Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012
15 Σεπτεμβρίου 2012:
Οι αγανακτισμένοι
και πάλι στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ!
Το ραντεβού έχει δοθεί για σήμερα Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου στις 18.00 στην πλατεία Συντάγματος.
«Σύμφωνα με ανάρτηση στο facebook,
καλούνται όλοι (με σύνθημα «Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι») στην
πλατεία Συντάγματος, ώστε να ενώσουν για άλλη μια φορά τη φωνή τους σε
μία κοινή διαμαρτυρία
Aγανακτισμένοι
Ελληνες και Ελληνίδες
ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙΣΤΕ
Oλοι μαζι ενωμενοι
να διωξουμε τους
ψευτοδημοκρατες της ατιμιας.
Να γκρεμισθή η κυβέρνησι
της απάτης και του ψέμματος.
O Θεος καταραστηκε αυτους
τους λωποδυτες πολιτικους.
Η Εκκλησια οφειλει
να μην τους δεχεται στους ναους.
Φωτια και τσεκουρι
σε ολους τους ψευτες
και στους προσκυνημενους
Οι επτά φράσεις του Χριστού
στον σταυρό
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)
Θέλετε να µάθετε τη σηµασία εκείνων των επτά φράσεων τις οποίες είπε ο Κύριος πάνω στον σταυρό. Δεν είναι σαφείς;
Πρώτη φράση: «Πάτερ, άφες αυτοίς˙ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Με αυτά τα λόγια ο Χριστός έδειξε το έλεός του απέναντι στους εκτελεστές Του,των οποίων η µοχθηρία δεν υποχώρησε ούτε όταν υπέφερε στον σταυρό. Το δεύτερο είναι ότι βροντοφώναξε από την κορυφή του βράχου του Γολγοθά µία αποδεδειγµένη αλλά ποτέ καλά συνειδητοποιηµένη αλήθεια, δηλαδή ότι αυτοί που πράττουν το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν. Σκοτώνοντας τον Δίκαιο στην πραγµατικότητα σκοτώνουν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα δοξάζουν τον Δίκαιο. Καταπατώντας τον νόµο του Θεού δεν βλέπουν τη µυλόπετρα, η οποία αόρατα κατεβαίνει προς αυτούς για να τους συνθλίψει. Εµπαιζοντας τον Θεό δεν βλέπουν τα πρόσωπά τους να µεταµορφώνονται σε θηριώδη ρύγχη. Διαποτισµένοι από το κακό ποτέ δεν ξέρουν τι κάνουν.
Δεύτερη φράση: «Αµην λέγω σοι, σήµερον µετ’ εµού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Αυτός ο λόγος απευθύνεται στον µετανιωµένο ληστή στον σταυρό. Πολύ παρήγορος λόγος για τους αµαρτωλούς, οι οποίοι τουλάχιστον την τελευταία στιγµή µετανοούν. Το έλεος του Θεού είναι απερίγραπτα µεγάλο. Ο Κύριος εκπληρώνει την αποστολή Του ακόµα και στον σταυρό. Έως την τελευταία του πνοή ο Κύριος σώζει εκείνους που δείχνουν και την παραµικρή επιθυµία να σωθούν.
Τρίτη φράση: «Γύναι, ίδε ο υιός σου» (Ιωαν. 19,26). Έτσι είπε ο Κύριος στην Αγία Μητέρα Του που στεκόταν κάτω από τον σταυρό µέ την ψυχή σταυρωµένη. Και στον απόστολο Ιωάννη λέγει: «Ιδού η µήτηρ σου» (Ιωαν. 19,27). Αυτός ο λόγος δείχνει τη φροντίδα, που ο καθένας χρωστά στους γονείς του. Για δες, Εκείνος που έδωσε εντολή στους ανθρώπους: «Τίµα τον πατέρα σου και την µητέρα σου» (Εξ. 20,12) εκπληρώνει την εντολή Του την ύστατη στιγµή.
Τέταρτη φράση: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46). Αυτές οι λέξεις δείχνουν, τόσο την αδύναµη ανθρώπινη φύση, όσο και την προορατικότητα του Κυρίου. Ο άνθρωπος πάσχει, αλλά κάτω από τον ανθρώπινο πόνο υπάρχει ένα µυστήριο. Δες, µόνον αυτές οι λέξεις µπορούσαν να διαλύσουν την αίρεση, η οποία αργότερα τράνταζε την εκκλησία και η οποία λανθασµένα κήρυττε ότι η Θεία φύση υπέφερε στον σταυρό. Οµως, εν τω µεταξύ, ο αιώνιος Υιος του Θεού γι’ αυτό και ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος, για να είναι ως άνθρωπος στο σώµα και την ψυχή, για να µπορέσει όταν έλθει η στιγµή να πάσχει για τους ανθρώπους και να πεθάνει για τους ανθρώπους. Γιατί αν η Θεία φύση του Χριστού έπασχε στον σταυρό, θα σήµαινε ότι η Θεία φύση του Χριστού θα πέθαινε. Και αυτό ούτε καν επιτρέπεται να διανοηθούµε. Εντρυφήστε όσο πιο πολύ µπορείτε σ’ αυτές τις µεγάλες και φοβερές λέξεις: «Θεέ µου, Θεέ µου, ινατί µέ εγκατέλιπες;».
Η πέµπτη φράση: «Διψώ» (Ιωαν 19,28). Το αίµα Του έρρεε. Γι’ αυτό και διψούσε. Ο ήλιος ήταν κατά τη δύση του, ήδη Του χτυπούσε το πρόσωπο και µαζί µέ τα άλλα βασανιστήρια καιγόταν πολύ. Φυσικό ήταν να διψά. Αλλά, Κύριε, διψούσες όντως για νερό η για αγάπη; Μήπως διψούσες ως άνθρωπος η ως Θεός, η και το ένα και το άλλο; Ιδού ο Ρωµαίος λεγεωνάριος Σου πρόσφερε ένα σπόγγο βρεγµένο στο ξύδι. Μια σταγόνα ελέους, την οποία δεν αισθάνθηκες από τους ανθρώπους για τρεις ολόκληρες ώρες κρεµασµένος στον σταυρό! Αυτός ο Ρωµαίος στρατιώτης απαλύνει κάπως την αµαρτία του Πιλάτου -την αµαρτία της Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας- απέναντί Σου, έστω και µέ ξύδι. Γι’ αυτό θα αφανίσεις τη Ρωµαϊκή αυτοκρατορία, αλλά στη θέση της θα οικοδοµήσεις νέα.
Η έκτη φράση: «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεµαι το πνεύµά µου» (Λουκ. 23,46). Που σηµαίνει ότι ο Υιός παραδίδει το πνεύµα Του στα χέρια του Πατρός Του. Για να γίνει γνωστό, ότι από τον Πατέρα ήρθε και όχι αυτεξουσίως, όπως Τον κατηγορούσαν οι Εβραίοι. Αλλά ακόµα οι λέξεις αυτές ελέχθησαν για να τις ακούσουν οι βουδιστές, οι πυθαγόρειοι, οι αποκρυφιστές, και όλοι εκείνοι οι φιλόσοφοι, οι οποίοι φλυαρούσαν περί µετοίκισης της ψυχής των νεκρών ανθρώπων σε άλλους ανθρώπους, η ζώα, η φυτά, η αστέρια, η µεταλλικά στοιχεία. Πετάξετε όλες αυτές τις φαντασίες και δείτε που κατευθύνεται το πνεύµα του νεκρού Δικαίου: «Πάτερ, εις χείράς σου παρατίθεµαι το πνεύµά µου»!
Η έβδοµη φράση: «Τετέλεσται» (Ιωαν.19,30). Αυτό δεν σηµαίνει ότι τελειώνει η ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει η αποστολή η επικεντρωµένη στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και επισφραγίσθηκε µέ το αίµα και τον επίγειο θάνατο, το θείο έργο του µοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων. Τελείωσαν τα βασανιστήρια, αλλά η ζωή µόλις αρχίζει. Τελείωσε η τραγωδία αλλά όχι και το δράµα. Στη σειρά έπεται, το µεγαλειώδες αξίωµα: νίκη πάνω στον θάνατο, ανάσταση, δόξα.
Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=34814900862418406052&PHPSESSID=97d8693a1d4e1e786c193f3b3a6a8330
«Φορολογική
συνείδηση» ἤ ἁπλᾶ συνείδηση;
(Νικόλαος
Ζῶτος γιά τήν πολιτική παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»)
Ὁ
Ἑλληνικός λαός παρακολούθησε πρόσφατα ἐμβρόντητος τά ἐπεισόδια
πού ἔγιναν στήν Ὕδρα, μέ ἀφορμή τούς ἐλέγχους τῆς
Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας σέ παραλιακή ταβέρνα τοῦ νησιοῦ. Οἱ ἔνστολοι ὑπάλληλοι
τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας διαπίστωσαν
ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς συγκεκριμένης ταβέρνας δέν ἐξέδιδαν ἀποδείξεις, ὅπως
ὑποχρεοῦνται ἀπό τόν νόμο. Σύμφωνα μέ πληροφορίες μάλιστα, δέν ἦταν ἡ πρώτη
φορά πού διαπιστώθηκε το ἴδιο ἀδίκημα στήν ταβέρνα αὐτή. Οἱ ὑπάλληλοι τῆς
Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας συνέλαβαν τόν ὑπεύθυνο τοῦ καταστήματος, ὅπως εἶχαν
ὑποχρέωση, προκειμένου νά μεταφερθεῖ στήν Εἰσαγγελία τοῦ Πειραιᾶ γιά τά
περαιτέρω.
Αὐτή
ἡ ἐνέργεια ἔγινε ἡ ἀφορμή νά ξεσηκωθοῦν ἀρκετοί ἐπαγγελματίες
τοῦ νησιοῦ καί ἀντιδρῶντας στίς νόμιμες ἐνέργειες τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας,
προσπάθησαν νά τίς ἐμποδίσουν ὑπερασπίζοντας τόν παρανομοῦντα συντοπίτη τους.
Οἱ
ἀντιδράσεις καί τά ἐπεισόδια πού ἀκολούθησαν ἦταν πρωτοφανῆ.
Ἐμποδίστηκε ὁ ἀπόπλους τοῦ πλοίου, μέ τό ὁποῖο θά
μεταφερόταν ὁ ὑπεύθυνός τῆς ταβέρνας, προπηλακίστηκαν οἱ
ἀστυνομικοί, ἀποκλείστηκε τό ἀστυνομικό τμῆμα τῆς Ὕδρας, διέκοψαν σέ αὐτό τήν
παροχή ρεύματος καί ὕδατος, ἔριξαν κροτίδες κλπ. Μόνο μετά ἀπό ἐπέμβαση τῶν
ΜΑΤ, πού ἦλθαν ἀπό τήν Ἀθήνα ἀποκαταστάθηκε ἡ τάξη, ἐνῶ τά νέα κυκλοφόρησαν ἄμεσα
τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί σέ ὅλο τόν κόσμο ἀπό τά εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα,
πού ψάχνουν εὐκαιρία νά διασύρουν τήν χώρα μας.
Τά
ἐπεισόδια στήν Ὕδρα μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά ἐμβαθύνουμε λίγο στήν ψυχολογία
καί τήν νοοτροπία πού ἔχει δημιουργηθεῖ στούς Ἕλληνες ἐπαγγελματίες ἀλλά καί σέ
ὁλόκληρο τον Ἑλληνικό λαό, τίς τελευταῖες δεκαετίες.
Καί
γιά νά μήν ποῦν κάποιοι ὅτι γενικεύουμε ἕνα μεμονωμένο περιστατικό ἀναφέρουμε
ἐπιγραμματικά τά ἀποτελέσματα ἀντίστοιχων
ἐλέγχων τῆς Οἰκονομικῆς Ἀστυνομίας σέ πολλές τουριστικές
περιοχές: Οἱ ἔλεγχοι αὐτοί λοιπόν ἔδειξαν μέσο ὄρο παραβατικότητας
55,7% (αὐξημένο σέ σχέση μέ πέρυσι), μέ κάποια
πολύ τουριστικά νησιά νά ξεπερνοῦν τό 80% καί νά φθάνουν
τό 100%.
Ἡ
περίπτωση τῆς Ὕδρας λοιπόν δέν εἶναι μεμονωμένο περιστατικό, ὅσον ἀφορᾶ τήν
παραβατικότητα ἀλλά κάνει ἐντύπωση ἡ ὀργανωμένη ἀντίδραση μέρους τῶν κατοίκων
στήν ἐπιβολή τοῦ νόμου. Φαίνεται ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τοῦ «δικαιώματος στήν
παρανομία» δέν ἀφορᾶ μόνο τόν συγκεκριμένο ἐπιχειρηματία ἀλλά καί πολλούς
ἄλλους ἐπιχειρηματίες καί παράγοντες τοῦ νησιοῦ.
Μέ
ἀφορμή τά ἐπεισόδια αὐτά ἀποκαλύφθηκαν ἐπίσης ἀρκετές περιπτώσεις
τοπικῶν ἀρχόντων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παρανομήσει καί
εἴτε ἔχουν καταδικαστεῖ εἴτε ἐκκρεμοῦν δίκες ἐναντίον τους.
Παρ’
ὅλα αὐτά δέν ἔχουν ὑποστεῖ καμία συνέπεια οὔτε ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ
ἀπό τήν θέση τους.
Μποροῦμε
νά φθάσουμε ἀβίαστα στό συμπέρασμα ὅτι ἡ παρανομία στήν δήλωση καί ἀπόδοση τῶν
φόρων στήν Ἑλλάδα
εἶναι
βαθιά ριζωμένη συνήθεια σέ πολλούς ἐπιχειρηματίες καί ἐλεύθερους
ἐπαγγελματίες. Ἀπό πού πηγάζει ὅμως αὐτή ἡ συνήθεια; Πολλοί θά ποῦν ὅτι δέν
ἐπαρκοῦν οἱ ἔλεγχοι καί ὅτι ἡ ὀργάνωση τῶν ὑπηρεσιῶν εἶναι πλημμελής ἄρα ἀναποτελεσματική.
Ἄλλοι θά ποῦν ὅτι τά διαπλεκόμενα συμφέροντα ἐμποδίζουν τούς οὐσιαστικούς
ἐλέγχους καί τήν πάταξη τῆς φοροδιαφυγῆς. Τέλος ὁρισμένοι θά μιλήσουν γιά
«φορολογική συνείδηση» πού πρέπει νά ἀναπτυχθεῖ στούς πολίτες.
Ὅλα τά παραπάνω εἶναι σωστά. Αὐτές ὅμως εἶναι οἱ ρίζες τοῦ κακοῦ; Ἄν
ὀργανώσουμε καλά τίς ὑπηρεσίες καί τίς ἐξοπλίσουμε μέ ὅλα τά σύγχρονα ἐργαλεῖα
θά φέρουν σημαντικό καί μόνιμο ἀποτέλεσμα; Ἄν ἡ τηλεόραση ἐκπέμπει ἔξυπνες
διαφημιστικές προβολές πού θά τονίζουν τά ὀφέλη τῆς συμμόρφωσης μέ την φορολογική
νομοθεσία, τότε θά δημιουργηθεῖ ἡ ζητούμενη «φορολογική συνείδηση» στούς
πολίτες;
Νομίζω
ὅτι κανείς λογικός Ἕλληνας, μέ τήν ἐμπειρία τόσων ἐτῶν
πού βιώνουμε τήν καθημερινότητα αὐτῆς τῆς ἀσυδοσίας, δέν
θά ἰσχυριστεῖ ὅτι τά παραπάνω μέτρα μποροῦν νά ἐπιφέρουν καλό καί μόνιμο
ἀποτέλεσμα. Ὅσοι μιλοῦν γιά «φορολογική συνείδηση» συνήθως ξεχνοῦν τήν ἀληθινή
συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, πού μᾶς ἐλέγχει γιά κάθε ἄνομη πράξη, πολύ πέρα καί
πολύ πιό βαθιά ἀπό τήν ἀποφυγή τῆς
νόμιμης φορολόγησης. Ξεχνοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἑνιαία προσωπικότητα
καί δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποκτήσει «φορολογική συνείδηση» ἐνῶ εἶναι ἀσυνείδητος
σέ ἄλλες ἐκφάνσεις και ἐνέργειες τῆς ζωῆς του.
Ἡ
λύση λοιπόν δέν βρίσκεται στό νά ψάχνουμε νά βροῦμε πῶς θά ἀναπτύξουμε
«φορολογική συνείδηση» στούς πολίτες ἀλλά στό πῶς θά βοηθήσουμε στήν γενικότερη
ἠθική ἀνάταση τοῦ
Ἔθνους μας. Δυστυχῶς, μετά ἀπό δεκαετίες διαφθορᾶς, στίς ὁποῖες πρωτοστατοῦσαν οἱ
ἐκλεγμένοι ἄρχοντες τοῦ τόπου, χρειάζεται πολύς χρόνος καί πολύ ἐργασία σέ
βάθος, ἕως ὅτου δοῦμε τά πρῶτα ἀποτελέσματα. Ἡ ἐργασία πού πρέπει νά γίνει
ξεκινᾶ ἀπό την παιδεία τῶν Ἑλλήνων, στά σχολεῖα καί τίς οἰκογένειες, μιά
παιδεία πού νά στηρίζεται στίς παραδοσιακές ἀξίες τῶν Ἑλλήνων καί τῆς ρωμιοσύνης.
Τότε
ἡ «φορολογική συνείδηση» δέν θά εἶναι κἄν θέμα πρός συζήτηση.
Τά προβλήματα αὐτά θά λυθοῦν αὐτόματα ἀπό πολίτες πού ζοῦν συνειδητά μέ
ὑπευθυνότητα ἀπέναντι στούς ἑαυτούς τους καί τούς συνανθρώπους τους.
Πῶς
ὅμως θά ξεκινήσει μιά τέτοια προσπάθεια ἠθικῆς ἀνάτασης καί
ἀφύπνισης τῶν συνειδήσεων; Τό σημερινό περιβάλλον καί οἱ ἐκλεγμένοι ἄρχοντες
πού τό δημιουργοῦν, ὁδηγοῦν στήν ἀντίθετη κατεύθυνση. Καί ποιός ἐπιλέγει αὐτούς
τούς ἄρχοντες; Μά ὁ «κυρίαρχος» ἑλληνικός λαός.
Τό
τελικό ἐρώτημα πού τίθεται λοιπόν καί στό ὁποῖο πρέπει νά
ἀπαντήσει κάθε πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας εἶναι: Θέλουμε νά ἀλλάξει
ἡ κατάσταση τῆς χώρας καί νά ἀποκτήσουμε ἕνα κράτος δικαίου, τό ὁποῖο
–ἀπαλλαγμένο ἀπό τήν διαφθορά– νά φροντίζει γιά τήν πρόοδο τῶν πολιτῶν του, μέ
τήν ἐνεργό συμμετοχή κάθε πολίτη, στό μέτρο τῶν δυνάμεών του, σέ αὐτή τήν
ἀλλαγή;
Ἄν
ἡ ἀπάντηση εἶναι ναί, τότε πρέπει νά ἀπαλλαγοῦμε τό συντομότερο δυνατόν ἀπό τό
διεφθαρμένο καθεστώς τῶν πολιτικῶν πού μᾶς κυβερνοῦν τίς τελευταῖες δεκαετίες
καί νά ἐπιλέξουμε τούς πολιτικούς αὐτούς πού εἶναι διατεθειμένοι νά θυσιάσουν
τά πάντα γιά ὄφελος τῆς Πατρίδας μας καί ὄχι γιά τά προσωπικά τους ὀφέλη.
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012
ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
ΚΑΙ ΑΚΡΑ
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!
του Αιδεσ. π. Βασιλ. Βολουδακη
Τί εἶναι ἡ Νανοτεχνολογία; «Ἡ
Νανοτεχνολογία ἤ Νανοεπιστήμη εἶναι ὁ κλάδος τῆς ἐπιστήμης πού προσπαθεῖ νά
δημιουργήσει νέα ὑλικά (ἀνά)διατάσσοντας τά ἄτομα ἤ μόρια ἤ ὀργανώνοντάς τα σέ λειτουργικές μικροομάδες. Εἶναι
κάτι πού θεωρεῖτο τεχνολογικά ἀκατόρθωτο πρίν μία εἰκοσαετία, ἔγινε ὅμως ἐφικτό
μετά τό 1980».
Τόν ὁρισμό αὐτόν, ὅπως καί τίς
πληροφορίες, πού ἀκολουθοῦν, μᾶς ἔδωσε ὁ κ. Βασίλειος Πετρουλέας, διδάκτωρ
Φυσικός, μέ τό σπουδαῖο ἄρθρο του «Τί εἶναι ἡ Νανοτεχνολογία;», πού δημοσιεύθηκε στό τεῦχος
466,
Φεβρουάριος ἱ009,
τοῦ φοιτητικοῦ καί ἐπιστημονικοῦ περιοδικοῦ Ἡ Δρᾶσις μας», (ἔκδοση τοῦ Ὀρθοδόξου
Συλλόγου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως “Ὁ Μέγας Βασίλειος”).
Ἡ Νανοτεχνολογία φιλοδοξεῖ νά φέρει ἐπανάσταση
στήν τεχνολογία. Μέ τή βοήθεια τῆς Νανοτεχνολογίας θά μικρύνουμε καί ἄλλο τούς ὑπολογιστές
καί θά αὐξήσουμε τήν χωρητικότητα καί τήν ταχύτητά τους. Θά κατασκευάσουμε πολύ
ἐλαφρά καί συγχρόνως πολύ ἰσχυρά ὑλικά, π.χ. αὐτοκίνητα πού θά ζυγίζουν 5ῖ κιλά κ.ο.κ.», γιατί «...ὅταν οἱ
διαστάσεις ἑνός ἀντικειμένου γίνουν πάρα πολύ μικρές, μικρότερες ἀπό 10-4 ὔὔ (νανοκλίμακα), τότε ἰσχύουν οἱ νόμοι τῆς Κβαντικῆς Φυσικῆς
καί ἐμφανίζονται νέες ἀπροσδόκητες ἰδιότητες.
Ἀδιαφανῆ ὑλικά (χαλκός) γίνονται διαφανῆ. Ἀδρανῆ ὑλικά (πλατίνα) ἀποκτοῦν
χημική δραστικότητα (καταλύτες). Σταθερά ὑλικά (ἀλουμίνιο) γίνονται εὔφλεκτα.
Στερεά (χρυσός) μετατρέπονται σέ ὑγρά. Μονωτικά ὑλικά (πυρίτιο) γίνονται καλοί ἀγωγοί
τοῦ ἠλεκτρισμοῦ κ.ο.κ.»
* * *
Ὅλες αὐτές οἱ πληροφορίες τῆς Φυσικῆς ἐπιστήμης ἀσφαλῶς
καί εἶναι μιά ἐπανάσταση γιά τήν τεχνολογία, ὅμως, πρωτίστως εἶναι μιά ἀπόλυτη
δικαίωση καί ἐπισφράγιση τῆς θεολογίας, δηλαδή σύγχρονη ἐπιστημονική ἐπαλήθευση
τοῦ παναληθοῦς λόγου τοῦ Θεοῦ! Εἶναι μιά ἐπιστημονική ἐπιβεβαίωση –ἀφοῦ θέλουμε τόσο πολύ τίς ἐπιστημονικές ἐπιβεβαιώσεις– ὅτι ἡ ταπείνωση, ἡ σμίκρυνση τοῦ «ὄγκου» τῆς ἐγωπαθείας μας, εἶναι ὁ
μοναδικός τρόπος γιά τήν ἀπόλυτη ἀξιοποίηση καί τελειοποίηση τοῦ καθενός μας.
Ἡ σύγχρονη Φυσική μᾶς ἑρμηνεύει τή
θεολογία, ἀφοῦ σήμερα ἔχουμε γίνει περισσότερο ὑλικοί παρά πνευματικοί, καί μᾶς
δίνει παραδείγματα ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο γιά νά καταλάβουμε ἀπό τά θαυμαστά ἀποτελέσματα
τῆς συστολῆς καί σμικρύνσεως τῶν ὑλικῶν στοιχείων, τήν ἀσύγκριτη μεταμόρφωση
πού θά τελεσιουργηθῆ στήν ψυχή καί στό σῶμα
μας μέ τήν κατά Θεόν καλλιέργεια τῆς
ταπεινώσεως.
Μέ τήν κατά
Θεόν ταπείνωση ἀφαιροῦνται ἀπό τήν ψυχή μας «πάντα τά βδελύγματα αὐτῆς καί πᾶσαι
αἱ ἀνομίαι αὐτῆς»
(Ἰεζεκιήλ 11,18) καί ἀρχίζει ἡ ἀξιοποίησή της. Τότε, ἀρχίζουν νά ἰσχύουν ἄλλοι νόμοι, ἄλλης λογῆς. Οἱ ὑπέρ φύσιν νόμοι.
(Ἰεζεκιήλ 11,18) καί ἀρχίζει ἡ ἀξιοποίησή της. Τότε, ἀρχίζουν νά ἰσχύουν ἄλλοι νόμοι, ἄλλης λογῆς. Οἱ ὑπέρ φύσιν νόμοι.
Ὅπως, δηλαδή, μέ τήν σμίκρυνση τῶν ἀντικειμένων
στά μέτρα τῆς νανοκλίμακας ἀπελευθερώνονται ἄγνωστες μέχρι τότε, «νέες ἀπροσδόκητες
ἰδιότητές» τους καί εἶναι πιά ἀνεπαρκής ἡ κλασική Φυσική γιά τήν περιγραφή καί
παρακολούθησή τους, γι’ αὐτό ἀναλαμβάνουν τήν ἐπιστασία «οἱ νόμοι τῆς
Κβαντικῆς Φυσικῆς», ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητος καί τῆς
μικρότητός του καί τή συμμόρφωσή του μέ
τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ, ἀναπτύσσει βαθειά καί μόνιμη σχέση μέ τόν Χριστό καί
τελεσιουργεῖται μυστικά καί ἀθόρυβα, ἀλλά πραγματικά, ἡ ἁρμονική ἀναδιάταξη τῆς
ψυχῆς του, παραμερίζονται οἱ φυσικοί νόμοι,
καί λειτουργεῖ πλέον μέσα του, ὁ
νόμος τῆς Θείας Χάριτος.
Τώρα πιά, Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐργάζεται μέσα
στίς εὐλογημένες ψυχές, πού θά ἀγαπήσουν αὐτήν τήν σωτήρια πνευματική ἐργασία. Ἀναλαμβάνει
ὁ Ἴδιος τήν καρδιά τους καί τήν μεταποιεῖ μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό
πέτρινη σέ σάρκινη. Εἶναι δικά Του τά
λόγια πού τό ἐπιβεβαιώνουν: «Καί δώσω αὐτοῖς καρδίαν ἑτέραν καί πνεῦμα
καινόν δώσω ἐν αὐτοῖς καί ἐκσπάσω τήν καρδίαν τήν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκός αὐτῶν
καί δώσω αὐτοῖς καρδίαν σαρκίνην· ὅπως ἐν τοῖς προστάγμασί μου πορεύωνται καί τά δικαιώματά
μου φυλάσσωνται καί ποιῶσιν αὐτά· καί ἔσονταί μοι εἰς
λαόν καί ἐγώ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν» (Ἰεζ. 11,19-20).
Ἄν, ὅπως μᾶς διδάσκη καί ἀποδεικνύη ἡ Κβαντική Φυσική, τά ἀδιαφανῆ ὑλικά, σάν τόν
χαλκό, γίνονται μέ τήν «νανοποίησή» τους διάφανα, καί τά ἀδρανῆ ὑλικά, σάν τήν
πλατίνα, ἀποκτοῦν χημική δραστικότητα, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν πιστέψουμε ὅτι
μέ τήν κατά Θεόν ταπείνωση, καί διάφανοι θά γίνουμε, γιά νά ε3μαστε δεκτικοί τοῦ
Θείου Φωτισμοῦ καί κατακάθαροι ἀπό κάθε μολυσμό «σαρκός καί πνεύματος» καί ἀνάλαφροι
καί ἐνεργοί καί δραστήριοι γιά κάθε καλό ἔργο;
* * *
Ὁ Θεός ἀπό τήν ἀγάπη Του γιά τά
πλάσματά Του ἔχει ἐνσπείρει σέ ὅλη τήν Κτίση τόν λόγο Του. Ἔτσι, καί ἄν ἀκόμη
σιωπήση ὁ θεολογικός λόγος, ἐξ αἰτίας τῆς ὀκνηρίας μας, «καί οἱ λίθοι
κεκράξονται»! Ἡ Κτίση θά κραυγάζη θεολογοῦσα!
Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά σκύψουμε μέ
ταπείνωση στά ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά διαπιστώσουμε πόσα θαυμαστά ἐπιτελεῖ
μέ τά ἄψυχα δημιουργήματά Του γιά νά μᾶς ἑλκύση στό δικό Του \υψος. Γιά νά μᾶς ἀποδείξη
μέ κάθε τρόπο ὅτι ἡ Κτίση ὅλη ἔγινε κατ’ εἰκόνα δική μας, πού ε3μαστε κατ’ Εἰκόνα
Του, καί νά μᾶς καλέση ἡ Μεγαλωσύνη Του
σέ μιά ἁγία ἑνότητα μέ Ἐκεῖνον καί μέ τό Βασίλειό μας, πού εἶναι ἡ
Δημιουργία Του, νά κατεργασθοῦμε μέ τήν δική Του ἀνυπέρβλητη ἐπιστημοσύνη τή
σωτηρία μας.
Εἶναι θαυμαστή ἡ ἀνεξικακία καί ἡ Ἄκρα
Ταπείνωση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Δέν μᾶς ἀποπαίρνει γιά τήν ἔπαρσή μας. Μᾶς ἀνέχεται,
ἀφοῦ θεοποιήσαμε τήν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη,νά ψηλαφοῦμε μέ καχυποψία τά ἔργα Του
γιά νά δοῦμε ἄν μᾶς εἶπε ἀλήθεια. Περιμένει, ὅμως, νά δείξουμε καί ’μεῖς, ποιοί
τελικά εἴμαστε...
Πρωτ.
Βασίλειος Ἐ. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009
Ἀριθ.
Φύλλου 82
Ύψ. τιμ. σταυρού, Ιω 19,6-11· 13-20·25-28· 30
Η σταύρωση του Χριστού
του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη
Η ύψωση του τιμίου σταυρού φέρνει στη μνήμη της εκκλησίας το
σταυρικό πάθος του Χριστού, γι’ αυτό και η ευαγγελική περικοπή της εορτής της
Υψώσεως αναφέρεται σ’ εκείνο το οδυνηρό γεγονός, όπως το εξιστορεί ο αυτόπτης
ευαγγελιστής Ιωάννης.
Η περικοπή αρχίζει με τη μαστίγωση του Ιησού από τον Πιλάτο.
Ο Ρωμαίος επίτροπος από μια πρώτη εξέταση (18,28-40) είχε πεισθεί για την
αθωότητα του Ιησού, αλλά δεν είχε το σθένος να την υποστηρίξει. Στην επιμονή
του αγριεμένου λαού μαστιγώνει τον Ιησού, για να ξεθυμάνει λίγο το φονικό πάθος
τους, αλλά ουσιαστικά με την πράξη αυτή εγκρίνει την ποινή του θανάτου του
Ιησού, που ζητούσαν τα άγρια πλήθη.
Οι στρατιώτες μετά τη μαστίγωση, που ήταν μισός θάνατος,
περιπαίζοντας τον Ιησού, του πέρασαν στο κεφάλι για βασιλικό στέμμα ένα
αγκάθινο στεφάνι, (αφού έλεγε ότι είναι βασιλιάς), τον έντυσαν και με μια παλιά
κόκκινη χλαμύδα, που βρήκαν πεταμένη μέσα στο πραιτώριο, τον προσφωνούσαν
περιπαικτικά «χαίρε βασιλιά», και, αντί προσκυνημάτων, του έδιναν χαστούκια. Ο
Ιησούς τα υπέμεινε όλ’ αυτά σιωπηρά και μεγαλόψυχα.
Σ’ αυτή την κατάσταση ο Πιλάτος έβγαλε έξω στο μπαλκόνι του
πραιτωρίου το Χριστό και λέει στα μαινόμενα πλήθη· Νάτος! Τα πλήθη όμως μόλις
τον είδαν, αντί να καλμάρουν, φώναζαν συντονισμένα «σταύρωσον, σταύρωσον
αυτόν». Ο Πιλάτος, συνειδητοποιώντας ότι έχει χάσει το παιχνίδι, τους
αποκρίνεται πικαρισμένος· «Πάρτε τον εσείς και σταυρώστε τον. Εγώ δεν του
βρίσκω αιτία θανάτου». Του απαντούν· «Σύμφωνα με το νόμο μας πρέπει να πεθάνει,
διότι έκανε τον εαυτό του γιο του Θεού».
Ο Ιησούς με τη σιωπή του επιβεβαιώνει
ότι είναι Γιος του Θεού, και ο Πιλάτος παίρνει το μήνυμα, που τον φόβισε
περισσότερο. Διακόπτει το διάλογο με το λαό, μπαίνει στο πραιτώριο και ρωτάει το
Χριστό· «Από πού κατάγεσαι; είναι αλήθεια ότι είσαι Γιος του Θεού;». Ο Ιησούς
όμως δεν απαντά. Σιωπά. Σα να τούλεγε· Τί ν’ απαντήσω; είν’ ανώφελο. Η δειλία
δεν σου επιτρέπει να πιστέψεις αυτό που είμαι.
«Σ’ εμένα δεν απαντάς;», του λέει εκείνος, (σ’ εμένα που
υποστηρίζω την αθωότητά σου;). «Ξεχνάς εξ άλλου ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω
ή να σε ελευθερώσω;». Του λέει θαρραλέα ο Χριστός· «Έχεις, γιατί σου δόθηκε από
πάνω. Αλλά η ιουδαϊκή εξουσία που με παρέδωσε σ’ εσένα έχει πιο μεγάλη
αμαρτία». Ουσιαστικά ο Χριστός του έδωσε τρία δυνατά μηνύματα με την απάντησή
του αυτή· α) Ότι οι κοσμικές εξουσίες πηγάζουν από το Θεό, β) ότι ο Θεός τον
ανέχεται σαν μεροληπτική εξουσία, και γ) ότι η ευθύνη του είναι μικρότερη από
εκείνη των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος ένιωσε στο πετσί του αυτό το ψυχογράφημα, και
φοβήθηκε. Ήθελε να τον ελευθερώσει, αλλ’ όταν τα μαινόμενα πλήθη ανέκρουαν
πρύμναν, μετέτρεψαν δηλαδή τη θρησκευτική κατηγορία σε πολιτική, και με
κραυγαλέα συνθήματα τον εκβίαζαν, ότι δεν είναι φίλος του Καίσαρος, αλλά
προδότης, αφού στηρίζει έναν επαναστάτη, που αντιποιείται τη βασιλική ιδιότητα
του Καίσαρος, τα έχασε.
Ο Πιλάτος βρέθηκε τώρα στο κενό, και απ’ αυτή τη στιγμή
ενεργεί σπασμωδικά με χαμένη την ψυχραιμία. Βγάζει τον Ιησού στο δικαστικό βήμα,
που λεγόταν λιθόστρωτο, και λέει με δηκτική διάθεση στο λαό· «Νάτος ο βασιλιάς
σας». Απαντούν· «Εμείς δεν έχουμε βασιλιά, παρά μόνο τον Καίσαρα». Του βγαίνουν
μπροστά. Προκειμένου να πετύχουν τη σταύρωση του Χριστού, δίνουν, όρκο
αφοσιώσεως στο Ρωμαίο κατακτητή, οι δωσίλογοι. Ο Πιλάτος, τελικά, ηττάται και
υπογράφει τη θανατική καταδίκη του Ιησού.
Οι στρατιώτες παρέλαβαν τον Ιησού και τον οδήγησαν στο
Γολγοθά ή κρανίου τόπον, που ήταν έξω και δίπλα από την κεντρική πύλη της Ιερουσαλήμ,
ώστε οι περαστικοί να διαβάζουν την επιγραφή ή και να τον ειρωνεύονται. Οι
στρατιώτες σταύρωσαν τον Ιησού ανάμεσα σε δύο κακούργους. Οι ευαγγελισταί δεν
μας δίνουν λεπτομέρειες της σταυρώσεως, διότι ήταν γνωστή στους αναγνώστες η
διαδικασία της σταυρώσεως.
Ούτε εμείς σε μια περιορισμένη περιγραφή, αυτήν εδώ,
μπορούμε ν’ αναφερθούμε λεπτομερώς στο πώς έγινε κατά τεκμήριο η σταύρωση, παρ’
όλο ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η επιγραφή γράφτηκε στη ρωμαϊκή (την επίσημη
γλώσσα του κράτους), την εβραϊκή (τη γλώσσα των εντοπίων), και στην ελληνική (τη
διεθνή που τη μιλούσαν όλοι).
Η τελευταία πράξη του Ιησού πριν παραδώσει το πνεύμα του
ήταν η φροντίδα για τη μητέρα του, να μείνει στο σπίτι του μαθητού του Ιωάννου.
Απ’ εδώ φαίνεται ότι η παρθένος δεν είχε ούτε παιδιά, όπως λένε οι προτεστάντες
και οι αυτονομαζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ούτε ιδιόκτητο σπίτι. Το σπίτι όπου
έμενε, το νοίκιαζε. Τέλος, όταν ο Ιησούς ζήτησε νερό και του έδωσαν ξύδι, είπε
το «τετέλεσται», έγειρε το κεφάλι, και παρέδωσε το πνεύμα.
Ας κλίνουμε τα γόνατα κι ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που
υπέμεινε όλ’ αυτά για τις δικές μας αμαρτίες, κι ας διατηρήσουμε την
ευγνωμοσύνη μας ανεξόφλητη, για την υπέρτατη προσφορά του σ’ εμάς, που δεν την
αξίζαμε, κι ούτε είχε υποχρέωση να μας την προσφέρει.
Ὁ Θρῆνος τῆς Σμύρνης *
1922 - 2012
Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου,
Ἐπιτίμου Ἐπιτρόπου
Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως
«Θὰ
διαβοῦμε καὶ στεριὲς
καὶ πέλαγα,
ἀπὸ
τὴν Πατρίδα μας διωγμένοι
καὶ
σβησμένοι ἀπὸ τὴν
Ἀνατολή,
θὰ
ἀνατείλουμε στὴ Δύση».
Κωστῆς Παλαμᾶς
Mὲ τὴ συμπλήρωση ἐφέτος, στὶς 27 Αὐγούστου, ἐνενήντα χρόνων ἀπ᾿
τὴ φοβερή, ὀλέθρια καὶ ἀποφράδα ἡμέρα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας,
τὸ Ἔθνος ὁλόκληρο ἐπιστρέφει πρὸς τὴν ὄλβια γῆ τῆς Ἰωνίας, μὲ τοὺς
θρύλους καὶ τὶς παραδόσεις της, τὴν ἑλληνικότητα καὶ τὴν ἱστορία της,
μαζὶ μὲ τὴν εὐλαβικὴ ἀναδρομὴ στὴν ὥρα τῶν πόνων καὶ τῶν θρήνων,
τοῦ σπαραγμοῦ καὶ τῆς ὀδύνης, τῶν δακρύων καὶ τῶν αἱμάτων. Ἴωνες
εἶναι οἱ θεμελιωτὲς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἱστορικῶν χρόνων
καὶ οἱ πρῶτοι Διδάσκαλοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους.
Δεμένη πάντοτε μὲ τὸ ὄνομα τῆς Θεοφρούρητης Πόλης,
τῆς Πόλης
τῆς Παναγιᾶς, τῆς χιλιοτραγουδημένης Σμύρνης,
τοῦ «ὀφθαλμοῦ τῆς
Ἀνατολῆς», τοῦ «μαργαριταριοῦ τῆς Ἀσίας» δέχθηκε, ἀπ᾿ τοὺς ἱστορι-
κοὺς καὶ τοὺς ποιητές, τὴ σμύρνα τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς τους
τὸ λιβανοτό. «Καλλίστη πόλεων
ὁπόσας ὑφ’ ἡλίου εἰσί», γράφει ὁ Φι-
λόστρατος. Καὶ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ψάλλει: «Ποιό ὄνομα προσφιλέστατο
καὶ
μοσχοβολημένο ἀπ’
τὸ ὄνομά σου, Σμύρνη».
Ἐδῶ, Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία ταυτίστηκαν καὶ συμπορεύτηκαν
στὴ δόξα καὶ στὴν πτώση. Ἡ πλούσια καὶ ἀστραφερὴ Σμύρνη, κάτω ἀπ’
τὶς φτεροῦγες τῆς θεϊκῆς στοργῆς καὶ παρουσίας, στάθηκε ἕνα μεγαλεῖο καὶ μιὰ κυψέλη ἀνθρώπινου ὀργασμοῦ καὶ κοσμοπολιτικῆς ἀκμῆς.
«Ἀπ’
αὐτὴ τὴν
πολιτιστικὴ
πατρίδα –σημειώνει ὁ Ἰ.Μ. Παναγιωτόπουλος–
ἄντλησε τὰ
νάματά του ὁλόκληρος
ὁ Ἑλληνισμός. Ἦταν
μιὰ Ἑλλάδα, ποὺ
ἔσπειρε παντοῦ
τὸ στοχασμὸ καὶ
τὸ λόγο. Ποὺ ἄναψε,
ἀπὸ βουνὸ
σὲ βουνό,
τὴν
αἰώνια φρυκτωρία τοῦ πνεύματος».
Τρία χρόνια καὶ τέσσερεις, περίπου, μῆνες, ἡ Γαλανόλευκη ὑψώνεται
στὴ Σμύρνη, ἡ ἐλευθερία σκορπίζει τὶς ἀστραφτερὲς λάμψεις της, νέα
τρόπαια στὴν Ἰωνία κοσμοῦν τὸ ἑλληνικὸ μεγαλεῖο, παντοῦ ἀντηχοῦν
ὕμνοι καὶ ἀναστάσιμοι πανηγυρισμοί. Χαρὰ καὶ εὐτυχία παντοῦ. Γιορτὴ
τῆς καρδιᾶς καὶ πανηγύρι τῆς σκέψεως. Ἡ Σμύρνη, ἱστορία καὶ σταθ-
μός, μύθος καὶ σύμβολο, μὲ τὴν πρωτοπορία στὴ θεία διδασκαλία τοῦ
Ναζωραίου καὶ τὴν πνευματικὴ ἀκτινοβολία της, ζεῖ εὐτυχισμένες καὶ
λαμπρὲς μέρες. Ὅλα λάμπουν: ὁ γαλανὸς οὐρανός, ἡ γαλήνια θάλασσα,
ἡ θρυλικὴ καὶ ἡλιόφωτη Ἰωνία.
Παντοῦ ἀντηχοῦν ὕμνοι καὶ ἀναστάσιμοι πανηγυρισμοί,
ἰαχὲς καὶ
διθύραμβοι, φῶτα καὶ ἀστραπές, δοξολογίες καὶ ψυχῶν ἀνατάσεις. Ὁ
γενναῖος Στρατός μας συνεχίζει
τὴ θριαμβευτική του πορεία στὸ ἐσωτε-
ρικὸ τῆς Μικρασίας. Ἐλεύθερες οἱ ἑλληνικότατες πόλεις τῶν Κυδωνιῶν,
τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου, οἱ φωτεινὲς Λυχνίες τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὁ
δικέφαλος ἀετὸς τανύει περήφανα τὰ φτερά του, ἕτοιμος νὰ καλύψει τὴ
νέα Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία.
Καί, ξαφνικά, ἄστραψε τὸ ἀστροπελέκι. Τὸ χαρμόσυνο τραγούδι γί-
νεται ἄγριος θρῆνος. Οἱ καμπάνες τώρα σκορποῦν σπαραχτικοὺς ἤχους
γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα τοῦ Γένους. Ὅλα θυσιάζονται στὸ βωμὸ τῆς
σκοπιμότητος καὶ τῆς ἰδιοτέλειας. Οἱ στρατιῶτες μας γυρνοῦν ἀπ’ τοὺς
δρόμους τῶν θριάμβων, τσακισμένοι
καὶ ἀποκαμωμένοι, φορτωμένοι
δόξα καὶ πικρία. Παντοῦ χαλασμὸς καὶ ὄλεθρος, σφαγὴ καὶ κόλαση.
Συντρίμμια τὰ καμπαναριὰ καὶ τὰ σπίτια, ἐρείπια οἱ ὄμορφες ἐκκλη-
σίες. Στὸ νοῦ μας ἔρχονται τὸ λόγια τοῦ Ὁμήρου γιὰ τὸν πόλεμο τῆς
Τρωάδας: «αἰεῖ
δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί».
Ὁ τραγικὸς ξερριζωμός, ὕστερα, καὶ οἱ θλιβερὲς λιτανεῖες ὅσων
σώθηκαν, μὲ τὰ ράκη τῆς ψυχῆς τους γιὰ τὴν πατρώα γῆ. Ὁ οὐρανὸς
καὶ ἡ θάλασσα ἔχουν κοκκινίσει ἀπὸ αἷμα ζωντανό, «πλῆθος αἷμα ἑλλη-
νικό». Τὸ κρισιμότερο, μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, γεγονὸς
τῆς νεότερης Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ καταστροφὴ τοῦ
Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὑπερούσιος αἶνος ἀναδύει τὴ μνήμη, τοὺς στοχασμοὺς καὶ τὶς
ἀνατάσεις μας. Τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ Δεσπότη καὶ Ἐθνομάρτυρα
Χρυσόστομου χάθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε. Θάφτηκε, ὅμως στὶς καρδιὲς
τῶν Ἑλλήνων καὶ μένει αἰώνιο τὸ παράδειγμά του γιὰ τὶς ἐπερχόμενες
γενιές.
Ὅλα τὰ φοβερὰ γεγονότα ἔχουν τὴν οἰκονομία τοῦ ἀρχαίου δρά-
ματος. Μαζὶ μὲ τὴν ἀναδρομὴ πλούσιας μνήμης, τὴν τιμητικὴ σπονδὴ
καὶ τὴν τέλεση εὐλαβικοῦ μνημοσύνου, ὀφείλουμε ὅλοι μας, αἰώνιοι
ἔφηβοι στὴν καρδιὰ καὶ στὸ στοχασμό, νὰ προβληματιζόμαστε καὶ νὰ
διδασκόμαστε ἀπ’ τὶς συμφορὲς τοῦ παρελθόντος, ἀτενίζοντας μὲ πίστη
καὶ θέλησι, τὸ μέλλον.
Ὁ ὀδυρμὸς τοῦ Αὐγούστου 1922 μεταβάλλεται
σὲ ἐλπιδοφόρο καὶ
εἰρηνικὸ μήνυμα, ἡ ἀπόγνωση τῆς συμφορᾶς σὲ τραγούδι ἐνθουσιασμοῦ
καὶ ἡ ἀπελπισία τοῦ ξερριζωμοῦ σὲ εὐλογία ἐργασίας καὶ ἀνόδου τῆς
Πατρίδας μας. Ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν πέθανε, οὔτε θὰ πεθάνει ποτέ. Ἂς
παρηγορηθοῦν οἱ ψυχὲς τῶν μεγάλων νεκρῶν μας. Οἱ ἱεροὶ τάφοι τους
κρατοῦν, ἄξια καὶ τιμημένα, τὰ ἐδάφη τῆς Ἀνατολῆς. Εἶναι οἱ ματωμέ-
νοι τίτλοι τῆς θυσίας. Ἐκεῖ, στὴν Ἰωνικὴ Νύμφη, ξαγρυπνᾶ, ἀπὸ θεϊκὴ
προσταγή, ἀκοίμητος φρουρὸς τῶν Πανελλήνων ἡ σκέψη. Δὲ σβήνει
καὶ δὲν καταλύεται. Εἶναι ὁ Ἀκρίτας τῆς αἰωνιότητας, ἀθάνατος στὶς
καταπτώσεις καὶ στὶς συμφορές.
Στὸ σύνορο τῶν ἐνενήντα χρόνων ἀπ’ τὴ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ
Ἑλληνισμοῦ, «κρατοῦμε
–σημειώνει ὁ Ἠλίας Βενέζης– σκεπὴ
καὶ παρα-
στάτη μας ἕνα
δράμα γιὰ τὸν ἄνθρωπο,
καθαρὰ ἑλληνικό, μίαν αἴσθηση
τῆς
ἀξιοπρέπειας καὶ
τῆς ἐλευθερίας, ποὺ
εἶναι ταυτόσημα μὲ τὴν
ἀρετή».
(*) Ἐφημερ. «Ἑστία», 27.8.2012, σελ. 4.__
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Η ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ «αρχή» των «Ακτίνων» : Αφήστε το σχόλιό σας και να είστε σίγουρος, πως αν εκφράζει την Παράδοση της Εκκλησίας,...
-
Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Μόρφου κ.Νεόφυτο FEBRUARY 29, 2024 ~ ΒΑΣΙΛΙΚΉ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ ...
-
Η άδικη καθαίρεση του π. Πέτρου στην Κύπρο και ο δικαστής του Μόρφου Νεόφυτος. Το «έγκλημα» του π. Πέτρου; Δεν μνημονεύει για λόγους ...
-
Η επιστολη εσταλη συστημενη στον νεο μητροπολιτη Θεσσαλονικης στην Αρχιεπισκοπη Αθηνων, αλλα δεν λαβαμε απαντησι. Τι να απαντησει ο κυριος α...
-
ΤΑ ΥΠΕΡ-ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ (ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ). πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού) ------------------------------ --------------...
-
ΑΚΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ Διεστραμμενοι στην Πιστι Αγιορειτες καλογηροι: Νικητας Παντοκρατορινος. Γι' αυτό δεν α...
-
Ψευτοϊερέας διασύρει την Ορθοδοξία Καίει χαρτονομίσματα των 50 ευρώ, επιτίθεται σε ΑΤΜs τραπεζών, «εξο...
-
Λειτουργικά κείμενα και Αποτείχιση, ιερομ. Ευθυμίου Τρικαμηνά (Ολοκληρωμένο). Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚ...
-
Η μάσκα της υποκρισίας και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Ο Προκαθήμενος του Αλεξανδρινού Θρόνου παραβλέπει προκλητικά τα βαρύτατα κανονικά πα...
-
Αμβροσιος: Πατερες αφοριστε τον ασεβη πρωθυπουργο Μητσοτακη. Ανοικτή Επιστολή προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος της 167...