Σάββατο 4 Μαΐου 2013




               ΤΕΣΤ 
                          
                           ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ


          
            του Θεολογου κ. Παναγιωτου ΣΗΜΑΤΗ




«Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», όσοι πορευτήκαμε την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής με την κατά δύναμιν νηστεία και προσευχή, όσοι ήδη γιορτάσαμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού με ή χωρίς βαρελότα και πυροτεχνήματα, ας κάνουμε ένα τεστ για να δούμε, αν -και πόσο- και για μας η Ανάσταση είναι ένα φανταχτερό πυροτέχνημα ή ένα ταπεινό κερί, ένα άσβηστο καντήλι ορθοδόξου πίστεως.
Να διαπιστώσουμε δηλαδή με το τέστ αυτό, «πόση» ανάσταση πήραμε από την Ανάσταση του Χριστού. Να εξετάσουμε, μήπως, το μόνο που μας έμεινε από την Ανάσταση, είναι κάποια εαρινά μοσχοβολήματα λεμονανθών και τριαντάφυλλων με τα ανάλογα ευσεβιστικά συναισθήματα -ως φύλλα «ακάρπου συκής»- και βέβαια, τα επί πλέον λιπίδια και η χοληστερίνη.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, έχοντας ο ίδιος βιώσει την Ανάσταση, μας την περιγράφει μ’ ένα καταπληκτικό παράδειγμα.

Εκείνος που αναστήθηκε πραγματικά, εκείνος που ζεί την Ανάσταση ως νέα υπαρξιακή κατάσταση, -γράφει- μοιάζει μ’ έναν που μόλις ξύπνησε από τον ύπνο και κατανοεί ότι δεν είναι πια «κοιμισμένος», αλλά ξύπνιος. Κατανοεί ότι κάτι άλλαξε, βλέπει μέσα του ολοκάθαρα την διαφορά του πριν και του τώρα.
Όσοι δεν θα περάσουμε αυτό το τεστ Αναστάσεως, ας μη απογοητευθούμε. Και μόνο που το δοκιμάσαμε είναι στοιχείο θετικό. Όλες οι μέρες του χρόνου είναι καιρός ευπρόσδεκτος ετοιμασίας, για να γιορτάσουμε την κάθε Κυριακή την Ανάσταση του Χριστού. 
Και να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή νιώθωντας μέσα μας να λειτουργεί αυτή η αναγέννηση, η Ανάσταση. Και τότε, συνειδητά να πούμε: «ιδού γαρ ήλθε δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».
  
Γράφει ο άγιος Συμεών:
   «Ούτω τοιγαρούν, αδελφοί, και προ θανάτου θάνατος και προ της αναστάσεως των σωμάτων ψυχών ανάστασις γίνεται έργω και δυνάμει και πείρα και αληθεία. Του θνητού γαρ φρονήματος υπό του αθανάτου νοός εξαφανιζομένου και της νεκρότητος υπό της ζωής διωκομένης η ψυχή τότε, ως εκ νεκρών αναστάσα, εαυτήν ομολογουμένως ορά, καθάπερ οι εξ ύπνου αναστάντες εαυτούς βλέπουσι, και τον αυτήν αναστήσαντα επιγινώσκει Θεόν, ον κατανοούσα και ω ευχαριστούσα, προσκυνεί και δοξολογεί την άπειρον αυτού αγαθότητα. Το δε σώμα ουκ έχει προς τας ιδίας επιθυμίας την οιανούν έμπνευσιν η κίνησιν η ενθύμησιν, αλλά νεκρόν όλον και άπνουν εν τούτοις γίνεται».
                           (από τον ΚΗ  Λόγο).
(Η μετάφραση: Τοιουτοτρόπως, λοιπόν, αδελφοί, πραγματοποιείται και θάνατος προ του θανάτου και ανάσταση πριν από την ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων πρακτικά, δυναμικά, βιωματικά και αληθινά. Γιατί όταν το θνητό φρόνημα υποχωρεί και αφανίζεται από τον αθάνατο νου και η νεκρότητα διώχνεται από τη ζωή, τότε η ψυχή σαν να έχει αναστηθεί από τους νεκρούς, βλέπει καθαρά τον εαυτό της, όπως αυτοί που σηκώνονται από τον ύπνο (έχουν συνείδηση ότι τώρα είναι ξύπνιοι, ενώ πριν λίγο εκοιμώντο), και γνωρίζει τον Θεό που την ανέστησε, το οποίον κατανοεί και ευχαριστώντας Τον προσκυνεί και δοξολογεί την άπειρο αυτού αγαθότητά. Το δε σώμα πλέον, δεν διαθέτει καμιά απολύτως πνοή ή κίνηση ή μνήμη των επιθυμιών του, αλλά νεκρώνεται τελείως και ξεψυχά ως προς εκείνες).

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 

 

ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ;

 







του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ





Καὶ τὸ φετινὸ Πάσχα σκιάζει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅσο κι ἂν θελήσουμε νὰ ἀπομακρύνουμε σήμερα παρόμοιες σκέψεις, ὅσο κι ἂν κάποιοι θὰ τὶς θεωρήσουν βέβηλες καὶ θὰ προτιμοῦσαν νὰ ἔχουν πνευματικότερες ἀναβάσεις καὶ οὐράνιες πτήσεις αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες, ὅμως, ἡ συνειδητοποίηση ὅτι εἴμαστε βουτηγμένοι στὴν αἵρεση, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους μὲ τοὺς ὁποίους συνεορτάζουμε καὶ οἱ ὁποῖοι μᾶς εὐλογοῦν εἶναι ἀρχηγοὶ τῆς παναιρέσεως, ὅτι τὶς Ἀναστάσιμες Ἐγκυκλίους τους τὰ Μ.Μ.Ε. θὰ μᾶς προσφέρουν ὡς τὸ πιὸ "ὀρθόδοξο" ἐπίκαιρο ἄκουσμα καὶ θέαμα, μᾶς κάνει νὰ θεωροῦμε -λίγες ὧρες πρὶν εἰσέλθουμε στὸ Μ. Σάββατο- ἀναγκαία τὴν ἀναφορὰ στὸν Οἰκουμενισμό, μὲ ἀφορμὴ καὶ ἕνα σχόλιο ἀνώνυμου.






 

Γιατί εἶναι ἰσχυρὴ ἡ αἴσθηση ὅτι ἑορτάζουμε τὸν ἴδιο Παθόντα καὶ Ἀναστάντα Χριστό, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὴ ὁ καθένας τοποθέτηση σὲ θεμελιώση θέματα Πίστεως καὶ ποιμαντικῆς ἀντιμετώπισης τῆς αἱρέσεως.

 


 Κάθε Ἐπίσκοπος εἶναι (πρέπει νὰ εἶναι) ὁ ἐκφραστὴς τῆς Πίστεως. Ὅταν, ὅμως, ὁ Ἐπίσκοπος ἐκφράζεται κακοδόξως, ὄχι ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου, ἀλλὰ συνειδητὰ «δημοσίᾳ καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» (ΙΕ΄ Κανὼν ΑΒ Συνόδου), εἴτε γραπτά, εἴτε προφορικά, εἴτε δι’ ἄλλου μέσου καὶ τρόπου (π.χ. διὰ τοῦ ἔργου τῶν συμπροσευχῶν), ἐφ’ ὅσον δι’ ὅλων αὐτῶν τῶν τρόπων θίγονται καὶ ἀθετοῦνται κυρίως Εὐαγγελικὲς ἢ Ἀποστολικὲς Ἐντολές, ἀλλὰ καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ οἱ Ἱ. Κανόνες (ποὺ διευκρινίζουν καὶ ἑρμηνεύουν τὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία),



             τότε,



ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς αἱρετίζει καὶ ὀνομάζεται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τοὺς Ἱ. Κανόνες ψευδεπίσκοπος, ἔστω κι ἂν ἀκόμα δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο.

Μὲ κάποιους τέτοιους Ἐπισκόπους ἀφήνονται οἱ πιστοὶ νὰ κάνουν Πάσχα κι ἐφέτος!




Ἐλπίζω νὰ μὴν ὑπάρχει ἀντίρρηση ὡς ἐδῶ ἀπὸ τὸν «ἀνώνυμο» ὑποστηριχτὴ τοῦ «Σωτῆρος», τὴν ἴδια τὴν Ἀδελφότητα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν κάποιο ἐνδιαφέρον ἀκόμα γιὰ τὴν διατήρηση ἀκεραίας τῆς Πίστεως.




Ἄρα, ὁ ψευδεπίσκοπος αὐτός, μὲ ὅσα λέγει καὶ πράττει, διαχωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἂν καὶ δὲν ἔχει ἀκόμα ἐπίσημα καθαιρεθεῖ. Τὰ μυστήρια ποὺ τελεῖ εἶναι ἔγκυρα κατὰ θείαν Οἰκονομίαν, χάριν τοῦ ἀγνοοῦντος, ἀμφιβάλλοντος καὶ μὴ δυναμένου νὰ ξεχωρίσει τὰ πράγματα λαοῦ, ὁ ὁποῖος καθοδηγεῖται ἀκόμα ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα ψευδεπίσκοπον, ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅσους ἀπὸ φόβο ἢ δειλία τὸν ὑπακούουν ἢ τὸν ἀνέχονται!




[Προσωπική μου ἄποψη εἶναι, ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ὁ Κανόνας δὲν ὁρίζει ποινὲς κατὰ τῶν μὴ ἀποτειχιζομένων, εἶναι καὶ αὐτός: Πῶς δηλαδή, ἕνας ἐξαρτώμενος πιστὸς ἀπὸ τὸν πνευματικό του, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ ὑπακοὴ στὸν Δεσπότη καὶ δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει ἀκόμα τὸ «δέον γενέσθαι», πῶς αὐτὸς θὰ τιμωρηθεῖ;].




Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση θεωρεῖ «ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον» τὸν συγκεκριμένον Ἐπίσκοπον, κατὰ ποίαν λογικὴν οἱ πιστοί ποὺ τὸ γνωρίζουν αὐτό, μποροῦν νὰ δέχονται τροφὴ πνευματική, εὐλογίες καὶ μάλιστα τὴν Θ. Εὐχαριστία ἀπὸ τὰ χέρια ἑνὸς τέτοιου ψευδοδιδασκάλου; Πῶς εἶναι δυνατόν, νὰ μὴ θεωροῦν ἄμεση προτεραιότητα τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτόν; Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀνώνυμε συνήγορε τῆς Ἀδελφότητος τοῦ «Σωτῆρα», οἱ τῆς Ἀδελφότητος θεολόγοι καὶ Ἀρχιμανδρῖτες –οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἄριστα τὶς κακοδοξίες τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων– νὰ ἔχουν προϊσταμένους «ψευδεπισκόπους καὶ ψευδοδιδασκάλους»; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνήκουν ὀργανικὰ σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς ὑπακούουν, νὰ διεκπεραιώνουν ἐντολές τους, νὰ συγκοινωνοῦν καὶ νὰ συλλειτουργοῦν μὲ Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες τῆς Παναιρέσεως, ὡς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος, ὁ Σύρου Δωρόθεος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος, ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος; (Στοὺς δύο τελευταίους ὑπάγονται ἐκκλησιαστικὰ δύο ἀρχιμανδρῖτες τοῦ "Σωτῆρος").




Βλέπω, ἀνώνυμε, πὼς στὸ σχόλιό σας ἑστιάζετε τὸν ἀντίλογό σας στὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, (μόνο καὶ μόνο «ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγος γένῃ». Εἶναι σαφὲς ὅτι δὲν θέλετε νὰ ἀποτειχιστεῖτε ἐπίσημα. Ἂς δεχθοῦμε ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα θέμα ποὺ θέλει συζήτηση. Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν (καὶ μαζὶ μὲ σᾶς καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ πατέρες τῆς Ἀδελφότητος "Ὁ Σωτήρ"): Δὲν εἶναι αὐτονόητο, γιὰ ἀγωνιστὲς σὰν καὶ σᾶς καὶ τὰ μέλη τοῦ "Σωτῆρος", ποὺ θεωρεῖτε τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς αἵρεση, νὰ κατονομάσετε τουλάχιστον τοὺς αἱρετικούς; (Ἀλλιῶς πρὸς τί ἡ συζήτηση). Καὶ βέβαια, τουλάχιστον θεωρητικὰ ὁ «Σωτήρ», καὶ θεωρεῖ ὡς παναίρεση τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ἔχει ἀγωνιστεῖ θεωρητικὰ ἐναντίον του.




Στὴν περίπτωση, λοιπόν, ποὺ πράγματι θεωρεῖτε ὡς ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ τὸν Οἰκουμενισμό, θὰ πρέπει νὰ μᾶς πεῖτε:




1) Ποιὲς εἶναι οἱ αἱρέσεις ποὺ διδάσκει. (Αὐτὸ τὸ πρῶτο εἶναι εὔκολο).




2) Ἐπειδὴ οἱ αἱρέσεις δὲν φτιάχτηκαν μόνες τους, ἀλλὰ κατασκευάστηκαν (τῇ ἐμπνεύσει τοῦ διαβόλου) ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὶς δίδαξαν καὶ τὶς διδάσκουν, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐκφοβίζουν καὶ διώκουν ὅσους τὶς πολεμοῦν, εἶναι ΑΝΑΓΚΗ -κι ἐσεῖς κι ὁ "Σωτήρ" καὶ οἱ Ἐπίσκοποι- νὰ μᾶς κατονομάσετε ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι (οἱ Ἐπίσκοποι κυρίως) ποὺ τὶς διδάσκουν καὶ τὶς προωθοῦν. Ποιοί Πατριάρχες, Μητροπολίτες, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ θεολόγοι διδάσκουν αἱρετικὰ τὸν λαό, γιὰ νὰ γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν. (Τώρα, βέβαια, ἐδῶ γεννιέται ἕνα πρόβλημα: πῶς θὰ διδάσκετε τὸν λαὸ νὰ τοὺς ἀποφεύγει, ὅταν δὲν τοὺς ἀποφεύγετε ἐσεῖς;).




3) Βέβαια, ὑπάρχει περίπτωση τὸ περιοδικὸ τοῦ «Σωτῆρος» νὰ ἐπιμείνει στὸν ἀντιφατικὸ καὶ στρουθοκαμηλιστικὸ ἰσχυρισμό του, ποὺ προέβαλε στὸ τεῦχος 2065 (15/4/2013), ὅταν, ἀφοῦ ἤλεγχε καὶ κατηγοροῦσε τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἐπειδὴ παρέστη στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα, ταυτόχρονα ἔγραψε τὸ ἀμίμητο: «Δὲν ἐλέγχουμε (τὸν Πατριάρχη). Ποιοί εἴμαστε ἄλλωστε; Μόνο πονοῦμε»! Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, θὰ ἀναγκαστοῦμε νὰ ἀναφέρουμε πλεῖστες ὅσες δημοσιεύσεις ἀπὸ τὶς «Ἀπόψεις καὶ Κρίσεις» τοῦ «Σωτῆρος», μὲ τὶς ὁποῖες κρίνει καὶ ἐλέγχει συγκεκριμένα πρόσωπα ποὺ αἱρετίζουν ἢ ἀσεβοῦν περὶ τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν πίστη. Ἴσως γιατὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὴν δύναμη νὰ «κλείσουν» τὴν Ἀδελφότητα.

 



 4) Ἂν δὲν τολμήσετε νὰ πεῖτε ἔστω αὐτό, τότε τί συζητᾶμε γιὰ ὑποχρεωτικὸ ἢ δυνητικό τοῦ Ἱ. Κανόνος; Διότι, γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ κάποιος ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπό του, πρέπει ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀποτειχίζεται, νὰ ἔχει διαπιστώσει ὅτι εἶναι πράγματι ψευδεπίσκοπος, αἱρετικός.

 



 Λοιπόν, θὰ τολμήσει ὁ «ΣΩΤΗΡ» σας, ὅπως ἔχει κατὰ καιροὺς ἐλέγξει ἄλλες καὶ ἄλλες περιπτώσεις, κι ἔχει κατονομάσει ἄλλους καὶ ἄλλους αἱρετικοὺς (φυσικὰ χωρὶς κάποια Οἰκουμ. Σύνοδος νὰ τοὺς ἔχει καταδικάσει) νὰ ὀνομάσει αἱρετικὸ τὸν Πατρ. Βαρθολομαῖο, καθόσον ἐπιμένει στὴν αἵρεση τῆς Βαπτισματικῆς θεολογίας, καθόσον θεωρεῖ Ἐκκλησία τὸν Παπισμὸ καὶ τοὺς Προτεστάντες, παρὰ τὴν ρητὴ ὁμολογία στὸ «Πιστεύω» περὶ «Μίας» Ἐκκλησίας καὶ ἑνὸς βαπτίσματος; Ἔτσι, θὰ προφυλάξει τοὺς πιστούς, καὶ θὰ ἀγωνιστεῖ ἔμπρακτα, ὥστε κάποιοι Μητροπολίτες ποὺ φανερὰ ἐπηρεάζονται ἀπ’ αὐτόν, νὰ μὴ δέχονται τὸν Πατριάρχη μετὰ βαΐων καὶ κλάδων. Θὰ τολμήσει νὰ κατονομάσει ὡς αἱρετικὸ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος δίδαξε περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας, ἀρνούμενος νὰ ἀποσύρει τὴν διδασκαλία του ποὺ κατεδαφίζει τὸ 9ο καὶ 10ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως; Θὰ θελήσει νὰ ἀποσύρει ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἀπὸ ὅσους ἄλλους αἱρετίζοντες Μητροπολίτες, τοὺς θεολόγους της καὶ τοὺς Ἀρχιμανδρῖτες της;


Ἐπὶ τῇ καθόδῳ 

τοῦ Xριστοῦ εἰς τὸν ᾅδην




O ᾼΔHΣ KAI OI ΨYXEΣ




Tοῦ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ και Αγωνιστου Θεολογου κ. Nικολάου  Σωτηροπούλου

    


 Ἕνα σοβαρὸ λάθος γίνεται εὐρέως στὸ θρησκευτικὸ χῶρο ὡς πρὸς τὸν ᾅδη. Πολλοὶ χριστιανοί, ὄχι δὲ μόνον ἁπλοϊκοί, ἀλλὰ καὶ μορφωμένοι καὶ κληρικοί, νομίζουν, ὅτι μετὰ τὸ θάνατο, τὴν κάθοδο στὸν ᾅδη καὶ τὴν ἀνάστασι τοῦ Xριστοῦ ὅσες εὐσεβεῖς ψυχὲς ἦταν στὸν ᾅδη, δὲν παρέμειναν ἐκεῖ, ἀλλ' ἀνέβηκαν στὸν οὐρανό. Ἐπίσης νομίζουν, ὅτι οἱ εὐσεβεῖς ψυχὲς ὅσων πεθαίνουν μετὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Xριστοῦ δὲν κατεβαίνουν στὸν ᾅδη, ἀλλ' ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό. Aὐτὴ δὲ τὴν ἐντύπωσι δημιουργοῦν στοὺς πολλοὺς λόγια τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν κατάλυσι τοῦ κράτους τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου ἀπὸ τὸ Xριστό. Kατὰ τὸ Mέγα Σάββατο ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «Σήμερον ὁ ᾅδης στένων βοᾷ· κατεπόθη μου τὸ κράτος… ὧνπερ ἐβασίλευον ἐστέρημαι· καὶ οὓς κατέπιον ἰσχύσας, πάντας ἐξήμεσα· ἐκένωσε τοὺς τάφους ὁ σταυρωθείς· οὐκ ἰσχύει τοῦ θανάτου τὸ κράτος». Ἐπίσης κατὰ τὴν Kυριακὴ τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν». Kαὶ ὁ ἱερὸς Xρυσόστομος μὲ τὸν περίφημο Kατηχητικὸ λόγο του πλήρης ἐνθουσιασμοῦ ἀναφωνεῖ: «Mηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ' αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τὸν ᾅδην ὁ κατελθὼν εἰς τὸν ᾅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκὸς αὐτοῦ. Kαὶ τοῦτο προλαβὼν Ἡσαΐας, ἐβόησεν· Ὁ ᾅδης, φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Ἐπικράνθη· καὶ γὰρ κατηργήθη. Ἐπικράνθη· καὶ γὰρ ἐνεπαίχθη. Ἐπικράνθη· καὶ γὰρ ἐνεκρώθη. Ἐπικράνθη· καὶ γὰρ καθῃρέθη… Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;».




    Ὁ Xριστὸς μὲ τὴ σταύρωσι καὶ τὴν ἀνάστασί του κατανίκησε τὸ θάνατο καὶ τὸν ᾅδη. Ἀλλὰ προσωρινῶς, μέχρι τὴ Δευτέρα Παρουσία, καὶ ὁ θάνατος γιὰ τὰ σώματα διατηρεῖται, καὶ ὁ ᾅδης γιὰ τὶς ψυχὲς διατηρεῖται. Kατὰ τὴ μεγάλη δὲ καὶ ἐπιφανῆ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, τότε θὰ φανῇ πλήρως τὸ ἀποτέλεσμα τῆς νίκης τοῦ Xριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου, τότε ἐν τῇ πράξει θὰ καταργηθῇ ὁ σωματικὸς θάνατος (A΄ Kορ. ιε΄ 26), τότε θὰ καταργηθῇ καὶ ὁ ᾅδης ὡς χῶρος τῶν ψυχῶν. Ὅτι δὲ ὁ ᾅδης γιὰ ὅλες τὶς ψυχές, καὶ τῶν ἀσεβῶν δηλαδὴ καὶ τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων, θὰ ὑπάρχῃ μέχρι τότε, τοῦτο ἀποδεικνύεται ἀπὸ πολλὰ χωρία τῆς Γραφῆς.



Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

 

ΠΕΡΙ  ΤΩΝ 

 

ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ



 Του γέροντος Παϊσίου






- Γέροντα, 

οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχωνται;



- Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. 
Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. 
Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από μας βοήθεια. 
Γι´ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας… 
Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνη η Δευτέρα Παρουσία. 




Μέγα Σάββατο, Μθ 28,1-20 (στ. 1-10)*



Η ανάσταση του Ιησού







του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη




Λίγες ώρες πριν από την ανάσταση τα μηνύματα είναι καθαρά αναστάσιμα. 
Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας αυτής αναφέρεται στην εμφάνιση του αναστάντος στις μυροφόρες γυναίκες. 
Ας το παρακολουθήσουμε.




1.Τη νύχτα την μετά το σάββατο προς τα ξημερώματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, ήρθε η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία να δουν τον τάφο.





  










 O εικονιζομενος διαλεξε ...μεγαλο καναπε!!!


Η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ»




Γράφει ο Αγωνιστης δημοσιογραφος 
Νίκος Χειλαδάκης

 



Τις άγιες αυτές μέρες μου έρχεται στον νου αυτό που πριν από 350 χρόνια είχε πει προφητικά ο Όσιος Νείλος από το Άγιο Όρος χωρίς φυσικά να  γνωρίζει την σημερινή κατάσταση: 



«Θα έρθει η εποχή που οι αρχιερείς και ιερείς, (εκτός ολίγων εξαιρέσεων), θα είναι άντρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδό από την αριστερά  και οι εκκλησίες θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών ποιμένων και αλλοίμονο τότε σε αυτούς  τους χριστιανούς που βρίσκονται στον κόσμο».

 


Σήμερα δυστυχώς ζούμε σε αυτή την εποχή. 



Μια ιεραρχία της ελληνορθόδοξου εκκλησιάς που είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει είναι ένα και το αυτό, γι αυτό και παίρνει τα εύσημα, (στην ουσία είναι όνειδος), από τους πολιτικούς που τους βολεύει άριστα αυτή η κατάσταση. 



Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ η χώρα καταστρέφεται, ενώ η ορθοδοξία απαξιώνεται και διώκεται όλο και πιο φανερά, ενώ οι Έλληνες βυθίζονται στην απελπισία, η ιεραρχία της ελληνικής εκκλησίας είναι σκανδαλωδώς απούσα.

Nτοκουμέντο: 

 

Βρέθηκε το έγγραφο 

 

της Σταύρωσης του Ιησού



  Το συγκλονιστικό αυτό έγγραφο (αντίγραφο του οποίου βλέπετε στη φωτογραφία παρακάτω), παρέμεινε μέχρι το 1309 μ.Χ. τελείως άγνωστο, οπότε βρέθηκε στη γνωστή σε όλους σήμερα για τον καταστροφικο σεισμό πόλη (L’Aquila) της Κεντρικής Ιταλίας (κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθει η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτερνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Πόντιου Πιλάτου). Το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του Πατριάρχου Ιερεμίου. 


Μεταφράστηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, κατά το έτος 1643.

Μετάφραση:

“Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ανικήτου, Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης από κτίσεως κόσμου, κατά τον ημέτερον μερισμόν των Εβραίων τετράκισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσερα έτη και καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία και από της ελευθερίας της δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια εβδομήκοντα και καταστροφής του ιερού βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτου του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου και Μάρκου Συννίου και ανθυπάτου του Ιλλιρικού Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώρας των Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας αρχιερωσύνης Άννα και Καιάφα Αλλιάσου και Ματίλ μεγιστάνων εις τον ναόν, Ραμπάλ Αμαμπέλ Πιοκτένου εκατόνταρχου υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου.

Εγώ o Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησού λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώτη κατά τον Νόμο του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά των άλλων κατά το συνήθες των καταδίκων, επεί συνοίθρησεν αυτός πλήθος ανθρώπων πλουσίων και φτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων, ενοχλείν την Ιουδαίαν ποιών εαυτόν Υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και του Ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος και τολμήσας εισελθείν μετά βαϊων θριαμβευτής και πλείστου όχλου ώσπερ τις Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ ως τον Ι. Ναόν και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον περιάξαι τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον και ενδεδυμένον πορφύραν, εστεφανωμένον ακάνθινω στεφάνω και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμου αυτού, ίνα ει παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι τοις κακοποιοίς μεθ’ ού βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν Αντωνιανής, αναχθήναι δε Αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων ονόματι Κολβάριον, ούτινος σταυρωθέντος μείναι το σώμα εν τω σταυρώ εις κοινόν θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλου τεθήναι γεγραμμένου τρισί γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Εβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ελληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ (Ρωμαϊστί). Ορίζομεν ουν μηδένα των ηστινοσούν τάξεις και ποιότητος τομήσαι απερισκέπτως της τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ’ εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος κατά τα ψηφίσματα και τους Νόμους της των Ρωμαίων Βασιλείας.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

- Από της φυλής Ισραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ. 
- Από της Βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος. 
- Από των Φαρισσαίων: Βαραββάς Συμεών και Μπονέλι. 
- Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνιος, και Μακαρόλαος. 
- Από της αρχιερωσύνης: Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλις. 
- Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων: Μπουτάν”.

 

Ποιοί διαιρουν την Εκκλησία;

 

  «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου...»












δελφοί μου! 

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ κάνῃ μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. 
Αὐτό, τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶνε ἀδιαίρετη καὶ ἔχει ἑνότητα, τὸ παριστάνει καὶ τὸ εἰκονίζει ὁ «ἄρραφος χιτὼν» (Ἰω. 19,23) τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ χιτῶνα αὐτόν, κατὰ τὴν εὐσεβῆ παράδοσι,τὸν ὕφαναν καὶ τὸν ἔπλεξαν μονοκόμματο ἀπὸ πάνω ὣς κάτω, χωρὶς καθόλου ῥαφή, τὰ ἄχραντα χέρια τῆς Παναγίας. 
Αὐτὸν φοροῦσε ὁ Κύριος ὅταν ἔβγαινε ἀπὸ τὸ κατάλυμά του καὶ διέσχιζε πόλεις καὶ χωριὰ τῆς ἁγίας γῆς.
Ἀλλ᾿ ὅταν βγῆκε ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφασι καὶ ὁ Χριστός μας ὡδηγήθηκε πάνω στὸ Γολγοθᾶ γιὰ νὰ σταυρωθῇ, τότε ἄξεστα χέρια στρατιωτῶν ἀφαίρεσαν τὸ χιτῶνα ἀπὸ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἀνέβασαν γυμνὸ στὸ σταυρό. 
Τὸν ἀφαίρεσαν, ἀλλὰ δὲν τὸν κομμάτιασαν· ἔρριξαν κλῆρο νὰ δοῦν σὲ ποιόν θὰ πέσῃ. 
Κι αὐτοὶ οἱ δήμιοί του δηλαδὴ τὸν σεβάστηκαν, δὲν τὸν ἔσχισαν. 
Δὲν τὸ ἐπέτρεψε ὁ Κύριος. 
Τὸ χιτῶνα αὐτὸν κανείς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸν σχίσῃ. 
Ἀλλ᾿ ἐνῷ κι αὐτοὶ ἀκόμη οἱ σκληροὶ στρατιῶτες τὸν σεβάστηκαν, κάποιοι ἄλλοι ἀποπειράθηκαν νὰ τὸν κομματιάσουν.


Ποιοί εἶνε οἱ ἔνοχοι αὐτοῦ τοῦ ἀνοσιουργήματος;


 * Στὸ Ἅγιο Ὄρος εἶδα μία εἰκόνα καὶ τρόμαξα. 
Εἶδα τὸ Χριστὸ γυμνὸ καὶ τὸ χιτῶνα του κομματιασμένο. 
Ἕνας ἄγγελος στεκόταν δίπλα του καὶ τὸν ρωτοῦσε·


–«Τίς σου τὸν χιτῶνα διέρρηξε;»· ποιός σοῦ ἔσχισε, Χριστέ, τὸ χιτῶνα;


Κ᾽ ἕνας ἄλλος ἄγγελος ἔδειχνε μία μαύρη μορφή, ἕνα σκοτεινὸ ἄνθρωπο, καὶ ἀπαντοῦσε·


–«Ὁ Ἄρειος». Αὐτός, μὲ τὰ διδάγματά του, διέρρηξε τὸ χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

«Σημερον κρεμαται επι ξυλου, 

ο εν υδασι την γην κρεμασας».


του Χαλκεντερου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ 






 Ἐπιτρέψτε μου, νὰ πῶ λίγες λέξεις στὸ σημεῖο αὐτό.

Πενθεῖ ἡ γῆ; Ἀλλὰ ΤΙ ΕΙΝΕ Η ΓΗ; 


Ἡ γῆ, ἀπαντοῦν οἱ ἀστρονόμοι, εἶνε ἕνας πλανήτης, ἕνα ἀπὸ τὰ ἄπειρα οὐράνια σώματα ποὺ ὑπάρχουν. 
Ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα ἡ γῆ εἶνε ἕνας μικρὸς κόκκος. 
Ἂν γιὰ μᾶς ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα φαίνεται μεγάλη, ἐν συγκρίσει ὅμως μὲ ἄλλες σφαῖρες, ποὺ στροβιλίζονται στὸ ἄπειρο, εἶνε πολὺ μικρή.


Καὶ ὅμως ἡ γῆ ἔχει κάτι μοναδικό. 
Εἶνε οὐράνιο σῶμα εὐλογημένο, καλλωπισμένο, ὡραιότατο. 
Εἶνε, ὅπως εἶπε κάποιος ἀστρονόμος, «τὸ διαμάντι τῶν ἀστέρων». 
Ἐδῶ ὑπάρχει βλάστησι, χλόη, ἄνθη, δέντρα, καρποί· ἐδῶ ὑπάρχουν ψάρια, ζῷα, πουλιά· ἐδῶ ὑπάρχουν ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ εἶνε ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ὕπαρξι τῆς ζωῆς. 
Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα στοιχεῖα εἶνε τὸ νερό. 
Ἐδῶ ὑπάρχουν νερὰ ἄφθονα· πηγές, ποταμοί, λίμνες, θάλασσες καὶ ὠκεανοί, πού καλύπτουν τὰ τρία τέταρτα τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς.  


«Ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας», λέει ὁ ὕμνος. 
Πολλοὶ αὐτὸ τὸ ἀμφισβητοῦσαν, ἀπεδείχθη ὅμως ἀληθινό. 
Οἱ ἀστροναῦτες ποὺ εἶδαν τὴ γῆ ἀπὸ τὴ σελήνη, ἀπήλαυσαν ἕνα θαυμάσιο θέαμα. 
Τὴν εἶδαν μιὰ πελώρια πολύχρωμη σφαῖρα ἀλλοῦ ἄσπρη (οἱ παγετῶνες), ἀλλοῦ πράσινη (τὰ δάση), ἀλλοῦ φαιὰ – σκούρα (ἡ ξηρά), καὶ τὸ περισσότερο γαλάζια (ἡ θάλασσα).  

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013



Υπαρχει καποιος, 

που μπορει να διαφωνηση; 

Πλανοι, Ψευτοδιδασκαλοι 

και ψευδοπροφητες,

οι υποστηριζοντες τα αντιθετα.


=====================


ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ, 


και μονον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ,


ο ΙΕ΄ ΙΕΡΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ,



της Πρωτοδευτερας Συνοδου.






O Αγιος  Πατηρ της Εκκλησιας, ο Μικρος το δεμας, αλλα Γιγαντιος ανθρωπος, ο Νεοχρυσοστομος της εποχης μας πατηρ Αυγουστινος Καντιωτης, εγραφε αλλα και κηρυττε παντοτε: Η λυδια λιθος για να κριθη η χριστιανικη μας ιδιοτητα είναι, το ποσο μας στοιχιζει ο Χριστιανισμος.




Σημερα, μας στοιχιζει ο Χριστιανισμος;
Σημερα, ενω κινδυνευει τον εσχατον κινδυνον, η Πιστι των Ορθοδοξων, η Πιστι των Αγιων  Πατερων, oι χριστιανοι δεν νοιαζονται, αλλα αδιαφορουν τελειως για την Πιστι, δεν εχουν ευαισθησια για τα ζητηματα της Πιστεως, αρνουνται να υπεραμυνθουν της Πιστεως, δεν θελουν να κακοπαθησουν για την Πιστι, θα λεγαμε ότι αναμφιβολα ….κοιμωνται υπνον βαρουχιον και αρκουνται μονον στην εκτελεσι των ….χριστιανικων τους καθηκοντων – αν μπορουμε να το πουμε και αυτό – και από εκει και περα, ….γαια πυρι μειχθητω, δεν τους ενδιαφερει τιποτα.





Ενω οι Αιρεσεις και οι Αιρετικοι ξαπλωσαν τα πλοκαμια τους σε ολοκληρο τον ορθοδοξο χωρο και μολυνουν και μαγαριζουν όλα τα λεγομενα ορθοδοξα πατριαρχεια, ενω οι Αιρεσιαρχαι πατριαρχαι και αρχιεπισκοποι, δεν ελεγχονται από ΚΑΝΕΝΑ, μαλιστα μνημονευονται στα διπτυχα της Εκκλησιας και ψαλλεται και αδεται το ονομα τους σε ολους τους ηχους και ευχονται ολοι σχεδον οι κληρικοι και οι λαϊκοι, το εις ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, και τοιουτοτροπως οι Αρχιαιρεσιαρχαι και οι Αιρετικοι και οι Λατινοφρονες και οι Οικουμενιστες Πανθρησκειαστες, αντι να αποδοκιμαζονται και να αποπεμπονται από τους ορθοδοξους ναους με όλα τα μεσα και με ολους τους τροπους, όπως γινονταν στο παρελθον, σημερα εν αντιθεσει, για όλα αυτά δεν συμβαινει τιποτα, απολυτως τιποτα, υπαρχει πληρης αδιαφορια και πληρης απνοια και πληρης αφασια.


              

                ΩΣΠΕΡ    ΠΕΛΕΚΑΝ...... 



















Ἱερατική καί πολιτική έξουσία


Πόθος θυσιαστικῆς ἀγάπης



Τέτοια Θυσιαστική ἀγάπη φανερώνουν τά λόγια τοῦ Θεανθρώπου Κυ­ρίου: “ὅς ἄν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος. Καί γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν”. (Μαρκ. 10, 43-45). Στό ἴδιο Εὐαγ­γελικό κείμενο ὁ Κύριος ἀναφέρεται στούς ἄρχοντες, στούς ἐν ἐξουσίᾳ ὑπερέχοντες, οἱ ὁποῖοι “κατεξουσιάζουν” καί “κατακυριεύουν” τά ἔθνη. Ἐκεῖ θέλει νά τονίσει ὁ Θεάνθρωπος ὅτι τό μεγαλεῖον τοῦ ἡγέτη, ἐκκλησιαστικοῦ ἤ πολιτικοῦ, δέν συνίσταται στήν δύναμη καί ἐξουσίαν πού διαθέτει, ἀλλά στήν χρησιμοποίηση τοῦ ἀξιώματός του πρός διακονίαν τῶν πιστῶν, τῶν ὑπηκόων του. Ὁ σατανικός πειρασμός τῆς δυνάμεως εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνος καί δύναται νά ὁδηγήσει μόνον στήν αὐτοϊκανοποίηση τοῦ ἡγέτη καί ὄχι στήν ταπεινή ἐκπλήρωση τῆς διακονίας του. Εἶναι ἡ πολιτική γι’ αὐτό ποιμαντική, δηλαδή βαθύ ἐνδιαφέρον γιά τήν προκοπή τῶν πιστῶν, τῶν ὑπηκόων. Σήμερα ὅμως ἡ πολιτική κατάντησε νά θέλει μίζες, κατοχή πολλῶν ἀκινήτων, καταθέσεις σέ Τράπεζες, βαρειά αὐτοκίνητα, ρεμοῦλες καί ἄλλα ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός. Γι’ αὐτό, ἐνῶ ὁ πραγματικός ἡγέτης ἀποβλέπει στήν προκοπή τοῦ λαοῦ, ὁ ξεζουμισμένος πολιτικάντης βλέπει μόνον τίς ἑπόμενες ἐκλογές(!) Μέσα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας ἔχουμε ΗΓΕΤΕΣ ἀξίους κατά πάντα, ἡγέτες πού ἀγαποῦσαν τό λαό τους. Ἕνας τέτοιος ἡγέτης ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Αὐτοκράτορας τῆς Νικαίας, ὁ Ἰωάννης Βατάτζης. Ζοῦσε καί ἔλυωνε γιά τό λαό του! Ποῦ σήμερα τέτοια πρότυπα. Σήμερα οἱ ἡγέτες, οἱ πολιτικοί ἄρχοντες “ἀρμέγουν”τούς λαούς τους!...

Τρίτη 30 Απριλίου 2013


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Ούτε νεκρο αναγνώρισαν, 

τον Σταυρωμενο Επισκοπο 

ΝΙΚΟΔΗΜΟ...



Αποτειχισι: 

Μα ΟΛΟΙ, οι α-Xριστοι και αχρηστοι φωναζαν, σταυρωσον, σταυρωσον αυτον;
Οι φθονοψυχοι και αναισχυντοι, σημερινοι γνωστοι .... (ομοιοι του χρυσομανους τερατος Θεοφιλου Αλεξανδρειας και των λοιπων ρασοφοροτερατων της εποχης, του Αγιου Ιωαννου του Χρυσοστομου);








του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη



Εκοιμήθη την 1η Απριλίου ο κανονικός Μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος (Γκατζιρούλης)



Ποτέ δεν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο και όμως καταδικάστηκε στην εσχάτη, για ένα ποιμένα, ποινή. 


Καταδικάστηκε σε έκπτωση από τη θέση του εν ενεργεία Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος.




◆ Ποτέ δεν εκλήθη σε απολογία


Και όμως, απομακρύνθηκε από το ποίμνιό του αναπολόγητος!




Ακόμα και εκείνο το ιουδαϊκό συνέδριο, λειτούργησε νομιμότερα από την ομάδα χριστιανών επισκόπων, που ως τυφλά όργανα, συμφωνούσαν με τον τότε (Ιούλιος 1974) αρχιεπίσκοπο.




Τότε, στο Ιουδαϊκό συνέδριο, βρέθηκε ένας Νικόδημος, ο γνωστός ευσεβής και ενάρετος φαρισαίος, να «φρενάρη» την κακότητα των αρχιερέων και των φαρισαίων, λέγοντας: «Μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ’ αυτού πρότερον και γνώ τι ποιεί;» (Ιωάν. ζ΄ 51). 


Μετά την επισήμανσι, ότι αναπολόγητος δεν κρίνεται ο άνθρωπος, κάτι θέλησαν να ψελλίσουν οι σύνεδροι, αλλά τελικά διαλύθηκαν και «επορεύθη έκαστος εις τον οίκον αυτού» (Ιωάν. ζ΄ 53).




Το συνέδριο όμως των ανομούντων κανείς δεν μπόρεσε να το φρενάρη τότε (Ιούλ. ᾽74) στον κατήφορο της απύθμενης κακότητας. 


Έκρινε και κατέκρινε και εξόντωσε αναπολόγητο τον Νικόδημο (τον Αττικής) και τους άλλους ένδεκα τιμίουςκ, ανιδιοτελείς και χριστομίμητους επισκόπους.




◆ Επί 39 χρόνια διατηρήθηκε η θρησκευτική κακότητα! 


Και όταν το 1990 άνοιξε η πορτα προς τη Δικαιοσύνη, δικαιώθηκαν οι αδικηθέντες (όσοι επιζούσαν). 


Το κατεστημένο όμως των ρασοφορούντων, επενόησε άλλο «περίστροφο», για να καθηλώση εισέτι τους αγίους επισκόπους. 


Επενόησε το ανύπαρκτο στους ι. Κανόνες «επιτίμιο της ακοινωνησίας»!




◆ Δεν τον πολέμησαν μόνο με λύσσα τον άγιο επίσκοπο, τον Νικόδημο, αλλά και του επεφύλαξαν και την τιμωρία της εσχάτης περιφρονήσεως.




Στα Δίπτυχα της Εκκλησίας αναγράφεται ακόμα και το όνομα  της καθαρίστριας δεσποτικού ενδιαιτήματος. 


Ένα δυστυχώς όνομα απουσίαζε σκανδαλωδώς. Ανύπαρκτος ο Μητροπολίτης Νικόδημος για τους επισήμους εκκλησιαστικούς καταλόγους, και ας ήταν το εκκλησιαστικό διαμάντι του Αγίου Πνεύματος.




◆ Ανέμεναν όλοι, ότι η Δ. Ι. Σύνοδος θα συνεκινείτο από την κοίμησί του. 


Συνεδρίασε την ημέρα της εξοδίου του ακολουθίας. 


Τρισάγιο δεν τελέστηκε από τη Σύνοδο. 


Κανένα ανακοινωθέν δεν εξεδόθη. 


Καμμία αναφορά στο πέρασμα ενός ανθρώπου, που λάμπρυνε τη θεολογία και την ποιμαντική διακονία. 


Πληροφοριακά μόνο έγινε λόγος για την κοίμησί του.




◆ Προσήλθαν βέβαια δέκα εν ενεργεία Μητροπολίτες στην εξόδιο ακολουθία του Νικοδήμου. 


Δείγμα ότι όχι μόνο αυτοί, αλλά και οι πλείστοι των Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, θαύμαζαν τον Νικόδημο. 


Αλλά κρυφά…ανεπίσημα


Επισήμως, «δια τον φόβον των Ιουδαίων», τον είχαν στην απομόνωσι!





◆ Τώρα, μακριά από την κακότητα της γης, ο Νικόδημος ζη δικαιωμένος, με τους συμμοναστές του, αγίους επισκόπους «εκ των δώδεκα»



Ο «ακοινώνητος» για το θρησκευτικό κατεστημένο, απολαμβάνει τώρα την κοινωνία του Θεού «εν τω φωτί» της επουρανίου βασιλείας.



Ο αγωνιστης ιατρος κ. Λυκουργος Νανης, 

μας εγραψε:


 Αγαπητέ κε Τσολογιάννη, εξ αφορμής της αποφυγής τελέσεως τρισαγίου απ τους συνοδικούς της παρούσης συνοδικής περιόδου στη μνήμη του μακαριστού μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου,πράγμα το οποίο αξιεπαίνως έθιξε ο σεβαστός ιερομόναχος π.Δανιήλ Αεράκης με το υπέροχο δημοσίευμά του,ήλθε στη μνήμη μου η περίπτωση του επίσης μακαριστού, συνεξορίστου του Νικοδήμου, αγίας βιοτής επισκόπου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη. 


 Στην εν θέματι περίπτωση, του αοιδίμου Νικολάου, η τότε σύνοδος, εν έτει 1975, τέλεσε τρισάγιο στο καθολικό της μονής Πετράκη. 


Την τέλεση όμως του συγκεκριμένου τρισαγίου, την αποδοκίμασε, ο αείμνηστος μαχητής και φίλος του δικαίου και της αληθείας, μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κυρός Αμβρόσιος Νικολάου με τούτα τα λόγια: 



 





"Αποδοκιμάζω την πρότασιν του μακαριωτάτου περί τελέσεως τρισαγίου εν τω συνοδικώ παρεκκληισίω υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του αειμνήστου αδελφού μητροπολίτου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη.


 

Τον προώρως κοιμηθέντα αδελφόν, όστις αόκνως και θεοφιλώς εποίμανεν εν Χαλκίδι και απέσπασε την αγάπην, την απέραντον εκτίμησιν και τον βαθύν σεβασμόν του ποιμνίου του και εφηρμόσθη το υπό του λαού λεγόμενον "τού πρηξαν τα σηκώτια", πράγματι η λεγομένη "Ιεραρχία" της Εκκλησίας της Ελλάδος διά της αντικανονικής, αδίκου και οικτράς αποφάσεώς της, περί κατακρημνίσεώς του από του θρόνου άνευ και της ελαχίστης αιτίας τον έθλιψε και επίκρανε θανασίμως. 


Ο κανονικός μητροπολίτης Χαλκίδος εδολοφονήθη υπό ψευδαδέλφων αρχιερέων. 


Με ποία "μούτρα" μακαριώτατε θα κατέλθωμεν εις το παρεκκλήσιον διά την τέλεσιν τρισαγίου; 


Ώστε επάψαμεν να φοβούμεθα τον Θεόν και να εντρεπώμεθα τους ανθρώπους; 


Ώ της φαρισαικής, αποκρουστικής και θεομισήτου υποκρισίας μας. 



Αντί επισήμου τρισαγίου ΑΣ ΕΓΚΛΕΙΣΘΕΙ ΕΚΑΣΤΟΣ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ "ΤΑΜΙΕΙΟΝ" ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΊ ΤΥΠΤΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΑΣ ΖΗΤΗΣΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ ΤΟΥ ΥΦ ΗΜΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΟΥΣ ΜΟΡΦΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΝ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΚΑΙ ΕΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙ ΚΑΚΟΤΗΤΙ ΨΥΧΗΣ.
 



Αναλογισθήτε, όσοι συνηργήσατε εις την στυγεράν δολοφονίαν, οτι μίαν ημέραν ο Θεός, θα εκζητήσει το αθώον αίμα του αδελφού εκ των χειρών σας".

 
Από το βιβλίο ΕΙΠΕ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του μακαριστού, μαρτυρικού μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου.
Λ.Ν.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου