Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Συνεχίζει ἀπτόητος ὁ Πατριάρχης 

τὴν ἐμπέδωση τῆς παναιρέσεως 

τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.




"Τους δε αλλο τι φρονουντας, 

ως λυμην αποπέμποισθε"

(Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)





Πατριάρχης Βαρθολομαος συνεχίζει ὅπου βρεθεῖ κι ὅπου σταθεῖ νὰ «συμπροσεύχεται ἀδιαλείπτως» μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ν παναλαμβάνειπ δεκαετίες πλέον, τν πίστη του σὲ πολλὲς κκλησίες (ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο) ες Μίαν κκλησία, ἀλλὰ διηρημένη. (Τοῦτο μς διδάσκει κα στν λλάδα μαθητής του Μεσσηνίας Χρυσόστομος).






Τὸ διο πανέλαβε κα στν Σλοβακία, 28 Μαΐου 2013 (καὶ στὴν Τσεχία, φωτογραφία), πρὸς τος ντιπροσώπους το Ρωμαιοκαθολικο πισκοπικο Συμβουλίου κα τ μέλη το Οκουμενικο Συμβουλίου τς Σλοβακίας:



«Παρομοίως, αἱ Χριστιανικαὶ Ἐκκλησίαι, τὰς ὁποίας ἐκπροσωπεῖτε, ὅσον περισσότερον γνωρίζουν νὰ μεταστρέφωνται εἰς τὴν γάπην τοῦ Θεοῦ, τόσον περισσότερον θὰ δυνηθοῦν νὰ κατανοήσουν ἡ μία τὴν ἄλλην ἐν τῇ Ἀληθείᾳ» διὰ νὰ γίνει ἡ Ἐκκλησία, ὅπως «ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας θέλει Μία, Ἁγία, Καθολική, νωμένη»!





Ο νοχλητικς λέξεις, πως πιστροφή, μετάνοια, ποκήρυξη τν πλανν, χουν διαγραφε π τ λεξιλόγιο το Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. 

Πλασάρει, ὅμως, μιὰ διαστροφικὴ ἀγάπη, ποὺ οὔτε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι, οὔτε οἱ Ἅγιοι δίδαξαν. 

Μιὰν «ἀγάπη» κοσμική, διηρημένη κι αὐτή, ὅπως ἡ διηρημένη Ἐκκλησία ποὺ πρεσβεύει ὁ κ. Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης, ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν μετάνοια, τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὴν Ἀλήθεια.


Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ταιριάζει ἀπόλυτα στὸ  αἱρετικὸ νέο "εὐαγγελικὸ" λόγο τῆς ὀλίγιστης ὁμάδος τοῦ Φαναρίου, ποὺ οἱ πολλοὶ Ἐπίσκοποι, μοναχοί, θεολόγοι ἐπιτρέπουν μὲ τὴν ἀνοχή τους νὰ δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι αὐτή -τὴν νέα διδαχή- ἐπιβάλλουν οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας, ἡ διάκριση καὶ ἡ οἰκονομία! Ὡσὰν ὁ Χριστὸς νὰ μὴ εἶναι "χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός"! 

Συγκοινωνοῦντες, ὅμως, μαζί τους καὶ μὴ τολμῶντες νὰ τοὺς ἀποδοκιμάσουν ὀνομαστικά, καὶ νὰ τοὺς ἐκδιώξουν, ὅπου κι ἂν παρουσιάζονται, τοὺς μεταμορφώνουν· κι αὐτοὶ οἱ ὀλίγιστοι καὶ αἱρετικοί, στὰ μάτια τοῦ λαοῦ φαίνονται πολλοὶ καὶ  ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ ὅ,τι κάνουν, τὸ κάνουν -τάχα- λόγῳ τῆς "ἀγάπης" καὶ τῶν νέων συνθηκῶν.

  
Κα ὁ μὲν ὁ Πατριάρχης καὶ ἡ ὁμάδα του τν δουλειά του κάνει. 

Κι ο πίσκοποι ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὸ θρόνο τους, τὴ δουλειά τους κάνουν. 

Οἱ ὑπόλοιποι, ὅμως, Ἐπίσκοποι, ὁ πιστὸς λαός, γιατί δὲν τὸν ἀποπέμπουν, δὲν τοὺς «ποπέμπουν», ὅπως πρέπει νὰ κάνουν κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας; 

Γιατί τοὺς ὑποδέχονται καὶ συλλειτουργοῦν μὲ αὐτούς;

Νά, τί συμβουλεύει, στ παρακάτω μικρ πόσπασμα, γιος Γρηγόριος θεολόγος:
απο την Πατερικη Παραδοσι

Στην Μεγάλη Βρετανία 

ο Χριστιανισμός καταρρέει 

ενώ επελαύνει το Ισλάμ.











 
 
 
 
του δημοσιογραφου κ. Νίκου Χειλαδάκη
 
 

 
 Μια άκρως θλιβερή αλλά και πολύ ανησυχητική διαπίστωση κάνει η βρετανική εφημερίδα, Daily Mail και την οποία αναδημοσιεύει με «περισσή χαρά» η τουρκική ισλαμική εφημερίδα, Yeni Şafak, ότι όλο και λιγότεροι χριστιανοί πηγαίνουν να προσευχηθούν στους χριστιανικούς ναούς στην Μεγάλη Βρετανία την ίδια ώρα που κάνουν την εμφάνισή τους όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι να προσεύχονται και μάλιστα σε δημόσιους χώρους δίνοντας την εντύπωση ότι η χώρα είναι καθαρά μουσουλμανική.   

 

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

XΡΟΝΟΣ, 

ο μεγαλυτερος 

ευεργετης του ανθρωπου.


Ημεις (οι Χριστιανοι), 
ου γαρ εχομεν ωδε μενουσαν Πολιν, 
αλλα την μελλουσα επιζητουμεν(Εβρ.13,14)

Ημων το Πολιτευμα εν Ουρανοις υπαρχει (Φιλ.3,20). 









ΔIAΛOΓOΣ 

ME TOYΣ ΠAΠIKOYΣ 

KAI ΦANATIKOI




του Ομολογητου Θεολογου Νικολαου Σωτηροπουλου

     


Ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος μέχρι τώρα μᾶς ἐνθουσίαζε μὲ τὶς ρωμαλέες ἐθνικὲς θέσεις του, ἰδίως ἀπέναντι τῶν Σκοπιανῶν, ἀπὸ θρησκευτικῆς πλευρᾶς δυστυχῶς ἀποδεικνύεται καὶ αὐτὸς Oἰκουμενιστής, τουτέστιν ὀπαδὸς τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Oἰκουμενισμοῦ.




    

 Ὅπως καταγγέλλει ὁ «Ὀρθόδοξος Tύπος» (19 Ἀπριλίου 2013), ὁ Σεβασμιώτατος τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα χαρακτήρισε «μεγάλον». 
Kαὶ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου Bαρθολομαίου στὴν ἐνθρόνισι τοῦ Πάπα Φραγκίσκου A΄ θεώρησε ὀρθή. 
Ἀλλὰ πῶς ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν «μεγάλος», μεγάλο πνευματικὸ ἀνάστημα, ἀφοῦ ἦταν μεγάλος Oἰκουμενιστής; 
Nὰ μὴ χαρακτηρίζετε «μεγάλον», Σεβασμιώτατε, ἕνα προδότη τῆς Πίστεως. 
Kαὶ νὰ μὴ ἐγκρίνετε τὴ συμμετοχὴ στὴν ἐνθρόνισι τοῦ Πάπα τοῦ Oἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι εἶνε ἐκπρόσωπος καὶ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.




   
 Ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης τίθεται ὑπὲρ τῆς συνεχίσεως τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς. 
Θεωρεῖ τὸν διάλογο χρήσιμο. 
Ἀλλ' ὁ διάλογος καὶ παλαιότερα καὶ στὶς ἡμέρες μας ἔγινε μὲ ἀποτέλεσμα μηδὲν εἰς τὸ πηλῖκον. 
Ἤ, μᾶλλον, ὁ διάλογος κατὰ τὸ παρελθὸν κατέληξε σὲ συμφορὰ τοῦ Bυζαντίου. 
Ἡ ψευδοένωσι στὴ Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ἡ ὁποία ἔγινε κατόπιν καταθλιπτικῶν πιέσεων, εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀποσύρῃ ὁ Θεὸς τὴν προστασία του ἀπὸ τὴν Kωνσταντινούπολι καὶ νὰ πέσῃ ἡ Πόλι στοὺς Ὀθωμανούς. 
Kαὶ στὶς ἡμέρες μας ὁ διάλογος σὲ πολλοὺς ἀπήμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριο, καὶ χώρισε τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ ἑνωτικοὺς καὶ ἀνθενωτικούς.




   
 Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς ἀπέτυχε παταγωδῶς, διότι ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πάπα δὲν ὑπῆρξε ταπείνωσι καὶ εἰλικρίνεια, ἀλλ' ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια καὶ δολιότης. 
Ἡ Oὐνία εἶνε μία τρανὴ ἀπόδειξι τῆς δολιότητος τοῦ Πάπα. 
Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς ὁμοιάζει μὲ τὸν διάλογο τῆς Eὔας μὲ τὸν Διάβολο. 
Kαὶ εἴδαμε καὶ βλέπουμε τὶς συνέπειες τοῦ διαλόγου τῆς προμήτορος μὲ τὸν Διάβολο.




    
 Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς, πολλὲς φορὲς γενόμενος, περιττεύει, ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος θεοπνεύστως συνιστᾷ:  
«Aἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Tίτ. γ΄ 10-11). 
Ἐρωτοῦμε: Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος ἔπαυσε νὰ ἔχῃ σημασία;




   
 Ὁ διάλογος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικοὺς δὲν εἶνε ἁπλῶς περιττός, ἀλλ' εἶνε ἀπαράδεκτος, διότι στὶς ἡμέρες μας οἱ λεγόμενοι Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι μετέχουν στὸ διάλογο, κατὰ τὸ πλεῖστον δὲν εἶνε πραγματικῶς Ὀρθόδοξοι, δὲν εἶνε ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλ' εἶνε Oἰκουμενιστές. 
Oἰκουμενιστὲς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιλέγουν καὶ ὁρίζουν γιὰ τὸν διάλογο ὁμοίους τους.






     
Tέλος ὁ ἐν λόγῳ διάλογος πρέπει νὰ παύσῃ, ἤ, μᾶλλον, δὲν ἔπρεπε ν' ἀρχίσῃ, ἀφοῦ ὁ Mητροπολίτης θεωρεῖ καὶ «τὸ Bατικανὸ Ἐκκλησία» καί, ὁμιλώντας περὶ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ, ὁμιλεῖ περὶ «δύο Ἐκκλησιῶν». 
Ἂν δηλαδή, Σεβασμιώτατε, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς εἶνε δύο Ἐκκλησίες, ὅπως ὑποστηρίζετε, δὲν χρειάζεται διάλογος γιὰ τὴν ἕνωσί τους, ὅπως δὲν χρειάζεται διάλογος γιὰ νὰ ἑνωθοῦν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας. 
Oἱ κοινότητες, οἱ ὁποῖες εἶνε Ἐκκλησίες, ἔχουν ἑνότητα, τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως, καὶ γι' αὐτὸ ὀνομάζονται Ἐκκλησίες, τοπικὲς Ἐκκλησίες, μέρη τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 
Eἶνε ἀφροσύνη, Σεβασμιώτατε, νὰ ἰσχυρίζεσθε σεῖς καὶ ἄλλοι, ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς εἶνε δύο Ἐκκλησίες, καὶ συγχρόνως νὰ ὁμιλῆτε γιὰ διάλογο γιὰ ἐπίτευξι ἑνότητος. 
Eἶνε σὰν νὰ λέγῃ κανείς: Δύο ἄνθρωποι εἶνε φίλοι, καὶ πρέπει νὰ προσπαθήσουν νὰ γίνουν φίλοι!





    
 Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶνε Ἐκκλησία· εἶνε Aἵρεσι, μὲ 25 περίπου ἐπὶ μέρους αἱρέσεις, μερικὲς σχιζοφρενικές, ὅπως τὸ Πρωτεῖο παγκόσμιας θρησκευτικῆς καὶ κοσμικῆς ἐξουσίας τοῦ Πάπα, καὶ τὸ Ἀλάθητο τοῦ Πάπα. 
Kαὶ ὅποιος ὀνομάζει Ἐκκλησία τὸν Παπισμό, ἀκυρώνει τὸ Eὐαγγέλιο καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ μία Ἐκκλησία, ὄχι πολλές.





     
Kαίτοι γιὰ πολλοὺς λόγους, ὅπως εἴπαμε, ὁ διάλογος τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμὸ δὲν ἔχει νόημα, ὁ Mητροπολίτης Θεσσαλονίκης ὅσους τάσσονται κατὰ τῆς συνεχίσεως τοῦ ἀκάρπου καὶ ἐπιζημίου διαλόγου χαρακτηρίζει «φανατικούς». 
Eὔκολο βεβαίως νὰ ὑβρίζῃ ὁ Σεβασμιώτατος τοὺς ζηλωτὲς τῆς Πίστεως. 
Δύσκολο δέ, δυσκολώτατο, καὶ μᾶλλον ἀδύνατο νὰ ἐλέγξῃ τὸν ἀρχιοικουμενιστὴ καὶ ἀρχιπροδότη τῆς Πίστεως Bαρθολομαῖο, διότι αὐτὸς ἔχει μεγάλη κοσμικὴ δύναμι, ἀλλὰ καὶ διότι ὁ προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης ἔχει καὶ αὐτὸς οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις.





    
 Σεβασμιώτατε κ. Ἄνθιμε, τὴν ὕβρι «φανατικοί» ἐπιστρέφουμε σὲ σᾶς καὶ τοὺς ὁμόφρονές σας. 
Oἱ ζηλωτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶνε φανατικοί, διότι ἔχουν ζῆλο «κατ' ἐπίγνωσιν», ζῆλο στηριζόμενο στὴ γνῶσι τῆς ἀληθείας, «τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις Πίστεως» (Ἰούδ. 3). 
Φανατισμὸ ἔχετε σεῖς, διότι ἐπιμένετε νὰ ὑποστηρίζετε τὸν Παπισμὸ «οὐ κατ' ἐπίγνωσιν» (Πρβλ. Ῥωμ. ι΄ 2), μὲ ἀγνόησι καὶ παραθεώρησι τῆς ἀληθείας, ἀφοῦ καὶ τὴν Aἵρεσι ὀνομάζετε Ἐκκλησία! 
Tὸ ρεῦμα τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἐκβάλλει στὴν Kόλασι, ἔχει παρασύρει καὶ σᾶς, ἕνα ἀξιόλογο Ἱεράρχη. Mετανοήσετε, γιὰ νὰ σωθῆτε. 
Ἡ σύστασι γιὰ μετάνοια, μάλιστα σὲ ζητήματα Πίστεως, δὲν σημαίνει ὕβρι, ἀλλ' εἰλικρινῆ ἀγάπη, ὄχι σὰν τὴν κίβδηλη ἀγάπη τῶν Oἰκουμενιστῶν.


Δωρεά οργάνων. 


Η Εκκλησία ήπιε το αμίλητο νερό;




Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης , 


Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
 


Όπως είναι γνωστό από της πρώτης Ιουνίου, θα είναι σε ισχύ ο νόμος που καθιστά όλους τους Έλληνες πολίτες υποχρεωτικά, (εάν συναινούν τα μέλη της οικογένειάς τους), δότες οργάνων σε περίπτωση που χαρακτηριστεί κανείς εγκεφαλικά "νεκρός" (άρθρο νόμου "περί εικαζόμενης συναίνεσης").  
Η μόνη περίπτωση να το αναιρέσουμε για τον εαυτό μας ή τα ανήλικα παιδιά μας, είναι να αποστείλουμε στον Ε.Ο.Μ. υπεύθυνη δήλωση για να προστεθεί σε σχετικό αρχείο  

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ἰδεολογία καὶ Ὀρθοδοξία. 

Ἐρωτήματα 

στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό


του Θεολογου κ. Παναγιωτη ΣΗΜΑΤΗ





Διαβάσαμε  ἕνα ἄρθρο  τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ  στὸ τελευταῖο φύλλο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» (φ. 1976, σελ. 1η καὶ 6η, 24/5/2013) μὲ τίτλο:  «Καὶ ὅμως!  Ἡ Ρωμανία ζεῖ». Κάποιες διατυπώσεις αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου προβλημάσαν, γιατὶ δίνουν τὴν ἐντύπωση ὅτι ἰδεολογικοποιεῖται ἡ Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ ὑπὸ τὴν αἴγλη τοῦ Βυζαντίου. Καὶ γνωρίζουμε ὅτι  ὁ π. Γεώργιος σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπανειλημμένως καταδικάζει τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Πίστεως.

 


 Μήπως αὐτὴ ἡ ἰδεολογικοποίηση συγχωρεῖται –ἂν καταλάβαμε καλὰ τὰ γραφόμενά του– ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ τὴν χιλιόχρονη Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία; Καὶ ποιός τὴν ἀντιπροσωπεύει σήμερα; Μήπως τὸ ἐσβεσμένο Φανάρι καὶ ὁ Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μὲ τὸν ἰσχυρό «δεξιόν» του βραχίονα, τὸν μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα καὶ τὸν π. Γεώργιο Τσέτση;




Θὰ παραθέσω τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ π. Γεωργίου καὶ θὰ κάνω ἐλάχιστα σχόλια-ἐρωτήσεις.




1. «(Διὰ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μεταστοιχειώνεται σὲ “ἐπώνυμον τοῦ Χριστοῦ Πολιτείαν”. Διαμορφώνεται συνάμα μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία. Εἶναι ἡ νέα αὐτοκρατορικὴ ἰδέα γιὰ τὴν προοδευτικὴ ἐνσωμάτωση ὅλων τῶν Λαῶν τῆς Οἰκουμένης στὴν χριστιανικὴ Πίστη. Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία). Αὐτὸ ἐκφράζει τὸ γνωστὸ τροπάριο τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς: “Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται, καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν”. Ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι τὸ συνδετικὸ στοιχεῖο ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας καὶ αὐτὸ ἀλλοιώνει ἡ αἵρεση, ποὺ δὲν εἶχε μόνο θεολογικό, ἀλλὰ καὶ πολιτικὸ χαρακτήρα».




Στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ τοῦ ἄρθρου, ἔχουμε νὰ κάνουμε τὶς ἑξῆς παρατήρησεις:




Διαπιστώνει ὁ συγγραφέας ὅτι «διαμορφώνεται μία νέα συνείδηση καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία». Καὶ παρακάτω: «Τὰ στηρίγματα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι: ἡ ρωμαϊκὴ Οἰκουμένη καὶ νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία, ὁ Χριστιανισμὸς ὡς πατερικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἑλληνικότητα (γλῶσσα, πολιτισμός, παιδεία)».




Ἂς μᾶς ἐξηγήσει ὁ π. Γεώργιος. Ἀποδέχεται τὸν Χριστιανισμὸ κάτω ἀπὸ μία “πολιτειακὴ ἰδεολογία (τῆς αὐτοκρατορίας)... κύριο στοιχεῖο (τῆς ὁποίας) εἶναι ἡ ὑπερεθνικότητα"; Ἦταν στήριγμα τῆς αὐτοκρατορικῆς ἰδεολογίας «ὁ Χριστιανισμὸς ὡς Πατερικὴ Ὀρθοδοξία»; Ὑποστήριξαν, δηλαδή, οἱ Πατέρες, ὅπως ὁ Ἀθανάσιος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Μάξιμος, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς τὴν «πολιτειακὴ ἰδεολογία» τῆς αὐτοκρατορίας ἢ ἐμπόδισαν νὰ καταλήξει ἡ διπλὴ ἐξουσία σὲ μιὰ πολιτειακὴ ἰδεολογία μόνο;



Πρὸς ἐπίρρωσιν τῶν λόγων του ὁ π. Γεώργιος, προσφεύγει στὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ, ὅμως, αὐτὸ τὸ τροπάριο ἐκφράζει τὴ “νέα πολιτειακὴ ἰδεολογία”; Τὸ τροπάριο κάνει μιὰ διαπίστωση: «Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον αἱ πόλεις γεγένηνται», ἀσφαλῶς ὅμως διὰ τῶν ὅπλων καὶ τῆς βίας. Καὶ συνεχίζει ἡ Κασσιανή, χρησιμοποιώντας αὐτὸ τὸ ἱστορικὸ γεγονός, γιὰ νὰ μᾶς μεταφέρει σὲ μιὰ πνευματικὴ πραγματικότητα: «καὶ εἰς μίαν δεσποτείαν θεότητος τὰ ἔθνη ἐπίστευσαν». Δηλαδή, ἡ ὑμνογράφος διαπιστώνει ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἐκηρύχθη καὶ ἐπιστεύθη ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, ποὺ ἀνῆκαν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο, κι ὄχι ἀσφαλῶς ὅτι ὅλα τὰ ἔθνη πίστεψαν στὸ Χριστό. Καὶ ὅσοι ἀπὸ τὰ κατακτημένα ἔθνη πίστεψαν, τὸ ἔκαναν ἐλεύθερα καὶ ὄχι διὰ τῆς αὐτοκρατορικῆς βίας.




Στὴν συνέχεια γράφει: «Κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι ἡ ἁρμονικὴ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας (συνείδηση τῆς καταγωγῆς) στὴν ὑπερεθνικότητα. Τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα».




Ὅταν λέγει, «ἡ ἱεράρχηση τῆς ἐθνικότητας στὴν ὑπερεθνικότητα», ποιό νόημα δίδει στὴν ἱεράρχιση; Μήπως τῆς «ὑπαγωγῆς» τῶν ἐθνῶν στὸ ἰδεολόγημα τῆς ὑπερεθνικότητας; Ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε τὴν ἔννοια τῆς «Οἰκουμενικότητας» τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἔννοια ὑπερεθνικότητα ἔχει μιὰ ἐντελῶς κοσμικὴ διάσταση, ἐκφράζει ἕνα κοσμικὸ φρόνημα. Γιατί ταυτίζει “οἰκουμενικότητα” καὶ “ὑπερεθνικότητα”; Καί, ἂν ὁ π. Γεώργιος ταυτίζεται τὸ “ἐθνικὸ (συνείδηση τῆς καταγωγῆς)” μὲ τὸ “φυλετικό”, τότε ποιό πρόβλημα ὑπάρχει, ποιός λόγος νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἰδεολόγημα τῆς «ὑπερεθνικότητας», ἀφοῦ ὁ ἴδιος στὴ συνέχεια ἀποδέχεται ὅτι «τὸ φυλετικὸ στοιχεῖο δὲν ἔθιγε τὴν ἑνότητα στὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα»; Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀντίφαση;




Δὲν καταλαβαίνουμε γιατί ἐπιμένει ὁ π. Γεώργιος στὸ ὑπερεθνικό, καὶ δείχνει νὰ ἀντιτίθεται στὸ ἐθνικό· δὲν ἔχουν ἀπὸ τὸ Θεὸ καθορισθεῖ οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν; Δὲν ἔχουν τὰ ἔθνη ἄγγελο φύλακα; Ἔχουν καταργηθεῖ αὐτὰ ἢ θὰ καταργηθοῦν στὸν "μέλλοντα" αἰῶνα; Κατὰ ποίαν ἔννοιαν, λοιπόν, οἱ ὁροθεσίες τῶν ἐθνῶν θίγουν τὴν πανανθρώπινη ἑνότητα; Νὰ καταργήσουμε, μήπως, ἀπὸ τώρα καὶ τὴν οἰκογένεια γιὰ μιὰ ὑπερ-οικογένεια;




Ὅταν πηγαίνουμε σὲ ἕνα Ναό, μήπως πηγαίνουμε ὡς Ἕλληνες ἢ Σέρβοι, ἢ Ἄγγλοι; Δὲν πηγαίνουμε ὡς Ὀρθόδοξοι, ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Αὐτὴ ἡ συνείδηση τοῦ ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, εἶναι ἄραγε ἐφεύρημα τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς «νέας πολιτειακῆς ἰδεολογίας» του ἢ ἀποτελεῖ ἀρχέγονη πίστη καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;




Ἐπίσης, γράφει: «ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἐκεῖ ὑπερισχύει ἕνας νοσηρὸς ἐθνικισμὸς (φυλετισμός)». Ἐρωτῶ: Καὶ γιατί νοσηρὸς ἐθνικισμός, κι ὄχι ὑγιὴς φιλοπατρία ἢ ἁγνὸς ἐθνισμός; Καὶ τί ἐμποδίζει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ ὑπερισχύει καὶ μιὰ νοσηρὴ «ὑπερεθνικότητα», ὅταν κι ἐκεῖ κυριαρχεῖ κοσμικὸ πνεῦμα; Ἢ μήπως ἡ ὑπερεθνικότητα εἶναι μιὰ ἔννοια ἐξαγιασμένη; (Κι ἀπὸ ποιόν;).

 


 «Ἀληθινοὶ ἡγέτες, ἄλλωστε, (σ.σ. ἐννοεῖ σ’ αὐτὴ τὴν αὐτοκρατορικὴ «πολιτειακὴ ἰδεολογία») ἦσαν οἱ Ἅγιοι καὶ τὸ ὑπέρτατο ἰδανικὸ δὲν ἦταν ἡ πολιτικὴ δύναμη ἢ ἡ κοσμικὴ σοφία, ἀλλὰ ἡ ἁγιότητα, ὡς θέωση».




Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ πάλι, ἡγέτες αὐτοῦ τοῦ ἰδεολογικοῦ «πολιτειακοῦ» μορφώματος ἦσαν οἱ Ἅγιοι; Καὶ ἀκόμα, «ὑπέρτατο ἰδανικό του ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ θέωση»;(!) Ταυτίζονται οἱ αὐτοκράτορες μὲ τοὺς ἁγίους, καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς «πολιτειακῆς (βυζαντινῆς) ἰδεολογίας» μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας; Μήπως πάλι συναντᾶμε ἐδῶ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας;




Συνεχίζει: «Ἡ ὑπερεθνικὴ ἕνωση μέσα στὴν Ὀρθοδοξία ὁδηγεῖ στὸ οἰκουμενικὸ ἔθνος (“ἔθνος ἅγιον”, Α´ Πέτρ. 2,9)».





Ἄλλο ἕνα προβληματισμὸ μᾶς δημιουργεῖ αὐτὴ ἡ φράση. Ἐάν, δηλαδή, δὲν ὑπάρξει «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον» τοῦ ἀποστόλου Πέτρου; Ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορικὴ ἰδεολογία θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ «ἔθνος ἅγιο» ἢ ἡ βίωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων; Καὶ σήμερα ποὺ δὲν συμβαίνει αὐτό («ὑπερεθνικὴ ἕνωση»), δὲν ὑπάρχει τὸ «ἔθνος ἅγιον», ὅπως τὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος;




Τέλος: θὰ ὑπάρξει ποτὲ στὴ γῆ χριστιανικὴ «ὑπερεθνικὴ ἕνωση», ἑνότητα τῶν λαῶν; Ἢ θὰ ὑπάρξει μόνο ἡ ἑνότητα τῶν Μασώνων, τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῆς Ν. Τάξεως, τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Διεθνιστῶν, μὲ ἕνα ὄνομα: ἡ ἑνότητα τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἐρωτήματα μαθητῆ πρὸς τὸ δάσκαλο.







Ὑποσημείωση: Ἕνα κείμενο ποὺ ἐνισχύει τὰ ἐρωτήματά μου, εἶναι τὸ παρακάτω. Τό ἔχει γράψει ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης στὸ περιοδικὸ «Παρακαταθήκη», τ. 88, ΙΑΝ.–ΦΕΒΡ. 2013, σελ. 11:









OΡΘΟΔΟΞΟΣ Eκκλησια

Πατριου Eκκλησιαστικου Ημερολογιου

εν Eλλαδι Iερα Συνοδος τῶν Eνισταμενων





ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ




Ἡ Κοίμησις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ





Ἀνακοινοῦται, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐνισταμένων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καὶ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς, ἀπὸ μακροῦ διατελῶν ἐν ἀσθενείᾳ, ἐκοιμήθη εἰρηνικῶς ἐν Κυρίῳ σήμερον, Πέμπτην, 17/30 Μαΐου 2013, εἰς ἡλικίαν 78 ἐτῶν, κατακείμενος ἐν τῷ κελλίῳ Αὐτοῦ.





Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν ἀναπαύσαι Αὐτὸν μετὰ τῶν Δικαίων ἐν χώρᾳ ζώντων!





Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία Αὐτοῦ τελεσθήσεται ἐν τῷ Μητροπολιτικῷ ἡμῶν Κέντρῳ, ἤτοι ἐν τῷ Προσκυνηματικῷ Ναῷ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς, τὸ Σάββατον, 19.5/1.6.2013, εἰς τὰς 10 π.μ., μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας.



Ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου



Ὁ Ἀναπληρωτὴς Πρόεδρος

πίσκοπος ρεν Κυπριανς



Ὁ Γραμματεὺς

πίσκοπος Γαρδικίου Κλήμης





Η Οσια Ασκητρια

ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ


Σουλεϊμανία….


Image
 
 
Οι τωρινοί οι Έλληνες
και δη οι Ελληνίδες
καρατουρκάλες γίνανε
και σουλεϊμανίδες…

Σπεύδουν να ιδούν «Σουλεϊμάν»
με πάθος και μανία,
έτσι, που μοιάζει η Ελλάδα μας
με…Σουλεϊμανία…

Λάθος, για τις Σουλιώτισσες,
και για τις Ναουσαίες,
που αποφάσεις έπαιρναν
ακραίες και γενναίες…

Που, μπρος στα σκλαβοπάζαρα
και στης ζωής τις στάχτες,
θανάτου χόρευαν χορούς,
πάνω από λευτεριάς γκρεμούς
και άγριους καταρράχτες…

Εμείς τουρκοελληνική
Θέλουμ’  αδελφοσύνη
κι όχι πικρές αναφορές
για τις σφαγές στη Σμύρνη…

Ο λόγος για συνωστισμούς
κι αθώες συνωθήσεις
και όχι για εθνοτικές
να γίνεται διακρίσεις…

Άλλωστε η σιωνοτουρκική
το απαιτεί φιλία
να γίνει παρανάλωμα
η ελληνική ιστορία.

Μονάχα του σιωνισμού
 άσβεστη να’ ναι η δάδα,
κι απέ, σιγά μην κλάψουμε
για Έλληνες κι Ελλάδα!…

Ελλάς το μεγαλείο σου
το ’χουμε ξεγραμμένο
κι όσο γίνεται πιο βαθιά
στη μαύρη γη θαμμένο…

Η Γραικυλία τώρα πια
με πάσα σοβαρότητα
γερμανική και τουρκική
σπουδάζει βαρβαρότητα!

παπα-Ηλίας

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου