Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Αναστάσιμες χαρές με τον επίσκοπο και πατέρα τους τον Κανονικό αγιο μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης κ. ΑΡΤΕΜΙΟ τον απλού.
ΙΔΟΥ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ-ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΩΝ.
ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΧΡΕΙΟΥΣ Η ΣΗΠΤΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ της ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ.
ΟΙ ΡΥΠΑΡΟΙ ΡΥΠΑΡΕΥΘΗΤΩΣΑΝ ΕΤΙ.


Σημερα, οποια ...Οικουμενιστικη πέτρα κι' αν σηκωσης, θα βρης αποκάτω τον αρχιπροδοτη του αγιου Πόποβιτς, αρχιλησταρχο της Ληστρικης συνοδου του Βελιγραδιου Πιτ Μπουλοβιτς. Που ουσιαστικα κατευθυνει και ...πατριαρχευει στη Σερβια ακομα και τον ανικανο ...Αχυρενιο Οικουμενιστη "πατριάρχη", οπως ο ιδιος αυτοσυστηθηκε!!!


































Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ


ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ


ΜΕ ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ


Τὸ 1975 ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπάτσκας

Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς

Ξόρκιζε τὶς συμπροσευχές,

ἑπόμενος τῷ ἁγίῳ Ἰουστίνῳ Πόποβιτς.


Σήμερα τὶς προωθεῖ καὶ πρωτοστατεῖ σ’ αὐτές!


Στὸ περιοδικὸ «Κοινωνία» δημοσιεύτηκε τὸ 1975 (τ. 2ο, σελ. 95-101) κείμενο μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”. Μιὰ ὀρθόδοξος Γνωμάτευσις καὶ Μαρτυρία». Τοῦ κειμένου αὐτοῦ (ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, κατόπιν παρακλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), προηγεῖται μιὰ εἰσαγωγὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτου τότε, καὶ νῦν ἐπισκόπου Μπάτσκας, κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς. Ἐκεῖ ὁ ὀρθόδοξος τότε κ. Εἰρηναῖος, συντασσόταν μὲ τὸν π. Ἰουστῖνο, πνευματικό του πατέρα, καὶ καυτηρίαζε τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, ὡς ἐνέργειες αὐστηρῶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀπορρίπτοντας τὸ σχετικὸ αἴτημα τῶν παπικῶν γιὰ «κοινὰς συμπροσευχάς».


Τότε, λοιπόν, θεωροῦσε ὁ κ. Εἰρηναῖος ἀπαράδεκτες τὶς συμπροσευχὲς καὶ θεωροῦσε ὡς δογματικὲς ὑποχωρήσεις τὶς θεωρίες τῶν “κλάδων” καὶ τὰ περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”· ἔγραφε: «εἶναι ἐξώφθαλμον ὅτι τὸ ὑπόβαθρον τῆς “οἰκουμενικῆς συνεργασίας” καὶ τῆς “οἰκουμενικῆς κοινῆς προσευχῆς” ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν “κλάδων”, ἤτοι περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”, μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ».


Σήμερα, ὅμως, ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπικρατεῖ, ἄλλαξε θέση, «προσαρμόστηκε» ὡς ψευδεπίσκοπος, προσχώρησε στὶς θέσεις τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἐγκατέλειψε τὶς θέσεις τοῦ πνευματικοῦ του, (ὅπως καὶ ὁ γνωστός μας ἐπίσκοπος π. Ἀθανάσιος Γιέφτιτς)· καὶ δυστυχῶς ἔμεινε ἕνας καὶ διωκώμενος (ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου) ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία του, μόνον ὁ μητροπολίτης Ράσκας κ. Ἀρτέμιος. Ἀντίθετα, ὁ κ. Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς ἐναντιώνεται συνειδητῶς στὸν πνευματικό του πατέρα π. Ἰουστῖνο καὶ σήμερα Ἅγιο καὶ προωθεῖ ἀνενδοιάστως τὶς θέσεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἴδιο πράττουν καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς —ἐπίσκοποι τώρα— τοῦ Ἁγίου καὶ μὲ τὸ μέρος τους, ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ, συντάχθηκε καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐναντίον τοῦ ἀγωνιζόμενου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὶς νέες «κατακόμβες» καὶ ἀναποδείκτως καὶ ἀντικανονικῶς διωκομένου, μητροπολίτου Ράσκας π. Ἀρτεμίου.


Ἂς τὰ βλέπουν αὐτὰ ἐκεῖνοι πού, στὴν μακαριότητά τους, θεωροῦν ὅτι ὅλα πᾶνε καλά, ἐκεῖνοι ποὺ —ἂν καὶ πολεμοῦν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ— διασποῦν τὸ μέτωπο τοῦ ἀγῶνα καὶ διδάσκουν ὅτι τάχα ὁ Οἰκουμενισμὸς ὑποχωρεῖ, ὅτι δὲν ἀποτελοῦν μέρος τῆς αἱρέσεως οἱ συμπροσευχές, ὅτι μόνο τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας πρέπει νὰ κοιτᾶμε, λὲς καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως ὁ Χριστὸς ἔχει ἀναθέσει σὲ ἐξωγήϊνους καὶ ὄχι στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.


Στὴ συνέχεια τὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο τοῦ κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς (Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας):


ρωμαιοκαθολικὴ Ἱεραρχία τῆς Γιουγκοσλαβίας ὑπὸ τὸ ἐπίσημον ὄνομα αὐτῆς «Ἡ διάσκεψις τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας» (Biskupska Kouferencija Jugoslavije) ἀπέστειλε προσφάτως ἐπιστολὴν πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπογεγραμμένην ὑπ’ ἀμφοτέρων τῶν κορυφαίων ρωμαιοκαθολικῶν ἱεραρχῶν τῆς Γιουγκοσλαβίας —τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Φραγκίσκου (Franjo) Kuharic ὡς προκαθημένου τῶν Κροατῶν ρωμαιοκαθολικῶν καὶ προέδρου τῆς εἰρημένης «Διασκέψεως τῶν ἐπίσκοπων» τῆς χώρας ὁλοκλήρου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Drzecnik ὡς προκαθημένου τῶν ἐν Σλοβενίᾳ ρωμαιοκαθολικῶν καὶ ὡς προέδρου τῆς ἐπὶ Οἰκουμενισμοῦ Ἐπιτροπῆς τῆς «Διασκέψεως τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας», ἥτις ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν παρ' ἡμῖν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Ἐν ὀνόματι λοιπὸν καὶ ἐκ προσώπου αὐτῆς προτείνουν οἱ δύο παπικοὶ ἀρχιεπίσκοποι, ὁ Κροάτης κ. Vuharic καὶ ὁ Σλοβένος κ. Drzecnik, ἐπισήμως πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἵνα ἐπιτρέψῃ αὕτη καὶ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς νὰ συμμετάσχουν εἰς τὰς κοινὰς συμπροσευχὰς καὶ «οἰκουμενικὰς ἀκολουθίας», τὰς ὁποίας διοργανοῖ ἡ ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς «ἑβδομάδος τῶν προσευχῶν ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν», ἀπὸ τῆς 18ης ἕως τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1975. Καθὼς ἀφήνει νὰ ἐννοηθῇ ἡ ἐπιστολὴ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας, τὸ πρόγραμμα καὶ τὸ περιεχόμενον τούτων τῶν «διομολογιακῶν» συμπροσευχῶν καὶ ἀκολουθιῶν διὰ τὸ ἔτος 1975 συνετάγη καὶ καθωρίσθη ἀπὸ κοινοῦ ὑπὸ τῆς ἐν Βατικανῷ «Γραμματείας ἐπὶ ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» καὶ τοῦ ἐν Γενεύῃ ἑδρεύοντος «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν». Σημειωθήτω ἐπίσης, ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἱεραρχία δὲν παρεσιώπησεν ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτῆς τὸ γεγονός, ὅτι κατόπιν τῆς λήξεως τῆς Ἑβδομάδος τῶν οἰκουμενικῶν συμπροσευχῶν θὰ σταλῇ εἰς τὸ Βατικανὸν σχετικὴ ἀναφορὰ περὶ τῆς πορείας καὶ τῆς ὅλης διεξαγωγῆς τοῦ «οἰκουμενικοῦ προγράμματος» τῆς Ἑβδομάδος. Τὸ δὲ πρόγραμμα τοῦτο προβλέπει καὶ προδιαγράφει:


1. Τὸ εἰσαγωγικὸν «σύνθημα» (εἰλημμένον ἐκ τῆς Γραφῆς καὶ μάλιστα τὸ χωρίον Ἐφ. 1, 3-10), προσεπισυναπτομένης αὐτῷ καὶ ἐπεξηγήσεως, ἤτοι διδαχῆς περὶ τοῦ τί ἐστι καὶ ἐν τίνι συνίσταται ἡ «ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας» καὶ πῶς πρέπει να δρῶμεν πρὸς ἐπίτευξιν καὶ πραγμάτωσιν αὐτῆς.


2. Τὰ Βιβλικὰ ἀναγνώσματα, τὰ κατὰ τὴν κρίσιν τῶν ἐκ τῆς Ρώμης καὶ Γενεύης συντακτῶν τοῦ «προγράμματος» σχετιζόμενα καὶ σχετιστέα πρὸς τὸ πρόβλημα τῆς ἑνότητος καὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν, καὶ


3. (καὶ τὸ σπουδαιότερον!), τὸ λεπτομερὲς καὶ ἀναλυτικὸν διάγραμμα τοῦ περιεχομένου τῶν «κοινῶν οἰκουμενικῶν ἀκολουθιῶν», ἔχον ὡς ἑξῆς: α) ἡ κοινὴ λατρεία καὶ προσκύνησις, β) ἡ κοινὴ μετάνοια, γ) «ἡ ἑνότης ἐν τῷ λόγῳ» εἴτ' οὖν τὸ κοινὸν κήρυγμα καὶ δ) ἡ κοινὴ προσευχή, τ.ἔ. ἡ καθ’ ἑαυτὴν συμπροσευχή.


Πρὶν ἢ ἀποκριθῇ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὴν ὡς ἄνω πρότασιν τῶν ἐπισήμων ὀργάνων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ (ὅπου ἡ πλειοψηφία, τὸ Σερβικὸν ἔθνος, εἶναι ὀρθόδοξος, καὶ ἡ μειοψηφία, οἱ Κροάται δηλαδὴ καὶ οἱ Σλοβένοι, εἶναι ρωμαιοκαθολική), ἐζήτησε παρὰ τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς γνωμάτευσιν ἐπὶ τοῦ προκειμένου.


Αἱ κάτωθι ἀκολουθοῦσαι γραμμαὶ εἶναι ἀκριβῶς ἡ γνωμοδότησις αὕτη τοῦ π. Ἰουστίνου πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον. Καθὼς ἐγνώσθη ἔπειτα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, συνεδριάσασα, συζητήσασα ἐπὶ τοῦ ζητήματος καὶ λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τὴν θεολογικωτάτην γνωμάτευσιν τοῦ π. Ἰουστίνου, ἴσως δὲ καί τινα ἄλλα στοιχεῖα καὶ δεδομένα, ἀπήντησεν ἀρνητικῶς πρὸς τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ἐπισκόπους τῆς χώρας ἐπὶ τῆς προσκλήσεως αὐτῶν, ὅπως συμμετάσχῃ καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἐνεργῶς ἐν ταῖς συμπροσευχαῖς καὶ ταῖς καθόλου ἐκδηλώσει τῆς ὑπὸ Ρώμης καὶ Γενεύης καθιερωθείσης «ἑβδομάδος τῆς ἑνότητος».


Ἐνταῦθα δὲν παρατίθεται τὸ προοίμιον τῆς γνωμοδοτήσεως τοῦ π. Ἰουστίνου, διαλαμβάνον τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα, ἅτινα ἐπεσημάναμεν ἀνωτέρω, ἀλλὰ τὸ κύριον καὶ καθαρῶς θεολογικὸν μέρος αὐτῆς. Ὅμως καὶ ἐν τῷ προοιμίῳ τονίζει ὁ π. Ἰουστῖνος τὸ παρά τισιν ὀρθοδόξοις τόσον παραθεωρούμενον γεγονός, ὅτι ἡ Δύσις συνηθίζει νὰ ἐπιβάλλῃ ἐντέχνως καὶ ἐπιδεξίως ἓν ἴδιον αὐτῆς «πρόγραμμα», ἓν «ἰδιάζον πλαίσιον», τὸ ὁποῖον ἐπιβάλλεται διὰ τῆς νοοτροπίας αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν προτέρων προσδιορίζει τοὺς ὅρους διὰ τὴν συμμετοχὴν ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ συνεργασίᾳ» καὶ ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ κοινῇ προσευχῇ». Τυπικὸν παράδειγμα τούτου εἶναι τὸ προαναφερθὲν πρόγραμμα συμπροσευχῶν καὶ «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας». Εἶναι ἐξώφθαλμον, ὅτι τὸ ὑπόβαθρον αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν «κλάδων», ἤτοι περὶ «διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας», μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ. Διὰ τοῦτο σχολιάζει, ὁ π. Ἰουστῖνος ἕκαστον σημεῖον τοῦ προγράμματος τῆς «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας», χαριτολογῶν μέν, ἄλλα μετὰ λύπης, ὅπως φανερώσῃ τὸ ἀσυμβίβαστον τοῦ ἐν λόγῳ προγράμματος καὶ τῶν στοιχειωδῶν ὀρθοδόξων προϋποθέσεων.


Οὕτω, λόγου χάριν, ἐπὶ τῆς προτεινομένης «κοινῆς λατρείας» παρατηρεῖ ὁ π. Ἰουστῖνος, ὅτι τὸ ρωμαιοκαθολικὸν ἔγγραφον δὲν διευκρινίζει, ἂν πρόκειται περὶ τῆς «ἐν Πνεύματι καὶ Ἀλήθειᾳ» προσκυνήσεως ἢ περὶ ἑτέρας τινός.


Ἐπὶ τῆς προτεινομένης, «κοινῆς μετανοίας» διερωτᾶται, ἂν κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν «διισταμένων ἀδελφῶν ἡμῶν», τῶν Δυτικῶν, πρέπει νὰ μετανοῆ τις μόνον διὰ τὸ ψεῦδος ἢ καὶ διὰ τὴν ἀλήθειαν.


Ἐπὶ τοῦ προταθέντος πάλιν κοινοῦ κηρύγματος: ἐρωτᾶ: «Τίνος πράγματος κηρύγματος; Τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἑρμηνεύει αὐτὸν ὁ Πάπας; ἢ ὅπως ὁ Λούθηρος; ἢ ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ αἱ ἅγιαι Σύνοδοι;


Καὶ συνελόντ' εἰπεῖν, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον τυγχάνει ἀδύνατος πᾶσα συμπροσευχὴ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ἐφ' ὅσον οὗτοι διαφοροτρόπως πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν.


Διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, τὸ μόνον θεμέλιον τῆς ἐν λατρείᾳ κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αὐτὴ πίστις, καὶ δὴ ἡ ὀρθόδοξος ἀμώμητος πίστις. Ἀλλ' ἂς ἴδωμεν τί λέγει ὁ ἴδιος περὶ τῶν ζητημάτων τούτων, ἅτινα, καθὼς λέγει, «θέτει πρὸ ἑαυτῆς ἡ ὀρθόδοξος Χριστιανική, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἢ ἱερατικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ συνειδησις».


Θεσσαλονίκη, 30 Ἀπριλίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Η κάρα του Μεγαλομάρτυρος αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου με την καταπληκτική αφθαρσία του αυτιού του σε διάρκεια χιλιων εξακοσίων (1600κ) χρόνων.

ΦΟΒΟΥ

ΤΟΥΣ ....ΛΑΤΙΝΟΥΣ

και ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ



του Θεολόγου-Δρ.Φιλολογίας κ. Κων. Σιαμάκη



Timeo Danaos et dona ferentis
. ʺΦοβοῦμαι τοὺς Δαναοὺς κι ὅταν χαρίζουν δῶραʺ. τὸ ἔγραψε ὁ Ῥωμαῖος ποιητὴς Βεργίλιος (Αen. 2,49). καὶ οἱ Δαναοὶ στὴν περίπτωσι ποὺ θ᾿ ἀναφερθῶ εἶναι οἱ παπικοί.

Μᾶς γέμισαν λείψανα τὰ τελευταῖα χρόνια. καὶ παρατήρησα κάτι. πέντε - δέκα χρόνια πρὶν δρομολογηθοῦν αὐτὲς οἱ δωρεὲς λειψάνων ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἅρπαγες καὶ λαφυραγωγοὺς καὶ σφαγεῖς κι ἐμπόρουςτῶνἐθνῶνὅπως λέει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ (27,13˙ 16), μία πολυμελὴς ἐπιτροπὴ παπικῶν ἁγιολόγων, κατ᾿ ἀνάθεσι τοῦ πάπα τῆς Ῥώμης, ἐξήτασε κατὰ πόσο εἶναι ὑπαρκτοὶ ὡρισμένοι ἅγιοι.

ἡ ἐπιτροπὴ γιὰ 30 περίπου ἁγίους ἔβγαλε τὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ὑπῆρξαν ποτέ, ὅτι εἶναι πρόσωπα ἀνύπαρκτα. κι ὁ ἀλάθητος πάπας τῆς Ῥώμης ἀποδέχτηκε τὸ συμπέρασμά τους ὡς ὀρθό. ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὁ πάπας ἐκεῖνος καὶ οἱ παπικοί του χάρισαν στοὺς ὀρθοδόξους μία σειρὰ ἀπὸ λείψανα ἁγίων, τοὺς ὁποίους ἡ δική του ἁγιολογικὴ ἐπιτροπὴ εἶχε βγάλει ἀνυπάρκτους.

κι ἔτσι ὁ πάπας τῆς Ῥώμης μὲ ἀνταλλάγματα, ποὺ αὐτὸς θεωρεῖ σκουπίδια γιὰ χαζούς, γίνεται στοὺς ὀρθοδόξους μεγαλόδωρος κι ἐξαγοράζει τὶς συνειδήσεις των, ὅπως ἐξαγόραζαν οἱ Ἄγγλοι ἐξερευνηταὶ κι ἀποικιοκράτες τοῦ ΙΗ΄ καὶ ΙΘ΄ αἰῶνος τὰ διαμάντια καὶ τὰ βασίλεια τῶν Κάφρων μὲ χρωματιστὰ γιαλιὰ καὶ κόκκινα κορδόνια.

Ἀνύπαρκτοι λοιπὸν κατὰ τὴν παπικὴ ἁγιολογικὴ ἐπιτροπὴ κοσκινίσματος ἁγίων οἱ ἅγιοι, τῶν ὁποίων ἡ γριὰ ἀλεποῦ τοῦ Βατικανοῦ χαρίζει στοὺς ὀρθοδόξους καὶ λείψανα καὶ παλιὰ εἰκονίσματα. ἐπειδὴ τὰ θεωρεῖ σκουπίδια. τὰ παλιὰ παπούτσια στὸ φτωχὸ συγγενῆ γιὰ καλόπιασμα.

Θὰ πῆτε˙ Δηλαδὴ ἀπάτη; Μὰ κάνουν καὶ τίποτ᾿ ἄλλο στὴ ζωή τους ὁ πάπας Ῥώμης καὶ οἱ πονηροί του ἄγγελοι; κι ἂν τοὺς κερδήσῃ τοὺς ὀρθοδόξους «μὲ δόλωμα σκουπίδια», σὰ νὰ λέμε τσαπαρί, θὰ εἶναι ἡ μὲν ἐπιτυχία του μεγάλη, ἡ δὲ ἀρετή του ἀκέραιη.

βέβαια μερικοὶ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν λὲν οἱ ἀφιλότιμοι νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ ὑποταχτοῦν στὴν παναγιωτάτη παντόφλα του, ἀλλ᾿ ἡ ἀλεποῦ ἔχει γαϊδουρινὴ ὑπομονή. καὶ συνεχίζει νὰ τοὺς ῥίχνῃ κόκκαλα. τραγανὰ δολώματα. σιγὰ σιγὰ θὰ τοὺς ῥίξῃ καὶ τὰ λείψανα ἢ καὶ τίποτα ἄλλο τοῦ ʺἁγίου Βαλεντίνουʺ ἢ καὶ λείψανα τῆς ἁγίας Μεταμορφώσεως καὶ τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς. σὲ λειψανολιγούρηδες ὁ ἀναιδὴς καὶ ἀθεόφοβος κι ἀλάθητος ἀπατεώνας μπορεῖ νὰ ῥίξῃ καὶ κόκκαλα σκύλου.

Θὰ ἔλεγα στοὺς ἀδελφούς μου τοὺς ὀρθοδόξους˙ Ἄν, ὃ μὴ γένοιτο, ἀποφασίσετε νὰ πουληθῆτε στὸν πάπα τῆς Ῥώμης, προσέξτε τοὐλάχιστο νὰ μὴν πουληθῆτε τόσο φτηνά. μία ἐκκλησία γιὰ 8 κιλὰ κόκκαλα δὲν εἶναι καλὴ τιμή. ὁ Χριστὸς τὴν ἐκτίμησε ὅσο τὸ αἷμα του, μὲ τὸ ὁποῖο τὴν ἐξαγόρασε καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπ᾿ ὅλα τὰ λείψανα ὑπαρκτῶν καὶ ἀνυπάρκτων ἁγίων. μήπως κατηγορηθῆτε γιὰ σκόπιμο ξεπούλημα τῆς τόσο ἀκριβῆς ἐκκλησίας. κι ἀπὸ τὸν Κύριό της ἔπειτα δὲν σᾶς γλυτώνει κανείς, κακομοίρηδες.
Μελέτες 1 (2008)

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011







Έκκληση σωτηρίας από τους μοναχούς των Ιεροσολύμων
Εφιαλτική ζωή περνούν οι μοναχοί στα μοναστήρια των Ιεροσολύμων


Της Μαρίας Γιαχνάκη


Τα ελληνορθόδοξα μοναστήρια που βρίσκονται στους Αγίους τόπους, μπαίνουν αρκετά συχνά στο μάτι κακοποιών λόγω των ερημικών τοποθεσιών που βρίσκονται αλλά και της αδιαφορίας των αρχών της περιοχής, είτε αυτή ανήκει στο Ισραήλ, είτε στην Παλαιστινιακή ηγεσία.


Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι, ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και η ελληνική πρεσβεία δεν φαίνεται να δίνουν σημασία στην απεγνωσμένη φωνή των ελλήνων μοναχών που ζητούν βοήθεια και προστασία.


Οι μοναχοί που είναι οι φύλακες των Άγιων Προσκυνημάτων που ανήκουν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, είναι αυτοί που υψώνουν την ελληνική σημαία και διατηρούν με την παρουσία τους την ελληνικότητα των μεγάλης ιστορικής και θρησκευτικής αξίας μοναστηριών.


Το γεγονός αυτό όμως αφήνει αδιάφορο από ότι φαίνεται το ελληνικό κράτος, το οποίο θα μπορούσε μέσω του τμήματος των Πατριαρχείων του αρμόδιου υπουργείου, να παρέμβει στις εκεί αρχές και να ζητήσει την προστασία των ελλήνων μοναχών. Όχι μόνο δεν το έχει κάνει, αλλά αδιαφορεί για το πρόβλημα σαν να μην νοιάζεται ούτε για την προσφορά της ελληνικής παρουσίας εκεί αλλά ούτε και για την ανθρώπινη ζωή.


Μετά από την έρευνα που κάναμε, αναφέρουμε δύο από τα μοναστήρια που συχνά πυκνά πέφτουν στα χέρια κακοποιών ληστών. Το ένα είναι το μοναστήρι των Πειρασμών στο Σαραντάριο όρος που βρίσκεται έξω από την Ιεριχώ.


Ο ηγούμενος του μοναστηριού Γεράσιμος, μόνο τον τελευταίο χρόνο, έχει πέσει θύμα ληστών τουλάχιστον 5 φορές. Ο 75χρονος μοναχός που ζει μόνος του εκεί 25 χρόνια, πριν από λίγες μέρες έμεινε με δεμένο το στόμα και τα χέρια για ένα ολόκληρο 24ωρο, ενώ πριν, οι ληστές του είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό απειλώντας να τον σφάξουν αν δεν τους έλεγε που βρίσκονται τα κλειδιά της εκκλησίας για να μπουν και να πάρουν εικόνες και όποια αντικείμενα πολύτιμης αξίας θα έβρισκαν.


Ο ίδιος τηλεφωνεί στις αρμόδιες αρχές αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία αφού και η δική μας κυβέρνηση δεν ασκεί καμία πίεση για προστασία των ελλήνων πολιτών όπως οφείλει να κάνει.


Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το γυναικείο μοναστήρι Μάρθας και Μαρίας που βρίσκεται στη Βηθανία, λίγο έξω από τα Ιεροσόλυμα.


Οι μοναχές μάλιστα αναγκάζονται να προστατεύουν μόνες τους τον εαυτό τους βάζοντας αγκάθινα συρματοπλέγματα γύρω από την μάντρα, αφού οι κακοποιοί σκαρφαλώνουν τις νύχτες για να μπουν στο μοναστήρι. Αμέτρητες φορές έχουν ζητήσει βοήθεια από τις αρχές και το Πατριαρχείο αλλά ως τώρα κανείς δεν έχει απαιτήσει την ασφάλεια των μοναχών από το κράτος του Ισραήλ ή την Παλαιστινιακή ηγεσία. Έτσι, οι άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να προστατεύουν τα ελληνορθόδοξα προσκυνήματα γίνονται θύματα των φανατικών μουσουλμάνων, των αδίστακτων κακοποιών, ενώ πολλοί μοναχοί στο παρελθόν έχασαν ακόμη και τη ζωή τους…

πηγή trelogiannis

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙΣ


του κ. Νικ. Τσιρώνη


Πάνω στο πλοιάριο που άφηνε το λιμανάκι της Δάφνης εκείνο το απομεσήμερο ήταν και ένας μαθηματικός. Είχε έλθει στο Άγιον Όρος για δεύτερη φορά. Την πρώτη φορά ένιωθε περισσότερο περιηγητής. Ήθελε να απολαύσει τις φυσικές καλλονές του Άθωνα και γοητεύθηκε από το περιβόλι της Παναγίας. Είχε επισκεφθεί αρκετά μοναστήρια, εθαύμασε την αρχιτεκτονική τους, τους καλλιτεχνικούς και θρησκευτικούς θησαυρούς τους, τις πολύτιμες βιβλιοθήκες τους. Είδε και έμαθε πολλά από την ζωή των μοναχών. Μετά την πρώτη επίσκεψη σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να ξαναπάει στο Άγιον Όρος και να προσπαθήσει να το γνωρίσει βαθύτερα. Διαισθανόταν ότι οι νοητικές του ικανότητες δεν θα αρκούσαν για να συλλάβει το ουσιώδες νόημα της ζωής αυτών των ανθρώπων που είχαν εγκαταλείψει τον κόσμο και ζούσαν εκεί. Είχε προσέξει ότι αν και είχε πάει μάλλον ως περιηγητής η ατμόσφαιρα της ζωής των μοναστηριών τον είχε επηρεάσει ευεργετικά. Ένιωθε γαληνεμένος. «Μήπως κάποια πράγματα τα γνωρίζουμε βιωματικά;» είχε διερωτηθεί.


Έτσι με μια παρέα φίλων ήλθε για δεύτερη φορά στο Άγιον Όρος. Στο κατάστρωμα του πλοίου δεν ήταν πολύς κόσμος. Άφησε την παρέα του και κάθησε απόμερα. Φαινόταν να απολαμβάνει την θέα των πυκνόφυτων λόφων. Ο νους του όμως ανακαλούσε συζητήσεις που είχε κάνει με μοναχούς και τις προεκτάσεις που ο ίδιος είχε κάνει. Θυμήθηκε κάτι που τον είχε εντυπωσιάσει. «Στην πνευματική ζωή αρχίζουμε από την αφαίρεση», του είχε επισημάνει, γνωρίζοντας ότι είναι μαθηματικός, κάποιος μοναχός, θεολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία. «Ναι, είχε δίκιο. Πρώτα αφαίρεση, απαλλαγή από τα αρνητικά της νοοτροπίας μου, του χαρακτήρα μου, της ζωής μου».


Μετά την αφαίρεση θυμήθηκε και άλλες έννοιες της επιστήμης του: να οι αρνητικοί αριθμοί. «Πόσα στοιχεία της προσωπικότητάς μου και της ζωής μου θα μπορούσαν να παρασταθούν με αριθμούς κάτω από το μηδέν», συλλογίσθηκε. «Και η πρόσθεση; Ποιά η θέση της, η λειτουργία της στη ζωή μου; Χωρίς προσπάθεια αυξάνω την ηλικία μου, με κόπους αυξάνω τις γνώσεις μου και τις αποταμιεύσεις μου. Σε πνευματική προκοπή, σε αρετή, σε πίστη;» Και είχε κάνει την πικρή διαπίστωση: «Καμία αύξηση». Η πίστη του δεν είχε κλονισθεί ούτε κατά την εφηβική ηλικία. Η θεωρητική πίστη. Αλλά έμεινε αναιμική. Δεν είχε εξελιχθεί σε εμπιστοσύνη στον Θεό. Και πολύ λιγώτερο σε υπακοή, συμμόρφωση στο θέλημά Του. «Πρόσθες ημίν πίστιν», είχαν ζητήσει οι Μαθητές (Λουκά ιζ΄ 5).


«Ο πολλαπλασιασμός πως εκφράζεται στη ζωή μου; Μήπως οι αρνητικοί αριθμοί-επιδόσεις μου αντιπροσωπεύουν πολλαπλασιασμό σφαλμάτων, πτώσεων, αδιεξόδων; Με απασχολεί ο πολλαπλασιασμός των ταλάντων, των διαφόρων δωρεών του Θεού; Των χαρισμάτων που διαιρεί «εκάστω» το Άγιον Πνεύμα; Και πως συντελείται αυτός ο πολλαπλασιασμός; Μα απλούστατα όταν αξιοποι­ούνται προς όφελος υλικό και πνευματικό των συνανθρώπων. Από τα χαρίσματα των άλλων δεν ωφελούμαι εγώ; Είναι τάλαντα στη «συναλλαγή» της αλληλο­εξυπηρετήσεως, της αλληλεξαρτήσεως, της αλληλοσυμπληρώσεως. Και με την διαίρεση πως τα πάω; Πως κατανέμεται η δραστηριότητα, ο χρόνος, το ενδι­αφέρον ανάμεσα στα πρόσκαιρα και τα αιώνια, τον εαυτόν μου και τον πλησίον;»


«Όπως πάνω σ’ αυτό το πλοιάριο, έτσι και στον κόσμο έχουμε πρόσωπα διαφόρων ηλικιών, διαφόρων επαγγελμάτων, επιπέδων μορφώσεως, εθνοτήτων. Ο καθένας έχει τον αριθμητή του, αλλά όλοι έχουμε έναν κοινό παρονομαστή. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. Και άλλο κοινό στοιχείο. Είμαστε όλοι αμαρτωλοί, άρρωστοι που έχουμε ανάγκη ιατρού. Αυτό το γεγονός καθώς και το γεγονός ότι ο Θεός μας αγαπά όλους αδιακρίτως και «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4) δημιουργούν μιάν εξίσωση άλλης τάξεως. Της Εκκλησίας, μιας όντως νέας τάξεως πραγμάτων όπου «ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ άρσεν και θήλυ...» (Γαλ. δ΄ 28), αλλά προέχει η ιδιότητα «υιοί Θεού».


Το πλοιάριο πλησίαζε στην Ουρανούπολη. Ο μαθηματικός δεν ήθελε να εγκαταλείψει το Άγιον Όρος. «Πως είναι δυνατόν;» Σκεφτόταν έντονα. Μπορούσε να το κρατήσει; Πως; Αντικρύζοντας δεητικά την ωραία εικόνα της Παναγίας που είχε αγοράσει βλέποντας συχνά τα χειροτεχνήματα που είχε προμηθευτεί από μοναχούς; Χρησιμοποιώντας το μοσχολίβανο που είχε αγοράσει στις Καρυές; «Και αυτά, αλλά κυρίως με μια ριζική αναθεώρηση των μαθηματικών εννοιών που λίγο πριν έκανα», σκέφθηκε. «Ποιά είναι η ουσία της ζωής των μοναχών στο Περιβόλι της Παναγίας;» Η πραγμάτωση του σκοπού της υπάρξεώς μας. Η ηθική τελείωση, η θέωση. Η ζωή μέσα στη βασιλεία του Θεού. Μα η βα­σι­λεία του Θεού δεν είναι μακρυνή χώρα. «... η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» (Λουκά ιζ΄ 21).


Ο μαθηματικός ξαναθυμήθηκε την αφαίρεση. «Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας θαμμενη κάτω από τα ερείπια των κατεδαφίσεων του «κατ’ εικόνα» που έχουμε κάνει ματαιώνοντας το «καθ’ ομοίωσιν». Δεν έχουμε παρά να αρχίσουμε με την αφαίρεση των ερειπίων, με την απομάκρυνσή τους για να αποκαλυφθεί, μάλλον για να αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, η βασιλεία του Θεού μέσα μας. Αλλά για στάσου. Τα υλικά των ερειπίων τι θα τα κάνω; Είναι άχρηστα μπάζα; Όχι, με αυτά θα οικοδομηθεί η ταπεινοφροσύνη. Θα τροφοδοτούν τον αγώνα της ανόδου από τις αρνητικές βαθμίδες στις θετικές. Θα υπογραμμίζουν την ανάγκη της θείας βοήθειας, χωρίς την οποία είμαστε όχι μόνον μηδενικά αλλά και αρνητικοί».


«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μάϊος 2011

Αριθμ. Τεύχους 217

ΟΥΔΕΝ η ΤΙΜΗ,

η ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΑΤΙΜΑΣΑΝΤΩΝ

ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ιουστινον και Αρτεμιον

και την ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ του ΧΡΙΣΤΟΥ.


Oλοκληρο το ....ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΚΟ, μαζεμένο (
ά... λείπει ο αρχιλήσταρχος...) με τα ....καλα του ρουχα και οχι τα ...λησταρχικα!!! "τιμαει";;; εναν ...τενιστα!!!
Ολα τα ...μπουμπούκια παρόντα και μη εξαιρετεα...
Ολοι οι Πανθρησκειαστες ...αν φάς και προφιλ...
Μεγάλη υπόθεσι η ...προβολή και η διαφήμιση...
Αυτοί οι ...απάνθρωποι, καμαρώνουν για τις ΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥΣ!!!!

Λέγει ο ιερος Χρυσοστομος, σε παραλληλη μορφη προς τους Σερβους ΛΗΣΤΑΡΧΟΥΣ:

Τις η παρα των ....Σερβων ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ, τιμή;
ΟΥΔΕΝ.
Ει γαρ οι την τιμήν παρεχόμενοι απόλλυνται, πολλώ μάλλον, η τιμη.
Ο τιμήν παρέχων ετέρω, εαυτώ προτερον οφείλει παρασχείν.
Ει δε μη παρέχοι εαυτώ, πως αν ετέρω παρέξοι;
Νυν δε και τας τιμάς ζητούμεν
εξ ευτελών και ευκαταφρονήτων ανδρών,
ατίμων όντων και επονειδίστων.
Ποία ούν αύτη τιμή;

ΕΠΕ 21κ,12κ.

Οντως, τιμη ειναι αυτο, ή ατιμια "εξ ευτελων και ευκαταφρονητων ανδρων, ατιμων όντων και επονειδιστων;;;

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011


Η ΜΟΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΥΣΙ:

ΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΟΥΜΕ



Το εχουμε διακηρύξει οχι λιγες φορες οτι οπως σημερα εμφανιζονται τα πραγματα στην ανα τον κοσμον Ορθοδοξη Εκκλησια και τους Πανθρησκειαστας Οικουμενιστας επισκοπους, αρχιεπισκοπους και πατριαρχες, και που ολοι μας γινομαστε καθημεριμα μαρτυρες αφωνοι και διαπορουντες, μία οδος σωτηριας υπαρχει, Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ.

Να αποτειχισθουμε και να ειμαστε βεβαιοι οτι η κινησι μας αυτη ειναι σωτηρια και για μας τους ιδιους αλλα και για την Πατρωα Ευσεβεια, την Αγια μας Ορθοδοξια.
Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:


"Οι της την κοινωνίαν εαυτούς διαστέλλοντες", οι χωριζόμενοι αυτοί, οχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά ΤΙΜΗΣ της ΠΡΕΠΟΥΣΗΣ, ως ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, είναι ΑΞΙΟΙ, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών.
Ορα και τον λα΄αποστολικόν.
(Ιερόν Πηδάλιον, έκδ.Παπαδημητρίου 1970
κ, σελ. 358κ).

Ποια ειναι η Ορθοδοξια μας που κινδυνευει σημερα τον εσχατον κινδυνον;
Ας δουμε την Ορθοδοξια μας ιστορικα.

1. Η Εικονομαχια.

Τι ήταν η Εικονομαχία; Ηταν μια ζοφερή περίοδος της Εκκλησίας μας.
Κινδύνεψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά η Ορθοδοξία. Διήρκεσε πάνω
από εκατό χρόνια, από το 726 μέχρι το 842., δηλ. μιά πολύ μεγάλη περίοδο.
Η Εικονομαχία ανέτρεψε τα πάντα στην Ορθοδοξία.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει ότι η Εικονομαχία ήταν «αθλιωτάτη
μεταστοιχείωσις των πάντων»! Τι ήταν αυτή η «μεταστοιχείωση»;

α. Οι αυτοκράτορες στην περίοδο αυτή θέλησαν με τη βία να αλλάξουν την
πατροπαράδοτη Πίστη της Ορθοδοξίας.
Οι αυτοκράτορες, με πρώτον τον Μέγα Κωνσταντίνο, ήταν συνήθως οι προστάτες
της Ορθοδοξίας.
Ρωτούσαν την Εκκλησία να μάθουν το ποια είναι η Πίστη της. Οι Οικουμενικές
Σύνοδοι, που συγκαλούσαν, αυτό το σκοπό εξυπηρετούσαν. Να πληροφορηθούν οι
αυτοκράτορες την ακριβή Πίστη της Εκκλησίας, για να την προστατεύουν.
Υπήρξαν όμως και αυτοκράτορες, που ήταν οι ίδιοι κακόδοξοι και
αιρετικοί. Δηλ. υποστήριζαν αιρετικές διδασκαλίες, σε κάποια σημεία της
Ορθοδόξου Πίστεως. Δηλ. δεν ανέτρεπαν ολόκληρο το οικοδόμημα της Πίστεως.
Νόθευαν την Πίστη μόνο σ’ ένα ή περισσότερα σημεία της.

β. Υπάρχουν δύο είδη Πίστεως.
Η μία είναι δοσμένη από τον Θεό. Είναι η Ορθόδοξη
Πίστη, που έχει η Εκκλησία και οφείλουν να τηρούν με ακρίβεια οι πιστοί,
επειδή όπως λένε οι Πατέρες:

«Ουδείς κρίνεται διατί δαιμόνια ουκ εξέβαλε, ει διατί ουκ έσχε
πρόγνωσιν, αλλ’ έκαστος κριθήσεται, ει την πίστιν τετήρηκε και τας εντολάς
και παραδόσεις γνησίως εφύλαξε».

Η άλλη Πίστη, η Κακόδοξη Πίστη, είναι φτιαγμένη από τους ανθρώπους. Την
έχουν όλοι οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι.
Την Ορθόδοξη Πίστη, την παρέδωσε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους. Το λέει η
Αγία Γραφή. Λέει «επαγωνίσασθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει».
Δηλ να αγωνίζεσθε για την παραδοθείσα στους αγίους από το Θεό μία Πίστη.
Που ο Θεός παρέδωσε την Πίστη;

Την «παρέδωσε» στους αγίους. Δηλ. δεν την παρέδωσε» μόνο σε έναν άγιο, αλλά
σε πολλούς.

γ. Προϋπόθεση για να «παραδώση» ο Θεός την Πίστη, είναι το να
είναι κάποιος άγιος.
Και πώς γίνεται αυτό;
Προορισμός όλων μας είναι να γίνουμε άγιοι. Να βλέπουμε τον Θεό, όπως Τον
έβλεπαν οι Πρωτόπλαστοι, πριν την πτώση τους. ΄Οσοι το πετύχουν αυτό, θα
ζουν στον Παράδεισο στην άλλη ζωή.
Ο Αδάμ και η Εύα, πριν από την πτώση τους, έβλεπαν τον Θεό, γιατί
βρίσκονταν σε προχωρημένη πνευματική κατάσταση, στο φωτισμό, ενίοτε δε είχαν
και εμπειρίες θεώσεως.
Τα στάδια της πνευματικής τελειότητος είναι τρία:
η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση.

Στο πρώτο στάδιο, την κάθαρση, ο άνθρωπος καθαρίζει την καρδιά του από τις
αμαρτίες και τα πάθη, προκειμένου να έρθη ο Χριστός να κατοικήση σ’ αυτή και
να μπορέση να ιδή τον Θεό. Γι’ αυτό ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία Του
μακάρισε «τους καθαρούς τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Στο δεύτερο και τρίτο στάδιο, τον φωτισμό και την θέωση, που και τα
δύο μαζί λέγονται «θεωρία του Θεού», ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό, Τον
βλέπει, όπως τον έβλεπαν οι Πρωτόπλαστοι. Τότε είναι άγιος!

Δηλαδή, θεμέλιο της Ορθοδόξου Πίστεως είναι η εμπειρία της θεώσεως.
Μόνο σε κάθε άγιο παραδίδει την Πίστη ο Θεός.

δ. Υπάρχει, όπως είπαμε προηγουμένως, και η Κακόδοξη Πίστη
των αιρετικών και αλλοθρήσκων, που είναι φτιαγμένη από ανθρώπους.
Η διαφορά της από την Πίστη, που δόθηκε από τον Θεό, είναι ότι. η Ορθόδοξη
Πίστη, επειδή αποκαλύφθηκε από τον Θεό, δεν αλλάζει ποτέ. Είναι πάντα ίδια.
Είναι η μόνη Πίστη, που σώζει τον άνθρωπο, με το να τον κάνη άγιο.
Η άλλη Πίστη, η Κακόδοξη, φτιαγμένη από ανθρώπους, δεν είναι μία, αλλά
πολλές.
Είναι διαφορετική για κάθε μια αίρεση και θρησκεία. Η Πίστη αυτή των
αιρέσεων και θρησκειών, δεν μπορεί να σώση κανέναν. Οδηγεί όσους την έχουν,
στην αιώνια απώλεια και κόλαση.
Επομένως, η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και κακοδοξίας είναι ότι η μεν
Ορθοδοξία σώζει τον άνθρωπο, η δε κακοδοξία οδηγεί στην αιώνια κόλαση!

2. Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, με πρώτο τον Λέοντα Γ΄ το 726, προσπαθούσαν

να αντικαταστήσουν ολόκληρη την δοσμένη από το Θεό πατροπαράδοτη

Ορθόδοξη Πίστη, με την Κακόδοξη των αιρετικών, που έφτιαξαν άνθρωποι!
Αυτό, έχει τεράστια σημασία για την σωτηρία των πιστών.

α. Ο Θεός, που κηρύττει η πατροπαράδοτη Ορθόδοξη Πίστη είναι αληθινός
και υπαρκτός.
Ο Θεός, που κηρύττει η φτιαγμένη από ανθρώπους Κακόδοξη Πίστη των αιρετικών
είναι ψεύτικος και ανύπαρκτος.
Γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας αποκαλούν τους αιρετικούς,
άθεους. Τους αποκαλούν έτσι, όχι γιατί δεν πιστεύουν σε θεό, αλλά πιστεύουν
σε θεό που δεν υπάρχει.
Οι Ορθόδοξοι περίμεναν, το πότε θα αλλάξουν αυτοί οι αιρετικοί
αυτοκράτορες, προκειμένου να έλθη άλλος, για να επαναφέρη την Ορθοδοξία.
Ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ είχε επηρεασθή από θρησκευτικές
αντιλήψεις άλλων θρησκειών, όπως της εβραϊκής και ισλαμικής. Οι θρησκείες
αυτές, με τις οποίες ήθελε να γεφυρώση το χάσμα, ήταν εναντίον των εικόνων.

β. Για να αντικαταστήσουν οι εικονομάχοι την πατροπαράδοτη Ορθόδοξη
Πίστη, ο μόνος τρόπος ήταν να καταργήσουν τα ερείσματα, στα οποία αυτή
στηρίζεται.
Τέτοια ερείσματα είναι ο τρόπος θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, ώστε να
διανύση ο καθένας τα στάδια τα πνευματικής τελειότητος (κάθαρση, φωτισμός,
θέωση), να βλέπη τον Θεό και να γίνη άγιος.
Η θεραπευτική αυτή μέθοδος, δηλ. ο ορθός τρόπος θεραπείας της ψυχής του
ανθρώπου, είναι η Ορθοδοξία. Αντίθετα, ο λανθασμένος τρόπος θεραπείας είναι
η Κακοδοξία.
Άλλα ερείσματα, που επεδίωκαν οι εικονομάχοι να καταργήσουν, ήταν τα μέσα,
που μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι πιστοί για να φτάσουν να γίνουν άγιοι και
να βλέπουν τον Θεό. Τέτοια μέσα είναι η άσκηση, τα μοναστήρια, οι νηστείες,
οι αγρυπνίες, οι προσευχές, οι γιορτές, η λατρεία, τα δόγματα, κλπ.

γ. Η αντίδραση των Ορθοδόξων στους εικονομάχους ήταν ανυποχώρητη.
Στον τιτάνιο αυτόν αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας πρωτοστάτησαν οι
μοναχοί, και προπαντός ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης.
Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος το έτος 787:
Δικαίωσε τους Ορθοδόξους.
Καταδίκασε και αναθεμάτισε τους Εικονομάχους.
Διέταξε την αναστήλωση των αγίων εικόνων.

Β΄

Τιμάμε τους προμάχους της Πίστεως, όταν τους μιμούμαστε

1. Η ιστορία διαγράφει κύκλους. Τα γεγονότα συνήθως
επαναλαμβάνονται κατά καιρούς.

α. Σήμερα, υπάρχει ο Οικουμενισμός. Επαναλαμβάνεται δηλ. η
Εικονομαχία. Ή, μάλλον, θα ήταν ορθότερο, αν λέγαμε, ότι η τότε Εικονομαχία,
ήταν ό,τι είναι σήμερα ο Οικουμενισμός!

Σήμερα, τα δύο αυτά, Εικονομαχία και Οικουμενισμός, κατ’ ουσίαν, σε τίποτε
δεν διαφέρουν. Και τα δύο αυτά σατανικά συστήματα νοθεύουν εξίσου την
Ορθόδοξη Πίστη.

β. Στο χώρο της Ορθοδοξίας ο Οικουμενισμός εμφανίστηκε στις αρχές του
περασμένου αιώνα.

Το Πατριαρχείο το 1920 εξέδωσε το πανάθλιο εκείνο κείμενο, που λέγεται
«Πατριαρχικό Διάγγελμα».

Σ’ αυτό, οι αιρετικές κοινότητες, αποκαλούνται «σεβάσμιες χριστιανικές
εκκλησίες». Ονομάζονται «συγγενείς και οικείες εν Χριστώ και συγκληρονόμοι
της επαγγελίας του Θεού»!

Προηγουμένως, το 1916 ο τότε υπουργός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος ζήτησε από τον
Ελευθέριο Βενιζέλο την προώθηση στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αθήνας του
Μελετίου Μεταξάκη .

Τον πρότεινε για να καταργήση τις νηστείες, να περιορίση τις τελετές, τις
λειτουργίες και τις πολλές γιορτές. Να καταργήση το όνομα άγιος. Επίσης να
καταργήση τα μοναστήρια, η δε περιουσία τους να δοθή στους γεωργούς.

Το 1923 ο διαβόητος Μελέτιος Μεταξάκης συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», με έξι αντιπροσώπους.
Σ’ αυτό αποφασίστηκε η αλλαγή του Παλαιού Ημερολογίου, του Πασχαλίου, ακόμα
και της εβδομάδος!

Το 1924 οι καινοτόμοι επίσκοποι της Ελλάδος άλλαξαν το Παλαιό
Ημερολόγιο. Σκοπός τους ήταν να διευκολύνουν την ένωση με τις αιρέσεις.

Το 1924 οι πρόγονοί μας. ήταν άνθρωποι αγράμματοι. Δεν ήταν θεολόγοι. Ένα
πράγμα όμως ήξεραν πολύ καλά. Καταλάβαιναν, ότι οι καινοτόμοι επίσκοποι της Εκκλησιας της Ελλαδος άλλαξαν το Παλαιό Ημερολόγιο στα πλαίσια της προδοσίας της Ορθοδοξίας
και της ενώσεως με τους αιρετικούς, δηλαδή στα πλαίσια του Οικουμενισμού.

γ. Ο Οικουμενισμός στο χώρο των χριστιανων της Ελλαδος καλπάζει μεταξύ των
λεγομένων Πατριαρχείων και των άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Τι πρώτον και τι ύστερον να θυμηθούμε; Επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον!
Αναφέρω, την γενόμενη «ένωση των εκκλησιών», που υπέγραψε το 1965 ο
Αθηναγόρας με τον πάπα!

· Ο Αθηναγόρας διεκήρυττε:
«Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος Πίστις κατήλθεν
εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια
ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν, δια να φθάσουν εις τον Θεόν των και
άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί.
Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπο»!!

· Άλλοτε έλεγε: «Εγώ δεν είμαι θεολόγος. Οι θεολόγοι
είναι κακοί. Τους θεολόγους τους απεχθάνομαι, διότι αυτοί λόγω των
δογματικών των απόψεων, εις τας οποίας επιμένουν, ενσπείρουν την διχόνοια
και εμποδίζουν την ένωσιν των Εκκλησιών».

· Άλλη φορά είπε: «Ημείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι
είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ’ Κιαμήλ. Εξομολογούμεθα
δε και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίς’ Κιαμήλ, διότι εις τον παπά
δεν είχομεν εμπιστοσύνη»!

· Στο περιοδικό «Ορθοδοξία» ο Αθηναγόρας εγκωμίασε τον
Μωαμεθανισμό!
Τον είδαν ακόμα να προσεύχεται στο εν ΚΠόλει τέμενος του Εγιούπ και στο εν
Ιεροσολύμοις τέμενος του Ομάρ!


Ο Δημήτριος, συνεχίζοντας την γραμμή του προκατόχου του Αθηναγόρα,
διεκήρυττε ότι:
· Όλες οι θρησκείες έχουν τον ίδιο Θεό!
· Λέει επίσης ότι Ορθοδοξία και παπισμός αποτελούν «το ενιαίο σώμα
του Χριστού»!

Ο Βαρθολομαίος διακηρύττει:

· Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μοναδική «Μία, Αγία, Καθολική και
Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως».

· Στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ λατρεύεται ο ίδιος με μας Θεός, ο
Θεός του Αβραάμ.

· Ότι ο Μωάμεθ είναι όχι απλώς προφήτης, αλλά και εξάγγελος της
επικριμένης Κρίσεως, πράγμα που πρέπει να διδάξει και τους χριστιανούς».

δ. Υπάρχει λογικός άνθρωπος, που να θεωρεί τον Αθηναγόρα Ορθόδοξο , και
όχι αρνητή του Χριστού;
Υπάρχει λογικός άνθρωπος, που να θεωρεί τον τωρινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο,
Ορθόδοξο και όχι αιρετικό ;

Τους αρνητές του Χριστού, η Εκκλησία παληότερα τους απέκοπτε από
μέλη της. Αν μετανοούσαν, τους δέχονταν υπό όρους. Τους άφηνε δηλ. να
βρίσκονται στη θεία Λειτουργία στο νάρθηκα, όπως και οι κατηχούμενοι.

Δεν τους επέτρεπε να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων σ’ όλη τους τη ζωή,
εκτός αν βρίσκονταν στην επιθανάτια κλίνη.


Τους αιρετικούς τους αναθεμάτιζε!
Τι σημαίνει «τους αναθεμάτιζε»;
Με τον «αναθεματισμό» η Εκκλησία αποκόπτει τον «αναθεματιζόμενο» από μέλος
της, και τον παραδίδει στον σατανά!

3. Γιατί υπάρχουν αιρετικοί ποιμένες ;

α. Την εξήγηση δίνει ο Απόστολος Παύλος.
Μιλώντας στους κληρικούς της Εφέσου είπε:

«Το Πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου
και Θεού.

Εγώ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς μη
φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες
διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε».

Τέτοιοι αιρετικοί ποιμένες, εμφανίστηκαν από την πρώτη στιγμή στη ζωή της
Εκκλησίας. Προ παντός εμφανίστηκαν αργότερα, και ιδιαίτερα σήμερα, στις
έσχατες μέρες.
Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, τον 11ον μόλις αιώνα έλεγε:

«Σπάνιοι γαρ ως αληθώς και μάλιστα άρτι σε καλώς ποιμαίνεν και λατρεύειν
ψυχάς λογικάς επιστάμενοι».

β. Οι αιρετικοί ποιμένες, εξακολουθούν να είναι επίσκοποι;

Όποιος κληρικός καταστή αιρετικός, παύει να είναι κληρικός. Η πρσχώρησή του
σε αίρεση διακόπτει την Αποστολική Διαδοχή. Και όπως λέει ο Νικόδημος ο
Αγιορείτης «οι αιρετικοί ιερωσύνη δεν έχουν».

Κατά τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, όσοι καταστούν αιρετικοί, παύουν να ανήκουν
στην Εκκλησία, «ως μη της αληθείας όντες»!

Για το λόγο αυτό, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει:

« Ο δε, αιρετικός γενόμενος, ούτε Πατριάρχης εστί, ούτε επίσκοπος, ούτε καν
μέλος της Εκκλησίας»!

Γ΄

Ποια η αντίδραση κατά του Οικουμενισμού;

1. Είναι η ίδια αντίδραση, όπως ήταν και κατά της
Εικονομαχίας! Εξάλλου, προηγουμένως τονίσαμε, ότι η Εικονομαχία ήταν
Οικουμενισμός για την εποχή εκείνη.

α. Όπως και στην Εικονομαχία, έτσι και με τον
Οικουμενισμό, οι Ορθόδοξοι πιστοί θεώρησαν και θεωρούν χρέος και υποχρέωσή
τους να απομακρυνθούν από τους αιρετικούς επισκόπους τους, όπως ορίζουν οι
Ιεροί Κανόνες και οι διδαχές των αγίων Πατέρων.

Την απομάκρυνση αυτή προβλέπουν οι Κανόνες 31ος Αποστολικός και
15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Η υποχρεωτική αυτή απομάκρυνση λέγεται αποτείχιση.

Υπάρχει μια βασική αρχή, μια βασική διδασκαλία, στην Ορθοδοξία:

Ο κάθε πιστός οφείλει να έχει «κοινωνία», δηλ. να εκκλησιάζεται μόνο σε
ναούς, που μνημονεύεται το όνομα του κανονικού επισκόπου, υπό την προϋπόθεση
ότι ο επίσκοπος αυτός «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας», δηλ. είναι
Ορθόδοξος.
Από αυτόν τον Ορθόδοξο επίσκοπο πρέπει να λαμβάνη και τα μυστήρια της
Εκκλησίας.

Ο λόγος για τον οποίο οι Πατέρες θέσπισαν αυτή την βάση και
διδασκαλία είναι για το ότι, ό,τι είναι ο επίσκοπος, είναι και όσοι
«κοινωνούν» με αυτόν!

Αν δηλ. ένας επίσκοπος είναι Ορθόδοξος, Ορθόδοξοι είναι και όσοι
«κοινωνούν» με αυτόν.

Αν ο επίσκοπος είναι αιρετικός, αιρετικοί είναι και όσοι πιστοί
«κοινωνούν» μαζί του, έστω ακόμα και αν οι πιστοί αυτοί είναι οι ίδιοι κατά
τα άλλα Ορθόδοξοι!

Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος, ο οποίος κατέγραψε ως ορθόδοξος τα
πρακτικά της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, είπε:

«Εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και
κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι, ουδέ μνημονεύονται,
ουδέ έχει άδειαν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις υπέρ
ακοινωνήτου».

β. Για να εξακολουθήση όμως κάποιος να είναι Ορθόδοξος,
χρειάζεται και κάτι άλλο. Ο επίσκοπός του, με το οποίο έχει «κοινωνία», δεν
πρέπει να έχη «κοινωνία» με άλλο επίσκοπο, που δεν είναι Ορθόδοξος!


Την απαγόρευση αυτή αρνούνται να καταλάβουν οι συντηρητικοί
χριστιανοι της Ελλάδος.

Με τους συντηρητικούς χριστιανους της Ελλαδος, συμβαίνει κάτι το πολύ
παράξενο και απογοητευτικό!

Δεν τους ενδιαφέρει, το τι λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Τους
ενδιαφέρει μόνο, το τι λένε οι σύγχρονοι αυτοί «γεροντάδες» τους.

Οι άγιοι Πατέρες είναι σαφείς, σαφέστατοι, όπως ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης,
ο οποίος διδάσκει να μην έχουμε καμιά «κοινωνία» με τους αιρετικούς, αλλά
και με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς. Λέει συγκεκριμένα:

« του αγίου Αθανασίου, προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους
αιρετικούς, αλλά μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών»!

Επίσης, ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, «εχθρούς του Θεού, ου μόνον τους
αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο».

Ο δε άγιος Μάρκος Ευγενικός δεν «κοινωνούσε» όχι μόνο με τον αιρετικό
Πατριάρχη Μητροφάνη, αλλά ούτε και με όσους «κοινωνούσαν» μαζί με τον
Μητροφάνη.
Γι’ αυτό διαπλάστηκε στην Ορθοδοξία η αρχή, που είναι απόλυτα ορθή:
«ο κοινωνών τω ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω»!

Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος είναι πράγματι πρόβλημα για την Ορθοδοξία.

Όχι μόνο, γιατί οι ίδιοι οδηγούνται στην απώλεια αλλά και γιατί κινδυνεύουν
να εγκλωβίσουν στην ίδια οδό και όσους άλλους χριστιανους παρασύρουν
στις πλάνες τους αυτές.

γ. Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος αντικατέστησαν την αυθεντία των αγίων, ως διδασκάλων της Πίστεώς μας, με σύγχρονους «γεροντάδες» τους.
Πολλούς μάλιστα από αυτούς, τους ανακήρυξαν «αγίους» μόνοι τους και έχτισαν
προς τιμή τους Ναούς!
Διδάσκαλοι των πιστών είναι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι αξιώθηκαν να
αποκτήσουν θείες εμπειρίες.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει:
«το στόμα των αγίων Πατέρων, Θεού κεχρημάτικε στόμα»!

Οι συντηρητικοί χριστιανοι της Ελλαδος, πιστευουν ότι έχουν υποχρέωση να
υπακούουν στα άτομα αυτά, επειδή τα θεωρούν πρότυπα ευσέβειας!
Όμως, οι Πατέρες της Εκκλησίας άλλα διδάσκουν!
· Για την απόκτηση «γέροντα», δηλ. πνευματικού οδηγού
στη ζωή μας, ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος διδάσκει:

«Ευχαίς και δάκρυσι τον Θεόν καθικέτευσον πέμψαι σοι οδηγόν απαθή τε
και άγιον».
Και συνεχίζει:

Ερεύνα τις Θείες Γραφές, και μάλιστα τις των Αγίων Πατέρων. Μ’ αυτές να
συγκρίνεις τα όσα διδάσκει και πράττει ο πνευματικός οδηγός σου. Και όσα
μεν είναι σύμφωνα με τις Γραφές να τα δέχεσαι, όσα δε είναι αντίθετα, να τα
απορρίπτης, για να μη πλανηθής. Γιατί υπάρχουν πολλοί πλάνοι και
ψευτοδιδάσκαλοι!

Ένας άλλος μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής, όταν πιέζονταν να «κοινωνήση» με τον Μονοθελήτη Πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως, υπό την προϋπόθεση να υπογράψη Ορθόδοξη Ομολογία
Πίστεως, απάντησε ότι ούτε τότε θα «κοινωνούσε» μαζί του, γιατί αυτός στα
δίπτυχα μνημονεύει τους αιρετικούς προκατόχους του Πατριάρχες.

Γι’ αυτό, ο άγιος Μάξιμος είπε:

«επειδή εκείνοις κοινωνείτε, ει και Ορθόδοξοι γένησθε, ου κοινωνώ
υμίν, επειδή κοινωνείτε τοις ακοινωνήτοις».

Οι «γεροντάδες» αυτοί αποτελούν φραγμό και τροχοπέδη στη μη αποτείχιση μας από την οικουμενιστική Εκκλησία μας. Εμποδίζουν την ένταξη
όσων είναι καλοδιάθετοι αντι-οικουμενιστές, στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την
Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.
Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέει:

«Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύη, καν
θαύματα ποιή, καν προφητεύη, λύκος φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων
φθοράν κατεργαζόμενος»!
Ο δε άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης, τονίζει:

«Έχουμε διδαχθεί να μη δίνουμε σημασία στα θαύματα, όταν αυτός που τα
ενεργεί διδάσκει αντίθετα προς την ευσέβεια»!

2. Υπάρχει και τώρα αντίδραση των Ορθοδόξων για την αντικατάσταση της
πατροπαράδοτης Ορθόδοξης Πίστεώς μας, με την ψεύτικη Κακόδοξη Πίστη των
αιρέσεων. Τα ερείσματα της Ορθόδοξης Πίστεως, που επιδιώκει ο Οικουμενισμός να
καταστρέψει, είναι τα ίδια, που επεδίωξε και κατά την Εικονομαχία. Είναι:

α Η ορθή θεραπευτική μέθοδος των Πατέρων, η κάθαρση, ο φωτισμός και
η θέωση. Η μέθοδος αυτή, δοσμένη από το Θεό στους αγίους, είναι γραμμένη
στην Αγία Γραφή και στα συγγράμματα των αγίων Πατέρων, όπως στη Φιλοκαλία
κ.ά.

Η λανθασμένη Κακόδοξη μέθοδος των αιρετικών, η οποία είναι
φτιαγμένη από ανθρώπους με το στοχασμό και την φαντασία τους, είναι γραμμένη
στα διάφορα βιβλία τους.
Γι’ αυτό, οι μεν Ορθόδοξοι διαβάζουν τα συγγράμματα των Πατέρων,
οι δε Κακόδοξοι, τις «ευσεβείς φλυαρίες», που γράφουν οι ίδιοι σ’ άλλα
βιβλία.
Ο κορυφαίος θεολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης έγραψε το 1958 για την
πνευματική κατάσταση, που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα:

«Υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα, που
υφίστανται εξευτελιστικές διώξεις.
Στην πραγματικότητα είναι οι αληθινοί ευλαβείς Ορθόδοξοι, με την παραδοσιακή έννοια του όρου.

Τηρούν όλες τις εορτές και τα λειτουργικά έθιμα, πολύ πιστά.

Στα σπίτια τους βρίσκει κάποιος την Φιλοκαλία και όλες τις
υπέροχες υπάρχουσες μεταφράσεις των Πατέρων, που έγιναν τον περασμένο αιώνα.

Στα περισσότερα σπίτια των «ευσεβών» της Εκκλησίας της Ελλαδος
βρίσκει κάποιος τον Γκουαρτίνι, τον Χόλζνερ, τον Πασκάλ κλπ., αλλά ούτε,
έστω και ένα Πατέρα της Εκκλησίας. Τελευταία συστήνουν έντονα τις ελληνικές
μεταφράσεις των κηρυγμάτων του Μπίλλυ Γκράχαμ»!

β. Ο Οικουμενισμός επιδιώκει να καταστρέψη τον μοναχισμό και τα
μοναστήρια, που είναι από τα πιο σπουδαία ερείσματα της θεραπευτικής
μεθόδου της Ορθοδόξου Πίστεως.
Όσο περισσότερο Ορθόδοξος είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ αγαπάει τον
μοναχισμό και τα μοναστήρια. Αυτό οφείλεται στο ότι στο μοναχισμό και στα
μοναστήρια βρήκε καταφύγιο η θεραπευτική μέθοδος της Ορθοδοξίας, με την
άσκηση των μοναχών, που είναι η «σταύρωση»τους, σύμφωνα με αυτά που λέει ο
Απόστολος Παύλος:

«Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»
και «εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω».

Προς τον «σταυρό» αυτό, την «άσκηση», τον μοναχισμό και
τα Μοναστήρια, από τα οποία αναδείχτηκαν όλοι οι Πατέρες,
στρέφει τα βέλη του ο Οικουμενισμός.

Οι πιο πολλοί αιρετικοί, όπως οι Προτεστάντες, δεν έχουν
μοναχισμό και μοναστήρια.

Όσοι δε έχουν, όπως οι Λατίνοι, έχουν ως βάση του μοναχισμού τους την
ιεραποστολή και όχι την νήψη και άσκηση.
Αυτόν τον φράγκικο «μοναχισμό», που δεν είναι μοναχισμός,
υιοθέτησαν οι Νεοημερολογίτες της Ελλάδος.
Γι’ αυτό το λόγο, πολεμούν τον Ορθόδοξο μοναχισμό και τα μοναστήρια.
Γι’ αυτό το λόγο, λεηλατούν την περιουσία τους!


γ. Ο Οικουμενισμός προσπαθεί να καταργήση τα δόγματα.
Σπουδαιότατο «έρεισμα» για την ορθή θεραπευτική μέθοδο των πιστών
είναι τα δόγματα της Ορθοδοξίας.
Τι είναι τα δόγματα;
Τα δόγματα της Ορθοδοξίας είναι οι αιώνιες και αναλλοίωτες θείες
αλήθειες, που δημιούργησαν οι άγιοι Πατέρες από την θεία εμπειρία τους.
Επομένως, τα Ορθόδοξα δόγματα είναι θεόπνευστα!

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα.

Υπάρχει το Ορθόδοξο δόγμα ότι ο Χριστός δεν είναι κτίσμα. Ο Άρειος
έλεγε ότι είναι. Που το ξέρουμε αυτό;
Μας το είπε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος!
Και η Οικουμενική Σύνοδος, πώς το διαπίστωσε;
Το ήξεραν, όσοι Πατέρες είχαν την εμπειρία της θεώσεως!
Οι Πατέρες δηλ. αυτοί, όταν έφθαναν στη θέωση, έβλεπαν τον Χριστό άκτιστο,
και όχι κτίσμα!
Τα Ορθόδοξα δόγματα είναι οι οδοδείκτες, που φωτίζουν και
σηματοδοτούν τον δρόμο, για την σωστή πορεία των πιστών, για την πνευματική
τελείωσή τους.
Αν κάποιος ισχυριστή ότι είδε στην εμπειρία του τον Χριστό, ως κτίσμα, αυτό
σημαίνει ότι δεν απόκτησε ποτέ θεία εμπειρία, ή ότι είχε εμπειρία από τον
σατανά, για να τον πλανήση!
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο οι Πατέρες αγωνίστηκαν με τέτοιο σθένος
και τέτοιες θυσίες για την ακρίβεια των δογμάτων.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα δόγματα της Εκκλησίας.
Ένα άλλο σπουδαίο δόγμα, που μάχεται ο Οικουμενισμός είναι η Ορθόδοξη
διδασκαλία περί της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Οι Κακόδοξοι κηρύττουν ότι η «Μία Εκκλησία» του Χριστού εξέλιπε. Θα την
δημιουργήσουν όμως αυτοί εκ νέου, με την συνένωση όλων των αιρέσεων σε Μία!

Γι’ αυτό ο Αθηναγόρας έλεγε: «να επανιδρύσωμεν την Μία αγία καθολική και
αποστολική Εκκλησία …».
Η «εκκλησία» που θέλει να ιδρύση ο Οικουμενισμός θα
περιλαμβάνη ως μέλη της καθένα, που μπορεί να έχη όποιο δόγμα θέλει, αρκεί
να μην απορρίπτει τα άλλα, των άλλων μελών.
Οι Πατέρες διδάσκουν την «αποκλειστικότητα» της Εκκλησίας.
Δηλαδή κηρύττουν ότι μόνο τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σωστά.
Μόνο αυτά τα δόγματα πρέπει να δέχονται.

δ. Θα ασχοληθούμε, τέλος, και με το θέμα των «αγίων», που είναι
τεράστιας σημασίας για τους Ορθοδόξους.
Γιατί για τους Ορθοδόξους, οι «άγιοι» είναι θέμα τεράστιας σημασίας»;
Το να γίνη ένας άνθρωπος «άγιος» είναι ο προορισμός μας.
Το πετυχαίνουμε αυτό, με το να θεραπεύσουμε την ψυχή μας, με την
ορθή θεραπευτική αγωγή, δηλ. την παραδοθείσα από το Θεό Ορθόδοξη Πίστη.
Αυτή η θεραπεία οδηγεί τούς πιστούς στην θέωση, δηλ. την αγιότητα. Όταν
πεθάνουν όσοι φτάνουν στη θέωση, αφήνουν άγια λείψανα, τα οποία πολλές
φορές θαυματουργούν, μυροβλύζουν κλπ.
Όποιος αξιώνεται από το Θεό να γίνη άγιος, αυτός γίνεται ο
δάσκαλός μας, που είναι ικανός να διδάξη, πώς να γίνουμε κι’ εμείς άγιοι.
Οι Κακόδοξοι, άλλοι όπως οι Προτεστάντες δεν έχουν «αγίους», ούτε
«άγια λείψανα».
Άλλοι δε, όπως οι Λατίνοι, έχουν μεν «αγίους», από τους οποίους
ορισμένοι είναι από όσους είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν ήταν ενωμένοι μαζί
της, άλλοι δε είναι όσους ανακηρύττουν ως αγίους οι ίδιοι.
Στην Ορθοδοξία τους αγίους τους φανερώνει ο Θεός. Στους Λατίνους, τους
κατασκευάζει ο Πάπας. Ο Προηγούμενος Πάπας ανακήρυξε περίπου τριακόσιους.
Οι παπικοί θεωρούν τους «αγίους» τους, «ήρωες» της κακόδοξης πίστεώς τους,
και όχι θεούμενους, τα δε λείψανά τους δεν είναι θαυματουργά.
Δεν θαυματουργούν τα λείψανά τους, γιατί δεν είναι λείψανα πραγματικών
αγίων. Δεν είναι γνήσια λείψανα, αλλά ψεύτικα.

Πολλά από τα λεγόμενα «λείψανά» τους, είναι ψεύτικα!
Κατά τις σταυροφορίες, όταν οι Λατίνοι έρχονταν στην Ανατολή, για
να μη αρπάξουν πραγματικά άγια λείψανα, έπαιρναν ψεύτικα. Οι Ορθόδοξοι
τοποθετούσαν στις λειψανοθήκες των ναών και των μοναστηριών τους, ως
«λείψανα αγίων», ανθρώπινα οστά από τα νεκροταφεία!
Τα οστά αυτά έπαιρναν οι σταυροφόροι και τα μετέφεραν στη Δύση ως «άγια
λείψανα»!
Άρα γε από τα ψεύτικα αυτά λείψανα, επιστρέφει, όσα επιστρέφει ο Πάπας στην Εκκλησια της Ελλαδος;

Πιθανόν, γιατί δεν είδαμε κανένα από τα «λείψανα» αυτά να μυροβλύζη, ούτε
να θαυματουργή!
Οι Οικουμενιστές πλήττουν ακόμα και το «αγιολόγιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας,
το οποίο νοθεύουν με ψεύτικους ή με αιρετικούς αγίους.

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο Οικουμενισμός νόθευε την ορθή Πίστη.

Τώρα, βλέπουμε ότι νοθεύει και το αγιολόγιο της Εκκλησίας με «κάλπικους»
αγίους.
Ο Οικουμενισμός κάνει την νόθευση αυτή, επειδή ξέρει την σημασία που έχουν
οι άγιοι για την Ορθή Πίστη μας. Είναι ο καθένας τους «κανόνας πίστεως»!
Νοθεύει το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, επειδή θέλει να πλανηθούν οι πιστοί από την
κακόδοξη Πίστη και συμπεριφορά των ψεύτικων αγίων!
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο
οποίος ήταν μασώνος. Οι δεσποταδες της Ελλάδος, τον ανακήρυξαν άγιο!

Με τον τρόπο αυτό, η Εκκλησία της Ελλάδος περνάει το
μήνυμα στους οπαδούς της, ότι η μασωνία δεν εμποδίζει έναν πιστό να
«αγιάση»! Ότι η μασωνία είναι καλή οργάνωση! Δ΄ Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ορθοδοξία
Τονίσαμε προηγουμένως τον κίνδυνο, που αντιμετώπισε παλαιά η Ορθοδοξία
από τη Εικονομαχία, και τώρα απ’ τον Οικουμενισμό.
Σήμερα κινδυνεύει η Ορθοδοξία;

1. Το μέλλον της είναι στα χέρια των Ορθοδόξων!

α. Όσο, εμείς, τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είμαστε Ορθόδοξοι,
η Ορθοδοξία δεν κινδυνεύει.
Θα εξακολουθή να υπάρχη παρά τα σχίσματα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διαιρείται ποτέ σε δύο, έστω και εάν μικρές ή
μεγάλες ομάδες κακοδόξων αποσχιστούν από αυτήν.

Την αλήθεια αυτή τονίζει ιδιαίτερα ο Μέγας Φώτιος, ο οποίος λέει:

«Μία εστιν η του Χριστού Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ου πλείους ουδέ
δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εισί»!
Θα υπάρχει η Ορθοδοξία, όσο και εάν λιγοστέψουμε. Οι άγιοι Πατέρες
ξεκαθαρίζουν αυτό τα ζήτημα.
Λέει ο άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής:
«Ει και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσι, ούιοι εισίν η
Εκκλησία».
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο άγιος Θεόδωρος
Στουδίτης τονίζουν, ότι και τρία μόνον άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή
Πίστη, αυτά μόνον θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού.

β. Τονίζουν ακόμα οι Πατέρες ότι παύει ένας πιστός να
είναι Ορθόδοξος, όταν και στο παραμικρό παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη
Πίστη.
Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει ότι «αιρετικός έστι
ο και μικρόν τι παρεκκλίνων της ορθής Πίστεως».

γ. Οι Ορθόδοξοι είναι υποχρεωμένοι να στηλιτεύουν
κάθε αίρεση. Οφείλουν να ελέγχουν όλους τους αιρετικούς.
Ο έλεγχος αυτός των αιρετικών, δεν παραβιάζει την θεία εντολή «Μη κρίνετε,
ένα μη κριθήτε». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι η εντολή αυτή του
Κυρίου «περί βίου εστιν, ου περί Πίστεως»!
Άλλη φορά δε ρωτάει: «των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών,
ουκ έστιν κολάσεως άξιος;»
Ο δε μοναχός Ιωσήφ ο Βρυέννιος, προσθέτει:
«Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων, κατακριθήσεται
υπό του Θεού. Και ταύτα, ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον. Το γαρ
εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις, αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας
ειλικρινούς»!

δ. Ένας πιστός, για να είναι πράγματι Ορθόδοξος, δεν αρκεί να
διαθέτη μόνο Ορθή Πίστη. Χρειάζεται να έχη και Ορθή Ζωή.
Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει: «Πονηρά δόγματα, γεννώσι πονηρόν
και διεφθαρμένον βίον»!

ε. Τους αιρετικούς αναθεματίζουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι.
Η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος μάλιστα αναθεματίζει όχι μόνο
όλους τους αιρετικούς, αλλά και όσους αρνούνται να τους αναθεματίσουν.
Η δε Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όλους τους αιρετικούς. Λέει: «
Όλοις τοις αιρετικοίς, ανάθεμα».

2. Ζούμε σε έσχατες μέρες. Τα σημεία δείχνουν ότι
είναι μέρες τουλάχιστον προδρομικές του Αντιχρίστου. Η Αγία Γραφή μας
περιγράφει καταλεπτώς τα όσα πρόκειται να συμβούν τις μέρες αυτές.
Το σπουδαιότερο είναι ότι τότε θα κινδυνεύσουν να πλανηθούν και οι
εκλεκτοί, η δε Εκκλησία θα φύγη στην έρημο!
Ας παρακαλέσουμε όλοι τον Θεό, να μην βρεθούμε ποτέ μεταξύ αυτών
που θα πλανηθούν οποτεδήποτε.
Ας παρακαλέσουμε όλοι το Θεό, να διασώση την Εκκλησία, έστω και
στην έρημο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου