Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Διαλογος αγαπης


εν αληθεια προς ολους


ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ



ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ή ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;



του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ


Πρόσφατα διάβασα ἕνα μέρος ἀπὸ στὸ ὀγκῶδες ἐξ 924 σελίδων ἀποτελούμενο, βιβλίο τοῦ ἀνήκοντος στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο Ἀριστοτέλη Δελήμπαση, μὲ τίτλο «Πάσχα Κυρίου», προσπαθώντας νὰ διελευκάνω, ποιά ἐπιχειρήματα ἐπεκαλοῦντο οἱ πρῶτοι ὀπαδοὶ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Μὲ ἔκπληξη παρατήρησα, ὅτι τὰ στοιχεῖα ποὺ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας παραθέτει, ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ διαμαρτυρία καὶ ἀποχώρησή τους ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία δὲν ἑδράζεται στὸ ὑπάρχον καίριο σημεῖο τῆς αἱρέσεως ποὺ κηρύττεται μὲ τὴν Ἐγκύκλιου τοῦ 1920, ἀλλὰ στὸ δευτερεῦον σημεῖο (τὴν «ἀφετηρία», ὅπως θεωροῦν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου· τὴν ἐπιστροφὴ δὲ σ’ αὐτὸ θέτουν ὡς «κύριον σκοπόν»).


Ἂν λοιπόν, καὶ οἱ ἴδιοι γράφουν αὐτὰ καὶ εἶναι πράγματι ἔτσι, τίθεται πάλι ἐπὶ τάπητος τὸ ἐρώτημα: δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἡ δημιουργία ἄλλης Συνόδου, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν 13ων ἡμερῶν; Καὶ γιατὶ χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ σχίσματος τὸ ἐλάσσον (τὸ Ἡμερολογιακὸ) καὶ ὄχι τὸ μεῖζον, ἡ αἵρεση; Γιατὶ προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἀποτελεῖ πρώτιστο θέμα καὶ αἵρεση ἡ Ἡμερολογικὴ ἀλλαγή, τὸ Ἡμερολόγιο ποὺ καμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν δογματοποίησε καὶ ἐλαχιστοποιοῦν ἢ δείχνουν νὰ ἀγνοοῦν, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τὴν ἐπικαλοῦνται, τὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκλησιολογίας; Γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο, θὰ ἐδικαιολογεῖτο κατ’ ἀρχάς, διαμαρτυρία καὶ ἀντίδραση, ὅπως καὶ γιὰ ἄλλες σποραδικὲς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες (π.χ. συμπροσευχές ποὺ δὲν ἔχουν γίνει καθεστώς), ἀλλ’ ὄχι σχίσμα. Αὐτοί, ὅμως, ἑστίασαν τὴν προσοχή τους στὶς 13 ἡμέρες. Καὶ τὴν αἱρετικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τὴν ἐπικαλέστηκαν ὡς δευτερεῦον στοιχεῖο καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ἔδωσαν πράγματι τὴν διάσταση ποὺ ἔχει.


Παραθέτω ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτὸ μικρὸ ἀπόσπασμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο φαίνεται πὼς ὁ ἴδιος ὁ Δελήμπασης ποὺ ἑρμηνεύει τὰ τοῦ Ἡμερολογίου–Ἑορτολογίου (καὶ ὄχι κάποιος νεοημερολογίτης) ἀποδεικνύει μὲ ντοκουμέντα ὅτι οἱ ἀποχωρίσαντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἡγέτες τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ ἐπίσκοποι, ὡς μόνο λόγο ἀποτειχίσεως φέρουν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου καὶ τὴν νηστεία καὶ ὄχι τὴν ἀλλοίωση τῆς Ἐκκλησιολογίας.


Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι προκαλεῖ ἐντύπωση, ὅτι οὐδαμοῦ ἀνεφέρεται ὡς κύριος λόγος ἀπὸ τοὺς ἀποσχισθέντες ἐπισκόπους ἡ αἱρετικὴ (ὅπως σήμερα τὴν ἀποκαλοῦν) «Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», ἡ ὁποία ξεκάθαρα καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀποκαλεῖ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῆς Δύσεως, ὡς Ἐκκλησίες. Ἂν ἡ ἀπόσχισή τους ἦταν συγκεκριμένες αἱρετικὲς πράξεις, θὰ συζητούσαμε ἐπὶ ἄλλης βάσεως τὸ θέμα. Ὅμως, τὸ ὅλο πρόβλημα γι’ αὐτοὺς ἦσαν τὰ δευτερεύοντα σημεῖα: τοῦ Ἡμερολογίου καὶ τῶν νηστειῶν. Φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ συγκρίνουν τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας μὲ τὴν ἑορτολογικ καινοτομία, παρόλο, μάλιστα, ποὺ τὴν ἑορτολογικὴ καινοτομία δὲν χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεση, ἀλλὰ ὡς κάτι περιφερειακό, «περὶ ἀφετηρίας τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»! Δηλαδή, ἦταν τόσος ὁ φανατισμὸς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὥστε νὰ τοὺς κάνει νὰ παραβλέψουν τὴν αἵρεση τῆς Ἐγκυκλίου, ποὺ ἦταν ἡ ἀποδοχὴ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἄλλη Ἐκκλησία, καὶ ἔμειναν μόνο σ’ αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποκαλοῦν δευτερεῦον, «ἀφετηρία», δηλ. στὸ ἡμερολόγιο!!!


Ἡ ἀποκοπή τους, λοιπόν, ἀπὸ τὴν Μία Ἐκκλησία (ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα) ἀποτελεῖ ὁλοφάνερα σχίσμα, διότι, οἱ ὑπόλοιπες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ Πατριαρχία, ποὺ ἀκολουθοῦσαν (ὅπως κι αὐτοὶ) τὸ Παλαιὸ Ἑορτολόγιο, δὲν ἀποδοκίμασαν τὴν ἑλλαδική Ἐκκλησία γιὰ τὴν ὁμολογουμένως ἀντικανονικὴ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ ἐπικοινωνοῦσαν μαζί της, γιατὶ ἔκριναν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελοῦσε αἰτία διασπάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ πολλάκις ὑπενθύμιζαν στοὺς Παλαιοημερολογίτες, τὴν περίπτωση τοῦ Πάπα Ἀνίκητου καὶ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου: ὅταν ἅγιος Πολύκαρπος, μετέβει στὴν Ρώμην (157 μ.Χ.) δὲν συμφώνησαν περὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Παρὰ ταῦτα, ὅμως, «καίτοι διχογνωμοῦντες περὶ ἡμερῶν καὶ καιρῶν καὶ χρόνων καὶ τηρήσεως τοπικῶν ἐθίμων… ἀπεχωρίσθησαν ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ», ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Πάπας Ἀνίκητος «παρεχώρησε τῷ Πολυκάρπῳ τὴν ἰδίαν Ἐκκλησίαν, ἵνα τελέσῃ οὗτος τὸ τῆς Θείας Εὐχαριστίας Μυστήριον. Αἱ περὶ τὸν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα διαφοραὶ τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἔθιξαν τὴν μεταξύ αὐτῶν ἑνότητα».


Ἕνας ἀκόμα λόγος, ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ αἰτία διακοπῆς κοινωνίας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν μόνο τὸ Ἡμερολόγιο (ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως καὶ ὄχι ἡ ἴδια ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ «Παλαιοημερολογίτες» δὲν ἀπεκόπησαν (τὰ πρῶτα χρόνια) ἀπὸ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες καὶ Πατριαρχεῖα, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἂν καὶ οἱ Ἐκκλησίες αὐτὲς καὶ τὰ Πατριαρχεῖα ἐπικοινωνοῦσαν μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ εἶχαν ἀποδεχθεῖ καὶ αὐτὰ τὴν αἱρετικὴν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 (σιωπηρῶς ἢ φανερῶς). Αὐτὸ δὲν ἀποτελοῦσε αἰτία νὰ διακόψουν καὶ μὲ αὐτὰ τὴν «κοινωνίαν» οἱ τοῦ Παλαιοῦ!!!


Μάλιστα, ὅπως παρακάτω παρουσιάζει τὰ πράγματα ὁ Δελήμπασης, «ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ἐπιστολή του (9.11.1937) γράφει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν»! Τοῦτο, βέβαια, ὅπως ἀνεφέρθη εἶναι ἀναληθές, γιατὶ καμία Ἐκκλησία (παρὰ τὶς δίκαιες διαμαρτυρίες) δὲν ἐξέλαβε ὡς σχίσμα τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡμερολογίου καὶ εἶχαν ἐπικοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Πῶς, λοιπόν, προσπαθοῦσε ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ψευδῆ στοιχεῖα νὰ πείσει ὅτι ἔχουν δίκιο οἱ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ποὺ ἀπεσχίσθησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, παρουσιάζοντας, τάχα, ὅτι αὐτὸς καὶ οἱ ὀπαδοί του ἀκολουθοῦν τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες; Δὲν ἦσαν κι αὐτὲς αἱρετικές, ἀφοῦ εἶχαν ἀποδεχθεῖ τὴν αἱρετικὴ Ἐγκύκλιο; Κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ Φλωρίνης, φαίνεται πὼς δὲν ἦσαν αἱρετικές· τοῦ ἔφτανε ὅτι δὲν εἶχαν ἀποδεχθεῖ τὸ Ἡμερολόγιο. Καὶ ἂν τὶς ὀνόμαζε αἱρετικές, δὲν μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει τὶς θέσεις του.


Θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ προσκομιστοῦν συγκεκριμένα στοιχεῖα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς (καὶ ὄχι συλλογισμοὶ καὶ προσωπικὰ συμπεράσματα), ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὰ ἀρχεῖα, γιὰ νὰ διαφωτισθεῖ καλύτερα τὸ βασικὸ αὐτὸ θέμα, γιατὶ ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα ποὺ μᾶς διασώζει ὁ Δελήμπασης βγαίνουν ἀντίθετα συμπεράσματα περὶ τῆς ἀφετηρίας τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ.


Τὸ κείμενο τοῦ Δελήμπαση ἔχει ὡς ἑξῆς:


«Τὴν 27ην Μαΐου 1935 τρεῖς Ἱεράρχαι, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἀπετειχίσθησαν κανονικῶς ἐκ τῆς ἐν καινοτομίᾳ Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος». Ἀπέστειλαν δὲ ἔγγραφο στὴν Σύνοδο μὲ τίτλο: «Διαμαρτυρία καὶ Δήλωσις». Μὲ αὐτὸ κατήγγελαν τὴν Ἱεραρχία ὅτι «εἰσήγαγε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸ γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον… παρὰ τὰ θέσμια τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οὕτως ἠθέτησε τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας”, τοὺς “διέποντας τὰ τῆς θείας Λατρείας καὶ ἰδί τὴν νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων”, “ἐμμέσως” δὲ παρέβη καὶ “τὸν πασχάλιον Κανόνα” ”τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου”, ”διὰ τῆς ἀλλοιώσεως το ορτολογίου καὶ το ἐνιαυσίου κύκλου τοῦ κυριακοδρομίου, μεθ' ὧν ἀναποσπάστως συνδέεται” οὗτος. Διὸ ”διέσπασε τὴν ἑνότητα τῆς καθ' ὅλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, ”διήρεσε τοὺς Χριστιανούς”, καὶ ”θιξεν ἐμμέσως καὶ τὸ δόγμα το συμβόλου τῆς Πίστεως <εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν>”. καινοτόμος, λοιπόν, <Ἱεραρχία> ”ἐγένετο αἰτία σκανδάλου τῶν Χριστιανῶν καὶ θρησκευτικῆς διαιρέσεως καὶ ἀντεγκλήσεως μεταξὺ αὐτῶν, ἀποβαλόντων ἐξ αἰτίας το νέου ἡμερολογίου τὴν ὁμοφωνίαν ν τῇ πίστει καὶ τὴν χριστιανικὴν ἀγάπην”. Τοιουτοτρόπως καινοτόμος ”Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος πέσχισε καὶ ἀπετείχισεν ἑαυτήν, κατὰ τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοῦ καθ' ὅλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκήρυξε κατ' οὐσίαν ἑαυτὴν σχισματικὴν, καθ' ἀπεφάνθη” παλαιότερον καὶ ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος (. . σ. 659). ”Διὰ ταῦτα”, συμπεραίνουσιν ο ἐνιστάμενοι Ἱεράρχαι, ”δηλοῦμεν, ὅτι κόπτομεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν” μετὰ τῆς Ἱεραρχίας τῆς καινοτομίας ”καὶ ἀναλαμβάνομεν τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ποιμαντορίαν τοῦ ἀποκηρύξαντος” ταύτην ”καὶ ἐκ πολυαριθμῶν κοινοτήτων συγκειμένου ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ ες τὸ πάτριον καὶ ὀρδόδοξον” ”ἡμερολόγιον”, ἤτοι ορτολογιον. Τατα δὲ πράττομεν, λέγουσιν ο Ἱεράρχαι, ”καθῆκον συνειδήσεως ἐκπληροῦντες καὶ ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς ἑνώσεως ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Χριστιανῶν ν τῷ ἐδάφει τῆς ἡμερολογιακῆς”, ἤτοι ορτολογικς, ”καὶ ὀρθοδόξου παραδόσεως ἀγόμενοι».


Στ συνέχεια δηλώνουν: «”Οὐ γρ” ὄντως Ὀρθοδόξων <ἐπισκόπων>, ἀλλά», λόγῳ τῆς ορτολογικς καινοτομίας τῆς οἰκουμενιστικς αἱρέσεως, ”σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι”» (Δελήμπαση ρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 744-745).


Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ἐπιστολή του (9.11.1937) γράφει πρὸς τὸν Κυκλάδων Γερμανὸν καὶ τὰ ἑξῆς: Ὡνομάσαμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σχισματική, ἀλλὰ «τὴν λέξιν “σχίσμα” μετεχειρίσθημεν, οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν. Ἡ ἀπόσχισις αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης αὐτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα, νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως προσωπικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δυνάμει μόνον, οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ, ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος», ὡς μετακινοῦντες «τὰ αἰώνια ὅρια, ἅτινα ἔθηκαν οἱ Πατέρες… Ἡμεῖς ἐξήλθομεν εἰς τὸν ἀγῶνα ὑπὸ τὴν σημαίαν τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θέτοντες ὡς κύριον σκοπόν… τὴν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν» (Δελήμπαση Ἀρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 797-798).


«Ἡ οἰκουμενιστικὴ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία εἶναι σήμερον, δυστυχῶς, διῃρημένη καὶ ἀσθενοῦσα. Τὸ ἔτος 1924 σκοτειναὶ δυνάμεις τὴν διῄρεσαν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας τῶν δέκα τριῶν ἡμερῶν. Ἡ καινοτομία αὕτη ὁμοιάζει πρὸς τὴν καινοτομίαν τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας. … Καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτολογικὴ καινοτομία …εἶναι ἐκδήλωσις καὶ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ… Εἶναι “ἀνατροπὴ τοῦ παντὸς μέχρι τοῦ Ἀντιχρίστου”… Διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, οἱ Ὀρθόδοξοι διῃρέθησαν εἰς δύο. Εἰς νοσοῦντας ἐν πίστει καὶ εἰς ὑγιαίνοντας» (Δελήμπαση Ἀρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 810-811).


Καθαρά, λοιπόν, ὀνομάζεται αἵρεση (καινοτομία) καὶ ἀνατροπὴ τοῦ παντός ἡ Ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ καὶ ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως, ἐνῶ οὐδεὶς λόγος γίνεται γιὰ τὴν καθαυτὸ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!


Ἐκτὸς ὅμως, ἀπὸ τὸν Δελήμπαση καὶ ἄλλος ἱερωμένος-θεολόγος τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου, ὁ π. Νικόλαος Δημαρᾶς, τὴν ἴδια πληροφορία μᾶς δίνει, ὅταν γράφει:


«Βαθμιαῖα καὶ σταθερά, λοιπόν, ἀπομακρύνθηκε κατ' ἀρχὰς ἡ Ἐκκλησία μας (σ.σ. ἡ «Γνήσια Ἐκκλησία» τῶν τοῦ Παλαιοῦ):


α) ἀπὸ τὸ σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ τοὺς Νεοημερολογίτες (σ.σ. πῶς ἦταν σχίσμα, ἀφοῦ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δὲν τὸ κατεδίκασαν ὡς σχίσμα;) καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτὸ γινόταν πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν κηρυσσόταν αἵρεση». (Βέβαια, τοῦτο εἶναι ἀνακριβές: στὴν Ἐκκλησία διαπιστωνόταν πρῶτα ἡ αἵρεση (καὶ ὄχι ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως, ποὺ μποροῦσε καὶ νὰ μὴ καταλήξη σὲ αἵρεση) καὶ μετὰ ἀποκόπτοντο ἀπὸ αὐτὴ οἱ Ὀρθόδοξοι).


β) μέσα σὲ διωγμὸ καὶ ὄντας ἐμπερίστατη ἡ Ἐκκλησία μας (σ.σ. ἡ «Γνήσια Ἐκκλησία» τῶν τοῦ Παλαιοῦ), μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἀνεζήτησε καὶ πῆρε τὴν διαδοχὴ ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ Ὁμολογητὲς Ἱεράρχες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ποὺ διακρατοσαν τὸ ρθόδοξο ορτολόγιο καί ἀντιμάχονταν τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τοὺς ὁποίους κοινώνησε πλήρως. (Περιοδικὸ «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Φθινόπωρο 2010, σελ. 19).


Περιμένουμε συγκεκριμένα καὶ καθαρὰ στοιχεῖα καὶ ὄχι περίπλοκους συλλογισμούς, ποὺ προκαλοῦν σύγχυση. Καὶ μετὰ τὰ στοιχεῖα, μποροῦμε νὰ συζητήσουμε, νὰ θεολογήσουμε καὶ νὰ βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας.


Yποσημ. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ


Λαβαμε για το ιδιο θεμα και την παρακατω επιστολη του καθηγητου κ. Χατζηνικολαου και την δημοσιευουμε για την προκλησι καλοπροαιρετου διαλογου.


Αγαπητέ κ. Τσολογιάννη,

Διάβασα στο μπλογκ "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ" κάποιες απόψεις

για το εορτολογικό ζήτημα, οι οποίες έχω την εντύπωση ότι

είναι δικές σας (στην πραγματικότητα αναπαράγουν τις

διαστροφές του π. Επιφανίου Θεδωροπούλου) και οι οποίες είναι

τελείως εσφαλμένες. Γράφετε ότι οι Ορθόδοξοι του π.ε. ανήγαγαν

σε δόγμα σωτηρίας το εορτολόγιο, ένα δευτερεύον ζήτημα, και άρα

είναι αιρετικοί. Αυτό αποτελεί διαστροφή της αληθείας για πολλούς λόγους,

αλλά εδώ θ' αναφέρω μόνον ένα, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, είναι ο πλέον

σημαντικός. Εφόσον από την Εγκύκλιο του Πατρ/χείου Κων/λεως του 1920,

καθώς και από τα βιβλία, άρθρα, δηλώσεις κ.λπ. των οικουμενιστών (βλ. π.χ.

το βιβλίο του Ανθίμου, Μητροπολίτου Βηζύης, Κων/πολις, 1922, σελ. 4, 51 και

κυρίως σελ. 141) είναι απολύτως σαφές και γνωστό σε όλους αυτούς που

ξέρουν τα εκκλησιαστικά πράγματα ότι ο σκοπός της ημερολογιακής καινοτομίας

ήταν η λεγομένη "Ένωσις των Εκκλησιών," παρά τις δογματικές διαφορές,

έπεται ότι το εορτολογικό ζήτημα είναι αναπόσπαστο

μέρος της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Συνεπώς, έχει δογματικό χαρακτήρα.

Εκτός τούτου, το παπικό εορτολόγιο είναι αναθεματισμένο από τρεις Πανορθόδοξες

Συνόδους του 16ου αιώνος και απετέλεσε αιτία σχίσματος το 1924. Αυτό ήταν ένα

τεράστιο έγκλημα κατά του Σώματος του Χριστού, αλλά συμμετέχετε σ' αυτό,

καταδικάζοντας όσους διεχώρισαν τις ευθύνες τους. Αντιφάσκετε, αγαπητέ, όταν

μιλάτε σήμερα για αποτείχιση από τους οικουμενιστάς, αλλά κατηγορείτε ως σχισματικούς

αυτούς που ήδη απετειχίσθησαν! Δεν μπορείτε να μιλάτε σοβαρά ότι είσθε κατά του

οικουμενισμού, αλλά ν' αποδέχεσθε ταυτόχρονα τις καινοτομίες και τους δεσποτάδες που

τις καθιερώνουν ετσιθελικώς, χάριν του οικουμενισμού. Με λίγα λόγια, το να κολυμπάτε μέσα

στην αίρεση και ταυτόχρονα να κατηγορείτε τόσο αυτούς που σας την επιβάλλουν όσο και αυτούς

που την απέπτυσαν (με βάση την διδασκαλία των Γραφών, των Συνόδων και των Αγίων) είναι μία

στάση λογικώς ασυνεπής και θρησκευτικώς αντιγραφική και αντιπατερική, δηλαδή αντορθόδοξη.

Καλή μετάνοια.

Με τιμή

Δημήτριος Χατζηνικολάου

Dimitris Hatzinikolaou
Associate Professor
Department of Economics
University of Ioannina
451 10 IOANNINA
HELLAS
Tel.: +30 - 26510 - 05925
Fax: +30 - 26510 - 05092
E-mail: dhatzini@cc.uoi.gr

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

του Απέριττου

και Ουρανοβάμονος Αυγουστίνου


«Κύριε, …μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8)

O KYRIOS-Scanned-28

ΘΑ τολμήσω, ἀγαπητοί μου,

νὰ πῶ λίγες λέξεις μὲ ἀφορμὴ τὸ εὐαγγέ­λιο. Διηγεῖ­ται ἕνα θαῦμα, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.

Ἦταν ἕνας ἑκατόνταρχος, ἀξιωματικὸς τῆς ῾Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας (ὁ βαθμός του ἀν­τι­στοιχεῖ μὲ τὸ σημερινὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ). Ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε ἕνα δοῦλο ἄρ­­ρωστο. Ὁ δοῦλος τότε δὲν ἐθεωρεῖτο ἄν­θρωπος μὲ δικαιώματα· ἐθεωρεῖτο ζῷο καὶ κά­τω τοῦ ζῴ­ου. Ἐθεωρεῖτο ἕνα ρές (res), ἕνα πρᾶ­γμα, ποὺ ὁ ἀ­φέντης του τὸ κάνει ὅ,τι θέλει· μποροῦσε καὶ νὰ τὸν σκοτώσῃ ἀκόμη, τέτοια σκληρότης ἐπι­κρατοῦσε. Ἐν τούτοις ὁ ἑκατόν­ταρχος αὐτός, μο­λονότι εἰ­δω­λολάτρης, ἦτο σπλαχνι­κός, εἶχε ἀγάπη. Ὅ­ταν ὁ ὑπηρέ­της του ἀῤῥώστη­σε, ἐν­διαφέρθηκε γι’ αὐτόν. Θὰ κάλεσε ἀ­σφα­­λῶς γιατρούς, θὰ τοῦ ἔδωσε φάρμακα. Ἀλλὰ ὁ ἀ­σθενὴς ἔμενε ἀθεράπευτος.

Τότε κατέφυγε στὸ μοναδικὸ ἰατρὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων, τὸν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ ζήτησε τὴ θεραπεία τοῦ δούλου. Ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· «Θὰ ἔρθω ἐγὼ στὸ σπίτι σου νὰ τὸν θεραπεύσω». Ὁ ἑκατόνταρχος ὅ­μως ἀπαντᾷ· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξι­ος νὰ εἰσ­έλ­θῃς στὸ σπίτι μου· πὲς μόνο ἕνα λόγο, ἀπὸ μακριά, καὶ φτάνει». Ὁ Χριστὸς θαύμασε τὴν πί­στι του, ἔδωσε ἀπὸ μακριὰ διαταγή, κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ δοῦλος θεραπεύθηκε.

Αὐτὸ εἶνε τὸ εὐαγγέλιο. Ἀπὸ ὅλα ὅσα διδάσκει ἕνα μόνο θέλω νὰ πῶ στὴν ἀγάπη σας.

* * *


Ὁ ἑκατόνταρχος, γιὰ νὰ πείσῃ τὸ Χριστό, ἀ­­νέ­φερε τὸ δικό του παράδειγμα. «Ἐγώ», εἶ­πε, «ἔχω ὑπὸ τὴν ἐξ­ουσία μου στρατιῶτες· καὶ λέω στὸν ἕνα, ἔλα, καὶ ἔρχεται· λέω στὸν ἄλ­λο, πήγαινε ἐκεῖ, καὶ πηγαίνει· λέω καὶ στὸ δοῦλο μου, κάνε αὐτό, καὶ τὸ κάνει». Ὑπάρ­χει ἐξου­σία λοιπόν, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀρ­νηθοῦμε· δὲν κυβερνᾶται ὁ κό­σμος χωρὶς ἐξουσία. Καὶ οἱ ἐξουσίες εἶνε πολλὲς καὶ ποικίλες. Δὲν ἐξ­ετάζω, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἀ­σκοῦν τὸ ἔργο τους νομίμως καὶ κανονικῶς· θέλω μόνο νὰ το­νίσω, ὅτι οἱ ἐξουσίες τῆς γῆς εἶνε μικρές. Ἡ ἐξουσία λ.χ. ἑνὸς στρατηγοῦ, ἑνὸς ναυ­άρ­χου, ἑνὸς ἀρχηγοῦ κόμματος, ἑνὸς πρω­θυπουργοῦ, ἑνὸς προέδρου δημοκρατί­ας, ἑνὸς βασιλέως, ἔχει κάποιο τέλος. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους. Καὶ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ Ναπολέων καὶ μονοκράτωρ νὰ εἶσαι, καὶ ὑπερ­δύναμις νὰ γίνῃς ὅπως λένε τώρα, ἡ ἐξουσία αὐτὴ εἶ­νε σκιὰ ἐξουσίας, μπροστὰ στὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ἑκατὸ χρόνια, σᾶς ἐ­ρω­τῶ, ποιός θὰ τοὺς θυμᾶται αὐτούς; Κανείς. Θὰ ψά­χνουν σὲ λεξικὰ νὰ βροῦν τ’ ὄνομά τους.

Λέει λοιπὸν ὁ ἑκατόνταρχος· «Ἐὰν ἐγὼ ἐ­ξουσιάζω τοὺς στρατιῶτες κι αὐτοὶ πειθαρχοῦν στὶς διαταγές μου κ’ εἶ­νε ἕτοιμοι νὰ ῥιχτοῦν καὶ σὲ μάχες, πολὺ περισσότερο ἐσύ, Κύριε, ποὺ δὲν ἔχεις μιὰ μικρὰ ἐξουσία, ἀλλὰ ἡ ἐξουσία σου εἶνε ἀπέραντη, μπορεῖς νὰ δι­ατάζῃς καὶ νὰ ἐκτελοῦνται τὰ πάντα». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ὁ ἑκατόνταρχος πί­στευε, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα τοῦ ᾿Ιη­σοῦ τοῦ Ναζωραίου κρύβεται ἡ Θεότης, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεὸς ποὺ δημιούργησε καὶ κυβερνᾷ τὸ σύμπαν. Πῶς τὸ κυβερνᾷ; Μὲ τὴ θεία πρόνοιά του, μὲ τὶς δυ­νάμεις καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους ποὺ ἔθεσε.

Ἕνας λ.χ. θεμελιώδης φυσικὸς νόμος εἶνε ἡ παγκόσμιος ἕλξις. Ὅλα τὰ οὐράνια σώματα, τὰ δισεκατομμύρια ἄστρα ποὺ ζυγίζουν τόν­νους ἀμέτρητους, στέκονται στὸν ἀέρα! Πῶς; Εἶνε δεμένα μεταξύ τους μὲ μία ἀ­όρατη «κλωστή», ποὺ ἡ ἐπιστήμη τὴν ὠνόμασε ἕλξι· τραβάει, δηλαδή, τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Ἀλλ’ ἐὰν ρω­τήσης καὶ τὸν ἐπιστήμονα καθηγητὴ τί εἶνε ἕλξις, δὲν ξέρει νὰ σοῦ πῇ. Ἡ ἐπιστήμη περιγράφει, δὲν ἐξηγεῖ. Τὰ βαθύτερα αἴτια παρα­μέ­νουν ἀσύλληπτα, ἀκατάληπτα, ἀπερινόητα. Καὶ μόνο αὐτό; Τὰ δισεκατομμύρια ἄστρα δὲν αἰωροῦνται ἁπλῶς στὸ διάστημα· κινοῦνται μὲ ἀκρίβεια καὶ μὲ ταχύτητα ἀστραπιαία. Καὶ ὅμως δὲν συγκρούονται. Σκεφθῆτε· στὴν Ἑλλάδα κινοῦνται πάνω στοὺς δρόμους μερικὲς χιλιάδες αὐτοκίνητα, καὶ κάθε μέρα ἔ­χουμε ἀτυχήματα καὶ δυστυχήματα, παρὰ τὰ μέτρα καὶ τοὺς τροχονόμους· αὐτὰ τὰ ἄ­στρα, πού ᾿νε δισεκατομμύρια ὀγκώδη «ὀχήματα» καὶ τρέχουν αἰωρούμενα στὸ διάστημα, ἐ­ρωτῶ, ποιός τροχονόμος ῥυθμίζει τὴν κίνησί τους καὶ δὲν συμβαίνει καμμία σύγκρουσις;

Ὅλα τὰ κυβερνᾷ ἡ ἄπειρος δύναμις ποὺ λέγεται Θεός. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν;…» (Ψαλμ. 76,14). Σὲ μιὰ ὡραία εὐχὴ τῶν Θεοφανείων ὁ Σωφρόνιος πατριάρχης ᾿Ιεροσο­λύμων ἀναφωνεῖ· «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυ­μαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδείς λόγος ἐξαρκέ­σει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου… Σὲ ὑ­μνεῖ ἥ­λιος, σὲ δοξάζει σελήνη, σοὶ ἐντυγχά­νει τὰ ἄ­στρα, σοὶ ὑπακούει τὸ φῶς, σὲ φρίτ­τουσιν ἄ­βυσσοι…». Ὑπακούουν τὰ ἄστρα, τὰ δέντρα, τὰ φυτά, τὰ ζῷα…· ὅλα ὑπακούουν στὸ Θεό. Καὶ χάρι στὴν ὑπακοὴ ζοῦν καὶ συντηροῦνται. Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς εἶνε ἡ ἁρμονία. Ὅλα στὴ θέσι τους, ὅλα ὑπακούουν· αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ὁ λόγος τοῦ ἑκατοντάρχου, ὅτι Ἐ­γὼ διατάζω τοὺς στρατιῶτες, ἐσὺ διατάζεις τὶς φυσικὲς δυνάμεις, τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο· στὰ χέρια σου εἶνε τὰ πάντα, «μόνον εἰπὲ λό­γῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8).

Ἐὰν γιὰ τὰ ὑλικὰ ὄντα ὁ Θεὸς ἔθεσε φυσικοὺς νόμους, γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔθεσε καὶ κάποιους ἄλλους νόμους. Οἱ νόμοι αὐτοὶ δὲν εἶνε πλέον φυσικοί· εἶνε νόμοι ἠθικοί. Ἂν ὁ φυ­σικὸς νόμος ἔχῃ ἀξία, πολὺ μεγαλυτέρα ἀ­ξία ἔχει ὁ ἠθικὸς νόμος, ἡ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, ποὺ ἐφύτευσε ὁ Δημιουργὸς μέσα στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καὶ τῶν ἀγρίων. Ἕνας φιλόσοφος εἶπε· «Δύο πρά­γματα μὲ κάνουν νὰ πιστεύω στὸ Θεό· τὸ ἕ­να εἶ­νε ὁ οὐρανὸς μὲ τ’ ἀστέρια του καὶ τὸ ἄλ­λο ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως». Ποιός τὴν φύτευσε μέσα μας; Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος ποὺ ἔστησε καὶ τὰ ἄστρα στὸν οὐρανό. Καὶ πρέπει νὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτὴν ὅπως ὅλα τὰ ὄντα ὑπακού­ουν στοὺς φυσικοὺς νόμους. Ἂν ὑπακούουμε, θὰ ὑπάρχῃ ἁρμονία καὶ στὴ ζωή μας. Ἄλ­λωστε οἱ ἠθικοὶ νόμοι εἶνε αἰώνιοι. Τὰ ἄστρα καὶ ὁ ἥλιος κάποτε θὰ σβήσουν (αὐτὸ λέει καὶ ἡ ἐπιστήμη), ἀλλ᾿ ὁ θεῖος νόμος θὰ μείνῃ αἰωνίως ἀκατάλυτος. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐ­ρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).

Ἀλλ’ ἐνῷ τὰ σύμπαντα ὑπακούουν, ὁ ἄν­θρωπος γίνεται ὁ μόνος ἀντάρτης καὶ λέει στὸ Θεό· Δὲν ὑπακούω! Ὅταν ὅμως λείψῃ ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεό, τότε ἔρχεται ἡ συμφορά. Δι­ό­τι ἡ ὑπακοὴ εἶνε ἀναγκαία παντοῦ. Ὄχι στὸν τομέα τῆς θρησκείας μόνο· σὲ κάθε τομέα, ἅ­μα ἀφαιρέσῃς τὴν ὑπακοή, δὲν μένει τίποτε. Στὸ ἀντρόγυνο, στὴν οἰκογένεια, στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, παντοῦ ζητεῖται ὑπακοή.

* * *


Ἡ ὑπακοὴ βέβαια στοὺς ἄλλους τομεῖς εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, σχετική, ὄχι ἀπόλυτος. Θὰ ὑ­πα­κούῃ ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, τὰ παιδιὰ στὸν πα­­τέρα, οἱ μαθηταὶ στὸ δάσκαλο, οἱ στρατιῶ­ται στὸν ἀξιωματικό, οἱ πολῖται στοὺς ἄρχον­τας· διαφορετικά, πέφτουμε στὴν ἀναρχία. Θὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτούς, ἀλλ᾿ ὑπὸ ἕνα ὅ­ρον· νὰ μὴν πᾶνε κι αὐτοὶ κόντρα μὲ τὸν ἠθι­κὸ νό­μο. Ἐὰν διατάξουν κάτι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέ­λιο, τότε δὲν θὰ ὑπακούσουμε. Διότι «πειθαρ­χεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). Τὸ ἴδιο λέει καὶ ὁ Σοφοκλῆς στὴν «Ἀντιγόνη».

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς δὲν ὑπακούουν στὸ Θεό. Ποῦ ὑπακούουν; Λέει ἕνας σοφός· Ὅποιος δὲν ὑπακούει στὸ Θεό, θὰ ὑπακούσῃ στὸν διάβολο. Καὶ σήμερα ὑπακού­ουν στὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, σὲ παγκόσμιο κλίμακα. Καὶ αὔριο θὰ ὑπακούσουν στὸν ἀντί­χριστο, ποὺ ἔρχεται.

Ἀλλὰ θέλω νὰ πιστεύω ὅτι, ἂν ἄλλοι ὑπο­κύψουν στὸν ἀντίχριστο καὶ δηλώσουν ὑποταγὴ σ’ αὐτόν, ἡ πατρίδα μας θὰ πῇ «ὄχι» καὶ θὰ μείνῃ ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας. Πολλὰ «ὄχι» εἶπε ἡ Ἑλλάς· αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ «ὄχι» μὲ τὴν πιὸ μεγάλη ἀξία.


Ὅταν δοῦμε ὅτι μᾶς ζητοῦν πράγματα ἀντίθετα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο —ὅποιοι κι ἂν εἶνε αὐτοί—, τότε ἐμεῖς δὲν θὰ ὑ­πακούσουμε πλέον· θ’ ἀντιταχθοῦμε μέχρι ἐσχάτων, γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴν ᾿Ορθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ φῶς καὶ ἡ ζωή. Τὸ ἔθνος μας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς τὴν ᾿Ορθοδοξία.

Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα, πενήντα χρόνια τὸ ἀπέδειξα· ἀνήκω στὴν πατρίδα μου καὶ παρα­πάνω ἀπὸ τὴν πατρίδα ἀνήκω στὸ Χριστό, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Σᾶς συνιστῶ τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶστε πάντοτε. Ὑπακοὴ στὸ Χριστό, ἄρνησι στὸν ἀντίχριστο.

Μ’ αὐτὰ ποὺ λέμε δὲν χωρίζουμε τὸ λαό. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε κλῶσσα καὶ ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, ὅ,τι χρῶμα κι ἂν ἔχουν. Τὰ κόμματα χωρίζουν, ὁ Χριστὸς ἑνώνει. Ὅν, παῖδες Ἑλ­λήνων, ὑ­μνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.



ΕΠΙΔΡΑΣΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ


ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΩΡΟ


ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ


2.- ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ



Η Κυπριακὴ Εκκλησία υπέστη τον βαρύ ζυγό του Παπισμού επί σχεδόν 380 χρόνια, από της εποχής των Λουζινιανών βασιλέων κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας μέχρι την περίοδο της Τουρκοκρατίας (1191-1571). Σχεδόν όλο αυτό το διάστημα, ο Παπισμός θα την υποχρεώσει διά της βίας σε τελεία αποκοπή της από την κοινωνία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα της επιβάλλει ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, διωγμούς, εξορίες, ακόμη δε και μαρτυρικούς θανάτους.


Από τις πρώτες κιόλας ημέρες των Λουζινιανών βασιλέων της Κύπρου, χρονολογείται η εγκατάσταση των πολυωνύμων παπικών ταγμάτων, όπως των Καρμελητών, Βενεδικτίνων, Δομινικανών, Φραγκισκανών και άλλων, τα οποία θα εργασθούν πυρετωδώς, για τον εκλατινισμό της Νήσου.


Μετά το θάνατο του Γκυ ντε Λουζινιάν το 1194, έλαβε την εξουσία ο αδελφός του Αμαλάριχος (Amaury de Lusignan 1145-1205), ο οποίος όμως δεν χαρακτηρίζετο από την μετριοπάθεια του προκατόχου του, αλλά ήταν εξ ιδιοσυγκρασίας βίαιος και ωμός τον χαρακτήρα. Ο Αμαλάριχος φαντάζετο, ότι ο εκλατινισμός των Κυπρίων θα συντελούσε στην εμπέδωση της εξουσίας του κι έτσι άρχισε να προετοιμάζει εγκατάσταση λατινικής ιεραρχίας και τον εκλατινισμό του ορθόδοξου πληθυσμού της Κύπρου. Για να το επιτύχει αυτό απευθύνθηκε στον πάπα Κελεστίνο Γ’ (1191-98) ζητώντας εγκαθίδρυση λατινικής ιεραρχίας.


Ο Κελεστίνος, με ειδική βούλα στις 20 Φεβρουαρίου 1196, εκθειάζει το ζήλο του Αμαλάριχου στο να «επαναφέρει τους σχισματικούς ορθοδόξους» στους κόλπους της παπικής «εκκλησίας». Έτσι, εξελέγη ως πρώτος Λατίνος επίσκοπος στη Λευκωσία ο αρχιδιάκονος του Πάπα, Αλέν (Alain) καθώς και άλλοι τρεις Λατίνοι επίσκοποι στη Λεμεσό, Πάφο και Αμμόχωστο, που αρχικά λειτουργούσαν παράλληλα με τις Ορθόδοξες Επισκοπές. Οι λατινικές αυτές επισκοπές και όλος ο λατινικός κλήρος προικοδοτήθηκαν από τις περιουσίες των λαφυραγωγηθέντων και διαρπαγέντων ορθοθόξων μοναστηριών και ιερών ναών.


Το 1213, το Βατικανό απέστειλε στην Κύπρο τον αδίστακτο Πορτογάλο ιεροεξεταστή Πελάγιο, Καρδινάλιο του Albano, ως Έξαρχο του Ανατολικού Κράτους με πλήρη λεγατική εξουσία, ώστε να επιχειρήσει δια της βίας, ό,τι δεν πέτυχε η μετριοπάθεια και ο προσηλυτισμός των Λατίνων μοναχών. Η αγριότητα και τα θηριώδη κακουργήματα του ανθρώπου αυτού, που διέπραξε στην ΚΠολη, την Θεσσαλονίκη, την Απουλία και την Κύπρο, υπερέβαινε την αγριότητα των αρχαίων διωγμών εκ μέρους των Εθνικών. Ο απαίσιος αυτός ιεροεξεταστής, κατά το έτος 1221, καταδίκασε στην Κύπρο, σε θάνατο, πολλούς ορθοδόξους μοναχούς, που αρνήθηκαν να προδώσουν τα θρησκευτικά και εθνικά τους ιδανικά.


Την εποχή εκείνη η Ορθόδοξη Κυπριακή Εκκλησία αριθμούσε τουλάχιστον 14 επισκοπές, κατ’ άλλους δε ιστορικούς περισσότερες. Το 1215 όμως η αντιβασίλισσα της Κύπρου Αλίσια (Alix de Champagne 1195-1246) έγραψε στον πάπα Ιννοκέντιο Γ’ (1198-1216) ζητώντας του να περιστείλει τον αριθμό των ελληνικών επισκοπών μόνον σε 4, όσες δηλαδή και των Λατίνων στη Λευκωσία, Πάφο, Λεμεσό και Αμμόχωστο και να παραχωρήσει στο Λατίνο επίσκοπο Λευκωσίας τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου, ώστε να μεταφερθούν όλα τα πνευματικά σκήπτρα, που μέχρι στιγμής κατείχε ο ελληνικός κλήρος, στους παπικούς. Αυτό συνέβη επί των ημερών του Ορθοδόξου Αρχιεπισκόπου Συμεών.


Ο ακρωτηριασμός αυτός της Ορθοδόξου Ιεραρχίας θα έχει επιπτώσεις στην υπόλοιπη ζωή της Κυπριακής Εκκλησίας και μετά τη λήξη της Λατινοκρατίας και μέχρι σήμερα. Η Σύνοδος μη ούσα πλέον «υπερτελής», το Αυτοκέφαλο της Κυπριακής Εκκλησίας δεν θα μπορέσει πλέον να εφαρμοσθεί αυτοδύναμα, αλλά σε κάθε σοβαρό πρόβλημα θα γίνεται αίτηση παρεμβάσεως και συμμετοχής άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.


Ολίγον κατ’ ολίγον οι εναπομείναντες 4 Ορθόδοξοι Επίσκοποι, καθίστανται απλώς βικάριοι και χωροεπίσκοποι των Λατίνων επισκόπων. Οι Επισκοπές τους βρίσκονται σε άσημα χωριά και κανείς Επίσκοπος, Ιερέας ή Ηγούμενος δεν δικαιούται να αναλάβει τα καθήκοντά του, χωρίς τη ρητή άδεια του Λατίνου επισκόπου. Οι Έλληνες Ιεράρχες έπρεπε να λάβουν το ωμοφόριο από τα χέρια του Λατίνου Αρχιεπισκόπου, αφού προηγουμένως γονυπετούσαν μπροστά του, του φιλούσαν το χέρι και έδιναν όρκο πίστεως και υποταγής σε αυτόν και στον Πάπα. Ο Ορθόδοξος κλήρος ήταν απλά ανεκτός, χωρίς όμως καμία ουσιαστική εκκλησιαστική εξουσία. Έτσι, όχι καν Αυτοκέφαλο δεν υπήρχε αλλά προέκυψε και θέμα αποκοπής της Κυπριακής Εκκλησίας από τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες, για τις οποίες μία τέτοια πρακτική ήταν αδιανόητη.


Τον Οκτώβριο του 1220 συγκαλείται Συνέδριο στη Λεμεσό εκ μέρους του Λατινικού κλήρου και των Φεουδαρχών, όπου για να εξασφαλίσουν Έλληνες δούλους για τα φέουδά τους, λαμβάνονται αυστηρά μέτρα εναντίον των Ορθοδόξων που γίνοντο μοναχοί. Κανείς δεν μπορούσε να γίνει μοναχός, χωρίς την έγκριση του Λατίνου Επισκόπου και του Φεουδάρχη, στο φέουδο του οποίου ευρίσκετο το μοναστήρι. Ο αριθμός των Μοναχών για κάθε Μοναστήρι ήταν ορισμένος και περιορισμένος και εάν ένεκα θανάτου ελαττούτο ο αριθμός αυτών, τότε μπορούσαν να δεχθούν κάποιον. Πολλάκις δε, απαιτείτο η αντικατάσταση του νεοκαρέντα μοναχού δι᾿ ενός άλλου δούλου στο φέουδο. Εάν κανείς εγκατέλειπε την Κύπρο, για να καρεί μοναχός αλλού, επανερχομένου στη Μεγαλόνησο ακυρώνετο η κουρά του και επέστρεφε στην κατάσταση της δουλείας.


Στις 14 Σεπτεμβρίου 1222, ο Πελάγιος συγκαλεί στην Αμμόχωστο σύνοδο Λατίνων επισκόπων και ιπποτών, όπου συμμετείχαν και οι αρχηγοί των Ναϊτών και των Ιωαννιτών και επικυρώνει «συνοδικώς» τα περί μειώσεως των Ορθοδόξων Επισκοπών και τους περιορισμούς και εξευτελισμούς του Ορθοδόξου κλήρου. Εξαιρέσει των Μαρωνιτών, οι οποίοι απ᾿ αρχής υπήρξαν πειθήνια όργανα του Παπισμού, μετά των Ελλήνων δοκιμάσθηκαν πικρά και οι Σύριοι, οι Ιακωβίτες και οι Νεστοριανοί, κατόρθωσε όμως τελικά ο Παπισμὸς, δια της Ουνίας, να τους απορροφήσει.


Οι προς εξωμοσία εξαναγκασμοί ήσαν αφόρητοι. Προς στιγμήν υπέκυψε και ο διαδεχθείς τον Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Ησαΐας, ο οποίος το 1220 κατέφυγε στη Νίκαια, για να ζητήσει συγγνώμη για τον εαυτό του και για το ταλαίπωρο ποίμνιό του, ως μαρτυρεί ο Ιεροσολύμων Δοσίθεος στην Δωδεκάβιβλο. Μετά την ενέργειά του αυτή, απαγορεύθηκε από τους Λατίνους στον Ησαΐα, η επάνοδός του στη Νήσο.


Ο διάδοχός του, Αρχιεπίσκοπος Νεόφυτος, ευρεθείς και αυτός μεταξύ δύο εχθρικών πυρών, του λατινικού κλήρου και των πολιτικών αρχών, και καλούμενος να διαλέξει ανάμεσα στην εξορία και την ταπείνωση, σθεναρά αποπτύει τις περί υποταγής προτάσεις και εξορίζεται με πολλούς από τους ιερωμένους του στην Αρμενία. Το δίλημμα για τους Ορθοδόξους Ιεράρχες ήταν μεγάλο, από τη μία εάν υπετάσσοντο επρόδιδαν την πίστη τους, από την άλλη όμως, πως να φύγουν και να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο στους Φράγκους λυκοποιμένες, να κατασπαράξουν το Ορθόδοξο ποίμνιο του Χριστού; Δεν ήξεραν λοιπόν, πως να συμπεριφερθούν «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφεσ. 5. 16, Κολ. 4. 5).


Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, ο Επίσκοπος Σολέας Λεόντιος και ο Ηγούμενος Λεόντιος της Μονής των Αψινθίων, που σήμερα δεν υπάρχει πλέον, απευθύνθηκαν στον Πατριάρχη Κων/πόλεως Γερμανό Β’ (1222-40), εδρεύοντος στη Νίκαια, ζητούντες συνοδική οδηγία του τρόπου με τον οποίον όφειλαν ν᾿ αντιμετωπίσουν την παπική λαίλαπα. Η Σύνοδος έλαβε υπ᾿ όψη την κρίσιμη των πραγμάτων περίσταση και ο Πατριάρχης απέστειλε την Α΄ προς Κυπρίους επιστολή του, που έκρινε προσφορότερο να οικονομήσουν το πράγμα, δι᾿ υπομονής μέχρι καιρού: «συγγνωστέον της τοιαύτης οικονομίας ή μάλλον ειπείν υποκρίσεως και ακαταιτίατον λογισθήσονται».


Δημιουργήθηκε όμως μεγάλος θόρυβος και ταραχή, διότι και από άλλες ελληνικές χώρες άρχισαν να καταφθάνουν και να καταγγέλλουν τις αγριότητες, τους εξευτελισμούς και τους διωγμούς των Λατίνων. Έτσι, η Σύνοδος του 1223 αποστέλλει προς τους Κυπρίους άλλη επιστολή, όπου εντέλλεται, ότι οφείλουν να υπερασπισθούν του πατρίου δόγματος μέχρι θανάτου και να αποπτύσουν την δια χειραψίας υποταγή, επειδή ουδεμία οικονομία συγχωρεί το «κοινωνείν ακοινωνήτοις», έθετε δε ορισμένα όρια, μέχρι που μπορεί να φθάσει η οικονομία αυτή «εν εσχάτη ανάγκη».


Το 1229, ο Πατριάρχης Γερμανός Β’ αποστέλλει και δευτέρα επιστολή προς τους Κυπρίους, όπου επεξηγεί αυτό που παραπάνω αναφέρουμε, ότι μόνος Αρχηγός της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και κανένας Πάπας ἡ Πατριάρχης, «ο δέ γε ιταλικός τύφος τούτο ου βούλεται, ουδ᾿ ανέχεται τον Χριστόν κεφαλήν και είναι και ονομάζεσθαι» και κολαφίζει τους παπιστές για τις διάφορες πλάνες τους. Προσθέτει δε, ότι οι πιστοί δεν μπορούν να πάρουν ευλογία από ιερείς που κοινώνησαν με τους παπικούς, ένας δε τέτοιος ιερέας, για να συγχωρεθεί, πρέπει να πάει ενώπιον του Λατίνου Αρχιεπισκόπου και παρουσία του να αποπτύσει την λατινική πλάνη. Καθησυχάζει δε τους πιστούς λέγοντας, ότι οι αφορισμοί που θα εξέφραζαν εναντίον τους οι Λατίνοι κληρικοί, είναι τελείως άκυροι και γυρίζουν πάνω στα δικά τους κεφάλια.


Τραγικό παράδειγμα της παπικής αλαζονείας, αδιαλλαξίας και μισαλλοδοξίας των παπικών ιεροεξεταστών, την περίοδο αυτή που οικοδομούσαν ογκώδεις και μεγαλοπρεπείς επιβλητικούς καθεδρικούς ναούς, προς εντυπωσιασμό των απλουστέρων, είναι και το μαρτύριο των δεκατριών Οσιομαρτύρων της Παναγίας της Καντάρας του Δωδεκαδακτύλου της Κύπρου, από τον Φράγκο Αρχιεπίσκοπο Ευστόργιο και τον μετέπειτα επίσκοπο της Άβιλα της Ισπανίας, Ανδρέα.


Πράγματι, το 1228, δύο Αθωνίτες Μοναχοί, Ιωάννης και Κόνωνας, ακούσαντες περί των εν Κύπρω διωγμών, ήλθαν στη Μεγαλόνησο και ενώ αρχικά μεν έμειναν στη Μονή Μαχαιρά, ύστερα οργάνωσαν το Μοναστήρι της Καντάρας και έτσι δημιουργήθηκε μία αδελφότητα ζηλωτών Μοναχών, που ανθίστατο στις λατινικές καινοτομίες. Οι αδελφοί συνελήφθησαν και ερίφθησαν στη φυλακή. Οι δεκατρείς αυτοί Οσιομάρτυρες, αφού για τρία ολόκληρα χρόνια εβασανίζοντο πολυειδώς και πολυτρόπως στη φυλακή του Λατίνου Αρχιεπισκόπου, προσδέθηκαν τελικά στις ουρές των αλόγων και εσύροντο κατασχίζοντας τις σάρκες τους, στην κοίτη του ποταμού Πεδιαίου, που διέσχιζε τότε τη Λευκωσία. Τελικά, ερίφθησαν στη φωτιά και κάηκαν ζωντανοί, στις 19 Μαΐου 1231. Και το μοναδικό τους έγκλημα ήταν, ότι δεν εδέχοντο τα άζυμα της παπικής «εκκλησίας».


Περί του τυφλού και άκρατου αυτού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας της Ιεράς Εξετάσεως της παπικής «εκκλησίας» μας προειδοποιεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός λέγοντας: «αποσυναγώγους ποιήσουσιν υμάς, αλλ᾿ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεω, και ταύτα ποιήσουσιν, ότι ουκ έγνωσαν τον Πατέρα ουδέ Εμέ» (Ιω. 16. 2, 3). Κατά τον Hackett, τα εκ μέρους των Λατίνων εγκλήματα παραδέχεται και επιδοκιμάζει, προσπαθώντας να τα δικαιολογήσει και να τα νομιμοποιήσει και ο εκ Χίου εξωμόσας προς τον Λατινισμό, πολυγραφότατος λόγιος Λέων ο Αλλάτιος (1586-1669), που χρημάτισε και βιβλιοθηκάριος του Βατικανού (Βλέπε Allatius De Eccl. occid. et orient. perpet. cons. ii. σελ. 695-700). Από δε τον Αρχιμανδρίτη Κυπριανό χαρακτηρίζεται, ως «παράσιτον της Ρώμης».


Ο διωγμός συνεχίζει να εκτραχύνεται και έτσι ο Πατριάρχης Γερμανός Β’ μη δυνάμενος άλλως πως ν᾿ αναχαιτίσει τον κίνδυνο, εξαπολύει το 1232 συνοδική επιστολή προς τον πάπα Γρηγόριο Θ’ (1227-41) παρακαλώντας τον να θέσει τέρμα σε αυτή την άδικη κατά των Ορθοδόξων οργή. Αποτέλεσμα της ενεργείας αυτής ήταν να επέλθει μία μικρή ύφεση στους διωγμούς και τους βίαιους εκλατινισμούς των Κυπρίων, αλλά στην απάντησή του, ο φιλόδοξος Πάπας, επιρρίπτει την ευθύνη στην Ανατολική Εκκλησία και δικαιολογεί τις ιεροεξεταστικές του μεθόδους, με το γελοίο επιχείρημα της μάχαιρας με την οποία ο Απόστολος Πέτρος έκοψε το αυτί του Μάλχου (Ιω. 18. 10).


Το 1240 σημειώνεται νέα αντίδραση εκ μέρους των Κυπρίων, η οποία όμως καταπνίγεται, ένα μεγάλο δε μέρος του κλήρου και του λαού συναποκομίσας τα ιερά αντικείμενα και τα οστά των πατέρων τους, ζήτησε στέγη και άσυλο στην Αρμενία. Ένεκα εμφυλίων σπαραγμών και πολλών πολιτικών αναστατώσεων, ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ’ (1243-54) ενέκρινε τελικά δια βούλλας την εκλογή εκ μέρους του Ορθοδόξου ιερατείου, του Αρχιεπισκόπου Γερμανού Α’ του Πησιμάνδρου. Μετά δε την χειροτονία, δια καταλλήλου τελετής εδόθη, υπό των χειροτονησάντων και του χειροτονηθέντος, η υπόσχεση υποταγής στον Πάπα, ενώπιον του παπικού λεγάτου Όδωνος (Eudes) και όχι του Λατίνου Αρχιεπισκόπου Λευκωσίας Ούγκο Φατζιάνο (Hugues de Fagiano).


Ο Φατζιάνο όμως εξεμάνη εναντίον του Γερμανού, διότι θεώρησε την ύπαρξη Ορθοδόξου Αρχιεπισκόπου στην Κύπρο, ως υποτιμητική για το δικό του αξίωμα και ήθελε να υποβάλλει τον Γερμανό στην Ιερά Εξέταση. Ο Γερμανός αναγκάσθηκε να πάει στη Ρώμη, παραπονούμενος στον Πάπα Αλέξανδρο Δ’ (1254-61), συνοδευόμενος και υπό των Επισκόπων Σολίας Νήφωνος, Καρπασίας Ιωακεὶμ και Λευκλάρων Ματθία, χωρίς όμως η ενέργειά του αυτή να επιφέρει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.


Τελικά, ο Πάπας οιστρηλατούμενος από ακάθεκτη φιλαρχία και σατανική αλαζονεία, εκδίδει το 1260 την περιβόητη «Αλεξάνδρεια βούλλα» (Constitutia Cypria Alexandri IV), γνωστή επίσης ως Bulla Cypria, την οποίαν υπέγραψε με οκτώ άλλους Καρδινάλιους, στο Ανάγνο, στις 3 Ιουλίου 1260.


Σε αυτή καταργείται οριστικά η θέση του Ορθοδόξου Αρχιεπισκόπου, αναγνωριζομένου μόνο του Λατίνου και όπου τίθεται το δίλημμα ή το μνημόσυνο του Ρωμαίου Ποντίφηκα ή ο θάνατος. Στον Αρχιεπίσκοπο Γερμανό επετράπη κατ᾿ εξαίρεση να διατηρήσει τον τίτλο του, μέχρι του θανάτου του. ‘Όλα δε τα καταπιεστικά μέτρα, που είχαν εφευρεθεί υπό του Πάπα Κελεστίνου Γ’ και του Καρδιναλίου Πελαγίου, επικυρώθηκαν.


Επιπλέον, εκβληθείσα από τα σχολεία και τα δικαστήρια η επίσημη ελληνική γλώσσα, αντικαταστάθηκε από το λατινικό και ιταλικό ιδίωμα, με αποτέλεσμα η κοινή επιτόπιος διάλεκτος να εκβαρβαρισθεί.


Με την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως το 1263, υπό του Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου (1259-82), αναπτερώθηκαν κάπως οι ελπίδες των Κυπρίων και σκόπευαν να επαναστατήσουν κατά των Λατίνων. Αλλά επενέβη ο Πάπας Ουρβανός Δ’ (1261-64) για να ματαιώσει τα σχέδιά τους καταφερόμενος και κατά της νωχέλειας της κοσμικής εξουσίας, η οποία κατά την γνώμη του δεν υπηρετούσε επαρκώς τα συμφέροντα του Παπισμού.


Το 1283 ανήλθε στον Πατριαρχικό θρόνο της Κων/πόλεως, ο εκ Κύπρου Γρηγόριος Β’ (1283-89). Ο ιστορικός Φιλάρετος Βαφείδης λέγει ότι, κατά τον Νικηφόρο Γρηγορά (1295-1360) και άλλους, ήταν «ανήρ εν λόγοις επίσημος, θεολόγος δε άριστος και φιλόσοφος και μαθηματικός και ρήτωρ άκρος». Έγραψε πολλά και ποικίλα, μεταξύ δε αυτών και κατά του προκατόχου του Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη ΙΑ’ Βέκκου (1275-83). Επίσης, συνέγραψε και Συνοδικό Τόμο κατά των Λατίνων (PG 142).


Με την επικράτηση των Μουσουλμάνων στους Αγίους Τόπους, οι Ναΐτες επιστρέφουν και πάλι στην Κύπρο, το 1291, μεταφέροντας εκεί την έδρα του τάγματός τους. Το 1291 θα βρουν επίσης καταφύγιο στο βασίλειο της Κύπρου και οι Ιωαννίτες ή Οσπιταλιέροι και εγκαθιστούν την Μεγάλη Κομανταρία τους στο Κάστρο, στο Κολόσσι, το οποίον είχαν οι ίδιοι κτίσει το 1210. Στη συνέχεια όμως, οι Ιωαννίτες, για περισσότερη ανεξαρτησία, θα εγκατασταθούν στη Ρόδο το 1309.


Στις 20 Δεκεμβρίου 1359 φθάνει στην Κύπρο εκ Ρόδου, ο διαβόητος τρομερός ιεροεξεταστής Πέτρος Θωμάς ο Καρμελίτης, για να επιβάλλει διά της βίας το Λατινισμό. Μία μέρα κατόρθωσε με δόλο να παρασύρει στο ναό της αγίας Σοφίας ένα μεγάλο πλήθος πιστών και ιερείς. Όταν μαζεύτηκε ο κόσμος έκλεισε τις πόρτες και επεχείρησε να τους εκλατινίσει δια της βίας μάλλον ή της πειθούς. Κατά τον Λεόντιο Μαχαιρά, προσπάθησε να τους «κουφερμιάσει» (confirmer) δηλαδή να τους χρίσει με λατινικό «άγιο Μύρο».


Ο λαός όμως, που ήταν έξω και κατάλαβε ότι κάτι κακό συμβαίνει, όρμισε με δοκάρια να σπάσει τις πόρτες της εκκλησίας, για να ελευθερώσει τους παγιδευμένους. Ευτυχώς, επενέβησαν οι αρχές με επικεφαλής τον αδελφό του βασιλέως, τον πρίγκιπα της Αντιόχειας και κατεύνασαν τα πνεύματα. Αυτοί που εχρίσθησαν δια της βίας πέταξαν κάτω το μπαμπάκι με το μύρο και το έφτυσαν. Ο δε θρησκομανής λεγάτος Πέτρος Θωμάς, έχων φήμη αγιότητας μεταξύ των ομοδόξων του, πέθανε στην Αμμόχωστο στις 6 Ιανουαρίου 1366, εξ αιτίας μιας πληγής που είχε λάβει κατά την άλωση της Αλεξάνδρειας (Εκκλησία ΓΟΧ Κύπρου: «Ο Πάπας, η αιτία των κακών»).


Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ


Αγαπητοί φίλοι,

Την στιγμή που ο Antena τοποθετεί τις εμπορικές του επιδιώξεις πάνω από τα εθνικά μας συμφέροντα και στερείται εθνικής ευαισθησίας εκπέποντας εις βάρος της Τουρκοκρατουμένης μας Κύπρου τι μας εμποδίζει από του να αγνοήσουμε την ύπαρξη αυτού του καναλιού τουλάχιστον για 15 μέρες αν όχι για ένα μήνα;
Μήπως μας λείπουν τα κανάλια για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία μας;


Την στιγμή που με την τουρκοκατευθυνόμενη σειρά ΕΖΕL προσπαθεί έντεχνα και ύπουλα να εξεικοιώση τις μάζες με την ύπαρξη και δήθεν νομιμότητα του ψευδοκράτους θα είναι έγκλημα εκ μέρους μας εάν δεν κάνουμε το παν ώστε η τηλεθέαση του καναλιού αυτού να πέση στο ναδίρ.

Όπου αντί για το φιλότιμο υπάρχει έλλειψη εθνικής ευαισθησίας πρέπει να υπάρξουν όχι μόνον θεσμικές αλλά και πρακτικές αντιδράσεις και συνέπειες. Όπου για τα αυτονόητα δεν πίπτει λόγος πρέπει τουλάχιστον να πίπτη ράβδος.
"Τιμωρείτε τους ατάκτους ίνα μη υπεραίρονται".

Στο χέρι μας είναι να ανακαλέσουμε στην τάξη τούς ασυνείδητους συμπατριώτες μας. Και εάν δεν το κάνουμε, την στιγμή μάλιστα που δεν μας κοστίζει τίποτε, τότε γινόμαστε συνεργοί και συνυπεύθυνοι.


Εγώ προσωπικά δεν ξανανοίγω αυτό το κανάλι, έως ότου ο Antena δεν διακόψη αυτήν την εκπομπή, δεν επανορθώση το κακό που προξένησε και δεν ζητήσει επισήμως συγγνώμη από τον Ελληνικό και Κυπριακό λαό.


Η Κύπρος μας είναι μία, ενιαία και αδιαίρετος. Η Κύπρος ανήκει στον Κυπριακό λαό, και οι δυνάμεις κατοχής που έχουν εγκατασταθεί στο βόρειο τμήμα της με σκοπό να αλλοτριώσουν την συνείδηση του Κυπριακού λαού, και να αλλοιώσουν την σύσταση του αυτόχθονος πληθυσμού και να διχοτομήσουν το νησί, αποτελούν όνειδος για όλον τον πολιτισμένο και ελεύθερο κόσμο.

Νομίζω ότι η αποχή μας από το κανάλι δεν πρέπει να περιορισθή μόνον στον Antena Ελλάδος, αλλά να επεκταθή σε όλους τους σταθμούς του παγκοσμίως, είτε εκπέμπουν είτε δεν εκπέμπουν την τουρκική σειρά EZEL.
Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ακομινάτος

ΥΓ: Εάν συμφωνείτε με αυτό το μήνυμα, παρακαλώ διαδώστε το γύρω σας όσο ευρύτερα μπορείτε.



ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΑΥΤΗΣ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΑΥΤΟ :
http://www.cyprusactionnetwork.org/yahoo_site_admin/assets/docs/x.186161236.pdf


Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΘΗΝΩΝ: ΑΝΤΕΝΑ 1 (ΕΛΛΑΔΟΣ) - ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΞΕΦΤΙΛΑΣ

Το αίσχος με τον τηλεοπτικό σταθμό Αντένα 1 (Ελλάδος) συνεχίζεται αμείωτο. Μετά την συνάντηση που οι ίδιοι ζήτησαν από την
Επιτροπή Εκπροσώπων κατά την διάρκεια της δεύτερης διαμαρτυρίας έξω από τον σταθμό του Αντένα στο Μαρούσι την 1η Ιουλίου 2011, διαβάστε μόνοι σας την τουρκική συμπεριφορά του Αντένα! Καμία διαφορά από την τουρκική στάση έναντι των
Ελληνοκυπρίων από το 1974 μέχρι σήμερα.

Ο Αντένα 1 (Ελλάδος) μετατράπηκε σε πραγματική και ενσυνείδητη φωνή της Τουρκίας από το Μαρούσι Αθηνών. Οι υπεύθυνοι του
σταθμού έχουν κατεβεί στο χειρότερο σημείο εθνικής ξεφτίλας. Επιμένουν, ενσυνείδητα πλέον, να προωθούν την αναγνώριση του
ψευδοκράτους προβάλλοντας την τουρκική παραγωγή Εζέλ και η απάντησή τους : Σπ. Χαραμής: «Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε
… ότι νομίζετε»!

Υπενθυμίζουμε ότι πέρσι τέτοιες μέρες είχαμε την τουρκική προσπάθεια να εκμεταλλευθούν την Τζένιφερ Λόπεζ για προώθηση αναγνώρισης του
ψευδοκράτους. Απέτυχαν μετά την αλματώδη κορύφωση των διαμαρτυριών μας μέσω ηλεκτρονικών ενημερώσεων και δημοσιεύσεων
και μπλόκς με αποτέλεσμα το θέμα να καλυφθεί από τον παγκόσμιο Τύπο πρωτοστατούντως της βρετανικής «Γκάρτιαν» και των δεκάδων
χιλιάδων διαμαρτυρομένων μέσω FACEBOOK. και αφού ενημερώθηκε η Τζένιφερ Λόπεζ, για τις πραγματικότητες, ακύρωσε την μετάβασή της.
Φέτος οι προσπάθειες των Τούρκων δούλεψαν διαφορετικά.

Επιστράτευσαν τον Αντένα 1 (Ελλάδος), για να προβάλλουν το ψευδοκράτος τις μαύρες αυτές ημέρες της βαρβαρότητας τους στην
αιματοβαμμένη μας Κύπρο. Μετατρέποντας ένα ελληνικό κανάλι, τον τηλεοπτικό αυτό σταθμό, σε ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ από βόρειο προάστειο των Αθηνών!

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΑΝΤΕΝΑ!!!
Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο Ελλάδος

΄Ηλθε τώρα η σειρά να σταλούν διαμαρτυρίες και στον Πρόεδρο του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου Ελλάδος. Γράψτε και διαμαρτυρηθείτε
τόσο στον Αντένα όσο και παράλληλα σε εκείνους που έχουν την ευθύνη να επιβλέπουν τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς.

Για διαμαρτυρία στον Πρόεδρο του ραδιοτηλοπτικού συμβουλίου της Ελλάδας το email του είναι: ncrtv@otenet.gr . ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ : ΤΑ ΑΔΙΚΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΥΛΟΓΟΥΝΤΑΙ Ο αγώνας συνεχίζεται πιο έντονος και αποφασιστικός για τερματισμό της προβολής της τουρκικής σειράς Εζέλ. Συνεχίστε τις διαμαρτυρίες εναντίον της αισχρής αυτής και απάνθρωπης συμπεριφοράς των διοικούντων το σταθμό αυτό έναντι των Ελληνοκυπρίων προσφύγων
και δολοφονημένων κατά την βάρβαρη εισβολή του 1974, με ηλεκτρονικά μηνύματα, με φαξ και τα FACEBOOK. Τρείς ηλεκτρονικές
διευθύνσεις για πιο γρήγορη αποστολή. Αν μπορείτε με αντίγραφο σε μας.

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΕΝΑ
Antenna TV S.A. · Athens
Kifissias Ave. 10-12,
Maroussi
Phone: +30-210-688-6100
Athens Fax: +30-210-689-0304
151 25
Greece
http://www.antenna.gr/webtv/contact
pr@antenna.gr
'kalimeraellada@antenna.gr'
charamiss@antenna.gr

Διαβάστε λεπτομέρειες για την εθνική καταισχύνη του Αντένα
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ:
Α. ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ
Β. ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΓΟΟΥΜΕΝΩΝ
ΚΑΙ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 1974
Γ. ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΚΥΠΡΟΥ 1974
Αθήνα, 6η Ιουλίου 2011

Η τριμελής επιτροπή εκπροσώπων των Συλλόγων μας (κ.κ. Νικόλαος Αργυρόπουλος, Στυλιανός Σωτηρίου και Λάζαρος Κουρσερτάρης), συνεπής
στη συμφωνηθείσα συνάντηση με τους εκπροσώπους του ΑΝΤ-1 (κ.κ. Σπήλιο Χαραμή και Ιωάννη Λάτσιο), επισκέφθηκε σήμερα (ώρα 15:00) τα γραφεία του ΑΝΤ-1.
Η είσοδος τους επετράπη ΜΟΝΟ μέχρι το γραφείο ασφαλείας στην είσοδο του κτιρίου όπου, μετά την καταγραφή στοιχείων και τον έλεγχο σώματος και αντικειμένων, ένας εκ των υπαλλήλων του ΑΝΤ-1, ευμεγέθους σωματικήςδιαπλάσεως, που ήδη επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με τον κ. Σ. Χαραμή, τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν … εκτός κτιρίου !!! και έδωσε το τηλέφωνό του στον κ. Ν. Αργυρόπουλο για να συνομιλήσει με τον κ. Σ. Χαραμή.

Ακολούθησε ο εξής περίπου διάλογος, ως προς τα κύρια σημεία του. Αργυρόπουλος: Θα συναντηθούμε να μιλήσουμε διά ζώσης και εκ του

σύνεγγυς; Χαραμής: Είναι ειλημμένη απόφαση από την Διοίκηση του ομίλου ΑΝΤ-1 να ΜΗΝ συνεχίσουμε καμία συζήτηση μαζί σας.
Αργυρόπουλος: Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε πριν φθάσουμε στην πόρτα σας; Χαραμής: Ας τηλεφωνούσατε να σας το λέγαμε !!!
Αργυρόπουλος: Επί της ουσίας. Η τούρκικη σειρά ΕΖΕΛ που προβάλλει ο σταθμός σας, επειδή τα γυρίσματά της έγιναν στη σκλαβωμένη και υπόδουλη από τους τούρκους Ελληνική γή της Κύπρου, προσβάλλει ευθέως και βαναύσως το σύνολο του Ελληνισμού και ειδικότερα των Ελλήνων της Κύπρου που υπέστησαν το ολοκαύτωμα της διαχρονικής τουρκικής βαρβαρότητας. Τι θα κάνετε; Θα σεβαστείτε το δράμα των θυμάτων της
τουρκικής θηριωδίας; Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Στην συνάντησή μας της Παρασκευής (1η Ιουλίου) στο ίδιο ερώτημα, μας δηλώσατε με έμφαση πως ΔΕΝ το κάνατε σκοπίμως, αλλά …
από λάθος.
Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Με την ενσυνείδητη πλέον αυτή πράξη σας, ασκείτε σκοπίμως με πλάγιο και καταχθόνιο τρόπο εξωτερική πολιτική, που στρέφεται
ευθέως κατά της Κύπρου και της Ελλάδος, δεδομένου ότι περιφρονείτε επιδεικτικά και προκλητικά τα ψηφίσματα 541/1983 και 550/1984 του
Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., με τα οποία καταδικάζεται η τουρκία και ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ το
τερατούργημα, που ο σταθμός σας αποκαλεί και παρουσιάζει ως ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ. Θα εξακολουθήσετε την φιλοτουρκική και ακραία ανθελληνική πολιτική σας;
Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Δηλαδή έρχεστε εσείς με τον ΑΝΤ-1 να αναγνωρίσετε ως κράτος, ένα μόρφωμα που γέννησε ο τούρκικος όλεθρος, ενώ ΔΕΝ το
αναγνωρίζει ο ΟΗΕ; Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Δεν ντρέπεστε να βασανίζετε, να ποδοπατάτε και να προδίνετε έναν ολόκληρο λαό με αυτή την άθλια προπαγάνδα σας, ΜΟΝΟ και
ΜΟΝΟ για το κέρδος; ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ;
Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Εσείς ΟΛΟΙ, οι κατέχοντες και οι διοικούντες τον ΑΝΤ-1, ΠΩΣ θα αντέξετε το βάρος απ’ τ’ ανάθεμα κι’ απ’ το γογγυσμό των
χαροκαμένων και των ξεριζωμένων που περιφρονείτε;
Χαραμής: Εμείς θα συνεχίσουμε κι’ εσείς να κάνετε … ότι νομίζετε !!!
Αργυρόπουλος: Είσαστε ΟΛΟΙ αξιολύπητοι. Έκλεισε, έδωσε πίσω το τηλέφωνο και μαζί με τον Στυλιανό και τον Λάζαρο κατευθύνθηκαν γρήγορα προς την Λεωφόρο Κηφισίας, για λίγες … καθαρές αναπνοές. Τα συμπεράσματα και η στάση ευθύνης απέναντι σε τόσο τεράστιες αλλά και ύπουλες Εθνικές απειλές, ΔΕΝ είναι υπόθεση του καθενός με κριτήρια ατομικά. Είναι ατομική υπόθεση του καθενός, αλλά με κριτήρια Εθνικά.

ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

Α. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ - Β. ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ - Γ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ.

«Ο Αττίλας ήλθε αυτή τη φορά από τα ελληνικά κανάλια – Η ξεφτίλα τους δεν έχει όρια!» Διαβάστε την ιστοσελίδα της ελληνικής εφημερίδας Τα Νέα
Λονδίνου τι έγραψε για το θέμα –
http://www.tanea-london.net/NEWSinGREEK/Themata5.html

Και οι ΠΟΝΤΙΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ κατά του ΑΝΤ1!
http://taxalia.blogspot.com/2011/07/1_04
. html

Κ. Σπήλιο Χαραμή 4 Ιουλίου 2011 Γεν. Δντή
ΑΝΤΕΝΝΑ

Κύριε Χαραμή
Θεωρώ ότι έχετε υποχρέωση να διακόψετε τη μετάδοση της τουρκικής τηλεοπτικής σειράς «Εζέλ», που τα γυρίσματά της έγιναν στην παράνομα κατεχόμενη από τους Τούρκους γη τηςΚύπρου. Αυτό αποτελεί όχι μόνο ευθεία και βάναυση προσβολή προς το σύνολο του Ελληνισμού (ειδικότερα
των Ελλήνων της Κύπρου που υπέστησαν την τουρκική βαρβαρότητα), αλλά και παράνομη πράξη, δεδομένου ότι επιχειρεί με πλάγιο αλλά σαφή τρόπο να νομιμοποιήσει προϊόν, που παρήχθη παρανόμως, από το παράνομο και διεθνώς καταδικασμένο κατοχικό καθεστώς.

Η προβολή και μόνο σκηνών που παραπέμπουν σε μια τραυματική εθνική μνήμη, με τον Πενταδάκτυλο μιασμένο όχι μόνο απ’ την

τουρκική σημαία, αλλά και με το γνωστό φασιστικό και ρατσιστικό σύνθημα, συνιστούν ύβρη όχι μόνο για τον ελληνισμό, αλλά για
κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για τα θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρωπότητας. Τα μηνύματα που λαμβάνουμε μέσω διαδικτύου απ’
την ομογένεια, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο οικουμενικούς ελληνισμός όχι μόνο δεν αποδέχεται την ύβρη, αλλά απαιτεί άμεσα
αποκατάσταση.

Η αντίδρασή μας, σε μια εποχή ισοπέδωσης, όπου η χώρα μας κι ο λαός μας περνούν δραματικές στιγμές, αποδεικνύει ότι υπάρχουν
Έλληνες –και είναι οι περισσότεροι- που αγωνίζονται όχι για τον εαυτό τους, αλλά για να διατηρήσουν ζωντανές ιδέες και αξίες, για
να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον ως λαός και ως έθνος. Ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, ανθρωπιά και ειρηνική δημιουργική συνεργασία μ’
όλους τους λαούς της περιοχής. Η διαμόρφωση των προϋποθέσεων που θα προετοιμάσουν ένα τέτοιο μέλλον είναι υποχρέωση και των
Μέσων Ενημέρωσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύουμε ότι η διακοπή της μετάδοσης της εν λόγω σειράς είναι όχι μόνο υποχρέωση, αλλά και
καθήκον σας.

ΔΡ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ,
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΟΝΤΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
####
-----------------
«Από την Ένωση στην Κατοχή»
Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο «Από την Ένωση στην Κατοχή» της διακεκριμένης Ελληνο-
κύπριας δημοσιογράφου και ερευνήτριας κας Φανούλας Αργυρού. Το βιβλίο αυτό
είναι ένα συνολικό ντοκουμέντο από τα Βρετανικά Αρχεία για το πως κατέστρεψαν την Κύπρο.
http://cyprusactionnetwork.org/yahoo_site_admin/assets/docs/Apo_ten_Enosis_ten_Katochi.348153720.pdf
-----------------
«ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ-BLOODY TRUTH» (Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο σε PDF στα ελληνικά και αγγλικά). Μάθετε
την Αλήθεια για τις τουρκικές τρομοκρατικές οργανώσεις Βολκάν και ΤΜΤ και τα σχέδια για την Τουρκική Διζωνική
Δικοινοτική Ομοσπονδία. Χρειαζόμαστε εθελοντές σε εκδηλώσεις για διανομή του βιβλίου».
http://cyprusactionnetwork.org/yahoo_site_admin/assets/docs/BLOODY_TRUTH__The_Book.266130049.pdf
####
========================
Cyprus Action Network of America (CANA)
2578 Broadway #132 New York, NY 10025
New York: Tel. 917-699-9935 Email: cana@cyprusactionnetwork.org
www.cyprusactionnetwork.org
========================
Το Κυπριακό Δίκτυο Δράσης τής Αμερικής (CANA) είναι κίνημα βγαλμένο από τη βάση, μη κερδοσκοπικό, που
υποστηρίζει τη γνήσια αυτοδιάθεση και τα ανθρώπινα δικαιώματα για τον λαό τής Κύπρου.

Για να προστεθείτε στη ηλ. Ταχυδρομική λίστα της επαγρύπνησης δράσης της CANA, ή για να συστήσετε την CANA σε
έναν φίλο ή έναν συνάδελφο, παρακαλώ διαβιβάστε το σχετικό όνομα και τη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου,
με τον τίτλο “προσθέστε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στην λίστα διανομής της CANA”, στο
cana@cyprusactionnetwork.org

Ενθαρρύνεστε να διαβιβάσετε αυτήν την επαγρύπνησης δράσης σε πέντε ή περισσότερα άτομα που μπορει να έχουν
ενδιαφέρον για τις ηλεκτρονικές διανομές μας ή για την αποστολή της CANA.

Μπορείτε να αναρτήσετε οποιαδήποτε άρθρο της CANA, δελτίο τύπου ή επαγρύπνησης δράσης στο διαδίκτυο εφ’ όσον
πιστώνετε την CANA και το συντάκτη (ες).


_____________________________
Change email address / Leave mailing list: http://ymlp79.net/u.php?id=gujhssegsghmjegusey
Powered by YourMailingListProvider


Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου