Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στηρίζει τὴν



«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ

ΕΠΙΔΟΞΩΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ»


Ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης τονίζει:

Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία δὲν ἔχει ἁπλῶς χαρακτῆρα «πατρομαχίας, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία»

Στὴν Ἡμερίδα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 15 Φεβρουαρίου 2012 στὸν Πειραιᾶ καὶ στὸ Στάδιο «Εἰρήνης καὶ Φιλίας» μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ Μεταπατερικὴ Αἵρεση», μίλησε καὶ ὁ καθηγητὴς θεολογίας κ. Δημ. Τσελεγγίδης. Ἡ εἰσήγησή του εἶχε τὸν τίτλο:













«Νεοπατερικὴ ἢ νεοβαρ-λααμιτικὴ θεολογία; Ἄγνοια ἢ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν». Καὶ ὑπότιτλο: «Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ θεολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων».


Ἀσφαλῶς (ὅπως συμβαίνει σὲ παρόμοιες περιπτώσεις) τὸ κείμενο αὐτὸ θὰ δημοσιευθεῖ, μαζί μὲ τὶς ἄλλες εἰσηγήσεις (ὅπως τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, τῶν πρωτοπρεσβυτέρων καθηγητῶν π. Γ. Μεταλληνοῦ καὶ π. Θ. Ζήση κ.ἄ.) στὴν πληρότητά του ὡς γραπτὸς λόγος, μὲ τὶς στίξεις, τὴν προσθήκη ὅσων δὲν ἀναγνώστηκαν λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καὶ μὲ τὶς ὑποσημειώσεις.


Ἐπειδὴ ὣς τὴν δημοσίευση θὰ παρέλθη ἀρκετὸς χρόνος –καὶ τὰ γεγονότα τρέχουν– σκεφτήκαμε πὼς ἡ ἀπομαγνητοφώνηση ἑνὸς τμήματος τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς ἦταν ἀναγκαία τώρα, γιατὶ α) γιὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημα σὲ Ἡμερίδα ἀποκαλύπτεται μὲ ὑπεύθυνο θεολογικὸ λόγο, πὼς ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀποτελεῖ μέρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας (ἔστω κι ἂν δὲν κατονομάστηκαν ἀπὸ τὸν ὁμιλητὴ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι) καὶ β) καθόσον ἡ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου ἀνακοίνωσε μιὰ Ἐκδήλωση-Διάλεξη ποὺ διοργανώνει στὶς 5 Μαρτίου 2012! Καὶ ποῦ θὰ γίνει αὐτὴ ἡ Διάλεξη; Στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν αἴθουσα Ἐπιμορφωτικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς!


Δηλαδή, τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ καιρὸ (καὶ μὲ τὴν ἐν λόγῳ Ἡμερίδα) καταδικάζει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία καὶ τὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος, συνεχίζουν ἀπτόητοι τὸ διχαστικό τους ἔργο καὶ


Ι) Ἤδη στὶς 2 Δεκεμβρίου 2011 ὁ κ. Ἱερώνυμος δέχτηκε στὸ Ἀρχιεπισκοπικὸ Μέγαρο «τὸ Δ. Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρόεδρό του ...Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο» καὶ τότε, εἶχε τὴν εὐκαιρία «ὁ Μακαριώτατος νὰ ἐκφράσει τὴν εὐαρέσκεια καὶ ἱκανοποίησή του γιὰ τὴν πλούσια καὶ καρποφόρα δράση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἐνῶ δὲν παρέλειψε νὰ ἐπαναλάβει τὴ στήριξη καὶ ἐκτίμησή του γιὰ τὸ πρωτοποριακὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται στὸ Βόλο. Σημείωσε δὲ ὅτι ...Ἐκκλησία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ φωνὲς σὰν τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, γι’ αὐτὸ καὶ ἐνθάρρυνε τοὺς ὑπευθύνους της νὰ συνεχίσουν στὸν ἴδιο δρόμο, ἀψηφώντας τὶς ἀνοίκιες καὶ ἄδικες ἐπιθέσεις» ἐναντίον της!


ΙΙ) Παραχωρεῖ χῶρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς γιὰ ἐκδηλώσεις τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, ὅπου διδάσκεται ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, ἐνῶ δὲν παρέστη στὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ, κατὰ τὴν ὁποία ἦταν γνωστὸ πὼς θὰ εἶχε ὡς θέμα τὴν αἵρεση τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας! (Ἀντίθετα τὸ 2010, σὲ ἄλλη Ἡμερίδα στὸν Πειραιᾶ μὲ παρόμοιο θέμα εἶχε δώσει τὸ παρόν).


Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ κάθε καινοτομία ἐπιφέρει σύγχυση καὶ διχασμὸ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκκλησίας, παραθέτουμε ἕνα μέρος τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Τσελεγγίδη, ποὺ ἐκφράζει τὶς πατερικὲς θέσεις γιὰ τὸ θέμα, καὶ ὡς ἐκ τούτου δρᾶ προληπτικὰ καὶ (γιὰ ὅσους θέλουν) θεραπευτικά.



«Τὸ καταστρεπτικότερο ἔργο στὶς συνειδήσεις τοῦ χριστιανικοῦ θεολογικοῦ κόσμου εὐρύτερα, τὸ ἔκαναν κατὰ τὴν γνώμη μας οἱ Προτεστάντες. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀμφισβήτησαν εὐθέως τὸ κύρος τῶν Οἰκουμ. Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἄλλωστε καὶ τὴ σύνολη Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοσή της. Ταυτόχρονα ἀκύρωσαν ἐπισήμως, οὐσιαστικὰ καὶ τυπικά, τὴν ἁγιότητα ὅλων τῶν ἐπωνύμων ἁγίων, ἀμφισβητώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἑκάστοτε ἐπὶ γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.


Ἀντίστοιχα, τὸ καταστρεπτικότερο ἔργο στὴν δογματικὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τὸ ἔκανε καὶ ἐξακολουθεῖ, ἀμείωτα, νὰ τὸ κάνει ὁ Οἰκουμενισμός. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ σήμερα τὸν δυσώδη φορέα, τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, καὶ κατὰ συνέπεια τὸν πιὸ ἐπίσημο φορέα τῆς ἐπικινδυνότερης πολυ-αιρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδὴ συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου καὶ τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας.


Συγκεκριμένα διὰ τῶν ἐκπροσώπων του, τοπικῶς καὶ διεθνῶς, ἐπιχειρεῖ διαρκῶς καὶ βαθμιαίως, ὅλο καὶ μεγαλύτερες ἐκπτώσεις στὴν ἐκκλησιολογική-δογματικὴ συνείδηση τῶν ἀνυποψίαστων πνευματικῶς ὀρθοδόξων πιστῶν. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνει εἰδικότερα μὲ τὴν σχετικοποίηση ἢ καὶ τὴν ἀκύρωση στὴν πράξη τοῦ κύρους τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ μάλιστα συλλογικῶν ἀποφάσεών τους, στὸ πλαίσιο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Βλέπε λ.χ. τὴν κατάφορη καὶ κατ’ ἐξακολούθησιν –ἐδῶ καὶ χρόνια– παραβίαση τοῦ 2ου κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἀπαγορεύει ρητῶς τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἀκοινώνητους καὶ ἑτεροδόξους, μὲ τὴν σαφῆ ἀπειλὴ τῆς καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν ποὺ τὴν παραβιάζουν.


Στὸ παραπάνω εὐρύτερα ἐκκοσμικευμένο θεολογικὸ κλίμα καὶ εἰδικότερα καὶ κατ’ ἐξοχὴν στὸ καθαυτὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ περιγράψαμε ἐντάσσεται ὀργανικὰ καὶ τὸ ἐμφανιζόμενο τὸν τελευταῖο καιρὸ κίνημα τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων...


Στὴ σύντομη θεολογικὴ τοποθέτησή μας θὰ ἑστιάσουμε κατ’ ἐξοχὴν στὸ φρόνημα καὶ ὄχι στὸ πρόσωπο τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, καθὼς καὶ στὰ κριτήρια τῆς ὑποδηλουμένης θεολογίας τους.



Δυστυχῶς, οἱ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας μεταπατερικοὶ θεολόγοι, μὲ τὶς παράτολμες ἢ μᾶλλον μὲ τὶς θρασύτατες καὶ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, ἴσως, διατυπώσεις τους, ἐμφανίζονται πρακτικῶς νὰ ἀγνοοῦν πλήρως, τί εἶναι ἡ ἁγιότητα καθ’ ἑαυτήν, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, τί εἶναι καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, κατὰ τὴν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν θεμελιώδη προϋπόθεση τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἀκόμα εἰδικότερα, ἐμφανίζονται στὰ κείμενά τους, νὰ ἀγνοοῦν ὅτι ὀρθόδοξη καὶ ἀπλανῆ θεολογία παράγουν πρωτογενῶς, μόνο ὅσοι καθαρίστηκαν ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσία τῶν παθῶν τους, καὶ κυρίως, ὅσοι φωτίστηκαν καὶ θεώθηκαν ἀπὸ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες ἐλλάμψεις τῆς θεοποιοῦ Χάριτος.


Ἡ ἐπιχειρούμενη αὐθαδῶς ὑπέρβαση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, κλονίζει τὴν ἀπαραίτητη γιὰ τοὺς πιστοὺς βεβαιότητα, ὡς πρὸς τὴν διαχρονικὴ ἰσχὺ τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας, ἐνῶ παράλληλα εἰσάγει ἀθέμιτα καὶ πονηρὰ τὴν προτεσταντικοῦ τύπου θεολογικὴ πιθανολογία. Μὲ τὸν τρόπο, ὅμως, αὐτὸ στὴν πραγματικότητα, «μεταίρονται ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν». Ἀλλὰ τοῦτο παραβιάζει βάναυσα, τόσο τὸν ἁγιοπατερικό, ὅσο καὶ τὸν θεόπνευστο βιβλικὸ λόγο.


Μὲ βάση τὰ παραπάνω... θὰ μπορούσαμε νὰ ὑποστηρίξουμε ἐπιστημονικῶς, ὅτι οἱ ἐπίδοξοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι, σαφῶς δὲν ἔχουν τὶς προϋποθέσεις τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας. Γιατί, ἀλήθεια, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ὑποστηρίξουν ὅτι τὶς ἔχουν, ὅταν συμβαίνει νὰ εἰσηγοῦνται αὐθαδῶς τὴν ὑπέρβαση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἢ ὅταν ἐπιχειροῦν νὰ εἰσαγάγουν στὴν ἐκκλησιαστικὴ θεολογικὴ σκέψη μιὰ δυτικοῦ τύπου θεολογικὴ καὶ γνωσιολογικὴ πιθανολογία, ποὺ ὡς προϋπόθεσή της ἔχει τὴν ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θωράκιση καὶ τὸν θεολογικὸ στοχασμό;


Αὐτὴ καθεαυτήν, ἄλλωστε, ἡ ἔπαρση ὁδηγεῖ στὴν ἀπεμπόλιση τῆς χαρισματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐγγυᾶται τὴν γνησιότητα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας. Τὰ ἐπιστημονικά-ἀκαδημαϊκὰ κριτήρια ποὺ εἰσηγοῦνται οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι, ὡς τεκμήρια τῆς ἀντικειμενικότητάς τους, δὲν συμπίπτουν ἀπαραιτήτως μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια τῶν θεολογεῖν ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς, ὅταν μάλιστα τὰ κριτήρια αὐτὰ χρησιμοποιοῦνται ἀπροϋποθέτως.


Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ θεολογία ἔχει σαφῶς καὶ κυρίως ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια. Τὸ κατ’ ἐξοχὴν καὶ κορυφαῖο κριτήριο τοῦ ἀπλανοῦς χαρακτῆρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἁγιότητα τῶν θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι τὴν διατύπωσαν. Προκαλεῖ βαθύτατη θλίψη ἡ παχυλὴ ἄγνοια καὶ ἡ ἐπ’ αὐτῆς ἐρειδομένη ἔπαρση τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦν, ὅλως ἀμαθῶς, νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν ἐνοχλητικὴ μᾶλλον γι’ αὐτοὺς ἁγιοπατερικὴ θεολογία τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἐπικαιροποιημένη ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία τους.


Μὲ τὴν στάση τους αὐτὴ φανερώνουν σαφῶς, ὅτι δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικότητα, πὼς οἱ Πατέρες εἶναι ἐνεργῶς θεοφόροι καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοοῦν, ὅμως, κυρίως ὅτι ἡ ἁγιότητα τῶν Ἁγίων καὶ ἡ ἁγιότητα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης. Δηλ. ἡ ἁγιότητα τῶν Ἁγίων ἔχει ὀντολογικὸ χαρακτῆρα καὶ εἶναι ἄκτιστη ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία μετέχοντας ὁ πιστὸς ἄμεσα καὶ προσωπικά, καὶ ὑπὸ σαφεῖς ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις, καθίσταται ἐν πάσῃ αἰσθήσει κοινωνὸς τῆς ἁγιότητος τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.


Εἶναι λοιπὸν εὐνόητο ὅτι ὁ χαρακτὴρ τῆς ἁγιότητος τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἄκτιστος.


Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐξέφρασαν ἀπλανῶς τὴν ἀποστολικὴ Παράδοση στὴν ἐποχή τους, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως τὴν βίωσαν ἡσυχαστικῶς, ἀσκητικῶς καὶ κατ’ ἐξοχὴν μυστηριακῶς. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (ἐνδεικτικὰ) ἐπικαιροποίησαν τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση, ἐκφράζοντας σὲ λόγια θεολογικὴ γλῶσσα, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ βίωναν ἀκτίστως καὶ ἐν πάσῃ αἰσθήσει καὶ οἱ ἄλλοι, μὴ λόγιοι ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ὀλιγογράμματοι χαρισματοῦχοι, ὅπως καὶ οἱ ἁπλοὶ θεοφόροι πιστοὶ στὴν ἐποχή τους.



Ἡ χαρισματικὴ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ τὴν πρωτογενῆ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἁπλοϊκὴ ἢ τὴν ἔντεχνη καὶ λόγια ἐκφορά της. Ἡ θεολογία αὐτὴ ἀποτελεῖ πιστὴ ἔκφραση καὶ ἑρμηνεία τῆς ζωντανῆς καὶ ἄκτιστης ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς τῶν θεουμένων πιστῶν της. «Ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἀπὸ Θεοῦ ἄνθρωποι», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ κορυφαῖος ἀπὸ τοὺς ἐπόπτες τῆς θείας μεγαλειότητας.


Νὰ ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὰ κριτήρια τοῦ θεολογεῖν. Τὰ ἐπιστημονικὰ ἀκαδημαϊκὰ κριτήρια εἶναι κτιστά. Γι’ αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀσφαλέστατο κριτήριο τῆς ἀκτίστου ἁγιότητας, ἡ μόνη διασφάλιση γιὰ ἀπλανῆ ὀρθόδοξη ἐπιστημονικὴ θεολογία, μπορεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς στερουμένους τὴν ἁγιότητα ἐπιστήμονες θεολόγους, στὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ ἐνέχει καὶ ἐκφράζει ἡ διαχρονικῶς ἐφαρμοζομένη ἐκκλησιαστικὴ μέθοδος, ἡ ὁποία σημαίνεται στὴν γνωστὴ ἁγιοπατερικὴ διατύπωση: «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν». Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ ταπεινὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο διασφάλιζε τὴν ἁγιότητά τους, εἶχαν ὅλοι οἱ θεοφόροι Πατέρες ποὺ συμμετεῖχαν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, οἱ ὁποῖες ὁριοθέτησαν ἀπλανῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ θεολογία.


Ὁ θεολογικὸς στοχασμός, στὸν ὁποῖον ἀρέσκονται νὰ ἀναφέρονται οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καὶ ἡ συνεπαγόμενη θεολογικὴ πιθανολογία, δὲν προσιδιάζουν στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ θεολογία, ἀλλὰ στὴν ἑτερόδοξη καὶ αἱρετική, ἡ ὁποία, ὅπως εὔστοχα χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τοὺς θεοφόρους Πατέρες, εἶναι τεχνολογία μᾶλλον, παρὰ θεολογία.


Εἶναι ἀξιοσημείωτη στὴν προκειμένη περίπτωση καὶ ἡ καίρια παρατήρηση τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη τῆς Κλίμακος, ὅτι «ὁ Θεὸν μὴ γνούς», ἐννοεῖται ἐμπειρικῶς καὶ βιωματικῶς, «στοχαστικῶς ἀποφαίνεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θὰ χρεώσει στοὺς λατινόφρονας βαρλααμίτες, τὸν χαμαίζηλο καὶ ἀνθρώπινο θεολογικὸ στοχασμό, σημειώνοντας ἀντιθετικῶς ὅτι «ἡμεῖς οὐ στοχασμοῖς ἀκολουθοῦντες, ἀλλὰ θεολέκτοις λογίοις τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως πεπλουτήκαμεν».


Ἀλλά, ὅταν ἀγνοεῖται καὶ παραμερίζεται ἡ ἁγιότητα, ἢ ἔστω ἡ ὀρθόδοξη θεολογικὴ μεθοδολογία τοῦ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν», εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ υἱοθέτηση τοῦ ἐλεύθερου θεολογικοῦ στοχασμοῦ καὶ τῆς θεολογικῆς πιθανολογίας. Τοῦτο, ὅμως, ὁδηγεῖ οὐσιαστικὰ σὲ μιὰ νεο-βαρλααμικὴ θεολογία ποὺ εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ καὶ ὡς κριτήριό της ἔχει τὴν αὐτονομημένη λογική. Ὅπως δηλ. ὁ Βαρλαὰμ καὶ οἱ ὀπαδοί τους, ἀμφισβήτησαν τὸν ἄκτιστο χαρακτῆρα τοῦ θείου φωτὸς καὶ τῆς θείας Χάριτος, ἔτσι καὶ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι σήμερα, παραγνωρίζουν στὴν πράξη τὸν ἄκτιστο καὶ ἄρα διαχρονικὸ χαρακτῆρα τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων, τοὺς ὁποίους ἀξιώνουν νὰ ὑποκαταστήσουν στὴν διδασκαλία, παράγοντας κατὰ τὴν γνώμη τους, οἱ ἴδιοι πλέον, πρωτογενῆ θεολογία.


Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ μιὰ ἐξωτερικοῦ χαρακτῆρα πατρομαχία, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία, ἐπειδὴ ἐκεῖνο ποὺ καθιστᾶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὄντως Πατέρες, εἶναι ἡ ἄκτιστη ἁγιότητά τους, τὴν ὁποίαν ἔμμεσα, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ παραμερίζουν καὶ ἀκυρώνουν, μὲ ὅσα εἰσηγοῦνται μὲ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία τους.


Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προαναφέραμε, εἶναι ἀπόδειξη ἐπηρμένης διανοίας. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐκκλησιαστικὴ νομιμοποίησή της. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεολογία εἶναι ταπεινὴ καὶ πάντοτε «ἑπόμενη τοῖς ἁγίοις πατράσιν».


Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεολογία στερεῖται πρωτοτυπίας, δυναμισμοῦ, ἀνανεωτικοῦ πνεύματος καὶ ἐπικαιρότητας. Ἀπεναντίας, ἔχει ὅλα τὰ παραπάνω χαρακτηριστικά, γιατὶ ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς ζώσης παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ ἐκεῖνον ποὺ θεολογεῖ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐξέφρασαν ὅσα βίωσαν ἀπὸ τὴν ἐνεργοποίηση τῆς προσωπικῆς τους Πεντηκοστῆς, πάντοτε ὅμως πρακτικῶς, ἑπόμενοι καὶ ἐν συμφωνίᾳ μὲ τοὺς προγενεστέρους θεοφόρους Πατέρες.


Ἡ ὀρθόδοξη ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία δὲν καλεῖται, βεβαίως, νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἁγιοπατερικὴ χαρισματικὴ θεολογία. Οὔτε, ὅμως, καὶ δικαιοῦται νὰ παρουσιάζει ἄλλη, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο της εἶναι νὰ προσεγγίζει, νὰ διερευνᾶ καὶ νὰ παρουσιάζει ἐπιστημονικὰ τὸ περιεχόμενο τῆς πρωτογενοῦς χαρισματικῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ διακρίνει καὶ νὰ γνωστοποιεῖ τὰ κριτήρια τῆς ἀληθινῆς θεολογίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ πετυχαίνεται καὶ θὰ ἰσχυροποιεῖται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ σύζευξη τῆς ἁγιοπατερικῆς χαρισματικῆς θεολογίας, ὡς πρωτογενὴς θεολογία ποὺ προηγεῖται, μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ θεολογία, ποὺ ὀφείλει νὰ ἀκολουθεῖ ταπεινῶς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ προωθοῦνται, μόνο ὅταν οἱ ἐκφραστὲς τῆς ἐπιστημονικῆς θεολογίας, δὲν θὰ εἶναι προσωπικῶς ἄμοιροι τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἄγευστοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιωματικῶν δεδομένων...


Ὅμως, οἱ ἐπίδοξοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι, γνωρίζουν πολὺ καλά, ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων θέτει σαφῆ ὅρια, τὰ ὁποῖα εἴτε δὲν τοὺς εὐνοοῦν προσωπικῶς, εἴτε ἐμποδίζουν τοὺς στρατηγικοὺς στόχους, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τὸν ἀγαπημένο τους Οἰκουμενισμό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια...


Συμπερασματικῶς: ...Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία συνιστᾶ σαφῆ καὶ κραυγαλέα ἀπόκλιση, τόσο ἀπὸ τὴν μέθοδο, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Πατέρων.
ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»


ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ


Τὸν περασμένο Νοέμβριο, ὅπως κάθε χρόνο, τελέσαμε στὸ Μοναστηράκι μας στὸν Αὐλώνα τὸ μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα, τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κυροῦ Ἱερωνύμου(Κοτσώνη) μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης εἴκοσι τριῶν ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Στὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος π. Νικόδημος μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Εὐρίπου π. Βασιλείου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ μακ. Ἀρχιεπίσκοπος ἔτρεφε ἰδιαίτερη ἐκτίμηση καὶ τὸν περιέβαλλε μὲ πολλὴ ἀγάπη.


Κατά τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἐκδήλωση ὁμίλησε ὁ Σεβ. Ἀττικῆς, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σοφία τῆς σκέψης καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου ποὺ τὸν διακρίνουν ἀναφέρθηκε στὴν προσωπικότητα καὶ στὸ ἔργο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχη.


Ἐμείς τολμοῦμε νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ περίοδος τῆς ἀρχιεπισκοπείας τοῦ μακ. Ἱερωνύμου χαρακτηρίζεται ὡς «ὁ χρυσοῦς αἰών» τῆς νεώτερης ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μία πραγματικότητα, τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει κανένας σοβαρῶς σκεπτόμενος ἄνθρωπος.


Και σήμερα, τιμῶντας καὶ πάλι τὴν ἁγία μνήμη του, μᾶς παρέχεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπαναφέρουμε, ἀποσπασματικά, σχετικὸ ἄρθρο, ἀναφερόμενο στὴ μορφὴ καὶ στὸ ἔργο τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχη, τὸ ὁποῖο πρὸ ἐτῶν εἶχε δημοσιευθεῖ ἀπὸ τὴν περιοδική μας ἔκδοση μὲ τὴ συμπλήρωση εἴκοσι ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του.


«Στὶς 15 Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 2008 συμπληρώθηκαν εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση τῆς μεγάλης ἐκκλησιαστικῆς μορφῆς, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Κυροῦ Ἱερωνύμου. Ὁ μακαριστὸς Γέροντας, μὲ τὰ προσόντα καὶ τὶς ἀρετές, μὲ τὰ ὁποῖα κατὰ πλησμονὴ τὸν εἶχε προικίσει ἡ Θεία Πρόνοια, σημάδεψε ἀνεξίτηλα τὴ σύγχρονη πορεία τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μόνο. Ἀνέλαβε τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας σὲ μιὰ ταραγμένη περίοδο. Ταραγμένη καὶ πολιτικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς. Καὶ δέχτηκε αὐτὸ τὸ κέλευσμα, γιατί, σὲ ὅλη τὴν ἔμπονη ἱερατικὴ του πορεία, μοναδικὴ σκέψη καὶ ἀποκλειστικὸ μέλημά του ἦταν ὄχι ἡ ἀπόκτηση τίτλων καὶ ἀξιωμάτων ἀλλὰ ἡ μέχρι αὐτοθυσίας προσφορὰ του στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ πλήρωμα, μὴ ὑπολογίζοντας καὶ μὴ ὑποκύπτοντας σὲ ὁποιοδήποτε προσωπικὸ κόστος ἢ σὲ ἄλλη σκοπιμότητα.


Κατηγορήθηκε ὁ Ἱερώνυμος ὅτι ἦταν ὁ «ἐκλεκτός» τῆς τότε δικτατορίας. Τρία περιστατικά, τὰ ὁποῖα ὅλως ἐνδεικτικῶς παραθέτουμε, ἐπιστρέφουν τὴ μομφὴ σὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κακοβούλως καὶ μὲ ἔνοχη πρόθεση τὸ κατασκεύασαν. Τὸ πρῶτο: Ὁ διαπρεπὴς ἀκαδημαϊκὸς καὶ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἀείμνηστος Μάρκος Σιώτης, Κυβερνητικὸς Ἐπίτροπος στὴν Ἀριστίνδην Σύνοδο τοῦ 1967, σὲ ἐπίσημη δημόσια ὁμιλία του ἐτόνισε μὲ ἔμφαση καὶ τούτα τὰ σπουδαῖα: «...Ἡ διαδικασία τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου εἶχε ὁλοκληρωθεῖ, ὅταν ὁ κλητὴρ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐνεφανίσθη καὶ εἶπεν ὅτι εἰς τὸ γραφεῖον τοῦ Προέδρου ἦλθαν οἱ συνταγματάρχαι Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Πατακὸς καὶ Ν. Μακαρέζος καὶ παρακαλοῦν νὰ διακοπῆ ἐπ᾿ὀλίγον ἡ συνεδρία γιὰ νὰ ἀνακοινώσουν κάτι εἰς τὸν προεδρεύοντα...».


Ὅταν κατόπιν συνήντησε(ὁ Μ. Σιώτης) τὸν προεδρεύοντα καὶ τὸν ἐρώτησε τί ἤθελαν οἱ ἐπισκέπτες, ἔλαβε τὴν ἀπάντηση, ὅτι εἶχαν ἔλθει γιὰ νὰ παρακαλέσουν τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, νὰ προτιμήσουν κατὰ τὴν ἐκλογὴ τὸν Σεβασμιώτατο, τότε Μητροπολίτη Καστορίας, Δωρόθεο. Ἔλαβαν ὅμως τὴν πληροφορία ὅτι ἡ ἐκλογὴ εἶχε τελειώσει. Τὸ δεύτερο: Ὁ στρατηγὸς Στυλιανὸς Πατακός, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς Πρωτεργάτες τῆς 21ης Ἀπριλίου, σὲ συνέντευξή του σὲ γνωστὴ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα, δήλωσε καὶ τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα: «...Τὸν μακαριστὸν Ἱερώνυμον δὲν τὸν ἐξέλεξε ἡ ἐπανάστασις. Δὲν τὸν ἐγνώριζε κἂν... δὲν τὸν ἐγνωρίζαμε καὶ θέλαμε κάποιον ἄλλον. Ἀλλὰ δὲν προλάβαμε.» Καὶ τὸ τρίτο καὶ σπουδαιότερο εἶναι τοῦτο: Εἶναι οἱ δυὸ ἐπιστολές, ποὺ εἶχε στείλει ὁ ἴδιος ὁ Μακαριώτατος προσωπικῶς στὸν τότε δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, ὅταν περιῆλθαν σὲ γνώση του πληροφορίες περὶ βασανιστηρίων ἀντιφρονούντων κρατουμένων πολιτῶν. Δὲν θὰ σχολιάσουμε τὸ κείμενο τῶν ἐπιστολῶν.


Τὰ ἀποσπάσματα, ποὺ θὰ παραθέσουμε, ὁμιλοῦν μόνα τους καὶ ὁμιλοῦν τόσο εὔγλωττα. Στὴν πρώτη ἐπιστολὴ ἔγραφε: «...Ἀφορμὴν εἰς τὸ νὰ σᾶς γράψω τὴν παροῦσαν μοῦ ἔδωσαν δυὸ περιστατικά ποὺ θὰ σᾶς ἀναφέρω. Πλὴν δὲν πρόκειται διὰ τὰ μεμονωμένα αὐτὰ περιστατικά, ἀλλὰ διὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν κατεύθυνσιν ποὺ τὰ προκαλοῦν... Αὐτὰ πού σᾶς γράφω παραπάνω, εἶναι ὅσα ἐπληροφορήθην προχθές. Δυστυχῶς δὲν εἶναι τὰ μόνα. Πληροφοροῦμαι ὅτι συλλαμβανόμενοι ἀξιωματικοὶ δέρονται ἀνηλεῶς, εἰς δὲ τὰς Ἐπαρχίας ὁ στρατιωτικὸς καὶ ὁ χωροφύλαξ εἶναι τὸ φόβητρον... Ἡ ὠμὴ βία καὶ τὸ κράτος τοῦ χωροφύλακος ὀδηγοῦν ὄχι εἰς τὴν Δημοκρατίαν, ἀλλὰ εἴτε εἰς τὴν δουλείαν εἴτε εἰς τὴν ἀνατροπήν...». Καὶ στὴ δεύτερη ἐπιστολή, ἐπανερχόμενος στὸ ἴδιο θέμα, προσέθετε: «...Ἐκ τῶν πολλῶν καὶ πολλαχόθεν προερχομένων πληροφοριῶν ἔχω σχηματίσει τὴν πεποίθησιν, ὅτι πρόκειται περὶ συστήματος καὶ τακτικῆς, τὰ ὁποῖα ἐνθυμίζουν κομμουνιστικὰ καὶ χιτλερικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως... Ἂν ἡ κατάστασις τῶν πολιτικῶν κρατουμένων δὲν ἀλλάξει ἄρδην, ἡ θέσις μου θὰ παύση νὰ εἶναι εἰς τὴν ὁδὸν Ἁγίας Φιλοθέης καὶ θὰ μεταφερθῆ πλησίον των...». Καὶ νὰ σκεφθῆ κανεὶς ὅτι ἡ τότε πνευματικὴ καὶ ἀκαδημαϊκὴ ἡγεσία τούς ἐν πολλοῖς ἀσαφεῖς λόγους τοῦ δικτάτορα ἐπιδοκίμαζε μὲ χειροκροτήματα καὶ πέραν αὐτοῦ σιωποῦσε χαρακτηριστικά.


Θαυμάζει κανεὶς τὸ συνεχὲς καὶ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον τοῦ Ἱερωνύμου γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Καὶ ἀπόδειξη τούτου ἀποτελοῦν καὶ ἐδῶ δυὸ μεγάλου ἐνδιαφέροντος πρωτοβουλίες του. Συνέταξε μετὰ ἀπὸ σοβαρὴ μελέτη καὶ πολλὴ ἀγωνία ἕνα μεγαλόπνοο σχέδιο ἀναδιοργάνωσης ὅλων ἐκείνων τῶν θεσμῶν καὶ σχηματισμῶν ποὺ κινοῦνται στὸν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο καὶ ἀποτελοῦν ἀντικείμενο μέριμνας καὶ φροντίδας τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι μὲ γενικόλογα καὶ εὐχολόγια ἀλλὰ μὲ συγκεκριμένες τοποθετήσεις καὶ λεπτομερεῖς ἀναφορὲς σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα. Δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε, γιατί ὁλόκληρο τὸ κείμενο τοῦ ὑπέροχου καὶ ἐντυπωσιακοὺ αὐτοῦ σχεδιασμού, μὲ τὶς συγκεκριμένες θέσεις καὶ λύσεις, παρατέθηκε στὰ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας μὲ ἀριθ. 238, 239, 240 καὶ 241. Ἡ δεύτερη πρωτοβουλία ἀναφερόταν στὸ θέμα τῆς κάθαρσης ἀπὸ ἀνάξιους καὶ διαβλητοὺς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους εἶχαν εἰσβάλει στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ κλήρου. Ἡ ἀγωνία καὶ ὁ πόνος τοῦ Γέροντα ἦταν μεγάλος. Μέγιστο ὅμως καὶ τὸ προσωπικὸ κόστος, τὸ ὁποῖο παρέβλεπε καὶ δὲν τὸ ὑπολόγιζε. Πόνεσε πολὺ ὁ Γέροντας ἀλλὰ ἔβλεπε ὅτι τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγοῦσε σ᾿ αὐτὸ τὸ μονόδρομο. Ἀπέβη ὅμως δῶρο ἄδωρο. Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσή του, ἂν ὄχι ὅλοι, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀπομακρυνθέντες ἐπανῆλθαν, ἄλλοι ὡς «θριαμβευτές» καὶ ἄλλοι μὲ τὸ μοντέρνο τότε τίτλο «τοῦ ἀντιστασιακοῦ».


Ἡ προσωπικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καὶ εἰδικότερα τοῦ κάθε ἡγέτη, δὲν ἐκτιμᾶται ἀπὸ τὶς ἐπιτηδευμένες συμπεριφορὲς καὶ ἐνέργειες, ποὺ ὑπαγορεύονται συνήθως ἀπὸ διάθεση προβολῆς καὶ ἐντυπωσιασμού. Στοιχεῖα προσδιορισμοῦ τῆς προσωπικότητάς του εἶναι κυρίως οἱ λεπτομέρειες ἐκεῖνες ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία του, ποὺ δὲν προβάλλονται καὶ τὶς ὁποῖες καὶ ἐμεῖς δὲν ἀξιολογοῦμε ἰδιαίτερα.


Τρία μεμονωμένα καὶ ἐνδεικτικὰ χαρακτηριστικά, ἄγνωστα ἐν πολλοῖς, θὰ παραθέσουμε σήμερα γιὰ τὸν μεγάλο αὐτὸ Ἀρχιεπίσκοπο καὶ θὰ ἀφήσουμε τὴν ἐξαγωγὴ τῶν συμπερασμάτων στὴν καλόπιστη διάθεση τῶν ἀγαπητῶν ἀναγνωστῶν μας.


ΤΟ ΠΡΩΤΟ: Ὅλες τὶς εἰσπράξεις ἀπὸ τὰ λεγόμενα «δικαιώματα ἀρχιεπισκόπου» τὶς εἶχε ἐκχωρήσει, χωρὶς νὰ βάζει οὔτε δραχμὴ στὴν τσέπη του, γιὰ τὴν ἀνέγερση καὶ τὴ λειτουργία τοῦ Νοσοκομείου τῶν Κληρικῶν (Ν.Ι.Κ.Ε.), τὸ ὁποῖο δυστυχῶς, ἐγκαταλειμμένο ἀπὸ τὴ διάδοχη ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, καταργήθηκε καὶ ἐντάχθηκε σήμερα καὶ αὐτὸ στὸ σύστημασ τοῦ Ε.Σ.Υ. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Διέθετε ἐπιπλέον γιὰ τὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ τὸ 1/3 ἀπὸ τὶς τακτικὲς ἀποδοχές του.


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Τὸ μόνο περιουσιακὸ στοιχεῖο ποὺ τοῦ ἀνῆκε ἦταν τὸ φτωχὸ καὶ ἀπέριττο σπιτάκι, ἐπάνω σὲ ἕνα βράχο, στὴν παραλία στὰ Ὑστέρνια τῆς Τήνου. Καὶ εἶχε ἐκφράσει σὲ πολλοὺς φίλους του τὴ δυσφορία του ποὺ τὸ διατηροῦσε ἀκόμη στὴν κυριότητά του καὶ δὲν τὸ εἶχε διαθέσει καὶ αὐτὸ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἐντάσσονταν στὸ μεγαλόπνοο καὶ ἀθόρυβο ἔργο του. Ὁ Θεὸς φύλαξε καί, μὲ τὶς πιέσεις τῶν φίλων του, διατήρησε αὐτὸ τὸ σπιτάκι, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσει ἀργότερα, στὸ τέλος τοῦ ἐπίγειου βίου του, ὡς καταφύγιο καὶ ἡσυχαστήριο.


Καὶ τὸ ΤΡΙΤΟ: Ἕνα βράδυ ἀπὸ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, περνώντας κάποιος κληρικός, στενὸς συνεργάτης του, μπροστὰ ἀπὸ τὸ ἀρχιεπισκοπικὸ μέγαρο τῆς ὁδοῦ Ἁγ. Φιλοθέης, εἶδε τὸ φῶς ἀναμμένο στὸ προσωπικὸ γραφεῖο τοῦ Μακαριωτάτου. Ἀνέβηκε λοιπὸν στὸ διαμέρισμά του καὶ βρῆκε τὸν Μακαριώτατο νὰ ἔχει στὸ τραπέζι του μερικὰ φακελλάκια καὶ νὰ τοποθετεῖ σὲ αὐτὰ κάποια χαρτονομίσματα. «Μακαριώτατε, γιατί τὸ κάνετε αὐτό;» τὸν ρώτησε. Καὶ ἰδοὺ ἡ ἀπάντηση: «Παιδί μου, αὔριο εἶναι ἡμέρα μισθοδοσίας καὶ ἡ ἡμέρα τῆς μισθοδοσίας δὲν πρέπει νὰ βρίσκει τὸν ἐπίσκοπο, πολλῷ μᾶλλον τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ ἔχει οὔτε μιὰ δραχμὴ στὴν τσέπη του. Ὅ,τι λοιπόν μου ἀπέμεινε θὰ τὰ στείλω σὲ ὁρισμένα πρόσωπα, ποὺ ξέρω ὅτι ἔχουν κάποιες ἰδιαίτερες ἀνάγκες.»


Εἴπαμε παραπάνω ὅτι στὸν μακαριστὸ Γέροντα ἀποδόθηκε κακόβουλα ἡ μομφή ὅτι ἦταν ὁ «ἐκλεκτός» τῆς δικτατορίας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἔφερε πράγματι τὸν τίτλο τοῦ «ἐκλεκτοῦ». Καὶ τὸν ἔφερε δικαίως, ὅμως γιὰ ἄλλο λόγο. Γιατί ἦταν ὁ «ἐκλεκτός» τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος αὐτὸς Ἱεράρχης ἔγραψε χρυσὴ σελίδα στὴ σύγχρονη Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Καὶ ἔτσι θὰ τὸν ἀποδώσει ἡ ἱστορία στοὺς ἐπιγενομένους ...».


ΕΠΙΜΕΤΡΟ.


Ὁ μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ὑπῆρξε πράγματι μεγάλη μορφὴ τῆς σύγχρονης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τὰ χρόνια τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς του διακονίας, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσή του, ἀκολούθησε μία πορεία ἀγώνων, μία πορεία μαρτυρίου ἀλλὰ καὶ μαρτυρίας. Καὶ στὸν ἀγῶνα αὐτό, παλεύοντας μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους, πρόσφερε τὸ εἶναι του, πρόσφερε τὴν ψυχή του, ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα δέχθηκε ὅλη αὐτὴ τὴ μακρὰ διακονία του ὡς «δώρημα παρὰ Θεοῦ». Οἱ ἀντίπαλοί του «διὰ φθόνον ἐμίσησαν αὐτόν» καὶ τὸν πολέμησαν.


Ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἱερωνύμου λάμπει καὶ τώρα ὡς ἀστέρας πολύφωτος στὸ ἐκκλησιαστικὸ στερέωμα καὶ τὸ ἔργο του προβάλλεται καὶ σήμερα ἀλλὰ θὰ προβάλλεται καὶ αὔριο καὶ στὸ μέλλον. Καὶ τοῦτο γιατί ὁ μακ. Γέροντας ἔφερε τὴ σφραγίδα καὶ τὸν τίτλο «τοῦ ἐκλεκτοῦ». Τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἂς ἀποτελέσει τοῦτο τὸν ἔπαινο τῆς προσφορᾶς του.


απο΄την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙ

Το αφελληνισμένο προδοτικό κηφηναριό του Υπουργείου Παιδείας αποκαλεί σε χάρτη της Γ΄Λυκείου την Π.Γ.Δ.Μ ως ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Να χαθήτε " έλληνες" Μισέλληνες,
κοπρόσκυλα του κερατά!!!



Ανακοίνωση Τύπου

Ο χάρτης στη σελίδα 130 του βιβλίου της Ιστορίας- που διδάσκεται από το 2007 με έγκριση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου- απεικονίζει τα κυριότερα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία και την κατεχόμενη Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Είναι προφανές ότι -όπως αναγράφεται και στη σχετική λεζάντα- η κατεχόμενη Ευρώπη αναπαρίσταται με την πολιτική δομή που της είχαν επιβάλει οι κατακτητές.
Μεγάλο μέρος της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας είχε «παραχωρηθεί» κατά την περίοδο εκείνη από τους Γερμανούς στη σύμμαχό τους Βουλγαρία και μάλιστα όχι σαν κατεχόμενο έδαφος, αλλά ως επαρχία του βουλγαρικού κράτους.
Πρόκειται για ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται με σαφήνεια στο βιβλίο χωρίς να αφήνουν το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας.
Με κανένα τρόπο ο όρος Μακεδονία δεν υπονοεί διακριτό κράτος. Οποιοσδήποτε συσχετισμός με τη σημερινή ΠΓΔΜ είναι ιστορικά ανακριβής.
Για την ανακοίνωση τύπου πατήστε εδώ
Για να δείτε το χάρτη πάτηστε εδώ
Δείτε και: -Η ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου της Γ’ λυκείου έχει χάρτη με τα Σκόπια ως Μακεδονία

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012


Οικουμενιστικό μνημόσυνο στην Αυστρία


Βιέννη- Στον ελληνικό ναό Αγίας Τριάδος, ο Μητροπολίτης Βιέννης, Αρσένιος (Καρδαμάκης) την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012 τέλεσε οικουμενιστικό μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτη Αυστρίας Μιχαήλ (Στάικου).
Στο μνημόσυνο παραβρέθηκαν Ρωμαιοκαθολικοί με επικεφαλής τον Καρδινάλιο Βιέννης, Κριστόφ Schönborn, εκπροσώποι Ορθοδόξων Εκκλησιών, Μονοφυσίτες και Προτεστάντες.
=========================

Ιδού τα κοπελια του Αιρεσιαρχου του Φαναριου.
Το τσιρακι, του Γαλλιας Εμμανουηλ, (εχει και το ονομα Αρσενιος), υπερκερασε ολους τους Οικουμενιστας ακομα και τους παλαιμαχους καραμπινατους τοιουτους.
Το μαθητευσαν και το εξασκησαν καλα αυτο το ανοητο παιδαριο, για να το διορισουν ως μητροπολιτη Αυστριας.
Ποιος ομως ειναι ο μεγας διδαχος και ο μεγαλος ενοχος, προωθησης του Επαρατου Οικουμενισμου;
Ο Αρχιαιρεσιαρχης του Βοσπορου.
Από αυτόν αντλούν το θρασος και την αναιδεια για να εμφανιζουν αυτο το αισχιστο φαινομενο υβρεως και προσβολης της Πιστεως και του Ηθους των Ορθοδοξων.



Δεν προσκυνάμε, παρά μόνο τον Θεό!

Δεν προσκυνάμε, παρά μόνο τον Θεό!
Αθήνα, 16 Φεβρουαρίου 2012
Αρ. Πρωτ. 05
Έλληνες ψηλά το κεφάλι!
Ό,τι και να υπέγραψε η κυβέρνηση των δοσιλόγων δεν θα αναγνωριστεί από μία αυριανή Ελληνική πατριωτική κυβέρνηση, μετά τις εκλογές.
Η κάθοδος μας στο συλλαλητήριο της Κυριακής (12/2) επικροτήθηκε με ενθουσιασμό από πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν μας γνώριζαν, πράγμα το οποίο φαίνεται και από τις χιλιάδες επισκέψεις στην ιστοσελίδα μας.
Όλοι μαζί θα αγωνιστούμε να πέσει η κυβέρνηση των ανδρεικέλων και να ακυρωθούν οι υπογραφείσες εξευτελιστικές για τη Χώρα και τον λαό μας συμφωνίες.
Πρέπει άμεσα να προκηρυχθούν εκλογές, γιατί η σημερινή, παράνομη και κατοχική κυβέρνηση δεν αντιπροσωπεύει τον Ελληνικό λαό και δεν μπορεί να δεσμεύει την Ελλάδα. Είμαστε κυρίαρχο κράτος και δεν δεχόμαστε εκβιασμούς και τελεσίγραφα!
Σας καλούμε σε συστράτευση και ανένδοτο αγώνα για την κατάρρευση του διεφθαρμένου και ανίκανου πολιτικού συστήματος των εντολοδόχων της σημερινής Βουλής.
Ο Θεός ας ευλογεί τον αγώνα μας!
Ο πρόεδρος της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Μιχαήλ Ε. Ηλιάδης

0 + 0=0







Συνήλθε σήμερα Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου 2012, στην τρίτη Συνεδρία Της η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Κατά την σημερινή Συνεδρία :

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως, και συζήτησε και έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.

0 + 0=0

Αν ήμουνα Ελληνας

θα ημουνα και εγώ εκεί στους δρόμους





Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης:

Δεν χρειαζόμαστε τζαμιά στην Ελλάδα...



Είναι καιρός πια οι Έλληνες να ξυπνήσουμε!
Τα κενά που αφήνει η πολιτική της σιωπής του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου επιχειρούν με κάθε τρόπο να καλύψουν ολοένα και περισσότεροι Αρχιερείς.


Μέσα στο πλαίσιο αυτό με γραπτές ανακοινώσεις η ομιλίες προς τους πιστούς διατυπώνουν ευθαρσώς τη γνώμη τους αντιδρώντας στην κοινωνική περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, στην οποία οδηγεί με απόλυτη ακρίβεια η υποτονική στάση του Αρχιεπισκόπου.


Στις φωνές λοιπόν των Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης Ανθίμου, Πειραιώς Σεραφείμ, Κονίτσης Ανδρέα, Σιατίστης Παύλου κ. α, προστέθηκε και η φωνή του Λαγκαδά Ιωάννη.


Συγκεκριμένα σε ομίλια που εκφώνησε στην Ιερά Μονή Καρακάλου, όπου προεξήρχε της πανηγυρικής εορτής του Αγίου Γεδεών ο Μητροπολίτης Λαγκαδά άστραψε και βρόντηξε.


Τάχθηκε κατά της ανεγέρσεως τεμένους για την εξυπηρέτηση των εισαγομένων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.


Μίλησε για υποθήκευση των εθνικών συμφερόντων από τους πολιτικούς σε βάρος του λαού και του τόπου αναλύοντας το νόμο περί μεταναστεύσεως.


Για υποθήκευση σε βάρος του ελληνικού λαού με τα δάνεια που φόρτωσαν εν αγνοία του στην πλάτη του.



Μέσα στο πλαίσιο αυτό έκανε λόγο για νέους Εφιάλτες, οι οποίοι ανοίγουν κερκόπορτες για την καθιέρωση μιας νέας σκληρής σκλαβιάς.


Και εκλεισε ως εξής ο σεβαστός ιεράρχης:

Ρωτώ εγώ:
Που πηγαίνουμε;
Που βαδίζουμε;
Απ' τη μια στη χρεωκοπία την πνευματική...
Από την άλλη στην χρεωκοπία την οικονομική...
Και από την άλλη, ο,τι μιλάει για Ορθοδοξία κι ο,τι μιλάει για την Παράδοση της αγίας μας Πίστεως, αφ' ενός μεν ευτελίζεται, αφ' ετέρου δε διασύρεται και διώκεται!!!


Γι' αυτό, αδελφοί μου, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας ότι οι μνήμες των Αγίων στη ζωή της αγίας μας Εκκλησίας δεν έχουν χαρακτήρα συναισθηματικής αναφοράς στη ζωή και στο μαρτύριό τους.
Το μαρτύριο των Αγίων είναι εκείνο που μας δίδει το νόημα της πνευματικής μας πορείας, δηλαδή μας δείχνει τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε.
Κι ο δρόμος αυτός είναι να μείνουμε πιστοί σ' αυτά τα οποία παραλάβαμε.
Να έχουμε μέσα μας την ιερά αγωνία, για το πως θα δώσουμε αυτή τη μαρτυρία της πίστεώς μας ο καθένας στον τόπο του Και με τον τρόπο του... στη δουλειά του, στην οικογένειά του, στο σχολείο, στην κοινωνία την τοπική, στην πατρίδα μας, στον ευλογημένο αυτό τόπο.


από τον Στυλο Ορθοδοξιας


ΥΠΟΣ. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ:


Κάτι να προσθέσουμε και εμείς για τον ακάματο και δραστήριο μητροπολίτη Λαγκαδά Ιωάννη.
Οσους αρχιερείς καλεί να παραστούν είτε στις τελετές. ειτε στις πανηγύρεις, τους φιλοξενεί προσωπικά ο ίδιος στην προσωπική του τράπεζα και σαν τόπο διαμονής τους τους στέλλει οχι στα πολυτελή ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης, αλλά στα ....μοναστήρια της περιφερείας του!!!
Αυτό ...επαθαν και οι καλομαθημένοι ....βουτυρομπεμπέδες αρχιερείς του Φαναρίου, αλλά και ο μεγάλος βουτυρομπεμπές "των του Χριστού πενήτων " αλλα μεγαλοχιτώνων, χαϊδεμένος "εκλεκτος" των Αμερικάνων καλοπερασάκιας Βαρθολομαίος.
Και έτσι από το ιερό χρήμα του λαού δεν σπαταλάται ούτε δεκάρα.
Ενώ οι άλλοι αρχιερείς γιά να ευχαριστήσουν τους ...υψηλούς φιλοξενουμένους τους, απομυδούν από τα φιλόπτωχα ταμεία χιλιάδες ευρώ.
Ομως ο τετραπέρατος Ιωάννης ....ξέρει και άλλο μονοπάτι!!!
Και άν θέλουν...
Δεν τον γνωρίζετε καλά τον Ιωάννη, στο μέλλον θα μας καταπλήξη!!!!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012


ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ AΞIZEI..

Πριν Μιλήσεις, Άκου.
Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕ .




νήκω σ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)



Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο. Χλευάζεται και
κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοιθέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.


Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!
Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.


Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος.
Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται.


Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους.
Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.


Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε!


Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….


νήκω σ µία χώρα µικρή.
να πέτρινο κρωτήρι στ Μεσόγειο, πο δν χει λλο γαθ παρ τνγώνα το λαο, τ θάλασσα, κα τ φς το λιου.
Ε
ναι µικρς τόπος µας, λλ παράδοσή του εναι τεράστια κα τ πράγµα πο τ χαρακτηρίζει εναι τι µς παραδόθηκε χωρς διακοπή.


λληνικ γλσσα δν παψε ποτ της ν µιλιέται. Δέχτηκε τς
λλοιώσεις πο δέχεται καθετ ζωντανό, λλ δν παρουσιάζει κανένα χάσµα.
λλο χαρακτηριστικ ατς τς παράδοσης εναι γάπη της γι τννθρωπιά, κανόνας της εναι δικαιοσύνη.


Στν ρχαία τραγωδία, τν ργανωµένη µ τόση κρίβεια, νθρωπος πο ξεπερν τ µέτρο, πρέπει ν τιµωρηθε π τς ρινύες.
σο γι µένα συγκινοµαι παρατηρώντας πς συνείδηση τς δικαιοσύνης εχε τόσο πολ διαποτίσει τν λληνικ ψυχή, στε ν γίνει κανόνας το φυσικοκόσµου.
Κα
νας π τος διδασκάλους µου, τν ρχν το περασµένου αώνα, γράφει: «… θ χαθοµε γιατί δικήσαµε …».


Ατς νθρωπος ταν γράµµατος. Εχε µάθει ν γράφει στ τριάντα πέντε χρόνια τς λικίας του. λλ στν λλάδα τν µερν µας, προφορικ παράδοση πηγαίνει µακρι στ περασµένα σο κα γραπτή. Τδιο κα ποίηση.
Ε
ναι γι µένα σηµαντικ τ γεγονς τι Σουηδία θέλησε ν τιµήσει κα τούτη τν ποίηση κα λη τν ποίηση γενικά, κόµη κα τανναβρύζει νάµεσα σ’να λα περιορισµένο.


Γιατί πιστεύω πς τοτος σύγχρονος κόσµος που ζοµε,
τυρρανισµένος
π τ φόβο κα τν νησυχία, τ χρειάζεται τν ποίηση.
ποίηση χει τς ρίζες της στν νθρώπινη νάσα – κα τί θ
γινόµασταν
ν πνοή µας λιγόστευε;
Ε
ναι µία πράξη µπιστοσύνης – κι νας Θες τ ξέρει ν τ δεινά µας δν τ χρωστµε στ στέρηση µπιστοσύνης.


Παρατήρησαν, τν περασµένο χρόνο γύρω π τοτο τ τραπέζι, τν πολ µεγάλη διαφορ νάµεσα στς νακαλύψεις τς σύγχρονης πιστήµης κα στλογοτεχνία. Παρατήρησαν πς νάµεσα σ’ να ρχαο λληνικ δράµα κα να σηµερινό, διαφορ εναι λίγη. Ναί, συµπεριφορ τονθρώπου δ µοιάζει νὰἔχει λλάξει βασικά. Κα πρέπει ν προσθέσω πς νιώθει πάντα τν νάγκη ν’ κούσει τούτη τν νθρώπινη φων πονοµάζουµε ποίηση.



Ατ φων πο κινδυνεύει ν σβήσει κάθε στιγµ π
στέρηση
γάπης κα λοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει πο ν ’βρει καταφύγιο, παρνηµένη, χει τ νστικτο ν πάει ν ριζώσει στος πι προσδόκητους τόπους. Γι’ ατ δν πάρχουν µεγάλα κα µικρ µέρη το κόσµου. Τ βασίλειό της εναι στς καρδις λων τν νθρώπων τς γς. χει τ χάρη ν’ ποφεύγει πάντα τ συνήθεια, ατ τ βιοµηχανία.


Χρωστ τν εγνωµοσύνη µου στ Σουηδικ καδηµία πο νιωσε ατ τ πράγµατα, πο νιωσε πς ο γλσσες, ο λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δν πρέπει ν καταντον φράχτες που πνίγεται παλµς τςνθρώπινης καρδις, πο γινε νας ρειος Πάγος κανός ν κρίνει µλήθεια πίσηµη τν δικη µοίρα τς ζως, γι ν θυµηθ τν Σέλλεϋ, τν µπνευστή, καθώς µς λένε, το λφρέδου Νοµπέλ, ατο το νθρώπου πο µπόρεσε ν ξαγοράσει τνναπόφευκτη βία µ τ µεγαλοσύνη τς
καρδι
ς του.


Σ’ ατ τν κόσµο, πο λοένα στενεύει, καθένας µας χρειάζεται λους τούς λλους. Πρέπει ν’ ναζητήσουµε τν νθρωπο, που κα ν βρίσκεται.
ταν στ δρόµο τς Θήβας, Οδίπους συνάντησε τ Σφίγγα, κι ατ τοθεσε τ ανιγµά της, πόκρισή του ταν: νθρωπος. Τούτη πλ λέξη χάλασε τ τέρας. χουµε πολλ τέρατα ν καταστρέψουµε. ς συλλογιστοµε τν πόκριση το Οδίποδα.»


Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου
Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963
Σαν να το είπε χθές!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου