Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Η Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, π. Ευθ. Τρικαμηνά





Δημοσιεύουμε καθυστερημένα να ρθρο πο μς δωσε π. Εθύμιος γι τν Ζ΄ Οκουμενικ κα τν μέλλουσα ν συνέλθει Πανορθόδοξο Σύνοδο.

 
 
Σήμερα 12η Ὀκτωβρίου, ἡμέρα Κυριακή,  ἑορτάζεται ἡ μνήμη τῶν Πατέρων πού συγκρότησαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ Ζ’ Οἰκουμενική, καθώς καί ἡ Α’ καί ἡ Δ’ ἑορτάζονται πάντοτε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς.  Ξεφυλλίζοντας τά Πρακτικά τῆς Συνόδου αὐτῆς αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά σημειώσω κάποιες σκέψεις, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι ἐπίκειται ἡ σύγκλησις τῆς λεγομένης Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία ἔχει ὁρισθῆ νά γίνη μέσα στό ἔτος 2016 καὶ μάλιστα, ὅπως δημοσιεύθη, κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.
 
 
Νομίζω ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς συγκλήσεως αὐτῆς τῆς Συνόδου ἡ ὁποία προετοιμάζεται καί μαγειρεύεται ἀπό πολλές δεκαετίες, πρέπει ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, ἡγούμενοι, πνευματικοί καί ἱερεῖς νά ἐνημερώνουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ, συνεχῶς καί ἀκαταπαύστως εἰς τρόπον ὥστε νά γνωρίζη νά διακρίνη τουλάχιστον τήν ὄντως Ὀρθόδοξο Σύνοδο ἀπό τήν ψευδοσύνοδο, τήν ὁποία οἱ Πατέρες ὠνόμασαν ληστρική.  Διότι εἶναι ἀστεῖο νά διακηρύττωμε εὐκαίρως ἀκαίρως (εἰδικά οἱ Ἀντιοικουμενιστές) ὅτι ὁ λαός μας εἶναι ἀκατήχητος σέ ὅλα τά θέματα καί εἰδικά στά τῆς πίστεως, καί τώρα, ἐπικειμένης αὐτῆς τῆς λεγομένης «Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας», νά σιωποῦμε ἐπιμελῶς καί νά συμβάλλωμε, ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, εἰς τό νά μείνη ἀκατήχητος ὁ λαός καί σ’ αὐτό τό βασικό θέμα, καί ἔτσι νά ἀποδειχθῆ καί αὐτή ἡ Σύνοδος μεγάλη μέν σέ ἀριθμό, ἀλλά εὐθυγραμμισμένη ἀπόλυτα στίς ἀρχές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Ν. Ἐποχῆς.
 
 
Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων θά προσπαθήσω καταγράφοντας κάποια σημεῖα ἀπό τά Πρακτικά τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν ὁποία ἑορτάζομε σήμερα, νά τά παραλληλίσω μέ τήν ἐπικείμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο πρός ἐνημέρωσι καί ἀσφάλεια τῶν Ὀρθοδόξων.
 
 
Κατ’ ἀρχάς ἡ Ζ’ Οἰκουμενική συνῆλθε, ὅπως γνωρίζομε, γιά νά καταδικάση τήν αἵρεσι τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία ἐλυμαίνετο τήν Ἐκκλησία ἀπό πενῆντα καί πλέον ἐτῶν μέ στρατιωτική καί πολιτική ἐπιβουλή, μέ διωγμούς, ἐξορίες καί μαρτύρια τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ μία ληστρική Σύνοδο ἐκ τριακοσίων πενήντα (350) περίπου Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία ἀνεθεμάτισε τούς Ἁγίους Γερμανό Κων/πόλεως καί Ἰωάννη τόν Δαμασκηνόν, καθώς καί ὅσους ἀποδέχονται τήν προσκύνησι τῶν ἁγίων εἰκόνων.
 
 
Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἡ μέλλουσα νά συνέλθη Πανορθόδοξος Σύνοδος γιά νά εἶναι Ὀρθόδοξος, πρέπει πρωτίστως νά καταδικάση τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία καί αὐτή ἀπό δεκαετίες λυμαίνεται τήν Ἐκκλησία καί ἐπιβάλλεται χωρίς οὐσιαστική ἀντίστασι τῶν Ὀρθοδόξων.  Ἐφ’ ὅσον ὅμως ἔχει ἀποφασισθῆ στίς λεγόμενες προσυνοδικές ἐπιτροπές νά μήν ἀσχοληθῆ ἡ Πανορθόδοξος αὐτή Σύνοδος μέ θέματα πίστεως, ἀλλά μέ διάφορα ἄλλα ὑποδεέστερα, τά ὁποῖα μπροστά στά θέματα τῆς πίστεως εἶναι κατά τό δή λεγόμενο «ψύλλου πήδημα», αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ λεγομένη Πανορθόδοξος Σύνοδος δέν θά εἶναι Ὀρθόδοξος ἀλλά ληστρική.
 
 
Ὁ Μ. Ἀθανάσιος διδάσκει μέ σαφήνεια ποιό εἶναι τό ἔργο κάθε Ὀρθοδόξου και Πανορθοδόξου Συνόδου: «Χρή γάρ πρῶτον πᾶσαν περί τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καί τότε τήν περί τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι» (ΕΠΕ 9, 284).
 
 
Στήν Ζ’ Οἰκουμενική ἐκτός ἀπό τούς Ἐπισκόπους συμμετεῖχαν καί οἱ ἡγούμενοι τῶν μοναστηριῶν, μέ δυναμική μάλιστα παρουσία, ὅπως βλέπομε καί στά πρακτικά τῆς Συνόδου, ἐπισφραγίζοντας τήν Ὀρθόδοξο αὐτή Παράδοσι, ὅτι δηλαδή σέ ὅλες τίς Οἰκουμενικές καί Πανορθοδόξους Συνόδους ἦσαν παρόντες οἱ μοναχοί, οἱ ὁποῖοι μάλιστα εἶναι οἱ πλέον ἁρμόδιοι γιά τά θέματα τῆς πίστεως.  Γράφει ὁ ἅγ. Νικόδημος εἰς τά προλεγόμενα τῆς Συνόδου αὐτῆς τά ἑξῆς:
 
 
«Εἶχον δέ πολλήν ἰσχύν ἐν τῇ Συνόδῳ ταύτῃ καί οἱ Μοναχοί, καθ’ ὅτι ἦσαν παρόντες ἐν αὐτῇ ρλστ’ (136) Ἀρχιμανδρῖται (δηλαδή ἡγούμενοι) μοναστηρίων» (Πηδάλιον).
 
 
Ἡ παρουσία τῶν ἡγουμένων στήν λεγομένη Πανορθόδοξο Σύνοδο ἔχει ἀποκλεισθῆ, τήν στιγμή μάλιστα πού, σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῶν προσυνοδικῶν ἐπιτροπῶν, ἔχει περιορισθῆ καί ὁ ἀριθμός τῶν Ἐπισκόπων καί κάθε τοπική Ἐκκλησία θά στείλη ὁρισμένο ἀριθμό Ἐπισκόπων (οἱ ὁποῖοι ἀσφαλῶς θά ἐπιλεγοῦν μέ βάσι τήν Οἰκουμενιστική ἤ φιλοοικουμενιστική τους τοποθέτησι)  καί μάλιστα ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας θά ἔχουν μία ψῆφο στή Σύνοδο, ὥστε καί κάποια ἀντίδρασι νά ὑπάρξη νά ἐξαφανίζεται ἀπό τήν συλλογική ψῆφο κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας.  Ἄλλωστε τί νά κάνουν οἱ μοναχοί στήν λεγομένη Πανορθόδοξο Σύνοδο, τήν στιγμή πού ἡ Σύνοδος αὐτή θά ἀσχοληθῆ (ὑπαρχόντων τῶν σοβαρῶν θεμάτων τῆς πίστεως) κατά τό δή λεγόμενο περί ἀνέμων καί ὑδάτων.
 
 
Ἀλλά καί ἀπό ἄλλης ἀπόψεως νά ἐξετάσωμε τό θέμα, τήν ἐποχή τῆς Εἰκονομαχίας οἱ μοναχοί διεξήγαγον τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἀγῶνος ὑπέρ τῆς πίστεως καί ἦτο δίκαιο καί ἀναγκαῖο νά ἔχουν καί τήν ἀνάλογο παρουσία καί συμμετοχή στή Σύνοδο, ἐνῶ σήμερα πού οἱ μοναχοί εἶναι κατά κανόνα ἀπόντες ἀπό τούς ἀγῶνες τῆς πίστεως, εἶναι δίκαιο νά εἶναι ἀπόντες καί ἀπό τήν λεγομένη Πανορθόδοξο Σύνοδο.
 
 
Πρέπει, στό σημεῖο αὐτό, νά τονίσωμε ὅτι τήν ἐποχή τῆς Εἰκονομαχίας ἡ Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν ἦλθε, κατά τρόπον θά λέγαμε μαγικό, νά βάλη τά πράγματα στή θέσι των καί νά ἀποκαταστήση τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά ἡ Ζ’ Οἰκουμενική ἦτο ἀποτέλεσμα καί ἐπισφράγισμα ἀγώνων αἱματηρῶν καί θυσιῶν τῶν Ὁμολογητῶν Πατέρων καί ἦτο, τρόπον τινά, ἡ συνέχεια καί τό ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν ἀγώνων. Σήμερα ὅμως πού ὑπάρχει ἡ ἀδράνεια, ὁ  ἐφησυχασμός καί τό βόλεμα τῶν Ὀρθοδόξων, φυσικό εἶναι σάν ἐπισφράγισμα καί ἀποτέλεσμα νά γίνη καί αὐτή ἡ μέλλουσα Σύνοδος, ἡ ὁποία θά ἐπικυρώση καί θά ἐπισφραγίση τήν προαίρεσί μας καί θά εὐθυγραμμίση τήν πορεία μας μέ τή Ν. Ἐποχή καί τήν Παγκοσμιοποίησι.
 
 
Αὐτό τό ἀναφέρω γιά νά μήν ἀναμένη κανείς ἀφελῶς κάποιο θαῦμα νά γίνη στή Σύνοδο αὐτή καί ξαφνικά οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι νά λάβουν ὀρθόδοξες ἀποφάσεις. Ἄλλωστε εἶναι προαποφασισμένα τά πάντα στήν μέλλουσα Σύνοδο, εἰς τρόπον ὥστε νά ἐξορίζωμε ἀπό αὐτήν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο σέ μία ὄντως Ὀρθόδοξο Σύνοδο θά ἐφώτιζε καί θά καθωδηγοῦσε τούς Πατέρες στή λῆψι τῶν ἀποφάσεων.
 
 
Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Ταράσιος ὁ ὁποῖος προήδρευσε στήν Ζ’ Οἰκουμενική, πρίν γίνει Πατριάρχης ἔθεσε ὡς ὅρο, ὅτι θά ἀναλάβη αὐτό τό ἀξίωμα (ἦτο ἀκόμη λαϊκός), ἐφ’ ὅσον θά συνεκαλεῖτο Σύνοδος διά νά τακτοποιήση τά θέματα τῆς πίστεως.
 
 
Σήμερα γίνονται Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι ὑπό τόν αὐστηρό ὅρο νά θάψουν τά θέματα τῆς πίστεως καί νά προαγάγουν τήν αἵρεσι αὐτή ἡ ὁποία ἐναρμονίζεται πλήρως μέ τή Ν. Ἐποχή.
 
 
   Ἀναφέρομε ἀπό τά Πρακτικά τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς τό τμήμα τοῦ λόγου τοῦ ἁγ. Ταρασίου πρός τόν λαό καί τήν Σύγκλητο καί τήν ἀποδοχή του ἀπό ὅλους: «Ὁρῶ καί βλέπω τήν ἐπί τήν πέτραν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν τεθεμελιωμένην ἐκκλησίαν αὐτοῦ διεσχισμένην νῦν καί διῃρημένην, καί ἡμᾶς ἄλλοτε ἄλλως λαλοῦντας, καί τούς ἀνατολῆς ὁμοπίστους ἡμῶν Χριστιανούς ἑτέρως καί συμφωνοῦντας μέν αὐτοῖς τούς τῆς δύσεως, ἠλλοτριωμένους δέ ἡμᾶς ἐκείνων ἁπάντων, καί καθ’ ἑκάστην ὑπ’ αὐτῶν ἀναθεματιζομένους. δεινόν τό ἀνάθεμα, πόρρῳ τοῦ Θεοῦ βάλλει καί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐκδιώκει, ἀπάγον εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον...» (Πρακτικά τῶν ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ΄, σελ. 224).
 
Λόγῳ τῆς αἱρέσεως λοιπόν ἀνεθεματίζετο ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Κων/πόλεως ὑπό τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.
 
 
Ἐν συνεχείᾳ ὁ ἅγ. Ταράσιος θέτει τόν ὅρο ἐνώπιον πάντων καί ἄν ὑποσχεθοῦν νά τηρηθῆ θά ἐδέχετο νά γίνῃ Πατριάρχης: «καί αἰτοῦμαι ἀδελφοί. οἶμαι δέ καί ὑμεῖς, ἐπειδή γινώσκω τόν φόβον τοῦ Θεοῦ ἔχειν ὑμᾶς. παρά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀρθοδόξων βασιλέων ἡμῶν, σύνοδον οἰκουμενικήν συναθροισθῆναι, ἵνα γενώμεθα οἱ τοῦ ἑνός Θεοῦ ἕν. καί οἱ τῆς Τριάδος ἡνωμένοι καί ὁμόψυχοι καί ὁμότιμοι...».
 
 
Τί σχέσι ἔχουν ἄραγε οἱ τότε Πατέρες καί Πατριάρχες μέ τούς σημερινούς, καί ἡ Ζ’ Οἰκουμενική μέ τήν ἐπερχόμενη λεγόμενη «Πανορθόδοξο καί Μεγάλη Σύνοδο»; Ἐφ’ ὅσον ὑπῆρχε αἵρεσις δέν ἐδέχετο ὁ ἅγιος Ταράσιος νά γίνη Πατριάρχης παρά μόνον ὑπό τήν προϋπόθεσι νά τακτοποιηθοῦν τά θέματα τῆς πίστεως καί τώρα, ὑπαρχούσης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γίνονται Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι καί Μητροπολίτες, ἀδιαφορώντας γιά τά ἀναθέματα τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἀφοροῦν κάθε αἵρεσι καί κάθε αἱρετικό.
 
 
Ἐν συνεχείᾳ ὁ ἅγιος δηλώνει εὐθέως καί εὐθαρσῶς ὅτι δέν δέχεται τήν ψῆφο καί ἐκλογή του νά γίνη Πατριάρχης, ἄν δέν ὑποσχεθοῦν ἅπαντες καί ἰδίως οἱ βασιλεῖς νά ἐκπληρώσουν τόν ὅρο πού ἔθεσε, δηλαδή νά συγκληθῆ Οἰκουμενική Σύνοδος πρός τακτοποίησι τῶν θεμάτων τῆς πίστεως: «καί εἰ μέν οὖν κελεύουσιν οἱ τῆς ὀρθοδοξίας πρόμαχοι βασιλεῖς ἡμῶν ἐπί τῇ ἐμῇ εὐλόγῳ αἰτήσει ἐπινεῦσαι, συγκατατίθημι καγώ, καί τήν κέλευσιν αὐτῶν ἐκπληρῶ, καί ὑμῶν τήν ψῆφον ἀσπάζομαι. εἰ δέ μή γε ἀδυνάτως ἔχω τοῦτο ποιῆσαι, ἵνα μή ὑποβληθῶ τῷ ἀναθέματι καί εὑρεθῷ καταδεδικασμένος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ κριτοῦ τῶν ὅλων καί τῆς δικαιοσύνης...».
 
 
Δι’ αὐτό ἀδελφοί ἀναφέραμε ὅτι τότε πού ἐνδιαφέροντο οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἀγωνίζοντο γιά τά θέματα τῆς πίστεως, ἐγίνοντο καί Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι πού ἐπεσφράγιζαν τούς ἀγῶνες των, ἐνῶ σήμερα πού ἀδιαφοροῦμε πλήρως καί μάλιστα παράγουμε καί διάφορες θεωρίες πρός εφησυχασμό, γίνονται ἀνάλογοι Σύνοδοι πού ἐπισφραγίζουν τήν ἀδιαφορία μας.  Τέτοια προφανῶς θά εἶναι καί ἡ μέλλουσα μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν στιγμή μάλιστα πού τήν προετοιμάζουν καί τήν κατευθύνουν οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές.
 
 
 
Καί γιά νά μήν φανῆ ὅτι αὐτά πού ἔλεγε ὁ ἅγιος ἦσαν λόγια χωρίς περιεχόμενο καί σκέτος χαρτοπόλεμος, ζητεῖ ἀμέσως ἀπάντησι στό αἴτημα καί τόν ὅρο πού ἔθεσε: «καί εἴ τι ἄριστον καί ἀρεστόν ὑμῖν, ἀδελφοί, δότε τῆς ἐμῆς ἀπολογίας φράσαι δε μᾶλλον αἰτήσεως τήν ἀπόκρισιν. ἀσμένως δέ ἠκροάσαντο πάντες τῶν λαληθέντων, συμφωνήσαντες τοῦ γενέσθαι σύνοδον. τινές δε ὀλίγοι τῶν ἀφρόνων ἀνεβάλλοντο».
 
 
   Σήμερα βεβαίως δυστυχῶς δέν ὑπάρχει περίπτωσι νά θέση κάποιος Ἐπίσκοπος ἕναν τέτοιο ὅρο, θυσιάζοντας δηλαδή τό ἀξίωμά του, διότι τό ἀξίωμα για τούς Ἐπισκόπους εἶναι ὑπόθεσι ζωῆς, εἶναι τῶν ἐφετῶν τό ἀκρότατον.
 
 
   Θά ἠδύναντο λοιπόν κάποιος, λεγόμενος Ἀντιοικουμενιστής Ἐπίσκοπος, νά θέση παρομοίως μέ τόν ἅγιο Ταράσιο τόν ὅρο στή Σύνοδό του καί νά ἀναφέρη παρομοίως μέ τόν ἅγιο περίπου τά ἑξῆς:
 
 
«Ἄν δέν συζητηθοῦν καί δέν τακτοποιηθοῦν πρωτίστως στήν Πανορθόδοξο Σύνοδο τά θέματα τῆς πίστεως, ἄν δέν ἀναγνωρισθοῦν ὡς Οἰκουμενικές οἱ ἐπί ἁγίου Φωτίου καί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Σύνοδοι (8η καί 9η), ἄν δέν καταδισθοῦν ὅλοι οἱ σημερινοί αἱρετικοί μέ πρώτους τούς Παπικούς Πανορθοδόξως, ἄν δέν καταδικασθῆ στή Σύνοδο ἡ αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κλπ. ἐγώ παραιτοῦμαι ἀπό Ἐπίσκοπος». Δυστυχῶς ὅμως ἡ μίτρα καί ἡ μπαστούνα εἶναι μόνο γιά φιγούρα.
 
 
   Θά ἀναφέρωμε ἐν συνεχείᾳ μία σύντομη καί περιληπτική ἐξιστόρησι ἀπό τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἕνα θησαυρό γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ἕνα πρότυπο γιά μία ὄντως Ὀρθόδοξο Σύνοδο.
 
 
Πρέπει νά σημειώσωμε ὅτι κατ’ ἀρχάς ἡ Σύνοδος ὁρίστηκε νά γίνη στήν Κων/πολι καί συγκεκριμένα στό ναό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.  Τήν παραμονή ὅμως τῆς ἐνάρξεως τῆς Συνόδου ἔγινε στάσις ἀπό κάποιους εἰκονομάχους Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι παρέσυραν τόν στρατό καί ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ.  Αὐτοί συγκεντρώθηκαν ἔξω ἀπό τόν ναό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί ἀπειλοῦσαν μέ κραυγές να διαλυθῆ ἡ Σύνοδος. Ὁ αὐτοκράτωρ ὅμως διέταξε τήν ἑπομένη ἡμέρα νά γίνη ἡ Σύνοδος. Ὅταν λοιπόν τήν ἑπομένη ἄρχισε ἡ Σύνοδος τίς ἐργασίες της, σύμφωνα μέ τό ἱστορικό πού ἀναφέρουν τά πρακτικά, ἦταν τόση ἡ μανία τῶν Εἰκονομάχων Ἐπισκόπων καί τοῦ στρατοῦ πού ἀναγκάστηκε ὁ βασιλεύς νά διαλύση τήν Σύνοδο γιά νά ἀποφευχθοῦν τά αἱματηρά ἐπεισόδια.  Τότε οἱ Εἰκονομάχοι ἐνόμισαν ὅτι ἐνίκησαν καί ἀνεκήρυξαν ὡς ἑβδόμη Οἰκουμενική τήν εἰκονομαχική Σύνοδο τῆς Ἱερείας: «οὕτως γε τῶν Ἐπισκόπων ἐκ τοῦ ναοῦ ἐξελθόντων, τινές αὐτῶν ἀντιτασσόμενοι τῇ ἀληθείᾳ τῷ ὄχλῳ συναπήχθησαν καί δυσσεβῶς ἀνάρρησιν ἐποιοῦντο τοῦ ψευδοσυλλόγου ἑβδόμην ταύτην σύνοδον εὐφημοῦντες».
 
 
Βλέπουμε ἐδῶ καθαρά τά ἐμπόδια πού ὁ διάβολος ἔβαλε, προκειμένου νά μή γίνη ἡ Σύνοδος.  Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι πάντοτε ἡ ἀλήθεια πολεμεῖτο καί πάντοτε ὁ διάβολος εἶχε τά ὄργανά του, μέ μόνη διαφορά ὅτι τότε ὑπῆρχαν καί αὐτοί πού ἐθυσιάζοντο χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθείας.
 
 
Τελικῶς ἡ Σύνοδος ὁρίσθηκε ἐκ νέου νά γίνη μετά ἕνα ἔτος στή Νίκαια, διότι ἡ Κων/πολις δέν παρεῖχε ἀσφάλεια διά τήν ὁμαλή διεξαγωγή της.
 
 
Στήν πρώτη πρᾶξι τῶν Πρακτικῶν τῆς Συνόδου ἀναφέρονται ὀνομαστικῶς ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι πού ἦσαν παρόντες. Ἐν συνεχείᾳ  ἐδιαβάστηκαν οἱ βασιλικές ἐπιστολές πού συγκαλοῦσαν τήν Σύνοδο καί ἔγινε ἡ προσέλευσις ἀρκετῶν Ἐπισκόπων Εἰκονομάχων, οἱ ὁποῖοι μετανοοῦσαν γιά τήν αἵρεσι, τήν ἀνεθεμάτισαν διά λιβέλλου δημοσίως καί ἐζητοῦσαν ἀπό τήν Σύνοδο νά ἐνταχθοῦν πάλι στήν Ἐκκλησία. Οἱ Πατέρες τούς ἀποδέχθηκαν καί τούς ἀπέδωσαν καί τούς θρόνους των καί ἔτσι ἔγιναν καί αὐτοί σύνεδροι τῆς Συνόδου.
 
 
Χαρακτηριστικές εἶναι κάποιες συζητήσεις τῶν Πατέρων μέ τούς πρώην Εἰκονομάχους Ἐπισκόπους πού καταγράφηκαν στά Πρακτικά: «Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπε: Ποῖος λόγος ὑμᾶς ἔστρεψεν εἰς τήν ἀλήθειαν; Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: Τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί πατέρων ἡ διδασκαλία».
 
 
Ὀλίγο κατωτέρω: «Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπε: καί πῶς ἔτι ἔχων ἕως τῶν ὀκτώ ἤ καί δέκα ἐπίσκοπος ἕως τοῦ νῦν οὐκ ἐπείσθης; Λέων ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Ρόδου εἶπεν, ἐπειδή ἐχρόνισε τό κακό καί ἡ κακή διδασκαλία καί ἐν τῷ χρονίσαι αὐτήν ἐξ ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐπλάνησεν ἡμᾶς καί ἐξέκλινεν ἐκ τῆς ἀληθείας∙ ἀλλ’ ἐλπίζομεν εἰς τόν Θεόν σωθῆναι».
 
 
Ὅταν λοιπόν χρονίζει το κακό καί ἡ κακή διδασκαλία ὁ διάβολος μᾶς ἀποπλανᾶ καί μᾶς διαστρέφει ἀπό τήν ἀλήθεια.
 

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. Ερωτήματα για την εκλογή του αρχιμ. Κωνσταντίνου Γιακουμάκη



ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
 
 
ΑΛΛΑ  ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΦΙΕΣΤΕΣ


 
 
Ἄλλη μιὰ ἐκλογὴ Μητροπολιτῶν ἀπέδειξε τὴν ἀπουσία πνευματικότητος ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία. Οἱ Ἱεράρχες ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ συμφέροντα, ἱκανοποιοῦν προσωπικὲς φιλοδοξίες, ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν προώθηση τῶν «συμφερόντων» τῆς ὁμάδας τους, ὑποτάσσονται στὰ θελήματα τοῦ ἑκάστοτε «Πρώτου», ἀδιαφοροῦντες ἂν αὐτὸ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ (καὶ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει σὲ ποιό Θεὸ πιστεύουν;) ἀποδεικνύουν καιροσκοπικὲς τὶς ἑκάστοτε δηλώσεις τους περὶ ἀλλαγῆς διαδικασίας στὸν προβληματικὸ τρόπο ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν κ.λπ.
 
 
Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι εὐεξήγητη ἡ παντελὴς ἀδιαφορία τους γιὰ τὴν καταγγελία καὶ καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκθεμελιώνει σταθερὰ καὶ μὲ γρήγορους ρυθμοὺς τὴν Πίστη.  
 
Ἡ ρήση τοῦ Ντοστογιέφσκυ «δίχως Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» ποὺ ἐλέχθη γιὰ ἄλλη περίπτωση, ταιριάζει ἀπόλυτα σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ περὶ διαφυλάξεως ἀκεραίας καὶ ἀνόθευτης τῆς Ἀλήθειας ποὺ τοὺς ἐνεπιστεύθη.
 
 
Τὸ τραγικὸ εἶναι, πὼς ὅσοι πιστοὶ ἐκκλησιάζονται, ὑπακούουν σὲ τέτοιους Ἐπισκόπους ποὺ τοὺς λέγουν νὰ μὴν ἀνησυχοῦν· «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες» τῆς Πίστεως! Καὶ φύλακες ἐννοοῦν τὸν ...ἑαυτό τους, ποὺ ἔχουν ἀφήσει τοὺς οἰκουμενιστὲς λυκοποιμαίνες ἐλεύθερους νὰ ἀλωνίζουν τὴν Ἑλλάδα, καὶ μάλιστα τοὺς ὑποδέχονται θριαμβικά!
 
 
Αὐτὰ γενικά, γιατὶ οἱ τελευταῖες ἐκλογὲς Μητροπολιτῶν δημιούργησαν πρόσθετα προβλήματα, ἐνδεικτικὰ τῆς γενικότερης σήψης στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας. Εἰδικὰ ἡ περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τοῦ ἀρχιμανδρίτη Κωνσταντίνου Γιακουμάκη, νέου μητροπολίτη Μεγάρὢν, ὅπως ἐγράφη στὸν ἐκκλησιαστικὸ τύπο, δημιουργεῖ δύο βασικὰ ἐρωτήματα.
 
 
1. Συγκεκριμένα, ἐνῶ τὸ βιογραφικὸ τοῦ ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Παπαθανασίου (ποὺ ἦταν συνυποψήφιος τοῦ ἐκλεγέντος μητροπολίτου Μεγάρων, Κωνσταντίνου Γιακουμάκη) μᾶς πληροφορεῖ ὅτι “είναι διδάκτωρ Νομικής και Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών”», αὐτὴ ἡ πληροφορία ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ βιογραφικὸ τοῦ κ. Γιακουμάτου, στὸ ὁποῖο διαβάζουμε: «φοίτησε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και στη Θεολογική». Ποιά ὅμως εἶναι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ στὴν ὁποία φοίτησε; Ἡ Ἀθηνῶν; Ἡ Θεσσαλονίκης; Γιατί παραλείπεται καὶ δίνει ἀφορμὴ γιὰ σχόλια;
 
 
Μήπως ἀληθεύει ὅτι δὲν σπούδασε σὲ καμιὰ Θεολογικὴ Σχολὴ ὁ κ. Γιακουμᾶτος; Ἂν εἶναι ἔτσι, τότε τοῦ λείπει ἕνα βασικὸ τυπικὸ προσὸν (γιὰ πραγματικὰ καὶ πνευματικὰ προσόντα δὲν μιλᾶμε), τὸ πτυχίο θεολογικῆς, ἄνευ τοῦ ὁποίου δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Ἐπίσκοπος! Κάποια πληροφορία ποὺ διέρρευσε, λέγει ὅτι σπούδασε στὴν Τσεχία(;). Ἀλλὰ ὁ κ. Γιακουμᾶτος, εἶπαν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν γνωρίζουν, δὲν γνωρίζει τὰ τσέχικα!!! Ἄραγε θὰ μᾶς ἀπαντήσει ὁ ἴδιος ἢ ἐκεῖνοι ποὺ τὸν πρότειναν;
 
 
2. Ἀλλὰ καὶ μιὰ ἄλλη πληροφορία προκάλεσε ἐρωτήματα καὶ σκανδαλισμό. Γράφει ὁ κ. Παπαθανασόπουλος (ὅπως τὸ ἀντιγράψαμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Ἀκτῖνες»):
«Να σημειωθεί ότι σε τρεις συνεχόμενες ημέρες ο  Μητροπολίτης Μεγάρων συμμετέσχε σε τρεις Θείες Λειτουργίες» καὶ «σ’ αυτές φόρεσε τρεις διαφορετικές  εντυπωσιακές αρχιερατικές στολές», ποὺ «δείχνει πως πρώτον ήταν «έτοιμος από καιρό» για τη συγκεκριμένη εκλογή  και δεύτερον ότι, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, είναι προκλητικές τέτοιες στολές».
 
 
Ἂν ἀληθεύει ἡ πληροφορία περὶ ἀνυπαρξία πτυχίου, μήπως πίσω ἀπὸ τὶς λαμπρές στολὲς θέλει νὰ κρύψει τὴν ἀπουσία τυπικῶν προσόντων;
 
 
Θὰ ἔχει σημασία νὰ ἀπαντήσει ὁ νέος Μητροπολίτης, γιὰ νὰ διαψεύσει τὶς πληροφορίες ποὺ κυκλοφοροῦν· ἢ νὰ ἐπιβεβαιώσει· καὶ τότε θὰ χρειαστεῖ νὰ ἐπανέλθουμε.
 
 
Ὅσο γιὰ τὴν παρουσία ἢ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς αὐτές, ἡ ἐπίδειξη τριῶν ἐντυπωσιακῶν στολῶν μέσα σὲ τρεῖς μέρες, λέει πολλά! 

ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΠΟΛΛΟΙ ΔΙΕΦΘΕΙΡΑΝ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΜΟΥ.



Αυτη δεν ειναι εκεινη η ...βολευτινα Μαρια Αντωνιου, που ενεπαιζε τα θεια στην Καστορια, μαζι με εκεινον τον αλλο αλητη ...βολευτη του ΣΥΡΙΖΑ; 

ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΟΙ, μαυριστε την, θαψτε την, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, την ασεβεστατη.

Πως ειναι δυνατον να την δωροδοκει ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ πατριαρχης Ιεροσολυμων Θεοφιλος;

Προχθες καταβρωμισε τον Παναγιο Ταφο απο τον Παμπαλαιο Αρχιαιρεσιαρχη της Δυσεως και τον αλλο της Ανατολης.
 

Τα Παναγια Προσκυνηματα τα κατελαβαν ...Χοιρωδεις ρασοφοροι.

Δεν σεβονται τιποτα πλεον οι αρχιερεις; 

Αυτοι θα στεφανωναν ακομα και τον ΙΟΥΔΑ.

Οντως, αποτελουν οι πολλοι απο αυτους, τους Αρχιερεις της Αισχυνης των ημερων μας. 

"Ποιμενες" πολλοι, διεφθειραν τον Αμπελωνα μου, λεγει Κυριος Παντοκρατωρ. 



Aποτειχισι: Ο εν κρεπαλη και μεθη (πνευματικη) βιων ....αειποτε Μεθυσμενος της διεφθαρμενης Αλβιωνος και παλιν ωρυομενος και βλασφημών τους Αγίους του Θεου. Μονο να μην θιγει, ο καλος Πατηρ Παϊσιος και ο εχων ΜΙΚΤΟ μοναστηρι Σωφρονιος του Εσσεξ. Οι Αγιοι του Θεου σκεπτονται και εκφραζονται (παρακαλω ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΕ;) Π Α Ρ Α Ν Ο Ϊ Κ Α !!!

=============================================

 

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΕΡΙ ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΑΜΕΘΥΣΤΟΥ



 
 
 Ὁ Ἀμέθυστος μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ σχόλιο, ἀρνεῖται νὰ συνεχίσει ἕνα διάλογο ποὺ ἄρχισε μὲ συκοφαντίες καὶ ὕβρεις ἐναντίον μας, καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν κλείσει, πετώντας κι ἄλλο συκοφαντικὸ μελάνι, ὅπως ἡ σουπιά. Μετὰ τὶς προηγούμενες ὀρθολογιστικὲς καὶ (ὡς φαίνεται ἐμπαθεῖς) κατηγορίες του, σημειώναμε πὼς «ἂν ἤθελε ἀδελφικὰ νὰ προσφέρει στὴν εὕρεση τοῦ “νοῦ τῶν Πατέρων” στὸ ἐν λόγῳ θέμα, θὰ ἔπρεπε νὰ προσπαθήσει, καταθέτοντας ἀνάλογα κείμενα, νὰ μᾶς πεῖ, τί –κατὰ τὴν γνώμη του– ἐννοοῦν οἱ Πατέρες μὲ τὸν μολυσμό, ποὺ ἐμεῖς δὲν τὸ καταλάβαμε!». Ἀντ' αὐτοῦ μᾶς στολίζει μ' ἄλλο ἕνα χαρακτηρισμό. Αὐτὸν τοῦ παρανοϊκοῦ!
 
 
Προσπαθήσαμε νὰ δώσουμε οὐσιαστικὸ περιεχόμενο στὸ Διάλογο, μιλώντας γιὰ συγκεκριμένα πράγματα, ἀλλὰ τὸν ἀποφεύγει καὶ ἀρκεῖται νὰ πυροβολεῖ τοὺς ἄλλους μὲ μικρὰ σχόλια (πολλάκις ἀκατανόητα στοὺς πολλούς, ὡς ἀριστοκράτης τοῦ ...πνεύματος).
 
 
Μιλούσαμε γιὰ τὸ Μολυσμὸ τῶν Μυστηρίων καὶ γράφαμε: «Πόσο ἔντιμο εἶναι νὰ ἐτικετάρεις κάποιους ὡς αἱρετικούς, ἐπειδὴ ἐπικαλοῦνται τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων (περὶ Μολυσμοῦ), χωρὶς νὰ καταδέχεσαι νὰ καταδείξεις, ποῦ –αὐτοὺς τοὺς συγκεκριμένους Ἁγίους– τοὺς παρερμηνεύσαμε, χωρὶς νὰ δώσεις ἐσὺ ποὺ ξέρεις –καὶ ποὺ ἰσχυρίζεσαι πὼς παρερμηνεύσαμε– τὴν σωστὴ ἑρμηνεία στὰ κείμενα; Ἀντίθετα νὰ καταφεύγεις σὲ ἄλλα κείμενα ποὺ ἀναφέρονται σὲ ἀνάξιους-πονηροὺς γιὰ προσφορὰ δώρων, ἀλλ’ ὄχι γιὰ αἱρετικούς;».
 
 
Ὁ Ἀμέθυστος ὄχι μόνο δὲν ἀπάντησε στὰ παραπάνω, ἀλλὰ ἔγραψε τὸ ἐν ἀρχῇ αὐτῆς τῆς ἀναρτήσεως σημείωμα, ὡσὰν ἐμεῖς νὰ ὑποστηρίξαμε κάτι ἀντίθετο, σὲ ὅσα διδάσκει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Παρέκαμψε, ὡς μὴ ὑπαρκτά, τὰ κείμενα τῶν Πατέρων ποὺ παρουσιάσαμε, τὰ ὁποῖα μιλοῦν γι’ αὐτὸν τὸν μολυσμό.
 
 
Δώσαμε τὴν ἐπεξήγηση ὅτι, ἡ προσπάθεια –ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ κυρίως– ἦταν νὰ συγκεκριμενοποιήσει αὐτὸν τὸν μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἀναμφισβήτητα ὑφίσταται, ἐπειδὴ τὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι· καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπισημάνουμε, ἐπειδὴ διανύουμε καιρὸ ἐσχάτης αἱρέσεως. Ὁ π. Εὐθύμιος μάλιστα, δήλωσε ὅτι μὲ τὰ κείμενα αὐτὰ ἄνοιξε ἕνας διάλογος, καὶ ὅτι περιμένει τὴ συμβολὴ ὅσων ἔχουν κάποιες ἄλλες τοποθετήσεις, κατοχυρωμένες ἁγιοπατερικά, ὥστε ὁ διάλογος νὰ συνεχιστεῖ.
 
 
Ὁ Ἀμέθυστος, ἐπιμένει νὰ ἐκφράζει προσωπικὲς ἀστήρικτες καὶ ὀρθολογικὲς θέσεις, στηριζόμενος σὲ κάποιους Ἁγίους (ὅπως τὸν Νικόλαο Καβάσιλα) ποὺ δὲν μίλησαν γιὰ τὸ θέμα τοῦ Μολυσμοῦ, ἀποφεύγει δὲ ἐκείνους ποὺ μίλησαν καὶ ταυτόχρονα τοὺς ὑποτιμᾶ, ἐπειδὴ δὲν τὸν «ἐκφράζουν»(!) (ὅπως τὸν Θεόδωρο Στουδίτη, Ἰωάννη Δαμασκηνό, ...). Μάλιστα γιὰ τοὺς Στουδῖτες (καὶ τὸν ἅγιο Θεόδωρο, ἀφοῦ σ’ αὐτὸν ἀναφερόμαστε) εἶχε γράψει παλαιότερα, διαχωρίζοντάς τον (αὐτὸν ποὺ συνέγραψε πλῆθος ἐν χρήσει ὕμνους) ἀπὸ τὴν ἁλυσίδα τῶν Ἁγίων καὶ ἀποδίδοντάς του τὴν ἐτικέτα τοῦ ὑποστηρικτοῦ τοῦ κληρικαλισμοῦ(!): Ἔγραψε:
 
 
«ΣΧΟΛΙΟ (Ἀμέθυστου): Η εκκλησία στήν οποία αναφέρεται η θλιβερή αποτείχιση, είναι η εκκλησία η οποία ξεκίνησε τήν ύπαρξή της από τούς Στουδίτες, μετά τήν ήττα τής εικονομαχίας. Είναι η εκκλησία τού κληρικαλισμού. Αυτό σημαίνει ότι η Θ. Λειτουργία είναι Μυστήριο ενότητος μέ τόν Χριστό ΚΑΙ μέ τόν Επίσκοπο.
 
 
Αυτή η έννοια τής εκκλησίας δεν ανήκει στήν Πατερική μας Παράδοση. Βασίζεται στήν παραδοχή ότι υπάρχει θριαμβεύουσα καί στρατευμένη εκκλησία)»! (ἐδῶ).
 
 
(Ἄραγε, αὐτὴ ἡ ὑποτίμηση τῶν συγκεκριμένων Ἁγίων, δὲν ἀποτελεῖ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σύμφωνα μὲ τὴ δική του μομφή, ἐναντίον ἐκείνων ποὺ κακῶς ἔθιξαν τὸν σύγχρονο Γέροντα Παΐσιο;).

 
Δὲν θὰ ἐπαναλάβουμε πάλι ὅλα τὰ κείμενα περὶ μολυσμοῦ, θὰ παραθέσουμε μόνο κάποια, ἐνδεικτικά, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δυστυχῶς ὁ Ἀμέθυστος, τουλάχιστον παραπλανᾶ. Διότι πρέπει νὰ εἶναι τυφλὸς κανεὶς νὰ μὴν βλέπει ὅτι οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν περὶ μολυσμοῦ καὶ μαγαρισμοῦ (εἴτε τὸ θέλει, εἴτε ὄχι), πάντα μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ μολυσμοῦ αὐτοῦ χρειάζεται διερεύνηση. Ὁ Ἀμέθυστος τὴν διαγράφει, γιατὶ δὲν θέλει νὰ ἐξετάσει κἂν τὴν περίπτωση, ὅτι μπορεῖ καὶ ὁ ἴδιος νὰ ὑφίσταται αὐτὸν τὸν μολυσμό· δὲν θέλει νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι, ὅσα ἔχουν σχέση μὲ τὴν αἵρεση, δὲν ἐμπίπτουν στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα.
 
 
Ἂς δοῦμε κατ’ ἀρχὰς τὴν ἐπιστολή ποὺ ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πρὸς τὸν πατριάρχη Βέκκο, αἱρετικῶν κακοδοξιῶν ὑποστηριχτή, μὴ καταδικασμένο ὅμως ἀπὸ Σύνοδο (ὅπως σήμερα οἱ καταλύοντες μὲ τὶς κακοδοξίες τους ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δηλ. ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας). Ἐδῶ οἱ Ἁγιορεῖτες
ὁμιλοῦν διά τήν ἐκκλησιαστικήν ἀπομάκρυνση ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀναφέροντας πρός τοῦτο πλεῖστα ὅσα ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία. Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου:
 
 
«...Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα, διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς· "ἔφης δε μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καταθαρρῶ·  πλήν  ὅτι  μολυσμόν  ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων".
 
 
»Ταῦτα μέν ὁ πατήρ· πρό δέ τούτου, καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν οὕτως εἰπών· "ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου, καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου"· πῶς; ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά· καί τούτου φωτεινότερον καί ἀληθέστερον. Ἀλλ’ ὡς οἰκονομίαν τοῦτο ποιήσωμεν· καί πῶς δεχθήσεται οἰκονομίαν τά θεῖα βεβηλοῦσαν κατά τόν τοῦ Θεοῦ εἰρημένον λόγον καί ἐκ τῶν θείων ἀπωθοῦσαν τό τοῦ Θεοῦ πνεῦμα· καί τῆς ἐντεῦθεν ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, καί τῆς υἱοθεσίας τούς πιστούς ἀμετόχους ποιοῦσα· καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας ζημιωδέστερον; ἄν ἡ κοινωνία αὐτῶν ᾖ πρόδηλος, καί ἐν ἑνί τοῦ ὀρθοῦ ἔκπτωσις καί ἀνατροπή; ὁ γάρ αἱρετικόν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ὑπόκειται ἐγκλήμασι· καί ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, ἀκοινώνητός ἐστιν, ὡς συγχέων τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» (Ἐπιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, Δοκίμιον Ἱστορικόν Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, ἐκδ. 1896, σελ. 97-107).
 
 
Ἡ μνημόνευσις (λοιπόν) αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου στή Θεία Λειτουργία εἶναι βεβήλωσις τοῦ μυστηρίου, ἀπώθησις ἀπό αὐτό τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, ἄρνησις τῆς υἱοθεσίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ἔκπτωσις ἐκ τῆς ἀληθοῦς καί ὀρθοδόξου πίστεως.
 
 
Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἰδού, δέδειχε κἀνταῦθα τό φῶς τοῦ κόσμου ὅτι κοινωνία ἐστίν ἡ μετοχή, οὐκ ἄν τις δέ φρενῶν εἴσω ὤν οὐχί τήν μετοχήν μετάληψιν εἴποι. ὡς οὖν ὁ θεῖος ἄρτος ὑπό τῶν ὀρθοδόξων μετεχόμενος πάντας τούς μετόχους ἕν σῶμα ἀποτελεῖ, οὕτω δή καί ὁ αἱρετικός ἄρτος κοινωνούς  τούς αὐτοῦ μετέχοντας ἀλλήλων ἀπεργαζόμενος ἕν σῶμα ἀντίθετον Χριστοῦ παρίστησι, καί ὁ κενολόγος μάτην κενολογεῖ. εἰ  δέ ὅτι ὁ νοῦς, ὁπότε μετελάμβανεν, οὐ συνδιετίθετο τῷ πραττομένῳ  τοῦτό ἐστι τό μᾶλλον ἀρνητικόν, ὅτι, καίπερ εἰδώς ἐκτοπουργεῖν, ὅμως ἐν γνώσει ἡμάρτανεν, μή φοβηθείς τόν ἀποκτένοντα θεόν καί ψυχήν καί σῶμα διά τῆς ἐν γεέννῃ ἐμβολῆς, ἀλλά τόν προσκαίρως σῶμα τύπτοντα» (Ἐπιστολή 452. Νικήτᾳ ἡγουμένῳ , Φατοῦρος σελ. 640, στιχ. 42, P.G. 99, 1480C).        
 
 
Γράφει στὴ συνέχεια ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς: Ὁ ἅγιος Θεόδωρος «σέ ἐπιστολή του πρός τόν μοναχό Συμεών ἀναφέρει πλέον σαφέστερα ὅτι ἡ κοινωνία τῶν αἱρετικῶν μυστηρίων, σημαίνει κοινωνία τοῦ ἀντικειμένου, δηλαδή τοῦ διαβόλου. Στόν μοναχό ἐπίσης Ἰγνάτιο, ὁμιλῶν διά τό ἴδιο θέμα, λέγει ὁ Ὅσιος, ὅτι ἡ κοινωνία τῶν αἱρετικῶν δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄρτος, ἀλλά δηλητήριο, τό ὁποῖο δέν βλάπτει τό σῶμα, ἀλλά μαυρίζει καί σκοτίζει τήν ψυχή. Δι’ αὐτό τό νά τήν ἀπορρίπτομε καί συγχρόνως νά τό ἀποκρύπτωμε δέν εἶναι δικά του λόγια, ἀλλά ὅσων διακατέχονται ἀπό φόβο, διά τούς ὁποίους ἔχει γραφῆ ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἄρχοντες ἐπίστευον στόν Χριστό, ἀλλά ἀπό φόβο δέν τό ὡμολογοῦσαν διά νά μή γίνουν ἀποσυνάγωγοι. Συνεχίζοντας ὁ ὅσιος διευκρινίζει ὅτι οἱ εὐχές τῆς θείας Λειτουργίας προφερόμενες ὑπό τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἀνενέργητοι, διότι ἡ πίστις των δέν εἶναι ἡ ἰδία μέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τίς ἔγραψαν, οὔτε ἀκόμη ἡ πίστις των εἶναι ἴδια μέ ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὑπάρχουν στίς εὐχές.
 
 
“Ἡ παρά τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινός ἄρτος, ἀλλά φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλά ψυχήν μελαῖνον καί σκοτίζον» (Ἐπιστολή 308. Ἰγνατίῳ τέκνῳ, Φατοῦρος σελ.  451, στιχ. 9,  P.G. 99, 1189C) (σελ. 89-90).
 
 
 
Ἡ θέσις αὐτή τοῦ ὁσίου ὡς πρός τούς αἱρετικούς δέν ἀφοροῦσε μόνο τή θεία Λειτουργία, ἀλλά καί τά ἄλλα μυστήρια. Καί εἶναι  φυσικό αὐτό, τή στιγμή κατά τήν ὁποία ἐδίδασκε ὅτι ὁ ὀρθόδοξος μολύνεται ἀκόμη καί μέ τήν συνεστίασι μετά τῶν αἱρετικῶν. Σέ μία ἀπό τίς ἐπιστολές του, λοιπόν, πρός τόν μοναχό Ναυκράτιο, ἀπαντᾶ  σέ ἀπορίες σχετικές μέ τό, ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ σχέση τῶν Ὀρθοδόξων μέ ἐκείνους πού ἀνήκουν στήν μοιχειανική αἵρεση. Οἱ ἀπορίες ὑποβλήθησαν στόν ὅσιο πρός ἐπίλυσι καί διασάφησι, προφανῶς ἀπό τόν Ναυκράτιο (σελ. 93-94).
 
 
Ὅπως καταλαβαίνομε ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου εἶναι θεολογικωτάτη καί σαφεστάτη, δέν ἀφήνει δέ κανένα περιθώριο νά ἑρμηνευθῆ διαφορετικά. Ἐφ’ ὅσον δηλαδή ὑπάρχει αἵρεσις μολύνονται δι’ αὐτῆς πρωτίστως οἱ ὑπέρμαχοί της καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς. Μολύνονται ἐν συνεχείᾳ τά μυστήρια τά ὁποῖα τελοῦν καί βεβαίως αὐτοί στούς ὁποίους τά μεταδίδουν. Μολύνονται ἀκόμη καί βεβηλώνονται οἱ ναοί στούς ὁποίους τά τελοῦν καί ὅσοι ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μέ τούς ἔχοντας τήν αἵρεσι, ἔστω καί ἄν ἔχουν αὐτοί ὀρθόδοξο φρόνημα. Βασικό διακριτικό στοιχεῖο τῶν φορέων τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡ μνημόνευσις τοῦ Ἐπισκόπου, ἡ ὁποία καί ἀφ’ ἑαυτοῦ της (ἐφ’ ὅσον ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός) μολύνει καί βεβηλώνει καί τά μυστήρια καί τούς ναούς καί τούς μετέχοντας σ’ αὐτά. Βλέπομε λοιπόν μία ἁρμονία καί ἀλληλουχία στήν διδασκαλία τοῦ ὁσίου, ἡ ὁποία συγχρόνως συμφωνεῖ καί μέ τήν κοινή λογική (σελ. 110).
 
 
Σέ ἐπιστολή του ἐπίσης πρός τήν Σπαθαρία Μαχαρᾶ, ὁ ὅσιος μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρει, ὅτι εἶναι προτιμώτερο κάποιος νά ἀπέχη τῆς θείας Κοινωνίας προκειμένου νά μήν κοινωνήση ἀπό αἱρετικό καί ὅτι, ὅταν κάποιος κοινωνεῖ ἀπό αἱρετικό ἤ προφανῶς διαβεβλημένο στή ζωή του ἀποξενώνεται ἀπό τόν Θεό καί οἰκειοῦται μέ τόν διάβολο. Ἐπίσης ἀναφέρει ὁ ὅσιος ὅτι, ἐφ’ ὅσον ὁ ἱερέας στή θεία Λειτουργία μνημονεύει αἱρετικό Ἐπίσκοπο (εὑρισκόμενο στήν μοιχειανική αἵρεσι) μολύνει τό μυστήριο, ἔστω καί ἄν ὁ ἴδιος ὁ λειτουργός ἔχη ὀρθόδοξο φρόνημα.
 

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η βλάσφημη Εγκύκλιος του Αυστραλίας Στυλιανού και η Αναγόρευσή του σε Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης (ΒΙΝΤΕΟ)



Μάθαμε ἀργοπορημένα γιὰ τὴν ἐκδήλωση ἀναγόρευσης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ σὲ ἐπίτιμο διδάκτορα, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸ Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι τίμησαν τὸν ἄνθρωπο αὐτό, ὁ ὁποῖος ἐβλαστήμησε τὸν Κύριο μὲ τὴν συγκεκριμένη "Ἐγκύκλιo" τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1986, καὶ οὐδέποτε τὴν ἀνακάλεσε, παρότι ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ἀφορισθεῖ ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος.
ΚΙ ὄχι μ΄όνο αὐτό, ἀλλὰ συμβαίνει καὶ τὸ ἑξῆς πονηρόν: Ἡ συγκεκριμένη Ἐγκύκλιος, τὴν ὁποία ἀναζητήσαμε ἔχει ἐξαφανιστεῖ!!! Ὁ δὲ θεολόγος κ. Πανταζῆς ποὺ τὸν παρακαλέσαμε νὰ μᾶς τὴν ἀποστείλει ἀπὸ τὴν Αὐστραλία, παρὰ τὶς προσπάθειες, δὲν τὴν ἐντόπισε πουθενά. Μᾶς ἔγραψε:
Διενεργείται μια ύπουλη και πονηρή προσπάθεια απόσυρσης και εξαφανίσεως αυτής της Βλασφήμου Εγκυκλίου του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού.
Στην επίσημη Ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής, ενώ στο Αρχείο Εγκυκλίων υπάρχουν όλα σχεδόν τα έτη, αυτό το έτος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Ευτυχώς την βρήκε συγγεν΄ης μου στο προσωπικό του Αρχείο, απ’ όπου και η φωτοτυπία που σας στέλνω.

Δημοσιεύουμε
α) τὴν Ἐγκύκλιο μὲ τὰ βλάσφημα λόγια τοῦ Αὐστραλίας γιὰ τὸν Θεό μας, β) Μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ σ' αὐτὴν τοῦ θεολόγου κ. Πανταζῆ,
γ) τὴν εἴδηση γιὰ τὴν τιμητικὴ τελετὴ τοῦ κ. Στυλιανοῦ στὴν Κρήτη καὶ τὴν «ἁγιοποίησή» του ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ρεθύμνης
δ) ἕνα βίντεο μὲ ὁμιλητὴ τὸν π. Σάββα Ἀχιλλέως, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὴν βλάσφημη αὐτὴ Ἐγκύκλιο.





 
 
 



 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ εὐρύτερη δημοσίευση τοῦ κ. Πανταζῆ:
Συγκεκριμένως, στην επίμαχη εγκύκλιό του, τα Χριστούγεννα του 1988, η οποία διαβάστηκε από τους ιερείς σε όλους σχεδόν τους Ναούς της Αρχιεπισκοπής μας και δημοσιεύθηκε στην «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» (τεύχος 108, Δεκεμβρίου 1988), εκεί κήρυξε, ότι ο Χριστός δεν ήταν αναμάρτητος εξ άκρας συλλήψεως, όπως ακριβώς μας παρέδωσαν οι Αγιοι Πατέρες, ούτε κατέβηκε από τον ουρανό Αναμάρτητος αλλά «κατέκτησε» την αναμαρτησία σταδιακώς, βήμα προς βήμα, «με οδύνη» (ίσως υπονοεί την οδύνη της ηδονής) κατόπιν (αδικαιολογήτου, ανυπάρκτου και παντελώς αντιδογματικού) «αγώνος και πάλης» μεταξύ των δύο φύσεων και των δύο θελήσεών του και έπειτα «κατέκτησε» την αναμαρτησία και αναδείχθηκε ηθικώς θριαμβευτής... Αυτές μάλιστα οι δηλώσεις επέχουν θέση ανταποκρίσεως της επίκαιρης τότε ταινίας.
Παραθέτω τα λόγια του με ακρίβεια:
«Όποιος νομίζει ότι η ανθρωπίνη φύση του Χριστού έπεσε από τον ουρανό τέλεια και αναμάρτητη σαν μετέωρο μαγικού αιφνιδιασμού, δηλαδή μηχανικά και ανώδυνα - όπως περίπου παρουσιαζόταν ο από μηχανής Θεός των Αρχαίων - αυτός δεν θα καταλάβει ποτέ τον βαθμό της κενώσεως πού καταδέχθηκε ο Θεός Λόγος» και «Η αναμαρτησία του Κυρίου έπρεπε να βιωθεί κατά τον πιο υπαρξιακό τρόπο από τους πιστούς, ως ηθική νίκη του Θεανθρώπου που κατακτήθηκε βήμα προς βήμα μέσα από τον αγώνα  και την πάλη των δύο φύσεων και δύο θελήσεων».
Απορώ τι είδους «αγώνα» είχε να κάνει ο Χριστός μας με την αμαρτία και για ποιά ακριβώς «πάλη» αποτολμεί να επισυνάψει ο Αρχιεπίσκοπός μας στο Πρόσωπο του Χριστού μας, ο Οποίος προκάλεσε τους πάντες με την αυστηρή, διαχρονική, απειλητική Του ερώτηση: «Τις ελέγξει Με περί αμαρτίας;»



ΘΕΡΜΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗΣ Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας: Επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης

Τοπικά Νέα Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου, 2014 | 21:05

Κείμενο Καρεκλά Σοφία Φωτογραφίες Ι.Μ Ρεθύμνης

Επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης αναγορεύθηκε την Τετάρτη ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός.
Η αναγόρευση του κ. Στυλιανού πραγματοποιήθηκε από την αναπληρώτρια πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, καθηγήτρια κ. Ελένη Παπαδάκη, στο Σπίτι του Πολιτισμού στο Ρέθυμνο.
Ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας γεννήθηκε το 1935 και κατάγεται από το Ρέθυμνο. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και το 1958 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη γενέτειρά του. Μετά από πολυετείς σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Θεολογίας. Το 1975 εξελέγη για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αυστραλίας.
Ο μητροπολίτης Ρεθύμνης κ. Ευγένιος, στο λόγο του κατά την τελετή αναγόρευσης του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας σε επίτιμο διδάκτορα του πανεπιστημίου Κρήτης, μίλησε για τον κ. Στυλιανό με θερμά λόγια.
«Το πανεπιστήμιό μας δίκαια απονέμει αυτόν τον τίτλο τιμής στον άνθρωπο εκείνο που δεν δίδει αλλά δίδεται κυριολεκτικά στην εκκλησία. Με αφοσίωση στην αποστολή και την αρχιερατική του ευθύνη, εργάσθηκε άοκνα για την εκκλησία. Χωρίς να δειλιάσει, χωρίς να συμβιβασθεί, χωρίς να προδώσει αρχές», είπε ο κ. Ευγένιος αναφερόμενος στην συνολική προσφορά του κ. Στυλιανού στην εκκλησία.
Τον χαρακτήρισε, μάλιστα, σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ως «ένα ρασοφορεμένο βουνό, έναν άνθρωπο με σπινθηροβόλο βλέμμα και υψηλούς οραματισμούς, έναν εκκλησιαστικό ηγέτη με βαθύ στοχασμό, ενατένιση, φρόνηση, σύνεση, υπομονή και προπάντων προσευχή».
Με την φροντίδα του κ. Στυλιανού, λειτουργούν σε όλες τις κοινότητες και τις ενορίες της αρχιεπισκοπής Αυστραλίας ελληνικά απογευματινά και κατηχητικά σχολεία. Ο αριθμός των μαθητών τους ανέρχεται στους δέκα χιλιάδες περίπου.
Το 1986, ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας ίδρυσε την Θεολογική Σχολή του Αποστόλου Ανδρέα στο Σίδνεϋ, κατά τα πρότυπα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για να προετοιμάζονται εκεί τα πρόσωπα που θα επωμίζονται το έργο της εκκλησίας.
Πέραν των τιμητικών τίτλων και διακρίσεων καθώς και των ακαδημαϊκών εδρών που κατέχει, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας εξελέγη παμψηφεί ως ο μόνιμος Πρόεδρος για τον επίσημο θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, (Πάτμος- Ρόδος, 1980).
Ο κ. Στυλιανός, για λόγους υγείας, δεν μπόρεσε να παραστεί στην εκδήλωση για την αναγόρευσή του. Απέστειλε, όμως, μαγνητοσκοπημένες τόσο τις ευχαριστίες του όσο και την ομιλία του με τίτλο “Ποίηση και Προσευχή”.
http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=6859&catid=6


Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοΜητροπολίτη Ρεθύμνης γι τν ρχιεπίσκοπο Αστραλίας
...Καταθέτω λοιπόν, ξ δίας πείρας, « κήκοα, ώρακα τος φθαλμος, θεασάμην κα α χερες μου ψηλάφησαν» γιά τήν «ν τ ταπεινώσει» δύναμη το ρχιεπισκόπου Στυλιανο.
Ατή δύναμη κινε πόψε καί τή δική μου γλώσσα, πως καί τούς δικούς σας λογισμούς, σέ εχαριστία, πρωτίστως στό Θεό πού μς τόν χάρισε πίσκοπο τς κκλησίας Του, παιδαγωγό μέ γνήσιο γιοπατερικό φρόνημα, δηγό, πατέρα, δελφό καί φίλο.
Ασθάνομαι λοιπόν ντονα τήν πνευματική μου νδεια καί δέν θά π σχεδόν τίποτε δικό μου, λλά θά μεταφέρω πλά στήν γάπη σας κατ’ ρχήν τούς λόγους, πού μέ διαίτερη βαρύτητα πέδωσε στόν ρχιεπίσκοπο Στυλιανό τούς χαρακτηρισμούς πού το ξίζουν, ποιός λλος, Μέγας Πατριάρχης μας Βαρθολομαος.
Σέ Σεπτό Πατριαρχικό Γράμμα Του, Πατριάρχης Βαρθολομαος γραφε γιά τόν ρχιεπίσκοπο Στυλιανό, ταν συμπλήρωνε εκοσιπενταετία στό πηδάλιο τς μεγάλης παρχίας το Οκουμενικο Θρόνου, τς ερς ρχιεπισκοπς Αστραλίας, τι ποτελε «πολυσχιδ προσωπικότητα, διακεκριμένον θεολόγον, δυνάμενον νά παρουσιάζ μέ κρίβειαν καί σαφήνειαν τήν λήθειαν καί τήν διδασκαλίαν τς ρθοδοξίας, λλά καί νά προβάλλ ατήν ες τούς τεροδόξους συνομιλητάς...».
ρχιεπίσκοπος Στυλιανός στόν νδρειωμένο γνα του γιά τήν λήθεια τς κκλησίας δέχθηκε πολλές ταπεινώσεις καί χι λίγες φορές παρεξηγήθηκε καί παρερμηνεύθηκε, χι πάντοτε κούσια.
Ατός εναι ρχιεπίσκοπος Στυλιανός, νας κατά πάντα ρθόδοξος εράρχης... λόγος το Λόγου, λόγος Θεο, γι’ ατό καί λόγος παρηγορις καί νάπαυσης, πού ρδεύει ψυχές.
Πού εναι λόγος συστηματικς δογματικς θεολογίας, μέ βαθύτατα ρθόδοξο κκλησιολογικό, νθρωπολογικό καί σωτηριολογικό περιεχόμενο.
http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/arxipiskopi-kritis/27236-2014-10-10-12-56-58

Βίντεο μὲ ομιλία τοῦ π. Σάββα Ἀχιλέως γιὰ τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ κ. Στυλιανοῦ


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου