Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ακτινογραφία

γραικύλων...

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη…
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γιώργος Σουρής

Υ.Γ. Ας μου συχωρέσει ο μεγάλος ποιητής την αυθαιρεσία, να βάλω στο ποίημά του τον τίτλο «ακτινογραφία γραικύλων», που είναι δικιάς μου επιλογής. Δεδομένου ότι δεν γνωρίζω τον τίτλο του ποιήματος…

παπα-Ηλίας

Η ΣΙΩΠΗ

ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

π. Ιωάνννης Χρυσαυγής

«Τα δάκρυα είναι ένας τρόπος γνώσης του εαυτού μας. Κλαίμε επειδή έχουμε χάσει την παραδεισιακή μας ταυτότητα, ή επειδή νοσταλγούμε έναν «χαμένο παράδεισο».

Υπάρχει ένα έντονο στοιχείο νοσταλγίας σε αυτό τον όρο: «Ω, πόσο θα θυμούνται αυτοί στη φυλακή τις προηγούμενες επιτυχίες τους!» αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, και αναφέρει τους ψαλμούς «εμνήσθημεν ημερών αρχαίων».

Τα δάκρυα είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας συμμετέχει στη μετάνοια, όπως ακριβώς συμμετέχει σε ολόκληρη την ανάβαση της πνευματικής ζωής, και όπως πράγματι είχε συμμετάσχει στην κάθοδο και στην πτώση μας.

Οι μοναχοί στη Συρία ονομάζονταν «πενθούντες» ή «πενθικοί». Για τον Ιωάννη της Κλίμακος, μια μέρα που περνά χωρίς δάκρυα είναι μια σπαταλημένη μέρα, μια μέρα δίχως μετάνοια, αν και ο Ιωάννης δεν θολώνει τη διάκριση ανάμεσα στα δάκρυα ή το πένθος και στη μετάνοια.

Αυτός που δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα τον κλαίει εκεί αιωνίως.
Είναι αδύνατο να μην κλαύσει είτε εδώ εκουσίως, είτε εκεί με βάσανα».

ΜΙΑ ΑΔΙΚΗ ΜΟΜΦΗ


του Θεολόγου κ. Παν. Σημάτη


Λυπάμαι που πρέπει να κάνω ένα μικρό σχόλιο σε χθεσινό άρθρο που δημοσίευσε ο κ. Τελεβάντος, με τίτλο «Μια άδικη μομφή», γιατί με τα όσα άστοχα και δυσφημιστικά γράφει, αποδίδει στο κείμενό μου προεκτάσεις και προθέσεις που δεν είχα, φέρνοντάς με μάλιστα ηθελημένα ή αθέλητα (όπως πιστεύω) σε αντιπαράθεση με σεβαστά μου πρόσωπα.


Παρερμηνεύει, επίσης, και τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα της ΑΒ Συνόδου, παρά την μικρή μελέτη περί αποτειχίσεως που έγραψα και του έστειλα, αποδεικνύοντας εκεί «τουλάχιστον» την δυνατότητα χρήσεως του Ιερού κανόνα.

Στην μελέτη αυτή ακόμα δεν απάντησε (όπως είχε υποσχεθεί). Αντίθετα κατά καιρούς, γράφει απόλυτες προσωπικές απόψεις, τις οποίες παραθέτει, και χωρίς να έχει ανατρέψει την μελέτη εκείνη, και χωρίς να τις στηρίζει σε πατερικά κείμενα, όπως είναι παράδοση να κάνουμε στην ορθόδοξη Εκκλησία.

Ακόμα και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, στον οποίο στηρίζεται, αποδέχεται την για λόγους σκανδαλισμού της συνειδήσεως αποτείχιση.


Η μικρή αυτή απάντηση δεν απευθύνεται στον ίδιο, γιατί δεν έχει πλέον κανένα νόημα, με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το διάλογο. Απαντώ, όμως, γιατί θέλω να προλάβω τα σπέρματα του διχασμού που έσπειρε με το άρθρο του.

Προς χάριν δηλαδή των συναδέλφων μου θεολόγων και του π. Σαράντη Σαράντου, του οποίου τα θεολογικά κείμενα παρακολουθώ και τον οποίο κατά διαστήματα συναντώ, αφού είναι από τους πρώτους που ξεκίνησαν και συνεχίζουν τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα, έστω κι αν υπάρχουν διαφορετικές τοποθετήσεις σε θέματα τακτικής.


Υπέγραψα κι εγώ, εδώ και μήνες, το κείμενο που ο π. Σαράντης συνέταξε και κυκλοφόρησε κατά της παραλαβής της Κάρτας, επειδή:

με αυτή καταστρατηγούνται προσωπικές ελευθερίες των πολιτών και ακόμα, η όλη φιλοσοφία της Κάρτας και των επόμενων βημάτων (εκείνων που την προωθούν), μας παραπέμπει ολοκάθαρα στο γνωστό 13ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως που γράφει «ίνα μη τις δύναται αγοράσαι ή πωλήσαι».

Η ίδια Αποκάλυψη δε, μας προτρέπει να δείξουμε σύνεση: «ώδε η σοφία εστίν· ο έχων νουν ψηφισάτω».


Επίσης, συμπαρατάσσομαι στον αγώνα που η Π.Ε.Θ. και οι κατά τόπους σύλλογοι των θεολόγων κάνουν υπέρ του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο οι τελευταίες κυβερνήσεις υποβιβάζουν και η διοίκηση της Εκκλησίας, με την μέχρι σήμερα ατολμία της, έρχεται αρωγός στην υποβάθμιση αυτή.


Το ελεγχόμενο κείμενο που δημοσίευσα με τίτλο, «Η Κάρτα του Πολίτη και ο Οικουμενισμός», εγράφη με αφορμή την μεγάλη κινητοποίηση και αγωνιστικότητα που παρατηρείται για την Κάρτα.

Με αυτό δε στόχευα (χωρίς να υποτιμώ τον παραπάνω διμέτωπο αγώνα, αλλά αξιολογώντας τις προτεραιότητες) να επισημάνω πόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η κινητοποίηση κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ο οποίος αποτελεί το κατ΄ εξοχήν σύγχρονο θέμα Πίστεως, αφού συνεχώς επεκτείνεται, αλλοιώνει το ορθόδοξο φρόνημα και απονευρώνει την αγωνιστικότητα των πιστών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν από ποιους να φυλαχτούν.

Κανείς δεν τους απαντά, αν είναι πράγματι αρχηγοί της αιρέσεως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Περγάμου Ιωάννης, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος, κ.ά., ή αν η αίρεση αυτή είναι ακέφαλη και αόριστη.


Έγραψα επίσης το κείμενο, επειδή πιστεύω, πως θα είχε άλλη δυναμική ο αγώνας κατά της Κάρτας και της υποβαθμίσεως (ή και της καταργήσεως του μαθήματος των θρησκευτικών), αν η λαίλαπα του Οικουμενισμού δεν είχε παραλύσει το κεντρικό διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας (στη θεσμική του μορφή), δηλαδή τα περισσότερα ηγετικά στελέχη της, και αν, ως εκ τούτου, δεν είχε υποβαθμιστεί το ηρωϊκό και ανδρείο φρόνημα και η ζέση της Πίστεως που διέκρινε τους Αγίους Πατέρες μας, των οποίων παραθέτουμε τα χωρία, αλλά δεν μιμούμεθα το παράδειγμα.










Φοβούμαστε

για τη ζωή του Επισκόπου

μας ΑΡΤΕΜΙΟΥ



Οι Μοναχοί από το μοναστήρι Ljuljaci δεν το κρύβουν ότι φοβούνται πολύ για τη ζωή του Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου, και ανησυχούν για την ασφάλειά του.
Πρίν απο λίγες μέρες και ενώ οδηγούσε ο γραμματέας μοναχός το Φίατ που χρησιμοποιεί ο επίσκοπος ακούστηκε ενα δυνατός θόρυβος στο όχημα.
Αμέσως το πήγε στο μηχανικό και στην εξέτασί του φάνηκε ότι ήταν ξεβιδωμένες οι βίδες και μάλιστα, κατά την γνώμη του μηχανικού, πρέπει να ξεβιδώθηκαν με το χέρι.
Αυτό έγινε αφορμή για να σκεφθούμε σοβαρά την ασφάλεια του Επισκόπου μας, είπε ο μοναχός Ναούμ, με τον δικαιολογημένο φόβο του ότι κάποιοι θέλουν και επιθυμούν διακαώς να τον βγάλουν από τη μέση και να εξοντωθή ο Επίσκοπος Αρτέμιος.
Και όχι μόνον ηθικά, όπως προσπαθεί να το κάνη η ΤΡΟΪΚΑ των ΤΡΙΩΝ, αλλα ακόμα και βιολογικά αφού από την παρουσία του ενοχλούνται εκτός των άλλων και καποιες παγκόσμιες δυνάμεις.


Εν τω μεταξύ, άγνωστο για ποιούς λόγους, η δαιμονική μαφιόζικη ομάς των τριών της ΤΡΟΪΚΑΣ κινείται σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και σκέφτεται και μεθοδεύει τίνι τρόπω θα εξοντώση τον επίσκοπο Αρτέμιο.

Ηδη κατάφερε να υπάρχουν ειδικές δυνάμεις ασφαλείας που να τον παρακολουθούν ανελλιπώς και επί 24ώρου βάσεως.
Οι λόγοι βέβαια που γίνεται αυτό είναι άγνωστοι.
Ο επισκοπικός φθόνος και η επισκοπική μανία, όπως διδάσκει η ιστορία, είναι πάθη ΑΠΥΘΜΕΝΑ.
Ο ίδιος ο Διάβολος μαθητεύει στα πάθη αυτά, από τα πρόσωπα των ΚΑΚΩΝ και ΦΘΟΝΕΡΩΝ επισκόπων.
Η "αναβληθείσα"

Τουρκική εισβολή στη Σάμο

λόγω σεισμού










Με αφορμή τις αναρτήσεις για το σενάριο πολέμου και την προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, έχω κι εγώ να παραθέσω κάποιο στοιχείο που δείχνει ότι όλα αυτά μια μέρα θα συμβούν.
Μάλιστα η αναφορά μου δεν έχει να κάνει ούτε με προφητείες, διότι αυτό που θα αναφέρω δεν είναι προφητεία, αλλά ούτε και με συγγραφικά σενάρια. Πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη τα έτη 1999 και 2000. Εμένα προσωπικά το διάβασμα και μόνο του κειμένου με συγκλόνισε και γι αυτό και σας το παραθέτω, γνωρίζοντας ότι κάποιοι θα γελάσουν, κάποιοι θα ειρωνευθούν αλλά και κάποιοι θα προβληματισθούν. Αυτό εξάλλου είναι που με ενδιαφέρει.


Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης

Ανεξίτηλη μένει στη μνήμη η εορτή της Παναγίας μας το 2000, όταν στο κήρυγμα της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας, εν μέσω Αρχιερέων, Στρατιωτικών, Αστυνομικών και Λιμενικών Αρχών, εν μέσω χιλιάδων προσκυνητών, ο ευσεβέστατος Ιερέας έκανε τον κόσμο να κρατήσει την αναπνοή του, όταν δημόσια, με φωνή γεμάτη συγκίνηση, ιστόρησε ένα μέγα θαύμα! Μόλις το είχε πληροφορηθεί από το Αγιον Όρος όπως είχε πει…
Ποιο ήταν αυτό το θαύμα; Ας το διηγηθούμε όπως το φανέρωσε ο Ιερέας δημόσια. Αλλά θα προσθέσουμε πρώτα το κλίμα της εποχής και όλες τις άλλες πληροφορίες, για να θυμηθούμε και να κατανοήσουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσονταν τότε τα γεγονότα.


1999 μ.Χ.


Ήταν τότε μια εποχή μεγάλης κρίσης. Η Γιουγκοσλαβία δεχόταν την ορμητική και απάνθρωπη αεροπορική εισβολή του ΝΑΤΟ με τους ανελέητους βομβαρδισμούς αμάχων και δημοσίων έργων, ακόμα και του κτιρίου της Σερβικής Τηλεόρασης, ακόμα και της Πρεσβείας της Κίνας!!! Οι αμερικανοί χτυπούσαν επίτηδες τα περίφημα σερβικά Μετόχια, Ορθόδοξα Μοναστήρια και Εκκλησίες των Σέρβων, ακόμη και ανήμερα του Ορθόδοξου Πάσχα!!! Και ήταν διάχυτη τότε η εντύπωση μέσα στο ξέφρενο μίσος εναντίον των Ορθοδόξων, πως η Τουρκία θα έβρισκε την ευκαιρία να μας χτυπήσει, απάνω στη γενική αναμπουμπούλα και την αστάθεια.
Θυμούμαι τότε, στις αρχές του Καλοκαιριού του 1999, πως οι διορατικοί και σεβάσμιοι Γέροντες του Αγίου Όρους, ειδοποίησαν τα πνευματικά τους παιδιά να αρχίσουν νηστεία και συνεχή προσευχή, για να μην επιτρέψει ο Θεός να γίνει πόλεμος και στην Ελλάδα, διότι είχαν φαίνεται τη σχετική πνευματική πληροφορία! Να σταματήσει ο Θεός τους Τούρκους! Μεγάλο έτσι μέρος της ευσεβούς Θεσσαλονίκης, την ώρα που οι άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν αμέριμνες διακοπές, νήστευε! Η Παναγιά! Η Παναγιά λέγανε τότε όλοι να πρεσβεύσει στο Χριστό μας, να μην αφήσει για τις αμαρτίες μας να συμβεί το κακό στην Ελλάδα…
Κύλησε το καλοκαίρι, με τα τζιπ και τα πολεμικά πλοία των “συμμάχων” να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα στη Θεσσαλονίκη, έφθασε η εορτή της Θεοτόκου το Δεκαπενταύγουστο, κρεμαστήκαμε όλοι στη Χάρη της και ιδίως οι άγιοι Γέροντες, για την άγια ζωή των οποίων πολλές φορές πήρε ο κόσμος παράταση…


7,6 Ρίχτερ!!!


16 Αυγούστου, 17 Αυγούστου 1999 μ.Χ. και ξαφνικά σείεται ο τόπος!!! 7,6 Ρίχτερ συγκλόνισαν την Τουρκία!!! Και οι καταστροφές ήταν τρομακτικές!!! 35.000 θύματα, 30.000 τραυματίες, μια σπουδαία ναυτική βάση του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας ολοσχερώς καταστραμμένη, διυλιστήρια που φλεγόταν, ο κεντρικός δρόμος Κωνσταντινούπολης – Άγκυρας σχισμένος με αόρατο λες μαχαίρι! Κόλαση παντού! Φωνές απελπισίας! Οργή λες Θεού!

Μες στην καταστροφή εκείνη τη βιβλική, ξεχάστηκε ο φόβος του πολέμου και αμέσως η ανθρωπιά των Ελλήνων έτρεξε να βοηθήσει τους γείτονες, που τότε έπαψαν να παραβιάζουν και να απειλούν, τότε ήταν τα θύματα, ήταν συνάνθρωποι, ήταν φίλοι. Ήρθε έπειτα και ο μικρότερος σεισμός της Αθήνας και βρέθηκε ο δρόμος ή η ευκαιρία της φιλίας μετά σεισμών, που ως τώρα δεν απέδωσε ούτε το παραμικρό…



2000 μ.Χ.


Πέρασε ένας ακόμη χρόνος, με μανεκέν και τραγουδίστριες να πρωταγωνιστούν στην κατασκευασμένη “ελληνοτουρκική προσέγγιση”. Ξανάρθε Καλοκαίρι, ξανάρθε δεκαπενταύγουστος, ήρθαν τα “εννιάμερα της Παναγιάς” , έφτασε ο κόσμος στη Μεγαλόχαρη της Μηχανιώνας, ήρθε και η στιγμή του κηρύγματος όπου αναπάντεχα ο Ιερέας έκανε τους χιλιάδες προσκυνητές να παγώσουν!


ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ

Ο ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ



Μίλησε τότε ο Ιερέας για την προστασία της Παναγιάς στο λαό μας και την Πίστη και την Αγάπη που της έχουμε και εξακολούθησε με δυο λόγια:

Ένα παράδειγμα της μεγάλης προστασίας της Θεοτόκου, είπε, είναι αυτό που έγινε πέρσι και το πληροφορήθηκα μόλις τώρα από το Άγιο Όρος. Θυμάστε πέρσι το μεγάλο σεισμό της Τουρκίας; Ξέρετε γιατί έγινε; Διότι τότε, πέρσι, στα Εννιάμερα της Παναγιάς, είχαν ετοιμάσει οι Τούρκοι στρατιωτική εισβολή στην Ελλάδα, με στόχο τη Σάμο!!! Αλλά η Παναγιά μας δεν άφησε! Έγινε ο τρομερός σεισμός, λίγες ημέρες πριν, ώστε να σταματήσει η Τουρκία κάθε σχέδιο!!! Η Παναγιά μας σκέπασε και πάλι! Μας προστάτεψε η Στρατηγός μας, η Μητέρα του Κυρίου, πρεσβεύοντας στον Υιό της και Θεό μας!!! Ας σκεφτούμε όλοι τι χρωστάμε στην Παναγία! Ας δοξάσουμε το όνομα του Θεού!…

Μείναμε όλοι άφωνοι! Και τότε ανακαλέσαμε στη μνήμη μας τα ξεχασμένα γεγονότα του περασμένου χρόνου, όπως τα αναφέραμε στην αρχή, που ενώ τότε ήταν σκόρπια, τώρα έμπαιναν σιγά σιγά σε τάξη.


Αμέσως τότε επικοινωνήσαμε με έναν από τους πλέον αγίους και διακριτικούς Γέροντες του Αγίου Όρους, που μας επιβεβαίωσε κατηγορηματικά όλα όσα είχαμε ακούσει και πρόσθεσε, πως το σχέδιο εισβολής της Τουρκίας είχε στόχο τρία ταυτόχρονα νησιά!!! Όχι μόνο τη Σάμο, αλλά και την Κω και τη Ρόδο!!! Και ότι όχι μόνο καταστράφηκε η μεγάλη πολεμική τους βάση, αλλά κάτω από τα ερείπια είχαν θαφτεί ανώτεροι Αξιωματικοί του Τουρκικού Στρατού, που ήταν επιφορτισμένοι με την εκτέλεση της Στρατιωτικής Εισβολής!!!



Σημ. Αποτειχισης:

Το παραπανω περιστατικο λαβαμε απο φιλο με ε-μέιλ και το δημοσιευουμε.


Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010







ΤΟ «ΠΑΜΦΤΩΧΟ»


ΒΑΤΙΚΑΝΟ


από το περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ" Δεκεμβρίου.


Ο τίτλος αυτός μπαίνει εδώ σαν φυσικός αντίλογος στον τίτλο «το ‘’πάμπλουτο’’ Βατικανό» άρθρου ουνιτικής εφημερίδος, με το οποίο ο αρθρογράφος απαντά στην «εσφαλμένη και άσκοπη και κακόβουλη» κατ’ αυτόν φήμη που ενδημεί στο χώρο της Ελλάδος, ότι τάχα το Βατικανό είναι πάμπλουτο. Δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω τα στοιχεία που παρουσιάζει, αλλά επιφυλάσσομαι μόνο ότι απαντά θελητά ή αθέλητα με τη γλώσσα της μισής αλήθειας.


Ο εν λόγω αμύντωρ των βατικάνειων ετήσιων εσόδων και εξόδων αναφέρει πως «το Βατικανό, είναι αλήθεια, ότι κατέχει μια ανυπολόγιστη σε αξία περιουσία: Κτίρια, ναούς, μουσεία, ιδρύματα, πληθώρα κειμηλίων, κλπ. Όμως αυτή η περιουσία, λέει, δεν αποφέρει έσοδα, δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση, δεν εκποιείται. Αντίθετα απαιτεί τεράστια ποσά για τη συντήρησή της».


Δεν παραλείπει να αναφερθεί στον ετήσιο τακτικό προϋπολογισμό του Βατικανού (τον δηλούμενο;), τον οποίο ανεβάζει στα 285 εκατομμύρια ευρώ, και ότι αυτή τη στιγμή παρουσιάζει έλλειμμα 19 εκατομμυρίων, ότι τα μεγαλύτερα έξοδα της «αγίας» έδρας είναι η συντήρηση των κτιρίων και οι μισθοί των πέντε χιλιάδων υπαλλήλων. Όσο για τον παγκόσμιας λήψεως ραδιοφωνικό σταθμό του Βατικανού αναφέρει ότι έχει 16 εκατομμύρια έξοδα. Συχνά δε μη μπορώντας το Βατικανό να σηκώσει το βάρος των απαιτουμένων για τη συντήρηση έργων τέχνης δαπανών, προβαίνει στη συντήρησή τους με δάνεια από την Ιαπωνία και άλλες χώρες. Σχετικά με την τράπεζα του Αγίου Πνεύματος, και την είδηση ότι το Βατικανό έχει το δικό του νόμισμα, το νόμισμα του κρατιδίου, λέει ότι η παρανόηση προήλθε από το ότι η τράπεζα πήρε το όνομα αυτό από τον παρακείμενο ναό του Αγίου Πνεύματος!


Είπα πιο πάνω ότι ο ουνίτης αρθρογράφος δεν λέει όλη την αλήθεια, διότι στα τρία τέταρτα του άρθρου του μιλάει μόνο για έξοδα του Βατικανού, ενώ αποφεύγει επιμελώς να μιλήσει για έσοδα. Ποιος αμφιβάλλει ότι τα κτίρια, οι ναοί, τα μουσεία, τα ιδρύματα κλπ., θέλουν συντήρηση; Αλλά και ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ναοί έχουν έσοδα, ότι τα μουσεία έχουν εισιτήρια, ότι η είσοδος σε οποιοδήποτε εκκλησιαστικό τουριστικό χώρο πληρώνεται; Δεν πρέπει να αποκρύψουμε ότι όλα τα αξιοθέατα φρόντισε το Βατικανό να τα τουριστικοποιήσει και έχουν γίνει βρύσες που ρέουν χρυσό, αφού έχει το μεγαλύτερο τουριστικό δείκτη στον κόσμο (4 φορές πάνω από το δείκτη της τουριστικότατης Γαλλίας), ενώ η τσέπη του τουρίστα πρέπει να είναι γεμάτη, όταν επισκέπτεται τα τουριστικά αξιοθέατα του Βατικανού.


Στο ίδιο φύλλο της παπικής προπαγανδιστικής εφημερίδος διαβάζει ο αναγνώστης ότι στον τάφο του πάπα Ιωάννη Παύλου και στην ίδια κρύπτη όπου είναι θαμμένοι 266 πάπες περνούν περίπου δώδεκα χιλιάδες επισκέπτες την ημέρα από όλο τον κόσμο . Από ένα ευρώ να αφήσει ο καθένας είναι δώδεκα χιλιάδες ευρώ την ημέρα. Από δύο ευρώ και επί 360 μέρες μας κάνουν 8,5 εκατομμύρια το χρόνο! Δεν είναι και λίγα.


Μας λέει επίσης για τα έξοδα του ραδιοσταθμού του Βατικανού που είναι πολλά, και ότι τον τελευταίο χρόνο επετράπη να μεταδίδει διαφημίσεις, αλλά θα ήταν πιο έντιμο από μέρος του να μας έλεγε οι διαφημίσεις, στον περιορισμένο χρόνο που γίνονται, και τι κέρδη αποφέρουν. Μας λέει επίσης ότι «τα πάγια έσοδα του Βατικανού προέρχονται από κάποιες επενδύσεις, οι οποίες όμως επηρεάζονται από την αρνητική πορεία των αγορών, από τα εισιτήρια των μουσείων και άλλων χώρων». Δεν μας λέει όμως σε τι ποσόν ανέρχονται τα κέρδη από τις επιχειρήσεις, τι είδους επιχειρήσεις είναι, και τι κέρδη είχε πριν ενσκήψει η οικονομική κρίση.


Και μια που έκανε λόγο για επενδύσεις εμείς θα πούμε ότι το Βατικανό έχει μεγάλους πόρους και από επιχειρήσεις, και μάλιστα επιχειρήσεις με άλλο όνομα στο τιμολόγιο, για να μη φαίνεται η «αγία» έδρα ότι ασχολείται με πωλήσεις όπλων. Διότι για πωλήσεις όπλων γίνεται λόγος από αναντίρρητες πηγές, που αποφέρουν συσσώρευση άδηλων κερδών. Ο ηγήτορας του Βατικανού επαγγέλλεται και διακηρύσσει ειρήνη, αλλά το γραφείο του διαπραγματεύεται πωλήσεις όπλων. Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι δεν υποδαυλίζει και πολέμους; Βέβαια δεν καταλογίζεται οπωσδήποτε ευθύνη αποκρύψεως της αλήθειας από τον αρθρογράφο, διότι δεν είναι απίθανο να μη γνωρίζει ο άνθρωπος όλα τα βάθη και τα μυστικά που κρύβει το σεκρετάριο του πάπα.


Επίσης δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει , επειδή ζει στην Ελλάδα, ότι το Βατικανό εισπράττει φόρους από τις βιομηχανίες των οπαδών του, αλλά και από κάθε σπίτι καθολικού, ένα ποσοστό επί των ετησίων εσόδων, το λεγόμενο «οβολό του Πέτρου» (Peter’s Pence). Τα δε ποσά, κυρίως από τις βιομηχανίες και τις επιχειρήσεις δεν είναι παραπάνω από μυθώδη. Δεν γνωρίζει σίγουρα και ότι τα ποσά εισπράττονται με υποχρεωτικό σύστημα εισπράξεως , παρόμοιο με αυτό τον τρόπο που στην Ελλάδα οι Δήμοι εισπράττουν μέσω της ΔΕΗ τις φορολογίες των πολιτών για τις αποχετεύσεις.


Στη συνάφεια αυτή δεν είναι άσκοπο να σημειωθεί ότι σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα που φημίζεται για την πυκνότητα των οπαδών του παπισμού, λειτουργεί και Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία έγινε πρόταση, αν θέλει, να εισπράττει και αυτή κατά τον ίδιο τρόπο με τους παπικούς, τις ετήσιες εισπράξεις της από τους Ορθόδοξους της χώρας, η οποία όμως προς τιμήν της απάντησε «όχι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο ζήτημα αυτό τηρεί θέση προαιρετική».


Περιττό να σημειώσουμε ότι πολλοί εργοστασιάρχες και βιομήχανοι φέροντας βαρέως την ασήκωτη φορολογία που επιβάλλει το Βατικανό, προτιμούν να διαγράφονται από μέλη της παπικής «Εκκλησίας» και να δηλώνουν άθεοι, ενώ δεν είναι άθεοι, για να μην τους πιάνει η τσιμπίδα της παπικής φορολογίας.


Για το ότι δεν έχει το Βατικανό δική του τράπεζα βρίσκουμε και πάλι τον αρθρογράφο απληροφόρητο. Αρκεί να ανοίξει την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος στο λήμμα Βατικανό, και εκεί σχετικά με το θέμα που μιλάμε θα διαβάσει· «Η πόλη (του Βατικανού) έχει δικό της τηλεφωνικό και ταχυδρομικό σύστημα, έναν ισχυρότατο ραδιοφωνικό σταθμό καθώς και έναν τακτικό στρατό με φανταχτερή στολή από 100 και πλέον Ελβετούς φρουρούς. Εκτός από όλα αυτά έχει δικό της τραπεζικό και νομισματικό σύστημα, καταστήματα και ένα φαρμακείο».


Αν πάλι ανατρέξει σ το διαδίκτυο στο λήμμα Βατικανό, εκεί θα δη ότι το Βατικανό εκδίδει τα δικά του κέρματα ευρώ μολονότι δεν είναι κράτος-μέλος της ΕΕ, με ειδική σύμβαση. Έχουν εκδοθεί ακόμη και ευρώ πρόσφατα με εικόνα του πάπα Βενέδικτου Ράτσιγκερ. Το δε πιο προσοδοφόρο προϊόν που εξάγει το Βατικανό είναι τα γραμματόσημα.


Αυτά όλα και άλλα πολλά τα αγνοεί ο καλός μας αρθρογράφος και δεν μας τα λέει. Ξεχνά όμως ότι σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια έχει και κάποιο μέλος ή συγγενή εργαζόμενο ή σπουδάζοντα στην Ευρώπη , και τα μυστικά διαρρέουν… Το δε διαδίκτυο τα έβγαλε όλα στη φόρα…



Χαμηλοί παράφωνοι τόνοι



του μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ



Δέν γνωρίζω, ἄν ἐνημερωθήκατε... Στίς ἀρχές τοῦ Ὀκτώβρη, ἀπό τίς 5 ἴσαμε τίς 8 τοῦ μήνα, πραγματοποιήθηκε στήν Ἑλλάδα μας ἕνα γεγονός μείζονος ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς σημασίας. Τό μεγάλο Σῶμα τῶν Μητροπολιτῶν, ἡ «Ἱεραρχία τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», πού-καθ᾿ ὑπόθεση-διαποιμαίνει, μέ διάκριση καί μέ πιστότητα στήν ἀποστολική καί στήν πατερική μας παράδοση, τό εὐσεβές πλήρωμα καί ἀντιμετωπίζει-καί πάλι καθ᾿ ὑπόθεση-μέ χειρισμούς διάφανους, τούς κοινωνικούς κυματισμούς τῆς ἐπικαιρότητας, συγκεντρώθηκε στή θεσμοθετημένη ἐτήσια Συνέλευσή της. Καί, συγκλονισμένη(!!!) ἀπό τήν ἀσταμάτητη, θρηνώδη κραυγή τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, ἅπλωσε στήν τράπεζα τῆς Συνοδικῆς μελέτης καί τῆς χρεωστικῆς ἀνάλυσης τήν ἀφόρητη ἀγωνία τοῦ ποιμνίου της καί τόν πηγαῖο στεναγμό του. Ἀσχολήθηκε, σέ «πλάτος καί βάθος», μέ τίς συμπληγάδες τῆς διογκωμένης οἰκονομικῆς κρίσης, πού καθημερινά περισφίγγει καί καταπιέζει τόν ἑλλαδικό χῶρο, βγάζει στό περιθώριο τῆς ἀνεργίας φτωχούς βιοπαλαιστές, στερεῖ τό ψωμί ἀπό τήν ἀθώα νεότητα, ἐγκαταλείπει ἀπροστάτευτα τά κουρασμένα γηρατειά. Κάποιοι, ἀπό τήν κοινωνία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἐθισμένοι στόν πικρόχολο ἀντίλογο, γύρισαν τίς πλάτες στή δημόσια προβολή τοῦ Συνοδικοῦ, πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος. Καί ἀφέθηκαν νά ἀναμασοῦν τήν πικρία τους καί τήν αἰχμηρή διαλεκτική τους, πού-μεθοδικά-στοχεύει στήν ἀποδόμηση τῶν στηλωμάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης καί στήν ἀπόσβεση τῆς ἐλπίδας ἀπό τή χάρτα τῶν ὑπαρξιακῶν ὁραμάτων.

Οἱ πιστοί, οἱ ἄνθρωποι, πού ἀκουμποῦν τό αὐτί καί τήν καρδιά στό Γολγοθά τῆς μεγάλης Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας καί στό δοξολογικό ἀνασασμό τῆς ἀπέραντης στρατιᾶς τῶν ἁγίων μας, στάθηκαν προσεκτικοί, γιά νά περιμαζέψουν τά ἄνθη τῆς διδαχῆς καί γιά νά ἐμβαθύνουν στά μηνύματα τῆς ποιμαντικῆς ἀγάπης. Οἱ Συνεδριάσεις τοῦ Ἀνώτατου Συνοδικοῦ Σώματος κράτησαν τέσσερις μόλις μέρες. Σέ χρονικό διάστημα ὄχι ἐπαρκές γιά τήν παρουσίαση καί τήν ἀνάλυση τῆς σύγχρονης τραγικῆς περιπέτειας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιά τή διερεύνηση καί τήν ἐπισήμανση τῶν εὐθυνῶν καί γιά τή χάραξη ἑνός προγράμματος ποιμαντικῆς συμπαράστασης καί διακονίας στίς καταπονημένες καί καταπτοημένες ὑπάρξεις.



Ἡ ὁρμητική, ἡ καταλυτική καταιγίδα τῆς ἔσχατης φτώχειας, ὁ βρόχος τῆς ὑπερχρέωσης τοῦ κοινοῦ, κρατικοῦ ταμείου καί τῶν μικρῶν βαλαντίων τῶν βιοπαλαιστῶν Ἑλλήνων καί ἡ πηχτή σκοτεινιά, πού πνίγει τῆν προσδοκία μιᾶς ἀλλαγῆς, ἀπασχόλησαν τούς Πατέρες καί Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μόνο ἀπό τήν Τρίτη μέρα τῆς Ἑβδομάδας, ἴσαμε τήν Παρασκευή. Καί τή ροή τῶν συζητήσεων, συχνά, τή διέκοπτε ἡ συνειρμική ἤ καί ἡ βίαιη παρέκκλιση τοῦ διαλόγου σέ ἄλλα πλέγματα ἐρωτημάτων καί ἀγκαθιῶν.
Ἡ σήμανση λήξης τῆς Συνέλευσης τῆς Ἱεραρχίας δέ σηματοδότησε καί τήν παύση τῶν κυματισμῶν τῆς ἐλεύθερης κοινῆς γνώμης, πού, θετικά ἤ ἀρνητικά, πρόσθεσε τή δική της κρίση καί τήν προσωπική της σφραγίδα στή συγκεκριμένη σελίδα τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Ἀπό τή δική μου σκοπιά, ὡς ἀνταπόκριση στό ἐπισκοπικό μου χρέος, καί ὡς κατάθεση τῆς προσωπικῆς μου ἀγωνίας, θά χαράξω καί θά παραδώσω στούς συνιερουργούς μου καί στή διευρυμένη αὐλή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἕνα μικρό πίνακα ἐκτιμήσεων καί παρατηρήσεων. Ἄν κάποιοι τόν βροῦν περιττό ἤ ἐνοχλητικό, ἄς τόν διαγράψουν. Ἄν τόν ἀποδεχτοῦν ὡς κατάθεση καρδιᾶς καί ἀγωνία ἐπισκοπικῆς συνείδησης, ἄς κάνουν τόν κόπο νά ἐπεξεργαστοῦν, πλατύτερα καί βαθύτερα, τούς προβληματισμούς καί ἄς καταθέσουν τό μόχθο τους στήν κοινή τράπεζα τῶν ἐξαγιασμένων ἐμπειριῶν καί τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης. ***



1. Κατά τήν ἐναρκτήρια Συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, μέ συμπυκνωμένο λόγο, παρουσίασε τό ἀποκλειστικό θέμα, πού εἶχε ὁριστεῖ νά ἀπασχολήσει τό Ἱεραρχικό Σῶμα. Τή βαθειά καί καταλυτική οἰκονομική κρίση, πού ξέσπασε ἀπροσδόκητα καί συνταράσσει, ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη, τή σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία.

Μεταξύ ἄλλων, εἶπε:

«Ἡ παροῦσα Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας συνέρχεται σέ μία χρονική στιγμή πού ἡ Πατρίδα μας ἀλλά καί ἡ παγκόσμια κοινότητα βρίσκονται στό μέσον μιᾶς ἀπό τίς σοβαρότερες κρίσεις τῶν νεότερων χρόνων. Ἡ προσωπική μου ἐκτίμηση εἶναι ὅτι ἔχουμε ἀπόλυτο καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό ἐν λόγω ζήτημα, γιά λόγους πρωτίστως ποιμαντικούς καί θεολογικούς, ἀλλά καί κοινωνικούς καί πρακτικούς. Οἱ δύσκολες ἡμέρες, πού διέρχεται ὁ τόπος μας, καλοῦν τήν Ἐκκλησία νά καταστήσει ἐμφανῆ τήν προφητική διάσταση τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παρουσίας Της στή ζωή τοῦ κόσμου. Οἱ καιροί μᾶς καλοῦν νά ἀρθρώσουμε λόγο οὐσιαστικό, νά διεισδύσουμε στά βαθύτερα καί οὐσιωδέστερα τῆς κρίσεως καί, ἀκόμη, νά ἐξετάσουμε πῶς μποροῦμε νά συμβάλουμε στήν ὑπέρβασή της».

Στή συνέχεια, ὁ Προκαθήμενος, Πρόεδρος, παρουσίασε τούς δυό εἰσηγητές Μητροπολίτες, τόν Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλο, πού ἀνέλαβε νά ἐπισημάνει τήν ἔκταση, τήν ποιότητα καί τίς συνέπειες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί τόν Δημητριάδος Ἰγνάτιο, πού ἐπιφορτίστηκε νά εἰσηγηθεῖ μιά πρώτη χάραξη τοῦ χρέους τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν παροῦσα κρίσιμη ἱστορική φάση καί, στή συνέχεια, ἕνα πρῶτο σχεδιασμό δραστηριοτήτων τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων καί τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων.

Ἡ πρώτη ἐκτίμηση εἶναι, ὅτι καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ δυό εἰσηγητές Μητροπολίτες, μέ σοβαρότητα, μέ δέος καί μέ ποιμαντική εὐαισθησία ἄνοιξαν, στή Συνοδική τράπεζα τῆς μελέτης καί τοῦ προγραμματισμοῦ, τό βαρύ φάκελλο τῆς χρεωκοπίας τῶν σύγχρονων πολιτιστικῶν σχημάτων, τῆς χυδαίας ἀλλοτρίωσης καί διαφθορᾶς.

Ὡστόσο, καθώς ἀποδεικνύουν οἱ πλατειασμένοι διάλογοι καί ἀντίλογοι, οἱ εἰσφορές ἄσχετων ἀπόψεων καί προτάσεων, ἡ ἐκτός τοῦ περιβόλου τῆς σημερινῆς δυσπραγίας διακίνηση σημαιῶν προσωπικῆς διαφήμισης, τό Κυβερνεῖο τοῦ σκάφους δέν κατάφερε νά κρατήσει σταθερά τό τιμόνι. Ἡ στόχευση τοῦ Συνοδικοῦ διαλόγου παραχαράχτηκε. Ἡ Θεολογική καί ἡ ἐκκλησιολογική σαφήνεια ἐπικαλύφθηκαν μέ λεκτικά φούμαρα προχειρότητας. Καί ἡ ἔκβαση τῆς συζήτησης ἦταν ἕνα ἄνοιγμα καί μιά περιπλάνηση στό χάος.

***



2. Τό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν, πού συντάχτηκε καί παραδόθηκε στό δημοσιογραφικό καί ἠλεκτρονικό κύκλωμα τῆς ἐνημέρωσης, εἶναι ἕνα κείμενο γενικόλογο, ἀσαφές, δίχως πνοή ποιμαντικῆς ἀμεσότητας καί ἁγιοπνευματικῆς ἐπιφώτισης, λόγος ἐκ τοῦ μακρόθεν, πού δέν ἐμπνέει, δέν στρατεύει σέ πνευματική ἄσκηση, δέν ἐπανασυνδέει τίς ἀπομονωμένες καί ἀπελπισμένες ὑπάρξεις στό Δεῖπνο τῆς Εὐχαριστίας καί στήν κοινή εὐωχία τῆς ἀγάπης.

Οἱ Συνοδικοί πατέρες, μέ τό ἀνακοινωθέν τους, διακηρύττουν, ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς καί τῆς ἠθικῆς κρίσης. Ἀλλά δέν τό ἀποσαφηνίζουν αὐτό καί δέν τό ἀναλύουν.

Γράφουν:

Μελέτησε "τά αἴτια τῆς συγχρόνου ποιλικομόρφου κρίσεως" καί προβληματίσθηκε σχετικά μέ τίς δυνατότητες συμβολῆς στήν ἀντιμετώπισή της μέ ἀφετηρία τό δεδομένο-και συγχρόνως ζητούμενο-"Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐλπίδα καί ἑνότητα τῆς κοινωνίας καί ὡς νοηματοδότηση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου... Ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι τό ὀρατό ἀποτέλεσμα τῆς γενικῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς κρίσεως. Ταυτοχρόνως, ἔγινε φανερό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τό χρέος καί τή δυνατ΄ότητα νά στηρίξει τόν λαό μας στά προβλήματά του, νά καλλιεργήσει τήν ἐλπίδα καί νά σταθεῖ ἄμεσα καί οὐσιαστικά στό πλευρό κάθε ἐμπερίστατου καί δοκιμαζόμενου ἀδελφοῦ μας ἀνεξαρτήτως χρώματος, γλώσσης, θρησκείας καί πολιτισμοῦ... Ἡ μόνη ἔξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο εἶναι ἡ ἀλλαγή αὐτῆς τῆς νοοτροπίας. Εἶναι καιρός μετανοίας για΄΄ ὅλους μας. Ὁ λαός μας ζοῦσε καί ζεῖ, ἐμπνεονόταν καί θά ἐμπνέεται ἀπό τήν πίστη του στόν Χριστό καί διδάχθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία πῶς νά μετακινεῖται ἀπό τήν δουλεία τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ στήν ἐλευθερία τοῦ "Ἐμεῖς", ἀπό τή σκλαβιά τοῦ καταναλωτισμοῦ στή χαρά τῆς δημιουργίας καί τῆς προσφορᾶς. Αὐτό τό ἦθος ἔκφράζει μέ λόγια καί ἔργα ἡἘκκλησία καί μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια μέ ἀνύστακτο καί στοργικό ἐνδιαφέρον μελετᾶ μέ σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα, ζητήματα πού ἐνδέχεται νά κρύβουν κινδύνους ἀλλοιώσεων καί ἀλλοτριώσεων τῆςπίστεως ἤ τῆς ἐθνικῆς καί κοινωνικῆς μας ζωῆς, ὅπως ἡ κάρτα τοῦ πολίτη...».

***



3. Εἶναι αὐτόδηλο, ὅτι ἡ ἀνακοίνωση αὐτή τῆς Ἱεραρχίας, εἶναι ἰσχνή καί πεζή, δίχως τό ἔμπονο σκίρτημα τῆς καρδιᾶς, δίχως τό σοφό καί διακριτικό ἄγγιγμα τῆς ἐκτροχιασμένης κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς ἀνάπτυξης, δίχως τό ἀπαραίτητο ἑρμηνευτικό καί διαφωτιστικό σχόλιο, πού θά μποροῦσε νά ἀποσαφηνίσει τή μορφή, τήν ποιότητα καί τή λειτουργικότητα τῆς σημερινῆς πνευματικῆς κρίσης καί τῆς ἠθικῆς ἀλλοτρίωσης, πού εὐτέλισε τίς θεμελιακές ἀξίες τῆς ζωῆς, θόλωσε τό νοῦ μας καί μᾶς ἔσυρε στή βαρβαρότητα.

Τή σημειώνω μέ πολλή λύπη καί τό ἐμπιστεύομαι στούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες μου καί-γιατί ὄχι-καί στούς ἀδελφούς μου καί συνιεράρχες μου, οἱ ἐμπειρίες, πού διαδέχτηκαν τήν ἀνάγνωση αὐτοῦ τοῦ ἀνακοινωθέντος, ἦταν ἡ βαθύτατη λύπη καί τό ἀθεράπευτο πένθος. Δέν εἶδα σέ κανένα ἀπό τούς πίνακες τῆς ἐνημέρωσης, μιά φράση ἀποδοχῆς αὐτοῦ τοῦ Ἱεραρχικοῦ ἀνακοινωθέντος, ἕνα σχόλιο ἐπικυρωτικό ἤ ἕνα ἄρθρο, πού νά τό ἀναλύει καί νά τό προβάλλει, ὡς τή μόνη σοφή χειραγωγία ἀπό τή βαθειά, ἐξουθενωτική καταχνιά στήν ἀνακαινισμένη, ὁλοφώτεινη πραγματικότητα.

Ἡ Συνοδική ἀνακοίνωση περπάτησε βιαστικά πάνω στά ψιλά γράμματα τῶν ἐφημερίδων, προβλήθηκε, σέ κλάσμα χρόνου καί ἀπαξιωτικά, πάνω στίς φωτισμένες τηλεοπτικές ὀθόνες καί ἀφέθηκε νά βυθιστεῖ στό σκοτάδι τῆς περιφρόνησης.

Μέ τίς συνθῆκες τίς σημερινές, πού ἀπωθοῦν τήν Ἐκκλησία ἔξω ἀπό τό πλατύ γήπεδο τῆς κοινωνικῆς ἄθλησης καί ἐγκλωβίζουν τούς λειτουργούς Της στό περιθώριο τῆς σιωπῆς, ὁ Συνοδικός λόγος, γιά νά ξεπεράσει τά φράγματα καί νά δονήσει τίς συνειδήσεις, ἔπρεπε νά ἔχει ἄρθρωση σφιχτή καί διαλεκτική πειστική. Νά λάμπει σέ καθαρότητα. Νά ἀντικατοπτρίζει τίς σύγχρονες ἀγωνίες. Νά ἀποκρίνεται μέ σαφήνεια.

Καί κάτι παραπάνω. Ἡ Συνοδική ἀπόφαση καί ἀπόφανση, σάν ἐκκλησιατικός λόγος, σέ πατρική προσέγγιση τοῦ ποιμνίου, δέν μπορεῖ νά εἶναι στεγνή διαπίστωση καί, ἐκ τοῦ μακρόθεν, ἐπιμέτρηση ξένων εὐθυνῶν. Πρέπει νά διαποτίζεται μέ τό δάκρυ τῆς συντριβῆς τῶν ποιμένων. Μέ τήν ἐξομολογητική ἀναγνώριση τῶν λαθεμένων προσωπικῶν ἤ Συνοδικῶν ἐπιλογῶν καί μέ τή θαρρετή ἀνάληψη ὅλων τῶν ἐνδοεκκλησιαστικῶν εὐθυνῶν.

Οἱ ποιμένες, οἱ διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δέν εἶναι ἐξουσιοδοτημένοι νά μιλοῦν ex cathedra ἀπόλυτης ἀναμαρτησίας καί ἐξουσίας καί νά διδάσκουν ἤ νά ἐπιτιμοῦν δίχως νά καταθέτουν ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί τό δικό τους θυμίαμα τῆς μετάνοιας καί τήν προσωπική τους ἱκεσία: «...Κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου...».

Σ᾿ αὐτό τό κλίμα τῆς μετάνοιας καί τῆς συντριβῆς, τῶν ποιμένων καί πατέρων, ἔχει νόημα καί δύναμη ἡ τίμια, ἡ ἀπαλλαγμένη ἀπό φοβικά σύνδρομα ἤ ἀπό ἰδιοτελεῖς σκοπιμότητες, παρουσίαση στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τῆς σύγχρονης πραγματικότητας. Τῆς ἔλλειψης τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς. Τῆς διαπιστωμένης καί διακηρυγμένης διαφθορᾶς. Τῆς ὑποτίμησης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, τῶν ὁραμάτων του καί τῆς ἐλευθερίας του. Τῆς σκληρῆς ἐκμετάλλευσης. Τοῦ πλουτισμοῦ τῶν λίγων καί τῆς ἔσχατης φτώχειας τῶν πολλῶν.

Κάνοντας μιά τίμια τέτοια ἀνάλυση ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (δίχως νά ἐξαιρέσει, κατά τή σήμανση τῶν ἐνόχων, τόν ἑαυτό της), θά εἶχε τό δικαίωμα καί ὅλο τό θάρρος, νά ἀνοίξει τή Βίβλο τῶν Θείων μηνυμάτων καί νά ἐνσταλάξει στίς καρδιές τήν παρηγοριά καί τήν ἐλπίδα. Νά σηματοδοτήσει καί νά ἱστορήσει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης, πού βιώνεται καί θερμαίνεται ἀδιάκοπα ἀπό τή σταυρωμένη Ἀγάπη τοῦ θεανθρώπου Κυρίου μας. Καί νά δώσει μιά πνοή θάρρους καί ἀγωνιστικότητας σ᾿ ὅλους ἐκείνους, πού σιτίζονται μέ τό ψωμί τῆς ἀπόγνωσης καί περπατοῦν στήν ἔρημο τῆς ἀπόλυτης μοναξιᾶς.

Μέ τήν ἴδια πνευματική ἐξάρτηση καί μέ τό ἴδιο ταπεινό φρόνημα, θά μποροῦσαν ὁ Συνοδικός λόγος καί ἡ Συνοδική διδαχή νά ἀπευθυνθοῦν στή σύγχρονη διανόηση καί στή σύγχρονη πολιτική ἐξουσία καί νά ὑπομνήσουν πολιτιστικές παραμέτρους, πού ἀναδύονται ὁλοκάθαρες ἀπό τό Εὐαγγέλιο Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τή μακρότατη, καταξιωμένη ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, ἱκανές νά καθάρουν τό σύγχρονο πνευματικό καί ἠθικό βοῦρκο καί νά νοηματίσουν τά ὁράματα καί τούς μόχθους τῆς καθεμιᾶς ὕπαρξης.
«Οὐδέν ἄνθρωπος καί μέγα ἄνθρωπος. ἐάν πρός τήν φύσιν μόνον ἀποβλέψῃς, τό μηδέν καί τοῦ μηδενός ἄξιος, ἐάν δέ πρός τήν τιμήν ἥν ἐτιμήθη, μέγα ἄνθρωπος» (Γρηγόριος Νύσσης, Περί τῆς τοῦ ἀνθρώπου γενέσεως).

***



4. Ἡ ἀπρονοησία καί τό ἀτύχημα ἦταν, ὅτι τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας (σημείωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος-πρόεδρος) ἐξαπόλυσε τό ἀνακοινωθέν της πρός κάθε κατεύθυνση, χωρίς νά τό συμπληρώσει καί νά τό ὁλοκληρώσει μέ τήν ἔντιμη ἀναγνώριση τῶν δικῶν της εὐθυνῶν. Χωρίς νά ὁμολογήσει, ὅτι καί ἐμεῖς, οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι, «ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, οὐδέ συνετηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν καθά ὁ Κύριος ἐνετείλατο ἡμῖν» καί ὅτι, μέ τίς ἐκκοσμικευμένες συμπεριφορές μας, δίνουμε ἀφορμές νά αὐτομολοῦν οἱ προβληματισμένες ὑπάρξεις στήν αὐλή τῆς ἐγωκεντρικότητας, τῆς ἀκόρεστης εὐμάρειας καί τῆς εὑρηματικῆς διαφθορᾶς.

Ποιός δέ γνωρίζει, ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε ἀναφορά-κατά τούς ἔσχατους τούτους καιρούς-στά πρόσωπα καί στίς ἐνασχολήσεις τῶν ἡγετικῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας συνοδεύεται μέ ἀποκαλύψεις εἰδεχθῶν σκανδάλων καί μέ σχολιασμούς, πού καταβρωμίζουν τίς σελίδες τῆς ἱστορίας; Οἱ Συνοδικοί παράγοντες, μέ μιά τεχνητή, ἐντελῶς πλασματική, ἀναβάθμιση τῆς κοινωνικῆς παρουσίας τους καί τοῦ ἔργου τους, στρέφου τό δοξαστικό θυμιατήριο στά πρόσωπά τους καί ἱκανοποιοῦν τή φιλοπρωτεία τους. Καί ἡ πλατειά θάλασσα τῆς λαϊκῆς ἀνησυχίας, μαζεύει, ἀπό τίς κρυφές γωνιές καί ἀπό τά πεζοδρόμια, τά μαντάτα τῆς διαφθορᾶς καί τά χρησιμοποιεῖ, σάν κόπανο διαμαρτυρίας καί ἀφύπνισης, μέ τήν ἐλπίδα πώς κάποτε, σύντομα ἤ ἀργά, θά ξυπνήσουν οἱ ἔνοχοι καί θά βάλουν μετάνοια.

***



5. Μέσα σ᾿ αὐτό τό σκιερό κλίμα ἀσυμμετρίας λόγων καί ἀποφάσεων, βρέθηκε, ἐμβόλιμη, ἡ πρόταση γιά ἀγορά νέου πακέτου μετοχῶν τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας.

Ἐκτός ἡμερήσιας διάταξης καί πρίν ἐκδιπλωθοῦν οἱ ἀπόψεις καί οἱ προτάσεις τῶν δυό εἰσηγητῶν Μητροπολιτῶν, γιά τήν πνευματική ὁριοθέτηση τῆς καταλυτικῆς οἰκονομικῆς κρίσης, προβλήθηκε, ἐπίμονο, τό αἴτημα τοῦ προέδρου τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Οἰκονομικῶν» (Ε.Κ.Υ.Ο.) νά μετάσχει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν αὔξηση τοῦ μετοχικοῦ κεφαλαίου τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας.

Τό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν ἐνημερώνει:

«Ἡ Ἱεραρχία ὁμόφωνα ἀποφάσισε, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά ἀσκήσει τό δικαίωμά Της καί νά συμμετάσχει στήν αὔξηση τοῦ Μετοχικοῦ Κεφαλαίου στήν Ἐθνική Τράπεζα διά δανεισμοῦ, ὥστε νά διασφαλίσει καί νά συνεχίσει τήν κοινωνική διάσταση τῆς διακονίας Της καί συμβάλει συγχρόνως στήν ἀναπτυξιακή προσπάθεια τῆς Χώρας».

Τό ἀνακοινωθέν, ὅπως μέ τήν πρώτη ματιά διαπιστώνει ὁ ἀναγνώστης, εἶναι ἀσαφές καί προβληματικό.

α) Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἕνας ἀπό τούς βασικούς μετόχους τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας, ἔχει τό δικαίωμα, νά μετάσχει στήν αὔξηση τοῦ κεφαλαίου της. Ἀλλά ἡ ραγδαία ἐλάττωση τῶν εἰσοδημάτων Της, δέν τῆς ἐξασφαλίζει αὐτή τήν εὐχέρεια. Καί, προκειμένου νά ἀγοράσει νέες μετοχές, ἀποφάσισε νά καταφύγει σέ δανεισμό. Καί, μετά ἀπό τό ὁμόφωνο «ναί» τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας, πῆρε δάνειο 27 ἑκατομμυρίων Εὐρώ ἀπό τό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, γιά νά ἀγοράσει τίς μετοχές.

β) Τό δάνειο αὐτό θά ἐπιβαρυνθεῖ μέ τόκους ἑνός ἑκατομμυρίου καί τό σύνολο τοῦ ποσοῦ, πού θά πληρώσει ἡ Ἐκκλησία, θά σκαλώσει στά 28 ἑκατομμύρια Εὐρώ.

γ) Δηλώνεται στό ἀνακοινωθέν, ὅτι μέ τήν ἀγορά, διά δανεισμοῦ, νέων μετοχῶν, ἡ Ἐκκλησία διασφαλίζει «τήν κοινωνική διάσταση τῆς διακονίας Της» καί, ταυτόχρονα, «συμβάλλει στήν ἀναπτυξιακή προσπάθεια τῆς Χώρας».

Ὁ πρῶτος στόχος, ἡ διεύρυνση τοῦ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, δέν ὑπηρετεῖται καθόλου μέ τή σύναψη νέου δανείου καί, μάλιστα, ὄχι γιά τήν κάλυψη προγραμμάτων ἀνακούφισης τῶν ἐμπερίστατων οἰκογενειῶν, ἀλλά γιά τήν ἀγορά μετοχῶν.

Ἄν ἡ Ἱεραρχία συγκλονιζόταν ἀπό τήν ἀγωνία καί τό κλάμα τῶν πεινασμένων καί ἄρρωστων παιδιῶν Της καί διαπίστωνε, ὅτι τά δικά Της ταμεῖα εἶναι κενά, θά ἐδικαιοῦτο νά συνάψεει τό δάνειο τῶν 27 ἑκατομμυρίων Εὐρό, ἔστω καί ἄν αὐτό ἐπιβαρυνόταν μέ τήν προσθήκη τῶν τόκων. Καί θά μποροῦσε, μοιράζοντάς τα σέ 54 μικρές καί φτωχές Μητροπολιτικές περιφέρειες, νά σφουγγίσει τά δάκρυα καί νά δώσει φῶς ἐλπίδας στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, πού βολοδέρνει μέσα στή βαριά σκοτεινιά.
Τώρα, τά χρήματα μπῆκαν στά χρηματοκιβώτια τῆς Τράπεζας καί ἡ Ἐκκλησία θησαύρισε τά χαρτιά, τίς μετοχές, πού θυμίζουν τό ἀσήκωτο χρέος Της, στά δικά Της χρηματοκιβώτια.

δ) Ἡ προσθήκη τοῦ δεύτερου στόχου, τῆς συμβολῆς στήν ἀνάπτυξη, αὐξάνει τόν προβληματισμό καί τίς ἀντιδράσεις τοῦ κάθε ἀναγνώστη. Ἡ πρόθεση τῆς Τράπεζας, πού κίνησε τή διαδικασία αὔξησης τοῦ μετοχικοῦ κεφαλαίου της, ἦταν νά διευρύνει τή ρευστότητά της. Νά αὐξήσει τό ἀποθεματικό της. Καί νά ἀποκτήσει τήν εὐχέρεια δανεισμοῦ.

Πρόδηλο, ὅτι ἡ εὐχέρεια αὐτή δέ θά ἔξυπηρετήσει καί δέ θά θεραπεύσει τά πεινασμένα πλήθη. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἀδελφοί μας, μή ἔχοντας τήν ἀντοχή νά φορτωθοῦν τήν ἔντοκη πληρωμή ἑνός δανείου, δέ θά τολμήσουν μηδέ νά πλησιάσουν τήν πόρτα τῆς Τράπεζας. Θά ἐπωφεληθοῦν, ὅμως, οἱ προύχοντες καί, περιφρονώντας τό στεναγμό καί τό δάκρυ τῶν πεινασμένων, θά πάρουν τήν εἰσφορά τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά βελτιώσουν καί νά αὐξήσουν τίς ἐπιχειρήσεις τους καί τήν κερδοφορία τους.

***

Χαμηλοί οἱ τόνοι κατά τίς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Παράφωνοι οἱ τόνοι τῆς Θεολογικῆς καί Ἱεροκανονικῆς ἀκρίβειας, τῆς ἐπισκοπικῆς εὐσυνειδησίας, τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀξιοπρέπειας.

Ἆραγε, θά ἐγγίσει τίς καρδιές ἡ νότα τῆς μετάνοιας;


Από το περιοδικό ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙ 1ης Δεκεμβρίου 2010




























ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΠΤΩΣΙ

η καταδίκη χωρίς δίκη

του μητροπολίτου Ράσκας

και Πριζρένης κ. Αρτεμίου



Του θεολόγου κ. Ιωάννη Ρεντζίδη




“Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ὑμῶν ἡ δικαιοσύνη πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων͵ οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. ε’ 20).




Τον ξένο κήπο πότιζε, ν’ ανθίσει κι’ ο δικός σου!

Όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού θα καεί και το δικό σου!


Α. Τα προβλήματα της Εκκλησίας

Ο λόγος μας είναι περί Δικαίου και Ιερών Κανόνων και παραπέμπουμε στις δίκες τού Κυρίου μας.

Αυτός πέρασε από πέντε δικαστήρια, για να οδηγηθεί τελικώς στον διά Σταυρού θάνατο.


Πρώτο, το νυκτερινό δικαστήριο του Άννα με προειλημμένη καταδικαστική απόφαση.

Δεύτερο, το νυκτερινό δικαστήριο του Καϊάφα με την αυτή πρόθεση και ίδιο το αποτέλεσμα.

Τρίτον, το πρωϊνό δικαστήριο στο Συνέδριο των παρανόμων Ιουδαίων με επικύρωση των δύο προηγουμένων εγκληματικών αποφάσεων.

Τέταρτον, το δικαστήριο του Ηρώδου, το οποίο έλαβε απόφαση εξευτελισμού του Κυρίου δια της βασιλικής ερυθράς χλαμύδος.

Πέμπτον τέλος, το επικυρωτικό δικαστήριο του Πιλάτου με απόφαση εκβιασθείσα από τους ανόμους Ιουδαίους.

Κατά συνέπεια, στην Εκκλησία που είναι ο Κύριος παρατεινόμενος εις τους αιώνες, δεν επιτρέπεται να συγκροτούνται άνομα και παράνομα δικαστήρια.

Αποτελεί κατάπτωση και άρνηση του εαυτού μας η άδικος καταδίκη κληρικών χωρίς Ιεροκανονικές και νόμιμες διαδικασίες, χωρίς συγρότησι αντικειμενικών δικαστικών πλαισίων.


Τα τελευταία χρόνια ανακύπτουν “αταξίες” σε διάφορες Ορθόδοξες Εκκλησίες και δρομολογούνται διαδικασίες που αμφισβητείται εάν και κατά πόσον είναι Κανονικές.


Σ’ αυτές τις περιπτώσεις νομίζουμε ότι γίνεται αντιγραφή και επανάληψη αναλόγων ολισθημάτων που διέπραξε η Ελλαδική Εκκλησία.

Είναι γνωστό βέβαια ότι, ἡ Ελλαδική Ἐκκλησία είναι η πιο ελεύθερη και καλά οργανωμένη Εκκλησία, με παράδοση δύο περίπου χιλιετιών.

Οφείλει λοιπόν να αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς και κανονικότητος.

Δυστυχώς όμως η πνευματική ευθύνη της είναι τεραστία, αφού πριν από τριάντα επτά χρόνια εξεδίωξε δώδεκα Μητροπολίτες χωρίς δίκη και κανονική διαδικασία.

Και έκτοτε συνεχίζει την αντικανονική πρακτική χωρίς ίχνος μετανοίας και αυτοελέγχου.


Μάλιστα, πριν από λίγους μήνες κατακερματίσθηκε έτι περαιτέρω η Ιερά Μητρόπολις Αττικής και Μεγαρίδος.

Έτσι από δύο οι μοιχεπιβάτες αυξήθηκαν και έγιναν τέσσερις στη θέση του Κανονικού Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου (δηλ. παλαιοί μεν, ο Μητροπολίτης Βαρθολομαίος στη Σαλαμίνα και ο Μητροπολίτης Νικόλαος στα Μεσόγαια, νέοι δε, ο Μητροπολίτης Κύριλλος στην Κηφισιά και ο Μητροπολίτης Αθηναγόρας στο Ίλιο).


Δυστυχώς οι διοικήσεις Ομοδόξων Εκκλησιών, που είναι νεώτερες σχετικώς Εκκλησίες, αντιγράφουν μερικά στραβά της Ελλαδικής Ἐκκλησίας.

Προφανώς, σ’ αυτές τις περιπτώσεις συντελείται όχι όσμωση πνευματικότητος, αλλά αντιγραφή παρανομίας.


Β. Ανοικτή η καταδίκη των αντικανονικοτήτων


Στον κόσμο λειτουργεί ο πνευματικός νόμος που πρέπει να εξικνείται και μέχρι τα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας.


Η άδικος εκδίωξη του Ιερού Χρυσοστόμου έλαβε κάποτε τέλος και ο Ιερός Χρυσόρειθρος ποταμός τής σοφίας εδικαιώθη.


Η άδικος καταδίωξη του Αγίου Νεκταρίου έλαβε την απάντηση με την διά θαυμάτων εκ τού Θεού αγιοποίησή του.


Ως αίτημα δικαίου προβάλλει η ανάγκη όπως οι διώκτες των αθώων, ανακληθούν στην Ιεροκανονική τάξη εάν δεν μετανοήσουν.

Όσον αφορά δε εις τους αδικηθέντας, είτε δικαιωθούν είτε όχι, οπωσδήποτε θα στεφανωθούν από τον Δικαιοκρίτη Κύριο.

Επί του παρόντος, “ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι͵ καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι͵ καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι͵ καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι” (Αποκ. κβ’ 11).



Ἀθῆναι 1-12-2010


Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

ΙΔΟΥ, η αισχρή, και ψεύτικη

προπαγάνδα των 3εξάρηδων.




Δείτε το παραπάνω βίντεο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Ερχεται η Κυβερνησι για να λαβη καποια μέτρα.
Ουτε την υποστηριζουμε, ουτε υποστηριζουμε ολα οσα επιχειρει να κανη σημερα.
Αλλα οχι και σε καθε τι που λεει ο εκφωνητης, να έρχεται ο αφηνιασμένος 3εξαρης και να βαζη το Μπαρκοουντ σφήνα με το 666ν.

Το 666ν δεν υπαρχει στο μπαρκοουντ.

Είναι ένα παραμύθι που "επιασε" και δεν φεύγει πλέον με τίποτα.
Μέχρι και ερημιτες ασκητάδες, μεχρι και καθηγητές της δογματικής παρέσυραν οι άθλιοι οι 3εξαρηδες.
Ομως το 666ν δεν υπαρχει στο μπαρκοουντ.
Αυτή ειναι η καθαρή και η μοναδικη ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αυτό βεβαιωνουν ολοι οσοι σπουδασαν το μπαρκοουντ.
Αλλα και οι καθηγηται της πληροφορικης των Πανεπιστημιων μας.
"Γνώσεσθε την ΑΛΗΘΕΙΑ και η ΑΛΗΘΕΙΑ ελευθερώσει υμάς", λέγει ο Θεός.

Πως ερχεσαι εσυ ρε παλαιοημερολογιτη και σαν μανιασμενος προπαγανδίζεις οτι αυτο υπαρχει και μας το δειχνεις και μια και δυο και τρεις και ΕΚΑΤΟΝ ΤΡΕΙΣ φορες;

Και πώς θα φυγη αυτο απο το μυαλο του αλλου, ρε αθλιε προπαγανδιστή;
Γιατι επιχειρεις να σφηνώσης αυτην την ψευτικη εικονα μεσα στο μυαλο των παιδιών μας, ρε παλαβε;
Και δεν ντρεπεσαι, ρε πλανεμενε και νοσηρε;
Λιγο φοβο Θεου δεν εχεις επανω σου;
Αλλο τιποτα δεν εχετε να πητε, αλλο τιποτα δεν εχετε να οικοδομησετε;
Μονο να διαδιδετε τις ανοησιες σας;
Για εσας βλασφημειται το ονομα του Θεου στον σημερινο κόσμο.
Αξιοθρηνητοι και πλανεμενοι αχριστιανοι.

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς

Τηλ.210 4128191&6979136828



«Ταύροι πίονες …συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με».(Ψαλμ. 21,13,17).


Απαντήσεις στο ψήφισμα


των κληρικών της Ιεράς


Μητροπόλεως Βεροίας.


Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι»(Α΄Πετρ.3,15), το θέμα του διωγμού μου, (για μένα τουλάχιστον), από την Μητρόπολη Βεροίας έχει πλέον λήξει. Επειδή όμως η εν λόγω Μητρόπολις επανέρχεται στο ίδιο θέμα, με ψήφισμα αυτή την φορά, κληρικών της, είμαι και εγώ υποχρεωμένος να επανέλθω (και θα επανέρχομαι όσες φορές χρειαστεί), με νέες απαντήσεις, σε όσα ψευδή και συκοφαντικά προσάπτουν εναντίον μου, ακολου-θώντας και πάλιν την παραπάνω προτροπή του αποστόλου «Έτοιμοι προς απολο-γίαν…»

Κατ’ αρχήν εύλογα γεννάται το ερώτημα: Πώς συμβαίνει η μεγάλη πλειοψηφία των κληρικών Βεροίας να εμφανίζεται με ένα συκοφαντικό ψήφισμα (όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια), συσπειρωμένη γύρω από τον Δεσπότη τους. Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί:

1) Δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο, στην ιστορία της Εκκλησίας μας, να συγκροτούνται συνάξεις και σύνοδοι κληρικών, οι οποίες δεν εξέφραζαν πάντοτε την αλήθειαν της Εκκλησίας, ούτε πάντοτε απεφάσιζαν ορθώς και δικαίως για διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα. Αναφέρω μερικά παραδείγματα: Η πλειοψηφία των μελών του Ιουδαϊκού Συνεδρίου κατεδίκασε τον Χριστό σε θάνατο. Η πλειοψηφία των επισκόπων της Συνόδου της Δρυός (403) κατεδίκασε τον άγιο Χρυσόστομο σε εξορία. Η πλειοψηφία των επισκόπων της ψευδοσυνόδου της Φεράρας –Φλωρεντίας (1439) υπέγραψε την ένωση με τους Παπικούς κ.λ.π. Τέτοιες «συναγωγές πονηρευομένων» επισημαίνονται και από την αγία Γραφή, όπως φαίνε-ται από τον τίτλο του άρθρου.

2) Το εκκλησιαστικό καθεστώς στην Ελλάδα είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε στις Μητροπόλεις να κυριαρχεί η εξουσιαστική αυθεντία του Δεσπότου, οι δε ιερείς βρίσκονται κάτω από την απόλυτη εξάρτησή του. (Εν παρενθέσει αναφέρω ότι στην αρχαία Εκκλησία λειτουργούσε το συνοδικό σύστημα διοικήσεως στις Μητροπόλεις, όπως τούτο φαίνεται από πολλές μαρτυρίες από την αγία Γραφή, το Ιερό Πηδάλιο και την Παράδοση. [Βλέπε: π. Αντωνίου Πινακούλα «Η συνοδικότητα εντός της επισκοπής στην Εκκλησία της Ελλάδος σήμερα» στο περιοδ. «Θεολογία», τομ. 80, τευχ. 2, σελ. 151. π. Δημητρίου Μπαθρέλλου «Η συ-νοδικότητα στα όρια της επισκοπής» στο ίδιο περιοδικό και τόμο σελ. 173. Αρχ. Γεωργίου Καψάνη, «Η ποιμαντική διακονία κατά τους ιερούς κανόνας», Εκδόσεις Άθως, Πειραιεύς 1976, σελ. 114-115, 127-128].

Μακάρι κάποτε η Εκκλησία να επα-νέλθη σ’ αυτό το υγιές σύστημα διοικήσεως). Δεν υπάρχει ούτε ένα άρθρο του Κα-ταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο να προστατεύει τον παπά από τις αυθαιρεσίες των Δεσποτάδων. Έτσι ο Δεσπότης έχει την δυνατότητα για ο-ποιαδήποτε αιτία και με οποιαδήποτε εύλογη πρόφαση να διώξει έναν κληρικό και ξαφνικά αυτός να βρεθεί στους δρόμους με το απολυτήριο στο χέρι, κουβαλώντας ενδεχομένως μια ολόκληρη οικογένεια από πίσω του και ψάχνοντας να βρεί μια άλ-λη Μητρόπολη για να εγκατασταθεί. Το αρρωστημένο αυτό εκκλησιαστικό κάθε-στώς επιδρά ψυχολογικά και διαμορφώνει την νοοτροπία και την συμπεριφορά του παπά κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να αναγκάζεται πάντοτε να ταυτίζεται με την γραμ-μή που χαράσσει ο Δεσπόπης του, έστω και αν σε πολλές περιπτώσεις κατά βάθος διαφωνεί. Πώς να τολμήσει ο καϋμένος ο παπάς να διαμαρτυριθεί για την ένοχη απαγόρευση κάθε αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού, την οποία επέ-βαλε ο «άγιος» Βεροίας, τρομοκρατώντας τον μάλιστα με την φράση «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα», όταν ξέρει, ότι αν τολμήσει κάτι τέτοιο, τον περιμένει διωγ-μός, όπως εδιώχθηκα και εγώ;

3) Υπάρχουν κληρικοί, που έχουν ιδιαίτερους, προ-σωπικούς λόγους να «τα έχουν καλά» με τον Δεσπόπη τους και δίδουν προτεραι-ότητα σε άλλες επιδιώξεις και σκοπιμότητες και όχι στην διαφύλαξη της πίστεως ως υπέρτατο καθήκον. Έτσι άλλοι περιμένουν να προωθηθούν σε επισκοπικά αξιώμα-τα, άλλοι να πάρουν οφίκια, σταυρούς και καλές μεταθέσεις σε ναούς με πολλούς γάμους και βαφτίσια. Άλλοι δεν ενδιαφέρονται καν για θέματα αιρέσεων. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να πέφτει ο μισθός στην τσέπη τους κάθε μήνα και τίποτα περισσότερο. Τέλος ορισμένοι από αυτούς έχουν ήδη διαποτιστεί, συνειδητά η ασυνείδητα, από την αίρεση του Οικουμενισμού.

Επομένως με βάση όλα τα ανωτέ-ρω ας μην καυχάται ο «άγιος» Βεροίας, ότι έχει τους παπάδες με το μέρος του. Το ευχάριστο είναι, ότι από όλους αυτούς είχαμε δύο επαινετές εξαιρέσεις: α) Του αρχ. Θεοφίλου Λεμοντζή, υπευθύνου της αντιαιρετικής δράσεως της Μητροπόλεως, ο οποίος ολίγον πρό της αναχωρήσεώς μου, την ημέρα των ονομαστηρίων μου, μου τηλεφώνησε, αφ’ ενός για να μου ευχηθεί και αφ’ ετέρου να εκφράσει, την συ-μπαράστασή του στον άδικο διωγμό μου. β) Του π. Συμεών Πρωτοψάλτου, ο οποίος στάθηκε στο πλευρό μου μέχρι τέλους θερμός συμπαραστάτης και συναγωνιστής.

Πέραν αυτών και άλλα πρόσωπα, πληροφορηθέντα τον άδικο διωγμό μου, εξέ-φρασαν την αποδοκιμασία τους προς τον «άγιο» Βεροίας. Αναφέρω μερικούς:

1) Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος, άμα τη αναλή-ψει των καθηκόντων μου στην νέα Μητρόπολη, με προέτρεψε να ομιλώ ελεύθερα κατά του Οικουμενισμού, αποδοκιμάζοντας έτσι έμμεσα την αντίθετη στάση του «αγίου» Βεροίας.

2) Του πρωτ. π. Θεόδωρου Ζήση, ομοτίμου καθηγητού της Θεο-λογικής Σχολής του Α.Π.Θ, ο οποίος όχι μόνον κατηγορηματικά αποδοκιμάζει τον «άγιο» Βεροίας, αλλά εκφράζει την πεποίθηση, ότι η Μητρόπολή του κατάντησε οικουμενιστικό κέντρο.

3) Της «Φιλοορθοδόξου Ενώσεως Κοσμάς Φλαμιάτος», η οποία με χαρά θέλησε να φιλοξενήση στο περιοδικό της το άρθρο μου: «Ειπέ τη Εκκλησία», μόλις δε επληροφορήθηκε το περί ου ο λόγος συκοφαντικό ψήφισμα, δημοσίευσε άρθρο στην ιστοσελίδα «Ακτίνες» με τίτλο «Ένα ακραιφνές κείμενο οικουμενιστικού μιθριδατισμού».

4) Του κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ο οποίος αποδοκίμασε την συμπροσευχή του «αγίου» Βεροίας με τους καρδιναλίους του Πάπα στις 30 Νοεμβρίου 2009 στο Φανάρι, εξέφρασε δε την ελπίδα να λειτουργήσει ο διωγμός μου ως φρένο σε άλλα περαι-τέρω ολισθήματά του. κ.α.


Έρχομαι στα επί μέρους σημεία του ψηφίσματος:

1) Γράφετε, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες, περί αποχωρήσεώς μου από την Μητρόπολη. Γνωρίζετε όμως πολύ καλά ότι δεν αποχώρησα, αλλά εδιώχθηκα από τον Δεσπότη σας, σύμφωνα με όσα εκείνος διεκήρυξε ενώπιον σας στη σύναξη του Μαΐου 2010: «Ο π. Παύλος δεν έχει θέση στη Μητρόπολη διότι είναι ένα ξένο σώμα». Εδιώχθηκα, διότι ετόλμησα να ξεσκεπάσω την αίρεση του Οικουμενισμού και την άρνηση του «αγίου Βεροίας» να αναλάβει, ή έστω να επιτρέψει, αντιαιρετικό αγώνα κατ’ αυτού. Την άρνησή του αυτή διετύπωσε επίσημα σε προηγούμενη ιερατική Σύναξη (Ιανουάριος 2010): «Σας απαγορεύω οποιοδήποτε λόγο ή ενέργεια υπέρ ή κατά του Οικουμενισμού». Την φράση αυτή επανέλαβε δύο φορές. Και συμπλήρωσε με νόημα: «Μην ξεχνάτε ότι η Μητρόπολή μας ανήκει στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Κατόπιν προ-σέθεσε: «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα».

Ωστόσο ουδέτερη στάση απέναντι στην αίρεση δεν χωράει, διότι όπως μας βεβαιώνει ο Κύριος: «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί» (Ματθ.12,30). Ουδείς Πατήρ της Εκκλησίας ετήρησε ποτέ ουδέτερη στάση, αλλά όλοι τους αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων. Επομένως η μη ανά-ληψη αντιαιρετικού αγώνος σημαίνει συμπόρευση με την αίρεση.

2) Γράφετε επίσης ότι δεν διαπιστώσατε κάποια οικουμενιστική δραστηριότητα στη Μητρόπολη. Ωστόσο αυτό δεν αληθεύει διότι:

α) το δηλητήριο της αιρέσεως εισχωρεί ευχερέ-στατα και διαβρώνει τις ψυχές του λογικού ποιμνίου σας μέσω των ΜΜΕ, του διαδικτύου, βιβλίων, περιοδικών, κ.λ.π. Πέραν τούτου η ευθύνη του επισκόπου σας σε σχέση με την αίρεση δεν περιορίζεται μόνον στην επαρχία του. Οι άγιοι Πατέρες δεν ενδιαφέρονταν μόνο για την επαρχία τους, ούτε επαναπαύονταν με την σκέψη, ότι «αφού στην επαρχία μου δεν δρά η αίρεση, δεν κινδυνεύει το ποίμνιό μου και άρα έχω πράξει το καθήκον μου». Μπορεί στην δική τους επαρχία να μην δρούσε, δρούσε όμως σε άλλες και αυτό τους έκανε να πονούν και να πάσχουν, σύμφωνα με τον λόγο του Παύλου «Είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α΄Κορ. 12,26). Αν ενδιαφέρονταν μόνον για την επαρχία τους, ποτέ δεν θα συγκροτούσαν Οικουμενικές και τοπικές Συνόδους, ώστε να καταπολεμήσουν την αίρεση σε παν-ορθόδοξο επίπεδο. Πώς εξηγείται το ενδιαφέρον του Δεσπότη σας σε άλλους τομείς δραστηριότητος, όπως φερ’ ειπείν, στην Εξωτερική Ιεραποστολή, που φθάνει πολύ πέραν των ορίων της επαρχίας του, μέχρι τις χώρες της Αφρικής, ενώ εις ό,τι αφορά την εν λόγω αίρεση καμώνεται ότι δεν ευθύνεται πέραν των ορίων της επαρχίας του; Πέραν αυτών, σε τι έβλαψε η κυκλοφορία του αντιαιρετικού φυλλαδίου «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», που είχε, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον προλη-πτικό χαρακτήρα, ώστε να προλάβη την επέκταση αυτής της πνευματικής επιδημίας στην επαρχία σας; Και γιατί ο Δεσπότης σας απαγόρευσε αυτή την αντιαιρετική δραστηριότητα με την παραπάνω μνημονευθείσα φράση του; Δεν είναι λοιπόν η απαγόρευση αυτή μια ενέργεια υπέρ του Οικουμενισμού και συμπορεύσεως μ’ αυτόν;

β) Επανηλειμμένως ζήτησα από τον Δεσπότη σας να πάρει μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στην αίρεση αυτή και να διακηρύξει υπεύθυνα και επίσημα αν ο Οι-κουμενισμός είναι αίρεση ή όχι, να ενημερώσει δε το ποίμνιό του σχετικά με αυτήν, έστω και σε προληπτικό επίπεδο. Και τούτο, διότι η εν λόγω αίρεση καλπάζει και έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις, πράγμα που επιμαρτυρεί, πέραν των άλλων, η ευρύτατη κυκλοφορία του παρά πάνω μνημονευθέντος φυλλαδίου και το πλήθος των υπογραφών (25000), που έχουν συγκεντρωθεί. Γιατί ο Δεσπότης σας όχι μόνο δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά απεναντίας προσπάθησε να προσπεράση το θέμα σαν να μην υφίσταται, κλείνοντας τα μάτια και δραπετεύοντας από την σκληρή πραγματικότητα; Δεν είναι αυτό μια οικουμενιστική ενέργεια συμπορεύσεως με την αίρεση;

γ) Γιατί ο Δεσπότης σας παρέβη εν γνώσει του τους ιερούς Κανόνες της Εκκλη-σίας, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, με την συμμετοχή του στο συλλείτουργο της 30ης Νοεμβρίου 2009, στο Φανάρι, παρόντων Καρδιναλίων του Πάπα; Δεν είναι και αυτό μια οικουμενιστική ενέργεια συμπορεύσεως με την αίρεση;

δ) Γιατί ο Δεσπότης σας δεν μου επέτρεψε να ομιλήσω σε ιερατική Σύναξη με θέμα τον Οικουμενισμό, οπότε θα είχαμε την ευκαιρία μέσω του διαλόγου, να εκφράσουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας και να καταλήξουμε σε κάποια συμπερά-σματα; Σε τι θα έβλαπτε η ομιλία αυτή; Τι είχε να φοβηθεί; Αν αυτά που θα έλεγα ήταν λάθος θα μπορούσε να με ανατρέψη με μαρτυρίες από την αγία Γραφή και τους Πατέρες. Δεν είναι λοιπόν και αυτή η ενέργειά του μιά ενέργεια υπέρ του Οικουμενισμού και συμπορεύσεως μ’ αυτόν;

ε) Στο Συνέδριο προς τιμήν των μελών της οικογενείας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον Δεκέμβριο του 2009, ένας εκ των εισηγητών, ο επίσκοπος πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέβτιτς, επεχείρησε στη εισήγησή του να παρουσιάσει τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς ως υπέρμαχο ενός άλλου Οικουμενισμού, με ορθόδοξο ένδυμα, ενώ είναι γνωστόν, ότι ο άγιος τον χαρακτηρίζει ως «Παναίρεση». Γιατί ο Δεσπότης σας δεν διαμαρτυρήθηκε για την διαστρέβλωση αυτή; Δεν είναι και αυτή η στάση του μια ενέργεια υπέρ του Οικουμενισμού; Πως λοιπόν, ω αγαπητοί αδελ-φοί και πατέρες, τα έξυπνα και γυμνασμένα μάτια σας, που συλλαμβάνουν αμέσως κάθε αιρετική προπαγάνδα και την εξουδετερώνουν κεραυνοβόλα, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τις παρά πάνω οικουμενιστικές ενέργειες; Πώς συνέβη η φοβερή παναί-ρεση του Οικουμενισμού να μείνη έξω από το οπτικό σας πεδίο; Τι έπαθαν τα μάτια σας και αλοιθωρίζουν απέναντι σ’ αυτήν; Νομίζετε, ότι ο λαός είναι κουτός, ότι τρώει χόρτο; Αν έτσι νομίζετε κάνετε μεγάλο λάθος.

3) Γιατί ψεύδεστε, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες, ότι δήθεν είχα την απαίτηση να εγκαταλείψετε «κάθε άλλο ποιμαντικό έργο πρός χάριν ενός μονομερούς αντιαι-ρετικού αγώνος»; Από πού βγάζετε το συμπέρασμα αυτό; Στην απολογία μου, την οποία έστειλα στον Δεσπότη σας στις 11 Φεβρουαρίου 2010 (σελ. 5), γράφω τα ακριβώς αντίθετα: «Ασφαλώς κατ’ ουδένα λόγον θα πρέπει να παραμελήσουμε τα ποιμαντικά μας καθήκοντα και την πνευματική καλλιεργεια της ψυχής μας και των ψυχών του λογικού μας ποιμνίου». Ούτε ποτέ ισχυρίστηκα ότι ο ανταιρετικός αγώνας πρέπει να είναι μονομερής.

Σας ερωτώ: Προτού να συντάξετε το συκοφαντικό ψήφισμά σας, ζητήσατε από τον Δεσπότη σας, να σας δώσει όλη την μεταξύ εμού και αυτού διαμοιφθείσα αλληλογραφία, ώστε να την μελετήσετε και να έχετε μια σαφή γνώση των θέσεών μου πάνω στο εν λόγω θέμα; Πολύ αμφιβάλω. Γιατί λοιπόν ενεργήσατε με τόση προχειρότητα και επιπολαιότητα; Δεν καταλα-βαίνετε, ότι έτσι πέφτετε στο βαρύτατο αμάρτημα της συκοφαντίας, για το οποίο θα δώσετε λόγο στον Θεό; Από πού επίσης συμπεραίνετε, ότι δήθεν είχα την αξίωση να κατευθύνω το ποιμαντικό έργο μιάς ολόκληρης Μητρόπολης «επιβάλλοντας στον οικείο ιεράρχη τις απόψεις μου και αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του ποιμ-νίου»; Ποτέ δεν διανοήθηκα κάτι τέτοιο.

Όλα όσα έγραψα, ένα σκοπό είχαν: Να επισημάνουν την εν λόγω αίρεση και την ανάγκη αντιαιρετικού αγώνος. Δεν έθιξα καθόλου άλλους τομείς ποιμαντικής διακονίας, ούτε ζήτησα να επιβάλω προσωπικές μου απόψεις. Απεναντίας όσα έγραψα τα εθεμελίωσα πάνω σε μαρτυρίες από την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες. Το γεγονός ότι ο Δεσπότης σας δεν ετόλμησε να ανατρέψει τίποτε απ’ όσα έγραψα, αποδεικνύει, ότι δεν είναι δικές μου απόψεις, αλλά η ίδια η διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Γιατί διαστρέφετε, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες, τα λόγια του Χριστού περί του γνησίου και του μισθωτού ποιμένος; Ποιός είναι λοιπόν ο γνήσιος ποιμένας; Αυτός, που κουκουλώνει την αίρεση, ή αυ-τός, που την ξεσκεπάζει; Αυτός που συμπορεύεται μαζί της, ή αυτός που την κατά-πολεμεί;

Έρχομαι στην 2η παράγραφο. Γράφετε, ότι ήμουν ασεβής και αχάριστος προς τον επίσκοπό μου. Έπρεπε λοιπόν να κουκουλώσω και εγώ την αίρεση, για να κερδήσω την ευαρέσκεια, τον σεβασμό και την εκτίμισή του, ώστε να φαίνομαι ευγνώμων προς αυτόν; Δεν διαβάσατε ποτέ τι λέγει ο απόστολος Παύλος: «ει γαρ έτι ανθρώποις ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ αν ήμην»; Ούτε επίσης τον λόγο του αγίου Χρυσοστόμου: «εί που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου…την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς»;

Γιατί ψεύδεστε, ότι έπαιρνα μισθούς από την Μητρόπολη χωρίς να παράγω έργο; Όλα όσα έργα έγιναν στην ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Μουτσιάλης, ύψους πάνω από 300.000 €, τι μαρτυρούν; (Για περισσότερες λεπτομέριες βλέπε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι», σελ.4). Κάνετε επίσης λόγο για περεξηγήσεις, εντάσεις και συγκρούσεις με άλλους κληρικούς. Δεν αναφέρετε όμως ούτε μία συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά μιλάτε γενικά και αόριστα. Κατ’ αρχήν παραδέχομαι, ότι έχω ελλείψεις και σφάλματα, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσίασα αποκλίνουσα συμπεριφορά με εκδηλώσεις του παλαιού ανθρώπου, διότι ούτε απαθής είμαι, ούτε άγιος. Αγωνίζομαι όμως με την Χάρη του Θεού να μετανοώ. Σας ερωτώ όμως: Εσείς είστε απαθείς και άγιοι; Αφού λοιπόν και εσείς έχετε παρόμοια αμαρτήματα, τι σας ωφελεί να ερευνάτε με μεγεθυντικό φακό τα σφάλματά μου, προφανώς για να με διαπομπεύσετε; Μ’ αυτόν τον τρόπο νομίζετε, ότι θα υπερασπίσετε το αφεντικό σας; Πάντως εγώ δεν πρόκει-ται να μιμηθώ το παράδειγμά σας και να παρουσιάσω συγκεκριμένες περιπτώσεις αποκλίνουσας συμπεριφοράς του Δεσπότου σας, γιατί τότε θα πέσω, όπως πέσατε εσείς, στο αμάρτημα της κατακρίσεως.

Γιατί ψεύδεστε, ότι δήθεν διετύπωσα «μεσαιωνικές απειλές για καταδίκη στην αιώνια κόλαση και την απώλεια του ουρανίου στεφάνου σ’ αυτούς που δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις μου», ή ότι «μετά από κάθε ομιλία κατέβαζα τον ομιλητή και χρησιμοποιούσα το βήμα για να διατυπώσω τις γνωστές απόψεις μου»; Γιατί δεν αναφέρετε έστω μία συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά μιλάτε γενικά και αόριστα; Λίγο ντροπή, λίγο φόβο Θεού δεν έχε-τε μέσα σας, για όλη αυτή την λάσπη, που ρίχνετε κατά πάνω μου; Πως θα πάτε αύριο να λειτουργήσετε στο άγιο θυσιαστήριο έχοντας κατεγνωσμένη την συνεί-δηση;

Τι να πώ επίσης για όσα ψευδή γράφετε στην 3η παράγραφο; Τούτο μόνον θα πώ, ότι ευτυχώς ο Θεός με εφώτισε να φροντίσω να ηχογραφηθεί σε κασσέτα η εν λόγω σύναξη, ή οποία σας διαψεύδει πέρα για πέρα. Τα διαδραματισθέντα ηχογραφήθη-καν κατά μέγα μέρος από τον π. Συμεών Πρωτοψάλτου. Το υπόλοιπο δεν ηχογρα-φήθηκε, επειδή κάποιος κληρικός σταμάτησε την ηχογράφηση, χωρίς αυτός να το καταλάβει, προφανώς για να μην βγούνε στη δημοσιότητα τα αίσχη των συναδέλ-φων του.

Πρίν να κλείσω θα ήθελα, απευθυνόμενος προς όλους σας να πώ τα εξής:

Κατ’ αρχήν σας συγχωρώ με την καρδιά μου, για όση λάσπη ρίξατε και για όσες συκοφαντίες επινοήσατε εναντίον μου. Κατανοώ την αγωνιώδη προσπάθειά σας να σκεπάσετε την ενοχή και να περισώσετε το κύρος του αφεντικού σας. Σας ευχαριστώ, γιατί μου προξενήσατε περισσότερο μισθό σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας «μακάριοι εστέ όταν ονειδήσωσιν υμάς…». Λυπάμαι όμως, διότι αμαρ-τάνετε βαρύτατα και θα είστε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως, αν δεν μετανοήσετε. Με τέτοιου είδους ενέργειες δεν πρόκειται να πείσετε κανέναν. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, αν θέλετε να επανορθώσετε το ατυχές αυτό ψήφισμα, είναι να γράψετε ένα δεύτερο ψήφισμα, στο οποίο θα διακηρύσσετε την παναίρεση του Οικουμενισμού, θα αποδοκιμάζετε την ένοχη συγκάλυψη της αιρέσεως και τις παράνομες συμπροσευχές του Δεσπότη σας καθώς και τον άδικο διωγμό, που άσκησε εναντίον μου.

Τέλος θα τον παρακαλείτε να παραιτηθεί από τα επισκοπικά του καθήκοντα. Αν εφαρμόζονταν σήμερα οι ιεροί Κανόνες, ο επίσκοπός σας θα έπρεπε να ήταν καθηρημένος. Ας πάει σε κάποιο Μοναστήρι ή ασκητήριο να κλαύσει αυτές τις αμαρτίες του και τον βαρύτατο σκανδαλισμό, που προκάλεσε σε πλήθος ψυχών, αν θέλει να βρεί έλεος εν ημέρα κρίσεως. Αν πράγματι έχει λίγη ταπείνωση μέσα του, αυτό πρέπει να κάνει. Και όπως έλεγα σε προηγούμενο άρθρο μου, ό,τι σπείρει κανείς αυτό και θα θερίσει. Ο πνευματικός νόμος λειτουργεί με μαθηματική ακρίβεια και δεν κάνει εξαιρέσεις σε κανέναν, ούτε σε επισκόπους. Οι ιεροί Κανόνες, τους οποίους κατεπάτησε, θα γίνουν κανόνια, που θα τον εκδικηθούν μια μέρα. Αν δεν μετανοήσει, όλα αυτά θα τα βρεί μπροστά του, την ώρα που θα βγαίνει η ψυχή του από το σώμα του και θα περνάει τα τελώνια. Και εκείνη την ώρα δεν χωρούν δεσποτιλίκια, ούτε σατραπισμοί, αλλά θα τρέμει σαν το φύλο.

Για μιά ακόμη φορά επαναλαμβάνω, ότι δεν έχω καμιά διάθεση να φιλονικήσω περαιτέρω μαζί σας, γιατί αυτό δεν ωφελεί σε τίποτα. Τον λόγο τώρα τον έχει ο Θεός. Ας κλείσουμε λοιπόν το θέμα και ας περιμένουμε, να δούμε στη συνέχεια, ποιόν θα δικαιώσει ο Θεός: Εμένα ή τον Δεσπότη σας.

Σας ασπάζομαι όλους έναν έναν με την σειρά, μετά της εν Χριστώ αγάπης. Ειρηνεύετε αδελφοί και προσεύχεσθε. Η Χάρις του Θεού μαζί σας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου