Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Tόν μή συμφωνοῦντα τοῖς ἁγίοις καθώς καί ἡμείς καί οἱ μικρῷ πρό ἡμῶν Πατέρες ἡμῶν, ἡμεῖς τήν αὐτοῦ κοινωνίαν οὐ παραδεξόμεθα» (Ε.Π.Ε. Γρ. Παλαμᾶ, Τόμος Γ', σελ. 514)...

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ «ΚΑΙΕΙ» ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ που εθελοτυφλούν, και οδηγούν τους πιστούς στα ενδότερα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού!




Τιμὴ ἁγίου καὶ μάρτυρος, εἶναι ἡ μίμηση τῆς ζωῆς του καὶ τῆς διδασκαλίας του.
Κι ὅμως οἱ σύγχρονοι πιστοί, μὲ πρώτους τοὺς ἐπισκόπους, πανηγυρίζουν στοὺς Ναούς, καὶ λιβανίζουν τοὺς Ἁγίους, καὶ ξελαρυγγίζονται ψάλλοντας καὶ ὁμιλώντας γι’ αὐτούς, ἀλλὰ σιωποῦν ἢ πράττουν τὰ ἀντίθετα στὴν ἀντιμετώπιση θεμάτων Πίστεως!
Ἐπειδὴ προέχει τὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παραθέτουμε κάποια χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ σχετικὲς μελέτες, γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴ καθοδηγητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅσοι ἀδελφοί μας ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν τηρητέα στάση ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν (καὶ κυρίως τῶν διακινούντων τὸν Οἰκουμενισμὸ Πατριαρχῶν, Ἐπισκόπων καὶ ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων), ἀλλὰ οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τοὺς παραπλανοῦν, διδάσκοντας μιὰ ἄλλη ποιμαντικὴ στάση, ποὺ δὲν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι καὶ ἡ διαχρονικὴ Εὐαγγελικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Δηλαδή, τοὺς καταγγέλλουμε ὅτι ἀκολουθοῦν ἄλλη, κακόδοξη στάση, στὸ σωτηριολογικὸ αὐτὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλ’ αὐτοὶ ἢ ἐπιστρατεύουν θλιβεροὺς ἀνθρώπους στὶς στημένες Ἡμερίδες τους, ποὺ μὲ ψευδολογίες διαστρέφουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ἢ ἀδιαφοροῦν καὶ σιωποῦν, ὡσὰν ἀναίσθητοι στὶς κατηγορίες! Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστὰ σὲ μιὰ πρωτοφανῆ συμπεριφορὰ στὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας!

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὑπερμάχησε τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων ἐναντίον τῶν Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά διαδώσουν στήν Ἀνατολή τίς δυτικές αἱρέσεις περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος ἐπίσης ὁ ὁποῖος ὑπερμάχησε τοῦ μοναχισμοῦ εἰς τό θέμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τῆς συγκεντρώσεως τοῦ νοῦ καί τῆς ἀναγωγῆς διά μέσου τῆς καρδιᾶς πρός τόν Θεόν, τά ὁποῖα ὁ Βαρλαάμ προσεπάθησε νά διαστρέψη.

Οἱ ἀγῶνες τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ δέν ἐστράφησαν μόνον ἐναντίον τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου, ἀλλά καί ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ ΙΔ΄ τοῦ ἐπιλεγομένου Καλέκα.  Ὁ Καλέκας, μετά τή Σύνοδο τοῦ 1341, ἡ ὁποία ἐδικαίωσε τίς θέσεις τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καί κατεδίκασε τίς αἱρέσεις τοῦ Βαρλαάμ, ἐστράφη ἐναντίον τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, τόν ὁποῖο κατώρθωσε μέ διάφορες μηχανορραφίες καί τήν πολιτική ὑποστήριξι νά κλείση στήν φυλακή.

Ὁ Καλέκας ἐξέδωσε ἐγκύκλιον ἐπιστολή μέ τήν ὁποία ἀναθεματίζει τόν ἅγ. Γρηγόριο καί τούς ὁμόφρονάς του. Αὐτή περιεῖχε, μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:

«Τόν Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ, ...τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί ἁγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, καί τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ἡ ὑπογραφή Ἰωάννης ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης καί οἰκουμενικός πατριάρχης» (P.G. 150, 863D).

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος, λόγῳ τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα, διέκοψε τό μνημόσυνό του πρό συνοδικῆς κρίσεως. Αὐτό ἦτο μία ἀπό τίς αἰτίες πού ἐξεδόθη ἐναντίον του ὁ ἀναθεματισμός «...τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι  τό μνημόσυνόν μου...».

Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι, τότε πού  ὁ ἅγιος Γρηγόριος διέκοψε τήν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου, ὁ Καλέκας δέν εἶχε καταδικασθῆ ἀπό Σύνοδο, ὁ δέ Ἅγιος δέν εἶχε χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος, ἀλλά ἦτο ἁπλός ἱερομόναχος τοῦ ἁγ. Ὄρους. Φαίνεται πώς τήν ἀπόφασι αὐτή τοῦ ἀναθεματισμοῦ τοῦ ἁγίου τήν ὑπέγραψαν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος, ὁ δέ ἅγιος δέν τήν ἐτήρησε, ἀλλά κατ’ ἰδίαν συνέχισε νά λειτουργῆ (P.G. 150, 880D).

Τό σπουδαῖο καί ἔχον μεγίστη σημασία εἰς τήν παροῦσα μελέτη εἶναι τό ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος δέν ἦτο ἁπλῶς ἀποτειχισμένος ἀπό τόν Πατριάρχη Καλέκα πρό συνοδικῆς κρίσεως, ἀλλά ἐπί πλέον ἐθεωροῦσε (καί διεκήρυττε) ὅτι ἦτο ἀδύνατον κάποιος πού ἐπικοινωνεῖ  ἐκκλησιαστικῶς μὲ τὸν Πατριάρχη νά εἶναι Ὀρθόδοξος, ἐνῶ αὐτός, πού ἦτο ἀπό αὐτόν ἀποτειχισμένος, ἦτο ἑνωμένος συγχρόνως μέ τήν εὐσεβῆ πίστι. Λέγει λοιπόν ὁ ἅγιος τά ἑξῆς: «Τούτου τοίνυν οὕτω καί τοσαυτάκις παντός τοῦ τῶν ὀρθοδόξων πληρώματος ἐκκεκομμένου, λείπεται τῶν ἀδυνάτων εἶναι τελεῖν ἐν τοῖς εὐσεβέσι τόν μή ἀφωρισμένον ἐκ τούτου, τοῦ καταλόγου δ’ εἶναι χριστιανῶν ἀληθῶς καί τῷ Θεῷ ἡνωμένον κατ’ εὐσεβῆ πίστιν, ὅστις ἄν εἴη τούτων ἕνεκεν ἀφωρισμένος ἐκ τούτου» (ΕΠΕ 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα).

Αὐτό δεικνύει καθαρά ὅτι ὁ ἅγιος τήν ἔνταξι καί τόν χωρισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία τά συνέδεε ἀπολύτως ὄχι μέ τήν ὑποταγή εἰς τά ἑκάστοτε ποιμένοντα πρόσωπα, ἀλλά μέ τήν πλήρη ἀποδοχή καί ταύτισι μέ τήν ὀρθόδοξο πίστι. Τόν Πατριάρχη Ἰωάννη Καλέκα τόν ἐθεωροῦσε ἀποκομμένο ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, λόγῳ πίστεως, πρό συνοδικῆς κρίσεως καί αὐτούς πού τόν ἀκολουθοῦσαν ὁμοίως τούς συγκατέλεγε μέ αὐτόν. Ἡ σκέψις δηλαδή τοῦ ἁγίου εἶναι ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά συγκαταλέγεται κάποιος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, ἔστω καί ἄν ἰσχυρίζεται ὅτι ἔχει ὀρθόδοξο πίστι, τήν στιγμή πού ἀκολουθεῖ καί ἐντάσσεται σέ κάποιον αἱρετικό ποιμένα καί ἀρχιποιμένα.

Ὑπάρχει εἰς τό σημεῖο αὐτό καί να ἄλλο, πλέον ἀποκαλυπτικό χωρίο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου, τό ὁποῖο εἶναι τόσο διαυγές πού δέν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνείας, οὔτε καί εἰς αὐτούς πού προσπαθοῦν νά τά ἐφεύρουν ὥστε νά καλυφθοῦν. Εἶναι ἀπό τήν ἀναίρεσι πού κάνει εἰς τό γράμμα τοῦ Ἀντιοχείας Ἰγνατίου.  Ἀναφέρει δέ τά ἑξῆς: «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ ”στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν και σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ΕΠΕ 3, 606).

Μέ λίγα λόγια ἡ ἀληθινή καί ὀρθόδοξος πίστις εἶναι τό κριτήριο εἰσόδου ἤ ἐξόδου ἀπό τήν Ἐκκλησία· εἶναι δέ τό μεγαλύτερο ψεῦδος νά λέγωνται κάποιοι ποιμένες καί ἀρχιποιμένες, ὅταν ἔχουν αἱρετικά φρονήματα καί, ἐπί πλέον, τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν εἶναι τά πρόσωπα, ἀλλά ἡ ἀληθινή καί ἀκριβής πίστις.

Οἱ σημερινοί βεβαίως ποιμένες καί ἀρχιποιμένες πιστεύουν τά ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό τόν ἅγιο, ἐπειδή θεωροῦν ὅτι μέ τήν χειροτονία των κατεστάθησαν ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καί δύνανται νά τήν ὁδηγοῦν στήν ἱστορική της πορεία ὅπου βούλονται, ἀπαιτώντας συγχρόνως ἀπόλυτον ὑπακοή ἀπό ὅλους. Αὐτοί ὅλοι, οἱ σημερινοί ποιμένες καί ἀρχιποιμένες, εἶναι ἀκόλουθοι ὄχι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἀλλά τοῦ Πατριάρχου Καλέκα, διότι ἄν ἦταν ἀκόλουθοι τοῦ ἁγίου δέν θά ἀκολουθοῦσαν τόν Καλέκα εἰς τήν δυσσέβεια καί τήν αἵρεσι, ὅπως ὁ ἅγιος δέν  τόν ἀκολουθοῦσε καί δι’ αὐτό ὁ Καλέκας τόν εἶχε ἀποκομμένο ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Τό ἑωσφορικό πνεῦμα καί τήν ἀποκοπή του ἀπό τόν Καλέκα ἀναφέρει στήν ἴδια πραγματεία ὁ ἅγιος ὡς ἑξῆς: «Ἀλλ’ οἶμαι τόν οὕτως ἀνερυθριάστως τοσαῦτα ψεύδη γράφοντα καί περιαγγέλλοντα πᾶσιν ἀνέδην, ρᾳδίως καί τοῦτ’ ἄν εἰπεῖν, ὡς μόνος αὐτός ὑπῆρχεν ἡ σύνοδος, ἐπεί καί μόνον ἑαυτόν πολλάκις καί τήν ἐκκλησίαν εἶναί φησι καί ὅ,τι ἄν αὐτῷ δόξῃ καί ὅ,τι ἄν αὐτός εἴπῃ τῇ ἐκκλησίᾳ φησί δοκεῖν καί τήν ἐκκλησίαν ἀποφαίνεσθαι πᾶσαν. Κἄν τις μή ταχύ κατανεύσῃ πρός ὁ,τιοῦν καί τό λίαν ἀλυσιτελές αὐτῷ καί ἀπίθανον, οὗτος εὐθύς ὁ τῇ ἐκκλησίᾳ πάσῃ παντάπασιν ἀπειθής καί ἀνήκοος.

»Οὕτω γάρ καί ἡμᾶς ἀνυποτάκτους καί ἀλλοτρίους τῆς ἐκκλησίας ἀξιοῖ καλεῖν, ὡς ἀπαναινομένους τό δυσσεβεῖν, αὐτοῦ τοῦτο λέγοντος, καί παρεξηγεῖσθαι τόν προβάντα τόμον ὑπέρ ἡμῶν καί ἡμῖν εἰς δικαίωμα καί γεγενημένον καί δεδομένον, ὅτι τοῦτ’ αὐτό λέγομεν, ὡς ὑπέρ ἡμῶν ἐγεγόνει, ταῦτ’ ἄρα καί ἡμῖν δεδομένος ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος τοίνυν, πῶς οὐκ ἄν ρᾳδίως εἴποι μόνον αὐτόν εἶναι καί τήν μεγίστην ἐκείνην σύνοδον, ὡς ἀνεξέλεγκτος εἶναι, ὅ,τι ἄν ὡς ἀπ’ ἐκείνης πλάττηταί τε καί συγγράφηται καθ’ ἡμῶν;» (ΕΠΕ 3, Ἀναίρεσις Γράμματος Καλέκα, σελ. 590).

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς καί πρέπει νά τό ἀναφέρωμε, ὅτι ἀποτειχισμένοι ἀπό τόν Πατριάρχη Καλέκα καί τούς ὁμόφρονάς του δέν ἦτο μόνο ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἀλλά καί οἱ ἀκολουθοῦντες τόν ἅγιο κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί. Ὅταν  ἐπίσης ὁ ἅγ. Γρηγόριος  τό ἔτος 1340 συνέταξε καί προσυπέγραψε πρῶτος  τόν λεγόμενον «Ἁγιορειτικόν τόμον» ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, ὁ ὁποῖος κατέλαβε δεσπόζουσα θέσι στήν μεταγενεστέρα Σύνοδο τοῦ 1341 καί ἐξέφραζε τήν πίστι ὅλων τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων πού ὁ ἴδιος ὑπερασπίζετο εἰς τούς ἀγῶνας του κατά τοῦ Βαρλαάμ, τόν προσυπέγραψαν καί  ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες.

Οἱ Ἁγιορεῖτες φαίνεται ὅτι πρό συνοδικῆς διαγνώσεως καί κρίσεως τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ καί τῶν μαθητῶν του διέκοψαν τήν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ κάθε ἕνα πού εἶχε ἀντίθετο φρόνημα ἀπό αὐτά πού ἐδίδασκε ὁ ἅγ. Γρηγόριος καί συμφωνοῦσαν κατά πάντα μέ τίς παραδόσεις τῶν ἁγίων «ἀποδεχθέντες ὡς συμφωνοῦντα ἀκριβῶς πρός τάς παραδόσεις τῶν ἁγίων»,  διέκοψαν δηλαδή τό μνημόσυνο  τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Ἰωάννου Καλέκα, γι’ αὐτό καί ὁ ἅγ. Γρηγόριος θεωροῦσε τόν Τόμον αὐτό ὡς σπουδαιότατο ὅπλο κατά τῆς αἱρέσεως πού παρουσιάσθηκε στήν ἐποχή του.

...Τόν Ἁγιορείτικο Τόμο, τόν ὁποῖο συνέταξαν οἱ Πατέρες, δέν τόν ἀπέστειλαν στήν Σύνοδο τῆς Κων/πόλεως πρός ἔγκρισι, διά νά διαπιστώσουν δηλαδή, ἄν ὀρθά φρονοῦν ἤ ὄχι, ἤ γιά νά ἔχουν τήν ἔγκρισι καί τό ἀξιόπιστον τῆς δογματικῆς των τοποθετήσεως, ἀλλά τόν ἐξέδωσαν πρό συνοδικῆς κρίσεως καί ἐπισήμου τοποθετήσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ θέματος τούτου, διά τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως καί διά νά διακηρύξουν ὅτι, ὅποιος δέν ἔχει αὐτό τό φρόνημα τῶν Πατέρων, δέν θά ἔχει μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία ὡς αἱρετικός.

Διά νά δείξουν δέ οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι πεπεισμένοι περί τῆς ὀρθότητος τῆς πίστεώς των, μετά ἀπό πλῆθος πατερικῶν χωρίων πού ἀναφέρουν πρός ἀπόδειξι καί κατοχύρωσι, εἰς τό τέλος, πρό τῶν ὑπογραφῶν των, καταλήγουν τόν Τόμο ὡς ἑξῆς: «Ταῦτα ὑπό τῶν γραφῶν ἐδιδάχθημεν, ταῦτα παρά τῶν ἡμετέρων πατέρων παρελάβομεν, ταῦτα διά τῆς μικρᾶς ἐγνώκαμεν πείρας, ταῦτα καί τόν ἐν ἱερομονάχοις τιμιώτατον καί ἀδελφόν ἡμέτερον κύρ Γρηγόριον ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων συγγραψάμενον ἰδόντες καί ἀποδεξάμενοι ὡς ταῖς τῶν ἁγίων ἀκριβῶς ἐχόμενα παραδόσεσι, πρός πληροφορίαν τῶν ἐντυχανόντων ὑπεγράψαμεν» (ΕΠΕ Γρ. Παλαμᾶ, Τόμ. Γ΄, σελ. 510). Ὅταν λοιπόν εἰς τό τέλος ὑπογράφει καί ὁ Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ καί ἁγ. Ὄρους Ἰάκωβος, δηλώνει ἐν κατακλεῖδι καί τά ἑξῆς:

«Ὁ ταπεινός Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ καί Ἁγίου Ὄρους Ἰάκωβος, ταῖς ἁγιορειτικαῖς καί πατερικαῖς ἐντεθραμμένος παραδόσεσι καί μαρτυρῶν ὅτι διά τῶν ἐνταῦθα ὑπογραψάντων λογάδων, ἅπαν τό Ἅγιον Ὄρος συμφωνοῦντες ὑπέγραψαν, καί αὐτός συμφωνῶν καί ἐπισφραγίζων ὑπέγραψα, καί τοῦτο μετά πάντων προσγράφων, ὅτι τόν μή συμφωνοῦντα τοῖς ἁγίοις καθώς καί ἡμείς καί οἱ μικρῷ πρό ἡμῶν πατέρες ἡμῶν, ἡμεῖς τήν αὐτοῦ κοινωνίαν οὐ παραδεξόμεθα» (Ε.Π.Ε. Γρ. Παλαμᾶ, Τόμος Γ', σελ. 514)...

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΥΖΩΝΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, οπως ηταν και ο αυριο εορταζων Αποτειχισμενος, Αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας ο Θεσσαλονικεας.




Αφιερωμενο στα Ψηλα βουνα της Σαμαρινας και στην καινουργια Αποτειχισμενη Βασιλικη Σοφιανου, οπως και στους Αποτειχισμενους λεβεντες απο τη Βεροια Αντωνη και Θοδωρο.




Και το πιο κατω Βυζαντινο αφιερωμενο στους πολλους Αποτειχισμενους των Σερρων και περιχωρων και ιδιαιτερα στην καινουργια Αποτειχισμενη Ζηλωτρια νομικο μας Ερμιονη.

Η σκεψι και η καρδια ημων των Μακεδονων, ειναι το Βυζαντιο, εμεις ειμεθα Βυζαντινοι.



ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ σοι, Βαρθολομαίε Βλάσφημε και Παναιρετικέ, να Με διασύρεις, να Με εξευτελίζεις, να Με εκδίδεις και να Με εκπορνεύεις στο κολάσιμο το Π.Σ.«ε» και τα συναφή σατανούφαντα ανταμώματα! ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ σοι, Βαρθολομαίε-Βοθρολυμαίε να Μολύνεις τα Θυσιαστήριά Μου και να Μνημονεύεις Πάπα εξ΄Ωραίας Πύλης, γυμνή τη κεφαλή, απογεγυμνωμένη τη ψυχή! ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ σοι, Βαρθολομαίε να βαυκαλίζεσαι σε Λόμπι του Σιωνισμού και να διατείνεσαι πως έχουμε από κοινού, τον ίδιο Θεό με τους Σιωνιστές και Σταυρωτές του Σωτήρος ημών! ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ σοι, Βαρθολομαίε, να αποπειράσαι μαμωνίτικες βουτιές στους βάτους της Κοκακόλας και να μοιράζεις Κοράνια «άγια και ιερά», κοράνια του κατσικοπόδαρου κερατά, αντί να μοιράζεις ομολογιακά τη Δική Μου Βίβλο! ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ σοι, Βαρθολομαίε, ανερυθρίαστα να δηλώνεις πως όλα τα χριστιανικά δόγματα σώζουν…. Ναι;;;;



Η Πρώτη Κυρία έχει τον Πρώτο και Τελευταίο Λόγο Εορταστικό, Ελεγκτικό και Απολογητικό!


ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ:



του Αποτειχισθεντος Θεολογου Νικολαου Πανταζη



Ως αγαπητά, τα της Ορθής δόξης σκηνώματά Σου, Κυρία των Δυνάμεων! (Ψαλμ. 8).





Πριν λίγες ημέρες, ήταν η Επίσημη Γιορτή Μου. Δεν μου αρέσουν οι επισημότητες, και δε μιλώ για τις πολιτικές, αυτές είναι εύκολο να τις ελέγξεις, μα τις συνήθειες τις θρησκευτικές, τις «όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος» ψωροεπαναληπτικές. Αυτές απεχθάνομαι, τις άχαρες συνήθειες από τους συνήθεις ενόχους Οικουμενιστές.



Κατάρα η συνήθεια. Αχαριστία παμμέγιστη να μην εκτιμάς… αυτήν που υποτίθεται πως αγαπάς, ΕΜΕΝΑ!



Με λένε Ορθή Δόξα, Με ονομάζουν Ορθή Λατρεία και Μόνη Αληθινή Εκκλησία. Δεν βρίσκω όμως ορθότητα καμία στην Εκκλησιολογία τους, στο πιστεύω τους, στη κοινωνία τους με τους αιρετικούς.



Δεν βλέπω καμία σταθερότητα, υπακοή και υποταγή στις Βάσεις Μου, στα θεμέλιά Μου, στους Αλάνθαστους Καθοδηγούς Μου. Στα κριτήριά Μου, στη Ζυγαριά Μου, στο Κόσκινό Μου, τους Αγίους και Θεοφόρους Μου Πατέρες.

Βλέπω κατάματα τους «Μεταπατέρες», τους δακτυλοδείχνω, τους αποκαλύπτω, τους κατηγορώ.



Βλέπω μόνο υποκρισία, συμπόρευση, συμβιβασμό. Παρατηρώ μίαν ανεπίτρεπτη, σιχαμερή και βλάσφημη Μελότητα με την Παναιρετική, Σατανική Φαυλότητα που λέγεται Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών. Δεν λέγω το "εκκλησιών" διότι αυτός ο Πληθυντικός είναι άκρως βλάσφημος εναντίον της Ουσίας Μου, της Φύσεώς Μου, του Αγίου Πνεύματος και των Αγίων Μου Πατέρων που με δογμάτισαν, εκήρυξαν και εχάραξαν.



Αυτοί όμως, οι προδότες και σιχαμεροί, οι Ακοινώνητοι Οικουμενιστές οι βδελυροί, Με κάνανε Μέλος, και μάλιστα ηγετικό σε σώμα βδελυρό, χωρίς να Με ρωτήσουν. Χωρίς να νοιαστούν εάν επιθυμώ κάτι τέτοιο και εάν επιτρέπω στο κάτω - κάτω να Με συμψηφίζουν και να Με καταλογίζουν ανάμεσα σε Πόρνες ξακουστές.



Και όμως αυτό το βέβηλο σατανικό αίσχος της διαθρησκειακής διαφθοράς είναι για αυτούς "τίποτε το σοβαρό..." "όχι ιδιαίτερα ανησυχητικό"... Τον κακό, τον κάκιστό τους τον καιρό!!! Ένας απ'  αυτούς μάλιστα, τάχα «λεοντόκαρδος», το θεωρεί μονάχα «εκδήλωση κοινωνική» και επικοινωνία απλή, διαπροσωπική. Γλώσσα πλανώσα, διπρόσωπη και διπλωματική… Γλώσσα διαφθείρουσα και βλασφημούσα, μούσα και θεούσα θεοκρατική.



Είναι αυτός, πως ντρέπομαι, πως θλίβομαι, πως τον οικτίρω, τη μία χρονιά που διάβασε τα Αναθέματά Μου, (τα οποία μάλιστα θεσπίστηκαν από Σύνοδο Οικουμενική και μόνον πάλι Οικουμενική δύναται να τα ακυρώσει, όχι ένας τιποτένιος, αχρείος και μηδαμινός, πουλημένος παπόφιλος αισχρός, βλάσφημος Πατριάρχης αιρετικός, ο Αθηναγόρας, (που κάποιοι σήμερα αντίχριστοι αρχιερείς, τον θεωρούν και "άγιο!" Ε όχι και "άγιο!!"), τη μία χρονιά λοιπόν, αυτός ο ατρόμητος τάχα Πειραιώς, ο οποίος στην Κηδεία ενός Συγχρόνου, κατ' αυτόν, «Αγίου» και Υποφήτου του Λόγου, αποδείχτηκε "λαγωός", ναι αυτός ο μέγας και "τρανός" την επόμενη χρονιά πειθάρχησε στην εντολή Αυγούστου μοναρχήσαντος και δεν διάβασε τα Αναθέματά Μου! Ούτε τελικώς εξέδωκε λόγον επικήδειον και αρνήθηκε, όχι να πρωτοστατήσει, ούτε ένα "Ότι σου εστίν" δε θέλησε να πει, επικυρώνοντας έτσι τον κουρελοαφορισμό των «κουρελούδων του διαβόλου!».



Όλοι τους όμως, ξεκινούν τις προσευχές τους, τα Μυστήριά τους, τις Λειτουργίες τους και τις Ακολουθίες τους με την επίκληση της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, και όμως... Μνημονεύουν ως "Παναγιώτατο" και θεωρούν "Κανονικό Επίσκοπο της Εκκλησίας", τον χειρότερο Αιρεσιάρχη όλων των αιώνων, τον τρισκατάρατο Πάπα, ο οποίος βλασφήμησε όσον ουδείς άλλος αυτήν την Αγία Τριάδα, που αυτοί επικαλούνται. Και έχουν έπειτα το θράσος να απολογούνται γιατί δεν παύουν την ένοχη, Ενωτική, Δογματική και Μολυσματική Μνημόνευση.... Για να μην αποσχισθώ, σου λένε, από την κεφαλή μου! Λες και κεφαλή τους είναι άνθρωπος τρεπτός και όχι ο Χριστός, η Αυτοαλήθεια.



H αλήθεια είναι: Έτσι τους βολεύει... Είναι οι βολεμένοι, οι βολευτές της βουλής των ασεβών. Οι εγκάθετοι της Καθέδρας λοιμών. Οι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι που συλλειτουργούν με αυτούς που Μνημονεύουν Πάπα και ενσωματώνονται στο σεσηπόν σώμα αιρετικών. Ανεπίσκοποι στην επισκοπή τους, πρόσκοποι του Παναιρετικού Οικουμενισμού! Έξαρχοι παντός εξευτελισμού και Σωσίπατροι σιχαμερού Συγκρητισμού!



Όλοι τους όμως, πάλιν και πολλάκις στο αυτό όνομα των Πατέρων Μου Απολύουν και πάλιν, τανάπαλιν τελειώνουν τις προσευχές τους, τα Μυστήριά τους, τις Λειτουργίες και τις Ακολουθίες τους με την επίκληση-επισφράγιση, σφραγίδα γνησιότητος για διασφάληση και τελειοποίηση Δική Μου: «Δι΄ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…»

Εσείς; Διά ποίων ακριβώς ευχών τελείτε την Απόλυση Ακολουθιών; Και εις το όνομα ποίων τάχα Πατέρων; Το δικό σας όνομα λατρεύετε και το δικό σας θέλημα κάνετε! Τη δική σας ευχή και πωρωμένη συμβουλή μετατρέπετε σε εντολή και καταδυναστεύετε τους πάντες! Τυρρανικοί Δεσποτοκράτες της Συμφοράς και Θούρειοι της Θεομηνίας! Υποκριτές και Καταφρονητές ανυπέρβλητοι! Δεν σας εξυβρίζω. Λέγω τα πράγματα απλά με τ’ όνομά τους…



Αλλά, για καθίστε λιγάκι στο σκαμνί, λύκοι μανιακοί με ένδημα προβάτου. Εάν δικαιούστε να με υβρίζετε εσείς και να με εξευτελίζετε στα Πορνοδιαθρησκειακά σας τα Συνέδρια, τότε έχω και παραέχω κάθε δικαίωμα Θεϊκό να σας υβρίζω και Εγώ! Η δική σας εξύβριση αναίτια και ανυπόστατη καθίσταται. Δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα. Οι δικές Μου ύβρεις προς εσάς, μεταφορά αληθείας υπάρχουν και αποκάλυψη Νομοκανικών σας εγκλημάτων.



Ανωτέρα και Νεωτέρα Ειμί Εγώ και εξουδενωμένη, τα Δικαιώματά Σου ουκ επελαθόμην! Εσείς όμως ξεχάσατε τα προστάγματά Μου, τα μετατρέψατε σε δικαιώματα επιλεκτικά, δυνητικά και δεν βλέπετε πλέον καθαρά πως «αύται αι εντολαί και τα δικαιώματα και τα κρίματα όσα ενετείλατο Κύριος, ο Θεός ημών, διδάξαι υμάς ποιείν ούτως!» (Δευτ. 6, 1). Ουχ ούτως, εσείς οι ασεβείς, ουχ ούτως… ΟΥ ποιείτε ούτως. Δεν παύετε το Μνημόσυνο και δεν απομακρύνεστε, όπως οφείλετε, όπως υποχρεούσθε, από τους Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες.



Και ΠΟΙΟΣ τους ονομάζει «Λυκοποιμένες», Ποιος τους λέγει «λύκους»; Ποιός τους στιγματίζει και εκτοπίζει ως αιρετικούς; Ο ΙΔΙΟΣ ο Θεός! Το Άγιον Πνεύμα διά της Πρωτοδευτέρας Αγίας Αποστολικής Αυτού Συνόδου! Τι δέον γενέσθαι; Θα πάω στο λύκο για Μυστήρια; Θα διατηρώ κοινωνία με τη λυκοφωλιά και θα αναζητώ σωτηρία στη λυκοσπηλιά με τα λυκόπουλα; Ή περιμένω από το λύκο να μου πει: "Έϊ, φυλάξου, απομακρύνσου, είμαι λύκος!"



Μιλάτε για υπακοή στο Συνοδικό Σύστημα, μα περιφρονείτε και καταπατείτε τη Σύνοδο αυτή και άλλες Οικουμενικές πολλές μαζί! Γελοιοποιείτε την Εβδόμη Οικουμενική και την πετσοκόβετε και ράβετε στα αμαρτωλά σας μέτρα το Συνοδικό της, πέτρα η καρδια σας, ασυγκίνητη και αναίσθητη παραμένει. Ακυρώνετε συλλήβδην άπαντες τους Πατέρες και βλασφημείτε το Πνεύμα το Πανάγιον ως «σφαλερόν, μεσαιωνικόν και φανατικόν, το ορίζον Αναθέματα μισαλλοδοξίας!»



Κι΄ έρχεστε οι Πρίγκηπες της Κακοδοξίας σα θεατρίνοι τις Εικόνες Μου να περιφέρετε (τώρα…. Με υποχρεώσατε!) ενώ παράλληλα περιφέρετε την Εικόνα του Θηρίου στα Θυσιαστήριά Μου και Μολύνετε με βλασφημίας κόπρανα την Ωραία Μου την Πύλη, Μνημονεύοντες Αιρεσιάρχην Πάπα!



Νομίζετε πως θα «καταφέρετε» όσα τάχα «απέτυχον» οι Άγιοί Μου οι Πατέρες, ως «θύματα τάχα, του αρχεκάκου όφεος;»


Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Εμεις παντοτε πιστευαμε σε αυτη την αληθεια, αφου ερευνησαμε εξονυχιστικα ολα τα στοιχεια και προσκομισαμε απαντησεις και μελετες ειδημονων επιστημονων για το ζητημα του BAR CODE . Ομως ακολουθησε και η Ιερα συνοδος και διαβεβαιωσε τα ιδια και διεψευσε τους Συνωμοσιολογους Αγιορειτες που ειχαν αναστατωσει την Ελληνικη Κοινωνια. ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ....

OXI, 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ 666, 

ΣΤΟ BAR CODE,

ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ.




ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ



Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης


Η μεγάλη οικονομική κρίση των τελευταίων ετών που έριξε την Ελλάδα σε μια πρωτοφανή περιπέτεια με χιλιάδες οικογένειες να μην έχουν τα βασικά προς το ζην και την εθνική μας κυριαρχία παραδομένη σε ξένους ανθέλληνες τοκογλύφους, μας δίνει το ισχυρό ερέθισμα να θέσουμε ξανά το ζήτημα των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, μια παλιά υπόθεση η οποία όμως τώρα παίρνει καινούργιες διαστάσεις συνδυασμένη και με την ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Όπως θα δούμε, από την δεκαετία του πενήντα ήταν γνωστό η ύπαρξη των   κοιτασμάτων αυτών αλλά καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έδειξε την διάθεση να αξιοποιήσει προς εθνικό μας συμφέρον το ζήτημα αυτό. Ήδη από το 1951 ο μετέπειτα διευθυντής της «Oceanic», George Brandley, σύμφωνα με ειδική αναφορά του έκανε γνωστή την ύπαρξη πετρελαίων στην περιοχή της Θάσου. Με έκθεση του προς τον τότε επικεφαλής της αμερικανικής οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα, George Hakes, του γνωστοποιούσε όλα τα γεωλογικά στοιχεία της περιοχής. Η εφημερίδα για τα πετρέλαια, World Oil, έγραψε σχετικά το 1974 : «Η Μεσόγειος είναι ουσιαστικά ανεξερεύνητη περιοχή. Αλλά οι ενδείξεις δηλώνουν ότι στην Αδριατική και το Βόρειο Αιγαίο υπάρχουν μεγάλες μάζες πετρελαίου».
Η περίοδος από το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα μέχρι την άντληση του πρώτου ελληνικού πετρελαίου, (Ιούλιος 1981), χαρακτηρίζεται ως περίοδος παρασκηνίου γύρω από τα πετρελαϊκά πράγματα του Αιγαίου. Με τον νόμο 98/75, παραχωρήθηκε για πρώτη φορά το δικαίωμα στις «Επτά Αδελφές» (εφτά μεγαλύτερες παγκοσμίως πετρελαϊκές εταιρείες), να ερευνήσουν για πετρέλαιο στην ελληνική επικράτεια. Σύμφωνα με τον νόμο, η εταιρεία που θα εύρισκε κοιτάσματα στην περιοχή της θα είχε το δικαίωμα εκμετάλλευσης τους για 25 χρόνια. Το 1976, (επί πρωθυπουργίας Καραμανλή), πραγματοποιείται συστηματική καταγραφή των πετρελαίων του Αιγαίου από την γαλλική εταιρεία, Beicip, ενώ ένας ανεξάρτητος όμιλος Ελλήνων επιχειρηματιών παραγγέλλουν εκτεταμένες έρευνες στην επίσης γαλλική, Elf-Aquirtane. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της περιόδου αυτής είναι οι σκόπιμα ανακριβείς δηλώσεις της αμερικανικής εταιρείας, Oceanic, σχετικά με την ημερήσια παραγωγή πετρελαίου του κοιτάσματος ΠΡΙΝΟΣ και το χρονικό ορίζοντα εκμετάλλευσης του κοιτάσματος. Ήδη τα στοιχεία αυτά επί των οποίων στηρίχτηκε η σύμβαση αντλήσεως και εκμετάλλευσης του κοιτάσματος του Πρίνου προς όφελος της αμερικανικής εταιρείας έχουν διαψευστεί. Το ίδιο συνέβη και με το κοίτασμα Δομή, East Θάσος, δηλαδή στην θαλάσσια περιοχή από τα 10 ως τα 23 ναυτικά μίλια μεταξύ της νησίδας Μπαμπούρας και Σαμοθράκης. Για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών σπεύδει η NAPC, (North Aegean Petroleum Company), σύμφωνα με τον νόμο Ν 8/1975. Στην NAPC συμμετέχουν η καναδική Denison, με ποσοστό 62%, η Oceanic, με 10%, η ΔΕΠ, με 10%, η αμερικανική Hellenic Oil, με 10%, και η γερμανική Whiteshild, με 8%. Μετά την λήξη των ερευνών και μετά από μια μεγάλη περίοδο ύφεσης, φτάνουμε στις ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1976 και 1987, ενώ στο μεταξύ έχουν συμβεί διάφορα άλλα γεγονότα που απέτρεψαν την διευκρίνηση του πραγματικού μεγέθους του κοιτάσματος πετρελαίου στο βόρειο Αιγαίο. Στη συνέχεια είχαμε την μεγάλη κρίση των Ίμια, το 1996, που ανάδειξε μια νέα διάσταση του προβλήματος με την φανερή πλέον, για πρώτη φορά, αμφισβήτηση της Τουρκίας της κυριαρχίας 300 περίπου νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο.
Τα τελευταία χρόνια το καθεστώς εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου του Αιγαίου εξελίχτηκε σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο πολιτικό πρόβλημα με τα εξής χαρακτηριστικά :1) Η Ελλάδα με τα περίπου 3.000 νησιά ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, το οποίο ακόμα και με το σημερινό καθεστώς των 6 μιλίων της υφαλοκρηπίδας, αλλά και με το διεθνές δίκαιο, της δίνει το κυρίαρχο δικαίωμα να ελέγχει το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μελλοντικών γεωτρήσεων. 2) Οι αυξανόμενες με ραγδαίο ρυθμό ενεργειακές ανάγκες της Τουρκίας έχουν επισπεύσει τις έρευνες της για ανεύρεση ενεργειακών κοιτασμάτων σε περιοχές όμως που άπτονται καθαρά της ελληνικής κυριαρχίας και των ελληνικών συμφερόντων. 3) Το σημαντικότερο από τα κοιτάσματα του βορείου Αιγαίου βρίσκεται στην αμφισβητούμενη ζώνη των 10,5 μιλίων. Δηλαδή η εκμετάλλευση του απαιτεί την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. 4) Η εξόρυξη πετρελαίου με θαλάσσιες εξέδρες δημιουργεί καινούργια δεδομένα καθώς έχουν αναδυθεί καινούργια στοιχεία διαπραγμάτευσης για την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων.
Τα δώδεκα σημαντικότερα κοιτάσματα πετρελαίου στην ελληνική επικράτεια σύμφωνα με μια παλαιότερη έρευνα του ειδικού Βρετανού ερευνητή, A Wilson, που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του, «The Aegean Dispute» και έχουν αναδημοσιευτεί και σε τουρκικά έντυπα ενώ έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη από την ΤΡΑΟ για τις έρευνες της είναι τα ακόλουθα :
1) Δομή, EAST. Θάσος, ανατολικά της Θάσου. 250 εκατομμύρια βαρέλια καλής ποιότητας χαμηλού ειδικού βάρους, 280 εκατομμύρια υψηλού ειδικού βάρους , 1,5 δις κυβικά αερίου βάθους, 1200 με 1600 μέτρα, εκμετάλλευσης NAPC.
2) Βόρειος Πρίνος, Νέα Πέραμος, Άθως : 40 εκατομμύρια βαρέλια χαμηλού ειδικού βάρους, βάθους 800 έως 1000 μέτρα, εκμετάλλευση NAPC.
3) Επανομή, Σιθωνία : 80 εκατομμύρια βαρέλια χαμηλού ειδικού βάρους, 2 δις κυβικά αερίου, εκμετάλλευση Texaco, ΔΕΠ.
4) Θερμαϊκός : 100 εκατομμύρια βαρέλια, 1 δις κυβικά αερίου εκμετάλλευση Shell.
5) Βόρειο Κρητικό πέλαγος : 960 εκατομμύρια βαρέλια, βάθος 2800 έως 3200 μέτρα, εκμετάλλευσης Chevron, RIFT, ΔΕΠ.
6) Κυκλάδες : 120 εκατομμύρια βαρέλια, βάθος 1800-2200 μέτρα, εκμετάλλευση ΔΕΠ, Ancar oil
7) Ικαρία : 120 εκατομμύρια βαρέλια βάθος 1800-2400 μέτρα, εκμετάλλευση ΔΕΠ, Ancar oil
8) Σκόπελος : 80 εκατομμύρια βαρέλια εκμετάλλευση Agip.
9) Κατάκωλο, Ζάκυνθος : 600 εκατομμύρια βαρέλια υψηλού ειδικού βάρους, βάθος 2300-2700 μέτρα, εκμετάλλευση ΔΕΠ, Esso.
10 ) Άρτα : 80 εκατομμύρια βαρέλια χαμηλού ειδικού βάρους, 1,8 δις κυβικά αερίου, εκμετάλλευση ΔΕΠ.
11) Μαρμαράς και τουρκικές ακτές, εκμετάλλευση Amoco.
12) Νότιο Κρητικό πέλαγος : 850 εκατομμύρια βαρέλια βάθους 3000- 3400 μέτρα, εκμετάλλευση Chevron, Calvin, Shell.

Από όλα αυτά συνάγεται το γεγονός πως ένα ακόμα μεγάλο «χαρτί» που αναδεικνύει την γεωπολιτική αλλά και γεωοικονομική άξια της χώρας μας είχε θαφτεί για ευνόητους λόγους από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Σήμερα θα πρέπει να εξεταστούν ξανά όλα τα δεδομένα και όλες οι δυνατότητες αξιοποίησης του εθνικού πλούτου σε συνδυασμό με μια αδέσμευτη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με γνώμονα μόνο το εθνικό συμφέρον και όχι τις δουλικές συμμαχίες του παρελθόντος.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

ΠΡΟΣ κ. ΤΣΙΠΡΑ, «ΑΙΧΜΗΡΗ» ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΚΙΝΗΣΗΣ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ Δ. ΘΡΑΚΗΣ

1425336219568Ο Τανέρ Μουσταφάογλου κάνει δηλώσεις στα τουρκικά ΜΜΕ για την επιστολή  του προς τον Έλληνα πρωθυπουργό κ Τσίπρα, έξω από το ελληνικό προξενείο Κωνσταντινούπολης

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης



Δεν πρόλαβε καλά η νέα ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει τα καθήκοντα της και ενώ συνεχίζεται με όλες τις συνέπειες η οικονομική κρίση, οι Τούρκοι δεν έχασαν καιρό και προχώρησαν σε νέα πολύ εντυπωσιακή κίνηση για το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της δυτικής Θράκης.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, ο πρόεδρος του άκρως ανθελληνικού «Ιδρύματος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης», που εδώ και χρόνια έχει εξαπολύσει μια διεθνή ανθελληνική εκστρατεία, Taner Mustafaoğlu, με μια κίνηση με μεγάλη συμβολική σημασία επισκέφτηκε τον Έλληνα πρόξενο της Κωνσταντινούπολης κ Νικόλαο Ματθιουδάκη και του επέδωσε συγχαρητήριο επιστολή προς τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας κ Τσίπρα. Φυσικά τα συγχαρητήρια του κ Mustafaoğlu ήταν η πρόφαση για να εκθέσει με σαφή τρόπο την πάγια απαίτηση του Ιδρύματος του για αναγνώριση στο σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας, τουρκική ταυτότητα. Μάλιστα ο πρόεδρος του «Ιδρύματος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης» ζήτησε να του δοθεί η ελευθερία κινήσεων σε όλη την έκταση της δυτικής Θράκης κάνοντας σύγκριση με την ελευθερία κίνησης στην ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, η οποία όμως έχει συρρικνωθεί σε 3.000 ηλικιωμένους ενώ η μειονότητα της Θράκης αριθμεί πάνω από 150.000.
Η κίνηση αυτή σίγουρα είναι άλλη μια οργανωμένη προσπάθεια να ανακινηθεί εκ νέου με την νέα ελληνική κυβέρνηση του Σύριζα το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της δυτικής Θράκης. Ο κύριος σκοπός της επιστολής είναι να αναγνωριστεί η τουρκική ταυτότητα για να δοθούν τα κατάλληλα ερείσματα επεμβάσεως στην Τουρκία με απώτερο σκοπό σε πρώτη φάση την συνδιοίκηση της περιοχής. Εξ άλλου προς αυτή την κατεύθυνση κινείται εδώ και χρόνια το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής και τώρα προς αυτή την κατεύθυνση θα έχει μεγάλο στήριγμα και τον νέο βουλευτή Ξάνθης του Σύριζα, Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, ο οποίος ήδη έχει ανακινήσει το ζήτημα. Όσον αφορά τον κ Taner Mustafaoğlu, είναι πολύ γνωστός καθώς επί χρόνια έχει εξαπολύσει μια άκρως ανθελληνική εκστρατεία σε διεθνή φόρουμ για την δήθεν παραβίαση της συνθήκης της Λοζάνης από την ελληνική πλευρά, όσον αφορά την μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης.
Φαίνεται πως από πολύ νωρίς άρχισαν τα «όργανα» για την Δυτική Θράκη!


ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Περασαν ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ απο την Ελληνικη Ιστορια, που τους νοσταλγουμε μεσα απο την ΜΙΚΡΑΝΘΡΩΠΗ και ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΗ εποχη μας μιας σκολιας και διεστραμμενης γενεας.



Διονύσιος Φιλόσοφος:

Έτσι μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων





Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ


* Η Φιλοσοφία καταξιώνει κάθε σκέψη έχοντας το χάρισμα και τη δύναμη να υλοποιεί κάθε όνειρο του ανθρώπου.  Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος (Παραμυθιά 1540 - Ιωάννινα 1611), ήταν Μακεδονικής καταγωγής από την Αβδέλλα των Γρεβενών. Έγινε μοναχός στο Διχούνι από μικρή ηλικία. Σπούδασε Φιλοσοφία, Ιατρική, Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Padua τότε υπό ενετική εποπτεία και προστασία και στην Κωνσταντινούπολη, ποίηση, γραμματική αστρονομία, συνολικά ως τα 39 του. Το προσωνύμιο «Σκυλόσοφος» του το απέδωσαν οι τούρκοι και οι Έλληνες συνεργάτες τους τουρκόφιλοι και εχθροί του μεγάλου αυτού εθνεγέρτη. 

Επιστρέφοντας (1590) από τη Πόλη στην Ελλάδα, χειροτονείται (1591) αρχιδιάκονος από τον πατριάρχη Ιερεμία Β' τον Τρανό, μέγας αρχιδιάκονος (1592) και Επίσκοπος Λαρίσης (1593). Μιλούσε 7 ξένες γλώσσες. Η Λάρισα ως κέντρο Επισκοπής δεν αποτελούσε περιβάλλον για συνωμοτική δράση, έτσι μετακινήθηκε στα Τρίκαλα, όπου σήμερα τη πόλη αυτή κοσμεί άγαλμά του. 



Ως Μητροπολίτης Τρίκκης αποφασίζει να εξεγείρει τους Έλληνες κατά του οθωμανικού ζυγού. Κατά τη διαμονή του στη Padua μαθαίνει την αριστοτελική φιλοσοφία και την έννοια της ελευθερίας πού κυριαρχούσε τότε στους ακαδημαϊκούς κύκλους του Πανεπιστημίου της. Επεξεργάζεται τη σκέψη να ελευθερώσει την Ελλάδα είτε με τη διπλωματική μεσολάβηση ευρωπαίων ηγετών είτε με ένοπλη αντίσταση των γηγενών κατοίκων της Ελλάδος κατά των Οθωμανών κατακτητών. 

Πώς όμως; Με τί μέσα; Με ποιά κεφάλαια θα αγόραζε όπλα; Ποιούς θα όπλιζε; Τούς έλληνες χωρικούς παντελώς άσχετους και ανεκπαίδευτους στη τέχνη του πολέμου; Οι σκέψεις αυτές τον βασάνιζαν αφάνταστα. Στο περιβάλλον του πανεπιστημίου της Padua, γνώρισε σπουδαστές και καθηγητές με ισχυρές επαφές πού διατηρούσαν με ηγεμόνες της Ευρώπης.

Έτσι ταξίδεψε στην Δ. Ευρώπη (Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία) και ήλθε σε συνομιλίες και συνεντεύξεις με μεγάλο αριθμό ισχυρών ανθρώπων της εποχής του. Κανένας δεν είχε διάθεση να τον βοηθήσει και εύλογα! Ποιός θα τα έβαζε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για χάρη και λογαριασμό των ελλήνων πού δεν υπολογίζονταν τότε ούτε καν ως έθνος!
Μεγάλος γρίφος για τον αισιόδοξο Διονύσιο! Πρωτοστατεί (1601) σε μια γενναία απόπειρα «εκτίμησης της οθωμανικής δυνάμεως» με εξέγερση στη Θεσσαλία ενώ έρχεται (1603) σε επαφή με το Ιπποτικό Τάγμα της Μάλτας (φανατικός εχθρός Οθωμανών). Λόγω της απόπειρας αυτής-«πρώτη εξέγερση των ελλήνων» το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλως τον καθαίρεσε από Μητροπολίτη οπότε αναγκάζεται να καταφύγει στη Δ. Εκεί έρχεται σε άμεση επαφή με το γάλλο απόγονο των Παλαιολόγων, Δούκα Κάρολο τον Β' του Nevers, που ετοίμαζε εκστρατεία για την απελευθέρωση του ελλαδικού χώρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κάρολος κατείχε δικαιώματα επί του Βυζαντινού Θρόνου και ονειρευόταν διώχνοντας τους Τούρκους να γίνει αυτοκράτορας της Νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Έλαβε υποσχέσεις από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο τον Δ', όμως οι ελπίδες του Διονυσίου στέρεψαν μετά τη δολοφονία του Ερρίκου. Ο Κάρολος έμεινε στις υποσχέσεις και ο καιρός περνούσε.  Ο Διονύσιος αγοράζει μεταχειρισμένα παλαιά όπλα από ενετικό οπλουργείο της Βενετίας ξεπερασμένα και με αυτά σκέπτεται να οπλίσει τους αγρότες της Ηπειροθεσσαλίας πού θα προστρέξουν στο κίνημα πού έχει κατά νου να υλοποιήσει. (Οι Ενετοί παρόλο πού ήσαν και εξακολουθούν να είναι φιλοχρήματοι και τοκογλύφοι διεθνούς φήμης μισούσαν τους τούρκους περισσότερο από τους έλληνες και ήλθαν σε 7 πολεμικές συρράξεις με αυτούς.

Είχαν συνεπώς κάθε λόγο να πωλούν όπλα στους Έλληνες, Δαλματούς Σκλαβούνους, Αλβανούς, Βλάχους και Σέρβους, ώστε αυτοί με τα υποκινούμενα απελευθερωτικά τους κινήματα να προξενούν σοβαρές δολιοφθορές στους οθωμανούς. Ονομαστό ήταν το οπλουργείο της ενετικής οικογενείας Carlo et Figli απ' όπου οι τουρκοκρατούμενοι Έλληνες προμηθεύονταν όπλα πάσης φύσεως (από την επωνυμία της εταιρείας αυτής προέρχεται και η ονομασία του τουφεκιού «καριοφίλι» σε χρήση των προεπαναστατικών οπλαρχηγών της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας του 18ου αιώνα).

Έπειτα από συνεννοήσεις με τοπικούς παράγοντες ο Διονύσιος επιστρέφει στην Ήπειρο και οργανώνει το στρατηγείο του στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στο Κεράσοβο. Εκεί πετυχαίνει εξέγερση των χωρικών Παραμυθιάς, Σουλίου και Μαλακασίου και οργανώνει επιδρομές κατά των τουρκικών φρουραρχείων των χωριών Ζαραβούτσι (σημ. Άγιος Νικόλαος) και Τουρκογρανίτσα τα οποία εκμηδενίζει. Άρα ο Τούρκος δεν ήταν αήττητος!
Οι επαναστάτες με αρχηγό τον Διονύσιο και άλλα ηγετικά στελέχη όπως ο Ζώτος Τσίριπος και ο Γεώργιος Ντελής, κατευθύνονται (νύχτα 10ης - 11η Σεπτεμβρίου 1611) με ένα εξεγερμένο σώμα 800-1000 χωρικών οπλισμένων με πρωτόγονα όπλα όπως ρόπαλα, δρεπάνια, σφενδόνες, μαχαίρια και γιαταγάνια (ο βενετικός παλαιός οπλισμός δεν επαρκούσε για όλους, καθώς μόνον 40 άντρες έφεραν αρκεβούζια παλαιού τύπου) προς τα Γιάννενα. Εισέρχονται στη συνοικία της Καλούτσιανης και επιτίθενται στο τουρκικό διοικητήριο, κατατροπώνουν την τουρκική φρουρά και ο Οσμάν Πασάς μόλις κατορθώνει να διαφύγει λαβωμένος. Οι Τούρκοι με τον Οσμάν καταφεύγουν και κλείνονται στο Κάστρο των Ιωαννίνων, το οποίο πολιορκείται από το Διονύσιο.

Το κίνημα ήταν καλά οργανωμένο, όμως προδόθηκε και οι Τούρκοι αντεπιτίθενται με ιππικό κατά των επαναστατών, οι οποίοι αφήνουν νεκρούς στο πεδίο της μάχης περίπου 200 Θεσπρωτούς. Οι υπόλοιποι καταφεύγουν στα βουνά για προστασία, εξ ού και η ανάβαση των Ελλήνων στο οροπέδιο του Σουλίου, με την μετέπειτα ηρωϊκή δράση.
Ο Διονύσιος κρύβεται σε μια σπηλιά, όπου οι Τούρκοι τον βρίσκουν μετά από προδοσία και μετά από βασανιστική ανάκριση πού τον υπέβαλε ο Οσμάν Πασάς, ο Διονύσιος απαντά στο ερώτημά του «γιατί προκάλεσε την εξέγερση» με τη φράση: «πολέμησα για να ελευθερώσω το λαό μου από τα βάσανα και τη τυραννία σας»! 

Έξαλλος ο Οσμάν διατάζει να τον γδάρουν ζωντανό (το γδάρσιμο ή scorticatio-όπως επικράτησε στην ενετική γλώσσα-αποτελούσε θηριώδη οθωμανική τιμωρία κυρίως σε επαναστάτες, στασιαστές, υπόπτους ανταρσίας, ή ανθιστεκόμενους στα τουρκικά συμφέροντα. Έτσι γδάρθηκε και ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος πού κατόπιν οι Τούρκοι, ονόμασαν χλευαστικά «Σκυλόσοφο». Στη συνέχεια η διαδικασία συνέχιζε με αποκεφαλισμό, αλάτισμα της αποκομμένης κεφαλής για συντήρηση και βάπτισμά της σε κερί μέλισσας ώστε να αποστέλλεται στον Σουλτάνο σαν απόδειξη καταστολής και τιμωρίας του εκάστοτε στασιαστού. Το γδαρμένο δέρμα ακέραιο γεμιζόταν με άχυρο και μαζί με τη κεφαλή απεστέλλετο στον Σουλτάνο. 

Την ίδια θηριώδη πρακτική υπέστησαν όλοι οι εχθροί των Οθωμανών (π.χ. ο ενετός βάϊλος Erizzo (διπλωματικός αντιπρόσωπος της γαληνοτάτης Δημοκρατίας) της Χαλκίδας όταν την εκπόρθισε (1470) ο Μεχμέτ ο Β' ο Καταστροφέας (κατά τους ιστορικούς «Μωάμεθ Β' Ο Πορθητής»), αφού του υποσχέθηκε ότι θα σεβαστεί το κεφάλι του στους ώμους του μόλις παραδοθεί και κρατώντας την υπόσχεσή του τον πριόνισε ζωντανό από τη μέση, την ίδια τύχη είχαν οι ουκρανοί αταμάνοι των Κοζάκων πού έπεφταν στα χέρια των Τούρκων, όπως και ο ήρωας μας Διονύσιος ο Φιλόσοφος.
Ο τελευταίος δεν αναφέρεται ποτέ ότι ήταν και ιατρός. Τον γνωρίζουν μόνον ως μοναχό, άγιο και επαναστάτη. Η αλήθεια όμως είναι ότι κατείχε πτυχίο ιατρικής από την ιατροφιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Padua.

Το δράμα του Διονυσίου κράτησε πέντε ώρες και κατόπιν οι Τούρκοι με κραυγές χαράς μετέφεραν το δέρμα του παραγεμισμένο με άχυρα στη πόλη των Ιωαννίνων. Απεστάλθη στον Σουλτάνο ως απόδειξη καταστολής της ανταρσίας.
Η απόπειρα του Διονυσίου είναι η πλέον σημαντική από τις 32 πού υλοποίησε το ελληνικό έθνος κατά των οθωμανών κατακτητών. Αναπτέρωσε το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων πού φέρνονταν σαν ραγιάδες από φόβο σε ψυχολογικό καθεστώς πλήρους κατάθλιψης και ηττοπάθειας.
Δικαίως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρισθεί η ανταρσία του ως εθνεγερσία και ο Ιατροφιλόσοφος Διονύσιος ως Εθνεγέρτης. Πέραν της ιδιότητός του ως μοναχός άσκησε ιατρική ανιδιοτελώς προς τους άπορους της Ηπειροθεσσαλίας.





Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015



AΠΑΝΤΗΣΙ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ.




Είναι λυπηρό για επιστήμονα να εκφράζει βλακώδεις απόψεις και ειδικά για το φακέλωμα, που υπήρχε από κτίσεως κόσμου. Το θέμα είναι ότι τώρα το φακέλωμα γίνεται ταχύτερα και επομένως και ταχύτερα βρίσκονται οι κλέπτες.



ΦΑΚΕΛΩΜΑ


Τι είναι όμως το λεγόμενο φακέλωμα; 
Το φακέλωμα είναι η ενέργεια και το αποτέλεσμα του σχηματισμού ενός φακέλου, με τη συγκέντρωση εγγράφων και στοιχείων, που αναφέρονται σε προσωπικά στοιχεία, που αφορούν θέματα ταυτοποίησης, φορολογικά, ιατρικά, δραστηριότητας, πεποιθήσεων, πολιτικά κ.ά.π. 
Στη σημερινή ηλεκτρονική εποχή, εγκαταλείπεται η συγκέντρωση των στοιχείων αυτών σε χάρτινους φακέλους και αντ’ αυτών χρησιμοποιούνται πλινθία (chips), δηλ. ολοκληρωμένα κυκλώματα, τα μικροκυκλώματα πυριτίου (τσιπς), τα οποία μπορούν σε ένα τέτοιο τσιπ, διαστάσεων περίπου 11Χ14 mm, να αποθηκευτεί ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών, με τρομακτικά μεγάλη ταχύτητα.

Το ερώτημα είναι, το πώς αντιμετωπίζεται το θέμα αυτό στην Αγία Γραφή και στην πατερική γραμματεία. Έτσι, βλέπουμε στην Π. Διαθήκη το πρώτο φακέλωμα, που είναι η ένταξη των απογόνων του Αβραάμ στα μέλη του «περιούσιου λαού» του Θεού, που γίνεται με την περιτομή και είναι μια αιματηρή καταγραφή, γιατί για να ενταχθεί κανείς στον κατάλογο αυτό, έπρεπε να προσφέρει τμήμα του ιδίου σώματος, σαν σφραγίδα και επικύρωση της διαθήκης μεταξύ Θεού και Αβραάμ (Γέν. 17. 9-14). Ο μη φακελωμένος (δηλ. ο απερίτμητος) αποκόπτεται από τον λαό του Θεού. Ακολουθεί το φακέλωμα των μελών του λαού του Θεού σε φυλές. Γίνεται ένταξη, καταμέτρηση και σύνταξη γενεαλογικών καταλόγων (Έξ. 6. 14-27). Ακολουθεί η απογραφή και η καταγραφή σε καταλόγους ολόκληρης της κοινότητας των Ισραηλιτών: «Απογράψτε εσύ κι ο Ααρών, ολόκληρη την κοινότητα των Ισραηλιτών. Καταρτίστε κατάλογο κατά συγγένειες και οικογένειες. Καταχωρήστε ένα προς ένα τα ονόματα όλων των αντρών από είκοσι ετών και πάνω, όλους τους στρατεύσιμους Ισραηλίτες, που συγκροτούν τις διάφορες στρατιωτικές μονάδες» (Αρ. 1. 2-3). Αυτό και εάν δεν είναι φακέλωμα! Έχουμε την απογραφή των Λευϊτών (Αρ. 3. 14-39), καθώς και την απαρίθμηση των ικανών Λευϊτών (Αρ. 4. 34-49). Έχουμε επίσης την καταγραφή όλης της γενεαλογικής γραμμής από Αδάμ μέχρι Αβραάμ (Α΄ Χρον. 1. 1-27), αλλά και σε ολόκληρο το βιβλίο των Α΄ Χρονικών έχουμε τις πάσης φύσεως καταγραφές των απογόνων των διαφόρων προπατόρων και πατριαρχών. Ακολουθεί ο κατάλογος αυτών που επέστρεψαν από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας αναλυτικά (Α΄ Έσδρας 5. 7-45), καθώς επίσης και τον κατάλογο όσων είχαν αλλοεθνείς γυναίκες (9. 18-36) και (Β΄ Έδρας 10. 18-44). Επίσης κατάλογος των αιχμαλώτων της Βαβυλώνας υπάρχει και στο Β΄ Έσδρας 2. 1-70 και μάλιστα οι επιστρέφοντες «αναζήτησαν την εγγραφή τους στους γενεαλογικούς καταλόγους των προγόνων τους» (2. 62). Επίσης ακολουθεί κατάλογος των οικογενειών, που επέστρεψαν από την Βαβυλώνα (8. 1-14) και στο (Νεεμ. 7. 4-68). Στο Νεεμ. 11. 1-24 έχουμε τον κατάλογο αυτών που εγκατεστάθηκαν στην Ιερουσαλήμ, καθώς και των ιερέων και των λευϊτών (12. 1-26).

Αλλά και στην Κ. Διαθήκη έχουμε καταγραφές και φακελώματα: Έτσι, στην αρχή των Ευαγγελίων Ματθαίου και Λουκά έχουμε την καταγραφή της γενεαλογίας του Χριστού, όπου οι προπάτορες έχουν φακελωθεί κανονικά. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός φακελώθηκε με την απογραφή: «Εγένετο δε εν ταις  ημέραις εκείναις εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην………. Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις πόλιν Δαυείδ………. απογράφεσθαι συν Μαριάμ τη μεμνηστευμένη αυτώ γυναικί, ούση εγκύω» (Λουκ. 2. 1-5). Κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο χωρίο αυτό: Ένας παγκόσμιος δικτάτορας, ο Αύγουστος, διέταξε να απογραφεί (δηλ. να φακελωθεί), ο κάθε άνθρωπος σ’ ολόκληρη την Οικουμένη. Στην απογραφή προσήλθε και η οικογένεια του Χριστού (Ιωσήφ και Μαρία μαζί με το κυοφορούμενο) και δεν αρνήθηκαν, ούτε άγγελος Κυρίου τους προέτρεψε να μην πάνε να δώσουν τα στοιχεία τους και επομένως να φακελωθούν και τα στοιχεία τους να τα έχει ο κάθε ένας, που θα μπορούσε να τους κάνει κακό. Δεν σήκωσαν την παντιέρα της άρνησης στην αντίχριστη πολιτική εξουσία, που ήθελε να καταγράψει τα προσωπικά τους στοιχεία και επομένως να τους παρακολουθεί με τους ρουφάνιους της τότε εποχής (rufianni). Βέβαια, θα μπορούσαμε ακόμη και τον Θεό μας να κατατάξουμε, ως τον μέγιστο καταγραφέα, που καταγράφει (δηλ. φακελώνει) τους δικούς του ανθρώπους στο βιβλίο ή αυτούς που δεν εφαρμόζουν το λόγο του Θεού, τον γεγραμμένο στις προφητείες (Απκ. 5. 1, 5. 2, 5. 3, 5. 4, 5. 5, 5. 7, 5. 8, 5. 9, 20. 12, 22. 9, 22. 18, 22. 19) και το βιβλίο της ζωής (Απκ. 17. 8, 20. 12, 20. 15). 

Ούτε για το θέμα του φακελώματος υπάρχει πατερική τεκμηρίωση, αλλά και για αντίδραση στην καταγραφή στοιχείων του χριστιανού από την πολιτική εξουσία.



Άλλο να μιλάμε σαν πολίτες, μέλη κομμάτων και ψηφοφόροι και άλλο σαν Εκκλησία και ως μέλη της και εξ ονόματός της. 
Σαν πολίτες μπορούμε να πρεσβεύουμε -ή όχι- τα όσα λέμε και να δραστηριοποιούμεθα σε συλλόγους, κόμματα, οργανώσεις, και κατά της παγκοσμιοποίησης, αν έτσι νομίζουμε. 
Αλλά να μην μπλέκουμε την Αγία Γραφή και την Εκκλησία, εκτός αν πρόκειται για αγώνα υπέρ της δικαιοσύνης και υπεράσπισης αδελφών και τότε επικαλούμενοι νόμους του κράτους.


Σαν Εκκλησία, όμως και μέλη της πρέπει να εκτελούμε τις θείες εντολές του Ιησού, των

Αποστόλων και των μεγάλων Πατέρων. Γνωρίζουμε, ότι η βασιλεία του Χριστού «ουκ' εστι εκ του κόσμου τούτου». 
Επί Ρωμαίων αυτοκρατόρων «ποία ελευθερία προσώπου και δημοκρατία» υπήρχε, ιδίως στην εποχή του Χριστού; Ξεχνάμε ότι φακέλωναν (ρούφοι) φυλάκιζαν, βασάνιζαν, αλλά και εσταύρωναν και έριχναν στα θηρία και έκαιγαν αλείφοντας με πίσσα τους Χριστιανούς; 
Ο Κύριος, που μπορούσε να τους πατάξει αστραπιαία τι έκανε; Περιέγραψε μεν με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση, αλλά δείχνοντας το νόμισμα είπε: «Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», η αγία οικογένεια υπήκουσε στην εξουσία και απεγράφη, οι απόστολοι προέτρεπαν (όταν μάλιστα βασίλευε ο θηριώδης διώκτης των πιστών, ο Νέρωνας) «προσεύχεστε υπέρ βασιλέων και των εν υπεροχή όντων ίνα ησύχιον βίον διάγωμεν», εδίδασκαν «να αποδίδουμε φόρους», να είμαστε «πιο νόμιμοι από ότι λένε οι κρατικοί νόμοι», οι δε απόστολοι, ενώ ήταν αθώοι, δέχθηκαν να φυλακισθούν, ενώ άγγελος άνοιξε την πόρτα της φυλακής δεν έφευγαν, ως νομοταγείς, το δε όπλο των πιστών ήταν η υποταγή στην εξουσία κ.λπ. κ.λπ. Και οι μεγάλοι Πατέρες, ουδέποτε αμφισβήτησαν την παγκόσμια Βυζαντινή ή Ρωμαϊκή εξουσία και μάλιστα διώχθηκαν, φυλακίσθηκαν, εξορίσθηκαν, εκοιμήθησαν με το «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» στα χείλη (Ιω. Χρυσόστομος). 
Εμείς γιατί να απειθήσουμε στο Κράτος μας, απειθούντες στην Αγία Γραφή και στους Πατέρες;



            Σε τι μας πειράζει η παγκοσμιοποίηση; 
Έχει η Εκκλησία λόγο και μάλιστα αρνητικό όταν είμαστε αδέλφια όλοι; 
Αν και ούτε Κίνα ούτε Ρωσία ούτε Αφρική ούτε Λατ. Αμερική δεν πρόκειται να παγκοσμιοποιηθούν, τουλάχιστον, σύντομα. 
Η Εκκλησία σε παγκοσμιοποιημένο κράτος έζησε επί 1400 χρόνια. Και άλλα 400 μέχρι το 1830. 
Μην μπερδεύουμε και την εποχή του αντιχρίστου που ΟΤΑΝ έρθει, τότε θα έρθει το σφράγισμά του 666, θα είναι δικτάτορας και ένας, και μπορεί να έλθει μετά από 666 παγκοσμιοποιήσεις και διαλύσεις τους και ίσως και μετά από 3.000 χρόνια! (για μετά τα 1000 χρόνια το οριοθετεί ο γ. Πορφύριος).



            Και κάτι τελευταίο. Μην ξεχνάμε τι είπε ο γ. Παϊσιος στην επιστολή του: «Σημεία των καιρών»: «Το παράξενο όμως, και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκτός που δίνουν δικές τους ερμηνείες, φοβούνται και αυτοί τον κοσμικό φόβο του φακελλώματος, ενώ έπρεπε να ανησυχούν πνευματικά, και να βοηθήσουν τους Χριστιανούς με την καλή ανησυχία και να τους τονώνουν στην πίστη, να νιώθουν θεϊκή παρηγοριά» (σελ. 2).


            Τελικά, το φακέλωμα υπήρξε και υπάρχει από αιώνων, από την πρωτόγονη κατάσταση της καταγραφής στοιχείων σε παπύρους και πλάκες ή όστρακα (όπως ο εξοστρακισμός του Αριστείδη) σε μια πιο σύγχρονη κατάσταση, όπως η καταγραφή προσωπικών στοιχείων στο χαρτί, στην ακόμη πιο σύγχρονη σε πλινθία (chips) ή γραμμωτούς κωδικούς. Υποκλοπές προσωπικών δεδομένων γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται, αφού ο αγώνας υποκλοπέων και επισήμων φορέων θα είναι συνεχής. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι τα σύγχρονα αρχεία δεν καταλαμβάνουν χώρο και είναι προσβάσιμα με τρομακτικές ταχύτητες. 
Για τους πολίτες βέβαια, η διευκόλυνση στις συναλλαγές είναι τρομερή και δεν χρειάζεται πλέον να ανατρέξει κανείς αυτοπροσώπως στους διάφορους φορείς, για διεκπεραίωση των διαφόρων υποθέσεών του. 
Να σκεφτεί κανείς, το πόσο μπορεί να κοστίσει σε κάποιον μια αργοπορία, που μπορεί να του στοιχίσει ακόμη και τη ζωή του, όταν μπαίνοντας σε Νοσοκομείο για επείγουσα επέμβαση, θα έχει στο τσεπάκι όλο τον ιατρικό του φάκελο, που τώρα είναι διεσπαρμένος σε διάφορα Νοσοκομεία και κέντρα υγείας. 
Εκείνο βέβαια που θα πρέπει να τονιστεί είναι ότι με το σύστημα αυτό αναγκαζόμαστε να είμαστε πιο ειλικρινείς και να μη μπορούμε να κρύψουμε τις όποιες παραβατικές μας πράξεις, πιστεύουμε δε ότι αυτός πρέπει να είναι και ο κυριότερος λόγος αντίδρασης στη λειτουργία των συστημάτων αυτών, μαζί με την «τεμπελιά» της αλλαγής νοοτροπίας, γιατί πώς να το κάνουμε; 
Δεν θέλουμε με τίποτε να αλλάξει η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο.  
Μήπως τελικά εκείνο που φοβόμαστε και αποκαλούμε ως ανελεύθερο σύστημα είναι εκείνο το σύστημα που δεν μας αφήνει να λέμε ψέματα;


Παράνομη η μισθοδοσία 

των αγάμων κληρικών;


Βούτυρο στο ψωμί του υπουργού οικονομικών και εφιάλτης στα σχέδια των αρχιμανδριτών που περιφέρονται εκτός μανδρών (μοναστηριών) και έδωσαν υπόσχεση ακτημοσύνης είναι η εισήγηση  στο Στε για την υπόθεση Μουλατσιώτη που αναφέρει (όπως γράφει το Αγιορείτικο Βήμα) :
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΣΘΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΓΓΑΜΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΟΙ ΔΕ ΑΓΑΜΟΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΑΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ!!!
Η όλη υπόθεση έχει ως εξής:
Ο μητροπολίτης Ηλείας υπέβαλε ένσταση να μην αναγραφεί στον κατάλογο προς αρχιερατεία ο π.Νεκτάριος Μουλατσιώτης γιατί…υπηρετούσε την Εκκλησία άμισθος!!!
Δηλαδή αν δεν παίρνεις μισθό δεν γίνεσαι δεσπότης!!! με τίποτα…
Άλλο περίεργο(θάλεγα εξοργιστικό) η σύνοδος δέχθηκε την ένσταση…
Τότε για αυτή την άδικη απόφαση, ιεράρχης τον συμβούλεψε να προσφύγει στο ΣΤΕ όπως και έγινε(το2006)
Εκδικάζεται η υπόθεση το 2013 και ο εισηγητής δικαιώνει τον π.Νεκτάριο διότι «ήταν ο μόνος άγαμος κληρικός που εφάρμοζε την Ελληνική νομοθεσία, η οποία προβλέπει να μισθοδοτούνται ΜΟΝΟ οι έγγαμοι κληρικοί, οι δε άγαμοι να υπηρετούν ΑΜΙΣΘΟΙ και να διορίζονται μόνο προσωρινά»!!!
Η κινητοποίηση του αρχιεπισκόπου ήταν άμεση.
 Καλεσε τον π.Νεκτάριο και του ζήτησε να αποσύρει την προσφυγή ,να μην εκδοθεί απόφαση …γιατί υπήρχε κίνδυνος «να χάσουν τον μισθό τους όλοι οι άγαμοι κληρικοί»!!!  και ο π.Νεκτάριος υπάκουσε.
Εκτοτε οι μισθοί τρέχουν στους αγάμους, οι νεοχειροτονούμενοι έγγαμοι ιερείς είναι άμισθοι και φαντάζομαι δεν θ αργήσει η στιγμή που ο π.Νεκτάριος θα γίνει δεσπότης  για τις υπηρεσίες που προσέφερε.

Απ την άλλη κανείς μας δεν έχει έννομο συμφέρον να προσφύγει στο Στε ή μη μόνον το Υπουργείο Οικονομικών για να εξοικονομήσει κάποια εκατομμύρια ευρώ  από τους καριερίστες με τα πανωκαλυμαφκα …

Ασκληπιάδης



Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου