Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΩΣ ΕΤΟΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΤΟ 2017. Η ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ. Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΠΑΠΑ-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΗΤΡΙΤΣΑΚΗ, ΕΤΩΝ 49, ΜΕ ΑΝΗΛΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΑΥΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ μητροπολιτου Χανιων Δαμασκηνου, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΣΕΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ Ληστρικης συναξης ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.


ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΩΣ ΕΤΟΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΤΟ 2017.

Η ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ. 

Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΙΕΡΕΑ ΠΑΠΑ-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΗΤΡΙΤΣΑΚΗ, ΕΤΩΝ 49, ΜΕ ΑΝΗΛΙΚΟ ΠΑΙΔΙ  ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΑΥΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ μητροπολιτου Χανιων Δαμασκηνου, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΣΕΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ Ληστρικης συναξης ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ


ΠΟΙΝΙΚΗ  ΔΙΩΞΗ  ΚΑΤΑ  ΙΕΡΕΑ
από τον ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ
ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΑΥΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ!

Κλήθηκε νὰ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ ἀπόψε στὶς 8 μ.μ. ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ σὲ Ἱ. Ναὸ στὰ ΧΑΝΙΑ!!

Αυτοι ειναι οι δεκα προδοτες πατριαρχες που τολμησαν το πρωτοφανες ανοσιοκακουργημα κατα της Εκκλησιας του Χριστου, να αλλαξουν τα αιωνια ΟΡΙΑ ΤΗΣ.
Ηδη αρχισαν με την διωξι του π. Παναγιωτη Μιτριτσακη οι αποφασιστικες εκκαθαρισεις των διαμαρτυρομενων κληρικων που δεν εγιναν επιορκοι και δεν αρνηθηκαν την Ορθοδοξη Πιστι.




Ο πατηρ Παναγιωτης ειναι πνευματικο παιδι του Θρυλικου αγωνιστη  παπα-Γιωργη Χιωτακη απο τα Σφακια (ενος απο τους γνωστους πανελληνιως ανδρειους και ευσεβεις πεντε ιερεις της ενωσης Σφακιανων παπαδων, ο οποιος κοιμηθηκε τον φεβρουαριο του 2016).
 
1 – απαξιωση – αμφισβητηση του ορθοδοξου φρονηματος του πατριαρχου Βαρθολομαιου και του κυρους της αγιας και μεγαλης συνοδου 
2 – μη μνημονευση του ονοματος του επισκοπου του 
3 - ανυπακοη προς τον επισκοπο του 
4 – συμπεριφορα μη αρμοζουσα στο προσωπο του επισκοπου του.
Ο παπα-Παναγιωτης Μητριτσακης απολογειται στον εκκλησιαστικο ανακριτη σημερα Σαββατο, παραμονη πρωτοχρονιας του νεου πολιτικου ετους 2017, και ωρα 8 μ.μ., στο γραφειο του καθεδρικου ναου Χανιων. 
Ο παπα-Παναγιωτης Μητριτσακης δεν εχει διαπραξει κανενα εκκλησιαστικο ποινικο αδικημα απο αυτα για τα οποια κατηγορειται. 
Αυτα ειναι ψευτο – ποινικα αδικηματα, διοτι σκοπο εχουν να τρομοκρατησουν οσους κληρικους, μοναχους και λαϊκους δεν αποδεχονται τις κακοδοξες ψευδο-συνοδικες αποφασεις της Ληστρικης συναξης της Κρητης. 
Αντιθετως, ο παπα-Παναγιωτης, με την παυση του μνημοσυνου του μητροπολιτη Κυδωνιας και Αποκορωνου (χανιων), θελει να παραμεινει στην Εκκλησια των Αποστολων, η οποια ειναι αμωμη και ασπιλη απο Αιρεσεις και για την οποια ο Θειος Δομητορας της Αγιας μας Εκκλησιας Θεανθρωπος Κυριος Ιησους αποφανθηκε οτι «και πυλαι αδου ου κατισχυσουσι Αυτης». 
Δηλαδη, δεν θελει, με τη συνεχιση του μνημοσυνου αυτου του μητροπολιτη που ακολουθει τις κακοδοξες αποφασεις της συναξης της Κρητης, να ανηκει στη νεοφανη ψευδο-εκκλησια του Οικουμενισμου ή Γνωστικισμου ή θρησκευτικου Συγκρητισμου, την οποια ιδρυσαν οι δεκα (10) Αυτοκεφαλες που συμμετειχαν στο συνεδριο της αποστασιας της Κρητης. 
Ο παπα-Παναγιωτης Μητριτσακης αγωνιζεται, (πως ολοι οι πιστοι οφειλουν) : 

1) για την Αγια Ορθοδοξια μας κατα της Παναιρεσης του Οικουμενισμου ή γνωστικισμου ή θρησκευτικου συγκρητισμου, η οποια εισηχθη ψευδο-συνοδικως απο το συνεδριο αποστασιας της Κρητης ως δηθεν επισημη διδασκαλια της Αγιας Εκκλησιας μας, προκειμενου να αμφισβητησει οτι ο Μεσσιας που σωζει, ειναι ο Θεανθρωπος Κυριος Ιησους, και για να τον αντικαταστησει με τον αντιχριστο, 

2) για τα δικαιωματα των κληρικων, μοναχων και λαϊκων να εγκρινουν ή να απορριπτουν τις αποφασεις συνοδων σε θεματα πιστεως καθοτι ολο οι πιστοι ειναι οι φυλακες της Πιστεως της Ορθοδοξης Εκκλησιας μας (οπως αναγνωριζει ρητως και με εμφαση και η εγκυκλιος των τεσσαρων πατριαρχων και των πατριαρχικων συνοδων τους του ετους 1848), τα οποια δικαιωματα επιδιωξε να καταργησει η ψευδο-συνοδος της Κρητης στην παραγραφο 22 της Παναιρετικης δογματικης αποφασης «σχεσεις της ορθοδοξου εκκλησιας προς τον λοιπον χριστιανικον κοσμον». 
Αυτη η παραγραφος καθιστα υποχρεωτικες της κακοδοξες αποφασεις της ψευδο-συνοδου της Κρητης για τις αυτοκεφαλες και για ολους τους πιστους στους οποιους απαγορευει με αυταρχικο τροπο καθε αμφισβητηση τους. 
Τουτο σημαινει οτι η παραγραφος αυτη προεξαγγελει και απειλει καθαιρεσεις για τους κληρικους, αρχιερεις και ιερεις, που δεν αποδεχονται αυτες τις κακοδοξες αποφασεις, δηλαδη ο παπα-Παναγιωτης αγωνιζεται και κατα της ετσιθελικης επιβολης στην Ορθοδοξη Εκκλησια μας της παπικης δεσποτοκρατιας, η οποια εισαγει αιρεσεις στην Αγια Εκκλησια μας. 
Ο παπα-Παναγιωτης Μητριτσακης δεν αναγνωριζει τη δικαστικη δικαιοδοσια του εκκλησιαστικου δικαστηριου Χανιων να τον δικασει για τα παραπανω ψευτο-ποινικα εκκλησιαστικα αδικηματα για τα οποια κατηγορειται. 
Διοτι ο καταστατικος χαρτης της ορθοδοξης εκκλησιας της Κρητης εφαρμοζεται μονον αν και ο δικαζων μητροπολιτης και ο κατηγορουμενος ιερεας ειναι Ορθοδοξοι και οχι αν ο μητροπολιτης ασπαζεται τις κακοδοξες αποφασεις της ψευδο-συνοδου της Κρητης, δηλαδη αν επαυσε πλεον εκκλησιολογικα να ανηκει στην Εκκλησια των Αποστολων - κατα τον αγιο Γρηγοριο τον Παλαμα και τον μαθητη του μοναχο Ιωσηφ Καλοθετο - επειδη ανηκει πλεον στη νεοφανη ψευδο-εκκλησια του Οικουμενισμου ή γνωστικισμου ή θρησκευτικου συγκρητισμου, την οποια ιδρυσαν οι δεκα (10) αυτοκεφαλες που συμμετειχαν στο συνεδριο της αποστασιας της Κρητης, περιλαμβανομενων του Πατριαρχειου Κωνσταντινουπολεως και της αυτοκεφαλης της Ελλαδος. 
Δηλαδη ο παπα-Παναγιωτης Μητριτσακης παρισταται ενωπιον του εκκλησιαστικου ανακριτη σημερα και αργοτερα ενωπιον του επισκοπικου δικαστηριου Χανιων και του πρωτοβαθμιου συνοδικου δικαστηριου Χανιων μονον για να ομολογησει την Ορθοδοξη Πιστη, οπως καθε πιστος οφειλει. 
Οσοι πιστοι επιθυμουν να ομολογησουν και εκεινοι την ορθοδοξη πιστη, μαζι με τον παπα-Παναγιωτη Μητριτσακη, παρακαλουνται να αγωνιστουν εμπρακτα για την Ορθοδοξη Πιστη κατα της Παναιρεσης του Οικουμενισμου ή γνωστικισμου ή θρησκευτικου συγκρητισμου - η οποια εισηχθη ηδη ψευδο-συνοδικως απο το συνεδριο της αποστασιας της Κρητης - διαμαρτυρομενοι γι’ αυτην την αδικη, αντικανονικη, αντιεκκλησιολογικη και αντιδογματικη εκκλησιαστικη ποινικη διωξη απο τον μητροπολιτη Κυδωνιας και Αποκορωνου (Χανιων) και σχολιαζοντας την στα διαφορα blogs και στα εξης e-mails της μητροπολης Κυδωνιας και Αποκορωνου (Χανιων): email γραμματείας: imka@imka.gr email γραφείου τύπου: grafeiotypou@imka.gr 
Την απολογια του παπα-Παναγιωτη Μητριτσακη στον εκκλησιαστικο ανακριτη αποψε σαββατο 31-12-2016, παραμονη πρωτοχρονιας του νεου πολιτικου ετους 2017, και ωρα 8 μ.μ., θα την δημοσιευσουμε στη συνεχεια.

Το συνοδικό Μήνυμα της εκκλησιαστικής και λαϊκής Συνόδου της Επαρχίας Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίας στην εξορία (ο Επίσκοπος Αρτέμιος), η οποία πραγματοποιήθηκε στη μονή του Αγίου Νικολάου στη Λοζνίτσα κοντά στο Τσατσάκ στις 5 Ιουνίου το 2016 – Η απόρριψη “της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου“ της Κρήτης


Η απόρριψη “της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου“ της Κρήτης'' 

''Επαρχία Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίας στην εξορία

Το συνοδικό Μήνυμα της εκκλησιαστικής και λαϊκής Συνόδου της Επαρχίας Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίας στην εξορία (ο Επίσκοπος Αρτέμιος), η οποία πραγματοποιήθηκε στη μονή του Αγίου Νικολάου στη Λοζνίτσα κοντά στο Τσατσάκ στις 5 Ιουνίου το 2016 Η απόρριψη “της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου“ της Κρήτης
 
 
 
Θεοφιλή Σύνοδε των ορθοδόξων, αγιοσαββαϊτικέ λαέ του Θεού, Χριστός Ανέστη!

Στο φως της γιορτής του Πάσχα πραγματοποιείται αυτή η ιερά Σύνοδος με την ελπίδα ότι αυτή θα συνεισφέρει στην πνευματική ανάσταση και στην αφύπνιση της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του σερβικού ορθόδοξου λαού.
Ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο Άγιος Βασίλειος, ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, είπε: “Θεοῦ μεμνῆσθαι μέν διηνεκῶς εὐσεβές καί κόρον ούκ ἔχον τῇ φιλοθέῳ ψυχῇ“.[1] Εμείς, οδηγούμενοι από αυτή την αγιοπατερική εμπειρία και τη διδαχή, από το συνοδικό χαρακτήρα και τον ευπρεπισμό της Εκκλησίας, καθώς και από την παράδοση της θεοπροσευχόμενης συνοδικότητας του ορθοδόξου σερβικού μας λαού, συναντηθήκαμε σήμερα στην ιερά μονή του Αγίου Νικολάου των Μύρων στη Λοζνίτσα κοντά στο Τσατσάκ, δόξα τω Θεώ. Συναντηθήκαμε προκειμένου να προσφέρουμε την κατάλληλη και αναίμακτη θυσία, και την εξυπηρέτηση στο Θεό, προκειμένου να ενδυναμωθούμε πνευματικά στην ευλάβεια και στην αδελφική αγάπη, για να κατοχυρωθούμε στη θεϊκή επιστήμη της ορθόδοξης πίστης. Στην ίδια την πίστη, η οποία μας δόθηκε από το Χριστό μέσω των Αποστόλων, την οποίαν δέχτηκαν και ως παράδοση διαμόρφωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Ανάμεσα στους οποίους, με τον ξεχωριστό σεβασμό,  στην ευλογημένη μνήμη μνημονεύουμε τους πάντα αλησμόνητους: τον Άγιο Σάββα της Σερβίας, τον Άγιο Νικόλαο Ζίτσας και Αχρίδος, και ιδιαίτερα, τον Άγιο Ιουστίνο από τη μονή Τσέλιε – στον οποίο αφιερώνουμε τη Σύνοδο αυτή ώστε να ενισχυθούμε στη διατήρηση της θεολογικής του παραδόσεως, της πνευματικότητας και του ζήλου για την πατερική πίστη. Όλες τις ημέρες της ζωής μας, και ειδικά σήμερα, όταν η ορθοδοξία δέχεται επίθεση από τους οικουμενιστές και την οικουμενιστική αίρεση, η οποία μαίνεται ως μια νέα Ηρωδιάδα ψάχνοντας για “τα κεφάλια των ορθοδόξων“, σαν κύριο μας στόχο βλέπουμε τη διατήρηση του ενεχύρου της πίστεως, που μας δόθηκε από αυτές τις λυχνίες της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ιδιαίτερα από τον άμεσο μας προκάτοχο, τον Άγιο Ιουστίνο από τη μονή Τσέλιε). Κάνοντας αυτό, εκπληρωνόμαστε με την ελπίδα, πως, τη στιγμή όταν πρέπει να διασχίσουμε από την προσωρινή ζωή στην αιωνιότητα, από το στόμα αυτού του Αγίου μας Πατέρα θα ακούσουμε την ευλογία και τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Παύλου: “᾿Επαινῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, ὅτι πάντα μου μέμνησθε καὶ καθὼς παρέδωκα ὑμῖν τὰς παραδόσεις κατέχετε“ (‘Α Κορ. 11, 2).
Στην ομιλία του περί πίστεως, από τον ουρανό αναγνωρισμένος ως βλέπων τα μυστήρια – ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, μας ειδοποιεί: “Πλήν ἀλλ’ ἐπειδή πᾶσα ἀκοή ἤνοικται νῦν πρός θεολογίας ἀκρόασιν, καί κόρος οὐκ ἐστί τῇ ‘Εκκλησίᾳ τῶν τοιούτων ἀκροαμάτων, βεβαιούσῃ τόν τοῦ ‘Εκκλησιαστοῦ λόγον, ὅτι Οὐ πληρωθήσεται οὖς ἀπό ἀκροάσεως, ἀναγκαῖον λέγειν είς δύναμιν“.[2] Ακολουθώντας αυτή την αγιοπατερική διδαχή και τους ίδιους τους Αγίους Πατέρες στη θεολογία τους, κι εμείς τώρα, όσο ο Θεός μας έδωσε τη δύναμη και τη σοφία, ειρηνικά δηλώνουμε αυτό το συνοδικό Μήνυμα.
Το χτύπημα, κατά τη διάρκεια των πολλών δεκαετιών, της αίρεσης του οικουμενισμού, η οποία μέσω των φορέων της (κάποιων εκκλησιαστικών αξιωματούχων) εξαπλώνεται σαν κάποια πνευματική μόλυνση μέσα στο χριστιανικό εκκλησίασμα των ορθοδόξων – στην Εκκλησία του Θεού, πλησιάζει την κορυφή. Αυτά που οι οικουμενιστές-ιεράρχες ως χωριστά άτομα μέχρι τώρα κήρυτταν και βάναυσως επέβαλαν στο επίπεδο της ευθύνης τους (αν και όλα αυτά ήταν διαμετρικά αντίθετα στη δογματική και κανονική παράδοση της ορθοδοξίας), τώρα οι πνευματικοί συνεχιστές και οι διάδοχοι αυτού του αιρετικού  προσανατολισμού, έχοντας πάρει την εξουσία στην Εκκλησία, προσπαθούν να επιβάλουν στην εκκλησιαστική πληρότητα. Ως τρόπο για τέτοιο σκοτεινό στόχο της διάλυσης της Oρθόδοξης Εκκλησίας δημιούργησαν τον ειδικό μηχανισμό – τη μισό αιώνα ετοιμασμένη Σύνοδο στην Κρήτη, προγραμματισμένη φέτος το 2016, για την Πεντηκοστή. Η Σύνοδος η οποία, κρίνοντας την ετοιμασία της, δεν μπορεί να εκφράσει τη φωνή της Oρθοδοξίας, το συνοδικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, την παράδοση και τη ζωή της Εκκλησίας, ούτε ουσιαστικά ούτε επίσημα.
Η Σύνοδος αυτή παρουσιάζει την προσπάθεια των σύγχρονων οικουμενιστών εντός εκκλησιαστικής ιεραρχίας να πραγματοποιήσουν εκείνα τα οικουμενιστικά και καινοτόμα σχέδια, τα οποία οι προκάτοχοι τους (επίσης οικουμενιστές και νεοτεριστές) έχουν σχεδιάσει. Κατά συνέπεια, η Σύνοδος της Κρήτης για τον κύριο στόχο έχει την επιβολή της αίρεσης του οικουμενισμού σε ολόκληρη την εκκλησιαστική πληρότητα, δηλαδή μέσω του οικουμενισμού την πραγματοποίηση της ένωσης με τον πάπα της Ρώμης, και μετά, με τους άλλους αιρετικούς, αφορισμένους από την ορθοδοξία και την Εκκλησία του Χριστού. Αλλά, αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα προς εκείνη την άτυχη ενότητα, επειδή ο οικουμενισμός ως υπηρέτης του κατασκευάσματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης έχει για το στόχο τη συγκέντρωση όλων των θρησκειών σε μια θρησκεία. Αυτά τα αναφερόμενα επιβεβαιώνονται από όλες τις προηγούμενες προσυνοδικές  διασκέψεις της Συνόδου της Κρήτης, καθώς και από τα έγγραφα που ελήφθησαν τότε: από τον κανονισμό οργανώσεως και λειτουργίας, από τη θεματολογία και τα αποτελέσματα της Συνόδου, τα όποια είναι (με την ορολογική και θεολογική έννοια) αντιμαχόμενα, αλλά στην ουσία και κατά το περιεχόμενο -αναμφισβήτητα οικουμενιστικά.
Από την ιερά εκκλησιαστική ιστορία ξέρουμε ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι πάντα συγκαλούνταν με έναν και μόνο στόχο – να λυθούν γενικές ερωτήσεις και προβλήματα της Εκκλησίας, και αυτό σημαίνει, πάνω απ’ όλα, τη διατήρηση της καθαριότητας της ορθόδοξης πίστης, η πίστη που είναι η γενική, εκκλησιαστική και συνοδική παράδοση. Και για αυτό το λόγο, η ευθύνη για την παράδοση αυτή ανήκει σ’ όλα τα μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας. Η μέθοδος της οργάνωσης της Συνόδου της Κρήτης, οι αφορμές και τα προσυνοδικά έγγραφα δείχνουν πως η Σύνοδος έχει τον αντίθετο στόχο από το λεγόμενο “ορθόδοξο“. Οι καθιερωμένες αρχές λειτουργίας της Συνόδου καταστρέφουν τη συνοδικότητα της Εκκλησίας, ενώ τα ειλημμένα συμπεράσματα και τα έγγραφα καταστρέφουν την καθαριότητα της ορθόδοξης πίστεως. Τέτοια προσυνοδικά έγγραφα, τα οποία έχουν ληφθεί ήδη από τους αντιπροσώπους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, στην Κρήτη μόνο πρέπει να ψηφιστούν με τον κοινοβουλευτικό και κομματικό τρόπο, σίγουρα όχι με τον τρόπο που σημαίνει τη συνοδικότητα. Τα ίδια τα έγγραφα δείχνουν τη μικρόψυχη ετοιμότητα των συνθετών τους να υποχωρήσουν σχετικά με τα Δόγματα της Ορθοδοξίας και να συμβιβαστούν με τους αιρετικούς, όλα τα οποία δεν βασίζονται στα Ορθόδοξα Δόγματα, αλλά παρουσιάζουν την αποστασία από τα Ίδια.
Αντιθέτως, οι οικουμενιστές συμπεριφέρονται στους αντιοικουμενιστές από τη σειρά των ορθοδόξων εντός της Εκκλησίας, με τη μην ανεκτικότητα και την αγένεια, χωρίς καμία ετοιμότητα να κάνουν συμβιβασμό και να τους κατανοήσουν, μαζί με τις απειλές που σημαίνουν τις διάφορες μην κανονικές τιμωρίες και το διωγμό (ήδη σε εξέλιξη). Αυτό καθαρά εμφανίζεται στην περίπτωση της Επαρχίας μας (Ράσκας και Πριζρένης) στο διωγμό. Οι οικουμενιστές εντός της ιεραρχίας, στη δική τους αυθαιρεσία, καθώς έχουμε πει, αποκλείουν το ρόλο του ίδιου του σώματος της Εκκλησίας – του πιστού λαού, ο όποιος, σύμφωνα με την πατερική παράδοση, είναι “ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας“. Γι’ αυτό, τέτοια μη συνοδική και μην ορθόδοξη συνάθροιση στην Κρήτη εκ των προτέρων είναι κακότυχη, επειδή καταργεί τους ίδιους τους φορείς της εκκλησιαστικής συνοδικότητας – εκτός από τους προκαθημένους αυτοί οι φορείς είναι όλα τα μέλη της Εκκλησίας (ο κατώτερος κλήρος και ο πιστός λαός).
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, 
ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, 
ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ 
πατηρ Βασιλειος Βολουδακης

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Τον Βλασιο Φειδα τον ειχα καθηγητη. Ηταν εντεταγμενος παντοτε σε ολες τις καταστασεις. Αναλογα με τα συμφεροντα των ....θυλακιων του!!!Τα ατιμα τα ελκυστικα τα αργυρια παντοτε θα εξαγοραζουν ψυχες και συνειδησεις. Οποιοι ξεφευγουν αυτο το δελεαρ, ισως καταφερουν να προσπερασουν στα ....εισοδια του Παραδεισου. Οι αλλοι, θα αναχωρησουν απο την γη σαν προδοτες παρομοιοι του Ιουδα. Ο Βλασιος Φειδας επαιζε απο τοτε ακομα τον ρολον του αειποτε αργυραμειβομενου. Ονομα και πραγμα ηταν και ειναι ο ανθρωπος. Και στο εκκλησιαστικο ζητημα των 12, επαιξε τον ιδιο ρολο τον ...φιδισιο ρολο !!!! Ηταν ο πιο καταλληλος ανθρωπος για να παιζη τον ρολο του ...Οφεως!!!. Μα νομιζω οτι, η παροτρυνσι πολλων Αγιων Πατερων που αφορα κυριως την αποφυγη των προβεβλημενων Αιρετικων, αφορα και τους παρομοιους εκεινων αηδεις χαρακτηρες, ως και τους .......Οφιοειδεις τοιουτους....ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΩΣ AΠΟ ΟΦΕΩΣ.....



Ατο-πολογούμενος....



Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει

περί τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης)


πό Δημ. Κυρ. ναγνώστου, Θεολόγου





Τήν Πέμπτη τό μεσημέρι, 22/12/2016, στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πραγματοποιήθηκε Σεμιναριακή διάλεξη τοῦ ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλασίου Φειδᾶ, μέ θέμα: " κκλησιολογία τς ρθοδόξου κκλησίας σύμφωνα μέ τίς ποφάσεις τς γίας καί Μεγάλης Συνόδου. ".

Ἡ διάλεξη δόθηκε στήν αἴθουσα Ὀπτικοακουστικῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπό φοιτητές τῆς Σχολῆς. Παρέστησαν κάποιοι, σχετικῶς λίγοι, Καθηγητές, ἐν ἐνεργεία καί ὁμότιμοι καί κάποιοι Κληρικοί.

Μετά τή σύντομη παρουσίαση τοῦ πασίγνωστου στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο ὁμοτίμου Καθηγητοῦ, τόν λόγο εἶχε γιά περισσότερο τῆς μιᾶς ὥρας ὁ κ. Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος, ὁμολογουμένως, παρά τήν ἡλικία καί τήν βεβαρυμένη ὑγεία του, ἐπιβεβαίωσε τήν ἰσχυρή σκέψη καί τή δυναμικότητά του.

Ὅπως, ἴσως, εἶναι γνωστό, ὁ ἐν λόγῳ Καθηγητής ὑπῆρξε βασικό στέλεχος καί σημαντικός παράγων γιά τήν πραγματοποίηση τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἐργάσθηκε γι' αὐτή τήν ὑπόθεση ἐπί σχεδόν μισό αἰώνα καί ἡ συμβολή του στίς τελικές διεργασίες της ὑπῆρξε καταλυτική.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι στήν κορυφαῖα τριανδρία, ὅσον ἀφορᾶ στήν στήριξη καί ἐπίτευξη τοῦ "ὁράματος" τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ, κατά δήλωση τοῦ τελευταίου, ἰσχυροῦ θεολογικοῦ βραχίονος τοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμπεριλαμβάνεται (καί) ὁ κ. Φειδᾶς. Πολλά, ἄν ὄχι τά περισσότερα ζητήματα ἱστορικο-κανονικοῦ χαρακτῆρος καί περιεχομένου στηρίχθηκαν στό κῦρος καί τίς γνώσεις του.

Ἡ ἐν λόγῳ διάλεξη τοῦ κ. Φειδᾶ, χάρη στήν παρρησία καί τήν εἰλικρίνεια τοῦ ὁμιλητοῦ, "φώτισε" ἀρκετά σημεῖα τῆς προετοιμασίας καί τῆς συγκλήσεως τῆς περιβοήτου πλέον συνόδου τῆς Κρήτης. Δέν γνωρίζουμε, οὔτε εἶναι σαφής ὁ λόγος τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς τῆς διαλέξεως. Προφανῶς τά περί τήν σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου παραμένουν ἀκόμη στήν ἐπικαιρότητα καί ἑπομένως δικαιολογεῖται ἡ σχετική ἐνασχόληση. Ὡστόσο μᾶλλον οἱ κατ' αὐτῆς ἐπικρίσεις θά πρέπει νά θεωρηθοῦν ὡς αἰτία μιᾶς γενικότερης προσπαθείας τῶν θιασωτῶν της νά παρουσιασθοῦν εὐρύτερα τά περί αὐτήν.

Ἐκ προοιμίου, ἐπισημαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ προβολή τῆς συνόδου καί τῶν ἀποφάσεών της ἐντάσσεται στό πλαίσιο τῆς προσπαθείας,  ἀφ' ἑνός, νά μή παραδοθεῖ στή λήθη καί, ἀφ' ἑτέρου, νά ἀποδομηθοῦν οἱ κατ' αὐτῆς ὄχι εὐκαταφρόνητες ἐπικρίσεις, βάσει ὅμως συγκεκριμένης τακτικῆς καί στρατηγικῆς, οἱ ὁποῖες ταυτοχρόνως θά διαμορφώσουν καί τή τελική "μορφή" μέ τήν ὁποία θά καθιερωθεῖ στή κοινή γνώμη καί, εἰ δυνατόν, στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ὡς ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός!

Ὁ κ. Φειδᾶς, προφανῶς ἐπιστρατευόμενος, ἀλλά καί ἐθελοντικῶς προσφερόμενος  σ' αὐτή τήν προσπάθεια, δέν κινήθηκε στό πλαίσιο πού προσδιόριζε ὁ τίτλος τῆς διαλέξεώς του, ἀλλά ἐλευθέρως καί ὁμολογουμένως μέ ἀφοπλιστική ἀμεσότητα καί εὐθύτητα ὁμίλησε, ἀπό στήθους, γιά τό προσκήνιο καί τό παρασκήνιο τῆς προετοιμασίας καί συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Ἡ μεγάλη ὄντως αὐτοπεποίθηση τοῦ κ. Καθηγητοῦ στίς θέσεις καί θεωρήσεις του, ὡς ἀδιαμφησβητήτως ὀρθῶν καί τεκμηριωμένων, σέ συνδυασμό μέ τόν δυναμικό αὐθορμητισμό του, κατέστησαν τήν ἐν λόγῳ διάλεξη ἀποκαλυπτική, τόσο γιά τό παρασκήνιο τῆς ἀμφιλεγόμενης αὐτῆς συνόδου, ὅσο καί, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, γιά τίς προθέσεις ἀλλά καί τίς ἀνασφάλειες τῶν διοργανωτῶν καί ὑποστηρικτῶν της.

Ἐν συνεχεία, παραθέτουμε τά ὅσα κατά τή ροή τοῦ λόγου καί κατά τή σειρά τῆς παρουσιάσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐλέχθησαν καί τά ὁποῖα, ἄλλα λιγότερο καί ἄλλα περισσότερο, ἀποκαλύπτουν καί "φωτίζουν" τίς θέσεις τῶν διοργανωτῶν καί θιασωτῶν τῆς περιβοήτου "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης. Ἡ πιστότητα τῶν μεταφερομένων στηρίζεται στίς σημειώσεις μας ἀπό τήν αὐτοπρόσωπη παρουσία μας στήν ἐν λόγω διάλεξη, ἡ ὁποία ἔχει ἐπίσης καταγραφεῖ ἠχητικῶς.

Ἐκ τῶν προτέρων εἶναι σημαντικό νά ἐπισημανθεῖ ὅτι (καί) ὁ κ. Καθηγητής ἀκολουθώντας τή γραμμή πού ἀκολουθεῖ ἤ ἐπιλέγει τελευταίως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης (βλέπε σχετική ἀναφορά του στήν ἐφετεινή Θρονική ἑορτή στό Φανάρι) περί τοῦ γεγονότος τῆς Συνόδου, προφανῶς ὡς γραμμή ἀμύνης ἔναντι τῆς θυέλλης τῶν κατά τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς θεολογικῶν ἐπικρίσεων καί ἀποδοκιμασιῶν, μετατοπίζει τό κέντρο βάρους αὐτῆς ἀπό τίς ἀποφάσεις αὐτῆς στήν Ἐγκύκλιό της καί ἀποποιεῖται τή διεκδίκηση γι' αὐτές (τίς ἀποφάσεις) δογματικοῦ χαρακτῆρος!

Ὁ κ. Καθηγητής, λοιπόν, μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε καί ὑπεστήριξε ὅτι:

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) εἶναι διεκκλησιαστικό ὄργανο, στό ὁποῖο ἀρχικῶς οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συμμετεῖχαν προκειμένου νά ὑπάρχει συνεργασία σέ πρακτικά μόνο θέματα (κοινωνικά κλπ.), τώρα ὅμως ἔχει ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, ἀσφαλῶς καί σέ θεολογικά.

Ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀνέφερε, οἱ Ρῶσοι ἀρχικῶς ἀντιμετώπιζαν μέ μεγάλη ἐπιφύλαξη τό Π.Σ.Ε. καί θεωροῦσαν τήν καταστατική του ἀρχή καί διακήρυξη ὅτι προϋπόθεση συμμετοχῆς σ' αὐτό εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό ὡς Θεό καί Λυτρωτή, ὡς ἀστειότητες, ἐφ' ὅσον καί ὁ διάβολος αὐτό τό ὁμολογεῖ. Ἐν τούτοις στήν πορεία καί συνέχεια αὐτά ἐγκαταλείφθηκαν καί τελικῶς ὅλοι συμμετεῖχαν!

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐτόνισε, εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία δικαιοῦται νά χαρακτηρίζεται Συνοδική Ἐκκλησία. Ἦταν δέ μειωτικό νά λέγεται ὅτι ἔχει νά ἐκφρασθεῖ σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο συνοδικῶς ἐδῶ καί 1200 χρόνια! Αὐτή ἡ μομφή, καίτοι δέν σταμάτησε νά λειτουργεῖ ὁ Συνοδικός θεσμός τήν περασμένη χιλιετία καί ἔχουμε κατ' αὐτήν πολλές καί σημαντικές Συνόδους, ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ τήν πραγματοποίηση τῆς ἐπί δεκαετίες προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου. (Σημείωση μ. : πέφυγε στόσο νά διευκρινίσει σέ ποιά κατηγορία Συνόδων νήκει συγκεκριμένη διοργάνωση.)

Ὑπερασπιζόμενος τήν κανονικότητα καί ἐκκλησιολογική ἐγκυρότητα τόσο τῆς διαδικασίας, βάσει τῆς ὁποίας συνεκλήθη καί συνεδρίασε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ὑπῆρξε, ὡς ἐδήλωσε, δημιουργός, ὅσο καί τοῦ πλαισίου τῶν ἀποφάσεών της, ἐτόνισε ὅτι ἡ θεολογία μπορεῖ νά πλανᾶται, ἡ Ἐκκλησία ὅμως ποτέ!

Ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τό ὁποῖο ὑπῆρξε ἀπ' ἀρχῆς μεταξύ τῶν πρός συζήτηση θεμάτων τῆς προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου, καί τό ὁποῖο (καί) κατά τή γνώμη τοῦ ἰδίου, ἔπρεπε νά συζητηθεῖ διότι ἀποτελεῖ σοβαρό πρόβλημα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ' ὅσον ἐξαιτίας τῆς γενομένης ἀλλαγῆς του καί ἡ λειτουργική ἑνότητα διεσπάσθη καί σχίσμα δημιουργήθηκε στήν Ἐκκλησία, ἀπεκάλυψε ὅτι πρό τριακονταετίας οἱ προετοιμάζοντες τήν Μεγάλη Σύνοδο ἀπευθύνθηκαν σέ ἀστρονόμους προκειμένου νά πληροφορηθοῦν τίς ἀκριβεῖς συντεταγμένες, ὥστε νά προκριθεῖ ἕνα ἀκριβές ἡμερολόγιο καί νά μελετηθεῖ τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἡ ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων ἦταν ὅτι τό Ἰουλιανό εἶναι ἀκριβέστερο τοῦ Γρηγοριανοῦ καί ὅτι οἱ συντεταγμένες δέν εἶναι σταθερές.

Ἐπιπροσθέτως, ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, ἀνέφερε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τόν λειτουργικό χρόνο καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιττές οἱ ἀλλαγές, καθώς καί ὅτι τελικῶς κρίθηκε τό θέμα "ἄωρο" νά συζητηθεῖ, ὅπως ἄλλωστε ὀρθῶς ἔτσι τό εἶχε κρίνει ἤδη ἀπό τόν 16ο αἰώνα ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός (σημ. ποος εχε πορρίψει καί καταδικάσει Συνοδικς τήν τότε γενομένη πό τν Δυτικν λλαγή το καλενδαρίου καί το Πασχαλίου, προταθεσα καί στήν ρθόδοξο νατολή).

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶχε ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὅσον ἀφορᾶ στήν κριτική πού ἀσκεῖται, περί ἀντικανονικότητος καί ἐλλείματος Συνοδικότητος, στή σύνοδο τῆς Κρήτης, λόγω τῆς μή (δυνατότητος) συμμετοχῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων σ' αὐτήν καί τῆς ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου ἀνά Ἐκκλησία καί μόνον ὑπό τοῦ Προκαθημένου μιᾶς ἑκάστης.

ποστηρίχθηκε τι μετά τήν Δ' Οκουμενική Σύνοδο λες ο Σύνοδοι τς κκλησίας ταν οσιαστικς Σύνοδοι Προκαθημένων, ο ποοι συμμετεχον σ' ατές μετά τν συνοδειν των καί τίποτε λλο! Ἀνεφέρθη χαρακτηριστικῶς ὅτι μόνο στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν στοιχεῖα καί μαρτυρίες πού πιστοποιοῦν (ἀνέφερε καί συγκεκριμένο παράδειγμα) ὅτι στίς Συνόδους προσκαλοῦνταν συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι καί δέν μποροῦσε ὁ καθένας νά παραστεῖ καί συμμετάσχει. Δέν πήγαιναν ὅλοι! Οὔτε καί ὅσοι συνέβαινε νά παρεπιδημοῦν (παρατυχόντες) στόν τόπο τῆς συνεδριάσεως δέν μποροῦσαν νά συμμετάσχουν ἐάν δέν ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ συστατικά γράμματα, ὅπως ἐπιμαρτυρεῖ συγκεκριμένο καταγεγραμμένο περιστατικό πού ἀφορᾶ σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μάλιστα, ὅπως διευκρίνισε σχετικῶς ὁ κ. Καθηγητής, πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του, στήν ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδο ἐζητήθησαν τά αὐθεντικά Πρακτικά τῆς Συνόδου προκειμένου νά δοθοῦν στούς πέντε Πατριάρχες γιά νά ἐπικυρωθοῦν "πρός μείζονα κραταίωση"! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, εἶπε, ἐπί λέξει, ὁ κ. Καθηγητής ποῦ πήγαινε τό Συνοδικό σύστημα; (!)

Στή λεπτομερή ἀναφορά του στό στάδιο τῆς πολυετοῦς προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως τῆς Μεγάλης Συνόδου, ὁ κ. Καθηγητής ἀνεφέρθη στόν καταλυτικό ἱστορικό ρόλο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὡς τοῦ ἀρχιτέκτονος τῆς ὅλης προσπαθείας. Ὅπως, ἐπίσης, δέν ἀπέφυγε, κάθε ἄλλο μάλιστα, τήν ἀρνητική κριτική στή στάση τῆς Ρωσίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας) γενικῶς ἀπέναντι στήν ὅλη διοργάνωση, προετοιμασία καί πραγματοποίηση τῆς Μεγάλης Συνόδου.

Εἰδικότερον, ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί τόν Προκαθήμενό της, τούς χρέωσε τό ναυάγιο στό θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἐπειδή δέν ἀποδέχθηκαν τήν ἐπικύρωσή του μέ μόνη τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀντί ὅλων τῶν Προκαθημένων, ἤ, τουλάχιστον, καί τοῦ Προκαθημένου τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας θά γινόταν ἡ ἀπόσπαση, ὅπως αὐτοί ὑποστήριζαν. Ὅπως ἀπεκάλυψε, ὁ σχετικός κανονισμός ἦταν φτιαγμένος ἀπό τόν ἴδιο καί δέν μποροῦσε νά ἔχει ἔλειμμα!

Ἐτόνισε ὅτι κατά τήν προετοιμασία ὅλοι εἶχαν συμφωνήσει σέ ὅλα καί ἑπομένως οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀντιδράσεις δέν εἶναι εἰλικρινεῖς, ὅπως π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ὑπέγραψε τά πάντα στή Σύναξη τῶν Προκαθημένων. Μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας δέν εἶχε ὑπογράψει, λόγω τῆς γνωστῆς διαφορᾶς της μέ τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων (ὑπόθεση Κατάρ).

Ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε καί γιά τό ζήτημα τοῦ δευτέρου Γάμου τῶν ἐν χηρεία Κληρικῶν, τό ὁποῖο, ὅπως ἀνέφερε, συζητήθηκε καί ὑπέρ τοῦ ὁποίου τάχθηκαν ἐνθέρμως τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο καί τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας. Ὡστόσο, ὑποστήριξε ὅτι τό θέμα δέν μπορεῖ νά βρεῖ λύση λόγῳ τῆς θέσεως πού ἐκφράζεται μέ ἀπόφαση τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωρηθεῖ.

Παρά τήν γενικότερη ὑπεράσπιση τῶν γενομένων καί τήν στήριξη τῆς κανονικότητός των, τήν ὁποία σταθερῶς συνδύαζε μέ τήν ἰδική του συμμετοχή στήν δημιουργία των, ἐπέκρινε, χωρίς ὅμως τήν ἀναγκαία αἰτιολόγηση μιᾶς τέτοιας ἐξαιρέσεως, τήν καταστροφική, ὅπως ἀνέφερε, συγχώνευση δύο ὑφισταμένων ξεχωριστῶν καί διαφορετικῶν κειμένων ἐκ τῶν ὁποίων προέκυψε τό τελικό καί πλέον ἐπίμαχο Κείμενο τῆς συνόδου τῆς Κρήτης περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο.

Τό ἐν λόγω Κείμενο προέκυψε ἀπό τήν συνένωση δύο ξεχωριστῶν κειμένων καί τήν ἀνάμιξη στοιχείων πού ἀφοροῦν σέ πολυμερεῖς διαλόγους, μέ στοιχεῖα πού ἀφοροῦν σέ διμερεῖς διαλόγους (δύο ἐντελῶς διαφορετικές περιπτώσεις καί καταστάσεις) καί μάλιστα σέ διαδικασία ἑνώσεως καί κοινωνίας! (σημ. μέ ατή τήν ναφορά ς ξήγηση δικαιολόγησε τίς σάφειες το κειμένου καί κατ' πέκταση τίς ντιδράσεις πού ατό προκάλεσε).

Ἀκόμη, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε ὅταν ἀνέφερε ὅτι τό "μυστικό" τῆς τελικῆς "ἀποτυχίας" τῶν δύο Σέρβων Ἐπισκόπων, τοῦ Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, νά παρεμποδίσουν καί ἀποτρέψουν τήν προώθηση συγκεκριμένων Κειμένων καί Ἀποφάσεων ἐξασφαλίσθηκε μέ τήν ἐπιλογή τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας νά συμμετάσχουν στή Σερβική ἀντιπροσωπεία Ἐπίσκοποι τῆς Διασπορᾶς μέ ἄντικρυς διαφορετικές πρός ἐκείνους θέσεις! Αὐτοί ἀποτελοῦσαν τήν πλειοψηφία καί ἔτσι διευκολύνθηκε ἡ ἐπίτευξη συμφωνίας. Πρόκειται γιά τήν περίπτωση τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά γυρίσουν στίς ἐπισκοπές των, ὅπου συνυπάρχουν μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἔχοντας ἀποφασίσει ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία!

Ὁ Καθηγητής μέ ἀφοπλιστική ἄνεση καί μᾶλλον ὠμή εἰλικρίνεια ἀπεκάλυψε ὅτι ἦταν προαποφασισμένο (ἀπό ποιόν;) νά δοθοῦν στούς Σέρβους καί τούς Ἑλλαδίτες ὅ,τι ζητήσουν, γιά νά μή φύγουν! Ἔτσι, ὅλα ἔγιναν δεκτά! Σ' αὐτό μάλιστα τό σημεῖο ἔγινε καί μία ἀπαξιωτική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ὅσον ἀφορᾶ στήν διαφωνία του μέ τόν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας, ὡς ἐλέχθη, ἐνοχλημένος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τούς εἶπε ὅτι δέν ἀφορᾶ τή Σύνοδο κι ἄς πᾶνε νά τά βροῦν οἱ δυό τους!

Μεταξύ τῶν ὑπολοίπων θεμάτων, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν καί ἐπί τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν σχετικές ἀποφάσεις στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὁ κ. Καθηγητής ἐπέλεξε νά σχολιάσει καί τό θέμα τῶν μικτῶν Γάμων (ὀρθοδόξων καί αἰρετικῶν). Οὐσιαστικῶς ὑποστήριξε τά ἀποφασισθέντα μέ τήν ἐπιχειρηματολογία ὅτι τά γενόμενα δέν ἀπογίνονται, οἱ μικτοί Γάμοι εἶναι μία πραγματικότητα  πού στήν Ἀμερική φθάνει τό 92% τῶν τελουμένων Γάμων καί ὅτι ἡ οἰκονομία ἐν προκειμένω εἶναι ἐπιβεβλημένη.

Ἐντύπωση προκάλεσε ἡ διαφωνία τοῦ κ. Καθηγητοῦ πρός ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀποχή τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῆς Μεγάλης Συνόδου καί οἱ ἀντιδράσεις των ἔναντι αὐτῆς ὀφείλονται σέ πολιτικούς λόγους ἤ πολιτικές παρεμβάσεις τῶν Κυβερνήσεων τῶν ἀντιστοίχων χωρῶν. Ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Φειδᾶ ἦταν σαφής καί καταγγελτική: Οἱ λόγοι δέν εἶναι πολιτικοί, ὑποστήριξε κατηγορηματικῶς. Εἶναι καθαρά ἐκκλησιαστικοί καί μάλιστα ποκινούμενοι πό τό Πατριαρχεο τς Μόσχας, τό ὁποῖο καί ἐνέπλεξε τούς πολιτικούς παράγοντες, ἀκόμη καί μέ παρεμβάσεις σέ Πρεσβεῖες ξένων χωρῶν κατά τῆς Μεγάλης Συνόδου!

Τέλος, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ἦταν αὐτός ὁ ἀφανής γιά τούς πολλούς μεγάλος παρασκηνιακός παράγων τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὁ κ. Βλάσιος Φειδᾶς, ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἰστορίας καί στενός συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στίς τοποθετήσεις του περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν.

Κατά τόν κ. Φειδᾶ, οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε ὅτι ὑπάρχουν Ἐκκλησίες ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας! Σήμερα τό ἀντίθετο, δηλαδή σχυρισμός τι κτός τς ρθοδόξου κκλησίας δέν πάρχουν (καί) λλες κκλησίες, εναι "θεολογικός νεολογισμός"! Μετά τά συμφωνηθέντα στό Porto Alegre, δέν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός. Ἄλλωστε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πλέον μία κίνηση ἀναγκαία γιά μᾶς, ἐφ' ὅσον ἔχουμε τή Διασπορά πού ζεῖ ἐκεῖ μέσα.

Ἐξάλλου διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἐναντιουμένων, ὅπως τῶν Ἁγιορειτῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων,  ἀνέφερε ὁ κ. Καθηγητής, ἦταν καί ὁ φίλος του π. Γεώργιος Καψάνης, διεπίστωσε (ὅτι) δέν ἔχουν νά ἀντιπροτείνουν κάτι ἄλλο!

Ἀκούω, σχολίασε πρός τό τέλος τῆς διαλέξεώς του ὁ κ. Καθηγητής, γιά τήν ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας τῶν Ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Καί λέω: Ποιός τούς ζήτησε τή γνώμη τους; Ποιός τούς ἀνέθεσε νά τήν κρίνουν; Ἀγνοοῦν ὅτι μόνο Δογματικά Κείμενα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τίθενται σέ κρίση;

Ὅμως, ἡ πλέον ἀφοπλιστική καί καίρια ἐπισήμανση τοῦ κ. Φειδᾶ μέ τήν ὁποία ρίχνει τό γάντι στούς ἐπικριτές τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τουλάχιστον σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της, εἶναι ἡ ἑξῆς:

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἐπέτυχε τό σκοπό της ἐφ' ὅσον πραγματοποιήθηκε. Τό ἔργο της κρίνεται ἐπιτυχές. Σ' αὐτή τή Σύνοδο δέν λειψε χρόνος, οὔτε ἡ δυνατότητα νά μιλήσει κάποιος πού ἤθελε μέ τή σειρά του. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐπί τῆς οὐσίας κανείς δέν θελε νά μιλήσει καί δέν εἶχε νά προτείνει κάτι. Αὐτά πού γράφονται τώρα εἶναι ἀηδίες!

Πρίν κλείσουμε αὐτό τό ἄρθρο, τό ὁποῖο μέσῳ τῆς σχετικῆς ἐνημερώσεως ἐπιδιώκει νά προβληματίσει τούς ὀρθῶς ἀγωνιώντας περί τῶν τεκταινομένων, ἐπισημαίνουμε ὅτι  εἴτε μέ ἀληθοφανῆ ἐπιχειρήματα, εἴτε μέ διαστροφή, εἴτε μέ παραπλάνηση, εἴτε μέ ἀπειλές, εἴτε μέ ἀπάτες, εἴτε μέ μεθοδικότητα, εἴτε μέ τακτικισμούς, εἴτε μέ δικαιολογίες καί προφάσεις, εἴτε ἀπροκαλύπτως, ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός προωθεῖται καί προάγεται σταδιακῶς, σταθερῶς καί μᾶλλον κατ' οὐσίαν ἀνεμποδίστως.

Ἡ ἀντίσταση πρός αὐτόν καί ἡ ἀναχαίτισή του πλέον δέν ἐξαρτᾶται ἀπό εὐσεβεῖς λόγους ἤ ἀπολογητικές ἀντιλογίες, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἀπό τήν αὐστηρή ἐφαρμογή ὅσων ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων προβλέπουν σχετικῶς καί ἐπιτάσσουν.

Ἄνευ τῆς ἀληθείας, ἡ ἑνότης δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία! Ἡ ἑνότης δέν αὐτονομεῖται ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἡ ἀλληλοαναγνώρισις καί κοινωνία τῶν ἱεραρχῶν οἱ ὁποῖοι δέν ὀρθοτομοῦν τήν ἀλήθεια ἐκφράζει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνοψιζόμενος στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς ἀπαραιτήτου σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀλήθεια καί τανάπαλιν, ἀποτελεῖ κριτήριο ἀληθοῦς ἐκκλησιαστικότητος καί Ὀρθοδοξίας.

                      «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί · καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι · μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).
To κειμενο δημοσιευτηκε στον σημερινο Ο.Τ.

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016


OMOΛΟΓΙΑ: Γνωστος απο πολλων ετων σε μας ο Διονυσιος Μανταλος. Γνωστος και στην υποθεσι του διαβοητου Ηλειας Αθανασιου. Υπαρχουν και φωτογραφιες του με τον ....ποιητη Κορυζη στο Θρυλικο περιοδικο "Φυλακες" που το ετρεμαν οι δεσποταδες αλλα το αγαπουσαν οι επισκοποι του Θεου. Θα ασχοληθουμε ιδιαιτερα με τον Διονυσιο Μανταλο που αιφνιδιαστικα ο Χριστοδουλος τον εμφανισε σαν μητροπολιτη Κορινθου!!!!Με τι ιδιαιτερα προσοντα και ιδιαιτερη προσφορα του στην Εκκλησια;

«Μας έπρηξαν μὲ τὴν Σύνοδο»!!! Απάντηση στον Δεσπότη Κορίνθου Διονύσιο από ένα πιστό.

Ἀπάντηση στὸν Δεσπότη Κορίνθου κ. Διονύσιο

γαπητὲ ἐν Χριστ Δέσποτα κ. Διονύσιε,
σᾶς στέλνω μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν ἀπάντηση μου στὰ σχόλια ποὺ κάνατε στὴν συνάντηση ποὺ πρὶν λίγες μέρες διοργανώσατε μὲ τὸν Γόρτυνος κ. Ἱερεμία, γιατὶ λόγω τῶν φωνῶν σας δὲν ἦταν δυνατὸ ἐκεῖ νὰ γίνει ἀντίλογος, πόσῳ μᾶλλον διάλογος. Ἀλλὰ σᾶς καταλαβαίνω· ἄνθρωπος εἶστε καὶ ἐσεῖς καὶ πρέπει νὰ ξεθυμάνετε. Μιᾶς ὅμως καὶ ἡ Κόρινθος εἶναι ἡ γῆ ποὺ φιλοξένησε τοὺς παποῦδες μου, ὅταν διώχθηκαν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία (ξέρουμε ἀπὸ διωγμοὺς ἐμεῖς οἱ Μικρασιᾶτες) μὲ μόνη περιουσία μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (ἔτσι τιμοῦσαν παλιὰ τοὺς Ἁγίους, καλύτερα νὰ πεινάσουν παρὰ νὰ τοὺς ἀφήσουν), ἐπιτρέψτε μου νὰ σχολιάσω μερικὰ σημεῖα τῆς ὁμιλίας σας, ἡ ὁποία καθὼς δημοσιεύθηκε, ὀφείλει καὶ δημοσίως νὰ σχολιαστεῖ.
Λέτε, ὅτι χωρὶς μνημόνευση Ἐπισκόπου δὲν ἀνήκει κάποιος στὴν Ἐκκλησία. Παραβλέψατε ὅμως νὰ τονίσετε, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ ὀρθοτομεῖ «μνήσθητι Κύριε τοῦ Ἐπισκόπου ἡμῶν... τοῦ ὀρθοτομοῦντος τὴν Σὴν Ἀληθείαν». Κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ὅταν δὲν ὀρθοτομεῖ ὁ Ἐπίσκοπος δὲν πρέπει νὰ μνημονεύεται. Γιὰ σᾶς λοιπόν, ὅσοι Ἅγιοι σταμάτησαν τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου τους ἦταν ἐκτὸς Εκκλησίας. Συμφωνήσατε μάλιστα μὲ τὸν Γόρτυνος, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος θὰ ἐπιτρέπει, τὸ πότε θὰ ὁμολογεῖ ὁ πιστὸς καὶ πότε ὄχι. Γιὰ σᾶς λοιπόν, ὁ Εὐσέβιος, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Δορυλαίου, ὅταν ἀντέδρασε σὰν λαϊκὸς ἐνάντια στὰ αἱρετικὰ καὶ βλάσφημα λόγια τοῦ Νεστορίου, χωρὶς νὰ πάρει πρῶτα εὐλογία ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του, ἔπραξε λάθος. Ὅπως καὶ λάθος ἔπραξαν οἱ σύγχρονοί του, ποὺ ὡς ἀναγνώριση τῆς ὁμολογίας του τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο. Κρίμα ποὺ δὲν εἴσασταν ἐσεῖς ἐκεῖ, νὰ τοὺς δείξετε, πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ πράξουν.
Μιλᾶτε γιὰ μία πρακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ποὺ ἐσεῖς τὴν καταδικάζετε. Μὰ αὐτὴ εἶναι ἡ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας· δὲν τὴν ἐφεῦραν οἱ πιστοί, ἁπλῶς τὴν ἐφαρμόζουν, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δεσποσύνη σας ποὺ τολμᾶ νὰ τὴν καταδικάζει! Στὴν πρώτη Ἀποστολικὴ Σύνοδο, λοιπόν, τὴν ὁποίαν ἐσεῖς ἐλλιπῶς ἀναφέρετε, οἱ πιστοὶ ἄσκησαν ἔντονο ἔλεγχο στον Πέτρο. Αὐτὸς ὅμως δὲν μίλησε γιὰ πρακτικές, ἀλλὰ τοὺς μίλησε, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔπεισε, αὐτοί, γράφει ὁ ἀπ. Λουκάς, ἡσύχασαν. Μιλῆστε καὶ ἐσεῖς ὅπως ὁ Πέτρος, μιλῆστε ἁγιοπατερικὰ καὶ ὄχι δεσποτοκρατικά, καταδικάστε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι πάντες γιὰ τὶς αἱρέσεις- καὶ θὰ ἡσυχάσει τὸ ποίμνιο.
Χρησιμοποιεῖτε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο γιὰ νὰ στηρίξετε τὶς θέσεις σας. Μὰ ὁ Χρυσόστομος δὲν σιώπησε ποτέ, ὅπως σιωπᾶτε ἐσεῖς, οὔτε συμβιβάστηκε κατὰ τῶν βλασφήμων καὶ τῶν αἱρετικῶν, ὅπως συμβιβάζεσθε ἐσεῖς. Καὶ -σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ δικά σας λόγια- εἶπε, ὅτι «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι».
Μετὰ λέτε: «Ἔχετε δεῖ πρόβατα νὰ λένε στὸν ποιμένα δὲν θέλουμε νὰ μᾶς πᾶτε ἐκεῖ». Ναί, ἔχουμε δεῖ, χιλιάδες πρόβατα νὰ ἐφαρμόζουν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸν διατυπώνει στο κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο: «ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ' ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν». Καὶ ἔχουμε δεῖ ἑκατοντάδες πρόβατα (ὅπως τὴν δεσποσύνη σας -ἀφοῦ ἀπέναντι στὸν Κύριο εἶστε κι ἐσεῖς ἕνα πρόβατο- «νὰ λένε στὸν ποιμένα δὲν θέλουμε νὰ μᾶς πᾶτε ἐκεῖ» (Καὶ ξέρετε τέτοια πρόβατα καταλήγουν νὰ γίνονται λύκοι!). Θὰ ἔπρεπε νὰ χαίρεσθε, ποὺ τὰ πρόβατα ἀκολουθοῦν τὸν μοναδικὸ πραγματικὸ ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστό. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴμαστε τέκνα Του, καθένας ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη.
Εἴπατε· ὅταν ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία, τὸ ποίμνιο ἀκολουθεῖ. Σωστό, ἀλλὰ ποιά Ἐκκλησία; Γιατὶ καὶ ἐπὶ Ἀρείου, ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἐπὶ Νεστορίου, καὶ ἐπὶ Βέκκου, καὶ ἐπὶ Εἰκονομαχίας κλπ. Συνοδικὰ μάλιστα! Δὲν ἔχετε διαβάσει τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του (τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»! Καὶ συμβουλεύει: «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δέ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς...».
Ὀνομάζετε τὴν ἀποτείχιση αἵρεση καὶ τοὺς ἀποτειχισμένους αἱρετικούς. Ὥστε αἱρετικοὶ ἦσαν οἱ χιλιάδες Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅταν γιὰ πολὺ λιγότερες κακόδοξες ἐνέργειες τοῦ Ἀθαναγόρα ἀποτειχίστηκαν; Γιὰ σᾶς λοιπόν, εἶναι καὶ οἱ Πατέρες τῆς 8ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου αἱρετικοὶ καὶ ὁ Μέγας Φώτιος αἱρετικός, ἀφοῦ θέσπισαν στὸν 15ο Κανόνα: «Οἱ γὰρ δι᾿ αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». Θὰ ὀνομάσετε τοὺς πάντες αἱρετικούς, γιὰ νὰ ὑποστηρίξετε τὴν θέση σας;
«Μᾶς ἔπρηξαν» λέτε μὲ τὴν Σύνοδο. Ὡραία ἔκφραση, ποιμαντική καὶ ὠφέλιμη. Σᾶς ἔπρηξε, ὁ ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, , ὁ ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ὁ ἅγ. Παΐσιος ποὺ δὲν ἤθελαν τὴν Σύνοδο καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ποὺ προφήτευσαν καὶ καταδίκασαν τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁπότε νὰ σταματήσουμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν ἀντιαιρετικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νᾶ σᾶς φύγει τὸ πρήξιμο.
Εἴπατε ὅμως καὶ σωστὰ πράγματα. Εἴπατε, ὅτι Σύνοδος χωρὶς Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι Σύνοδος. Τὸ Κολυμπάρι λοιπόν, κατὰ τὰ λεγόμενά σας, δὲν ἦταν Σύνοδος. Γιατὶ σὲ Σύνοδο μὲ μπράβους, συναυλίες, ἐδέσματα, μὲ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας –καὶ μάλιστα αἱρετικούς–, παρατηρητές, μὲ κατάργηση τῆς ξεχωριστῆς ψήφου τοῦ κάθε Ἐπισκόπου δὲν ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα. Πήγατε, -μᾶς εἴπατε- στὴν Ἱεραρχία, καὶ ἀποφασίσατε, ὅτι θὰ ἀποφασίσετε, ὅταν μελετήσετε τὰ κείμενα τῆς «Συνόδου». Μὰ καλά, τόσο καιρό, τί κάνετε; Ὅλη ἡ Δύση ξέρει τὰ κείμενα καὶ πανηγυρίζει γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ λαϊκοὶ ξέρουν τὰ κείμενα, ἡ Ἐκκλησία συγκλονίζεται, καὶ ἐσεῖς ἀκόμα δὲν τὰ μελετήσατε; Μήπως τυρβάζετε περὶ πολλῶν, ἐνῶ «ἑνός ἐστι χρεία»;
Χαρακτηρίζετε τοὺς ὁμολογητὲς Πατέρες, ὑποτιμητικὰ «καλόγερους», ζηλωτές, λαοπλάνους, λέτε, ὅτι δὲν τοὺς γνωρίζετε. Καὶ ὅμως τοὺς γνωρίζετε. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα τοὺς ξέρει. Γιατὶ αὐτοὶ ἄφησαν τὴν ἀσφάλεια τοῦ χώρου τους καὶ γυρίζουν τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἀφυπνίσουν τὸ ποίμνιο. Καὶ ὁ μισθός τους: Ὕβρεις, διωγμοί, ἀπειλές, ἀπομόνωση. Ἐσεῖς θὰ τὸ κάνατε αὐτὸ γιὰ τὸ ποίμνιο σας; Τόσο πολὺ τιμᾶτε τὸν μοναχισμό;
Δὲν γνωρίζετε, ὅτι χωρὶς τέτοιους Μοναχούς, δὲν θὰ ὑπῆρχε Ὀρθοδοξία; Δὲν γνωρίζετε, ὅτι τέτοια ἔλεγαν καὶ γιὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸν ἅγ. Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη καὶ τὸν Μακάριο τῆς Κορίνθου, τὸν Παπουλᾶκο, τὸν ἅγ. Γερμανὸ τῆς Ἀλάσκας καὶ τόσους ἄλλους;
Ἐσεῖς, εἴπατε, δὲν μιλᾶτε. Ἀφῆστε ἄλλους νὰ μιλήσουν. Ἐκτὸς ἂν σᾶς φοβίζουν, τί θὰ ποῦν. Πάντως σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτήρισε τὴν σιωπὴ σὲ θέματα πίστεως ὡς τὴν τρίτη μορφὴ ἀθεΐας. Καὶ ἂν δὲν μιλήσουν καὶ αὐτοὶ οἱ μοναχοί, θὰ μιλήσουν οἱ πέτρες, κατὰ τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη.
Τέλος εἴπατε, ὅτι στὸ τέλος ὅλοι αὐτοὶ θὰ κλάψουν. Δὲν ξέρω ἂν αὐτὸ εἶναι ἀπειλή, ἐγὼ γνωρίζω, ὅτι στὸ τέλος ὅλοι θὰ κλάψουμε· καὶ ἐσεῖς μαζί. Μὴν σᾶς ξεγελοῦν τὰ χειροφιλήματα καὶ οἱ ὀσφυοκαμψίες. Ἐκείνη τὴν φριχτὴ ὥρα δὲν θὰ ἔχετε ἀπέναντί σας κάποια Σύναξη μὲ φίλους  καὶ συλλειτουργοὺς στὴν σύνθεση της, ἀλλὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν ποὺ μαρτύρησαν γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς τὰ ὀνομάζετε «ἀρλοῦμπες» (ἄλλο κόσμημα πνευματικοῦ ξεπεσμοῦ καὶ “ποιμαντικῆς” ρητορικῆς) καὶ τὰ ξεπουλᾶτε δωρεάν.

Ἕνας πιστὸς τῆς Κορίνθου


ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Κων/νου Σιαμάκη,  φιλολόγου - Δρος θεολογίας.


Οἱ μάγοι ποὺ ἦρθαν ἀπὸ ἀνατολῶν νὰ προσκυνήσουν τὸ Χριστὸ καὶ ὁ ἀστὴρ ποὺ τοὺς ὡδήγησε μέχρι αὐτὸν ἱστοροῦνται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο (2,1-16). ὄχι μόνο σήμερα ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρχαιότητα οἱ ἑρμηνευταὶ τῶν Εὐαγγελίων καὶ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν καὶ ἔχουν ἔντονο ἐνδιαφέρον νὰ διευκρινίσουν τὶ ἦταν αὐτοὶ οἱ μάγοι, ἀπὸ ποῦ ἀκριβῶς ἦρθαν, πόσοι ἦταν, πῶς λέγονταν, μὲ τί μέσα ἦρθαν ἀπὸ τὴ χώρα τους στὴ Βηθλεέμ, ἀπὸ τί κίνητρο κινήθηκαν σ’ ἕνα τόσο δύσκολο ταξίδι, πότε ἀκριβῶς ἦρθαν, πότε εἶδαν τὸν ἀστέρα καὶ πότε ἔφτασαν στὴν οἰκίαν ὅπου εἶδον τὸ παιδίον καὶ τὸ προσεκύνησαν, ποιός ἦταν ὁ ἀστὴρ αὐτὸς  ὁ τόσο ἐντυπωσιακὸς τοὐλάχιστο γι’ αὐτούς, καὶ τί νόημα εἶχαν τὰ τρία δῶρα τους χρυσὸς καὶ λίβανος καὶ σμύρνα. τὶς νηφαλιώτερες ἀπαντήσεις σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα δίνουν μέσα στὰ κείμενά τους οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας∙ εἶναι ἐπαρκεῖς καὶ ἱκανοποιητικές. εἰδικὰ δὲ μόνο γιὰ τὸ τί ἦταν οἱ μάγοι ἔχουμε καὶ τὴν πολὺ ἀρχαιότερη ἐνημέρωσι ἀπὸ τοὺς πρὸ Χριστοῦ ἀρχαίους Ἕλληνες ποιητὰς καὶ συγγραφεῖς.

Τὸ ὄνομα μάγοι δὲν εἶναι ἑλληνικὸ ἀλλὰ περσικό. μάγους ἀναφέρουν πρὸ Χριστοῦ οἱ Δανιήλ, Σοφοκλῆς, Εὐριπίδης, Ἡρόδοτος, Διόδωρος Σικελιώτης, Στράβων καὶ ἄλλοι. (Δανιὴλ 1,20∙ 2,2∙ 2,10∙ 2,27∙ 4,4∙ 5,7∙ 5,11∙ 5,17. Σοφοκλῆς, Οἰδ. τ., 387. Εὐριπίδης, Ὀρ., 1497. Ἡρόδοτος 1,101,1∙ 1,107,1∙ 1,120,1∙ 1,128,2∙ 1,132,3∙ 3,61,1. Διόδωρος Σικ., 2,29-30. Στράβων 16,2,39). κατὰ τὸν Ἡρόδοτο ἦταν κατ’ ἀρχὴν μία φυλὴ τοῦ ἔθνους τῶν Μήδων, λεγόμενοι ἔτσι Μάγοι (ὅπως λέμε Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Κρῆτες), κι ἔπειτα μιὰ ἱερατικὴ κάστα, τὸ ἱερατεῖο τῶν ἀρχαίων Περσῶν. τὴν  ἴδια ἐξέλιξι εἶχαν καὶ τὰ ἐθνικὰ ἢ φυλετικὰ ὀνόματα Λευΐται, Χαλδαῖοι, Φρῦγες, ποὺ κάποτε ἔγιναν ἱερατικά. στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἦταν τὸ ἱερατεῖο τῶν Περσῶν καὶ τῶν Βαβυλωνίων (Ἰρὰν -Ἰράκ). ἐπειδὴ ἡ θρησκεία τους ἦταν κυρίως λατρεία τῶν ἄστρων, ἀσχολοῦνταν πολὺ μὲ τὴν ἀστρολογία, τῆς ὁποίας εἶναι καὶ οἱ πρῶτοι ἐπινοηταί. αὐτὰ ὅλα τά γνωρίζουν καὶ τὰ προϋποθέτουν ὁμόφωνα καὶ οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας.

Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ἐρωτήματα θ’ ἀναφέρω τὶς ἀπαντήσεις ποὺ ἔδωσαν κατὰ χρονικὴ σειρὰ οἱ Ἰουστῖνος, Ὠριγένης, Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Ἐπιφάνιος Κύπρου, Ἰωάννης Χρυσόστομος, Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεως, Θεόδωρος Μοψουεστίας, Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, Θεόδοτος Ἀγκύρας, Ῥωμανὸς μελῳδός, Μάξιμος ὁμολογητής, ποιητὴς τοῦ ἀκαθίστου ὕμνου, Φώτιος, Θεοφύλακτος Ἀχρίδος, Εὐθύμιος Ζυγαβηνός, Θεοφάνης Κεραμεύς, Μιχαὴλ Γλυκᾶς, Ψευδεπιφάνιος, Ἰωάννης Καντακουζηνός, τὰ χριστουγεννιάτικα Κάλαντα, καὶ ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἐπιλεκτικὰ οἱ Λέων Α΄ Ῥώμης, Βέδας ὁ Ἄγγλος, Ῥαβανὸς Μαῦρος, Βαλαφρῖδος Στραβός, Ῥούπερτος τῆς μονῆς Τουϊτίου, κι ἕνα ἀνώνυμο χειρόγραφο τοῦ Η΄ αἰῶνος. (Ἰουστῖνος, Διάλ., 78,1∙ 102,2∙ 103,3∙ 106,3. Ὠριγένης, Κέλσ. 1,58∙  Εἰς Ματθ., ἀποσπ. 23∙ 24∙ 28. Βασίλειος Καισ., Ὁμ. εἰς γένν. Χριστοῦ, 5-6 PG 31,1469∙ 1472. Γρηγόριος Νύσσ., Λόγ. εἰς γένν. Χριστοῦ  PG 46,1144. Ἐπιφάνιος, Πανάρ. 30,29∙ 51,9∙ πίστις∙ PG 41,456∙ 904-5∙ 42,785-8. Ἰωάννης Χρυσόστομος, Εἰς Ματθ., ὁμ.6-9 PG 57,61-92∙ Πρόκλος, Ἐγκώμ. εἰς Στέφ., 1 PG 65,809. Θεόδωρος Μοψ., Εἰς Ματθ. 2,16 PG 66,705. Κύριλλος Ἀλ., Εἰς Ἠσ. 49,8-12∙ Εἰς Ματθ. 2,9∙ Ἀπολ. δώδ. κεφ., 1∙ PG 70,1061∙ 72,368∙ 76,317. Ἰσίδωρος Πηλ., Ἐπιστ. 1,378 PG 78,396. Θεόδοτος Ἀγκ., Ὁμ. εἰς γένν. Χριστοῦ, 5∙10∙ PG 77,135∙ 1564-65. Ῥωμανὸς μελ., Εἰς τὴν γένν. τοῦ Χριστοῦ Κανών  Α΄, στρ. 8∙ 9∙ 13∙ 19∙ Κανών Γ΄, στρ. 1∙ ἔκδ. Maas-Trypanis, σελ. 4∙ 5∙ 7∙ 17. Μάξιμος ὁμ., Κεφ. διάφ., 10 PG 90, 1181. Ἀκάθιστος ὕμνος, στρ. 5 (Εἶδον παῖδες Χαλδαίων). Φώτιος, Εἰς Ματθ. 2,1-2 PG 101,1192. Θεοφύλακτος Ἀχρ., Εἰς Ματθ., 2,1-16 PG 123,161-9. Εὐθύμιος Ζυγ., Εἰς Ματθ. 2,1-16∙ Δογμ. πανοπλ., 23∙ 24∙ PG 129,136-153∙ 130,1177∙ 1217.  Θεοφάνης Κερ., Ὁμ. 52 εἰς τὰ ἅγια νήπια, 2-3 PG 132,920∙ 925. Μιχαὴλ Γλυκᾶς, Χρον., 3 PG 158,396-7. Ψευδοεπιφάνιος, Ἐγκώμ. εἰς Θεοτόκ., PG 43,501. Ἰωάννης Καντακουζ., Ἀπολ. εἰς μωαμεθ,. 1 PG 154,429. Κάλαντα (Ἐκ τῆς Περσίας ἔρχονται τρεῖς μάγοι μὲ τὰ δῶρα). Leo I Romae, Sermo 31,1 PL 54,235. Beda, In Matth. 2,3-4 PL 92,13. Rabanus Maurus, In Matth., 1 PL 107,757∙ 759. Wal. Strabus, In Matth., 2,1∙ 2,11 PL 114,73∙ 75. Rupertus Tuitiensis, Trinit. 42,7∙ In Matth., 2∙ PL 167,1540∙ 168,1338. Codex Parisinus s. VIII).

Γιὰ τοὺς μάγους ὁ Ματθαῖος λέει μόνον ὅτι ἦρθαν ἀπὸ ἀνατολῶν  ἀπὸ μιὰ χώρα δηλαδὴ ποὺ βρίσκεται ἀνατολικὰ σὲ σχέσι  μὲ τὸν Ἰσραήλ∙ πιθανῶς ὁ πληθυντικὸς καὶ ἡ ἔλλειψι ἄρθρου δηλώνουν ὅτι πρόκειται γιὰ χώρα μακρινὴ καὶ ὄχι γειτονικὴ καὶ ὅμορη. οἱ Ὠριγένης, Ἰωάννης Χρυσόστομος, Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Ῥωμανὸς μελῳδός, Θεοφύλακτος, Εὐθύμιος  Ζυγαβηνός, Θεοφάνης Κεραμεύς, Μιχαὴλ Γλυκᾶς, Ἰωάννης Καντακουζηνός, καὶ τὰ δημώδη χριστουγεννιάτικα Κάλαντα λὲν ὅτι ἡ χώρα τῶν μάγων εἶναι ἡ Περσία. οἱ Θεόδοτος Ἀγκύρας, Ῥωμανὸς μελῳδὸς πάλι, ποιητὴς τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, καὶ Φώτιος λὲν ὅτι εἶναι ἡ Βαβυλωνία ἢ Χαλδαία (Ἰράκ).  εἰδικὰ  ὁ ποιητὴς τῆς αὐλῆς τοῦ Ἰουστινιανοῦ Ῥωμανὸς ταυτίζει τὶς δύο χῶρες καὶ λέει∙ Μαθεῖν θέλεις πόθεν ἠλύθαμεν ὧδε; ἐκ γῆς Χαλδαίωνἐκ Βαβυλῶνος…, ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ Περσικοῦ∙ ἐνῷ σὲ πολλὰ ἄλλα χωρία του ἀναφέρει μόνο Περσίδα καὶ Πέρσας. αὐτὴ ἡ ταύτισι ὀφείλεται ἴσως στὸ ὅτι κατὰ τὰ χρόνια του οἱ δύο χῶρες ἦταν ἕνα κράτος. καὶ ὁ εἰδωλολάτρης Κέλσος (στὸν Ὠριγένη), πρὶν ἀπ’ ὅλους σχεδὸν τοὺς Χριστιανούς, λέει τοὺς μάγους αὐτοὺς Χαλδαίους, ἀλλὰ μᾶλλον ἐννοεῖ τὸ ὄνομα αὐτὸ ὡς ἐπαγγελματικὸ (ἱερατικὸ) καὶ ὄχι ἐθνικό. οἱ Ἰουστῖνος, Ἐπιφάνιος Κύπρου, καὶ κάποιοι ἀνώνυμοι (τινὲς) στὸ Θεοφύλακτο καὶ στὸν Εὐθύμιο Ζυγαβηνὸ λὲν ὅτι ἡ χώρα τῶν μάγων εἶναι ἡ Ἀραβία∙ καὶ τοὺς ἀποκαλοῦν Ἄραβες. οἱ  πρῶτοι καὶ οἱ δεύτεροι στηρίζονται στὸ ὅτι  μάγοι λέγονταν οἱ ἱερεῖς καὶ ἀστρολόγοι μάντεις μόνο στὴν Περσία καὶ στὴ Βαβυλωνία∙ οἱ τρίτοι στηρίζονται στὸ χωρίο τῶν Ψαλμῶν (71,10) Βασιλεῖς Ἀράβων καὶ Σαβὰ δῶρα προσάξουσι, τὸ ὁποῖο θεωροῦν προφητεία γιὰ τὰ δῶρα τῶν μάγων στὸ Χριστό. δὲν νομίζω ὅτι ἔχουν δίκαιο. ὅταν μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς λὲν καὶ ὅτι οἱ μάγοι αὐτοὶ ἦταν ἀπόγονοι τοῦ εἰδωλολάτρου μάντεως Βαλαάμ, ποὺ προφήτευσε γιὰ τὸ Χριστὸ ὅτι Ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ (Ἀρ. 24,17), ἐννοοῦν ὡς Ἀραβία τῶν μάγων τὴ σημερινὴ Ἰορδανία ποὺ βρίσκεται στ’ ἀνατολικὰ σύνορα τοῦ Ἰσραήλ. τὸ ἴδιο ἐννοεῖ κι ὁ Ἐπιφάνιος Κύπρου, ὅταν δέχεται μιὰ παράδοσι κατὰ τὴν ὁποία οἱ μάγοι ἦταν ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ ἀπὸ τὴ Χεττούρα.

Γιὰ τὸ πόσοι ἦταν οἱ μάγοι, ἐφ’ ὅσον ὁ εὐαγγελιστὴς δὲν δίνει ἀριθμό, δὲν δίνουν καὶ οἱ ἑρμηνευταὶ πατέρες. τοὺς φαντάζονται ὅμως πάρα πολλούς, βασιζόμενοι κυρίως στὸ ὅτι μὲ τὴν ἐμφάνισί τους μέσα στὰ Ἰεροσόλυμα ἀναστατώθηκε κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ ὅλη ἡ πόλι, μεγαλούπολι μάλιστα. ὁ δὲ Ῥωμανὸς ὁ μελῳδὸς μὲ τὸ στίχο του δὲ (παρθένος) ἀνοίγει τὴν θύραν καὶ δέχεται τῶν μάγων τὸ σύστημα δείχνει ὅτι τοὺς φαντάζεται σὰν ὁλόκληρο λόχο ἢ τάγμα. κι ἐγὼ προσθέτω ὅτι τόσο ἐπίσημοι ἄνθρωποι, πλούσιοι καὶ ὑψηλόβαθμοι, θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ κάνουν ἕνα τόσο μεγάλο ἐπίπονο περιπετειῶδες καὶ μάλιστα κι ἐπικίνδυνο ἀπὸ λῃστὰς ταξίδι χωρὶς ὑπηρετικὸ προσωπικὸ καὶ κάποια στοιχειώδη τοὐλάχιστο προσωπικὴ φρουρά∙ γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι εἶχαν μαζί τους καὶ μερικὲς γυναῖκες των, ὅπως ὁ Ξέρξης ὅταν ἐξεστράτευσε στὴν Ἑλλάδα. ὁ Νεεμίας εἶχε κάνει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ταξίδι, ἀπὸ τὴν Περσία στὴν Ἰερουσαλήμ, μέσα στὴν ἴδια πάντοτε ἐπικράτεια, τὴν Περσική, καὶ χωρὶς νὰ μεταφέρῃ πολύτιμα πράγματα, καὶ συνοδευόμενος γιὰ λόγους ἀσφαλείας ἀπὸ ἀξιόλογη στρατιωτικὴ δύναμι πεζικοῦ καὶ ἱππικοῦ (Νε. 2,9)∙ οἱ μάγοι ταξίδευαν σὲ  περισσότερες ἀπὸ μία ἐπικράτειες, δύο ἢ τρεῖς, ἐχθρικὲς μεταξύ των, καὶ μετέφεραν μαζί τους καὶ πολύτιμα πράγματα. οἱ δὲ  ἀποσκευές των καὶ τὰ φορτία μὲ τὰ δῶρα τους καὶ οἱ ζωοτροφές των ἀπαιτοῦσαν νὰ ταξιδεύουν μὲ πολλὲς κι εὐρύχωρες καὶ ἄνετες ἅμαξες. δὲν ἦταν δυνατὸν τόση ἀπόστασι νὰ τὴν κάνουν ὁ καθένας πάνω σὲ μιὰ καμήλα, διότι δὲν ἦταν φτωχοὶ Βεδουΐνοι ἀλλὰ μεγιστᾶνες. σχημάτιζαν ὁπωσδήποτε καραβάνι καὶ φάλαγγα ὀχημάτων. ἔτσι ἐξηγεῖται ἄλλωστε καὶ τὸ πῶς ἀναστάτωσαν ὁλόκληρη μεγαλούπολι.

Γιὰ τὰ ὀνόματά τους φυσικὰ οὔτε ὁ εὐαγγελιστὴς λέει τίποτε οὔτε οἱ πατέρες ἢ ἐμεῖς εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζουμε τίποτε.

Ἀναφερόμενος στὸ κίνητρό τους ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, παρατηρεῖ ὅτι κατὰ κόσμον ὑπῆρχαν πολλὰ ἀντικίνητρα καὶ μόνο τέτοια, ὥστε νὰ μὴν μποροῦμε νὰ τοὺς βροῦμε ἕνα ἐγκόσμιο κίνητρο. ὁ βασιλεύς, ποὺ θὰ προσκυνοῦσαν, θὰ βασίλευε, ὅταν αὐτοὶ δὲν θὰ ζοῦσαν πλέον∙ δὲν βρῆκαν ἕνα βασιλέα πατέρα του, γιὰ νὰ τὸν κολακεύσουν∙ οἱ ἴδιοι ἀνῆκαν σὲ μιὰ ἐπικράτεια πολὺ μακρινὴ καὶ ἔτσι δὲν ὑπῆρχε περίπτωσι, προσκυνώντας τὸ μελλοντικὸ βασιλέα νὰ ἐπενδύσουν ἔστω καὶ μακροπρόθεσμα σ’ ἕνα μελλοντικὸ συμφέρον τους∙ μιλώντας στὸν ἤδη βασιλεύοντα Ἡρῴδη γιὰ κάποιον βασιλέα ἄλλον καὶ πολὺ ἀνώτερό του (μὲ διακεκριμένο ἀστέρα στὸν  οὐρανό), κινδύνευαν πολὺ ἀπὸ τὴ δυσμένειά του μέσα σὲ ξένη χώρα, στὴν ἐπικράτεια τοῦ ἐξωργισμένου∙ ἔκαναν ἕνα ταξίδι ἐπίπονο καὶ κυρίως ἐπικίνδυνο. ἔτσι ὁ Χρυσόστομος βγάζει τὸ συμπέρασμα, ὅτι ἦταν μόνο θεοκίνητοι, ὅτι, ἀφ’ ὅτου εἶδαν τὸν ἀστέρα, ἐνεργοῦσαν πλέον ὡς προφῆτες κάτω ἀπὸ τὴν ἔμπνευσι, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν σὲ τίποτε, παρὰ μόνο στὸ πῶς θὰ ἐκφράσουν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀνατέθηκε, καὶ χωρὶς νὰ λογαριάσουν τίποτε, προκειμένου νὰ τὸ ἐκφράσουν. κίνητρό τους μοναδικὸ ἦταν ἡ παρὰ τοῦ θεοῦ γενομένη τῇ διανοίᾳ αὐτῶν ἔλλαμψις. συμφωνοῦν μὲ τὸ Χρυσόστομο καὶ ὅσοι ἄλλοι θίγουν αὐτὸ  τὸ ζήτημα τοῦ κινήτρου, ἤτοι Ῥωμανὸς μελῳδός, Φώτιος, Θεοφύλακτος, κι’ Εὐθύμιος Ζυγαβηνός.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου