Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

επισκοποι

ΣΥΜΠΡΟΣ. ΜΕ ΑΙΡΕΤ...

  • «O πατριάρχης Βαρθολομαῖος  μὲ τὴν συνένοχη σιωπὴ τῶν ἐπισκόπων ὁδηγεῖ τὸν ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαό στὴν παναίρεση τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας!
    Ἀναζητοῦμε ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ποὺ νὰ κηρύξουν στὸν λαό μετάνοια καὶ νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴν κρίση! Θέλουμε ἐπισκόπους μὲ ἁγιότητα, ποὺ νὰ τοὺς ἐκλέγει ὁ Θεός καὶ νὰ τοὺς διαλέγει ὁ λαός. Θέλουμε συγχρόνους μεγάλους πατέρας, ποὺ θὰ ἐφαρμόζουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θέλουμε γενναίους ἐπισκόπους ποὺ νὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ σχόλια τῶν παλιανθρώπων. Θέλουμε ἁγίους ἐπισκόπους γιὰ νὰ συγκρουονται μὲ τὶς σκοτεινές δυνάμεις! ΥΠΑΡΧΟΥΝ; Καὶ ἄν ὑπάρχουν τί φοβοῦνται καὶ δὲν μιλοῦν; Τὸν θάνατο; Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης τὰ ἔβαλε ἀκόμα καὶ μὲ Γερμανούς καὶ Ἰταλοὺς τὴν Κατοχή, Βγῆκαν ἐντάλματα συλλήψεως ἐναντίον του καὶ τί κατάφεραν; Νὰ τὸν ἁγιάσουν στὰ μάτια τοῦ λαοῦ. Ἐκοιμήθη πλήρης ἡμερων, στὴν ἡλικία 104 ἐτῶν, τὸ 2010. Στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή μας καὶ ὄχι στὰ χερια τῶν μασόνων καὶ τῶν ἀθέων.
    Σήμερα κάποιοι ἐπίσκοποι μπῆκαν σαν κλέφτες ἀπὸ τὸ μαντρότοιχο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν θύρα, ἀφοῦ ἡ ἐκλογή τους δὲν ἔγινε μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία· ΨΗΦΩ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ, γιὰ νὰ εἶναι θεόκλητοι καὶ δημόκλητοι. Ἐγιναν ἐπίσκοποι μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν μασονικῶν στοῶν, γι” αὐτὸ καὶ ὑπηρετοῦν τὸ σύστημα!

ΖΗΤEIΤAI ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ!

(Περιοδικὸ «Ἱερὰ Παρακαταθήκη», τ. 16/ Μάρτιος 2007)
Δὲν πρόλαβαν νὰ περάσουν 2 μῆνες ἀπὸ τὴν βδελυρὴ ἐπίσκεψι τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἔχουμε νέες προκλήσεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Κατὰ τὴν ἐπίσκεψί του στὴ Γαλλία μετεῖχε ἑσπερινῆς ἀκολουθίας, στὴν Παναγία τῶν Παρισίων, μετὰ τοῦ Καρδιναλίου τῶν Παρισίων, φορώντας τὸ ὠμοφόριό του. Τὰ ἴδια ἔγιναν καὶ στὸν ἱστορικὸ ναὸ τοῦ Στρασβούργου, ὅπου τὸν ὑποδέχθηκε ὁ καρδινάλιος Ζοζὲφ Ντορέ, ἐνῶ ἀπηύθυνε συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ρωμαιοκαθολικῶν, προτεσταντικῶν, εὐαγγελικῶν καὶ ἀγγλικανικῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Ρωσσίας, τῆς Ρουμανίας καὶ τῆς Ἑλλάδος. Ὅλη ἡ πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν συνόδευσε τὸν Πατριάρχη ἐν πομπῇ μέχρι τὴν ἔξοδο τοῦ ναοῦ, ἐνῶ τὸν συνόδευαν τὰ μεγάλα ἁρμόνια τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ μὲ τὶς χορωδιακὲς ψαλμωδίες του. Ἔχει μπεῖ στὸ ἐκκλησιαστικὸ πρωτόκολλο, πλέον, σὲ κάθε ἐπίσκεψι τοῦ Πάπα τῆς Ἀνατολῆς, νὰ καταπατοῦνται οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν συμπροσευχὴ μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Κι ἐνῶ ἡ κατρακύλα τοῦ Λατινόφρονος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως δὲν ἔχει τέλος οὔτε σταματημό, στὸ περιβάλλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας «φύλλο δὲν κουνιέται». Μιὰ ἀνεξήγητη ἀδράνεια βασιλεύει καὶ μιὰ φοβερὴ ἄπνοια ἐπικρατεῖ. Οὐδὲν κινεῖται. Τὰ πάντα εἶναι νεκρὰ ἢ ναρκωμένα. Οἱ, εἰς «τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ» εὑρισκόμενοι, ἐπίσκοποι ἔχουν ὡς πρότυπό τους τὸν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων (Ἀποκ. 3,1) ὁ ὁποῖος ὄνομα εἶχε ὅτι ζοῦσε ἐνῶ πνευματικὰ ἦταν νεκρός. Φοροῦν τὰ ἐγκόλπια καὶ τοὺς σταυρούς τους, κρατοῦν τὶς ἀρχιερατικὲς ράβδους τους καὶ ὡς «χρυσοστόλιστοι καὶ μιτροφοροῦντες Μῆδοι σατράπες τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντες διάφορες ἄκοσμες καὶ ἐπιτηδευμένες κινήσεις» ἀνέρχονται εἰς τὸν ἐπισκοπικὸν θρόνον. Δύο λέοντες βρίσκονται στὴ βάσι τοῦ δεσποτικοῦ θρόνου, γιὰ νὰ θυμίζουν στοὺς ἀνερχομένους ἐπισκόπους, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι λέοντες, ὄχι πρὸς τοὺς κατωτέρους τους κληρικοὺς καὶ νεωκόρους, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς καὶ ἀθέους καὶ ἰσχυροὺς τοῦ κόσμου τούτου. Πρέπει νὰ εἶναι λέοντες πρὸς τοὺς αἱρετικὰ φρονοῦντες συνεπισκόπους τους, ἀρχιεπισκόπους καὶ πατριάρχες. Κι ὅμως, φωνὴ δὲν ἀκούγεται. Ὄχι βρυχηθμὸς λέοντος, ἀλλὰ οὔτε ὑλάκτισμα κυναρίου. Ὅλοι τους εἶναι ὡς «κύνες ἐνεοί» κατὰ τὸν Ἠσαΐα 56:10 «οἳ οὐ δυνήσονται ὑλακτεῖν», ποιμενικοὶ κύνες ἄφωνοι, ποὺ δὲν γαυγίζουν γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς λύκους καὶ τοὺς ληστές. Λοιπόν, «ἦλθον εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον καὶ οὐκ ἦν ἐπίσκοπος», θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Ἠσαΐας, ἐὰν ἐπισκέπτονταν τὴ Μονὴ Πετράκη, ὅπως ἐπισκέφθηκε παλαιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀναφώνησε «ἦλθον καὶ οὐκ ἦν ἄνθρωπος». Δὲν ὑπάρχει ἐπίσκοπος. Φοβερόν! Οὔτε ἕνας δὲν διαμαρτύρεται γιὰ τὰ τεκταινόμενα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Φωνάζουν γιὰ τὸ νομοσχέδιο περὶ ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης, φωνάζουν ὑπὲρ ἢ κατὰ γιὰ τὸ ποιός ἔχει τὸ πάνω χέρι στὶς «Νέες χῶρες», φωνάζουν γιὰ «ψύλλου ζητήματα», καὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς Ὀρθοδοξίας βασιλεύει «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή». Ὡς ἰχθύες καὶ ὡς βάτραχοι καὶ ὡς λαγωοί. «Ἅγιοι»…σιώπιοι!!! Λοιπόν, ζητεῖται ἐπίσκοπος. Ἐπίσκοπος μὲ ἀνδρικὸ καὶ προφητικὸ φρόνημα. Ἐπίσκοπος μὲ ὀρθόδοξη πίστι. Ἐπίσκοπος εὐαίσθητος στὶς δογματικὲς παρεκκλίσεις. Ἐπίσκοπος ποὺ νὰ τηρῆ τοὺς ὅρκους ποὺ ἔδωσε κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας του. Ἐπίσκοπος ποὺ νὰ ἐλέγξη καὶ νὰ ἐπιτιμήση τοὺς κακοδοξοῦντες ἀρχιερεῖς, ἀρχιεπισκόπους καὶ πατριάρχες. Ἐπίσκοπος ὁ ὁποῖος, ἐφαρμόζοντας τοὺς ἱεροὺς κανόνες, θὰ σταματήση τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων Βαρθολομαίου καὶ Χριστοδούλου. Ἐπίσκοπος μὲ φόβο Θεοῦ καὶ πατερικὴ συνείδησι. Ἂς μὴ φορᾶ μίτρα, ἐγκόλπια, σταυροὺς καὶ ὅλα τὰ συναφῆ τῆς κοσμικῆς αὐτοκρατορικῆς ἀμφιέσεως. Ἂς μὴ εἶναι χρυσοστόλιστος καὶ ἀδαμαντοπλουμιστός. Ἕνα ἁπλὸ ὠμοφόριο ἀρκεῖ. Μόνο νὰ ἔχῃ ἀποστολικὸ ἦθος, ὀρθόδοξο πιστεύω καὶ βίωμα. Θὰ βρεθῆ ἆραγε; Ἂς τὸ ἐλπίσουμε καὶ ἂς προσευχηθοῦμε ἐκτενῶς ὁ Κύριος νὰ μᾶς τὸν χαρίσῃ.

Ὅθεν, ἀδήριτος καὶ ἐπιτακτικὴ εἶναι ἡ ἀνάγκη, ὅπως τὸ Πατριαρχεῖον ἀποφασίσῃ καὶ ἐνεργήσῃ διὰ τὸν ἄμεσον χωρισμὸν Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς.



ΕΚΤΕΝΗ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

Προσβολ κα ετελισμς 
 λων τν γίων

του Παλαιμαχου Αγωνιστου 
π. Ιωαννου Διωτη
 

 
Μὲ ὅσα ἐξοργιστικά, ὑπερβολικά, ἐξωπραγματικά, ὑμνολογικά, δοξολογικά, σκανδαλώδη καὶ φαντασιώδη γράφει καὶ κηρύσσει, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου περὶ τοῦ περιβοήτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, ἐγένετο αἰτία νὰ παρασυρθοῦν μερικοὶ Καθηγηταὶ Θεολογικῶν Σχολῶν, Ἀρχιερεῖς τινες καὶ ἄλλοι Κληρικοί, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προβληθῇ διεθνῶς ὁ αἱρετικὸς καταφρονητὴς τῶν ἱερῶν Κανόνων, τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ τῶν ἱερῶν κειμένων τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Ὁσίων τῆς Ὀρθοδοξίας Σωφρόνιος Σαχάρωφ ὡς κορυφαῖος σύγχρονος θεολόγος καὶ «γιασμένη» ἀσκητικὴ μορφή, ὑπερέχουσα εἰς ἁγιότητα καὶ αὐτῶν τῆς ἐποχῆς μας θαυματουργῶν ἐν ζωῇ ἁγίου Πορφυρίου καὶ ἁγίου Παϊσίου. 
Ἀκόμη, ὁ προβληματικὸς Ἱερομόναχος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἔχει ἁγιογραφηθῆ εἰς παρεκκλήσιον μὲ φωτοστέφανον ἁγίου μεταξὺ ἀνεγνωρισμένων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας.  
 Ἐπίσης διωργανώθη καὶ ἐπίσημον Διορθόδοξον Συνέδριον πρὸς τιμὴν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ, εἰς τὸ ὁποῖον ὡμίλησαν μὲ ὑπερβάλλουσαν τιμητικὴν ἔξαρσιν Ἀρχιερεῖς, Καθηγηταὶ Θεολογικῶν Σχολῶν καὶ ἄλλοι. 
Ὁ δὲ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ὡς εἴδομεν, ἀνεκήρυξε καὶ ἀνεγνώρισεν ὡς «γιον» αὐτὸν τὸν Ἱερομόναχον καὶ κατατάσσει αὐτόν, ἀφρόνως, ἀθεολογήτως καὶ ἀντεκκλησιολογικῶς, μεταξὺ τῶν μεγάλων Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου. 
Εἶναι πρωτοφανὲς καὶ ἄκρως προκλητικὸν τὸ σκάνδαλον τοῦτο τοῦ Ἀρχιερέως Ἱεροθέου Βλάχου, εἰς τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἐπιβληθοῦν αἱ δέουσαι κυρώσεις καὶ διὰ πλῆθος ἄλλων ἀνομημάτων αὐτοῦ.
Τί συμβαίνει λοιπόν; 
Ὑπάρχει πλάνη εἰς τοὺς θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἐκείνους παράγοντας οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν διὰ τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ ἢ μόνον σκοπιμότης διὰ νὰ ἀναγνωρισθῇ ἐπισήμως ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ ὡς διεθνς γιος πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἀδήλων σκοπῶν;
Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει πλανηθῆ, διότι ἡ κοινὴ συνείδησις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος οὐδέποτε ἐδέχθη ὡς γιον τὸν ἐν λόγῳ προβληματικὸν καὶ ἀντιλεγόμενον Ἱερομόναχον.
Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος ἐγένετο ὑπαίτιος προσβολῆς τῶν Προφητῶν, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, τοὺς ὁποίους ἐξομοιώνει, σαφῶς καὶ ῥητῶς, μὲ ἕνα δεινὸν παραβάτην τῶν ἱερῶν Κανόνων, κακόδοξον, φαντασιόπληκτον καὶ ἀκατάστατον ἐν τῷ βίῳ αὐτοῦ Ἱερομόναχον.
 Ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἄλλους Ἁγίους ἀσεβεῖ ὁ Ἐπίσκοπος κ. Ἱερόθεος Βλάχος, ἐπειδὴ κατατάσσει μεταξὺ αὐτῶν τὸν Σωφρόνιον Σαχάρωφ ὡς Μέγαν Ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπειδὴ ἐξεφράσθη, ὡς προεξετέθη, ὅτι: «Ἐὰν π. Σωφρόνιος δν εναι γιος, τότε δν πάρχουν γιοι». 
Ἐμείναμεν λοιπὸν ἀπὸ Ἁγίους, κατὰ τὸν Ἀρχιερέα Ἱερόθεον Βλάχον, ἀφοῦ ὀ Σωφρόνιος Σαχάρωφ δὲν πρόκειται νὰ ἀναγνωρισθῇ ὡς ἅγιος.
Τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τίθεται ἐνώπιον τῆς μεγάλης καὶ ἱστορικῆς εὐθύνης Αὐτοῦ. 
Κατόπιν τῶν ἀποκαλυφθέντων, εἶναι ἀπολύτως βέβαιον ὅτι δὲν θὰ ἀποφασίσῃ τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ.
Δὲν ἀρκεῖ ὅμως μόνον αὐτὸ διὰ τὴν παροῦσαν ἐκρηκτικὴν περίπτωσιν. 
Ἡ ἀντικανονικὴ καὶ σκανδαλώδης μικτ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς τὸ Essex τῆς Ἀγγλίας, τὴν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἀνήκει εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. 
Ὁ δὲ καθαιρετέος ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς αὐτῆς, διὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ἵδρυσιν καὶ λειτουργίαν τῆς παντάπασιν ἀπαραδέκτου Μονῆς του, εἰς τὴν ἀπὸ 20 Ἰουλίου 1989 ἀπαντητικὴν ἐπιστολήν του πρὸς τὸν ἱδρυτὴν καὶ ὑπεύθυνον τῆς ἐν Λονδίνῳ Ἀδελφότητος «ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» κ. Μάριον Ἰ. Πηλαβάκην, γράφει καὶ τὰ ἑξῆς:  
«μες δν ζμεν ν κρυπτ, οδπολελυμένως. Μητέρα χομεν τν μεγάλην το Χριστο κκλησίαν, τις γινώσκει τ μν κα γινώσκεται φμν κα τς φωνς ατς μες κούομεν».
Ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ λοιπὸν τὴν ὅλην εὐθύνην αὐτῆς τῆς συνταρακτικῆς καταστάσεως ἐπιρρίπτει εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. 
Ὅθεν, ἀδήριτος καὶ ἐπιτακτικὴ εἶναι ἡ ἀνάγκη, ὅπως τὸ Πατριαρχεῖον ἀποφασίσῃ καὶ ἐνεργήσῃ διὰ τὸν ἄμεσον χωρισμὸν Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς. 
Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἶναι ὁ θεματοφύλαξ τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἀπαραδέκτως ἀνέχεται ἐπὶ σειρὰν δεκαετιῶν καταπάτησιν καὶ περιφρόνησιν ὑπὸ τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἐλκκλησιαστικῶν Παραδόσεων.

Ο Πάπας ανακοινώνει 

επίσημα τα σχέδιά του 

περί ''μίας παγκόσμιας θρησκείας''

 

 









Αδερφοί εν Χριστώ,
πριν από λίγο έπεσε στην αντίληψή μου το κάτωθι video στο οποίο ο Πάπας προωθεί ανερυθρίαστα πλέον-και με το γνωστό προπέτασμα αγάπης και ομόνοιας-  την μία Παγκόσμια Θρησκεία περιλαμβάνοντας τον βουδισμό, τον ιουδαϊσμό, τον ρωμαιοκαθολικισμό και τον μουσουλμανισμό στους κόλπους της και προφανώς προβάλλονται και εικόνες όπου αλληλοασπάζονται με  τον Βαρθολομαίο. Επίσης,  ανακηρύσσει το 2016 ως έτος του ελέους (;;;;), το οποίο με κάνει και ανατριχιάζω σκεπτόμενη τί διαστροφή πρόκειται να κυριαρχήσει εφεξής....
Αναρωτιέμαι τί περιμένουν  οι φερόμενοι ως ''αντι-οικουμενιστές'' να γίνει για να αποτειχιστούν ....

"Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου", εἶπε κάποτε ὁ Κύριος. Αὐτὴν τὴν κρίση συνειδήσεων, τὴν διεγερτική, μόνο ἡ ἀπομάκρυνση, τὸ ἁγιογραφικὸ "ἐξέλθετε" καὶ "χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγηται" μπορεῖ νὰ φέρει. Θὰ τὸ καταλάβουν;

Το χαρτοπολεμικό αδιέξοδο και το αγιοπατερικό διέξοδο!

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

και οι Αντι-Οικουμενιστὲς ποὺ κρατοῦν τὸ ...Φανάρι!


Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς
=====

Είναι ολοφάνερο πως ο Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος επιχειρεί να παρουσιάσει τον σύγχρονο Παπισμό ως δήθεν «διαφορετικό» από αυτόν του παρελθόντος, πασχίζει να καθαρίσει μια χρονίζουσα, εδώ και χίλια χρόνια «κόπρο του Αυγείου», από την «Αγία Έδρα». Δεν έχει, όμως, τη δύναμη να κάμει την «κάθαρση» μέσω του παπικού «ιερατείου», διότι αυτό βρίσκεται «βουτηγμένο» στη διαφθορά και για τούτο καλεί ιδιωτική «κοσμική» εταιρεία, να «βρει την άκρη» στα αμαρτωλά οικονομικά του «ιερού» κράτους του. Ο ίδιος χαρακτήρισε, σε δημόσια δήλωσή του, την «Κουρία», δηλαδή τους «πρίγκιπες της καθολικής εκκλησίας» και συνεργάτες του, ως διεφθαρμένους, οι οποίοι, το μόνο που επιδιώκουν είναι η δόξα και το χρήμα!
    
Θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ειδήσεις και δημοσιεύματα, τα οποία ειρήσθω, δεν μας χαροποιούν, αλλά μας θλίβουν  βαθύτατα, φανερώνουν το βάθος της κατάπτωσης του Παπισμού. Κι’ αυτό είναι αποτέλεσμα της απογυμνώσεώς του από τη Θεία Χάρη, η Οποία εγκαταλείπει τους πεισματικά εμμένοντας στην αίρεση. Η οικονομικής φύσεως διαφθορά του Παπισμού είναι μέρος της γενικότερης κατάπτωσής του, που οφείλεται στην απόσχισή του από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού και τη συσσώρευση δεκάδων πλανών και κακοδοξιών στη «θεολογία» του. Η απουσία της Θείας Χάριτος από πρόσωπα ή ομάδες προσώπων ενέχει τραγικές συνέπειες γι’ αυτούς, διότι στερούνται τον θείο φωτισμό για να επιτελούν με φόβο Θεού και υψηλό αίσθημα ευθύνης το θέλημα του Θεού. Τα όποια οικονομικά εγκλήματα, σε συνδυασμό με τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας και βίας του Παπισμού, φανερώνουν περίτρανα την απουσία της Χάριτος και των ευλογιών του Θεού και την πλήρη απουσία «εκκλησιαστικότητος» του Βατικανού! Το τραγικότερο δε είναι το γεγονός ότι ενώ συνεχώς βγαίνουν στην δημοσιότητα τέτοια και άλλα παρόμοια σκάνδαλα, οι θιασώτες του Οικουμενισμού, σαν να μην συμβαίνει τίποτε, τρέχουν πυρετωδώς για την «ένωση των εκκλησιών»!

       Σχόλιο: Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικὴ ἀλήθεια, ποὺ δὲν θέλουν νὰ καταλάβουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές:
    Ἂν ἡ Σύναξη τῆς Γατζέας, ὁ Κυθήρων, ὁ Κονίτσης, ὁ Αἰτωλίας, ὁ Ναυπάκτου, ἔστω καὶ ὁ Πειραιῶς καὶ ἱστολόγια ὅπως οἱ "Ἀκτίνες", ὁ "Τελεβάντος" κ.λπ., ἀκολουθοῦσαν ὄχι χαρτοπολεμικῶς, ἀλλὰ πρακτικῶς τὴν ἁγιοπατερική, διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, διέκοπταν τὸ Μνημόσυνό τους, οἱ προσπάθειες καὶ τὰ σχέδια ἐπὶ χάρτου μιᾶς δράκας Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔμεναν χωρὶς ποίμνιο, θὰ κατέρρεαν ἐντὸς μιᾶς νυκτός!
     Διότι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς αὐτοὶ ἔχουν πάρει θέση ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐπηρεάζουν τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐνδιαφέρονται εἰλικρινὰ γιὰ τὸ σπίτι τους, τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἔχουν ὑποκύψει στὰ ἐπισκοποκεντρικὰ διλήμματα, ποὺ μὲ μαεστρία ἔχουν ἐνσπείρει στὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις οἱ Οἰκουμενιστές -νά, ὁ μολυσμός!- καὶ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία ἔτσι ἀνδρώνεται!
   Ἀντὶ νὰ καταφέρουν δυνατὸ ἁγιοπατερικὸ χτύπημα στὸ ἐσβεσμένο καὶ μολύνον τὴν Ὀρθόδοξη ἀτμόσφαιρα μὲ τὴν παναιρετική του αἰθαλομίχλη ΦΑΝΑΡΙ, τὸ συντηροῦν, τὸ διευκολύνουν μὲ τὸν ἰδιόγνωμο πόλεμο ποὺ κάνουν, ὥστε ἀποθρασυνόμενο νὰ ἀλλοιώνει τὶς ἀστήρικτες καὶ ἐκκοσμικευμένες συνειδήσεις, νὰ τὶς προσεταιρίζεται καὶ νὰ τὶς κατευθύνει, ἔστω ὡς ἀδιάφορους πιστούς, μέσα στὸ κλίμα τῆς ἀνοχῆς ποὺ ἡ Νέα Τάξη καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχουν θεμελιώσει.
    Κι ὅμως τὰ ἁγιοπατερικὰ παραδείγματα ὑπάχουν, εἶναι πολλά, εἶναι ἐδῶ καὶ δείχνουν τὸ δρόμο. Π.χ.: Ἐλάχιστο καιρὸ διέδιδαν τὴν αἵρεσή τους ὁ  Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος καὶ ἡ φατρία του (ὅπως τώρα κάνουν -ὄχι γιὰ λίγα χρόνια, ἀλλὰ ἐπὶ δεκαετίες- οἱ Φαναριῶτες καὶ σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος μὲ τὴν δική του φατρία) καὶ οἱ λαϊκοί, οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ ἀρχιμανδρῖτες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀποτειχίστηκαν!
   "Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου", εἶπε κάποτε ὁ Κύριος. Αὐτὴν τὴν κρίση συνειδήσεων, τὴν διεγερτική, μόνο ἡ ἀπομάκρυνση, τὸ ἁγιογραφικὸ "ἐξέλθετε" καὶ "χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγηται" μπορεῖ νὰ φέρει.
     Θὰ τὸ καταλάβουν;

"Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ἵνα ὁ λόγος ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπε· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν ῾Ησαΐας· τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῇ καρδίᾳ καὶ ἐπιστραφῶσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς. ταῦτα εἶπεν ῾Ησαΐας ὅτε εἶδε τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ. ὅμως μέντοι καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται· ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ" (Ἰω. 12, 37-43).

ΙΔΟΥ ποιον επικαλειται, ο παρακοιμωμενος του Ιεροθεου Βλαχου παπαΘωμας Βαμβινης, ως υποστηρικτη του βαναυσου καταπατητου των Ιερων Κανονων Σωφρονιου Σαχαρωφ. Τον Δαιμονισμενο ΣΑΤΑΝΑΣΙΟ Γιεφτιτς.

ΙΔΟΥ ποιον επικαλειται, ο παρακοιμωμενος του Ιεροθεου Βλαχου παπαΘωμας Βαμβινης, ως υποστηρικτη του βαναυσου καταπατητου των Ιερων Κανονων Σωφρονιου Σαχαρωφ.


Τον Δαιμονισμενο ΣΑΤΑΝΑΣΙΟ Γιεφτιτς.



Ο απλους και ανυποδητος ....κοντορεβυθουλης, μητροπολιτης Ρασκας Αγιωτατος ΑΡΤΕΜΙΟΣ το μοναδικο πιστο και αφοσιωμενο τεκνο του Αγιου Ποποβιτς.

του Μοναχού Παΐσιου Καρεώτη




Οι ετεροι δυο δουρειοι ιπποι της Ορθοδοξιας και χυδαιοι υβριστες του Αγιου Ιουστινου Ποποβιτς, ο Αμφιλοχιος Ραντοβιτς και ο  Ειρηναιος Μπουλοβιτς.


Το απαισιο εκτρωμα ...αγγελοις και ανθρωποις ο ασεβης ημιπαραφρων ΣΑΤΑΝΑΣΙΟΣ Γιεφτιτς, που ο Σωτηρικος ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ Μεσογαιας και Λαυρεωτικης Νικολαος Χατζηνικολαου επλεξε το εγκωμιον και τον περιεγραψε γελοιποιωντας τον, ως ....σαλον!!! (θα τα δημοσιευσουμε συντομα).
Φίλος αγαπητός εκ Σερβίας με προέτρεψε να παρευρεθούμε στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και στην Θεία Λειτουργία της μνήμης του. Μέσα μου υπήρχε...υλικό, και έτσι η φωτιά άναψε. Θυμήθηκα τη ζωή και τα του Αγίου, την υπομονή και την σταθερότητά του στην ομολογία του Χριστού, την μαρτυρία του μέσα σε μία γενέα άπιστη και διεστραμμένη.
Με την φωτιά αυτή μέσα μου, παρακίνησα και δύο αδερφούς Αγιορείτας Ιερομονάχους, οι οποίοι και αυτοί άναψαν, ως φιλάγιοι και ευλαβώς έχοντες προς τον Άγιον. Έτσι ξεκινήσαμε, και Τετάρτη πετάξαμε για Βελιγράδι, όπου μας περίμενε ο φίλος εκ Σερβίας για να μας μεταφέρει στο Βάλιεβο. Εκεί μας περίμενε ευγενικώς και ο επίσκοπος Α…, ο νεοεκλεγείς ως Α…, αλλά λόγω μεγάλης καθυστερήσεως του αεροπλάνου, έφυγε, αλλά μας μήνυσε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι του Πατριαρχείου, και ότι έδωσε εντολή στην αυριανή Θεία Λειτουργία να λειτουργήσει και ο π. Α… στη Ιερά Μονή Τσέλιε. Θαύμασα, άνωθεν, την φυσική ωραιότητα του Βελιγραδίου, η οποία παραμένει μία βιώσιμη πόλις, πνιγμένη στο πράσινο, και ελπίζω οι ρυθμοί αναπτύξεως να μην την φέρουν προς την ασφυξία του τσιμέντου.

 


Φθάσαμε στο Βάλιεβο για διανυκτέρευση, και μαζί με μας έφθασαν και περί τις 10 ευλαβέστατες μοναχές από το Μαυροβούνι, με την ηγουμένη Αγγελίνα. Όλοι, φιλοξενούμενοι του αγαπητού φίλου. Μας συγκίνησε η φιλοξενία και η ευλάβεια όλων των μελών της οικογένειας. Εδώ ακούσαμε τα πρώτα απαγορευτικά, ότι ο επίσκοπος Γιέφτιτς ήθελε να είναι παρόντες μόνο οι δικοί του. Εμείς σχολιάσαμε, ότι από την ώρα που είναι Άγιος ο π. Ιουστίνος, ανήκει στην εκκλησία, και δεν είναι ιδιωτική υπόθεση κανενός. Ο τοπικός επίσκοπος έχει τον πρώτο λόγο και όλοι ακολουθούμε. Έτσι δεν δώσαμε σημασία στις αιθέριες απαγορεύσεις.
 


Το πρωί ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το μοναστήρι, το Τσέλιε, που τιμάται στους Αγίους Αρχαγγέλους, το οποίο από άσημο έγινε διάσημο χάρη στον Αγ. Ιουστίνο. Φθάσαμε, και μαζί μας έφθασαν και άλλοι ευλαβείς ρασοφόροι. Πηγαίναμε προς τον τάφο του Αγίου και εκεί ακούσαμε τις πρώτες φωνές διαμαρτυρίας, υπό του επιθυμούντος να έχει ως ιδιοκτησία τον Άγιο, και μακάρι να του έμοιαζε στο ελάχιστο ως “γνήσιος” αυτοτιτλοφορούμενος υιός και διάδοχος. Δεν δώσαμε σημασία και περάσαμε στο ναό για την Θ. Λειτουργία. Εκεί ο επίσκοπος Α… γνώρισε τον π. Α… και περιχαρής του πρότεινε, να λειτουργήσει. Μία πρόσκληση εις διπλούν. Μαινόμενος εισήλθε στο Ιερό ο επίσκοπος Γιέφτιτς, για να εμποδίσει να λειτουργήσει ο π. Α… διότι αυτός δεν τον είχε στο πρόγραμμά του, και δεν τον ενδιέφεραν οι εντολές εκ του Πατριαρχείου.
 


Τότε με πολλή ευγένεια του λέει ο επίσκοπος Α…, “θέλεις να ξεφορέσω και εγώ, και να φύγω;”. Έκανε πίσω ο ταραχοποιός, και λέει “καλά! να λειτουργήσει και μετά να φύγει”. Παρών ήταν και ο επιτόπιος επίσκοπος Μ…, μία φυσιογνωμία απλή και ειρηνική. Ο επίσκοπος Γιέφτιτς, παραβλέποντας την Ηγουμένη της Μονής και τον επιτόπιο επίσκοπο είχε καλέσει τους δικούς του, ως ειδικούς στις εκταφές και στο τυπικό των ανακομιδών. Η απορία μου όμως είναι, αφού ήταν τόσο έμπειρος ο ειδικός, γιατί μέτεπειτα μόλις άνοιξε το φέρετρο του Αγίου και φάνηκαν τα Άγια οστά, τον έπιασε ένα τρέμουλο στο χέρι, και αμέσως βγήκε από τον λάκκο. Απορίες δυσεπίλυτες. Η Θ. Λειτουργία, μέσα σε ένα αργοσύντομο ρυθμό προχώρησε μεγαλοπρεπώς, και έφθασε στο τέλος. Εν τω μεταξύ έφθασε και άλλος λαός και ρασοφόροι. Με το μάτι, τους αρίθμησα γύρω στους 60 – 70 ανθρώπους. Λίγο πριν την απόλυση, βγήκαν οι λειτουργούντες προς τον τάφο του Αγίου, έκαναν δέηση, και εισήλθαν στον ναό. Στη συνέχεια θα άρχιζαν την εκταφή.Με συγκίνησαν τα δάκρυα μερικών Σέρβων ρασοφόρων πάνω στον τάφο του Αγίου, και πολλών λαικών, οι οποίοι βουρκωμένοι, σιγόψαλλαν το απολυτίκιο του Αγίου.
 


Μαζεύτηκαν γύρω από τον τάφο του Αγίου, και ο εφησυχάζων επίσκοπος Γιέφτιτς, άρχισε να ταράζει την κατανυκτική ατμόσφαιρα, που είχε δημιουργηθεί. Φώναζε και έδιωχνε ρασοφόρους, μοναχούς και μοναχές, μιλώντας στην γλώσσα τους, και δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Ρώτησα και μου είπαν ότι έλεγε: “ Όλοι να πάτε στην εκκλησία μέσα, φύγετε από εδώ”. Ήθελε να μείνει με τους δικούς του. Άσχημη συμπεριφορά έδειξε σε έναν Ηγούμενο Σέρβο, από διπλανό Μοναστήρι, που ήξερε τον Άγιο. Με αγριότητα αποπήρε τον π. Βασίλειο Κρόουλινγκ, παλαιό Αγιορειτη, συγκύπτον γεροντάκι, που με τους δύο υποτακτικούς του είχε έρθει με ευλάβεια στον Άγιο, γι’ αυτή την σημαντική στιγμή.
 


Δίπλα μου, ο π. Μ… μου λέει, πάμε λίγο πέρα, και ξαναρχόμαστε, να βλέπουμε εκ του μακρόθεν. Πράγματι καθίσαμε από την άλλη μεριά του ναού. Καθυστέρησαν στην εκταφή, διότι είχε ένα πλαινό τσιμέντο, είχε αρκετές ρίζες δένδρων, που εμπόδιζαν το σκάψιμο. Φάνηκε πόλυ αργότερα μία λαμαρίνα στο σχήμα του φέρετρου, που την είχαν βάλει πολύ μετά και έτσι προστατεύτηκε το φέρετρο να μην διαλυθεί. Έσκαψαν γύρω – γύρω να ξεκαθαρίσει ο όγκος του φέρετρου.
 


Εμφανίσθηκαν διάφορα οστά πατέρων εκτός του φέρετρου. Φαίνεται ότι ήταν κοινό κοιμητήριο, και στην ταφή του Αγίου ῍εσκαψαν λίγο, και πάνω σε άλλα λείψανα παλαιών μοναχών έβαλαν το φέρετρο του Αγίου.
 


Καθώς ο προσκεκλημένος ειδικός, ο π. Σ…, ήταν μέσα στο λάκκο του τάφου, και έβλεπε με την ιατρό τα υπόλοιπα λείψανα, όλοι – οι εγγύς και οι μακράν – είμασταν αφοσιωμένοι και με αγωνία να δούμε το άνοιγμα του φέρετρου και την εμφάνιση του Αγίου λειψάνου. Λόγο χαλαρότητος των μέτρων είχα πλησιάσει λίγο κοντά, και άκουσα τον “ειδικό”, να σιγοψυθιρίζει στον επίσκοπο Γιέφτιτς, “διώξτους – διώξτους”. Τότε άρχισαν ξανά οι φωνές, προς όλους ακόμα και στις μοναχές της Μονής. Τραβήχτηκα στην άκρη, και πήγα λίγο πίσω προς τον μαντρότοιχο, και έκανα κομποσχοίνι στον Άγιο. Αφού έδιωξε αρκετούς, με πήρε το μάτι του, και φώναξε δυνατά: “Γέροντα, Γέροντα φύγε, φύγε από εδώ”. Σηκώνω το χέρι μου και του δείχνω το κομποσχοίνι, μπας και καταλάβει ότι είναι ώρα προσευχής. Αυτός όμως δεν κατάλαβε τίποτα, και όταν ήρθε προς το μέρος μου αγριεμένος, του λέω: “ Αυτό που κάνεις είναι θέλημα Θεού;”, και δίνοντάς μου μία δυνατή σπρωξιά με το χέρι του, μου λέει: “ άιντε και εσύ, και το θέλημα του Θεού”. Βέβαια, σε ανθρώπινο επίπεδο, με πολλή άνεση, ενθυμούμενος τον παλαιό άνθρωπο, θα μπορούσα να απαντήσω, αλλά με κυρίευσε μία λύπη. Μία λύπη γία την κατάντια του επισκοπικού αξιώματος. Γεύθηκα έναν από τους πολλούς καρπούς της “Ζηζιουλικής θεωρίας” περί επισκόπου.




Ενώ ο Αγ. Ιγνάτιος παρουσιάζει ως κέντρο της τοπικής εκκλησίας, έναν χριστοφόρο επίσκοπο, αγωνιζόμενο στις αρετές του Χριστού, με νηστεία και προσευχή, φωτίζοντας το ποίμνιό του, ο επίσκοπος Ζηζιούλας παρουσιάζει ως κέντρο της εκκλησίας, έναν ρασοφόρο “καριερίστα”, που αγωνίζεται με τις γνωριμίες του να γίνει δεσπότης, να έχει τους αυλικούς του, ξένος με το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού, και όλοι να σκύβουν μπροστά του, για κάτι που έχει, χωρίς αυτός να το έχει γευθεί ποτέ του, κάνοντας μόνον τα λειτουργικά καθήκοντά του. Ένας δηλαδή πραγματικά “δεσπότης”. Αλλ’ αυτός όμως δεν φωτίζει την εκκλησία, την ταράζει. Κάνω αυτό το σχόλιο, γιατί άκουσα εγκωμιαστικά λόγια για την θεωρία του επισκόπου Ζηζιούλα, από χείλη ρασοφόρων στη Σερβία, σε όλες τις διαβαθμίσείς του κλήρου.
 


Πήγα πιο πέρα κοντά στον π. Μ…, σκεπτόμενος, λυπούμενος και συγκρίνοντας τον Άγιο Ιουστίνο με τον αυτοτιτλοφορούμενο διάδοχό του. Μέτα από αρκετή ώρα, αντιληφθήκαμε ότι έφθασε η ώρα να αποκαλυφθεί το φέρετρο, και δειλά – δειλά πλησιάσαμε. Όλοι ήταν αφοσιωμένοι, και ο καθένας έλεγε την δική του σκέψη για το τι πρέπει να γίνει. Έβγαλαν το καπάκι και φάνηκε όλος ο σκελετός του Αγίου. Κάναμε τον σταυρό μας, και επικαλεσθήκαμε την χάρη του. Πολλοί σιγόψελναν το απολυτίκιό του, και ο π. Α… έψαλε το Χριστός Ανέστη. Μού έκανε εντύπωση όταν αποκαλύφθηκαν τα ευλογημένα λείψανα, ο επίσκοπος Γιέφτιτς έφυγε και πήγε πιο μακρυά. Επικρατούσε μία ελπίδα ότι ο Άγιος θα ήταν αδιάφθορος. Ο Άγιος Θεός δεν το ευλόγησε αυτό, και καλύτερα, διότι άλλο να αυτοπαρουσιάζεσαι “διάδοχος” ενός αδιαφθόρου λειψάνου, και άλλο, απλώς Αγίων λειψάνων. Ο καλός Θεός, οικονομεί τα πάντα προς το συμφέρον διά όσους έχουν νούν Χριστού και όχι νούν θορυβούμενον. Ο ειδικός, παραλίγο με μία κίνησή του να διασκόρπιζε τα οστά του Αγίου. Φώναξε τότε ο π. Μ… και τους πρότεινε να ανασηκώσουν ελαφρά το ράσο, περνώντας ένα άσπρο σεντόνι από κάτω, και έτσι όλος ο σκελετός να μεταφερθεί άφοβα. Μετά πολλά, έβγαλαν από το φέρετρο τα οστά, και άρχισαν πιο πέρα να τα πλένουν, και μετά να τα συναρμολογούν με την σειρά, στην καινούργια λάρνακα, σκαλιστή και ζωγραφισμένη, όπου θα έμενε ο Άγιος.




Άρχισε πάλι τις φωνές ο επίσκοπος Γιέφτιτς, αλλά πλέον απομακρυνθήκαμε μόνοι μας, γιατί είδαμε αυτό που επιθυμούσαμε. Πολλοί μπήκαν στην εκκλησία, και κάνανε παράκληση. Άλλοι δειλά – δειλά, κοίταζαν από μακρυά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ένα παλικάρι, που δεν μπορούσε να μπεί στο Μοναστήρι, γιατί ο επίσκοπος Γιέφτιτς, είχε φρουρά να μην εισέλθει άλλος κανείς στην Μονή. Αυτός ο νέος καθόταν κάτω από ένα δένδρο, προσευχόμενος, και έβλεπε από μακρυά, έξω από τα τείχη. Επί ώρες τον παρακολουθούσα, και θαύμασα την καρτερία και την πίστη του στον Άγιο.
Όταν πλέον είχε τελειώσει ο καθαρισμός των Ιερών λειψάνων, παρακαλέσαμε έστω να προσκυνήσουμε την κάρα του Αγίου, αλλά όλοι φοβόντουσαν τον ταραχοποιό και μας είπαν: “κάντε υπομονή, το Σάββατο στη συνοδική Θ. Λειτουργία, στη μνήμη του Αγίου, θα μπορέσετε να προσκυνήσετε”. Μετά από κάποια ώρα, φύγαμε και επιστρέψαμε στο Βελιγράδι, όπου μας περίμενε στο Πατριαρχείο, ο επίσκοπος Α… . Η αβραμιαία φιλοξενία του και η ευγένεια της καρδιάς του, απάλυνε την πικρή γεύση του επισκόπου Γιέφτιτς, που είχαμε. Αυτός, όμως, που μας συγκίνησε με την ευγένειά του, ήταν ο επιχώριος επίσκοπος Μ…, ο οποίος την άλλη μέρα όταν μας είδε στο Πατριαρχείο, αμέσως μετά λύπης, μας ζήτησε συγγνώμη, για την συμπεριφορά και την αγένεια, του εφησυχάζοντος ταραχοποιού.

 


Η Παρασκευή πέρασε, με επισκέψεις μέσα στο Βελιγράδι. Το Σάββατο πρωί – πρωί ξεκινήσαμε για τη Μονή του Τσέλιε, με ισχυρή νεροποντή. Ο καιρός ήταν βαρύς και περιμέναμε ο κόσμος να είναι λιγοστός. Μόλις όμως προσπεράσαμε το Βάλιεβο, η ουρά των αυτοκινήτων πύκνωσε. Λεωφορεία μεγάλα και πλήθος ιδιωτικών αυτοκινήτων κατευθυνόντουσαν προς τη Μονή. Πολλά είχαν έλθει από την Ελλάδα. Κοντά στη Μονή είδαμε και πολλούς οδοιπόρους. Μερικοί κουβαλούσαν σταυρούς και εικόνες του Αγίου. Φθάσαμε στη Μονή, η οποία ήταν μισογεμάτη από κόσμο. Όλοι με ομπρέλλες, κάτω από την βροχή. Σε λίγο έφθασαν οι ιεράρχες, και στη συνέχεια ο Πατριάρχης. Η εξέδρα που θα γινόταν η Θ. Λειτουργία ήταν ήδη έτοιμη. Ο λαός σε μεγάλη ουρά, είχε αρχίσει να προσκυνάει τον Άγιο.
Ετοιμάσθηκαν και άρχισε η Θ. Λειτουργία. Ήσαν ιεράρχες και ιερείς από όλες τις ορθόδοξες χώρες, συναγμένοι από την μνήμη του Αγ. Ιουστίνου, και επιζητούντες την χάρη του. Ο λαός, είχε γεμίσει ασφυκτικά τον περίβολο της Μονής σχηματίζοντας μία θάλασσα από ομπρέλλες. Ήταν μία πολυχρωμία, μέσα σε πράσινο πλαίσιο και πλούσια βροχή.
Η έκφραση αυτή της αγάπης του λαού προς τον Άγιο με συγκίνησε πολύ και με δίδαξε πολλά.
   


Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας λιτάνεψαν την λάρνακα του Αγίου προς τον νέο ναό, ο οποίος όταν τελειώσει θα αφιερωθεί στη μνήμη του. Τότε μπορούσαμε και εμείς μετά από μία τριήμερη καθυστέρηση, να εισέλθουμε στο ναό των Αγίων Αρχαγγέλων και να προσκυνήσουμε επιτέλους τα χαριτόβρυτα λείψανα του ομολογητού Αγίου Ιουστίνου.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Δεν μελετησαμε τις απαντησεις του επιστρατευμενου Ιεροθεοκατεβατου Θωμα Βαμβινη αντι του ιδιου του Ιεροθεου ως ωφειλε, στην κριτικη του Παλαιμαχου Αγωνιστου πατρος Ιωαννου Διωτη. Χθες ειδαμε να δημοσιευουν τα γνωστα Αγγλοαιγυπτιοαραβικα Χαμινικα Ιστολογια, μια δημοσιευσι των 3 υπερασπιστων του Σαχαρωφ, εκ των οποιων οι δυο ειναι οι γνωστοι ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ. Ενας ο Αρχιαιρεσιαρχης Βαρθολομαιος με τις Πανθρησκειακες εξαλλοτητες και παραφροσυνες του, ο οποιος μαλιστα δεν αναφερει τιποτα απολυτως για την μικτη συγκατοικησι μοναχων και μοναζουσων(ο Θεος να τις καμη!!!), στο τρελλοκομειο μοναστηρι του Εσσεξ. Και ο ετερος ο Σατανασιος Γιεφτιτς - οπως προσφωνειται ευρυτατα στην Σερβια - ειναι βεβαιοτατα και εμφανεστατα ΗΜΙΠΑΡΑΦΡΩΝ, οπως και εμεις τον γνωρισαμε σε ημεριδα μονης της Μακεδονιας που κατεπληξε τους παντας με τις ..αρλουμπες του και τις εξαλλοτητες του - αλλα και με οσα εξαλλα και τραμπουκικα διεπραξε κατα την ανακομιδη των λειψανων του Αγιου Ιουστινου Ποποβιτς και ελαβαν γνωσι αυτων και πολλοι Αγιορειτες πατερες που παρεστησαν στην ανακομιδη και κατεγραψαν τις πρωτοφανεις ασχημιες του. Τετοιους υποστηρικτας εχει ο Σωφρονιος Σαχαρωφ και βγαλτε τα συμπερασματα σας.


O BOYΔΙΣΤΗΣ "θεολογος του ακτιστου φωτος" Σωφρονιος Σαχαρωφ.

του Βυζαντινολογου κ. Μαριου Πηλαβακη




ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Δεν μελετησαμε τις απαντησεις του επιστρατευμενου Ιεροθεοκατεβατου Θωμα Βαμβινη αντι του ιδιου του Ιεροθεου ως ωφειλε, στην κριτικη του Παλαιμαχου Αγωνιστου πατρος Ιωαννου Διωτη. Χθες ειδαμε να δημοσιευουν τα γνωστα Αγγλοαιγυπτιοαραβικα Χαμινικα Ιστολογια, μια δημοσιευσι των 3 υπερασπιστων του Σαχαρωφ, εκ των οποιων οι δυο ειναι οι γνωστοι ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ. 
Ενας ο Αρχιαιρεσιαρχης Βαρθολομαιος με τις Πανθρησκειακες εξαλλοτητες και παραφροσυνες του, ο οποιος μαλιστα δεν αναφερει τιποτα απολυτως για την μικτη συγκατοικησι μοναχων και μοναζουσων(ο Θεος να τις καμη!!!), στο τρελλοκομειο μοναστηρι του Εσσεξ. 
Και ο ετερος ο Σατανασιος Γιεφτιτς - οπως προσφωνειται ευρυτατα στην Σερβια - ειναι βεβαιοτατα και εμφανεστατα ΗΜΙΠΑΡΑΦΡΩΝ, οπως και εμεις τον γνωρισαμε σε ημεριδα μονης της Μακεδονιας που κατεπληξε τους παντας με τις ..αρλουμπες του και τις εξαλλοτητες του -  αλλα και με οσα εξαλλα και τραμπουκικα διεπραξε κατα την ανακομιδη των λειψανων του Αγιου Ιουστινου Ποποβιτς και ελαβαν γνωσι αυτων και πολλοι Αγιορειτες πατερες που παρεστησαν στην ανακομιδη και κατεγραψαν τις πρωτοφανεις ασχημιες του. Τετοιους υποστηρικτας εχει ο Σωφρονιος Σαχαρωφ και βγαλτε τα συμπερασματα σας.   

=================

Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς:
«Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματιστικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου «Οψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι» καὶ τοῦ βιβλίου «Περὶ προσευχῆς». Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα «ἀλλά». Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποῦ ἀμφισβητοῦνταν. Ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὅρος τιμᾶ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιο. Τὸ πνεῦμα μαγείας ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικυρωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σὲ σημεῖο νὰ τιμοῦν τοὺς Φραγκισκανούς, τοὺς Καθαρούς, τὴν μητέρα-Τερέζα καὶ ἄλλους» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).

    Συμφώνως μὲ τὸν ἀρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, ὁ ὁποῖος ὡς καὶ ὁ γέροντάς του, συζεῖ εἰς τὸ Ἔσσεξ μὲ 20 «μοναχάς» (Ἡμερολόγιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, 2008, σ. 351), ὁ γ. Σωφρόνιος εἶχεν τὰς πρώτας ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου φωτός: «κατὰ τὴν τρυφερὴν παιδικὴν ἡλικίαν» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία, «Το ἄκτιστο φῶς στὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου» Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 191 (2008): 27).Στοιχειώδης γνῶσις τῆς περὶ Ἀκτίστου Φωτὸς διδασκαλίας πάντων τῶν Ἁγίων Πάτερων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσιώπηση τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φῶς αὐτὸ ἀφήνει εἰς τοὺς μετόχους Του δύο ἀνεξίτηλα καὶ παντελῶς ἀνεξάλειπτα μόνιμα ἀποτελέσματα: α) ἀναμαρτησία ἐν ἔργῳ, λόγῳ καὶ διανοίᾳ καὶ β) γνώση τῶν παρόντων, παρελθόντων καὶ μελλόντων πραγμάτων κάθε ἀνθρώπου κάθε ἐποχῆς.(προφητικὸν χάρισμα).
    Εἰς ἡλικίαν ὅμως 20 ἐτῶν, δηλ. τὸ 1916, ὁ Σαχάρωφ ἔγινε βουδιστής, διατελέσας εἰς τὴν μυαρὰν αὐτὴν θρησκείαν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σ. 62-63). Ὁ ἱερομ. Νικόλαος Σαχάρωφ, συγγενὴς τοῦ γ. Σωφρονίου ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς συζεῖ μὲ τὰς 20 «μοναχάς» τοῦ Ἔσσεξ, γράφει ὅτι ὁ γ. Σωφρόνιος ἀνῆκεν εἰς ὁμάδα Ρώσων στοχαστῶν «ποὺ κοίταζαν πέρα ἀπὸ τὴν «ἐκκλησιαστικὴ παράδοση» συνηγορώντας ὑπὲρ μίας πολύπλευρης πνευματικῆς ἐλευθερίας. Αὐτὴ ἡ εὐρύτητα καὶ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς σκέψης παρέσχε στὸν γ. Σωφρόνιο τὸ ἀναγκαῖο ὑπόβαθρο «τόλμης» προκειμένου νὰ στραφεῖ σὲ μὴ χριστιανικὲς θρησκευτικὲς παραδόσεις» (Νικολάου Σαχάρωφ, Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, Ἀθήνα: Ἐν πλῶ, 2007, σ. 24).
Ἡ χάρις ὅμως τοῦ «οὐρανίου φωτὸς» ἐπισκιάζει πάλι τὸν γ. Σοφρώνιο τὸ 1924 ὅταν πλέον εὐρίσκετο εἰς Παρισίους ἐργαζόμενος ὡς ζωγράφος. «Παρέμεινε, δέ, μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες» (Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 27).

    Ἀφοῦ ὅμως εἰς ἡλικίαν 20 ἐτῶν δήλ. τὸ 1916 ὁ Σαχάρωφ εἶχε γίνει βουδιστὴς εἰς τὴν Μόσχαν!!! καὶ παρέμεινεν βουδιστὴς ἐπὶ 8 ἔτη ἤτοι μέχρι τὸ 1924, ἄρα κατὰ τὴν ἴδιαν αὐτὴν περίοδον ποὺ ἦτο βουδιστὴς εὐρισκόμενος πλέον εἰς τοὺς Παρισίους, συμφώνως μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ ἀρχιμ. Ζαχάρου εἶδε καὶ τὸ οὐράνιο φῶς τὸ ὁποῖον «παρέμεινε μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες»!!! (Ὡς ἀνωτ., 27). Τὸ 1925 ἐγγράφεται ὡς σπουδαστὴς εἰς τὸ τότε νεοϊδρυθὲν Ὀρθόδοξον Θεολογικὸν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Μεταξὺ τῶν καθηγητῶν του ὑπῆρξε καὶ ὁ αἱρετικὸς ἱερεὺς Μπουλγκάκωφ. Αὐτὸς τὸν ἐπηρέασεν οὕτως ὥστε, χωρὶς φόβο Θεοῦ, νὰ βλασφημῇ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, γράφοντας, ἀργότερον, εἰς ὥριμον πλέον ἡλικίαν: «Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος ἀποκτοῦν τὴν ὑπόσταση τους κενώνοντας τὸ καθένα τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δώσει "χῶρο" στὸ ἄλλο. Ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν Τριαδικῶν προσώπων εἶναι μία ἀένναη κένωση, ἕνας αἰώνιος Σταυρὸς» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αὐτὴν τὴν μεταφορὰν τῆς σταυρικῆς κενώσεως εἰς τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν ἑνὸς ἑκάστου τῶν Τριῶν Ἄκτιστων Προσώπων τῆς Τριάδος, οὔτε αὐτὸς ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν θὰ ἐτολμοῦσεν ποτὲ νὰ διανοηθῆ.
    Τὸ 1925 ὁ Σαχάρωφ μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔγινε μοναχὸς εἰς τὸ ρωσικὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ὅπου ἐπὶ πέντε ἔτη, χωρὶς γέροντα, παρ’ ὅλον ποὺ ὁ γ. Σιλουανὸς ἔμενε εἰς τὸν ἴδιον τόπον, «ἀντλοῦσε μυστικὰ βιώματα ἀπὸ τά… δικά του»!!! (Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, σ. 31).

Αυτη ειναι η ΑΝΑΛΑΜΠΗ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Δειτε τους Φραγκους ηγετες της Δυσεως και τους δικους μας τους ....ανεπροκοπους που δεν εχουν σχεσι με τον Θεο, ουτε με την Πατριδα, παρα μονο τους ενδιαφερει η τσεπη τους και η καθε προσωπικη τους επικαρπια. Και ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ. Και τι να πρωτοσυγκρινετε;Και δοξαστε το Θεο.

Αυτη ειναι η ΑΝΑΛΑΜΠΗ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Δειτε τους Φραγκους ηγετες της Δυσεως και τους δικους μας τους ....ανεπροκοπους που δεν εχουν σχεσι με τον Θεο, ουτε με την Πατριδα, παρα μονο τους ενδιαφερει η τσεπη τους και η καθε προσωπικη τους επικαρπια.
Και ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ.
Και τι να πρωτοσυγκρινετε;
Και δοξαστε το Θεο.


ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Ημεις οι Ορθοδοξοι εχουμε πρωτα την Αγια Γραφη, δευτερους τους Αγιους Πατερες και μετα τους Ιερους Κανονες. «Ὅτι δεῖ τοὺς τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτας, ἐν πάσῃ μὲν ἡμέρᾳ, ἐξαιρέτως δὲ ἐν ταῖς Kυριακαῖς, πάντα τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν ἐκδιδάσκειν τοὺς τῆς εὐσεβείας λόγους, ἐκ τῆς Θείας Γραφῆς ἀναλεγομένους τὰ τῆς ἀληθείας νοήματά τε, καὶ κρίματα, καὶ μη παρεκβαίνοντας τους ηδη τεθεντας ορους, ή την εκ των Θεοφορων Πατερων παραδοσιν. Aλλα και ει Γραφικος ανακινηθειη λογος, μη αλλως τουτον ερμηνευετωσαν, ή ως αν οι της εκκλησιας Φωστηρες και Διδασκαλοι, δια των οικειων συγγραμματων παρεθεντο· και μαλλον εν τουτοις ευδοκιμειτωσαν, ή λογους οικειους συνταττοντες· ἵνα μή, έστιν ὅτε, πρὸς τοῦτο ἀπόρως ἔχοντες, ἀποπίπτοιεν τοῦ προσήκοντος. διὰ γὰρ τῆς τῶν προειρημένων Πατέρων διδασκαλίας, οἱ λαοὶ ἐν γνώσει γινόμενοι τῶν τε σπουδαίων καὶ αἱρετῶν, καὶ τῶν ἀσυμφόρων καὶ ἀποβλήτων, τὸν βίον μεταρρυθμίζουσι πρὸς τὸ βέλτιον, καὶ τῷ τῆς ἀγνοίας οὐχ ἁλίσκονται πάθει, ἀλλὰ προσέχοντες τῇ διδασκαλίᾳ, ἑαυτοὺς πρὸς τὸ μὴ κακῶς παθεῖν παραθήγουσι, καὶ φόβῳ τῶν ἐπηρτημένων τιμωριῶν τὴν σωτηρίαν ἑαυτοῖς ἐξεργάζονται». (Κανόνας ΙΘ ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος).


      

Ἡ Βίβλος ἢ Ἁγία Γραφὴ ἢ Κανών, δηλαδὴ ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη, εἶναι τὸ σύνολο τῶν θεοπνεύστων βιβλίων, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡ πηγὴ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν ὡς πηγὴ τῆς θρησκείας των καὶ οἱ Ἰουδαῖοι, χωρὶς φυσικὰ νὰ τὴ λὲν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐφ’ ὅσον δὲν δέχονται κάποια Καινὴ Διαθήκη· τὴ λὲν χωρὶς ἑνιαῖο ὄνομα «Νόμος Προφῆται καὶ Γραφαὶ» (Τωρὰ Νεμπιὶμ οὐ Κεθουβίμ). εἶναι δὲ ἡ «Π. Διαθήκη» τους αὐτὴ καὶ στὸ κείμενο φθαρμένη μετὰ τὸ 135 μ.Χ. σὲ τόσο μεγάλο βαθμό, ποὺ δὲν εἶναι πλέον ἡ θεόπνευστη Βίβλος, ἀλλὰ κατ’ οὐσίαν ἕνα ἄλλο βιβλίο. Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, Ἰουδαῖοι μαζὶ μὲ τοὺς προτεστάντες καὶ τοὺς ἀγγλικανούς, καὶ παπικοὶ ἔχουν τρεῖς διαφορετικοὺς καταλόγους τῶν βιβλίων τοῦ Κανόνος.
       Τὸν κατάλογο τοῦ Κανόνος τῆς Χριστιανικῆς ἐκκλησίας συνέταξε τὸ 367 μετὰ ἀπὸ ἔρευνα ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας κατ’ ἀνάθεσι καὶ ἐντολὴ καὶ ὡς πληρεξούσιος σ’ αὐτὸ τῆς Α’ οἰκουμενικῆς συνόδου. ἡ σύνοδος ἀνέθεσε στὸν ἑκάστοτε ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας νὰ γράφῃ καὶ νὰ στέλνῃ κάθε χρόνο καὶ γιὰ πάντα μιὰ ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ πρὸς ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς οἰκουμένης, στὴν ὁποία πρῶτον νὰ προσδιορίζῃ τὴν ἡμερομηνία τοῦ πάσχα τοῦ ἑπομένου ἔτους καὶ δεύτερον νὰ σχολιάζῃ σ’ αὐτὴ τὰ κύρια ζητήματα πίστεως καὶ ὁμολογίας ποὺ εἶχαν ἀνακύψῃ στὴ χριστιανικὴ οἰκουμένη κατὰ τὸ προηγούμενο ἔτος. ἔτσι κατὰ τὰ ἔτη 326-328 τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, ποὺ λεγόταν ἑορταστικὴ ἐπιστολή, ἔγραφε ὁ Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας, κατὰ δὲ τὰ ἔτη 329 - 373 ὁ Μ. Ἀθανάσιος. στὴν Ἑορταστικὴ Ἐπιστολή του ΛΘ’ τοῦ ἔτους 367 ὁ Ἀθανάσιος ἔδωσε τὸν κατάλογο τοῦ Κανόνος, τὸν ὁποῖο δέχεται ἡ Χριστιανικὴ ἐκκλησία.
      Οἱ Ἰουδαῖοι δέχονται ἕναν κατάλογο τοῦ Κανόνος, τῆς Π. Διαθήκης μόνο βέβαια, ὁ ὁποῖος εἶναι συντεταγμένος ἀπὸ ἄγνωστο σχολιαστὴ ἀνάμεσα στὰ ἔτη 700 καὶ 1350 καὶ ἀνευρίσκεται στὴ Σπουδὴ (Ταλμοὺδ) καὶ ἀκριβέστερα στὰ Σχόλια (Γεμαρὰ) τῆς Δευτερώσεως (Μισνά), στὴν πραγματεία Ἐσχάτη θύρα (Μπαμπὰ μπαθρά, 14b - 15a), ἀνάγεται δὲ κατὰ τὴ γνώμη μου στὰ ἔτη 120-135 μ.Χ., στὸ διαβόητο ῥαββῖνο Συμεὼν μπὲν Ἀκιβά.
        Οἱ προτεστάντες ὅλοι καὶ οἱ ἀγγλικανοὶ μαζὶ δέχονται τὸν ὄψιμο αὐτὸ ἰουδαϊκὸ κατάλογο τοῦ Κανόνος, τὸν ὁποῖο διατυπώνουν ῥητῶς καὶ πλήρως στὴ δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ζυρίχης τὴ συντεταγμένη κατὰ τὸ ἔτος 1545.
       Οἱ παπικοὶ δέχονται δικό τους κατάλογο τοῦ Κανόνος, ποὺ εἶναι «ἀλάθητο» δῆθεν δόγμα (decretum) τοῦ πάπα Ῥώμης Παύλου Γ’, τὸ ὁποῖο ἐκφωνήθηκε καὶ δημοσιεύτηκε στὶς 8 - 4 - 1546 στὴν κατ’ αὐτοὺς ἐν Τριδέντῳ «οἰκουμενική» τους σύνοδο τοῦ ἔτους ἐκείνου, κατὰ τὴν δ’ συνεδρία.
       Ἀνάμεσα στοὺς τρεῖς καταλόγους (ἐκκλησιαστικό, ἰουδαϊκὸ -προτεσταντικό, παπικό,) ἐκτὸς ἀπὸ τὴ διαφορὰ στὰ βιβλία, ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη ἐξ ἴσου οὐσιώδης διαφορά, τὴν ὁποία δὲν ἀντιλήφθηκαν ποτὲ μέχρι σήμερα οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς εἰδήμονες (βιβλικοὶ καθηγηταὶ θεολογικῶν σχολῶν κλπ.). ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι ὅτι ὁ μὲν Μ. Ἀθανάσιος καὶ μαζί του ἡ ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ἐκκλησία φρονοῦν ὅτι ἡ συλλογὴ τῶν θεοπνεύστων βιβλίων τοῦ Κανόνος προκύπτει ὄχι ἀπὸ κάποια κριτικὴ εἰκασία καὶ ἐκτίμησι ὁποιουδήποτε μεταγενεστέρου τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη παράδοσί της ἀπὸ χέρι σὲ χέρι ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους μέχρι ἐμᾶς, ἡ ὁποία παράδοσι ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς ἀντικείμενο ἱστορικῆς καὶ γραμματολογικῆς μόνο ἐξετάσεως καὶ ὄχι δογματικῆς ἀποφάσεως, οἱ δὲ ἄλλοι, Ίουδαῖοι προτεστάντες ἀγγλικανοὶ καὶ παπικοί, φρονοῦν ὅτι ὁ κατάλογος προκύπτει ἀπὸ κριτικὴ εἰκασία κι ἐκτίμησι τῶν εἰδικῶν ποὺ τὸν συνέταξαν —αὐτοὶ δηλαδὴ κρίνουν κι ἀποφασίζουν τί εἶναι θεόπνευστο καὶ τί ὄχι— ἢ ἀπὸ τὴν «ἀλάθητη» δῆθεν δογματικὴ ἔμπνευσι τοῦ πάπα τῆς Ῥώμης ποὺ ἔγραψε τὸ σχετικὸ «ἀλάθητο» δῆθεν δέκρετό του. ὁ Ἀθανάσιος στηρίζεται στοὺς πρὸ Χριστοῦ Ἰσραηλῖτες ἐξωβιβλικοὺς συγγραφεῖς καὶ στοὺς πρὸ αὐτοῦ Χριστιανοὺς ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς καὶ μάλιστα στὸ Μελίτωνα Σάρδεων (160 μ.Χ.), ὁ Ἀκιβὰ κι ὁ πάπας Ῥώμης στὴν προσωπική τους «θεοπνευστία», καὶ οἱ προτεστάντες καὶ ἀγγλικανοὶ στὸ μεταχριστιανικὸ ἰουδαϊκὸ κατάλογο.
        Παραθέτω τὸν κατάλογο τῆς Χριστιανικῆς ἐκκλησίας στὸ πρωτότυπο κείμενο τοῦ Μ. Ἀθανασίου, καὶ μεταφράζω τὸν μὲν ἰουδαϊκὸ κατάλογο ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ μέσῳ ἀγγλικῆς —τοὺς τίτλους τῶν βιβλίων κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο ἑβραϊκὸ κείμενο τῆς Ταλμούδ—, τὸν δὲ προτεσταντικὸ ἀπὸ τὸ πρωτότυπο λατινικό του κείμενο, καὶ τὸν παπικὸ ἐπίσης ἀπὸ τὸ πρωτότυπο λατινικό του κείμενο. οἱ τέσσερες κατάλογοι ἔχουν ὡς ἀκολούθως.


  1.     ΛΘ’ Ἑορταστικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου

        Ἔστι τοίνυν τῆς μὲν Παλαιᾶς Διαθήκης βιβλία τῷ ἀριθμῷ τὰ πάντα εἴκοσι δύο· τοσαῦτα γὰρ ὡς ἤκουσα καὶ τὰ στοιχεῖα τὰ παρ’ Ἑβραίοις εἶναι παραδέδοται· τῇ δὲ τάξει καὶ τῷ ὀνόματί ἐστιν ἕκαστον οὕτω· πρῶτον Γένεσις, εἶτα Ἔξοδος, εἶτα Λευϊτικόν, καὶ μετὰ τοῦτο Ἀριθμοί, καὶ λοιπὸν τὸ Δευτερονόμιον· ἑξῆς δὲ τούτοις ἐστὶν Ἰησοῦς τε ὁ τοῦ Ναυή, καὶ Κριταί, καὶ μετὰ τοῦτο ἡ Ῥούθ· καὶ πάλιν ἑξῆς Βασιλειῶν τέσσαρα βιβλία, καὶ τούτων τὸ μὲν πρῶτον καὶ δεύτερον εἰς ἓν βιβλίον ἀριθμεῖται, τὸ δὲ τρίτον καὶ τέταρτον ὁμοίως εἰς ἕν· μετὰ δὲ ταῦτα Παραλειπόμενα πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοίως εἰς ἓν βιβλίον πάλιν ἀριθμούμενα· εἶτα Ἔσδρας πρῶτον καὶ δεύτερον ὁμοίως εἰς ἕν· μετὰ δὲ ταῦτα βίβλος Ψαλμῶν, καὶ ἑξῆς Παροιμίαι, εἶτα Ἐκκλησιαστής, καὶ Ἆσμα ᾀσμάτων· πρὸς τούτοις ἐστὶ καὶ Ἰώβ· καὶ λοιπὸν Προφῆται, οἱ μὲν Δώδεκα εἰς ἓν βιβλίον ἀριθμούμενοι, εἶτα Ἠσαΐας, Ἰερεμίας καὶ σὺν αὐτῷ Βαροὺχ Θρῆνοι Ἐπιστολή, καὶ μετ’ αὐτὸν Ἰεζεκιήλ, καὶ Δανιήλ. ἄχρι τούτων τὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἵσταται. τὰ δὲ τῆς Καινῆς πάλιν οὐκ ὀκνητέον εἰπεῖν· ἔστι γὰρ ταῦτα· Εὐαγγέλια τέσσαρα, κατὰ Ματθαῖον, κατὰ Μάρκον, κατὰ Λουκᾶν, κατὰ Ἰωάννην· εἶτα μετὰ ταῦτα Πράξεις ἀποστόλων, καὶ Ἐπιστολαὶ καθολικαὶ καλούμεναι τῶν ἀποστόλων ἑπτὰ οὕτως· Ἰακώβου μὲν μία, Πέτρου δὲ δύο, εἶτα Ἰωάννου τρεῖς, καὶ μετὰ ταύτας Ἰούδα μία· πρὸς τούτοις Παύλου ἀποστόλου εἰσὶν Ἐπιστολαὶ δεκατέσσαρες τῇ τάξει γραφόμεναι οὕτω· πρώτη πρὸς Ῥωμαίους, εἶτα πρὸς Κορινθίους δύο, καὶ μετὰ ταύτας πρὸς Γαλάτας, καὶ ἑξῆς πρὸς Ἐφεσίους, εἶτα πρὸς Φιλιππησίους, καὶ πρὸς Κολοσσαεῖς, καὶ μετὰ ταύτας πρὸς Θεσσαλονικεῖς δύο, καὶ ἡ πρὸς Ἑβραίους, καὶ εὐθὺς πρὸς μὲν Τιμόθεον δύο, πρὸς δὲ Τίτον μία, καὶ τελευταία ἡ πρὸς Φιλήμονα μία· καὶ πάλιν Ἰωάννου Ἀποκάλυψις.
        Ταῦτα πηγαὶ τοῦ σωτηρίου, ὥστε τὸν διψῶντα ἐμφορεῖσθαι τῶν ἐν τούτοις λογίων· ἐν τούτοις μόνοις τὸ τῆς εὐσεβείας διδασκαλεῖον εὐαγγελίζεται. μηδεὶς τούτοις ἐπιβαλλέτω, μηδὲ τούτων ἀφαιρείσθω τι. περὶ δὲ τούτων ὁ Κύριος Σαδδουκαίους μὲν ἐδυσώπει λέγων Πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς Γραφάς, τοῖς δὲ Ἰουδαίοις παρῄνει Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφάς, ὅτι αὗταί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ.
(Ἐκδίδω τὸ κείμενο ἀπὸ 24 ἀρχαῖα χειρόγραφα. βλ. καὶ PG 26,176 - 180· ΒΕΠ 33,76 - 77· Πηδάλιον, 583 - 5).


  2.Ταλμουδικὸς ῥαββινικὸς κατάλογος

           Οἱ ῥαββῖνοι μᾶς δίδαξαν· Ἡ τάξι τῶν Προφητῶν εἶναι· Ἰησοῦς τοῦ Ναυή, Κριταί, Σαμουήλ, Βασιλεῖς, Ἰερεμίας, Ἰεζεκιήλ, Ἠσαΐας, καὶ οἱ Δώδεκα μικροὶ Προφῆτες. ἂς τὸ ἐξετάσουμε αὐτό. ὁ Ὠσηὲ προηγεῖται, καθὼς εἶναι γραμμένο· Ἀρχὴ λόγου Κυρίου εἰς Ὠσηέ (Ὠσ 1,2). μίλησε ὅμως ὁ θεὸς πρῶτα στὸν Ὠσηέ; δὲν ὑπῆρξαν πολλοὶ προφῆτες ἀνάμεσα στὸ Μωϋσῆ καὶ στὸν Ὠσηέ; ὁ ῥαββὶ Ἰωχανὰν ὅμως ἔχει ἐξηγήσει ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς τέσσερες προφῆτες ποὺ προφήτευσαν κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα εἶναι Ὠσηέ, Ἠσαΐας, Ἀμώς, Μιχαίας· ἔτσι δὲν πρέπει νὰ προηγῆται ὁ Ὠσηέ; διότι ἡ Προφητεία του εἶναι <ἐγ>γεγραμμένη (=συγκαταχωρισμένη) μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγαῖον Ζαχαρίαν καὶ Μαλαχίαν, οἱ δὲ Ἀγγαῖος Ζαχαρίας καὶ Μαλαχίας καταχωρίστηκαν στὸ τέλος τῶν Προφητῶν κι αὐτὸς συγκαταριθμήθηκε μαζί τους. γιατί ὅμως <ἐγ>γράφτηκε χωριστὰ καὶ τοποθετήθηκε πρῶτος; διότι τὸ βιβλίο αὐτὸ εἶναι τόσο μικρό, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χαθῇ. ἂς κάνουμε κι ἄλλη ἐξέτασι. ὁ Ἠσαΐας προηγήθηκε τοῦ Ἰερεμίου καὶ τοῦ Ἰεζεκιήλ. τότε γιατί δὲν τοποθετήθηκε πρῶτος ὁ Ἠσαΐας; ἐπειδὴ τὸ βιβλίο τῶν Βασιλέων τελειώνει μὲ μιὰ ἐξιστόρησι τῆς καταστροφῆς, κι ὁ Ἰερεμίας μιλάει γιὰ τὴν καταστροφὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, ὁ Ἰεζεκιὴλ ἀρχίζει μὲ τὴν καταστροφὴ καὶ τελειώνει μὲ παρηγορία, κι ὁ Ἠσαΐας εἶναι γεμάτος παρηγορία· ἔτσι ταξινομοῦμε συναπτὲς τὴν καταστροφὴ μετὰ τὴν καταστροφὴ καὶ τὴν παρηγορία μετὰ τὴν παρηγορία.
      Ἡ τάξι τῶν Γραφῶν (Κτυβὶμ = Κιταπίων) εἶναι· Ῥούθ, βιβλίο τῶν Ψαλμῶν, Ἰώβ, Παροιμίαι, Ἐκκλησιαστής, Ἆσμα ᾀσμάτων, Θρῆνοι, Δανιήλ, καὶ ὁ κύλινδρος τῆς Ἐσθήρ, Ἔσδρας, καὶ Χρονικά. τώρα ἐφ’ ὅσον ὁ Ἰὼβ ἔζησε στὶς ἡμέρες τοῦ Μωϋσέως, δὲν θἄπρεπε νὰ προηγῆται τὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ; δὲν ἀρχίζουμε ἀπὸ διήγησι θλίψεων. μὰ καὶ ἡ Ῥοὺθ εἶναι μιὰ διήγησι θλίψεων. εἶναι ὅμως, ὅπως εἶπε κι ὁ ῥαββὶ Ἰωχανάν, μιὰ θλῖψι μὲ τέλος εὐτυχές. καὶ γιατί ὠνομάστηκε Ῥούθ; ἐπειδὴ ἀπ’ αὐτὴ προῆλθε ὁ Δαυΐδ ποὺ κατακλείει τὸ ἅγιο αὐτὸ βιβλίο, γιὰ νὰ εὐλογῆται μὲ ὕμνους καὶ μὲ αἴνους.
      Ποιός <ἐν>έγραψε τὶς Ἅγιες Γραφές; ὁ Μωϋσῆς <ἐν>έγραψε τὸ βιβλίο του καὶ τὸ ἐδάφιο τοῦ Βαλαὰμ καὶ τὸν Ἰώβ. ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυὴ <ἐν>έγραψε τὸ φερώνυμο βιβλίο καὶ ὀχτὼ στίχους τῆς Πεντατεύχου. ὁ Σαμουὴλ <ἐν>έγραψε τὸ φερώνυμο βιβλίο καὶ τὸ βιβλίο τῶν Κριτῶν καὶ τὴ Ῥούθ. ὁ Δαυΐδ <ἐν>έγραψε τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν συμπεριλαμβάνοντας μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο τῶν ἀρχαιοτέρων Ἀδάμ, Μελχισεδέκ, Ἀβραάμ, Μωϋσέως, Αἰμάν, Ἰδιθούν, Ἀσάφ, καὶ τῶν τριῶν υἱῶν Κορέ. ὁ Ἰερεμίας ἐν<έγραψε> τὸ φερώνυμο βιβλίο, τὸ βιβλίο τῶν Βασιλέων, καὶ τοὺς Θρήνους. ὁ Ἐζεκίας καὶ οἱ φίλοι του <ἐν>έγραψαν τὸν Ἠσαΐα, τὶς Παροιμίες, τὸ Ἆσμα ᾀσμάτων, καὶ τὸν Ἐκκλησιαστή. οἱ ἄνδρες τοῦ μεγάλου Συνεδρίου <ἐν>έγραψαν τὸν Ἰεζεκιήλ, τοὺς Δώδεκα μικροὺς Προφῆτες, τὸ Δανιήλ, καὶ τὸν κύλινδρο τῆς Ἐσθήρ. ὁ Ἔσδρας <ἐν>έγραψε τὸ φερώνυμο βιβλίο καὶ τὶς γενεαλογίες τοῦ βιβλίου τῶν Χρονικῶν μέχρι τὴν ἐποχή του. αὐτὸ τὸ βεβαιώνει ἡ γνώμη τῶν ῥαββίνων, διότι ὁ ῥαββὶ Ἰούδας εἶπε ἐξ ὀνόματος ῥαββίνου· Ὁ Ἔσδρας δὲν ἄφησε τὴ Βαβυλῶνα, γιὰ ν’ ἀνεβῇ στὴ γῆ τοῦ Ἰσραήλ, ἕως ὅτου <ἐν>έγραψε τὴ γενεαλογία του. ποιός λοιπὸν τὸ τελείωσε αὐτό ; ὁ Νεεμίας ὁ γιὸς τοῦ Ἀχαλίου.
Σπουδή, Ποινικά, Ἐσχάτη θύρα, 14b-15a (=Tαλμοὺδ (Γεμαρά), Νετζικίν, Μπαμπὰ μπαθρά, 14b-15a)
Ἐκδόσεις: L. Goldshmidt, Berlin-Wien 1925 (ἑβραϊστὶ-γερμανιστὶ)
                   Ι. Epstein, London (ἀγγλιστί).


3. Ὁμολογία προτεσταντικῆς ἐκκλησίας τῆς Ζυρίχης τοῦ 1545 πραγματεία 2
  Βιβλία τῆς κανονικῆς Γραφῆς

         Ἡ κανονικὴ αὐτὴ Γραφὴ περιλήφθηκε στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη. τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι· Μωϋσέως Πεντάτευχος, βιβλίο Ἰοσουέ, καὶ Κριτῶν, Ῥούθ, δυὸ βιβλία Σαμουήλ, κι ἄλλα τόσα Βασιλέων, δυὸ ἐπίσης βιβλία Χρονικῶν, κι ἄλλα τόσα Ἔσδρα καὶ Νεεμίου, βιβλίο Ἐσθήρ. σ’ αὐτὰ δὲ προσθέτουμε τὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ, τὸ Ψαλτήριον, καὶ τὰ τρία βιβλία τοῦ Σολομῶντος, δηλαδὴ Παροιμίες, Ἐκκλησιαστή, καὶ Ἄσματα· καὶ Τέσσερες μείζονες Προφῆτες καὶ Δώδεκα ἐλάσσονες.
        Ὅσα ὅμως ἀπαριθμοῦνται ἔξω ἀπ’ αὐτὸ τὸν Κανόνα, ὅπως εἶναι ὁ Τωβίας, ἡ Ἰουδίθ, καὶ μερικὰ ἄλλα, νομίζουμε ὅτι δὲν παραδίδονται καθόλου γιὰ νὰ τἄχουμε ὡς ἴσης αὐθεντίας μὲ τὰ πρῶτα ἐκεῖνα οὔτε ὡς τοῦ ἰδίου σεβασμοῦ. δὲν τὰ καταδικάζουμε ὅμως οὔτε τ’ ἀπορρίπτουμε. διότι διαβάστηκαν κάποτε ἐπ’ ἐκκλησίας καὶ διαβάζονται μέχρι σήμερα. ὅταν διαβάζωνται σωστὰ καὶ μὲ σύνεσι, ἀποφέρουν στὴν ἐκκλησία τὸν καρπό τους. διότι ἂν καὶ φαίνονται ὅτι δὲν συμφωνοῦν σὲ ὅλα μὲ τὰ προηγούμενα βιβλία, πρέπει νὰ ἐξηγοῦνται καὶ ν’ ἀναπτύσσωνται σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο (norma) ἐκείνων.
        Στὴ δὲ Καινὴ Διαθήκη μετροῦμε τὰ ἑξῆς βιβλία. Εὐαγγέλιον Ματθαίου, Μάρκου, Λουκᾶ, καὶ Πράξεις ἀποστόλων γραμμένες ἀπὸ τὸν ἴδιο, καὶ Ἰωάννου Εὐαγγέλιον· καὶ δεκατέσσερες Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου, κι ἑφτὰ τῶν ἄλλων ἀποστόλων, μαζὶ μὲ τὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὴν ὁποία ἔδωσε στὸν ἀπόστολο καὶ εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη.
Orthodoxa Tigurinae ecclesiae, tract. 2, Tiguri 1545 (ἐκκλησία τῆς Ζυρίχης).
*
Πρβλ. Μüller E.F.K., Die Bekenntnisschriften der reformirten Kirche, Leipzig 1903, σ. 155 (παραλείπεται ὁ πανομοιότυπος κατάλογος ἀντι- καθιστάμενος μὲ ἀποσιωπητικά).
       Ἡ κανονικὴ αὐτὴ Γραφὴ περιλήφθηκε στὴν Παλαιἀ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη. τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι· Μωϋσέως   Πεντάτευχος…………………… 
       Ὅσα ὅμως ἀπαριθμοῦνται ἔξω ἀπ’ αὐτὸ τὸν Κανόνα, ὅπως εἶναι ὁ Τωβίας, ἡ Ιουδίθ, καὶ μερικὰ ἄλλα, νομίζουμε ὅτι δὲν παραδίδονται καθόλου γιὰ νὰ τἄχουμε ὡς ἴσης αὐθεντίας μὲ τὰ πρῶτα ἐκεῖνα ἢ ὡς τοῦ ἰδίου σεβασμοῦ. δὲν τὰ καταδικάζουμε ὅμως οὔτε τ’ ἀπορρίπτουμε. διότι διαβάστηκαν κάποτε ἐπ’ ἐκκλησίας καὶ διαβάζονται μέχρι σήμερα. ὅταν διαβάζωνται σωστὰ καὶ μὲ σύνεσι, ἀποφέρουν στὴν ἐκκλησία τὸν καρπό τους.

   
4.Παπικὴ σύνοδος Τριδέντου (8 - Ἀπριλίου – 1546)
Παπικὸ δέκρετο γιὰ τὶς κανονικὲς Γραφὲς
δημοσιευμένο στὴν τετάρτη συνεδρία

         Ἡ ἁγιωτάτη οἰκουμενικὴ καὶ γενικὴ σύνοδος τοῦ Τριδέντου……………………,
ἀκολουθώντας τὰ παραδείγματα τῶν ὀρθοδόξων πατέρων, δέχεται καὶ σέβεται μὲ ἴση εὐλάβεια καὶ ἴσο σεβασμὸ ὅλα τὰ βιβλία τόσο τῆς Παλαιᾶς ὅσο καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀφοῦ συγγραφεὺς καὶ τῶν δύο εἶναι ὁ ἕνας θεός, καθὼς καὶ τὶς παραδόσεις, ποὺ ἀφοροῦν τόσο στὴν πίστι ὅσο καὶ στὰ ἤθη, σὰν διδαγμένες εἴτε αὐτοπροσώπως ἀπὸ τὸ Χριστὸ εἴτε κι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιο καὶ φυλαγμένες στὴν καθολικὴ ἐκκλησία μὲ τὴ συνεχῆ διαδοχή. τὸν δὲ πίνακα τῶν Ἁγίων Βιβλίων ἔκρινε ὅτι πρέπει νὰ τὸν καταγράψῃ σ’ αὐτὸ ἐδῶ τὸ δέκρετο, γιὰ νὰ μὴν μπορῇ ν’ ἀμφιβάλλῃ κανεὶς ποιά εἶναι αὐτὰ ποὺ δέχεται ἡ ἴδια ἡ σύνοδος. εἶναι λοιπὸν τὰ γραμμένα ἀμέσως παρακάτω.
       Τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πέντε βιβλία τοῦ Μωϋσέως, ἤτοι Γένεσις, Ἔξοδος, Λευϊτικόν, Ἀριθμοί, Δευτερονόμιον, Ἰοσουέ, Κριτῶν, Ῥούθ, Βασιλέων τέσσερα, Παραλειπομένων δύο, τὸ πρῶτο τοῦ Ἔσδρα, καὶ τὸ δεύτερο ποὺ λέγεται Νεεμίας, Τωβίας, Ἰουδίθ, Ἐσθήρ, Ἰώβ, Ψαλτήριον δαυϊτικὸν τῶν ἑκατὸν πενήντα ψαλμῶν, Παραβολαί, Ἐκκλησιαστής, Ἆσμα ᾀσμάτων, Σοφία, Ἐκκλησιαστικός, Ἠσαΐας, Ἰερεμίας μαζὶ μὲ τὸν Βαρούχ, Ἰεζεκιήλ, Δανιήλ, Δώδεκα Προφῆτες ἐλάσσονες, ἤτοι Ὠσηέ, Ἰωήλ, Ἀμώς, Ἀβδίας, Ἰωνᾶς, Μιχαίας, Ναούμ, Ἀβακούκ, Σοφονίας, Ἀγγαῖος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας, δύο Μακκαβαίων πρῶτο καὶ δεύτερο.
        Τῆς Καινῆς Διαθήκης τέσσερα Εὐαγγέλια, κατὰ Ματθαῖον, Μάρκον, Λουκᾶν, καὶ Ἰωάννην, Πράξεις τῶν ἀποστόλων γραμμένες ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, δεκατέσσερες Ἐπιστολαὶ τοῦ μακαρίου ἀποστόλου Παύλου, ἤτοι πρὸς Ῥωμαίους, πρὸς Κορινθίους δύο, πρὸς Γαλάτας, πρὸς Ἐφεσίους, πρὸς Φιλιππησίους, πρὸς Κολοσσαεῖς, πρὸς Θεσσαλονικεῖς δύο, πρὸς Τιμόθεον δύο, πρὸς Τίτον, πρὸς Φιλήμονα, πρὸς Ἑβραίους, τοῦ ἀποστόλου Πέτρου δύο, τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου τρεῖς, τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου μία, τοῦ ἀποστόλου Ἰούδα μία, καὶ Ἀποκάλυψις τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου.
                  Mansi 33, 22
* * *
           Ὁ Μ. Ἀθανάσιος, καὶ μαζί του ἡ ἀρχαία ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ὡς «Ἔσδραν πρῶτον καὶ δεύτερον» ἐννοεῖ τὰ βιβλία ποὺ φέρονται στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις ὡς Β’ Ἔσδρας καὶ Νεεμίας· καὶ ὡς «Ἰερεμίου Ἐπιστολὴν» ἐννοεῖ, ὅπως ἀνακάλυψα, τὸ κείμενο τὸ ὁποῖο στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις φέρεται ὡς Ἰερεμίου κεφάλαια 36 - 38 καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι ἀνεξάρτητο βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰερεμίου, ἡ Ἐπιστολή του, σφηνωμένη μεταγενεστέρως στὴ θέσι ποὺ βρίσκεται· δὲν ἐννοεῖ τὸ ἰουδαϊκὸ ἀλεξανδρινὸ κείμενο τοῦ Α’ π.Χ. αἰῶνος, ποὺ φέρεται ὡς «Ἐπιστολὴ Ἰερεμίου» καὶ εἶναι γραμμένο γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ ἀπὸ ἄγνωστο Ἰουδαῖο ποὺ δὲν γνώριζε τὴν ἑβραϊκή. στὴν ἀνακάλυψί μου αὺτὴ μὲ ὡδήγησαν ἀφ’ ἑνὸς ἡ πίστι μου καὶ ἡ ἀγάπη μου στὴ Βίβλο καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἐμπιστοσύνη μου στὴν ἱερὰ παράδοσι τῆς ἐκκλησίας· ἐννοῶ τὴν ἱερὰ ἀποστολικὴ καὶ ἀρχικὴ παράδοσι καὶ ὄχι τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων (Μθ 15, 1-20), τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἀπορρίπτει ὡς κάτι τὸ βδελυρό. τὸ συμπέρασμά μου γιὰ τὴ γνήσια Ἰερεμίου Ἐπιστολὴ εἶναι συμπέρασμα γραμματολογικὸ καὶ ἱστορικό, βγαλμένο μὲ τὸν τρόπο ποὺ συμπέραιναν ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ οἱ ἄλλοι τέτοιοι ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, καὶ ὄχι κατὰ τὸν ἰουδαϊκὸ προτεσταντικὸ καὶ παπικὸ φακιρικὸ τρόπο τῶν «κριτικῶν» καὶ δογματικῶν ἐκτιμήσεων, μὲ τὸν ὁποῖο «συμπεραίνουν», δηλαδὴ παπαγαλίζουν ἐδῶ καὶ 200 χρόνια, καὶ οἱ «βιβλικοὶ» καθηγηταὶ τῶν θεολογικῶν σχολῶν, αὐτὰ τὰ ἄκαρπα δένδρα.
      Οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ προτεστάντες παρεκκλίνουν ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὀ Κανόνα κατὰ δύο βιβλία· δὲν ἔχουν τὸν Βαροὺχ καὶ προσθέτουν τὴν Ἐσθήρ. οἱ παπικοὶ παρεκκλίνουν κατὰ δώδεκα βιβλία· προσθέτουν τὰ βιβλία Τωβίτ, Ἰουδίθ, Ἐσθήρ, Α’ Μακκαβαίων, Β’ Μακκαβαίων, Σοφία Σολομῶντος, Σοφία Σιραχίδου (Ἐκκλησιαστικός), «Ἐπιστολὴ Ἰερεμίου» (νόθο), ποὺ τὴν ἔχουν κολλημένη στὸ Βαρούχ, καὶ Σωσάννα, Ὕμνο τῶν τριῶν παίδων, Βήλ, καὶ Δράκων, ποὺ τὰ ἔχουν σφηνωμένα ἢ κολλημένα στὸ γνήσιο βιβλίο τοῦ Δανιήλ.
      Μετὰ τὸ 1830 στὴν ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ἐκκλησία οἱ διάφοροι ἐκδότες καὶ ἔμποροι τῆς Βίβλου ἐπέβαλαν σιωπηρῶς τὸν παπικὸ κατάλογο τοῦ Κανόνος γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο. ἡ ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ἐκκλησία μετὰ τὴν ἐμφάνισι τῆς τυπογραφίας δὲν ἔχει δική της Π. Διαθήκη, ὅπως ἔχουν οἱ παπικοὶ οἱ προτεστάντες οἱ ἀγγλικανοὶ κι οἱ Ἰουδαῖοι, ἀλλὰ τὴν παίρνει ὡς κείμενο μὲν ἀπὸ τοὺς προτεστάντες ὡς συλλογὴ βιβλίων δὲ ἀπὸ τοὺς παπικούς. μέχρι μάλιστα τὸ 1904 δὲν εἶχε οὔτε Κ. Διαθήκη δική της, ἀλλὰ τὴν ἔπαιρνε ἀπὸ τοὺς προτεστάντες. τὸ 1904 ἐξέδωκε τὴν Κ. Διαθήκη τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἀπὸ ἀρχαῖα ἐπίλεκτα χειρόγραφα ὁ σεμνὸς Β. Ἀντωνιάδης.
       Ἀσφαλῶς τὸ ὅτι οἱ ἐκδότες καὶ οἱ ἔμποροι πλασσάρουν στὴν ἐκκλησία τὴν Π. Διαθήκη ὡς συλλογὴ βιβλίων παίρνοντάς την ἀπὸ τοὺς παπικοὺς δὲν σημαίνει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Κανὼν τῆς ἐκκλησίας. ὁ Κανὼν τῆς ἐκκλησίας εἶναι αὐτὸς τὸν ὁποῖο προσδιώρισε ὁ Μ. Ἀθανάσιος ὡς ἐντεταλμένος τῆς Α’ οἰκουμενικῆς συνόδου καὶ εἶχε ἡ ἐκκλησία μέχρι τὸ 1830. κι αὐτὴν ἐννοῶ κι ἐγὼ ὅταν λέω «Βίβλος». ὅσο γιὰ τὸ αὐθεντικὸ κείμενο τῆς Βίβλου, τὸ ἔχουν μόνο οἱ ἑλληνόγλωσσοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου. οἱ παπικοὶ καὶ οἱ προτεστάντες καὶ οἱ ἀγγλικανοὶ καὶ οἱ μὴ ἑλληνόγλωσσοι ὀρθόδοξοι ἀντὶ γιὰ Βίβλο ἔχουν ὡς Π. Διαθήκη μὲν τὸ ῥαββινικὸ σκεύασμα, ὡς Κ. Διαθήκη δὲ μιὰ κακὴ μετάφρασι, τὴ λεγόμενη λατινικὴ βουλγάτα, καμωμένη ἀπὸ τὸν Ἱερώνυμο τὸν Δ’ αἰῶνα καὶ περασμένη τὸ ΙF’ αἰῶνα τόσο στὶς πέντε μητρικὲς προτεσταντικὲς μεταφράσεις, γερμανικὴ γαλλικὴ ἱσπανικὴ ἰταλικὴ ἀγγλική, ὅσο καὶ δι’ αὐτῶν σ’ ὅλες τὶς μεταφράσεις τῆς γῆς, καὶ ὄχι ἀκριβῶς τὴ Βίβλο.
    Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωσι ἡ ὀρθοδοξία δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸ ποιός ἔχει ἢ δὲν ἔχει στὸ δοχεῖο του σκουπίδια παραδόσεων τῶν πρεσβυτέρων (Μθ 15, 2-3), ἀλλ’ ἀπὸ τὸ ποιός μέσα σ’ αὐτὸ μαζὶ μὲ τὰ λίγα ἢ πολλὰ τέτοια σκουπίδια του ἔχει καὶ τὴ Βίβλο ἀκέραιη ἀναυξομοίωτη καὶ αὐθεντική. ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού, ὅταν τὰ σκουπίδια σαρωθοῦν, θὰ μείνῃ μὲ τὸ γνήσιο θησαυρὸ τοῦ Κυρίου στὸ χέρι; ἐκεῖνος εἶναι ἀπὸ τώρα κιόλας ὁ ὀρθόδοξος· ὁ ἔχων τὸν Κανόνα τῆς Βίβλου. οἱ ἄλλοι εἶναι τόσο Χριστιανοὶ ὅσο εἶναι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ μουσουλμάνοι. κριτήριο τῆς ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ Κανὼν τῆς Βίβλου.                                            

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου