Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011



ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ



Δύσκολοι καιροί προβάλλουν μεγάλας ἀξιώσεις. Ἀναγκάζουν τόν ἄνθρωπον νά ἀνοίξῃ τά μάτια του, νά ἰδῇ καθαρά τήν πραγματικότητα, νά ξεχωρίςῃ τό ψέμμα ἀπό τήν ἀλήθειαν, τό ἀρρωστημένο ἀπό τό ὑγιές πού ἀντέχει εἰς τόν ἔλεγχον τῆς δοκιμασίας. Καί μιά τέτοια δοκιμασία εἶναι οἱ δύσκολοι καιροί πού περνᾷ ἡ ἀνθρωπότης εἰς τήν ἐποχήν μας. Μᾶς δίδουν τήν εὐκαιρίαν νά κάμωμεν ἕνα ξεκαθάρισμα μέσα μας, νά ἐλέγξωμεν τά βασικά θεμέλια τῆς ζωῆς μας, νά πετάξωμεν ὅ,τι ψεύτικο μᾶς εἶχε ξεγελάσει, νά ἰδοῦμε τώρα, καθαρώτερα ἀπό ἄλλοτε, τόν δρόμο μας. Εὐτυχισμένοι ὅσοι κάμουν μέσα των ἕνα τέτοιον σωτήριον ἔλεγχον. Καί ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους πού οὔτε οἱ σημερινοί καιροί δέν θά μπορέσουν νά τούς ξυπνήσουν ἀπό τήν μοιρολατρική ξενοιασιά τους.


Ἐνθυμούμεθα ὅλοι ποῦ ἐζήτησεν ὁ ἄνθρωπος νά θεμελιώςῃ τήν ζωήν του εἰς τάς τελευταίας δεκαετίας. Προσεδέθη τυφλά εἰς τόν περίφημον μοντέρνον ὑπερπολιτισμόν τῆς Εὐρώπης τοῦ 19ου καί τοῦ 20ου αἰῶνος, ὅπως τοὐλάχιστον τόν ἐφαντάζοντο τόν πολιτισμόν αὐτόν μερικοί ὑπερμοντέρνοι κύριοι ἤ κυρίες πού ἔδιδαν τό σύνθημα εἰς τήν κοινωνικήν μας ζωήν. Καί πολλοί ἀπό ἡμᾶς, «διαβασμένοι» ἀλλά καί ἀγράμματοι, πλούσιοι καί «ἀριστοκράται», ἀλλά ἀκόμη καί γυναικοῦλες τοῦ λαοῦ, ζαλισμένοι ἀπό τόν θόρυβον αὐτόν χωρίς καλά-καλά νά ξεύρωμε περί τίνος πρόκειται, ἕνα μόνον εἴχαμεν ὁδηγόν: τό κτυποκάρδι μήπως φανοῦμε καθυστερημένοι εἰς τά μάτια τῶν ἄλλων. Ἔτσι ἐμπήκαμε, μία μεγάλη μερίς τοῦ λαοῦ μας, εἰς τό ρεῦμα τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀπαρνήσεως κάθε πνευματικῆς ἀξίας πού ἀποτελεῖ τό θεμέλιον τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Βεβαίως δέν λησμονοῦμεν καθόλου τήν μερίδα τῶν πιστῶν, μερίδα πού διαρκῶς αὐξάνει καί εἰς ἀριθμόν καί εἰς ἐπίγνωσιν καί εἰς εὐεργετικήν ἐπίδρασιν μέσα εἰς τήν κοινωνίαν μας. Ἀλλά γεγονός εἶναι ὅτι κατά τό μεγαλύτερο μέρος ἀφήσαμεν σιγά-σιγά νά ξεθωριάσῃ, ἄν ὄχι ἐντελῶς νά ἐξαφανισθῇ, ἡ πίστις μας, ἡ μόνη δύναμις πού ἠμποροῦσε νά κάνῃ τόν ἄνθρωπον πραγματικόν ἄνθρωπον. Μέσα εἰς τήν φανταστικήν πανσοφίαν μας ἐκοροϊδέψαμε, πολλοί ἀπό ἡμᾶς, τήν πίστιν ἐκείνην πού ἐδόξασε τό ἔθνος μας· τήν χριστιανικήν πίστιν, ἡ ὁποία θησαυρισμένη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν μας –καί τί δέν τῆς ὀφείλομεν!- ἦταν τό μόνο μας στήριγμα εἰς αἰῶνας μαύρους. Ἀφήσαμε καί ἡμεῖς, μαζί μέ ἄλλους λαούς, νά σαγηνευθοῦμε ἀπό τά τραγούδια πού μᾶς ἔλεγαν νά κλωτσήσωμε τόν ἠθικόν μας ὁπλισμόν, διά νά ἀκολουθήσωμεν τρόπους ζωῆς νέους τάχα, δηλαδή νά γυρίσωμεν εἰς τόν ἄνθρωπον τῶν σπηλαίων, καί οὔτε κἄν εἰς αὐτόν, ἀλλά εἰς κἄτι πού ἦτο αὐτό τοῦτο ἐκφυλισμός. Σύμβολον τοῦ πολιτισμοῦ μας ἐβάλαμεν τό ἄλογον ζῶον πού ποτέ δέν σηκώνει τό βλέμμα πρός τόν οὐρανόν.


Ἐθαμπωθήκαμε ἀπό τήν κάποιαν τεχνικήν πρόοδον πού εἴδαμε τόν τελευταῖον καιρόν καί ἐνομίσαμεν ὅτι, ἐπειδή ἀπεκτήσαμεν ταχυκίνητα βαπόρια καί σιδηροδρόμους, καί ἀεροπλάνα καί τηλέφωνα καί ραδιόφωνα, δι’ αὐτό δέν μᾶς χρειάζονται πλέον οἱ ἠθικοί χαρακτῆρες, ἡ ψυχή ἡ γεμάτη ἀγάπην, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐντιμότης, ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τάς σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἡ αὐτοθυσία τοῦ ἑνός χάριν τοῦ συνόλου. Ἤ, ἐνομίσαμεν ὅτι ὅλα αὐτά θά τά ἀποκτήσωμεν μέ τά κάρβουνα τῶν βαποριῶν μας ἤ μέ τήν βενζίνην τῶν αὐτοκινήτων μας!


Καί γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί νά πετάξωμεν ἕνα πνευματικόν θησαυρόν πού τόσαι γενεαί ἐπάλαιψαν, ἐθυσιάσθησαν, διά νά μᾶς τόν παραδώσουν; Μά ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς τό τραγικώτερον: ὅτι δηλαδή εἰς τό ἐρώτημα αὐτό δέν ὑπάρχει ἀπάντησις. Ἐσπρώξαμεν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μας στήν ἄβυσσον τῆς πνευματικῆς χρεωκοπίας, χωρίς νά ξεύρωμε καλά-καλά τό γιατί.


Ἐνομίσαμεν ὅτι τό πνευματικόν αὐτό καί ἠθικόν ξεθεμέλιωμα ἀποτελεῖ τήν ... ἐπιστήμην! Δύσπιστοι εἰς τοῦ Εὐαγγελίου τήν φωνήν, πού τήν ἐπεβεβαίωσε τό αἷμα τῶν εὐγενεστάτων παιδιῶν τῆς ἀνθρωπότητος, τῶν μαρτύρων τό αἷμα, ἐδώσαμεν ὅλην μας τήν εὐπιστίαν διά νά ἀκούσωμεν τήν ἀσύδοτον ἀρνητικήν φωνήν ἀνθρώπων, πού ὄχι μόνον δέν ἦσαν ἐκπρόσωποι τῆς ἐπιστήμης, ἀλλά ἦσαν ἐντελῶς ξένοι πρός τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἡ ἀληθινή ἐπιστήμη ἀτενίζει τά μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς. Καμμία ποτέ ἐπιστήμη δέν ἐπεχείρησε νά ἀμφισβητήςῃ τήν χριστιανικήν Ἀλήθειαν ἁπλούστατα, διότι ἡ ἀληθινή ἐπιστήμη πού γνωρίζει τά ὅρια τῆς ἐρεύνης της, ἠξεύρει ὅτι δέν ἠμπορεῖ νά εἰσέλθῃ εἰς τά ὑπερβατικά προβλήματα τοῦ κόσμου πού εἶναι τό περιεχόμενον τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Καί ἀκριβῶς μέ τήν πρόοδον τῆς ἐπιστήμης ἔχουν καταντήσει καταγέλαστα τά ἀσύδοτα ἐκεῖνα φανταχτερά καυχησιολογήματα, οἱ θόρυβοι ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία τάχα ἔλυσε ὅλα τά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπον. Ὅσον προοδεύει ἡ ἐπιστήμη, τόσον ἐννοεῖ πόσον περιωρισμένον εἶναι τό πεδίον τῶν ἐρευνῶν της. Καί οἱ ἐπιστήμονες ἀρχίζουν νά ἀμφιβάλλουν ἄν ἠμπορεῖ ἡ ἐπιστήμη νά δώσῃ ἱκνοποιητικήν λύσιν, ὄχι πλέον εἰς τά μεγάλα μεταφυσικά προβλήματα, ἀλλά καί εἰς στοιχειώδη ζητήματα τά ὁποῖα εἶναι μέσα εἰς αὐτό τό πεδίον τῶν ἐρευνῶν της. Καί δι’ αὐτό ἡ νεωτέρα ἐπιστήμη διά τῶν ἐκλεκτοτέρων ἐκπροσώπων της, εἰς τήν χριστιανικήν πίστιν παραπέμπει ἐκείνους πού τήν ἐρωτοῦν διά τά βασικά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου.


Καί, διά νά ἀφήσωμεν κατά μέρος τόσα καί τόσα παραστρατήματα εἰς τά ὁποῖα ἡ ἀπάρνησις αὐτή τῆς χριστιανικῆς πίστεως μᾶς ὡδήγησε, διά νά ἀφήσωμεν τό κατάντημα τῆς γυναίκας, τό ξέφτισμα τῆς προσωπικότητος τοῦ νεωτέρου ἐπιστήμονος καί τῆς δυνάμεώς του εἰς τήν κοινωνίαν, τό ξεχαρβάλωμα εἰς τάς συναλλαγάς μας, ἄς μείνωμεν μίαν στιγμήν εἰς τήν νεότητα. Λοιπόν, τί ἐκάναμε διά τήν νεότητα; Ἀπό τήν μικροτέραν ἡλικίαν τῆς ἐκόψαμεν τήν δύναμιν διά τό εὐγενές, διά τό ἀνώτερον. Τῆς ἐσκεπάσαμε τά μάτια, ὥστε νά βλέπῃ μόνον πρός τά κάτω, ποτέ πρός τά ἐπάνω. Καί, τό ἀκόμη φοβερώτερον, τῆς εἴπαμε ὅτι τάχα ἀποτελεῖ κίνδυνον διά τήν ὑγείαν της ἡ χριστιανική ἠθική, ἡ ἠθική πού ἐξέθρεψε τάς αἰωνοβίους γενεάς μέ τά ἀτσαλένια νεῦρα, διότι, βλέπετε, κατά τήν γνώμην τους, βοηθεῖ εἰς τήν ὑγείαν τῆς νεότητος ὁ βίος μέ τό νέον ἀντιχριστιανικόν μοντέλο, ὁ ξεπλυμένος βίος τοῦ ξενυχτιοῦ, ἡ ζωή τοῦ ἀδεσμεύτου πάθους, ἡ ζωή τῶν εἰκοσιπενταετῶν γερόντων, τῶν παντοειδῶν μπλαζέδων. Τέτοιους ἀνθρώπους-ράκη ἔδωσαν εἰς τήν νεότητα ὡς πρότυπο διότι τάχα αὐτό θέλει ἡ ἐπιστήμη, ἡ πρόοδος καί ὁ εἰκοστός αἰών!


Καί ἡ συνέχεια ἦτο ἀνεμπόδιστος. Ἕνα μηδενικό ἤρχισε νά γίνεται τό ἰδανικόν τοῦ ἀνθρώπου. Τίποτε ὁ Θεός, τίποτε τό Εὐαγγέλιον, τίποτε ἡ ἠθική, τίποτε ἡ τιμιότης, τίποτε τό καθῆκον, τίποτε ἡ οἰκογένεια, τίποτε ἡ τιμή καί ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων, τίποτε οἱ γονεῖς, τίποτε τά παιδιά, τίποτε ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τό τυφλόν, τό κτηνῶδες «ἐγώ». Πῶς τώρα μέ ὅλα αὐτά τά «τίποτε» ἐπρόκειτο ὁ ἄνθρωπος νά κτίσῃ τόν πολιτισμόν του καί τήν εὐτυχίαν του, αὐτό εἶναι κἄτι, πού ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέ ὅλην τήν πολυθόρυβον σοφίαν του δέν τό ἐσκέφθηκε. Καί τό ἀποτέλεσμα... μά ποιό ἄλλο θά ἦτο παρά τό χάος; Προσανατολισμένος πρός τήν ἄρνησιν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔτρεχε πρός τό χάος μέ ὅλην τήν ταχύτητα τῶν ἀεροδυναμικῶν αὐτοκινήτων του!


Καί εἰς τήν ἀρχήν μέν ἴσως θά ἐπεκαλεῖτο κανείς ὡς δικαιολογίαν τήν ἄγνοιαν, τήν παραπλάνησιν ἀπό τό ἐξωτερικόν φτιασίδι τῆς ἀρνήσεως. Τώρα ὅμως πού ἐδοκιμάσαμε εἰς τά πράγματα τί θά εἰπῇ νά ἀρνηθῇ ἕνα ἄτομον ἤ μία μερίς τῆς κοινωνίας τήν χριστιανικήν πίστιν καί τήν χριστιανικήν ἠθικήν· τώρα πού ἡ πραγματικότης μᾶς δείχνει τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἀποστασίας τό κατάντημα· τώρα ἡ εὐθύνη μας καί ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἀπέναντι τῆς κοινωνίας καί τοῦ ἔθνους μας εἶναι μεγάλη, εἶναι τεράστια. Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι πλέον νά ἰδοῦμε μέ ἀπροκατάληπτο μάτι τήν ἀλήθειαν καί νά τήν ὁμολογήσωμεν τήν ἀλήθειαν. Νά ὁμολογήσωμεν μέσα μας καί νά διακηρύξωμεν εἰς τό περιβάλλον μας, πόσον ψεύτικη καί καταστρεπτική ὑπῆρξεν ἡ ἀπάρνησις τῆς πίστεως, τό σκόρπισμα τοῦ πνευματικοῦ μας θησαυροῦ, τό γκρέμισμα τοῦ στηρίγματος τῆς ζωῆς μας.


Ἀλλ’ ἡ ὁμολογία αὐτή δέν ἀρκεῖ. Διά νά μή μείνῃ ἄγονος θρηνολογία πρέπει νά ὁλοκληρωθῇ. Ὅποιος ὁμολογεῖ ὅτι ἀπεμακρύνθημεν – οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι - ἀπό τήν ἀλήθειαν, πρέπει νά ἐπιστρέψῃ ἀμέσως καί χωρίς δισταγμόν εἰς τήν ἀλήθειαν. Πρέπει ὅλοι νά ἐπιστρέψωμεν εἰς Ἐκεῖνον πού εἶναι τῆς Ἀληθείας ἡ Πηγή καί ἡ ἐνσάρκωσις. Πρέπει νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ὁμιλεῖ πρός τήν ἀνθρωπότητα καί τῆς δείχνει τόν δρόμον τῆς σωτηρίας, τῆς ζωῆς, τῆς εὐτυχίας, καί ὁ ὁποῖος καί τώρα ὁμιλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον τοῦ 1943 καί τοῦ 1944 καί ὅλων τῶν γενεῶν ὅπου θά ἀκολουθήσουν. Πρέπει ὅλοι νά ἐπιστρέψωμεν μέ ὅλην μας τήν καρδιά εἰς Ἐκεῖνον, πού ἡ φωνή του, ὅπως μαρτυρεῖ δύο χιλιάδων ἐτῶν πανανθρωπίνη πεῖρα, εἶναι ἡ φωνή τῆς ἀληθείας, τῆς ἀληθείας πού σώζει. Ἐνῷ ἡ ἰδία πάλιν πεῖρα μαρτυρεῖ ὅτι κάθε ἀντίθετος φωνή εἶναι τό ψέμμα, πού φέρνει εἰς τό τέλος τόν πόνον, τήν καταστροφήν, τόν θάνατον. Πρέπει νά ἐπιστρέψωμεν ὅλοι μας εἰς Ἐκεῖνον τοῦ ὁποίου ἡ ζωή εἶναι τό μόνον ὑπόδειγμα διά τήν ζωήν μας. Ἐκεῖνον πού ἀπέθανεν ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν διά νά νοιώσωμεν ἡμεῖς τήν χαράν νά γαλβανίζῃ τήν ὑπόστασίν μας. Ἐκεῖνον πού ἡ Ἀνάστασίς Του, τό μεγαλύτερον γεγονός εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, εἶναι ἡ μόνη ἐγγύησις ὅτι τό φῶς εἶναι ἀνώτερον ἀπό τό σκοτάδι, ἡ ἀλήθεια ὑπερνικᾷ τό ψέμμα, καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι καμωμένος διά τό φῶς τῆς ζωῆς καί ὄχι διά τό σκοτάδι τῆς ψευτιᾶς καί τοῦ θανάτου.


Καί πρέπει ἀκόμη κάθε ἕνας ἀπό ἡμᾶς τήν πίστιν του νά μήν τήν θεωρήσῃ ἀτομικήν του μόνον ὑπόθεσιν, ἀλλά νά τήν ὁμολογήσῃ μέ ἀνδρισμόν καί παρρησίαν εἰς τό περιβάλλον του. Κάθε Ἕλλην πρέπει νά γίνῃ ἐργάτης τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ ἔθνους του. Ἡ τόσον ἐνθαρρυντική καί τόσον πλουσία εἰς καρπούς ἐργασία πού συντελεῖται μέσα εἰς τόν λαόν μας μέ τό κήρυγμα, μέ τό χριστιανικόν ἔντυπον, μέ τό κατηχητικόν σχολεῖον, πρέπει νά συμπληρωθῇ μέ τήν προσωπικήν συμβολήν κάθε ἑνός πού ἐγνώρισε τήν ἀλήθειαν, χωρίς καμμίαν ἐξαίρεσιν. Τονίζομεν, κάθε ἕνας ἀπό ἡμᾶς, διότι εἶναι ἀποκοιμιστική, εἶναι ὀλεθρία πρόφασις τό νά ρίχνωμεν τό χρέος αὐτό εἰς τούς ἄλλους καί ἡμεῖς νά μένωμεν ἄπρακτοι μέ τήν ἄγονον γκρίνια μας διά τό «κατάντημα τῆς κοινωνίας». Πρέπει ὁ καθένας ἀπό ἡμᾶς νά γίνῃ, καί ἠμπορεῖ νά γίνῃ ἅμα τό θέλει, ἐργαστήριον πνευματικῆς ἐξυγιάνσεως τῆς κοινωνίας μας. Μέ αὐτόν τόν τρόπον ὁ καθένας μας καί ὁ πιό ἀσήμαντος φαινομενικῶς θά γίνῃ καί διά τόν ἑαυτόν του, διά τό περιβάλλον του καί διά τό ἔθνος μας ὁδηγός πρός τήν ζωήν, πρός τήν χαράν, πρός τήν εὐτυχίαν. Μέ αὐτόν τόν τρόπον θά ξαναβροῦμε τόν προσανατολισμόν μας. Μόνον ὁ ἄνθρωπος πού θά νοιώσῃ μέσα του τήν δύναμιν τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν, ξεύρει τόν δρόμον πρός τήν ἐπιτυχημένην ζωήν, τόν πολιτισμόν, τήν εὐτυχίαν.


Φθάνει πλέον ἡ ἀποστασία. Ἀρκετά τήν ἐδοκιμάσαμεν, αὐτήν καί τάς πικράς ἀπογοητεύσεις της! Καιρός νά ἐπιστρέψωμεν, χωρίς ἀναβολήν, εἰς τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς.


Καιρός νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τόν Χριστόν!


Κάθε στροφή ἑνός ἀπό ἡμᾶς πρός τόν Χριστόν εἶναι ἕνα βῆμα τοῦ ἔθνους μας ὁλοκλήρου πρός τήν εὐτυχίαν.


Καί πρέπει νά δώσωμεν ὅλοι μας εἰς τόν ἑαυτόν μας καί εἰς τό ἔθνος μας τήν εὐτυχίαν αὐτήν.



«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Νοέμβριος 2011 - Ἀρ. Τεύχους 113.














ΦΩΤΟ: Πέταξαν αβγό στην Ντ. Μπακογιάννη


Στον… κυκεώνα των αποδοκιμασιών κατά πολιτικών βρέθηκε και η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη.



Χθες, κατά τη διάρκεια συνάντησής της με φίλους της ΔΗ.ΣΥ. στη Ναύπακτο, ένας πολίτης επιτέθηκε στην κ. Μπακογιάννη με αβγό, το οποίο «έσκασε» πίσω από τον τοίχο του κάστρου που βλέπετε στην φωτογραφία.



Το αυγό έπεσε τελικά στο διπλανό τραπέζι κι έτσι η κ. Μπακογιάννη έφυγε από το σημείο «αλώβητη».

Επιμέλεια: Μυρτώ Τσάβαλου


Πηγή: nafpaktianews.gr

AIΣΧΟΣ ΑΙΣΧΟΣ ΑΙΣΧΟΣ

ΒΡΩΜΟΓΡΑΙΚΥΛΟΙ






"ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ



Σ.Αντιπληροφόρησης:

Τι μπορεί να πεί κανείς όταν βλέπει το "ελληνικό" υπουργείο Εξωτερικών να συντάσσεται με τον Ουγγρο-εβραίο πράκτορα των επίσης Εβραίων Ρόθτσιλντ για να χαθεί τελικά η ελληνικότητα της Μακεδονίας;

Όπως γνωρίζει ο κάθε στοιχειωδώς ενημερωμένος Έλληνας τα Σκόπια χρηματοδοτούνται απο τον Εβραίο εξ Ουγγαρίας χρηματιστή Τζόρτζ Σόρος σε όλους τους τομείς και ειδικότερα της παιδείας.

Όλοι οι κάτοικοι των Σκοπίων μαθαίνουν στα σχολεία και στην τηλεόραση ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και με τα λεφτά που τους δίνει ο Σόρος τρέχουν σε όλες τις χώρες του πλανήτη και διαδίδουν ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι Μακεδόνες.

Βέβαια σε όλο αυτό το επικίνδυνο για την Μακεδονία θέατρο του παραλόγου κύριοι υπεύθυνοι είναι οι Έλληνες πολίτες που επέλεξαν να τους κυβερνήσουν γραικύλοι και Εβραίοι...

Γιατί κανείς Έλληνας δεν θα στρέφοταν ποτέ σε τέτοιο βαθμό εναντίον των συμφερόντων της πατρίδας του...

Ο άγιος του Θεού Επίσκοπος

και Πατέρας της εν Σερβία

Εκκλησίας των Κατακομβών

ΑΡΤΕΜΙΟΣ

πρό του Αγίου Θυσιαστηρίου

σε χθεσινή φωτογραφία.

Συλλειτουργός του ο πρωτοπρεσβύτερος

Ζέλικο Μάριτς που εγκατέλειψε

την σέρβικη ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΑ

και προσχώρησε στην Εκκλησία

των Κατακομβών.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ!



Ὁ Ζήσιµος Λορεντζᾶτος, ὁ µακαριστός πλέον λογοτέχνης µας, πού βίωσε τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση σάν γνήσιος Ἕλ­λη­νας, µᾶς ἄφησε λίγα γραπτά ἀλλά µεστά σέ νοήµατα, πού ἐκφρά­ζουν ἀληθινή ζωή. Στίς σελίδες πού ἀκολουθοῦν πα­ρα­θέ­τουµε ἕνα ἀπάνθισµα ἀπό τό βιβλίο του «Collectanea», ἐκδ. Δόµος, 2009.


Σύγxpovos ἀνθρωπισµός


Ἄν εἶσαι ἀντικοµµουvιστήs καί ἐγώ δέν εἶµαι ἤ ἄν εἶσαι κοµµου­νιστής καί ἐγώ δέν εἶµαι, µπορῶ νά σοῦ φέροµαι ἀπάνθρωπα (νά σέ ἀφήνω νά σαπίζεις µέσα σέ στρατόπεδα ἤ νά σέ ξεπαστρεύω). Τέτοιον ἀνθρωπισµό νά τόν χαιρόσαστε!


Σχετικά µέ θεωρίες


Ἀκόµα δέ βρέθηκε ἐκεῖνος πού θά βάλει τή ζωή µέσα στόν ντορβά του. Ὁλοένα δοκιµάζουν –Δαρβίνος, Μάρξ, Φρόϋντ– ἀλλά ἡ ζωή ξεχειλάει, ὅπωs τό νερό, ἀπό παντοῦ καί χύνεται ἀπέξω.


Δέν τήν ξέραµε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀγάπης;


Δέν ἔχοµε τήν Παράδοσή µας; Πότε τή χάσαµε; Πῶς ἀναρωτιόµαστε ἤ φωνάζοµε (ἀκόµα καί ό πρόσφυγας ποιητής):


Ἀγάπη, ποῦ ’ναι ἡ ἐκκλησιά σου; Βαρέθηκα πιά, στά µετόχια. Δέν ξέραµε πώς µείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη; Ποιός µᾶς εἶπε νά χή χάσοµε καί τώρα νά «βαριόµαστε» στά µετόχια; Ἀνεξήγητος, ἀνεξήγητος ὁ σηµερινός Ἕλληvας δέκα φορές.


Φιλοσοφία καί Παράδοση


Ὁλάκερη ἡ φιλοσοφία κάνει παραλλαγές γύρω ἀπό τό ρῆµα εἰµί καί τό οὐδέτερο τῆς µετοχῆς του, τό ὄν. Ἡ παράδοση πάλι εἶναι ὁ Ὤν καί τό ἐν αὐτῷ γάρ... ἐσµέν. Δυό κόσµοι. Ἀπό τή µιά Dieu d’ Abraham... (ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάµ) καί ἀπό τήν ἄλλη des philosophes et des savants (τῶν φιλοσόφων καί τῶν σοφῶν). Ἡ διάκριση τοῦ Πασκάλ στό ἐπίκεντρο πάντα.


Ὅταν σκεφτόµαστε χρησιµοποιοῦµε πάντα τή λογική ἀνάλυση· δέν µποροῦµε νά κάνοµε διαφορετικά· δέ θά µπορούσαµε διαφορετικά νά ἀνταλλάζαµε ἤ νά µεταδίναµε τή σκέψη µας. Φτάνει ὡστόσο νά µή λησµονᾶµε πώς γιά τήν ἀληθινή φιλοσοφία ἡ ἀνάλυση τελικά ἐµποδίζει τήν κατανόηση· ἀναλύοντας, ἡ ἀ­­νάλυση µένει στό ἀκατανόητο –ἀπό ἕνα σηµεῖο καί πέρα ἀναχαράζει ἤ µηρυκάζει.


Γιατί νά ἀκολουθοῦµε τούς Εὐρωπαίους;


Ἡ καταδίκη τοῦ Γαλιλαίου διά­γραψε στήν Εὐρώπη τήν τροχιά της καί τώρα ἔφτασε στήν ἄλλη ἄκρη, ὅπου καταδικάζει ὁ Γαλιλαῖος τόν ἄνθρωπο πού τολµάει νά πιστεύει στό Θεό τοῦ Ἀβραάµ (non des philosophies et des savants). Ἐµεῖς ἐδῶ γιατί νά παρακολουθήσοµε καί σέ αὐ­τό τήν Εὐρώπη; Mή­πως δέ µεί­να­µε ἔξω –τό 17ο αἰώνα– ἀπό τήν καταδίκη τοῦ Γαλιλαίου; Πῶς τώρα νά συµπορευτοῦµε µέ τήν Εὐρώπη στό ἀντίθετο; Τί δουλειά ἔχοµε ἐµεῖς στό ζήτηµα αὐτό µαζί τους; Καί στήν Ἱερή Ἐξέταση µείναµε ἀπέξω (ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔµεινε ἀπέξω). Καί σέ ἄλλα πολλά. Γιατί νά µήν κοιτάζοµε τή δουλειά µας; Ἤ µήπως δέν ἔχοµε δουλειά; Ἤ µήπως δέ µᾶς φτάνουν τά δικά µας µαζεµένα λασπόνερα καί ἡ διχόνοια πού, ἀπό τά χρόνια τοῦ Σολωµοῦ, µᾶς κοµµατιάζει τά τζιέρια (τά σπλάχνα);


Γιά τούς τεχνίτες κάθε λογῆς


Ἕνα συµπέρασµα ἀπό τή Φιλο­καλία (III, 19, 11-16, Ἀθήνα 1960): «...ἐκ µόνης ἀκοῆς οὐ δύναταί τις τεχνίτης γενέσθαι, ἀλλ’ ἐκ τοῦ ποιεῖν καί βλέπειν καί πoλλά πράττειν καί διορθοῦσθαι ὑπό τῶν ἐµπείρων καί διά τῆς ὑποµονῆς καί ἐκκοπῆς τῶν ἰδίων θεληµάτων καί τῇ πολυηµερίᾳ εἰς ἕξιν ἔρχεται τῆς τέχνης...». Συµπέρασµα γιά τούς τεχνίτες (κάθε λογῆς).


Ἀπό τή στιγµή πού ὁ Χριστιαvισµός παύει νά εἶναι πίστη ἤ τρόπος ζωῆς –ὁ ἄριστος βίoς τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων– καί γίνεται ἰδέα, φαντάζει γιά µένα τό ἴδιο ἄν εἶσαι χριστιανός ἤ ἄθεος.Ὅπως παράλληλα φαντάζει τό ἴδιο ἄν εἶσαι ἰδεαλιστής ἤ ὑλιστής, σύµφωνα µέ τήν ὁρολογία τῆς νεότερης εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας. Ἀφρόψαρα τοῦ νοῦ ὅλα αὐτά, πού δέν κατεβαίνουν ποτέ στά µεγάλα βάθη τῆς ζήσης µας.


Ζήσιµος Λορεντζᾶτος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ὀκτώβριος 2011

Ἀρ. Τεύχους 112

Ανεπιθύμητος


ο Γρηγόρης Νιώτης


στη Σαλαμίνα














Τα πράγματα στην Β΄Πειραιά, όσο πάνε και χειροτερεύουν για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ,που ψήφισαν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο...

Αυτή τη φορά σειρά είχε ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Β΄ Πειραιά, ο Γρηγόρης Νιώτης...ο οποίος αποδοκιμάστηκε έντονα, σε εκδήλωση μέσα στο δημαρχείο Σαλαμίνας...

"Να φύγεις και να μην ξαναπατήσεις στο νησί μας"...του φώναζαν οι κάτοικοι...


Aυτό το άρθρο προέρχεται από το: http://neakeratsiniou.blogspot.com/

Μέχρι και ο Μανδραβέλης,

η Τρέμη και ο Καψής

αγανάκτησαν...

Αναρτήθηκε από τον/την sofistis στο Πέμπτη, 29, Σεπτεμβρίου, 2011



Τρόμαξε ο κόσμος μπροστά σε τόση νοσηρότητα. Τελικά δεν είναι μόνο αδίστακτοι αλλά και άκρως επικίνδυνοι. Το τελευταίο μέτρο, και μόνο που το σκέφτηκαν, αποκαλύπτει σε όλες του τις διαστάσεις το αποκρουστικό και νοσηρό πρόσωπο μιας ελεεινής, γελοίας και άκρως επικίνδυνης εξουσίας..


Σκέφτηκαν να επιβάλουν υποχρεωτικό καταναλωτισμό με αποδείξεις!!! Ακόμα και αν όλοι ζούσαμε με τις δυνατότητες και τις καταναλωτικές ανάγκες και επιθυμίες της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, τέτοιο μέτρο που να σε υποχρεώνει να καταναλώνεις δια νόμου και να σου απαγορεύει να αποταμιεύεις, θα ήταν απαράδεκτο για κάθε στοιχειωδώς εναπομείνασα δυτική δημοκρατία και στοιχειωδώς ελεύθερη αγορά και κοινωνία..

μόνο ο σκύλος ο λουκάνικος αντιστέκεται τελικά...


Το κράτος και ο Βενιζέλος που από συνταγματολόγος έγινε συνταγματάρχης και διαχειρίζεται την τσέπη μας. Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός τι είναι; Τι λες και εσύ ορέ Πάσχο Μανδραβέλη που είσαι και το πρωτοπαλίκαρο του νεοφιλελευθερισμού; Αυτό είναι η ελεύθερη αγορά; Αυτό είναι η ελεύθερη κοινωνία; Αλλά μέχρι και ο Μανδραβέλης κατάπιε τη γλώσσα του. Μέχρι και η Τρέμη και ο πανύβλαξ Καψής αγανάκτησαν μπροστά σε τόση αναλγησία και νοσηρότητα. Ξεσπάθωσε ο Πρετεντέρης και άναψε ο Τσίμας. Άλλα και πώς να το κρύψουν άλλωστε; Και τι να πρωτοκρύψουν; Ούτε οι χούντα η δικιά μας ούτε και αυτές της λατινικής αμερικής, ούτε και τα πρώην ανατολικά καθεστώτα της σχεδιασμένης κρατικίστικης οικονομίας δεν σκέφτηκαν ποτέ κάτι τέτοιο..


Σε κάθε «δόση» τα νέα μέτρα δεν γίνονται μόνο ακόμα πιο βάρβαρα αλλά και πιο νοσηρά. Ανάλαβαν συνειδητά να κάνουν τη βρώμικη δουλειά σε βάρος της χώρας τους και του λαού τους και αποκαλύπτεται καθημερινά πόσο αδίστακτοι και στυγεροί εκτελεστές είναι. Τώρα πια αποκαλύπτουν και μια νοσηρότητα που αποτελεί φυσική συνέπεια κάθε εξουσίας, όταν αυτή ξεκόβει παντελώς από την κοινωνία και τυραννάει το λαό της..


Όσο πιο ενδοτικοί και δουλικοί είναι στα αφεντικά τους, τόσο πιο βάρβαροι και ανάλγητοι είναι στον λαό τους. Καταπατήσανε συντάγματα, δημοκρατίες, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες. Υπογράφουν δηλώσεις και επιστολές μετανοίας στην τρόικα που κανένας πρωθυπουργός μπανανίας της λατινικής Αμερικής και της Αφρικής δεν έχει ποτέ υπογράψει. Έχουν στη Βουλή, για να ψηφίζει το αίσχος και την ανικανότητα τους, 154 κότες που τις βλέπει η δημοκρατία και ανατριχιάζει. Βουλευτές κότες και Βούροι υποκριτές που στέλνουν επιστολές και κακαρίζουν στα κανάλια ενώ ούτε ένα αυγό δεν είναι ικανοί να κάνουν, που προσποιούνται τους ευσυνείδητους για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά μόλις έρχεται η ώρα να ψηφίσουν κατεβάζουν τα παντελόνια και αποκαλύπτουν πόσο λερωμένα είναι τα σώβρακα τους. Αθάνατος πασοκισμός. Ακόμα και το ίδιο του το πτώμα θα το θάψει με κάθε προσήκουσα επικοινωνιακή τεχνική..


Σε κάθε «δόση» κατεβαίνουν και ένα ακόμα σκαλί προς τα σκοτάδια της νοσηρότητας. Όπως και σε κάθε δικτάτορα, έτσι και σε κάθε Γιωργάκη και Βενιζέλο ο ψυχολογικός μηχανισμός ίδιος είναι. Πλέον δεν χρειάζονται άλλες «δόσεις». Έχουν εθιστεί στο αίμα των ανέργων, των μισθωτών και συνταξιούχων και συμπεριφέρονται σαν δήμιοι που μεθυσμένοι από το αίμα επιτίθενται στους καταδικασμένους χωρίς πια να αισθάνονται και να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Έχουν πια απολέσει κάθε μορφή συνείδησης. Ένα μόνο τους απασχολεί. Να φανούν σοβαροί, υπεύθυνοι και αξιόπιστοι, όχι στην κοινωνία, αλλά στα αφεντικά τους..


Δεν φοβάμαι να πω ότι τελικά ο πασοκισμός είναι πολύ χειρότερος και αποκρουστικός από κάθε χούντα και από κάθε άλλη δεξιά που πέρασε ποτέ από τον τόπο. Γιατί καμία χούντα και καμία δεξιά δεν έταξε ποτέ αλλαγή και σοσιαλισμό. Καμία Χούντα και καμία δεξιά δεν υποσχέθηκε, δεν εξαπάτησε και δεν πούλησε κοινωνικά όνειρα και οράματα όπως έκανε ο πασοκισμός. Αυτή είναι η μεγάλη ειδοποιός διαφορά και η μεγάλη νοσηρότητα του πασοκισμού έναντι κάθε άλλης δεξιάς και αυτό είναι που ποτέ δεν θα του το συγχωρήσει ο προδομένος αριστερός και η ιστορία. Ότι, ο πασοκισμός υποσχόμενος την κοινωνική αλλαγή και τη κοινωνική δικαιοσύνη συμπεριφέρεται με τέτοια κοινωνική ασυνειδησία, αδικία και βαρβαρότητα που καμία παραδοσιακή δεξιά και καμία Χούντα μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει. Γιατί το γεγονός ότι λείπουν οι ερπύστριες, οι φυλακές και τα ξερονήσια, το γεγονός ότι ακόμα κακαρίζουν οι κότες της βουλής, δεν σημαίνει ότι έχουμε και δημοκρατία..


Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός εδώ δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Ξεκίνησε από την Ελλάδα και ψυχορραγεί στην Ελλάδα. Φτάσαμε μέχρι το κατώτατο σημείο του πάτου ώστε αγανακτούν μέχρι και ο Μανδραβέλης, η Τρέμη και ο Καψής. Τι άλλο περιμένουμε να βιώσουμε για να νιώσουμε και εμείς οι κοινοί θνητοί λίγη ντροπή που μαζί με τους δημίους μας εθιστήκαμε και εμείς στις «δόσεις» μας και παραμένουμε κολλημένοι στους καναπέδες μας;

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011



Μητροπολίτης Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ:


ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ

ΣΤΙΣ ΚΑΝΙΒΑΛΛΙΚΕΣ

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

ΟΙ "ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ"

ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ



ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΝ ΛΑΟΝ

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

* * * * * *


Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,


Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011 πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς οἱ ὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱ Ἱεράρχαι τήν καταφανῆ διάστασι τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου-Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:

«Α'. Θεολογία - Ἀνθρωπολογία


1. Κατ τ διδασκαλία τς κκλησίας νθρωπος κατ τν φύση το εναι σύνθετο, μεικτό, ν. Πλάσθηκε κατ’ εκόνα κα μοίωσιν το Θεο κα ποτελεται π τν ψυχή, πο συνιστ τ πνευματικ μέρος το νθρώπου κα τν ντάσσει στν πνευματικ κόσμο, κα π τ σμα, μ τ ποο ντάσσεται στν λικό, ασθητ κόσμο. Εναι μείξη κα κράση πνεύματος κα λης, «σύνδεσμος τς ρατς κα οράτου φύσεως». Κα τ μν σμα εναι λικό, σύνθετο κα φθαρτό, δ ψυχ εναι «οσία ζσα, πλή, σώματος, σωματικος φθαλμος κατ' οκείαν φύσιν όρατος, λογικ τ κα νοερά, σχημάτιστος... θάνατος» (Ἅγ. ωάννης Δαμασκηνός). πομένως ψυχ το νθρώπου δν εναι πλ βιολογικ νέργεια το σώματος, πως εναι τν ζώων, τ ποία γι τν λόγο ατ εναι θνητόψυχα, δν πιβιώνουν μετ τν σωματικ θάνατο, λλ εναι κτιστή, οσία θάνατη μ δική της νέργεια. θάνατος δν εναι παντελς ξαφάνιση το λου νθρώπου, λλα χωρισμς τς ψυχς π τ σμα, τ ποο στ συνέχεια, φθείρεται κα διαλύεται, ν ψυχ ξακολουθε ν πάρχει κα ν νεργε· «Οὐχ ψυχ στιν ποθνήσκουσα, λλ δι τν ταύτης ναχώρησιν ποθνήσκει τ σμα» (Μ. θανάσιος).


2. Σχετικ μ τν χρόνο τς νώσεως τς ψυχς κα το σώματος κκλησία δέχεται τι δημιουργονται συγχρόνως· «μα δ τ σμα κα ψυχ πέπλασται, ο τ μν πρτον, τ δ στερον» (γ. ωάννης Δαμασκηνός). Ατ σχύει κα γι τν πλάση κάθε νέου νθρώπου· τ σμα κα ψυχ συνυπάρχουν «ξ κρας συλλήψεως». Συνεπς τ μβρυο εναι πλήρης νθρωπος, κ ψυχς κα σώματος, κα πρν π τν σχηματισμ κα τ λειτουργία το γκεφάλου. Ατ καταδεικνύει τι, χι μόνο γκεφαλικς θάνατος λλα κα παντελς λλειψη το γκεφάλου δν συνεπάγονται τι εὑρισκόμενος στς καταστάσεις ατς νθρωπος παύει ν εναι μψυχο κα ζωνταν ν.


3. Σχετικ μ τ πού βρίσκεται κα πς νεργε ψυχ ο Πατέρες τς κκλησίας διδάσκουν τι ψυχ δν δρεύει σ συγκεκριμένο ργανο, λλ ερίσκεται σ λα τ σημεα το σώματος, ζωοποιοσα κα κινοσα τ μέλη. Κατ τν γιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ψυχ «συνέχουσα τ σμα, ὅ κα κτίσθη, πανταχο το σώματος στίν, οὐχ ς ν τόπω οδ' ς περιεχομένη, λλ' ς συνέχουσά τε κα περιέχουσα κα ζωοποιοσα τοτο, κατ' εκόνα κα τούτ' χουσα Θεο», κατ δ τν γιο ωάννη Δαμασκην «ργανικ κεχρημένη σώματι κα τούτῳ ζως αξήσεως τ κα ασθήσεως κα γεννήσεως παρεκτική».


4. Βιολογικ ζω χωρς τν παρξη τς ψυχς μέσα στ σμα δν νοεται. Στν περίπτωση ποκοπς, καταστροφς νεκρώσεως νς ζωτικο ργάνου, ποτε νθρωπος πιβιώνει μ ποστηρικτικς νέργειες, ξακολουθε ψυχ ν παραμένει συνδεδεμένη μ τ σμα κα ν νεργε σ λλα σωματικ ργανα. Στν κατάσταση το γκεφαλικο θανάτου ατρικ κατορθώνει μ τ βοήθεια τς τεχνολογίας ν διατηρε τ βιολογικ ζωή, φο πόλοιπος ργανισμός, πλν το γκεφάλου, λειτουργε. διατήρηση τς βιολογικς ζως προϋποθέτει τν παρξη τς ψυχς μέσα στ σμα κα δείχνει τι δν λύθηκε κόμη μεταξύ τους δεσμός, δν πισυνέβη δηλαδ ριστικς κα καθ' λοκληρίαν θάνατος. Συνεπς διακοπ τς ποστηρικτικς λειτουργίας, κόμη κα μ τν συγκατάθεση το σθενος, πολ περισσότερο λήψη ργάνων γι μεταμόσχευση π τος «γκεφαλικ νεκρούς», ποτελον νεργητικ πρόκληση θανάτου, ποία κατ τν κανονικ παράδοση τς κκλησίας σοδυναμε μ φόνο, κα μάλιστα σθενος κα νυπερασπίστου νθρώπου κατ' ναλογίαν πρς τν κτρωση τν μβρύων.


5. Εδικώτερα, κατ τν γιο Μάξιμο τν μολογητή, ψυχ φανερώνεται μ τ ν νεργε πάνω στ μέλη το σώματος, νάλογα μ τν δυνατότητα πο χουν. Κάθε σωματικ ργανο δέχεται κείνη τν ψυχικ νέργεια, τν ποία κ φύσεως χει τ δύναμη ν κφράσει. ταν δ κάποιο ργανο ποστε βλάβη, πλς παύει ν κφράζεται ντίστοιχη λειτουργία τς ψυχς. τσι, ταν στν γκεφαλικ θάνατο τ νευρικ σύστημα, σ ποικίλο βαθμό, δν λειτουργε, δν μπορομε βέβαια ν ντιληφθομε τς σκέψεις τ συναισθήματα, ατ μως δν ποκλείει τν παρξή τους στ χρο τς ψυχς. Τ περιεχόμενο τς συνείδησης παραμένει, στω κα ν πάρχει δυναμία ν κφρασθε. Στν «γκεφαλικ νεκρ» καταργεται μν προφορικς λόγος, χι μως νδιάθετος, οτε ο δηλοι λόγοι. Μ λλα λόγια, συνεχίζει ν «ργάζεται» νοερ του νέργεια.


6. Κατ τν γιο ωάννη Δαμασκην μέρος τς ψυχς, «τ καθαρώτατον», εναι νος, το ποίου μν οσία ερίσκεται στν σαρκικ καρδιά, χωρς ν περικλείεται π ατν σν σ γγεο, οτε πολ περισσότερο ν ταυτίζεται μ ατήν, λλ πλς τν χρησιμοποιε ς ργανο κα χημα, νέργειά του μως στν πεπτωκότα νθρωπο ερίσκεται στν γκέφαλο· στν κατ φύσιν νθρωπο πρέπει ν πανέλθει νέργεια το νο στν οσία της, στν καρδιά, στε ν παύσει διάχυση, ν νοποιηθε νθρωπος, γι ν μπορέσει ν νωθε μ τ Θεό.


7. Ατ πνευματικ καρδιά, « κρυπτός της καρδίας νθρωπος» (Ἀπ. Πέτρος), εναι χρος στν ποο ναπτύσσεται λη πνευματικ ζω το νθρώπου, κε νοικε Χάρις το Θεο, δι ν τν καταστήσει «ναν το γίου Πνεύματος» (Ἀπ. Παλος). κε οσιώνεται κα ποστασιοποιεται τ νθρώπινο πρόσωπο, τ ποο λοκληρώνεται, ταν νθρωπος φθάσει στ «καθ' μοίωσιν». Εναι προφανές, τι σωτερικ ατ πνευματικ ζω το νθρωπίνου προσώπου, ζω συνειδητ κα χαρισματική, μπορε ν εναι νεξάρτητη π τν γκέφαλο κα τς λειτουργίες του.


8. πρς τος νθρώπους χριστιανικ γάπη εναι νιδιοτελής, συνειδητή, κα χει τν χαρακτήρα τς θυσίας. Δν κτιμται μ τν ντικειμενικ ξία το προσφερομένου μ τν ξία πο χει ατ γι τος ποδέκτες του, λλ μ τ πόσο στοιχίζει στν δότη προσφορά του, σύμφωνα κα μ σα διδάσκει Χριστς γι τ δίλεπτο τῆς χήρας, μ τ ἐὰν δηλαδ στερεται κανες κάτι πο το εναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο ατός, γι ν φεληθε λλος. Ἐὰν μως «γκεφαλικ νεκρς» εναι νεκρός, προσφορ τν ποιωνδήποτε ργάνων του στερεται το χαρακτήρα τς γάπης, φ' σον ατ δν το στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει χρηστα γι' ατν ργανα, δν στερεται οτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γι τν αυτό του. Πρόκειται γι πράξη συμφεροντολογική, διοτελ κα γωιστική, διότι περιμένει κανες μοιβς κα νταπόδοση κ μέρους το Θεο, χωρς ν στερηθε ν θυσιάσει κάτι π τν αυτό του. ντίθετα ο ρετς τς θυσίας κα τς γάπης πρς τν πλησίον φαρμόζονται πόλυτα στν προσφορ ργάνων π ζντες δότες, ταν πρόκειται γι διπλ ργανα κα στούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες κα λαττούμενοι.


9. Δν πάρχει μέχρι σήμερα πόλυτη μοφωνία τν ατρν διεθνς γι τν «γκεφαλικ θάνατο». Πολλο ατρο χουν ναπτύξει γκυρη κα συγκροτημένη πιχειρηματολογία, περ το τι «γκεφαλικς θάνατος» δν συνιστ τν βιολογικ θάνατο. μπορε κανες ν ποκαταστήσει τ θέλημα το Θεο ν παρεμποδίσει τν θαυματουργικ πέμβαση τν γίων πρς πανόρθωση κα θεραπεία ποιασδήποτε σωματικς βλάβης, κόμη κα γκεφαλικς;

Θ δεχθε κα θ νομιμοποιήσει κκλησία ναν διαφορετικ θάνατο π ατν πο διδάσκει π αἰῶνες, στηριζόμενη στν γία Γραφ κα στν Πατερικ Παράδοση, παρασυρόμενη π πισφαλες παραδοχς κα προσβάλλουσα τ «φοβερώτατον μυστήριον το θανάτου»;

Θά κλείσωμε τά μάτια μας μπροστά στίς καταγεγραμμένες διεθνῶς ἀνανήψεις θεωρουμένων ὡς ἐγκεφαλικά νεκρῶν;


10. Χριστιανικ θική, δεχόμενη τν λήθεια τι κύριος τῆς ζως κα το θανάτου εναι μόνον Θεός, παινε κάθε ατρικ προσπάθεια, πρ τς θεραπείας τν πάσης φύσεως σθενειν· πιστεύουσα τι ζω εναι γαθ πέρτατης ξίας, περιμένει π τος ατρος ν ργάζωνται μέχρι τέλους πρς διάσωση τς ζως κάθε νθρώπου, στω κα νιάτως πάσχοντος κα ποφέροντος π τος πόνους, στω κα ἐὰν χουν νεκρωθε ζωτικά του ργανα, πως γκέφαλος.

σθένεια κα πόνος παίζουν σπουδαο παιδαγωγικ κα σωτηριώδη ρόλο κα πρέπει ν ντιμετωπίζωνται μ πομον κα μπιστοσύνη στ θέλημα το Θεο.


11. ννοια τς «εκαζομένης συναινέσεως» το σθενος πού ἐφευρίσκεται μέ τόν νέο νόμο καί εἰσάγεται κατά πρόδηλο παράβαση τῶν ἄρθρων 2 παραγρ. 1 καί 5 παραγρ. 1 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος τίθεται σέ ἰσχύ ἀπό 1/6/2013 καί ποτελε αθαίρετη κατάλυση τς λευθερίας το νθρωπίνου προσώπου.

Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τήν δωρεά ὀργάνων ἡ ὁποία εἶναι αὐτόβουλη πράξη πού δέν εἰκάζεται ὅπως δέν εἰκάζεται καί ἡ συναίνεση.

Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση ἑστιάζεται στόν λήπτη καί ἀδικεῖ τήν πράξη τοῦ δότη τόν ὁποῖο μεταμορφώνει ἀπό πρόσωπο πού ἀβίαστα δωρίζει σέ ἄτομο ἀπό τό ὁποῖο αὐθαίρετα ἀφαιροῦμε καί ὁδηγεῖ σέ τραγική κκοσμίκευση πού θ διευκολύνη σέ περαιτέρω μφισβήτηση τν θικν φραγμν, σ σχετικοποίηση τν φθάρτων κα αωνίων ληθειν μ τν θεοποίηση τς πιστημονικς ρευνας κα σ ποκατάστα-ση τς ρθόδοξης π τν «μηχανιστικ νθρωπολογία».


Β' ατρικς θέσεις


1. ννοια το γκεφαλικο θανάτου, ποία τ πρτον εσήχθη στν ατρικ ρολογία κα πρακτικ τ 1968 π τν πιτροπ το Harvard, (Χάρβαρντ) κα τ κριτήρια διαγνώσεώς του εναι μεταβαλλόμενα μ τάση περιορισμο τους. τσι ρχικ περιελάμβανε τν κατάπαυση τν λειτουργιν λου του νευρικο συστήματος, κεντρικο κα περιφερικο. Τ 1981 πιτροπ μπειρογνωμόνων του Προέδρου τν ΗΠΑ μ τν νιαο ρισμ το θανάτου περιόρισε τν ννοιά του στ μ ναστρέψιμη παύση λων τν λειτουργιν τοῦ γκεφάλου, ν π τ 1973 στ Μ. Βρετανία κα π τ 1985 στν λλάδα γίνονται ποδεκτ τ κριτήρια τς Minnesota (Μιννεσότα), μ τ ποία γκεφαλικς θάνατος περιορίζεται στ μ ναστρέψιμη βλάβη το γκεφαλικο στελέχους.


2. Ο λόγοι ντικαταστάσεως τν κλασικν κριτηρίων προσδιορισμο το θανάτου, πο ἦσαν μ ναστρέψιμη διακοπ τς ναπνευστικς κα καρδιακς λειτουργίας, μ τ κριτήριο το γκεφαλικο θανάτου μολογεται περίφραστα π τν πιτροπ το Harvard πς ταν


α) τι ο γκεφαλικς νεκρο σθενες ποτελον «φορτίο» γι τος οκείους κα τ νοσοκομεα κα


β) τι ἐὰν ξακολουθοσαν ν σχύουν τ παλαι κριτήρια το ρισμο το θανάτου, θ ταν δύσκολη πόκτηση ργάνων γι μεταμοσχεύσεις γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη.


3. ννοια κα τ κριτήρια το γκεφαλικο θανάτου ρίζονται αθαίρετα.

Αθαίρετη εναι πίσης κα διάγνωσή του, κα πολλς φορς πισφαλής, μ ποτέλεσμα περιπτώσεις σθενν πο χαρακτηρίστηκαν γκεφαλικς νεκρο ν ποδειχθε κ τν στέρων τι δν ταν τέτοιοι στν πραγματικότητα καί νά ἀνανήψουν.


4. Σ γκεφαλικς νεκρος πιτελονται πολλς λειτουργίες, πως·

α) καρδι πάλλει ατομάτως,

β) ο πνεύμονες νταλλάσσουν τ ὀξυγόνο κα τ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος,

γ) συνήθως πάρχει παρκς γγειακς τόνος,

δ) μερικς φορς χορηγούμενη τροφ πέπτεται π τ γαστρεντερικ σύστημα,

ε) τ κύτταρα φομοιώνουν τς θρεπτικς οσίες,

στ) τ αμα κυκλοφορε κα πομακρύνει τ μεταβολικ προϊόντα π τ κύτταρα,

ζ) τ παρ ποτοξινώνει τ αμα,

η) ο νεφρο διατηρον τ σοζύγιο τν γρν κα τν λεκτρολυτν,

θ) τ νοσοποιητικ σύστημα καταπολεμε τς λοιμώξεις,

ι) ρισμένοι νδοκρινες δένες ξακολουθον ν λειτουργον.


λα ατ καθς κα περίπτωση τν μβρύων, στ ποα δν χει κόμη σχηματισθε γκέφαλος, δείχνουν, σαφς τι κα χωρς τν γκέφαλο τ σμα μπορε ν εναι ζωντανς βιολογικ ργανισμός.


5. συνείδηση (μ τν ατρικ ννοια) διακρίνεται στν γρήγορση κα στ περιεχόμενό της, λαττωμένη δ γρήγορση μποδίζει τν κτίμηση το περιεχομένου τς συνείδησης.

πομένως στς περιπτώσεις γκεφαλικο θανάτου, στς ποες χει κατασταλε γρήγορση, δν μπορε ν λεχθε (τουλάχιστον πρς τ παρν) τίποτε γι τ περιεχόμενο τς συνείδησης.

Τ ν θεωρονται δ νεκρο ατο πού ερίσκονται σ θεωρούμενη μόνιμη πώλεια τς συνείδησης, θ μποροσε ν δηγήσει στν φρικτ κατάσταση, τέτοιοι νθρωποι ν θάπτονται ν καίγονται, ν ναπνέουν μ τ δική τους ατόματη ναπνευστικ λειτουργία.


Ἑπομένως κα μ βάση τ σα προαναφέρθηκαν:


α) Διαπιστώνουμε τι «γκεφαλικς θάνατος» πού ὁρίζει ὁ νέος Νόμος ὡς θάνατο γιά τήν λήψι τῶν σωματικῶν ὀργάνων εναι μία κατάσταση ννοιολογικς κα διαγνωστικς ρευστή, λο δ κα περισσότερο μφισβητούμενη.

Μλλον πρόκειται γι κλινικ κατασκεύασμα πο ξυπηρετε τν ποσυμφόρηση τν μονάδων ντατικς θεραπείας κα τν πόκτηση ργάνων γι μεταμόσχευση.


β) Κα ν κόμη μποροσε ν διαγνωσθε ναμφισβήτητα λοσχερς καταστροφ το γκεφάλου, ατ δν ταυτίζεται μ τν σωματικ θάνατο ἀφοῦ πάλλεται ἡ καρδιά.


γ) φ' σον σωτερικ συνειδητ ζω κα τ πρόσωπο διατηρονται, πως ο Χριστιανο πιστεύουμε, κα μετ τ θάνατο το συνόλου σώματος, δν χουμε κανένα λόγο ν δεχθομε τι ατ παύουν ν πάρχουν π νεκρώσεως μόνο το γκεφάλου (γκεφαλικο θανάτου).


δ) πομένως π γκεφαλικο θανάτου δν τίθεται θέμα συνειδητς ζως κα προσώπου λλ τ μόνο θέμα εναι ἐὰν ξακολουθε ν πάρχει συνάφεια ψυχς κα σώματος ποία μως (διατήρηση τς συνάφειας) καταδεικνύεται π τ ζω το πολοίπου σώματος.


ε) Γενικς ὡς φιλόστοργος μητέρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρ τν μεταμοσχεύσεων ὅπως καί ὑπέρ τῆς αἱμοδοσίας, μάλιστα στήν Μητροπολή μας λειτουργεῖ τράπεζα αἵματος μέ 600 φιάλες αἵματος προσφερόμενο δωρεάν σέ ἔχοντας σχετική ἀνάγκη. πειδ μως θεωρομε τος εὑρισκομένους στν κατάσταση το «γκεφαλικο θανάτου» σθενες κα χι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως τν ερότητα, σως κα κρισιμότητα γι τ αώνιο μέλλον, τν τελευταίων στιγμν τς ντεθεν τοῦ τάφου ζως των, δν μπορομε ν συμφωνήσουμε μ τν π ατος φαίρεση πρς μεταμόσχευση τν ζωτικν τους ργάνων καθ’ ἥν στιγμήν πάλλεται ἡ καρδία των.

μόνη θικ κα κοινωνικ διάβλητη περίπτωση δωρες ργάνων γι μεταμόσχευση εναι π γιες δότες μεταμόσχευση στν νς π τ διπλ ργανα, ἤ μυελοῦ τῶν ὀστέων προκειμένου δ περ σθενν τραυματιν δοτῶν μεταμόσχευση σων μπορον ν μεταμοσχευθον μετ τν μόνιμη παύση τς καρδιοαναπνευστικς λειτουργίας».


Συνεπῶς ἡ ἀπαράδεκτος νομοθετική πρωτοβουλία τῆς Κυβερνήσεως πού δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν αὐτῆς τά ἀνωτέρω καί πού εἰσαγάγει τήν λειτουργία ἰδιωτικῶν συμφερόντων Κέντρων Μεταμοσχεύσεων, μέ ὅ,τι ἰδιοτελές αὐτό συνεπάγεται μᾶς ὑποχρεώνει νά προτρέψωμεν τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πρός διασφάλισι τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς του νά προβῆ στίς σχετικές δηλώσεις στά ἁρμόδια Κέντρα Ἐξυπηρετήσεως Πολιτῶν (Κ.Ε.Π.) ὅτι δέν συναινεῖ διά τήν ἐφαρμογή σ’αὐτό τοῦ σχετικοῦ Νόμου.


Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ ὁ Πειραιως ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου