Είναι
όντως λυπηρά τα γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την αγιοποίησι του Χρυσοστόμου
Σμύρνης. Τα έχουμε κατ’ επανάληψι δημοσιεύσει.
Ἔχουμε κάνει γραπτές αναφορές
στη Σύνοδο δι’ αυτήν την παράνομο αγιοποίησι, έχουμε συγγράψει πάμπολλα άρθρα
και βιβλίο ειδικά αφιερωμένο σ’ αυτή, έχουμε ανατρέξει σε όλες τις μεγάλες
βιβλιοθήκες της πατρίδος μας, διά να συγκεντρώσουμε τα στοιχεία τα οποία
πιστοποιούν ότι ο Χρυσόστομος Καλαφάτης
μητροπολίτης Σμύρνης, κάθε άλλο παρά άγιος είναι.
Προτείναμε
μάλιστα τη διεξαγωγή δημόσιας συζητήσεως και ανοικτού διαλόγου, διά να
αντικρουσθούν οι απόψεις των δύο πλευρών και να φανή πού υπάρχει η αλήθεια.
Προβήκαμε και σε διαμαρτυρίες στους τόπους των λατρευτικών εκδηλώσεων προς
τιμήν του, διά να ενημερωθεί ο αφελής και ακατήχητος λαός και να
προβληματισθούν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες (μάλλον αρμόζει να ονομασθούν
δικτάτορες, αφού επιβάλλουν στο λαό τους αγίους της αρεσκείας τους· χειρότερα
τους αγίους που επιτάσσει η Νέα Εποχή!). Γενικώς κινήσαμε, κατά το δη λεγόμενο,
γη και ουρανό, καθηκόντως, ως μέλη της Εκκλησίας, αλλά όπως λέει κι ο λαός
«στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».
Ο λόγος για τον
οποίο υπάρχει αυτή η κουφότης και προκλητική αδιαφορία και αφασία εκ μέρους των
εκκλησιαστικών αρχόντων και δικτατορίσκων είναι προφανώς, επειδή δεν έχουν κανένα επιχείρημα, ορθόδοξο
βεβαίως, να αντιτάξουν, το οποίο να συνηγορή υπέρ της αγιοποιήσεως αυτής και,
τοιουτοτρόπως, θέλουν οι άνθρωποι αυτοί να επιβάλλουν αυτήν την αγιοποίησι με
τρόπο θα λέγαμε Χιτλερικό και Σταλινικό, με το φιρμάνι της Διαρκούς Συνόδου του 1992 περί αγιοποιήσεως του εν λόγω
εθνομάρτυρος, με τις κατ’ έτος φιέστες και τα
πανηγύρια προς τιμήν του (ενώ πριν το 1992 και επί 70 συνεχή έτη
του τελούσαν επιμνημόσυνες δεήσεις υπέρ
αναπαύσεως της ψυχής του και αφέσεως των αμαρτιών του) με πομπώδεις λόγους και πανηγυρικές
ομιλίες, οι οποίες παρουσιάζουν ως άγιο τον Χρυσόστομο Σμύρνης με τρόπο θα
λέγαμε μαγικό, χωρίς να έχουμε κανένα χαρακτηριστικό στοιχείο αγιότητος, που να
φανερώνει ότι ο ουρανός συνευδοκεί και εγκρίνει την αγιοποίησι· μόνη αναφορά
στο μαρτυρικό του τέλος, το οποίο έγινε καθαρά και πασίδηλα για πατριωτικούς
λόγους.
Κυρίως όμως οι
εκκλησιαστικοί άρχοντες και δικτάτορες προσπαθούν να επιβάλλουν αυτήν την
αγιοποίησι στη συνείδησι του λαού διά της υπακοής και πειθαρχίας, την οποία
απαιτούν και διά της αλλοιώσεως της Ορθοδόξου Παραδόσεως, την οποία συστηματικά
κατεργάζονται σε όλα τα θέματα και ειδικά στα θέματα της πίστεως, επειδή ετοιμάζουν
τον λαό, ως μισθωτοί των σκοτεινών δυνάμεων, για να αποδεχθή τη Ν. Εποχή, την
Παγκοσμιοποίησι και το σφράγισμα.
Μία όντως
Ορθόδοξος Σύνοδος δεν θα εδέχετο με
κανένα τρόπο μία τέτοια αγιοποίησι, ακόμη και στην περίπτωσι που ήταν όντως
άγιος ο Χρυσόστομος Σμύρνης, δηλαδή ακόμη κι αν στο τέλος του μετανοούσε. Κι
αυτό διότι τα κείμενά του και η βιοτή του τον αποδεικνύουν αιρετικό· ήταν μέγας
Οικουμενιστής και Μασόνος· είχε αντιλήψεις ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές,
αντιμοναχικές, Προτεσταντικές· ήταν τυφλός πατριδολάτρης και εθνικιστής, κλπ.
κλπ.· Αν δηλαδή μετανοούσε δι’ όλα αυτά και επισφράγιζε το τέλος του με το
μαρτύριο χάριν του Χριστού, και μόνον δι’ Αυτόν, πάλι δεν θα έπρεπε η Σύνοδος
να τον αγιοποιήση, αν δεν είχε αποκηρύξει δημοσίως τις πλάνες του κι αν δεν
ήταν οφθαλμοφανής η μετάνοιά του και ο λόγος για τον οποίο μαρτυρούσε. Έτσι έγινε την εποχή των διωγμών με πολλούς
δημίους και βασανιστές των Αγίων μαρτύρων, οι οποίοι κάποια στιγμή εφωτίζοντο,
ομολογούσαν δημοσίως την πίστι στον Χριστό και συντάσσοντο με τους Αγίους
Μάρτυρες, ακολουθώντας την οδό του μαρτυρίου.
Ο λόγος για τον
οποίο μία όντως Ορθόδοξος Σύνοδος δεν θα προέβαινε σε μία τέτοια αγιοποίησι,
άνευ δηλαδή της δημοσίας μετανοίας και αναιρέσεως των πλανών και του
αποκλειστικού υπέρ του Χριστού μαρτυρίου, είναι ότι ο Άγιος είναι πρότυπο προς
μίμησι και δεν είναι δυνατόν μία όντως Ορθόδοξος Σύνοδος να θέση στον λαό ως
πρότυπο πρός μίμησι, έναν αιρετικό, Οικουμενιστή, Μασόνο, Πατριδολάτρι, έναν
άνθρωπο που συμβιβάζεται με όλους και
υποτάσσεται σε όλους (Μασόνους, πολιτικούς, αιρετικούς) και είναι έτοιμος να
θυσιάσει τα πάντα, όσα τον διατάξουν, ακόμη και την αρχιερωσύνη του, αρκεί να
έχη όφελος η πατρίδα, αυτόν τον άνθρωπο να τον θέσουν ως άγιο πρότυπο προς
μίμησι στον λαό.
Είναι φανερό ότι
έτσι καταλύονται τα πάντα: η κακία, η πλάνη και η αίρεσι παίρνει τη θέσι της
αρετής, της αγιότητος και της Ορθοδοξίας· η Μασονία παρουσιάζεται ως αθώα
περιστερά και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που (όπως οι ίδιοι οι Μασόνοι ομολογούν)
είναι το εργαστήριο της αγιότητος και που χωρίς την ιδιότητα του Μασόνου δεν θα
ηδύνατο ο Χρυσόστομος Σμύρνης να φτάση στην αγιότητα· η αίρεσις και οι
αιρετικοί εξισώνονται με την αλήθεια και την
Ορθοδοξία, και κυρίως το αγιολόγιο της Εκκλησίας, από ουράνιος
Παράδεισος μετατρέπεται σε χώρο αμφιβόλου καταστάσεως, εφ’ όσον έχει μέσα του
κι εύοσμα άνθη και αγκάθια και τριβόλια.
Με όλα αυτά τα
οποία αναφέρουμε δεν θέλομε να καταφερθούμε κατ’ ουσίαν κατά του Χρυσοστόμου
Σμύρνης, διότι αυτός εν τελευταία αναλύσει για ό,τι έπραξε θα λογοδοτήση στο
Χριστό, και δεν είμεθα εμείς οι κριτές του· όμως καταφερόμεθα εναντίον αυτών
που τον αγιοποίησαν διά τους λόγους που
συνοπτικά προαναφέραμε. Η Σύνοδος δε, η οποία τον αγιοποίησε και εν συνεχεία
εποίησε, κατά το δη λεγόμενο, τη νήσσα, απέδειξε περίτρανα ότι διακατέχεται από
τις ίδιες αντιλήψεις με τον Χρυσόστομο Σμύρνης, κατευθύνεται και αυτή από τη
Μασονία και τις σκοτεινές δυνάμεις, οδηγεί τον λαό όχι πλέον στον Χριστό, αλλά
στη Ν. Εποχή και το σφράγισμα και κοντολογίς είναι αιρετική και όχι Ορθόδοξος.
Πάντως εν
κατακλείδι η αγιοποίησις του Χρυστοστόμου Σμύρνης αποτελεί μοναδικό φαινόμενο
στην ιστορία της Εκκλησίας και ανοίγει το δρόμο για την δημιουργία των
λεγομένων «Εθνικών αγίων», Οικουμενιστών και αιρετικών αγίων, Μασόνων αγίων,
προς άμετρη χαρά των Μασόνων, των Οικουμενιστών και των Νεοποχιτών και λύπη των
πραγματικών αγίων και των Ορθοδόξων.
Ο Χρυσόστομος
Σμύρνης ήτο πρώϊμος υπέρμαχος της Πανθρησκείας και αυτό το δηλώνει απερίφραστα
ο καθηγητής θεολογίας και πρύτανης του
Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Φιλιππίδης, ο οποίος διετέλεσε γραμματέας της
Μητροπόλεως Σμύρνης την εποχή του Χρυσοστόμου: «Το τρίτο και σπουδαιότερο όραμά
του, ήταν η ένωση όλων των μονοθεϊστικών
θρησκειών σε μία θρησκεία και Εκκλησία. Η θρησκεία είναι μία και μόνη,
διότι ένας είναι και ο Δημιουργός του Σύμπαντος. Οι Προφήτες και Δάσκαλοι
μπορεί να είναι πολλοί (Χριστός, Μωάμεθ, Μωϋσής, Βούδας, κ.ά.) όλοι όμως
ομιλούν την ίδια γλώσσα για την ειρήνη του κόσμου, την αγάπη και την αδελφοσύνη
των ανθρώπων». (Ιστορία Εικονογραφημένη -Εκδ. Οργ. Πάπυρος, τεύχος 446,
σελ. 17, Αύγουστος 2005).
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος
Τρικαμηνᾶς