Σάββατο 29 Μαΐου 2010





















29 ΜΑΪΟΥ 1453

557 ΧΡΟΝΙΑ

ΜΕΤΑ

ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ

ΤΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ


Η Ελένη Αρβελέρ

διαλύει τους μύθους

για την Αλωση



Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένουςφοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς.

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε.
Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου.

Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες.
Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη.
Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450.
Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει.

«Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Ο διχασμός.
Και σαν να μην έφθαναν αυτά,
«υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Και συνεχίζει:

«Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».

Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά


Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα.
«Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ.

«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.

Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε.
Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε;
Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή.
Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου.

Και επίσης:

μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν.
Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης.
Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης.
Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι.
Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα.
“Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».

Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει


Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ.

«Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο.
Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους».

Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών.

«Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους.
Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους.
Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια.
Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν.
Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά.
Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”.

Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους.
Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι.
Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος.
Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας.
Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει».

Οσο για την Κερκόπορτα...
«Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα.
Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν.
Τι να πεις για την Κερκόπορτα;
Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις.
Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή.
Και λοιπόν;
Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».

«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων.
Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ.

«Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω.
Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους».

Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού.

«Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι.
Είναι πολλοί και δεν πολεμούν.
Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.

Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...

ΤΑ ΝΕΑ 29Μαϊου 2010




























Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ


του Ιωάννη Κακουδάκη, αντιστρατήγου

«Κωνσταντίνος γαρ, ευτυχής βασιλεύς, Ελένης υιός, ανέστησε τε ταύτην και εις άκρον ευδαιμονίας και τύχης επήρε, και πάλιν επί Κωνσταντίνου, δυστυχούς βασιλέως, Ελένης υιού, εάλω τε και εις εσχάτην δουλείαν τε και κακοδαιμονίαν κατήχθη.» (Κριτόβουλος ο Ίμβριος-Υμνητής του Μωάμεθ Β΄)
Και έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία, ότι η Πόλη θα πέσει, όταν θα είναι αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, γιος Ελένης.
Το 324 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος Α΄ αποφάσισε να δημιουργή­σει μια νέα πρωτεύουσα για να σώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατο­ρία.
Κατάλληλο μέρος για να στεγάσει το νέο αυτοκράτορα θεωρήθηκε η περιοχή της Κωνσταντινούπολης, της Νέας Ρώμης, μιας πόλης με στρατηγική θέση που ένωνε την Ανατολή με τη Δύση και το Βορρά με το Νότο.
Όταν έγιναν τα εγκαίνια της, την 11η Μαΐου του 330 μ.Χ., κανείς δεν φανταζόταν ότι η πόλη αυτή θα αποτελούσε το κέντρο της οικουμένης που θα γοήτευε φίλους και εχθρούς με τη δόξα και το μεγαλείο της.
Η «Επτάλοφος πόλη», με τις εκκλησίες της, τον πλούτο και τη μεγαλοπρέπειά της, αποτέλεσε μια συνεχή πρόκληση για όλους τους πολιτισμένους και μη λαούς, οι οποίοι κινούνταν στα βόρεια και ανατολικά σύνορά της. Όλοι όμως γνώριζαν και τα ισχυρά, απόρθητα, θεοδοσιακά τείχη που προστάτευαν τη Βασιλεύουσα, παρέχοντάς της προστασία, ασφάλεια και δύναμη.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και τις 22 φορές που η Πόλη πολιορκήθηκε, οι πολιορκητές της καταστράφηκαν.
Λογικά, λοιπόν, είχε δημιουργηθεί ο θρύλος πως η Κωνσταντινούπολη δεν πρόκειται να αλωθεί ποτέ!
Ακόμα και όταν η Πόλη πολιορκούνταν από τους Φράγκους σταυροφόρους το 1204 χρειάστηκε η προδοσία από Βυζαντινούς αξιωματούχους για να πέσει!

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 12 Απριλίου 1204 αποτέλεσε την αφετηρία του οριστικού της τέλους.
Η φρικτή λεηλασία τότε της Βασιλεύουσας από τους σταυροφόρους στέρησε την πόλη από τα συσσωρευμένα αμύθητα πλούτη και τους ανεξάντλητους θησαυρούς τέχνης που είχε.
Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας όλοι αυτοί οι θησαυροί αφαιρέθηκαν από το οργανικό τους σύνολο και κόσμησαν τα μεγάλα κέντρα της Δύσης.
Ακόμα και όταν η Πόλη ανακτήθηκε από τον Στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο το 1261 με Αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, δεν μπόρεσε να αποκτήσει την παλαιά της δύναμη.

Αντίθετα, τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η Κωνσταντινούπολη ήταν τεράστια. στον στρατιωτικό και εμπορικό τομέα από τα λάθη των τελευταίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων, που είχαν αντικαταστήσει τον εθνικό βυζαντινό στρατό, το φόβητρο των εχθρών του Βυζαντίου, με μισθοφόρους που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα.
Το Βυζάντιο άργησε να αντιληφθεί τον κίνδυνο και πλέον η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχό του.

Το 1449 ο Κωνσταντίνος διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδερφό του και προετοίμασε την Πόλη για τη διαφαινόμενη πολιορκία.
Έμελλε να είναι ο τελευταίος αμύντορας της μακροβιότερης και ισχυρότερης αυτοκρατορίας!
Το 1451 τον Σουλτάνο Μουράτ Β΄ διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Μωάμεθ Β΄, σε ηλικία 21 ετών, ο επονομαζόμενος «Πορθητής» και αποκαλούμε­νος από τους Τούρκους Μεχμέτ «Φατίχ», δηλαδή «κοντοπόδα­ρος».
Ο Μωάμεθ ήταν ένας πολύ φιλόδοξος Σουλτάνος, που θα εκπλήρωνε το χρησμό του προφήτη Μωάμεθ, ότι «όποιος κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αυτός θα είναι και ο μεγαλύτερος στρατηγός!».
Έτσι, ο Μωάμεθ άρχισε τις προετοιμα­σίες για την πολιορκία της Βασιλεύουσας.
Η δημιουργία του ισχυρού φρουρίου Ρούμελη Χισάρ στον Εύξεινο Πόντο, η συγκέντρωση μεγάλων στρατιωτικών μονάδων, και η κατασκευή του ισχυρού πυροβόλου από τον ειδικό μηχανικό Ουρβανό για να καταστρέψει τα τείχη, ήταν σοβαρές ενδείξεις ότι δεν θα αργούσε ο νεαρός Σουλτάνος να επιτεθεί. .

Ο αυτοκράτορας, εκτός από τόλμη και γενναιότητα χαρακτηριζό­ταν και από σύνεση και, άρχισε να επισκευάζει τα τείχη της Πόλης, που είχαν μείνει παραμελημένα από τους προηγούμενους αυτοκράτορες.
Απηύθυνε έκκληση βοήθειας στη Δύση, που, δυστυχώς, δεν έφτασε ποτέ. Ελάχιστοι ήταν οι εθελοντές που απάντησαν στο κάλεσμά του.
Αν και είναι δύσκολο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός των δυνάμεων, τόσο των Βυζαντινών, όσο και των Τούρκων, εντούτοις θεωρούμε σήμερα πως οι δυνάμεις των Τούρκων ήταν περίπου 260.000 άνδρες ή κατ’ άλλες πηγές 400.000 ή 700.000 άνδρες και 420 πλοία, ενώ των Βυζαντινών ήταν περίπου 9.000 μαχητές, από τους οποίους οι 4.000 ήταν ξένοι μισθοφόροι, και μόλις 39 πλοία, από τα οποία 12 μόνο ήταν ελληνικά (εξ ων 3 Κρητικά)
Αναλογία δυνάμεων 1:29 υπέρ των Τούρκων.

Ξημερώματα Τρίτης, 29 Μαΐου 1453, ο Μωάμεθ εξαπέλυσεμε ιχυρότατες δυνάμεις την γενική επίθεση.
Πολλοί στρατιώτες, βλέποντας τους Τούρκους πίσω τους, νόμισαν πως η Πόλη έπεσε και τότε ακούστηκε η τραγική κραυγή, που έμελλε ακόμα και σήμερα να προκαλεί ρίγος στους Έλληνες: «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ!» Ο πανικός κυριάρχησε στις ψυχές των πολιορκη­μένων.
Οι μισθοφόροι μαχητές πίστεψαν πως προδόθηκαν και εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, καταφεύγοντας στα πλοία για να σωθούν.
Μάταια, ο Κωνσταντίνος όρμησε με λίγους γενναίους στρατιώτες πάνω στους εχθρούς, και τελικά, σαν απλός στρατιώτης μαχόμενος, έπεσε ηρωικά.

Tην επόμενη μέρα οι Τούρκοι αναγνώρισαν το ακέφαλο πτώμα του, από τα αετοφόρα πορφυρά πέδιλά του, τον αετό, που ήταν κεντημένος στις κάλτσες και τυπωμένος στις περικνημίδες του.
Ο Μωάμεθ, αναγνωρίζο­ντας τη γενναιότητα τού Κωνσταντίνου, τον έθαψε με αυτοκρατορικές τιμές!
Το μεγαλείο του όμως ποτέ δεν πέθανε, συνεχίζει να ζει μέσα στις ελληνικές ψυχές, σαν ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», όπως τον διασώζει ο θρύλος..
Δυστυχώς όμως, η Πόλη, ύστερα από 54 ημέρες και νύκτες αγώνα, δεν άντεξε.
Έπεσε στις 14.30 της Τρίτης 29 Μαΐου 1453.Το τι επακολούθησε, περιγράφεται από τον ιστορικό Φραντζή:

«Έσφαξαν όσους απετόλμησαν να αντισταθούν. Αιχμαλώτισαν και άρπαξαν όσους και όσες βρέθηκαν στο δρόμο τους. Νέες κοπέλες, αρχόντισσες και μοναχές σέρνονταν από τα μαλλιά στους δρόμους έξω από τις εκκλησίες που είχαν καταφύγει για να σωθούν. Κλάματα παιδιών, βογγητά και οδυρμοί γυναικών. Ατίμασαν τις χρυσές και Άγιες Εικόνες των εκκλησιών. Έβγαζαν τις διακοσμήσεις και έκαναν τραπέζια και κρεβάτια. Με τα χρυσοκέντητα ιερατικά άμφια και τα χρυσοΰφαντα ενδύματα σκέπαζαν τα άλογά τους ή έτρωγαν πάνω τους. Έγιναν ανάρπαστα τα πολύτιμα αντικείμενα, τα ιερά κειμήλια και καταπατήθηκαν τα άγια λείψανα… Κραυγές πόνου, μοιρολόγια, βαρβαρότητες, λεηλασίες, βιασμοί, δολοφονίες, κακουργήματα, βεβηλώσεις, εξανδραποδισμοί…».

Και συμπληρώνει στην εξιστόρησή του για την Άλωση ο αυτόπτης μάρτυρας Ιατρός Νικολό Μπάρμπαρο:

«…Το αίμα έτρεχε στη γη σαν βρόχινο νερό, το οποίο πλημμύριζε τα ρείθρα των δρόμων»..

Οι συνέπειες της Άλωσης ήταν μεγάλες και οδυνηρές, τόσο για τον Ελληνισμό, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Τερματίστηκε ένας περίλαμπρος πολιτισμός, που φώτιζε τον κόσμο μέσα από το σκοτάδι του Μεσαίωνα, για χίλια και πλέον χρόνια.
Με την Άλωση άρχισε μια περίοδος σκληρής σκλαβιάς για τους Έλληνες που κράτησε περίπου 400 χρόνια, από την οποία λίγο έλειψε να εξοντωθεί φυλετικά και πνευματικά το Γένος μας.
Η νέα τάξη πραγμάτων ανάγκασε τους περισσότερους Έλληνες λογίους να μεταναστεύσουν στη Δύση και να μεταλαμπαδεύσουν εκεί τη σοφία τους.
Ο Εμμανουήλ Χρυσολωράς, ο Μιχαήλ Χωνιάτης και ο Γεώργιος Τραπεζούντιος είναι μερικοί από τους μεγάλους Έλληνες λόγιους που ξεκίνησαν την ελληνική διδασκαλία στη Δύση. Έτσι, η αναγέννηση της αρχαιότητας, που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπο­λη την εποχή των Παλαιολόγων και ανακόπηκε από τις τούρκικες κατακτήσεις, συνεχίστηκε τώρα στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τους εκεί εγκατεστημένους Έλληνες, οι οποίοι αποτέλεσαν τους προδρόμους της ευρωπαϊκής αναγέννησης.
Οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας τη σπουδαία μόρφωση των Κωνσταντινου­πολιτών, και τις διοικητικές τους ικανότητες, προτιμούσαν Έλληνες σε υψηλά διοικητικά αξιώματα. Παράλληλα, παρουσιάστηκε μια εθνική συνένωση του Ελληνισμού, που οδήγησε στη δημιουργία εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας.
Είναι φανερό, πως οι Έλληνες, αμέσως μετά την Άλωση, αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο αλλοίωσης της φυλετικής φυσιογνωμίας τους από τους Τούρκους και βρήκαν τρόπους να ενωθούν μεταξύ τους, αφήνοντας πίσω τις διαφορές του παρελθόντος.
Oι Έλληνες ενωμένοι αντιμετώπισαν τις δυσκολίες της σκλαβιάς. Στην ένωση αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποτέλεσε το κέντρο της εθνικής και πνευματικής ύπαρξης και συντήρησης του Ελληνισμού.
Η ίδρυση της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη από τον Πατριάρχη Σχολάριο, ήταν σημείο αναφοράς για την πνευματική ανάταση του Γένους.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το 1821 σύσσωμο το Έθνος, μπόρεσε και αποτίναξε τον τούρκικο ζυγό.

Οι συνέπειες της Άλωσης έγιναν αισθητές και στον υπόλοιπο κόσμο.
Η Δύση έχασε το προπύργιο της Ανατολής, που τόσους αιώνες αναχαίτιζε με επιτυχία τις εχθρικές διαθέσεις των βάρβαρων φυλών. .
Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η Ανατολική Ευρώπη απομακρύνθηκε από τη Δύση, που αναδείχθηκε σε πρωτοπόρο εμπορική αλλά και πνευματική δύναμη.
Σ’ αυτό συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό και η μετακόμιση των λογίων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στη Δύση, αμέσως μετά την Άλωση.
Οι άνθρωποι αυτοί του πνεύματος, με τις γνώσεις και τη σοφία που τους διέκρινε, γαλούχησαν τη μέχρι τότε άξεστη Δύση με τις αρχές της φιλοσοφίας, τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού.
Αποτέλεσαν με λίγα λόγια τους προδρόμους της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης.
οι βυζαντινοί λόγιοι εκείνοι που κατάφεραν να φέρουν σε άμεση πνευματική επαφή τους δύο κόσμους, Ανατολή και Δύση, που χωρίζονταν μέχρι τότε εξαιτίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της ζήλιας των Δυτικών προς αυτήν.
Χάρη στους λογίους οι Δυτικοί αντελήφθησαν τον πραγματικό βαθμό της καταστροφής που επήλθε με την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Οι συνέπειες της Άλωσης επέδρασαν σ’ όλο τον κόσμο, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Στέφαν Τσβάιχ:

«Η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει ποτέ σ’ όλη του την έκταση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε το τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας και του Βυζαντίου…».

Από τη μικρή ανάλυση των αιτίων και των συνεπειών της Άλωσης προκύπτουν και τα γενικά διδάγματα που πολύ πυκνωτικά, γενικά και χωρίς ανάλυση,θα διατυπώσω:

– Οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν την εγγύηση της ζωής ενός έθνους, της ακεραιότητας, της ασφάλειας και της αποτροπής κάθε εχθρού και κάθε επιβουλέα από οπουδήποτε και αν προέρχεται.
Δεν αρκούν το ηθικό, η ανδρεία, το θάρρος και οι άλλες στρατιωτικές αρετές, χρειάζεται και η δύναμη (το έμψυχο δυναμικό, τα μέσα και η εκπαίδευση).

– Το «ΟΧΙ» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν μια ιστορική συνέχεια και συνέπεια της αντίδρασης του Έθνους μας σε δύσκολες καταστάσεις.
- Η πνευματική δύναμη ενός λαού σφραγίζει την αιωνιότητα, τον πολιτισμό και το μεγαλείο του, διαχρονικά και ανεξίτηλα.

Ο Άγγλος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν το αποτύπωσε στο βιβλίο του γράφοντας:

«… όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι κληρονόμοι του Χριστιανικού πολιτισμού οφείλουμε να ενθυμούμε­θα με ευγνωμοσύνη την Αυτοκρατορία, η οποία έσβησε προ μισής χιλιετηρίδας…».

- Η διχόνοια και στην περίπτωση της Άλωσης υπήρξε «δολερή».-
Οι μεγαλύτερες συμφορές στην ανθρωπότητα προέκυψαν από τις θρησκευτικές αντιθέσεις. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους, υπήρξε το μοιραίο πλήγμα.
Έτσι, η Κωνσταντινούπολη, αφού διέγραψε μια πορεία 1123 ετών και 18 ημερών (11 Μαΐου 330 – 29 Μαΐου 1453), έπεσε την αποφράδα εκείνη Τρίτη στις 29 Μαΐου 1453, και μετά από μια ηρωική αντίσταση 54 ημερών (5 Απριλίου – 29 Μαΐου), εξαιτίας της παραμέλησης του στρατού και του ναυτικού, της υπερεμπιστο­σύνης και της πεποίθησης των τελευταίων αυτοκρατόρων ότι σε περίπτωση ανάγκης η Δύση θα βοηθούσε, και τέλος, εξαιτίας της εγκατάλειψης του απλού λαού που οδήγησε τελικά στην εξαθλίωση και στην αδιαφορία για το μέλλον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, η διχόνοια, η κατάρα της διαίρεσης, ο εγωισμός, η φιλοπρωτία, οι αχαλίνωτες φιλοδοξίες και οι προσωπικές αρχομανίες των τελευταίων κυρίως, αυτοκρατό­ρων, οδήγησαν στη μοιραία καταστροφή της Κωνσταντινούπολης.
Η Αιώνια Πόλη, η «πασών των Πόλεων κεφαλή», το «κέντρον των τεσσάρων μερών του κόσμου», η «Κωνσταντίνου Πόλις»: «ε ά λ ω!».
Ερημώθηκε, λεηλατήθηκε, βεβηλώθηκε και ατιμάστηκε.
Ο νεκρός Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολό­γος, έβγαινε μέσα από τις στάχτες της ρημαγμένης Πόλης, σαν ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που έγινε η Σημαία, ο Θυρεός και η ευχή «και στην Πόλη», που οδήγησαν στην ανάσταση του Γένους το 1821.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. Α. Αλεξίου, Γενική Ιστορία.2. Γεωργίου Φραντζή, «Εάλω η Πόλις», Τόμος 1, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα.3. Ιστορία Εικονογραφημένη, Ιανουάριος 1978.4. Ιστορία Εικονογραφημένη, Τόμος Α, Ιούνιος 1996.5. «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» Εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», Τεύχος 32, Αθήνα, 25 Μαΐου 2000.6. Μιχαήλ Δούκα, «Εάλω η Πόλις», Τόμος 2, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα7. Νικολό Μπάρμπαρο «Εάλω η Πόλις», Τόμος 2, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα.8. Στήβεν Ράνσιμαν, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης», Εκδόσεις Μπεργάδη, Αθήνα 1979. 9. Στρατιωτική Επιθεώρηση, Μάιος 1984.10. Στρατιωτική Επιθεώρηση, Μάιος 1987.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010


Φιλορθοδοξος Ενωσις Κοσμας Φλαμιατος

«Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι»

Ὁ «Πάπας» τῆς Κύπρου παραληρεῖ

μὲ ἀπειλές, ὕβρεις, συκοφαντίες καὶ ψεύδη

Στήνεται κλῖμα καὶ σκηνικὸ προβοκάτσιας


Ἡ πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδος, ποὺ ἔγινε στὴν Πάφο στὶς 22 Μαΐου 2010, μὲ θέμα «Θεολογικὲς καὶ Ἠθικὲς διαστροφὲς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ – Οἱ φοβερὲς ἀλήθειες ποὺ ἀποκρύπτουν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου», ἔγινε ἐπειδὴ ἕως τότε οὐδεμία ἀντίδραση ὑπῆρξε ἢ διεφαίνετο ὅτι θὰ ὑπάρξει. Τὰ μοναστήρια σιωποῦσαν. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου μάλιστα –καὶ ἐνῶ εἶχε ἀνακοινωθεῖ ἡ εἴδηση περὶ τῆς Ἡμερίδος ἀπὸ τὶς 2 Μαΐου, ἐξέδωσε Ἐγκύκλιο πρὸς τὸν λαόν στὶς 4/5/2010.


Ἡ Ἐγκύκλιος διαβάστηκε στοὺς Ἱ. Ναοὺς στὶς 16/5/2010 –ἕξι ἡμέρες πρὶν τὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδος– μὲ τὴν ὁποία τὸν καλοῦσε νὰ μὴν ἀντιδράσει: «Καλοῦνται πατρικὰ ὅπως ὅλοι παραμείνουν ἥσυχοι καὶ κωφεύσουν στὶς ὁποιεσδήποτε προτροπὲς ἀνεύθυνων στοιχείων γιὰ ἔκφραση διαμαρτυριῶν… Ἂν ὑπῆρχε ὁ παραμικρὸς κίνδυνος γιὰ τὴν πίστη μας» ἡ Ἱ. Σύνοδος πρώτη «θὰ καλοῦσε σὲ διαμαρτυρίες… “Πείθεσθε, λοιπόν, τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν”». Ἡ Ἐγκύκλιος προσπαθεῖ νὰ καθησυχάσει καὶ ν’ ἀποκοιμίσει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενό της καταμαρτυρεῖ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο: ἡ ὀλιγωρία περὶ τὴν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καταφάνερη, ἐνῶ ἡ καισαροπαπικὴ ἐξουσιαστικὴ ἐπιβολὴ καὶ ἐπιβουλὴ κραυγάζει μὲ τὴν ἀποτρόπαιη φωνή της. Ἡ Ἐγκύκλιος ποὺ διαβεβαιοῖ ὅτι δὲν κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία, αὐτὴ τούτη ὄζει ἀντορθόδοξης νοοτροπίας ποὺ καταργεῖ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση!... Ἀπόδειξη τούτου εἶναι ἡ ἀντιπαπικὴ-ἀντιοικουμενιστικὴ τοποθέτηση τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου ποὺ κατόπιν δημοσιεύτηκε («Φιλελεύθερος», 23/5/2010).

Ἡ Ἡμερίδα εἶχε στόχο νὰ ξυπνήσει τὰ ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ τῶν ἐφησυχαζόντων Ἱεραρχῶν καὶ πιστῶν, νὰ τοὺς προβληματίσει καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν σημασία τῆς —παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες— ὑποδοχῆς ἑνὸς αἱρετικοῦ καί, τέλος, νὰ τοὺς παροτρύνει σὲ ἀποχή, ὥστε νὰ ἀνατραποῦν τὰ σχέδια τοῦ Πάπα, ποὺ θέλει νὰ πιάσει στὸν ὕπνο τὴν Ἐκκλησία μας καὶ νὰ τῆς ἐπιβληθεῖ ἐξουνιτίζοντάς την. Ὁ στόχος τῆς Ἡμερίδας, μὲ τὴν χάρη καὶ τὴν οἰκονομία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπετεύχθη.


ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΣΑΣ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΠΑΠΑ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ


Ἡμερομηνία διεξαγωγῆς τῆς Ἡμερίδας ἐπελέγη νὰ εἶναι 15 ἡμέρες πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτρέψουμε σὲ οἱασδήποτε ἀποχρώσεως καλοθελητὲς ἢ «πράκτορες» νὰ δράσουν προβοκατόρικα τὶς παραμονὲς ἢ τὴν ἡμέρα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα. Καὶ ἐπειδὴ ἡ παραπληροφόρηση συνεχίζεται, ἐκδίδουμε τὸ παρὸν Δελτίο γιὰ νὰ δηλώσουμε τὰ ἑξῆς:


Εἴμαστε ἀντίθετοι μὲ δυναμικὲς ἐκδηλώσεις ἐναντίον τοῦ Πάπα κατὰ τὴν ὑποδοχή του καὶ τὴν παραμονή του στὴν Κύπρο. Ὅ,τι ἀσχημίες μποροῦσαν νὰ διαπραχθοῦν φρόντισε νὰ τὶς διαπράξει καὶ νὰ τὶς διαπράττει κατὰ συρροὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος Β΄, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς ἐπανειλημμένες προκλητικὲς καὶ ἀπαράδεκτες γιὰ ὀρθόδοξο κληρικὸ δηλώσεις του δημιουργεῖ κλῖμα ἔντασης καὶ καλλιεργεῖ τὴν ἀνομολόγητη προσδοκία του γιὰ τὴν πραγματοποίηση «ἀσχημιῶν»!... Οἱ κινητοποιήσεις ὅμως πρέπει ν’ ἀποφευχθοῦν παντελῶς, γιατὶ πολλὲς δυνάμεις στὰ πλαίσια τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων στὴν περιοχὴ ἔχουν συμφέρον μὲ προβοκάτσιες (μικρὲς ἢ μεγάλες ἢ ἀκραῖες στοχευμένες προκλήσεις) νὰ δημιουργήσουν προβλήματα στὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία καὶ νὰ ἐκθέσουν ἐκείνους ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ θέση μας εἶναι:


«Περιφρονεῖστε τὸν Πάπα τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοὺς λατινόφρονες καὶ οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους τῆς Κύπρου. Γυρίστε τους τὴν πλάτη καὶ καταδείξετε τὴν ἀπαξίωσή σας μὲ τὴν καθολικὴ ἀποχὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Κυπριακοῦ Λαοῦ ἀπὸ τὴν ὑποδοχή του καὶ τὶς ἐκδηλώσεις γιὰ τὸν τρίτο καὶ ὁριστικὸ Ἀττίλα ποὺ εἰσβάλλει στὴν Κύπρο».


Ἐξ ἄλλου —εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν Φιλορθόδοξη Ἕνωση «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» καὶ τὰ συνεργαζόμενα μαζί μας ὀρθόδοξα σωματεῖα στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἑλλάδα— ἀποδείξαμε τὴν εἰρηνικὴ στάση μας μὲ τὴν Ἡμερίδα, ποὺ πραγματοποιήσαμε στὴν Πάφο καὶ στὴν ὁποία δὲν ἐκφράσαμε συνθηματικό λόγο, ἀλλὰ παραθέσαμε ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ καταθέσαμε θεολογικὰ ἐπιχειρήματα κατὰ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκα, καταγγείλαμε τοὺς παράγοντες ποὺ ἀπεργάζονται τὰ ἀνίερα τεκταινόμενα καὶ προειδοποιήσαμε γιὰ τὶς ὀλέθριες συνέπειες ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα στὴν Κύπρο.


Εἶναι κακόβουλη καὶ σκόπιμα ἀποπροσανατολιστικὴ καὶ ἀποτελεῖ προβοκάτσια (ὅσον ἀφορᾶ στοὺς συλλόγους ποὺ πραγματοποίησαν τὴν Ἡμερίδα στὴν Πάφο) ἡ πληροφορία, ποὺ διοχετεύθηκε στὶς ἐφημερίδες τῆς Κύπρου, ὅτι τάχα «φανατικοὶ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα εἶναι ἕτοιμοι νὰ κατέλθουν στὴν Κύπρο μὲ σκοπὸ νὰ συνδεθοῦν μὲ τοὺς ἐδῶ ὁμοϊδεάτες τους, γιὰ νὰ ἀντιδράσουν ἀπὸ κοινοῦ στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα» («Φιλελεύθερος», 26/05/2010). Ὁ φανατισμὸς καὶ οἱ σκοπιμότητες ὑπάρχουν σὲ ἐκείνους ποὺ υἱοθετοῦν σκοτεινὰ ἢ ἀναληθῆ σενάρια καὶ σὲ ἐκείνους τοὺς ἱερωμένους —ὅπως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καὶ οἱ σὺν αὐτῷ λατινόφρονες-οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι— οἱ ὁποῖοι τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ ξέρουν νὰ κάνουν καλά, εἶναι οἱ ἐκφοβισμοί, οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ προτροπὲς γιὰ βιαιότητες. Ἀπειλὲς ἀκόμα καὶ στοὺς συνεπισκόπους τους, ποὺ —σταθερά, ἡρωϊκά, θυσιαστικὰ καὶ παρὰ τὸν προηγηθέντα δισταγμό τους— ἀποφάσισαν τελικὰ νὰ βαδίσουν τὸν δρόμο τῆς Ὁμολογίας. Ὄντως, οἱ ἀπειλὲς ποὺ ἐκτοξεύτηκαν ἀπὸ Ἀρχιεπισκοπικὰ χείλη πρὸς πιστοὺς καὶ Συνοδικοὺς Ἱεράρχες, εἶναι πρωτόγνωρες γιὰ τὸν αἰῶνα μας. Καὶ ὄχι μόνον εἶναι δημοκρατικὰ ἀπαράδεκτες, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀστήρικτες, ἀφοῦ κανένας Ἱερὸς Κανόνας δὲν τὶς προβλέπει καὶ ἔτσι ἀποδεικνύεται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος τελείως ἀδαὴς στὰ θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας προΐσταται.

Ἀποτελεῖ λυπηρὸ γεγονὸς ἡ αὐτογελοιοποίηση ἑνὸς κληρικοῦ. Καὶ ἀκόμα λυπηρότερο, ὅταν ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος βάλθηκε νὰ μᾶς ἀποδείξει ὅτι δὲν ἔχει τὴν πίστη οὔτε ἑνὸς ἁπλοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἀντὶ νὰ βαδίσει τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων, τῶν μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως, βαδίζει τὴν αἱρετικὴ ὁδὸ τῶν συγκριτιστικῆς κακοδοξίας Οἰκουμενιστῶν, τῆς νεοφανοῦς αὐτῆς «παναιρέσεως» τοῦ 20ου αἰῶνα, ὅπως τὴν χαρακτήρισε ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι οἱ ἄλλοι Οἰκουμενιστὲς Ἱεράρχες, εἶχαν τὴν στοιχειώδη —γιὰ αἱρετικὸ— εὐελιξία νὰ θολώνουν τὰ νερά, νὰ ἐνδύονται κάποιο πειστικὰ παραπλανητικὸ προβατόσχημο ἔνδυμα. Εἶναι δηλαδὴ εὐφυεῖς Οἰκουμενιστές. Ὁ κ. Χρυσόστομος, ὅμως, ἀδυνατεῖ κι αὐτὸν τὸν ρόλο νὰ παίξει σωστά, γι’ αὐτὸ ἀπροσχημάτιστα λοιδωρεῖ, ψεύδεται καὶ αὐτοδιαψεύδεται, ἐκβιάζει καί —τὸ κυριότερο— σκανδαλίζει ψυχὲς καὶ ντροπιάζει τὸ σχῆμα ποὺ Ἐκεῖνος τοῦ ἐμπιστεύθηκε, ἀλλὰ καὶ τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα ποὺ ὁ ἴδιος μὲ ἕωλες μεθοδεῖες ὑπεξαίρεσε!...


ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΜΕΝΟΣ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ
ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ


Ὅταν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσοῦ, ἀποφάσισε (23/5/2010) νὰ πάρει δημόσια θέση στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα, ὁ κ. Χρυσόστομος ἐνεργῶν ὡς νούτσιος τοῦ Πάπα, παπικότερος τοῦ Πάπα, ταράχτηκε βλέποντας νὰ καταρρέουν τὰ σχέδια ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκαν νὰ φέρει εἰς πέρας. «Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’, φανερὰ ἐκνευρισμένος γιὰ τὸ κλῖμα που διαμορφώνεται λίγο πρὶν τὴν ἐπίσκεψη στὴν Κύπρο (τοῦ Πάπα), δήλωσε…» («Ἡ Ἀλήθεια», 26/05/2010). Ἐπέπληξε γι’ αὐτὸ τὸν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ π. Ἀθανάσιο, λέγοντάς του ἐκεῖνο τὸ βαρύγδουπο καὶ καθόλου δημοκρατικό, ἀλλὰ σφόδρα καισαροπαπικό: «θὰ ἦταν καλύτερα νὰ παραμείνει σιωπηλὸς» ὁ Λεμεσοῦ. Ἔτσι, ἁπλά, ὡς νὰ ἀπευθυνόταν σὲ ἕνα σχολιαρόπουλο, κι ὄχι σὲ ἕναν θεολογικὰ καταρτισμένο Ἐπίσκοπο, ποὺ μπροστὰ στὶς θεολογικές του γνώσεις, ὁ κ. Χρυσόστομος φαντάζει ὡς νήπιο. Ἂς παρακαλέσει τὸν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ νὰ τοῦ ἐξηγήσει, ὅτι τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν προσβάλλει ὅποιος ἀρνεῖται τὴν ὑποδοχὴ τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, ἀλλὰ ὅποιος ἀρνεῖται τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, περιποιούμενος τιμὲς σὲ αἱρετικοὺς καὶ λοιδωρούμενος τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.


Καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία ἂς ρωτήσει τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ὁ Λεμεσοῦ: «Μακαριώτατε, καλά, δὲν δικαιοῦμαι διὰ νὰ ὁμιλῶ· ἐπιτρέπεται, ὅμως, νὰ “ὀρθοτομῶ τὸν λόγο τῆς τοῦ Θεοῦ ἀληθείας”»; Καὶ νὰ τοῦ θυμήσει, τότε, τὸν λόγο τῆς ἀληθείας ποὺ ἠθελημένα «ξέχασε» ὁ Μακαριώτατος:


Πὼς ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης (στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας, λέγει, ἐκάλεσε τὸν Πάπα), δηλαδὴ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προτρέπουν νὰ μὴ λέμε οὔτε «χαίρετε», ἐν ἐκκλησιαστικῇ ἐννοίᾳ, στοὺς αἱρετικούς καὶ νὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ αὐτοὺς «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν». Ἢ πολλήν ἀγάπη ἔχει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, καὶ λίγη οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἢ ἡ ἀγάπη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου δὲν εἶναι ἐν τῇ ἀληθείᾳ τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλὰ τότε τί εἴδους «ἀγάπη» εἶναι; Ποιᾶς μυστικῆς ἢ ὄχι ἐλὶτ «ἀγάπη» εἶναι;


Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἔλεγε, ὅτι ἡ αἵρεση εἶναι ὕβρις κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς δίδαξε νὰ μὴν ἔχουμε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἀφοῦ —ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος— ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς κατακρίνει τὴν αἵρεση, ποιός ἄνθρωπος θὰ τολμήσει νὰ τὴν ἀναγνωρίσει ἀποδεχόμενος τοὺς αἱρετικούς; Ἄρα εἶναι «χριστομάχος» ὅποιος ἐπικοινωνεῖ μαζί τους, ὡσὰν νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ οἰκείους τῆς πίστεως!... Καὶ ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ γράφει, πὼς οὐδέποτε πρέπει νὰ γίνεις φίλος μὲ τοὺς αἱρετικούς, οὔτε νὰ «συμφάγῃς» καὶ νὰ πιεῖς μαζί τους· «...πάντα γὰρ ὅσα εἰσὶν [αὐτοῖς], ἀκάθαρτα εἰσίν», ἀφοῦ ἔχει μολυνθεῖ «αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ». Μὴ συνάπτεις φιλίες μὲ αἱρετικούς, «ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν». Καὶ στὴ συνέχεια ὁ ἴδιος Ἅγιος τονίζει, πὼς ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων.


Αὐτὰ λένε οἱ Πατέρες. Τώρα, ἂν θέλει νὰ φτιάξει δικό του Εὐαγγέλιο ὁ κ. Χρυσόστομος, ἂς βγεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δὲν ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία του —καὶ στὴν ὁποία μήτε πνευματικὰ μηδὲ ψυχικὰ ἀνήκει— ὥστε νὰ λέγει λόγους ἀνοίας ἀχρειότερους, ὅπως τὸ ὅτι «θὰ θέσει θέμα στὴ Σύνοδο νὰ ἀποβληθοῦν γιὰ ἕνα χρόνο ἀπὸ τὸ Σῶμα ὅσοι δὲν παρευρεθοῦν στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα»!!!


Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ «ΠΑΠΑ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ


Εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος: «Στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει δημοκρατία, ὑπάρχει ἐλευθερία λόγου καὶ μπορεῖ ὁ καθένας νὰ λέει τὴν ἄποψή του ἀλλὰ δὲν μπορεῖ ὁ καθένας νὰ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του. Ἀποφασίζει ἡ Σύνοδος καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ὅλους» (ΚΥΠΕ, ΑΠΕ, «Πολίτης», 25/05/2010). Οἱ ἐνέργειές σας καὶ οἱ λόγοι σας, Μακαριώτατε, ὄζουν ἐκκοσμικεύσεως. Προσπαθεῖτε νὰ ἐπιβάλλετε αὐταρχικὰ τὴν πρακτικὴ τοῦ ἐξουσιαστικοῦ Παπικοῦ Πρωτείου στὴν Ὀρθοδοξία. Προσπαθεῖτε νὰ ὑποκαταστήσετε (ὅπως γιὰ παρόμοια φαινόμενα γράφει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης) «τὴ συνοδικότητα καὶ τὸ διάλογο μὲ τὴν ἀξίωση ὑπακοῆς σὲ δῆθεν ἀλάθητες ἀποφάσεις συλλογικῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων», ἐκμεταλλευόμενος τὴν αὐτονόητη ὑποχρέωση ὑπακοῆς πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες καὶ τὰ συνοδικὰ ὄργανα. Ἡ ὑπακοή, ὅμως, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη. Προϋποθέτει ὅτι καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ «κάνουν ὑπακοὴ στὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας», κάτι ποὺ ἐσεῖς δὲν κάνετε.


Ἄγευστος θεολογικῆς παιδείας ὁ καὶ Μακαριώτατος, φαίνεται ὅτι ποτέ του δὲν ἔμαθε, ὅτι στὴν δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας πολλοὶ πιστοὶ ἀντέδρασαν ὄχι σὲ μιὰ Σύνοδο στὴν ὁποία προεδρεύει ἐξουσιαστικὰ ἡ ἀφεντιά του, ἀλλὰ σὲ Οἰκουμενικὲς Συνόδους· ἀντέδρασαν Ἐπίσκοποι, μοναχοί, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἁπλοὶ πιστοί, ὅταν οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων αὐτῶν ἀποδείχτηκε ὅτι δὲν ἦσαν ὀρθές. Κι αὐτὲς οἱ Σύνοδοι ὀνομάστηκαν ληστρικές καὶ ψευδοσύνοδοι.


Ἂς παρακαλέσει καὶ πάλι ἐν ταπεινώσει ὁ Μακαριώτατος, τὸν Μητροπολίτη Λεμεσοῦ νὰ τοῦ κάνει ἕνα ταχύρρυθμο σεμινάριο περὶ Συνόδων, καὶ ἂν εἶναι ὑπάκουος μαθητής, θὰ μάθει γιὰ ἄλλη φορὰ νὰ μὴν ἐκτίθεται μὲ τόση βαρβαρότητα, ἂν δὲν ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ ρόλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ποὺ ἐπέλεξε δὲν τοῦ «πάει» καὶ ὅτι πρέπει νὰ τὰ μαζέψει καὶ νὰ ἀπέλθει. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ χρειάζεται Ἅγιο καὶ Μάρτυρα καὶ Ὁμολογητὴ Ποιμένα, ὄχι μάνατζερ κι ἐξουσιαστή, κάτι μεταξὺ καὶ ὑπεράνω Μουσολίνι-Στάλιν-Χίτλερ!...


Ο «ΠΑΠΑΣ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ
ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ


«Δὲν εἴμεθα λιγότερο Ὀρθόδοξοι οὔτε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Λεμεσοῦ οὔτε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κυρηνείας ἢ ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο καὶ ὀφείλουν νὰ τὸ καταλάβουν, διαφορετικὰ θὰ ἀπομονωθοῦν καὶ θὰ μείνουν μόνοι τους» εἶπε ἀκόμα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (ΚΥΠΕ, ΑΠΕ, «Πολίτης», 25/05/2010). Τὸ ποιὸς εἶναι ἀπομονωμένος τόσο ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καί, κυρίως, ἀπὸ τὸν Χριστό, Μακαριώτατε, ἀποδεικνύεται ὄχι ἀπὸ τί ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε γιὰ τὸν ἑαυτό σας, ἀλλὰ ἀπὸ τί οἱ πράξεις σας καὶ τὰ λόγια σας καὶ συμπεριφορές σας μαρτυροῦν.


Ο «ΠΑΠΑΣ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΨΕΥΔΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΒΟΗΘΕΙΑ» ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΗΚΑ ΡΩΜΗΣ


Διαβάζουμε στὰ ρεπορτὰζ τῆς 26/5/2010: «Ἀναφορικὰ μὲ τὴν παρατήρηση τοῦ Ἁγίου Λεμεσοῦ, ὅτι ὁ ποντίφικας οὐδέποτε ὑπερασπίστηκε τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία, ὁ ἀρχιεπίσκοπος εἶπε τὸ ἑξῆς: “Μὰ δεν βλέπω τὸ λόγο γιατὶ ὁ πάπας να ὑποστηρίξει τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία…”» («Ἡ Ἀλήθεια», 26/05/2010).


α) Οὔτε αὐτὸ δὲν μπορεῖτε νὰ κατανοήσετε, Μακαριώτατε; Ἂν ἕνας «Ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Ρώμης» (ὅπως τὸν ἀποκαλέσατε τὸ 2007, ὅταν καὶ πρῶτος τὸν προσκαλέσατε ὡς «ἀδελφὸ» στὴν Κύπρο), δὲν ἔχει λόγο νὰ βοηθήσει τοὺς χριστιανοὺς ἀδελφούς του —ὅπως κατὰ τοὺς ἀνερμάτιστους λόγους σας ἰσχυρίζεστε πὼς εἴμαστε— τότε ποιούς βοηθεῖ; Τοὺς ἀδελφοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ παιδεραστὲς ἢ τοὺς ἀδελφοὺς μασώνους;


β) Ἀλλὰ δὲν ξεχάσαμε τὶς διαβεβαιώσεις σας, Μακαριώτατε: Ἐσεῖς μᾶς λέγατε ὅτι ὁ Πάπας θὰ ἔρθει ἐδῶ γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ πὼς «ἡ ἐπιρροὴ τοῦ Ποντίφηκα στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς εἶναι γνωστὴ καὶ ἀναμένουμε, μέσῳ τῶν πρέσβεων τοῦ Βατικανοῦ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὤθηση στὶς δίκαιες ἐπιδιώξεις μας». Ἀφοῦ δὲν βλέπετε τὸν λόγο νὰ μᾶς ὑποστηρίξει ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, τότε γιατὶ τὸν καλέσατε;


γ) Ἀλλὰ τελικὰ μέσα στὴν σύγχυσή σας, ἔχετε καὶ κάποιο δίκιο. Πράγματι, γιὰ ποιόν «λόγο ὁ Πάπας νὰ ὑποστηρίξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»; Ἀληθινά, δὲν ἔχει κανέναν λόγο νὰ τὴν ὑποστηρίξει. Θὰ ἦταν παρανοϊκὸ νὰ περιμέναμε βοήθεια ἀπὸ τὸν Πάπα. Αὐτὸς καὶ ἡ διαχρονικὴ ἐπιβουλὴ τοῦ Βατικανοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, μοναδικὸ σκοπό τους ἔχουν —ὡς αἱρετικὸς «λύκος» καὶ ὡς συμμορία λύκων— νὰ κατασπαράξουν τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἐξουνιτίζοντάς τους, ὅπως κατασπαράζει ὁ λύκος τὰ πρόβατα κατὰ πὼς λέγει καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός, πρᾶγμα ποὺ ἀκόμα καὶ ὁ Πανιερώτατος Πάφου προχθὲς ὁμολόγησε: «Ὁ μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος ἀνέφερε στὸν «Φ», ὅτι στὴν ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γίνεται ἀναφορὰ στὸ ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικὸς» («Φιλελεύθερος», 25/05/ 2010).


Ο ΛΑΤΙΝΟΦΡΩΝ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ «ΠΑΠΑΣ» ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΚΟΜΠΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» ΤΟΥ


«Ὅταν ὅλη ἡ Ὀρθοδοξία διεξάγει θεολογικὸ διάλογο μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία», πρόσθεσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, «δὲν μπορεῖ ἕνας πιστὸς νὰ εἶναι πάνω ἀπ' ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία» («Ἡ Σημερινή», 24/05/2010). Ἔ, μάθετε λοιπόν, ὅτι ἀκόμα καὶ ἕνας πιστὸς μπορεῖ νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν «ὀρθοδοξία» σας, Μακαριώτατε, ὅταν ἡ «ὀρθοδοξία» σας ταυτίζεται μὲ τὸν οἰκουμενισμό. Θέλετε παράδειγμα; Ἕνας μοναχός, ποὺ ἀργότερα ἀποδείχτηκε Ἅγιος καὶ Ὁμολογητής, ὁ μοναχὸς Μάξιμος, ἦταν πάνω ἀπὸ τὴν «ὀρθοδοξία» ποὺ ἐξέφραζαν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς ἐποχῆς του, ἀφοῦ καὶ τότε, ἐκείνη ἡ «ὀρθοδοξία» ταυτιζόταν μὲ τὸν μονοθελητισμὸ κάποιων Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων σὰν καὶ σᾶς, ποὺ ἀργότερα ἡ Ἐκκλησία τοὺς καθαίρεσε.

Αὐτά.


Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Η άγρια αποδοκιμασία

του Αθανασίου Γιέφτιτς στο Κόσσοβο







Θέλετε να δήτε πόσο ήταν το ποίμνιο του ....οδοστρωτήρα Αθανασίου Γιέφτιτς τις μέρες που διήνυε στο Κόσσοβο τις ...διακοπές του, κατά του αγίου μητροπολίτου ΑΡΤΕΜΙΟΥ;

Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους.

Αποδοκιμάσθηκε αγρίως και από τον μοναχικό κόσμο και από τον λαό του Κοσσόβου.

Μόνο ως κατάντια μπορούμε να το εκλάβουμε.
Κατάντια ενός πρώην τέκνου του αγίου Πόποβιτς και σημερινού ένθερμου και φανατικού θιασώτη των Γιανναρά-Ζηζιούλα.

Οπου πάει και όπου σταθη, ο αξιοθρήνητος αυτός άνθρωπος, μιλάει γιά την σοφία του Γιανναρά και του Ζηζιούλα.

Το ίδιο έκανε και στην ημερίδα της Μονής του Αγίου Νικοδήμου στη Γουμένισσα όπου είμαστε και εμείς παρόντες.

Μας έρχεται να φωνάξουμε για να το ακούση: Α Ι Σ Χ Ο Σ !!!!















Τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο


μᾶς μάρανε;


Στὶς ἀρχὲς τοῦ νέου ἔτους καθημερινὴ ἀθηναϊκή ἐφημερίδα ἔφερε στὴ δημοσιότητα μιὰ ἐπισήμανση-παρατήρηση, ἀπευθυνομένη στὴν Ι. Σύνοδο ἀπὸ ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἱεραρχίας.


Κατά τὸ δημοσιογραφικὸ αὐτὸ ρεπορτὰζ ὁ παραπάνω Μητροπολίτης ἐπισήμανε μιὰ παράλειψη ποὺ παρατηρεῖται κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ εἰδικότερα σὲ ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν στὶς ἐκλογὲς Ἐπισκόπων. Καὶ ἡ παράλειψη αὐτὴ ἐστιάζεται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μετέχοντες, εἰδικὰ σὲ αὐτὲς τὶς συνοδικὲς συνεδριάσεις, Ἱεράρχες προσέρχονται «μὴ φέροντες ἐπανωκαλύμμαυχο». Καὶ χαρακτηρίζεται τοῦτο, καὶ ὀρθῶς, ὡς παραβίαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως κατὰ τὰ ἐκκλησιαστικῶς κανονισμένα.


Μεταφέροντας αὐτὴ τὴν παρατήρηση τοῦ Ἱεράρχη στὴν ἐφημερίδα του ὁ δημοσιογράφος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ρεπορτὰζ προσθέτει καὶ τὴ δική του κριτικὴ ἄποψη καὶ διερωτᾶται, πῶς ὁ ἐν λόγῳ Ἰεράρχης περιορίζει τὴν παρατήρησή του σὲ αὐτὴ μόνο τὴν τυπικὴ παράλειψη, ἀφήνοντας προφανῶς νὰ ἐννοηθεῖ, γιατί δὲν ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀπαράδεκτα ποὺ παρατηροῦνται κατὰ τὴ λειτουργία τῶν θεσμοθετημένων καταστατικῶν ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ γενικότερα σὲ ὅσα συμβαίνουν στὸ δικό μας τὸν ἐλλαδικὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο.


Ἐμείς δὲν θὰ συμφωνήσουμε μόνο μὲ τὸ σκεπτικὸ τοῦ συντάκτη τοῦ ρεπορτάζ, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον θὰ ἐξειδικεύσουμε καὶ θὰ συγκεκριμενοποιήσουμε τὶς παρατηρήσεις, ἀναφερόμενοι σὲ ἐνέργειες καὶ συμπεριφορές, οἱ ὁποῖες ξεπερνοῦν τὰ τυπικὰ ὅρια «τοῦ ἐπανωκαλύμμαυχου!» καὶ οἱ ὁποῖες ἐντοπίζονται σὲ σοβαρὰ καὶ σπουδαῖα περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὄχι μόνο ἁπλὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τυπικὴ διαδικασία, ἀλλὰ προσδίδουν πρόδηλη περιφρόνηση καὶ οὐσιαστικὴ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν κανονικὴ τάξη. Γεγονότα καὶ περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἀπὸ μακροῦ συνέβαιναν καὶ συμβαίνουν καὶ τὰ ὁποῖα τραυματίζουν τὸ κύρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ προκαλοῦν αἰσθήματα ἀπογοητεύσεως καὶ πικρίας στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα.


Και τὰ παραθέτουμε ἐντελῶς ἐνδεικτικὰ καὶ ὅλως ἐπιλεκτικά.


1) Δὲν ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κανονικὴ τάξη, ὅταν, ἐνῷ σὲ ἐπίσημη συνεδρία τοῦ ἀνώτατου ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας (Ι.Σ.Ι.) καὶ ἀπὸ στόματος τοῦ μακαριστοῦ προηγούμενου Ἀρχιεπισκόπου μεταφέρονται, ὄχι ὑποψίες, ἀλλὰ οἱ διαπιστώσεις του γιὰ «φιλήδονους» καὶ «φιλοχρήματους κληρικούς» καὶ γιὰ «θερμοκήπια ἀθλιοτήτων», τὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, μπροστὰ σὲ αὐτὲς τὶς θλιβερὲς διαπιστώσεις, παραμένει οὐσιαστικὰ ἀνενεργό, χωρὶς νὰ δώσει περαιτέρω συνέχεια;


2) Δὲν ἀποτελεῖ σαφῆ περιφρόνηση τῶν ἐπιταγῶν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅταν, ἐνῷ σὲ βάρος Ἀρχιερέως διατυπώνονται σοβαρὲς καταγγελίες γιὰ ὑπεξαίρεση μεγάλων χρηματικῶν ποσῶν ἀπὸ Ἱ. Μονὴ τῆς δικαιοδοσίας του, οἱ ὁποῖες, μετὰ δυὸ οὐσιαστικὲς καταδίκες, βεβαιώθηκαν τελικὰ καὶ μὲ ἀμετάκλητη ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, καίτοι τὰ ἐγνώριζε ἀπὸ προηγούμενα στοιχεῖα (ἐπιστολὴ Ι. Μονῆς, ἔγγραφη ἐπιβεβαίωση Μητροπολίτη κ.ἄ.), τὰ ἀνέχονταν καὶ τὰ ἀντιπαρέρχονταν; Καὶ τότε μόνο, ἐφαρμόζοντας κατὰ δέσμια ἐνέργεια ἐπιβαλλόμενη ρητὴ νομικὴ ὑποχρέωση, ἀναγκάσθηκε στὴν καθαίρεσή του, ὅταν ἔντιμοι δικαστές, σὲ τρία στάδια διαδικασίας, ἀμετάκλητα χαρακτήρισαν τὶς πράξεις τοῦ Ἰεράρχη ὡς κακούργημα καὶ ἐπέβαλαν τὴ βαρειὰ ποινὴ τῆς καθείρξεως.


3) Δὲν ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν κανονικὴ τάξη, ὅταν Ἱεράρχες, εἴτε στὰ συνοδικὰ ὄργανα εἴτε σὲ ἰδιαίτερες ἐπιστολὲς καὶ ἀνακοινώσεις τους, ἀνταλλάσσουν βαρεῖς χαρακτηρισμούς, ὅπως: «εἶσαι πονηρός, ὑβριστὴς τῶν Ἱεραρχῶν, ψευδολόγος καὶ συκοφάντης», «ὄχι μόνο παράγεις (στὴ Μητρόπολή σου) ἀλλὰ κάνεις καὶ ἐξαγωγὴ ἀτόμων (κληρικῶν) μὲ εἰδικὲς συμπεριφορές», «ἡ ἐπιστολή σου ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα ἀλητείας», «καταγώγια τῆς ὁδοῦ Ἁγίας Φιλοθέης» καὶ ἄλλα. Καὶ ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἀδιαφοροῦσε καὶ ἀπρακτοῦσε, ἐνῶ ὁ πιστὸς λαὸς μένει ἀκόμη μὲ ἀναπάντητη τὴν ἀπορία, ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια ἢ ποῦ ὑπάρχει ἡ συκοφαντία.


4) Δὲν ἀποτελεῖ προσβολὴ τῆς κανονικῆς τάξεως, ὅταν ἡ Σύνοδος μὲ ἀπόφασή της ἐκφράζει τὴν ἠθικὴ «συμπαράσταση!» σὲ Ἀρχιερέα, ὅταν πρόσφατα ὁ τελευταῖος εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὸ ποινικὸ δικαστήριο γιὰ σοβαρὰ ἀδικήματα ποὺ ἅπτονται καὶ κανονικῶν παραβάσεων καὶ ἐνῶ ἐπὶ πλέον εὑρίσκονταν σὲ ἐξέλιξη ἄλλη ποινικὴ διαδικασία, ποὺ κατέληξε στὴν παραπομπὴ τοῦ ἰδίου καὶ τῆς οἰκονόμου του γιὰ ἄλλο ποινικὸ ἀδίκημα σὲ βαθμὸ κακουργήματος;


5) Δὲν ἀποτελεῖ ἀπαράδεκτη ἐκκλησιαστικὴ συμπεριφορά, ὅταν, ἐνῷ ἡ Ἀρχὴ Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων δέχθηκε μὲ ἀπόφασή της ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς ὡς δημόσια πρόσωπα, καὶ μάλιστα ὡς ἐκκλησιαστικοὶ Ποιμένες, δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν «προσωπικὰ δεδομένα» ποὺ νὰ ἑξαιροῦνται τῆς δημοσιογραφικῆς ἐνημέρωσης, ἔσπευσε ἡ τότε διοικοῦσα Ἐκκλησία (προκαλώντας ἔντονες ἀπορίες καὶ ἐρωτηματικά) νὰ ζητήσει τὴν ἀνάκληση (!!!) αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως. Καὶ ἐνῶ ἡ αἴτηση ἀνακλήσεως παρουσιάσθηκε ὡς «συνοδικὸ ἔγγραφο», ἔρχονται, καθυστερημένα βέβαια μετὰ δυὸ περίπου ἔτη, ἐννέα Ἀρχιερεῖς, νὰ δηλώσουν ρητῶς ὅτι ὄχι μόνο δὲν ὑπέγραψαν τὴν ἐπίμαχη ἀνακλητικὴ αἴτηση, ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον πλήρως ἀντίθετοι μὲ τὸ περιεχόμενό της. Καὶ ἐδῶ καμιὰ συνέχεια, καμιὰ ἔρευνα, καμιὰ ἄλλη ἐνέργεια.


6) Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πλήρη περιφρόνηση καὶ πρόδηλη παρέκκλιση ἀπὸ τὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη εἶναι τὸ μέγα ἐκκλησιαστικὸ ἀτόπημα τῶν «ἐκπτώσεων» καὶ μετέπειτα «τῶν ἐπιτιμίων ἀκοινωνησίας» στὴ γνωστὴ χορεία τῶν ἔντιμων καὶ κατὰ πάντα ἀνεπίληπτων Ἀρχιερέων.

Ἐπὶ τριάντᾳ πέντε καὶ πλέον ἔτη, δικαιωθέντες ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Ἀκυρωτικὸ Δικαστήριο (ΣτΕ), διώκονται χωρὶς νὰ τηρηθεῖ καμιὰ κανονικὴ διαδικασία, χωρὶς νὰ τοὺς ἀποδοθεῖ καμιὰ κανονικὴ παράβαση, χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία οὔτε κᾶν ἀκρόαση.

Ἐπὶ τῆς προηγούμενης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τὸ θέμα ἐνταφιάσθηκε καὶ μὲ τὴν παροῦσα τέθηκε ὁριστικὰ ἡ ταφόπετρα.

Καὶ τοῦτο, παρὰ τὶς ἀντίθετες τοποθετήσεις τους, εἴτε δημόσια εἴτε στὶς κατ᾿ ἰδίαν συζητήσεις τους, μὲ τὶς ὁποῖες ἀναγνωρίζονταν ἡ ἀντικανονικότητα ὅλων τῶν ἀτοπημάτων τοῦ παρελθόντος.

Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα δέχονταν (καὶ δέχονται) τὴν παράταση αὐτῶν τῶν θλιβερῶν καταστάσεων, ἀποφεύγοντας σκοπίμως, μὲ μεθοδεύσεις καὶ τεχνάσματα, τὴν ἐπαναφορὰ τῆς κανονικῆς τάξεως, ποὺ τόσο βάναυσα καταπατήθηκε ὅλα αὐτὰ τὰ τριάντα πέντε ἔτη.


Αὐτά τὰ ὀλίγα, τὰ ὁποῖα ὅλως ἐπιλεκτικὰ παρατέθηκαν, ἀποτελοῦν σοβαρότατες οὐσιαστικὲς παρεκκλίσεις ἀπὸ τὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ τάξη.

Καὶ ὅμως γιὰ κανένα ἀπὸ τὰ ζητήματα αὐτά, καίτοι ἀπασχολοῦν καὶ τραυματίζουν καὶ σήμερα τὸ πλήρωμα, κανένας ποτὲ δὲν ἐνδιαφέρθηκε καὶ καμιὰ ἐκκλησιαστικὴ διαδικασία δὲν κινήθηκε.

Καί, συμφωνοῦντες καὶ ἐμεῖς μὲ τὸ σχολιαστὴ δημοσιογράφο τοῦ παραπάνω ρεπορτάζ, θὰ προσθέσουμε καὶ τοῦτο.


Ἡ παρουσία τῶν Ἀρχιερέων μας στὶς Συνόδους, εἰδικὰ κατὰ τὶς ἐκλογὲς τῶν Ἐπισκόπων, «ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΩΚΑΛΛΥΜΑΥΧΟ», αὐτὸ μᾶς μάρανε, αὐτὸ καὶ μόνο μᾶς πείραξε καὶ τὸ παρατηρήσαμε;

Καὶ μόνο σὲ αὐτὸ ἐντοπίζουμε τὴν διατάραξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως;

Γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ οὐσιώδη, τὰ σπουδαῖα καὶ τὰ σοβαρά, ποὺ συμβαίνουν καὶ ἔρχονται στὴ δημοσιότητα, ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή.


ΕΠΙΜΥΘΙΟ.


Στὴν εἰσαγωγικὴ παράγραφο τοῦ ἐφετινοῦ Χριστουγεννιάτικου μηνύματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς:


«Ὅπου κι ἂν στρέψουμε τὸ βλέμμα στὸν τόπο μας καὶ στὴν Οἰκουμένη ὁλόκληρη εἶναι εὔκολο νὰ νοιώσουμε τὸ ἀγκάθι τῆς ἀπογοήτευσης νά μᾶς πληγώνει.

Τὰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικά δεδομένα εἶναι ἀψευδεῖς καθημερινοὶ μάρτυρες τῶν προβλημάτων καὶ τῶν ὀδυνῶν ποὺ μαστίζουν κάθε γωνιὰ τῆς γῆς».


Ἀκολουθώντας τὴ φρασεολογία τοῦ κειμένου θὰ σταματήσουμε στὴ διαπίστωση γιὰ «ἀπογοήτευση».

Καὶ ἁπλῶς θὰ περιορίσουμε ἀφενὸς τὸν «τόπο μας» στὸν εἰδικὸ ἐκκλησιαστικό μας χῶρο καὶ ἀφετέρου τά «ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικᾶ δεδομένα» στὴ δική μας ἔντυπη καὶ ἠλεκτρονικὴ δημοσιογραφία, ὡς «ἀψευδεῖς μάρτυρες» τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων «πάλαι τε καὶ ἐπ᾿ ἐσχάτων».

Καὶ «ἄς στρέψουμε τὸ βλέμμα μας» πρὸς στιγμὴν ὄχι «στὴν Οἰκουμένη ὁλόκληρη», ἀλλὰ σὲ ὅσα συμβαίνουν στὸ δικό μας τὸν ἑλλαδικὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, τὰ ὁποῖα καὶ τὰ γνωρίζει καὶ τὰ ζεῖ τὸ πλήρωμα καὶ τὰ ὁποῖα δυστυχῶς ἐπιτείνουν καὶ αὐξάνουν «τὴν ἀπογοήτευσή του».


Ὁ Σχολιαστὴς


περιοδικό "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙ"

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010










ΔΗΛΩΣΙ

ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ


Οταν ακούω να μιλάει και να απειλεί, αυτός ο Κύπριος λεγόμενος αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, είτε εναντίον των λαϊκών είτε εναντίον των κληρικών (ακόμα και επισκόπων), που αντιδρούν στην επίσκεψι του αρχιαιρεσιάρχου προστάτη των παιδεραστών Πάπα, μου ....ανεβαίνουν οι τρίχες της κεφαλής μου!!!

Και η υπομονή μας έχει τα όριά της.
Ντρέπομαι και αηδιάζω κυριολεκτικά, που έχουμε τέτοιους αναιδέστατους και θρασύτατους ρασοφόρους που εκβράζουν από το έρκος των οδόντων τους βρωμιές και αναισχυντίες σαν αυτές του επονομαζομένου από πολλούς "Αβδούλ Χαμίτ" - του Χρυσοστόμου Κύπρου, που μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι και χριστιανοί.
Εκεί κάτω στην Κύπρο, αλλά και εδώ στον Ελλαδικό εκκλησιαστικό χώρο, έπαψαν να υπάρχουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι και οι ευαίσθητοι χριστιανοί;
Πώς ανέχονται να ακούν αυτόν τον άνθρωπο να απειλεί τα ...σύμπαντα σαν σπιθαμιαίος νταής;
Απαιτείται να αποδοκιμασθούν όλα τα λεγόμενά του και ο ίδιος να στιγματισθή σαν ξένο σώμα μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, επειδή παραμένει αμετανόητος και υποτροπιάζει επικίνδυνα στις αναισχυντίες του.

Η δήλωσι εστάλη με ε-μέιλ στον αρχιεπίσκοπο και σε όλους τους ιεράρχες της Κύπρου.
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!
ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΝ
ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΜΕΣΟΥ ΠΗΡΕ ΣΑΦΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΣΗ! ΑΞΙΟΣ!
ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ
Ή ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==========================

Επανερχόμαστε!

Ο Αγιος Λεμεσού έπραξε το χρέος του και μας ανέπαυσε με τη σαφή του και ορθόδοξη τοποθέτηση αναφορικά με την έλευση του Πάπα στην Κύπρο.

Οι υπόλοιποι αρχιερείς μας γιατί σιωπούν;

Τι περιμένουν για να άρουν το βάρος του σκανδάλου από τα πνευματικά τους παιδιά;

Δεν έγιναν όλοι παραλήπτες της επιστολής της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου;

Δεν έγιναν κοινωνοί της κάθετης αντίρρησης της ακρόπολης της Κυπριακής Ορθοδοξίας στην απόφαση όλων των συνοδικών να εξαπολύσουν εγκύκλιο για την υποδοχή του Πάπα;

Γιατί ΜΟΝΟΣ (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) ο Αγιος Λεμεσού (απολύτως προς τιμήν του!) ευαισθητοποιήθηκε;

“Οι άλλοι” δεκαέξη αρχιερείς μας “πού”;

Δεν ακούν το στεναγμό του σκανδαλισμού του ποιμνίου τους; Μόνο ο Αγιος Λεμεσού έχει ευαίσθητες πνευματικές κεραίες;

Συνειδητοποιούν το μέγεθος του σκανδαλισμού του κόσμου;

Ο Μακαριότατος χαρακτηρίζει τους σκανδαλισθέντες ελαφρόμυαλους, ανεγκέφαλους, ανόητους κτλ. Αραγε έτσι αίρεται ο σκανδαλισμός ή με τη σαφή, θαρραλέα και ορθόδοξη στάση που πήρε ο Αγιος Λεμεσού;

Ας αναλογιστεί ο Μακαριότατος και οι Αγιοι Αρχιερείς μας τούτο μόνον: Οι περισσότεροι πιστοί της Εκκλησίας της Κύπρου που ζουν συνειδητή χριστιανική ζωή εξομολογούνται είτε στο Σταυροβούνι, είτε σε πνευματικούς που έχουν την πνευματική τους αναφορά στο Σταυροβούνι, είτε είναι πνευματικά τέκνα του Αγίου Λεμεσού, είτε εξομολογούνται σε κληρικούς που έχουν την πνευματική τους αναφορά στο Μητροπολίτη Λεμεσού.

Αφού, λοιπόν, οι δύο αυτοί ουσιαστικοί πόλοι της πνευματικής ζωής της Κύπρου πιστοποιούν τεράστιο σκανδαλισμό των ευσεβών χριστιανών εξαιτίας των οικουμενιστκών πρωτοβουλιών της Εκκλησίας της Κύπρου τι άλλο αναμένει ο Μακαριότατος και οι άλλοι αρχιερείς μας για να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος;

Δυστυχώς! Οι μόνοι αρχιερείς μας που μίλησαν μέχρι στιγμής ήταν ο Μακαριότατος, ο Αγιος Πάφου και - προς απόλυτη (επαναλαμβάνω ΑΠΟΛΥΤΗ) απογοήτευσή μας - ο Νεαπόλεως Πορφύριος οι οποίοι δήλωσαν ότι θα παραστούν στην υποδοχή του Πάπα.

Για τους άλλους Ιεράρχες μας ακούμε δημοσιογραφικές πληροφορίες και εικασίες. Επομένως τίποτα το θετικό.

Παρακαλούμε και το Μακαριότατο και το Σεβασμιότατο και το Θεοφιλέστατο να κάνουν δεύτερες σώφρονες και ορθόδοξες σκέψεις και να ανακαλέσουν την απόφασή τους να παραστούν στην υποδοχή του Πάπα.

Ο Αγιος Λεμεσού άνοιξε το δρόμο.

Το επαναμβάνω: Απολύτως προς τιμήν του!

Ας τον ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι συνοδικοί για να σηκώσουν την πέτρα του σκανδάλου από το βάρος της συνείδησης των πιστών.

Είναι αδήριτο χρέος τους έναντι του Θεού, της Εκκλησίας αλλά και των κατασκανδαλισμένων πνευματικών τους παιδιών για τις ψυχές των οποίων θα δώσουν λόγο στο Θεό εν ημέρα Κρίσεως.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου