τοῦ Θεολόγου Νικ. Πανταζῆ
Σ' ευχαριστώ αληθώς, κ.
Νικόλαε Σωτηρόπουλε, που στέλνεις επί τη Εορτή των Χριστουγέννων, εμένα, τη
σύζυγό μου και τα τρία αγγελούδια μας στην κόλαση! Όπως προστάζει η αγαπώσα
καρδία σου. Να είσαι καλά.
Αν και αισθάνομαι μεγάλη
χαρά, αγαλλίαση βαθειά και μυστική Αγιοπνευματική συγκίνηση για το μισθό της
αδικίας που λαμβάνουμε, δεν αισθάνομαι καθόλου χαρά που προέρχεται ειδικώς από
σένα, τέτοιες χρονιάρες μέρες...
Δεν ανταποδίδω τις ευχές και
κατάρες για "λάθη θανάσιμα και κολάσιμα" αλλά παρακαλώ το Θεό
"αυτός ο ίδιος ανάθεμα είναι, υπέρ του αδικο-αφορισμένου μου διδασκάλου!
Μακάρι Χριστέ μου! Αυτό θα ήταν το ύστατο "ευχαριστώ" μου!
Από σένα σαγηνεύθηκα για την
Ανωτάτη Σπουδή της Ποιμαντικής Επιστήμης της Θεολογίας. Από τότε που επέστρεψα
στην Αυστραλία το 2000, διώκομαι ως "Καντιωτικός" και φέρω
χαρμοσύνως, μυστικώς τα στίγματα και τη ρετσινιά της απορρίψεως για την αγάπη
τη δική σου και την υπεράσπιση του τιμίου ονόματός σου.
Απαγορεύτηκα από το Θείο
Κήρυγμα επειδή ήλεγξα, όπως εσύ, εν παρρησία, όπως μου δίδαξες πάλι εσύ, τον
Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό διά
τις βλασφημίες και αιρέσεις τους.
Και όταν είδα τον Αυστραλίας
Στυλιανό να επαινεί, να επευφημεί, -ποίοις ευφημιών στέμμασι στεφανώσωμεν τον
Πρόδρομον του Αντιχρίστου-, να λιβανίζει και να δοξάζει τον παραιτηθέντα
Αιρεσιάρχη Πάπα με ειδικό ολοσέλιδο-δισέλιδο αφιέρωμα στον Τύπο, ο οποίος Πάπας
τώρα κατηγορείται με Δίκες απανωτές για μακροχρόνια κάλυψη κιναιδισμού και
παιδεραστίας, αγανάκτησα τόσο πολύ και αισθάνθηκα ανυπόφορα τέτοια αποστροφή
και υπερβολική αηδία στη ψυχή μου, που αποφάσισα εν Θεώ, συν Θεώ και προς δόξαν
Θεού μόνο, να κάμω Αποτείχιση.
Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013
κοινοποίησα την ενέργειά μου στον εκπρόσωπο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, αλλά και
τοπικό εξομολόγο μου και οικουμενιστή π. Ηλία Κεντρωτή, ο οποίος συχνά-πυκνά
μου έκανε ειρωνική διαβολολογική, πανηγυρική αναφορά στο υποτιθέμενο
"υποστατόν" του αφορισμού σου.
Και όταν σε τηλέφωνα να σου
κοινοποιήσω την αποκλειστικώς δική μου απόφαση για Αποτείχιση, δεν μου έθεσες
θέμα "θανασίμου, κολασίμου λάθους", ούτε με απέτρεψες για αυτό, αλλά
μου επιβεβαίωσες
ότι "υπάρχει και η Ορθή Αποτείχιση από Οικουμενιστάς
Επισκόπους, όχι από ολόκληρη την Εκκλησία".
Σου είχα εκθέσει όμως ταπεινά
τη διαφωνία μου και προέβαλα το λογικό και σοβαρό επιχείρημα πως όταν η ίδια η
Πατριαρχική κεφαλή κηρύττει "γυμνή τη κεφαλή" Αίρεση, τότε έχουμε
σοβαρότατο πρόβλημα...
O "κ", με άκυρη
και ουδεμία κυριότητα Βαρθολομαίος, έθεσε οριστικώς τον αυθάδη εαυτό του
παντελώς εκτός της Διαχρονικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, όταν στις
29/11/2006 εισήγαγε τον Πάπα εντός του Πατριαρχικού Ναού τελώντας Επίσημη
Μνημόνευση εν πλήρη Αρχιερατική Καταστολή, η οποία κατά τους Αγίους Πατέρας
συνεπάγεται επίσημη διακήρυξη Ενότητος και πλήρης Πίστεως υποταγή!
Απέφυγες, δυστυχώς, να
απαντήσεις και με προειδοποίησες μόνο για "τον στυγνό δικτάτορα Στυλιανό,
μη κάνει κανένα κακό σε μένα και τα παιδιά μου." Αν και πραγματικά απόρησα
για την απρόσμενη τάση φοβίας και υποχώρηση ενός ατρομήτου Λέοντος, πυρ
πνέοντος, όπως εσύ, το προσπέρασα.
Δόξα τω Θεώ, δεν φοβήθηκα τον
Στυλιανό. Αλλά δυστυχώς το κακό αυτό τώρα επέρχεται... από σένα. Ομολογώ δεν το
περίμενα αυτό. Μένω έκπληκτος και επωδύνως απορώ, τι να ΄ναι άραγε αυτό που να
σε ώθησε σε αυτή την λίαν άδικη και ανατριχιαστικά φοβερή σου δήλωση εναντίον
των Αποτειχισθέντων (τονίζω τα παρακάτω) αγαπητών εν Χριστώ φίλων,
αδελφών και μαθητών σου.
Και λυπούμαι πάρα πολύ και
απογοητεύομαι εν ακροτάτη θλιψη που δεν αναφέρεσαι έτσι και εσύ με τη σειρά σου
σε εμάς, αλλά με το άκρως υποτιμητικό, παρόμοιο χαρακτηριστικό σου "κάτι
νοσηροί τύποι" που συνήθως με οργή και απέχθεια αρκετή αναπέμπεις, τώρα με
μικρή παραλλαγή: "κάτι ζωηροί και αγωνιστικοί τύποι".
Δεν μας τιμά αυτό. Μα δεν
τιμά εσένα πρωτίστως τον παναδίκως αποδίδοντα και αισχρώς υβρίζοντα ημάς ως
"ζωηρούς τύπους". Μου θυμίζει τα μικρά, ζωηρά, ατίθασα κι' ανυπότακτα
παιδάκια, που δεν ακούν αλλ' επαναστατούν. Ούτε αγωνιστικοί τύποι είμαστε, όπως
το υπονοείς εσύ, με έννοια φανατική, τυφλή, ζηλωτική, και ούτε καν "κάτι
τύποι" είμαστε, όπως καλούνται οι αναρχικοί, οι άπιστοι και άθεοι
πολιτικοί.
Τί να πω. Ντροπή. Εκτροπή.
Προδοσία του Αγώνα. Αχάριστη καταδίκη των παγκοσμίων συμπαραστατών σου. Σε
φιλοξενήσαμε στις οικίες μας. Μας παραπέμπεις στη κόλαση. Σε ακολουθήσαμε πιστά
στους τεραστίους αντιαιρετικούς σου αγώνες. Μας παραδίδεις ανωδύνως και
αβασανίστως στην απέραντη αγκάλη του κατηραμένου Πάπα, τον οποίον προσκυνεί ο
Πατριάρχης. Μας δίδασκες απομάκρυνση και αποταγή των σαταναθρώπων και, τώρα,
διδάσκεις υποταγή και προσφυγή στα μολυσμένα μυστήρια των Λατινοφρόνων.
Δάσκαλε που δίδασκες και
νόμων Πατρώων μακαριστών ού κρατείς!
Ακυρώνεις τη διαχρονική διδασκαλία των
Πατέρων.
Κάποτε ενώ σπάραζες
κυριολεκτικά, στον λίαν συγκινητικό αποχαιρετιστήριό σου θρήνο και κυριολεκτικό
κλάμα ιερό, στην τελευταία σου ομιλία εγώ στη Μελβούρνη πριν επιστρέψουμε μαζί
στην Αθήνα, βροντοφώναζες:
"Αυτοί γαρ οίδατε
αδελφοί την είσοδον ημών την προς υμάς οτι ου κενή γέγονεν... αλλά προπαθόντες
και υβρισθέντες καθώς οίδατε εν Αυστραλία επαρρησιασάμεθα εν τω Θεώ ημών
λαλήσαι προς υμάς το Ευαγγέλιον του Θεού εν πολλώ αγώνι..., ούτως ομειρόμενοι
υμών ευδοκούμεν μεταδούναι υμίν ου μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας
εαυτών ψυχάς, διότι αγαπητοί ημίν γεγένησθε!".
Τώρα πλέον σου γίναμε μισητοί
και κολάσιμοι με λάθη θανάσιμα, διότι μισούμε τα έργα των συγχρόνων Νικολαϊτών.
Διότι πιστά και έμπρακτα εφαρμόζουμε το "Δι' ευχών!" Τώρα... Τι
έπαθες διδάσκαλέ μου;
Είχα πάντοτε την
οικογενειακή σου εικόνα, του όντως πράου, τρυφερού, διακριτικού και ευαισθήτου,
κάτι που λίγοι έζησαν κοντά σου. Τώρα, πέφτει ο ουρανός και με πλακώνει.
Κυριολεκτικά η ψυχή μου ματώνει και προσπαθώ να το ξεπεράσω δικαιολογώντας τη τρέλα
σου με αγάπη.
Μα, πάνω από την αγάπη είναι
η αλήθεια. Και επειδή λέχτηκε δημοσίως ο έμμεσος και διπλωματικός αναθεματισμός
σου για μας, θα μιλήσω και εγώ χωρίς εμπάθεια, αλλά σκληρά και ωμά με την
γλώσσα της αλήθειας.