Η Δεσποτοκρατία σε υπαρξιακὴ κρίση και η οργὴ του Γόρτυνος Ιερεμία, του Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο
Εἶναι σύνηθες
φαινόμενο, ἡ δημοσιογραφικὴ κάλυψη τῶν γεγονότων τῆς ἐπικαιρότητος νὰ τὰ ἀντιμετωπίζει καὶ νὰ τὰ σχολιάζει ὡς μεμονωμένα περιστατικὰ καὶ ὡς ἰδιατερότητες τῆς προσωπικότητος ἐκείνων ποὺ πρωταγωνιστοῦν σὲ αὐτά. Ἔτσι ὅμως παραθεωροῦνται οἱ πραγματικὲς διαστάσεις καὶ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, ἰδιαιτέρως γεγονότων ποὺ δὲν ἔχουν ἁπλῶς ἀνεκδοτολογικὴ ἐκδοχή, ἀλλὰ σηματοδοτοῦν χρόνιες θεσμικὲς πληγὲς καὶ ἐκτρωματικὲς κοινωνικὲς καταστάσεις, ποὺ χρήζουν βαθυτέρου ἐλέγχου, ὥστε ἐκ τοῦ γεγονότος καὶ διὰ τοῦ κριτικοῦ λόγου νὰ ἀφυπνισθοῦν οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς καὶ νὰ ἐνημερωθεῖ ὁ λαός. Ἐν προκειμένῳ βεβαίως πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικῶς σημαντικὸ καὶ κρίσιμο πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ θέμα μὲ μὴ ἐμφανεῖς ἐκ πρώτης ὄψεως διαστάσεις καὶ ἐκκλησιολογικὸ βάθος.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἔκρηξη τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμία κατὰ τῆς Προέδρου τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Ζωῆς Κωνσταντοπούλου καὶ τοῦ ἀναπλ. ὑπ. Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Κώστα Ἡσύχου, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἔκφραση τῆς «ἱερᾶς» ἀγανακτήσεως τοῦ δεσπότη, γιατὶ τάχα δὲν προσῆλθαν ἐγκαίρως εἰς τὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου τῆς Μεγαλοπόλεως γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία
καὶ τὴν ἐπιμνημόσυνη
δέηση ὑπὲρ τῶν 212 Ἑλλήνων πατριωτῶν ―ποὺ ἐκτελέσθηκαν ἀπὸ τὸν ναζιστικὸ γερμανικὸ στρατὸ κατοχῆς στὶς 24 Φεβρουαρίου 1944, στὴ θέση «Βίγλες» τῶν Μαλλωτῶν Μεγαλοπόλεως― δεδομένου μάλιστα
ὅτι πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ἰδεολογικῶς ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εὑρισκομένους, ὅπως ἐντίμως καὶ εὐθαρσῶς λόγοις τε ἢ ἔργοις ἔχουν ἐνημερώσει κάθε ἐνδιαφερόμενο.
Ἡ «ἱερά» ὀργή τοῦ δεσπότη εἶναι ἔκφραση τῆς ἐξουσιολαγνικῆς καὶ δεσποτοκρατικῆς ἀγανακτήσεώς του. Διότι ἡ δεύτερη πολιτειακὴ παράγων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ―ἀνεξαρτήτως τῶν λόγων τῆς καθυστερήσεώς της καὶ τῆς προαιρέσεώς της― ἐν τοῖς πράγμασι ἀμφισβήτησε καὶ ἀκύρωσε αὐτὴ τὴν ἐξουσιολαγνικὴ πρωτοκαθεδρία, ποὺ παντὶ τρόπῳ διεκδικεῖ καὶ ἐπιβάλλει ἡ Δεσποτοκρατία, ὄχι μόνον ἐπὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῆς συνταγματικῆς Πολιτειακῆς Ἐξουσίας τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
καὶ μάλιστα ἐπὶ τῶν προσφάτως δημοκρατικῶς ἐκλεγμένων ὀργάνων της καὶ ἐκπροσώπων της.
Ἐν ὀλίγοις ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας ἐξέφρασε τὴν ὑπαρξιακὴ ἀγωνία του καὶ τὴ συμπλεγματικὴ ἐξουσιολαγνικὴ ἰδεολογία τῆς Δεσποτοκρατίας
διὰ τῆς ὀργῆς του, ποὺ μὲ ἰταμότητα καὶ ἀλαζονεία καὶ οἴηση ἐκδήλωσε, ἐλέγχοντας ἀνοικείως καὶ ἀντὶ-πνευματικῶς ―κατ’ ἀρχὴν ἀνθρώπους καὶ πολίτες καὶ ἐν τέλει Πολιτειακοὺς καὶ Κυβερνητικοὺς παράγοντες― γιὰ ἀσυνέπεια σὲ θρησκευτικὸ φρόνημα καὶ σὲ ἐκκλησιαστικὰ καθήκοντα, ποὺ ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἀφοροῦν ἀλλὰ εὐθαρσῶς καὶ δημοσίως ἀπορρίπτουν ὡς πρόσωπα καὶ ὡς κομματικὴ παράταξη! Ἐνδεχομένως θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἐλέγξει γιὰ τὴν ἀσυνέπειά τους ὡς πρὸς τὴν παραβίαση τοῦ προγράμματος καὶ γιὰ τὴν ταλαιπωρία τοῦ ἰδίου καὶ τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀκόμη γιὰ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τοὺς τιμωμένους ἡρωϊκοὺς νεκρούς, ἐὰν ὄντως ἡ καθυστέρησή
τους ἦταν ἀδικαιολόγητη! Ἀλλὰ δὲν ἔπραξε αὐτό...
Ὁ δεσπότης ὑπέπεσε ἐμπαθῶς καὶ ἐμμανῶς σὲ ἀπαράδεκτη ἀδιακρισία, κατακρεουργώντας τὴν ἐλευθερία τῶν προσώπων τους
καὶ τὸ αὐτεξούσιο τῶν συνειδήσεών τους, ἀλλὰ καὶ τὴν παραγγελία τοῦ Κυρίου, «ὅστις ὀπίσω μου θέλει ἐλθεῖν», στοιχεῖα ποὺ ἀποτελοῦν θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, διασύροντας ―ὡς μὴ ὄφειλε― δημοσίως ἐλεύθερα καὶ αὐτεξούσια
πρόσωπα. Ἐξέθεσε δὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη μας καὶ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὶς παρεχώρησε βορὰ εἰς τοὺς καιροφυλακτοῦντες καὶ εὐκαίρως ἀκαίρως ὑλακτοῦντες χριστομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους τῆς Πολιτικῆς καὶ τῆς Δημοσιογραφίας
καὶ τῆς Διανοήσεως. Κατήργησε τὴν συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἀνεξιθρησκεία, δημοσιοποίησε προσωπικὰ δεδομένα,
παρεκίνησε εἰς ὀνειδισμὸ ἐλευθέρων καὶ αὐτεξουσίων ἀνθρώπων,
προκάλεσε δυσμενῆ καὶ ἐχθρικὰ αἰσθήματα μεταξὺ τοῦ λαοῦ ἐναντίον Πολιτειακῶν καὶ Κυβερνητικῶν παραγόντων γιὰ λόγους θρησκευτικοὺς καὶ φιλοσοφικούς, κ.π.ἄ., ἐνῶ ἀντιθέτως ―ἐξ ὅσων γνωρίζω― ἐτήρησε αἰδήμονα σιωπὴ γιὰ τὴν μνημονιακὴ κατοχὴ τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν ἀκόρεστο γερμανικὸ ἰμπεριαλισμὸ τοῦ νεοναζιστικοῦ Δ΄ Ράϊχ!
Ἐν τέλει ὁ δεσπότης ἀνασκολόπησε ὅλο τὸ συνταγματικὸ-νομικὸ καὶ ἠθικὸ πλαίσιο, τὸ ὁποῖο ἐπικαλούμεθα καὶ εἰς τὸ ὁποῖο στηριζόμεθα γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπάρχουμε ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἐλευθέρως νὰ ἔχουμε τὴν Πίστη μας καὶ ἀνεμποδίστως νὰ ἀσκοῦμε τὴν Λατρεία μας, εἰς τὴν κάποτε Ὀρθόδοξη καὶ νῦν ἀντορθόδοξη Ἑλλάδα, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ Κράτος, τὴν Πολιτική, καί
τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, τῆς ὁποίας ἡ τεράστια πλειοψηφία ἀδιαφορεῖ περὶ τὴν
Πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία...
Ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸ ἐξουσιολαγνικὸ σύμπλεγμά του, ὁ Γορτυνίας Ἱερεμίας, μὲ ποιμαντικὴ ἀκρισία προέβη ἀπὸ ἄμβωνος σὲ ἀπαράδεκτη δημοσία καταγγελία τῶν ἀνθρώπων ―σὲ κάθε περίπτωση
τέκνων τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν εἰκόνα Του
τυπωμένη εἰς τὰ πρόσωπά τους καὶ μὲ ἐνεργὸ ἕως τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους τὴν δυνατότητα νὰ καταστοῦν κατὰ χάριν θεοί― καὶ δὲν ἐνήργησε τὴν ἐνδεδειγμένη καὶ εὔλογη καὶ διακριτικὴ πνευματικὴ νουθεσία, ἐὰν οἱ ἴδιοι βεβαίως τὸ ἐπιθυμοῦσαν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ποιμαντικὴ ἐπιδεξιότητά του ἐπαφίετο νὰ τὸ καταφέρει...
Ὡστόσο αὐτὸς εἶναι ὁ παραλογισμὸς ποὺ διέπει κάθε ὁλοκληρωτισμὸ στὴν ἱστορία. Καὶ βεβαίως ἁδρῶς χαρακτηρίζει τὸ ὁλοκληρωτικό, αὐθαίρετο καὶ αὐταρχικὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστὼς τῆς Δεσποτοκρατίας
―καθεστὼς γενεσιουργὸ πάσης αἱρέσεως καὶ κακοδοξίας καὶ παντὸς σκανδάλου― τὸ ὁποῖο εὑρισκόμενο ἐκτὸς τῆς αὐθεντικῆς καὶ ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ―ὡς ξένη πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του δύναμη, ἑρμαφροδίτως αὐτοαναπαραγομένη εἰς τὸ διηνεκές― ἔχει ἐπιβληθεῖ δίκην ἀντιχρίστου κατοχῆς ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Καὶ μὲ ὅλη τὴ φασιστικὴ-ναζιστικὴ βαρβαρότητα τοῦ κατακτητῆ συστηματικῶς καὶ ποικιλοτρόπως ἀσχημονεῖ ἐπὶ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Λατρείας τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματός της!!!
Δυστυχῶς, τὸ μένος ποὺ ἐπιδεικνύει ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας κατὰ τῶν δημοκρατικῶς ἐκλεγμένων Πολιτειακῶν καὶ Κυβερνητικῶν φορέων καὶ ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καὶ ἀσχέτων περὶ τὴν Ἐκκλησία, δὲν τὸ ἐπιδεικνύει ―ὡς ἐκ τῆς ἱερατικῆς καὶ ἀρχιερατικῆς ἰδιότητός του ἁρμόζει καὶ ἐπιβάλλεται― κατὰ τῶν πλειόνων αἱρετικῶν καὶ ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἐναντίον τῶν λατινοφρόνων καὶ φιλοπαπικῶν, κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ συγκρητιστῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων.
Καὶ δὲν τὸ ἐπιδεικνύει ἰδιαιτέρως κατὰ τοῦ αἱρεσιάρχου
καταπατητῆ τοῦ Φαναρίου καὶ σφετεριστῆ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Ἀρχοντώνη. Μάλιστα ὄντας καθ’ ὕλην ἁρμόδιος, ὄχι μόνον ὡς ἐπίσκοπος ἀλλὰ καὶ ὡς καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν, δηλαδὴ ὡς κατὰ τεκμήριον πολὺ καλῶς γνωρίζων τόσο τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα ὅσο καὶ τὰ θεολογικὰ γράμματα...
Ἀντιθέτως μάλιστα! Ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας εἶναι αὐτὸς ποὺ συνυπέγραψε μὲν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως
κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (2009) τῆς ἀτύπου «ἀντὶ-οἰκουμενιστικῆς» Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν ―προεξαρχόντων αὐτῆς τῶν
πρωτοπρεσβυτέρων ὁμ. καθηγητῶν Θεολογικῶν Σχολῶν π. Θεοδώρου Ζήση καὶ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ― ἀλλὰ «πρὶν ἀλέκτωρ λαλήσῃ τρίς» ἀνήρεσε τὴν ὑπογραφή του, ὅταν τὸν ἤλεγξε ὁ ἐκ Φαναρίου αἱρεσιάρχης καὶ Σατράπης τῆς Ἀνατολῆς, εἰς τὸν ὁποῖον οὐσιαστικῶς ἀπευθύνετο ἡ ἐν λόγῳ «Ὁμολογία», ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ἀπολογεῖται ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας!!! Καμμία
νομιμοποίηση δὲν εἶχε ὁ δεσπότης νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ καταγγείλει τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας Πολιτικοὺς γιὰ τὸν μὴ ἐκκλησιασμό τους, ἀλλὰ εἶχε καὶ ἔχει ἱερατικὴ καὶ ἀρχιερατικὴ ὑποχρέωση νἀ ἐλέγξει καὶ νὰ καταγγείλει τοὺς ἐντὸς Ἐκκλησίας αἱρετικοὺς καὶ μάλιστα νὰ ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ αὐτούς!!!
Ὁ Γόρτυνος Ἱερεμίας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τάχα κάνει κηρύγματα Ὀρθοδόξου
Πίστεως, μάλιστα μαθήματα τὰ χαρακτηρίζει ―τὰ ὁποῖα ἀκρίτως σπεύδουν νὰ δημοσιεύσουν τὰ «ἀντὶ-αἱρετικὰ» ἱστολόγια, ποὺ ὡστόσο πεισματικῶς καὶ ὑποβολιμαίως ἀρνοῦνται νὰ δημοσιεύσουν ἁγιοΠατερικὰ καὶ ἁγιοΠατερικῶς ἐμπνευσμένα
κείμενα τῶν ἀποτειχιζομένων―
συσκοτίζοντας μᾶλλον μὲ τὰ ἥξεις-ἀφήξεις καὶ τὴν προχειρότητά τους παρὰ φωτίζοντας τοὺς ἀκροατές του...
Ἀλλὰ ―καὶ πάλι― αὐτὴ εἶναι ἡ πολύφερνη καὶ ἐκκοσμικευμένη
Δεσποτοκρατία μὲ τὰ ἐξουσιολαγνικὰ συμπλέγατά της καὶ τὶς ὑπαρξιακὲς ἀγωνίες της. Ἀνασφαλὴς καὶ παραπαίουσα, ἐξουσιολαγνικὴ καὶ ἰδεοληπτική, ἀλαζονικὴ καὶ οἰηματική, ἐξουσιοκρατικὴ καὶ ὀργίλη καὶ βάρβαρη, σὲ κάθε περίπτωση ὀρθοδόξως ἀθεολόγιτη καὶ ἀγαπολογικῶς ἰδεολογική:
―Χωρὶς πίστη στὸν Χριστὸ ποὺ τὸν προδίδει, καὶ σαγηνευμένη ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ποὺ τὸν προσκυνᾶ.
―Δεσμία πολλαπλῶν δουλειῶν εἰς τὴν σιωνιστοκινουμένη Μασωνία καὶ σὲ ἄλλες ἑωσφορικὲς μυστικὲς ἐλίτ.
―Κοσμοπολίτικη
καὶ νεωτεριστική, νεοεποχίτικη καὶ νεοταξική, ἐθελόδουλη καὶ παρασιτική, ἰδιοτελὴς καὶ ἀδηφάγος.
―Ἐνίοτε «ἀντὶ-οἰκουμενιστική» ἀλλὰ ἐπαμφοτερίζουσα, χαρτοπολεμικῶς καταγγέλλουσα ἀλλὰ καὶ ἀναλγήτως κοινωνοῦσα μὲ τὴν αἵρεση.
―Φιλανθρωπικῶς καὶ κοινωνικῶς διὰ τῶν ἐπιδοτήσεων,
δηλαδὴ «μὲ ξένα κόλλυβα», πολυπραγμονοῦσα καὶ σκανδαλοπραγοῦσα, βουτηγμένη ἕως τὸν λαιμὸ εἰς τὸν ἐσμὸ τῶν μὴ-Κυβερνητικῶν Ὀργανώσεων καὶ ὑπόλογη οὔσα.
―Μονίμως
περιουσιολογοῦσα καὶ τραπεζικὲς μετοχὲς συλλέγουσα, φορτώνοντας μὲ τοκοφόρα δάνεια τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲν «οὐκ εἶχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» ἀλλὰ διὰ τοῦ Σταυροῦ Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του τὸν ἄνθρωπο ἔσωσε.
―Τοκογλυφοῦσα εἰς τὴν διοίκηση τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης ὡς μεγαλομέτοχος, ἡ «φιλάνθρωπος» δεσποτοκρατία,
συμμετέχουσα καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐνεχομένη ὄχι μόνον εἰς τὴν τοκογλυφία
(παρὰ τὴν ἐπὶ ἀφωρισμῷ ρητὴ ἀπαγόρευση τῶν ἱερῶν Κανόνων) ἀλλὰ καὶ ἀνελεήτως βουτηγμένη εἰς τὰ δεινὰ τῶν δανειοληπτῶν: ποὺ χάνουν τὶς κατοικίες
τους, ποὺ λιμοκτονοῦν, ποὺ ξενιτεύονται, ποὺ αὐτοκτονοῦν, χάνοντας τὴν πίστη τους καὶ τὴν ἐλπίδα τους στὸν
Θεό!...
―Ἀμφιδρομοῦσα κομματικῶς καὶ πολιτικῶς καὶ πάντοτε ἰδιοτελῶς συναγελαζομένη καὶ συναλλασσομένη
μὲ τὴν ἑκάστοτε φιλολαϊκὴ ἢ ἀντι-λαϊκὴ κυβέρνηση τῆς Δεξιᾶς ἢ τῆς Ἀριστερᾶς, διαρκῶς παζαρεύουσα τὴν συναλληλία Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας μὲ τὴν νομοθετικὴ καὶ κατασταλτικὴ θωράκηση τοῦ δεσποτοκρατικοῦ καθεστῶτος καὶ τῶν συντεχνιακῶν προνομίων του, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἐμμονή της
ταυτίσεως καὶ μὴ διαχωρισμοῦ τῆς δεσποτοκρατικῆς «ἐκκλησίας της» ἀπὸ τὸ ἄθεο, χριστομάχο καὶ ἐκκλησιομάχο
Κράτος, λόγῳ ἐξουσιοκρατικῆς συναντιλήψεως καὶ κοινῶν μεταξύ τους συμφερόντων, ὥστε εὐκαίρως ἀκαίρως νὰ κορδώνεται ἡ Δεσποτοκρατία δημοσίως «μετὰ τῶν πολιτικῶν, αὐτοδιοικητικῶν καὶ στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καὶ τὴν παρουσία πλήθους κόσμου»!
―Μονίμως
κομπορρημονοῦσα καὶ κορδακιζομένη
καὶ κορυβαντιοῦσα περὶ τῆς ἐπισκοποκεντρικῆς «ἐκκλησίας της», μὲ τὸ καισαροπαπικὸ ἀπωθημένο της ―θείᾳ χάριτι― ἀδιαλείπτως νὰ τὴν ἀποκαλύπτει καὶ νὰ τὴν
ξεμπροστιάζει...
Δὲν εἶναι τυχαῖο λοιπὸν ποὺ ὁ γνωστὸς καὶ μὴ ἐξαιρετέος Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος ―ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἦταν παρὼν γιὰ νὰ γνωρίζει ἐὰν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἀπὸ τὸν Υἱό! (filioque)― ἀσμένως ἔπεμψε τὰ συγχαρητήριά του εἰς τὸν Γόρτυνος Ἱερεμία, συντασσόμενος ὑπὸ τὸ λάβαρο τῆς δεσποτοκρατικῆς καὶ ἐξουσιολαγνικῆς ἀγανακτήσεώς του κατὰ τῶν ἀριστερῶν-«ἀθέων» πολιτικῶν. Λὲς καὶ οἱ δεξιοὶ/ἀστοὶ-«χριστιανοί» πολιτικοὶ ―ὑπὲρ τῶν ὁποίων σκανδαλωδῶς, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν προεκλογικὴ περίοδο, ἡ Δεσποτοκρατία «ἔδωσε τὰ ρέστα της», ὑπονομεύοντας καὶ κονταίνοντας τοὺς ΑΝ.ΕΛ., γιὰ δεύτερη φορά, προπαγανδίζοντας ὑπὲρ τῆς Ν.Δ. καὶ τῶν ὑποψηφίων της,
«γιὰ νὰ μὴν ἔρθουν στὴν ἐξουσία οἱ ἄθεοι»!― δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πῆραν μέτρα ἢ ποὺ συνέβαλαν στὴ λήψη τους ἢ ποὺ διατήρησαν καὶ ἐφάρμοσαν ἐπάρατα μέτρα κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς
μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας: ὅπως λ.χ. κατάργηση τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες, τοῦ ὀρθοδόξου χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς κ.π.ἄ.
Ὦ, τῆς ὑποκρισίας
τὸ ἀντίχριστο θράσος!...
Γιὰ τὸ τέλος, ὅμως, κράτησα ἕνα κερασάκι πρὸς τὸν Γόρτυνος Ἱερεμία, τὸν ἐξουσιολαγνικῶς καὶ δεσποτοκρατικῶς ὀργίλη συμπεριφορὰ μετερχόμενο: