Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Ζητείται Μακάριος!...





 

Μακαριώτατε


Τώρα τελευταία έχετε γίνει ο μαϊντανός της επικαιρότητας. Και, όπως συμβαίνει, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, άλλοι σας χειροκροτούν και άλλοι σας αποδοκιμάζουν.

Σε ομιλία σας, λένε, στη γιορτή του αγίου Παντελεήμονα, συστήσατε στο λαό υπομονή. Και έγινε, όπως ήταν επόμενο, το «σώσε»…


Γιατί, Μακαριώτατε, η υπομονή δεν τρώγεται. Και κυρίως δεν «τρώγεται», όταν τη συνιστούν άνθρωποι χορτάτοι: Όπως οι δεσποτάδες, οι πολιτικοί και κάποιοι φασιστολογούντες, παραχορτασμένοι δημοσιογράφοι…

Τι υπομονή, Μακαριώτατε, να κάμει αυτός, που δεν έχει εργασία και δεν έχει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη του και βλέπει την οικογένειά του να πεινά και να υποφέρει!

Κάποιοι σας συγκρίνουν με τους ιεράρχες του ’21. Και λένε ότι εκείνοι δεν συνιστούσαν στο λαό υπομονή, αλλά έκαμαν επανάσταση. 


Και βρίσκουν ότι κάποιοι από σας εκεί ψηλά «μας υπονομεύετε»…


Κάποιοι άλλοι σας συγκρίνουν με το μακαρίτη το Χριστόδουλο. Και λένε ότι, από τη μέρα του θανάτου του Χριστόδουλου, η εκκλησία είναι ουσιαστικά ακέφαλη.


Βέβαια και ο Χριστόδουλος ήταν, σε τελική ανάλυση, ένας πολιτικάντης. Γιατί τίποτε δεν έκαμε απ’ τα όσα είχε υποσχεθεί, όταν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ είχαν κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας.

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο Χριστόδουλος είχε φωνή. Φωνή, που, φρόντισαν να εξαφανίσουν εκείνοι, που σχεδίαζαν να φέρουν τη χώρα στο σημερινό της κατάντημα.
Γι’ αυτό, όπως όλα δείχνουν, και τον δολοφόνησαν. Γιατί, προφανώς, φοβόντουσαν μήπως μπει εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Αλλά τη θύελλα, που προκάλεσε η περί υπομονής ομιλία σας, φροντίσατε να την κατευνάσετε με άλλη σας ομιλία, με την οποία στραφήκατε εναντίον των ευρωπαίων τοκογλύφων.


Για την οποία και κάποιοι έσπευσαν να σας επαινέσουν. Και βέβαια τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ να διατυμπανίσουν το γεγονός ποικιλοτρόπως…


Αλλά μπαίνει το ερώτημα:


Γιατί τόσο όψιμα και καθυστερημένα ανακαλύψατε τους τοκογλύφους;

Μπορεί ο ίδιος να μην είχατε την οξυδέρκεια να το αντιληφθείτε. Αλλά δεν ακούσατε τίποτε;
Όταν εδώ και τρία, περίπου, χρόνια, όχι μόνο πάμπολλοι ειδήμονες, αλλά και η συντριπτική πλειονότητα του λαού, δεν σταμάτησαν να καταγγέλλουν, σε όλους τους τόνους, την δολοφονική επιδρομή των τοκογλύφων εναντίον μας!…

Και το άλλο θέμα είναι το γιατί ξεχάσατε τους ντόπιους συνεργάτες τους; 


Τους εφιάλτες, οι οποίοι υπηρέτησαν και υπηρετούν τα εγκληματικά συμφέροντα των τοκογλύφων.

Αφού, χωρίς τον προδοτικό οίστρο τους και τις Κερκόπορτες, που άνοιξαν, τίποτε δεν θα μπορούσαν να κάμουν οι τοκογλύφοι….

Μακαριώτατε


Οι αληθινοί ηγέτες-και μάλιστα οι εκκλησιαστικοί- δεν τρέχουν πίσω από τα γεγονότα ούτε λένε μισές αλήθειες.

Όπως εσείς τώρα επιχειρείτε να κάνετε. Προβλέπουν και ποδηγετούν το λαό. Και μένουν πιστοί και αμετακίνητοι στο εθνικό και πατριωτικό χρέος τους, έναντι πάσης θυσίας.

Βέβαια-θα πούνε κάποιοι- δεν βλέπετε τα όσα κάνει η Εκκλησία με το φιλανθρωπικό της έργο, για χάρη του δεινοπαθούντος λαού!


Αλλά κάποιοι άλλοι θα μας πούνε ότι το έργο αυτό στηρίζεται στις προσφορές και πάλι του λαού.

Ενώ έργο της εκκλησιαστικής ηγεσίας είναι, πριν απ’ την ελεημοσύνη να παλέψει για τη δικαιοσύνη.

Αν θέλετε, λέει ο Χριστός, να λύσετε όλα σας τα προβλήματα και να έχετε έναν κόσμο παρόμοιο με τη βασιλεία του Θεού, πρωταρχικό σας έργο είναι ν’ αγωνιστείτε για τη δικαιοσύνη.


Όμως οι αγώνες στοιχίζουν! Και κάποτε πολύ ακριβά. Τη στιγμή, που η τωρινή εκκλησιαστική ηγεσία δεν είναι διατεθειμένη να διακινδυνεύσει τα προνόμιά της.


Και κάποιοι, μάλιστα, όχι μόνο δεν διακινδυνεύουν, αλλά και συμπαρίστανται στο καθεστώς της τοκογλυφίας και της προδοσίας.

 
Ει μήπως δεν αληθεύει το γεγονός ότι κάποιοι «ευλαβέστατοι» αρχιερείς και ιερείς έδωσαν γραμμή στο ποίμνιό τους, στις παρελθούσες εκλογές, να μας φορτώσουν και πάλι στο σβέρκο τα επιβλαβέστατα για την πατρίδα και το έθνος κολεγιόπαιδα της Μπίλντεμπεργκ!

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: 


Όπως ο Σιατίστης Παύλος, ο Πειραιώς Σεραφείμ, ο Γλυφάδας Παύλος, ο Μεσογαίας Νικόλαος. Και κάποιοι, ενδεχομένως, άλλοι. Οι οποίοι και βλέπουν και προβλέπουν και φωνάζουν.


Αλλά, δυστυχώς, δεν έχουν τα ηνία της Εκκλησίας στα χέρια τους.



Οπότε το βάρος της τεράστιας ευθύνης, Μακαριώτατε, γυρίζει και πάλι σε σας. Που είστε αναγκασμένος να επιλέξετε ανάμεσα στους πατριώτες και τους προδότες, ανάμεσα στους Έλληνες και τους ανθέλληνες. Έστω και τόσο καθυστερημένα…


Το 1987, όταν το κράτος απειλούσε να πάρει τη, λεγόμενη, εκκλησιαστική περιουσία πραγματοποιήσατε πανελλήνιο συλλαλητήριο. Τώρα, που ολάκερη η πατρίδα και το έθνος διατρέχουν τον έσχατο κίνδυνο, γιατί δεν κηρύσσετε πανελλήνια πανστρατιά, με σκοπό την ανατροπή της καταστροφικής αθλιότητας.


Ο Ελληνικός λαός περιμένει από σας να εγκαταλείψετε την μακαριότητά σας. Και, αντί για διακοσμητικός Μακαριώτατος να γίνετε εθνικός ηγέτης σαν τον Κύπρου Μακάριο.

Κι, αν η ηλικία σας δεν σας το επιτρέπει, παραιτηθείτε και προωθείστε τον καταλληλότερο.


Οι χλιαρότητες δεν κατευνάζουν την πίκρα και την οδύνη του λαού. Αντίθετα μάλιστα, πέρα απ’ τη δίκαιη οργή του και την ιερή του αγανάκτηση, προκαλούν και την ολοένα διογκούμενη ναυτία του.


παπα-Ηλίας


Aποτειχισι:  

Δεν ξερω, π. Ηλια ποσοι θεωρουν εθναρχη τον Μακαριο.
Εμεις τον θεωρουμε και ολετηρα της Κυπρου και ολετηρα της Κυπριακης εκκλησιας.
Αφου  την μεν Εκκλησια της Κυπρου την διελυσε και κατασκευασε - με αντιπαροχη τα χρηματα και τα δωρα  - μαζι με ... φτηνους Αραβορασοφορους, ενα μπασταρδεμενο κατασκευασμα που διακατεχεται απο επισκοπους που δημιουργουν μονο προβληματα στην Ορθοδοξια και δεν εχει καμμια χαρι Θεου.
Τον χαρακτηριζουμε  και ολετηρα της Κυπρου διοτι ο ιδιος καλεσε τους Τουρκους σαν εγγυητρια δυναμι να καταλαβη την Κυπρο και να διωξη τους πραξικοπηματιες και καταληψιες της εξουσιας του.
Αυτα λεει η αντικειμενικη ιστορια, για τον διαβοητο εθναρχη της Κυπρου Μακαριο ΜΟΥΣΚΟ.
Οι δε Κυπριοι, ιδιαιτερα της θεολογικης επιστημης, ειναι κατα ενα μεγαλο μερος τους ...προβληματικοι!!! π.χ. σαν τον παρανοϊκο και ψυχασθενη κουκουλοφορο Τελεβαντο.
ΠΑΠΠΟΥΛΗΔΕΣ, 

ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΕΡΕΣΘΕ,

ΔΕΙΛΑ, ΑΝΑΝΔΡΑ 

ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΙΚΑ;


π. Αγγελε Αγγελακοπουλε, και σεις οι λοιποι κρυπτομενοι ή υποκρυπτομενοι, ενθεν κακειθεν, Παππουληδες, 
καλα μας τα λετε για τον Παπα και για τον Παπισμο, τα γνωριζουμε τα περισσοτερα, μας τα εχουν πει εδω και πολλους αιωνες - αφου ο παπισμος ειναι Αιρεσι ΠΑΜΠΑΛΑΙΑ - οι Αγιοι Πατερες, και ιδιαιτερα ο Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος, που μονος μονωτατος θηριομαχησε μαζι τους και τους γνωρισε και τους εζησε στο πετσι του, καλυτερα απο ολους. 
Γνωριζουμε, λοιπον, τον Παπισμο και απο την καλη(;;;) και απο την αναποδη. 
Κατι αλλο περιμενουμε να ακουσουμε απο σας, "τολμηροι παππουληδες"!!!
Να καταγγειλετε τους δικους μας Φιλοπαπικους και τους Οικουμενιστας και να ονοματισετε ΔΗΜΟΣΙΑ τα σημερινα κοπελια του Παπα. 
Γιατι δεν τολματε αυτα να μας τα πητε;
Ειναι τοσο δυσκολο να τους καταγγειλετε;
Εχουν ονοματα και εμφανιζονται να διαπραττουν καθημερινα ατελειωτες προδοτικες πραξεις.
Γιατι δεν τολματε;
Φοβαστε;
Εμπρος παππουληδες...
Αλλοιως, ουτε σαν παππουληδες θα μεινετε στην ιστορια, αλλα σαν παπ - πουλακια.
Ο Αγιος Μαρκος τους κατηγγειλε επωνυμα και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΗΚΕ αμεσα, ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ, απο αυτους, και οχι μονον οταν ακομα ζουσε αλλα ζητουσε να μην εχει καμμια σχεσι μαζι τους, ουτε και μετα θανατον, αλλα ουτε και τα μνημοσυνα τους ηθελε.
Εσεις εκ του ασφαλους γραφετε και ξαναγραφετε εναντιον του Παπισμου, αλλα οχι και εναντιον των Προδοτων Φιλοπαπικων.
Και αναρωτιομαστε:
Τι σχεσι εχετε εσεις με το ηθος και με το υφος της Ορθοδοξιας και με τους Ορθοδοξους Αγιους Πατερες;
Συγχωρειστε μας, αλλα εμεις οι ΑΚΡΑΙΟΙ, μαθαμε απο τους ΑΚΡΑΙΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, να μην χαριζομαστε σε κανενα, αλλα να μιλαμε μονο την γλωσσα της Αληθειας.
Πατερες, οπως ειναι εξοργιστικοι και ανυποφοροι, οι δουλοι και οι προσκυνημενοι του Παπισμου, ετσι ειστε και εσεις με την αρρωστημενη τακτικη σας, ανυποφοροι και εξοργιστικοι. 


============================
Ποιά γεγονότα καταδεικνύουν τό ἀνυπόστατόν της ἐξουσίας τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ παπικοί

Πρεσβυτέρου π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου Ἐφημερίου Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιῶς
 

















Ὅταν ὁ Κύριος καὶ οἱ Μαθητὲς Του ἔφθαναν «εἰς τὰ μέρη τῆς Καισαρείας τῆς Φιλίππου»1, ρώτησε, κατὰ τὸν Εὐ. Ματθαῖο, τοὺς Ἀποστόλους, νὰ Τοῦ ἀποκριθοῦν ποιὰ γνώμη εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γι᾽ Αὐτόν.
Ἐκεῖνοι Τοῦ ἀποκρίθηκαν: «Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν»2. «Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;»3 τοὺς ξαναρώτησε ὁ Κύριος.
Στὴν ἐρώτηση αὐτὴ ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος καὶ εἶπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»4.
Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση αὐτὴ χάρηκε τότε ὁ Κύριος καί, στρεφόμενος πρὸς τὸ μέρος του, εἶπε: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλʼ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»5.
Ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω λόγια φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος μίλησε ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν Μαθητῶν καὶ ἐξ αἰτίας τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς καὶ ἄλλων παρομοίων χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες ὡς «πρόκριτος τῶν Ἀποστόλων», «ἔξαρχος», «κορυφαῖος» κ.ο.κ.
Τὸ ὅτι μὲ τὴ λέξη «πέτρα» ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὴν ὁμολογία τῆς θεότητός Του, γίνεται φανερὸ καὶ ἀπὸ τὸ θηλυκὸ γένος τῆς λέξεως αὐτῆς. Δὲν εἶπε, δηλ., ὁ Κύριος «καὶ σὲ σένα, τὸν Πέτρο, θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου», ἀλλὰ «στὴν “πέτρα” αὐτή, ποὺ πρὸ ὀλίγου ὁμολόγησες γιὰ τὴν θεότητά μου, θὰ οἰκοδομηθεῖ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ εἶναι ἀσάλευτος στοὺς αἰῶνες»6.

Γίνεται, λοιπόν, φανερὸ ὅτι ἡ «πέτρα», γιὰ τὴν ὁποία ἔκανε λόγο ὁ Κύριος, ἦταν ἡ πίστη στὰ θεϊκά Του λόγια καὶ γενικότερα στὴ θεία Του φύση. Οἱ ἅγιοι Πατέρες στὴ λέξη «πέτρα» εἶδαν τὴν ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, ἐπάνω στὴν ὁποία στηρίχθηκε ἡ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἀκατάλυτη καὶ ἀκατανίκητη μέσα στοὺς αἰῶνες
7.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος λέει: «Φρονῶ ὅτι μὲ τὴν λέξη «πέτρα» πρέπει νὰ ἐννοήσουμε τὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν Ἀποστόλων»8. Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος, ἐπίσκοπος Πουατιέ, λέει: «“Πέτρα” εἶναι ἡ εὐλογημένη καὶ μοναδικὴ πέτρα τῆς πίστεως, ποὺ ὁμολογήθηκε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Πέτρου· πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πέτρα ὁμολογίας πίστεως θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία»9.
«Ὁ Θεός», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, «ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πέτρα, κι ἀπʼ αὐτὴ τὴν πέτρα ὁ Ἀπ. Πέτρος πῆρε τὴν ὀνομασία του»10. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «“Ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν”, δηλ. πάνω στὴν πίστη τῆς ὁμολογίας».
Ποιὰ ἦταν ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου; «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»11. Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων12, ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκ. Συν. τῆς Χαλκηδόνος τὰ ἴδια ἀκριβῶς διδάσκουν.

Ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, ὁ μεγαλύτερος λατῖνος θεολόγος, γράφει: «Τί σημαίνουν οἱ λόγοι «ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν»; Σημαίνουν ὅτι πάνω σ᾽ αὐτὴ τὴν πίστη, πάνω σ᾽ αὐτὰ τὰ λόγια: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»
13.
«Πάνω σʼ αὐτὴ τὴν πέτρα τῆς ὁμολογίας σου θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία μου. Ἡ δὲ πέτρα ἦταν ὁ Χριστός»14. Ἡ γνώμη τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ περίφημο χωρίο ἦταν καὶ γνώμη ὁλόκληρης τῆς Χριστιανοσύνης στὴν ἐποχή του15.
Γιατί τὰ ἀναφέραμε ὅλ᾽ αὐτά; Ἐπειδή, δυστυχῶς, τὸ χωρίο αὐτὸ περὶ τῆς πέτρας ἔχει ὑποστεῖ κατάφωρη παρερμηνεία ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καὶ λατίνων. Μία ἀπὸ τὶς καινοτομίες, κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ εἶναι καὶ τὸ περιβόητο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα.
Κατὰ τὴν ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης κατέχει τὴν ὕψιστη καὶ καθολικὴ ἐξουσία ἐφ᾽ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, ὑπερέχει ὅλων τῶν ἄλλων ἐπισκόπων, τοὺς ὁποίους ἐγκρίνει, ἐκλέγει, ἐλέγχει καὶ διοικεῖ.
Θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, λίθο ἀκρογωνιαῖο καὶ ἄμεσο διάδοχο τοῦ Ἀπ. Πέτρου, πρωτεύοντα μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων, ὄχι ὡς πρὸς τὴν τιμή, ἀλλὰ ἐνδεδυμένο μὲ ὑπέρτατες ἐξουσίες ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ δόγμα γιὰ τὸν Παπισμό, τὸ ὁποῖο ἔλαβε ἄκαμπτο περιεχόμενο κατὰ τὴν Α΄ Βατικάνειο Σύνοδο τὸ 1870. Γιὰ νὰ στηρίξουν καὶ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀσυναρτησία, τὴν κακοδοξία, τὴν αἵρεση τοῦ παπικοῦ πρωτείου, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα (ψευδοκωνσταντίνειες–ψευδοϊσιδώριες δωρεές), ἐπικαλοῦνται καὶ τὸ ἀνωτέρω χωρίο16, ποὺ ἀναλύσαμε.
Κατὰ τοὺς παπικούς, ὁ Κύριος χαρακτήρισε ὡς «πέτρα» τὸν Ἀπ. Πέτρο, κάνοντας λογοπαίγνιο μὲ τὸ ὄνομά του, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κλειδοῦχος τῶν οὐρανῶν καὶ ὁ ταμιοῦχος τῆς Χάριτος.
Καὶ ἀφοῦ ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀπ. Πέτρου, κληρονομεῖ, θείῳ δικαίῳ, ὅλα τὰ τοῦ Πέτρου. Ὁ Ἀπ. Πέτρος διαχειρίζεται ὡς μονάρχης τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία, ἑπομένως μονάρχης καὶ κυρίαρχος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καὶ ὁ διάδοχός του, ὁ πάπας.
Ποῦ, ὅμως, ὑπονοεῖται ὅτι ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μόνος ταμιοῦχος τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;  Πουθενά.
Ὅπως προαναφέραμε, τόσο ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅσο καὶ ἡ Κ.Δ., ἀλλὰ καὶ ἡ συμφωνία τῶν ἁγίων πατέρων (consensus patrum), λένε ὅτι πέτρα καὶ λίθος ἀκρογωνιαῖος εἶναι ὁ Χριστός17.
Τό ἀνίσχυρο καὶ ἀνυπόστατο τῆς ἀπόψεως περὶ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Ἀπ. Πέτρου καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὰ ἑξῆς γεγονότα:
1.
Στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ποὺ συνεκλήθη στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 49 μ.Χ., πρόεδρος ἦταν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἡ γνώμη τοῦ ὁποίου περὶ τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε αὐτὸς θὰ ἦταν πρόεδρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου καὶ ὄχι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, καὶ αὐτοῦ (τοῦ Ἀπ. Πέτρου) τὴ γνώμη θὰ ἀσπάζονταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὄχι τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

2.
Στὸ ἐπεισόδιο τοῦ διαπληκτισμοῦ μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου περὶ τοῦ θέματος τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν, ἐπεκράτησε τελικὰ ἡ θέση τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὑποχωροῦντος τοῦ Ἀπ. Πέτρου.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἐπέβαλε μοναρχικὰ τὴ γνώμη του καὶ δὲν θὰ ὑποχωροῦσε. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

3.
Κατὰ τὴν Πεντηκοστή, βλέπουμε ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκάθισε μὲ τὴ μορφὴ πυρίνων γλωσσῶν σὲ καθένα ἀπὸ τὰ κεφάλια τῶν Ἀποστόλων ἰσομερῶς καὶ ἰσόποσα. Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι διαμοιράστηκαν τὴν ἴδια γλώσσα.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἔπρεπε ἢ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ καθίσει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον στὸν Ἀπ. Πέτρο χωρὶς νὰ φωτίσει τοὺς ὑπολοίπους ἕνδεκα, ἢ κάποια γλώσσα μεγαλύτερη καὶ ἀνισότερη ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες νὰ καθίσει στὸ κεφάλι τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

4.
Ὅταν ὁ Χριστὸς ὁμιλοῦσε στοὺς Μαθητές Του γιὰ τὸ Πάθος Του, τὸν Σταυρικὸ θάνατο, τὴν ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση, τότε ὁ Ἀπ. Πέτρος, ἀνθρωποπρεπῶς καὶ κοσμικῶς σκεπτόμενος, ἄρχισε νὰ Τὸν ἐπιτιμᾶ καὶ προσπάθησε νὰ μεταπείσει, νὰ ἀποδιώξει καὶ νὰ ἀποτρέψει τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ πικρὸ ποτήριον τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ θανάτου.
Τότε, ὅμως, εἰσέπραξε ἀπὸ τὸν Κύριό μας ἕνα πολὺ αὐστηρὸ καὶ σκληρὸ χαρακτηρισμό: «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων»18.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τὸν Ἀπ. Πέτρο σατανᾶ καὶ σκάνδαλο! Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δὲν θὰ τὸν χαρακτήριζε ἔτσι ὁ Κύριος, ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκούσει τὸν Ἀπ. Πέτρο καὶ νὰ ἀποφύγει τὸν Σταυρικὸ θάνατο. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

5
. Εἶναι γνωστὴ ἡ τριπλῆ ἄρνηση τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ἀλλὰ καὶ ἡ μετὰ δακρύων μετάνοιά του καὶ ἡ ἀποκατάστασή του στὸ Ἀποστολικὸ ἀξίωμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε δὲν θὰ χρειαζόταν νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπαναποκατασταθεῖ στὸ ἀξίωμά του. Θὰ παρέμενε ἀμετανόητος, ὅπως ὁ Ἰούδας, καὶ ἐκτὸς Χριστοῦ. Ὅμως, δὲν ἔγινε ἔτσι.

6.
Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖ ὅτι Μήτηρ τῶν (Ὀρθοδόξων) Ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ Σιών, τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὄχι ἡ Ρώμη, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Χαῖρε Σιὼν ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν»19.
Ἐὰν ὁ Ἀπ. Πέτρος εἶχε πρωτεῖο ἐξουσίας, τότε θὰ ἔπρεπε Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ εἶναι ἡ Ρώμη. Ὅμως, δὲν συμβαίνει ἔτσι. Ἡ διαφορετικὴ ἑρμηνεία τῶν λόγων αὐτῶν ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ὀφείλεται στὴν προσπάθειά τους νὰ δικαιολογήσουν ἐσκεμμένα τὴν πτώση τῶν παπῶν στὸ λάκκο τῆς κενοδοξίας, τῆς ἀλαζονίας, τῆς δαιμονικῆς ὑπερηφανείας καὶ τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ, ποὺ εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ὡς τέταρτη μέσα στὴν ἱστορία, ὕστερα ἀπὸ τὶς πτώσεις τοῦ Σατανᾶ, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Ἰούδα20.

Ἐν κατακλεῖδι, οἱ ὀρθόδοξες θέσεις, ποὺ ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία μας περὶ τοῦ θέματος, εἶναι οἱ ἑξῆς:

1.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔδωσε στοὺς Ἀποστόλους Του τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, ποὺ ἔδωσε καὶ στὸν Ἅγιο Πέτρο.
2.
Οἱ Ἀπόστολοι οὐδέποτε ἀναγνώριζαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πέτρου τὸν τοποτηρητὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἀλάθητο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας.
3.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος οὐδέποτε θεωροῦσε πὼς ἦταν πάπας καὶ οὐδέποτε ἐνεργοῦσε κατὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐνεργοῦν οἱ πάπες.
4.
Οἱ Σύνοδοι τῶν πρώτων τεσσάρων αἰώνων, ἀναγνωρίζοντας τὴν ὑψηλὴ θέση, ποὺ οἱ ἐπίσκοποι Ρώμης κατεῖχαν στὴν Ἐκκλησία, χάρη στὴ σπουδαιότητα τῆς Ρώμης, ἀπέδιδαν στὸν ἐπίσκοπο Ρώμης μονάχα πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλὰ οὐδέποτε πρωτεῖο ἐξουσίας ἢ δικαιοδοσίας.
5.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στὸ περίφημο χωρίο «σὺ εἶ Πέτρος καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν», οὐδέποτε θεωροῦσαν ὅτι εὕρισκαν τὸ νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στὸν Ἀπ. Πέτρο (super Petrum)· θεωροῦσαν ὡστόσο ὅτι εὕρισκαν σ᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο τὸ νόημα ὅτι ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομήθηκε πάνω στὴν πέτρα (ἐπὶ τῇ πέτρᾳ – super petram), δηλ. πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Ἀποστόλου21.

Παρ᾽ ὅλη τὴν ξεκάθαρη καὶ κρυστάλλινη διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ τοῦ θέματος τοῦ πρωτείου, ὁ μὲν Πάπας παραμένει ἀμετανόητος, διεκδικώντας παγκόσμια ἐξουσία, προτείνει καὶ ἐπιβάλλει τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ὑπὸ τὸ μοντέλο καὶ τὸν τύπο τῆς Οὐνίας.

Νὰ γίνει δηλ. μία «οὐνιτικὴ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπου ἡ κάθε «Ἐκκλησία» θὰ διατηρήσει μὲν καὶ δὲν θὰ ἀλλάξει τὶς παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά της (ἀσχέτως ἂν αὐτὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση, τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς Οἰκ. Συνόδους, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὰ συγγράμματά τους), ἀλλὰ θὰ ἀναγνωρίζει τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα ἐφ᾽ ὅλης τῆς οἰκουμένης, θὰ τὸν μνημονεύει στὶς ἀκολουθίες καὶ τὰ δίπτυχα καὶ θὰ ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ αὐτόν.

Ὁ Πάπας ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ ἀλλάξει καὶ νὰ τὰ ἀποποιηθεῖ. Μόνο δύο πράγματα δὲν μπορεῖ νὰ ἀποχωριστεῖ· τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο. Οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, μέ σῳ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, προωθοῦν τὴν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, προσπαθοῦν νὰ κάνουν μία ἄμικτη μίξη μεταξὺ συνοδικοῦ θεσμοῦ καὶ παπικοῦ πρωτείου καὶ ὁμιλοῦν γιὰ μετασυνοδικότητα
22.
Στόχος εἶναι ἡ προβολὴ τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα ὡς παγκοσμίου πολιτικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ ἡγέτου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του θὰ παραδώσει τὴν ἐξουσία τοῦ κόσμου στὸν Ἀντίχριστο.

Ποιὸν θὰ ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καὶ μὲ ποιὸν θὰ πᾶμε; Μὲ τὸν Πάπα, τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὸν Ἀντίχριστο ἢ μὲ τὸν Ἀπ. Πέτρο καὶ τὸν Χριστό; Μὲ τὸ θηρίον ἢ μὲ τὸ Ἀρνίον;

Ἡ τελικὴ ἔκβαση τῆς ἱστορίας καὶ ἡ νίκη ἀνήκει στὸ Ἐσφαγμένο Ἀρνίο.


Ὑποσημειώσεις

1. Ματθ. 16,13.
2. Ματθ. 16,14.
3. Ματθ. 16,15.
4. Ματθ. 16,16.
5. Ματθ. 16,17.
6. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ἀθῆναι 1979, σ. 304.
7. ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΚΑΣ, Ἡ ἀληθινὴ «πέτρα» τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς· ἡ πίστη στὴ θεία φύση τοῦ Κυρίου, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 10–13.
8. ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Περὶ Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 4ο.
9. ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ, Περὶ Ἁγίας Τριάδος, βιβλίο 2ο, 6ο.
10. ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, βιβλίο 6ο.
11. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 53η.
12. ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ, Εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ τοῦ Ἀπ. Παύλου, Β´ κεφ.
13. ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ, Εἰς τὴν Α΄ ἐπιστολὴν τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου, Β´ πραγματεία.
14. Τοῦ ἰδίου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, ὁμιλία 124η.
15. Γνωρίζετε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ παπισμοῦ; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση; ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 28–29.
16. Ματθ. 16,18-19.
17. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικὲς πλάνες· σύντομος ἔλεγχος καὶ ἀνασκευή, Ἀθῆναι 1996, σσ. 29, 30, 35.
18. Ματθ. 16, 23.
19. 3ο κεκραγάριο τροπάριο τοῦ πλ. δ´ ἤχου τοῦ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου.
20. ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, Ἀθῆναι 1970, σ. 152. 21. Γνωρίζετε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ παπισμοῦ; Γνωρίζετε ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση; ἐκδ. Ὀρθό- δοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σ. 30. 22.
Σχ. βλ. Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, τὴν ὁποία κηρύσσει ὁ Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας. Χαρακτηρίζεται ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» ὡς ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. (Ἡ αἵρεση τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας συνδέεται μὲ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα).
Ὁ Σεβ. Περγάμου ἀναπτύσσει τὴν θεωρία τῆς ἱερότητος τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖο ἡ ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δὲν ἠδύνατο νὰ κατανοήσει.
Ὁ ἴδιος ὁ Περγάμου ἔχει πεῖ : «Κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου» καὶ «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικὸ πρωτεῖο».
(«Βαρύταται κατηγορίαι ἐπὶ αἱρέσει ἐναντίον τοῦ φιλοπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ὀρθό- δοξος Τύπος (13-4-2012) 1,7 καὶ Bose Ἰταλίας, Ὀρθόδοξος Τύπος (16-7- 1999) καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καὶ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οἱ βασικὲς κακοδοξίες τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμᾶς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος–Ὀκτώβριος 2011) 15).
Ἐπίσης, ὁ Μητρ. Προύσης Ἐλπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Ἡγούμενος Ἱ. Μ. Χάλκης καὶ Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Α.Π.Θ.) ἔχει ἀναπτύξει τὴν λατινογενῆ «μετασυνοδικὴ» ἐκκλησιολογία.Ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται: «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνὸς πρωτείου τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐνσαρκώσει παρὰ κάποιος Πρῶτος –τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ προνόμιο νὰ εἶναι ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων– συνιστᾶ αἵρεση.
Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτὸ ποὺ συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπὸ μιᾶς κοινῆς πίστεως καὶ λατρείας εἴτε ὑπὸ τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στὴν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο.
Πράγματι, ὅπως στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητας δὲν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καὶ στὸ ἐκκλησιολογικὸ ἐπίπεδο, στὴν τοπικὴ ἐκκλησία, τὸ σημεῖο τῆς ἑνότητας δὲν εἶναι τὸ πρεσβυτέριο ἢ ἡ κοινὴ λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου.
Ἑπομένως, ἐπὶ πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνότητας δὲν μπορεῖ νὰ στηρίζεται ἐπὶ μίας ἰδέας ἢ ἑνὸς θεσμοῦ, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἂν βέβαια θέλουμε νὰ παραμείνουμε συνεπεῖς στὴ θεολογία μας».
(Ἐπίσκεψις 698 [31–03–2009], Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, «“Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι”· ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Με- γίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, ἐκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καὶ Ὀρθόδοξος Τύπος (2–12–2011) 6 καὶ Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος– Δεκέμβριος 2011) 635–6).

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. τεύχ. 1938, 3 Αὐγούστου 2012

Ιδου τα παρεπόμενα 

των κανιβαλικων 

μεταμοσχευσεων

 ===============

Σκάνδαλο 

με τις μεταμοσχεύσεις 

στη Γερμανία



Στη Γερμανία ξέσπασε ηχηρό σκάνδαλο, καθώς στην Πανεπιστημιακή κλινική της πόλης του Γκέτινγκεν πωλούνταν οι θέσεις για μεταμόσχευση δωρηθέντων οργάνων.
Λόγω της απάτης τουλάχιστον ένα παιδί πέθανε, καθώς δεν πρόλαβε να περιμένει τη σειρά του για την απόκτηση ενός πνεύμονα κι ενός νεφρού.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, στην κλινική έγιναν με παράνομο τρόπο τουλάχιστον 25 επεμβάσεις, οι μισές του συνόλου όσων διεξήχθησαν μέσα σε ένα έτος. 
Οι γιατροί αλλοίωναν τις αναλύσεις και τα ιστορικά των ασθενών, πλαστογραφώντας όλα τα στοιχεία έτσι ώστε ο ασθενής να μοιάζει ότι βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου και ότι χρειάζεται μεταμόσχευση χωρίς καθυστέρηση.

Ο επικεφαλής της γερμανικής Ένωσης Ιατρών Μεταμοσχεύσεων Χανς Λίλιε είπε ότι κανείς από τους Γερμανούς γιατρούς δεν μπορούσε να φανταστεί παρόμοιο σενάριο ότι ένας γιατρός ανακοίνωνε σκόπιμα λανθασμένα στοιχεία για τις αναλύσεις. 
Και με θλίψη πρόσθεσε ότι τώρα δεν υπάρχει κανείς μηχανισμός ελέγχου, ώστε να αποκλειστούν παρόμοια συμβάντα στο μέλλον.

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Αποτειχισι: Οι ΧΑΣΑΠΗΔΕΣ των μεταμοσχεύσεων 

αυτά μας τα κρύβουν.
 ===========================
Οι επιπτώσεις των μεταμοσχεύσεων 

στην ψυχολογία των ληπτών




“ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ”

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ;

του κ. Λέοντα Μπράνγκ Θεολόγου





Εκτιμάται ότι 54 000 καρδιές μεταμοσχεύθηκαν μέχρι τώρα σε όλο τον κόσμο. Περίπου 470.000 άνθρωποι στον 20ο αιώνα δέχτηκαν νεφρό, 74.000 ήπαρ και 10.000 πνεύμονα. Όπως δείχνουν οι αριθμοί αυτοί, οι μεταμοσχεύσεις έχουν γίνει πια ρουτίνα στην ιατρική. Αλλά τι γίνεται με τις επιπτώσεις των μεταμοσχεύσεων στην ψυχική κατάσταση των ληπτών; Μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα το επιστημονικό ενδιαφέρον σχεδόν αποκλειστικά ήταν στραμμένο στα βιοτεχνολογικά προβλήματα αυτής της χειρουργικής. Μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γίνεται αντικείμενο μελέτης και η ζωή των ληπτών μετά τη μεταμόσχευση.

Ιδιαίτερα διαφωτιστικό για την έρευνα αυτή είναι το άρθρο του Joseph Scheppach με τίτλο «Συνοδεύει η ψυχή (το μόσχευμα);» στο γερμανικό περιοδικό «P. M. Magazin» 04/2005. Ο Scheppach στηρίζεται στο άρθρο αυτό σε ένα ικανό αριθμό ερευνητών. Ενδεικτικά αναφέρω:

α) τον Αμερικανό καρδιολόγο Dr. Paul Pearsall, ο οποίος ερεύνησε και διασταύρωσε τα στοιχεία σε παραπάνω από 100 λήπτες καρδιάς, που ισχυρίζονταν ότι αισθανονται ένα σύνδεσμο με το δότη, δημοσιεύοντας 17 περιπτώσεις στο περιοδικό «Journal of Near-Death Studies», τόμ. 20, Άνοιξη 2002.

β) την Αυστριακή Καθηγήτρια Ψυχολογίας Brigitte Bunzel, η οποία στην πανεπιστημιακή κλινική της Βιέννης από το 1984 στηρίζει ψυχολογικά τους ανθρώπους πρίν και μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς (βλ. http://www.medical-tribune.at/dynasite.cfm?dsmid=97656&dspaid=767110).

γ) τον Γερμανό ερευνητή μεταμοσχεύσεων Kurt Stapenhorst, ο οποίος συνέγραψε το έργο «Δυσάρεστες πλευρές της ιατρικής των μεταμοσχεύσεων» Van den Hoeck & Ruprecht, 1999

δ) την ψυχοθεραπεύτρια Elisabeth Wellendorf, η οποία στο έργο της «Η ζωή με την καρδιά ενός άλλου. Οι ψυχικές συνέπειες των μεταμοσχεύσεων», Stuttgart 1998, περιγράφει την ψυχοθεραπευτική εργασία της με λήπτες μοσχευμάτων και τις οικογένειές τους.

Η μεγάλη επιτυχία στις μεταμοσχεύσεις από καθαρά ιατρικής πλευράς –ακόμα και σε μεταμοσχεύσεις καρδιάς το 80% των ληπτών επιβιώνει το πρώτο χρόνο, το 70% την πρώτη πενταετία και το προσδόκιμο ζωής μετά την μεταμόσχευση κατά μέσον όρο είναι περίπου δώδεκα χρόνια– παράγει, όπως φανερώνουν αυτές οι μελέτες, έναν αντίστοιχα μεγάλο αριθμό τεράστιων ψυχικών προβλημάτων.

Σύμφωνα με μια μελέτη της Πανεπιστημιακής Κλινικής του Αννόβερου, και μόνο η σκέψη να δεχθούν όργανο από έναν αυτόχειρα ή έναν εγκληματία δημιουργεί δυσφορία στο ένα τρίτο των ασθενών που βρίσκονται στην αναμονή για μόσχευμα, η δε προοπτική να δεχθούν ιστούς ή όργανα από ζώα απορρίπτεται από το 50%.

Πως όμως διαμορφώνεται από πλευράς ψυχικών προβλημάτων η πραγματικότητα, η ζωή των ανθρώπων, στους οποίους έχει γίνει μεταμόσχευση, ιδίως μεταμόσχευση καρδιάς;

Ιδιαίτερη βαρύτητα κατέχει ο ενδόμυχος φόβος της απόρριψης του μοσχεύματος. Εντείνεται με την εφ’ όρου ζωής λήψη φαρμάκων για τη μη απόρριψη του μοσχεύματος όπως και τις συχνές, ιδίως στην αρχή, διαγνωστικές εξετάσεις απόρριψης. Συνοδεύεται φυσικά πολλές φορές από μια έντονη φοβία για τα μικρόβια και τους ιούς αλλά και γενικά για κάθε είδος μόλυνσης, επειδή με τη συνεχή λήψη των φαρμάκων εναντίον της απόρριψης καταστέλλεται η άμυνα του dργανισμού, το ανοσοποιητικό σύστημα του λήπτη.

Μια άλλη πολύ ουσιαστική δυσκολία γεννάται σε πολλούς από το πρόβλημα ταύτισης με το νέο όργανο που έχουν δεχθεί, ιδίως στην περίπτωση της καρδιάς, η οποία θεωρείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων συμβολικά ως έδρα των συναισθημάτων και της προσωπικότητας.

Επί πλέον, ήδη πρίν από την μεταμόσχευση, αρκετοί λήπτες έχουν να αντιμετωπίσουν έντονα αισθήματα ενοχής και εντροπής, επειδή πραγματικότητα περιμένουν να πεθανει ένας άλλος άνθρωπος, προκειμένου οι ίδιοι να έχουν μια ελπίδα επιβίωσης. Το ίδιο ισχύει φυσικά και μετά τη μεταμόσχευση, δεδομένου ότι τελικά χρειάστηκε να πεθανει ένας άνθρωπος για να επιζήσουν οι ίδιοι.

Σε ένα μεγάλο αριθμό ληπτών βιώνεται έντονα η λαχτάρα να μάθουν περισσότερα πράγματα για τον δότη, την ηλικία του, τις συνθήκες θανάτου του, το τι άνθρωπος ήταν, και να ευχαριστήσουν τους συγγενείς του. Συχνά και μόνο η γνώση ότι ο δότης ήταν άλλου φύλου, μπορεί ήδη να δημιουργήσει κρίση ταυτότητας. Π.χ. άνδρες που δέχτηκαν μια γυναικεία καρδιά εξέφρασαν την αίσθηση ότι παρέλαβαν κάτι αδύναμο, κάτι εύθραυστο.

Το βασικότερο πρόβλημα όμως που κυριολεκτικά διαταράσσει πολλούς λήπτες –ιδίως καρδιάς– εντοπίζεται στην έντονη αίσθηση ότι με το μοσχευμένο όργανο δέχθηκαν πλευρές της προσωπικότητας του δότη. Και σε αρκετές περιπτώσεις δεν παραμένει απλώς αίσθηση αλλά διασταυρώνεται και επιβεβαι­ώνεται: διαπιστώνουν ότι τρόπον τινα έχουν «κληρονομήσει» προτιμήσεις, απέχθειες, αναμνήσεις, φοβίες και επιθυμίες των δοτών.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακά είναι τα εξής παραδείγματα:

1. Για την 48χρονη χορεύτρια Claire Sylvia μετά από μεταμόσχευση καρδιάς και πνεύμονα ξεκιναει μια νέα ζωή –αυτή την αίσθηση εκφράζουν οι χιλιάδες άνθρωποι, που έχουν δεχθεί μια «νέα» καρδιά, την καρδιά ενός συνανθρώπου τους. Αλλά τι είδος ζωή; Η Claire αποκτάει εντελώς ξένες προς αυτήν πτυχές χαρακτήρα και νέες προτιμήσεις. Τις εμπειρίες της καταθέτει η ίδια στο βιβλίο «A Change of Heart: A Memoir», Νέα Υόρκη 1998, το οποίο συνέγραψε μαζί με τον William Novak. Με την πρώτη ευκαιρία παραγγέλνει μια μπύρα, τρώει σε εστιατόριο fast-food, διαλέγει κοτομπουκιές –πράγματα δηλαδή που της ήταν εντελώς ξένα. Επίσης, της έχει κοπεί η διάθεση να μαγειρεύει, αισθανεται μια ασυνήθιστη σωματική αντοχή και πολύ ενέργεια. Αντί να κρυώνει, μια συνηθισμένη εμπειρία από παλαιά, τώρα ιδρώνει συχνα και νιώθει μια διέγερση μέσα της.

Πέντε μήνες μετά την εγχείρηση αρχίζει την αναζήτηση του δότη. Τελικά βρίσκει την οικογένεια του Tim, του 18χρονου δότη της, ο οποίος σκοτώθηκε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα. Η επίσκεψη στην οικογένεια καταλήγει σε εμπειρία σόκ. Η μπύρα άρεσε πολύ στον Tim και οι κοτοπουκιές ήταν το αγαπημένο του φαγητό.

Παρακινούμενη από μια ανεξήγητη εσωτερική επιθυμία, η Claire πραγμα­τοποιεί ένα ταξίδι στην Γαλλία, μια χώρα που πρίν από την εγχείρηση ποτέ δεν την ενδιέφερε. Με το ταξίδι στην Γαλλία, ο Tim «επέστρεψε στην χώρα των προγόνων του –αν και το συνειδητοποίησα κάπως αργότερα», γράφει στο βιβλίο της.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει πιο εmκολα και όχι κλεισμένη στον εαυτό της αυτές τις εμπειρίες, δημιουργεί μια ομάδα από έξι λήπτες καρδιάς. Πράγματι, όπως σημειώνει, ήταν ανακούφιση για όλους να εκφράσουν αυτό που τους απασχολούσε: «τον τρόμο, τα αισθήματα ενοχής, τη συμφορά, που προξένησε αυτό το φοβερό γεγονός του τεμαχισμού και της επανασύνθεσης» του εαυτού τους. Όλοι αισθανονταν την νέα καρδιά ως κάτι αυτόνομο, ένα «ξένο σώμα», ως μια «ξένη παρουσία» στον εαυτό τους.

Με την πάροδο του χρόνου η Claire καταλήγει στην εσωτερική πεποίθηση, ότι πλέον βρήκε την νέα της ταυτότητα, «ένα είδος τρίτης οντότητας, που ήταν ούτε η παλαιά Claire, οmτε ο νέος Tim, αλλά κάτι σαν συνδυασμός αυτών των δύο».

2. Η B. Bunzel αναφέρει κάτι παρόμοιο: Σε μια γυναίκα μετά από μεταμόσχευση καρδιάς, διατηρήθηκε επί μήνες η εξής εμπειρία: «Κατά ένα τρόπο που δύσκολα μπορεί περισσότερο να περιγραφεί, η αίσθηση του εαυτού μου είχε μεταβληθεί σε ένα είδος Εμείς. Μερικές φορές αισθανόμουν, σαν να μοιράζω το σώμα μου με ένα δεύτερο πρόσωπο».

3. Αναμεσα στα περιστατικά που δημοσίευσε ο P. Pearsall, ιδιαίτερα εντυπωσιακά είναι τα εξής:

Η 8χρονη Danielle, η οποία πρίν από τη μεταμόσχευση δεν έδειξε καμιά κλίση προς τη μουσική, με την εγχείριση απέκτησε μαζί με την καρδιά ενός 18χρονου νέου και το πάθος του για σύνθεση μουσικών κομματιών.

Ένας 47χρονος εργάτης, χωρίς πολιτιστικά ενδιαφέροντα, που δέχθηκε το συκώτι ενός νέου βιολονίστα, εξέπληττε το περιβάλλον του με το ξαφνικό του ενδιαφέρον για την κλασσική μουσική.

Στόν 9χρονο Jimmy μεταμοσχεύθηκε η καρδιά ενός 3χρονου κοριτσιού, το οποίο πνίγηκε σε πισίνα. Η μητέρα του Jimmy καταθέτει: "Ζούμε δίπλα σε μια λίμνη. Πρίν από την εγχείρηση, το νερό ήταν το αγαπημένο στοιχείο του Jimmy. … Τώρα, κλείνει συνεχώς την πόρτα του κήπου που οδηγεί στην όχθη της λίμνης και ομολογεί, ότι το νερό του προκαλεί τρόμο, αν και δεν ξέρει γιατί.»

Τα ποσοστά που δίνουν οι διάφοροι ερευνητές για τη συχνότητα εμφάνισης των εμπειριών αυτών διαφέρουν αρκετά. Η B. Bunzel αναφέρει στις μεταμοσχεύσεις καρδιάς ένα ποσοτό περίπου 6%, στις οποίες παρατηρείται αλλαγή στην προσωπικότητα, που οι ίδιοι οι λήπτες αποδίδουν με βεβαιότητα στο μόσχευμα. Ο Αμερικανός καρδιολόγος Pearsall το ανεβάζει πάνω από 10%, καταγράφοντας στις περιπτώσεις αυτές δύο ως πέντε εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ δοτών και ληπτών. Άλλες μελέτες σύμφωνα το άρθρο του J. Scheppach παρουσιάζουν πολύ πιο αυξημένα ποσοστά, 21 μέχρι 31% ή και παραπάνω. Και ο λόγος κατά τον K. Stapenhorst είναι ότι σίγουρα πολλοί λήπτες αποκρύπτουν αυτού του είδους τα προβλήματα, φοβούμενοι ότι θα μπορούσαν, εκθέτοντάς τα, να αμαυρώσουν την αίγλη της μεταμοσχευτικής ιατρικής και να εκτίθενται έτσι οι ίδιοι.

Τα περιστατικά όπως και τα ποσοστά που δίνουν οι διάφοροι ερευνητές ασφαλώς αμφισβητούνται από τους θιασώτες των μεταμοσχεύσεων, οι ο­ποίοι αποδίδουν τις εμπειρίες αυτές των ληπτών στην ψυχική ένταση λό­γω της αναμονής του μοσχεύματος, σε αυθυποβολή, σε φαντασιώσεις σχετικά με τον δότη του μοσχεύματος, προκειμένου να ταυτιστούν όσο γίνεται περισσότερο μαζί του και στην επίδραση των φαρμάκων. Έτσι, σύμφωνα με την ψυχοθερα­πεύτρια E. Wellendorf, η ήδη σκληρή πραγματικότητα για τους λήπτες γίνεται ακόμα πιο αφόρητη με αποτέλεσμα, να uθούνται συχνα σε μια επώδυνη απομόνωση. Στην επιβαρημένη από καθαρά ιατρικής πλευράς κατάστασή τους έχουν να αντιμετωπίζουν ένα επιπλέον πρόβλημα: την αδιαφορία των ιατρών και θεραπευτών για τα βαθύτερά τους αισθήματα και τελικά την ντροπή για κάτι που είναι έκφραση της ευαισθησίας τους.

Βασικός στόχος μου σ’ αυτό το σύντομο άρθρο ήταν να δείξω με βάση συγκεκριμένα παραδείγματα πως εκδηλώνονται οι προτιμήσεις, απέχθειες, φοβίες, επιθυμίες και γενικά οι ροπές των δοτών στους λήπτες των οργάνων τους όπως και τα έντονα ψυχικά προβλήματα που προκύπτουν από αυτό. Από πλευράς ορθόδοξης θεολογίας, για την εξήγηση αυτού του φαινομένου, θέλω απλώς να επισημάνω: Οι παραπάνω εμπειρίες και η βαρύτητα των ψυχικών προβλημάτων που προκύπτουν, ιδίως σε μεταμοσχεύσεις καρδιάς, επιβεβαιώνουν απόλυτα αυτά που διατυπώνει ο άγιος Νικόδημος στο Συμβουλευτικό Εγχειρί­διο για την κεντρική σημασία της καρδιάς στον άνθρωπο όπως και για τη σχέση της με την ψυχή. Ανακεφαλαιώνοντας την ορθόδοξη παράδοση ονομάζει την καρδιά ως έδρα της ψυχής «κέντρον φυσικόν», ως «κατοικία» της Χάριτος του Τριαδικού Θεού μέσα στον άνθρωπο «κέντρον υπερφυσικόν» και ως πηγή των παθών και ροπών «κέντρον παραφυσικόν». Επομένως, στα όργανα του ανθρωπίνου σώματος και κυρίως στην καρδιά καταγράφονται και χαράσσονται τρόπον τινα τα πάθη και οι ροπές που όλοι μας καλλιεργούμε και στην περίπτωση μεταμοσχεύσεων φυσικά μεταφέρονται στον λήπτη των οργάνων, ώστε να εξηγείται απόλυτα η κρίση ταυτότητας στους λήπτες. Περισσότερες πληροφορίες για την dρθόδοξη θεώρηση των μεταμοσχεύσεων μπορεί ο αναγνώστης να βρεί στο άρθρο του π. Βασιλείου Βολουδάκη στο ακριβώς προηγούμενο τεύχος της «Ενοριακής Ευλογίας» (107) με τίτλο: «Η ανασταση των σωμάτων και οι μεταμοσχεύσεις».

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Ο "Λιβας που καιει τα σπαρτα", 

...εφερε την καταστροφη.

 ==================



ΠΝΙΧΤΗΚΕ Η ΚΟΖΑΝΗ 

ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΕΙΣ ΒΡΟΧΕΣ



Πληροφορηθηκαμε απο τις χθεσινες ειδησεις οτι στην Κοζανη οι καταρρακτωδεις βροχες επνιξαν τα παντα.
Απο τα κατακλυσμιαια υδατα εγιναν φοβερες καταστροφες και μεσα στην πολι της Κοζανης και στα περιχωρα.

Αγαπητοι Κοζανιτες, 

εμεις σας προειδοποιησαμε οτι αφου δεχθηκατε να περαση και να διελθη και να φιλοξενηθη στην πολι σας ο ΛΙΒΑΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΑ ΣΠΑΡΤΑ, τουνομα Βαρθολομαιος Αρχοντοχωριατης, Αρχιαιρεσιαρχης του Φαναριου, θα υποστητε γι αυτην την μεγαλη σας υποχωρησι και αβαρια ...μεγαλες ταλαιπωριες.
Δεν μας ακουσατε.

Μεσα στην τρελλα των επικινδυνων ρασοφορων διοργανωτων της "πατριαρχικης" φιεστας, μεχρι και με νταουλια και βιολια, σαν να πηγαινατε την αρκουδα στο παζαρι, παρασυρθηκατε και εσεις, λογω της αγνοιας και της αγνωσιας σας, για τα συμβαινοντα μεσα στον εκκλησιαστικο χωρο απο τους προδοτες και τους μειοδοτες της Πιστεως βαλτους και προωθημενους απο χρονια πολλα, ρασοφορους της συμφορας, σαν και δαυτον τον μαχαραγια του Βοσπορου ..."πατριαρχη των του Χριστου ΑΡΧΟΝΤΟ-πενητων".
Και το κακο δεν αργησε να ρθη.

Οπως παληοτερα εγινε και στο Αγιον Ορος, οταν το επισκεφθηκε αυτος ο ΛΙΒΑΣ και η ΣΥΜΦΟΡΑ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ και της Ορθοδοξιας, μετα απο λιγο επιασε ΘΕΗΛΑΤΟΣ πυρκαϊα και εκαψε ουκ ολιγες δασικες εκτασεις και κινδυνεψαν μεχρι και μοναστηρια.
Τωρα παθατε και εσεις τα ιδια, ισως να παθετε και χειροτερα.

Δεν επιχαιρουμε για τα παθηματα σας.
Αλλα αλλη φορα να προσεχετε.
Να αντιδρατε και μονο στην ακοη του ονοματος αυτου του ΔΟΥΡΕΙΟΥ ΙΠΠΟΥ της Ορθοδοξιας Κορανιο-λατρη, αρνητου της μοναδικοτητος της Ορθοδοξιας και χυδαιου υβριστου των Αγιων Πατερων και των Αγιων και  Ιερων Κανονων.
Αυτον υποδεχθηκατε στην πολι και στα περιχωρα σας, μετα ....κωδωνοκρουσιων, βαϊων και κλαδων, ανθεων, χειροκροτηματων και επευφημιων. 

Πληροφοριες μας λενε οτι και φοβερος καυσωνας εμφανισθηκε αυτες τις μερες στην περιοχη σας και κατακαιει τα σπαρτα σας και ζητατε αποζημιωσεις απο το Κρατος. 

ΟΝΤΩΣ!!!
Ο εξ ανατολων ΛΙΒΑΣ, που ενεσκηψε στην πολι σας και σας εφερε και το καυμα του πυρος και το κατακλυσμιαιο κυμα των καταρρακτωδων ομβριων υδατων που καταπνιγουν στο διαβα τους τα παντα, ειναι η αιτια ολων των κακων σας.

Μετανοησατε και κλαψατε και μην ξαναπεσετε ποτε στο ιδιο παραπτωμα.
Το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρων σοφων.

Εν αλλοις πταιομεν, φιλοι Κοζανιτες, και εν αλλοις παιδευομεθα. 
 


ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΟΛΗ-ΕΠΙΣΚΟΠΗ Η ΝΕΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ




του Νίκου Χειλαδάκη, 
Δημοσιογράφου- Συγγραφέα-Τουρκολόγου


Όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, γεγονός είναι πως οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να φέρνουν στην επιφάνεια την… χαμένη Ρωμηοσύνη της Μικράς Ασίας.   Πράγματι τα τελευταία χρόνια μια εμφανής «αγωνία», (για μας ευκολονόητη), των Τούρκων να πιστοποιήσουν και να αποδείξουν το βυζαντινό   παρελθόν της χώρας τους,  αλλά σε πολλές περιπτώσεις και των… ιδίων και   να φέρουν στην επιφάνεια την χαμένη Ρωμηοσύνη, (Βυζάντιο), της Μικράς Ασίας, έχει αρχίσει και φέρνει καταπληκτικά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα  αυτά σε πολλές περιπτώσεις εκπλήσσουν ακόμα και τους ιδίους, αφήνουν άναυδη την κοινή γνώμη στην γειτονική χώρα, αλλά  δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα, την μόνη φυσική κληρονόμο της Ρωμηοσύνης της Μικράς Ασίας, δεν έχουν ακόμα τύχει της απαιτούμενης προσοχής και δημοσιότητας.
 
      
Έτσι, στις 7 Ιουλίου με εντυπωσιακούς τίτλους η τουρκική εφημερίδα Μιλιέτ, αλλά και Χουριέτ, ανήγγειλαν ότι οι Τούρκοι είχαν ανακαλύψει μια ολόκληρη χαμένη βυζαντινή πόλη η οποία ήταν πρωτεύουσα επαρχίας και επισκοπικό κέντρο με μια μεγάλη βυζαντινή  εκκλησία  που ήταν αφιερωμένη στην αγία Σοφία. Η πολιτεία αυτή, οι ανασκαφές για την ανεύρεση της οποίας είχαν αρχίσει από το 2003, βρίσκεται δυτικά της Άγκυρας και οι Τούρκοι ανέφεραν το όνομα της που είναι Mnizos. Η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με τον Γεώργιο Κλεάνθη Σκαλιέρη και το βιβλίο του «Λαοί και Φυλές της Μικράς Ασίας»,  πρόκειται για την βυζαντινή πόλη Μείζου ή Μνίζου γνωστή και ως Αγιάς, ανήκει στο βιλαέτιο της Άγκυρας, είναι δήμος, πρωτεύουσα επαρχίας  αποτελούμενη από 62 ενορίες υπαγόμενες στην κεντρική μητρόπολη.
 

     Η χαμένη αυτή βυζαντινή πολιτεία με την εκκλησία της αγίας Σοφίας, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, ανακαλύφθηκε δυτικά της Άγκυρας στην επαρχία Güdül και υπάγεται στον τουρκικό δήμο Çağa. Σύμφωνα με δηλώσεις του διευθυντή του «Μουσείου Πολιτισμών Ανατολίας», Melih Arslan, η πόλη αυτή έγινε γνωστή  μετά το 400 μ.Χ., δηλαδή τον πέμπτο αιώνα και είχε γίνει ένα μεγάλο θρησκευτικό κέντρο της περιοχής, την περίοδο που ο χριστιανισμός είχε επικρατήσει σε όλη την Μικρά Ασία. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως της δημοσιότητας κάποια κτίρια της εποχής εκείνης, τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας από τα οποία εξακριβώθηκε και η ταυτότητα της βυζαντινής πόλης Μείζου, καθώς και ρωμαϊκά λουτρά. Η αξία του ναού, όπως τονίστηκε από τις τουρκικές αρχές, είναι ότι αποτελεί άριστο δείγμα βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής. Όπως δήλωσε ο Melih Arslan, οι εργασίες συνεχίζονται για την ανακάλυψη και άλλων κτισμάτων του ιστορικού αυτού χριστιανικού κέντρου της κεντρικής Μικράς Ασίας.
 

     Χαρακτηριστικό της σημασίας που έχουν δείξει οι Τούρκοι για τις ανασκαφές που γίνονται στην περιοχή, είναι ότι τρεις κρατικοί αρχαιολόγοι εποπτεύουν τις εργασίες ενώ οι ανασκαφές, που είναι σε εξέλιξη κοντά στην εθνική οδό περίπου500 μέτρααπό τον δρόμο  Ayaş – Beypazarı, απασχολούν αρκετούς εργάτες.  Το εντυπωσιακό είναι, όπως ανακοινώθηκε, ότι η εκκλησία της αγίας Σοφίας είναι μετά τρούλου, σε σχήμα οβάλ, με μικρότερους τρούλους πέριξ του κεντρικού θόλου που φυσικά έχουν καταρρεύσει.  Το κτίσμα είναι πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής και το συνολικό συγκρότημα των κτισμάτων  του εκκλησιαστικού κέντρου υπολογίστηκε ότι φτάνουν τα3.600 τετραγωνικά μέτρα. Η εκκλησία βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης, όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα ανασκαφές και δέσποζε στην περιοχή. Θεωρείται ότι ήταν μια από τις 5 μεγάλες επισκοπές της περιοχής της κεντρικής Μικράς Ασίας κατά την βυζαντινή περίοδο. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι ο επικεφαλής της ομάδας των Τούρκων αρχαιολόγων, Umut Alagöz, δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Μιλιέτ ότι σε δεύτερη φάση θα επιδιωχτεί η αναστήλωση και ανακατασκευή της εκκλησιάς με την φιλοδοξία η περιοχή να καταστεί μεγάλο κέντρο θρησκευτικού τουρισμού, καθώς ο ναός αποτελεί ένα σπάνιο πρωτοβυζαντινό δείγμα του πέμπτου αιώνα. 
 

      Από ιστορικές πηγές είναι γνωστό πως η πόλη Μείζου ήταν γεωγραφικό κέντρο και δέσποζε στην οδό που σύνδεε την Κωνσταντινούπολη με την Περσία  και την Ταρσό, στα παράλια της νότιας Μικράς Ασίας. Η εμφάνιση και ραγδαία ανάπτυξη της πόλη άρχισε μετά την διάσπαση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ανακήρυξη της Νικομήδειας σαν μια από τις τέσσερις νέες πρωτεύουσες της διασπασμένης αυτοκρατορίας. Μετά το κτίσιμο της Κωνσταντινούπολης και την ανάδειξη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η σημασία της ανέβηκε ακόμα περισσότερο σαν γεωγραφικό σταυροδρόμι της κεντρικής Μικράς Ασίας. Οι προσκυνητές που ξεκινούσαν από την Κωνσταντινούπολη για τα Ιεροσόλυμα έκαναν μια σημαντική στάση στην πόλη αυτή που ήταν ήδη μεγάλο χριστιανικό θρησκευτικό κέντρο.  Αλλά και στους επόμενους αιώνες, μέχρι την εμφάνιση των Αράβων και στην συνέχεια των Οθωμανών, η Επισκοπή της Μνίζου ή Αγιάς έπαιξε μεγάλο ρόλο σαν ένας «φάρος» της ελληνοορθοδοξίας  σε όλη την  περιοχή.
 

     Σήμερα, μετά από τόσους αιώνες και εντελώς παράδοξα, (;;;), άλλο ένα χαμένο κομμάτι της Ρωμηοσύνης «ανατέλλει» ξανά στα άγια χώματα της  Μικράς Ασίας.

Απάντηση Χρυσής Αυγής στην απαγόρευση διανομής δωρεάν τροφίμων από τον δήμαρχο της Αθήνας 

 

 

Οργισμένη ανακοίνωση για την απίστευτη ενέργεια του δημάρχου της Αθήνας εκλεγμένου με το ΠΑΣΟΚ, να απαγορεύσει την διανομή δωρεάν τροφίμων από την...
Χρυσή Αυγή, εξέδωσε το κόμμα:
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής έχει ως εξής:

"Ο δήμαρχος των λαθρομεταναστών Καμίνης, κάτοπιν εντολής του πολιτικού του προϊστάμενου κ. Κουβέλη της συγκυβέρνησης του μνημονίου, εξέδωσε μία άθλια διαταγή απαγόρευσης της σημερινής διανομής τροφίμων της Χρυσής Αυγής.


Η απάντησή μας δόθηκε μέσα απ' τα στόματα χιλιάδων Ελλήνων που παρέλαβαν σήμερα τόνους ελληνικών τροφίμων δωρεάν και ταυτόχρονα αποδοκίμασαν έντονα τη δημοτική αρχή. Ο συνήγορος του λαθρομετανάστη δεν έχει πρόβλημα όταν ξεφτιλίζεται η ιστορική πόλη των Αθηνών από παρελάσεις ξεβράκωτων και από το παρεμπόριο των λαθρομεταναστών.


Ακόμη πιο θλιβερή ήταν η στάση του Α-50 (αρχηγού της αστυνομίας Παπαγιαννόπουλου) που ενοχλήθηκε από τα οχήματα με τα τρόφιμα, δεν ενοχλείται όμως από τα χιλιάδες κλεμμένα καροτσάκια των Πακιστανών. Η Χρυσή Αυγή θα συνεχίσει να γράφει τις "απαγορεύσεις" των κάθε λογής καμίνηδων, εκεί που γράφει ο ελληνικός λαός ολόκληρο το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας."


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Γιατί οι άρχοντες 

 

δεν καταλαβαίνουν;


 

Για τους άρχοντές μας, οι οποίοι πανηγυρίζουν, διότι επέτυχαν νέο μεγάλο δάνειο από τους ξένους, ενώ φόρτωσαν τον Ελληνικό λαό, όχι και τους εαυτούς των, με νέο μεγαλύτερο χρέος, και καυχώνται, ότι σώζουν την Ελλάδα, αξίζει ν’ αναφέρωμε τί είπε ένας Γάλλος ηγέτης, ασυγκρίτως μεγαλύτερος απ’ αυτούς, που κατάντησαν μαριονέττες.  


Πρόκειται για τον Ναπολέοντα. 
Όπως διαβάζωμε σ’ ένα βιβλίο, ο Ναπολέων είπε: 

«Όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τους τραπεζίτες για χρήματα, τότε εκείνοι, και όχι οι ηγέτες της κυβέρνησης, ελέγχουν την κατάσταση, αφού το χέρι, που δίνει, είναι πάνω από το χέρι, που παίρνει. Το χρήμα δεν έχει Πατρίδα. Οι επιχειρηματίες του χρήματος δεν έχουν ούτε πατριωτισμό, ούτε τσίπα. Ο μόνος στόχος τους είναι το κέρδος».


Καταλαβαίνουν οι κυβερνήτες μας αυτό το λόγο; 



Αν καταλάβαιναν, δεν θα ψήφιζαν τα περιβόητα μνημόνια, δεν θα εξαρτούσαν την Ελλάδα από τους ξένους τοκογλύφους, δεν θα πανηγύριζαν για την άξια θρήνων υποδούλωσι σ’ εκείνους, και δεν θα παρουσίαζαν τους εαυτούς των ως σωτήρες της Πατρίδος, ενώ είνε και συνεχώς αποδεικνύονται ολετήρες της Πατρίδος.


Γιατί οι άρχοντες μας και γενικώτερα οι πολιτικοί μας δεν καταλαβαίνουν, ή δεν θέλουν να καταλάβουν, ότι καταστρέφουν την Πατρίδα;  


Συμβαίνει αυτό, διότι κατήργησαν το Θεό, και στη θέσι του Θεού έθεσαν οι πτωχοαλαζόνες τους εαυτούς των.  


Εξ αιτίας των τρίζουν τα κόκκαλα των ηρώων του 1821, που με πίστι στο Θεό, και πρώτα για την Πίστι, έκαναν επανάστασι και ελευθέρωσαν την Πατρίδα.

Από το μηνιαίο ορθόδοξο αγωνιστικό περιοδικό «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», τεύχος Απριλίου 2012.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου