Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ   

ΣΕ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ




ΑΠΑΝΤΗΣΗ KATAΠΕΛΤΗΣ 
 
ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

  ΤΗΣ ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ 
 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ 
 
π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ




Β΄ Μέρος

  
 
 
Αποτειχισι: 
 
Ωστε παππουληδες, χαρακτηριζετε τον ΑΚΑΘΑΙΡΕΤΟ ιερομοναχο Ευθυμιο Τρικαμηνα, "οσιολογιωτατο μοναχο" και δεν ντρεπεστε;
Ετσι βλεπετε τους "αφορισμους και τις καθαιρεσεις" των ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ;
Ως κανονικες;
Και που το στηριζετε αυτο;
Σε ποιον Ιερο Κανονα, ω σοφολογιωτατοι;
Στους κανονες του Αννα και του Καϊαφα, στους Αρχιερεις της Αισχυνης, ή στους κανονες του Κυκλωπα;
Λιγη ντροπη, παππουληδες, δεν βλαπτει.
Και αν συνεχισετε με το ιδιο αντορθοδοξο στυλ και ηθος, θα μεινετε στην ιστορια ως ...παππουληδες και τιποτα περισσοτερο.
 
===================
 
 
  Στή συνέχεια θά ἀναφερθῶ καί στό κύριο μέρος τῆς κριτικῆς σας μελέτης. Ἐδῶ ἔχω, πατέρες, νά σᾶς ἐπισημάνω ἀδελφικά ἕνα μεγάλο ἑρμηνευτικό λάθος, τό ὁποῖο θέλω νά πιστεύω ὅτι ἐκάνατε ἠθελημένα, ἐπειδή δηλαδή σᾶς ἐξυπηρετοῦσε στήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος τήν ὁποία καινοτομώντας θέλετε νά ἐπιβάλλετε. Διότι, ἄν τό ἐκάνατε τό ἑρμηνευτικό αὐτό λάθος χωρίς νά τό γνωρίζετε, τότε λυπᾶμαι ὅλους ἐκείνους πού θά στηριχθοῦν ἐπάνω σας, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι εἶστε ὑπεύθυνοι στό ἐπί τῶν αἱρέσεων γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς. Τό λάθος αὐτό εἶναι ἡ ἑρμηνεία πού δίδετε στό πατερικό λόγιο «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι».  
 
 
το μαρτύριο 

                      της αμαρτίας…




Ο μικρότερος γιος της «παραβολής του ασώτου» δεν μπορούσε να διανοηθεί το μαρτύριο, που έκρυβε ο δρόμος της επιλογής του. Ο πατέρας του όμως το γνώριζε. Κι ωστόσο δεν του αρνήθηκε το μεράδι της περιουσίας, που του ζήτησε. Επειδή, ακριβώς, γνώριζε, πόσο πολύτιμο αγαθό είναι το αγαθό της ελευθερίας. 



Το μαρτύριο της επιλογής του ο γιος το κατάλαβε, όταν διαπίστωσε πως άδειασε το πουγγί του. Και όχι μόνο του πουγγί του, αλλά και η καρδιά του. Έτσι, ώστε να νιώθει σαν ένα όρθιο κουφάρι, που δεν αναγνώριζε, πια, τον εαυτό του. Τόσο, που αναγκάστηκε να γίνει ακόμη και χοιροβοσκός. Γιατί, πέρα απ’ τους φίλους των «καλών ημερών», που του είχαν γυρίσει την πλάτη, είχε πέσει στον τόπο και μεγάλος λιμός… 



Με αποτέλεσμα η κατάστασή του να γίνει απελπιστική. Καθώς δεν του επέτρεπαν ούτε καν τα χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια, ν’ αγγίξει. Δεν του απόμενε, συνεπώς, παρά το τελευταίο άλμα προς το βάραθρο της καταστροφής. Όταν ξαφνικά ένιωσε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο και ξαναβρήκε τον εαυτό του. Κι απέναντι στη ζοφερή αθλιότητα, που τώρα τον έζωνε, άστραψαν μπροστά του τα φωτεινά χρόνια στο σπίτι του πατέρα του. Όπου ακόμη και οι μεροκαματιάρηδες είχαν περισσεύματα ψωμιού. Και πήρε τη μεγάλη απόφαση: Αντί για το τελευταίο άλμα προς την καταστροφή να πάρει το δρόμο της επιστροφής. 




Θα γυρίσω-σκέφτηκε-στο σπίτι του πατέρα μου. Και θα του πω: «Πατέρα, εγκλημάτησα απέναντι σε σένα και στο Θεό. Και είμαι ανάξιος να λέγομαι γιο σου. Δέξου με και μένα σαν έναν απ’ τους μεροκαματιάρηδες»!... Το μαρτύριο του γιου ο πατέρας το ζούσε απ’ την ώρα, που εκείνος έφυγε από κοντά του. Όπως συμβαίνει με καθένα γονιό σε ανάλογες περιπτώσεις. Και, όσο περνούσε ο καιρός και δεν τον έβλεπε να επιστρέφει, τόσο περισσότερο το μαρτύριό του μεγάλωνε.. Ώσπου κάποια μέρα, καθώς κοίταζε προς την κατεύθυνση, που έφυγε ο γιός του, βλέπει στο βάθος του δρόμου να ξεπροβάλλει ένα φάντασμα. 



 Και η πατρική του καρδιά τον πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο γιος του. Για να τρέξει, χωρίς χρονοτριβή, να τον αγκαλιάζει αχόρταγα και να τον φιλάει. Και, καθώς το υπηρετικό προσωπικό δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, ο πατέρας τους είπε: -Δώστε του τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια να φορέσει. Και σφάξτε το πιο καλοθρεμμένο μοσχάρι να φάμε και να πιούμε και να γιορτάσουμε το γεγονός. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος μου γιος, που βρέθηκε, ο νεκρός γιος μου, που αναστήθηκε. 



Ο μεγάλος γιος, που γύρισε απ’ τη δουλειά και πληροφορήθηκε το τι συνέβαινε, αγανάκτησε με τη συμπεριφορά του πατέρα του. Και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι, όσο κι αν εκείνος τον παρακαλούσε. Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχε καταλάβει την τραγωδία, που ζούσε ο πατέρας του, ενόσω έλειπε ο αδελφός του. Και πολύ βέβαια περισσότερο δεν είχε καταλάβει την τραγωδία του αδελφού του. Που, στην πραγματικότητα, είχε πεθάνει, όπως έλεγε ο πατέρας του. Ώστε, τώρα, δικαιολογημένα, να γιορτάζει και να πανηγυρίζει την ανάστασή του. Και δεν είχε καταλάβει, επειδή ακριβώς κι ο ίδιος ήταν νεκρός. Ενώ, αν ήταν ζωντανός θα έμπαινε στο σπίτι και στη θέση του πατέρα και του αδελφού. Για να γιορτάσει μαζί τους. 




 Ο μεγάλος αδελφός είχε βέβαια κάποιες τυπικές αρετές. Αλλά δεν είχε καταλάβει ότι η αρετή δεν είναι σταθμός, όπου κάποιος επαναπαύεται, περιχαρακωμένος στη ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Όπως συνέβαινε με τους φαρισαίους. Αλλά ένα αδιάκοπο και δημιουργικό αγώνισμα, σε συνεργασία με το Θεό και τους συνανθρώπους. Κι ακόμη πως η αρετή είναι το άλλο όνομα της μετάνοιας. Της αδιάκοπης μετάνοιας. Που σημαίνει να ξέρεις πως, σε κάθε περίπτωση, είσαι και συ αμαρτωλός. 




Γιατί και άγιος να είναι κάποιος, κι, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο αμαρτωλός αισθάνεται. Πιο αμαρτωλός κι απ’ τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Γεγονός, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ξένος στον πόνο και την τραγωδία του καθενός αμαρτωλού. Γιατί, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο ζει το μαρτύριο της αμαρτίας. 




Γιατί οι άγιοι, που περισσότερο από κάθε άλλον πολεμούν το διάβολο, πολεμούνται απ’ το διάβολο, περισσότερο από κάθε άλλον. Και γνωρίζουν καλύτερα, από κάθε άλλον, τις παγίδες του και τις δολοπλοκίες του. Γι’ αυτό και συμπονούν και συμπάσχουν με τον αμαρτωλό. Και χαίρονται και πανηγυρίζουν, όταν εκείνος επιστρέψει. Όπως ο πατέρας της παραβολής. 



Σε αντίθεση με το μεγάλο αδελφό. Που ξένος και μακρινός στο μαρτύριο του αδελφού του, αντιμετώπισε με οργή και αγανάκτηση την επιστροφή του. Η αρετή και η μετάνοια είναι σαν την καρδιά.Το σταμάτημά τους σημαίνει θάνατο. Γεγονός, που δείχνει ότι, τελικά άσωτος δεν ήταν ο αμαρτωλός μικρός αδελφός, που μετάνιωσε… Αλλά ο, αμετανόητα θαμμένος και ανίκανος να αποδράσει απ’ τα φαρισαϊκά καλούπια, μεγάλος γιος.

 παπα-Ηλίας 


http://papailiasyfantis.wordpress.com e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Λυκούργος Νάνης:  

 

Ο πιστός λαός 

 

θα ακολουθεί τον κ. Σωτηρόπουλο.

 

Νικόλαος Σωτηρόπουλος (πηγή)
















«Ακολουθούν έναν αφορισμένο, δεν γνωρίζουν πως, αν ακολουθούν έναν αφορισμένο, αφορίζονται και οι ίδιοι;».

Aποτειχισι: Ειναι δυνατον να εξερχονται αυτες οι ανοησιες, απο το ερκος των οδοντων του Αιρετικου δεσποτη Καναδα Σωτηριου; 
Ιερο Πηδαλιο δεν ανοιγουν ποτε αυτοι οι κωμικανθρωποι, για να δουν και να διαβασουν τους Ιερους Κανονες, που ακυρωνουν apriori καθε ατελη και αντικανονικη πραξι τους (οπως απο την ελειψι απολογιας) και κατακεραυνωνουν με αφορισμο, αυτους τους ιδιους;
Τι ...ντενεκεδες ειναι αυτοι;
Ξερει με ποιους εχει να κανη ο Αρχιαιρεσιαρχης του Φαναριου, γι αυτο και αλωνιζει παντου. 


   

Tάδε έφη ο γνωστός και μη εξαιρετέος μητροπολίτης Τορόντο.


 
Έχει τους λόγους του να αντιδρά κατ αυτόν τον τρόπο ο ειρημένος επίσκοπος. 


Γιατί ο εκλεκτός αντιαιρετικός θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος χαλάει από χρόνια την οικουμενιστική "σούπα" του κ. Σωτηρίου και των ομοφρόνων του. 



Άλλωστε η μη εκδιδόμενη πλέον αγωνιστική εφημερίδα ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ στη διαμόρφωση της σύνταξης της οποίας συμμετείχε και ο Ν. Σωτηρόπουλος στη δεκαετία του 80 κυρίως στηλίτευσε κατά χρέος τα οικουμενιστικά καραγκιοζιλίκια του ρηθέντος μητροπολίτη όπως και του Αυστραλίας Στυλιανού. 
 

Μπορεί να μας πει ο κ. Σωτήριος αν τηρήθηκαν οι ουσιώδεις δικονομικοί κανόνες στην περίπτωση του "αφορισμού" του κ. Σωτηρόπουλου; 



Ανέχεται η χριστιανική κατ αρχήν αλλά και η δημοκρατική συνείδηση του εν λόγω εκκλησιαστικού αξιωματούχου να επιβάλλεται η εσχάτη των πνευματικών ποινών σ ένα μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας χωρίς προηγουμένως να κληθεί σε απολογία και να αναπτύξει ενώπιον του συνοδικού σχήματος που τον καταδίκασε την απολογία του; 



Αλλά καθώς φαίνεται αυτά είναι "ψιλά" γράμματα κατά το κοινώς λεγόμενο για τους οικουμενιστές επισκόπους. 


Αρκεί να θυμηθεί κανείς τίνι τρόπω κηρύχτηκε έκπτωτος του θρόνου του ο αείμνηστος πλέον αρχιεπίσκοπος Μεγάλης Βρεττανίας Μεθόδιος Φούγιας. 
 

Ο πιστός λαός κε Σωτήριε ακολούθησε και ακολουθεί και θα εξακολουθήσει να ακολουθεί τον κ Σωτηρόπουλο στους αντιοικουμενιστικούς του αγώνες. 

Δεν πρόκειται φυσικά να καμφθεί απ τα φληναφήματά σας και τις σοφιστείες σας. 

Δε φθάνει που κατασκανδαλίζετε το ορθοφρονούν ποίμνιο και προδίδετε την Ορθοδοξία με τα καμώματά σας, ζητάτε και τα ρέστα από πάνω!





"Ως πρός τους Ιερούς Κανόνες:

 Στην περίπτωση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Θυατείρων Μεθοδίου Φούγια καταπατήθηκαν ανερυθριάστως όλοι οι Ιεροί Κανόνες! 
Ο Ιεράρχης εκεινος "εξωπετάχθηκε" από τό Θρόνο του "σαν την τρίχα από το ζυμάρι!", χωρίς να απαγγελθή κατηγορία, χωρίς δίκη, δηλ. χωρίς Πρωτοβάθμιο και Δευτετροβάθμιο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, χωρίς Απολογία, χωρίς ἀσκηση του "εκκλήτου"! 
Τον κατεδίκασαν σε έκπτωση από τόν Θρόνο του στο Λονδίνο με ένα απλό τηλεφώνημα! 


Τα γεγονότα λεπτομερέστερα έχουν ως εξής:

 

Στις 16 Απριλίου 1988, ημέρα Σάββατο της Διακαινισίμου, η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφάσισε την έκπτωση από τον θρόνο των Θυατείρων (δηλ. του Λονδίνου) του Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου, χωρίς κατηγορητήριο κατ’ αυτού και χωρίς κλήση του σε απολογία, κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων.

 

Στην περίπτωση αυτή του Μεθοδίου δεν ελήφθησαν υπόψη: Η κατηγορηματική επιταγή της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι«απόντα ουδείς κατακρίνει» (Mansi, τ. 7, σ. 12).

 

Ο 87ος Κανόνας της εν Καρθαγένη Συνόδου, ο οποίος ορίζει: «την γάρ επισκοπήν απ’ αυτού αφαιρεθήναι πρό της εκβάσεως του κατ’ αυτού πράγματος ουδείς χριστιανώ δύναται δοκείν». 

Και το σχετικό σχόλιο στον Κανόνα αυτό των Ζωναρά και Βαλσαμώνος: «κάν υπό κατηγορίαν γένηταί τις ή και υπό αφορισμού, εως ού λυθή το κατ’ αυτού δικαστήριον επίσκοπός εστι και της επισκοπής ουκ εξωσθήναι» (Σύνταγμα Ράλλη – Ποτλή, τ. Γ΄, σ. 51, Βκ και 1ο Καν. της Ζ΄ Οικ. Συνόδου). 


Ο δέ 2ος Κανόνας της Πενθέκτης Συνόδου ορίζει, ότι οι Ιεροί Κανόνες πρέπει να τηρούνται «ακράδαντοι και ασάλευτοι»· απαγορεύει δε ρητώς το «παραχαράττειν… αθετείν… καινοτομείν… -και – ανατρέπειν» αυτούς (Πρβλ. και Γ. Βαλέτα, Φωτίου Επιστολαί, σ. 163).

 

Αντίθετα, τό Οικουμενικό Πατριαρχείο αγνόησε τα υπό των ανωτέρω Ιερών Κανόνων οριζόμενα στην απόφαση, την οποία έλαβε κατά του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων Μεθοδίου. 


Ακόμη, κατά τον Καθηγητή αείμνηστο Κων. Μουρατίδη, «εστέρησε αυτόν του δικαιώματος της υπό των Ιερών Κανόνων παρεχομένης εις κάθε επίσκοπον δικονομικής προστασίας».

 

Και ου μόνον τούτο, αλλά καθημερινώς το ίδιο διοχέτευε στον Ελληνικό Τύπο ανυπόστατες κατηγορίες κατά του αδικηθέντος Μεθοδίου, τις οποίες ουδέποτε, πριν από την απόφασή του, απήγγειλε ή κάλεσε αυτόν σε απολογία, προκειμένου να αιτιολογήσει την άδικη και κανονικά άκυρη απόφασή του".
 

Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, για την έκπτωση του Μεθοδίου Φούγια.

Κακοδοξίες Ζηζιούλα 

καί ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης








Επιστολη Αγιου Γρηγοριου Νυσσης




«Ηρακλειανω  αιρετικω»


                                          
Αποτειχισι: Τα ...δυο αμορε....της ...βιλας των Οργιων!



πανερχόμεθα στὴν σύγκριση τῶν κακοδοξιῶν Ζηζιούλα μὲ τὴν διδασκαλία καὶ ἑνὸς ἀκόμα πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν Ἐπιστολή του «Ἡρακλειανῷ  αἱρετικῷ».

  


Ἐπαναλαμβάνουμε τὴν παράθεση ὅσων εἶχε πεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας στὶς 23 Φεβρου­αρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου. 



Ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστή­ριο τῆς Ἱεραρχίας, δὲν διστάζει νὰ συγκρίνει τὰ ἀσύγκριτα· τόλμησε νὰ εἰσαγάγει τὴν «εἰδωλολατρικὴ» ἔννοια τῆς ἀναλογίας μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, μὲ σκοπιμότητα νὰ δικαιολογήσει τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα! 



Μᾶς ἐδίδαξε, λοιπόν, τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμηση»! 


Ἂς ἀκούσουμε τοὺς κακόδοξους λόγους του:



« πρτος λοιπν ατομάτως γενν τν εραρχία. ντολογικ εραρχία πάρχει κα στην γ. Τριάδα.
  πηγή, ρχή, εναι Πατήρ, π ’κε πηγάζουν τ πρόσωπα τς γ. Τριάδος. 
Στν γία Τριάδα, λοιπόν, χουμε μία διαβάθμιση, δν χουμε ατόματη συνύπαρξη, λλ χουμε παρξη ποία μεταφέρεται π τν ναν στν λλον.  
Ἐὰν βάλουμε τ πρόσωπα ν μφανίζονται τσι ταυτόχρονα, τότε καταργομε τν ννοια τς ατιότητος.  
ατιότητα δν εναι κάτι πο μπορομε ν παραβλέψουμε.  
ατιότητα εναι βασικ στοιχεο τς τερότητος.  
τερότητα στν γία Τριάδα δν ναδύεται τσι φυσικά, ατομάτως. πάρχει να πρόσωπο, πρέπει ν προέρχεται λεύθερα. 
 π τ στιγμ μως πο εσάγουμε ατ τ πρόσωπο, ατ τν ατιότητα, εσάγουμε εραρχία».

« εχαριστιακ κοινότητα εναι δομημένη εραρχικά..
Τ πρότυπο τς εχαριστιακς εραρχίας εναι γία Τριάδα, στν ποία σαφς κα πάρχει εραρχία (βλ. « Πατήρ μου μείζων μού στι»), λλ προσωπικ εράρχηση (ποτ π.χ. δν μπορομε ν βάλουμε πρτο τ γιο Πνεμα τρίτον τν Υό), δν συνεπάγεται μείωση τς οσίας, δηλαδ ντολογικ εράρχηση: τ τρία πρόσωπα εναι σα κα ταυτίζονται κατ τν οσία. 
  εράρχηση στ προσωπικ πίπεδο ( Πατρ ατιος, Υἱὸς ατιατόν, τ Πνεμα ατιατν δι το ατιατο) δν αρει τ βασικ κα κατ’ οσίαν σότητα τν Τριαδικν προσώπων. 
Τ διο κα μέσα στν εχαριστιακ κοινότητα, κα κατ’ πέκταση στν κκλησία, λοι εναι ξ σου μέλη το σώματος κα λοι χουν νάγκη λλήλων, λλ δν εναι λοι τ διο. 
  ννοια τς κεφαλς ταυτίζεται π τν π. Παλο κα εσάγεται κα στ εχαριστιακ κα κανονικ λεξιλόγιο τς κκλησίας, κριβς γιατ ο ρίζες της βρίσκονται στν δια τν γία Τριάδα, τς ποίας εκόνα εναι κκλησία».

 


Μπορεῖτε νὰ παρακολουθήσετε σὲ βίντεο, στὴν παρακάτω διεύθυνση (ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ 26ο λεπτό καὶ μετά) τὰ λόγια τοῦ Ζηζιούλα:  




Καὶ τώρα, τὸ θαυμάσιο κείμενο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης, γιὰ νὰ κάνετε τὴν σύγκριση μὲ τὶς θέσεις τοῦ Ζηζιούλα:



 

 «Ηρακλειανω  αιρετικω»



τῆς ὑγιαινούσης πίστεως λόγος τοῖς εὐγνωμόνως τὰς θεοπνεύστους φωνὰς παραδεχομένοις ἐν τῇ ἁπλότητι τὴν ἰσχὺν ἔχει καὶ οὐδεμιᾶς λόγου περινοίας εἰς παράστασιν τῆς ἀληθείας προσδεῖται, αὐτόθεν ὢν ληπτὸς καὶ σαφὴς ἐκ τῆς πρώτης παραδόσεως, ἣν ἐκ τῆς τοῦ κυρίου φωνῆς παρελάβομεν ἐν τῷ λουτρῷ τῆς παλιγγενεσίας τὸ τῆς σωτηρίας μυστήριον παραδόντος· Πορευθέντες γάρ, φησί, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διδάσκοντες τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· διαιρῶν γὰρ εἰς δύο τὴν τῶν Χριστιανῶν πολιτείαν, εἴς τε τὸ ἠθικὸν μέρος καὶ εἰς τὴν <τῶν> δογμάτων ἀκρίβειαν, τὸ μὲν σωτήριον δόγμα ἐν τῇ τοῦ βαπτίσματος παραδόσει κατησφαλίσατο, τὸν δὲ βίον ἡμῶν διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ κατορθοῦσθαι κελεύει. ἀλλὰ τὸ μὲν κατὰ τὰς ἐντολὰς μέρος, ὡς μικροτέραν φέρον τῇ ψυχῇ τὴν ζημίαν, ἠφείθη παρὰ τοῦ διαβόλου ἀπαρεγχείρητον· ἐπὶ δὲ τοῦ κυριωτέρου καὶ μείζονοςπᾶσα γέγονε τοῦ ἀντικειμένου σπουδή, τοῦ παρατραπῆναι τῶν πολλῶν τὰς ψυχὰς εἰς τό, μηδὲ εἴ τι διὰ τῶν ἐντολῶν κατορθωθῇ, κέρδος εἶναι, τῆς μεγάλης καὶ πρώτης ἐλπίδος ἐν τῇ περὶ τὸ δόγμα πλάνῃ τοῖς ἀπατηθεῖσι μὴ συμπαρούσης.

Διὰ τοῦτο συμβουλεύομεν τῆς ἁπλότητος τῶν πρώτων ρημάτων τῆς πίστεως μὴ ἀποχωρεῖν τοὺς ἀντιποιουμένους τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, ἀλλὰ παραδεχομένους ἐν τῇ ψυχῇ πατέρα καὶ υἱὸν καὶ πνεῦμα ἅγιον, μὴ μίαν ὑπόστασιν πολυώνυμον εἶναι νομίζειν· οὔτε γὰρ δυνατόν ἐστι τὸν πατέρα ἑαυτοῦ πατέρα λέγεσθαι, μὴ ἀληθῶς ἐξ αὑτοῦ τοῦ υἱοῦ τῷ πατρὶ τὴν κλῆσιν ἐπαληθεύοντος, οὔτε τὸ πνεῦμα ἓν τῶν εἰρημένων εἶναι νομίζειν, ὥστε εἰς πατρὸς ἢ υἱοῦ ἔννοιαν διὰ τῆς τοῦ πνεύματος προσηγορίας ἐνάγεσθαι τὸν ἀκούοντα· ἀλλ' ἰδίως καὶ ἀποτεταγμένως ἐν ἑκάστῳ τῶν ὀνομάτων συνυπακούεται ἡ ἐνσημαινομένη ταῖς προσηγορίαις ὑπόστασις, καὶ τὸν πατέρα ἀκούσαντες τὴν τοῦ παντὸς αἰτίαν ἠκούσαμεν, τὸν δὲ υἱὸν μαθόντες τὴν ἐκ τῆς πρώτης αἰτίας ἀναλάμψασαν δύναμιν εἰς τὴν τοῦ παντὸς σύστασιν ἐδιδάχθημεν, τὸ δὲ πνεῦμα γνόντες τὴν τελειωτικὴν δύναμιν τῶν διὰ κτίσεως εἰς τὸ εἶναι παραγομένων ἐκ τοῦ πατρὸς διὰ τοῦ υἱοῦ ἐνοήσαμεν. αἱ μὲν οὖν ὑποστάσεις κατὰ τὸν εἰρημένον τρόπον ἀσυγχύτως ἀπ' ἀλλήλων διακεχωρισμέναι εἰσί, πατρὸς λέγω καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος· ἡ δὲ οὐσία αὐτῶν, ἥτις ποτὲ αὕτη ἐστίν —ἄφραστος γάρ ἐστι λόγῳ καὶ νοήματι ἄληπτος— εἰς ἑτερότητά τινα φύσεως οὐ διαμερίζεται· διότι τὸ ἀκατάληπτον καὶ ἀπερινόητον καὶ λογισμοῖς ἀπερίδρακτον ἴσον ἐστὶν ἐφ' ἑκάστου τῶν ἐν τῇ τριάδι πεπιστευμένων προσώπων. ὁ γὰρ ἐρωτηθεὶς τί κατ' οὐσίαν ἐστὶν ὁ πατήρ, εὐγνωμόνως καὶ ἀληθῶς ὁμολογήσει τὸ ὑπὲρ γνῶσιν εἶναι τὸ ζητούμενον· ὡσαύτως καὶ περὶ τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ οὐδενὶ λόγῳ τὴν οὐσίαν καταληφθῆναι δυνατὸν εἶναι συνθήσεται· Τὴν γὰρ γενεὰν αὐτοῦ, φησί, τίς διηγήσεται; ὁμοίως δὲ καὶ περὶ τοῦ πνεύματος τοῦ ἁγίου τὸ ἴσον τῆς κατὰ τὴν κατάληψιν ἀμηχανίας ὁ τοῦ κυρίου λόγος ἐνδείκνυται λέγων ὅτι τῆς μὲν φωνῆς αὐτοῦ ἀκούεις, οὐκ οἶδας δὲ πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει.

Ἐπειδὴ τοίνυν οὐδεμίαν ἐν τῷ ἀκαταλήπτῳ τῶν τριῶν προσώπων διαφορὰν ἐννοοῦμεν (οὐ γὰρ τὸ μὲν μᾶλλον ἀκατάληπτον τὸ δὲ ἧττον, ἀλλ' εἷς ἐπὶ τῆς τριάδος ὁ τῆς ἀκαταληψίας λόγος), διὰ τοῦτό φαμεν, αὐτῷ τῷ ἀλήπτῳ καὶ ἀκατανοήτῳ χειραγωγούμενοι, μηδεμίαν τῆς οὐσίας ἐπὶ τῆς ἁγίας τριάδος διαφορὰν ἐξευρίσκειν ἐκτὸς τῆς τάξεως τῶν προσώπων καὶ τῆς τῶν ὑποστάσεων ὁμολογίας· τάξις μὲν γάρ ἐστιν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ παραδοθεῖσα, καθ' ἣν ἐκ πατρὸς ἡ πίστις ἀρχομένη διὰ μέσου τοῦ υἱοῦ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καταλήγει· ἡ δὲ διαφορὰ τῶν προσώπων <ἐν> αὐτῇ τῇ τάξει τῆς τῶν ὑποστάσεων παραδόσεως φαινομένη οὐδεμίαν σύγχυσιν ἐμποιεῖ τοῖς δυναμένοις ἐπακολουθεῖν ταῖς σημασίαις τοῦ λόγου, ἰδίαν ἔννοιαν τῆς τοῦ πατρὸς προσηγορίας ἐμφαινούσης καὶ τοῦ υἱοῦ πάλιν καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἰδίαν, κατ' οὐδένα τρόπον τῶν σημαινομένων ἐν ἀλλήλοις συγχεομένων. βαπτιζόμεθα τοίνυν, ὡς παρελάβομεν, εἰς πατέρα καὶ υἱὸν καὶ πνεῦμα ἅγιον· πιστεύομεν δὲ ὡς βαπτιζόμεθα —σύμφωνον γὰρ εἶναι προσήκει τῇ ὁμολογίᾳ τὴν πίστιν—. δοξάζομεν δὲ ὡς πιστεύομεν —οὐδὲ γὰρ ἔχει φύσιν μάχεσθαι τῇ πίστει τὴν δόξαν, ἀλλ' εἰς ἃ πιστεύομεν, ταῦτα καὶ δοξάζομεν.

Ἐπειδὴ τοίνυν εἰς πατέρα καὶ υἱὸν καὶ πνεῦμα ἅγιον ἡ πίστις ἐστίν, ἀκολουθεῖ δὲ ἀλλήλοις ἡ πίστις ἡ δόξα τὸ βάπτισμα, διὰ τοῦτο καὶ ἡ δόξα οὐ διακρίνεται ἡ πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος. αὕτη δὲ ἡ δόξα ἣν ἀναπέμπομεν τῇ ἰδίᾳ φύσει, οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἀλλ' ἡ τῶν προσόντων τῇ μεγαλειότητι τῆς θείας φύσεως ἀγαθῶν ὁμολογία· 
οὐ γὰρ ἐξ ἡμετέρας δυνάμεως τιμὴν προστίθεμεν τῇ ἀτιμήτῳ φύσει, ἀλλὰ τὰ προσόντα ὁμολογήσαντες τὴν τιμὴν ἐπληρώσαμεν. ἐπεὶ οὖν πρόσεστιν ἑκάστῳ τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ τριάδι πιστευομένων προσώπων ἀφθαρσία ἀιδιότης ἀθανασία ἀγαθότης δύναμις ἁγιασμὸς σοφία, πᾶν νόημα μεγαλοπρεπές τε καὶ ὑψηλόν, ἐν τῷ λέγειν τὰ προσόντα ἀγαθὰ τούτῳ τῆς δόξης ποιούμεθα τὴν ἀπόδοσιν. καὶ ἐπεὶ πάντα μὲν τὰ τοῦ πατρὸς ὁ υἱὸς ἔχει, πάντα δὲ τὰ τοῦ υἱοῦ ἀγαθὰ ἐνθεωρεῖται τῷ πνεύματι, οὐδεμίαν εὑρίσκομεν ἐν τῇ ἁγίᾳ τριάδι κατὰ τὸ ὕψος τῆς δόξης πρὸς ἑαυτὴν διαφοράν· οὔτε γὰρ κατά τινα σωματικὴν σύγκρισιν τὸ μὲν ὑψηλότερόν ἐστι τὸ δὲ ταπεινότερον —τὸ γὰρ ἀόρατον καὶ ἀσχημάτιστον μέτρῳ οὐ καταλαμβάνεται—, οὔτε κατὰ δύναμιν ἢ ἀγαθότητα τὸ διάφορον συγκριτικῶς ἐπὶ τῆς ἁγίας τριάδος εὑρίσκεται, ὡς εἰπεῖν παρὰ τὸ πλεῖον καὶ ἔλαττον εἶναι ἐν τούτοις παραλλαγήν· ὁ γὰρ ἰσχυρότερον τὸ ἓν τοῦ ἑτέρου εἰπὼν κατὰ τὸ σιωπώμενον ὡμολόγησε τὸ ἐλαττούμενον ἐν τῇ δυνάμει ἀσθενέστερον εἶναι τοῦ δυνατωτέρου, τοῦτο δὲ τῆς ἐσχάτης ἀσεβείας ἐστὶν ἔμφασίν τινα ἀσθενείας ἢ ἀδυναμίας εἴτε ἐν ὀλίγῳ εἴτε ἐν πλείονι περὶ τὸν μονογενῆ θεὸν καὶ περὶ τὸ πνεῦμα τοῦ θεοῦ ἐννοεῖν· τέλειον γὰρ ἐν δυνάμει καὶ ἀγαθότητι καὶ ἀφθαρσίᾳ καὶ πᾶσι τοῖς ὑψηλοῖς νοήμασι καὶ τὸν υἱὸν καὶ τὸ πνεῦμα ὁ τῆς ἀληθείας παραδίδωσι λόγος. εἰ οὖν παντὸς ἀγαθοῦ ἡ τελειότης <ἐφ'> ἑκάστου τῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ τριάδι πιστευομένων προσώπων εὐσεβῶς ὁμολογεῖται, οὐκ ἔχει φύσιν τὸ αὐτὸ καὶ τέλειον λέγειν καὶ πάλιν διὰ συγκρίσεως ἀτελὲς ὀνομάζειν· τὸ γὰρ ἔλαττον <λέγειν> κατὰ τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεως ἤτοι τῆς ἀγαθότητος οὐδὲν ἄλλο ἐστὶν ἢ ἀτελὲς εἶναι κατὰ τοῦτο διισχυρίζεσθαι. εἰ οὖν τέλειος ὁ υἱός, τέλειον καὶ τὸ πνεῦμα, τελείου τέλειον οὔτε ἀτελέστερον οὔτε τελειότερον ἐπινοεῖ ὁ λόγος.

Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ἐνεργειῶν τὸ ἀδιαίρετον τῆς δόξης καταμανθάνομεν. ζωοποιεῖ ὁ πατήρ, καθὼς ἔφη τὸ εὐαγγέλιον· ζωοποιεῖ καὶ ὁ υἱός· ζωοποιεῖ δὲ καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ τὴν τοῦ κυρίου μαρτυρίαν τοῦ εἰπόντος ὅτι Τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν. προσήκει οὖν δύναμιν ἐκ πατρὸς ἀρχομένην καὶ δι' υἱοῦ προϊοῦσαν καὶ ἐν πνεύματι ἁγίῳ τελειουμένην νοεῖν· ἐμάθομεν γὰρ πάντα ἐκ θεοῦ εἶναι, καὶ πάντα διὰ τοῦ μονογενοῦς καὶ ἐν αὐτῷ συνεστάναι, καὶ διὰ πάντων διήκειν τὴν τοῦ πνεύματος δύναμιν, πάντα ἐν πᾶσι καθὼς βούλεται ἐνεργοῦσαν, ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος.

(Γρηγορίου Νύσσης, Ἐπιστολὴ 24, T.L.G., section t, line 1- section 15, line 6)

  Καί μέ τή βοήθεια τού Σταύρου διαθέτουμε καί τήν νεοελληνική απόδοση.
Επιστολή αγίου Γρηγορίου Νύσσης προς τον «αιρετικόν Ηρακλειανό» - «Ηρακλειανώ αιρετικώ»
 
 
 
Ο λόγος τής υγιούς πίστεως, προς αυτούς που ακούνε με ευγνωμοσύνη τις θεόπνευστες φωνές, έχει τη δύναμή του στην απλότητα, και δεν χρειάζεται καμμιά λογική επινόηση για να παραστήση την αλήθεια, καθώς είναι καταληπτός και σαφής ο ίδιος, όπως μας παραδίδεται απ’ την ίδιαν τη φωνή τού Κυρίου, που μας παρέδωσε το μυστήριο της σωτηρίας με το λουτρό τής παλιγγενεσίας μας. Γιατί πορευθέντες, λέει, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Επειδή διαιρώντας στα δύο τον τρόπο ζωής (την πολιτεία) τών Χριστιανών, και στο ηθικό δηλ. μέρος, και στη δογματικήν ακρίβεια, μας εξασφάλισε μεν το σωτήριο δόγμα με την παράδοση του βαπτίσματος, μας διατάζει δε να ολοκληρώνουμε τον βίο μας τηρώντας τις εντολές του. Αλλά το μεν μέρος τών εντολών, το οποίο και προκαλεί μικρότερη ζημιά στην ψυχή μας, δεν το αγγίζει ο διάβολος· ενώ σε κείνο που είναι το κυριώτερο και μείζον βάζει ο διάβολος όλην του την προσπάθεια, ώστε να παρεκτραπούν οι ψυχές τών περισσοτέρων από εμάς απ’ το να κερδίσουμε τη σωτηρία μας, εφ’ όσον, ακόμα κι αν κατορθώσουμε κάτι με την τήρηση των εντολών, δεν θα σωθούμε αν δεν μας συμπαραστέκεται και η μεγάλη και πρώτη μας ελπίδα, χαμένη για μας μέσα στη δογματική μας πλάνη.
 
 
       Γι’ αυτό και συμβουλεύουμε να μην απομακρύνονται αυτοί που θέλουν να σωθούν, απ’ την απλότητα των πρώτων ρημάτων τής πίστης μας, αλλά να παραδέχονται μέσα στην ψυχή τους πατέρα και υιό και άγιο πνεύμα, και να μη νομίζουν πως πρόκειται για μιαν υπόσταση με πολλά ονόματα· γιατί δεν είναι και δυνατό να λέγεται ο πατέρας πατέρας τού εαυτού του, χωρίς να επαληθεύεται απ’ τον ίδιον τον υιό το όνομα του πατέρα, ούτε μπορούμε να νομίζουμε ότι το πνεύμα αναφέρεται στην έννοια του πατέρα ή του υιού· αλλ’ εξυπακούεται σε κάθε ένα απ’ αυτά τα ονόματα, ιδιαίτερα και διακριτά, η υπόσταση που σημαίνεται με το κάθε όνομα, και ακούγοντας για τον πατέρα ακούμε την του παντός αιτία, και μαθαίνοντας για τον υιό διδαχθήκαμε τη δύναμη που ανέλαμψε απ’ την πρώτην αιτία ώστε να συσταθή το παν, και γνωρίζοντας το πνεύμα κατανοήσαμε την τελειωτική δύναμη όσων παράγονται εις το είναι κτισμένα απ’ τον πατέρα και τον υιό. Οι υποστάσεις είναι λοιπόν, σύμφωνα με τον τρόπο που είπαμε, ασυγχύτως διαχωρισμένες αναμεταξύ τους, οι υποστάσεις δηλ. του πατέρα, του υιού και του αγίου πνεύματος· η δε ουσία τους, όποια κι αν είναι – γιατί δεν μπορεί να ονομασθή με τον ανθρώπινο λόγο ούτε να περιληφθή σε κάποιο νόημα – δεν διαμερίζεται σε κάποιαν ετερότητα της φύσεως· γιατί αυτό που είναι ακατάληπτο και απερινόητο και δεν το φτάνουν οι λογισμοί μας είναι το ίδιο, ίσον, σε κάθε ένα απ’ τα πρόσωπα της τριάδας. Γιατί αυτός που θα ερωτηθή, τί είναι κατ’ ουσίαν ο πατέρας, θα ομολογήση, με ευγνωμοσύνη και αλήθεια, ότι είναι πέρα απ’ τη γνώση αυτό που αναζητείται· και θα προσθέση, πως και του μονογενούς υιού η ουσία δεν είναι δυνατόν να γίνη καταληπτή από κανέναν λόγο. Γιατί λέει: την γενεάν αυτού, τίς διηγήσεται; Και για το άγιο πνεύμα, το ίδιο μάς δείχνει ως προς αυτήν την αμηχανία τού λόγου μας ο λόγος τού Κυρίου, που λέει: της μεν φωνής αυτού ακούεις, ουκ οίδας δε πόθεν έρχεται και πού υπάγει.
 
 
       Επειδή δεν εννοούμε λοιπόν καμμιά διαφορά στο ακατάληπτο των τριών προσώπων (γιατί δεν είναι το ένα πρόσωπο περισσότερο ακατάληπτο και το άλλο λιγότερο, αλλ’ είναι ένας ο λόγος τής ακαταληψίας στην τριάδα), γι’ αυτό και λέμε, χειραγωγούμενοι απ’ το ίδιο το ακατάληπτο και ακατανόητο, πως δεν υπάρχει καμμιά διαφορά τής ουσίας στην αγία τριάδα, εκτός απ’ την τάξη τών προσώπων και την ομολογία τών υποστάσεων· και τάξη μεν είναι, όπως μας παραδόθηκε στο ευαγγέλιο, το ότι ξεκινά απ’ τον πατέρα η πίστη, και καταλήγει δια μέσου τού υιού στο πνεύμα το άγιο· η δε διαφορά τών προσώπων σ’ αυτήν την τάξη, που φαίνεται ακριβώς στο πώς μάς παραδόθηκαν οι υποστάσεις, δεν προξενεί καμμιά σύγχυση σ’ αυτούς που μπορούν να παρακολουθούν τις σημασίες του λόγου, καθώς το όνομα του πατέρα φανερώνει μιαν ιδιαίτερην έννοια, και το όνομα του υιού επίσης, καθώς και του αγίου πνεύματος, χωρίς να συγχέονται κατά κανέναν τρόπο αυτές οι σημασίες αναμεταξύ τους. Βαπτιζόμαστε λοιπόν, όπως και παραλάβαμε, στον πατέρα και τον υιό και το πνεύμα το άγιο· και πιστεύουμε όπως ακριβώς και βαπτιζόμαστε – γιατί είναι σωστό να συμφωνή με την ομολογία μας η πίστη – και δοξάζουμε τον Θεό όπως ακριβώς τον πιστεύουμε – γιατί δεν είναι και φυσικό, να μάχεται την πίστη η δόξα, αλλ’ αυτά στα οποία πιστεύουμε, αυτά και δοξάζουμε ή θεωρούμε αληθινά.
 
 
        Επειδή η πίστη μας είναι λοιπόν στον πατέρα και τον υιό και το άγιο πνεύμα, και ακολουθούν το ένα το άλλο η πίστη, η δόξα και το βάπτισμα, γι’ αυτό και δεν διακρίνεται η δόξα τού πατέρα απ’ τη δόξα τού υιού και τη δόξα τού αγίου πνεύματος. Κι αυτή η δόξα που αναπέμπουμε με την ίδια μας τη φύση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ομολογία τών αγαθών που ανήκουν στη μεγαλειότητα της θείας φύσης· γιατί δεν προσθέτουμε βέβαια απ’ τη δική μας δύναμη τιμή στην ατίμητη φύση, αλλά ομολογώντας αυτά που ανήκουν στον Θεό, εκπληρώσαμε και την τιμή προς αυτόν. Κι επειδή ανήκει και ταιριάζει λοιπόν σε κάθε ένα απ’ τα πρόσωπα που πιστεύουμε στην αγία τριάδα αφθαρσία, αϊδιότης, αθανασία, αγαθότης, δύναμις, αγιασμός, σοφία, και κάθε νόημα μεγαλοπρεπές και υψηλό, ονομάζοντας εμείς αυτά τα αγαθά που ανήκουν στον Θεό, αποδίδουμε σ’ αυτόν και την πρέπουσα δόξα. Κι επειδή ο υιός έχει τα πάντα όσα έχει και ο πατέρας, και όλα τα αγαθά τού υιού τα θεωρούμε και στο πνεύμα, δεν βρίσκουμε μέσα στην αγία τριάδα καμμιά διαφορά ως προς το ύψος τής δόξης· και ούτε είναι βέβαια, συγκρίνοντάς τα ας πούμε σωματικά, το ένα πρόσωπο υψηλότερο και το άλλο ταπεινότερο – γιατί δεν ισχύει σ’ αυτό που είναι αόρατο και ασχημάτιστο κανένα μέτρο - , ούτε συναντάμε συγκριτική διαφορά κατά τη δύναμη ή την αγαθότητα στην αγία τριάδα, ώστε να πούμε πως υπάρχει αναμεταξύ τους κάποια παραλλαγή ως προς το περισσότερο ή λιγότερο· γιατί αυτός που είπε πως είναι ισχυρότερο το ένα πρόσωπο απ’ το άλλο, ομολόγησε, έστω και σιωπηλά, πως είναι ασθενέστερο στη δύναμη το άλλο, κι αυτό φανερώνει μιαν έσχατην ασέβεια, το να εννοήσουμε δηλ. ασθένεια ή αδυναμία, είτε μικρή είτε μεγάλη, στον μονογενή υιό και στο πνεύμα τού Θεού· γιατί ο λόγος τής αληθείας μάς παραδίδει, πως είναι τέλειος στη δύναμη και την αγαθότητα και την αφθαρσία και σε όλα τα υψηλά νοήματα και ο υιός και το πνεύμα. Αν ομολογούμε λοιπόν ευσεβώς την τελειότητα κάθε αγαθού στο καθένα απ’ τα πρόσωπα που πιστεύουμε στην αγία τριάδα, δεν είναι φυσικό να λέμε πως είναι ίδια και τέλεια τα πρόσωπα, και να τα ονομάζουμε πάλι μετά, συγκρίνοντάς τα, ως ατελή· γιατί το να πούμε πως είναι μικρότερο ένα πρόσωπο κατά το μέγεθος της δυνάμεως ή της αγαθότητός του, δεν είναι παρά σαν να ισχυριζόμαστε ότι είναι ατελές ως προς αυτό. Αν είναι λοιπόν τέλειος ο υιός, και τέλειο το πνεύμα, δεν μπορεί να επινοήση ο δικός μας λόγος πως είναι ατελέστερο ή τελειότερο το τέλειο απ’ το τέλειο.
        
Μαθαίνουμε όμως για το αδιαίρετο της δόξας και απ’ τις ενέργειες. Ζωοποιεί ο πατέρας, καθώς μάς είπε το ευαγγέλιο· ζωοποιεί και ο υιός· ζωοποιεί δε και το πνεύμα, κατά τη μαρτυρία τού κυρίου που είπε ότι: Το πνεύμά εστι το ζωοποιούν. Οφείλουμε λοιπόν να εννοούμε μια δύναμη που αρχίζει απ’ τον πατέρα, προχωρά δια του υιού και τελειούται εν πνεύματι αγίω· γιατί μάθαμε πως όλα είναι απ’ τον θεό, και όλα συστήθηκαν δια του μονογενούς και στον μονογενή, και μέσα απ’ όλα περνά η δύναμη του πνεύματος. Πάντα εν πάσι καθώς βούλεται ενεργούσα, όπως λέει ο απόστολος.
Αμέθυστος
απο την Πατερικη παραδοσι

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Ω ...ΑΙΣΧΥΝΗ,

ΟΥΚ ΑΙΣΧΥΝΕΙ, 

ΟΜΙΛΩΝ ΠΕΡΙ ΑΙΣΧΥΝΗΣ;







Αναισχυντος, ναι, τελειως αναισχυντος, καταντησε ο εικονιζομενος δεσποτης της ΝΑΣΑ, και μελος της Αδελφοτητος του "ΣΩΤΗΡΟΣ", ο αποκαλουμενος ....Αισχυνης.
Καταντησε αναισχυντος, γιατι εχει πλεον το θρασος να βγαινει στα βρωμοκαναλα της εποχης μας και να διακηρυττει οτι για το εγκλημα των κανιβαλικων μεταμοσχευσεων, η Εκκλησια δεχεται, οτι δεχεται και αυτος ο ιδιος.
"Η αποψι μου ταυτιζεται με την αποψι της Εκκλησιας", ειπε.
"Κομματιαστε τους εαυτους σας και δωστε στους αλλους τα κομματιασμενα μελη σας", ειπε.
Δηλαδη, οπως ακριβως επραττε και ο Τζακ ο Αντεροβγαλτης.



Τι να τους κανουμε, λοιπον, αυτους τους ψευτοαγιους με τα μεγαλα γενεια και την εγκληματικη καρδια, οταν ειναι πραγματι ψευτοαγιοι; 
Οταν γινονται ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΕΣ, επειδη δεν ανοιξαν ποτε το Αγιο και Ιερο Πηδαλιο να μαθουν οτι η ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΣΙΑ ειναι πραξι ασυγχωρητη και εν τω νυν αιωνι και εν τω μελλοντι;
"Δεν τοξερα οτι ειναι κακο αυτο που εκανα", απαντησε στον Κανονικο και Νομιμο μητροπολιτη Αττικης και Μεγαριδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟ, τον οποιον επισκεφθηκε.
Τι ειπατε;


Και παραμενει ακομα μητροπολιτης και δεν παει να ....αυτοκτονηση;
Αφου δεν εχει το θαρρος να παρη την ηρωϊκη αποφασι να υποβαλη την παραιτησι του και να μετανοιωση για το εγκλημα της Μοιχεπιβασιας, για να δειξη στον λαο οτι εχει εστω και το φιλοτιμο μιας στοιχειωδους αξιοπρεπειας, τοτε δεν μενει αλλο παρα να παρη την αποφασι να πεση στη θαλασσα που βρισκεται ακριβως διπλα απο το μητροπολιτικο του μεγαρο.
Τι ζηταμε, αληθεια!
Μα αυτο που ζηταμε, χαρακτηριζεται και ειναι ηρωϊκη πραξι, για εναν κληρικο, που ερχεται και ισχυριζεται δημοσια και γυμνη τη κεφαλη, οτι αυτο που δεχεται αυτος, για τις κατακομματιασμενες μεταμοσχευσεις, αυτο δεχεται και η Εκκλησια.



Μα, η Εκκλησια επισημα, δεν μιλησε ακομα. 
Μονο, αντιδρα και διαμαρτυρεται.
Πως, λοιπον, αυτος ερχεται και ισχυριζεται δημοσια, οτι οσα πιστευει αυτος για τις μεταμοσχευσεις, τα πιστευει και η Εκκλησια;
Και ποιος ειναι, η Εκκλησια;
Αυτος ειναι η Εκκλησια, και καποιοι εστω και ευαριθμοι δεσποταδες, ειναι η Εκκλησια;
Ο λαος του Θεου, που στεναζει και αναστεναζει, πασχει και υποφερει, για ολα τα ζητηματα της Πιστεως και της Ευσεβειας, δεν ειναι Εκκλησια;
Και τι ειναι;
Οι ειλωτες και οι μουζικοι των δεσποταδων;
Για να γεμιζουν τα παγκαρια τους με τα αργυρια;
Και μονο γι αυτο;
Δεν εχει πλεον κανενα αλλο λογο μεσα στην Εκκλησια;
Τοτε πως ο πιστος λαος, αποκαλειται και εκθειαζεται απο το Ευαγγελιο και απο τας Συνοδους, ως η Συνειδησι της Εκκλησιας; 
Κι ομως, οι σημερινοι δεσποταδες ειναι τοσο ξενοι απο τον λαο και τοσο περιφρονημενοι απο τον λαο, που τολμουν και μιλουν για Εκκλησια και εννοουν μονο την κακομουτσουνη αφεντια τους.



Και ο αναισχυντος ....Αισχυνης, που ακουγεται στο βιντεο να λεη οσα λεει και να εγκαυχαται ακομα και για τα ωμα και αποτροπαια εγκληματα των μεταμοσχευσεων, ουκ αισχυνεται, ομιλων περι Αισχυνης.
Οντως, ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΣ!!!

Ο ιατρος κ. Κυπριανος Χριστοδουλιδης, δημοσιευσε τα παρακατω, κατω απο το αποκαλυπτικο βιντεο.

 ======================


Αφού ακούσετε το μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής να λέει " Η άποψή μου ταυτίζεται με την επίσημη άποψη της Εκκλησίας" (σημ. η Εκκλησία έχει άποψη και απόψεις, αν δεν το ξέρετε) τότε κάνετε καμιά προσευχή για το ποίμνιο αυτού του δεσπότη.

 

Η διδακτορική του διατριβή - δεν ξέρουμε αν έγινε προ ή μετά την κουρά του ως μοναχός - είχε θέμα την ηθική των μεταμοσχεύσεων και η ηθική των μεταμοσχεύσεων είναι το "αλλήλων μέλη", όπως και το "η εκκλησία δεν προτρέπει, δεν αποτρέπει, αλλά επιτρέπει τις μεταμοσχεύσεις".


Προφανώς, αυτά διδάχθηκε στα προτεσταντικά αμερικανικά πανεπιστήμια και ύστερα εκάρει μοναχός για να διαστρέφει την Καινή Διαθήκη (: "διό αποθέμενοι το ψεύδος αλήθειαν λαλείτε έκαστος μετά του πλησίον αυτού, ότι εσμέν αλλήλων μέλη", γράφει ο Απ. Παύλος) και την Εκκλησία. 

Η οποία ουδέποτε μίλησε με τη γλώσσα αυτή την παραπλανητική, του "δεν προτρέπει, δεν αποτρέπει, αλλά επιτρέπει".

Όσο για το παράδειγμα που έφερε με τραυματισμούς από δίκυκλα και τα υπόλοιπα άσχετα που είπε, είναι δικαιολογημένος. 

Στερείται ιατρικών γνώσεων και "έξεστι ασχημονείν".






Προσευχηθείτε για το ποίμνιο αυτού του μητροπολίτη και γενικότερα ζητήσετε την μεσιτεία της υπεραγίας Θεοτόκου για Φώτιση όλων αυτών, που διασκορπίζουν το λαό του αγίου Θεού και φαλκιδεύουν το Λόγο της Εκκλησίας.



Παραλειπόμενο.
Προηγουμένως, ο μητροπολίτης έχει αναφερθεί στην τρομερή περιβαλλοντική καταστροφή (σημ. αυθαίρετα) που έχει επέλθη στην περιφέρεια της μητρόπολης, όπου και προΐσταται. 

Ζήτησε από τους ακροατές (σημ. ήταν έφηβοι) να παρεμβαίνουν και να ζητούν, για παράδειγμα, να αποκαθιστούν οι τοπικές αρχές μνημεία-μνήμες  του παρελθόντος. 


Αλλά με το "ερείπιο", τον ασθενή που τώρα τον ονομάζουν "εγκεφαλικά νεκρό", δεν σκέφτηκε άλλο τίποτα εκτός από την ανακαίνιση (αποκατάσταση) ενός άλλου πάσχοντος. 
Ο ασθενής ερείπιο είναι προτιμότερο να αποθνήσκει επί της χειρουργικής κλίνης μετά από το θαυμάσιο τεχνολογικό επίτευγμα των μεταμοσχεύσεων, της εντατικολογίας και του αναπνευστήρα. 
Αυτά όμως όλα, όπως ο αναπνευστήρας, βρέθηκαν για να βοηθούν ασθενείς και όχι για να τους κρατούν στη ζωή προκειμένου να τους αφαιρεθούν τα όργανα.


 "Έξεστι ασχημονείν" ο μητροπολίτης, ιατρικές γνώσεις δεν έχει. 
Γνώσεις οικονομίας όμως έχει και αυτές του υπέδειξαν τρόπο και τρόπους, ώστε να αποσβεσθούν οι επενδύσεις στον τομέα της Υγείας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου