Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Αποτειχισι: ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΙ την οποια δημοσιευουμε για να μελετηθη και να αξιολογηθη βασει της Εκκλησιαστικης μας Ιστοριας. Αποδεκτες οι οποιες διαφωνιες.



«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ



Κρατωντας στα μεμιασμενα χερια του την εικονα του μεγαλυτερου σημερινου Αντιοικουμενιστου Αγιου Ιουστινου Πόποβιτς, ταυτοχρονα δηλωνε ο ...Αχυρενιος της Σερβιας οτι ειναι: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ!!!!


του κ. Κωνσταντινου Γεωργιτση



- Στὸ πλαίσιο τῆς κατάθεσης μίας ἐπιβαλλόμενης, συνειδησιακά, ἔνστασης, ἀπέναντι στὸν παρατηρούμενο στὶς ἡμέρες μας καταιγισμὸ «ἁγιοκατατάξεων» στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, προσώπων στὰ ὁποία δὲν πληροῦνται οἱ προϋποθέσεις ποὺ ἀπαιτοῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ ἀνάλογες πρὸς τὴν κατάσταση ποὺ διαμορφώνεται σὲ κάθε χρονικὴ περίοδο, ἡ ὁποία ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν ἱστορικὴ πορεία Της πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ, (ἔναντι αὐτῶν τῶν «ἁγιοκατατάξεων»), ἀντίταξη ἀπόψεων ἐνισχυομένων ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν «λυδία λίθο» γιὰ τὴν ἀμερόληπτη, ἀπροκατάληπτη, ἀπροσωπόληπτη καὶ τὴν, μακρὰν πονηρῶν σκοπιμοτήτων, ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.


- Ἀνατρέχοντας στὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς Ἁγίας Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διαπιστώνουμε πὼς Αὐτὴ χαρακτηρίζει καὶ ἀναδεικνύει ὡς Ἁγίους, (μὲ τὴν γνωστὴ σὲ ὅλους ἔννοια τοῦ ὅρου), δηλαδὴ ὡς «ἀληθινοὺς καὶ πιστοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ», κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους ἦταν ἀπολύτως ἐναρμονισμένες μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν Αὐτή, κατὰ τὶς διαδοχικές, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, χρονικὲς περιόδους. Συνέβαλαν δὲ αὐτές, (ἡ ἐκκλησιαστικὴ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους), ὡς καθοριστικοὶ παράγοντες στὸν χαρακτηρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τὸν ἐξέφραζε ἀποδίδουσα σ’ αὐτοὺς μία προσηγορία (=προσωνυμία) ἀνάλογη καὶ σχετιζόμενη πρὸς τὴν τηρούμενη ἀπ’ αὐτοὺς στάση, ἀπέναντι στὶς ποικιλόμορφες καταστάσεις ποὺ προέκυπταν διαδοχικὰ σ’ Αὐτὴν καὶ ποὺ εἴχαν ἄμεση ἐπίδραση ἐπ’ Αὐτῆς.


- Συμφώνως, λοιπόν, πρὸς τὰ ἀνωτέρω, ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα, πὼς ἡ Ἐκκλησία κατατάσσει τοὺς Ἁγίους Της, κατ’ ἀναλογίαν χρονικῶν περιόδων μὲ τὶς παράλληλα διαμορφούμενες καταστάσεις, ὡς ἑξῆς:


Α’.) Στὶς περιόδους τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τοὺς Ἁγίους Μεγαλομάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Μάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Ἱερομάρτυρες, (προκειμένου περὶ Κληρικῶν Μαρτύρων), τοὺς Ἁγίους Ὁσιομάρτυρες καὶ τοὺς Ἁγίους Νεομάρτυρες τῶν νεωτέρων ἱστορικὰ χρόνων, (κυρίως τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας).


Β’.) Στὶς περιόδους τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατὰ τὶς ὁποῖες ἀναβίωναν οἱ διωγμοί, μὲ διῶκτες σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, αἱρετικοὺς αὐτοκράτορες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, κληρικούς, (κυρίως ἐπισκόπους) καὶ τοπικοὺς ἄρχοντες, (ἐπάρχους), τοὺς Ἁγίους Ὁμολογητᾶς. Καὶ


Γ’.) Στὶς εἰρηνικὲς περιόδους ποὺ διερχόταν ἡ Ἐκκλησία, (ποὺ ἦταν οἱ μικρότερες σὲ χρονικὴ διάρκεια), τοὺς Ὁσίους.


-  Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ εἰσαγωγικοῦ προλόγου, θὰ κατατεθοῦν κάποιες ἐνστάσεις, ἐξ ἀφορμῆς  δυὸ προσφάτων δημοσιευμάτων τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος», (ἀριθ. φύλ. 2053 τῆς 16/1/15 καὶ 2054 τῆς 23/1/15, διὰ μέσου τῶν ὁποίων προβάλλεται μὲ ἐμφανῆ ἐνθουσιαστικὴ διάθεση ἡ πρόσφατη «ἁγιοκατάταξη» τοῦ γέροντος Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ – ληστρικὴ σύνοδο(!!!) τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία («ἁγιοκατάταξη»), ἀποτελεῖ τὴν συνέχεια μίας σειρᾶς «ἁγιοκατατάξεων», ποὺ ἔχουν ὑπόβαθρο τὶς οἰκουμενιστικὲς πονηρὲς σκοπιμότητες αὐτῶν ποὺ τὶς πραγματοποίησαν. καὶ ἀφοροῦν παράλληλα καὶ τὸν γέρονται Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη καὶ  τὸν γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς. Ἑστιάζονται δὲ ἡ ἐπικρότηση, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἐνθουσιώδης προβολὴ τῆς «ἁγιοκατατάξεως» τοῦ γέροντος Παϊσίου, σὲ μία «ἀντιπαπικὴ ἐπιστολή», τῆς ὁποίας ἡ συγγραφὴ ἀποδίδεται στὸ γέροντα Παΐσιο, καὶ τὴν προβάλλει ὁ πραοαναφερθεὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὡς μοναδικὸ τεκμήριο ἐπὶ τοῦ ὁποίου κατοχυρώνεται(;;;) καὶ καταδεικνύεται ὡς ἔχουσα ὀρθόδοξα ἐρείσματα, ἡ ἀνωτέρω «ἁγιοκατάταξη».


- Ἡ παράθεση στὴ συνέχεια, ἑνὸς τμήματος αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, ποὺ εἶναι ἀντιπροσωπευτική του ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τοῦ (παρουσιαζομένου ὡς) συντάξαντος αὐτὴν γέροντος Παϊσίου καὶ ἡ ἀντιπαραβολὴ πρὸς αὐτὸ, τῆς ἀντίστοιχης εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντιστοίχων διδασκαλιῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, θὰ καταδείξουν πὼς ὁ γέροντας Παΐσιος ὄχι μόνον δὲν πληροῖ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἔνταξή του μεταξὺ τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας καθὼς ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ γραφόμενά του, πὼς ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση του δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν κατάσταση ποὺ διέρχεται ἡ Ἐκκλησία στὴν παροῦσα χρονικὴ περίοδο, καὶ συνεπῶς εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐνταχθεῖ μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς ἀντιμάχεται (ἑκούσια ἢ ἀκούσια), αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία μέσω τῶν γραφομένων του, διότι καταλύει εὐαγγελικὴ ἐντολὴ καὶ διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ συνιστοῦν, αὐτονόητα, τὴν ἐπίσημη σώζουσα διδασκαλία τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας.  γεγονὸς πού, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τοῦ ἀποστερεῖ τὸ προνόμιο τῆς ἐντάξεώς του μεταξὺ τῶν Ὁσίων, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τὸν κατατάσσει μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὁ ἐκκλησιαστικὸς λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας τοῦ Θεοφόρου ὑποδεικνύει ὡς ἀντιτασσομένους στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη θεσμοθεσία ὡς ἑξῆς:


«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα (δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος ἡ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα (δηλαδὴ θαύματα) ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοιφαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος». (ΒΕΠΕΣ 2, σέλ.330).


- Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων ὁ (φερόμενος ὡς) συντάκτης τῆς «ἀντιπαπικῆς», ὅπως χαρακτηρίζεται, ἐπιστολῆς, γέροντας Παΐσιος: «Εἰς τοὺς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἔχουν, δυστυχῶς, ἀποσχισθῆ ἀπὸ αὐτήν, ἐξαιτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τὴν γνώμην ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸν νὰ ἀποχωριζόμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίη ὁ Πατριάρχης. (Σημ. σύν: ἡ ἐνσυνείδητη ἐκτροπὴ τοῦ Πατριάρχη στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο ὡς ἁπλὸ πταῖσμα). Ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴν Μητέρα ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωση ὁ καθένας ν’ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήση ἰδικὴν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακουληθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.
Ἐὰν διὰ τὴν α’ ἢ τὴν β΄ λοξοδρόμησι τῶν κατὰ καιροὺς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καὶ κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες – Θεὸς φυλάξει – θὰ ξεπεράσουμε καὶ τοὺς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανεὶς καὶ δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς ἔχουμε πολλὲς «ἐκκλησίες» στὴν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπὸ μεγάλες ὁμάδες ἢ καὶ ἀπὸ ἕνα ἄτομο ἀκόμη... Ἐὰν οἱ φιλενωτικοὶ δίνουν τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τὸ δεύτερο...».


- Ὅπως μας βεβαιώνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κάθε λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ περιλαμβάνεται στὴν Ἁγία Γραφή, (Παλαιὰ καὶ Καινή), ἀποτελεῖ σαφὴ καὶ κατηγορηματικὴ ἐντολή Του, ποὺ ἐνδεχόμενη παράβαση ἢ κατάλυση ἢ καὶ – τὸ χειρότερο –,παρότρυνση καὶ ἄλλων πρὸς ἀθέτηση αὐτῆς, συνιστᾶ θανάσιμη ἁμαρτία καὶ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία αὐτοῦ ποὺ θὰ τὰ διαπράξει.
Περὶ αὐτοῦ, πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐφιστᾶ τὴν προσοχή μας προειδοποιώντας: «Ὃς ἐὰν οὖν λύση μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξη οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». (Μάτθ. ε’ 19).


Αποτειχισι:Ιδου το Αισχος του Αδου, στο οποιο ανηκει η Πλανεμενη Οικουμενιστικη, κατα τον πατερα Θεοδωρον Ζησην, "εκκλησια" των ΜΑΤ και των κανιβαλλικων Μεταμοσχευσεων της Ελλαδος. Ειναι πλεον αυτο Εκκλησια Χριστου ή ΧΑΒΡΑ Διαβολου;Περιμενουμε να μας απαντηση ο μητροπολιτης Πειραιως Σεραφειμ.

TO TΡΙΚΕΡΑΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΤΟΥ 

ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΤΑΖΗ



Στην επίσημη Ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών:
εντοπίζουμε τρεις κυρίαρχες "Ωδές" που απαρτίζουν και δια-φημίζουν τον Ενωτικό Κανόνα, αποδιδόμενο κατά την σκοτεινή αυτή περίοδο των εσχάτων καιρών της "Σαρακοστής" του Εωσφόρου που λέγεται Οικουμενισμός:
Ωδή 1η:
"Το Π.Σ."ε" είναι μια (λατρευτική) κοινότητα "εκκλησιών" (σπείρα λεγεώνων) πορευομένων προς ορατήν ένωσιν υπό μιαν πίστιν και μίαν ευχαριστιακήν συναδελφότητα, εκφραζομένη διά κοινής λατρείας (διαμυστηριακής) και ζωής εν Χριστώ...
Ωδή 2η:
"Το Π.Σ."ε" στοχεύει να προχωρήσει εις αυτήν την ένωσιν, (υπό του Πρωτείου του Πάπα) ώστε συμφώνως με την προσευχή του Ιησού προς τους ακολούθους Αυτού: "ίνα ο κόσμος πιστεύσει..."
Ωδή 3η:
"Το Π.Σ."ε" είναι η πιο ευρύτερη και επικρατέστερη ανάμεσα στις πολλές οργανωμένες εκφράσεις της συγχρόνου Οικουμενιστικής Κινήσεως, (Άρμα του Αντιχρίστου) μια Κίνηση (Σιωνιστική) στόχος της οποίας είναι η Χριστιανική ενότητα."
(1. "The WCC is a community of churches on the way to visible unity in one faith and one eucharistic fellowship, expressed in worship and in common life in Christ.
2. It seeks to advance towards this unity, as Jesus prayed for his followers, "so that the world may believe." (John 17:21)
3. The World Council of Churches (WCC) is the broadest and most inclusive among the many organized expressions of the modern ecumenical movement, a movement whose goal is Christian unity.)
Αυτά λοιπόν είναι τα τρία κέρατα του Οικουμενισμού! Είναι οι Τρεις βασικές Ωδές που συγκροτούν τον Οικουμενιστικό Κανόνα της λατρείας του Εωσφόρου:
1. Ευχαριστιακή συναδελφότητα-λατρευτική κοινότητα "και είχον άπαντα κοινά..." (Πραξ. 2, 44).
2. Αμετάκλητος και Αποκλειστικός Σκοπός η άμεσος και κατεπείγουσα ετερόκλητος ΕΝΩΣΙΣ!
3. "Το Π.Σ."ε" είναι Σιωνιστικό Όργανο της συγχρόνου Οικουμενιστικής Κινήσεως προς προυπάντηση του Αντιχρίστου!
Και λοιπόν;
Τί σχέση έχουν αυτά τα τρία, με το δικό μας Άγιο Τριώδιο;
Η ερώτηση είναι λάθος και θα πρέπει να αναστραφεί, ώστε να βρεθεί η απάντηση η ορθή και αποκαλυπτική:
- ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ με αυτό το Σατανικό, Πανθρησκειακό "Τριώδιο" του Π.Σ."ε";;;;;;;
ΕΣΕΙΣ, όσοι κοινωνείτε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έχετε και ΠΑΡΑ-έχετε σχέση Αντίθεο, Αντίχριστη, Αντι-ευαγγελική, Αντορθόδοξη και Αντιπατερική!
Η Αλήθεια, η Ορθοδοξία, ως ΣΩΜΑ Χριστού, δεν έπρεπε να έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτή τη Σατανική Σχέση που συσχετίζεται άμεσα με τη λατρεία του Εωσφόρου! Και εφ' όσον - υποτίθεται - πως οι Πατέρες είναι οι αλάνθαστοί σας Οδηγοί, τότε ΓΝΩΤΕ έθνη και ηττάσθε, οι Πατέρες ΠΟΤΕ δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να είναι ΜΕΛΗ ενός τέτοιου φρικτού, Εωσφορικού "Παγκοσμίου Συμβουλίου ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ!!"
Και ΔΕΝ θα το έκαναν διότι γνώριζαν, όπως θα έπρεπε να γνωρίζετε και σεις (και το γνωρίζετε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ) πως εάν γινόταν ΜΕΛΗ μιας τέτοιας Παναιρετικής, Πανθρησκειακής Βουλής Ασεβών, όχι μόνο θα ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣΑΝ το Πνεύμα το Άγιο (ασυγχώρητη αμαρτία) αλλά ΘΑ ΗΝΩΝΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ όλους τους πιστούς, (των οποίων ο ψυχές κρέμονται στο Πετραχίλι τους), με ένα τέτοιο Κακάσχημο Τέρας της Κολάσεως, ενώ ΔΕΝ είχαν καθόλου τέτοια εξουσία να εκπροσωπούν αυθαιρέτως τον Πιστό Λαό σε μία τέτοια Μολυσματική Μελότητα χωρίς την απαραίτητη ΕΚΓΡΙΣΗ του ιδίου του Λαού, ο οποίος Λαός ΕΝΕΚΡΙΝΕ την αξιότητά τους, κατά τη χειροτονία τους, αναφωνώντας (πιστοποιώντας και επισφραγίζοντας) το τριπλό, ομολογιακό "Άξιος!"
Και δεν είναι μόνο ότι συνάδετε, συνευδοκείτε, συμψάλλετε και συμφωνείτε με αυτή τη Βαβυλώνια και βέβηλη "Α-συμφωνική Ορχήστρα" του Αρχιμαέστρου Διαβόλου, δεν είναι μόνο ότι συνυπάρχετε με αυτό το σατανοπρόβλητο συρφετό και συμπορευόσαστε με αυτή τη πανδαιμονική, συνουσιακή και μολυσματική κατά πάντα ΚΟΙΝΩΝΙΑ μετά ακοινωνήτων αιρέσεων και πλανών, αλλ' επιπροσθέτως, η Ορθόδοξη Διοικητική "εκκλησία" αποτελεί βασικό και ηγετικό στέλεχος του Π.Σ."ε"!!! Και καμαρώνει και υπερηφανεύεται για αυτό!
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ όπου γης που συνεχίζει, διά μέσου της Δογματικής, Λειτουργικής, Ενωτικής Μνημονεύσεως του επισκόπου του που υποκριτικώς επιτελεί, να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ με απόλυτη, τεράστια ΕΝΟΧΗ, αυτοκαταδικαστικώς και αξιοκατακρίτως ΣΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και σχέση άρρηκτη, στενή με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών!
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που μέσω της Μνημονεύσεως ΕΝΩΝΕΙ τους πιστούς που κρέμονται από το Πετραχήλι του και ολόκληρο το εκκλησίασμά του με τον Πάπα και με όλες τις επί μέρους πλάνες και καταστρεπτικές αιρέσεις, στις οποίες ο «Πράσινος» Πατριάρχης του Γένους τους έχει όλους ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥΣ, ενώ κηρύττει παράλληλα πως "όλα τα δόγματα σώζουν!"
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που τα γνωρίζει όλα αυτά, και "κάνει τα μάτια τα στραβά" και σιωπά και αποκρύπτει και καλύπτει και ΔΕΝ ενημερώνει τους πιστούς πως Ο ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ, ΘΕΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ προς άρση και ακύρωση αυτής της ενόχου εκπροσωπήσεως, μολυσματικής Μελότητος και αντιθέου ενότητος είναι η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΠΙΣΤΩΝ, αλλά τα βαπτίζει ως "σχίσμα" για εκφοβισμό των αφελών, "δι' ευχών των γερόντων ημών..."
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που ΨΕΥΔΕΤΑΙ ενώπιον ΘΕΟΥ, που ΕΞΑΠΑΤΑ και υποβαθμίζει τη νοημοσύνη του ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, θα έπρεπε, λέγω, να κρυφτεί πίσω από το αδηφάγο παραπέτασμα του πυρίνου ποταμού ο κάθε ιερεύς που ΘΕΑΤΡΙΝΙΖΕΙ και ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ έως αηδιαστικού πια βαθμού, πως «η συμμετοχή μας στο Π.Σ.«ε» αποτελεί (τάχα) εκδήλωση κοινωνική και δεν υπάρχει καμία βλάβη και επιρροή των Ορθοδόξων πιστών με την Μελότητα αυτή!" Ντροπή σου, «σεβασμιώτατε» Πειραιώς, ΝΤΡΟΠΗ! Η αυθαδεστάτη αιτιολογία σου προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη μας! Δεν είμαστε άμυαλα, άβουλα πειθήνια όντα, να πειθόμαστε στις πεζότατες κουτοπονηριές σου!
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ που δικαιολογεί τον διαβολεμένο αυτό συμβιβασμό, την υποδούλωσή του αυτή αναμένοντας παθητικά, από του αιώνος και έως του αιώνος, υποτιθέμενη καταδίκη συνοδική, αποτελούμενη από Οικουμενιστές που θα καταδικάσουν Οικουμενιστές και από Μασόνους που θα καταδικάσουν Μασόνους!
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ, κάθε Ηγούμενος, Γέροντας και Μοναχός που επικαλείται αρρωστημένη υπακοή και πειθώ, «αποφυγή σχίσματος» για "λόγους διακρίσεως" και αρνείται, φοβείται, ΔΕΙΛΙΑΖΕΙ να παύση τη Μνημόνευση και να Αποτειχιστεί από τον Αρχι-οικουμενιστή του Αρχιεπίσκοπο και Αιρεσιάρχη Πατριάρχη, τρέμοντες και πτοούντες τα ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ!
Το παν-ένοχο, δουλοπρεπή και παν-ευκόλως συμβιβασμένο ιερατείο προσπαθεί ανεπιτυχώς να απαλύνει τη βεβαρημένη του συνείδηση με την συμπόρευση και τη ΣΙΩΠΗ... Ενώ οι δημαγωγούντες ιερείς μιλούν υποκριτικά για "κατανυκτική προπαρασκευαστική περίοδο Τριωδίου" παραμένουν απελπιστικά εγκλωβισμένοι στη μολυσματική κοινωνία με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών! Και δεν έχουν τα "κότσια", τη "τσίπα" να αποσυρθούν πάραυτα από αυτό διαιωνίζον και όζον Νεκροτομείο!
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΧΥΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ – ΘΟΛΟΛΟΓΟΣ που αναγνωρίζει ως Κανονικούς Ποιμένες, ψεύτες και απατεώνες που το Άγιο Πνεύμα ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΕΙ και ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ως «Ψευδεπισκόπους» και «Λυκοποιμένες», τουναντίον και κόντρα στο Θεό, τούτοι οι Θεομάχοι θεολόγοι μας παροτρύνουν να προστρέχουμε "μετά φόβου Θεού Πίστεως και αγάπης" σε αυτά τα «κακά θηρία» κατά την Γραφή, σε αυτούς τους «ιούς διαβόλου» για να κοινωνήσουμε Σώμα και Αίμα Χριστού… και να κηδευθούμε και να ενταφιασθούμε από την Οικουμενιστική τους χάρι!
Έχει έπειτα το ΘΡΑΣΟΣ η θρασύδειλη δεσποτοκρατία, να ψάλλει υποκριτικά και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ το «Μεθ’ ημών ο Θεός»….
Αλήθεια; Είναι «μεθ’ υμών» μαζί σας ο Θεός στις αισχρές σας αγκαλιές με τον Πάπα, τα χειροφιλήματα, ερωτομηνύματα και τις Θεομίσητες συμπροσευχές, διαθρησκειακές γιορτές και α-νόητες νουμηνίες;;;
Είναι τάχα μαζί σας ο Θεός στα Διαθρησκειακά σας Συνέδρια τα ΠΟΡΝΙΚΑ, όπου ολόγυμνοι ιθαγενείς επικαλούνται πνεύματα δαιμονικά, και σπαρταρούν και ξεσπούν σε επιφωνήματα μαγικά, γύρω από φωτιές χορεύοντας με τους λύκους και ΣΕΙΣ στη πρώτη τη σειρά, κοινωνώντας με τους ΛΥΚΟΥΣ;;;
Είναι τάχα μαζί σας ο Θεός με τις διεφθαρμένες, λεσβιακές επισκοπίνες, τις ημίγυμνες ισπανοχορεύτριες και τους ανώμαλους ζουλού με τα ξεσπάσματα-χαλάσματα και ιαχές τουρλού-τουρλού στη λαχανο-λατρεία του Βάαλ;
Ο «Κύριος των Δυνάμεων» ΑΔΥΝΑΤΟΝ να συμμετάσχει στα Οικουμενιστικά σας τα ΑΙΣΧΗ. Όσα «Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού» κι’ αν ψάλλετε και λαλείτε πανταχού, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΥΔΑΜΟΥ!
Λόγια μόνο, μελωδίες, ψαλμωδίες έντεχνες, καλλιτεχνικές, θεωρίες άχαρες και άκαρπες, χαρτοπολεμικές. Επιστολές από ευαίσθητους σε Αναίσθητους και άκυρες υπογραφές, αισθητές όσο το τσίμπημα του κουνουπιού...

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΣΤΑΣΗ  ΚΑΤΑ  ΤΗΣ  ΝΕΟΦΑΝΟΥΣ
ΑΙΡΕΣΕΩΣ  ΤΟΥ  «ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΟΥ»,
ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΔΡΑΙΩΣΙΝ
ΤΗΣ  ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ  ΤΟΥ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἀνασκευὴ τοῦ «Πορίσματος περὶ Ἀποτειχίσεως»
τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς

τοῦ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Λ. ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ




-Δημοσιεύθηκε εἰς τὴν ἔγκριτον ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», (ἀρ. φ. 2049 τῆς 12 Δεκεμβρίου 2014), τὸ πόρισμα ἡμερίδας, τὴν ὁποία διοργάνωσε καὶ πραγματοποίησε ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς, ἤ, ὅπως εἶναι γνωστὴ στὸ εὐρὺ κοινό, «Πειραϊκὴ Ἐκκλησία», τὴν Πέμπτη 27/11/2014.


- Τοῦτο τὸ πόρισμα, τὸ ὁποῖον δημοσιεύθηκε ὑπὸ τὸν τίτλο: «Πότε ἐπιτρέπεται ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου (ἀποτείχισις) ἑνὸς Ἐπισκόπου», ἀποτελεῖ -ὅπως θὰ ἀποδειχθῆ ἀπὸ τὴν, ἐν συνεχεία, ἀνασκευή του, ποὺ κρίνεται ἀναγκαία-, πρότυπον ἀναίσχυντης διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας καὶ μνημεῖο ἀπαξιώσεως, ὑποβιβασμοῦ καὶ ἀνατροπῆς τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, τμῆμα τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ καὶ ἡ διαχρονικὴ πράξη Αὐτῆς, ἡ σχετιζόμενη μὲ τὴν στάση Της ἔναντι τῶν, κατὰ καιρούς, ἀναφυομένων αἱρέσεων.


Παρέχεται δὲ στὸν ἀμερόληπτο καὶ ἀντικειμενικὸ μελετητή του, ἡ δυνατότητα νὰ ἐξάγει μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα τὸ συμπέρασμα, πὼς τοῦτο τὸ πόρισμα, (τὸ ὁποῖο, ὡς οἴκοθεν ἐξυπακούεται, ἀντικατοπτρίζει τὸ περιεχόμενο καὶ τὸ στρεψόδικο πνεῦμα τῆς προαναφερθείσης ἡμερίδας), συμβάλλει:


- Α’). Στὴν ἀπαξιωτικὴ ὑποβάθμιση τῶν, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγώνων τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι
(ἀγῶνες), διὰ μέσου μίας ὑποκειμενικῆς ἑρμηνευτικῆς προσέγγισης τοῦ ΙΕ΄(15ου) Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861μ.Χ.), βασισμένης σὲ σοφιστικὲς μεθόδους, χαρακτηρίζονται ἐμμέσως ὡς ἄκριτη καὶ ἄσκοπη ἐκδήλωση «φανατισμοῦ», ἂν καὶ παρεμπιπτόντως ἐπιβραβεύτηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 


-Β’) Στὴν διαμόρφωση μίας νέας ἀντορθοδόξου «μεταπατερικῆς ἐκκλησιολογίας, ἀντιτασσομένης στὴν διαχρονικὴ στάση τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ἀπέναντι στὶς ποικίλες αἱρέσεις.


-Γ’) Στὴν ἀντορθόδοξη αὐτονόμηση ἀπὸ τὴν παγιωθεῖσα, ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων,
ἐκκλησιαστικὴ δεοντολογία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ἡ ἄμεση καὶ ὑποχρεωτικὰ ἐπιβαλλόμενη ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς φορεῖς αὐτῆς, ἰδίως κληρικοὺς οἱουδήποτε βαθμοῦ, «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως», ἀποτελεῖ τὴν ἀπολύτως μοναδικὴ ἀσφαλῆ ὀχύρωση, (ὅπως ἑρμηνεύεται ὁ ὅρος ἀποτείχιση), γιὰ τὴν διασφάλιση τῆς σωτηρίας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐν καιρῷ αἱρέσεως.


-Δ’) Στὴν ἐπικράτηση καὶ ἑδραίωση τῆς παναιρέσεως-πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ συμβολλὴ στὴν προπαρασκευὴ γιὰ τὴν δημιουργία τῶν προϋποθέσεων γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι περισσότερο ἀπό βέβαιη.


- Ἀλλὰ τὸ ἄκρως ἀνησυχητικό, εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς μέσα σὲ τοῦτο τὸ πόρισμα διαφαίνεται πὼς ἐπιχειρεῖται δολίως, ἡ ὕπουλη χειραγώγηση-, ὑπὸ τῶν «δοκούντων ὀρθοδοξεῖν» καὶ «προσποιουμένων ὁμολογεῖν τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν», κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειον,- τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε», στὸν χῶρο τῆς πλάνης, ἡ ὁποία διαστρέφει τὴν ἀλήθεια ποὺ προβάλλει ἡ Ἱερὰ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιβεβαιώνοντες στοὺς ἑαυτοὺς των καὶ πάλιν τὴν ρῆσιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸς τοὺς θρησκευτικοὺς ταγούς, (τοὺς Φαρισαίους), τῆς ἐποχῆς Του καὶ κατ’ ἐπέκτασιν καὶ τῆς ἰδικῆς μας: «...Ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων. ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Μάτθ. κγ’ 14).


- Κατόπιν αὐτῶν, ἐπιβάλλεται ἀπαραιτήτως ἡ ἀνασκευὴ αὐτοῦ τοῦ πορίσματος, (συνεργοῦντος τοῦ ἐκ Θεοῦ φωτισμοῦ καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς Ἁγιογραφικῆς καὶ τῆς ἔργω καὶ λόγω Ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας), τὸ ὁποῖον (πόρισμα) χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ ἔντονα διαφαινόμενο στρεψόδικο, (=διαστροφικὸ τῆς ἀλήθειας), ἦθος τῶν ἐκπονησάντων αὐτό, ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενη χρήση νομικίστικων ἐπιχειρημάτων στερουμένων ὀρθοδόξων ἐρεισμάτων καὶ ἀπὸ ἀκατανόητες γενικότητες καὶ ἀοριστολογίες, στὶς ὁποίες εἶναι ἐμφανείς ἡ ἀπουσία νοηματικῆς σύνδεσης μεταξύ τους, καὶ ἡ σοφιστικὴ ἐπιχειρηματολογία.


- Γράφονται στὴν πρώτη (1) παράγραφο τὰ ἑξῆς:
- «Στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι σημαντικὴ ἡ μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐγγυητοῦ καὶ φύλακος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἀλλὰ καὶ ὡς ἐκφραστοῦ τῆς ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἡ ὁποία (ἑνότης) πραγματώνεται καὶ διαφυλάσσεται ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστία.


- Ὅταν ἀθετεῖται ἡ πίστις διὰ τῶν αἱρέσεων, τότε ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων της ἐπισημαίνει τὶς ἀποκλίνουσες αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ στὴν συνέχεια, ἀκολουθοῦσα τὴν μακραίωνα Κανονικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση, προχωρεῖ στὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως ὡς καὶ τῶν ἀμετανοήτως ἐπιμενόντων στὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες αἱρετικῶν μὲ τὴν συγκρότηση Ὀρθοδόξων Συνόδων σὲ τοπικὸ ἤ καὶ σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο».


- Σκόπιμα ἔγινε ὁ διαχωρισμὸς αὐτῆς τῆς παραγράφου σὲ δυὸ τμήματα, (καθότι στὸ πρωτότυπο κείμενο ἀποτελεῖ ἑνιαία ἑνότητα), γιὰ νὰ διαφανεῖ, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ἡ παντελὴς ἀπουσία νοηματικῆς συναφείας (=συνδέσεως), - διότι ἀναφέρεται σὲ δύο διαφορετικὰ πράγματα, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ χαρακτηρισθοῦν συνακόλουθα μεταξὺ των, - ἀφ’ ἑτέρου δέ, ἡ μετάθεση, μὲ ὑποκρυπτόμενο δόλο, τῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων ἐπὶ τῆς διαφυλάξεως τῆς Ἁγίας Πίστεώς μας στὴν ἀποκλειστικὴ δικαιοδοσία τῶν ἐπισκόπων, γεγονὸς ποὺ διαψεύδεται ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἐκκλησιαστικὴ πορεία, ἡ ὁποία ἀπέδειξε πὼς κυρίαρχος ὡς πρὸς τὴν διαφύλαξη τῆς Ἁγίας Πίστεώς μας εἶναι ὁ Πιστὸς Λαὸς τοῦ Θεοῦ, «αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας... ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον...» σύμφωνα μὲ τὴν ὁμόφωνη διακήρυξη τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἕτους 1848.


- Πρὸς πιστοποίηση καὶ κατοχύρωση τῶν ἀνωτέρω, κρίνεται ἀναγκαῖο νὰ παρατεθοῦν δειγματοληπτικά, δυὸ ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα γεγονότα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορικῆς πορείας, ποὺ ἀποδεικνύουν ἐμφανέστατα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα στὴν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὄντως ἐγγυητοῦ καὶ φύλακος Αὐτῆς, ἡ ὁποία, (Ὀρθόδοξη Πίστη), ἐπροδίδετο κατὰ κανόνα, - πλὴν ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων,- ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ οἱ συντάκται τοῦ ἐπίμαχου πορίσματος προβάλλουν ὡς «ἐγγυητάς καὶ φύλακας» Αὐτῆς (!!!).


Τὸ πρῶτο περιστατικὸ ποὺ ἐξεικονίζεται σὲ ἐπιστολὴ «Βασιλείου διακόνου καὶ λοιπῶν μοναχῶν» ἀναφέρεται στὴν, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀντίδραση τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν «ἐγγυητὴ καὶ φύλακα»(!!!) τῆς Πίστεώς του, Νεστόριο, πρὸ τῆς καταδίκης αὐτοῦ ἀπὸ τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.


- «Τος εσεβεστάτοις κα τιμηθεῖσι, κα τιμωμένοις παρ Θεῷ κα νθρώποις χριστιανοῖς βασιλεῦσι...».
«... Τούτου νεκα το ληθος δόγματος το ν τ γιωτάτ κκλησίᾳ κριβς κηρυττομένου τοῦ κα το αρετικο Παύλου (το Σαμοσατέως) δικαίως ξωσθέντος, γένοντο σχίσματα λαν, καταστασίαι ερέων, ταραχ ποιμένων. θεν κα νν κατ πρόσωπον το γχειρισθέντος τν τς πισκοπς θρόνον Νεστορίου, εδεῖ επεῖν πίσκοπον. (=ν πρέπει ν νομασθ πίσκοπος), ν τ συνεδρί, πολλάκις τινς τν ελαβεστάτων πρεσβυτέρων λεγξαν ατν κα δι τν πείθειαν ατο, τ μ λέγειν θεοτόκον τν γίαν Παρθένον κα Θεν ντα φύσει ληθινν τν Χριστόν, τς ατο κοινωνίας αυτος ξέβαλον κα κατέχουσιν ως ρτι.  τινς δ λάθρα μοίως τς ατο κοινωνίας στέλλονται. λλοι  δ τν ελαβεστάτων πρεσβυτέρων, δι τ λέγειν ν τ γί ταύτῃ κκλησία, Ερήνῃ τῇ παραθαλασσία, κατ το νανεωθέντος κακς δόγματος, το λέγειν κωλύθησαν. ΟΘΕΝ ΕΠΕΒΟΑ Ο ΛΑΟΣ ΖΗΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΥΝΗΘΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ, ΛΕΓΩΝ. ΒΑΣΙΛΕΑ ΕΧΟΜΕΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΟΜΕΝ...».

(Πρακτικ Οκ/κν Συνόδων. τόμος Α΄. σελ. 462. κδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, ερς Σκήτης γ. ννης. γ. ρος).


- Τ δεύτερο περιστατικ στ ποο διαζωγραφεῖται μ ντυπωσιακ νάργεια γῶνας κα πόθος το Λαο το Θεο, τς κκλησίας τν παλαιοτέρων ποχν, γι τν περιφρούρηση τν ερν θεσμίων ατς κα π’ ατο, (το Λαο), ξαναγκασμς τν πισκόπων στν μεση πικύρωση τν ερν πιδιώξεών του πο φοροσαν στν διαφύλαξη τς ρθοδόξου Πίστεως, διαδραματίσθηκε δ τν ποχ το ρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως ωάννου Β’ (518-520), χει ς ξς σ συνοπτικ ξιστόρησή του, ντιπροσωπευτική της μακροτάτης περιγραφῆς ατο στν «δαψιλεστάτη συλλογ τν ερν Συνόδων».


- «Εἰσόδου γενομένης κατά το σύνηθες ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ ἡμῶν μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ, ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ τῇ ιε’ τοῦ ἐνεστῶτος Ἰουλίου μηνὸς τῆς ἑνδεκάτης ἐπινεμήσεως, παρὰ τοῦ δεσπότου ἠμῶν τοῦ ἁγιωτάτου, ἀρχιεπισκόπου καὶ οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου... ἐν τῷ γενέσθαι αὐτὸν σὺν τῷ εὐαγεῖ κλήρῳ περὶ τὸν ἄμβωνα, φωναὶ γεγόνασιν ἀπὸ τοῦ λαοῦ λέγουσαι: Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ Πατριάρχου, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως... ἀκοινώνητοι διατὶ μένομεν; Ἐκ τῶν χειρῶν σου κοινωνῆσαι θέλομεν, ἐὲς ἄνελθε εἰς τὸν ἄμβωνα, ἐὲς πεῖσον τὸν λαόν σου... Σευῆρον τὸν Μανιχαῖον ἔξω βάλε, ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖος ἐστιν...νικᾶ ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, τὴν ἁγίαν σύνοδον, (δηλ. τὴν Δ’ Οἰκ/κήν), ἄρτι κήρυξον (ὅτι δηλαδὴ ἦταν ἅγια)... Ὁ μὴ ἀναθεματίζων Σευῆρον Μανιχαῖος ἐστι... ἐὲς μαρτύρομαι (=διαμαρτύρομαι), ἤ κηρύσσεις ἐξέρχη. Πίστις ἐστίν, οὐκ ἔνι θεωρεῖν, ἀδελφοὶ Χριστιανοί, μία ψυχή... ἐὲς μαρτύρομαι. Οὐκ ἐξέρχη, ἐὰν μὴ ἀναθεματίσης Σευῆρον, ἀνάθεμα Σευήρω φανερῶς εἰπὲ». Αὐτὴ ἡ δυναμικὴ στάση τοῦ Λαοῦ ἀνάγκασε τὸν Πατριάρχη μαζὶ μὲ τοὺς παρόντας συνοδικοὺς νὰ ἐκφωνήση τὸν ὑπὸ τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπαιτηθέντα ἀναθεματισμὸν κατὰ τοῦ Σευῆρου. Σὲ ἐκφρασθεῖσα δὲ ἀντίρρηση τοῦ Πατριάρχου στὴν, ὑπὸ τοῦ Λαοῦ ἀπαίτηση νὰ τεθοῦν, ἐνόσω βρίσκονταν στὸν Ναό, οἱ τέσσερες Οἰκ/κὲς Σύνοδοι στὰ ἱερὰ δίπτυχα, ὁ Λαὸς ἀντέδρασε ὡς ἑξῆς: «Ἐὰν μὴ ἄρτι, οὐδεὶς ἐκβαίνει, μαρτύρομαί σὲ τὰς θύρας κλείω.  ἀδελφοὶ ὀρθόδοξοι μία ψυχή, ἀδελφοί, μία πίστις, μία ψυχή... Νικᾶ ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων». Κατόπιν αὐτῶν «...λαβὼν τὰ δίπτυχα ὁ ἁγιώτατος καὶ μακαριώτατος ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωάννης ἐκέλευσε τὰς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ταγῆναι... καὶ τὰ ὀνόματα τῶν τελευτησάντων ἐν ὁσίᾳ τη μνήμη... Καὶ ὡς μόνον ἐλέχθησαν αἱ προσηγορίαι τῶν εἰρημένων ἁγίων Συνόδων... καὶ τῶν ὁσία τῇ μνήμῃ ἀρχιεπισκόπων Εὐφημίου καὶ Μακεδονίου καὶ Λέοντος (Ρώμης) μεγάλη φωνῇ ἔκραξαν ἅπαντες. δόξα σοι Κύριε. Καὶ μετὰ τοῦτο, μετὰ πάσης εὐταξίας ἐπληρώθη σὺν Θεῶ ἡ Θεία Λειτουργία». (Πρακτ. Οἰκ/κῶν Συνόδων τόμος Β’. σελ. 303 κ.ἐξ).


- ξιον παρατηρήσεως εναι τ γεγονός, πς στ μεγαλύτερο μέρος το πορίσματος ατο προβάλλεται π τος «φηγητς πονηρῶν ρημάτων» συντάκτες του, μόνον ΙΕ’ (15ος) ερς Κανν τς Α΄ κα Β΄ Συνόδου ς τ μοναδικ ρεισμα π το ποίου πιχειρεται θεμελίωση τῆς, κ μέρους των, ντίκρουσης το ποχρεωτικο τῆς ποτειχίσεως π τν αρεση κα τος φορες ατς. πιχειρεται δ ντίκρουση ατή, μέσω μίας στρεψοδίκου καί, π σοφιστικς πιχειρηματολογίας βασισμένης, ποκειμενικς ρμηνευτικς προσέγγισης το Ι.Ε. Ἱ. Κανόνος, ποία ντιγράφει πανομοιότυπα τν ποκειμενική, π το θέματος τς ποτειχίσεως, διαλεκτική τοῦ Π. πιφανείου Θεοδωροπούλου, π τν ποία κα κπηγάζει.


-Δι μέσου δ ατς τς ρμηνευτικς προσέγγισης το ΙΕ. Ἱ. Κανόνος που σκοπίμως κα στερόβουλα διαστρέφεται λήθεια, πιχειρεται ποβάθμιση, κύρωση κα ν τέλει ποσιώπηση το μολογιακο γνος το Λαο το Θεο, (μοναχν κα λαϊκν), γι τν περιφρούρηση τς γίας ρθοδόξου Πίστεως, ς πρωταρχικο συστατικο στοιχείου τς διαχρονικς πράξης τς κκλησίας πρς ατν τν κατεύθυνση. κα τῆς μολογιακῆς, ργῳ κα λόγῳ, διδασκαλίας τν γίων Πατέρων, δι τς ποίας πικυρώνεται, πισφραγίζεται κα κατοχυρώνεται τ ποχρεωτικόν της ποτειχίσεως π τν αρεση κα τος φορες ατς «πρ συνοδικς διαγνώσεως».


Εἶναι δὲ σὲ ὅλους γνωστόν, πὼς ἀποτελεῖ «κοινὸν τόπον» τῶν, ὅπως ἀνωτέρω ἐχαρακτηρίσθηκαν, «ὑφηγητῶν πονηρῶν ρημάτων», αὐτὴ ἡ στρεψόδικη μέθοδος, κατὰ τὴν ὁποίαν ξεκινοῦν μὲν ἀπὸ κάποιες ἀλήθειες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι εὐκολώτερο νὰ καταλήξουν σὲ ψεύδη, παρὰ ἐξ ἀρχῆς νὰ θεμελιώσουν τὴν σαθρὴ ἐπιχειρηματολογία τους, ἐπάνω σὲ ἀναλήθειες. γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὡς ἐξῆς: «Οὐδέποτε καθ’ ἑαυτὸ τὸ ψεῦδος πιστεύεται, ἐὰν μὴ προσλαβὸν ἐνδείξηται τὴν ἀλήθειαν. Διὰ τοῦτο οἱ πιθανῶς ψευδόμενοι, πρῶτον λέγουσι τἀληθῆ καὶ πᾶσιν ὡμολογημένα καὶ τότε ἐπάγουσι τὰ ψευδῆ καὶ ἀμφιβαλλόμενα». (Ε.Π.Ε. 30, σ.264).


λλ καθς θ ποδειχθ στν συνέχεια, «πανταχο μν τ ψεῦδος αυτῷ περιπίπτει, δι’ ν πηρεάζειν τῇ ληθεία δοκεῖ, τν δ λήθειαν λαμπροτέραν μφαίνει». (το δίου, Ε.Π.Ε. 14, σ.68).


-Στν 3η παράγραφο, ο συντάκτες το ναφερομένου πορίσματος, γράφουν τ ξς: « ν λόγῳ ερς Κανών, (κα κριβέστερα τ δεύτερο μέρος παράγραφος το ν λόγ Κανόνος), πιτρέπει τν διακοπ το μνημοσύνου, (ποτείχιση) το φισταμένου κληρικο π τν προϊστάμενό του κόμη κα πρ συνοδικς κρίσεως ατο, μόνον π τν προϋπόθεση, τι κηρύσσει δημοσίως αρεση «παρ τν γίων Συνόδων Πατέρων κατεγνωσμένην». προϋπόθεση ατ εναι πολ σημαντική, διότι μας ποχρεώνει ν βαδίσουμε «πόμενοι τοῖς γίοις Πατρᾶσι» κα ν στηριχθομε στν διάγνωση, πο κενοι καμαν  μ τν δύναμη κα τν φωτισμ το γίου Πνεύματος ς πρς τν ν λόγ αρεση, κολουθοντες κα  ὄχι προπορευόμενοι τν γίων Πατέρων κα προαρπάζοντες τν κρίση ατν σχετικ μ τν αρεση. Κα τοτο διότι δν εναι ρμόδιο τ κάθε μέλος τς κκλησίας ν πισημάνει κα ν διαγνώσει μ σφάλεια τν αρεση, διότι δν χει τς νάλογες πνευματικς προϋποθέσεις. Μὲ τὴν παρὰ πάνω φράση: «παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην», οἱ συντάκτες τοῦ ἐν λόγῳ Ἱεροῦ Κανόνος, ἐπιδιώκουν νὰ τονίσουν ἐπίσης τὸν σεβασμὸ πρὸς τὸν συνοδικὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν αὐθεντία τῶν Ἁγίων Πατέρων».


Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ πὼς αὐτὴ ἡ παράγραφος, σὲ συνάρτηση μὲ τὶς παραγράφους 4η καὶ 5η, ἀποτελεῖ τὴν βασικὴ γράμμη, (τὴν ψυχὴ θὰ μποροῦσε νὰ εἰπωθῆ), αὐτοῦ τοῦ πορίσματος.


Παράλληλα ὅμως, ἀπὸ τὴν μελέτη αὐτῶν σὲ βάθος, καταδεικνύεται τὸ τεράστιο μέγεθος τῆς διαθέσεως τῶν συντακτῶν του, πρὸς διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ καὶ ἡ διολίσθηση καὶ ἐκτροπὴ των στὴν νεοεμφανισθεῖσα αἵρεση τοῦ «καθησυχασμοῦ» ἤ «ἐφυπνώσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συμβάλλει στὴν ἐνίσχυση καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς παναιρέσεως – πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.


Καὶ ἐκφραζόμαστε περὶ αὐτοῦ ἀνεπιφύλακτα διότι στὸ περιεχόμενο αὐτῶν τῶν παραγράφων, εἶναι ἐμφανέστατη ἡ προσπάθεια πρὸς ἐπίτευξη ἀποπροσανατολισμοῦ τοῦ «λογικοῦ ποιμνίου» τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς πλήρους διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς βάναυσης κακοποίησης Αὐτῆς, μὲ τὴν χρήση πλήθους ἀκατανόητων ἀοριστολογιῶν καὶ νοηματικῶν ἀσυνταξιῶν, λόγῳ τῶν ὁποίων καθίσταται ἀβέβαιο ἂν μὲ τὴν ἀναφορά τους σὲ Ἁγίους Πατέρες παραπέμπουν στοὺς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ποὺ συγκρότησαν τὶς Ἁγίες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, (ἀποσιωπῶντες τὴν συμμετοχὴ καὶ τοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τοῦ Λαοῦ σ’αὐτὲς), ἤ παραπέμπουν ὑποθετικὰ καὶ ἀόριστα σὲ Ἀρχιερεῖς μελλοντικῶν ἐποχῶν, οἱ ὁποῖοι – ἐνδέχεται – νὰ συγκροτήσουν στὸ ἐγγὺς ἤ τὸ ἀπώτερο μέλλον ὀρθόδοξη σύνοδο μὲ σκοπὸ τὴν καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (!!!).


Ἐκλαμβάνοντες ὅμως, πὼς ἡ ἀναφορὰ των αὐτὴ ἀφορᾶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τοὺς συγκροτήσαντας τὶς Ἁγίες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους ἀπὸ τοὺς ὁποίους μόνον, (κατ’ αὐτούς), ἐξαρτήθηκε ἡ ἐν Συνόδῳ διάγνωση καὶ καταδίκη τῶν αἱρέσεων καὶ συνεπῶς καὶ ἡ ὑποχρέωση πρὸς ἀποτείχιση ἀπ’ αὐτὲς, τότε ἐπιβάλλεται ἡ ἔνταξη στὴν κατηγορία τῶν «προπορευομένων τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ προαρπαζόντων τὴν κρίση αὐτῶν...», ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι δὲν ἀπαξίωσαν τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς μὴ ὄντα «...ἁρμόδιο...νὰ ἐπισημάνει καὶ νὰ διαγνώσει μὲ ἀσφάλεια τὴν αἵρεση, διότι δὲν ἔχει τὶς ἀνάλογες πνευματικὲς προϋποθέσεις». (τὶς ὁποῖες, κατὰ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ λόγου, τὶς διαθέτουν κατ’ ἀποκλειστικότητα μόνον οἱ κάτοχοι πτυχίων καὶ ἄλλων «θεολογικῶν» περγαμηνῶν ἀποκτηθέντων στὰ δυτικοτραφὴ κρατικὰ πανεπιστήμια). Αὐτοὶ δὲ εἶναι:


Α’) Ο γιοι πόστολοι ο ποοι ντέλλονται πρς τ «λογικ ποίμνιο» τς κκλησίας το Χριστο τ ξς:
- «...Λογικ γρ τ πρόβατα κα ο κριο οὗτοι, λλ’ οκ λογα, να μήποτε επη λαϊκός, τι γ πρόβατον εμ κα ο ποιμήν. (ρα διαθέτω τς πνευματικς προϋποθέσεις πού μοῦ παρέχουν τν δυνατότητα ν κρίνω). σπερ δ τ καλ ποιμένι τ μ κολουθον πρόβατον λύκοις κκειται ες διαφθοράν, οτῳ τ πονηρῷ ποιμένι τ κολουθον πρόδηλον χει τν θάνατον, τι κατατρώξεται ατό. ΔΙΟΦΕΥΚΤΕΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΦΘΟΡΕΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ». (Διατ. γ. ποσ. Βιβλ. Β΄§ 19 (ΙΘ΄), σελ. 88).


- «... μοίως κα ο Λαϊκοί, τος τῇ γνώμῃ το Θεο ναντία δογματίσασι μ πλησιάζετε μηδ κοινωνο τς σεβείας ατν γίνεσθε, λέγει γρ κα Θεός. «ΑΠΟΣΧΙΣΘΗΤΕ κ μέσου τν νδρν τούτων, να μ συναπόλησθε ατοῖς». κα πάλιν. «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Φευκτέοι γὰρ εἰσιν ὡς ἀληθῶς οἱ – «Βλασφημοῦντες Θεόν... ἐκ γὰρ τῆς κακίας τῶν αἱρεσιωτῶν «ἐξῆλθε μόλυσμα ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν», ὡς φησιν Ἰερεμίας ὁ Προφήτης». (Διατ. Ἁγ. Ἀποσ. Βιβλ. ΣΤ’ §Δ΄, καὶ  § Ε΄, σέλ. 276).


Β΄) Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας ὁ Θεοφόρος, ὁ ὁποῖος σὲ μία ἐντυπωσιακή, περὶ ἀμέσου ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες, προτροπὴ διατείνεται:


«Μὴ πλανᾶσθε ἀδελφοί μου, οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ δὲ οἱ τοὺς ἀνθρωπίνους οἴκους διαφθείροντες, θανάτῳ καταδικάζονται. πόσω μᾶλλον οἱ τὴν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν νοθεύειν ἐπιχειροῦντες, αἰωνίαν τίσουσιν δίκην, ὑπὲρ ἧς σταυρὸν καὶ θάνατον ὑπέμεινεν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ τοῦ Θεοῦ μονογενὴς Υἱός; Οὗ τὴν διδασκαλίαν ὁ ἀθετήσας, λιπανθεὶς καὶ παχυνθεὶς, εἰς γέενναν χωρήσει. Ὁμοίως δὲ καὶ πᾶς ἄνθρωπος, ὁ τὸ διακρίνειν παρὰ Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται ἀπείρω ποιμένι ἐξακολουθήσας, καὶ ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος». (ΒΕΠΕΣ 2, Πρὸς Ἐφεσίους, σέλ. 291).


Γ’) Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος μὲ μεγαλυτέραν σαφήνεια προτρέπει καὶ ἐντέλλεται γιὰ ἄμεση ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες ὡς ἑξῆς:

«Βαδίζοντες δὲ τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα. μὴ τὸν αἰσθητόν, ἀλλὰ τὸν νοητόν. οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὅντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρὸς. Ὁμοίως καὶ ἡ χεὶρ ὁ διάκονος, ἐὰν ἀνάξιόν τι πράττη, χωριζέσθω τοῦ θυσιαστηρίου». (ΒΕΠΕΣ 33, 199).


Δ’) Ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικὸς ὁ ὁποῖος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διατάζει τὴν ἄμεση ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς λατινόφρονες ἐπισκόπους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἐπικροτεῖ αὐτήν, ὅταν πληροφορήθηκε πὼς οἱ Χριστιανοὶ τὴν πραγματοποίησαν, λέγων τὰ παρακάτω:


- «Ἀλλὰ τί, φησί, δράσωμεν πρὸς τοὺς μέσους τούτους Γραικολατίνους (=λατινόφρονες); ...Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τὶς ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους,... τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους. οὗτοι γὰρ εἰσι, κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον, οἱ πορισμὸν ἡγούμενοι τὴν εὐσέβειαν, περὶ ὧν ἐπάγει λέγων. ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων.... Ποὶα δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; ἤ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;...».


- «... Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι, (δηλ. οἱ λατινόφρονες ἐπίσκοποι), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ...» (Patrologid Orientalis Tome XV Au Concile de Flotence, σέλ. 318-320).


- «Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται, τρέχει δὲ μᾶλλον καὶ εὐοδοῦται, καὶ οἱ πλείονες τῶν ἀδελφῶν τῇ ἐμῇ ἐξορίᾳ θαρροῦντες βάλλουσι τοὶς ἐλέγχοις τοὺς ἀλιτηρίους καὶ παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν θεσμῶν, καὶ ἐλαύνουσι πανταχόθεν αὐτοὺς ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύειν ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν». (Αὐτόθι, σέλ. 342).


Ε΄) Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς τὸν πρωτίστως «ἁρμόδιο...νὰ ἐπισημάνει καὶ νὰ διαγνώσει μὲ ἀσφάλεια τὴν αἵρεση...» μὲ τὶς παρακάτω διδασκαλίες του:


- «Ἐν τῷ καιρῷ τούτω (δηλ. τῆς αἱρέσεως) ἐν ᾧ ὁ Χριστὸς διώκεται... οὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καὶ γνώσει προέχων ἐστίν, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι, λαλῶν καὶ διδάσκων τὸν τῆς ὀρθοδοξίας λόγον. ἀλλὰ γὰρ καὶ εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παῤῥησιάζεσθαι την ἀλήθειαν, καὶ ἐλευθεροστομεῖν. Οὐκ ἐμὸς ὁ λόγος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τοῦ θείου Χρυσοστόμου. ἐπὶ καὶ ἄλλων Πατέρων». (P.G.99, 1120 B).


- «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. «Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα». Καί, «ἐὰν ὑποστέλληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ». Καί. «ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται». Ὥστε ὅτε περὶ πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν, ἐγὼ τὶς εἰμι; Ἱερεύς; ἀλλ’ οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καὶ οὐδ’ οὕτως. Στρατιώτης; καὶ ποῦ; Γεωργός; Καὶ οὐδ’ αὐτὸ τοῦτο. Πένης, μόνον τὴν ἐφήμερον τροφὴν ποριζόμενος. Οὐδεὶς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου.  Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις; ἡ ἀναίσθητος φύσις Θεοῦ ἐπακήκοε καὶ αὐτὸς λαιλαπιστής; ... Ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ πένης πάσης ἀπολογίας ἐστέρηται ἐν ἡμέρα κρίσεως, μὴ τανῦν λαλῶν, ὡς κριθησόμενος καὶ διὰ τοῦτο μόνον...». (P.G. 99, 1321 B).


- Κατόπιν αὐτῶν, ὑποδεικνύει μὲ σαφήνεια τὴν ὁδὸ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση, «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως», ὡς ἀποκλειστικὰ μοναδικοῦ παράγοντα σωτηρίας, διδάσκων:

«Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». (P.G. 99, 1049A).


-«Οὐδ’ ἂν  ὅλα τὰ χρήματα τοῦ κόσμου παρέξει τὶς καὶ κοινωνῶν εἴη τῇ αἱρέσει, φίλος Θεοῦ οὐ καθίσταται ἀλλ’ ἐχθρός». (P.G.99, 1205A).


-«Παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου, παρ’ ὅ παρελάβομεν, παρ’ οἵ Κανόνες τῶν, κατὰ καιροὺς Συνόδων Καθολικῶν τὲ καὶ τοπικῶν, ἐὰν τὶς δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἠμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν, μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ Ἁγίων». (P.G. 99, 988).


- Κατόπιν αὐτῶν εὔλογα μπορεῖ νὰ διερωτηθῆ ὁποιοσδήποτε: ἄραγε ποῦ ἀποσκoπεῖ ἡ ἐνσυνείδητα ἐπιχειρούμενη παραποίηση τῆς ἀλήθειας, ἐν ὀνόματι μάλιστα ἑνὸς (δῆθεν) ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος;


- Ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς συντάκτες τοῦ πορίσματος στὴν πέμπτη (5) παράγραφο αὐτοῦ τὰ ἑξῆς:


- «Οἱ συντάκτες Πατέρες τοῦ 15ου Ἱεροῦ Κανόνος δὲν κατέστησαν ὑποχρεωτικὴ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους. Ὁ Κανόνας αὐτὸς δὲν νομοθετεῖ ὑποχρέωση, ἀλλὰ ἁπλῶς παρέχει δικαίωμα. Ἐνῶ ἐπαινεῖ ἐκείνους ποὺ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως» αὐτοῦ, δὲν ἐπιβάλλει ὅμως κάποια ποινὴ σ’ ἐκείνους, ποὺ χωρὶς νὰ ἀποδέχονται τὶς διδασκαλίες του, ἐξακολουθοῦν νὰ τὸν μνημονεύουν, ἐνῶ παράλληλα ἐλέγχουν τὶς κακοδοξίες του καὶ ἐπιζητοῦν τὴν ἐπέμβαση καὶ ἀσφαλῆ συνοδικὴ διάγνωση καὶ καταδίκη του ὑπὸ τοῦ οἰκείου συνοδικοῦ ὀργάνου. Ἐὰν ὁ Ἱερὸς Κανὼν εἶχε ὑποχρεωτικὸ χαρακτήρα, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει ὁπωσδήποτε μία ἀνάλογη διατύπωση γιὰ ὅλους ἐκείνους, ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο πρὶν ἀπὸ τὴν συνοδικὴ καταδίκη του, καὶ στὴ διατύπωση αὐτὴ θὰ ὑπῆρχε ἡ προβλεπόμενη ποινή, ἀφοῦ μάλιστα πρόκειται γιὰ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα, ὅπως εἶναι ἡ αἵρεση. Πέραν τούτου ἐὰν ἡ Ἐκκλησία θεωροῦσε ὑποχρέωση τοῦ κληρικοῦ τὴν ἄμεση ἀπόσχισή του ἀπὸ τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ πεσόντος εἰς αἵρεσιν, θὰ εἶχε θεσπίσει εἰδικοὺς κανόνες πάνω στὸ θεμελιώδες αὐτὸ ζήτημα καὶ μάλιστα αὐστηροτάτους. Δὲν θὰ ἠρκεῖτο νὰ ὁμιλήσει σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα αὐτὸ ὡς ἐν παρενθέσει, δηλαδὴ δὲν θὰ ἠρκεῖτο νὰ παρεμβάλη ἁπλῶς μία ἐξαίρεση σὲ Ἱεροὺς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι θεσπίσθηκαν πρὸς ἀποθάρρυνση καὶ τιμωρία τῶν σχισμάτων».


- Ἔντονη ἀπορία προκαλεῖ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ σοφιστικὴ ἐπιχειρηματολογία τῶν συντακτῶν τοῦ ὑπὸ κρίσιν πορίσματος, τὴν ὁποία χαρακτηρίζουν: μία ἀπαράδεκτη, ἀπὸ ὀρθόδοξη ἄποψη, ρηχότητα, ἀλλὰ καὶ μία «λανθάνουσα πονηρία» ποὺ εἶναι «τῆς προκεκηρυγμένης βλαβερωτέρα» κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο.


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου