Σάββατο 6 Μαρτίου 2010


















ΟΤΑΝ O ΑΤΙΜΩΡHΤΟΣ

ΤΙΜΩΡΕΙ



Илија Ћирковић: Кад некажњени кажњава Штампај Е-пошта Tues
( Τα παρακάτω αποτελούν μετάφρασι από Σερβική ιστοσελίδα )

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΜΕΘΑ

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ


Μεγάλη είναι η αυθαιρεσία και η ανομία στη μητρόπολι Ράσκας με τον τοποτηρητή Αθανάσιο Γιέφτιτς!
Διαβάζουμε πως ο (συνταξιούχος) επίσκοπος Αθανάσιος τιμωρεί τις μοναχές οι οποίες δεν έφταιξαν σε τίποτα.
Δεν φταίνε εκείνες, που ο λαός ζητάει μαζί με το όνομα του πατριάρχου και του διαχειριστή να μνημονεύεται και το όνομα του νόμιμου, αν και χωρίς εξουσία, επισκόπου Αρτεμίου. Βλέπουμε ότι η ηγουμένη της Μονής Končula Sara να αντικαθίσταται, αν και δεν παρέστη στη Θ. Λειτουργία, γιατί ήταν στο Βελιγράδι.
Τιμωρήθηκε γιατί στο μοναστήρι μνημονεύτηκε και το όνομα του νόμιμου μητροπολίτου Αρτεμίου!!!

Σας ερωτούμε: συμφωνεί αυτό με τους χριστιανικούς νόμους ή ακόμη και με τους νόμους του Σεριάτου (σαρια –καποιος τούρκικος νόμος) ;
Εκείνοι που παραβαίνουν τις αποφάσεις του Αγίου Αρχιερατικού Συμβουλίου βραβεύονται και παίρνουν επαίνους, ενώ εκείνοι που τους τιμούν τιμωρούνται!
Πως ο (συνταξιούχος) επίσκοπος Αθανάσιος ΓΙΕΦΤΙΤΣ έχει το θράσος να τιμωρεί τις καλόγριες οι οποίες δεν έχουν φταίξει σε τίποτα, και αν π.χ. έφταιξαν, αυτός ο μεγάλος ένοχος μένει ατιμώρητος;
Είναι, δήθεν, ανίκανος λόγω υγείας, να διοικεί την επαρχία που είχε και έρχεται ως φιλόξενος σε ξένες επαρχίες, όπου λειτουργεί με το δικό του τυπικό και σε συλλειτουργούντες ιερείς αρπάζει βιαίως από τα χέρια τους το βιβλιαράκι της Θείας Λειτουργίας.
Είναι σε ξένη επαρχία προσωρινά ως διαχειριστής, αλλά έχει επιβάλλει το δικό του καθεστώς και τρομοκρατεί όλους οι όποιοι δεν είναι της θελήσεως του.

Ακόμα και τυφλοί μπορούν να βλέπουν ότι συμπεριφέρεται όχι σαν Πάπας Ρώμης, αλλά σαν κάποιος που έχει ακόμα μεγαλύτερη εξουσία από τον Πάπα.
Οι αρχιερείς (σχετικά) σιωπούν, ενώ οι λαϊκοί οι οποίοι έχουν θάρρος διαμαρτύρονται εναντίον των ατιμιών μερικών επισκόπων.
Ένας επίσκοπος κατηγορεί γιατί μερικοί λαϊκοί κριτικάρουν αυτούς τους επισκόπους!
Οι επίσκοποι που δεν φοβούνται τον Θεό, δεν είναι Εκκλησία.
Αυτό που γίνεται, το λιγότερο είναι αλαζονεία και αυθαιρεσία επισκόπου.

Αν ο συνταξιούχος επίσκοπος Αθανάσιος μπορεί να τιμωρεί αθώες μοναχές, έφτασε ο καιρός οι αρμόδιες εκκλησιαστικές εξουσίες να τιμωρήσουν και αυτόν για τις δικές του αυθαίρετες ανταρσίες και αναρχίες.

Илија Ћирковић

(Ηλίας Τσιρκοβιτς)

http://borbazaveru.info/content/view/2058/1/

Είναι εξωφρενικό αυτό που γίνεται στο Κοσσυφοπέδιο.
Ο συνταξιούχος Αθανάσιος που υπογράφει ως «εφησυχάζον Ερζεγοβίνης, δεν εφησυχάζει αλλά δικάζει, καταδικάζει, τρομοκρατεί, βασανίζει μια μαρτυρική Μητρόπολη και ένα άγιο Μητροπολίτη, επειδή πήρε εξουσία από μεγάλα ανθρώπινα κέντρα!

Και ερωτούμε:
Μπορεί να εμπιστευθεί κανείς, αυτόν τον συνταξιούχο δεσπότη;
Μπορεί αυτός να κάνει δίκαιο έλεγχο ως διαχειριστής;
Το μόνο που θα περιμένουμε είναι να δούμε τι είδος αδικήματα θα κατασκευάσουν για να ενοχοποιήσουν τον αγωνιστή ιεράρχη του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου και να δικαιολογήσουν την άθλια συμπεριφορά τους και την παράνομη απομάκρυνση του νόμιμου μητροπολίτου από την έδρα του.

Ευτυχώς, που δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο, υπάρχει και Θεός που θα αποδώσει δικαιοσύνη.

Δεν θα μείνουν ατιμώρητοι οι διεθνείς εγκληματίες, που αιματοκυλίουν τον κόσμο.
Υπάρχει και ο θάνατος.
Θα πληρώσουν με τόκο και επιτόκιο τα εγκλήματά των.

Ο Χριστός είπε:
«Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι».
Οι αληθινοί χριστιανοί πάντοτε διώκονται, αλλά δεν φοβούνται γιατί έχουν κοντά τους τον Παντοδύναμο Θεό.
Την θαρραλέα φωνή του κ. Ηλία (Илија Ћирковић), πρέπει να την ακολουθήσουν και άλλες φωνές.

Ο λαός του Κοσσυφοπεδίου πρέπει να γίνει ασπίδα στον πνευματικό του πατέρα.

Να μη περιμένει τα κατασκευασμένα αποτελέσματα από τον έλεγχο.
Αυτοί που αιματοκύλησαν την Σερβία, θέλουν το κεφάλι του Ορθοδόξου ιεράρχου Αρτεμίου επι πίνακι, γιατί τους ενοχλεί και τον φοβούνται.

Δυστυχώς υπάρχουν Σέρβοι αρχιερείς, που συνεργάζονται μαζί τους.

Αυτοί ασφαλώς, δεν είναι ποιμένες του Χριστού.
Πήραν εντολές και τις εκτελούν.

Το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου πρέπει να γίνει πρόβλημα ολοκλήρου του Σέρβικου λαού, αλλά και όλων των Ορθοδόξων.

Οι χριστιανοί, ήρθε η ώρα, να αγωνιστούμε.
«ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ».
Να μην βλέπουμε με αδιάφορα την προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως, που γίνεται εκ μέρους κακών αρχιερέων και πατριαρχών.

Αυτοί συνθηκολόγησαν με τις σκοτεινές δυνάμεις και παραδίδουν το ποίμνιο, για να το κατασπαράξουν οι λύκοι.

«Στώμεν καλώς».
Κοντά στην προσευχή και στην νηστεία, που κήρυξε ο Μητροπολίτης Αρτέμιος, χρειάζεται και αγώνας.
Να ενώσουμε τις φωνές μας όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί για να βάλουμε φρένο στα «εγκολπιοφόρα καθάρματα», που λέει σε ομιλία του ο επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης.

Blog apotixisi:

Ο Αθανάσιος Γιέφτιτς αποδεικνύεται ΔΗΜΙΟΣ του επισκόπου ΑΡΤΕΜΙΟΥ και του λαού της Επισκοπης Ράσκας και Πριζρένης.

Οπου τον συναντάτε, να τον αποδοκιμάζετε παντοιοτρόπως.
Είναι ΑΝΑΞΙΟΣ να φέρει τον βαθμό του Επισκόπου.


ΠΑΠΙΚΕΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ


ΙΖ΄(β΄συνέχεια)


του κ. Ιωάννου Καρδάση, χημικού



12.- Δημιουργία του κόσμου από τη θ. ουσία



Στον Παπισμό, τα ονόματα εκφράζουν τη θεία ουσία, ενώ είναι συμβατικά και κατ’ επίνοια στην Ορθόδοξη Παράδοση, ο δε Θεός είναι μέρος του Σύμπαντος, όπως ο Παπισμός δέχεται, ενώ είναι εκτός αυτού, ως Άκτιστος. Απότοκο αυτού είναι, ότι ο κόσμος δημιουργείται από τη θ. ουσία, πράγμα άτοπο.

Η Δημιουργία του κόσμου γίνεται από το μη ον και σημαίνει την προέλευση της κτιστής πραγματικότητας όχι από τη θεία ουσία, αλλά δια μέσου της θείας ενέργειας, ο δε κόσμος δημιουργείται μαζί με τον χρόνο. Στον Παπισμό, η Δημιουργία του κόσμου γίνεται εκ του μηδενός και σημαίνει την προέλευση της κτιστής πραγματικότητας από τη θεία ουσία, ο δε κόσμος δημιουργείται μέσα στον χρόνο.

Η αιτία και ο τρόπος γένεσης των όντων δεν ταυτίζονται, η δε Αγία Γραφή απαντά απερίφραστα και κατηγορηματικά μόνο με το ποιος έκανε τον κόσμο, αφήνει δε τον τρόπο δημιουργίας να τον διερευνήσει η Επιστήμη. Έτσι, τα δυο ανεξάρτητα επίπεδα, της Θεολογίας και της Επιστήμης, συνενώθηκαν λειτουργικά και δεν εννοήθηκαν ποτέ διαλεκτικά. Στις γνωστές φάσεις της δημιουργίας, τα διάφορα είδη δεν δημιουργήθηκαν εξ αρχής με την τωρινή τους μορφή, αλλά προήλθαν από σπερματικές καταβολές που έβαλε στη γη η δημιουργική ενέργεια του Θεού. Η δημιουργία είναι μια ακαριαία ενέργεια του Θεού, διαμέσου της οποίας δημιουργούνται όλες οι καταβολές των όντων. Μετά αρχίζει η δυναμική εξέλιξη και η φανέρωση όλων των ποικιλιών και μεγεθών του Σύμπαντος κόσμου και της ζωής. Έτσι δημιουργείται και ο άνθρωπος. Η καταβολή του βρίσκεται στο σύνολο των καταβολών. Επομένως, η αρχική του ύπαρξη δεν είναι η ιδεατή και η ιστορική του Αδάμ και της Εύας, αλλά αγενής και σπερματική. Ακριβώς σε τούτη τη σπερματική καταβολή ενυπάρχει με τη θεία πρόγνωση και δύναμη το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, όπως και η δυνατότητα για το σχηματισμό σε άνδρα και γυναίκα.

Αντίθετα στον Παπισμό, ταυτίζεται η αιτία και ο τρόπος γένεσης των όντων ως ένα πράγμα με το οποίον ασχολείται η Αγία Γραφή και γενικά η Θεολογία, δηλ. η Αγία Γραφή απαντά απερίφραστα και κατηγορηματικά και στα δυο ερωτήματα: 1/ ποιος έκανε τον κόσμο και 2/ πως τον έκανε. Έτσι, η Επιστήμη είναι εναρμονισμένη με τη Θρησκεία. Στις διάφορες φάσεις της δημιουργίας τα διάφορα είδη δημιουργήθηκαν με την τωρινή τους μορφή. Η αρχική ύπαρξη του ανθρώπου είναι η ιδεατή και ιστορική του Αδάμ και της Εύας.


13.- Θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος


Ο τυπικά θρησκευτικός ατομοκεντρισμός, η εξατομικευμένη εκδοχή της πίστης, της ηθικής, του βιώματος. Η Εκκλησία καταντάει θρηκευτικός θεσμός υπηρετικός της ατομικής πίστης, αρετής, σωτηρίας. Σωτηρία στη δυτική σκέψη σημαίνει «υπερφυσική» ανταπόκριση του Υπερβατικού στην επιθυμία-απαίτηση του ανθρώπου να υπάρχει το ατομικό του εγώ αιώνια, να ζει ατελεύτητα σε απόλυτη ευτυχία. Έτσι, ο «πνευματικός αγώνας» του Χριστιανού είναι να μάχεται την ύλη, τις απαιτήσεις του σώματος, στο πεδίο της φυσικής ατομικής του οντότητας.

Υπάρχει κατάφαση στην ορμέμφυτη ανάγκη νοησιαρχικών μεταφυσικών βεβαιοτήτων. Το θρησκευτικό άτομο θέλει να κατέχει σίγουρη γνώση για το επέκεινα, να μπορεί να ελέγχει με τη νοητική του ικανότητα αυτή τη γνώση, να εξορκίζει με τη νοητική σιγουριά τον φυσικό φόβο του θανάτου. Έτσι, ατομοκεντρισμός και νοησιαρχία θα αναχθούν σε στοιχεία ταυτότητας του δυτικού ανθρώπου.

Η απολυτοποιημένη εμπιστοσύνη στην ατομική νοητική ικανότητα διαπλέκεται στο δυτικό άνθρωπο με την εξίσου απολυτοποιημένη κατάφαση των συναισθηματικών παρορμήσεων, διαμορφώνοντας μια κλειστή αυτοαναφορική δυναμική, που μέσα στα όριά της εξαντλείται η παπική ανθρωπολογία και μεταφυσική. Το Θεό τον «συναντάει» μέσα του, ακριβώς, με τους όρους της ατομικής νοητικής βεβαιότητας και της ατομικής συναισθηματικής ευεξίας. Ο Θεός είναι «μέσα» στον ατομικό άνθρωπο και αυτή την ιδιωτική κατοχή την επικυρώνει ή το συναίσθημα ή η νοησιαρχική αποδεικτική ανάλυση, σύμφωνα με τους εξέχοντες της νοησιαρχίας, του αποδεικτικού θετικισμού και της ορθολογικής μεθόδου Αυγουστίνο, Άνσελμο, Θωμά Ακινάτη, Μ. Αλβέρτο κ.ά.

Η μεταγραφή της μαρτυρίας-διδασκαλίας της Εκκλησίας σε γλώσσα και σχήματα της νομικής παιδείας και της δικανικής εμπειρίας. Η νομική αυτή σχηματοποίηση βοηθάει, ώστε να επιτευχθεί εντυπωσιακή απλούστευση και εκλαΐκευση της χριστιανικής μαρτυρίας, έτσι ώστε να γίνεται προσιτή και σε ανθρώπους χαμηλής ή ανύπαρκτης πνευματικής καλλιέργειας. Όμως, ο νομικισμός αυτός παγιδεύει τις απλουστευτικές διασκευές στις απαιτήσεις μιάς θρησκευτικής άρνησης του εκκλησιαστικού γεγονότος και του ευαγγελίου.

Στα καίρια θέματα της ερμηνείας του «προπατορικού αμαρτήματος» και της «ικανοποίησης της θ. δικαιοσύνης», ο χριστιανικός Θεός παύει να είναι Νυμφίος, εραστής μανικότατος του ανθρώπου και αποκαλύπτει ένα Θεό στυγνής εκδίκησης, αμείλικτο τιμωρό του συνόλου του ανθρωπίνου γένους, εξ αιτίας των πρωτόπλαστων, που έκαναν δυσάρεστη για το Θεό χρήση της ελευθερίας τους. Από την άλλη, ο ίδιος ο Θεός ταυτίζεται με την εικόνα «σαδιστή πατέρα», αφού δε διστάζει να θανατώσει με φρικτό θάνατο τον Υιό του, μόνο για να εισπράξει η δικαιοσύνη του ικανοποίηση, αξίας ίσης με την προσβολή που του έγινε. Όπως λοιπόν ο Θεός ικανοποιεί με το σταυρικό θάνατο του Χριστού τη δικαιοσύνη του, γιατί αντίστοιχα και οι δίκαιοι στον παράδεισο να μην ευφραίνονται βλέποντας το βασανισμό των αμαρτωλών στην κόλαση, όπως καταλήγει συμπερασματικά ο Αυγουστίνος!

Το ευαγγέλιο της νίκης κατά του θανάτου μετασχηματίζεται σε θρησκεία τρόμου και κόλασης, αλλά και πανικού μιας προγραμματισμένης αβεβαιότητας. Αβέβαιο ποιος είναι ο «προορισμένος» από το Θεό για τη σωτηρία και ποιος ο κολασμένος, άλογα και αναίτια προγραμμένος, όσο κι αν προσπαθήσει να ευαρεστήσει το Θεό. Όχι μόνο εκδικητικός και σαδιστής ο Θεός του νομικισμού, αλλά και παράλογα άδικος, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η νοησιαρχική αιτιολόγηση της παγγνωσίας του. Η διδασκαλία περί απολύτου προορισμού του ανθρώπου θα σφραγίσει βασανιστικά τόσο τον θρησκευτικό όσο και τον κοινωνικό βίο της Δύσης και θα παρεισφρήσει έμμεσα και στην καθ’ ημάς Ανατολή. Επιζούν ακόμη έστω και εξωραϊσμένα, οι μανιχαϊστικές αντιθέσεις ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής, ηθικού βίου και σαρκικών ηδονών, που παράγουν την απαξίωση, τη βδελυγμία και τη φοβία για τη σεξουαλικότητα. Έτσι, ο Χριστιανισμός θα μετατραπεί σε μια θρησκεία ενοχών, τύψεων και άγχους, για τη σωματικότητα του ανθρώπου και την υλικότητα του κόσμου και θα ταυτιστεί με μια αποκρουστική και βασανιστική θρησκεία.


14.- Ενδημούσα Σύνοδος


Για τους παπικούς μια τοπική ευχαριστιακή κοινότητα αποτελεί εκκλησιαστικό γεγονός, μόνον επειδή έχει νομική αναγνώριση από την παπική καθέδρα, ο δε επίσκοπός της απλώς τη διοικεί ή την υπηρετεί και δεν συνιστά την προϋπόθεση για τη συγκρότησή της ως κεφαλή της και πατέρας της. Μια κοινότητα στη Δύση μπορεί να είναι εκκλησιαστική, χωρίς τον επίσκοπό της και ένας κληρικός μπορεί να είναι επίσκοπος, χωρίς να προΐσταται εκκλησιαστικής κοινότητας. Έτσι, το γεγονός της παπικής καθέδρας, που δίνει εντολές σε επισκόπους, για οποιοδήποτε θέμα, περνάει έμμεσα και στην Ορθόδοξη Ανατολή με τις ενδημούσες Συνόδους, όπου ο Πατριάρχης με τους παρευρισκόμενους Επισκόπους (ενδημούντες) συγκροτούν Σύνοδο για επίλυση θεμάτων.


15.- Τιτουλάριοι Επίσκοποι


Η δυτική αντίληψη, ότι μια κοινότητα μπορεί να είναι εκκλησιαστική χωρίς τον επίσκοπό της και ένας κληρικός μπορεί να είναι κληρικός χωρίς να προΐσταται εκκλησιαστικής κοινότητας πέρασε από τη Δύση και στην Ανατολή και έτσι από τα μέσα του 17ου αιώνα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και οι αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δίχως επιφυλάξεις και δισταγμούς, υιοθέτησαν τη βατικάνεια πρακτική να χειροτονούν τιτουλάριους επισκόπους, δηλ. «με γυμνή ονομασία επισκοπής». Αυτό όμως, αντίκειται στο κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας, που θέλει τον Επίσκοπο, ως Επίσκοπο μιας πόλης και της γύρω αυτής περιοχής, η οποία βεβαίως έχει ποίμνιο. Και δεν είναι κατ’ όνομα Επίσκοπος.


16.- Εθνοφυλετισμός


Εθνοφυλετισμός αποκαλείται η σύνδεση φυλής και θρησκείας, παρά τις περί αντιθέτου διδασκαλίες του Ευαγγελίου και των Πατέρων: «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (Πέτρ. Α΄ 2. 9), «Ακούσατε, λαοί, φυλαί, γλώσσαι, άνδρες, γυναίκες, παίδες, πρεσβύται, νεανίσκοι, και νήπια, το έθνος των χριστιανών το άγιον» (Ιω. Δαμασκηνός).

Ο εθνοφυλετισμός είναι μια παλιά ιστορία, προερχόμενη από τη Δύση και πρώτα – πρώτα από τη φράγκικη Ρώμη και πήρε την πιο οξεία μορφή του τον 19ο αιώνα, κατά το προτεσταντικό πρότυπο, όπου κυριαρχούσε η αρχή «cujus regio, ejus religio» (ούτινος το κράτος, εκείνου και η θρησκεία) και πέτυχε κατά βάση την απόσχιση Μητροπόλεων από την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και την υπαγωγή τους σε νεοσύστατα κράτη της Ευρώπης.

Ο θεσμός της λεγόμενης Πενταρχίας των πρεσβυγενών πατριαρχείων συγκροτούσε άξονα λειτουργίας του συνοδικού συστήματος, που εξασφάλιζε την κατά την οικουμένην ενότητα στη βάση της πολιτιστικής ομοείδειας όλων των κοινωνιών, οι οποίες ή ήταν σαφώς ελληνικές ή λίγο ή πολύ, είχαν υποστεί ελληνική επίδραση και αυτή η ελληνικότητα λειτουργούσε ως καταλύτης οικουμενικής ομογενοποίησης και ενοειδούς συνοχής των επιμέρους τοπικών εκκλησιών.

Πρώτοι οι Φράγκοι φιλοδόξησαν να αυτονομηθούν από την ελληνορωμαϊκή «οικουμενικότητα», δηλ. να συστήσουν αυτοκρατορία έξω από τα όρια του ελληνορωμαϊκού κόσμου, μια γερμανική «οικουμένη» με δικό της εκκλησιαστικό-ενοποιητικό θεσμό, ένα εθνοφυλετικά καθορισμένο πατριαρχείο. Ο δρόμος για τη γερμανική «οικουμένη» άνοιξε με τον πρώτο, υπό την επιρροή των Φράγκων, επίσκοπο Ρώμης, Σέργιο Δ΄ το 1009 και ολοκληρώνεται με τον Γερμανό πάπα Λέοντα Θ΄ το 1054, οπότε επήλθε και το Σχίσμα Ανατολής και Δύσης.

Το παράδειγμα των Φράγκων προσπάθησαν να το ακολουθήσουν, ανεπιτυχώς, οι Βούλγαροι υπό τον Συμεών αρχικά τον 10ο αιώνα και κατόπιν το 1235, καθώς και οι Σέρβοι επί Στεφάνου Δουσάν στα μέσα του 14ου αιώνα.


17.- Συγχωροχάρτια


Είναι η γνωστή έγγραφη άφεση αμαρτιών, που έδινε ο Πάπας της Ρώμης, έναντι αμοιβής. Αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες της απόσχισης της Διαμαρτύρησης από τη ΡΚαθολική εκκλησία, με κύριο εκφραστή το Λούθηρο. Κατά τον 16ο αιώνα, μια μορφή αυτών πέρασε στην Ανατολή, ως ψυχοχάρτια.

Η άφεση αυτή των αμαρτιών οφειλόταν στη διδασκαλία του Παπισμού περί μιας ενδιαμέσου καταστάσεως μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως, του Καθαρτηρίου πυρός. Η πλανεμένη αυτή διδασκαλία των Φραγκολατίνων περί κολάσεως και καθαρτηρίου πυρός οφείλεται, στο ότι ακολούθησαν τον Αυγουστίνο στα θέματα περί αποκαλύψεως. Ο ιερός Αυγουστίνος, όλα τα φυσικά εικονικά σύμβολα της θεότητας, που συναντάμε στην Αγία Γραφή, όπως π. χ. Νεφέλη, φως, στήλη πυρός και νεφέλης, πύρινες γλώσσες κ. ά.…, τα εξελάμβανε ως κτίσματα· έτσι, κατά τον ίδιο τρόπο, και οι ακολουθούντες τον Αυγουστίνο Φράγκοι φαντάστηκαν ως κτιστό το αιώνιο πυρ και το σκότος το εξώτερο της κολάσεως. Από την παρερμηνεία αυτή, λοιπόν, έχουμε τα παράδοξα και δεισιδαίμονα των Φράγκων, περί κολάσεως και καθαρτηρίου πυρός, τα οποία περιγράφει ποιητικά ο Δάντης, ο οποίος και θεωρείται πατέρας της Δυτικής Αναγεννήσεως. Η αλήθεια είναι, ότι το αιώνιο πυρ και το εξώτερο σκότος είναι το ίδιο με την Δόξα και τον Γνόφο του Θεού. Όλοι θα δουν τον Θεό, την άκτιστη, βέβαια, ενέργειά Του. Όσοι όμως έχουν καθαρή καρδιά θα Τον δουν ως Δόξα και Γνόφο (αυτό είναι Παράδεισος), ενώ όσοι έχουν ακάθαρτη καρδιά θα Τον δουν ως Καυστικό Πυρ (αυτή είναι η κόλαση, με το αιώνιο πυρ και το σκότος το εξώτερο). Επειδή όμως οι Φραγκολατίνοι επίστευσαν, ότι οι κολασμένοι δεν θα βλέπουν κάτι το άκτιστο, εξέλαβαν το πυρ το αιώνιο της Αγίας Γραφής ως κτιστό. Τουλάχιστον, με απλή σκέψη θα έπρεπε να αντιληφθούν, ότι το πυρ το αιώνιο και το σκότος το εξώτερο δεν θα είναι αισθητό από το γεγονός, ότι «ητοίμασται τω διαβάλω και τοις αγγέλοις αυτού». Αυτοί ασφαλώς δεν έχουν αισθήσεις, για να βλέπουν, αισθητώς, αισθητόν σκότος ή πυρ. Σαν κτιστό, λοιπόν, που εξέλαβαν οι Φραγκολατίνοι το αιώνιο πυρ, φαντάστηκαν, όπως και οι αρχαίοι, τριώροφο τον κόσμο της σωτηρίας και της απωλείας, που αποτελείται: από τον αμετάβλητο ουρανό για τους ευδαίμονες, από την μεταβλητή γη για την δοκιμασία των ανθρώπων και από τα μεταβλητά καταχθόνια για τους κολασμένους και καθαριζομένους!… «Αντιθέτως προς την Φραγκικήν ταύτην Παράδοσιν, η Ρωμαιοσύνη ουδέποτε ηρμήνευε τα περί κολάσεως και θεοπνευστίας κατά τρόπον ώστε να υιοθετήσει την κοσμολογίαν του τριωρόφου σύμπαντος του ειδωλολατρικού αρχαίου κόσμου, με παράδεισον υπεράνω των ουρανών, κόλασιν και καθαρτήριον πυρ υπό την γην και τόπον δοκιμασίας επί της γης. Ούτε εφαντάσθη ποτέ ότι ο Θεός υπηγόρευσε λέξεις εις τους Προφήτας και Αποστόλους παρ' εκτός μέσω της ανθρωπίνης φύσεως του Λόγου» (π. Ιωάννης Ρωμανίδης).


18.- Ιερή Εξέταση


Εκκλησιαστικό δικαστήριο (ιεροδικείο) στους κόλπους του Παπισμού, που συστάθηκε με την αποστολή να καταπολεμήσει τις αιρέσεις, καθώς και δραστηριότητες, όπως την αλχημεία, τη μαγεία και τη βασκανία και το οποίο είχε συγκεντρώσει στα χέρια του σημαντική δύναμη, κατά το μεσαίωνα και στις αρχές των νεότερων χρόνων. Οι αιρετικοί αντιμετωπίζονταν στο εξής ως εχθροί της κοινωνίας, συλλαμβάνονταν και δικάζονταν, αφού είχαν προηγηθεί συχνά βασανιστήρια, για την απόσπαση της ομολογίας της ενοχής. Η χρήση βασανιστηρίων εγκρίθηκε από τον Πάπα Ινοκκέντιο Δ΄ το 1252.

Η κλίμακα των ποινών ήταν μεγάλη. Από την απλή καταδίκη σε προσευχή και νηστεία, κατάσχεση περιουσίας, φυλάκιση, ισόβια δεσμά και σε περίπτωση αμετανοησίας ή υποτροπής, θανατική ποινή, πολλές φορές με καύση του αιρετικού επί της πυράς. Η δικαιολογία ήταν, ότι καίω το σώμα σου, για να σώσω την ψυχή σου, σύμφωνα με τη στρεβλή ανάλυση του χωρίου του Παύλου: «ει τινος το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως δια πυρός» (Κορ. Α΄ 3. 14-15). Αναφέρεται, ότι επί της εποχής του Μ. Ιεροεξεταστή Θωμά Torquemada εστάλησαν στην πυρά 2000 πρόσωπα. Το 1908 η Ιερή Εξέταση μετονομάσθηκε σε Ιερή Υπηρεσία και το 1965 σε «Επιτροπή για το Δόγμα και την Πίστη». Γενικά, η Ιερή Εξέταση είναι και αυτή απότοκος της αντίληψης του Παπισμού, που θέλει να βλέπει τον παρεκλίνοντα από την Πίστη, ως κατηγορούμενο, αντίθετα με την Ορθοδοξία, που θέλει να τον βλέπει ως ασθενή.


19.- Ιερές γλώσσες


Είναι άλλη μια παπική πλάνη, η λεγόμενη περί των τριών «ιερών γλωσσών», δηλ. ότι για την Εκκλησία τρεις είναι οι ιερές γλώσσες στις οποίες επιτρέπεται να δοξολογείται ο Θεός, οι γλώσσες του Σταυρού: η εβραϊκή, η ελληνική και η λατινική. Σχετικά με αυτό, καταγράφεται η επίθεση που δέχτηκε ο φωτιστής των Σλάβων Κύριλλος στη Βενετία:

Όταν ο Κωνσταντίνος (το αρχικό όνομα του Κυρίλλου) ήταν στην Βενετία, μαζεύτηκαν οι Λατίνοι επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί και στράφηκαν εναντίον του, όπως οι κουρούνες ενάντια στο γεράκι και διατύπωσαν την αίρεση των τριών γλωσσών, λέγοντας: «Πώς συμβαίνει να έχεις επινοήσει για τους Σλάβους μια γραφή και να τους διδάσκεις κείμενα γραμμένα σ' αυτή, μια γραφή που δεν την βρήκε ποτέ κανένας ως σήμερα, ούτε απόστολος, ούτε πάπας, ούτε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ούτε κι ο Ιερώνυμος; Εμείς ξέρουμε μόνο τρεις γλώσσες, στις οποίες επιτρέπεται να δοξολογείται γραπτώς ο Θεός: την εβραϊκή, την λατινική και την ελληνική.

Ο Φιλόσοφος απάντησε: «Μήπως η βροχή δεν έρχεται από τον Θεό και δεν πέφτει για όλους τους ανθρώπους; μήπως ο ήλιος δεν λάμπει για όλους τους ανθρώπους και μήπως δεν αναπνέουμε όλοι τον ίδιο αέρα; [...] Πολλοί λαοί έχουν την δική τους γραφή και ο κάθε λαός τιμά τον Θεό στην δική του γλώσσα [...]» (Βιος Κωνσταντίνου, γερμ. μετάφραση jo Bujinoch (slavische geschichtschreiber 1) Γρατς-Βιέννη-Κολονία 1958, 71-72).


20.- Παραχαράξεις διατάξεων


α/ Η ψευδοκλημέντιος επιστολή


Στην επιστολή του Επισκόπου Ρώμης Κλήμη Α΄, προς τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο έχουμε διακήρυξη του πρωτείου του Πέτρου: «Γνώριμόν έστω σοι. Κύριέ μου, ότι ο Σίμων ο δια την αληθή πίστιν και την ασφαλεστάτην αυτού της διδασκαλίας υπόθεσιν της Εκκλησίας θεμέλιος είναι λίθος ορισθείς και δι’ αυτό τούτο υπ’ αυτού του Ιησού αψευδεί στόματι μετονομασθείς Πέτρος, η απαρχή του Κυρίου ημών, ο των αποστόλων πρώτος, ω πρώτω ο πατήρ τον υιόν απεκάλυψεν….. ο της Δύσεως το σκοτεινότατον του κόσμου μέρος (ήτοι την Ρώμην) ως πάντων ικανώτερος φωτίσαι κελευσθείς και κατορθώσαι δυνηθείς….. δια την άμετρον προς τους ανθρώπους στοργήν σαφώς δημοσία επί του ενεστώτος πονηρού τον εσόμενον αγαθόν όλω τω κόσμω μηνύσαι βασιλέα, μέχρις ενταύθα τη Ρώμη γενόμενος, θεοβουλήτω διδασκαλία σώζων ανθρώπους, αυτός του νυν βίου βιαίως το ζην μετήλλαξεν» (αγίου Νεκταρίου, Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 33-34).

Η επιστολή αυτή φέρεται, ότι γράφτηκε στα τέλη του 2ου αιώνα και αντιστρατεύεται την αλήθεια, που διακηρύσσεται τόσον από την Κ. Διαθήκη, όσον και από την Παράδοση της Εκκλησίας.


β/ Η ψευδοβασίλειος αναφορά


Η αναφορά του Μ. Βασιλείου στο έργο του «Ασκητικά», περί του Πάπα Ρώμης, ελέγχεται ως πλαστή. Σ’ αυτήν καταγράφεται, ότι: «Απ’ τον Χριστό διδασκόμαστε και το εξής, όταν όριζε τον Πέτρο ποιμένα της Εκκλησίας μετά τον εαυτό του: Πέτρο του λέει, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ αυτούς; Βόσκησε τα πρόβατά μου. Και δίνει σ’ όλους τους μεταγενέστερους ποιμένες και διδασκάλους την ίδια εξουσία. Και απόδειξη αυτού είναι ότι όλοι μπορούν να δεσμεύουν με όμοιο τρόπο και να συγχωρούν αμαρτίες, όπως εκείνος» ( PG 31, σελ. 1408).


γ/ Η ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά


Είναι ένας μύθος, που πλάστηκε στη Ρώμη αρχικά τον 5ο αιώνα, κατά τον οποίον ο Ρώμης Σίλβεστρος (315-335) κατήχησε και βάπτισε τον Μ. Κωνσταντίνο, ο οποίος έπασχε από λέπρα, από την οποίαν ιάθηκε και έτσι καθαρίστηκε και στην ψυχή και στο σώμα. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο αυτοκράτορας δώρισε στον Πάπα πλείστα όσα προνόμια, όπως το πρωτείο, επίσης δε τη Ρώμη, την Ιταλία και όλες τις δυτικές επαρχίες. Ο μύθος αυτός συμπληρώθηκε τον 8ο αιώνα και αναφέρεται σε επιστολή του Ρώμης Ανδριανού Α΄ προς τον Καρλομάγνο, από τον οποίον ζητούσε την επικύρωση. Δυστυχώς, τα περί της δωρεάς αυτής αναφέρονται στη Εκκλ. Ιστορία του Αθηνών Μελέτιου και ελέγχονται ως ανακριβή. Η πληροφορία αυτή πέρασε και στο ιστολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Συναξαριστής), αλλά και στην υμνολογία της Εκκλησίας:

"(...) άναξ κράτιστε, Κωνσταντίνε μέγιστε,

(...) καταυγασθείς γαρ ακτίσι του παναγίου Πνεύματος

υπό Σιλβέστρου ιερέως δια του βαπτίσματος,

εν βασιλεύσιν ώφθης αήττητος,

την οικουμένην ως προίκα προικοδοτήσας τω Κτίστη σου

και πόλιν βασιλεύουσαν θεοσεβή"

Επί των ανωτέρω σημειώνεται, ότι ο πάπας Σίλβεστρος αρχιεράτευσε από 314-335, απεβίωσε δε στις 31.12.335, δηλ. ενάμιση χρόνο προ του θανάτου του αυτοκράτορα, που κατά την παράδοση βαπτίσθηκε λίγο προ του θανάτου του από τον Νικομηδείας Ευσέβιο. Εξ άλλου, η παραδοχή της βάπτισης αυτής προσκρούει και σε έναν άλλο παράγοντα. Υπήρχε αρχαίον έθος η μη εγκατάλειψη της Ρώμης υπό του επισκόπου αυτής, προς τούτο δε ο ανωτέρω πάπας δεν παρέστη στην Α΄ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά και στις υπόλοιπες Οικουμενικές Συνόδους ουδείς των παπών Ρώμης παρέστη αυτοπροσώπως, αλλά εκπροσωπήθηκε από άλλους επισκόπους και κληρικούς, καθότι υπάκουσαν στο αρχαίο αυτό έθος.

Οι αρχαίοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς (Ευσέβιος, Θεοδώρητος, Σωζόμενος και Σωκράτης) αναφέρουν, ότι η βάπτιση του αυτοκράτορα έγινε στην Ελενούπολη της Νικομήδειας, λίγο πριν το θάνατο του αυτοκράτορα, το 337, από τον Νικομηδείας Ευσέβιο (β΄ εξάδελφο του αυτοκράτορα και καταδικασθέντα από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, ως αρειανιστή).


δ/ ΟΙ ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις


Οι λεγόμενες ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις πλάστηκαν στα τέλη του 8ου αιώνα, για την ανύψωση της παπικής δύναμης, σύγκεινται δε από πλαστές εγκυκλίους επιστολές αρχαίων Παπών, πλαστούς συνοδικούς κανόνες και πλαστούς βασιλικούς νόμους. Αυτές συγκεντρώνουν όλη την εκκλησιαστική εξουσία στα χέρια του Πάπα, οι δε Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι εξαρτώνται αποκλειστικά από αυτόν. Οι απανταχού Επίσκοποι είναι αντιπρόσωποι του Πάπα, από τον οποίον κατέχουν την επισκοπική εξουσία. Καμία σύνοδος δεν μπορεί να συγκληθεί χωρίς την έγκριση του Πάπα, ο οποίος θεωρείται ο ανώτατος διοικητής, νομοθέτης και δικαστής στην εκκλησία. Με τις διατάξεις αυτές μηδενίζονται εντελώς οι όποιες εξουσίες των υπόλοιπων αξιωματούχων της εκκλησίας, στις διατάξεις δε αυτές οικοδομήθηκε η όλη διοίκηση της παπικής «εκκλησίας».

Ονομάστηκαν ψευδοϊσιδώρειες, από το όνομα του επισκόπου Σεβίλλης Ισίδωρου, ο οποίος είχε συγκεντρώσει παλαιότερες γνήσιες διατάξεις, στις οποίες προστέθηκαν αργότερα και πλαστές, ώστε να υποστούν οι παλαιότερες τέτοια νόθευση και να καταστούν αγνώριστες. Η νοθεία αποκαλύφθηκε αρχικά από Λουθηρανούς, Καλβινιστές και άλλους μελετητές και είναι εύκολη η αναγνώριση της νοθείας, καθότι αναμειγνύονται με εγκυκλίους αρχαιότερες του 4ου αιώνα, αλλά τέτοιες από ουδένα αρχαίο κανονολόγο αναφέρονται, ούτε και από τον Διονύσιο τον μικρό.


ε/ Η πλαστή επιστολή του Κων/πόλεως Ιωσήφ Β΄.


Στα πρακτικά της συνόδου της Φλωρεντίας ιστορείται, ότι ο Κων/πόλεως Ιωσήφ Β΄, αφού δείπνησε πήγε στον κοιτώνα του και έγραψε την παρακάτω επιστολή, ακολούθως δε εξέπνευσε: «Επειδή προς το τέλος έφθασα της εμής ζωής βουλόμενος τελειώσαι το κοινόν οφείλημα ήδη, χάριτι Θεού γράφω και υπογράφω την εμήν δόξαν φανερώς τη εμή υιότητι. Πάντα ουν άτινα νοεί και άτινα δογματίζει η Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού της πρεσβυτέρας Ρώμης και αυτός εγώ νοώ και επί τούτοις εμέ συμπειθόμενον αφιερώνω. Έτι τον μακαριώτατον πατέρα πατέρων και μέγιστον Αρχιερέα και τοποτηρητήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον Πάπαν της πρεσβυτέρας Ρώμης, ομολογώ εις πάντων ασφαλότητα. Ότι των ψυχών το καθαρτήριον. Εις γαρ την περί τούτου ασφάλειαν υπεγράφη κατά την ενάτην του Ιουνίου μηνός χιλιοστώ τετρακοσιοστώ τριακοστώ ενάτω, Ινδικτιώνος δευτέρας» (αγίου Νεκταρίου, ως ανωτέρω, τ. Β΄, σελ. 243).

Η επιστολή αυτή φαίνεται, ότι γράφτηκε από επιδέξιο λατινικό χέρι και τούτο διότι: α/ ουδέποτε ο Πατριάρχης παραδέχτηκε τον Πάπα, ως ανώτατον αρχιερέα, β/ η αναγραφή της χρονολογίας είναι λανθασμένη, καθότι η Εκκλησία της Κων/πόλεως χρησιμοποιούσε την χρονολόγηση από κτίσεως κόσμου, γ/ η επιστολή αυτή δεν μνημονεύεται στον όρο της συνόδου, δ/ δεν αναφέρεται από τον έγκυρο ιστορικό Συρόπουλο.

ΣΙΓΑ ΜΗ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ

Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ!



του κ. Παναγιώτη Τελεβάντου
=========================


Τις τελευταίες μέρες εξαιτίας των ατυχέστατων χειρισμών του Φαναρίου αναφορικά με τη Μητρόπολη Αττικής ξεσηκώθηκε από παντού μια δικαιολογημένη αποδοκιμασία εναντίον του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.


ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΕ "ΑΒΡΟΧΟΙΣ ΠΟΣΙΝ" Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
___________________



Ολως παραδόξως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παρόλον ότι συνταυτουργός και συνωμότης του Παναγιότατου σύμμαχος και εφαλτήριο των σχεδίων του γλύτωσε την μήνι των ΜΜΕ και των άλλων παραγόντων.
Ορισμένοι δε αφελείς τον ηρωοποίησαν ως θύμα της υπόθεσης λόγω της ευγένειας και του σεβασμού του προς το Πατριαρχείο.
Ούτε λόγος δηλαδή ότι είναι αρχισυνωμότης με τον κ. Βαρθολομαίο.


ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ;
___________


Ορισμένοι άλλοι πάλιν πήγαν ακόμη μακρύτερα με πρώτους και χειρότερους, για τους πασίγνωστους λόγους, τους Αιμίλιο Πολυγένη της “Ρομφαίας” και Μητροπολίτη Καλάβρύτων κ. Αμβρόσιο, οι οποίοι άρχισαν να μας κανοναρχούν σε όλους τους ήχους το τροπάριο “Μας λείπει ο Χριστόδουλος”.


ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ;
______________________________


Ο Χριστόδουλος λείπει στους Κουμαριανούς, στους φουσκωτούς που τον περιέβαλλαν, στους μεγιστάνες του πλούτου που τον καλούσαν στις θαλαμηγούς του, στους δημοσιογράφους που άμειβε αδρά από μυστικά κονδύλια, στους επικοινωνιολόγους που τα μάτσωναν ακόμη πιο χοντρά, στους παραδικαστικούς και το άλλο συνάφι που τον περιέβαλλε, στους συνοδίτες του στο “Four Seasons” και στα άλλα “πανδοχεία” των πέντε αστέρων.
Στους πρωτοσύγκελους του και στους διακόνους του και τους παντός είδους ευργετηθέντες από αυτόν.
Στους σκανδαλοποιούς κληρικούς που κάλυπτε με κάθε τρόπο.
Μόνον στους κάθε λογής “Χριστοδουλάνθρωπους” (κατά το “Κοσκωτάνθρωπους”) λείπει ο Χριστόδουλος.
Και σε ορισμένους αφελείς!
Σε κανένα άλλο δεν λείπει!

ΓΙΑ ΠΟΙΕΣ ΑΝΟΜΙΕΣ ΕΓΚΑΛΕΙΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
______________________________


Ετσι για να φρεσκάρουμε τη μνήμη όσων έχει ξεθωριάσει:
Αφησε ανοιχτή και επιδείνωσε την πληγή της μη αποκατάστασης του Κανονικού Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου.
Μας έφερε τον Πάπα στην Αθήνα.
Πήγε, παρά την αντίδραση της Ιεραρχίας, στη Ρώμη.
Επέτρεψε διοργάνωση συνεδρίου του ΠΣΕ στην Ελλάδα.
Συμπροσευχήθηκε στο διαθρησκειακό καρνάβαλο της Καμπέρρας και συμπροσευχόταν ευκαίρως - ακαίρως με τους κάθε λογής αλλόθρησκους και αιρετικούς.
Υφήρπασε την ψήφο των συνοδικών και χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία ως προσωπικό δεδομένο.
Πλαστογράφησε τα ψηφοδέλτια των αρχιερέων για να πετύχει τη μετάθεση του Μπεζενίτη στην Αττική.
Τον περιέβαλλαν άνθρωποι που δεν εμπνέουν.
Αναφέρουμε ενδεικτικά:
Τα φυντάνια της Ζωοπηγής, ο Θωμάς Συνοδινός, ο Κατερίνας, ο Βαβύλης, ο Γιοσάκης, ο Κουμαριανός, ο Μπεζενίτης (ο τέταρτος της τρόικας, όπως τον έλεγαν χαρακτηριστικά), τα σκάνδαλα του οποίου προσπάθησε παντοιοτρόπως να καλύψει.
Μας χειροτόνησε επισκόπους του κλέους του Μεσσηνίας, του Κουμαριανού, του Σύρου, του Δημητριάδος.
Ανοιξε τους ασκούς του Αιόλου της “λειτουργικής αναγέννησης” που έδωσε διέξοδο στη Νεοβαρλααμική πλημμυρίδα που κοντεύει να μας πνίξει με τις καθημερινές αναθυμιάσεις της.
Μιλούσε με περιφρόνηση για τους παραδοσιακούς πιστούς τους οποίους χαρακτήριζε “Ταλιμπάν” της Ορθοδοξίας.
Κατεδίωξε τον “Ορθόδοξο Τύπο” για την κριτική που του ασκούσε.
Εθεσε σε αργία τον π. Θεόδωρο Ζήση επειδή είπε το αυτονόητο ότι οι ογδόντα επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Και άλλα πολλά ων ουκ έτσιν αριθμός.

Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί μας λείπει ο Χριστόδουλος;
Σε μένα πάντως δεν λείπει καθόλου!
Μα καθόλου! σας διαβεβαιώ.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010












Ο ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ)
ΚΑΙ Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (ΣΑΒΒΑΤΟΣ)
ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ


του κ. Παναγιώτη Τελεβάντου
======================

Ενατενίσεις, Περιοδική έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας, Τεύχος 9, Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2009, σσ. 236.

Εκφράζουμε την ειλικρινή μας χαρά για
την ουσιαστική βελτίωση του
περιοδικού "Ενατενίσεις" στους
πλείστους τομείς αφ’ ότου απήλθε ο
προηγούμενος αρχισυντάκτης του κ.
Πιτσιλλίδης. Προσχώρησε,
πληροφορούμεθα, στο χώρο της πολιτικής
όπου και προσευχόμεθα εκτενώς προς τον
Κύριο να παραμείνει μονίμως. Ας το
πούμε ευγενικά. Η Εκκλησία και η
θεολογία είναι πολύ στενοί ορίζοντες
για να αγκαλιάσουν τις ανησυχίες και
τους οραματισμούς του. Τον παρακαλούμε
θερμά να αφιερώσει όλο το χρόνο και την
ενεργητικότητα του στην πολιτική και
να προσφέρει τον καλύτερό του εαυτό
στο δημόσιο βίο.

Να το πούμε τώρα λιγότερο ευγενικά: Η Κύπρος δεν
χρειάζεται Νεορθόδοξους Νεοβαρλααμίτες, κουλτουριάρηδες,
ευρωθεολόγους νεωτεριστές, κλωνοποιημένους Γιανναράδες και
μετενσαρκωμένους Θερμούς. Εχει αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει.
Παρακαλούμε θερμά τον άγνωστο μας - και στην όψη ακόμη - κ. Πιτσιλλίδη να
παραμείνει πιστός στη νέα έπαλξη που ετάχθη (στο χώρο της πολιτικής εννοώ)
και να εξακτινώνει από εκεί τις αδολεσχίες του. Ο χώρος της θεολογίας
και της Εκκλησίας δεν τον χρειάζεται.

Ταυτόχρονα θέλουμε να συγχαρούμε εκ
μέσης καρδίας το νέο διευθυντή του
περιοδικού κ. Νικολαίδη. Το περιοδικό
“Ενατενίσεις” παρουσίασε
σημαντικότατη βελτίωση σε όλους τους
τομείς εκτός από ένα στον οποίο θα
αναφερθούμε στη συνέχεια. Καταρχήν
έγινε - επιτέλους - θρησκευτικό
περιοδικό. Υστερα απέκτησε πολλούς
κορυφαίους ακαδημαικούς συνεργάτες.
Τέλος περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τον
αριθμό των φωτογραφιών του
Σεβασμιότατου που υπήρχαν σε
προηγούμενα τεύχη. Ηταν κάτι που
προκαλούσε τους αναγνώστες και
εξέθετε το Σεβασμιότατο. Συγχαίρουμε
θερμά και ευχόμαστε περαιτέρω
βελτίωση σε όλους τους τομείς.

Με την ίδια ειλικρινή αγάπη που
αναφερθήκαμε στα θετικά στοιχεία της
έκδοσης θα καταγράψουμε, χωρίς τον
παραμικρό δισταγμό, την αυστηρότατη
κριτική μας για την προβολή του
αρχιτέκτονα των οικουμενιστικών
σχεδιασμών Μητροπολίτη Περγάμου
Ιωάννη (Ζηζιούλα). Εκφράζουμε βαθύτατη
πικρία για την προβολή του εισηγητή
της “Βαπτισματικής θεολογίας” από
τις στήλες ορθόδοξου περιοδικού που
αποτελεί μάλιστα έκδοση Μονής. Δεν
υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία
για το ολίσθημα. Ούτε οι ακαδημαικοί
τίτλοι του Σεβασμιότατου, ούτε η θέση
του στο διάλογο με τους Παπικούς
έπρεπε να επιτρέψουν στη συντακτική
επιτροπή και στο Σεβασμιότατο Κύκκου
να διαπράξουν ολίσθημα αυτής της
ολκής. Αν δεν ήθελαν να επικρίνουν
ανοιχτά το Σεβασμιότατο Περγάμου (αν
και σαφώς όφειλαν να το πράξουν) θα
μπορούσαν τουλάχιστον να μην πουν
τίποτα. Δυστυχώς! Το περιοδικό
περιέχει τέσσερα κείμενα που
προβάλλουν τον Σεβασμιότατο Περγάμου
αλλά και τον ορκισμένο οικουμενιστή
Μεσσηνίας Χρυσόστομο (Σαββάτο). Δεν
υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για την
προβολή εισηγητών αιρέσεων σε
ορθόδοξο έδαφος. Κάνω θερμή προσωπική
έκκληση προς το Σεβασμιότατο Κύκκου
και προς τον κ. Νικολαίδη να μη μας
ξαναποτίσουν παρόμοιο ποτήρι πικρίας.

Συνοψίζω:
1.) Ο μεν κ. Πιτσιλλίδης ας θεωρηθεί
ανέκκλητα persona non grata στο χώρο της
θεολογίας και της Εκκλησίας.
2.) Τα πιο θερμά και ειλικρινή μας
συγχαρητήρια για την ουσιαστική
βελτίωση του περιοδικού στους
πλείστους τομείς, και
3.) Η πιο θερμή μας παράκληση να μην
ξαναπροβληθούν από τις στήλες του
περιοδικού οικουμενιστικές
αθλιότητες.
Είναι ντροπή!



Απο…χαιρέτισαν

τον Αρχιεπίσκοπο

της Νέας Τάξης!



ΑΔΕΙΑΣΕ

Ο ΑΓΙΟΣ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ,

ΣΤΗ ΘΕΑ

ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ


Σφοδρές αποδοκιμασίες κατά του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου έλαβαν χώρα στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών την περασμένη Παρασκευή, στη διάρκεια της ακολουθίας των χαιρετισμών!

Με την κραυγή «ανάξιος», εκατοντάδες πολίτες που είχαν πλημμυρίσει στην κυριολεξία την εκκλησία όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, αποδοκίμασαν τον Αρχιεπίσκοπο της Νέας Τάξης, τον άνθρωπο που αντάλλαξε το αφορολόγητο της Εκκλησίας με την «αμέριστη» στήριξή του στο εθνοκτόνο μεταναστευτικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης.


Τον άνθρωπο που δεν δίστασε να παραστεί στο υπουργικό συμβούλιο της εθνομηδενιστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ!

Μάλιστα, οι πιστοί αποχώρησαν μαζικά από το ναό, γυρίζοντας την πλάτη στον άνθρωπο που θεωρούν ότι τους εγκατέλειψε.

Στο ναό παρέμειναν μετρημένα, επτά άτομα…

Φυσικά, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας που διακρίθηκαν στις «προοδευτικές» ιαχές κατά του μακαριστού Χριστόδουλου, δεν μετέδωσαν τίποτα, αν και τα desk τους ήταν από την πρώτη στιγμή ενήμερα…


Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, αποδοκιμάστηκε εξίσου και ο πατέρας Μάξιμος, ο άνθρωπος που κηλίδωσε στην κυριολεξία την ιστορία της Εκκλησίας μας, με μια ανήκουστη πράξη: έκλεισε εκτός του ασύλου της Εκκλησίας Έλληνες διαδηλωτές, ενορίτες κατοίκους της περιοχής, ώστε να καταστεί δυνατή η προσαγωγή τους από την ΕΛΑΣ και να εμποδιστεί η συμμετοχή τους σε εκδήλωση κατά του μεταναστευτικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης, που ήταν προγραμματισμένη να γίνει από τους κατοίκους της Πλατείας Αμερικής!
Ω καιροί ω ήθη.

Από τον Παπαφλέσσα, στον Μάξιμο…

Όσο για το πόσο αγαπούν οι αριστεριστές τον Μάξιμο, διαβάστε τι αποσπάσαμε από ιστολόγιό τους:
«ένας παπάς που ΑΡΝΕΙΤΑΙ να υποστηρίξει ρατσιστικές συγκεντρώσεις και συνεχίζει να βοηθά τους Αφγανούς της περιοχής του, αξίζει της προσοχής μας…». Προτεραιότητα λοιπόν οι ξένοι για την εθνομηδενιστική κλίκα του Ιερώνυμου.
Να τους χαίρονται τους φίλους τους, ο Αρχιεπίσκοπος και ο κάθε Μάξιμος (ευτυχώς μια ισχνή μειοψηφία αυτός και οι όμοιοί του) και φυσικά, το Φανάρι…
Γιατί όλα ξεκινούν από εκεί.

Όσο για τη «στήριξη» που απολαμβάνουν στα ΜΜΕ, τους έχουμε νέα: υπάρχει και το διαδίκτυο, όπου οι εθνομηδενιστές έχουν χάσει κατά κράτος τη μάχη!
Γιατί εκεί ενημερώνεται ο κόσμος, εκεί μιλάει πλέον…


Την οργή λοιπόν του χριστεπώνυμου πληρώματος στη χώρα μας, έχει προκαλέσει η απροκάλυπτη ταύτιση του Ιερώνυμου με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και των «εν προόδω» συνοδοιπόρων του, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ιερώνυμος, κατάφερε πλέον να αδειάζει τις εκκλησίες.
Το εκκλησίασμα, στην εμφάνιση και μόνο του Αρχιεπισκόπου της Νέας Τάξης, αποχωρεί…
Εκεί την κατάντησαν την Εκκλησία οι «κοσμοπολίτες» του Φαναριού.

Υ.Γ.
Ξεχάσαμε να αναφέρουμε και το ότι έδωσε χάρισμα στο ΠΑΣΟΚ το 3 τοις χιλίοις, ενώ ο νόμος προβλέπει 1 τοις χιλίοις, δηλαδη χάρισε στο ΠΑΣΟΚ 1.400.000 ευρώ της περιουσίας της, με αντάλλαγμα τον διαμελισμό της μητροπόλεως Αττικής γιά να βολέψη τα "κοπέλια του", χωρίς να ερωτηθή ο Κανονικός και Νόμιμος μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ τον οποίον ενέπαιξε και συνεχίζει να εμπαίζει κατά τρόπον ανεπίτρεπτον.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ







Του k. Παναγιώτη Τελεβάντου



Συγκλονιστικός ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έκανε, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, εν μέση Εκκλησία, αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει εδώ και καιρό όλοι οι επίσκοποι μας:

Στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας”, απήγγειλε το υπό των Πατέρων της Εκκλησίας υποβληθέν ανάθεμα κατά των Παπικών, Προτεσταντών και των συνοδοιπόρων τους Οικουμενιστών:


“Τοις οικουμενισταίς και πάσι τοις αιρετικοίς ΑΝΑΘΕΜΑ!”


ήταν τα λόγια που βγήκαν από τα χείλη του ομολογητή ιεράρχη και ακούστηκαν σε όλο τον κόσμο μέσω του ραδιοσταθμού της "Πειραϊκής Εκκλησίας.”

Να προσθέσουμε πάντως ότι ο Σεβασμιότατος Πειραιώς θα μας δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά την επόμενη φορά που θα απαγγείλει το ανάθεμα εναντίον των Οικουμενιστών και των άλλων αιρετικών, αν προσθέσει και των Νεοβαρλααμιτών και των άλλων νεωτεριστών, για να είναι πιο ολοκληρωμένη η καταδίκη.


ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ

_________


Δυστυχώς τις σαφέστατες θέσεις και την ορθόδοξη στάση του Σεβασμιότατου Πειραιώς άρχισαν να προπηλακίζουν με κακεντρεχή σχόλια οι σχισματικοί Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι έχουν βάλει μόνιμο στόχο τον Αγιο Πειραιώς εξ' αιτίας του ακμαίου εκκλησιαστικού φρονήματος που τον διακρίνει και οι οποίοι, ως συνήθως, υπό την κουκούλα της ανωνυμίας, βρήκαν την ευκαιρία να αρχίσουν το συνηθισμένο τροπάριο ότι πρέπει να γίνουμε σχισματικοί και να προβούμε σε άκαιρες, μη κατά Θεόν, και μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις”.


ΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

__________________


Αντί να πάρουν ένα τηλέφωνο για να συγχαρούν τον Αγιο Πειραιώς για την ορθόδοξη στάση του και να τον επαινέσουν επειδή αγωνίζεται με τόση ευψυχία εναντίον των Οικουμενιστών ή να γράψουν ένα άρθρο ή μια επιστολή ή ένα σχόλιο υπέρ του Αγίου Πειραιώς που προέβη σε μια καθόλα επαινετή πράξη και να τον εγκωμιάσουν για το ομολογιακό του ήθος, η μόνη τους έγνοια είναι να βγάλουν τον κόσμο έξω από την Εκκλησία και να τον οδηγήσουν διά της ακαίρου και μη “συντεταγμένης” “αποτείχισης” στα χέρια του Σατανά.



ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΣΠΟΤΟΙ

______________


Οι σχισματικοί, και όσοι τυχόν ερωτοτροπούν με το σχίσμα, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουμε επισκόπους και κορυφαίους θεολόγους κληρικούς λαϊκούς και μοναχούς που μας καθοδηγούν.

Δεν θα γίνουμε σκορποχώρι για να πανηγυρίζει ο διάβολος.

Ούτε περίγελο των Οικουμενιστών.

Και το πιο σπουδαίο:

Ας αφήσουν κατά μέρος τις αμπελοθεολογίες και ας επιστρέψουν στην Εκκλησία εκτός των κόλπων της Οποίας ΔΕΝ υπάρχει σωτηρία.

Πεμπτοφαλαγγίτες των Οικουμενιστών και των σχισματικών δεν χρειαζόμαστε.

Σιγά μη δεν ακολουθήσουμε τις υποδείξεις των διασπαστών και όχι τις σοφές νουθεσίες των επισκόπων και των κορυφαίων θεολόγων κληρικών που μας καθοδηγούν.



Η ΕΠΑΙΝΕΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ “ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ”

_______________________


Συγκρίνετε τα κακεντρεχή σχόλια που γράφτηκαν επειδή ο Αγιος Πειραιώς ενέταξε τους Οικουμενιστές στα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας με τον ενθουσιασμό που έγραψαν ο Οδυσσέας και η ιστοσελίδα "Αυγουστίνος Καντιώτης" για το θέμα και θα καταλάβετε τη ζημιά που κάνουν οι ελάχιστοι διασπαστές του αντιοικουμενιστικού αγώνα.


Ο Οδυσσέας ήταν ο πρώτος, προς τιμήν του, που έγραψε για το θέμα και χαρακτήρισε μάλιστα το Σεβαμιότατο Πειραιώς “επίσκοπο λιοντάρι” που τόλμησε να κάνει αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει όλοι οι επίσκοποι από καιρού.


Οσο για την ιστοσελίδα “Αυγουστίνος Καντιώτης” έγραψε πραγματικούς ύμνους για να επαινέσει το γεγονός.

Συγκρίνετε, λοιπόν, το ήθος των αγωνιστών της πίστεως με το ήθος των ελάχιστων διασπαστών.

Αλλά μήπως συγκρίνετε το άχυρο προς το σιτάρι;

Νεομάρτυρες Σέρβοι

στον 20όν αιώνα

1941-45, 1991-94

(2o μέρος)



Από το βιβλίο Νεομάρτυρες Σέρβοι στον 20ο αιώνα, δύο γενοκτονίες μέσα σε 50 χρόνια, του ιστορικού Στεφάνου Σωτηρίου των εκδόσεων Αρμός, Αθήναι 1995, δημοσιεύουμε λίγα αποσπάσματα, μέσα από τα οποία δια¬πιστώνεται το σατανικό μίσος των λεγομένων χριστιανι κών κρατών της Ευρώπης εναντίον ορθοδόξων λαών, δυστυχώς και με τις ευλογίες του παπισμού. Αξίζει να τα προσέξουμε, γιατί και σήμερα οι άσπονδοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού εργάζονται υπούλως για την καταστροφή μας.

Από το αρχείο της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας 1941-45.


Η κατάθεση του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Μίροσλαβ Φιλίποβιτς-Μαστόροβιτς, διοικητή στο Γιασένοβατς επί 4 μήνες.
Ο Μίροσλαβ Φιλίποβιτς-Μαστόροβιτς ήταν Κροάτης Ρωμαιοκαθολικός ιερέας. Η αφοσίωση των Ρωμαιο καθολικών ιερέων στην ιδεολογία των Ούστασι, δεν εκ¬δηλωνόταν μόνο με τη μορφή παράφορων κηρυγμάτων, αλλά ακόμη πολλοί απ' αυτούς ανήκαν σε ομάδες των Ούστασι. Μεταξύ άλλων ήταν και ο ιερέας Μίροσλαβ Φιλίποβιτς, γνωστός με το όνομα «Αββάς Σατανάς». Ήταν μέλος του Ρωμαιοκαθολικού τάγματος των Φραγκισκανών και εφημέριος στο χωριό Πετρίτσεβατς κοντά στην Μπάνια Λούκα, στη Βοσνία. Ορκισμένος Ούστασι πριν από τον πόλεμο του 1941-45 και στενός συνεργάτης του γνωστού κακοποιού Βίκτωρα Γκούτιτς, αξιωματού χου των Ούστασι. ο Φιλίποβιτς ήταν ο οργανωτής των σφαγών στα χωριά Ντράκουλιτς, Σάργκοβατς και Μότκε, κοντά στην Μπάνια Λούκα, στα οποία μέσα σε δύο ώρες σφαγιάστηκαν 2.300 άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στη σφαγή. Με αίτηση των Γερμανών φυλακίστηκε, για λίγο μετά απ' αυτές τις σφα γές, αλλά με τη βοήθεια του Κροάτη Μαξ Λούμπουριτς, γενικού διοικητή των Ούστασι, κατάφερε να πάει στο στρατόπεδο Γιασένοβατς, με το όνομα Μίροσλαβ Μαστόροβιτς, όπου έγινε διοικητής για κάποιο διάστημα. Στη δίκη του, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε και τα εξής:

«Έμεινα στο Γιασένοβατς ως αξιωματικός των Ού στασι και διοικητής του στρατοπέδου, από τα τέλη Ιου νίου 1942 μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 1942. Ομολογώ ό τι εγώ προσωπικά σκότωσα 100 περίπου αιχμαλώτους των στρατοπέδων Γιασένοβατς και Στάρα Γκράντισκα, στις ομαδικές εκτελέσεις, διότι αυτό με διέταξαν οι προϊστάμενοι του Ανεξάρτητου Κροατικού Κράτους. Ο μολογώ επίσης ότι κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Γιασένοβατς, έγιναν μαζικές σφαγές στη γειτονική Γκράντινα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, 20.000-30.000 Σέρβοι αιχμάλωτοι σφαγιάστηκαν, όσο ήμουν διοικητής στο στρατόπεδο....» (Μέσα σε 4 μήνες δηλαδή)!

* * *

ΑΠΟΣΠΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΝΟΒΑΤΣ

«Κάνε παιδί μου τη δουλειά σου»


Ιανουάριος 1943. Ο τότε διοικητής του στρατοπέ δου του Γιασένοβατς Ίβιτσα Μάτκοβιτς, διέταξε να σχηματιστεί «ιατρική επιτροπή», η οποία συστηματικά θα εξετάζει έναν ορισμένο αριθμό εκτελεστών Ούστασι, γιατί ήθελε να έχει αρμόδια γνώμη για την κατάσταση της υγείας τους. Πρόεδρος αυτής της επιτροπής ήταν ο ονομαστός Ούστασι, υπολοχαγός Πρίπιτς και σαν για τροί ο Δρ. Ν. Νίκολιτς κι εγώ*.
Πριν από το βράδυ, την παραμονή της ημέρας που η επιτροπή έπρεπε ν' αρχίσει να εργάζεται, ξαφνικά, με κάλεσαν στην κατοικία του αξιωματικού, όπου, στο δω μάτιό του με περίμενε ο Ζήλε Φριγκάνοβιτς, ένας από τους πιο αιμοχαρείς εκτελεστές στο Γιασένοβατς.

Όταν μπήκα στο δωμάτιο, ο Ζήλε καθόταν σε μια πολυθρόνα, με ανακατωμένα τα μαλλιά, με κατακόκκινα μάτια και με έκφραση ενός μεθυσμένου. Στο δωμάτιο ή ταν αισθητά έντονη η μυρωδιά από ρακί. Και πραγματι κά στο τραπέζι υπήρχε ένα μισο-άδειο μπουκάλι και με ρικά ποτηράκια χωρίς τάξη.

-Α, ήρθες, γιατρέ. Κάθισε εκεί στην καρέκλα κι αν θέλεις να σερβιριστείς ρακί, μου είπε και στράφηκε στον Ούστασι που με είχε συνοδεύσει: Κι εσύ, είσαι ε¬λεύθερος να πας στη δουλειά σου.

Μείναμε στο δωμάτιο μόνοι. Ο Ζήλε, από την αρχή με μετρούσε με το μισόκλειστο, επίμονο αλλά και αβέ βαιο βλέμμα του. Μετά ξαφνικά πήδηξε από την πολυ θρόνα, ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι και μου έρριξε ένα άγριο βλέμμα.

-Ξέρεις, γιατρέ, ότι μπορώ να σε σφάξω σαν αρνί ε δώ και τώρα και να μη δώσω λόγο σε κανένα γι' αυτό;
Δε μου απόμενε τίποτε άλλο παρά να κατεβάσω τους ώμους και κουβαριασμένος να πω:
-Ξέρω.
Κοίταζε επίμονα προς εμένα.
-Ξέρεις, γιατρέ, γιατί σε κάλεσα σήμερα εδώ; Είναι ευνόητο πως δε γνωρίζεις. Αλλά μη φοβάσαι, δε θα σε σκοτώσω. Σήμερα έχω άλλη δουλειά μαζί σου. Εσύ ο¬φείλεις να μου υποσχεθείς ότι θα με βοηθήσεις.

Δεν μπορούσα καθόλου να βρω τι σκοπό είχε για μέ να αυτός ο εκτελεστής, αμήχανα απάντησα:

-Θα κάνω ό,τι μπορώ.
-Λοιπόν, γιατρέ, είμαστε τώρα εμείς οι δυο μόνοι. Και αν κάποιος μάθει κάτι απ' αυτό που θα συζητήσου με, εσύ ξέρεις τι σε περιμένει... Εγώ δεν μπορώ περισ¬σότερο να υποφέρω αυτό το μαρτύριο. Δεν με βοηθούν πια ούτε οι σφαγές, ούτε οι βασανισμοί, ούτε το αίμα, ούτε οι κραυγές, ούτε οι γυναίκες, ούτε το ρακί. Έχω μια έμμονη ιδέα και με τίποτε δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτήν. Μάλιστα, αυτός ο γέρος μου στριφογυρίζει στο κεφάλι και δεν μπορώ ολότελα να βρω ειρήνη.

Σταμάτησε σαν να δίσταζε. Και μετά συνέχισε ακό μα πιο ταραγμένα.

-Εσύ γνωρίζεις πολύ καλά, ποιος είμαι εγώ. Είσαι παλιός αιχμάλωτος και γι' αυτό θα παίξω με ανοιχτά χαρτιά. Να, εγώ, ο Ζήλε, ο πιο αιμοχαρής Ούστασι στο Γιασένοβατς, που έσφαξε χιλιάδες αιχμαλώτους, να αυ τός ο Ζήλε έγινε κουρέλι εξ αιτίας κάποιου γέρου, του βρωμερού χωριάτη Βουκάσιν από το Κλέπατς.

Σταμάτησε ξανά, ήπιε ένα ποτήρι ρακί και συνέχισε

-Εσύ θα θυμάσαι, ότι τον Αύγουστο του 1942 είχε γίνει μια μεγάλη παράταξη, όταν ο Γέρε Μάριτσιτς έ στειλε στην Γκράντινα 3.000 άτομα για σφάξιμο. Τότε, ο Πέρο Μπρίζιτς, ο Ζρίνουσιτς, ο Σίπκα κι εγώ, είχαμε βάλει στοίχημα, ποιος θα σφάξει περισσότερους αιχμαλωτούς αυτό το βράδυ. Άρχισε η σφαγή και μετά μία ώρα, είχα ήδη προχωρήσει πολύ πιο μπροστά από τους άλλους σε σχέση με τον αριθμό των σφαγμένων. Αυτό το βράδυ με είχε καταλάβει ένα ασυνήθιστο πάθιασμα.

Και τότε, ενώ βρισκόμουν στη μεγαλύτερη παραφορά έρριξα, τυχαία, μια ματιά στο πλάι και είδα ένα γεροντό τερο χωρικό, ο οποίος με κάποια ανεξήγητη ηρεμία στε κόταν και έβλεπε ήσυχα πώς έσφαζα. Αυτή του η ματιά με έκοψε στα δύο. Για κάποια ώρα δεν μπορούσα να κου νηθώ... Πλησίασα αυτόν τον χωρικό, από τον οποίο έμα θα, ότι είναι κάποιος Βουκάσιν από το χωριό Κλέπατς κοντά στο Τσάπλιν. Στο σπίτι του όλοι είχαν σκοτωθεί κι αυτόν τον πήραν από κάποια δουλειά και τον έστειλαν στο Γιασένοβατς. Όλα αυτά μου τα είπε τόσο ήσυχα, που με σημάδεψε βαθιά. Βλέποντας κι ακούγοντας αυτόν το γέροντα, ξαφνικά αναστατώθηκα από την επιθυμία να του τσακίσω αυτή την ηρεμία με απάνθρωπα βασανιστήρια. Τον πήρα και τον κάθισα σ' ένα σπασμένο πολυβόλο που ήταν εκεί. Τον διέταξα να κραυγάσει «Ζήτω ο αρχηγός Πάβελιτς», και πως αν δεν το πει, θα του κόψω το αυτί. Ο Βουλάσιν σιωπούσε. Του έκοψα το αυτί. Αυτός δεν εί πε λέξη. Του ξαναείπα να κραυγάσει «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα του κόψω και το δεύτερο αυτί. Αυτός συνέχιζε να σιωπά. Του έκοψα και το δεύτερο αυτί. Του λέω, φώνα ξε «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα σου κόψω τη μύτη! Αυ τός σιωπούσε. Τότε του έκοψα τη μύτη. Κι όταν για τέ ταρτη φορά τον διέταξα να φωνάξει «Ζήτω ο Πάβελιτς» και τον απείλησα ότι θα του ξερριζώσω την καρδιά, αυ τός με κοίταξε και ρίχνοντας το βλέμμα του κάπου πέρα και πάνω από μένα, στο άπειρο, αργά και καθαρά μου εί πε: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου».


Μετά απ' όλα, αυτή η τελευταία φράση με τρέλλανε εντελώς. Πήδησα επάνω του, του έβγαλα τα μάτια, του ξερρίζωσα την καρδιά, του έκοψα το λαιμό και από τα πόδια τον έσπρωξα στο λάκκο. Αλλά τότε κάτι έσπασε μέσα μου. εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα πια να σκοτώσω κανέναν. Από τότε δε βρήκα πια ησυχία. Οποτεδήποτε επιχειρήσω να κάνω την παλιά μου δουλειά, πάντοτε προβάλλει μπρος μου η όψη του Βουκάσιν. Και τότε, σπάω, διαλύομαι, πέφτει η δύναμή μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Άρχισα να πίνω όλο και περισσότερο, αλ λά αυτό με βοηθάει μόνο για μια στιγμή. Και συχνά, πί νοντας, ιδιαίτερα προς το βράδυ, ξαφνικά με τραβά η φωνή: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». Και τότε, σαν τρελλός, αναγκάζομαι να τριγυρίζω παντού, να βουλώνω τα αυτιά, να χτυπώ το κεφάλι μου, να φωνάζω, να τα σπάω όλα γύρω μου σαν δαιμονισμένος. Το βράδυ δεν έ χω πουθενά ησυχία, κάθε ώρα τινάζομαι από τον ύπνο και τότε ξαφνικά στο σκοτάδι βλέπω τη εφιαλτική μορ φή του Βουκάσιν και ακούω αυτό: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». Και, να τώρα έχω γίνει σαν πτώμα και με τίποτε δεν μπορώ πια να βοηθήσω τον εαυτό μου.


Μετά από αυτή την τραγική εξομολόγηση, ο Ζήλε ξαφνικά σιώπησε. Παρατηρούσε άγρια κάπου μακριά, ό λος μουδιασμένος και έτσι για λίγο έμεινε σαν κάποια α πολιθωμένη φιγούρα. Τότε άρχισαν να συσπώνται οι μυς του προσώπου του. Τα μάτια του άστραψαν, έδεσε σφι χτά τις παλάμες. Άρχισε να λαχανιάζει κι αβοήθητος να στριφογυρίζει επί τόπου. Με μιας, ξέσπασε σε κάποια αλλόκοτα αναφυλλητά. Ξαφνικά σε μια στιγμή, σηκώθη κε βίαια από την πολυθρόνα, γονάτισε μπροστά μου, πή ρε με φόρα το χέρι μου και άρχισε να το φιλά. Φοβερά ταραγμένος από αυτή την απροσδόκητη τροπή, μόλις μετά την πρώτη κατάπληξη, μέσα από τους θρήνους του μπόρεσα να διακρίνω ότι μιλούσε.


-Γιατρέ, σαν Θεό σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Ξέρω πως είμαι ένας άθλιος άνθρωπος και δεν μπορώ μόνος μου να σταματήσω το βάσανό μου με μια σφαίρα. Δεν με βοηθά πια ούτε η εξομολόγηση, ούτε η προσευχή του ιερέα του στρατοπέδου, Μπρέκαλ. Δε με βοηθά ούτε η ακόλαστη ζωή, ούτε το πιοτό. Και αύριο είμαι ορισμένος για ιατρική εξέταση στην «επιτροπή». Εσύ εκεί θα είσαι γιατρός και θα κάνεις ειδική γνωμάτευση. Γιατρέ, σε ικετεύω, στείλε με κάπου για ανάπαυση, σε κάποια μπάνια κι εκεί θα προσπαθήσω να ηρεμήσω. Σε παρακαλώ, γιατρέ, θέλεις να μου το κάνεις; Υποσχέσου μου! Αυτό μου είναι η μοναδική σωτηρία. Έλεος, κάνε μου έλεος!


Έμεινα βουβός. η συσσώρευση τόσων εντυπώσεων και πιέσεων από μια φοβερή μανιακή κρίση που παρα κολούθησα, μαζί με τη ριζωμένη μέσα μου στάση του αιχμαλώτου μπροστά στον εκτελεστή του, καθώς και η απαίσια εξομολόγηση αυτού του πιο απάνθρωπου φονιά -όλα αυτά- με αναστάτωσαν μέχρι τα κατάβαθά μου, ώ στε μου διαταράχτηκε η λογική ροή της σκέψεως κι άρ χισε και μένα να μου γυρίζει το κεφάλι. Αλλά όταν έ πιασε ο Ζήλε να μου φιλά το χέρι, με μιας ένοιωσα σαν να με άγγιξε ένα γλοιώδες τέρας. Αυτόματα τράβηξα το χέρι μου. Πήδησα από την καρέκλα, και μετά τα τελευ ταία λόγια του, τελείως χαμένος, ψέλλισα με κάποια αρ γή, ξένη φωνή:

-Καλά, θα προτείνω να σε στείλουν στο Λίπικ.
Μετά απ' αυτό το υστερικό κλάμα ο Ζήλε ειρήνευ σε, σηκώθηκε, έκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο και τό τε στάθηκε μπροστά μου και μου πέταξε διαπεραστικά:
-Τώρα τα γνωρίζεις όλα, μπορείς να πας!

Όταν βγήκα έξω, αισθανόμουν σαν να ξύπνησα από ένα τρομερό εφιάλτη και προσπάθησα να δροσιστώ ανα πνέοντας βαθιά την ανανεωτική παγωνιά της χειμωνιάτι κης νύχτας.

Αυτό το βράδυ, που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, μπρο στά στα μάτια μου, αδιάκοπα περνούσε η φωτεινή μορ φή του Βουκάσιν από το Κλέπατς και το κουβάρι της δυ στυχίας και αθλιότητας που ονομαζόταν Ζήλε.

* Αυτοί οι δύο επέζησαν από τα βάσανα του στρατοπέδου.
Νέντο Ζέτς
(«Αντίσταση στα συρματοπλέγματα», αναμνήσεις ενός κρατουμένου. Βιβλίο 1, Βελιγράδι 1966, σελ. 61-65).
(Από τις σελίδες 89-95 του βιβλίου).

* * *
Ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος στην αθεϊστική κομμου νιστική Γιουγκοσλαβία, δρούσε και λειτουργούσε με κάθε ελευθερία.

Ενώ ο Τίτο, είχε επιτρέψει τη λειτουργία 2-3 Ορθοδόξων εκκλησιαστικών Σχολών, για να εξυπηρετηθεί τό τε (μετά το 1945), το 41% του Ορθοδόξου Γιουγκοσλα βικού πληθυσμού, την ίδια εποχή, για το 31% των Ρω μαιοκαθολικών λειτουργούσαν 33 Ρωμαιοκαθολικές Σχολές, με 2.155 μαθητές (στοιχεία του 1961).

Ο Σέρβος δε βάφτιζε τα παιδιά του στην εκκλησία γιατί αυτό το σημείωναν στο φάκελλό του και κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του ή μέχρι και να πάει και φυλα κή, για «μεγαλοσερβική-σωβινιστική πράξη, κατά της ε νότητας και της αδελφοσύνης των λαών της Γιουγκοσ λαβίας».


Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αναβαθμίστηκε στην Κροατία με την εκλογή του Cheper ως Καρδινά λιου του Ζάγκρεμπ και διαδόχου του «ευλογήσαντος τις σφαγές» Stepinac, τον οποίον παραδόξως και σε αντίθε ση με κάθε λογική, ήθελε να ανακηρύξει άγιο το Βατι κανό το 1992!


Ο νέος αρχηγός των Ούστασι, ένας Φραγκισκανός μοναχός, ο πάτερ Rudi Jetak, στρατολογούσε νέους Ού στασι, μέσα στο κέντρο του Ζάγκρεμπ, εντελώς ανενό χλητος. Τελικά, τον συνέλαβαν μαζί με άλλους 14 Κρο άτες το 1960, κατηγορούμενο για τρομοκρατικές ενέργειες, χωρίς αποτέλεσμα.


Επομένως το έγκλημα της γενοκτονίας των αθώων Σέρβων (του 1941-45), έμεινε ατιμώρητο και συνεχίζει να μένει για 50 χρόνια, τώρα. Η κάθαρση (denazification) της φονικής τραγωδίας του «Γιασένοβατς», δε συ ντελέστηκε ποτέ.


Αντιθέτως, βρεθήκαμε ξαφνικά, ύστερα από 50 χρό νια, όλοι μας - ένα παγκόσμιο κοινό, εμπρός στην ίδια Τραγωδία. Και μάλιστα, στο ίδιο σκηνικό -της Βοσνίας, Ερζεγοβίνης- με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τους ίδιους χορηγούς και σκηνοθέτες, τα ίδια θύματα.


Αλλά γιατί όλα αυτά; Διότι η κάθαρση, που δεν έγι νε πριν από 50 χρόνια, μας έφερε σε μια νέα Τραγωδία φονικότερη και με απρόβλεπτες διαστάσεις. Αυτό ακρι¬βώς είναι το 1ο αίτιο της νέας γενοκτονίας στη σημερι νή Βοσνία - Ερζεγοβίνη και στη Σερβική Κράινα.


Το 2ο αίτιο, που έχει αιωνόβιες ρίζες, είναι η Παπι κή βουλιμία για κατάκτηση κοσμική. Αυτό μας θυμίζει την Pax Romana, που οι Πάπες δεν την ξέχασαν ποτέ. Το Βατικανό και σήμερα προσπαθεί να αναπληρώσει το ευαγγελικό κενό του Ρωμαιοκαθολικισμού, με την εδαφι κή εξάπλωσή του. Και αυτό, επειδή μειονεκτεί εμπρός στην πρωτοχριστιανικά παραδοσιακή Ορθοδοξία.


Η Αιώνια Δικαιοσύνη, όμως, θα αντιμάχεται δια χρονικά τη συνεχιζόμενη αδικία κατά των Σέρβων. Αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το πίστευαν και το χαρακτήριζαν ως «Θεοδικία». Δηλαδή, αυτός που αδικεί θα πρέπει να περιμένει και τη θεία τιμωρία.


* * *
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται: 1991-95
«Ο πόλεμος εναντίον της Κροατίας πρέπει να σταματήσει», είπε ο Πολωνός Πάπας, Ιωάννης Παύλος Β', στις 13.11.1991.
Κι όμως η εφημερίδα της Ιταλίας «Corriere della Sera», η οποία απηχεί απόψεις του Βατικανού, έγραψε ό τι το Βατικανό ήταν αυτό που πολύ πιο πριν, είχε κάνει τις απαραίτητες προεργασίες, για τον κατατεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας και την έναρξη του πολέμου, την ε πανάληψη της γενοκτονίας των Σέρβων, του 41-45.

Το άρθρο, αποτελούσε προδημοσίευση έρευνας δυο Στρατηγών, για λογαριασμό του Ιταλικού γεωπολιτικού περιοδικού «Limes» και αποκάλυπτε ότι: Ήδη από το Νοέμβριο του 1991, το Βατικανό είχε διαιρέσει την Ομοσπονδία του Τίτο σε χωριστές Επισκοπές και είχε ξανασχεδιάσει τα όρια αυτών των Επισκοπικών επαρχιών, κατά τρόπο, ώστε να περιέχουν εδάφη, που ανήκαν και σε άλλες Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. Με το σκοπό να προετοιμάσει μια «ιδανική αναδιευθέτηση» υπέρ των Κροατών και εις βάρος των Σέρβων.

Ταυτόχρονα και ο franjo Kuharic, τωρινός Καρδινά λιος του Ζάγκρεμπ, δήλωσε ότι θέλει όλοι οι πολίτες της Κροατίας να ζήσουν με αγάπη και ισότητα μεταξύ τους. Δηλαδή η μειονότητα των Σέρβων ή θα φύγει ή θα γίνει Κροατική.

Λίγες μέρες όμως πριν, στις 29-10-91, η Κροατική κυβέρνηση διέταξε να εκκενωθούν από τον πληθυσμό τους 24 Σερβικά χωριά της Σλαβόνσκα Πόζεγκα, με προ θεσμία 48 ωρών. Το φαινόμενο του 1941 είχε αρχίσει να επαναλαμβάνεται! Το επιβεβαίωναν δημόσια τα λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν, όταν δήλωνε περιχαρής, στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 1990, ότι είναι ευτυχι σμένος επειδή «η γυναίκα του δεν ήταν ούτε Σερβίδα, ούτε Εβραία»!... Την ίδια εποχή τα Μ.Μ.Ε. της Κροα τίας, φόρτιζαν το αντισερβικό κλίμα, μιλώντας για «κα τοχή τμημάτων της Κροατίας από μεγαλόσερβους-σωβινιστές». Καλούσαν δε λαό και στρατό, να εφαρμόσει γι' αυτούς, τη μέθοδο των Τούρκων στη γενοκτονία των Αρμενίων, καθώς και των Κροατών φασιστών του 1941-45.


Οι Ούστασι, είχαν από το 1990 συστήσει ομάδες «Κομμάντος», και άρχισαν επιθέσεις στα Σερβικά χω ριά, με σκοπό να τρομοκρατήσουν και να εξαναγκάσουν σε φυγή το Σερβικό πληθυσμό. Σκότωναν, βίαζαν, πυρ πολούσαν σπίτια και εκκλησίες και κατέστρεφαν σο δειές. Το επίσημο Κροατικό κράτος, απαντούσε στα πα ράπονά τους, ως εξής: «Φαίνεται πως η μόνη λύση, είναι να φύγετε για τη Σερβία»! Και πραγματικά. Μέχρι την 1.7.92, από την Κροατία και τη Βοσνία, 1 εκατομ. Σέρβοι άμαχοι, έγιναν πρόσφυγες, για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος.


* * *
Η καταστροφή του μνημείου του Γιασένοβατς

Για το Γιασένοβατς είδαμε ήδη αρκετά στις προη γούμενες σελίδες. Διαβάσαμε επίσης πώς και γιατί, έγι ναν προσπάθειες μεταπολεμικά, να σβηστούν όλα τα ί χνη αυτού του μνημείου της παγκόσμιας ιστορικής ντροπής. Δηλαδή, θέλησαν να σβήσουν τα ίχνη του στρατοπέδου του Γιασένοβατς.


Στα τέλη Σεπτεμβρίου λοιπόν του 1991, ένοπλες ομά δες Κροατών μπήκαν στο χώρο του μνημείου, έστησαν εκεί το στρατόπεδό τους και άρχισαν τη συστηματική καταστροφή του.


Την ίδια τύχη είχαν και τα Ορθόδοξα Μοναστήρια στην Κροατία και τα Ορθόδοξα Μνημεία.


Οι Ορθόδο ξοι ιερείς μαζί με τον Επίσκοπο Σλαβονίας Λουκιανό, συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν.


Οι δραματικές σκηνές της τραγωδίας του 1941-45 άρχισαν να ξεδιπλώνονται, μαζί με τα ίδια Σύμβολα, σ' ολόκληρη την Κροατία για δεύτερη φορά.


Υπήρξαν φοβερές καταγγελίες για βιολογικά πειρά ματα, στα σώματα άτυχων Σέρβων αιχμαλώτων σε στρα τόπεδα, τα οποία οι Κροάτες ίδρυσαν για «Σέρβους και για Σκύλους», όπως τα χαρακτήριζαν.


Αποδείχτηκε ακόμη με φωτογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία η Σερβική Εκκλησία έστειλε στον ΟΗΕ, πως Σέρβοι κρατούμενοι ξεκοιλιαζόταν ζωντανοί και τους αφαιρούσαν τα ζωτικά τους όργανα, τα οποία έστελναν στη Γερμανία για μεταμοσχεύσεις. Φυσικά οι Γερμανοί πλήρωναν γι' αυτό το είδος του «εμπορεύματος» αδρά και σε πολεμικό υλικό. Σε όπλα που ήταν απαραίτητα για να συνεχίσουν οι Ούστασι το «Μεγαλοκροατικό» έργο τους!

(Σελίς 104-105 από το βιβλίο).

ΠΗΓΗ: «Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ»
Τεύχος 13. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου