Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ο Ζηζιουλισμος εν παση τη δοξη του


 
Ο Ζηζιουλισμός, θεωρητικός 
 
και "υπαρκτός", γνήσιος 
 
και "γενόσημος"
 
 O Aρχιαιρεσιαρχης Βαρθολομαιος με τον Αιρετικο ...δεξιο βραχιονα του Ζηζιουλα.

                 
Ολα ταχει η .....Μαριορη ο φερετζες της ελειπε...
 
 
Το εμπεριστατωμένο κείμενό του ιστολογίου «Κατάνυξις» αναφορικά με την "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" του μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα δεν ειναι άδικο στην κριτική του, το αντίθετο. 
Ο μητροπολίτης (τιτουλάριος, δηλ. άνευ ποιμνίου) κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του εκφράζεται αρνητικότατα για τους μοναχούς του Αγίου Όρους, θεωρώντας τους "χαμηλού επιπέδου" και φανατικούς, έχει εξελιχθεί τα τελευταία 20 ή και παραπάνω χρόνια, στον "κακό δαίμονα" του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
 
Η θεολογία του, αφήνοντας ίσως κατά μέρος το πρωτόλειό του, τη διατριβή του περί του επισκόπου, είναι ουσιαστικά ένας α-πατερικός χριστιανικός στοχασμός. Είναι ένας πρωτότυπος, πράγματι, συνδυασμός προτεσταντικών θεολογικών επιρροών και κληρικαλισμού μεσαιωνικού δυτικού τύπου. 
Η ζηζιούλεια ψευδο-θεολογία και ψευδο-εκκλησιολογία έχει γίνει πλέον η οιονεί επίσημη θεολογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.  
Η "Εκκλησία" του Ζηζιούλα συνιστά ένα νομικίστικο κληρικαλιστικό κατασκέυασμα με εσχατολογική προβολή. Είναι ένας τεράστιος ναός δίχως προσκυνητάρια, ένα κτίσμα με τέλεια και αυστηρά δομημένη αρχιτεκτονική μορφολογία που θυμίζει τους  μεγάλους γοτθικούς ναούς της Δύσης, αλλά δίχως ψυχή. 
Σε αυτόν τον ναό ιερουργεί ένας ειδωλοποιημένος Πρώτος", μία ζώσα επίγεια εικόνα του Θεού Πατρός, αναφέροντας" την Κτίση στον Θεό Πατέρα, αφού μάθαμε πλέον ότι η θεία Λειτουργία δεν αναφέρεται στην αγία Τριάδα και δεν είναι επανάληψη και βίωση της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Η θεία Ευχαριστία είναι η αναφορά της Κτίσης στον Θεό Πατέρα και μόνο. 
 
Στη νεοαρειανική πίστη του Ζηζιούλα δεν υπάρχει θέση ούτε για τον Ιησού Χριστό ως Ομοούσιο του Πατρός Θεό και Άνθρωπο και Σωτήρα του Κόσμου, ούτε για άσκηση από αγάπη στον Χριστό, ούτε για έμπονη μετάνοια, ούτε για θαυμαστές επεμβάσεις του Χριστού μέσω των αγίων του. 
Υπάρχει μόνο θέση για έγνοια για την Κτίση και για "εσχατολογική θεωρία", μόνο που η "έκσταση" αυτή πραγματοποιείται μέσα σε ένα σοφά δομημένο κληρικαλιστικό πλαίσιο. 
Εξου και η απόρριψη των "αγράμματων" ασκητών. 
Είναι η προτεσταντίζουσα θεολογία του Νικολάου Αφανάσιεφ (σωστά το επισημαίνει το άρθρο), αλλά σε "υψηλό ύφος". 
 
Απόλυτο επίκεντρο είναι ο επίσκοπος και, ακόμα καλύτερα, ο Υπερ-Επίσκοπος, ο Πρώτος άνευ Ίσων, η κεφαλή της Πυραμίδας που είναι η ζηζιούλεια "Εκκλησία". 
Αδυνατεί κανείς να καταλάβει πού κρύβεται ο Χριστός μέσα σε ολα αυτά. Ίσως ο κ. Ζηζιούλας δεν χρειάζεται καν τον Χριστό, ως ο «μέγιστος ζων θεολόγος».
Όπως η θεία Ευχαριστία δεν αναφέρεται στον Χριστό, γιατί να αναφέρεται άραγε η Εκκλησία; 
Αναφέρεται μόνο ο "Πρώτος άνευ Ίσων" εκ μέρους όλων. 
Αυτός μας σώζει, ο "Πρώτος". Αυτό το μεγαλείο του κ. Ζηζιούλα δεν το κατανόησε, όπως φαίνεται, ούτε ο καθηγητής Μέγας Φαράντος που αποδόμησε το σύστημά του από την σκοπιά της ορθόδοξης θεολογίας.
 
Μετά τον κ. Ζηζιούλα, το εν λόγω ιδεολόγημα (διότι για ιδεολόγημα πρόκειται, και μάλιστα με στοιχεία ολοκληρωτισμού) έχει μιμηθεί και αναπαράγεται, επί το χείρον, από διάφορα "ζηζιουλάκια", λαϊκούς, διακόνους και μητροπολίτες, που φυσικά δεν έχουν τα διανοητικά χαρίσματα του μέντορά τους. Γι' αυτό και ο "γενόσημος" ζηζιουλισμός είναι κατώτερος του αυθεντικού. Ένα από αυτά τα "ζηζιουλάκια" είναι και ο γνωστός φαναριώτης συγγραφέας του διαβόητου, πλέον, κειμένου περί "Πρώτου άνευ Ίσων" (Primus sine Paribus), το οποίο είναι όντως πόνημα άνευ ίσων και ομοίων του στη μέχρι τώρα ιστορία της Ορθοδοξίας…
 
Οι τωρινές μεθοδεύσεις του Φαναρίου, για μία Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο σχεδόν δίχως...επισκόπους (αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός), είναι απόρροια της ζηζιούλειας θεώρησης της Εκκλησίας. Είναι ο εφηρμοσμένος, ο "Υπαρκτός Ζηζιουλισμός".
 
Ο μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, μέσω της ιδεολογικής του επιβολής, οδηγεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην άβυσσο και προς το παρόν μόνο η Ρωσική Εκκλησία, για τους δικούς της λόγους, όπως και μεμονωμένοι επίσκοποι από την Εκκλησία της Ελλάδος φέρνουν κάποια αντίσταση. Αποδεχόμενο το Οικουμενικό Πατριαρχείο το ζηζιούλειο ιδεολόγημα είναι σαν να έχει προσχωρήσει μία ολόκληρη τοπική Εκκλησία και μάλιστα η πρώτη στην τάξη, στην κακοδοξία.
 
Η μεγαλύτερη αίρεση στην Ορθοδοξία του 21ου αιώνα καταφέρνει κάτι που καμία μέχρι στιγμής από τις γνωστές αιρέσεις που φάνηκαν στην Ανατολή όλους του αιώνες δεν είχε κατορθώσει, ούε καν ο αρειανισμός: Αγγίζει ταυτόχρονα, με τρόπο τέλειο και ύπουλο, και την τριαδολογία και και την εκκλησιολογία, απαντάται και σε θεωηρητική και σε εφηρμοσμένη μορφή, εμφανίζεται και σε αυθεντική έκδοση και σε απομίμηση: Είναι ο ζηζιουλισμός.


Α.Α.Μ.

Οι εχθροι της Ελλαδος προχωρουν στην πληρη διαλυσι της

ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ «ΣΑΤΑΝΑΣ» ΜΕ ΤΟ ΚΙΠΑ – «ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ» -«ΤΕΛΕΙΩΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» -« ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ»


samaras-haris1


Από χθες είναι πάλι στην Αθήνα ο φίλος των Τουρκογλου-Τσολάκογλου. Ο επίσημος ταγός της σκληρής και αδίστακτης Αμερικανοσιωνιστικής κοινότητας που κάνει κουμάντο στην Ελλάδα, ήρθε για να δώσει εντολές στα τσιράκια του. Ποτέ άλλοτε στη χώρα δεν υπήρχε τόσο άνανδρα και ξεδιάντροπα καθεστώς εξόφθαλμης εθνικής μειοδοσίας σε κοινή θέα. Υποταγής και τελικής παράδοσης στα ξένα και μίσθαρνα συμφέροντα.
«Ανησυχία και αλληλεγγύη» για την Ελλάδα της κρίσης δείχνει η παρουσία μας στην Αθήνα», είχε πει στην τακτική επίσκεψη του περασμένου Ιανουαρίου, ο επικεφαλής της Αμερικανο-εβραϊκής οργάνωσης American Jewish Committee (AJC) Ντέιβιντ Χάρις. Ο επονομαζόμενος από τους αντιπάλους του και όσους τον κατακρίνουν ως ο «Σατανάς με το κιπά». Κατά την επίσκεψη εκείνη ήταν παρών και ο «εξέχων παράγοντας της ελληνοαμερικανικής κοινότητας Άντυ Μάνατος, γεγονός που «δεν είναι τυχαίο» αλλά υποδηλώνει τη στενή συνεργασία των ελληνικών και εβραϊκών οργανώσεων στις ΗΠΑ, η οποία αποφέρει «χειροπιαστά» αποτελέσματα», όπως είχε αναφέρει ο εκτελεστικός διευθυντής της AJC. Στη διάρκεια της τότε επίσκεψής του ο Χάρις συναντήθηκε σχεδόν με το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας. Έγινε δεκτός από τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλο, τους υπουργούς Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Δημόσιας Τάξης, Παιδείας, με την εβραϊκή κοινότητα και άλλους παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αυτό γίνεται πάλι από χθες. Πάλι τα ίδια. Πάλι το ίδιο σκηνικό. Ξεδιάντροπα. Αλόγιστα. Ανερυθρίαστα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας ο Εβραίος Σατανάς», απαίτησε να επιλυθούν τρία θέματα για να συνεχίσει να στηρίζει την ανορθόδοξη και περιτωματική συγκυβέρνηση Τούρκογλου-Τσολάκογλου:

-Να προχωρήσει το σχέδιο εγκλεισμού στον Κορυδαλλό όλων των βουλευτών της «Χρυσής Αυγής»: Τελειώνετε με δαύτους. Ψηφίστε την άρση ασυλίας και προχωρήστε. Πρέπει να εκμηδενιστούν. Εάν θέλετε να συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε στην κυβέρνηση, φέρεται να διέταξε Τούρκογλου και Τσολάκογλου, ο εβραιοσιωνιστής.

-Δεύτερον: Απομακρυνθείτε από τον Πούτιν. Δεν είναι τα συμφέροντα σας εκεί με αυτόν. Εσείς ανήκετε σε μας, δουλεύετε για μας και εμείς είμαστε εδώ και σας υποστηρίζουμε, παρήγγειλε ο κ.Χάρις που είναι της ιδιοσυγκρασίας του να λύνει όσα θέματα απασχολούν τον Εβραϊκό παράγοντα στην Αθήνα.

-Το τρίτο που τον απασχολεί είναι το Αιγαίο. Ο  επικεφαλής της Αμερικανο-εβραϊκής οργάνωσης American Jewish Committee (AJC), έχει λάβει εντολές από το Ανώτατο Όργανο των Παγκόσμιων Σιωνιστικών Μηχανισμών, να ολοκληρωθεί το σχέδιο Ανάν2, να προχωρήσει η καθυπόταξη της Κύπρου με την «επίλυση» δήθεν του Κυπριακού από τους Αμερικανούς πράκτορες του ΟΗΕ και το Ισραήλ σε συνεργασία με τους Τούρκους και τους Αμερικανούς να συνεκμεταλλευθούν τα κοιτάσματα ενεργειακού πλούτου της Νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Άλλωστε ο κ.Χάρις σε συνέντευξη που είχε δώσει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ είχε μιλήσει «για το βάθος της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας. «Κινητήριος δύναμη των δεσμών Ελλάδας- Ισραήλ είναι, πρωτίστως, τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα της κάθε χώρας και όχι κάποιος παράγοντας που αφορά κάποια τρίτη χώρα», είχε πει. Στο ίδιο εθνικιστικό πλαίσιο δεν είχε παραλείψει να αναφέρει «για την ενεργειακή προοπτική στην Α. Μεσόγειο, την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και την Ελλάδα, τις σχέσεις με την Τουρκία, το Παλαιστινιακό, την «ακροβατούσα» πορεία της Αιγύπτου και της αραβικής εξέγερσης, η οποία αναμένεται «να διαρκέσει χρόνια», το «καυτό» θέμα του Ιράν, αλλά και τις αιχμές μεταξύ Ομπάμα και Νετανιάχου».
Το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που κατήγγειλε χθες τον Χάρις, ήταν όπως είναι αναμενόμενο, η «Χρυσή Αυγή».
«Τον πιάσαμε… πελάτη τον αρχισιωνιστή Ντέιβιντ Χάρρις, όπως φαίνεται από τις συχνότατες επισκέψεις του στην Ελλάδα. Κολιάτσου-Παγκράτι το έχει κάνει το δρομολόγιο Νέα Υόρκη-Αθήνα! Ας όψεται η Χρυσή Αυγή», ανεφέρθη από το γραφείο Τύπου του κόμματος. «Χθες το απόγευμα, λοιπόν, ο Εκτελεστικός Διευθυντής της American Jewish Committee, θα συναντηθεί με τον μεγάλο πασοκάρχη Ευάγγελο, στο υπουργείο Εξωτερικών. Δεν έχει ανακοινωθεί (ακόμα…) συνάντησή του με τον φον Αντωνάκη, αλλά δε μπορεί να έρθει μέχρι εδώ ολόκληρος Χάρρις και να μην συναντήσει τον υπ’ αριθμόν ένα άνθρωπό του στην Ελλάδα.
Μάλιστα, όπως μας είπε ένα… πουλάκι, όλες τις προηγούμενες ημέρες υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στο Μαξίμου και ακούγονταν από το εσωτερικό του κάτι… περίεργοι ήχοι. Όπως μας βεβαίωσε το… πουλάκι, ο φον Αντωνάκης έκανε εντατικές πρόβες στις… προσοχές, για να εντυπωσιάσει το μεγάλο αφεντικό. Και βέβαια, ο Χάρρις δεν έρχεται για να δει πως είναι η Αθήνα την Άνοιξη, ούτε για να συναντήσει τους εδώ υπαλλήλους του επειδή τους… πεθύμησε. Προφανώς, η επίσκεψή του έχει σχέση με τους νέους διωγμούς κατά της Χρυσής Αυγής (με τις επικείμενες άρσεις ασυλίας όλων των βουλευτών και την εν συνεχεία προγραμματισμένη προφυλάκισή τους, από την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη»), για τους οποίους ο αρχισιωνιστής θέλει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Ως συνήθως, άλλωστε», ανέφεραν από το κόμμα του έγκλειστου Μιχαλολιάκου. Με την διαφορά ότι ξέχασαν να αναφερθούν στις δύο ακόμα «εντολές»…
Το ρεπορταζ δημοσιεύτηκε στ
ην “Ελεύθερη Ώρα”

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014






Προετοιμάζοντας  τίς ἀποσκευές της  ἡ Ἐκκλησία  γιά τό νέο καί ἐν πολλῇ, ἀλλά καί πολλαπλῇ διακινδυνεύσει ἐπιχειρούμενο ταξίδι στό πέλαγος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προσκομίζει στήν πνευματική Της τράπεζα τό Τριώδιον, καί μέ ἱεροκατάνυξη τό ἀνοίγει. Τό  ἀνοίγει καί μᾶς θυμίζει ὅτι τό ταξίδι εἶναι μακρύ καί πολυήμερο, σκιασμένο κάποτε ἀπό τόν χειμῶνα πού δέν ἔχει παρέλθει, μέ τούς νοητούς «Λαιστρυγόνας καί Κύκλωπας» ὑπούλως  νά καιροφυλαχτοῦν.  Ὡστόσο,  εἶναι ψυχωφέλιμο ταξίδι καί ἀποκαλυπτικό. Γι᾿ αὐτό κι ἀπαιτεῖ κατάλληλη προετοιμασία. Γιατί ἕνα ταξίδι δέ σχεδιάζεται μονάχα, ἀλλά πρωτίστως ἀξιολογεῖται: πόσο χρήσιμο εἶναι στ᾿ ἀλήθεια;

Τριῴδιο λοιπόν. Μιά κρίσιμη γιά τήν ἀκεραιότητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας χρονική περίοδος, πού ἀποσυμπιέζει σιγά σιγά  τήν ψυχή καί τῆς χαρίζει τήν εἰρήνη, τή σιωπή καί τήν κατάνυξη. Τά ἀγαθά ἐκεῖνα δηλαδή, πού τήν ἀναζωογονοῦν καί συγυρίζουν, τακτοποιῶντας τίς ὅποιες σκόρπιες σκέψεις, ἐπιθυμίες, λογισμούς. Μέ ἄξονα καί μέ τή συνδρομή τοῦ πολύτιμου ἐργαλείου τῆς μετάνοιας. Γι᾿ αὐτό καί ἱκετεύουμε, «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα..». Αὐτές τίς πῦλες ἀνοίγει ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, καί μᾶς ὑπενθυμίζει : «Μή προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί».

Θεμέλιος λίθος ἡ προτροπή αὐτή, στηρίζει τήν πνευματική μας οἰκοδομή καί γίνεται κερί ἀναμμένο,  πού φωτίζει τόν βηματισμό μας μέσα στό ἱερό στάδιο ὅπου πρόκειται νά εἰσοδεύσουμε, «οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι».

Αὐτές, λοιπόν, οἱ πρῶτες  λέξεις τοῦ Τριῳδίου γίνονται ἀναμφίβολα τό κλειδί πού ἀνοίγει τοῦτες τίς πῦλες τῆς μετανοίας, ἀπομακρύνοντας τήν κάθε ἀλαζονική συμπεριφορά μας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ πρόσκομμα γιά τήν ἀποποίηση τῆς κάθε ὑποκριτικῆς μας ἐνέργειας. Γιατί ἴδιον τοῦ φαρισαϊσμοῦ εἶναι ἡ δαιμονική ὑπεροψία, πού ἀναχαιτίζει τή Θεία Χάρη, σύμφωνα μέ τήν πατερική ἐντολή: «Ἡ μέν ταπείνωσις συνάπτεται τῷ Χριστῷ, ἡ δέ ἀλαζονεία τῷ πεφρονιματισμένῳ καί πλήρους ὄγκου δαίμονι»( Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Κρήτης). 




Δέν εἶναι λίγοι οἱ ἐντός ἐκκλησίας ἄνθρωποι (πολλές φορές µάλιστα καί ἱεράρχες) οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Γένεση δέν ἀποτελεῖ µιά ἐπιστηµονική περιγραφή τῆς Δηµιουργίας, ἀλλά µιά συµβολική παράθεση γεγονότων. Ἐπιπλέον µεγάλες µορφές τῆς σύγχρονης γενετικῆς ἐπιστήµης οἱ ὁποῖοι εἶναι, ὅπως δηλώνουν, καί ἄνθρωποι τῆς πίστης(;) ὅπως ὁ Ντοµπζάνσκι καί ὁ Collins δηλώνουν ὅτι “κανένας σοβαρός βιολόγος σήµερα δέν ἀµφιβάλει ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης ἐξηγεῖ τή µεγάλη πολυπλοκότητα καί διαφορετικότητα τῆς ζωῆς”!

Σάν βιολόγος, ἔχω πολλά στοιχεῖα πού ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ Γένεση εἶναι ταὐτόχρονα καί ἐπιστηµονική Ἀποκάλυψη. Στό ἄρθρο µου, ὅµως, αὐτό, θά ἀρκεσθῶ νά παραθέσω ἕνα µόνο στοιχεῖο. Θά µοιρασθῶ µέ τούς ἀναγνῶστες τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» ἕναν προβληµατισµό τοῦ ἴδιου τοῦ Δαρβίνου σχετικά µέ τή θεωρία του, µεταφέροντας ἀκριβῶς τά λόγια του.

Ὁ ἴδιος ὁ Δαρβίνος, λοιπόν, εἶπε: «Τό ἀνθρώπινο µάτι, µέ ὅλες του τίς ἀµίµητες ἐπινοήσεις γιά τήν προσαρµογή τῆς ἑστίασης σέ διάφορες ἀποστάσεις, γιά τήν ρύθµιση εἰσδοχῆς διαφορετικῶν ποσοτήτων φωτός, κα­θώς καί γιά τή διόρθωση τῶν σφαιρικῶν καί χρωµατικῶν ἐκτροπῶν, δέν θά µποροῦσε νά ἔχει σχηµατιστεῖ µέσῳ φυσικῆς ἐπι­λογῆς. Αὐτό, µπο­ρῶ ἀνοιχτά νά τό ὁµολογήσω, φαίνεται παράλογο στό µέγιστο βαθµό»! (Κάρολος Δαρ­βί­νος, «Περί τῆς Καταγωγῆς τῶν Εἰδῶν µέσῳ τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, ἤ τή διατήρηση τῶν Εὐνοουµένων Φυλῶν στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς», 1859, σελ. 155). Φυσικά, ὁ Δαρβίνος στή συνέχεια τοῦ κειµένου του, µέσα ἀπό φιλοσοφικούς συλλογισµούς, προσπαθεῖ νά πείσει ὅτι παρ’ ὅτι φαίνεται ἀδιανόητο στήν ἀνθρώπινη λογική, δεδο­µένης πάντα τῆς θεωρίας του, δέν θά ἦταν παντελῶς ἀδύνατο νά συµβεῖ(!). Ὡστόσο ὁ ἀρχικός του προβληµατισµός παραµένει µέ ἀµείωτο βάρος, τό ὁποῖο ἄν δέν ὑπῆρχε, ὁ συγκεκριµένος προβληµατισµός δέν θά εἶχε τεθεῖ ἐξαρχῆς. Τελικά καταργεῖται καί ἡ ἐπιστήµη καί ἡ λογική γιά νά πάρει τή θέση τους µιά θεωρία, µιά φαντασία πού ἐφευρίσκεται µέ σκοπιµότητα. Τή σκοπιµότητα θεοποιήσεως τοῦ τυχαίου!

Oι εισέτι "καρδινάλιοι" του Πάπα, πρωταγωνιστουν στην Σύναξη Προκαθημένων στο Φανάρι!

Εἴχαμε δημοσιεύσει ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Κατάνυξις» (ἀπὅπου εἴχαμε πάρει καὶ τὴν μετάφραση) τὴν κατάπτυστη συνέντευξη ποὺ παραχώρησε Μητροπολίτης Περγάμου, π. Ιωάννης Ζηζιούλας, ὡς καρδινάλιος τοῦ Πάπα, με ημερομηνία 26-02-2014, γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἱστοσελίδας «VATICAN INSIDER». 
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_3604.html
 Ἐπανερχόμαστε μὲ μία ἐνδιαφέρουσα θεολογικὴ ἐνημέρωση ἀπὸ τὸ ἴδιο ἱστολόγιο, ὄχι γιὰ νὰ ξυπνήσουμε τὰ κοιμισμένα Ὀρθόδοξα  ἀντανακλαστικὰ τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν πιστῶν, ὅσων ἀκόμα ἐνδιαφέρονται καὶ πονοῦν γιὰ τὴν ἀμαχητὶ παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ χέρια τῶν Παπικῶν καὶ τῶν «ὀρθόδοξων» εἰσέτι Καρδιναλίων τους, οἱ ὁποῖοι προΐστανται στὴ Σύναξη τῶν «ρθοδόξων» Προκαθημένων Οἰκουμενιστῶν, ποὺ συνέρχονται στὸ Φανάρι!
 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ

 «ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ»

article_14462_39043.jpg

(Από "Τρελογιάννη")
Εισαγωγή-αφορμή της κριτικής
Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου, π. Ιωάννης Ζηζιούλας, με ημερομηνία 26-02-2014, για λογαριασμό της ιστοσελίδας «VATICAN INSIDER»[1], είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ένας Ορθόδοξος ερευνητής προσέχει ιδιαίτερα, καθότι γνωρίζει εκ των προτέρων πως, κατά κανόνα, σε συνεντεύξεις προς ετερόδοξα κέντρα, η γλώσσα των «δικών μας» λύνεται πιο εύκολα, και έτσι γίνονται γνωστά στοιχεία των περίφημων διαχριστιανικών διαλόγων, που εσκεμμένα αποκρύπτονται προς τους λοιπούς Ορθοδόξους που ενδιαφέρονται. Δεν το κρύβουμε λοιπόν ως διαχειριστές του ιστολογίου «Κατάνυξις», πως μόλις εντοπίσαμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη σπεύσαμε να τη μεταφράσουμε, με την ευγενική βοήθεια της κ. Ελένης Μητρούδη, εις τρόπον ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να σχολιάσουμε και να αναδείξουμε, με τη βοήθεια του Θεού, ένα-δυο επικίνδυνα σημεία που, κατά την ταπεινή μας κρίση, εκπέμπει για την ορθόδοξη εκκλησιολογία και θεολογία.

Η αιρετική διδασκαλία περί «ευχαριστιακής εκκλησιολογίας»
περγάμου-πάπας.jpg
Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης φιλάει το χέρι του Πάπα

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

"Τρομοκρατική - κατευθυνόμενη θεολογία" και Εγκεφαλικός Θάνατος, π. Κων. Στρατηγόπουλου



 
Αὐτὰ εἶναι τά συμπεράσματα τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου σὲ σχετικὰ πρόσφατη ὁμιλία του γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τῶν Ἐπισκόπων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν (κορυφαῖος τοῦ χοροῦ ὁ "Σωτηρικός" Μεσογαίας Νικόλαος), κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους, μάλιστα, κάνοντας προπαγάνδα ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων, ἔχουν γίνει καὶ δωρητὲς τοῦ ἄχρηστου σκηνώματός τους, ἀφοῦ μετὰ τὰ 70 χρόνια τὰ ὄργανα δὲν ...χρησιμοποιοῦνται γιὰ μεταμοσχεύσεις!
 
Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι οἱ ὀρθὲς θέσεις τοῦ π. Κωνσταντίνου, ἀναιροῦν ἄλλες θέσεις τοῦ ἰδίου, ποὺ ἔχει ἐκφράσει γιὰ ἄλλα θέματα, ὅπως φαίνεται από δύο μικρὰ κείμενά του, ποὺ δημοσιεύουμε στὸ τέλος.
Στὴ συνέχεια ἡ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου γιὰ τὴν ἀπάτη τοῦ γκεφαλικοῦ Θανάτου ἀπὸ μιὰ «Κατευθυνόμενη Θεολογία» καὶ «Τρομοκρατικὴ θεολογία»!

 «Δὲν ξέρω ἂν οἱ κύριοι Καθηγητές, ἔχουν γνώμη γιὰ τί σημαίνει κατευθυνόμενη ἐπιστήμη. Δὲν ξέρω κατὰ πόσον σ’ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἐνασχόλησή τους μὲ τὸ θέμα τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου ὑπέστησαν κάποια βία, κάποια ἀπειλή, ἢ ἀπειλὴ τουλάχιστον γιὰ τὴν κατευθυνόμενη ἐπιστήμη. Ἂν ἔχει γίνει θἆταν τραγικό. Ἂν ὅμως ὑπάρχει κατευθυνόμενη θεολογία, εἶναι τραγικότερο.
 
Καὶ στὴν περίπτωση αὐτή, ἐδῶ καὶ εἴκοσι χρόνια ...κάτι μύριζε βρώμικα. Κι ἐδῶ ὑπῆρχε προσπάθεια κατευθυνόμενης θεολογίας ἢ –νὰ πῶ κάτι χειρότερο;– Τρομοκρατικῆς θεολογίας! Καὶ κυριολεκτῶ. Ἔτσι γίνεται θεολογία;
Δὲν ξέρω τί γίνεται στὴν Ἰατρική (γίνεται μιὰ τραγωδία, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται), ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ἁρμόδιοι νὰ παρέμβουμε μὲ κριτήρια ἐπιστημονικά.
 
Ἀλλὰ ἂν αὐτὸ συμβαίνει, ἂν ὑπάρχει μία ἀπόφαση γι’ αὐτὰ τὰ θέματα, καὶ οἱ ἄνθρωποι σκοτώνονται ἐν ὀνόματι κάποιου κριτηρίου Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἕνα λόγο, καὶ δὲν μπορεῖ μιὰ κακοδοξία νὰ περάσει μέσ’ στὴν Ἐκκλησία. Γιατὶ ἔχουμε εὐθύνη ἐμεῖς, νὰ μὴν περάσει μιὰ κακοδοξία στὴν Ἐκκλησία μέσα. Κι αὐτὴ ἦταν ἡ εὐθύνη μας, ποὺ προσπαθήσαμε νὰ τὴν προσδιορίσουμε μελετώντας τὰ κείμενα ποὺ ὅρισαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, ὄχι γιατροί.
 
Τὰ κείμενα ποὺ εἴχαμε ἦταν πολὺ συγκεκριμένα. Εἴχαμε μυριστεῖ τί γίνεται, ἀλλὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημη μορφὴ πῆρε τὸ κείμενο αὐτὸ στὴ συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 12.10.1999. Ἡ Ἱεραρχία, προσέξτε, ὄχι ἡ Δ. Ἱ. Σύνοδος.
 
Δώδεκα Δεκεμβρίου 1999 γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε προσπάθεια νὰ προσδιορισθεῖ καθαρὰ κατευθυνόμενα ἡ ἔννοια τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου (Ε.Θ.). Κι ἐκεῖ κατετέθησαν (στὴν Ἱεραρχία) 55 σημεῖα... Ἦταν τὸ βασικὸ ἀφετηριακὸ κείμενο, στὸ ὁποῖο μπορούσαμε νὰ σταθοῦμε· καὶ μετὰ ἀκολούθησε ἕνα ἄλλο τραγικὸ βιβλίο ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ Βιο-ηθικῆς τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἐδῶ συμβαίνουν πολὺ μεγάλα πράγματα· δὲν τὸ ἐκδίδει ὁποιοσδήποτε· τὸ ἐκδίδει ἡ Σεπτὴ καὶ Ἱερὰ Σύνοδος. Καὶ δὲν ἐλέγχει αὐτὰ ποὺ λέει, ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια, τὰ τελευταῖα ἑπτὰ χρόνια.
 
Ὅταν γίνεται κάθε χρόνο δὲ κάποιο μέρος τῆς Ἑλλάδας τὸ ἀντιαιρετικὸ σεμινάριο, μαζεύονται ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικὸ γιὰ θέματα αἱρετικά, ἐνῶ ἔχουμε τόσα θέματα ποὺ μᾶς καῖνε. Ἔβγαινα –σ’ αὐτὸ ἐκεῖ τὸ βῆμα– καὶ φώναζα ὅτι ἐδῶ, ἡ κακοδοξία εἶναι μέσ’ στὴν Ἐκκλησία, μὴν τὴν ψάχνετε ἀπέξω (σ.σ. Πράγματι τὸ ἔκανες, πάτερ, γιὰ πολλὰ θέματα. Ἄφησες, ὅμως, κι ἐσὺ ἔξω, τὰ θέματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἁγιοποίησης τοῦ Ἐθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης; Ἤ μᾶλλον, ἔλαβες ἀντίθετες θέσεις) . Καὶ τὸ πρῶτο ποὺ ἔβαζα ἦταν αὐτό. Ἐγελοῦσαν πολλοί, ἀλλὰ τελικὰ καμιὰ ἀνταπόκριση. Καὶ φώναζα, ποῦ θὰ τὸ πῶ, ποῦ θὰ πῶ τὸν καημό μου, (σ.σ. σὲ καταλαβαίνουμε, τὸ ἴδιο νοιώθουμε) μὰ ποῦ θὰ τὸν πῶ. Ἐδῶ εἶναι Συνέδριο αἱρέσεων, κι ἐδῶ πρόκειται γιὰ μιὰ κακοδοξία.
 
Μπορεῖ νὰ κάνω λάθος, νὰ μοῦ τὸ κρίνουν. Δὲν λέω αἵρεση· τὴν αἵρεση τὴν κρίνει μιὰ Σύνοδος Οἰκουμενική, δὲν εἶμαι ἁρμόδιος. Ἀλλὰ μιὰ κακοδοξία τὴν κρίνω κατὰ τὰ μέτρα τὰ θεολογικά. Νὰ δῶ λοιπόν, τὰ στοιχεῖα τῆς κακοδοξίας, ξεκινώντας ἀπ’ αὐτὸ ὅτι 12.12.99, ὅπου ψήφισαν ἕνα κείμενο –προσέξτε τραγικότητα– τὸ κείμενο εἶναι εἰλικρινές, τῆς Ἱεραρχίας. Λέει: Εἶναι προφανὲς ὅτι τὸ κείμενο δὲν ὑποβάλλεται ὡς ἐπίσημη θέση, οὔτε ὡς ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλ’ ὡς ὑλικὸ ποὺ ἀντανακλᾶ τὴν ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα τοῦ προβλήματος καὶ ὡς πρώτη ὕλη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ ἐπιπλέον σκέψη καὶ προβληματισμὸ γιὰ νὰ συντελέσει στὴν τελικὴ διαμόρφωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοποθέτησης στὸ Νόμο. Εἶναι πολὺ ὡραῖο. Τὸ κατάλαβαν αὐτὸ τὸ κείμενο;
 
Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα· ἔγιναν δεκάδες προτάσεις γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις, δεκάδες κηρύγματα στὶς Μητροπόλεις ἀπὸ Μητροπολίτες γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις, καὶ λένε, ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ποῦ ἀποφάσισε; Μᾶς λένε ψέματα, ἢ δὲν διάβασαν τὸ κείμενο τῆς Ἱεραρχίας.
 
Μόλις λοιπὸν εἴδαμε κείμενα ἀπὸ πολλὲς Μητροπόλεις, ἔστειλα προσωπικὰ ἐπιστολὲς σὲ πολλοὺς ἐπισκόπους καὶ ἔλεγα: Σεβασμιώτατε, ποῦ βρήκατε τὴν ἀπόφαση; Ποτέ, δὲν πῆρα ἀπάντηση. Πῶς ἐσεῖς βγήκατε καὶ εἴπατε ὅτι: ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων. Εἶστε Ἐκκλησία; Οὔτε ἡ Ἱεραρχία δὲν πῆρε ἀπόφαση.
 
Ἦταν τὸ πρῶτο ψέμα πραγματικά, τὸ ὁποῖο ἦταν καὶ ἀθεολόγητο. Γιατί, τὸ ἀθεολόγητο ποιό εἶναι; Κι ἂν ἀκόμα ἔπαιρνε ἀπόφαση ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸ κάνει; Ὄχι. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφασίζει γιὰ θέματα Διοικητικά γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ θέμα εἶναι καθαρὰ Δογματικὸ καὶ πρέπει ν’ ἀποφασίσει μιὰ Πανορθόδοξος σύσκεψη. Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦσε καὶ ἂν ἀκόμα ἀποφάσιζε. Εὐτυχῶς δὲν τόλμησε. Ἄρα λοιπόν, ποῦ εἶναι ἡ ἀπόφαση ποὺ δὲν ὑπῆρχε; Κι οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφασίσει· θὰ προκαθόριζε Δογματικοὺς Ὅρους μόνο ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Διαβάζω, τώρα, μερικὲς φράσεις, οἱ ὁποῖες πέρασαν σ’ αὐτὸ τὸ κείμενο, στὸ μετὰ τραγικὸ κείμενο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς.
Μᾶς λέει ὅτι ὑπάρχει ὁ Βιολογικὸς θάνατος καὶ ἕνας ἄλλος θάνατος.
 
Πρῶτον. Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; (Ἑβρ. 9,27). «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ ταῦτο κρίσις». Ἡ Ἁγία Γραφή! «Ἅπαξ». Μιλάει γιὰ δύο θανάτους; Ἄρα δὲν χρειάζεται οὔτε κἂν κείμενο ἐκκλησιαστικὸ νὰ πεῖ: Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος; Τί σημαίνει Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος; Εἶναι θάνατος. «Ἅπαξ ἀποθανεῖν». Καὶ μὴ μοῦ πεῖ κάποιος ἔξυπνος, ποὺ μοῦ τόπε· ἄ, μοῦ λέει, κοίταξε τί λέει ἡ Ἀποκάλυψη: Μιλάει γιὰ τὸ δεύτερο θάνατο. Μὰ εἶναι διαστροφὴ τῆς Πατερικῆς Θεολογίας. Ἡ Ἀποκάλυψη λέει: ὁ πρῶτος θάνατος εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ δεύτερος θάνατος εἶναι ὁ σωματικὸς θάνατος.
 
Εἶναι τραγικὸ ἢ δὲν εἶναι; Εἶναι κατευθυνόμενη θεολογία ἢ δὲν εἶναι; Χώρια ἀπὸ τὴν τρομοκρατικὴ θεολογία, ποὺ δὲν ἀφορᾶ αὐτὸ τὸ συνέδριο, ἀλλὰ αὐτὸ ὑπάρχει ὡς δεδομένο. Θάνατος εἶναι ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: «Οὐ γὰρ ἡ ψυχή ἐστιν ἡ ἀποθνήσκουσα· ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα». Καθαρότατον.
 
Οἱ Πατέρες, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, λέγει: «Ἡ μὲν ἐν ἡμῖν λογικὴ καὶ νοερὰ φύσις οὐ μόνον οὐσίαν ἔχει τὴν ζωήν, ἀλλὰ καὶ ἐνέργειαν· ζωοποιεῖ γὰρ καὶ τὸ συνημμένον σῶμα». Ὅλα τὰ συγκροτεῖ καὶ τὰ ἐνεργοποιεῖ αὐτὴ ἡ ψυχή. Ἡ βιολογικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐκδήλωση τῆς ζωοποιοῦ ἐνεργείας τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, κατὰ τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη, ἡ ψυχὴ κινεῖ τὸ σῶμα. «Ἡ ψυχὴ τὰ τοῦ σώματος μέλη καὶ ἐνεργεῖ καὶ κινεῖ, ἕκαστον πρὸς τὴν ἰδίαν ἐνέργειαν». Τὰ ὄργανα ἀκολουθοῦν τὸν δρόμον τῆς ψυχῆς. Ὁ Ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ... κινεῖται ὑπὸ τῆς ψυχῆς. Λέει: «ἡ μὲν ψυχὴ συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶ ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν» –προσέξτε ἡ ψυχὴ «πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν»– «οὐχ δὲ ὡς ἐν τόπω, οὐδ' ὡς περιεχομένη, ἀλλ' ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο καὶ τούτ' ἔχουσα Θεοῦ». Πῶς μπορεῖ νὰ προσδιορίσει τὸν Ἐγκέφαλο ὡς χῶρο ποὺ ἑδράζεται ἡ ψυχή. Μὰ εἶναι τραγικὴ κακοδοξία.
 
Κι ἕνα ἄλλο κείμενο τρομερό τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Βλέπετε ἀπὸ τὸν 4ο  αἰῶνα ἀρχίζει αὐτὴ ἡ θεολογία. Προσέξτε λέει, ἡ ψυχὴ προϋπάρχει τοῦ Ἐγκεφάλου. Τί γίνεται. Σύλληψη τοῦ παιδιοῦ, εἶναι ἄνθρωπος... Ὑπάρχει ἡ ψυχὴ ἀλλὰ πολὺ μετὰ ἀναπτύσεται ὁ Ἐγκέφαλος. Ἡ ψυχή, λέει, προϋπάρχει τοῦ Ἐγκεφάλου «ἐκ τῆς στιγμῆς συλλήψεως». Καὶ εἶναι ἡ ψυχὴ τελεία, ἐνῶ ὁ Ἐγκέφαλος σχηματίζεται σταδιακῶς καὶ διαχρονικῶς.
 
Δὲν λέει πολλὰ πράγματα; Τέταρτος αἰῶνας; Εἶναι λίγο αὐτὴ ἡ θεολογία; ...Καὶ νὰ ἀπειλοῦμε καὶ νὰ κάνουμε, ὅπως εἶπα, τρομοκρατικὴ θεολογία. Νὰ ξέρουμε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ πουληθεῖ, ἐπειδὴ κάποιοι τὸ ἀπαίτησαν; Δὲν ξέρω τί δυνάμεις ὑπῆρχαν ἀπὸ πίσω. Ναί, ὑπῆρχαν σίγουρα τρομοκρατικὲς δυνάμεις. Δὲν ξέρω τὰ παρασκήνια. Ξέρω ἀπὸ τὰ ἐνεργηθέντα...
 
Καὶ προσέξτε τί λέγει πάλι ὁ Παλαμᾶς. Ἡ ψυχὴ ἔχει μέσα της τὶς προνοητικὲς δυνάμεις τοῦ σώματος, ἀκόμα καὶ ὅταν βγάλουν τὰ μάτια, ἕνα ὄργανο λέει, δὲν παύει νὰ ὑπάρχει ἡ ψυχή, δὲν φεύγει ἡ ψυχὴ ἐπειδὴ ἔφυγε τὸ μάτι.
 
Κάποτε ἔγινε ἕνα τέτοιο Συνέδριο στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, καὶ ἐκλήθημεν ἀπὸ ὅλες τὶς Μητροπόλεις νὰ πᾶμε ἱερεῖς. Ἦταν κάπου 400-500 σύνεδροι. Καὶ ἦταν μπροστὰ ὅλοι οἱ καθηγητὲς ποὺ ἦσαν ὑποστηρικτὲς τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου... καὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἐκεῖ εἶχα τὸ δικαίωμα ὡς Σύνεδρος, ποὺ ἐκπροσωποῦσα τὴν τότε Μητρόπολη Ν. Σμύρνης (μὲ εἶχε στείλει ὁ μακαρίτης ὁ Ἀγαθάγγελος) ζήτησα νὰ πῶ κάτι. Ὅταν κατάλαβαν τί θὰ πῶ, μοῦπαν: κατέβα κάτω. Πρὶν προλάβω νὰ πῶ, αὐτὸ ποὺ εἶχα νὰ πῶ. Πρὶν νὰ τὸ πῶ, θὰ διαβάσω ἕνα χωρίο τρομερὸ τοῦ Μ. Βασιλείου, σᾶς προετοιμάζω γιὰ τὸ χωρίο τοῦ ἁγίου Νικοδήμου. Γι’ αὐτὸν πῆγα νὰ πῶ, καὶ μόλις ἄκουσαν, ἅγιος Νικόδημος, φωνάζανε καὶ μερικοὶ Σύνεδροι: κατέβα κάτω. Παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνέδρων, καὶ ὅλων τῶν καθηγητῶν Θεσσαλονίκης καὶ Ἀθηνῶν. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἐν τῇ γενέσει τῶν ζώων ἡ καρδία πρώτη καταβληθεῖσα παρὰ τῆς φύσεως ἀναλογοῦσα τῷ μέλοντι... ζώῳ». Πρῶτα ἡ καρδιά, λέει... «Διὰ τοῦτο ὄχι μόνο πρώτη πλάττεται ἐξ ὅλων τῶν μελῶν, ἀλλὰ καὶ ὕστερον ὅλων νεκροῦται». Ποῦ τὄξερε τότε ὁ Μ. Βασίλειος; Μὰ ποῦ τὄξερε; Εἶναι κάτι τὸ συγκλονιστικό! Πρῶτα ἡ καρδιά, λέει, μετὰ ὁ ἐγκέφαλος καὶ τὸ τελευταῖο τὸ ὁποῖο νεκροῦται, ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἐδῶ πέρα, ἡ καρδιά.  «Εἶναι καθέδρα, ἡ ρίζα, ἡ ἀρχὴ καὶ πηγὴ ὅλων τῶν φυσικῶν δυνάμεων τοῦ σώματος. Ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ δὲ ὡς ἐν ὀργάνῳ εὑρίσκεται οὐχὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ δύναμις τοῦ νοός, ἀλλὰ τῆς ψυχῆς».
 
Καὶ ἔρχομαι στὸ χωρίο τοῦ ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου «ὅταν τύχη νὰ πέση κάποιος ἀπὸ τόπου ὑψηλοῦ καὶ πτωματιστῆ (φαίνεται δηλ. σὰν πτῶμα), τότε ἡ ψυχὴ συστέλλεται μὲν ὅλη εἰς τὸ κέντρον τοῦ θαλάμου της»· προσέξτε, «πτωματιστῆ» δὲν σημαίνει πὼς πέθανε, δηλ. ἡ ψυχὴ φοβήθηκε ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ γεγονὸς ποὺ ἔγινε, μαζεύεται ἡ ψυχή, ὅπως ἕνας φοβισμένος, κρύβεται, συγκεντρώνεται στὸ θάλαμό της, «στὴν καρδία, διὰ νὰ φυλαχθῆ ἐκεῖ καὶ μετὰ τῆς οὐσίας αὐτῆς ἑνοῦται καὶ δυνάμεως. Ἀφήνει δὲ ἡ ψυχὴ ἄπρακτα καὶ ἀναίσθητα, οὐ μόνον τὸν ἐγκέφαλον, ἀλλὰ καὶ τὰς αἰσθήσεις καὶ τὰ λοιπὰ πάντα πέριξ μέρη καὶ μέλη τοῦ σώματος, ὥστε δύναταί τις νὰ εἴπη, ὅτι τότε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ζεῖ μόνο κατὰ τὴν καρδίαν, κατὰ δὲ τὰ ἄλλα μέλη τοῦ σώματος εἶναι νεκρός». Εἶναι Πατερικὴ Θεολογία ἢ δὲν εἶναι, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο τῶν ἄλλων Πατέρων;
 
...Τί ἄλλο ἔχουμε διαβάσει; Ἀκοῦστε τραγικὴ φράση. «Ὁ λήπτης λαμβάνει θνητὸ σῶμα κι ὁ δότης δίνει ἀπὸ τὴν ἀθάνατη ψυχή του». Τί εἶναι αὐτό; Τὴ γράφει (αὐτὴ τὴ φράση) κείμενο τῆς Συνόδου! Ἐδῶ εἶναι αἵρεση. Αὐτὸ εἶναι αἵρεση. Γιατὶ οὐσιαστικὰ καταξιώνει τὴν Ἰνδο-Βουδιστικὴ ἄποψη τῆς μετεμψυχώσεως. Αὐτὸ εἶναι αἵρεση. Δηλαδὴ μεταδίδεται κι ἡ ψυχή. Ἄρα ἡ Σύνοδος μ’ ἕνα κείμενό της... Λένε, δὲν τὸ φώναξες; Τὸ φωνάξαμε, τὸ φωνάξαμε, τὸ φωνάξαμε, γράψαμε..., μέχρι, ὅσο ψηλὰ μπορούσαμε νὰ πᾶμε. Καμία ἀπάντηση δὲν πήραμε. Ὁ λήπτης παίρνει θνητὸ σῶμα καὶ δίνει ἀπ’ τὴν ψυχή του. Πρωτοφανές, δηλαδή.
 
Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἀναλύει τὸ κείμενο τὸ Συνοδικὸ τὸ «Πνευματικὸ ὄφελος τοῦ δότη». Γιὰ σταθεῖτε· ἂν εἶναι νεκρός, τί ὄφελος ἔχει; Ὄχι πρέπει νὰ μοῦ ἀπαντήσουν. Ἐφ’ ὅσον οἱ νεκροὶ δὲν μποροῦν νὰ δίνουν δωρεές, ποιό εἶναι τὸ πνευματικό ὄφελός τους; Καὶ τί λένε; Παίρνουνε τὴ Γραφή, τὴ χρησιμοποιοῦν ὅπως θέλουνε· δαιμονικὴ χρήση. Ἀκοῦστε, τί λένε: «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν», τοῦ Χριστοῦ. Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε φράση. Ἂν ὁ δότης δὲν εἶναι νεκρός, τότε τὸ κείμενο ἀποδέχεται, μόνο του, τὴν λήψη τῶν ὀργάνων ἐν ζωῇ· τὸν σκοτώνουν. Γιατί ποιός εἶναι ὁ δότης, «διδόναι», αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ δώσει. Μπορεῖ νὰ γίνει τέτοια χρήση τοῦ Πράξ. 20, 35 γι’ αὐτὸ τὸ σκοπό; Πῆραν τὴν Γραφὴ λοιπόν, τὴν κομμάτιασαν, τὴν τεμάχισαν, τὴν χρησιμοποίησαν κακοηθῶς... Καθόμαστε κάτω, καὶ ν’ ἀκοῦμε ἀπὸ τὴν Ἕδρα, καθηγητὲς τῆς Ἠθικῆς στὸ Πανεπιστήμιο, νὰ μᾶς λένε αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἀλλ’ ὁ λόγος δὲν ὑπῆρχε· ὑπῆρχε ἡ λεγόμενη «τρομοκρατικὴ θεολογία»...
Τὸ ἄλλο τὸ τραγικό: «Ὁ καλύτερος τρόπος ἐπιστροφῆς τῆς ζωῆς στὸ Θεό, εἶναι ἡ προσφορά της ἀπὸ τὸν δότη στὸν πλησίον»... Νὰ πεῖ κανεὶς τὴ λέξη αὐτοκτονία.
 
Καὶ τὸ πιὸ τραγικὸ ἀπ’ ὅλα. Γι’ αὐτὸ ἔγραψα μιὰ εἰδικὴ μελέτη καὶ τὴν ἔστειλα κατευθεῖαν προσωπικὰ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Τοῦ λέω, ἐδῶ εἶναι μιὰ τρομερὴ κακοδοξία, λάβετε θέση. Τί χρησιμοποιοῦσαν σ’ αὐτὰ τὰ κείμενα δυὸ φορές. Πῆραν ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο (10,17-18), τὴ φράση τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει: «ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου...». Προσέξτε, λένε «τίθημι τὴν ψυχή μου» καὶ σταματᾶνε ἐκεῖ. Τὸ κείμενο ἔχει συνέχεια ὅμως. Τί λέει τὸ κείμενο; «ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν· οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ' ἐμοῦ, ἀλλ' ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ' ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλι λαβεῖν». Ὁ Χριστὸς λέει, δίνω τὴν ψυχήν μου καὶ μπορῶ νὰ τὴν πάρω ἐγώ (πίσω). Ὁ δότης τὴν παίρνει πίσω; Πῶς παίρνουν λοιπόν, αἱρετικὸ (τῷ τρόπῳ) τὴ φράση, ὅτι «ἐγὼ δίδωμι τὴν ψυχή μου» καὶ δὲν λένε τὸ ὑπόλοιπο; Ὁ Χριστὸς τὸ εἶπε τὸ ὑπόλοιπο. Καὶ τὸ ὁρίζει. Κι ἔχει ὁλόκληρη ἀνάλυση ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος... Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πάρει πίσω τὴν ψυχή του, παρὰ μόνο ὁ Χριστός.
(Ἐδῶ πρόκειται γιὰ μιὰ πράξη αὐτοθυσίας, ἤ) εἶναι μιὰ μορφὴ ἰδιότυπης αὐτοκτονίας. Πρέπει νὰ μᾶς τὸ ποῦνε.
 
Καὶ κάτι ἀκόμα. «Ἡ Ἐκκλησία σέβεται –λένε- καὶ ἐμπιστεύεται τὴν ἰατρικὴ ἔρευνα... Γι’ αὐτό, ἂν καὶ δὲν εἶναι ἁρμόδια ἡ Ἐκκλησία» δὲν εἶναι ἁρμόδια «θὰ μποροῦσε» –ἔτσι, ἀπὸ ἀγάπη– «νὰ δεχθεῖ τὴν διεθνῶς ὁμόφωνη ἄποψη» –ψέμα, τὸ ἀκούσατε, ποιά διεθνῶς ὁμόφωνη ἄποψη· ψέμα ἐπίσημο, ἡ Σύνοδος τώρα νὰ μᾶς λέει ψέματα, σκανδαλίζομαι– «ὅτι ὁ Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος ταυτίζεται μὲ ...τοῦ βιολογικοῦ τέλους... Δὲν εἶναι ἁρμόδια ἡ Ἐκκλησία νὰ μιλήσει γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου; Ποιός εἶναι ἁρμόδιος;
Καὶ φυσικὰ λέει:
«Σώζει ὁ δότης σωματικὰ μὲν τὸν λήπτη, πνευματικὰ δὲ τὸν ἑαυτό του»! Πνευματικὰ τὸν ἑαυτό του; «Ἐν τῷ ᾅδη οὐκ ἔστι μετάνοια». Αὐτὰ δὲν τὰ ξέρουν; «Ἐν τῷ ᾅδη οὐκ ἔστι μετάνοια». Δηλ. ἐπειδὴ ἔδωσε τὸ ὄργανό του θὰ σωθεῖ;
 
Καὶ τέλος. Λόγῳ τοῦ πνευματικοῦ μεγέθους ποὺ ἐνέχει ἡ πράξης τῆς δωρεᾶς σώματος, πρὶν αὐτὸ συμβεῖ» προσέξτε τώρα τὸ τραγικότερο, τί προτείνει ἡ Σύνοδος. Ἀκοῦστε τί προτείνει ἡ Σύνοδος σὰν ποιμαντικὴ πράξη «πρὶν αὐτὸ συμβεῖ (νὰ πάρουμε τὰ ὄργανα) καλὸ θὰ ἤτανε ὁ ἱερεὺς τοῦ Νοσοκομείου νὰ διαβάσει τὴν κατάλληλη εὐχή, ἢ νὰ τελέσει κάποια ἁγιαστικὴ πράξη διὰ Χρίσματος, ἐλαίου καὶ σταύρωμα. Τοῦ κάνει δηλ. εὐχέλαιο στὸ νεκρό! Καὶ εἶπα στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τότε: Δηλ. τὸν ἁγιάζουμε καὶ τὸν σκοτώνουμε. Ἀπαντῆστε. Ποιός θὰ μ’ ἀπαντήσει;
 
Θὰ πάω σ’ αὐτὸν ποὺ εἶναι ζωντανὸς νὰ κάνω Εὐχέλαιο. Βεβαίως θὰ τοῦ κάνω Εὐχέλαιο. Ὁ ἄλλος εἶναι νεκρός. Γιατί θὰ τοῦ κάνω Εὐχέλαιο;
Ἀπαντήσεις δὲν πήραμε.
Σήμερα, Κυριακὴ τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιὰ μένα εἶναι διπλῆ Ἀνάσταση. Γιατὶ μπορέσαμε τουλάχιστον γιὰ πρώτη φορὰ τόσο δημόσια, ν’ ἀρθρώσουμε λόγο, χωρὶς τρομοκρατία».

Αὐτὴ εἶναι ἡ θεολογικότατη καὶ ἁγιοπατερικὰ κατοχυρωμένη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, τὴν ὁποία ὅταν ἀκούσαμε θεωρήσαμε ἀναγκαῖο νὰ τὴν ἀπομαγνητοφωνήσουμε γιὰ νὰ τὴν διαβάσουν κι ἄλλοι.
 
Ἀπομαγνητοφωνώντας την ὅμως, ἦρθαν στὸ νοῦ μας συνειρμικὰ κάποιες ἄλλες θέσεις τοῦ ὁμιλητή, τὶς ὁποῖες ἔχει ἐπαναλάβει σὲ κάποιες ὁμιλίες του. Δὲν τὶς βρήκαμε ὅλες, ἀλλὰ αὐτὲς ποὺ βρήκαμε εἶναι ἐνδεικτικὲς τὶς συγχύσεως ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἐπηρεάσει θαρραλέους γνῶστες τῆς πατερικῆς θεολογίας κληρικούς, ὅπως ὁ π. Κωνσταντῖνος.
 
Συγκεκριμένα. Ἐνῶ στὸ παραπάνω κείμενο ὁ π. Κ.Σ. καταγγέλλει τὴν Ἱ. Σύνοδο γιὰ λανθασμένες ἀποφάσεις σὲ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα· ἐπὶ πλέον καταγγέλλει ὅτι ἡ Σύνοδος (ἢ κάποιοι Ἐπίσκοποι τῆς Συνόδου καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ἄλλων) εἶναι ὑπόλογοι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων γιὰ μιὰ «κατευθυνόμενη θεολογία», καὶ μιὰ "τραγικὴ κακοδοξία", ἐκφράζουν δηλαδὴ μιὰ ἀντι-Εὐαγγελικὴ Θεολογία καὶ ἀσφαλῶς παρεμβαίνει γιὰ νὰ μὴν περάσει αὐτὴ ἡ ἀποφαση καὶ αὐτὴ ἡ θεολογία, παραδόξως, σὲ ἄλλη ὁμιλία του, μὲ ἀπόλυτο τρόπο ἀποφαίνεται, ὅτι μιὰ ἄλλη ἀπόφαση τῆς Συνόδου, παρόλο ποὺ ἐναντίον της ὑπάρχει σοβαρότατη μελέτη καὶ μαρτυρίες ὅτι εἶναι λανθασμένη, ὁ π. Κωνσταντῖνος τὴν θεωρεῖ σωστότατη. Περὶ τίνος πρόκειται;
Σὲ ὁμιλία του περὶ τῆς ἁγιότητος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ποὺ ἔχει χαρακτηριστεῖ μὲ στοιχεῖα ἀδιαμφισβήτητα Μασῶνος καὶ Οἰκουμενιστής, ὁ π. Κωνσταντῖνος εἶναι κάθετος:
 
«Γιὰ μένα οὔτε κἂν ὑπάρχει πρόβλημα. Τίποτε δὲν τὸ ψάχνω»!!!
Γιατὶ αὐτὴ ἡ ἐπιλεκτικὴ στάση σας ἀπέναντι σ’ αὐτὸ ποὺ καλεῖτε Ἐκκλησία, π. Κων/νε; Γιατί ἄλλα πράγματα τὰ ψάχνετε κι ἄλλα δὲν τὰ ψάχνετε;»!!!

Ὁ π. Κων/νος, λοιπόν, ἐρωτᾶται γιὰ τὸ θέμα τῆς ἁγιότητος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τὴν κατηγορία ὅτι ἦταν Μασσῶνος, ἀπαντᾶ:
 
 «Πρῶτα-πρῶτα δὲν ἔχω καμία ἀμφιβολία προσωπικὰ γιατί τὸν ἔκανε ἡ Ἐκκλησία Ἅγιο. Τέρμα γιὰ μένα. Ἐγὼ μεσ’ στὴν Ἐκκλησία ζῶ. Τίποτα. Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μπορῶ νὰ πῶ τὴ γνώμη μου. Ἀλλὰ γιὰ μένα οὔτε κἂν ὑπάρχει πρόβλημα. Τίποτε, δὲν τὸ ψάχνω... Ἂν ξέρουν λίγη ἐκκλησιολογία θὰ καταλάβουνε. Ἂν δὲν ξέρουνε θὰ σκέπτονται ἔτσι. Τίποτ’ ἄλλο».
Τὸ Video μὲ τίτλο «π Κ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Σ», στὸ

Ὁ π. Κων/νος, τὴν ἴδια ἀντιφατικὴ στάση κρατᾶ καὶ γιὰ ἕνα ἄλλο θέμα. Στάση ποὺ ἐν μέρει δικαιολογεῖται, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι Κωνσταντινουπολίτης καὶ συναισθηματικὰ δεμένος μὲ τὴν Πόλη, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἔχει πλειστάκις διδάξει, ὅτι περὶ Πίστεως αὐτὰ πηγαίνουν στὴν ἄκρη.
 
Ὅταν κυκλοφόρησε, λοιπόν, ἡ «Ὁμολογία Πίστεως ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ρωτήθηκε νὰ πάρει θέση. Ἀντέδρασε ὅμως ἀρνητικά, καὶ καθόλου πειστικά. Εἶπε πὼς τὸν πείραξε ποὺ τὴν διαμαρτυρία τὴν ἔκανε μιὰ ὁμάδα! Δὲν τὸν πειράζει δηλαδή, ποὺ ὑπάρχει μιὰ αἵρεση στὴν Ἐκκλησία! Τὸν πειράζει ποὺ κάποιοι ἀντέδρασαν σὰν Ὁμάδα! Ἂς εἶχαν μέχρι τότε διαμαρτυρηθεῖ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο καὶ τὴν Ἱεραρχία οἱ τῆς Ὁμάδος αὐτῆς.
 
 Ἀλλά, δὲν εἴδαμε τὸν ἴδιο νὰ ἀντιδράσει ὡς μονάδα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀφοῦ τὴν ὁμαδικὴ ἀντίδραση δὲν τὴν θεωρεῖ ἐκκλησιαστικὴ καὶ τὴν ὀνομάζει «φατρία»! Αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ καταδεικνύει ὡς "κακοδοξίες" κάποιες πράξεις τῆς Συνόδου ἢ τῶν Ἐπισκόπων. Μπορεῖ αὐτὸς νὰ λέει ἀπόλυτα: "αὐτὸ εἶναι αἵρεσις" (καὶ πολὺ σωστά, ἀφοῦ βγαίνει ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων), ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ποῦν οἱ ἄλλοι, πρέπει νὰ πάρουν τὴν ...ἄδεια του; Δὲν ἀναγνωρίζει στοὺς ἄλλους νὰ ἐπικαλοῦνται τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων;
 
Ξέχασε ὅτι πολλοὶ Ἅγιοι (μεμονωμένα ἢ συλλογικὰ) ἀντέδρασαν, καὶ κατήγγειλαν, καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καὶ Ἐπισκόπους, καὶ Συνόδους ποὺ προωθοῦσαν καὶ δίδασκαν τὴν αἵρεση. Τὸν πειράζει   «σωτήρια» σύγχυση  ποὺ θὰ προκληθεῖ ἀπὸ τὴν διαμαρτυρία (καὶ ἐκείνη τὴν «Ὁμολογία Πίστεως») καὶ δὲν τὸν πειράζει ἡ αἵρεση καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς αἱρεσεως.
Εἶπε:
«Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ κάνει δική του ὁμάδα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ λέγεται «τυρεία». Ποιός τοῦ δίνει τὸ δικαίωμα. Ἔχουμε Ἐκκλησία, ἔχουμε Ἱ. Σύνοδο, ἔχουμε Ἱεραρχία. Ὅποιος ἔχει παράπονα θὰ πάει στὴν Ἐκκλησία. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συμπήξει δική του ὁμάδα, γιὰ πολὺ καλοὺς σκοποὺς καὶ νὰ κάνει αὐτὴν τὴν διαμαρτυρία ὡς ὁμάδα. Ποιός εἶναι ἡγέτης τῆς ὁμάδας. Δὲν ὑπάρχει Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος, Ἱερὰ Σύνοδος, Ἱεραρχία; Πρόσφατα κυκλογόρησε ἕνα κείμενο τὸ ὁποῖο μιλοῦσε γιὰ «Ὁμολογία Πίστεως». Δὲν κρίνω τὸ κείμενο, κρίνω τὸ ὕφος του. Πῶς δὲν Ὑπάρχουν ὁμάδες ἔτσι ποὺ ἐπαναστατοῦν καὶ ξεσηκώνονται; Τότε ὑπάρχει σύγχυση στὴν Ἐκκκλησία. Κι αὐτὸ διαταράσσουν τὸ Δόγμα τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου».
Τὸ Video μὲ τίτλο «o π. Κ. Στρατηγόπουλος κατηγορεί την Ομολογία Πίστεως», στὸ

 
              Καὶ τὸ συμπέρασμα θλιβερό.

     Ἡ σημερινὴ εἰκόνα ποὺ ἐκπέμπει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι μιὰ εἰκόνα ἀνθρώπων ποὺ ἐλάχιστη σχέση ἔχουν μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνίκανων νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ βάρος τῶν ἐκ Θεοῦ εὐθυνῶν τους, ἀνίκανων ὄχι μόνον νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ τὰ ἀγγίξουν, νὰ τὰ κατανοήσουν!
 
     Ἡ ἔμμεση (καὶ γιατὶ ὄχι ἡ ἄμεση) Εὐθανασία ἔχει εἰσχωρήσει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὶς εὐλογίες τῶν Ἐπισκόπων. Δολοφονοῦνται ἄνθρωποι, κι αὐτοὶ (ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὑποκινητές), δὲν τὸ ἔχουν πάρει χαμπάρι ἢ προσποιοῦνται ὅτι δὲν καταλαβαίνουν τίποτα!
     
Ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ τὰ κατανοοῦν, ἐνδιαφέρονται καὶ πονοῦν, ἀλλ' οὐδεμία διάθεση ἔχουν νὰ διαχωρίσουν τὴν θέση τους ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους, νὰ ἔρθουν σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς κακοδαίμονες τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους.
        Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἁλώσει τὴν Ἐκκλησία.
Π.Σ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου