Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ







Αυτα ειπε στον σημερινο επιμνημοσυνο λογο του ο μητροπολιτης Γορτυνος και Μεγαλοπολεως κ. Ιερεμιας που συμμετειχε μαζι με τον Ακαρνανιας κ. Κοσμα στο τεσσαρακονθημερο μνημοσυνο του αειμνηστου Θεολογου των καρδιων μας Νικολαου Σωτηροπουλου, στην Ιερα Μονη Μυρτιας Ακαρνανιας οπου ανεπαυθη το αγιασμενο λειψανο του.
Ολοκληρη ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ηταν οι πολυπληθεις  προσκυνητες του σημερινου 40νθημερου μνημοσυνου του.
Νεωτερα απο το μνημοσυνο θα μεταδωσουμε μολις εχουμε νεωτερες πληροφοριες.

Αποτειχισι: Παρακολουθειστε στον χαρτη δεξια ποσες φορες την ηνερα αναβοσβυνει το φωτακι επανω στην ...Ιστανμπουλ απο τα ....λυκαρια του Λυσσασμενου Αρχιλυκου του Οικουμενισμου Πανθρησκειασμου.....


Αρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας: Ὁ Θεολόγος - Φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος ἀπῆλθε τοῦ κόσμου

ΩΣ ΜΗ ΑΡΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΗΣ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ,
ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΜΕΛΑΝΗ ΣΕΛΙΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Ὡς παρὼν εἰς τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν εἰς Ἱερὰν Μονὴν τὴν 25ην Αὐγούστου, γράφω ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ μὲ φόρτισιν ψυχῆς καὶ ἀσίγασθη πικρία.
Χωρὶς ἄλλο ὁ θεολογικὸς κόσμος τῆς Ἑλλάδος ἐπτώχευσε. Ἔφυγε ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος πέραν τοῦ ἡμίσεως αἰῶνος ἔδωσε ὅλον τὸν ἑαυτόν του διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
 
 
Εὔστροφος, ἐμβριθής, ἄκρως φιλομαθής, διεισδυτικὸς σὲ ὑψηλὰ νοήματα καὶ ἀκριβολόγος τῶν θεολογικῶν γνώσεων ἀλλὰ καὶ τῆς κατὰ κόσμον φιλοσοφίας, ὄντως διανοούμενος. Εὐτύχησε ὡς νέος νὰ συνδεθῆ μὲ τὸν κήρυκα καὶ φωστῆρα Αὐγουστῖνον Καντιώτην, ὁπότε καὶ ἀρτίως συγκροτημένος πνευματικὰ ἄρχισε νὰ δρᾶ, ἐνήμερος μάλιστα σὲ θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ αἱρέσεων.


Ὄντως ὑπῆρξε φαινόμενο τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὅπου μὲ ἱεραποστολικὸ ζῆλο ὡς ταλαντοῦχος καὶ ἔχων τὸ χάρισμα τῆς εὐφραδείας καὶ μεταδόσεως τῶν θείων ἀληθειῶν, ἐλάμπρυνε ὡς κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τὸν ἱερὸν ἄμβωνα μὲ διάθεσιν ψυχῆς καὶ παροξυσμὸν ἀγάπης.
 
 
Μὲ σύστημα καὶ μεθοδευμένα ἄγγιζε εὐκόλως τὶς ψυχές, μάλιστα καὶ τῶν ἐνόχων ἠθικά, μὲ ἀποτέλεσμα ὅπου ὁμιλοῦσε ἔτρεχε ἕνας κόσμος νὰ τὸν ἀκούση, ὁπότε δημιουργήθηκε ἱερὸ ρεῦμα. Τὸ κήρυγμά του ἐποικοδομητικὸ κυρὶως ἀφυπνιστικό, Γραφικὸ μὲ ἀναφορὰν εἰς τοὺς Πατέρας. Πέραν τῶν αἰθουσῶν καὶ ἱερῶν Ναῶν, ἀκόμη καὶ σὲ οἰκεῖες ὅπου προσεκαλεῖτο, εἶχε κύκλους Γραφῆς καὶ παραδόσεως θεμάτων εἰς κατηχητάς.
 
 
Διὰ «τὸν λόγον Κυρίου» ἡ φήμη του ἔτρεξε καὶ σὲ πιστοὺς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπου ἐκλήθη καὶ μετέβη κατ᾽ ἐπανάληψιν εἰς τὸν Καναδᾶν τὴν Ἀμερικήν, τὴν Αὐστραλίαν, τὴν Κύπρον μὲ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, ὥστε καὶ νέοι ἄνθρωποι ἄσχετοι μὲ τὰ θεῖα νὰ γυρίσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὡρισμένοι τὸν ἀκολούθησαν ἐπιστρέφοντας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀφιερώθησαν εἰς τὸ ἔργον τῆς Ἐκκλησίας.
Πέραν αὐτῶν ὁ θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος (Ν.Σ.) διακρίθηκε ὡς καταρτισμένος καὶ σὲ θέματα αἱρέσεων, «ἀναμετρήθηκε» μὲ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν πλανεμένοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης ἐπέστρεψε προτεστάντες, ἀθέους, μηδενιστές.
Ὡς ἀφιερωμένος δὲ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἐργάστηκε ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ἄνευ ὑλικῶν ἀποδοχῶν, κάτι ἄκρως σπάνιο ἐντὸς Ἑλλάδος. Ἔτσι ἐστερεῖτο συντάξεως καὶ ὑγειονομικῆς περιθάλψεως.
 
 
Παράλληλα ἔδρασε – πρόσφερε καὶ διὰ τῆς γραφίδος. Πέραν πολλῶν καὶ ποικίλων ἄρθρων - δημοσιευμάτων σὲ περιοδικὰ καὶ ἐκκλησιαστικό τύπο - παλαιότερα διὰ τῆς ἐφημερίδος «Ἐκκλησιαστικὸς Ἀγὼν» ὅπου εἶχε ἕνα πρῶτον λόγον, ἀλλὰ καὶ συγγραφέας βιβλίων ὅπου ἐκάλυπτε ὑπάρχοντα κενά. Ἐκεῖ ὅμως ὅπου ὁ Ν.Σ. ἔγραψε ἱστορία καὶ ὄντως πλούτισε τὴν θεολογικὴν γνῶσιν - ἐπιστήμην εἶναι οἱ τόμοι: «Ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς». Ὄντως πρωτοτύπησε σ᾽ αὐτὸ τὸ μέγεθος προσφέρων ἀνεκτίμητον προσφοράν. Πλέον ὁ Νικόλαος ἔφυγε καὶ αὐτὰ τὰ ἔργα μένουν ὡς πλοῦτος πίστεως ἀδαπάνητος διαχρονικός. Ἐκεῖ θὰ ἔλεγα ὁ Ν.Σ. ἄφησε τὸν διεισδυτικὸν θεολογικόν του κόσμον, τὸν ψυχικόν του παλμόν. Ἐκεῖ ἡ εὐστροφία του εἰς τὴν ὅλην ἀνάπτυξιν - ἀνάλυσιν εἰς βάθος καὶ πλάτος αὐτῶν τῶν ρητῶν σὲ συνδυασμό - συσχέτισιν καὶ μὲ ἄλλα χωρία, ὥστε νὰ ἐξαχθῆ ὁ ὄντως ἑρμηνευτικὸς λόγος. Τὸ ἐπεχείρησε καὶ ἐν πολλοῖς τὸ ἔφερε εἰς πέρας. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὄντως τιτάνιο ἔργο. Ὁ γράφων κάνοντας χρῆσιν αὐτῶν, εἶναι γνώστης τῆς πολύτιμης αὐτῆς ἐργασίας τοῦ ἐκλειπόντος.
 
 
Ὡς ἔχων διάθεσιν - μεράκη μὲ τὶς Γραφές, μετέφρασε καὶ εὐαγγελιστάς, καθέναν σὲ ἐπίτομον ἔργον. Ἕνα βασικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ Ν.Σ. ὅτι ἦταν ἀπόλυτος, ἀσυμβίβαστος σὲ θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως, Ἱ. Κανόνων ἀλλὰ καὶ παράλληλα ἐλεγκτὴς παρεκτροπῶν ὡς πρὸς τὴν παραδεδομένην Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν.
Ὑπακούων εἰς τὸν Παύλειον λόγον, «τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι» (Α´ τόμ. ε´ 20). Οὕτω πως ἦλθε σὲ εἶδος συγκρούσεως μὲ κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν ἀλλὰ καὶ μὲ λαϊκοὺς θεολόγους ἀκόμη καὶ πανεπιστημιακούς, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτῶν ἤλεγξε θέματα ἠθικῶν, κοινωνικῶν ἐκτροπῶν. Ἔδωσε δηλαδὴ τὸ Ὀρθόδοξον παρὸν μὲ τόλμην, παρρησίαν καὶ γενναιότητα.
Ὁ ἔλεγχος ὅμως αὐτὸς κυρίως εἰς Ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου εἰς τὸν καιρόν μας σὲ ποικίλα θέματα ἐξώκειλαν, φαινόμενον τὸ πλέον φοβερόν, μὲ λόγον καὶ γραφίδα, εἶχε δι᾽ αὐτὸν ἄδικον πολὺ ἄδικον κόστος. Ξέσπασε εἰς βάρος του «καταιγίδα» πρωτοφανὴς εἰς τὰ χρονικά μας
Περί τοῦ ἀνυποστάτου ἐκκλησιαστικῶς ἐκείνου «ἀφορισμοῦ» εἰς τὴν δεκαετίαν τοῦ 1990 πολλὰ ἐγράφησαν ὑπὸ πολλῶν, ὥστε τελευταῖα εἶχε ἐπιδεινωθεῖ ἡ ὑγεία τοῦ ἐκλιπόντος. Ἰχθύος ἀφωνότα- τος ὁ πρῶτος τῇ τάξει, ὁ ὁποῖος ὡς ἐπικεφαλῆς ἐκείνης τῆς Συνόδου» ἐπέβαλε τὸ ἔκτρωμα - «ἀφορισμόν».
 
 
 
 
Ποῖα τὰ ἐλατήρια τοῦ Ν.Σ. ὅπου τότε πῆγε εἰς τὴν Αὐστραλίαν; Πέρα ὡς πέρα πνευματικά - εἰλικρινῆ πρὸς κήρυξιν τοῦ θείου λόγου ὡς προσκληθεὶς ὑπὸ τῶν ἐκεῖ πιστῶν. Ἀπὸ ποῦ ὅμως ἄρχισε ἡ προστριβή, ἀνωμαλία;
Ἀπὸ λεγόμενα καὶ γραφόμενα τοῦ ἐκεῖ Ἀρχιεπισκόπου κ. Στυλιανοῦ. Ἐπὶ παραδείγματι καὶ μόνο, ὅτι τὸ ἱερὸν Πηδάλιον εἶναι κατάλληλον διά… Ὅτι ὁ Χριστὸς «σὺν τῷ χρόνῳ» τάχατες ὁλοκληρώνετο κ.λπ. Φανερὸν ὅτι οἱ τολμηρὲς ἂν ὄχι βλάσφημες αὐτὲς θέσεις προεκάλεσαν σκάνδαλον εἰς τὸ ἐκεῖ ποίμνιον. Ἐρωτᾶται, ἐφόσον εὑρέθηκε ἐκεῖ καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι εἶναι γνωστόν, ὅπου πήγαινε ἔδιδε τὸ παρὸν εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, τί ἔπρεπε νὰ κάμη, νὰ μείνη ἀπαθής; Βέβαια στὸ ὅλον θέμα ὡς νὰ φθάσουν εἰς τὸ Φανάριον τὰ καθέκαστα καὶ συγκροτηθῆ ἐκείνη ἡ «Σύνοδος» παρενεβλήθησαν καὶ ἄλλα καὶ ἱερωμένα πρόσωπα, ὅμως παρεμφερῆ αὐτά, πλὴν ἐκεῖνα μέτρησαν διὰ τοὺς «κριτάς» του. Βέβαια ἐδῶ παρεμβάλλεται καὶ ἡ λεγομένη εἰσπήδησις. Ζητούμενον ἐὰν ἰσχύη κἂν διὰ τοὺς λαϊκούς, καὶ ἐφόσον τὰ πράγματα ἐκεῖ ἀγρίεψαν. Πάντως εἰς τὰ θέματα αὐτὰ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐξαντλεῖ ὅλα τὰ δικαιώματα τῆς ὑψηλῆς θέσεώς του ἀνὰ τὴν ὑφήλιον, πρὸς δικαίωσίν του.
 
 
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» εἶχαν ἀρχίσει σιγά - σιγά τὰ τολμηρὰ ἀνοίγματα τοῦ κ. Βαρθολομαίου μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ ὄχι μόνον. Εἰς τὴν Ἀθήνα διὰ λόγου καὶ γραφίδος ἤλεγχε συνεχῶς καὶ ὁ Ν.Σ. παράλληλα ὡς πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ὁ μακαρίτης πλέον Ἀθηνῶν Σεραφεὶμ μὲ τὶς τόσες ἐκτροπές του ἐδέχετο ἔντονα «πυρά» πέραν τοῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου καὶ ἀπὸ τὸν Ν.Σ. Ὁ Σεραφεὶμ τότε ὡσὰν νὰ εὗρε εὐκαιρίαν ἔστειλε ἕνα «πρωτοπαλλήκαρόν» του εἰς τὸ Φανάριον νὰ τὸν ἐκπροσωπίση. «Συμμάχησαν» τρόπον τινὰ κατὰ τοῦ ἀπόντος καὶ ἄνευ ἀπολογίας θύματός των. Εἶχαν ὡς φαίνεται «καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ πεπόνι». Ἄγνωστον ἂν εἰς ἐκείνην τὴν «Σύνοδον» εἶχε ἔστω καὶ μίαν ψῆφον ὑπέρ του ὁ «καταδικασθεὶς» Ν.Σ.
 
 
 
 
Ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ἔχων φήμην δεινοῦ Θεολόγου, ὁ ἔχων προσφέρει ἀμέτρητες ὑπηρεσίες εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, ἦτο δίκαιον νὰ λάβη ἐπάνω εἰς τὴν ὅλην δρᾶσιν του καὶ προσφορά του τοιαύτην ἐπίσημον τιμωρίαν;
Ἂς δεχθῶμεν πρὸς στιγμὴν ὅτι ἔσφαλε τυπικὰ εἰς τὴν ὅλην ἐκείνην ἐκεῖ παρουσίαν του, εἶπε τυχὸν φράσεις τολμηρές, ἔστω δὲν ἔφθανε μία ἐπίπληξις;
Γνωστὸν δὲ ὅτι τὶς τελευταῖες δεκαετίες δὲν συνέβη ἀφορισμός, ἐκτὸς ἐκείνου τῆς μοναχῆς Μαγδαληνῆς.
Ἐξάλλου ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρὸς χρῆσιν καὶ τὴν κατ᾽ οἰκονομίαν μεταχείρισιν. Τίποτε, ἐκείνη ἡ «Σύνοδος» ζήτησε «τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἐπὶ πίνακι». Τρίς ἔλεος Κύριοι! Τυχαῖον ἆραγε ὅτι ἐτάφη τὴν 29ην Αὐγούστου; Ὄντως ὅπως τελικὰ ἐξελήχθηκε τὸ ὅλα θέμα, ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαμμένα καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ἄφησαν τὴν πλέον μελανὴν σελίδα.
 
 
Ἡ ποινὴ ἔλαβε χώραν ζῶντος καὶ δρῶντος τοῦ πνευματικοῦ του Πατρὸς μακαριστοῦ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου, ὁ ὁποῖος ἐνήργησε τότε πρὸς ἄρσιν τῆς ντροπῆς, ὅμως οὐδὲν συνέβη.
Οὕτω πως ὁ ἀνεπανάληπτος Καντιώτης ἔφυγε πικραμένος καὶ ὁ ὁποῖος κάλλιον παντὸς ἄλλου γνώριζε τί ἐστί Ν.Σ. Ἐνέργειες πέραν τῶν ἄλλων ἔκανε τότε καὶ ὁ μακαριστὸς Κ. Μουρατίδης.
Ζητοῦσε τὸ Φανάριον, δηλ. ὁ Παναγιώτατος Βαρθολομαῖος νὰ ζητήση συγγνώμη καὶ νὰ λάβη τέλος τὸ ὅλα θέμα. Ἐπιέζετο δηλ. νὰ κάνη αὐτό, ποὺ δὲν πίστευε, ἀφοῦ διὰ μίαν τοιαύτην ποινὴν δὲν ἔπταισε. Τοῦ ἐζητεῖτο νὰ ἀρνηθῆ ἑαυτόν, τὰ πιστεύω του.
Ὥστε τὸ ὅλο θέμα εἶχε σκοπιμότητα, δόλον, ἐμπάθειαν, ἔστω ἀπὸ ὡρισμένους πλὴν ὅλοι οἱ ἐκεῖ ἔπταισαν ἐφόσον ἐδέχθησαν τὴν τιμωρίαν.
Παράλληλα ἡ ὡς ἄνω ποινὴ εἶχε καὶ τὰς προεκτάσεις της εἰς βάρος του. Ἔφυγε δηλ. καὶ μὲ ἄλλη πικρία στερήσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή; Καὶ στὸν γράφοντα εἶχε πεῖ, ὅτι 7-8 Μητροπολῖται ἐπώνυμοι δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν –μετὰ τὴν «ποινὴ»– νὰ ὁμιλεῖ εἰς τὰ ὅριά των. Μάλιστα καὶ ὅταν τὸν καλοῦσαν γιὰ κάποιες ἐκδηλώσεις.
Θέλησαν αὐτοὶ ἀλλὰ καὶ ἄλλοι νὰ εἶναι συνεπεῖς μὲ τὸν ἀφέντην τοῦ Φαναρίου. Εἶχαν λάβει εἰς τὰ σοβαρὰ τὸν «ἀφορισμόν». Ἔτσι ἐκή- ρυττε πλέον εἰς αἰθούσας καὶ οἰκείας.
 
 
 
 
Συζητῶντας μὲ γνῶστες τῶν θεμάτων αὐτῶν, ἔθεσα τὸ ἑξῆς ἐρώτημα. Ἂν τότε ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου διὰ τὰς ὅποιας ἐκκλησιαστικὰς ἐκτροπὰς τοῦ Αὐστραλίας Στυλιανοῦ, ὅπου «ἄναψε» ὁ Ν.Σ., ἐγράφη ἢ εἰπώθηκέ τι εἰς βάρος τοῦ κ. Στυλιανοῦ, ἀφοῦ ἀπὸ ἐκεῖ ἄρχισε ἡ «διαμάχη».
Ἀπάντησις. Ἀστειεύεσθε, τὸν φοβᾶται. Ποῖος ἐρωτῶ ὁ προϊστάμενος φοβᾶται τὸν ὑφιστάμενο; ἐκκλησιαστικῶς ἐννοεῖται. Ναί, εἶναι γνώριμοι ἀπὸ νέοι. Σταμάτησα ἀπότομα τὴν συζήτησιν μὴ θέλοντας νὰ ἀκούσω τίποτε ἄλλο. Ὅμως τὸ ἐρώτημα παραμένει.
Ὥστε αὐτὸς ὅπου σύμφωνα μὲ τὰ γραφέντα ἔσφαλε παρέμεινε ἀνενόχλητος καὶ ὁ ἐλέγξας τιμωρήθηκε μὲ τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν ἐκκλησιαστικά; Τότε ἀβίαστα προέρχεται τὸ «οὐαὶ ὑμῖν»
 
 
 
 
Πηγαίνοντας μὲ τὸ πούλμαν ἀπὸ Ἀθήνα εἰς Ἱερὰν Μονὴν τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ὅπου ὁ ἐκλιπὼν εἶχε ἀποφασίσει νὰ ταφῆ τὸ σκήνωμά του, ὄντως ἐπαινετὴ ἡ προτίμηση τέτοιου ἱεροῦ χώρου, ὅπου διαπαντὸς θὰ μνημονεύεται, γνώριζα ὅτι δὲν εἶχε λάβει τέλος ἐκείνη ἡ ποινή.
Φθάνοντας βρεθήκαμε πρὸ μοναδικοῦ φαινομένου ὡς πρὸς τὴν τέλεσιν τῆς ἐξοδίου. Οἱ τρεῖς παρόντες Μητροπολῖται μόνο μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ τὰ ἐπανωκαλύμαυχά τους, δηλαδὴ πλάϊ στὸ φέρετρο καὶ ὁ τέταρτος εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς.
Τὴν ἀκολουθία ἐτέλεσε ἕνας μόνο ἱερομόναχος, ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης, (εἶχε συμπορευθεῖ ἐξ ἀρχῆς μὲ τὸν ἐκλιπόντα). Εἰς τὸ τέλος ὡμίλησε εὔστοχα καὶ μετρημένα τὸ ποῖος ἦτο, τί ἔπραξε, τί ἄφησε.
 
 
 
Δεκάδες οἱ ἱερεῖς, ἐπίσης μοναχοί, μοναχές, πλῆθος κόσμου, κάποιες ἑκατοντάδες ἀπὸ παντοῦ ἔσπευσαν στὸ ὄντως ἀπόμακρο Μοναστήριο. Πῆγαν νὰ τιμήσουν τὸν δικό τους ἄνθρωπο, τὸν ἐργάτη τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.
 
 
Ἀρκετοὶ οἱ θεολόγοι ὡς καὶ βουλευτές. Νὰ τονισθεῖ ὅτι ἅμα τῇ κοιμήσει του εἰς τὴν Πάτρα, ὅπου ἔμενε εἰς ἀδέλφια του, ὁ τοπικὸς τύπος ἔγραψε γιὰ τὸ συμβάν.
Τελειώνοντας κυριαρχοῦσε κάποια ἀμηχανία, ἀπορία, τὸ γιατὶ οὕτω πως. Ἀφοῦ ἐν πομπῇ ἔγινε ἡ ταφὴ εἰς τὸ κοιμητήριον τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ἐρωτῶντας, συζητῶντας συνειδητοποιήθηκε τί εἶχε μεσολαβήσει ὥστε ἔτσι νὰ γίνει ἡ ἐξόδιος.
 
 
Ἡ διαδικασία ἄρχισε ἀπὸ τὸν Σεβ. κ. Κοσμᾶ, ἀφοῦ θὰ ἐθάπτετο σὲ χῶρο τῆς Μητροπόλεώς του. Οὗτος τηλεφώνησε εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ αὐτός -ἄγνωστον ἂν μόνος του ἢ διαμέσου τῆς Ἱ. Συνόδου- ἀπεφασίσθη νὰ τηλεφωνήσουν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Ἡ κοφτὴ ἀπάντηση ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τελέση τὴν ἀκολουθία μόνο ἕνας ἁπλὸς ἱερεὺς καὶ νὰ ταφῆ ἐκτὸς τοῦ κοιμητηρίου! Ὡσὰν νὰ φάνηκε ὅτι καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔγινε ὑποχώρηση - χάρι. Ἀφέθηκε νὰ νοηθῆ ὅτι διὰ τυχὸν ἄρσιν πρέπει ἐκ νέου νὰ συνέλθη ἐκείνη ἡ Σύνοδος. Καὶ ὅσοι ἔφυγαν;».
 
 
Ἀφήνεται ἐδῶ νὰ πλανᾶται τὸ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔλαβε στὸ θέμα ἐγκαίρως θέσι, ἀκόμη καὶ νὰ πιέση τὸ Πατριαρχεῖον; Ἀγνοῶ πόση εὐθύνη τῆς ἀναλογεῖ. Αὕτη πάντως εἶναι ἐκτεθειμένη τελευταῖα, ἀφοῦ προέβη εἰς κανονικὴν κήδευσιν καθηρημένου κληρικοῦ, προηγουμένως δὲ ἀρκετοὶ Ἀρχιερεῖς πάσχισαν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν ἐν λόγῳ κληρικὸν εἰς τὴν ἀρχιερωσύνην. Τὸ θέμα αὐτὸ δὲν ἔλαβε τέλος, «βράζει» καὶ ἕπεται συνέχεια.
 
 
Ἐνῶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος ὡς ἰδανικὸς κήρυκας - ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπαινεθῆ νὰ τιμηθῆ διὰ τὴν ὅλην προσφοράν του εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἔφυγε τόσο ἀδικημένος ἀπὸ Ταγοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνεταφιάσθη «ἀφορισμένος». Ὄντως ἔχουμε κρίσιν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν πρῶτον τῇ τάξει.
 
 
Ἔλεος Κύριοι! Οὗτος μὲ εὐκολία τιμᾶ, βραβεύει, παρασημοφορεῖ ἀθέους αἱρετικούς. Ὑπάρχει φωτογραφία ὅπου δωρίζει σταυρὸν εἰς Οὐνίτην καρδινάλιον μὲ ἐμφάνισιν ὀρθοδόξου ἐνώπιον τοῦ Πάπα. Λέτε νὰ μὴ τιμᾶ καὶ μασόνους;
 
 
Γνωστὸν ὅτι ὁ ἐκλιπὼν Ν.Σ. ἦταν ἐκδότης - Διευθυντὴς Συντάξεως τοῦ μηνιαίου περιοδικοῦ «Ὁ Σταυρός». Εἰς τὸ τελευταῖον τεῦχος Ἰούλιος - Αὔγουστος ἀναφέρεται μεταξὺ ἄλλων εἰς τὴν συμπροσευχὴν εἰς τὸ Βατικανόν. «…Ὁ Πάπας Φραγκίσκος κάλεσε τὸν Ἰσραηλινὸ Πρόεδρο Σιμὸν Πέρες, τὸν Παλαιστίνιο ἡγέτη Μαχμοὺτ Ἀμπὰς καὶ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο στὸ Βατικανὸ γιὰ μιὰ συμπροσευχὴ ὑπὲρ τῆς εἰρήνης στὴν πολύπαθη Μέση Ἀνατολή.Παρών, ἀνάμεσα σὲ Παπικοὺς καρδιναλίους, ἦταν καὶ ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος.»Φαίνεται ὅμως ὅτι ἡ κοινὴ αὐτὴπροσευχὴ δὲν εἰσακούσθηκε, διότι ὄχι μόνο δὲν ἔσβησαν οἱ ἑστίες ἐμφυλίων πολέμων, ἀλλὰ ἄναψαν καὶ νέες μεταξὺ Ἰσραηλινῶν καὶ Παλαιστινίων, μὲ ἑκατοντάδες νεκρούς…». Καὶ τοῦτο ὁ μακαριστὸς Νικόλαος: «Μήπως τὰ ἴδια ἀποτελέσματα δὲν ἔχουν καὶ οἱ θεατρικὲς οἰκουμενιστικὲς συμπροσ ευχὲς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ διαθρησκειακὲς γιὰ τὴν προσέγγισι τῶν θρησκειῶν»;
 
 
Ὁποία ὄντως κατάπτωσις - ξεπεσμὸς εἰς τὸ ναδίρ. Νὰ εἴπωμενγελοιότητες, παραλογισμός; Ὄντως ἐγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ παραλόγου. Πρωτάκουστες ἐνέργειες μετὰ μίαν χιλιετίαν. Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι στὸν αἱρετικὸ Πάπα μὲ ἀλλοθρήσκους σὲ συμπροσευχή;
 
 
Ἰδοὺ ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ πορεία πρὸς τὴν πανθρησκεία καὶ πρωτίστως πρὸς ἐπιπολαίαν ἑνότητα Χριστιανῶν. Πατριάρχαι ἐκτὸς τρόπου καὶ χώρου. Ἀβίαστα ἔχουμε φοβερὴν κρίσιν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀσίγαστη γιὰ τὸ ποίμνιο κρίσις. Πλέον θέσιν καιρίαν ὁ λόγος Χριστοῦ: «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται»; (Ματθ. ε´13). Τι πλέον ἐπικίνδυνον διὰ τὴν πίστιν ἀφοῦ ἡγέτες πανηγυρικὰ εὑρίσκονται εἰς τὸ «στόμα τοῦ λύκου»;
Ἂς εἴπω τέλος ὡς πρὸς τὰ γραφόμενα τοῦ ἐκλιπόντος ὡσὰν ἕνα τελευταῖο κέντρισμα διὰ τὰς ἐκτροπὰς τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Δὲν θὰ τὸν ξαναενοχλήση, θέλησε καὶ παρέμεινε εἰς τὸ πεῖσμα του, ἀδυναμία του, νὰ συγχωρήση νὰ δείξη ἀγάπη παρὰ τὰς τόσας παρακλήσεις. Ἂς γνωρίζη - καὶ ὅσοι συνέπραξαν εἰς τὴν πρᾶξιν ἐντροπῆς ὅτι ὁ Ν.Σ. ἔφυγε μὲ τὴν καλὴν φήμην καὶ ἀφοῦ μόνιμο μέλημά του εἶχε τό: «ἁρπᾶσαι κόσμῳ καὶ δοῦναι Θεῷ», ψυχὲς ἀνθρώπων. Ὅσο εὑρίσκονται εἰς τὴν βιολογικήν των ὕπαρξιν, ἔχουν τὰ περιθώρια διὰ τοῦ θαύματος τῆς μετανοίας νὰ ζητήσουν τὸ θεῖον ἔλεος, ἀλλέως ἡ ἀδικία αὐτὴ θὰ ἔχη αἰώνιον δι᾽ αὐτοὺς κόστος.

Ορθόδοξος Τύπος, 19 & 26/09/2014 

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

40-ημερο μνημόσυνο 

του Ομολογητου και Δεδικαιωμενου 

Θεολογου Νικολάου Σωτηροπούλου.

 

  Σημερα Σάββατο 4 Οκτωβριου  στήν ἱερά μονή Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μυρτιᾶς (ὅπου καί ὁ τάφος του) θά τελεσθεῖ τό 40-ημερο μνημόσυνο τοῦ Πρυτανη των Ελληνων Θεολογων, μακαριστοῦ Ομολογητου Θεολόγου-φιλολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου.    
Θά ὑπάρχει λογικά καί ραδιοφωνική μετάδοση μέσῳ www.radioimaa.gr.
Οι πολλαπλοι φιλοι του και φιλοι του Θεου, ας παραστουν οσοι απο αυτους μπορουν. Οσοι δεν μπορουν ας ευχηθουν για την αναπαυσι της δεδικαιωμενης ψυχης του.
Οι ασπονδοι εχθροι του και εχθροι του Θεου, οι αναισχυντοι Φαναριωτες και οι λοιποι λυσσαλεοι κυνες, αισχυνθητωσαν και εντραπητωσαν...    

Μνήμη δικαίων μετ' εγκωμίων, όνομα δε ασεβούς σβέννυται (Παροιμ. 10:7).




   
Συμπληρώνονται την 6-10-2014, 40 ημέρες από την ημέρα που εκοιμήθη εν Κυρίω1, ο ομολογητής μέχρι θανάτου2 της Ορθοδόξου Πίστεως3, θεολόγος, δεινός αντιαιρετικός συγγραφέας και διδάσκαλός μου της Ορθόδοξης ερμηνείας της Αγίας Γραφής, αγαπητός εν Χριστώ αδελφός Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Την 4-10-2014 θα τελεστεί το 40ήμερο μνημόσυνό του στην Ι.Μ. Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Τριχωνίδος, στο κοιμητήριο της οποίας ενταφιάστηκε το σκήνωμά του. Σαν μία ελάχιστη εκδήλωση τιμής και σεβασμού μου στο πρόσωπό του καταθέτω και την προσωπική μου μαρτυρία.




 Μετά την ειρηνική κοιμησή του εγράφησαν πολλοί εγκωμιαστικοί λόγοι. Όσοι εγκωμιαστικοί λόγοι εγράφησαν για το πρόσωπό του και το ιεραποστολικό του έργο είναι αληθείς, και δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο το στοιχείο της υπερβολής, όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες περιπτώσεις κατά τις οποίες  εξαίρονται υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές του κοιμηθέντος.

Δεν θα επαναλάβω λοιπόν τα ανωτέρω γραφέντα. Θα παρουσιάσω μερικές ακόμη πτυχές της ιεραποστολικής δράσεώς του και της συνεργασίας μας σε θέματα καταπολεμήσεως αιρέσεων και παροχής πνευματικής βοήθειας σε πλανεμένες ψυχές, που είναι άγνωστες στο ευρύ χριστεπώνυμο πλήρωμα, αλλά είναι γνωστές σε λίγα πρόσωπα.

Είχα την μεγάλη ευλογία από τον άγιο Τριαδικό Θεό να τον γνωρίσω το έτος 1977 στο Βιβλιοπωλείο ''ΣΤΑΥΡΟΣ'', επί της οδού Ζωοδ. Πηγής 44, έδρα της ομώνυμης Ιεραποστολικής Αδελφότητας, όταν πήγα να αγοράσω το βιβλίο του ''ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΝ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ'' που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Επειδή δεν είχε Ι. Χ. αυτοκίνητο, μου ζήτησε εάν ήθελα, να τον μεταφέρω σε διάφορες οικίες στην περιοχή της Αττικής στις οποίες θα έκανε διάλογο με αιρετικούς. Ανταποκρίθηκα με χαρά για την τιμή που μου έκανε και ανταμοίφθηκα πλουσιοπάροχα από πνευματική άποψη.

 ΄Εκανε 100άδες διαλόγους με ποικιλώνυμους αιρετικούς, κυρίως με <<Μάρτυρες του Ιεχωβά>>. Θαύμασα για την άριστη  Ορθόδοξη γνώση της Αγίας Γραφής και τον αριστοτεχνικό και θεόπνευστο τρόπο που χρησιμοποιούσε τα κατάλληλα εδάφια της Γραφής για την αναίρεση των διαφόρων πλανών-κακοδοξιών των συνομιλητών του, αλλά και την παράθεση Γραφικών εδαφίων για την κατοχύρωση των Ορθοδόξων δογμάτων.

 Πολλοί οι αιρετικοί που επέστρεψαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ωφελήθηκα και εγώ σε μέγιστο βαθμό γιατί γνώρισα την Ορθόδοξη Πίστη μέσα από την Αγία Γραφή. Μου έκανε μάλιστα την τιμή να τον αντικαθιστώ σε περιπτώσεις που για λόγους ανωτέρας βίας δεν μπορούσε να δώσει προσωπικά την Ορθόδοξη μαρτυρία.

Η μεγαλύτερη τιμή που μού έκανε ήταν να γίνω συνεργάτης του επί 7 έτη στην εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ''ΤΗΛΕΤΩΡΑ'' με τον τίτλο ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ''. Η εκπομπή ήταν μία ώρα την εβδομάδα.  Οι εκπομπές που έγιναν ανέρχονται σε 100άδες.

Ο αδελφός Νικόλαος στις εκπομπές αυτές κάλυψε όλο το θεολογικό εύρος. Ερμήνευσε ορθά 10άδες δυσνόητα έδάφια που αποτελούσαν σταυρό για τους ερμηνευτές της Αγίας Γραφής. Αναίρεσε πλήθος πλανών και κακοδοξιών  ποικιλώνυμων αιρέσεων. 'Εκανε και εκπομπές απολογητικού περιεχομένου. Η εκπομπή ουσιαστικά στόχευε να γνωρίσει κάθε καλοπροαίρετος τηλεθεατής  Γραφικά την Ορθόδοξη Πίστη και διδασκαλία. Από τις ανωτέρω εκπομπές  υπάρχουν 10άδες στο διαδίκτυο μέσω των οποίων ο μακαριστός Νικόλαος και μετά την κοίμησή του ωφελεί ψυχές για τις οποίες ο Κύριος Ιησούς έχυσε το πανάγιο αίμα Του.

Επί της οδού Ζωοδ. Πηγής 44, έδρα της Ορθόδοξης Αδελφότητας ''Ο ΣΤΑΥΡΟΣ'', στο υπόγειο, επί 10ετίες κάθε Δευτέρα είχε κύκλο Ορθόδοξης ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, κυρίως για πρόσωπα που όχι μόνον διψούσαν να γνωρίσουν την Ορθόδοξη Πίστη μέσα από την Αγία Γραφή, αλλά και να βοηθήσουν στη συνέχεια καλοπροαίρετες ψυχές που από άγνοια είχαν πλανηθεί σε διάφορες αιρέσεις απωλείας4. Για τα ανωτέρω που αφορούν το πρόσωπό μου  τον ευχαριστώ και μετά την κοίμησή του.

Συνέγραψε πλήθος βιβλίων. ΄Οταν του έλεγα ότι το σπουδαιότερο βιβλίο του ήταν το βιβλίο ''Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ'', έτος εκδ. 1976, εκείνος μου έλεγε ότι το σπουδαιότερο έργο του ήταν οι 4 τόμοι ''ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ'', και ήθελε μετά το θάνατό του να βρεθεί τρόπος γα γίνει ευρύτερα γνωστό αυτό το έργο και να μη μείνει στην αφάνεια.

Για τον άδικο από κάθε άποψη καί ανυπόστατο αφορισμό του από τη λεγόμενη (ψευδο)''Μείζονα  και Υπερτελή Σύνοδο'', έλεγε ότι δεν του είχε περάσει ποτέ από το νου του ότι ο λόγος του Ιησού στο Λουκ. 6:22-23 <<Μακάριοι εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χάρητε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε' ιδού  γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ. Κατά τα αυτά γαρ εποίουν τοις προφήταις οι πατέρες αυτών>>, θα είχε εφαρμογή και στο πρόσωπό του.

Ο άδικος, ο χωρίς κλήση σε απολογία, ο κατά παράβαση Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας και κατά συνέπεια ανυπόστατος αφορισμός του, έγινε τον Δεκέμβριο του 1993. Το έτος 1998, με τη χάρη του Θεού, με μερικούς αδελφούς ιδρύσαμε τον Σύλλογο Ορθοδόξων Χριστιανών'' Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ''. Από τότε μέχρι σήμερα έχω την τιμή είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου. Μία από τις πρώτες αποφάσεις του Δ/κού Συμβουλίου ήταν να εισηγηθεί στην πρώτη ετήσια Γενική Συνέλευση την ανακήρυξη του μακαριστού Νικολάου ως επιτίμου μέλους του Συλλόγου. Το καταστατικό του Συλλόγου μόνο αυτή την τιμητική ανακήρυξη προβλέπει. Η Γενική Συνέλευση την 26-1-1999 ομόφωνα έκανε αποδεκτή την πρόταση του Δ. Σ. και τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος για το μεγάλο συγγραφικό του έργο, την πλούσια αντιαιρετική του δράση και τις εξαιρετικές υπηρεσίες του στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πολλοί κληρικοί του ζητούσαν να ζητήσει συγγνώμη για να γίνει άρση του αφορισμού του. Το έτος 1996 έδωσε την απάντηση στους ανωτέρω με το μικρό τεύχος με τον τίτλο ''Ζητώ συγγνώμην!...''. ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ>> ΑΘΗΝΑΙ 1996 (Copyright Αδελφότης <<Ο Σταυρός, Ζωοδ. Πηγής 44 Αθήναι). Το τεύχος αποτελείται από 32 σελίδες. Παραθέτω  στη συνέχεια αποσπάσματα.
Σύντομον χρονικόν περί του γενομένου αφορισμού..., σελ. 7 Τι συνιστούν ωρισμένοι Αλλά μερικοί αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί και λαικοί με κατηγορούν ως εγωιστήν, και  μου συνιστούν να ταπεινωθώ  και να ζητήσω συγγνώμην από την Εκκλησίαν, η οποία με αφώρισε, δια να αρθή ο αφορισμός μου. Δεν με αφώρισεν η Εκκλησία... από τη σελ. 16 μέχρι τη σελ. 19 απευθύνει δριμύ κατηγορώ εναντίον των ανωτέρω προσώπων. Σελ. 16.<<Ω αγράμματοι εις τα ιερά γράμματα, ω αθεολόγητοι...Ω νοσηροί τύποι,<<ευλαβείς βλαμμένοι κατ' αείμνηστον Παίσιον...Σελ. 17...Ω καιροσκόποι, οι οποίοι δια λόγους ιδιοτελείας λαμβάνετε το μέρος των ισχυρών, έστω και αν διαπράττουν κραυγαλέας αδικίας...Ω δειλοί και άνανδροι, οι οποίοι δεν έχετε το σθένος να υποστηρίξετε το δίκαιον...Ω δειλοί και άνανδροι! Δεν ανεγνώσατε τι λέγει ο απόστολος περί δειλίας και ανδρείας;...Σελ. 18 Ω διαστροφείς των εννοιών της Εκκλησίας;. Σημ. Η υπογράμμιση είναι του μακαριστού Νικολάου.

Μία ἄγνωστη Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου
(με παρεμβασι του ιατρου Λυκουργου Νανη).
 




Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ 

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ


Συχνά μέ ἐρωτοῦν ἄνθρωποι πού μέ ἐμπιστεύονται γιά νά
πληροφορηθοῦν περί τῶν Διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδόξων
καί Παπικῶν, καθ’ ὅτι ἔχουν κυριολεκτικά «ζαλισθεῖ» μέ τόν
ὠκεανό κειμένων πού ἔχουν δημοσιευθεῖ γιά τό θέμα αὐτό μεταξύ
Ὀρθοδόξων διαφορετικῶν τάσεων καί ἀποροῦν, πῶς, ἐνῶ εἶναι
σχεδόν ἀδύνατη καί ἡ ἁπλή συνεννόηση μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων
γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, προσδοκοῦν
κάποιοι θετικά ἀποτελέσματα ἀπό τούς Διαλόγους Ὀρθοδόξων
μέ Παπικούς;
Τό ἐρώτημα αὐτό ἀλλά καί ἡ εὔλογη ἀπορία τους μέ
ὁδήγησε νά ἀναπτύξω ἐκτενῶς τό θέμα στό πλαίσιο ἑβδομαδιαίων
Διαλογικῶν Ὁμιλιῶν μου στήν Πνευματική Ἑστία «ΥΠΑΚΟΗ», σέ
ἐντελῶς, ὅμως, διαφορετική διάσταση ἀπό τή συνηθισμένη.
Ὡστόσο, μέ παρεκίνησαν ἀρκετοί νά δημοσιοποιήσω τό σκεπτικό μου, σάν μιά σημερινή γραπτή μαρτυρία μου, δεδομένου
ὅτι –παρά τίς μικρές μου δυνάμεις– ὑπῆρξα ἕνας ἐκ τῶν παλαιοτέρων
ἐπιζώντων, πού ἀρθρογράφησαν στήν Ἐκκλησιαστική Ἐφημερίδα
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
καί ἐπί μακρόν ἔχω σιωπήσει.
Παρά ταῦτα, δέν θά ἔσπευδα νά ἀνταποκριθῶ στό αἴτημα
τῶν καλῶν συνεργατῶν μου ἄν δέν μέ παρακινοῦσε ἐπιτακτικά ἡ
ἀπροσδόκητη εὕρεση στό Ἀρχεῖο μου ἑνός κειμένου, τό ὁποῖο μοῦ
εἶχε δώσει πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ μακαριστός π. Μᾶρκος Μανώλης
μέ τήν ἔνδειξη «Ντοκουμέντο», γραμμένη μέ τό χέρι του!
Πρόκειται γιά μιά Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου
πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κυρόν Ἱερώνυμον τόν Α΄,
γραμμένη στίς 26 Ἰανουαρίου 1971.
Παραθέτω ὁλόκληρη τήν Ἐπιστολή αὐτήν καί κατόπιν θά προχωρήσω στόν σχολιασμό μου:


« Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης
Ἑλλάδος, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε
ἀδελφέ
καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος
κύριε Ἱερώνυμε,
τήν Ὑμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα
ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι,
ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Ἡ ὑποδοχή, τῆς ὁποίας ἔτυχεν ὁ Καρδινάλιος τοῦ
Παλέρμο Σεβασμιότατος κ. Φρ. Κάρπινο, παρά τῆς Ὑμετέρας
λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Μακαριότητος,
κατά τήν εἰς Ἑλλάδα ἔλευσιν αὐτοῦ, προὐξένησεν
ἐντύπωσιν βαθυτάτην, τήν ὁποίαν ἐπηύξησε
τό τελευταίως
κυκλοφορῆσαν καί περιελθόν καί εἰς χεῖρας ἡμῶν μετά
πολλῶν φωτογραφιῶν βιβλιάριον ἐπί τῆς ὑποδοχῆς
ταύτης.
Τό κεντρικόν σημεῖον τῆς ὑποδοχῆς ἦτο ἡ ἔκδηλος
καί αὐθόρμητος θερμότης, μεθ’ ἧς ἡ Ὑμετέρα σεβασμία
Μακαριότης ὑπεδέχθη αὐτόν, οἱ ἐκφωνηθέντες ἐν συνεχείᾳ
λόγοι, αἱ ἐπισκέψεις, τό γεῦμα ἐν τῇ Μονῇ Πεντέλης καί
αἱ λοιπαί ἐκδηλώσεις.
Οὕτω, διά μίαν στιγμήν ὡραματίσθημεν τήν Ὑμετέραν
φίλην Μακαριότητα ἐπί δίφρου φερομένην, πρός
τήν ὁριστικήν συνάντησιν μεταξύ τῶν δύο πρεσβυγενῶν
ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ πράξει.
Εἰς ταύτην ἀντιτίθενται οἱ Θεολόγοι ἡμῶν, ἀλλά δέν
λέγουσιν ἡμῖν, πῶς ἐννοοῦσι τήν ἀποκατάστασιν τῶν
πραγμάτων μεταξύ τῶν δύο πρεσβυγενῶν Ἐκκλησιῶν,
ἐκτός ἐάν προτιμῶσι τήν διαιώνισιν τῆς διαιρέσεως.
Οὐδέ ἀπαντῶσιν εἰς τό ἐρώτημα: Ἀφοῦ διά τῆς ἄρσεως
τοῦ Σχίσματος, τήν 7ην Δεκεμβρίου 1965, ἐπανήλθομεν
αὐτομάτως εἰς τήν πρό τοῦ 1054 ἐποχήν, καθ’ ἥν ὑπῆρχον
μέν διαφοραί μεταξύ τῶν δύο ἐκκλησιῶν
καί ἐνίοτε σκληρότερον ἐκδηλούμεναι, ἀλλά διετήρουν τήν ἑνότητα
ἐν τοῖς Ἱ. Μυστηρίοις
καί ἰδίως ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ,
ποῖα νέα μετά τό 1054 ἐμπόδια ἐνεφανίσθησαν κωλύοντα
τήν ἐπάνοδον εἰς τήν πρό αὐτοῦ ἐποχήν;
Καί ἐπί τούτοις συγχαίροντες Αὐτῇ ὁλοψύχως καί
περιπτυσσόμενοι Αὐτήv καί αὖθις ἐν φιλήματι ἁγίῳ,
διατελοῦμεν
μετ’ ἀγάπης ἀδελφικῆς καί ἐξιδιασμένης
τιμῆς.
1971 Ἰανουαρίου κς΄
Τῆς Ὑμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος
ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρας ».
 


Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Την ευθύνη για τα φρικώδη και τρομακτικά εγκλήματα του ιερού πολέμου (!) Τζιχάντ δεν την έχουν ασφαλώς τα αξιοθρήνητα θύματα και θύτες εν ταυτώ του Χαλιφάτου ή «Αποκεφαλιστάν» αλλά η ψευδής και ασύμβατη με κάθε έννοια δημοκρατίας, ελευθερίας, ανεξιθρησκείας και αληθείας, θρησκεία του Κορανίου, η οποία στο Κεφ. 47 παραγρ. 4 εντέλλεται !!! «όταν συναντάτε τους απίστους φονεύετε και κατασφάζετε, συγκρατούντες στερεά τα δεσμά του αιχμαλώτου (Κορ. κεφ. 47,4).

 

Πειραιώς Σεραφειμ κατά ΣτΕ για το τέμενος.

"Η ελληνική γη ποτίστηκε από αίμα για να μην είμαστε συνέχεια της Ευρωπαϊκής Τουρκίας"

Μένεα Μητρ. Πειραιώς κατά Στε για το τέμενος-"Η ελληνική γη ποτίστηκε από αίμα για να μην είμαστε συνέχεια της Ευρωπαϊκής Τουρκίας"
Για παραβίαση του Συντάγματος, το οποίο κανονικά καλείται να υπηρετεί, κατηγορεί το Συμβούλιο Επικρατείας ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ με αφορμή την απόφαση για το τέμενος στο Βοτανικό. Αφου παραθέτει μια σειρά νομικών επιχειρημάτων, τονίζει πως η ψευδής θρησκεία του Κορανίου οδηγεί στους φόνους των τζιχαντιστών και τέλος σημειώνει πως η ελληνική γή ποτίστηκε από αίμα "για να μην είμαστε σήμερα η συνέχεια της Ευρωπαϊκής Τουρκίας"..
Αναλυτικά ολόκληρη η ανακοίνωση: 
 


Η Ολομέλεια του ΣτΕ δικάζοντας την από 27/11/2011 αίτησή μας για την ακύρωση της υπ’ αριθμ. Πρωτ. ΕΥΔΕΚ/οικ/760/7.11.2011 κοινής Υπουργικής Αποφάσεως των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού και Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, με την οποία προβλέπεται «η χρηματοδότηση των πάσης φύσεως δαπανών για την υλοποίηση του έργου της μετασκευής του πρώην Κεντρικού Συνεργείου Αυτοκινήτων Ναυτικού (Κ.Σ.Α.Ν.) σε χρήση τεμένους...» ερρειδομένης επί του Νόμου 3512/2006 «Ισλαμικό Τέμενος και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 264/2006) απέρριψε κατά πλειοψηφία την αίτησή μας εκδίδοντας την υπ’ αριθμ. 2399/2014 Απόφασή της.
Επειδή όπως θυμόσοφα λέει ο λαός μας και οι κρίνοντες κρίνονται θα σχολιάσουμε την εκδοθείσα Απόφαση της Ολομελείας του ΣτΕ αποδεικνύοντας ότι εξεδόθη κατά πρόδηλη παράβαση των διατάξεων του Συντάγματος το οποίο θεσμικά οφείλει να υπερασπίζεται.
Ειδικώτερα απέρριψε τον λόγο ακυρώσεως ότι η ανωτέρω Υπουργική Απόφαση ήταν ακυρωτέα διότι η εγκατάσταση του Ισλαμικού τεμένους στο Βοτανικό εν όψει των επιπτώσεων που θα έχει η λειτουργία του (συγκέντρωση μεγάλου αριθμού Μουσουλμάνων για προσευχή, ηχητικές οχλήσεις, προβλήματα κυκλοφορίας) στην καθημερινή ζωή των περιοίκων, στο φυσικό πολιτιστικό και ανθρωπογενές περιβάλλον και στην αισθητική της πόλεως, αφ’ ενός προσβάλλει το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης των κατοίκων και την αρχή της αναλογικότητας, αφ’ ετέρου δε στερείται της απαιτουμένης κατά τα άρθρα 24 και 26 του Συντάγματος και την Νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ αιτιολογίας, εφ’ όσον δεν προκύπτει η ύπαρξη εξαιρετικών λόγων που να δικαιολογούν την συγκεκριμένη χωροθέτηση απ’ ευθείας με διάταξη Νόμου και δεν έχει προηγηθεί σχετική περιβαλλοντική εκτίμηση και δεν έχουν ερευνηθεί εναλλακτικές λύσεις ολιγώτερο επεχθείς για το περιβάλλον.
Απέρριψε τον ανωτέρω λόγο ακυρώσεως χωρίς, κατά τη γνώμη μας, επαρκή αιτιολογία διότι η χωροθέτηση οποιουδήποτε έργου ως ατομική ρύθμιση χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, τελεί κατά το άρθρο 24 του Συντάγματος υπό συγκεκριμένες ουσιαστικές και διαδικαστικές προϋποθέσεις (Ολομ. ΣτΕ 1970/2012, 3059/2009), όταν δε, κατ’ εξαίρεση καίτοι αποτελεί ατομική ρύθμιση, επιχειρείται από την Νομοθετική εξουσία πρέπει, εν όψει και των άρθρων 26 και 4 του Συντάγματος:
α. Να αιτολογείται από την άποψη της συνδρομής των εξαιρετικών προς τούτο λόγων, οι οποίοι πρέπει να προκύπτουν από τις προπαρασκευαστικές εργασίες του Νόμου και υπό την προϋπόθεση ότι με τις ρυθμίσεις αυτές δεν θίγονται ατομικά δικαιώματα και δεν παραβιάζονται άλλες συνταγματικές διατάξεις ή αρχές καθώς και σχετικοί ορισμοί του κοινοτικού δικαίου και
β. Να γίνεται κατόπιν εκτιμήσεως ειδικής επιστημονικής μελέτης (Ολομ. 1970/2012, 123/2007, 415/2011). Στην προκειμένη περίπτωση η προσβληθείσα πράξη αφορά σύμφωνα με την παρ. 5 του άρθρου 3 του Ν. 3512/2006 στην προβλεπομένη από την παρ. 2 του άρθρου αυτού Κρατική χρηματοδότηση της κατασκευής του Ισλαμικού τεμένους, πρόκριμα όμως και πρϋπόθεση της νομιμοτητός της είναι η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου στον οποίο θα κατασκευαστεί το τέμενος (χωροθέτηση) και η εν ευρεία εννοία
νομιμότητα της επιλογής αυτής.

Ειδικώτερα δε η συνταγματικότητα της σχετικής ατομικής ρυθμίσεως του Νόμου, δεν υφίσταται για την εν λόγω χωροθέτηση, διότι η αναφερομένη στην αιτιολογική έκθεση του Νόμου 4014/2011 απόφαση από 26/9/2011 της Εκτελεστικής Επιτροπής του Οργανισμού Αθήνας, έχει ως μόνο αντικείμενο την συμπλήρωση των επιτρεπομένων χρήσεων της ευρύτερης περιοχής του Ελαιώνα και δεν στηρίζεται σε καμμιά αναλυτική μελέτη αλλά σε απλή εισήγηση της προισταμένης του εν λόγω Οργανισμού.
Απέρριψε επίσης η Ολομέλεια του ΣτΕ, χωρίς επαρκή αιτιολογία τον βάσιμο λόγο ακυρώσεως της κοινής Υπουργικής Αποφάσεως ότι οι διατάξεις του άρθρου 3 του Ν. 3512/2006 (Ισλαμικό Τέμενος) όπως έχουν αντικατασταθεί από τις διατάξεις του άρθρου 29 παρ. 5 στοιχείο ii του ν. 4014/2011 αντίκεινται στις αρχές της διακρίσεως των εξουσιών και της ισότητος (αρ. 26 και 4 του Συντάγματος) κατά το μέρος που με αυτές θεσπίζονται ατομικές ρυθμίσεις χωρίς η επιλογή της νομοθετικής οδού να αιτιολογείται ειδικώς ούτε καθ’ εαυτήν ούτε εν σχέσει προς τη μη τήρηση των διαδικασιών που προβλέπονται από την σύμφωνη με το Σύνταγμα Νομοθεσία περί ιδρύσεως και λειτουργίας λατρευτικών χώρων (αρθρ. 1 του αναγκ. Ν. 1363/1938 όπως τροποποιήθηκε με το αρθρ. 1 του αναγκ. Ν. 1672/1939, ΦΕΚ Α΄ 123) ενώ όπως συνάγεται από τον συνδυασμό των διατάξεων 4 παρ. 1, 20 παρ.1 και 26 του Συντάγματος δεν αποκλείεται μεν, κατ’ απόκλιση από την συνήθη διοικητική διαδικασία, που προβλέπεται από την κειμένη νομοθεσία, θέσπιση με τυπικό νόμο ατομικών ρυθμίσεων, υπό την προϋπόθεση όμως ότι με τις ρυθμίσεις αυτές δεν παραβιάζονται άλλες συνταγματικές διατάξεις ή αρχές.
Ο Ν. 3612/2006 (Ισλαμικό Τέμενος) με το άρθρο 3 όπως αντικαταστάθηκε από τις διατάξεις του άρθρου 29 παρ. 5 στοιχείο ii του ν. 4014/2011 προβλέπει την εγκατάσταση του Ισλαμικού Τεμένους σε κτήμα του Ελληνικού δημοσίου, την κρατική χρηματοδότηση της μελέτης για την εγκατάστασή του και της κατασκευής του και την δωρεάν επ’ αόριστο παραχώρηση από το Δημόσιο της χρήσεως του εν λόγω Τεμένους στο ΝΠΙΔ του Ν. 3512/2006, το οποίο αποτελεί απλώς το φορέα διοικήσης και διαχειρίσης δηλ. το νομικό «περίβλημα» του Τεμένους.
Γιά καμμία όμως από τις παραπάνω ατομικές ρυθμίσεις δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις των άρθρων 20 παρ. 1, 26, 28 και 4 του Συντάγματος διότι α. ούτε για την λειτουργία του συγκεκριμένου Τεμένους, ούτε για την χωροθέτησή του, ούτε για την δωρεάν παραχώρηση δημόσιας εκτάσεως για την ανέγερσή του, ούτε για την κρατική χρηματοδότηση της κατασκευής του, προκύπτει από τις προπαρασκευαστικές εργασίες του Ν.3512/2006 ή του Ν. 4014/2011 η συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων που να δικαιολογούν την θέσπιση των ανωτέρω ατομικών ρυθμίσεων με νόμο, αντιθέτως για τις εν λόγω ρυθμίσεις δεν συντρέχει λόγος δημοσίου εθνικού ή γενιότερου κοινωνικού συμφέροντος, αφού με αυτές εξυπηρετείται αποκλειστικά το συμφέρον συγκεκριμένης ομάδας (θρησκευτικής κοινότητας, η οποία κατά τα κοινώς γνωστά δεν απαρτίζεται κατά πλειοψηφία από Έλληνες πολίτες) και β. με τις ανωτέρω ρυθμίσεις παραβιάζονται το αρ. 24 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος διότι η χωροθέτηση του Τεμένους έγινε χωρίς να προηγηθεί ειδική επιστημονική μελέτη για τις περιβαντολλογικές του επιπτώσεις (Ολομ. ΣτΕ 3500/2009) και γ. το άρθρο 13 του Συντάγματος τόσον αυτοτελώς όσο και με την αρχή της ισότητος αρ. 4 παρ. 1 του Συντάγματος, αφού η διάταξη που καθιερώνει το κανονικό δικαίωμα της ανεμπόδιστης υπό την προστασία των Νόμων λατρείας, εκλαμβάνεται εσφαλμένως από το Ν. 3512/2006 (Ισλαμικό Τέμενος) ως δημιουργούσα για την Πολιτεία δήθεν υποχρέωση κατασκευής και λειτουργίας με κρατική χρηματοδότηση λατρευτικού χώρου σε συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα (Μουσουλμάνους), μη ανήκουσα στην κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος επικρατούσα θρησκεία.


Οι αυτο-αναιρέσεις των Αντι-Οικουμενιστών: Επί τέλους, δείξτε μας τι λενε οι Άγιοι Πατέρες;






Ἡ «Σύναξις τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν» τῆς Γατζέας καὶ ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ποὺ τοὺς ἐκφράζει (διὰ τῶν ἄρθρων τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καὶ τοῦ κ. Γ. Ζερβοῦ κ.ἄ.) ἐκφέρει μιὰ συγκεχυμένηἀλλοτριωμένη ἐκκλησιολογία. Οἱ Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ αὐτοί, ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εὐνοοῦν τὴν ἀνάπτυξή του, κάνουν πλάτες στοὺς Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ δὲν ἀντιδροῦν, ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι νὰ ἀντιδροῦμε σὲ παρόμοιες περιπτώσεις, ὅταν κάποια αἵρεση ἐμφανιζόταν. Εἰδικὰ σήμερα, ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἐμφανίζεται ἁπλῶς, ἀλλ’ ἐπικρατεῖ ταχύτατα. Πέραν αὐτοῦ, ὅσους ἀκολουθήσαμε τήν ἁγιοπατερική ὁδό τῆς Ἀποτειχίσεως μᾶς θεωροῦν ἐκτός Ἐκκλησίας καί κατά συνέπεια ἐκτός τῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας.


Παράδειγμα ἡ θέση ποὺ διατυπώνει ὁ ἀρθρογράφος τοῦ «Ο.Τ.» κ. Γ. Ζερβός («Ὀρθόδοξος Τύπος» 19/09/2014, φ. 2037). Γράφει:
«Ἡ εἰκὼν ὅμως τὴν ὁποίαν δίδει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μὲ τὰς συμπροσευχάς, τὰ συλλείτουργα, τὴν ἀναγνώρισιν αἱρετικῶν (ὑπό Οἰκουμενικῶν Συνόδων) Χριστιανῶν (Μονοφυσίτας)  ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν,  τάς διαθρησκειακάς μέ τάς δηλώσεις ὅτι εἴμεθα ὅλοι τέκνα ἑνός Θεοῦ (τό ἴδιο ὁ Χριστός, ὁ Ἀλλάχ, ὁ Βούδας κλπ.) τήν βαπτισματικήν θεολογίαν, τήν μεταπατερικήν θεολογίαν κλπ. τά δηλώσεις περί διαιρέσεως ἁπλῶς τῆς Ἐκκλησίας μέ τούς Παπικούς κλπ. σχηματίζεται ἡ ἔντονος πεποίθησις ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προδίδεται ἐκ τῶν ἔνδων. Ἡ πεποίθησις καθίσταται ἐντονωτάτη ὅταν Μητροπολῖται τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἀναγνωρίζουν τὸν Παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν κ.λπ. Ὅταν συμβαίνουν ὅλα τὰ προαναφερθέντα εἶναι λογικὸν νὰ ἀντιδρᾶ ὁ πιστὸς λαὸς εἴτε μὲ ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας εἴτε μὲ ἐπιθετικὰ ἄρθρα ἢ ἀκολουθοῦντες θεολόγους καὶ κληρικοὺς νὰ ἀποτειχίζωνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἤτοι: νὰ παραμένουν ἐντὸς αὐτῆς ἀλλὰ ἄνευ Ἐπισκόπου. Ὁ “Ο.Τ.” εἶναι ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως, διότι πιστεύει ὅτι ὁ ἀγὼν πρέπει νὰ δίδεται ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας».


1. Ὁ κ. Ζερβὸς διατυπώνει τὴν θέση ὅτι,
α) ὅσοι ἀποτειχίζονται, ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὴν ...Ἐκκλησία(!)  παρότι ἐφαρμόζουν Ἱ. Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας!!!
β) Τοῦτο τὸ ἐξηγεῖ ὡς ἑξῆς: Ναὶ μέν, παραμένουν ἐντός(!) τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἄνευ Ἐπισκόπου· ἄρα εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας (Ὁ Ἐπισκοποκεντρισμὸς στὴν ἀποθέωσή του!). Ἔτσι, ἡ μὲν «Σύναξις» καὶ ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἀγωνίζονται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἐφαρμόζουν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Νὰ ἡ νέα ἐκκλησιολογία τῶν Συναξιακῶν!


2. Ὁ κ. Ζερβὸς διαβεβαιώνει ὅτι ὁ «Ο.Τ.» κι ὁ ἴδιος εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἐναντίον τῆς Ἀποτειχίσεως! Τοῦτο λοιπόν σημαίνει
α) Ὅτι θεωρητικὰ εἶναι ἐναντίον τῆς «Συνάξεώς» τους, ἡ ὁποία εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴν Ἀποτείχιση τὸ 2006· ἐναντίον τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση, ὁ ὁποῖος τόσα χρόνια δίδασκε ὑπὲρ τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ ὡς ἕνα σημεῖο συνετέλεσε νὰ ἀποτειχιστοῦν κάποιοι ἀπὸ μᾶς.
Ποιούς ἐκκλησιολογικούς, δογματικούς, θεολογικοὺς λόγους ἀνεκάλυψαν ὄψιμα, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἔκαναν νὰ ἀλλάξουν θέση; Γιατί δὲν μᾶς τοὺς λένε; Γιατί τοὺς κρατοῦν ὡς ἑπτασφράγιστο μυστικό;
β) Τοῦτο, ἐπίσης, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διὰ τῶν θεοπνεύστων Ἁγίων Πατέρων θέσπισε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν Ἀποτείχιση, καὶ ἄρα ὅποιος τὴν ἐφαρμόζει δὲν εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. (Δὲν ἐξετάζουμε τώρα, τὸ δυνητικὸ ἢ τὸ ὑποχρεωτικὸ τῆς Ἀποτειχίσεως).
γ) Ἀκόμα ὅτι, ὁ κ. Ζερβός εἰδικά, εἶναι ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀφοῦ παλαιότερα εἶχε δηλώσει πὼς εἶναι ...ὑπὲρ τῆς Ἀποτειχίσεως! Ὁπότε, δὲν ἔχει καμιὰ ἀξία νὰ μᾶς διαβεβαιώνει ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ σημασία ἔχει νὰ μᾶς παραθέσει τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, τὴν ὁποία αὐτὸς καὶ «Ἡ Σύναξη» θάβουν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.
δ) Ἐπιπλέον θεωρεῖ ὡς τόν μοναδικό ἀγῶνα πού πρέπει νά γίνεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τήν διά τοῦ γραπτοῦ καί προφορικοῦ λόγου διαμαρτυρία γιά ὅλες τίς προδοσίες πού γίνονται στά πλαίσια τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  πρακτική πού μέχρι σήμερα  ὄχι μόνο δέν ἔφερε κανένα ἀποτέλεσμα ἀναχαίτισης τῆς αἵρεσης, ἀλλά ἀπεναντίας δημιούργησε ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου καί μέγα σκανδαλισμό τῶν ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων πιστῶν, καθόσον οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἀρκέσθηκε μόνο σ’ αὐτή τήν πολεμική  ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης τῆς πίστεως.
Παρακολουθεῖστε τὸ Βίντεο μὲ τὴν ἀπόλυτη θέση (θετικὴ τότε) τοῦ κ. Ζερβοῦ ὑπὲρ τῆς Ἀποτειχίσεως:

«Γ. Ζερβός: Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τῆς Διακοπῆς (τοῦ Μνημοσύνου) παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶμαι λαϊκός, καὶ τό ΄γραψα εὐθαρσῶς καὶ διάφορες πλευρὲς μπορεῖ νὰ μὲ χτυπᾶνε, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει».


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

 Πού καταντήσαμε! 

του ιατρου Λυκουργου Νανη



  
Τουλάχιστον καγχασμό προκαλεί στους υγιώς φρονούντες ο ισχυρισμός με βάση τον οποίο ο αιρετικός μονοφυσίτης "διακρίνεται για την πιστότητά του στην παράδοση της Εκκλησίας".

Παράδοση της Εκκλησίας και αίρεση είναι εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες και η μία αναιρετική της άλλης. 
Και η συγκεκριμένη αλήθεια κάθε άλλο παρά χρήζει αναλύσεως. 
Είναι στοιχειώδης.

Όσο για την "ανοικτότητα" και το "πρώτιστο άθλημα" του διαλόγου στα τα οποία διακρίνεται ο Αρμένιος θρησκευτικός ηγέτης και στα οποία επίσης αναφέρθηκε ο αξιότιμος κ. πρύτανης του ΕΚΠΑ τι να πει κανείς και τι να μολογήσει! 

Ο διάλογος είναι η νέα θεότητα του αιώνα μας, γνήσιο παράγωγο, έκφραση και έκφανση της "πολιτικής ορθότητας"! 
Ουδεμία νύξη για εν μετανοία επιστροφή στη μάνδρα της Ορθοδοξίας διά της αποπτύσεως και αποκηρύξεως των βδελυκτών πιστευμάτων των αιρετικών! Αφού γίνεται διάλογος και οι θρησκευτικοί αρχηγοί τον διακονούν με πιστότητα αυτό μας φθάνει! 

Το όραμά μας είναι η "ανοιχτή κοινωνία", η "ανοικτότητα", "ο σεβασμός στη διαφορετικότητα" ( ο τελευταίος όμως δεν ισχύει όταν πρόκειται για τους αντιφρονούντες και ενισταμένους αντιοικουμενιστές), η "πολυπολιτισμική και πολυθρησκευτική κοινωνία"!
Πού καταντήσαμε!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου