ἕ­να σπινθῆρα, μία σπίθα εὐγενῶν αἰσθημάτων. Ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ σπίθα ἔσβησε κάτω ἀπὸ τὸν ἄνεμο τοῦ πάθους τῆς φιλαργυρίας. Ὁ Κύριος, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ σκεφθῇ, τοῦ εἶχε ἀναθέσει τὸ «γλωσσόκομον» (Ἰω. 12,6· 13,29), τὸ κοινὸ βαλάντιο, τὸ ταμεῖο τῆς ἀδελφότητος ἡ ὁποία ζοῦ­σε κοινοβιακά. Οὔτε αὐτὸ ὅμως τὸν ἔκανε νὰ συνετισθῇ. Ἀντὶ αὐτοῦ συνήθισε νὰ κλέ­βῃ, συνήθισε στὴν κλοπή. Ἔτσι διέπραξε καὶ τὸ ἔγκλημα αὐτὸ τῆς προδοσίας, καὶ μένει στιγματισμένος. Γιὰ τὸν Ἰούδα οἱ ποιηταὶ καὶ ὑμνογράφοι χρησιμοποιοῦν σκληρὲς λέξεις, ὅπως ἀκοῦμε στὸ τροπάριο «Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταὶ ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο…». Ἐδῶ ἡ Ἐκ­κλησία μᾶς ἐφιστᾷ τὴν προσοχὴ καὶ μᾶς λέει· Προσέξτε πολύ. «Βλέπε», λέει, «χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον»· βλέπε, δηλαδή, ἐσὺ ποὺ ἐρωτεύτηκες τὰ χρήματα, αὐτὸν ποὺ ἐξ αἰτίας τῶν χρημάτων ἔφτασε ν᾿ ἀπαγχονισθῇ. Ἡ φιλαργυρία εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγριώτερα πάθη. Καὶ στὴν ἐποχή μας ἔχει πάρει τεράστι­ες δι­αστάσεις. Οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ἂν ἐξ­ετάσουμε στὸ βάθος, αὐτὸ εἶχαν αἰτία· τὰ χρήματα, τὰ πετρέλαια, τὰ ὑλικὰ συμφέρον­τα, δηλαδὴ τὴ φιλαργυρία. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μένει εὐχαριστημένος στὰ λίγα, σ᾿ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς μᾶς δίδαξε νὰ ζητοῦμε «τὸν ἄρτον ἡ­μῶν τὸν ἐπιούσιον» (Ματθ. 6,11)· ἂν ἔχουμε τὸ ψωμί μας, φτάνει, δὲν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Ἄλλοι, π.χ. στὴν Ἀλβανία, θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυχῆ, ἂν ἔχουν ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ποτέ εὐχαριστημένοι, ἀλλὰ ζη­τᾶμε ὅλο καὶ περισσότερα. Καὶ αὐτὸ εἶνε ἡ αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς δυστυχίας. Εὐτυχισμένη θὰ ἦταν ἡ γῆ καὶ δὲν θὰ ὑ­πῆρχε πεινασμένος, ἂν ἐφαρμοζόταν ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καὶ ζητούσαμε μόνο «τὸν ἄρτον ἡ­μῶν τὸν ἐπιούσιον». Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πλεονεξία. Γι᾿ αὐτὸ βλέπεις μεγάλες ἀντιθέσεις. Ὁ ἕνας ἔχει χρήματα νὰ ζήσῃ ἑκατὸ καὶ διακόσα χρόνια, ὁ ἄλλος δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάῃ. Κι ὁ πλούσιος δὲν δίνει τίποτε ἀπολύτως. Προτιμᾷ νὰ τοῦ κόψῃς τὸ χέρι παρὰ νὰ ἐ­λεήσῃ. Ἀκόμα κι ὅταν βρίσκεται στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, εἶνε τόσο κυριευμένος ἀπὸ τὸν ἔ­ρω­τα τοῦ χρήματος, ὥστε χαϊδεύει σὰν ἄλλη ἐ­ρωμένη του τὰ χρήματα, τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἀρ­­γύριον. Φοβερὸ πρᾶγμα ἡ φιλαργυρία, «ῥίζα πάντων τῶν κακῶν» (Α΄ Τιμ. 6,10). «Βλέπε, χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον». Μάλιστα· αὐτὸ μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός. Ἀλλ᾿ ἂς ἐπεκτείνουμε λίγο τὸν λόγο. Ὁ ἄν­θρωπος, ἀδελφοί μου, πλάστηκε ν᾿ ἀγαπᾷ. Ἡ ἀγάπη του ὅμως διεστράφη καὶ τώρα ἔχει ἔ­ρωτες διεστραμμένους. Δὲν εἶνε μόνο ὁ ἔ­ρως τῶν προσώπων· ὑπάρχει καὶ ἔρως χρημάτων. Αὐτὴ ἡ «πλεονεξία», ὅπως λέει ἡ Γραφή, εἶνε «εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5), καὶ ἡ φιλαργυρία εἴπαμε ὅτι εἶνε «ῥίζα ὅλων τῶν κακῶν». Ὑ­πάρχει ἀκό­μη ἔρως ἡδονῶν, ἔρως σαρκός, ἔρως ἀπολαύ­σεων, ἔρως διασκεδάσεων. Ὑπάρχει ­ἐπίσης ἔ­ρως ἀξιωμάτων, ἔρως ἐπιγείου δόξης. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ εὐγενέστεροι ἔρωτες· ἔρως ἐ­λευθερίας, ἔρως δικαιοσύνης, ἔρως ἀληθείας, ἔρως τιμῆς, ἔρως πατρίδος, ἔρως γνώσε­ως, ἔρως ἐπιστήμης – διότι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά. Καὶ τέλος στὴν κορυφή, στὰ Ἱμαλάϊα, στὶς Ἄλπεις, –ἐ­κεῖ πλέον δὲν θὰ δοῦμε πολλούς, σπάνιοι εἶ­νε ὅσοι φτάνουν ἐκεῖ πάνω– εἶνε ὁ ἀνώτερος ἔρως, ἡ κορυφὴ τῶν ἐρώτων, ἐκεῖνος ποὺ ἐξ­ευγενίζει ὅλους τοὺς ἔρωτες. Εἶνε ὁ ἔρως ἐκεῖνος ποὺ ψάλλει ὁ Δάντης στὸ ἔργο του Θεία Κω­μῳδία καὶ λέει· Ὕψιστος ἔρως εἶνε τὸ ἀμόρε Ντέι (amore Dei), ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἔρως. Τέτοιος ἔρως ὅμως δὲν ὑπάρχει στὴν ἐποχή μας. Ἄλλοι χαμηλοὶ ἔρωτες ὑπάρχουν στὸν κόσμο· καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ ἄν­θρωποι διαπληκτίζονται γιὰ τὰ μικρὰ καὶ τὰ ἀ­σήμαντα. Συνεπῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ὁ σημερινὸς κόσμος εἶνε ἀν-έραστος, δὲν ἔχει ἔρωτα. Μικροὺς μόνο καὶ ἀσημάντους ἔρωτες ἔχει, ποὺ καταλήγουν σὲ δράματα κοινωνικὰ σὰν αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε καθημερινῶς. Ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς εἶνε ὁ ὑψηλότερος ἔρως. Διότι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὸ ὡραῖο, γιὰ τὴν ὀμορφιά. Καὶ ὀμορφιὰ ὑπάρχει βέβαια σὲ ὅλη τὴν πλάσι· στὰ λουλούδια, στὰ δέν­τρα, στὶς λίμνες, στὰ ποτάμια, στὶς θάλασσες, στὸν οὐρανό, στὸν ἥλιο, στὴ σελήνη, στὸ φῶς… Ὅλα αὐτὰ εἶνε ὡραῖα. Λέει ὅμως ὁ ἅ­γι­­ος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης· Ἂν συλλέξουμε ὅλη τὴν ὀμορφιὰ ποὺ ὑπάρχει στὰ κτίσματα, αὐτὴ δὲν εἶνε οὔτε ἕνα μόριο, οὔτε ἕνα μυ­ριοστὸ τῆς ὡραιότητος ποὺ ἔχει ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ τώρα τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ὁ Χριστὸς ὑμνεῖ­ται ὡς τὸ «γλυκὺ ἔαρ», ἡ ὡραία ἄ­νοιξι, καὶ «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βρο­τούς»· ἀπ᾿ ὅ­λους δηλαδὴ τοὺς θνητοὺς ποὺ παρουσιάστηκαν πάνω στὴ γῆ, ὁ ὡραιότερος εἶνε ὁ Χριστός. Ἔτσι τὸν ὑ­μνοῦν αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀγάπησαν.

* * *

Αὐτὰ τὰ λίγα, ἀγαπητοί μου, γιὰ ἀπόψε. Καὶ τώρα ἂς ἐξετάσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του. Νὰ ἐρευνήσουμε τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Νὰ δοῦμε ποιοί ἔρωτες μᾶς συγκλονίζουν. Ὁ συνηθέστερος ἐπίγειος ἔρως εἶνε ὁ γενετήσιος. Πανσεξουαλισμὸς ἐπικρατεῖ σήμερα στὸν κόσμο. Γύρω ἀπ᾽ αὐτὸν μιλοῦν καὶ γράφουν ὅλοι κατὰ κόρον. Πῶς μπορεῖ ὁ ἔ­ρως αὐ­τὸς νὰ τεθῇ ὑπὸ ἔλεγχον; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, μεγάλος ψυχολόγος, ἀ­παντᾷ· «ἔρως ἔρωτι νικᾶται». Τί θὰ πῇ αὐτό· ὅ­­τι ὁ ἕ­νας ἔρως, ὁ μικρὸς καὶ χαμηλός, νικᾶται ἀπὸ ἕ­ναν ἄλλο ἀνώτερο ἔρωτα, τὸν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τέτοιον ἔρωτα διεγείρει κατ᾿ ἐξο­χὴν ἡ θεία λειτουργία. Γι᾿ αὐτὸ στὴν θεία κοινωνία λέμε· «Ἔθελξας πόθῳ με, Χριστέ, καὶ ἠλ­λοίωσας τῷ θείῳ σου ἔρωτι…». Ἂς ἀγαπήσουμε λοιπὸν τὸ Χριστὸ παραπά­νω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίσῃ νὰ καταλάβουμε τὴ ματαιότητα τοῦ κό­σμου. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ μᾶς κάνῃ νὰ αἰσθανθοῦμε τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες νὰ πάλλουν μέσ᾿ στὴν ψυχή μας τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὑ­ψηλά. Εἴθε ν᾿ ἀποκτήσουμε τὸν θεῖο ἔρωτα, ποὺ μαγνήτιζε καὶ ἐνθουσίαζε τοὺς ἁγίους. Ἐ­μᾶς τοὺς ψυχροὺς τῇ καρδίᾳ καὶ νεκροὺς τῇ διάνοιᾳ, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ἑνὸς τέτοιου μεγαλείου. Νὰ μὴν εἴμαστε ἀν-έραστοι σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ν᾿ ἀποκτήσουμε τὸν θεῖο ἔρωτα, γιὰ νὰ ὑμνοῦμε τὸν Ἰησοῦν Χριστόν· «ὅν, παῖ­δες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν Μ. Τετάρτη βράδυ 22-4-1992.

Μακροθυμια ανεκφραστη! nea epxi

ΕΝΑΣ, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τοὺς ὕμνους, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνοίγει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, εἶνε καὶ αὐτός· «Φθάσαντες, πιστοί», λέει, ―ὄχι οἱ ἄπιστοι― «τὸ σωτήριον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἄφατον αὐτοῦ μακροθυμίαν δοξάσωμεν» (αἶν. Μ. Δευτ.). Ἐμπρὸς στὰ σωτήρια πάθη τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ τί ἄλλο νὰ πῇ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος; Ἂς δοξάσουμε, λέει, τὴν ἀπερίγραπτη μακροθυμία του. Μακροθυμεῖ ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἀγάπη ἀπέραντη.

* * *

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, φαίνε­ται κάθε μέρα. Ἔ­χουμε ἄπειρα δείγματά της. Ἀ­γάπη εἶνε τὸ νεράκι αὐτὸ ποὺ πίνουμε χω­ρὶς νὰ λέμε εὐχαριστῶ. Βλέπεις τὴν ὄρνιθα, πίνει μιὰ γουλιὰ καὶ ὑ­ψώνει τὸ κεφαλάκι της πρὸς τὸν οὐ­ρανό, σὰ νὰ λέῃ· Σ᾽ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, γιὰ τὴ δροσιὰ αὐτή. Κ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε ἀχάριστοι. Θὰ ἔρθῃ ὥρα ποὺ θὰ στερέψουν τὰ νερὰ καὶ θὰ γλείφουμε στὰ σπήλαια τὶς πλάκες, γιὰ νὰ δροσιστοῦμε. Ἀγάπη Θεοῦ εἶ­νε οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου ποὺ μᾶς ἔρχον­ται ἀ­πὸ τόση ἀπόστασι τρέχοντας μὲ ἰ­λιγγιώδη τα­χύτητα. Τί εἶνε κάθε ἀκτίνα; ἕνας ἀσπασμός. Σὲ ἀσπάζεται, σὲ φιλάει ὁ Θεός. Κάθε ἀκτίνα φωνάζει· Ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη! Ἀλ­λοίμονο ἂν ἔλειπαν οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου. Ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε· ἂν σταματήσῃ γιὰ λίγα λεπτὰ ἢ καὶ δευτερόλεπτα, ὁ κόσμος θὰ πάθῃ ἀσφυξία. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε οἱ καρποὶ ποὺ τρῶμε, τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ γυναίκα ἢ ὁ ἄντρας ποὺ ἔχεις· ἂν λείψῃ ἀπὸ τὸ σπίτι, θὰ καταλάβῃς τί στερήθηκες. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε τὰ παιδιά. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε οἱ φίλοι καὶ οἱ συγγενεῖς. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ πατρίδα, ὅλα αὐτὰ τὰ καλὰ ποὺ χαίρεσαι. Κάποιος τώρα τὶς γιορτὲς ἔκανε δῶρο στὸ φίλο του ἕνα ῥολόϊ καὶ πάνω σ᾽ αὐτὸ ἔγραψε· «Ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη». Παραξενεύτηκε ἐ­κεῖ­νος. ―Γιατί, τοῦ λέει, μοῦ ἔκανες τέτοιο δῶ­ρο; ―Γιὰ νὰ θυμᾶσαι ὅτι κάθε δευτερόλεπτο ποὺ χτυπάει ἡ καρδιά σου εἶνε κ᾽ ἕνα δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἄπειρες λοιπὸν οἱ εὐ­εργεσίες τοῦ Κυρίου. Πλέουμε μέσα σ᾽ αὐ­τές, κολυμπᾶμε σὰν τὸ ψάρι μέσα στὸν ὠκεανὸ τῶν θείων εὐεργεσιῶν. Ἐμεῖς τί ἀνταποδίδουμε σὲ ὅλα αὐτά, τί συμπεριφορὰ δείχνουμε ἀπέναντί του; Σκουλήκια εἴμαστε, ἁμαρτωλοί, ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ εἶνε ὄχι μόνο ἀγάπη ἀλλὰ καὶ δικαιοσύνη, ἐν τούτοις δὲν σπεύδει νὰ μᾶς τι­μωρήσῃ. Ἐὰν κάθε φορὰ λειτουργοῦσε ἀμέσως ἡ δικαιοσύνη του, ἀλλοίμονό μας.
Οἱ ἄρ­χοντες τῆς γῆς τιμω­ροῦν ἀμέσως· παραβαίνεις μία διάταξι τοῦ κράτους; ἀμέσως συλλαμβάνεσαι. Οἱ διατάξεις τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχουν ἆραγε καμμία βαρύτητα, καμμία κύρωσι; Λάθος κάνεις. Ἐὰν ἤθελε ὁ Θεὸς νὰ λειτουργή­σῃ ἡ δικαιοσύνη του, ἀλλοίμονό μας τότε τί θὰ γινό­ταν! Ἐὰν ὁ Θεὸς μᾶς τιμωροῦσε γιὰ τὶς πορνεῖες μας, τὶς μοιχεῖες μας, τὶς ψευδορκίες μας, τὶς ἔχθρες μας, τοὺς φθόνους μας, τὶς κακίες μας, τὶς χαρτοπαιξίες μας, τὶς λαιμαργίες μας, τὶς κενοδοξίες μας, τὶς ὑπερηφάνειές μας, καὶ γιὰ τὸ μῖσος τὸ ἄσπονδο ποὺ τρέφουμε μέσα μας, ἐὰν γιὰ ὅλα αὐτὰ μᾶς τιμωροῦσε, τότε ἡ γῆ δι­αρκῶς θὰ σειόταν. Καὶ μόνο γιὰ τὴ βλαστήμια, ἐὰν κάθε φορὰ ποὺ ἄνθρωπος ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὸ Θεὸ ἐσείετο ἡ γῆ, δὲν θά ᾽μενε τίποτα ὄρθιο. Ἐὰν μᾶς τιμωροῦσε ὁ Θεὸς μὲ τὴ δικαιοσύνη του, τὰ ποτάμια καὶ οἱ θάλασσες θὰ φούσκωναν τὰ νερά τους καὶ θὰ ἐκάλυπταν τὴ γῆ γιὰ νὰ πνίξουν τοὺς ἀν­θρώπους μὲ κατακλυσμό. Ἐὰν μᾶς τιμωροῦ­σε ὁ Θεὸς μὲ τὴ δικαιοσύνη του, τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ θὰ γίνονταν ἀστροπελέκια. Γιὰ χοροὺς τῆς ἐποχῆς του ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος εἶπε· Εἶνε τόσο πολλὲς οἱ ἁμαρτίες ποὺ γίνονται μέσα στὸ χορὸ καὶ τὶς διασκεδάσεις, ποὺ ἐὰν γιὰ κάθε ἁμαρτία ἔπεφτε κ᾽ ἕνα ἄ­στρο, δὲν θά ᾽χε μείνει ἄστρο στὸν οὐρανό. Καὶ ὅμως μᾶς ἀνέχεται. Ἡ ἀγάπη του μακροθυμεῖ. Θαυμάζει ὁ ὑμνογράφος τὴ μακρο­θυμία του καὶ λέει· «τὴν ἄφατον αὐτοῦ μακρο­θυμίαν δοξάσωμεν». Τί θὰ πῇ «τὴν ἄφατον»; «Τὴν ἀνέκφραστη, τὴν ἀπερίγραπτη». Δὲν ὑ­πάρχει γλῶσσα νὰ ἐκφράσῃ καὶ νὰ περιγράψῃ τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτὸ σὲ ἀκολου­θίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀκοῦμε συχνά· «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε, δόξα σοι» (ὄρθρ. Μ. Παρ.). Ἔχει ὁ Χριστὸς ἄπειρη δύναμι. Τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνήσῃ, κάρβουνο θὰ γίνουμε. Καὶ μᾶς ἀνέχεται. «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου». Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὰ δείγματά της ὅπως εἴπαμε εἶνε σπαρμένα σὲ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ μόνο τυφλοὶ καὶ ἄπιστοι δὲν τὰ βλέπουν, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τὶς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος λάμπει πιὸ πολύ· πάνω στὸν σταυρὸ εὐρύνεται, πλατύνεται, γίνεται σὰν τὸν οὐρανό. Πάνω στὸ σταυρὸ εἶνε γραμμένα μὲ κόκκινα γράμματα τὰ λόγια «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Α΄ Ἰω. 4,8,16), καθὼς καὶ ὁ ἄλ­λος ἐκεῖνος λόγος· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογε­νῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16).

* * *

Δὲν ξέρω, ἀγαπητοί μου, ἂν αἰ­σθαν­θήκατε ἐσεῖς τὸ μεγαλεῖο αὐτὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πάντα ἐκδηλώνεται ἀλλὰ κορυφώ­νεται στὰ ἄχραντα πάθη του τὴ Μεγάλη Ἑ­βδομάδα. Διάβασα κάπου τὸ ἑξῆς ἀνέκδοτο. Ἦταν κάποτε ἕνας ζωγράφος περίφημος μὲ σπάνιο ταλέντο. Ἔπαιρνε τὸ πινέλλο καὶ ζωγράφιζε πουλιά, καὶ θὰ νόμιζες ὅτι τὰ βλέπεις νὰ πετᾶνε· ζωγράφιζε καρπούς, καὶ θὰ νόμιζες ὅτι εἶνε ἕτοιμοι νὰ τοὺς κόψῃς· ζωγράφιζε βουνὰ χιονισμένα, λίμνες, ποτάμια, καταρράκτες, δέντρα, λουλούδια, ὅλη τὴ φύσι. Οἱ πίνακές του ἦταν περιζήτητοι καὶ πανάκρι­βοι. Ἕνα μόνο δὲν ζωγράφιζε, τὸ ὡραιότερο ἀπ᾽ ὅλα. Μηδὲν οἱ ὀμορφιὲς τῆς γῆς ἐμ­πρὸς στὸν «ὡραῖον κάλλει» (Ψαλμ. 44,3). Τὸν «ὡ­ραῖ­ον κάλ­λει», τὸ Χριστό, δὲν τὸν ζωγράφισε ποτέ. Ζωγράφιζε κτίσματα, τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, ἀλ­λὰ τὸν Κτίστη, τὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ἐσταυρωμένο λυτρωτή, δὲν τὸν ζωγράφι­ζε. Ἦταν ἄπιστος. Κάποτε ὅμως ἕνα ἀγαπητό του πρόσωπο τοῦ εἶπε· Πολὺ σὲ παρακαλῶ, ζωγράφισέ μου ἕναν Ἐσταυρωμένο. Μπρὸς στὴν ἐπιμονή του δέχθηκε καὶ κάθησε στὸ ἀ­τελιέ. Πῆρε τὸ πινέλλο καὶ μὲ κάποια δυσ­κο­λία ἄρχισε νὰ ζωγραφίζῃ τὸν Ἐσταυρωμένο. Καθὼς προχωροῦσε, ἄρχισε νὰ αἰσθάνεται μέ­σα του μιὰ ἕλξι, μιὰ ἀλλαγή· μετά, κάποια συγ­κίνησι ποὺ γινόταν ὅλο καὶ πιὸ βαθειά· καὶ τέλος ἔνιωσε ἕνα πνευματικὸ συγκλονισμό, ἕνα σεισμὸ σὰν ἐκεῖνο ποὺ αἰσθάνθηκαν στὸ Γολγοθᾶ οἱ σταυρωταὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τῷ μετα­ξὺ συνέχιζε νὰ ζωγραφίζῃ. Κι ὅταν ἔφτασε στὸ ἀγκάθινο στεφάνι, ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Ὅταν πλέ­ον τελείωσε τὸ ἔργο, γονάτισε καὶ εἶπε· «Μνή­σθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Αὐτὸ εἶνε γεγονὸς ἱστορικὸ τῆς ζωῆς αὐτοῦ τοῦ διασήμου ζωγράφου. Τί θέλω νὰ πῶ; Κ᾽ ἐμεῖς μέσα στὴν καρδιά μας ἔχουμε καθένας τὸ «ἀτελιέ» του. Δὲν εἶ­μαι καρδιογνώστης. Ἀλλὰ ἂν μποροῦσα ν᾽ ἀ­νοίξω τὶς καρδιές, θὰ ἔβλεπα ὅτι μέσα ἐκεῖ ὑ­πάρχουν πρόσωπα ἀγαπητά· ἡ σύζυγος ἢ ὁ σύ­ζυγος, τὰ παιδιά, οἱ φίλοι, καλλιτεχνικὲς προτιμήσεις, ἀθλητικὲς μανίες, πολιτικὲς προσ­κολλήσεις, ἰνδάλματα, «θεοὶ» καὶ εἴδωλα τοῦ σημερι­νοῦ κόσμου. Ὅλοι κάτι ἔχουν ζωγραφίσει μέσα τους. Πῆγα κάποτε στὸ σπίτι ἑνὸς φοιτητοῦ καὶ μπαίνοντας στὸ δωμάτιό του ἔ­φριξα· ἦταν γεμᾶτο αἰσχρὲς εἰκόνες. Μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πορτραῖτα ζωγραφίσαμε μέσα στὸ μυστικὸ ἀτελιὲ τῆς ψυχῆς μας. Τώρα λοι­πὸν τὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἂς πάρουμε τὸ πινέλλο τῆς πίστεως κι ἂς ζωγραφί­σουμε τὴ μορφὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ. Αὐτὸς νὰ εἶνε ὁ κυρίαρχος, ὁ ἀγαπητὸς τῆς καρδιᾶς μας, ὅπως τὸν ἀγάπησαν οἱ μάρτυρες, οἱ ὁμολογη­ταί, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἄνδρες, ὅπως τὸν ἀγάπησε κι ὁ ἄπιστος αὐτὸς ζωγράφος. Λένε γιὰ τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο, ποὺ ἀγαποῦσε τὸ Χριστό, ὅτι ὅταν τὸν πῆγαν στὴ ῾Ρώμη δεμένο καὶ τὸν ἔρριξαν στὰ πεινασμένα λιοντάρια μέσα στὸ Κολοσσαῖο, ἐκεῖνα ὥρ­μησαν καὶ τὸν ἔφαγαν, ἀλλ᾽ ἄφησαν ἀπείραχτη μόνο τὴν καρδιά του. Κι ὅταν ἄνοιξαν τὴν καρδιά του, βρῆκαν μέσα γραμμένα τὰ λό­για «Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἔρως τῆς ψυχῆς μου». Ὦ κόσμε, μὲ τὶς ἀπατηλές σου ἀγάπες, μὲ τοὺς μικρούς σου ἔρωτες! κανείς δὲν ἀπορρί­πτει τὸν συζυγικὸ ἔρωτα, ἀλλὰ θὰ ἀδική­σῃς πολὺ τὸν ἑαυτό σου ἐὰν δὲν αἰσθανθῇς τὸν θε­ϊκὸ ἔρωτα. Ὦ κόσμε! ζωγράφισε βαθειὰ στὴν ψυχή σου Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον τὸν ἐσταυρωμένον· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 8-4-1985 βράδυ

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου