Σάββατο 5 Μαρτίου 2016



ΗΜΑΡΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ – ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΔΩΝ ΑΣΩΤΙΑΣ

 


Κάθε φορά που αμαρτάνουμε, στο Θεό αμαρτάνουμε. Είτε είναι αυτή:
α) αμαρτία ως πάθος (εν σχέσει με τον εαυτό μας),
β) είτε είναι αδικία και λάθος εις βάρους ενός αδελφού (εν σχέσει με τον συνάνθρωπό μας),
γ) είτε είναι αμαρτία αυτή καθεαυτή προς το Πατέρα μας (εν σχέσει με τον Θεό μας),

όλες οι τρίπτυχες αυτές μορφές της αμαρτίας, γίνονται πάντοτε ενώπιον Θεού. Αυτό το “ενώπιον Θεού” είναι δισδιάστατο! Δεν σημαίνει απλώς μπροστά στα μάτια του Θεού καθώς όλα τα βλέπει και τα γράφει ο Θεός, κατά το υπεροχικό και υπέροχο Υμνολογικό Ποίημα του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού “ότι πάντα εφορά το ακοίμητον όμμα”, (= διότι όλα τα επιβλέπει το ανύστακτο μάτι του Θεού), αλλά συχνά σημαίνει και εναντίον του Θεού, κατά του Θεού με εχθρική και επιθετική διάθεση!
Ο Εωσφόρος δεν αμάρτησε απλώς “ενώπιον του Θεού” μπροστά στα μάτια του Θεού αλλά κατ-εναντίον του Θεού ως εχθρός και πολέμιος του Θεού. Ο Αδάμ δεν εκάθισε απλώς απέναντι του παραδείσου, όπως εκάθισαν και έκλαψαν οι Ισραηλίτες επί των ποταμών Βαβυλώνος στα αντίπερα της όχθης, αλλά κατεναντίον του Θεού και “καταντικρύ” του παραδείσου για να χρησιμοποιήσω μια πανέμορφη, επιτυχέστατη και συγκλονιστική έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: “τον Αδάμ εκβάλλων του παραδείσου, καταντικρύ του παραδείσου κατώκισεν ο Θεός!” (Εις τον Λάζαρον Λόγος Δεύτερος 897, C)
Η πτώση του Αδάμ δεν ήταν μόνον ηθική, αλλά κυρίως δογματική με διάθεση εχθρική (“έχθραν θήσω” Γεν. γ’ 15) καθώς απηύθυνε κατηγορηματικώς και λίαν υβριστικώς αυτό το “ἡ γυνή, ἣν (Σοι) ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ!” Δυστυχώς, οι πλείστοι ερμηνευτές μιλούν για παρακοή του Αδάμ και απόδοση ευθυνών στην Εύα που τον παρέσυρε. Όμως, από το αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον” (αυτή φταίει για όλα), πολύ χειρότερο είναι το “ΕΣΥ φταις για όλα για την γυναίκα που μου έδωσες!” Ωμή κατηγορία κατά του Θεού, ασεβής γογγυσμός ενώπιον Θεού και μεγάλη βλασφημία κατεναντίον του Θεού! Τεράστια διαφορά το ένα με το άλλο.
O Δαυίδ αμάρτησε ενάντια στον φίλο, εφόνευσε τον αδελφό. Πως λοιπόν απηύθυνε αυτό το θεολογικά απύθμενο “Σοί μόνω ήμαρτον;” Σε σένα μόνο, αμάρτησα, Θεέ μου. Ο αδελφός είναι το κατ’ εικόνα. Αμαρτάνεις στον αδελφό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Αμαρτάνεις στον μικρό σου αδελφό, στ’ αθώο τ’ ανήλικο και το μωρό; Στο Θεό αμαρτάνεις. Δεν είναι τυχαίος ο συχνά τονιζόμενος και υπογραμμιζόμενος εβραϊσμός, αυτή η προειδοποιητική διαβεβαίωση του Χριστού, δεν είναι σχήμα λόγου:
“Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε (Ματθ. κε’ 40). Σε Μένα το κάνετε. Σε Μένα αμαρτάνετε. Εμένα διά παντός εν παντί αδικείτε.
Άξια ιδιαιτέρας θεολογικής προσοχής και εμβαθύνσεως ερμηνευτικής είναι η συγκλονιστική, εμπειρική, ανακαινιστική, υποδειγματική και σωτηριολογική ομολογία μετανοίας του Ασώτου:
“Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!”
Αυτή η εκ πρώτης όψεως απλή δήλωση, δεν είναι και τόσο “απλή”. Θεολογικώς και εκκλησιολογικώς επιφαίνεται πολλαπλή και πολύπλοκη. Εμπεριέχει και αποτελεί ένα από τα πάμπολλα παράδοξα της Γραφής που προξενούν το βαθυστόχαστο ενδιαφέρον πολλών ερμηνευτών.
Θα ήταν ομολογουμένως υπεραρκετό, θα επαρκούσε επαρκέστατα σε υπερθετικό βαθμό, εάν έλεγε ο Άσωτος απλά: “Πάτερ, ἥμαρτον ἐνώπιόν σου!” – Θεέ μου, αμάρτησα! Και αναφωνεί μεγαλοπρεπώς, ο Μεγαλοπρεπέστατος και επιφανέστατος Χρυσόστομος: “Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει!” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ακόμη και ένα ειλικρινές και μονολεκτικό “ήμαρτον”, περιβαλλόμενο από χάρι εξ΄ουρανού και βουτηγμένο στα νάματα της μετανοίας, καθίσταται αρκετό και στοιχείο βιαστικό του διά βίου μετανοούντος “βιαστή”. Ένα “σκέτο” “ήμαρτον” βεβαίως δύναται να επαρκέσει και να “κατασχέσει” βιαίως την βιαζομένη σωτηρία, καθότι “ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν” (Ματθ. ια’ 12).
Επιπλέον, θα μπορούσε πάλι ένα ληστρικό και απολυτρωτικό “Μνήσθητί μου”, καρφωμένο στον Ωμοφόριο Σταυρό, υψωμένο στης αυταπαρνήσεως το Γολγοθά, της μετανοίας τις πύλες διάπλατα ξανά ν’ ανοίξει, αρκεί έστω και μισό θρόμβο αίματος ζεστό, στη Γεθσημανή της ψυχής χαμαί να ρίξει.
Ο Μέγας ημών Πατήρ, Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πλέκει υπερπλουσίως έναν θαυμάσιο, τεθυσαυρημένο, χρυσοποίκιλτο και αποκλειστικώς απαράμιλλο μονόλογο τον οποίο εν πλήρη επιγνώσει επιτελεί ο Άσωτος εν εαυτώ, δανειζόμενος την δυναμικοτάτη διάνοια του Χρυσορρήμωνος!
Ειλικρινά, δεν βρήκα πουθενά, σε κανέναν από όλους τους λόγους των Πατέρων, τέτοια ολοζόντανη και κατανυκτική καταγραφή των συναισθημάτων της μετανοούσης ψυχής που επιθυμεί να επιστρέψει στου Πατέρα την αγκάλη! Πιό μεγάλη δύναμη λόγων οι οποίοι γέμουν Αγιοπατερική χαρμολύπη και χάρι, δεν έχω ξαναεμπειρευτεί! Αυτούσια φώτιση του Τριαδικού Θεού αυτή:
“Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι υιός Σου. Κάνε με λοιπόν σαν ένα από τους μισθωτούς δούλους Σου. Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετόν το όνομα του Πατρός μου, για να Τον συγκινήσει. Γιατί δεν μπορεί ο Πατέρας μου, ακούγοντας το όνομά Του από εμένα, να μη φανεί και στα έργα Πατέρας. Δεν μπορεί να μη σπλαχνιστεί αφού είναι εύσπλαγχνος. Δεν δύναται να μη μου δώσει άφεση για τα ολισθήματά μου, μόλις ακούσει το “αμάρτησα” και δεν μπορεί να μη λησμονήσει την δίκαιαν οργήν Του, μόλις ακούσει την φωνήν μου. Γνωρίζω πόση δύναμη έχει η μετάνοια στον Θεόν. Γνωρίζω πόσον ισχυρά είναι τα δάκρυα στον Θεόν. Γνωρίζω ότι κάθε αμαρτωλός, που προσφεύγει στον Θεόν με θερμά δάκρυα, ωσάν τον Πέτρον, λαμβάνει άφεση των αμαρτιών του. Γνωρίζω την αγαθότητα του Θεού μου, γνωρίζω την ημερότητα του Πατρός μου. Θα με ελεήσει μετανοούντα, αφού δεν με εκόλασε αμαρτήσαντα.” (Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου, Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Τουναντίον, ο Άσωτος εδώ, προσθέτει κάτι άκρως σημειολογικό, πρωτάκουστο, υψοποιό και καθοριστικό συνάμα: “Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου!” Και όχι μόνο αυτό, αλλ’ αυτό το “εἰς τὸν οὐρανὸν”, όλως περιέργως, το προτάσσει!! Πρώτα στον ουρανό αμάρτησα και έπειτα σε Σένανε, Θεέ μου!
Τί περίεργο θαρρώ, τι ανεξήγητο και συναρπαστικό το θεωρώ! Απίστευτο και καταπληκτικό! Αλήθεια, δεν είναι καθόλου λογοτεχνικό, ποιητικό ή επιπρόσθετο και επεξηγηματικό. “Πρώτα αμάρτησα εις τον ουρανό…” Ας δούμε αναλυτικότερα και βαθύτερα αυτόν τον “Ουρανό”. Μας θυμίζει την σύντομη, μικρή μα βαθυτάτη και σημαντικοτάτη Κυριακή Προσευχή: “Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…”
“Ήμαρτον εις τον ουρανόν”. “Ουρανός” εδώ δεν είναι ο φυσικός, δεν είναι το ουράνιο στερέωμα. Είναι “το στερέωμα των επί Σοι πεποιθότων, στερέωσον, Κύριε, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!” Το ήμαρτον “εις τον ουρανόν” είναι ο “ουρανός πολύφωτος” της Εκκλησίας! Ω Θεία, ώ Φίλη “Εκκλησία, ΠΥΛΗ τ’ ουρανού!”
Οι προσευχές μας αλλά και οι αμαρτίες μας, διαβαίνουν την πύλη του Ουρανού, την Εκκλησία και διαπερνούν την Ουράνιον Πύλην και Κιβωτόν, την Θεοτόκο. Όποιος αμαρτάνει, αμαρτάνει πρώτα στον ουρανό της Εκκλησίας, αμαρτάνει και στην Θεοτόκο, την Πύλη του Ουρανού. Αμαρτάνει εις ολόκληρον την Εκκλησίαν εις τον Ουρανόν, την Θριαμβεύουσαν αλλά και εις αυτήν την επί γης, την Στρατευομένην! Τέλος αμαρτάνει και ενώπιον του Πατρός ημών εν τοις ουρανοίς.
“Πάτερ Αγαθέ, εμακρύνθην από Σου!” Αμάρτησα στην Εκκλησία, “ην εκτήσω τω Τιμίω Σου Αίματι!” Αμάρτησα στο Σώμα Σου, το οποίο στερέωσες με το Αγαθόν Άγιον Πνεύμα. “Παράκλητε Αγαθέ”, Θυσαυρέ των αγαθών, στων Πατέρων το “Δι’ ευχών”, προσέρχομαί Σοι μετανοοών, Σοι προσπίπτω!
“Πάλιν καὶ πολλάκις σοὶ προσπίπτομεν καὶ σοῦ δεόμεθα”, μέγιστε, πανάγιε Χρυσόστομε Πατήρ ημών, από την μυστική τράπεζα των θείων σου λόγων, δείξε μας ποιός είναι αυτός ο ουρανός:
“(Αμάρτησα στον ουρανό) γιατί δεν τολμώ να βλέπω τα Άγια των Αγίων με μάτια ακάθαρτα. Άφησέ με να στέκωμαι μαζί με τους κατηχουμένους μέσα από τις θύρες της Εκκλησίας, ώστε, θεωρώντας τα τελούμενα μυστήρια, να ποθήσω, συν τω χρόνω, να μετάσχω πάλιν σ’ αυτά.” (“Λόγος στην Παραβολή του Ασώτου” Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου).
Ο Φιλεύσπλαχνος Πατήρ παρακαλεί να καταπραϋνει τον αλόγιστο θυμό του μεγαλυτέρου αδελφού, πάλιν και πολλάκις με τα εξής φωτισμένα λόγια του Πανίερου Χρυσοστόμου:
“Ο ουρανός δικός σου, το στερέωμα δικό σου…… Η Εκκλησία, δική σου. Το Θυσιαστήριον, δικό σου. Ο μόσχος ο σιτευτός, δικός σου. Η θυσία, δική σου. Οι Άγγελοι, δικοί σου. Οι Απόστολοι, δικοί σου. Οι Μάρτυρες, δικοί σου. Τα παρόντα, δικά σου. Τα μέλλοντα, δικά σου. Η Ανάσταση, δική σου. Η αθανασία, δική σου. Η αφθαρσία, δική σου. Η βασιλεία των ουρανών, δική σου. Όλα τα φαινόμενα και νοούμενα, δικά σου.”
Τα φαινόμενα, νοούμενα και θεολογούμενα. Η Ορθή Θεο-λογία προυποθέτει την Θεωρία, με την πρωταρχική έννοια του “ατενίζω – βλέπω”. Περί Θεού μιλά όποιος Θεόν ορά. Θεόν ορά ο μετανοών αληθινά και όποιος αληθινά προσεύχεται. «Ει θεολόγος εί, προσεύξη αληθώς, ει προσεύχει αληθώς θεολόγος εί» (Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Θεόπτης γίνεται όποιος ισοβίως την μετάνοιαν ντύνεται και εις ολόθερμον και επίπονον προσευχήν καταγίνεται. Η Ορθή Θεολογία προυποθέτει την ορθή Εκκλησιολογία.
Ο Άσωτος προήλθε και εξήλθε από τον “ουρανό” – τον χώρο (όχι τον διοικητικό) της εκκλησίας που λέγεται κοινωνία με τον Πατέρα καθώς και κοινωνία με τον “μεγαλύτερο αδελφό”. Πρώτα αμάρτησε στον ουρανό διότι εγκατέλειψε τον πολύφωτο ουρανό της Εκκλησίας, πρόδωσε την κοινωνία με τους αδελφούς οι οποίοι είναι ενωμένοι διά της κοινής Ορθής Πίστεως και Ορθής Λατρείας, της Ορθοδοξίας, χωρίς της οποίας, δεν υπάρχει καμία κοινωνία με το Θεό. Πρώτα λοιπόν αποκαθιστά την σχέση του με τον ουρανό της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού και έπειτα με τον Θεό του Ουρανού!
“Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ”, λέγει ο Χριστός, ο μόνος Οντολογικός Μεσίτης μεταξύ γης και ουρανού. Μεταξύ όμως γης και της Πύλης του Ουρανού, Μεσίτρια-Οδηγήτρια η Παναγία! Μεσίτες στα Προπύλαια του Ουρανού, οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και οι Άγιοι Πάντες.
Επιπλέον, το “ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου” περικλείει έννοια ταυτόσημη και επεκτατική. Κατ’ επέκτασιν και συνωνυμίαν, όταν αμαρτάνουμε στον ουρανό, αμαρτάνουμε στο Θεό. Όταν αμαρτάνουμε στην Εκκλησία, αμαρτάνουμε στο Θεό! Δύο λοιπόν είδη αμαρτίας εις τον ουρανόν, αλλά και δύο ειδών εγκαταλείψεως της Εκκλησίας.
Α. Η πρώτη είναι η εγκατάλειψη περί βίου, περί βιώσεως της αμαρτίας εις βάθος. “Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα” (Β’ Τιμ. δ’,10). “Κατέλιπόν σε, μή με εγκαταλίπης” (Απόδειπνον Μέγα).


Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί όσους κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, και κυριως εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη.

Η σημερινη ομιλια του π. Ευθυμιου




ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 
 

Σημερα ΣΑΒΒΑΤΟ 5 Μαρτιου 2016

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ. 




Θεια λειτουργια θα τελεση σημερα Σαββατο 5 Μαρτιου Ψυχασαββατο, ο αρχιμανδριτης πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας στον ιερο ναο του αγιου Μαρκου του Ευγενικου Σουρωτης Θεσσαλονικης. 
Οσοι ειναι τεκνα της Ελευθερας και οχι της παιδισκης, μπορουν να προσελθουν.
Τηλεφ. συννενοησης 6972-896024

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. 

Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί όσους κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, και κυριως εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη. 


Η σημερινη Ομιλια 
του πατρος Ευθυμιου.


ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Αυτος, ο Νεοχρυσοστομος της εποχης μας, ηταν ενας πραγματικος ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Επισκοπος της Εκκλησιας του Χριστου και Μεγαλος Πατηρ, εφαμιλλος των Μεγαλων Πατερων της Εκκλησιας. Η ζωη του πεντακαθαρη, η φωνη του ως φωνη υδατων πολλων, ο λογος του Νιαγαρας ποταμος, η γλωσσα του κοπιδι κοφτερο κατα της αμαρτιας, η γραφιδα του μοναδικη και ανεπαναληπτη, μαλλον ομοια Χρυσοστομου του Μεγαλομαρτυρα. Να εχουμε την ευχη του και την προσευχη του.

 
 =============================================
 
Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΠΑΠΙΣΜΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ


 
"Ότι η Ορθόδοξος Πιστις κινδυνεύει, δεν ειναι σχήμα λόγου, το οποίον δύναταί τις να αναφέρη προς δημιουργίαν εντυπώσεων. 
Ίσως και ομιλούντες περί κινδύνου της Πίστεως να μη έχομεν συνειδητοποιήσει όσον πρέπει τον κίνδυνον τούτον. 
Είθε ο Κύριος να διανοίξη τους οφθαλμούς μας διά να ίδωμεν ευκρινώς τον κίνδυνον και λάβωμεν τα αναγκαία μέτρα.
 
 
Δίδομεν μίαν σύντομον εικόνα του κινδύνου.
Όχι η αύρα του Αγίου Πνεύματος η δροσίζουσα τας ψυχάς, αλλ αήρ δηλητηριώδης, εκ των θεολογικών σχολών Ευρώπης και Αμερικής προερχόμενος, ήρχισεν από τινος να πνέη και εις την Ελάδα. 
Φορείς, ως επί το πλείστον, οι εκεί μετεκπαιδευθέντες θεολόγοι. 
Ούτοι, ρηχά και επιπόλαια πνεύματα, ως πολικόν αστέρα της θεολογικής των σκέψεων δεν έχουν την πατερικήν διδασκαλίαν. 
Δεν θαυμάζουν τους οικουμενικούς διδασκάλους Βασίλειον, Γρηγόριον, Χρυσόστομον, Δαμασκηνόν, Φώτιον, Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμάν. 
Αλλ ως μικρά και ανόητα παιδία χάσκουν προ των πεφυσιωμένων ασκών, προ των μπαλονίων της Δύσεως. 
Τέκνα αυτοί της Ορθοδοξίας θαυμάζουν διαφόρους ορθολογιστάς και αρνητικούς θεολόγους τύπου Harnack, Tillich και Bulmann. 
Φρίττει τις αναλογιζόμενος οποίον θα είναι το μέλλον του Ορθοδόξου κόσμου, εάν οι νεαροί θεολόγοι, οι δηλητηριασθέντες εκ των μιασμάτων της αρνητικής θεολογίας της Δύσεως , εξακολουθήσουν να καταλαμβάνουν θέσεις και ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως να διαχέουν τον ιόν της αμφιβολίας και απιστίας εις τας ψυχάς των Ελλήνων.
Μία θεολογία, η οποία αρνείται την θείαν αποκάλυψιν ή θέτει υπό αμφισβήτησιν τα θέματα της Πίστεως και εντρέπεται να αναφέρη το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ή να κάμνη το σημείον του τιμίου Σταυρού, ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΗ, και είναι η μεγαλυτέρα συμφορά διά τον τόπον μας. Μόνον μία ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, εξαρτωμένη εκ της Εκκλησίας και μόνον, δύναται να εξουδετερώση τον κίνδυνον τούτον της Πίστεως.
 
 
Αλλ ουχ ήττον η Πίστις κινδυνεύει και εκ του ρεύματος του Οικουμενισμού, όστις κατά τον αείμνηστον Μητροπολίτην Σάμου Ειρηναίον είναι η αίρεσις των ημερών μας, σειουσα εκ θεμελίων το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. 
 Κατά την θεωρίαν του Οικουμενισμού ο Χριστιανισμός δεν είναι η απόλυτος Θρησκεία. 
Είναι μία σχετική θρησκεία. 
Έχει καλά στοιχεία. 
Αλλά μήπως -λέγει- καλά στοιχεία δεν έχει και ο Μωαμεθανισμός και ο Βουδισμός και ο Κομφουκιανισμός και εις τις άλλη παλαιοτέρα και νεωτέρα Θρησκεία; 
 
 
Διά της αναμίξεως των αγαθών στοιχείων όλων των Θρησκειών θα σχηματισθή, λέγουν οι οπαδοί του Οικουμενισμού, η μία και τελεία Θρησκεία, η πανθρησκεία του Οικουμενισμού.
Άλλη δε, παρεμφερής προς τον Οικουμενισμόν κίνησις, είναι  η λεγομένη Οικουμενική Κίνησις προς προαγωγήν των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών. 
 Κατά τους οπαδούς της κινήσεως ταύτης η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι η μόνη Εκκλησία. 
Δεν είναι η συνέχεια της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, την οποίαν ίδρυσεν ο Χριστός. Αλλ είναι μία εκ των πολλών Εκκλησιών. Προς τι λοιπόν η αποκλειστικότης και οι φραγμοί; Δυνάμεθα αφόβως, λέγουν, να εκκλησιαζώμεθα εις οιανδήποτε Εκκλησίαν.
 
 
Έτερος κίνδυνος διά την Πίστιν ειναι ο εκ του Πάπα προερχόμενος. 
Η Παπική Εκκλησία, χωρίς κατ ουσίαν να απομακρυνθή ούτε κατά έν βήμα από τας πεπλανημένας διδασκαλίας της, αλλά κρύπτουσα κάτω από περίτεχνον φρασεολογίαν τας κακοδοξίας της, ήνοιξε τον διάλογον, ήπλωσε τα δίκτυά της εις τον ωκεανόν της Ορθοδοξίας, και συλλαμβάνει τους αφελείς και αμαθείς ως χάνους. Θέλει τον διάλογον μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο Παπισμός. 
Αλλ ο διάλογος εγένετο πολλάκις κατά το παρελθόν και πάντοτε κατέληξεν εις αρνητικά αποτελέσματα και διήνοιξε βαθύτερον το χάσμα. 
Αντί να ενώση, απεμάκρυνεν περισσότερον τας δύο Εκκλησίας απ αλλήλων. 
 Καθ όν χρόνον ο Ορθόδοξος κόσμος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εν αις και η μικρά γωνία της γης εν τη οποία ζώμεν, ευρίσκονται υπό το πέλμα του ολοκληρωτικου αθέου κομμουνισμού, και ελευθερία και άνεσις δεν υπάρχει διά θεολογικάς συναντήσεις και συζητήσεις, ημείς ερωτοτροπούμεν προς τον Πάπα, ενώ θα έπρεπε να επιδιώξομεν πρώτον την ένωσιν του Ορθοδόξου κόσμου και να λύσωμεν εκκρεμούντα εντός του κόσμου τούτου θέματα, και έπειτα να σκεφθώμεν περί διαλόγου μετά των ετεροδόξων.
 
 
Δυστυχώς ο πατριάρχης Αθηναγόρας, αδιαφορών διά την κατάστασιν του Ορθοδόξου κόσμου, αδιαφορών ακόμη και διά δόγματα της Πίστεως, ήνοιξε θύραν εις τους ετεροδόξους, και δη εις τους Παπικούς, διά να εισέρχονται ούτοι και να εξέρχωνται ακωλύτως εις την μάνδραν της Ορθοδοξίας και να επιφέρουν ανυπολόγιστον φθοράν. 
Αι δηλώσεις του περί επικειμένης ενώσεως των Εκκλησιών και περί κοινού ποτηρίου, εις διαφόρους συναντήσεις και τόπους γενόμεναι, έχουν συνταράξει την αδιάφθορον συνείδησιν των Ορθοδόξων. 
Οι πιστοί διερωτώνται, πού βαίνομεν;
 
 
Διορατικά πνεύματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της αντιστάσεως των ποιμένων διαρκώς ελαττουμένης, διαβλέπουν ότι η ένωσις των Εκκλησιών θα συντελεσθή de facto. 
Εκατοντάδας επιστολών έχω λάβει, εξ όλων των μερών του Ορθοδόξου Ελληνισμού, διά των οποίων πιστά της Εκκλησίας τέκνα εκφράζουν την ανησυχίαν των εξ αφορμής των διαφόρων ενεργειών του Πατριάρχου Αθηναγόρου και με ερωτούν, πώς η συνείδησίς μου ως Ορθοδόξου επισκόπου επιτρέπει να μνημονεύω του ονόματος Αθηναγόρου. 
Το Άγιον Όρος συνταράσσεται. 
Το μνημόσυνον του Αθηναγόρου έπαυσεν εκεί. 
Μέγας κίνδυνος επίκειται διασπάσεως του Ορθοδόξου κοσμου εκ των ακαίρων, αντικανονικών και αντορθοδόξων ενεργειών του Πατριάρχου. 
Εις τας ψυχάς πολλών Ορθοδόξων λειτουργών έχει δημιουργηθεί κρίσις συνειδήσεως. 
Και εν τούτοις ημείς ετοιμαζόμεθα να εορτάσωμεν την εικοσαετηρίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου!
 
 
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1969

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Η Μεγαλη συνοδος, εχει εκ προοιμιου τα χαρακτηριστικα γνωρισματα μιας νεας ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΦΡΙΚΑΛΕΑΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΜΟΥ

υπο Ορθοδοξων πιστων



  ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ by Odtsol

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Η Μεγαλη Συνοδος εκ προοιμιου εχει τα χαρακτηριστικα της ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Υπόμνημα για την απόρριψη του συνοδικού κειμένου "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον"



1. Πρῶτοι χωρὶς ἴσους οἱ Προκαθήμενοι. Ὑποκαθιστοῦν τὸ σῶμα τῶν Ἐπισκόπων
2. Πρῶτο σὲ σημασία καὶ κινδύνους τὸ θέμα: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον»

3. Ἡ ἐκκλησιολογικὴ ἀνατροπὴ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος διεκδικεῖ πανορθόδοξη ἔγκριση
4. Προέλευση τοῦ συνοδικοῦ κειμένου καὶ κρυφὲς ἐπιδιώξεις του
5. Ἡ πανθομολογούμενη ἀποτυχία τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων
6. Ἀντὶ νὰ ἀναφερθοῦν στὴν ἀποτυχία τῶν Διαλόγων τὴν ἔκρυψαν
7. Ἀποκρύπτουν τὶς δυσμενεῖς ἐξελίξεις στὸν χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μεθοδεύουν τὴν πανορθόδοξη ἀποδοχή του
8. Σημαντικοὶ σταθμοὶ τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος τῶν τελευταίων ἐτῶν
9. Προσθαφαιρέσεις καὶ ἀλλαγὲς στὸ συνοδικὸ κείμενο προσβάλλουν τὴν ἐκκλησιολογική μας ταυτότητα
10. Τὸ παναιρετικὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἀποτιμᾶται θετικά
11. Νεοεποχίτικος συγκρητισμὸς ἐπικίνδυνος στὰ κείμενα τοῦ Π.Σ.Ε.
12. Ἡ σκοτεινὴ καὶ γριφώδης παράγραφος 20. Ἡ ἐκκλησιαστικότητα καὶ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν
15. Γιὰ τὶς συμπροσευχὲς οὔτε κουβέντα
Ἐπίλογος
1. Πρῶτοι χωρὶς ἴσους οἱ Προκαθήμενοι. Ὑποκαθιστοῦν τὸ σῶμα τῶν Ἐπισκόπων
Ἐπὶ ἕνα αἰώνα σχεδιάζουν καὶ προσπαθοῦν ἐξωεκκλησιαστικὰ κέντρα νὰ προωθήσουν τὸν συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ τὸν νομιμοποιή­σουν χρησιμοποιώντας ἡγετικὲς μορφὲς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι εἴτε συνειδητὰ καὶ ἐκ πεποιθήσεως εἴτε ἀπὸ ἄγνοια καὶ καλὴ πρόθεση, συμμαχοῦν καὶ συνεργάζονται στὴν ἐκθεμελίω­ση τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν παρεμπόδιση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Ἐπειδὴ παρὰ τὶς προσπάθειές τους δὲν ἔχουν καταφέρει σημαντικὰ ἀποτελέσματα, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, ἔχουν ἐναποθέσει τώρα τὶς ἐλπίδες τους καὶ πράττουν τὸ πᾶν μὲ ταπεινωτικὲς ὑποχωρήσεις καὶ παραχωρήσεις, ἀντισυνοδικὲς καὶ ἀπολυταρχικὲς μεθοδεύσεις, ὥστε πάσῃ θυσίᾳ νὰ συνέλθει ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος καὶ νὰ ἐπιβάλει θεσμικὰ καὶ ἐπίσημα τὸν ἀπορριπτόμενο ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα παναιρετικὸ Οἰκουμενισμό. Κανένας ὅμως μὲ ὀρθόδοξη εὐαισθησία καὶ αὐτοσυνειδησία δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει τὸν ὁρισμὸ ποὺ ἔδωσε γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος μὲ θεῖο φωτισμὸ περιέγραψε προφητικὰ τὸν μεγάλο αὐτὸ κίνδυνο ποὺ διατρέχει ἡ Ἐκκλησία, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸν παραθέτουμε: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστια­νισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[1]. Κανένας ἐπίσης, πολὺ περισσότερο, δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὴν ἀρνητικὴ στάση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὶς αἱρέσεις, στοὺς αἱρετικοὺς καὶ ψευδοδιδασκάλους, οὔτε νὰ γκρεμίσει τὰ κανονικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας μὲ μία διεύρυνσή τους, ὥστε μέσα τους νὰ περιληφθοῦν ὡς ἐκκλησίες καὶ οἱ αἱρέσεις, κατόπιν δὲ καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες, γιὰ νὰ ἱδρυθεῖ, ἡ πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ ἀντὶ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας νὰ ὁδηγοῦνται οἱ ἄνθρωποι στὴν ἀπώλεια.
Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ ζήτημα εἶναι πολὺ σοβαρὸ μὲ ἀνυπολόγιστες σωτηριολογικὲς συνέπειες, οἱ δὲ κίνδυνοι κρύβονται κάτω ἀπὸ τὰ ἀπατηλὰ συνθήματα τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἑνότητος, τῆς εἰρήνης, ὡσὰν νὰ ἐστεροῦντο αὐτὲς τὶς ἀρετὲς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ποὺ κατεδίκασαν καὶ ἀναθεμάτισαν μὲ αὐστηρότητα τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικούς, πρέπει νὰ ἐξετάσουμε μὲ ἀκρίβεια καὶ ὑπευθυνότητα, ἂν ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἀκολουθεῖ αὐτὴν τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ γραμμή, ἢ πορεύεται ἐπὶ ἄλλης ὁδοῦ ξένης καὶ ἀλλοτρίας.
Τελευταῖος σταθμὸς στὴν ἀσυνήθιστα μακρὰ πορεία τῆς Συνόδου, ποὺ καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς ἐμβάλει σὲ ἀνησυχίες, γιατὶ εἶναι πρωτόγνωρη στὴν συνοδικὴ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἄγνωστος καὶ ἀμάρτυρος θεσμός, ποὺ ὑποκαθιστᾶ τὴν συνοδικὴ λειτουργία τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων, ἡ ὁποία συνῆλθε στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης (21-28 Ἰανουαρίου, 2016), καὶ ἀπὸ τὰ δέκα θέματα ποὺ εἶχαν προετοιμασθῆ νὰ ἀπασχολήσουν τὴν Σύνοδο ἐπέλεξε, χωρὶς τὴν γνώμη τῶν τοπικῶν συνόδων, ἀλλὰ μὲ πρωτεῖο ἐξουσίας τῶν προκαθημένων (primi sine paribus), νὰ ἔλθουν στὴν Σύνοδο τὰ ἕξι: α) Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν σύγχρονο κόσμο, β) Ἡ Ὀρθόδοξος Διασπορά, γ) Τὸ Αὐτόνομον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ δ) Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ ε) Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καὶ ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον καὶ στ) Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸ κόσμον.
Δὲν θὰ ἐξηγήσουμε, γιατὶ κυριολεκτικὰ τὴν τελευταία στιγμὴ ἀφαιρέθηκε τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου καὶ τοῦ Πασχαλίου, ποὺ καὶ μόνο του, ὡς φλέγον καὶ ἐπεῖγον, θὰ δικαιολογοῦσε τὴν τάχιστη σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸ τραῦμα καὶ τὸ σχίσμα ποὺ προκάλεσε ἡ μονομερής, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση στὴν ὁποία προέβη τὸ 1924 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη μόνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει θέμα τῆς εἰσηγήσεώς μας στὴν προγραμματισθεῖσα καὶ ἐξαγγελθεῖσα ἐπιστημονική - θεολογικὴ Ἡμερίδα, ποὺ συνδιοργανώνουν στὸν Πειραιᾶ, στὶς 23 Μαρτίου τρέχοντος ἔτους, Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν[2]. Οὔτε θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ἀποτίμηση τῶν ἄλλων θεμάτων, ποὺ ἀναφέρονται στὸν ἐσωτερικὸ βίο τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοροῦν στὸ ἦθος καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐταξία, μολονότι καὶ εἰς αὐτὰ ὑπάρχουν ἀστοχίες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐπισημάνθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, παρέμειναν ὅμως ἀδιόρθωτες
2. Πρῶτο σὲ σημασία καὶ κινδύνους τὸ θέμα: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον»
Θὰ ἐπικεντρώσουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας στὸ ἕκτο καὶ τελευταῖο, ἀλλὰ πρῶτο σὲ σημασία καὶ ἐπικινδυνότητα θέμα ποὺ τιτλοφορεῖται «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», διότι ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Συνόδου γύρω ἀπὸ αὐτὸ περιστρέφεται, αὐτὸ τὸ θέμα εἶναι ἡ καρδιὰ τῆς Συνόδου. Μὲ συνηθισμένη λαϊκὴ ἔκφραση θὰ λέγαμε ὅτι «αὐτὸ εἶναι ὅλα τὰ λεφτά»· ὅλη ἡ ἀξία ἢ ἀπαξία τῆς Συνόδου θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις ποὺ θὰ πάρει ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου κειμένου, ἂν θὰ ἀναγνω­ρισθεῖ ὡς μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος ποὺ συνεχίζει τὴν γραμμὴ τῶν προηγου­μένων συνόδων ἀπέναντι στὶς αἱρέσεις ἢ ἂν θὰ εἶναι μία ψευδοσύνοδος, ὅπως τόσες ἄλλες στὸ παρελθόν, ποὺ θὰ ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως προκαλέσει διαιρέσεις καὶ σχίσματα. Ἂν τὸ προσυνοδικὸ κείμενο παραμείνει καὶ ἐγκριθεῖ ὡς ἔχει, θὰ συμβεῖ μὲ βεβαιότητα τὸ δεύτερο· καὶ ἐξηγούμεθα.
Ὁ τίτλος τοῦ θέματος ἐν πρώτοις «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» ἐκκλησιολογικὰ δὲν εἶναι ἀκριβής. Ἐκκλησιολογικὰ ἀκριβὴς θὰ ἦταν ὁ τίτλος «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους αἱρετικούς». Ἂν γιὰ λόγους ποιμαντικῆς διακρίσεως καὶ εὐγενείας, δὲν θέλαμε νὰ χαρακτηρίσουμε τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς ὡς αἱρετικοὺς καὶ νὰ γκρεμίσουμε τὶς γέφυρες τῆς προσέγγισης καὶ τοῦ διαλόγου, μολονότι ἡ καλύτερη καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὴ μέθοδος διαλόγου εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅπως ἔπρατταν ὁ Κύριος, οἱ ῞Αγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἐνῶ τὰ ἄλλα εἶναι κοσμικὴ καὶ ὑποκριτικὴ διπλωματία, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους Χριστιανούς». Ἡ παράλειψη τοῦ ἐπιθέτου «Ὀρθοδόξου» δὲν σημαίνει ὅτι στεροῦμε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι αὐτὸ εἶναι αὐτονόητο· ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ὀρθόδοξη, γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε δὲν τὸ περιέλαβαν οἱ Πατέρες τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὸ ἐκκλησιο­λογικὸ ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Βοηθεῖ ὅμως ἡ παράλειψη νὰ γίνει ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἄλλες «Ἐκκλησίες», ποὺ χαρακτηρίζονται μὲ ἄλλα ἐπίθετα ὅπως «Καθολι­κὴ Ἐκκλησία», «Εὐαγγελικὴ Ἐκκλησία», «Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία», «Ἀνατο­λικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», ἀλλὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ μοναδικὴ καὶ μόνη ἀληθὴς Ἐκκλησία, κατὰ τὴν σύμφωνη καὶ ἀστασίαστη γνώμη τῶν Ἁγίων. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες ἐκκλησίες ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διακριτικὴ ἐπίσης καὶ εὐγενικὴ φράση «πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους Χριστιανούς» δὲν ἔχει ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα, διότι αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο: Νὰ δείξει ὅτι ὑπάρχουν ὅρια στὴν Ἐκκλησία, καὶ ὅσοι εὑρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια αὐτά, γιὰ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ εὑρεθοῦν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νὰ ἀποκηρύξουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες τους καὶ νὰ ἐπιστρέ­ψουν ὡς πλανηθέντα πρόβατα εἰς τὴν μίαν ποίμνην, ὑπὸ τὸν ἕνα ποιμένα Χριστόν, νὰ ἐπανέλθουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ὅπως εὐχόμαστε οἱ ἱερεῖς μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων στὴν λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου. «Τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ Ἁγία Σου, Καθολικῇ καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ». Πουθενὰ στὰ ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα δὲν ὑπάρχει ἡ ἰσοπεδωτικὴ οἰκουμενιστικὴ εὐχὴ καὶ ἐπιθυμία γιά «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἑνωμένη, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι κάτι ζητούμενο, ἀλλὰ εἶναι δεδομένη· ὑπάρχει ὡς ζητούμενο ἡ «ἕνωση μὲ τὴν Ἐκκλησία» τῶν ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένων αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, καὶ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε κατ᾽ ἀκρίβειαν νὰ ἐκφράζει ὁ τίτλος τοῦ προσυνοδικοῦ κειμένου: «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους αἱρετικούς».
Ὑπάρχει ἐπίσης καὶ ἄλλη οἰκουμενιστικὴ παγίδα ἢ κουτσουλιὰ στὸν τίτλο τοῦ προσυνοδικοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον». Ὡς εὐρύτερη ἑνότητα θεωρεῖται ὄχι ἡ Καθολική, ἡ οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκουν ὅλα τὰ ὑγιῆ μέλη, ἀλλὰ ὁ «Χριστιανικὸς κόσμος»· αὐτοῦ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς πλάνης ἕνα μέρος εἶναι ἡ «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία» καὶ πρέπει νὰ δοῦμε ποιὲς εἶναι οἱ σχέσεις της πρὸς τὸν «λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», ποὺ παρουσιάζεται ἔτσι οὐδέτερα καὶ ἰσοπεδωτικά.
 
 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Η Μεγαλη Συνοδος εκ προοιμιου εχει τα χαρακτηριστικα μιας ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Απαντησι 
του μητροπ. Πειραιως κ. Σεραφειμ για την "Πανορθοδοξη" Συνοδο 
της Κρητης.
 
 
Πρός Τήν
Ἱεράν Σύνοδον
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
115 21 ΑΘΗΝΑI
Μακαριώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι, Ἐλάβον τὴν ἀπὸ 16ης Φεβρουαρίου 2016 μὲ ἀριθμ. πρωτ.755/16-2-2016, Ὑμετέραν ἐπιστολὴν διὰ τῆς ὁποίας κοινοποιεῖτε εἰς ἐμέ, κεφαλαιωδῶς καὶ συνοπτικῶς, ἅπαντα τὰ ἀφορώντα εἰς τὴν μέλλουσα νὰ συγκληθεῖ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο, ἤτοι εἰς τὴν ἱστορικὴν πορείαν τῆς προετοιμασίας αὐτῆς, τὸν ρόλο καὶ τὴν συμβολὴ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας στὴν τελικὴ διαμόρφωση τῶν προσυνοδικῶν κειμένων, τὴν ὁμόφωνη ἀποδοχὴ αὐτῶν ὑπὸ τῆς Ε΄ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως, (Σαμπεζὺ 10-17 Ὀκτ. 2015), κατόπιν ἐπικαιροποιήσεως ὁρισμένων ἐξ αὐτῶν, τὴν ἔγκρισιν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, (Σαμπεζὺ 21-27 Ἰαν. 2016), τοῦ Κανονισμοῦ Ὀργανώσεως καὶ λειτουργίας τῆς συγκληθησομένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Σύνοδου, ὡς καὶ τὸν καθορισμὸ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀρχιερατικῶν μελῶν, ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας στὴν ἐν λόγω Σύνοδο. Ἐν τέλει δὲ προσκαλεῖτε καὶ προτρέπετε «πάντας τους μὴ μετέχοντας εἰς τὴν ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς νὰ ἐκφράσουν  ἐγγράφως τὰς οἴας ἔχουν ἐπὶ τῶν συγκεκριμένων κειμένων κρίσεις ἢ προτάσεις πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον, διὰ νὰ μελετηθοῦν αὖται καὶ νὰ ἀξιοποιηθοῦν κατὰ τὸ δυνατὸν εἰς τὰς ἐργασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης συνόδου, διότι διὰ τῶν ὑμετέρων ἐποικοδομητικῶν προτάσεων θὰ καταστῆ ἠχηροτέρα ἡ ἐν τὴ Συνόδω φωνὴ τῆς ἡμετέρας ἀντιπροσωπείας».
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἀνταποκρινόμενος εἰς τὴν ὑμετέραν παράκλησιν καὶ προτροπήν, ἐπιθυμῶ νὰ θέσω ὑπ’ ὄψιν ὑμῶν τὰ ἀκόλουθα: 
Πρόκειται γιὰ ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο ἔχει προκαλέσει σφοδρὲς ἀντιδράσεις στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, καὶ τοῦτο διότι, ὅπως θὰ καταδειχθεῖ κατωτέρω , ἡ τοιαύτη ἀντιπροσώπευσις ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτομία, ξένη πρὸς τὴν δισχιλιόχρονη συνοδικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἡ Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος ἐπιχειρεῖ κατὰ τρόπο περίεργο, νὰ δικαιολογήσει αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ καινοτομία μὲ τὸ ἐπιχείρημα, ὅτι δῆθεν, κατὰ τὴν «συγκρότησιν καὶ τὴν λειτουργίαν πασῶν τῶν μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον (325) συγκληθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἤτοι μετὰ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ μητροπολιτικοῦ συστήματος εἰς τὰς σχέσεις τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν», «προσεκαλοῦντο πάντοτε μόνον τριμελεῖς ἢ ὀλιγομελεῖς ἀντιπροσωπεῖαι ἐξ ἑκάστης ἐπαρχίας». Καὶ ὅτι «μετὰ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ πατριαρχικοῦ συστήματος ὑπὸ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (451), ἤτοι εἰς τὰς Ε΄, ΣΤ΄, καὶ Ζ΄ Οἰκουμενικᾶς Συνόδους, ὀλιγομελεῖς ἤσαν αἳ ἀντιπροσωπεῖαι καὶ τῶν Πατριαρχικῶν θρόνων, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πολυμελῆ ἀντιπροσωπεία ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, χωρὶς νὰ μειοῦται ἡ ἴση ἀξία τῆς ψήφου τῆς ἀντιπροσωπείας ἑκάστου Πατριαρχείου διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς ἀπαραιτήτου ὁμοφροσύνης τῶν Πατριαρχικῶν Θρόνων».
Ἡ Ἐγκύκλιος παρουσιάζει κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, μία ἐλλιπῆ θεώρηση τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ προβλήματος. Κατ’ ἀρχὴν παντελῶς ἀμάρτυρος στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἀποτελεῖ ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι κατὰ τὰς Συνόδους «προσεκαλοῦντο πάντοτε μόνον τριμελεῖς ἢ ὀλιγομελεῖς ἀντιπροσωπεῖαι ἐξ ἑκάστης ἐπαρχίας». Τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα ποὺ ἔχουμε στὴ διάθεσή μας σχετικὰ μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν συνοδικῶν μελῶν, ποὺ ἔλαβαν μέρος κατὰ τὰς Οἰκουμενικάς Συνόδους, μαρτυροῦν ὄχι ἀντιπροσώπευση, ἀλλὰ τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ συμμετοχὴ ἐπισκόπων ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπαρχίες τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ἐκκλησίας. Ἔτσι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐπισκόπων ποὺ ἔλαβαν μέρος κατὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἦταν 318, κατὰ τὴν Β΄ 150,  κατὰ τὴν Γ΄ 200, κατὰ τὴν Δ΄ 630,  κατὰ τὴν Ε΄ 165, κατὰ τὴν ΣΤ΄ 289,  κατὰ τὴν Πενθέκτη 240,  κατὰ τὴν Ζ΄ 367, ἐνῶ κατὰ τὴν Η΄ 383. Ἡ ἀντιπροσώπευση, βεβαίως ἴσχυε, ἀλλὰ μόνον σὲ περίπτωση ἀδυναμίας κάποιων Ἐπισκόπων, ἢ Πατριαρχῶν νὰ παραβρεθοῦν στὴ Σύνοδο. Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς της Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἰωάννης Καρμίρης παρατηρεῖ σχετικῶς ὅτι «Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἦσαν μεγάλαι συνελεύσεις ἐπὶ τὸ αὐτὸ τῶν ἐξ’ ἁπάσης της χριστιανικῆς Οἰκουμένης ἐπισκόπων της Ἐκκλησίας, πρὸς κοινὴν συνδιάσκεψιν καὶ ἀπόφανσιν ἐπὶ σοβαρῶν δογματικῶν καὶ ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ἀναφερομένων εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἐκκλησίαν, ὑφ’ ἢς ἀνεγνωρίζοντο καὶ ἐγένοντο δεκταὶ αἳ λαμβανόμεναι ἀποφάσεις» (Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ.1, Ἀθήνα 1960, σέλ. 105-106).

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Η Μεγαλη Συνοδος εκ προοιμιου εχει τα χαρακτηριστικα της ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Επιστολή του Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Συμεών, προς την Ιερά Σύνοδο για την Πανορθόδοξη Σύνοδο




Μακαριώτατε Πρόεδρε,
Εἰς ἀπάντησιν τοῦ ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 755/351/16-2-2016 Ὑμετέρου ἐγγράφου καί τῶν προαποσταλέντων κειμένων τῶν ἀφορώντων εἰς τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, εὐσεβάστως προάγομαι νά ἐκθέσω ὡρισμένας σκέψεις μου ἀναφερομένας α) εἰς αὐτήν ταύτην τήν συγκληθησομένην Σύνοδον, β) εἰς τήν θεματολογίαν αὐτῆς, γ) εἰς τά κείμενα τά ὁποῖα τελικῶς περιελήφθησαν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν καί δ) εἰς τόν τρόπον συγκροτήσεως τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας.
Α΄
1. Μία Σύνοδος ὑπό τόν βαρύν τίτλον Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ὁποίαν ἐκαλλιεργήθη ἡ ἄποψις ὅτι ἀποτελεῖ τήν συνέχειαν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς ὁποίας ἡ προετοιμασία διήρκεσεν ὑπέρ τήν πεντηκονταετίαν, δέν δύναται νά συγκροτῆται ἐκ τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συνοδευομένων ὑπό ἀντιπροσωπειῶν ἐξ Ἱεραρχῶν —ἔστω καί πολυμελῶν— καί μόνον. Σύνοδος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν ταπεινήν ἄποψίν μου, προϋποθέτει συμμετοχήν ἁπάντων τῶν ἐπισκόπων τῶν διαποιμαινόντων συγκεκριμένας τοπικάς Ἐκκλησίας-ἐπισκοπάς. Ἄλλως, τό σχῆμα δέν δύναται νά θεωρηθῇ γενική σύνοδος τῆς ὑπ᾽ οὐρανόν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Συνιστᾷ μίαν διηυρυμένην ἀντιπροσωπευτικήν Σύναξιν Προκαθημένων καί Ἱεραρχῶν.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

ΣΑΝ ΠΟΛΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ; ΜΗΠΩΣ ΠΑΜΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ;

ΣΑΝ ΠΟΛΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ,

ΕΜΕΙΣ  ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;

ΜΗΠΩΣ ΠΑΜΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ;

Ο νεαρος δικηγορος κ. Θανασουλας Δημ.   
Ζητηθηκε αδεια ομιλιας για χριστιανικου περιεχομενου ομιλια και οι Συνωμοσιολογοι, το γυρισαν στην ....καρτα του Πολιτη!!!
Γι αυτο και ο δημος Τρικαλων ανακαλεσε την χορηγησι της αδειας ομιλιας στον νεαρο αυτοδιαφημιζομενο φιλοδοξο με Συνωμοσιολογικες, κατα την αποψι μας, αποψεις δικηγορο Τρικαλων κ. Θανασουλα Δημο.
Μιλησαμε με τον νεαρο δικηγορο και καταλαβαμε πολυ καλα που θα πηγαινε την ομιλια του. Ασφαλως στο γνωστο Συνωμοσιολογικο φιναλε ....στον Αντιχριστο!!!
Τι να πη κανεις;  Τους ανθρωπους τους επιασε Αντιχριστολογικη ΜΑΝΙΑ και κοιμουνται και ξυπνουν σαν τους τρομοκρατημενους ...και παντου βλεπουν τον.... Αντιχριστο!!!!
Δηλωνουμε ακομα μια φορα και απαξ και διαπαντος. Συμφωνουμε να μην παρουμε την Καρτα του Πολιτη, να διαμαρτυρηθουμε, να αντιδρασουμε, οπου και οσο μπορουμε. Αλλα αγαπητοι μου, αλλο τιποτα δεν εχετε μεσα σας παρα μονο τον Αντιχριστο; Ολα τα πραγματα τα συγχεετε με τον Αντιχριστο;
Εκεινον ο Θεος μεχρι αυτης της στιγμης δεν απεφασισε να τον επιτρεψη να ρθη στον κοσμο για να επιτελεση την ...αποστολη για την οποια προοριζεται. Γιατι προσπαθουν καποιοι νοσηροι να διαστρεβλωσουν και να βεβηλωσουν τα Αγιογραφικα κειμενα και να αποφαινονται οτι η Καρτα του Πολιτη, ενα καθαρα Κρατικο εγγραφο απο το οποιο ισως να διακυβευονται οι ελευθεριες μας ή υπαρχει κινδυνος διαρροης των προσωπικων δεδομενων μας και των λοιπων δικαιωματων μας, ΝΑΙ. Γι αυτο να αντιδρασουμε, γιατι οχι. Ομως τι σχεσι εχουν ολα αυτα με τον ...Αντιχριστο; Ποιος ιεροκηρυκας ειναι εκεινος που κηρυττει τετοιες φαιδροτητες που αναγκαζουν τον κοσμο να ....μας παρη με τις πετρες και να βλασφημειται το ονομα του Θεου εν τοις Εθνεσιν;

Καποιοι Αγιορειτες τακτικιστες και καποιοι Μετεωριτες Σιγονταροοικουμενιστες κατηλθαν και ανηλθαν Αθηνα και Θεσσαλονικη για να δωσουν την ....μαχη κατα του ....Αντιχριστου!!!
Και χαρακτηρισαν την αρνησι παραλαβης της Καρτας του Πολιτη ως ....Ομολογια Πιστεως!!!!
Και οτι το κηρυγμα του Αγιου Κοσμα "Ψυχη και Χριστος σας χρειαζονται  και οτι και αν σας κανουν, μην τα δωσετε αυτα τα δυο με το θελημα σας", γιατι αυτο θα ειναι ...αρνησι Πιστεως!!! και θα το επαληθευσουμε με την αρνησι μας να παραλαβουμε την Καρτα του Πολιτη!!!
Η Φρικαλεα Παναιρεσι του Οικουμενισμου, η Αιρεσι την οποια ενεδυθη ολοκληρον ο Διαβολος που σημερα κατατρωγει και ΜΟΛΥΝΕΙ τους παντες και τα παντα, αυτους τους κυριους δεν τους ενοχλει τοσο, οσο η ....Καρτα του Πολιτη!!!
Και μνημονευουν απαθεστατοι ολους τους Αιρεσιαρχες της εποχης μας, εχουν αγαστη συνεργασια με τους επισκοπους τους που συλλειτουργουν μαζι τους και μαλιστα με τον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο και δεν ενοχλουνται καν γι αυτο. 
Κανουν μαλιστα και τους ....Ηρακλεις της Ορθοδοξιας !!! και εμφανιζονται με κειμενα και με καθε τροπο και με καθε μεσο να υπεραμυνονται της ...ακαπνης και ατσαλακωτης "ορθοδοξιας" τους!!!! και οχι της Διωκομενης και Καταδιωκομενης Ορθοδοξιας των Προφητων και των Αγιων και των Πατερων, που εκοβαν καθε σχεσι και ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΑΝ απο τους Αιρετικους και απο τους Κοινωνουντας με τους Αιρετικους και μαλιστα ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ, ως ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ.  

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Αιρεσιαρχα Βαρθολομαιε και οι λοιποι Οικουμενιστες - Πανθρησκειαστες πατριαρχαι και αρχιεπισκοποι, τα τυμπανα αρχισαν, η συνειδησι της Εκκλησιας, που εσεις σκαιοτατα περιφρονειτε ως αμελητεα, ηδη σας κηρυττει ως ΑΛΛΟΤΡΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΧΟΙΡΩΔΕΙΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΙΣ της Θειας Διδασκαλιας. Σας προειδοποιουμε: Θα σας αναθεματιζη η γη και ο Ουρανος, εις τους αιωνες των αιωνων.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Αιρεσιαρχα Βαρθολομαιε και οι λοιποι Οικουμενιστες - Πανθρησκειαστες πατριαρχαι και αρχιεπισκοποι, τα τυμπανα αρχισαν, η συνειδησι της Εκκλησιας, που εσεις σκαιοτατα περιφρονειτε ως αμελητεα, ηδη σας κηρυττει ως ΑΛΛΟΤΡΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΧΟΙΡΩΔΕΙΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΙΣ της Θειας Διδασκαλιας. 

Σας προειδοποιουμε: Θα σας αναθεματιζη η γη και ο Ουρανος, εις τους αιωνες των αιωνων.

=================

Επιστολή-αίτηση προς τον Πατριάρχη Βουλγαρίας Νεόφυτο και την Ιερά Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Βουλγαρίας σχετικά με την Πανορθόδοξη Σύνοδο

 



Σόφια, 25 Φεβρουαρίου 2016




Παναγιώτατε Πατριάρχη,

Σεβασμιώτατοι μητροπολίτες και επίσκοποι!

Είμαστε γνήσια παιδιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας και παρακαλούμε ταπεινά την προσοχή σας για αυτό το σημαντικό δογματικό θέμα.

Σύμφωνα με τον θεοφώτιστο λόγο του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου: «Είναι εντολή Κυρίου να μην σιωπούμε, όταν η πίστη κινδυνεύει από αιρέσεις. Διότι λέγει ‘να ομιλείς και να μην σιωπάς’ και ‘εάν υποστέλληται (υποχωρήσει), ουκ ευδοκεί, (δεν ευαρεστείται) σ’ αυτόν η ψυχή μου’ (Εβρ.10,38), και ‘εάν ούτοι σιωπήσωσι οι λίθοι κεκράξονται’, (Λουκ. 19,40). Ώστε όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε: Εγώ ποιος είμαι; Ιερεύς; Ουδέποτε. Άρχων; Ούτε και αυτό.Στρατιώτης; Από που; Γεωργός; Αλλά ούτε και αυτό. Πτωχός προμηθευόμενος μόνο την εφήμερη τροφή. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε φροντίδα για το προκείμενο ζήτημα. Αλίμονο οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και αμέριμνος;… Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι εστερημένος από κάθε απολογία την ήμερα της κρίσεως επειδή τώρα δεν ομιλεί και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο» (PG 99,1321A-C). Θέλουμε να εκφράσουμε την μεγάλη ανησυχία και την διαφωνία με το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», το οποίο σαστίζει πολύ την Ορθόδοξη συνείδησή μας. Δηλαδή:

Σε αυτό το κείμενο αβάσιμα χρησιμοποιείται  η Οικουμενική ορολογία, η οποία εναντιώνεται στην παραδοσιακή Ορθόδοξη θεολογία και την γλώσσα των αγίων πατέρων. Κάποτε χρησιμοποιούνται διφορούμενες εκφράσεις, οι οποίες δεν αποσαφηνίζουν τις έννοιες, όπως το ήταν στις Οικουμενικές Σύνοδους, αλλά απεναντίας προμελετημένως θολώνουν το νόημά τις. Να αναφέρουμε τα παραδείγματα:

1. Οι σπουδαιότερες και πολλαπλά χρησιμοποιούμενες εκφράσεις όπως «αποκατάσταση της ενότητος των Χριστιανών» ή «ἀπολεσθείση ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν», οι οποίες αναφέρονται συχνά στα άρθα 4, 5, 6, 7, 12 κλπ., καθώς και η έκφραση «ο χριστιανικός κόσμος» η οποία παρευρίσκεται στον τίτλο έχει νόημα, το οποίο διακρίνεται από το νόημα που υπονοούσαν οι άγιοι πατέρες. Οι άγιοι πατέρες χρησιμοποιούσαν όρους όπως «γνήσιοι», «ορθόδοξοι πιστοί» ή «αιρετικοί» και «σχισματικοί» αλλά δεν χρησιμοποιούσαν την φράση «ο χριστιανικός κόσμος». Στο κείμενο απεναντίας δεν αναφέρεται ούτε καν ο όρος «αίρεση». Μήπως σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σήμερα αιρέσεις; Αν δεν είναι έτσι, γιατί αυτές δεν αναφέρονται σαφώς;

2. Στο κείμενο βλέπουμε την αναμφίβολη δογματική αντιφατικότητα και ασυνέπεια. Για παράδειγμα βλέπουμε πώς χρισιμοποιείται στο κείμενο ο κύριος και σπουδαιότατος όρος «Εκκλησία».

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου