Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ...ΜΑΣΤΙΓΑ THΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΤΟΝ ΑΘΕΩΤΑΤΟ ΠΑΠΙΣΜΟ

           Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ 

ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ...ΜΑΣΤΙΓΑ 

THΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

ΤΟΝ ΑΘΕΩΤΑΤΟ ΠΑΠΙΣΜΟ






Eν αντιθεσει με τον Αρχιαιρεσιαρχη Βαρθολομαιο και ολα τα ...κοπελια του δηλαδη οσους τον μνημονευουν Eλλαδιτες και μη και αρα κοινωνουν με αυτον τον Αρχιαιρεσιαρχη των Εσχατων, ο Ατλαντας της Ορθοδοξιας βροντοφωναζει για τους Φραγκολατινους:

«Ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν», «αιρετικοί εισίν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν». =========================================Αλλα τα ιδια ο Χαλκεντερος Αγιος βροντοφωναζει και για τους Γραικολατινους δηλαδη τους δεχομενους τους Φραγκολατινους ως "Ορθοδοξους" δηλαδη τους Γραικολατινους Φαναριωτες και οσους μνημονευουν τον Γραικολατινο πατριαρχη Βαρθολομαιο και ετσι κοινωνουν με αυτον: 

«Ἀλλὰ τί, φησί, δράσωμεν πρὸς τοὺς μέσους τούτους Γραικολατίνους ...Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τὶς ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους,... τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους. οὗτοι γὰρ εἰσι, κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον, οἱ πορισμὸν ἡγούμενοι τὴν εὐσέβειαν, περὶ ὧν ἐπάγει λέγων. ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων.... Ποὶα δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; ἤ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;...». - 

«... Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι, (δηλ. οἱ λατινόφρονες ἐπίσκοποι), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ...» (Patrologid Orientalis Tome XV Au Concile de Flotence, σέλ. 318-320).

Προετοιμάζουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου

Προετοιμάζουν 

τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου

 

  • Τὰ ὁργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τὰ καθάρματα τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ αἰματοκυλίουν τοὺς λαούς, θὰ «καταλύσουν τοὺς παγκόσμιους νόμους: «Οὐ κλέψεις» (κλέβουν τὶς περιουσίες τῶν λαῶν), «οὐ μοιχεύσεις» (αὐτό, πρό πολλοῦ τὸν κατήργησαν καὶ προχώρησαν  στὴν ἀνωμαλία, τὴν παιδαιραστία, στὴν κτηνοβασία). 
  • «Οὐ φονεύσεις» (ἀνάβουν φωτιές πολέμου καὶ καὶ κάνουν ἐθνοκαθάρσεις τῶν λαῶν!  Προωθοῦν τὸν παγκόσμιο ἐκφυλισμό καὶ τὴν ἀναρχία, γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.
    –Στὴν Πατρίδα μας οἱ μασόνοι καὶ οἱ ἄθεοι ποὺ μᾶς κυβερνοῦν, δουλεύουν γι᾽᾽αὐτούς, μὲ τὰ μνημόνια καὶ τοὺς ἀνήθικους νόμους ποὺ ψηφίζουν.
  • Ξεριζώνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἐξαφανίζουν τὴν Ἑλληνική Οἰκογένεια καὶ ξεπουλοῦν τὴν Ἑλληνικῆ Πατρίδα.
     
  •  
  •  
  •  Ὁ Ἑλληνικός λαός ποδοπατεῖται καὶ ζητᾶ απεγνωσμένα βοήθεια. Συχάθηκε ὅλα τὰ κόμματα ποὺ τοῦ ἔκλεβαν τὴν ψῆφο του μὲ τὰ ψέματα ποὺ τοῦ ἔλεγαν. Τοῦ ἀρπάξαν τὸ πορτοφόλι του, τὴν σύνταξή του, τὸ σπίτι του, τὸ χωράφι του, γιὰ νὰ πληρώσουν τὰ χρήματα ποὺ ἐκεῖνοι κατέκλεψαν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικό δημόσιο. Τὸν ἀναγκάζουν τώρα νὰ γίνει μετανάστης στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ νὰ ζήση! Τὸν διώχνουν ἀπὸ τὴν Πατρίδα του, γιὰ νὰ τὴν χαρίσουν σὲ μουσουλμάνους καὶ τζιχαντιστές!!!
    Καὶ ἐπειδὴ τὸ καζάνι βράζει καὶ φοβοῦνται ῎ἔκρηξη ἀπὸ τὸν Ἑλληνικό λαό, γιὰ νὰ τὸν δέσουν χειροπόδαρα καὶ νὰ μὴ μπορέση νὰ σηκώσῃ κεφάλι καὶ νὰ διαμαρτυρηθῆ  θὰ τοῦ ἀρπάξουν καὶ τὴν Ἑλληνική ταυτότητα του γιὰ νὰ τοῦ πασάρουν, χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσουν, τὴν κάρτα του πολίτου, μὲ τὸ μικροτσίπ τῆς παρακολούθησης καὶ τοῦ ἡλεκτρονικοῦ φακελώματος!!!
  • Τοὺς πολιτικούς μας τοὺς συχάθηκαν πλέον οἱ Ἑλληνες πολίτες καὶ δὲν τοὺς ἔχουν καμία ἐμπιστοσύνη. Ἀλλὰ κάνουν κάτι φοβερό: Ἀντί νὰ στραφοῦν πρὸς τὸν Θεό με μετάνοια καὶ νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ νὰ σωθοῦν, μένουν ἀπαθεις θεατὲς καὶ περιμένουν τὸν θάνατό τους, ἐπιλέγοντας τὴν ἀποχή ἀπὸ τὶς ἐκλογές, γιὰ ἐκδίκηση καὶ πέφτουν σὲ μεγαλύτερη παγίδα, ποὺ ἔχουν στήσει οἱ σκοτεινές δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποίησης. Αὐτή ἡ ἀντίδραση εἶναι πιο ἐπικίνδυνη, γιατί; 1) Μὲ λιγότερους ψήφους βγαίνουν αὐτοί, ποὺ θέλει τὸ μασονικό σύστημα καὶ 2) ἀκόμη φοβερότερο· Ὅταν παύσουν νὰ ψηφίζουν οἱ περισσότεροι Ἕλληνες, θὰ ἔρθη ἀναρχία. Αὐτὸ ἐπιδιώκουν οἱ σκοτεινές δυνάμεις. Θέλουν νὰ καταλυθῆ κάθε ἐξουσία, γιὰ νὰ κυβερνήση ὁ Ἀντίχριστος.

Με μελανότατα χρώματα μας παρουσιάζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης το κατάντημα της Ελλαδικής Εκκλησίας, σ’ αυτή την θαυμάσια μελέτη του. Κι όμως, με αυτήν την Εκκλησία κοινωνεί!

Με μελανότατα χρώματα μας παρουσιάζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης το κατάντημα της Ελλαδικής Εκκλησίας, σ’ αυτή την θαυμάσια μελέτη του. Κι όμως, με αυτήν την Εκκλησία κοινωνεί!

ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟ
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.
http://dialogos.com.cy/wp-content/uploads/2015/12/800px-greece_parliament_0_0_1-700x3911-e1450850146213.jpg

Ἀπὸ τὴν πολυσέλιδη μελέτη τοῦ π. Θεοδώρου, ἐπιλέξαμε δυό μικρά τμήματα ἀπὸ τὸ πρῶτο καὶ δεύτερο κεφάλαιο καὶ σχεδὸν ὅλο τὸ τέταρτο κεφάλαιο ποὺ ἔχει τίτλο «Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας». Ὁλόκληρη τὴ μελέτη μπορεῖτε νὰ τὴν διαβάσετε ἐδῶ.
1. Νόμος ντροπῆς ἡ νομιμοποίηση τῶν κιναίδων
Συνέβη καὶ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν προχριστιανικὴ καὶ τὴν χριστιανική. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων, οἱ Ἕλληνες Βουλευτές, μέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου, στὸν ναὸ τῆς δημοκρατίας, στὸ κτήριο τῆς Βουλῆς, ὕψωσαν τὸ μικρό, τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους μπροστὰ στὸ εὐσεβές, τὸ θεοσεβὲς καὶ μεγαλειῶδες παρελθὸν τῆς μακραίωνης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἐμαγάρισαν. Ἐψήφισαν μὲ μεγάλη πλειοψηφία ἀσεβῆ καὶ θεομίσητο νόμο, τὸ «σύμφωνο συμβίωσης τῶν ὁμοφύλων», δηλαδὴ τῶν ἀρσενοκοιτῶν, τῶν ἀσελγῶν, τῶν Σοδομιτῶν, τῶν «κιναίδων», ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, διότι ὁ σεξουαλικός τους προσανατολισμός, ἡ ὁμοφυλομανία ἐθωρεῖτο ντροπή, «κινοῦσε τὴν αἰδώ», προκαλοῦσε ντροπή.
Νόμο ντροπῆς λοιπόν, καὶ ἀσεβείας ἐψήφισαν στὶς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 2015, παραμονὲς Χριστουγέννων, οἱ ἀσεβεῖς καὶ θεομάχοι Ἕλληνες βουλευτές καὶ πρόσφεραν τὸ χειρότερο δῶρο στὸν γεννηθέντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο γυναίκα, τὴν Ὑπεραγία, Ἁγνή, Ἄσπιλη καὶ Ἀμόλυντη Θεοτόκο Μαρία, καὶ παρέμεινε ὁ ἴδιος διὰ βίου Παρθένος, Ἀρχιπάρθενος, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πρέπει καὶ μποροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας, ἀπὸ τὴν δουλεία στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ νὰ ὑψωθοῦμε στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος· ὅτι δὲν εἴμαστε ἄλογα ζῶα, ποὺ ἀγόμαστε, χωρὶς ἀντίσταση, ἀπὸ ἔνστικτα καὶ ὁρμέμφυτα, ἀλλὰ ἐλεύθερα λογικὰ ὄντα, αὐτεξούσια· μποροῦμε ὡς εἰκόνες Θεοῦ νά «νεύσουμε», νὰ κλίνουμε πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ θεωθοῦμε, ὅπως θεώθηκαν ἑκατομμύρια ἁγίων, ὁσίων καὶ παρθένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὄχι μόνο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σήμερα στὸν χῶρο τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν οἱ σύγχρονοι παρθένοι Ἅγιοι, Νεκτάριος, Παΐσιος, Πορφύριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
2. Βδέλυγμα καὶ πάθος ἀτιμίας ἡ ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες
Αὐτὴν τὴν ὕψωσή μας ἐπιδιώκει ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, ποὺ καταδικάζει μὲ αὐστηρότητα τὸ βρωμερὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ Π. Διαθήκη διηγεῖται παραστατικὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων μέ «πῦρ καὶ θεῖον» ἐξ οὐρανοῦ, ὅταν ὁ Θεὸς διεπίστωσε ὅτι ἡ διαστροφὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶχε καταλάβει ὅλη τὴν πόλη, ὅπως φάνηκε καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ζητοῦσαν οἱ κάτοικοί της ἀπὸ τὸν Λὼτ νὰ τοὺς δώσει τοὺς δύο ἀγγέλους, τοὺς ὁποίους ὡς δύο ἄνδρες φιλοξενοῦσε στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ ἀσελγήσουν ἐπ᾽ αὐτῶν: «Ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; Ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς». Δὲν πίστευε ὁ Θεός, ὁ δημιουργὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ μόνος ἄριστος γνώστης τῆς ὀντολογίας καὶ φυσιολογίας τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖο ἔπλασε ὡς «ἄρσεν καὶ θῆλυ», ὅτι ἦταν δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀλλάξουν τὸ ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ, νὰ μεταβάλουν τὸ «κατὰ φύσιν» τῆς ἑνώσεως ἀνδρὸς καὶ γυναικός, στό «παρὰ φύσιν», στὴν ἀφύσικη καὶ διεστραμμένη ἕνωση ἀνδρὸς καὶ ἀνδρὸς ἢ γυναικὸς καὶ γυναικός...
Τὴν ἴδια καὶ μεγαλύτερη αὐστηρότητα ἀπέναντι στὸ βδελυκτὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἐπιδεικνύει καὶ ἡ Κ. Διαθήκη διὰ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στὴ συνέχεια δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων καὶ μὲ τὴν ζωὴ καὶ μὲ τὰ συγγράμματά τους ὕμνησαν καὶ ἐτίμησαν τὴν Παρθενία· ἀπέρριψαν καὶ κατεδίκασαν τὸ «παρὰ φύσιν» ἁμάρτημα, δὲν ἔμειναν οὔτε στό «κατὰ φύσιν» τοῦ τιμίου γάμου, ἀλλὰ κατόρθωσαν τὸ «ὑπὲρ φύσιν» τοῦ ἀγγελικοῦ τῶν Μοναχῶν βίου· ἔζησαν ὡς ἄσαρκοι ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς: «Τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν», ὅπως ψάλλει ὁ ἀφιερωμένος στοὺς ὁσίους ἀσκητὰς ὕμνος…
4. Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας
Μπροστὰ σ᾽ αὐτὴν τὴν πρωτοφανῆ ἠθικὴ ἀνατροπὴ καὶ παρακμή, ἡ ἐκκλησιαστική μας ἡγεσία, ἐκτὸς ἀπὸ μερικὲς φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἐπισκόπων, ἀποδείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· δὲν μπόρεσε νὰ βαστάσει τὸ βάρος τῆς ἡμέρας, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀναδειχθέντες, σὲ μάρτυρες καὶ ὁμολογητές. Δὲν φταίει τὸ
βάρος, ὁ ὄγκος τῆς πνευματικῆς ἐπίθεσης τοῦ Πονηροῦ, ποὺ δὲν ἦσαν βέβαια, ὅπως πάντοτε, εὐκαταφρόνητα. Ἁπλῶς δὲν δοκίμασε καθόλου νὰ εἰσέλθει στὸν πνευματικὸ πόλεμο, ἄφησε τὸ ποίμνιο ἀνυπεράσπιστο, τοὺς λύκους νὰ μπαίνουν μέσα στὸ μαντρὶ καὶ νὰ κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα, δὲν πολέμησε, δὲν χρησιμοποίησε τὰ πνευματικά της ὅπλα δὲν μπαρουτοκαπνίσθηκε, πολλὲς φορὲς μάλιστα συμμάχησε μὲ τοὺς λύκους καὶ τοὺς ἔντυσε ὡς πρόβατα, γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε τὴν ἀπειλή. Μετὰ τὰ πρῶτα ἀκροβολίσματα καὶ τὶς πρῶτες τουφεκιὲς γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων καὶ τὴν δῆθεν ἀμυντικὴ διάθεση, ἀκολούθησε φυγομαχία καὶ πλήρης ὑποχώρηση.
Ἐπὶ σαράντα χρόνια τώρα συνδέσαντες ἀρνητικὰ τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη οἱ ἄθεοι καὶ ἀντίθεοι πολιτικοὶ μὲ τὸ «Ἑλλὰς ῾Ελλήνων Χριστιανῶν» τῆς ἑπταετοῦς δικτατορίας, μὲ τὸ πρόσχημα δῆθεν τῆς ἀποχουντοποίησης ὀργάνωσαν καὶ ἐξαπέλυσαν μία πρωτοφανῆ καὶ μεγάλης ἔκτασης ἐπίθεση γιὰ τὴν κατασυκοφάντηση καὶ ἀχρήστευση αἰωνόβιων ὑγιῶν θεσμῶν, ὅπως ἡ πατρίδα, ἡ θρησκεία, ἡ οἰκογένεια, ἡ γλώσσα, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας. Κατὰ γενικὴ διαπίστωση ἡ παιδεία καὶ ὁ πολιτισμός, ἀκόμη καὶ ὅταν κυβερνοῦσαν δεξιὰ κόμματα, παραδόθηκαν στὶς μεταρρυθμιστικὲς ἢ καλύτερα ἀπορρυθμιστικὲς ὀρέξεις τῆς ἄθεης διανόησης καὶ κουλτούρας. Ὅσοι, ὡς ἐκπαιδευτικοί, ζήσαμε μέσα στὰ σχολεῖα αὐτὴν τὴν δῆθεν «ἀλλαγή» γνωρίζουμε ἐκ τῶν ἔσω τὸ ἐκθεμελίωμα καὶ ξεχαρβάλωμα τῆς ἐθνικῆς καὶ χριστιανικῆς μας ταυτότητος, καὶ πολλοὶ δώσαμε μάχες γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε τὴν νέα αὐτὴ πολὺ χειρότερη ἅλωση, ποὺ γκρέμιζε ὅχι κάστρα καὶ τείχη ἀλλὰ αἰωνόβιες, πολύτιμες ἀδαμάντινες ἀρχὲς καὶ ἀξίες.
Δὲν θέλουμε ἐδῶ νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ οἱ περισσότεροι τὰ γνωρίζουν. Ἡ οἰκογένεια πάντως, τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ὁ τίμιος καὶ εὐλογημένος γάμος δέχθηκαν ἰσχυρότατα πυρά. Προηγήθηκαν ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, ὁ πολιτικὸς γάμος, τὸ σύμφωνο συμβίωσης ἑτεροφύλων, καὶ τώρα ποὺ τὰ πράγματα εἶναι πιὸ εὔκολα μὲ τὴν ἄθεη ριζοσπαστικὴ κυβέρνηση νομιμοποιήσαμε τὸ πιὸ φρικτό, τὸ πιὸ βρωμερὸ πάθος, τὸ βδέλυγμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καὶ ὅπως σχεδιάσθηκε στὸ νόμο, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἀποφεύχθηκε, θὰ ἀκολουθήσει ἡ παροχὴ τῆς δυνατότητας στὰ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιά, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἔτσι τὸ ἐγχείρημα τῆς παντελοῦς καταστροφῆς τῆς οἰκογενείας μὲ τὴν παράδοση τῆς νέας γενιᾶς στὶς ἀνώμαλες συνθῆκες ἑνὸς μὴ ὑγιοῦς καὶ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ νέα αὐτὴ παιδοκτονία, τὸ νέο παιδομάζωμα.
Στὸ θέμα αὐτὸ οἱ εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἐντοπίζονται σὲ δύο σημεῖα. Ἐν πρώτοις ἀπέφυγε νὰ ἀσκήσει τὸ στοιχειῶδες χρέος καὶ καθῆκον της νὰ κατηχήσει νὰ διδάξει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ τῶν σαρκικῶν σχέσεων μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, γιατὶ φοβήθηκε λόγῳ τῆς αὐστηρῆς γραμμῆς τοῦ Εὐαγγελίου μήπως χαρακτηρισθεῖ ὡς ὀπισθοδρομικὴ καὶ μεσαιωνική. Οἱ ἀρετὲς τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς παρθενίας, ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, τηροῦνταν ἀπὸ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες πρὸ τοῦ γάμου, τώρα ἔχουν δυσφημισθῆ, καὶ σπάνια βρίσκεις κάποιους Χριστιανοὺς νέους καὶ νέες νὰ κοσμοῦνται ἀπὸ αὐτές. Προηγουμένως ἦταν σπάνιες οἱ προγαμιαῖες σχέσεις. Μία ἐπιθετικὴ σεξομανία, ἕνας πανσεξουαλισμός, ἀπολυτοποίησε καὶ ἐμφάνισε τὸ σὲξ ὡς ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχολογικὴ εὐστάθεια τοῦ ἀνθρώπους, ὄχι μόνο μέσα στὸ γάμο, ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο. Ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε βέβαια θέση, γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων, καὶ ἐκφράσθηκε ἐναντίον τῶν προγαμιαίων σχέσεων μὲ μισὴ καρδιὰ καὶ σβησμένη φωνή, ἄφησε ὅμως ἀσύδοτους καὶ ἀτιμώρητους ἐπισκόπους, κληρικούς-πνευματικούς, λαϊκοὺς θεολόγους νὰ προπαγανδίζουν τὴν χαρὰ τοῦ ἔρωτα, ποὺ δὲν ἦταν δύσκολο νὰ διολισθήσει καὶ στὸ χῶρο τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἔχει καταγγελθῆ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Ἁγιορείτη Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη ὁ ἀσεβὴς ἐρωτισμὸς καὶ Νεονικολαϊτισμὸς τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, ποὺ σχημάτισε γύρω του σχολὴ Νεονικολαϊτῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὲς τὶς ἡμέρες τάχθηκαν ὑπὲρ τοῦ συμφώνου συμβίωσης. Καταγγελίες καὶ μηνύσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἐπισκόπους, πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀρνητικὴ αὐτή, ἀντιβιβλικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ κατήχηση, πετιοῦνται στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
Τὸ δεύτερο σημεῖο τῆς εὐθύνης ἀφορᾶ στὴ στάση καὶ ἀντίδραση τῆς ἐκκλη­σιαστικῆς ἡγεσίας εἰδικῶς ἀπέναντι στὴν σχεδιασμένη προβολὴ τῆς ὁμοφυλο­φιλίας, ἰδιαίτερα μὲ τίς «παρελάσεις ὑπερηφανείας» (Gay Pride) ἐν πρώτοις στὴν Ἀθήνα, ἐδῶ καὶ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια, καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἐπὶ τέσσερα ἔτη, πρωτοστατούντων καὶ καυχωμένων τῶν δημάρχων Καμίνη καὶ Μπουτάρη.
Ἀρκετοί, ἐλάχιστοι πάντως, κληρικοί δὲν παραλείψαμε ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν, ἀφ᾽ ὅτου ἀφηνίασαν καὶ ἐξεμάνησαν οἱ ἀνὰ τὸν κόσμο ὑποστηρικτὲς τῆς ὁμοφυλο­φιλίας, πρωτοστατούντων τῶν «Μέσων Μαζικῆς Ἐξαχρειώσεως» νὰ στηλιτεύουμε, νὰ διαμαρτυρόμαστε, νὰ γράφουμε, νὰ ὀργανώνουμε ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῶν παρελάσεων καυχήσεως, μὲ πρῶτο ἀγωνιστὴ τὸν θαρραλέο καὶ ἀπτόητο μητρο­πολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Δυστυχῶς ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία ὡς θεσμὸς ἀποδείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· ὄχι μόνο δὲν ἄντεξε, δὲν σήκωσε τὸ βάρος τῶν καιρῶν, ἀλλὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις συμμάχησε, στήριξε, ἐπιβράβευσε τοὺς ἐνόχους. Ἤδη τὸ 2014, μετὰ τὴν παρέλαση τῶν ὁμοφυλοφίλων τὸν Ἰούνιο στὴ Θεσσαλονίκη, περιγράψαμε τὴν κατάσταση μὲ ἄρθρο μας ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση κατὰ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Ἀνύπαρκτη στὴν Ἀθήνα, ὑποτονικὴ στὴν Θεσσαλονίκη». Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, γράψαμε: «Ποῦ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ποιμένες, νὰ ἐκδιώξουν, νὰ ἀποκόψουν τὰ σεσηπότα, γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς ὑγιεῖς, νὰ ἀγωνισθοῦν, νὰ συμπλακοῦν πρὸς τοὺς δαίμονας, νὰ λυτρώσουν καὶ τοὺς δαιμονιῶντας ἀκολάστους; Γιατὶ σιωποῦν καὶ ἀπρακτοῦν; Γιατὶ περὶ ἄλλα μεριμνοῦν καὶ τυρβάζουν; Γιὰ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἐκλογὲς ἡμετέρων, γιὰ καλοπέραση καὶ φιληδονία, μὲ τὸ “κουσούρι” τῆς ὁμοφυλοφιλίας νὰ ἐξαπλώνεται στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ νὰ μᾶς καθιστᾶ ἀναπολογήτους; ... Ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑποδέχθηκε καὶ ὑποδέχεται μὲ τιμὲς καὶ ἐπαινετικοὺς λόγους καὶ προσφωνήσεις τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ σκανδαλισμοῦ καὶ ὑποστηρικτὴ τῆς βδελυρῆς ἁμαρτίας δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, εὐτυχῶς μὲ ἀξιέπαινες ἀν­τιδράσεις ὀλίγων μοναχῶν κελλιωτῶν». Καταλήγαμε δὲ ἐπισημαίνοντας τὸ χρέος τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς συνόδου, τῶν μητροπολιτῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους: «Ὅσοι Θεσσαλονικεῖς ἀντιδράσαμε καὶ ἀντιδροῦμε θὰ ἐξακολουθήσουμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ μικρὸ αὐτὸ χρέος τῆς ὁμολογίας. Περιμένουμε ὅμως καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχιποιμένες καὶ συμποιμένες νὰ ἐπιτελέσουν τὸ χρέος τους. Ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν σύνοδο νὰ καταδικάσουν τὶς παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων καὶ νὰ μὴ παίρνουν μέρος σὲ καμμία ἐκδήλωση ποὺ παρίσταται ὁ προστάτης τους στὴν Ἀθήνα δήμαρχος Γ. Καμίνης, στὸν ὁποῖο νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, μέχρις ὅτου σταματήσει τὶς σκανδαλώδεις ἀσχημοσύνες τῶν παρελάσεων. Ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονί­κης νὰ πράξει τὸ ἴδιο μὲ τὸν δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, καὶ τοῦ χρόνου νὰ ἀναλάβει ὁ ἴδιος μὲ τοὺς ἐφημερίους νὰ ὀργανώσει τὶς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ καλέσει καὶ ἄλλους ἐπισκόπους σὲ παμμακεδονικὸ συλλαλητήριο. Προτεραιότητα ἔχουν τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ ὕστερα τῆς πατρίδος, ἡ ὁποία ἄλλωστε χωρὶς τὴν πίστη δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ. Τὸ ράσο πρέπει νὰ φανεῖ, νὰ κυματίσει, νὰ ἀνα­παύσει συνειδήσεις καὶ ὄχι φοβισμένο νὰ κρύβεται. Τοὺς δὲ ἀγαπητοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες παρακαλοῦμε νὰ μὴ δεχθοῦν στὸ ἑξῆς τὸν δήμαρχο Θεσσα­λονίκης στὸ Ἅγιον Ὄρος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ μὴ τὸν τιμήσουν, γιατὶ ἔτσι συμμετέχουν στὸ βλάσφημο ἔργο του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρ­θένου Μαρίας καὶ ἐναντίον τῆς ζωῆς τῶν Ὁσίων Ἀθωνιτῶν Πατέρων. Δὲν θὰ χαθεῖ ὁ κόσμος, ἂν ἡ “῾Αγιορειτικὴ Ἑστία” στερηθεῖ τὴ βοήθεια τοῦ Δημάρχου. Θὰ ἔχει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων Πατέρων».

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016


Ἐξόδιος Ἀκολουθία καί καῦσις νεκρῶν
 
 
Τυγχάνει γνωστόν ότι ένιοι εντόπιοι κύκλοι του διεθνιστικού περιπαίγματος μη κηδόμενοι της πατροπαραδότου Χριστιανικής παραδόσεως της αμωμήτου ημών πίστεως διεισδύουν εις παν μέσον επικοινωνιακής μορφής και δι’ αυτών εις τας συνειδήσεις του συγχρόνου ανθρώπου, δηλητηριάζουν αυτάς και κλονίζουν τας βάσεις της πίστεως. Ωσαύτως η αδιαφορία περί την πίστι και τας χριστιανικάς παραδόσεις, υπό την επίδρασι των ανωτέρω αποκτά οσημέραι ρίζωμα εις τας ηθικώς ατόνους και θρησκευτικώς καχεκτικάς συνειδήσεις.
Η Αγία ημών Εκκλησία, ως μήτηρ φιλόστοργος αντιλαμβανομένη τα σημεία των καιρών και την συστροφήν των πονηρευομένων κατ’ Αυτής, προς διαφύλαξι της Ορθοδόξου παραδόσεως σήμερον, που υλοποιείται πλήρως και ετοιμάζεται καταλλήλως η διαδικασία καύσεως και αποτεφρώσεως των νεκρών σωμάτων, διά καταλλήλου ενημερώσεως διεφώτισε το χριστεπώνυμον πλήρωμα Αυτής προς καταρτισμόν των Αγίων και οικοδομήν του σώματος του Χριστού κατά τους θεοπνεύστους λόγους του αποστόλου Παύλου (Εφεσ. Δ 12) και ετόνισε τας πνευματικάς διαστάσεις και τας συνεπείας μιάς τοιαύτης επιλογής εις την πνευματικήν ζωήν του πιστού απορρίπτουσα την καύσι των νεκρών διά τα πιστά Της μέλη ως πράξι απάδουσαν προς την παράδοσι Αυτής, οριοθετούσα την πίστι Αυτής και τον σεβασμόν εις το ανθρώπινον πρόσωπον και κατ’ επέκτασι εις το σώμα του ανθρώπου, το οποίον αποτελεί ναόν και κατοικητήριον του Παναγίου Πνεύματος δυνάμει της υπ’ αριθμ. 2959/29.10.2014 Εγκυκλίου Αυτής.

Κατόπιν τῆς προτάσεως ὑπό τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἄρθρου 21 «Ἐπιλογή τόπου ἐνταφιασμοῦ» στό Σχέδιο Νόμου «Μέτρα γιά τήν ἐπιτάχυνση τοῦ Κυβερνητικοῦ ἔργου καί ἄλλες διατάξεις» διά τοῦ ὁποίου θεσμοθετεῖται διά τῆς γενικότητος τῆς διατάξεως ἡ ὑποχρεωτικότητα κατά τήν βούλησι τοῦ ἀποθανόντος ἐκκλησιαστικῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας καί εἰς περιπτώσεις ἐκπεφρασμένης βουλήσεώς του διά τήν ἀποτέφρωσι τοῦ σώματός του, ἐπαγόμεθα τά κάτωθι: Τό ἀνθρώπινον σῶμα εἶναι εἰκόνισμα τῆς ἀθανάτου ψυχῆς καί προβολή τῆς αἰωνιότητος εἰς αὐτόν τόν κόσμον. Ἡ καῦσις τοῦ σώματος ἀποτελεῖ εἰκονοκλαστικήν πρᾶξι πού προσβάλλει τήν πίστι εἰς τήν αἰωνιότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαδικασία τῆς φθορᾶς τοῦ σώματος πρέπει νά εἶναι φυσική καί ποτέ ἐξαναγκασμένη. Ἡ φύσις ἀναλαμβάνει τήν φθορά τοῦ σώματος. Ἡ καῦσις εἶναι πρᾶξις βίας ἐπί τοῦ σώματος. Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας προερχομένη ἐκ τῆς τιμῆς τῶν ἁγίων λειψάνων πείθει ὅτι τά λείψανα πνευματικῶς ζοῦν, δι’ αὐτό διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ταφή ἀποτελεῖ αἰωνία ἀξία καί ἡ καῦσις δέν θεωρεῖται ὡς ἀτομικόν δικαίωμα διά τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, διότι εἶναι μία καθαρά μηδενιστική πρᾶξις, πού σηματοδοτεῖ τό τέλος τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ταφή σηματοδοτεῖ τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν εἰς οἱαδήποτε ἐπιχειρήματα καί ἄν θεμελιοῦται κεῖται ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας πού καθορίζεται ἀπό τό Ἀποστολικόν λόγιον: «Οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾽Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος ᾽Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν».(Α΄ Κορ. IE, 42-45).
Ἡ κοινωνία μέ τήν καῦσι τῶν νεκρῶν προσυπογράφει τόν μηδενισμόν της. Μία κοινωνία πού δέν ἀποδέχεται τόν ἄνθρωπον εἰς τήν ἀσθένειάν του, τήν ἀδυναμίαν του καί τόν θάνατόν του, μία κοινωνία πού ἀποτεφρώνει τούς νεκρούς της, μία κοινωνία πού καταστρέφει καί τήν ἀνάμνησι τῆς ζωῆς καί τήν ἐνθύμισι τῶν μελῶν της, μία κοινωνία πού θεωρεῖ τήν ἀρχή τοῦ ἀνθρώπου τεχνητή καί ἐπιλεκτική καί τό τέλος του ὁριστικό καί ἀμετάκλητο, μία κοινωνία πού ἀρνεῖται τήν πνοήν τοῦ αἰωνίου καί ἐγκλωβίζεται εἰς τήν ἀσφυξίαν τοῦ ἐφημέρου τί σχέσι δύναται νά ἔχη αὐτή ἡ κοινωνία μέ τή ζωήν; Ἀκόμη καί οἱ ἄθεοι ὑπεγράμμιζον τήν ἀνάμνησι τῶν ἐπιγείων θεῶν τους μέ ταριχεύσεις τῶν σωμάτων τους ὅπως εἰς τίς περιπτώσεις τοῦ Λένιν καί τοῦ Μάο Τσέ Τούνγκ.
Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ χωρίς Θεόν, τοῦ πολιτισμοῦ χωρίς ἀξίες καί τοῦ μηδενισμοῦ χωρίς σκοπόν, τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ ἐξαφάνισις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καῦσις καί τοῦ τελευταίου ὑπολείμματός του. Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν σωμάτων ὁδηγεῖ εἰς τήν καῦσι τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας.
Εἰς τήν ἀναζωπύρωσι τοῦ ὅλου θέματος μέ τίς διατάξεις τοῦ σχετικοῦ Σχεδίου Νόμου ὁδηγεῖ ἀσφαλῶς καί μία προσπάθεια σταδιακῆς νεκρώσεως τοῦ αἰσθητηρίου τῆς πίστεως. Ἡ ἔννοια τῆς αἰωνιότητος  ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς μας. Κάθε τί πού τήν ὑπενθυμίζει καί διακριτικῶς τήν ὑπογραμμίζει βαθμιαίως γίνεται ἀνεπιθύμητον εἰς τήν ἀποδοχήν του καί ἐνοχλητικόν εἰς τήν πρακτικήν του. Σύγχρονος διανοητής, ὑπεστήριξε εἰς ἄρθρον του ἀναφορικῶς μέ τό παρατηρούμενον ἀντιμεταφυσικόν μένος ὅτι ὅλη ἡ δῆθεν ἐκσυγχρονιστική νοοτροπία τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἀποτελεῖ «συμπλεγματικήν ἀντιμεταφυσικήν μονομανίαν», πού ἑδράζεται εἰς μίαν «βασανιστικήν ψυχολογικήν ἀνασφάλειαν».

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ;

 
του Θεολογου Νικολαου Πανταζη
 

“Ή των ονομάτων επίσκεψις”, μας επιτάσσει να “επί-σκεφθούμε” δηλ. να προβούμε σε βαθύτερη σκέψη για εξέταση και ανάλυση των όρων και των εννοιών με απαιτούμενη ακρίβεια και υπευθυνότητα.
Τι “σημαίνουν” τα Άγια Θεοφάνεια; Εδώ το “σημαίνουν” δεν εκλαμβάνεται εννοιολογικά, με τον συνηθισμένο όρο της “σημασίας”, αλλά του σαλπίσματος και της εξαγγελίας. Το “σήμαντρο” είναι η καμπάνα, το τάλαντο, η σάλπιγγα, το εγερτήριο: “ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι!” (Ρωμ. ιγ’ 11).
Βοηθά στην βαθύτερη κατανόηση και ο θεολογικός Θρήνος της Αλώσεως:
“Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γή,
σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η αγιά Σοφιά
Tο μέγα Mοναστήρι
με τετρακόσια σήμαντρα
κι εξηνταδυό καμπάνες…”.
Εξαγγέλλει ο Θεός, σαλπίζει η γη κι ο ουρανός. Ποιό το σημαντικότατο αυτό μήνυμα και ουράνιο σάλπισμα των Θεοφανείων; Η ΕΥΔΟΚΙΑ!
Ο προφητικός, περιεκτικός και αποκαλυπτικός συνάμα όρος “ευδοκία” επιφαίνεται και διαφαίνεται επιβλητικά σε τρία κυρίως Θεοφάνεια:
1. στην Γέννηση του Χριστού,
2. στην Βάπτιση και
3. την Μεταμόρφωση.
Στην άμεσα συσχετιζομένη Εορτή των Χριστουγέννων, βλέπουμε μια θεοπρεπή συντείνουσα, παρατηρούμε μια κοινή θεϊκή συνισταμένη: “Εν ανθρώποις ευδοκία!”
Τώρα, κατά την βάπτιση του Χριστού, ξεπροβάλλει και επιφαίνεται δοξολογικά ο ίδιος πάλι μυστήριος όρος “ευδοκία”:
“Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.” (Ματθ. γ’ 17).
Στα Θαβώρεια Θεοφάνεια της Μεταμορφώσεως του Χριστού, πάλι παρομοίως, πανομοιοτύπως και όλως περιέργως παρατηρούμε:
“Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ΕΥΔΟΚΗΣΑ· αὐτοῦ ἀκούετε!” (Ματθ. ιζ’ 5).
Τρεις εξέχουσες φανερώσεις του Θεού. Και στις τρεις φανερώνεται: Η Αγία Τριάδα και η ΕΥΔΟΚΙΑ του Πατρός. Ποιά είναι ακριβώς αυτή η Ευδοκία; Γιατί στην αναδίπλωση του Σχεδίου της Θείας Οικονομίας το πρώτο, πρώτιστο, κυρίαρχο και αρχικό μήνυμα είναι το πάνυ πανηγυρικό: “εν ανθρώποις ΕΥΔΟΚΙΑ και επί γης ειρήνη;;;”
Δυστυχώς οι περισσότεροι τείνουν στην ευκολότερη και “αυτονόητη” λύση της ευαρεστήσεως του Θεού και ικανοποιήσεως του θείου θελήματος, ένα θέμα το οποίο, ως προς την Σταύρωση, αποτελεί και μια από τις αιρέσεις του Παπισμού.
Η Πρώτη Προφητεία του Μεγάλου Αγιασμού των Θεοφανείων είναι τρομερά αποκαλυπτική και λίγοι προσέχουν και συλλαμβάνουν τις άκρως ενδεικτικές προτυπώσεις και εικόνες που απεικονίζουν, φωτογραφίζουν και αποκαλύπτουν αυτήν την Ευδοκία! Ας την ιδούμε προσεκτικά, (Οι παρενθέσεις δικές μου).
Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. 35, 1-10)
“Τάδε λέγει Κύριος· Εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος, καὶ ἀνθείτω ὡς κρίνον. Καὶ ἑξανθήσει, καὶ ὑλοχαρήσει, καὶ ἀγαλλιασεται τὰ ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου· καὶ ἡ δόξα (η Ορθή Δόξα, η Ορθοδοξία) τοῦ Λιβάνου ἐδόθη αὐτῇ, καὶ ἡ τιμὴ τοῦ Καρμήλου· καὶ ὁ λαός μου (αυτό του “λαός ΜΟΥ” έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, δεν μιλά για τον άπιστο και αποστάτη λαό γενικά, τον κόσμο, αλλ’ ο Θεός έχει δικό Του Λαό, την δική Του πολύ μικρή μερίδα πιστών) ὄψεται τὴν δόξαν Κυρίου (την Ορθή Λατρεία Κυρίου: Φανέρωση-Θεοφάνεια-Επιφάνεια της Αγίας Τριάδος), καὶ τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ (“Υψούτε Κύριον τον ΘΕΟΝ ημών” – ας το κρατήσουμε ιδιαιτέρως στη μνήμη μας αυτό το διάψαλμα, θα το δούμε και πιο κάτω).
Ἰσχύσατε χεῖρες ἀνειμέναι, καὶ γόνατα παραλελυμένα. Παρακαλέσατε, καὶ εἴπατε τοῖς ὀλιγοψύχοις τῇ διανοίᾳ· Ἰσχύσατε καὶ μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ ὁ Θεὸς ἡμῶν (ο ΘΕΟΣ Χριστός, ο “Χριστός-Κύριος”) κρίσιν ἀνταποδίδωσι (η κρίση της συγχωρήσεως και η ανταπόδοση της σωτηρίας), καὶ ἀνταποδώσει, αὐτὸς ἥξει (οπωσδήποτε θα έλθει σωματικώς, θα φανερωθεί οφθαλμοφανώς) και σώσει ἡμᾶς………
Καὶ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς καθαρά, (Πίστη Καθαρή, Δόξα και Λατρεία Καθαρή, “Ήχος Καθαρός εορταζόντων”) καὶ ὁδὸς ἁγία κληθήσεται (η Μία και Μόνη ΟΔΟΣ, η Αγία Πίστη, η Αγία Ορθοδοξία!), οὐ μὴ παρέλθῃ ἐκεῖ ἀκάθαρτος (δεν θα διαβεί αιρετικός, καθότι η μεγαλύτερη ακαθαρσία, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι η αίρεση ως διαστροφή της αληθείας και δευτερευόντως η αμαρτία εν γένει), οὐδὲ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς ἀκάθαρτος (δεν θα συνυπάρξει η Αλήθεια με την αίρεση και την βλασφημία, δεν θα βρεθεί ετερόδοξος εκεί κι’ όταν αυτό συμβεί, δεν θα’ ναι η Εκκλησία του Χριστού αυτή, η Διαχρονική), οἱ δὲ διεσπαρμένοι (η Διασπορά, οι πιστοί όπου γης) πορεύσονται (ασφαλώς και σταθερώς) ἐπ᾽ αὐτῆς, καὶ οὐ μὴ πλανηθῶσι (σε τραγική αντίθεση με ιερείς κι’ αρχιερείς και εκλεκτούς γέροντες οι οποίοι θα ΣΥΜ-πορεύονται με την ΠΑΝαίρεση του Οικουμενισμού).
Καὶ οὐκ ἔσται ἐκεῖ λέων, οὐδὲ τῶν πονηρῶν θηρίων (τα κακά θηρία=οι Οικουμενιστές), οὐ μὴ ἀναβῇ εἰς αὐτήν, οὐδὲ μὴ εὑρεθῇ ἐκεῖ· ἀλλὰ πορεύσονται ἐν αὐτῇ λελυτρωμένοι καὶ συνηγμένοι ὑπὸ Κυρίου (έτσι ονομάζονται οι συνειδητοί και ευγνώμονες Ορθόδοξοι Πιστοί. Το “λελυτρωμένοι” κυριότατα αναφέρεται στην λύτρωση από την αίρεση και την πλάνη και όχι στην ηθική λύτρωση υπό της οποίας βρισκόμαστε διαρκώς και ισοβίως υπό την προϋπόθεση της μετανοίας).
Καὶ ἀποστραφήσονται, (το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το “αποστραφήσονται”, αναφέρεται κυριότατα στην αποστροφή της πλάνης. Το “αποστρέφομαι” εδώ σημαίνει απαρνούμαι, απομακρύνομαι, αποκόπτομαι και αποτειχίζομαι, δεν συστοιχίζομαι με την αίρεση και δεν συνυπάρχω με την πλάνη), καὶ ἥξουσιν εἰς Σιὼν μετ᾽ εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως, καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν· ἐπὶ γὰρ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν αἴνεσις καὶ ἀγαλλίαμα, καὶ εὐφροσύνη (ευδοκία) καταλήψεται αὐτούς…”
Το “ευ-φροσύνη” είναι συνώνυμο σω-φροσύνης (σώας τα φρένας) και επώνυμο της Ευ-δοκίας! Αναφαίρεται όχι τόσο στην πνευματική χαρά αλλά πρωτίστως στην Ορθή Φρόνηση, “ευ-φρονώ και ευ-δοκώ” = σκέπτομαι και θεωρώ ορθώς, πιστεύω ορθώς, έχω Ορθή Πίστη.
Η Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας είναι Τριαδολογική καθώς “ο Θεός ημών Τριαδικός εστί.” Η Ευδοκία συνιστά και συστύνει την δοξολογική, λατρευτική προσκύνησι της Αγίας Τριάδος. Το Απολυτίκιο των Θεοφανείων, ακραιφνώς θεολογικό (όπως τα 99% των Απολυτικίων), αμεσότατα και απερίφραστα δογματίζει:
“Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις!” Η ευδοκία συνυφαίνει κι’ αποφαίνεται την εμφάνειαν της Αγίας Τριάδος.
Ο Μέγας Άγιος και Μέγιστος Πατήρ της Εκκλησίας μας, Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, “την εμφάνειαν ποιούμενος”, ποιώντας την ορθή έννοια των Θεοφανείων, με δίψα ακόρεστη και μέθη θεϊκή, μας κερνά γλυκύτητα ξέχωρη χρυσών αποφθεγμάτων:
“Ἀκόρεστος γὰρ ἡ γλυκύτης τῶν πνευματικῶν λογίων!…. Ὅπερ καὶ ὁ προφήτης ἐκ τῶν ἑκατέρων τὴν ἐμφάνειαν ποιούμενος ἐκέκραγεν· Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ!” (Λόγος εις τα Άγια Θεοφάνεια).
Το “υψούτε” εδώ σημαίνει δοξάσατε! Για αυτό το λόγο και ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως λέγεται και “Ο Βασιλεύς της Δόξης!” ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μεγαλύτερη δόξα από το να υψούται εν Σταυρώ ο Θεός και Βασιλεύς των Όλων. Είναι ασύγκριτη, ανήκουστη, τιτάνια και υπερουράνια η ΔΟΞΑ της Ενσαρκώσεως, της Βαπτίσεως, της Μεταμορφώσεως, της Άκρας Ταπεινώσεως, της Σταυρικής Θυσίας και της Αναστάσεως.

Ποιά ἡ ἀλήθεια γιά τή Ροτόντα; 

Μαυσωλειο Γαλεριου100 περίπου χρόνια, Χριστιανικός ναός 1.180 χρόνια και μουσουλμανικό τέμενος 321 χρόνια

(Μέ ἀφορμή τή διαμάχη γιά τόν Ἱ. Ναό «Ροτόντα» Θεσσαλονίκης)



 Τό ὄνομα Ροτόντα τό ἔδωσαν ξένοι περιηγηταί (18ος αἰώνας) λόγω τοῦ κυκλικοῦ της σχήματος.
Κτίστηκε γύρω στο 300 μ.Χ. , ἀπό τόν Γαλέριο γιά μαυσωλεῖο του. (Ὁ Γαλέριος πέθανε καί ἐτάφη μακριά ἀπό την Θεσσαλονίκη ). Κατά μία ἄλλη ἐκδοχή ὑπῆρξε ναός ἀφιερωμένος στό Δία.
Μέ τήν κατάργηση τῆς εἰδωλολατρίας και τήν ἐπικράτηση τοῦ Χριστιανισμοῦ στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου ( 379-395 μ.Χ.) το ρωμαϊκό αὐτό οἰκοδόμημα μετατράπηκε σε Χριστιανικό Ναό. Εἶναι ὁ ἀρχαιότερος Ναός τῆς Θεσσαλονίκης. Τότε προστέθηκε ἀνατολικά ἡ ἀψιδα τοῦ Ἱεροῦ , κτίστηκε δακτύλιος σέ ἀπόσταση ὀκτώ μέτρων και διπλασιάστηκε σχεδόν ὁ ἀρχικός χῶρος τοῦ Ναοῦ ,γιά νά ἐξυπηρετήσει τό μεγάλο πλῆθος τῶν χριστιανῶν. Διακοσμήθηκε μέ πολύχρωμη ὀρθομαρμάρωση καί λαμπρά ψηφιδωτά στόν τροῦλο, στίς καμάρες καί στά τοξωτά ἀνοίγματα.
Τά ψηφιδωτά εἶναι τά ἀρχαιότερα ἐντοίχια ψηφιδωτά καί τά μοναδικά τῆς αὐτοκρατορικῆς τέχνης στά χρόνια τοῦ Μ. Θεοδοσίου. Στη ζωφόρο τῶν μαρτύρων μπορεῖ νά δεῖ σήμερα κανείς δεκαπέντε Ἁγίους μάρτυρες ἀπό τήν Ἀνατολή πού τιμῶνται ὅμως σέ ὅλη τήν αὐτοκρατορία ,τόν καθένα μέ τό ὄνομα του , τό ἐπάγγελμα του καί τήν ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ του . Ἕνα μνημειῶδες εἰκονογραφημένο ἡμερολόγιο.
Στήν κορυφή τοῦ τρούλου βρίσκεται τό θαυμάσιο ψηφιδωτό τοῦ Χριστοῦ «ἐν δόξη».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

H ΡΟΤΟΝΤΑ ΥΠΗΡΞΕ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

Ξαναχτύπησε πάλι ο γνωστός δήμαρχος της Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, προστάτης και συμπαραστάτης των ομοφυλοφυλικών παρελάσεων, δηλώνοντας, κατά την διάρκεια κοπής της βασιλόπιτας στο δημαρχιακό μέγαρο (11/01/16), τα εξής :
“Η Ροτόντα δεν είναι εκκλησία. Αφήστε τα αυτά. Είναι το πιο σημαντικό μνημείο της πόλης, πιο σημαντικό κι από τον Λευκό Πύργο”.
Το μνημείο χτίστηκε το έτος 306 ως μαυσωλείο του Γαλερίου και μετά από εκατό περίπου χρόνια μετετράπη σε χριστιανικό ναό. Παρέμεινε στην χριστιανική λατρεία ως τα τέλη του 16ου αιώνα (1591) και μετετράπη σε τζαμί από τους Τούρκους κατακτητές.
Χρησιμοποιώντας απλή αριθμητική, μπορεί εύκολα κανείς να δει ότι η Ροτόντα παρέμεινε ως ειδωλολατρικό μνημείο για 100 περίπου χρόνια, ως χριστιανικός ναός 1.180 χρόνια και ως μουσουλμανικό τέμενος 321 χρόνια. Επομένως, εάν ο δήμαρχος ενδιαφερόταν για την τύχη του μνημείου, θα υποστήριζε την χρήση του ως χριστιανικού ναού, αφού και τα περίφημα ψηφιδωτά του, που απεκατεστάθησαν προσφάτως μετά από εργασία αρκετών ετών, αποδεικνύουν περίτρανα την χριστιανική ιδιότητά του.
Αν ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης θέλει χώρους για εκδηλώσεις, όπως αυτές που γίνονται με την ευλογία του πέριξ του Λευκού Πύργου, από τους ομοφυλόφιλους, καλό θα ήτο να περιορισθεί στους χώρους του δημαρχιακού του μεγάρου.
Η Ροτόντα υπήρξε για αιώνες ναός των Ασωμάτων και κατόπιν του μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου και οι Θεσσαλονικείς δεν θα επιτρέψουν ποτέ στον φιλοκίναιδο δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη να τον αποσπάσει από την χριστιανική λατρεία.
Άλλωστε, ας μην ξεχνά ο ταλαίπωρος και φιλότουρκος δήμαρχος ότι ο Άγιος Γεώργιος τιμάται θερμώτατα από χιλιάδες Τούρκους που τρέχουν στον Άγιο Γεώργιο τον Κουδουνά της Πριγκήπου κάθε χρόνο στη μνήμη του. Πέρυσι μάλιστα μεταξύ των προσκυνητών ήταν η σύζυγος και η θυγατέρα του Τούρκου Προέδρου.
Το απρόοπτον που δύναται να ματαιώσει την  Μεγάλην Σύνοδον


του Ι.Τ.


Εμφανώς συγκρατημένος για τη σύγκληση της ονομαζόμενης Μεγάλης Συνόδου εμφανίζεται πλέον και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.


Σε Χαιρετισμό του για την πρώτη του έτους αναφέρθηκε στην προετοιμασία για τη σύγκληση της Συνόδου, δεν λησμόνησε όμως να επαναλάβει την αναφορά που υπάρχει στο κείμενο της Σύναξης των Προκαθημένων των ορθοδόξων εκκλησιών το 2014, ότι η Σύνοδος θα γίνει «ἄνευ τινὸς ἀπροόπτου» δηλ. εκτός απροόπτου. Εξάλλου σε συνέντευξή του ο επί των εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την ίδια διευκρίνιση κάνοντας περαιτέρω λόγο για αμφιβολίες ως προς το ενδεχόμενο σύγκλησης της Συνόδου. Τέλος πολλοί από τους επισκόπους της εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων ορθοδόξων εκκλησιών εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το τι τελικά θα συμβεί. Όλα τούτα γιατί παραμένουν ανοιχτά πολλά ζητήματα όχι μόνο από αυτά που αρχικά είχε σχεδιαστεί να επιλυθούν από τη Μεγάλη Σύνοδο αλλά και άλλα που αφορούν σε διαφορές μεταξύ ορθοδόξων εκκλησιών με σημαντικότερες ίσως τη διαφορά μεταξύ των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων για το Κατάρ και το ζήτημα της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ζητήματα που φαντάζει μάλλον αδύνατο να επιλυθούν μέχρι τον εορτασμό της φετινής Πεντηκοστής οπότε σχεδιάζεται η σύγκληση της Συνόδου. Οπωσδήποτε η εντός του Ιανουαρίου Σύναξη των Ορθοδόξων Προκαθημένων, πιθανότατα τελικά στη Γενεύη, θα αποδείξει εάν και κατά πόσο είναι εφικτή η σύγκληση Μεγάλης Συνόδου.
Επειδή πολλοί Φαναριώτες και φίλοι του Φαναρίου άρχισαν να διαβλέπουν ότι οι σχεδιασμοί του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι πιθανόν να ματαιωθούν ήδη προσπαθούν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις μιας τέτοιας ματαίωσης και να μετακυλήσουν το βάρος μιας αποτυχίας σύγκλησης σε άλλους. Σε κάθε περίπτωση τα θέματα επί των οποίων έχει υπάρξει ήδη συμφωνία και τα οποία μόνο αυτά μπορούν να εγκριθούν από μια Μεγάλη Σύνοδο είναι τέτοια ώστε, σε πρώτη μεν ανάγνωση, να θεωρείται τουλάχιστον υπερβολική η σύγκληση μιας Μεγάλης Συνόδου για την επίλυσή τέτοιου είδους ζητημάτων. Ακόμη χειρότερα διαφαίνεται ότι οι οικουμενιστές μέσω της Μεγάλης Σύνοδου επιδιώκουν άμβλυνση και επανακαθορισμό πατερικών και κανονικών προβλέψεων για ζητήματα όπως η νηστεία και κυριότερα οι σχέσεις των ορθοδόξων με τους ετερόδοξους, ώστε τελικά η ματαίωση της να θεωρείται από τον πιστό κλήρο και λαό πραγματικό θείο δώρο. Εάν για κάποιους οικουμενιστές και άλλους εκκοσμικευμένους κληρικούς και πιστούς η σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου από μόνη της αποτελεί μέγιστο γεγονός, για όσους γνωρίζουν ποιοι πρωταγωνιστούν στην προετοιμασία της, ποιοι επεξεργάστηκαν τα κείμενά τους, γιατί ακολουθήθηκε η οδός της μυστικοπάθειας κατά τις προσυνοδικές εργασίες, κυρίως δε επειδή η λαίλαπα του οικουμενισμού κατατρέχει πλείστα όσα μέλη των Συνόδων των εκκλησιών, είδηση σημαντική θα πρέπει να θεωρείται η ματαίωση της Συνόδου και όχι η σύγκλησή της. Μπορεί κάποιοι κινούμενοι από φιλοδοξία να επιδιώκουν την εγγραφή του ονόματός τους στις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας επειδή εκείνοι συγκάλεσαν ή συμμετείχαν στη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας. Ξεχνούν όμως ότι « εὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλ. 126,1).
Είναι βέβαιο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης μέχρι την τελευταία στιγμή θα προσπαθήσει να ξεπεράσει όλα τα προσκόμματα που εμποδίζουν τη σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου. Δεν έχει ετοιμάσει λύσεις για τα προβλήματα που υπάρχουν ούτε πολύ περισσότερο διαθέτει πειστικούς τρόπους για να τις επιβάλλει στις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Ακόμη κι αν υιοθετήσει την τακτική της αποσιώπησης των ζητημάτων προκειμένου φαινομενικά να διατρανωθεί προς όλους η ενότητα της Ορθοδοξίας μέσω της Συνόδου είναι αμφίβολο ότι θα πετύχει τον πολυπόθητο στόχο του. Η εκκλησιαστική ιστορία διδάσκει ότι το απρόοπτο που μπορεί να ματαιώσει τη σύγκληση της Συνόδου μπορεί να προκύψει οποιαδήποτε στιγμή και από οποιαδήποτε πλευρά. Πολύ δε περισσότερο στις μέρες μας που οι ισορροπίες μεταξύ των κατά τόπους εκκλησιών είναι πολύ λεπτές αφού εν πολλοίς επικράτησε αντί της πατερικής σοφίας και αγιότητας η εκκοσμικευμένη νοοτροπία, η φιλοπρωτία, η φιλοδοξία, η οικουμενιστική σύγχυση, η «εκκλησιαστική διπλωματία», ο ανθρώπινος εγωισμός και η κενοδοξία.
Μεγάλες Σύνοδοι συγκαλούνται από μεγάλους επισκόπους, όπως οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Υπάρχουν όμως σήμερα αληθινά μεγάλοι επίσκοποι; Κι αν ναι, βρίσκονται στα χέρια τους τα ηνία της διοίκησης των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ή τον πρώτο λόγο έχουν επίσκοποι που παραπατούν βηματίζοντας έξω από την οδό των αγίων Πατέρων; 
Ο.Τ.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Το ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΜΑΣ πατριαρχειο ....ο πατριαρχης μας κ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ!!!



Φανάρι: «Δώρο» στους Ρώσους για να πάει ο Κύριλλος στη Σύναξη της Γενεύης η αναγνώριση του Αρχ. Τσεχίας;

Φανάρι: «Δώρο» στους Ρώσους για να πάει ο Κύριλλος στη Σύναξη της Γενεύης η αναγνώριση του Αρχ. Τσεχίας;
Απίστευτες κινήσεις στην εκκλησιαστική διπλωματική σκακιέρα ενόψει της Σύναξης των Ορθοδόξων στη Γενεύη με σκοπό την προετοιμασία για την Πανορθόδοξη. Το περασμένο Σάββατο, ρεπορτάζ με τίτλο "Ο Ιλαρίων επαναφέρει το θέμα της Εκκλησίας της Τσεχίας-Ανοικτή κόντρα με το Φανάρι" πληροφορούσε για τις ρωσικές κινήσεις σχετικά με το ανοιχτό θέμα της Τσεχίας. Πριν αλέκτωρ λαλησαι το Φανάρι αναγνωρίζει τον Αρχιεπίσκοπο Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Ραστισλάβ, τον ίδιο για τον οποίο τον Οκτώβριο είχε ζητήσει αντικατάσταση! 
Υποχώρησε το Φανάρι στις ρωσικές πιέσεις; Σημειώνεται πως επανειλλημένως ο Μητροπολίτης Βολοκολομάσκ Ιλαρίων τις τελευταίες εβδομάδες είχε επαναφέρει το θέμα της Τσεχίας και μάλιστα το είχε θέσει και ως "αγκάθι" για την Πανορθόδοξη συνοδο. Αποτελεί λοιπόν η κίνηση αυτή του Φαναρίου κίνηση εξευμενισμού και καλής θέλησης προς την Ρωσικη΄Εκκλησία προκειμένου εκείνη να παραστεί δια του Πατριάρχου της στη Γενεύη και όχι με απλή αντιπροσωπεία; 
Σε κάθε περίπτωση το θέμα Ραστισλαβ, ο οποίος μάλιστα όπως είχε αποκαλυψθεί προ μηνών είχε καταφερθεί με σκληρές δηλώσεις κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη, αποτελούσε πονοκέφαλο και ανοιχτό θέμα μαζί με την κόντρα Αντιοχείας-Ιεροσολύμων για την επικείμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο. Με την κίνηση αυτή, η οποιά εξωτερικά φαίνεται ως κίνηση ανωτερότητας και αδελφοσύνης το Φανάρι κλείνει ένα μέτωπο. 
Πρακτικά σύμφωνα με πληροφορίες από το Φανάρι να σημειώσουμε πως χθες το απόγευμα μετά από συνεδρίαση υπό την προεδρία του Μητροπολίτη Γέροντος Περγάμου Ιωάννη για το θέμα της Τσεχίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανακοίνωσε στους συνοδικούς ιερείς την απόφαση της τελικής αναγνώρισης.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Το ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΜΑΣ πατριαρχειο ..ο Πατριαρχης μας κ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο Α΄!!!!

Η ΠΥΡΡΕΙΟΣ «ΝΙΚΗ» ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ


Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====
Τις μέρες που μας πέρασαν και συγκεκριμένα στις 12 και 13 τρέχοντος οι Πατριαρχικοί, ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι, διότι καιροί ου μενετοί, κατόρθωσαν να υπερβούν ένα ακόμη σκόπελο που εμπόδιζε τη σύγκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου, που επιθυμούν σφόδρα και διακαώς. Αναφερόμαστε στο πρόβλημα της Εκκλησίας Τσεχικών χωρών και Σλοβακίας,που προέκυψε μετά την υπό της Μόσχας διευθέτηση της διαδοχής του αρχιεπισκόπου Χριστοφόρου με άνθρωπο της επιλογής της, δηλαδή τον αρχιεπίσκοπο Ρόστισλαβ. Τότε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κι όχι μόνο, δεν δέκτηκε ότι η διαδοχή υπήρξε ομαλή κι αρνιόταν να αναγνωρίσει τη νέα κατάσταση πραγμάτων. Όμως, αναγνωρίζοντας τελικά τον αρχιεπίσκοπο Ρόστισλαβ, για μια ακόμη φορά υπέκυψε στις αξιώσεις του Ρωσικού Πατριαρχείου, που επέβαλε για ακόμη μια φορά τις θέσεις του. 



Μετρήστε πόσες νίκες κατήγαγε τελευταία το Πατριαρχείο Μόσχας: α.) Απέρριψε την Κων/πολη σαν τόπο συγκλήσεως της Συνόδου κι έγινε αποδεκτό το αίτημά του, β.) Επέβαλε την εκπροσώπηση κάθε Εκκλησίας με το αντιπαραδοσιακό σύστημα των 24 επισκόπων και έγινε πάλι «το δικό του», γ.) Επέβαλε το αντίθετο με τα εκκλησιαστικά θέσμια σύστημα της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων και πάλι έγινε αυτό που ήθελε. 



Ακούστε και ποια θα είναι η επόμενη «νίκη» των Πατριαρχικών: δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, ούτε να μασά φύλλα δάφνης, για να προβλέψει ότι το θέμα του Κατάρ θα διευθετηθεί με τον τρόπο που επιθυμούν οι άνθρωποι της Μόσχας δηλαδή οι του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Με άλλα λόγια το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων θα «κάνει πίσω», για ευνόητους λόγους και θα παραχωρήσει το Κατάρ στην Αντιόχεια. Συμπέρασμα: "Moskva locuta, res finita" ("Η Μόσχα ωμίλησε, το πράγμα τελείωσε"). Σε απλά ελληνικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο πώλησε τα πρωτοτόκια του αντί πινακίου φακής. Ποιο είναι το πινάκιο με τη φακή; Μα φυσικά η σύγκληση της "Αγίας και Μεγάλης Συνόδου"!

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Πόσο σοβαρή είναι η έρευνα του π. Παύλου Δημητρακόπουλου; Ουαί τοις παραχαράκταις!

Πόσο σοβαρή είναι η έρευνα του π. Παύλου Δημητρακόπουλου; Ουαί τοις παραχαράκταις!

Ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος καὶ ὁ π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἔγραψαν ἕνα ἀστήρικτο φυλλάδιο, μὲ κόψιμο καὶ ράψιμο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ Παραδόσεως καὶ περίσσιο ὀρθολογισμό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ καταφερθοῦν κατὰ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, καὶ γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ἀντιπατερικὴ κοινωνία ποὺ διατηροῦν (οἱ ἴδιοι καὶ ὁ προϊστάμενός τους μητροπολίτης Πειραιῶς, ὡς καὶ οἱ ἄλλοι ἀντι-Οἰκουμενιστές) μετὰ τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ἕνα ἐπιχείρημά τους, λοιπόν, ἦταν ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀποτειχίστηκε πρὶν τὸ 754 (ποὺ ἔγινε ἡ Εἰκονομαχικὴ Σύνοδος τῆς Ἱέρειας), ἐπειδὴ προϋπῆρχε, λένε, ἤδη ἀπὸ τὸ 726 μ.Χ. Σύνοδος Εἰκονόφιλη στὴν Ἀντιόχεια ποὺ εἶχε καταδικάσει τὴν Εἰκονομαχία, κι ὄχι γιατὶ ἀκολούθησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τὴν πάγια στάση τῆς Ἐκκλησίας, περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, εἴτε οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν καταδικαστεῖ ἐπίσημα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε ἀναμένεται ἡ καταδίκη τους.
Ὁ π. Παῦλος μᾶς παραπέμπει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν γραφομένων του στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τοῦ Στεφανίδη, συγκεκριμένα στὴν σελ. 259, μὲ ἔτος ἔκδοσις τὸ 1970. Μελετώντας γιὰ ἄλλο λόγο τὴν ἐν λόγῳ Ἱστορία, παρατηρήσαμε ὅτι ὁ Στεφανίδης δὲν λέγει στὴν συγκεκριμένη σελίδα τίποτα περὶ Συνόδου τοῦ 726 ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ π. Παῦλος! Μιλᾶ γιὰ τὴ Σύνοδο τοῦ 754 τῆς Ἱέρειας! Μήπως, λοιπόν, ἔχει τὴν καλωσύνη νὰ μᾶς ὑποδείξει, ποῦ ἀκριβῶς ἀναφέρεται αὐτὴ ἡ πληροφορία;
Ἂν μᾶς πεῖ ὅτι τὴν ἀντέγραψε ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Βασιλείου Παπαδάκη (αὐτοῦ ποὺ "κουβάλησε" στὴν περὶ Ἀποτειχίσεως τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδα μετὰ τοῦ Μητροπολίτου του, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι δὲν ...ὑπάρχει αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!), τότε θὰ εἴχαμε νὰ τοῦ παρατηρήσουμε, ὅτι τουλάχιστον γιὰ ἕνα θέμα ἀμφισβητούμενο καὶ κρίσιμο, κάνουμε τὸν κόπο νὰ ἐρευνήσουμε ἂν οἱ παραπομπὲς στὶς ὁποῖες στηρίζουμε τὶς θέσεις μας, εἶναι ἀληθεῖς.
Καὶ ἔχει ἠθικὸ χρέος νὰ ἀπαντήσει, γιατί ἤδη ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς ἀμφισβήτησε ἐγγράφως τὸ συλλογιασμό του, καὶ μᾶς πληροφόρησε ὅτι αὐτὴ ἡ Σύνοδος (ἀκόμα κι ἂν ὑπῆρξε) δὲν μνημονεύεται στὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀποτειχίστηκε στηριζόμενος στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, κι ὄχι σὲ μιὰ Σύνοδο, ἀκόμα κι ἂν αὐτὴ ὑπῆρξε. Τώρα, ἔχει χρέος νὰ ἀπαντήσει, γιατὶ ἡ πηγὴ στὴν ὁποία μᾶς παραπέμπει ἀποδεικνύεται ψεύτικη, ἀφοῦ οὔτε ὁ Στεφανίδης ἀναφέρει τὴν Σύνοδο αὐτὴ τοῦ 726 στὴν σελίδα 259 (καὶ στὶς προηγούμενες σελίδες), οὔτε ὁ Παπαδάκης μᾶς παραπέμπει σὲ ἄλλη πηγὴ στὴν ὁποία μνημονεύεται αὐτὴ ἡ Σύνοδος!
Παραθέτουμε,
1. τὸ ἐξώφυλλο τοῦ σχετικοῦ βιβλίου τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου καὶ Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου,
2. τὴν φωτοτυπία ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ δημοσίευμά τους, ποὺ μᾶς λέγει γιὰ Σύνοδο τοῦ 726 καὶ παραπέμπει σὲ σελίδα του Στεφανίδη, ὅπου τέτοια Σύνοδος δὲν ἀναφέρεται,
3. τὴν σελίδα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τοῦ Στεφανίδη, στὴν ὁποία πράγματι δὲν ὑπάρχει τὸ κρίσιμο (γιὰ τὸν π. Παῦλο) γεγονός  τῆς Συνόδου τοῦ 726,
4. ἀλλὰ καὶ τὸ σημεῖο (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Βασ. Παπαδάκη ἀπὸ τὸ ὁποῖο, ἴσως, πῆρε τὴν λανθασμένη παραπομπὴ ὁ π. Παῦλος). Ἔ, λοιπόν, καὶ ἐκεῖ, αὐτὸ τὸ γεγονός, ποὺ ἐπικαλοῦνται καὶ οἱ δύο, δὲν ὑπάρχει!

5. Τέλος, παραθέτουμε τὸ τμῆμα τῆς ἀπάντησης στὸν π. Παῦλο, τοῦ π. Ευθυμίου Τρικαμηνᾶ, τοῦ μόνου ποὺ δὲν ἀπαντᾶ μὲ τσιτάτα, λοιδωρεῖες καὶ ἐξυπναδίστικα εἰρωνικὰ σχόλια (στὰ περὶ Ἀποτειχίσεως), ἀλλὰ μὲ ὁλόκληρα τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ὑπάρξει καμία ἀμφισβήτηση ὅτι παρουσιάζει ὄχι μόνο τὸ γράμμα, ἀλλὰ καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων.












Ἡ ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας
Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Θά ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ στό κεφάλαιο τῆς μελέτης σας «Ἡ ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας». Ἐδῶ, πατέρες, εἶναι ὁλοφάνερη ἡ πρόθεσί σας, ὅπως γίνεται καί σέ ὅλη τήν κριτική μελέτη σας, νά μᾶς παρουσιάσετε τά γεγονότα τῆς ἱστορίας κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά φανῆ ὅτι ἡ ἀποτείχισις τῶν ἁγίων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔγινε μετά ἀπό τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ σημερινή ἀναμονή τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία γίνεται ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές μέ βάσι τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, εἶναι νόμιμη καί κατά πάντα σύμφωνη μέ τήν διαχρονική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν ἀντιλαμβάνεσθε, ἴσως, οὐδόλως ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παίζετε κι ἐσεῖς τόν ρόλο σας καί μάλιστα κατά τρόπον ἄψογο, στήν ὀργανωμένη καί καλά μελετημένη πορεία τῆς αἱρέσεως, ὥστε ἐσεῖς, ὡς ἀντιοικουμενιστές καί πολέμιοι τῆς αἱρέσεως, νά γίνετε οἱ ὁδηγοί τῶν Ὀρθοδόξων στήν ἀδράνεια καί τόν ἐφησυχασμό. Νά τούς ὁδηγήσετε σὲ τέτοιου εἴδους ἀντιδράσεις, οἱ ὁποῖες δέν πλήττουν τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἁπλῶς καθησυχάζουν τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων, (π.χ. ὁμολογίες πίστεως καί χαρτοπόλεμος). Κυρίως ὅμως, νά προκαλέσετε τήν ἐκ τῶν ἔσω διάσπασι τοῦ ὀρθοδόξου ἀγῶνος, ἐφ’ ὅσον, οὔτε ἐσεῖς ἐξέρχεσθε ἀπό τήν αἱρετική παράταξι καί τό στρατόπεδο τῆς Ν. Ἐποχῆς, οὔτε καί ἀφήνετε νά ἐξέλθουν διά τῆς ἀποτειχίσεως οἱ βουλόμενοι καί θέλοντες νά ἀγωνισθοῦν ὀρθοδόξως.
Ἐσεῖς, πατέρες, ὅπως φαίνεται, ἔχετε πρωταρχικό ρόλο στήν ὅλη πορεία τῆς αἱρέσεως, μεγαλύτερο ἴσως καί ὁπωσδήποτε σημαντικώτερο ἀπό τούς πρωτεργάτες τῆς αἱρέσεως (Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα κλπ.), διότι ἡ ἐπιτυχής πορεία καί ἔκβασις μιᾶς καλά μελετημένης καί σωστά προγραμματισμένης ἐκστρατείας ἐναντίον τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, στηρίζεται πρωτίστως στήν ἐπιτυχή διάσπασι, στήν ἐκ τῶν ἔσω ἐξουδετέρωσι καί στόν ἔνδοθεν ἀποπροσανατολισμό τοῦ ὀρθοδόξου μετώπου. Πιστεύω ὅτι, ὅταν αὐτά κατορθώσετε νά τά στηρίξετε καί στούς Ἁγίους, τότε ἡ ἐπιτυχία σας θά εἶναι πλήρης.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου