Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010











ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΠΙΟΡΚΟ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΛΙΑΠΗ


του μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

᾿Αρχιεπίσκοπε ῾Ιερώνυμε


«᾿Εσιώπησα, μή καί ἀεί σιωπήσομαι καί ἀνέξομαι;» (῾Ησαΐου μβ΄ 14).

Σιωπᾶ ὁ Κύριος. ᾿Αλλ᾿ ὄχι γιά πάντα.


Σέβομαι τά ἀρχιεπισκοπικά σου δικαιώματα, τήν προνομιακή σου καθέδρα στά ἀνώτατα ἡγετικά Σώματα τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί ὅποια ἄλλα σοῦ προσδιορίζουν οἱ ῾Ιεροί Κανόνες τῶν Πατέρων μας.

Σεβόμενος τά δικά σου προνόμια, δέν παραιτοῦμαι ἀπό τά δικά μου ἐπισκοπικά δικαιώματα καί ἀπό τήν ὑποχρέωση νά ἐκφέρω ἄποψη καταφατική, γιά κάθε χαρισματική πρωτοβουλία σου, ἀλλά καί βαθειά ἔμπονη, γιά κάθε ἠθελημένη καί μεθοδευμένη ἤ ἀθέλητη καί σφαλερή διαπλοκή σου.

Τό δικαίωμα τοῦ λόγου καί τῆς κριτικῆς δέν μπορεῖς νά μοῦ τό στερήσεις.
Μοῦ παραχωρήθηκε, ὅπως παραχωρήθηκε καί σέ σένα, κατά τήν ἱερώτατη στιγμή τῆς ἀνάδειξής μου σέ ᾿Επίσκοπο.
Καί εἶμαι ὑποχρεωμένος νά τό διατηρήσω, ἀλώβητο, ἴσαμε τήν ὥρα τῆς λογοδοσίας μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μου.

Αὐτή τή στιγμή νοιώθω τήν ὑποχρέωση νά σοῦ κάνω μιά ἀδιαπραγμάτευτη σύσταση.
῎Οχι κριτική, γιατί εἶμαι βέβαιος, πώς ἡ ἀρχιεπισκοπική σου αὐτάρκεια δέν εἶναι εὔκαμπτη νά σκύψει, νά τή μελετήσει, νά τήν ἀποδεχτεῖ καί νά τήν ἀφομοιώσει.
Μήτε συμβουλή σχεδιάζω νά σοῦ καταθέσω.
Γιατί, ὅπως ἔχουν δείξει οἱ πρόσφατες ἐξελίξεις, ἡ κατά τούς ἔσχατους καιρούς μας ἀρχιεπισκοπική πληρότητά σου ἔχει φτάσει στά ὅρια τῆς «τελειότητας» καί περιττεύει ἡ πρόσθετη βελτίωση.


Θά σοῦ κάνω μιά σύσταση, πού ἀναφέρεται ὄχι στό μεῖζον, χαρισματικό χρέος σου, ἀλλά στό ἔλασσον, ἀλλά ἀναγκαῖο, πού χρωστᾶς νά κάνεις, μετά τίς ποικίλες καί κυριολεκτικά ἀπρόσμενες πρωτοβουλίες σου.
᾿
Αρχιεπίσκοπε ῾Ιερώνυμε,
σοῦ συνιστῶ καί σέ παρακαλῶ, ἀπό δῶ καί πέρα νά μήν κάνεις καμμιά ἀναφορά στούς ῾Ιερούς Κανόνες τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

Μή προσπαθήσεις, ποτέ πιά, νά δείξεις τό θαυμασμό σου στίς ῾Ιεροκανονικές Διατάξεις, πού θέσπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας καί πού ἀποτελοῦν τό θεμελιακό καί ἀπόλυτα δεσμευτικό Δίκαιο τῆς Εὐχαριστιακῆς μας Οἰκογένειας.

Αὐτούς τούς ῾Ιερούς Κανόνες τούς περιφρόνησες καί τούς ποδοπάτησες ἐσχάτως, προκειμένου νά ὑλοποιήσεις τούς σκοτεινούς σχεδιασμούς σου.
Δέν τό εἶχες τό δικαίωμα αὐτό. ᾿
Αλλά, μπροστά στόν πειρασμό, δέν ἀνέκοψες πρύμνα.

Καί σύ-καί ἐγώ, πολύ νωρίτερα ἀπό σένα-δώσαμε ὅρκο, ὅτι θά τηροῦμε, στό σύνολό τους καί μέ πληρότητα, τούς ῾Ιερούς μας Κανόνες.
Καί τόν δώσαμε τόν ὅρκο αὐτό μπροστά στό Πανάγιο Θυσιαστήριο, κατά τήν ὥρα τῆς ἀνάδειξής μας στήν ὑπευθυνότητα τοῦ ᾿Επισκόπου καί ἐνώπιον τοῦ Σώματος τῶν ἁγίων ῾Ιεραρχῶν, πού ἔσπευσαν νά μᾶς προσφέρουν τήν ἀτίμητη Χάρη.
Καί, ἐπί πλέον, δώσαμε καί δεύτερο ὅρκο-διαβεβαίωση μπροστά στήν κοσμική ἐξουσία, ὅτι θά τηροῦμε τούς Νόμους τῆς πατρίδας μας καί δέ θά ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά ἐκτρέπεται σέ καπηλία.

Αὐτοί οἱ ὅρκοι δέν ἀκυρώνονται, δέν παραγράφονται καί δέν παραβιάζονται. ῾
Η ὁποιαδήποτε παραβίαση χρεώνεται στήν προσωπικότητα, πού ἀναδεικνύεται ἐπίορκη.
Καί τήν ὑποχρεώνει, εἴτε αὐτοθέλητα, εἴτε μετά ἀπό προσφυγή στήν ἀντίστοιχη δικαιοσύνη, νά ἀποσυρθεῖ στό περιθώριο.

Καταπάτηση τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων, σάν αὐτή, πού σχεδίασε καί ἀποτόλμησε ἡ Μακαριότητά σου, εἶναι πράξη κατασπίλωσης τῆς ἴδιας τῆς ἀρχιερωσύνης καί ἐνοχοποίησης τοῦ ἐπίορκου.

Ο νοῦς μου ἀνατρέχει σέ μερικούς ἁγίους ῾Ιεράρχες, τῆς παλιᾶς, ἀλλά καί τῆς νεότερης ἐποχῆς.

Τούς βλέπω μπροστά μου, δασκάλους μας, ἀλλά καί δικαστές μας. Καί τούς αἰσθάνομαι μαχητές.
Νά ἀπορρίπτουν, μετά βδελυγμίας, τόν πειρασμικό λογισμό.
Νά μήν ἐπιτρέπουν στόν ἑαυτό τους τήν ἐλάχιστη παραβίαση κάποιου ῾Ιεροῦ Κανόνα. ῎
Αν κάποιος ἀπ᾿ αὐτούς, σέ στιγμές νοητικῆς σκότωσης ἤ καταθλιπτικῆς φόρτισης ἀπό ἰδιοτελή σύμβουλο, ἔφτανε στό ἀκραῖο σημεῖο τῆς σύγχυσης καί διατύπωνε πρόθεση ὑποχώρησης, ὁ συγκλονισμός του καί ἡ μετάνοιά του θά τόν ἔσπρωχναν ἔξω ἀπό τό ῾Ιερό Θυσιαστήριο.
Θά ἀποσυρόταν στήν ἔρημο, γιά νά κλάψει, νά θρηνήσει, νά ἐκζητήσει τό θεῖο ἔλεος καί νά περπατήσει τό μονοπάτι τῆς μετάνοιας καί τῶν δακρύων ἴσαμε τή στιγμή, πού θά ἄφηνε τήν ἔσχατη πνοή του.
᾿
Εγώ δέ σοῦ εἰσηγοῦμαι νά ἀποσυρθεῖς στήν ἔρημο.
Αὐτή ἡ πράξη δέ γίνεται μήτε μέ παραγγελία μήτε μέ ἀδελφική σύσταση.
Γίνεται μόνο μέ τή συναίσθηση τοῦ βάρους τῆς ἐκτροπῆς καί μέ τή φωτεινότητα τῆς μετάνοιας.

Τό μόνο, πού σοῦ εἰσηγοῦμαι καί σέ παρακαλῶ, εἶναι νά σεβαστεῖς τίς πηγές τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων μας, πού εἶναι οἱ ἁγιότατοι Πατέρες μας καί οἱ ῾Αγιοπνευματικές Οἰκουμενικές Συνάξεις καί-ἀναστηλώνοντας, ταπεινά, τή δική σου ἀξιοπρέπεια, νά πάψεις νά ἀναφέρεσαι στόν ῾Ιεροκανονικό πλοῦτο.
Νά σταματήσεις νά τόν προβάλλεις, ὡς ὁριοθετικό Κώδικα διατάξεων εὐταξίας καί συναδέλφωσης, μόνο κατά τίς στιγμές, πού ὑπολογίζεις-μέ διαλεκτική ἐπικοινωνιακή-ὅτι συμπορεύονται μέ τό κλίμα τῆς στιγμῆς καί μέ τίς ἐπιδιώξεις σου.

Καλή μετάνοια, ᾿Αρχιεπίσκοπε ῾Ιερώνυμε.

----------------------------------------------------------------------

῾Ο ῾Ιερός ῞Ορκος,

πού τόν καταπάτησε ἀσύστολα

ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Ιερώνυμος



«...Πρός δέ τούτοις στέργω καί ἀποδέχομαι τάς ἁγίας ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους, καί τῶν Τοπικῶν, ἅς ἐκεῖναι ἀποδεξάμεναι ἐκύρωσαν, ἐπί φυλακῇ τῶν ᾿Ορθοδόξων τῆς ᾿Εκκλησίας δογμάτων ἀθροισθεῖσαι.

῾Ομολογῶ πάντας τούς ὑπ᾿ αὐτῶν, ὡς ὑποφωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὁδηγουμένων, ἐκτεθέντας ὅρους τῆς ὀρθῆς Πίστεως, καί τούς ᾿Ιερούς Κανόνας, οὕς οἱ Μακάριοι ἐκεῖνοι, πρός τήν τῆς ᾿Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας διακόσμησιν καί τῶν ἠθῶν εὐταξίαν κατά τάς ᾿Αποστολικάς παραδόσεις καί τήν διάνοιαν τῆς Εὐαγγελικῆς θείας διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ, ἐνστερνίζομαι, καί κατ᾿ αὐτούς, ἰθύνειν ἐπιμελήσομαι τήν Θείῳ βουλήματι κληρωθεῖσάν μοι διακονίαν καί κατ᾿ αὐτούς διατελέσω διδάσκων πάντα τόν τῇ πνευματικῇ μοι ποιμαντορίᾳ πεπιστευμένον ῾Ιερόν Κλῆρον καί τόν περιούσιον Λαόν τοῦ Κυρίου....».




Η ΚΡΙΣΗ


ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ -


ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ


του κ. Σαράντη Ι. Καργάκου



Φαίνεται ότι το περιοδικό “Ενοριακή Ευλογία” φθάνει μέχρι Καλαμών. Δεν φανταζόμουν όμως ότι για τον τίτλο της ομιλίας αυτής, όπως την διάβασε στο περιοδικό, θα εισέπραττα από κάποιον Καλαματιανό –κατά δήλωσή του συγγραφέα– τον τίτλο του “αλήτη”, του “παλιανθρώπου” και άλλα βορβορώδη και λυματοβριθή. Πράγμα που δείχνει σε ποιό μέγεθος φθοράς μας έχει οδηγήσει η κρίση των αξιών, μια κρίση που επέβαλε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας την κυριαρχία των αναξίων και τον παροπλισμό ή τον παραμερισμό των αξίων. Αυτά ως εν προοιμίω. Ας έχει την ευλογία του Θεού ο εν λόγω κύριος από την Καλαμάτα, για να υβρίζει καπηλικώς και να επιβεβαιώνει ότι όντως υπάρχει κρίση παιδείας και κρίση αξιών στον τόπο αυτό^ και όχι μόνον σ’ αυτόν.


Όταν σήμερα μιλάμε για κρίση, οι πλείστοι εννοούμε πρωτίστως την οικονομική και μας διαφεύγει το γεγονός ότι η πρωτεύουσα κρίση είναι ηθική. Κρίση όχι των χρηματιστηριακών αλλά των ηθικών αξιών, η οποία με τη σειρά της είναι απότοκος μιας άλλης γενικευμένης σχεδόν σε οικουμενική διάσταση, της παιδαγωγικής. Οι ρίζες του φυτού που γέννησαν αυτή την πολυδιάστατη κρίση ανάγονται στην αμέσως μετά τον πόλεμο εποχή, όταν το σχολείο χάνει την ανθρωποπλαστική του αποστολή και γίνεται εργοστάσιο παραγωγής ανθρωπάκων, ικανών να υπηρετήσουν αξίες –ουσιαστικά απαξίες– κάθε λογής αλλ’ όχι την αξία του ανθρώπου. Τον άνθρωπο της αξίας υπεσκέλισε ο άνθρωπος της επιτυχίας.


Αυτό το κυνήγι της με κάθε μέσο επιτυχίας –ακόμη και με το πατείν επί πτωμάτων και αποπατείν επί ιερών και οσίων– δημιούργησε το σύγχρονο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό χάος, που μεταφέρεται στο σχολείο και από το σχολείο στά κεφάλια των μαθητών, μια μηχανική συσκευή στην οποία κάθε δάσκαλος ή καθηγητής στρίβει ένα μπουλόνι ή προσθέτει κάποιο “τσιπς” από σιλικόνη.


Κάποιοι –πάνε πολλά χρόνια τώρα– διακήρυσσαν ότι δεν θα ζήσουμε με τις ηθικές αξίες, που δέσμευαν κάθε λογής αυτενέργειες και πρωτοβουλίες. Θα ζήσουμε με τη μηχανή. Αλλά το πρόβλημα δεν τίθεται εκεί. Δεν είναι πρόβλημα το αν θα ζήσουμε με τη μηχανή αλλά αν θα ζήσουμε ως μηχανή. Ασφαλώς, χρειάζεται η μηχανή, διότι διευκολύνει τη ζωή, αλλά δεν χρειαζόταν να μηχανοποιήσουμε τη ζωή μας σε τέτοιο βαθμό ώστε το σχολείο να λειτουργεί κατά το σύστημα-αλυσίδα για την παρασκευή έμψυχων ρομπότ. Άπειρες φορές έχω γράψει πως η εκπαίδευση δεν είναι παιδεία. Σε εκπαίδευση υπόκεινται και τα ζώα. Ενώ ο άνθρωπος, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι η παιδεία του, όταν αυτή παραμένει άσκηση αρετής και ανθρωποπλαστικό ιδανικό. Κι όχι ένα εφόδιο απλά επαγγελματικό. Τώρα βρισκόμαστε στο όριο των καιρών. Πατροπαράδοτες αξίες, που επέζησαν στη φορά και στη φθορά του χρόνου και των ανθρώπινων μεταβολών, έχουν χάσει το κύρος και τη σταθερότητά τους. Από αυτό η γενικευμένη αστάθεια. Ο νέος, αντιδρώντας στη ρομποτοποίησή του, στρέφεται ανεμωλίως κατά των ηθικών αξιών, απορρίπτει όχι τη μαθησιακή σκλαβιά που του προσφέρεται σαν το βαλανίδι της Κίρκης, απορρίπτει τη λειτουργικότητα των αξιών, που θα μπορούσαν να τον κρατήσουν όρθιο στη θύελλα των κακών καιρών και καταντά μετέωρος. Φτερό στον άνεμο. Διότι δεν υπάρχουν πιά ουσιαστικές αναπληρωματικές αξίες, στις οποίες θα μπορούσε να στηρίξει την ύπαρξή του. Στη σύγχυση και στην παραζάλη που τον δέρνει, για να ξεσπάσει, για να ξεχάσει, κάνει πόλεμο με τον εαυτό του. Τα ναρκωτικά που κάνουν θραύση εδώ και παντού τα θεωρεί “γιατρικό” του.


Ποτέ άλλοτε οι νέοι δεν ανατράφηκαν με τόσο μίσος, ειδικά στις κοινωνίες που επικρατεί το δόγμα του “πάρτα όλα”. Ένα μόνο δεν παίρνουν: αγάπη. Και στην έλλειψη αγάπης απαντούν με το μίσος. Δεν διδάχθηκαν, ούτε το βίωσαν ούτε το συνειδητοποίησαν ότι ζωή χωρίς αξίες δεν έχει αξία. Εξεγείρονται και, κτυπώντας τον εαυτό τους με ποικίλους τρόπους, νομίζουν πως κτυπούν το σύστημα. Απλώς με τα βίαια ξεσπάσματά τους, το ισχυροποιούν και το κάνουν πιο συστηματοποιημένο. Πρότυπο των νέων προσφέρεται ο ήρωας που δεν έχει ηρωϊκό ήθος. Και χωρίς το ήθος αυτό ο κόσμος τείνει να μεταβληθεί σε μια απέραντη “Λέσχη Αυτοκτονίας”. Είναι χρόνια τώρα που έπαψα να πιστεύω στην παιδαγωγική αποστολή του ευφημιστικά λεγόμενου ελληνικού σχολείου, που μπορείς να του δώσεις κάθε ονομασία, αλλά μόνο σχολείο και μάλιστα ελληνικό δεν μπορείς να το ονομάσεις. Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένας τεράστιος κλωβός ... παπαγάλων.


Είχα γράψει την 1η Δεκεμβρίου 1987 ένα δοκίμιο που είχε σαν “σλόγκαν” το νεανικό –τότε– σύνθημα: «Μήν περιμένεις να χιονίσει, για να δεις άσπρη μέρα»! Αφορμή στάθηκε η δήλωση μιας μαθήτριας που είχε πρωτεύσει στις τότε Πανελλαδικές Εξετάσεις: «Δεν ήμουν η εξυπνότερη, ήμουν ο καλύτερος παπαγάλος». Η δήλωση αυτή αισθητοποιεί το σύμπτωμα κρίσης που διέρχεται το σημερινό –κι όχι μόνον εδώ– σχολείο. Δεν μαθαίνει τα παιδιά πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Δημιουργεί μυαλά, χωρίς μυαλό. Προσφέρει γνώσεις, αλλ’ όχι γνώση. Δημιουργεί απλώς κάποια δίποδα λεξικά. Κι αυτά ελλιπή.


Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως, η κρίση του σημερινού σχολείου, ήταν κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Λόγω των ραγδαίων μεταπολεμικών εξελίξεων όλα τα συστήματα αξιών ένιωσαν τον κραδασμό των επερχόμενων μεταβολών. Το σχολείο, ένας, κατά παράδοση, συντηρητικός θεσμός, ήταν μοιραίο να “εισπράξει” ένα μέρος της κρίσης. Δικαιολογημένα, λοιπόν, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό που ονομάζουμε κρίση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δυσκολία προσαρμογής σ’ ένα περιβάλλον που άλλαξε απότομα. Εν τούτοις, στο χώρο της ελληνικής παιδείας την τελευταία τριακονταπενταετία έγιναν τόσες μεταρρυθμίσεις, όσες δεν έγιναν στη διάρκεια των 160 χρόνων, που λειτουργεί επίσημη κρατική παιδεία στη χώρα μας. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, να μιλάμε για κρίση ή για παιδευτική πενία;


Το σχολείο μας, παρά τις οποιεσδήποτε καινοτομίες, παραμένει στην ουσία του φορμαλιστικό και, ως προς τη νοοτροπία του, κονφορμιστικό. Ακόμη κι όταν προσφέρει το νέο, το κάνει μ’ έναν τρόπο που το σκουριάζει. κι αυτό κουράζει ψυχικά και πνευματικά το παιδί, που ακόμη δεν έχει γευτεί από την παιδεία μας αυτό που λέγεται χαρά της γνώσης. Κάποτε ο Πλάτων είχε πει: «Ο άνθρωπος γεννιέται δούλος κι απελευθερώνεται διά της παιδείας». Ο σημερινός νέος, όμως, κάθε άλλο παρά απελευθερώνεται. μετατρέπεται σ’ έναν μαθητή –εγκέφαλο, που σημαίνει ανεγκέφαλο πολίτη. Η κρίση, λοιπόν, είναι απότοκος του δουλικού πνεύματος, της εξαρτημένης σκέψης και της υποκατάστασης της ελευθερίας των ιδεών με απόψεις–κλισέ. Έτσι το παιδί “τελειοποιείται” σ’ ένα “σύστημα φασόν”. Η μόνη διακίνηση ιδεών, που συντελείται στους σχολικούς χώρους, είναι αυτή των “ντουβαριών” (με κάθε έννοια).


Τήν κρίση της σύγχρονης παιδείας παρουσίασαν πολύ πετυχημένα οι Pink Floyd με τη μουσική τους ταινία «The Wall», όπου τα παιδιά περπατούν ομοιόμορφα, κινούνται ομοιόμορφα, εργάζονται σαν ρομπότ. Μοιάζουν με τ’ “ανθρωπάκια” του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου Γαΐτη. Καλοστοιχισμένα, καλοντυμένα, αλλά χωρίς πρόσωπο. Η απροσωπία είναι η σημερινή έκφραση προσωπικότητας. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται το σημερινό σχολείο: δημιουργεί ανθρώπους που είναι απρόσωπες εκφράσεις προσωπικότητας. Η πνευματικότητα υποβαθμίζεται. Η φιλομάθεια συχνά τιμωρείται. Οι μαθητές εθίζονται στο ν’ ακούν και να “παπαγαλίζουν”. Από την άλλη ο καθηγητής είναι υποχρεωμένος να “παραδώσει”, δηλαδή ν’ απαγγείλει ό,τι το σχολικό εγχειρίδιο εμπεριέχει. Έτσι ο ρόλος του καθηγητή γίνεται ρόλος ενός καλύτερα προετοιμασμένου μαθητή. Η μονοκρατορία του ενός και μοναδικού σχολικού εγχειριδίου δεν επιτρέπει στον εκπαιδευτικό να εκδιπλώσει όλο το φάσμα των δυνατοτήτων του και να γίνει το κέντρο μιας ευρύτερης παιδευτικής λειτουργίας. Τα πάντα καθορίζονται “δι’ εγκυκλίων”.


Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αχρήστευση του πιο αξιόλογου εκπαιδευτικού δυναμικού. Σβήνει σιγά-σιγά η φλόγα της παιδείας, το πάθος της διδασκαλίας, η όρεξη για δημιουργικό διάλογο. Η “ρουτινοποίηση” της διδασκαλίας και η “υπαλληλοποίηση” της παιδευτικής λειτουργίας φθείρουν πνευματικά και ψυχικά τον πραγματικό εκπαιδευτικό, που βλέπει πως έργο του είναι να δημιουργήσει κάποιους έμψυχους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς όμως δυνατότητα “προγραμματισμού” για να μπορούν να αξιοποιούν μόνοι αυτά που έμαθαν. Απλώς μπορούν ν’ αξιοποιούνται. Έτσι σιγά-σιγά αρχίζει να λείπει από την παιδεία μας ο ανθρώπινος εκπαιδευτικός. Αυτός που ως πραγματικός παιδαγωγός θα έβαζε το μαθητή στο μυαλό και στην ψυχή του. Σήμερα τον βάζει σαν επώνυμο στον κατάλογό του (“μαύρος διάβολος” λέγεται στη μαθητική αργκό), επειδή θα χρειαστεί να τον “θυμηθεί” μερικές φορές το χρόνο.


Ένα άλλο στοιχείο, που ευτελίζει το σχολείο, είναι η βαθμοθηρία. Η άγρα ή αγορά του βαθμού είχε γίνει –και παραμένει ακόμη– το μοναδικό παιδευτικό μας ιδανικό, ένα “ιδανικό” που προωθούσε μέσα στη σχολική αίθουσα το καννιβαλικό «ποιος θα φάει τον άλλον». Αυτό καλλιεργούσε τη διαίρεση μέσα στα παιδιά, γεννούσε αισθήματα φθόνου από τους χαμηλόβαθμους προς τους υψηλόβαθμους και, αντίστροφα, αισθήματα υποτίμησης από μέρους των υψηλόβαθμων προς τους χαμηλόβαθμους. Αυτό το ατομιστικό πνεύμα εμποδίζει τη συνεργασία και την ανάληψη μαζικών μορφωτικών πρωτοβουλιών. Αλλά το πιο θλιβερό παρεπόμενο της καταστάσεως αυτής ήταν και είναι η εξαγορά βαθμών. Η παιδεία έχει αρχίσει να γίνεται προνόμιο των πλουσίων.
Ένας βαθμολογικός πληθωρισμός χωρίς προηγούμενο. Η χώρα μας είχε γεμίσει με “αριστούχους” - μετριότητες. Τα άχρηστα άριστα.


Ο βαθμολογικός πληθωρισμός δημιουργούσε και δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως όλα τα παιδιά μπορούν να σπουδάσουν. Όμως, όσο επιτακτικό είναι να μορφωθούν όλοι, δεν είναι δυνατό και να σπουδάσουν όλοι. Οι σπουδές είναι γι’ αυτούς που έχουν τις αναγκαίες πνευματικές ικανότητες, τον έρωτα για μάθηση και τη διάθεση για εργασία. Με κομματικά συνθήματα του τύπου “αποεντατικοποίηση της παιδείας” ούτε παιδεία ούτε επιστήμη προάγονται. Αυτό λέγεται αντιπαιδεία και αντιμόρφωση. Μία είναι η βασική αρχή πάνω στην οποία, από την παλιά εποχή μέχρι σήμερα, στηρίζεται η παιδευτική πράξη: να μάθει ο νέος να στρώνει το πανταλόνι του στην καρέκλα. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 98% της επιτυχίας το οφείλει στη σκληρή εργασία και το υπόλοιπο 2% στην τύχη. Από μετριοφροσύνη δε θέλησε να μιλήσει για ευφυία· άλλωστε ήξερε πως το πρώτο κεφάλαιο της ευφυΐας είναι η επιμέλεια.


Ο σημερινός μαθητής δεν έμαθε ν’ αγαπάει τη μάθηση. Προτιμά στον ελεύθερο χρόνο του να δει μια βιντεοκασέτα παρά να διαβάσει ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο. Προφητικά ο Οδυσσέας Ελύτης σε συνέντευξή του δήλωσε πως ελάχιστοι από τους σημερινούς μαθητές, τους τότε μαθητές, θα ήταν σε θέση να καταλάβουν το στίχο «άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα». Άλλωστε, η δήλωση υποψηφίου του 1986 «ποιος, τέλος πάντων, είναι αυτός ο Μακρυγιάννης;», δείχνει πως η ελληνική παιδεία βρίσκεται σε ώρα μηδέν. Μια έκθεση του Ο.Ο.Σ.Α. του έτους 1986 για την κατάσταση της παιδείας μας, “απαγγέλλει” με διπλωματικό τρόπο, την καταδίκη του εκπαιδευτικού συστήματος. Μια καταδίκη που πιο πριν την έχει νιώσει ο Έλληνας μαθητής, που θεωρεί ως καλύτερο μάθημα αυτό που κάνει ο καθηγητής, όταν ... απουσιάζει(!) που θεωρεί το σχολείο άχρηστο, γιατί φυλακίζει τα ωραιότερα χρόνια της ζωής του, για να μάθει κάτι που το θεωρεί ανούσιο και συχνά ανόσιο· που πηγαίνει σ’ αυτό, επειδή ο αριθμός των απουσιών είναι περιορισμένος κι επειδή είναι υποχρεωμένος να πάρει ένα “χαρτί”, έναν τίτλο σπουδών, που λειτουργεί σαν εισιτήριο για την ένταξή του σε κάποια υπηρεσία. Αλλά κι αν ακόμη μαθητές και σπουδαστές πηγαίνουν στο σχολείο, αυτό δε σημαίνει πως κάνουν μάθημα. Η παρακολούθηση είναι μηχανική, μια και ο μαθητής έχει πειστεί πως όλα αυτά που μαθαίνει είναι άχρηστα. Γι’ αυτό δεν του μένει τίποτε απ’ όσα είναι υποχρεωμένος να μάθει. Οι αντιδράσεις του είναι ενδεικτικές: χαίρεται όταν δε λειτουργεί το σχολείο και λυπάται όταν λειτουργεί.


Βέβαια, όπως σε κάθε εποχή έτσι και σήμερα, το σχολείο διδάσκει. Διδάσκει, αλλά δεν εμπνέει. Προσφέρει στα παιδιά ιδανικά “μιας χρήσης”. Δεν έχει να τους δώσει μια “Ιθάκη”, έναν προσανατολισμό. Κάποτε ιδεολογικός άξονας της παιδείας μας ήταν ο ελληνικός ανθρωπισμός. Σήμερα όλα είναι ρευστά και συγκεχυμένα. Το σχολείο έχασε την καθοδηγητική του αποστολή. Για να οδηγήσει τα παιδιά, πρέπει να ξέρει που να τα πάει. Έτσι, μέσα στον κυκεώνα των ιδεών, το σχολείο υποτάσσεται σε κάποιες αναγκαιότητες, που επιτείνουν την κρίση του. Οδηγεί τα παιδιά σε μια αντίληψη πως οι υλικές ανάγκες είναι βασικότερες και ότι οι άλλες (πνευματικές, ηθικές) έπονται. Κι ακόμη ότι ο προβληματισμός των νέων πρέπει να περιορίζεται στην κάλυψη αυτών και μόνο των αναγκών, χωρίς να χρειάζεται να γίνουν άρτιοι άνθρωποι, με ολόπλευρα καλλιεργημένη προσωπικότητα. Αρκεί να μπορέσουν να γίνουν “στελέχη” κάποιου μηχανισμού. Το ιδανικό της “στελεχοποίησης” δημιούργησε στον τόπο μας μια ιδιότυπη αμάθεια, ένα κοινωνικό στρώμα “αγραμμάτων πτυχιούχων”, που πλαισιώνουν όλους τους τομείς της ζωής μας. Έχουμε “εγγραμμάτους”, που παγώνουν μπροστά σε μια πολυκύμαντη νοηματικά φράση, που μενουν απαθείς σαν αγάλματα του Βούδα, όταν ακούσουν τη «Μαρίνα των Βράχων», αφού η πνευματικότητά τους είναι εφάμιλλη μ’ εκείνη των βράχων.


Και το πιο οδυνηρό είναι πως το σύγχρονο σχολείο δεν καλλιεργεί ήθος. Υψηλές έννοιες γίνονται αντικείμενο χλευασμού μέσα στις σχολικές αίθουσες. Το σχολείο δεν ανεβάζει τις αξίες. τις κατεβάζει. «Τί ωφελεί ο Μαρξ, όταν πεινά η σαρξ;», λέει ένα παλαιό μαθητικό σλόγκαν. Παρά τη θρυλούμενη πολιτικοποίηση, ο δήθεν πολιτικοποιημένος και προβληματισμένος νεαρός δεν κατάλαβε πως, όταν πεινά η σαρξ, τότε ωφελεί περισσότερο ο Μαρξ. Αλλά για να καταλάβεις τον Μάρξ, πρέπει να τον διαβάσεις, κι ο σημερινός μαθητής αποφεύγει το πνευματικό, όπως τ’ αγρίμι τη φωτιά. Έτσι τροφοδοτείται με συνθήματα ή μηνύματα, που δεν επιτρέπουν τη συγκρότηση μιας σωστής προσωπικότητας. Κάποτε το ελληνικό σχολείο –παρά τις αδυναμίες του– πρόσφερε ένα ήθος, καλλιεργούσε κάποια ιδανικά. Τα ιδανικά αυτά ήταν τρόπος ζωής. Τώρα φυλακίζονται σε κάποια βιβλία κι είναι υποχρεωμένα να καούν μαζί στην καλοκαιρινή ετήσια καύση των σχολικών βιβλίων, που έγινε έθιμο. Οι νέοι όχι απλώς δεν μαθαίνουν (ο “παπαγαλισμός” δεν είναι μάθηση) το περιεχόμενο των βιβλίων, αλλά το μισούν.


Οι περιβόητες Γενικές Εξετάσεις είναι ο σημαιοφόρος της κρίσης του σημερινού σχολείου. Αποτελούν ένα θεσμό που ευτελίζει την παιδευτική λειτουργία. Έχουν γίνει ο άξονας γύρω από τον οποίο στρέφεται όλη η λειτουργία του Λυκείου. Μια συνεχής αναμονή. Είναι η ώρα της αλήθειας. Πολλά παιδιά καταρρέουν, προτού έλθει η ώρα της δοκιμασίας. Γίνονται νευρωτικά, μελαγχολικά, απομονωμένα και αγέλαστα άτομα. Όλα αυτά κάπως θυμίζουν Πολύφημο. Η παιδεία μας βλέπει τα παιδιά μ’ ένα μάτι ή με “μισό” μάτι και μετά τα “τρώει”. Τους καλούς τους τρώει τελευταίους. Κάποιοι όμως μαθαίνουν να “τρώνε” τους άλλους.


Πριν από 37 χρόνια, μέσα στο ζόφο της δικτατορίας, οι αγανακτισμένοι μαθητές και σπουδαστές από την κατάσταση της παιδείας κι από τη γενικότερη πολιτική, που παράνομα τους είχε επιβληθεί, είχαν προτάξει σαν κύριο σύνθημα το περίφημο: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια δημοκρατίας ο αγώνας τους δικαιώθηκε, αλλά παραποιημένος: ψωμί έχουμε, ελευθερία έχουμε, παιδεία όμως δεν έχουμε. Αυτή την έχει αντικαταστήσει η παραπαιδεία με πολλές μορφές. Αλλά και το ψωμί είναι αμφίβολο, μια και το πτυχίο του Πανεπιστημίου θεωρείται σήμερα εισιτήριο για το ταμείο ανεργίας. Όσο για την ελευθερία, αυτή έχει μεταβληθεί σε έννοια–κόθορνος. Ο καθένας τη φοράει με το δικό του τρόπο. Οι “καταλήψεις” προβάλλονται ως εκφράσεις κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας, ενώ είναι εκφράσεις πνευματικής οκνηρίας. Τα μαθητικά συμβούλια έδωσαν τις δυνατότητες στα παιδιά να κάνουν τις λεγόμενες “κοπάνες” χωρίς απουσίες. Η μοναδική πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν είναι οι πιέσεις προς τους καθηγητές για να κάνουν εκδρομές. Το εθνικό φρόνημα το θυμούνται μόνο σε κάποιες εθνικές επετείους για να μήν κάνουν μάθημα. Ή για να το διακωμωδούν.


Την κρίση μέσα στο χώρο της παιδείας επέτεινε και η τρέχουσα πολιτική, που ακόμη –τουλάχιστον στη χώρα μας– δε συνειδητοποίησε πως ο ρόλος της πρέπει να είναι διαπαιδαγωγητικός. Το “φλερτ” των κομμάτων με τη νεολαία δε σταμάτησε ούτε μέσα στον ιερό χώρο του σχολείου. Το σχολείο αποτέλεσε χώρο πειραματισμού, για το ποια κομματική νεολαία μπορεί να χρησιμοποιήσει καλύτερα συστήματα επηρεασμού της μάζας. Έτσι οι Μαθητικές Κοινότητες καλλιεργούν μια στείρα διαμάχη μεταξύ των μαθητών, που θα έπρεπε να είναι συμμαθητές–συμμαχητές σ’ έναν αγώνα που υπερβαίνει την κομματική αντιπαλότητα.


Αλλ’ όπως λέει ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, «ποτέ δεν είναι νωρίς». Ο αγώνας των νέων δικαιώνεται, όταν συνεχίζεται. Και συνεχίζεται, όταν ως αίτημα τίθεται η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος πάνω στη βάση ενός νέου ανθρωπιστικού ιδανικού, που θα συμφιλιώνει το παιδί με τον εαυτό του, με το σχολείο και το βιβλίο, με το δάσκαλο και το περιβάλλον του, με το χθες, το σήμερα και το αύριο. Η κρίση, ακόμη, μπορεί να περιοριστεί με την εμφάνιση ενός νέου πλαισίου αξιών που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, που πρέπει να ζήσει ως πολίτης του κόσμου χωρίς να χάνει την ελληνική του ιδιαιτερότητα.


Aπό το περιοδικό Ενοριακή Ευλογία τεύχος Φεβρουαρίου 2010

Θεανθρώπινες ρίζες

τῆς Ἐκπαιδεύσεως


Τοῦ Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου

Πρωτίστως ὀφείλω κάποιες διευκρινίσεις ὡς πρός τήν ἐπικεφαλίδα τοῦ θέματός μου.
Τί ἐννοοῦμε μέ τή φράση θεανθρώπινες ρίζες καί τί ἐννοοῦμε μέ τόν ὅρο ἐκπαίδευση.
Γιά ποιά ἐκπαίδευση μιλᾶμε καί σέ ποιό χρονικό εὖρος ἐκτείνεται.
Πιστεύουμε λοιπόν ὅτι μέ τόν ὅρο ἐκπαίδευση, ἐννοοῦμε τή διαμόρφωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ Ἐθνικοῦ, Ἑλληνικοῦ μας συστήματος. Οἱ ρίζες του βρίσκονται στόν ἀρχαῖο Ἑλληνικό πολιτισμό μας καί δή στήν ἀριστουργηματική γλῶσσα του. Πολλά κείμενα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς κλασσικῆς ἐποχῆς ἀποκαλύπτουν τίς θεανθρώπινες ρίζες τοῦ πολιτισμοῦ μας. Οἱ ἀναφορές τῶν πρό Χριστοῦ προγόνων μας στούς θεούς φαίνεται νά καλύπτουν σέ κάποιο μικρό βαθμό τίς πνευματικές ἀναζητήσεις τους. Ὅλη ἡ λοιπή δημιουργία πασχίζει νά καλύψει τίς κοινωνικές ἀνάγκες τους. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες προσπάθησαν νά συγκροτήσουν μιά ὀργανωμένη πολιτεία μέσα στήν ὁποία νά μποροῦν νά ἀναπτύξουν τόν πολιτισμό τους καί τίς ἀξίες τους. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε τήν Πολιτεία τοῦ Πλάτωνα. Ἐκτός τῶν πολλῶν ἄλλων ἀξιῶν πού ἀναφέρει εἶναι ἡ ὀργάνωση τῆς Παιδείας. Ἐπιμένει στή μουσική καί γυμναστική ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Ἡ εὐνομούμενη Ἀθηναϊκή Δημοκρατία, ἰσχυρίζεται ὁ Πλάτων, θά πρέπει πολύ νά προσέχει, τί μουσική ἀκοῦνε τά παιδιά. Ἐνδέχεται νά ἀλλοτριωθεῖ ὅλο τό ἦθος τῶν νέων ὅταν ξένοι πρός τήν παράδοση μουσική ρυθμοί κατακλύσουν τίς ἀκοές τους τή διάνοιά τους καί τήν ψυχή τους. Μαζί μέ τήν μουσική, θά ἀλλοτριωθεῖ καί ὁ ἀναπόσπαστα συνδεόμενος λόγος. Τό κακό θά ἁπλωθεῖ σ’ ὅλη τή γενιά καί ἀπό αὐτή στίς ἑπόμενες.
Γιαυτό καί οἱ νόμοι τῆς πολιτείας ἦταν αὐστηροί, ἐφόσον ἤθελαν ὡς ὀργανωμένη εὐνομούμενη πολιτεία νά προσφέρουν παιδεία καθαρή, δημοκρατική, καί συμβατή μέ τήν ἱστορία καί τήν παράδοση τῆς Ἀθήνας. Τό αὐτό ἐπεδίωκεκαί ἡ Σπάρτη. Νά μήν ἀλλοτριώνεται ἡ παράδοση, ἡ ἀγωγή, οἱ ἀξίες, τό σπαρτιατικό ἡρωϊκό πνεῦμα.
Ἀντίστοιχη ἦταν ἡ ἔγνοια τοῦ Ἀριστοτέλη καί πολλῶν ἄλλων ἐπιφανῶν προγόνων μας γιά τή διάπλαση τοῦ ἤθους καί τοῦ χαρακτήρα τῶν νέων τῆς πατρίδας μας.

Μέ τήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Κυρίου μας, μέ τό λόγο Του, τά θαύματά Του, τή ζωή Του, τό μαρτύριο καί τό θάνατό Του, τήν Ἀνάστασή Του καί τήν ἔνδοξο Ἀνάληψή Του εἰς οὐρανούς οἱ ρίζες τῆς παιδείας μας θεανθρωποποιοῦνται. Ὑποστατικά ἑνωμένος ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός μέ τήν ἀνθρώπινη φύση μας, τῆς μεταδίδει τά χαρίσματά Του στό βαθμό πού τά ἀποδεχόμαστε καί τά ἀξιοποιοῦμε. Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ θεανθρώπου Κυρίου μας ἡ ἐκπαίδευσή μας ἑδραιώνεται πάνω σέ δύο ἀταλάντευτους ἄξονες, πάνω στήν πλούσια προσφορά τῶν δωρεῶν τῆς χάριτός Του μέ τή μορφή θεανθρώπινης παιδείας καί πάνω στήν εὐελιξία τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας τῆς προσωπικότητός μας δημιουργημένης κατ’ εἰκόνα δική Του καί καθ’ ὁμοίωσιν.

«Θέλομεν τόν Ἰησοῦν ἰδεῖν» εἶπαν στούς μαθητές τοῦ Κυρίου οἱ Ἕλληνες πού βρίσκονταν στήν ἑορτή τῶν Ἑβραίων στά Ἱεροσόλυμα. Ὁ Φίλιππος πλησίασε τόν Ἀνδρέα καί στή συνέχεια καί οἱ δύο μαθητές ἀπευθύνθηκαν στόν Κύριο, ἐπειδή μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα ὁ Χριστός ἐνδιαφερόταν ἀποκλειστικά γιά τούς Ἰουδαίους καί καθόλου γιά τούς Ἐθνικούς.
Ἡ στροφή τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Κυρίου μας πρός τούς Ἕλληνες ἀποκαλύπτει τή διάθεση τῶν Ἑλλήνων πρός τό Χριστό καί τήν ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας Του καί ζωῆς Του, μέ συνέπεια τή δημιουργία ὁλοκλήρου τοῦ θεανδρικοῦ οἰκοδημήματος τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ.

Βαρυσήμαντες εἶναι οἱ παρατηρήσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου πάνω στό θέμα:

«Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολή αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνική αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσης αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός διότι ἐνῷ ὅλα τά ἔθνη τά ἐμφανισθέντα ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καί παρῆλθον, μόνον τό Ἑλληνικόν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ’ ὅλους τούς αἰῶνας· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογή αὐτοῦ μεταξύ τῶν ἐθνῶν ὑπό τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῇ αὐτῷ, τήν ἱεράν παρακαταθήκην τήν ἁγίαν πίστιν, τήν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καί τό θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τό αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διά τῆς διαπλάσεως ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος κατά τάς ἀρχάς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας…
Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ Χριστιανισμῷ δρᾶσις καί ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τό μέγα τῆς ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον. Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ῥῆσις ἦν προφητεία, πρόῤῥησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τό ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὅ ἔμελλε νά παραδώσῃ τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι. Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τήν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε τήν ἑαυτοῦ δόξαν, τήν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν, καί ἀνεγνώρισε τό ἔθνος, ὅπερ πρός τόν σκοπόν τοῦτον προώριστο ἀπό καταβολῆς κόσμου.
Τό Ἑλληνικόν ἔθνος ἀληθῶς πρός τόν σκοπόν τοῦτον ἐκλήθη ἀπό καταβολῆς κόσμου καί πρός τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλασμένον· ὁ Θεός ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ προνοίᾳ διέπλασεν αὐτό ὀφθαλμόν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ’ ἀπάσης τῆς ἀνθρωπότητος».
Στίς παραπάνω διαπιστώσεις ἔχει καταλήξει ὁ ἅγιος Νεκτάριος, γιατί ἀσφαλῶς ἔχει βαθύτατη τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν.

Ἡ θεόπνευστη Μετάφραση ὑπό τῶν Ἑβδομήκοντα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἑνώνει τήν Π.Δ. μέ τήν Καινή καί τήν καθιστᾷ ἰσόκυρη καί ἰσοστάσια μέ αὐτήν (τήν Καινή). Καί τά ἱστορικά βιβλία της καί τά διδακτικά - ἠθικά, καθώς καί τά προφητικά, ἀποτελοῦν θαυμάσια ἀναγνώσματα πρός καταρτισμό καί κατήχηση τῶν νεωτέρων ἀλλά καί ὡς διά βίου ἐν Χριστῷ Παιδεία τῶν μεγαλυτέρων.
Τό κυριότερο βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τό Ψαλτήριο ἀπετέλεσε πολύ πρώιμα ἀναπόσπαστο μέρος τῆς θείας λατρείας μας, ὅλων τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν. Τό ἱερό Ψαλτήριον τοῦ Δαβίδ ἀποτελοῦσε τόν κύριο κορμό τῆς λατρείας τῆς συναγωγῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ἔχει ἑρμηνευθεῖ ἀναλυτικά, φιλολογικά καί θεολογικά ἀπό τούς μεγάλους πατέρες, ἱερό Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο καί ἀπό πολλούς ἄλλους, γιά νά γίνεται εὐκολότερα κατανοητό. Δίδεται ὡς πνευματικός σωστικός κανόνας στούς σοβαρῶς ἁμαρτάνοντες, οἱ ὁποῖοι ἐκ τοῦ ἰαματικοῦ ἀποτελέσματος ἀντιλαμβάνονται τήν ἀξία του καί δοξάζουν τό Θεό πού ἐμπνέει στά ὄργανά Του, στούς δικούς Του τέτοιας ὑψηλῆς ποιότητος δημιουργήματα.
Εἰρήσθω δέ ἐν παρόδῳ ὅτι ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν παρέλειπε σχεδόν ποτέ νά κάνει ἀναφορές στήν Παλαιά Διαθήκη, καί δή στή χριστοθεραπευτική δύναμη τοῦ Ψαλτηρίου.
Ἔτσι πάντοτε ἰσχύει τό τοῦ Χρυσορρήμονος ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἡ τῶν Γραφῶν ἀνάγνωσις τῶν οὐρανῶν ὑπάνοιξίς ἐστιν». Τό ἀποτέλεσμα τῆς γνώσεως πηγάζει καί ἀπό τόν ἄριστο διδάσκαλο πού εἶναι ἡ ἄκτιστη θεία Χάρη μεταδιδόμενη ἀπό τό χειροτονημένο ὀρθόδοξο ποιμένα καί ἀπό τήν καλή προαίρεση καί ἀποδοχή τοῦ δέκτη, τοῦ κατηχουμένου ἤ ἤδη πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας διά βίου μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ πολυετής, πενιχρή ὅμως, ἐμπειρία μας στή διδαχή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔχει πείσει, ὅτι ἡ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἀκρόαση τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπό τά παιδιά ἀποτελεῖ πρωταρχικό παράγοντα οὐσιαστικῆς θεανθρώπινης Παιδείας. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπαρμένος στίς τρυφερές ψυχές τῶν παιδιῶν ὡς ἐπί τό πλεῖστον φυλάσσεται ἐν τῷ κρυπτῷ ταμείῳ τῆς ψυχῆς, δέν χάνεται, ἀλλά ἴσως κάποτε ξαναφυτρώνει καί ἀποδίδει καρπούς.
«Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι».

Ὁ Ἀπ. Παῦλος μεταφέρει πρός τούς Ἀθηναίους προγόνους μας ὁλόκληρη τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά ἀποκρύψει καί τά δυσκολότερα, τά περί Ἀναστάσεως. Οἱ Ἀθηναῖοι πρόγονοί μας ἄμεσα ἀντιδροῦν ξενιζόμενοι ἀπό τό ξένο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Πολύ σύντομα ὅμως ὡς καλοπροαίρετοι, σκεπτόμενοι, φωτιζόμενοι, συστέλλουν τίς ἀνερμάτιστες ἀντιδράσεις τους καί παραδίδονται στή νέα πίστη, στό μόνο ἀληθινό θεανθρώπινο τρόπο ζωῆς. Ἀπό γενιά σέ γενιά, ἀπό πόλη σέ πόλη ἐξαπλώνεται ἡ νέα πίστη.
Τό σκοτάδι τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κατεστημένου καί οἱ αἱρέσεις δέν καταφέρνουν νά λυγίσουν τούς προγόνους μας, τούς Ἕλληνες καί νά τούς ἐμπλέξουν στίς ἐνδοκοσμικές ἤ δαιμονικές προκλήσεις τους. Ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία κατακτήθηκε πνευματικά ἀπό τό ἑλληνικό πνεῦμα καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό, δυναμωμένο ἀπό τή νέα χριστιανική πίστη καί χαριτωμένο ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Θεμελιακό ρόλο στή διαμόρφωση ἀποτελεσματικῆς θεανθρώπινης παιδείας ἔπαιξαν οἱ προσωπικότητες τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.
Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μέ τή διδασκαλία τους καί τόν ἔνθεο τρόπο ζωῆς τους βοήθησαν τούς συγχρόνους τους:

α) Νά ἀποκτήσουν τήν ἰσορροπία τῶν σχέσεων τῶν ἀνθρώπων ὡς ἀδελφῶν μεταξύ τους καί μέ τόν ἐν Τριάδι Θεό. Ὅλη τους ἡ ζωή ἦταν ἀφιερωμένη στό Χριστό καί παράλληλα ἀμέριστο ἦταν καί τό πνευματικό καί πρακτικό ἐνδιαφέρον γιά τόν ἄνθρωπο, μέ κορυφαῖο τό Μ. Βασίλειο μέ τή Βασιλειάδα.

β) Νά ἐντοπίσουν τόν πνευματικό τους ἀγώνα στήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς. Νοῦς καί καρδιά σέ μιά χαρισματική ἑνότητα μεταξύ τους, καθαιρόμενα ἀπό τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίνονται τά κάτοπτρα τῆς θέας τοῦ Θείου Φωτός, πού θερμαίνει καί τρανώνει τή φιλόθεη καί φιλάνθρωπη δύναμη τῆς καρδιᾶς. Μορφωτικό πρότυπο γιά τούς πολίτες ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης μέχρι τόν ἑνδέκατο αἰώνα εἶναι ὁ Θεάνθρωπος καί ὄχι τά ἄλλα πρό Χριστοῦ εἴδωλα.

γ) Νά καταλάβουν οἱ πιστοί τό δυαδικό σχῆμα πνευματικῆς παράδοσης: Πνευματικός πατέρας - πνευματικό τέκνο. Γνωστά ζεύγη ὑπῆρξαν: Χριστός - Παῦλος, Παῦλος – Χρυσόστομος, Μ. Ἀντώνιος – Μ. Ἀθανάσιος, Συμεών εὐλαβής –Συμεών Ν. Θεολόγος καί ἄπειρα ἄλλα τέτοιας ποιότητος ζεύγη, πού καί μέχρι σήμερα ἀπολαμβάνουν τούς γλυκυτάτους καρπούς τῆς ἐν Χριστῷ μυστικῆς πνευματικῆς καθοδήγησης. Οἱ προσευχές τῶν πνευματικῶν πατέρων συνδυαζόμενες μέ τίς πνευματικές συμβουλές τους ἀναδεικνύουν ὑγιῆ πνευματικά τέκνα.

δ) Νά συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι πάροικοι καί ὁδῖτες τοῦ κόσμου τούτου. Πανδοχεῖόν ἐστιν ὁ παρών βίος διεκήρυσσε ὁ Χρυσόστομος. Γιαυτό χρειάζεται ἀξιοποίηση τοῦ χρόνου τοῦ παρόντος βίου, διότι ὁ θεανθρώπινος τρόπος ζωῆς στήν παρούσα στρατευομένη μας Ἐκκλησία ἀποτελεῖ καί τήν προϋπόθεση καταξίωσης στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στήν αἰώνια ζωή.

ε) Νά μή πιαστοῦν στά δόκανα τῆς ἁμαρτίας. Τό πᾶν εἶναι ὁ Χριστός κατά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες καί αὐτό ἐπανελάμβανε ὁ θεοφώτιστος σύγχρονος πατέρας μας Πορφύριος. Λέγει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι συναναστρεφόμαστε - ἐννοοοῦσε τόν ἑαυτό του καί τό φίλο του καί συμφοιτητή του Μ. Βασίλειο – στά μεγάλα Πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς ὅλους τούς συμφοιτητές μας. Ὅταν ὅμως διαπιστώναμε πρόκληση καί πρόσκληση στήν ἁμαρτία καί στόν κοσμικό τρόπο ζωῆς, τρέχαμε μακρυά, ὅπως τρέχουν ἀσυγκράτητα μακρυά ἀπό τή φωτιά πού πάνω σ’ αὐτήν προετοιμάζονται νά ψηθοῦν τά χρονιάρικα κατσίκια.

στ) Νά γίνουν μέτοχοι τῆς Ἀληθείας πού εἶναι ὁ Χριστός καί τῆς διδασκαλίας του. Καί οἱ τρεῖς τους πολέμησαν ἀνυποχώρητα τήν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ἐπειδή πίστευαν ὅπως καί ὁ θεῖος Παῦλος «γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν καί ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει Ὑμᾶς».

ζ) Ὁ ἱερός Χρυσόστομος θεωροῦσε τά πάντα δεύτερα, τρίτα κτλ. μπροστά στή θεανθρώπινη ἐκπαίδευση τῶν νέων. Καί οἱ τρεῖς Τους ὁμολογοῦν τήν καταλυτική εὐεργετική ἐπίδραση τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν μητέρων τους καί τοῦ θεανθρωπίνου τρόπου ἀγωγῆς ἐκ μέρους τους.

η) Νά ἐντάξουν ἁρμονικά τόν ἀναγεννώμενο ἄνθρωπο μέσῳ τῆς θεανθρώπινης ἐκπαιδεύσεως στό κοινωνικό σύνολο. Οἱ κανονισμοί πού ἴσχυαν στή Βασιλειάδα καί οἱ ὅροι (=κανονισμοί) πού συνέταξε ὁ Μ. Βασίλειος γιά τή συμβίωση τῶν μοναχῶν καί μοναζουσῶν στά μοναστήρια ἀποτελοῦν ἰσχυρότατα τεκμήρια τῆς τέλειας ἐν ὑπακοῇ θεανθρώπινης ποιότητας κοινωνίας καί συνεργασίας. Διά βίου θεανθρώπινη ἐκπαίδευση πρός ἀδιάλειπτη προκοπή ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν».

Ἡ ἀξιοθαύμαστη συρροή τῶν πιστῶν πρός τά ὀρθόδοξα μοναστήρια μας σ’ ὅλες τίς ἐποχές ἀλλά καί σήμερα καθώς καί ἡ ἀνάπαυση πού αἰσθάνονται, μαζί μέ τήν κατάνυξη καί τήν εὐλάβεια ἀποτελοῦν τήν ἀπόδειξη τοῦ δυνατοῦ, τοῦ ἁρμονικοῦ, παρθενικοῦ καί κοινωνικοῦ τρόπου ζωῆς μέσα στή σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.
Ὁ νέος χριστιανικός τρόπος ζωῆς, ἡ χριστιανική γνώση, ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ ἐμπειρία εἰσέδυσαν σ’ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐκπαιδεύσεως μέ ἀποκορύφωμα τήν ἀλληλοπεριχώρηση τῆς χριστιανικῆς παιδείας μέ τήν κοσμική σ’ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς ἐκπαιδεύσεως στή νέα ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, μέ κέντρο τή Νέα Ρώμη, τήν Κωνσταντινούπολη.
Ὅλες οἱ βαθμίδες ἐκπαιδεύσεως ἀπό τή χαμηλότερη ἕως τήν Πανεπιστημιακή δένονται μέ τό χριστοφωτίζον ὀρθόδοξο δόγμα, μέ τήν ἐσωτερική μυστική ἐμπειρία τῆς θείας Χάριτος, ἡ ὁποία καθίσταται πλέον καί διδακτή. Ἡ παιδεία ἐμπλουτίζεται μέ τά ἀνακαινιστικά καί ἀναστάσιμα βιώματα προσφέροντας στήν ἐκπαίδευση καί διά τῆς ἐκπαιδεύσεως στούς νεωτέρους καί στούς μεγαλυτέρους καρπούς πνευματικούς τῆς θεανθρώπινης ζωῆς, τῆς καταξιωμένης ἐπιστήμης καί τῆς ἀληθοῦς ὄντως γνώσεως.

Μέσα στή χιλιετῆ περίοδο τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς γνώσεως φωτίστηκαν ἀπό τό ἄπλετο Φῶς τῆς Χριστιανικῆς ζεούσης πίστεως καί ζωῆς. Ἡ ἐκπαίδευση ἔγινε ἕνα ἀποτελεσματικό ἐργαλεῖο συνολικῆς θεανθρώπινης καλλιεργείας τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν βοήθησε νά καταξιωθεῖ ὡς καλός καί ἄξιος πολίτης αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά καί νά ἔχει λαμπρές ἐλπίδες ζωῆς αἰωνίου.
Ἀκόμη καί λίγο πρίν ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης καί μετά τήν ἅλωση οἱ θεανθρώπινες ρίζες τῆς ἐκπαιδεύσεως ἔδωσαν καρπούς παρηγορίας καί εὐψυχίας. Δημιουργήθηκαν τραγούδια βγαλμένα ἀπό τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πού ἐπιβεβαίωναν τά προσωπικά τους ἐρείσματα στή ζωντανή θεανθρώπινη Παιδεία καί ἐν ταυτῷ τήν ἐκ βαθέων ἐξομολόγηση γιά τίς προσωπικές ἁμαρτίες καί τήν ἔνθερμη παράκληση γιά τή διάσωση ἀπό τούς ἐπερχόμενους κινδύνους. Δέν τούς φοβίζει τό μαρτύριο, ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία πού μπορεῖ νά φθάσει στήν ἄρνηση τῆς πίστεως καί φεῦ στήν προδοσία.

Στό παρακάτω κείμενο πού ἦταν εὐχή τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Γενναδίου Σχολαρίου μετά τήν ἅλωση φαίνεται ἡ ποιότητα τῆς θεανθρώπινης παιδείας καί τῆς δικῆς του, ἀλλά καί τοῦ ποιμνίου του:

«Δῶσε μας, Κύριε, ὑπομονή πού νά συνοδεύεται ἀπό εὐχαριστία, γιά ὅσο χρόνο ἡ δίκαιη καί θαυμαστή ἀπόφασή Σου θέλει νά δοκιμαζόμαστε στό στάδιο αὐτό τῶν πειρασμῶν· καί ἄν ἐπιτρέψεις νά βασανιζόμαστε μέσα στήν τρικυμία τῶν πειρασμῶν ὥς τό τέλος τῆς ζωῆς μας, διαφύλαξε τουλάχιστον τίς ψυχές μας. Φέρε μας πίσω στή δική Σου ἀγάπη καί στερέωσε πάνω της κάθε μας ἐπιθυμία. Μπορεῖ νά χάσαμε τά πάντα, ἀλλά μήν ἀφήσεις νά χάσουμε Ἐσένα, γλυκύτατε καί αἰώνιε Πατέρα μας πού προνοεῖς γιά μᾶς. Μή μᾶς ἀποκλείσεις ἀπό τήν εὐτυχία πού μᾶς περιμένει στό μέλλον καί ἀπό τήν ἀληθινή ζωή κοντά Σου. Γιατί ἄν πρόκειται, Κύριε νά ἔχουμε Ἐσένα, τίποτε δέν χάσαμε. Ἄν πρόκειται νά ζοῦμε γιά πάντα κοντά Σου, κανένα κακό δέν ἔχουμε πάθει. Ἄν πρόκειται νά κερδίσουμε τήν αἰώνια πατρίδα, καθόλου δέν θά μᾶς λυπήσουν οἱ συμφορές τῆς πρόσκαιρης ζωῆς».

Ἡ ριζωμένη στό Θεάνθρωπο παιδεία, πάντοτε ζῶσα καί ἀκμαία φτάνει στήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Τώρα φαίνονται ξεκάθαρα οἱ ἀντοχές αὐτῆς τῆς παιδείας πού ὡς συγκεκριμένη ἐκπαίδευση παρέχεται ἀπό τούς ἱερεῖς καί μοναχούς μέσα στά Κρυ¬φά Σχολειά τῶν ἱερῶν Ναῶν, τῶν τοπικῶν ἐνοριῶν καί τῶν μονα¬στηριῶν μας, τῶν δύο ὑγιεστάτων πνευμόνων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ Ἔθνους μας.
Αὐτές τίς θεανθρώπινες ρίζες πότισε ὁ Πατροκοσμᾶς καί συνέστησε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἐκπαίδευση πού ἔβγαλε ἀνθρώπους χριστοκαταξιωμένους, πού βάσταξαν ἡρωικά τό βάρος τῆς σκλα¬βιᾶς καί ἐμπονότατα ἐγκυμόνησαν στά σπλάχνα τους τήν πολυπό¬θητη σέ κάθε ἄνθρωπο λευτεριά. Χιλιάδες νεομάρτυρες παιδαγωγημένοι ἀπό τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό πρόσφεραν στό Χριστό τά αἵματά τους καί τή ζωή τους.

Συγκεκριμένα στίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες του δίδασκε μέ σθένος τούς ὑπόδουλους προγόνους μας:
«Μήν φοβᾶστε κανένα. Δῶστε ὅ,τι σᾶς ζητοῦν. Δῶστε χαράτσια, χρήματα, πράγματα. Καί τό κορμί σας ἄς τό καύσουν, ἄς τό τηγανίσουν. Δέν θά δώσετε μόνο τήν ψυχή σας καί τόν Χριστό. Ἀπ’ ἐκεῖ θά βγοῦν ὅλα. Καί ἀνοῖξτε σχολεῖα ἑλληνικά. Νά βάλετε ὅλοι σας, γιά νά σπουδάζουν ὅλα τά παιδιά, χωρίς νά πληρώνουν. Νά μάθουν τά παιδιά τήν ἑλληνική γλῶσσα, γιά νά ξεσκεπάσουν ὅλα τά μυστήρια τῆς ζωῆς καί τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι ἐκεῖ κρυμμένα.
Ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τό κατά δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, ἀρετή. Ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τό ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί… τό σχολεῖον ἀνοίγει τές ἐκκλησίες, τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια. Ἀνίσως καί δέν ἤτανε σχολεῖα, ποῦ ἤθελα ἐγώ νά μάθω νά σᾶς διδάσκω;»

Δυστυχῶς στίς μέρες μας ὁ π. Βασίλειος Θερμός καί οἱ ἐκσυγχρονιστές ὁμοϊδεάτες του φρονοῦν ὅτι ἡ μοναδική σέ θεανθρώπινο πλοῦτο λατρεία μας κατά τήν περίοδο αὐτή τσιμεντώθηκε – ἀκοῦστε φράση Ἕλληνος πεπαιδευμένου ψυχιάτρου κληρικοῦ - καί ἑπομένως συμπληρώνουμε ἐμεῖς, αὐτή ἡ παγκοσμίως ἀναγνωρισμένη θεία λατρεία πού ἐμπεριέχει τήν παιδεία τήν πλημμυρισμένη ἀπό τίς θεανθρώπινες ἀξίες, ἦταν τσιμεντωμένη καί ἔτσι τσιμεντώθηκαν καί οἱ πρόγονοί μας τοῦ 21 καί τσιμεντωμένοι ὄντες, θυσιαζόμενοι μᾶς χάρισαν τή λευτεριά, γιά νά τούς ἀποκαλοῦμε ἔτσι ἤ ἀλλιῶς ἀνάλογα μέ τή μανία πού κουβαλάει καθένας. Καί ἀσφαλῶς ὡς μανία μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ἡ ἐπιμονή τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ σέ κάθε φῦλλο τοῦ «Ἐφημερίου» νά πολυβολεῖ τή θεία Λατρεία μας καί νά διατυπώνει προτάσεις πού οὔτε καί οἱ ἑτερόδοξοι ἤ οἱ ἀλλόθρησκοι δέν διατυπώνουν.

Δυστυχῶς μέ τήν ἐπικράτηση τοῦ Παπισμοῦ στήν Εὐρώπη ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τό Θεό. Ἡ θεολογία τοῦ Θανάτου ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα τῆς ἐμπλοκῆς του μέσα σέ ἀμφισβητούμενες θεωρίες, δικανικά καί φιλοσοφικά σχήματα καί συστήματα, ρεύματα, μύθους καί παγανιστικές παραδόσεις.
Τώρα πιά ἔφθασε στόν ἀνθρωπισμό τῆς Pax Americana καί τοῦ ΝΑΤΟ, ἀφοῦ σύρθηκε ἀπό τήν φραγκική φεουδαρχία στήν κρατικοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ, τήν Ἱερά ἐξέταση, τίς Σταυροφορίες, τό Ναπολέοντα, τό Χίτλερ καί τόν Στάλιν.
Καί τώρα, χωρίς ρίζες θεανθρώπινες, σύρεται στούς δῆθεν δικαιολογημένους πολέμους τῆς Σερβίας, τοῦ Κοσόβου τοῦ Ἀφγανιστάν, τοῦ Ἰράκ καί ἀλλοῦ.

Ἐκτός ἀπό τά παραπάνω δεινά λίγο ἔλειψε τό Σεπτέμβριο τοῦ 2009 στή μαρτυρική Κύπρο νά παρασυρθοῦμε στήν ἀναγνώριση τοῦ Παπικοῦ πρωτείου.
Ἡ διεθνής Μικτή ἐπιτροπή διαλόγου παπικῶν καί ὀρθοδόξων εἶχε προετοιμάσει στή Ραβέννα ἕνα χρόνο πρωτίτερα ἕνα κατ’ οὐσίαν παπικό κείμενο ὑπογεγραμμένο καί ἀπό ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους πού προσπαθοῦσε νά ἀποδείξει, παπικῇ βεβαίως τῇ νοοτροπίᾳ, ὅτι κατά τήν πρώτη χιλιετία τοῦ χριστιανισμοῦ ἀναγνωριζόταν ἀπό τήν ἑνιαία τότε Ἐκκλησία τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα. Εὐτυχῶς πού τό ντοκουμέντο τῆς Ραβέννας, αὐτή ἦταν ἡ ἐπίσημη – ταπεινῶς φρονοῦμε – παραπλανητική ἐπικεφαλίδα του, δέχθηκε ἀμίληκτη κριτική ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου μέ κυριότερο καί ἁρμοδιότερο κριτικό τόν καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Τσελεγγίδη.

Οἱ ἀντιδράσεις αὐτονοήτως κορυφώθηκαν μέσα ἀπό τήν Ἑλληνική ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό Ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους καί λαϊκούς, καθώς ἐπίσης καί τοπικά, στή μεγαλόνησο Κύπρο κατά τίς ἡμέρες πού διεξάγονταν οἱ συνεδριάσεις τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς.
Ὄντως, λοιπόν, αὐτή ἡ ζέουσα θεανθρώπινη παιδεία στήν Ἑλλάδα καί στήν Κύπρο ἀπετέλεσε τό ἀνάχωμα κατά τοῦ σύγχρονου Παπικοῦ ἀπολυταρχικοῦ ἐπεκτατισμοῦ, πού ζητοῦσε ἐδῶ καί τώρα ἀναγνώριση ἀπό τούς ἕτοιμους πρός ὑπογραφή «ὀρθοδόξους» ἐκπροσώπους. Καταλυτική ἦταν ἡ ἤπια, διακριτική ἀλλά σαφής, ἀντιδικτατορική θέση τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού, λειτουργοῦσα Συνοδικά, δημοκρατικά καί Ὀρθόδο¬ξα πρόλαβε τό κακό, ἀφοῦ δήλωσε ἔγκαιρα καί ἀποτελεσματικά τή διαφοροποίησή της. Εὐτυχῶς καί ἐδῶ λειτούργησε ἡ πανσθενουργός θεανθρώπινη παιδεία.
Ἀπό τή σύσταση τοῦ νέου ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ κράτους μέχρι σήμερα οἱ ξένοι κηδεμόνες μας, ἀλλά καί οἱ ντόπιοι ἀλλοτριωμένοι ἤ ἀλλοτριούμενοι ἡγέτες μας ἐθελοτυφλοῦντες, δέν ἀντιλαμβάνονται τή δυναμικότητα καί τά χαρίσματα αὐτῆς τῆς ἐκπαιδεύσεως μέ βαθειές θεανθρώπινες ρίζες, ἀλλά προσπαθοῦν νά ροκανίσουν τίς ρίζες αὐτές, γιά νά καταφέρουν νά μᾶς ἐκσυγχρονίσουν καί νά μᾶς ἐξευρωπαΐσουν. Παρακινούμενοι ἀπό τούς γνωστούς ἀγνώστους κεκρυμμένους ἡγεμόνες φωταδιστές τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐξαπολύουν σοβαρές ἐπιθέσεις ἐναντίον τῆς θεανθρώπινης παιδείας μας. Μέ τή συστηματική θεσμοθέτηση νόμων οὐμανιστικῶν, κοσμι¬κῶν, ἀποξενωμένων ἀπό τή θεανθρώπινη παιδεία, δημιουργεῖται ὁσημέραι ξύλινο ἐκπαιδευτικό σύστημα, κατά τοῦ ὁποίου οἱ ἀντι¬δράσεις τῶν παιδιῶν εἶναι κραυγάζουσες καί σαφῶς ἀπαξιω¬τικές. Τό σχολεῖο δέν εἶναι πιά χῶρος εὐχάριστος, χῶρος ἐργασίας, χῶρος δημιουργίας. Εἶναι χῶρος πολλαπλῶν ἀντιδράσεων. Ὁ σεμνός καί ἅγιος Γέροντας ὁ π. Παΐσιος πίστευε, ὅτι βρισκόμαστε στή Δύση τῆς Δημοκρατίας, γιαυτό καί δέν φτάνει στά ὦτα τῶν κυβερνητῶν ἡμῶν ἡ φωνή καί ὁ πόνος τῶν νέων μας πού δέν ἀντέχουν νά φυλακίζονται καθημερινά μέσα σ’ ἕνα ξύλινο ματεριαλιστικό, ὑλιστικό, ἀθεϊστικό σχολεῖο, βομβαρδιζόμενο ἀπό τά ψυχοναρκωτικά τῶν ἀθεϊστικῶν, τάχα ἐπιστημονικῶν θεωριῶν, πού ξαναβαπτίζουν τή δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπό τό Θεό ὡς ἐξέλιξη, τό σοδομισμό ὡς προσωπική σεξουαλική ἐπιλογή, τήν ἀγάπη στό ἔθνος καί στήν πατρίδα ὡς ρατσισμό καί σωβινισμό κ.τ.λ.

Στίς μέρες μας φθάσαμε νά διώχνουμε τούς πνευματικούς ἀπό τά σχολεῖα, νά κινδυνεύει τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἤ νά ἀλλοτριωθεῖ ποιοτικά μεταλλασσόμενο σέ θρησκειολογία ἤ νά ἐξοβελισθεῖ ὁλοκληρωτικά. Μέ τό πρωτοφανές θράσος τῆς κ. Ρεπούση, τῆς κ. Δραγώνα καί τῆς συνοδείας τους ἐπιχειρεῖται ὁ πλήρης ἀφελληνισμός τῆς Παιδείας μας. Μετά μανίας οἱ ὀρθοφρονοῦντες βαπτίζονται ἀκροδεξιοί, θεωροῦνται γραφικοί καί φιμώνονται. Διαστρεβλώνεται βάναυσα ἡ ἱστορική ἀλήθεια καί ἁπλώνεται τό ψεῦδος καί τό σκοτάδι σ’ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς Ἐκπαιδεύσεως.

Μέσα στό πηχτό σκοτάδι τῆς αὐτοκαταστροφικῆς ἀντεθνικῆς ψυχολογίας μας, φῶς ἔλαμψεν εἰς ἡμᾶς. Μία δυνατή ἐθνική ὁμολογία προερχόμενη ἀπό τό Μίκη Θεοδωράκη καί ἡ ἐνθουσιώδης ὑποδοχή της ἀπό τό διαδίκτυο ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ ρίζες οἱ θεανθρώπινες τῆς Παιδείας μας εἶναι πολύ σκληρές καί δέν κόβονται εὔκολα. Πρέπει νά πέσουν ὅλα τά τάνκς καί τά κομπρεσέρ τῆς Νέας Ἐποχῆς, οἱ οἰκονομικές κρίσεις, τά πορνογραφικά τηλεοπτικά καί διαδικτυακά σίριαλ, οἱ κραγμένοι καί μή, μισθωμένοι ὁμοφυλόφιλοι τῆς TV καί ὅλοι οἱ φωταδιστές καί εὐρωπαϊστές πού διακαῶς ἐπιθυμοῦν νά μᾶς κόψουν ἀπό τίς ρίζες μας καί νά μᾶς ἐκπολιτίσουν.

Ἀξίζει βέβαια νά μελετηθεῖ ἡ ὁμολογία τοῦ Μίκη Θεοδωράκη πού εἶναι δημοσιευμένη στό διαδίκτυο καί κάνει οὐσιαστική κριτική τοῦ βιβλίου τῆς κ. Δραγώνα «Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας» καί ὄχι μόνο. Παραπέμπω τούς ἀναγνῶστες στή τελευταία σελίδα, ὅπου καί θαυμάζει κανείς γιά πολλοστή φορά τό θάρρος καί τήν παρρησία τοῦ κυρίου Θεοδωράκη πού προέρχεται ἀπό τήν εἰς βάθος γνώση καί ἐπίδραση τῆς Ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς μας παραδόσεως στήν ὅλως δημιουργική ζωή του.
Ἰδιαίτερα ὅμως παραθέτω τήν παρακάτω παράγραφο, ὅπου ἀναφέρεται ἐγκωμιαστικά στήν Ἑλληνική γλῶσσα μας καί στή μουσική πού ἔχει τίς ρίζες της μαζί μέ τό Λόγο στίς ἀρχαῖες Ἑλληνικές τραγωδίες καί ὅλα τά μνημεῖα τοῦ Ἑλληνικοῦ λόγου, περνάει στό Βυζάντιο καί τήν Ἐκκλησιαστική μουσική καί φθάνει στό λαϊκό τραγούδι καί στό ρεμπέτικο. Διαβάζουμε τήν παράγραφο τοῦ Μίκη Θεοδωράκη

«Ἄν καί γιά τή συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι γιά τήν παμψηφία θά ἔλεγα τῶν νεοελλήνων - ἀνωνύμων καί ἐπωνύμων – δέν ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ μόνο ἕνα εἶδος θρησκευτικῆς πίστης (ἄκρως ἀντιεπιστημονικῆς βεβαίως γιά σᾶς) ὑπάρχουν ἁπτές ἀποδείξεις ὅτι ὁρισμένοι βασικοί ἄξονες τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων κατάφεραν νά διατη¬ρηθοῦν καί νά φτάσουν ὥς τίς μέρες μας. Λ.χ. εἶναι πασίγνωστη ἡ διάρκεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Δέν εἶναι ὅμως γνωστή ἡ διάρκεια τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς μουσικῆς μέσῳ τῶν βασικῶν μουσι¬κῶν κλιμάκων, πού παρέμειναν ἀναλλοίωτες, καθώς οἱ ἀρχαῖοι μουσικοί τρόποι πέρασαν ἀτόφιοι στή Βυζαντινή Μουσική μέ τό νέο ὄνομα «ἦχοι» καί ἀπό κεῖ διά μέσου τῆς Ἀραβικῆς μουσικῆς, καί μέ καινούργιο ὄνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν τό ρεμπέτικο τραγούδι ἀπό τό ὁποῖο προῆλθε τόσο ἡ σύγχρονη λαϊκή μας μουσική ὅσο καί ἡ ἔντεχνη – λαϊκή μουσική, μέσα στήν ὁποία συνενώθηκε ἡ μουσική μέ τήν ποίηση. Δηλαδή τό φαινόμενο πού χαρακτήριζε τήν ἀρχαία μουσική, δεδομένου ὅτι τότε μέ τόν ὅρο «μουσική» ἐννοοῦσαν ἀποκλειστικά τήν σύζευξη Μουσικῆς καί Λόγου»
Δέν ἔχει ἄδικο ὁ πολύς Φώτης Κόντογλου, ὅταν λέγει τόσα ἐπαινετικά γιά τήν παράδοσή μας πού διαμορφώθηκε μέσα στήν ζωντανή θεανθρώπινη παιδεία μας.

«Αὐτό τό ἦθος, αὐτή ἡ φυσική οὐσία πού μᾶς δώρισε ὁ Θεός, εἶναι στολισμένη μέ κάποιες μυστηριώδεις χάρες, πού ἁγιάζουνε τόν πόνο, ἡμερεύουνε τό θάνατο, νοστιμεύουνε τό καθετί πού δημιουργοῦμε, μ’ ἕναν λόγο «κάνουμε τήν ἔρημο ν’ ἀνθίσει» κατά τό λόγο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα. Κι αὐτά ὅλα μεταδίδονται ἀπό γενεά σέ γενεά μέσ’ ἀπό τό αἷμα, μά πιό πολύ μέ κάποια ἱερή καί καταπληκτική λειτουργία πού λέγεται ἑλληνική παράδοση!»
(«Ἡ Ἑλληνική παράδοση, ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδας»
Φώτη Κόντογλου).

Ἡ ἴδια θεανθρώπινη ἀνθεκτική παιδεία τοῦ ἔθνους μας περιγράφεται ἀπό τόν π. Ἰ. Ρωμανίδη μέ τούς παρακάτω χαρακτηρισμούς.

«Ναί μέν ὁ Ρωμῃός ἔχει ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς τήν Ρωμῃοσύνην του, ἀλλά οὔτε φανατικός οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καί οὔτε ἔχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ἀγαπᾷ τούς ξένους οὐχί ὅμως ἀφελῶς.
Τοῦτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾷ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλας τάς φυλάς καί ὅλα τά ἔθνη χωρίς διάκρισιν καί χωρίς προτίμησιν. Ὁ Ρωμῃός γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμῃοσύνη του κατέχει τήν ἀλήθειαν καί εἶναι ἡ ὑψίστη μορφή τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλά κατανοεῖ ἄριστα τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾷ τόν Ρωμῃόν, ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπό τούς ἄλλους. Ὁ Θεός ἀγαπᾷ τόν κάτοχον τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ἐξ ἴσου ἀγαπᾷ τόν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾷ τόν ἅγιον, ἀλλ’ ἀγαπᾷ ἐξ ἴσου ἀκόμη καί τόν διάβολον.
Διά τοῦτο ἡ Ρωμῃοσύνη εἶναι αὐτοπεποίθησις, ἰταμότης καί ἐγωϊσμός. Ὁ ἡρωϊσμός τῆς Ρωμῃοσύνης εἶναι ἀληθής καί διαρκής κα¬τάστασις τοῦ πνεύματος καί ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καί ἁρπακτικότης.

Οἱ μεγαλύτεροι ἥρωες τῆς Ρωμῃοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ τῶν ἁγίων.
Ἡ Ρωμῃοσύνη διαφέρει τῶν ἄλλων πολιτισμῶν, διότι ἔχει τό ἴδιον θεμέλιον διά τόν ἡρωϊσμόν της ὡς καί διά τήν ἁγιωσύνην της, δηλαδή τό ρωμαίικον φιλότιμον τό ὁποῖον δέν ὑπάρχει εἰς τόν εὐρωπαϊκόν πολιτισμόν».


Σεβαστοί Πατέρες
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Ἀσφαλῶς καί μετά ἀπό τά παραπάνω ἐκτεθέντα ἴσως φαινόμαστε γραφικοί, ἀπροσάρμοστοι, ἀσυγχρόνιστοι, ὀπισθοδρομικοί. Πῶς εἶναι δυνατόν καί πάλι νά ἀφυπνισθεῖ ἡ ὑπνώττουσα θεανθρώπινη ἐμπειρία μας, νά ἐγερθοῦμε ἀπό τό λήθαργο τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ ἐνδοκοσμικοῦ ἐφησυχασμοῦ;
Εἶναι ἐφικτό μονάδες ἤ ὁμάδες νά ἀναστρέψουν τό πανίσχυρο ρεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς πού σαρώνει ἐθνικισμούς, ἐπί μέρους θρησκευτικές πίστεις, ἠθικές πνευματικές ἀξίες;
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἦταν μόνος, μονότατος κήρυκας στούς σκλαβωμένους Ἕλληνες προγόνους μας. Εἶχε ὅμως μαζί του ὅλο τό Ἅγιο Ὄρος, τίς εὐλογίες τοῦ Ὀρθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅλη τήν θεανθρώπινη παράδοση, τήν Ἑλληνική καί τήν Ὀρθόδοξη. Γιαυτό καί ἐπέμενε:

«Ἀδελφοί μου πρέπει νά σπουδάζετε τά παιδιά σας γιά νά μαθαίνουν καλά τά ἑλληνικά γράμματα. Ἐξ ἄλλου ἀδελφοί μου τό γένος μας εἶναι ἑλληνικό. Οἱ πρόγονοί μας οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ἤκμασαν εἰς σοφία τόσο, πού οἱ ἄλλοι λαοί μαθαίνουν ἑλληνικά γράμματα, γιά νά μποροῦν νά κατανοοῦν τά ἀρχαῖα ἑλληνικά συγγράμματα, διότι ἀποτελοῦν λαμπερά φανάρια γιά τήν ἀνθρωπότητα… Καλλίτερον, ἀδερφέ μου, νά ἔχης Ἑλληνικόν Σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχης βρύσες καί ποτάμια… Τό σχολεῖο ἀνοίγει τάς Ἐκκλησίας, τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια… », ἐπέμενε σίγουρος πάντως γιά τό αἴσιο ἀποτέλεσμα, τήν ἐν Χριστῷ πνευματική νηπτική ἐργασία καί τόν ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία.

Δόξα τῷ Θεῷ! Ἀκόμα καί σήμερα ἔχουμε ὁλοφάνερα κρυφά σχολειά. Εἶναι οἱ ἐνορίες μας καί τά μοναστήρια μας. Ἱδρύοντας στίς ἐνορίες μας σχολές Βυζαντινῆς Μουσικῆς, ἀμέσως καί ἐμμέσως στρέφουμε τά παιδιά μας γιά νά κατηχηθοῦν μέ τόν γλυκύτερο τρόπο στήν ἐκκλησιαστική Μουσική καί στόν ὑπέροχο ἀρχαῖο Ἑλληνικό, δεμένο μέ τή Θεία Χάρη, λόγο.
Τό ἴδιο κάνει καί ὁ π. Ἐφραίμ στήν Ἀμερική στά δεκαοκτώ ἡσυχαστήρια - μοναστήρια πού ἔχει καί μέσα ἀπό αὐτά διαδίδεται ἡ Ἑλληνική παιδεία σ’ ὅλο τόν κόσμο μαζί μέ τή Βυζαντινή Μουσική. Μαζί μέ τήν ἡδύτητα τοῦ μέλους, εἰσέρχεται καί τό καλύτερο φάρμακο τῆς ψυχῆς, ὁ Λόγος τῆς Θ. Λατρείας.
Ἄν στό λόγο αὐτό προστεθεῖ διακριτικά σάν παραμύθι ἤ ἀφηγηματική διήγηση τό συναξάρι τῆς ἡμέρας, θά ἔχουμε προσφέρει στούς ἑαυτούς μας καί στά παιδιά μας τό καλύτερο ἐμβόλιο, πού δημιουργεῖ ἀντισώματα, γιά νά μή καταποθοῦν τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας μέσα στή χοάνη τοῦ παγκόσμιου ἀθεϊστικοῦ κράτους καί τῆς παγκόσμιας ἄθεης θρησκείας.


Από το περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ του π. Βασ. Βολουδάκη μηνός Φεβρουαριου 2010

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010





Oι πραιτωριανοί

του πατισάχ

ζητούν αίμα


Χωρίς κανένα δικό μας προλογικό σημείωμα δημοσιεύουμε τα παρακάτω που συνέγραψε ο MISHA και που και εμείς ανεπιφύλακτα συνυπογράφουμε.
Ακολούθως καταχωρούμε μία θαυμάσια περιγραφή των ακάματων αγώνων του τολμηρού και γενναίου παλαίμαχου αγωνιστού κληρικού από τη Σπίθα
φύλλο 647/Ιαν. 2007, σ. 13

«Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι...».

Οι Πραιτωριανοί του Πατριάρχη του Φαναρίου ζητούν και πάλιν αίμα , ζητούν νύχτες και μέρες του αγίου Βαρθολομαίου, ζητούν διώξεις και τιμωρίες των αντιφρονούντων, επιβολές εξουσιαστικών ποινών και καταδίκες από τις ληστρικές μαζώξεις του Βοσπόρου.

Όπως ζητούσαν το "αίμα" τού θεολόγου Νικόλαου Σωτηρόπουλου

Όπως ζητούσαν το "αίμα" των κληρικών που διαμαρτυρήθηκαν προσφάτως στην Κύπρο , ενάντια στην πρόθεση των υποτακτικών τού Πάπα να επιβάλλουν το παπικό πρωτείο.

Όπως ζητούσαν το "αίμα" του μακαριστού π.Ιωάννη Ρωμανίδη, δια χειλέων του νυν προκαθημένου τού Φαναρίου.

Όπως ζητούν το "αίμα" όσων υπογράφουν την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού

Ενοχλήθηκαν οι Σαλώμες και οι Ηρωδιάδες από τον ευπρεπή έλεγχο του πατρινού αρχιμανδρίτη π.Νικοδήμου Πετρόπουλου.

Κι όλα αυτά ενώ ο "αυθέντης και δεσπότης " τους εκθείαζε από Καλαμών τον μακαριστό γέροντα π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ο οποίος έλεγε ξεκάθαρα τον πατριάρχη Αθηναγόρα φορέα αιρετικών φρονημάτων και έδινε ευλογία να διακοπεί η μνημόνευση του !

Κι ενώ και ο μακαριστός όσιος πατήρ και δογματολόγος καθηγητής Ιουστίνος Πόποβιτς επαναλαμβάνει ότι δικαίως οι φορείς των οικουμενιστικών φρονημάτων αποκαλούνται αιρετικοί.

Από τούτο εδώ το διαδικτυακό φτωχικό εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στον π.Νικόδημο, τον οποίο δεν γνωρίζουμε προσωπικώς , αλλά ο οποίος επιδιώκεται να χρησιμοποιηθεί ως εξιλαστήριο θύμα για τον εξευμενισμό των κοκακολιτών του Φαναρίου και προς εκφοβισμό των ορθοδόξων αντιρρησιών συνειδήσεως.

============================

ΕΛΑΒΑΜΕ από τον αρχιμ. Νικόδημο Πετρόπουλο, προϊστάμενο του ι. ναού
Αγίου Παύλου Πατρών ένα πλήθος εγγράφων, που απέστειλε κατά καιρούς στην
Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε πατριάρχες, αρχιεπισκόπους,
επισκόπους, κληρικούς, καθηγητάς της Θεολογικής Σχολής Αθηνών,δημόσια
πρόσωπα κ.α..

Θαυμάζει κανείς το άγρυπνο, ευαίσθητο, νήφον, παραδοσιακό, πατερικό,
εκκλησιαστικό και γνήσια ορθόδοξο φρόνημα του π. Νικοδήμου, όπως
παρουσιάζεται στα έγγραφα αυτά.

Μένει δε ενεός και εκστατικός, με δέος
και θαυμασμό και σεβασμό, ατενίζοντας την τόλμη, την παρρησία, την
ευθύτητα του χαρακτήρος του, αλλά συγχρόνως τον πόνο και τη λύπη και τον
κλαυθμό της ψυχής του για όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στον
εκκλησιαστικό χώρο.

Στα έγγραφα αυτά καταγγέλλει τον αποθανόντα
πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο, τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον
αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο Γιαννουλάτο, τον αρχιεπίσκοπο Ελλάδος
Χριστόδουλο, τους καθηγητάς της θεολογικής σχολής Αθηνών Στυλιανό
Παπαδόπουλο, Ηλία Βουλγαράκη, για αιρετικές θέσεις και δοξασίες και
πράξεις που κατασκανδάλισαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της ορθοδόξου
Εκκλησίας μας.

Καταγγέλλει τον Ζακύνθου Χρυσόστομο για τις ανήθικες
δηλώσεις και συμπεριφορές του, όπως και τα μέλη της Ι. Συνόδου που τον
αθώωσαν, ελέγχει δε την Ι. Σύνοδο που θέλησε να εκδώση ταυτότητες για
τους κληρικούς της για να προφυλάξη τους πιστούς από τους ψευδοϊερείς,
ενώ δέχθηκε και υποδέχθηκε αγαλλομένη και σκιρτώσα από χαρά τον μέγα
ψευδοϊρέα, τον πάπα.

Εντόνως διαμαρτύρεται για κληρικό και λαϊκό
θεολόγο, που σε κυριακάτικη εκπομπή στον τηλεοπτικό σταθμό της
μητροπόλεως Πατρών, τον «Λύχνο», πρότειναν για προφύλαξι από το έιτζ τα
λεγόμενα προφυλακτικά, για να μη φθαρή η υγεία των σωμάτων, αδιαφορώντας
για το θάνατο της ψυχής που επιφέρει η πορνεία.

Συνιστά στον μητροπολίτη
Ύδρας Ιερόθεο να μη δεχθή τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο στις γιορτές
του αγίου Νεκταρίου, αν δεν ζητήση συγγνώμη για όσα αιρετικά είπε την
ημέρα της ενθρονίσεώς του περί «επανιδρύσεως της Εκκλησίας», όπως και
στον μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο να νουθετήση τον οικουμενικό πατριάρχη
Βαρθολομαίο για τον οικουμενισμό του όταν επρόκειτο να επισκεφθή την
Πάτρα.

Ερωτά την «Θεοδρομία» πως ένας ευσεβής κληρικός μπορεί να λέγη
το «Εις πολλά έτη, δέσποτα» και να σείη τον πολυέλαιο επί τη αφίξει
του, όταν βλέπη να χωλαίνη σε θέματα πίστεως γιατί όχι και ηθικής.

Ελέγχει αυστηρώς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, η οποία ανέχεται

«καταστάσεις τύπου Ραβέννας, Σαμπεζύ, Καμπέρας, Μπάλαμαντ, Ασσίζης, ως
και εκείνης των Αθηνών της αποφράδος ημέρας της 5ης Μαΐου 2001», ενώ όλο
το μένος της το δείχνει στους αγωνιστάς Εσφιγμενίτες.


π. Νικόδημε, συγχαρητήρια για το θάρρος σου, την τόλμη σου, την ευθύτη

τα σου, την αγάπη σου για την Ορθοδοξία.

Συγχαρητήρια, γιατί μένεις και
συνεχίζεις την παράδοσι του πνευματικού σου πατέρα αρχιμ. Γερβασίου
Παρα σκευοπούλου και του εν Χριστώ αδελφού σου Χριστοφόρου Καλύβα.

Σου φιλούμε το χέρι κλαίοντες από χαρά και σεβασμό συγχρόνως.
Και αναλογι
ζόμαστε, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάστασι της Εκκλησίας μας, εάν ο κάθε αρχιμανδρίτης αντί να ανεμίζη το επανωκαλύμμαυχό του αυταρέσκως
και να καμαρώνη με τον επιστήθιο σταυρό του η να κομπάζη για τα αρνία
και τις αμνάδες του και τις «ευσεβείς φλυαρίες» του, γραπτές και
προφορικές, εμιμείτο εσένα άγιε του Θεού.

Μέγα θαύμα ότι ακόμη δεν σε καθαίρεσαν και δεν σε αφώρισαν μετά από όλες αυτές τις διαμμαρτυρίες σου.

Αλλά και απόδειξι πόσο σκεπάζει ο Θεός όσους τον ομολογούν γνησίως
με τη ζωή τους και το λόγο τους.




TA EΡΕΙΠΙΑ





του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη


Γνωστή, φρονηματίζουσα τους ολιγομαθείς και άκρως επιεικής, θεολογική γραφίδα επανήλθε και πάλι στο θέμα των διαφαινόμενων επικίνδυνων εξελίξεων με όλα όσα διαπράττει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος.
Δεν πρέπει, έγραφε, να ενεργούμε ο καθένας "κατά την ιδίαν γνώμη".
Αυτό είναι δείγμα ενυπάρχουσας προτεσταντικής διάθεσης.
Πρέπει όλα να γίνουν συντεταγμένα και με την υπόδειξη στρατηγού ή στρατηγών.
Προς το παρόν, συνέχιζε, δεν φαίνεται κανείς να υπάρχει και άρα, καλό είναι να βάλουμε "στο ψυγείο" τη σκέψη για αποτείχιση.

Και λέω εγώ, από τη μια θα σκεπτόμαστε μη τυχόν μας πουν προτεστάντες, όσοι βλέπουμε ότι τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, και από την άλλη, θα πρέπει να σκεπτόμαστε μη τυχόν και μας πουν παπικούς.
Αν βρεθεί ένας και βροντοφωνάξει "φτάνει πιά", αμέσως θα ξεπεταχτούν οι σώφρονες και οι φρoνηματίζοντες :
"Αυτός μας το παίζει σαν τον αλάθητο πάπα", θα μας πουν.

Για ποια όμως "αποτείχιση" να κάνουμε λόγο, όταν πλέον δεν υπάρχουν τείχη;
Και οι στρατηγοί, που να βρεθούν;
Όλοι έχουν αυτομολήσει ή απλά φέρουν τον τιμητικό τίτλο του στρατηγού.
Επίτιμοι έγιναν.
Τους δίνουν τις πρωτοκλισίες και τις πρωτοκαθεδρίες και, οι γνωστοί επικοινωνιακοί λόγοι, τους καθιστούν άχρηστους.

Κάποτε, μια φορά, υπήρξε ένας Μέγας Φώτιος.
Ο οποίος μέσα σε μια εβδομάδα έγινε Πατριάρχης από απλός λαϊκός.
Ήξερε όμως τι παιγχνίδι έπαιζαν οι παπικοί από χρόνια.
Το filioque δεν ανακαλύφθηκε επί μεγάλου Φωτίου.
Η φωτιά σιγόκαιγε από τον 6μΧ αιώνα, ίσως και παλαιότερα, στις αυλές της Δυτικής Εκκλησίας.
Και όταν ξεδιάντροπα βγήκαν οι Λατίνοι να αποκηρύξουν την εκλογή του Πατριάρχη Φωτίου για να βάλουν στη θέση του πατριάρχη τον Ιγνάτιο, τον οποίο κι αυτόν είχαν αποκηρύξει οι Λατίνοι, τότε και ο Μέγας Φώτιος βγήκε και "τους τα έσυρε", κατά την κοινή έκφραση.
Το filioque και το πρωτείο, τους είπε, αρκετά τα ανεχθήκαμε.
Και σιωπήσαμε.
Τώρα θα τα ακούσετε.

Ποιος τολμά σήμερα να τον μιμηθεί από τους νυν ανύπαρκτους στρατηγούς;
Και ποιος είναι εκείνος ο λαϊκός, που θα σήκωνε στις πλάτες του όλο αυτό το (σημερινό) φορτίο.
Εδώ, κάποιοι Μοναχοί που αγωνίζονται, κρίθηκαν σχισματικοί και αφορισμένοι και καταδικάζονται στον δι΄ ασιτίας θάνατο και δεν θα καταδικάσουν σε παρόμοιο οικονομικό και άλλο, θάνατο τον οποιονδήποτε λαϊκό (εννοώ πολιτικό);

Το μήνυμα της εποχής είναι ένα:
Να κάνεις αυτό που κάνουν και οι άλλοι.
Κλέφτες οι άλλοι, κλέφτης κι εσύ.
Ψεύτες οι άλλοι, ψεύτης κι εσύ.
Φονιάδες οι άλλοι, κι εσύ φονιάς!
Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος που πορευόμαστε, επιτελούντες συνάμα και τον καλόν αγώνα της πιστεως.
Όχι αποτείχιση, όχι διακοπή μνημοσύνου, όχι εκτός εκκλησίας.
Όλα ήρεμα, εύτακτα και ευγενή, σε μια εποχή που κυριαρχεί η αλαζονία, το θράσος και η αταξία.
Και τα φονικά δεν πάνε πίσω.

Τα τείχη έπαψαν να υπάρχουν.
Αργά το πήραμε είδηση.
Καιρός να αναρωτηθούμε μήπως έπαψε να υπάρχει και αυτό που ήταν κάποτε η Εκκλησία επί Μεγάλου Φωτίου.
Αν προτιμήσουμε τη σιωπή, χαμένοι είμαστε.
Κι αν πάλι φωνάξουμε το ίδιο.
Καλύτερα, ας μας πάρουν το κεφάλι αφού προηγουμένως ακούσουν τη φωνή μας.
Κάποιος μπορεί να μας ακούσει.
“ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”

ΚΑΙ π. ΠΑΥΛΟΣ

ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΣ


του κ. Παναγ. Τελεβάντου

Σε πρόσφατο άρθρο προσπάθησα να απαντήσω ένα βασανιστικό ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό σεβαστών πατέρων και αγαπητών εν Χριστώ αδελφών αναφορικά με την “αποτείχιση”.
Δεν έγραψα προσωπική μου άποψη για το θέμα αλλά επανέλαβα τη θεολογία των Ιουστίνου Πόποβιτς και Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου οι οποίοι με τη σειρά τους συνόψισαν την προγενέστερη ομόφωνη πατερική παράδοση της Εκκλησίας.

Οι “αποτειχίσεις” υπήρξαν ελάχιστες στη ζωή και την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και όταν πραγματοποιήθηκαν με ευτυχή κατάληξη αυτό έγινε είτε επειδή πραγματοποιήθηκαν από επισκόπους, είτε από συνόδους επισκόπων, είτε από μορφές μεγάλης αγιότητας. Ηταν δηλαδή “συντεταγμένες”. Τις καθοδηγούσαν “στρατηγοί”.

Η τάση απλών εφημερίων και λαικών να σηκώνουν μπαιράκι για να πήξουν θυσιαστήριο είναι καθαρός Προτεσταντισμός που δείχνει πάνω από όλα έλλειψη ορθοδόξου εκκλησιαστικού φρονήματος.

Και ας μην αρχίσουμε το πετροβόλημα με χωρία από τους Πατέρες και τους Κανόνες για να στηρίξουμε τις θέσεις μας με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τα Γραφικά χωρία οι Προτεστάντες και οι λεγόμενοι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”.

Ποια ερμηνευτική των ιερών κανόνων και των πατέρων της Εκκλησίας φανερώνει προτεσταντικό φρόνημα;

Αυτή η οποία θεωρεί τα ιερά κείμενα υποκείμενα σε προσωπική ερμηνευτική όπου ο καθένας δίνει τη δική του εκδοχή αναφορικά με το τι νομίζει ότι οι Πατέρες δίδαξαν ή οι Κανόνες θεσμοθέτησαν.

Η ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ κ. ΦΕΙΔΑ
___________________________

Μια κλασσική προτεσταντική και ΟΧΙ ορθόδοξη ερμηνευτική των κανόνων είναι αυτή που κατέγραψε στο οικουμενιστικό περιοδικό “Επίσκεψις” ο Καθηγητής κ. Βλ. Φειδάς αναφορικά με τη δυνατότητα συμπροσευχής με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες εν παραλλήλω με την ανιστόρητη προσπάθειά του να πείσει ότι οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί!!! επειδή δήθεν δεν καταδικάστηκαν συνοδικά.

Ο κ. Φειδάς παραποιεί τα ιστορικά γεγονότα. Προσποιείται ότι αγνοεί ότι οι κυριότερες σύνοδοι και ο όγκος της πατερικής γραμματείας τους τελευταίους δώδεκα αιώνες ασχολείται με τις Παπικές αιρέσεις. Αποσιωπά κανόνες. Διαστρέφει την ερμηνεία άλλων. Αναφέρεται αποσπασματικά και επιλεκτικά στην ιστορία και καταλήγει στο διάτρητο συμπέρασμα που διατύπωσε. Οπως κάνουν όλοι Προτεστάντες όταν μελετούν την Αγία Γραφή.

ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ
ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
______________

Γι’ αυτό, αντί να κάνουμε προτεσταντική ερμηνευτική των κανόνων και των Αγίων Πατέρων, ας σκύψουμε με σεβασμό στο βίο και την πολιτεία τους αλλά και στην Ιστορία της Εκκλησίας ως αδιάψευστους και αυθεντικούς μάρτυρες του τρόπου που κατενόησαν την “αποτείχιση” και τους άλλους Ιερούς Κανόνες.

“Οι Προφήτες ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν”.

Δεν είναι αυτά που ομολογούμε στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας; Δεν είναι αυτά που πιστεύουμε; Αυτά, λοιπόν, ας εφαρμόζουμε.

ΠΟΙΑ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ;
________________

Ας έλθουμε τώρα στο ερώτημα της ωφέλειας που θα προκύψει με την “αποτείχιση”;

Αν μια ομάδα πιστών με ένα κληρικό σταματήσει το μνημόσυνο του οικείου Μητροπολίτη ή αν κάνουν το ίδιο τρεις - τέσσερις άλλοι κληρικοί διασκορπισμένοι στα τέσερα σημεία του ορίζοντα τι θα συμβεί;

Θα σταματήσουν οι οικουμενιστές την πορεία τους;

Ελπίζω να μην υπάρχει μεταξύ μας κάποιος που είναι τόσο αφελής.

Το μόνο που θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση είναι ότι θα καθαιρεθούν οι ελάχιστοι κληρικοί που θα “αποτειχιστούν” και θα αναθεματισθούν οι ελάχιστοι λαικοί που θα τους ακολουθήσουν και αμέσως ύστερα περιχαρείς και πανευτυχείς οι Οικουμενιστές θα λένε: “Μια δράκα σχισματικοί ήταν! Τους καθαιρέσαμε και τους αναθεματίσαμε! Εφυγαν από τα πόδια μας και ησυχάσαμε”.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΣΥΝΟΔΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
______________________

Αυτό θέλουμε να συμβεί ή επιθυμούμε να συντελέσουμε να ληφθούν Συνοδικές αποφάσεις των αυτοκεφάλων Εκκλησιών που να ανατρέπουν την οικουμενιστική πορεία;

Προφανώς το δεύτερο.

Αφού, λοιπόν, αυτός είναι ο στόχος μας ας εγκαταλείψουμε εντελώς την ιδέα της μη “συντεταγμένης” “αποτείχισης” (τουλάχιστον επί του παρόντος) και ας ενεργήσουμε “συντεταγμένα” και αποφασιστικά. Ετσι ακριβώς όπως συνέβηκε με τη συνάντηση της Πάφου, όπου η παρέμβαση της Ελλαδικής Ιεραρχίας συνεπικουρούμενη από την παράλληλη επιδίωξη της Ρωσίας να αναβαθμίσει τα πρεσβεία τιμής που απολαμβάνει έναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών οδήγησε τη συνάντηση σε πλήρες ναυάγιο.

Στην επιτυχία αυτή διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο όσοι συνέταξαν την Ομολογία για τον Οικουμενισμό επειδή συνετέλεσαν αποφασιστικά στη λήψη της απόφασης της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και στον αγώνα αυτό πολλοί καλοί πατέρες και αδελφοί διαδραμάτισαν σοβαρό ρόλο με το δυναμικό τρόπο που έκαναν τις παρεμβάσεις τους.

Αν όσοι συνέτειναν στην αποτυχία της συνάντησης της Πάφου συνεχίσουν να ενεργούν με σύνεση και εκκλησιαστικό φρόνημα έχουν πολλά και ως άτομα και ως ομάδες να προσφέρουν στον αγώνα εναντίον των Οικουμενιστών.

“ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΣ” ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΣ
___________________

Αν, όμως, δεχτούν το λεγόμενο “εκ δεξιών” πειρασμό και προχωρήσουν σε “αποτειχίσεις” θα υποσκάψουν καίρια τον αντιοικουμενιστικό αγώνα. Ανεπιγνώστως θα ενεργήσουν, κατ’ αναλογίαν, όπως ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ π. Παύλος Κουμαριανός.

Δεν χαντάκωσε κυριολεκτικά τον αγώνα των Οικουμενιστών ο π. Παύλος όταν μετέφερε την άποψη στην Ημερίδα του ΑΠΘ για το διάλογο με τους Παπικούς ότι για να προχωρήσουν οι διάλογοι πρέπει, Θεός φυλάξοι, να γίνουμε Ουνίτες;

Δεν κρατάμε όλοι ως παντιέρα από εκείνη την ημέρα τη δήλωση του π. Παύλου Κουμαριανού και την χρησιμοποιούμε δικαίως ως πολιορκητικό κριό για να καθαιρέσουμε τα τείχη των οικουμενιστών;

Είναι στις προθέσεις ή στις επιδώξεις όσων σκέφτονται “αποτείχιση” να οπλίσουν το χέρι των οικουμενιστών με ατομική βόμβα ισάξιας ισχύος με την ατομική βόμβα που μας δώρησε ο π. Παύλος Κουμαριανός στην Ημερίδα του ΑΠΘ;

Και όμως! Αυτό ακριβώς θα κάνουν αν προχωρήσουν άκαιρα σε μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις”.

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
________________________

Ισως έρθει η ώρα που η “αποτείχιση” θα καταστεί αναπόφευκτη. Η “συντεταγμένη” “αποτείχιση” εννοώ. Οχι μπαιράκι που θα σηκώνει ο καθένας όποτε θέλει. Οι αποφάσεις για καίρια εκκλησιαστικά θέματα λαμβάνονται με γνώμονα το συμφέρον της ψυχής μας και το συμφέρον της Εκκλησίας. Οχι για να “βγάλουμε το άχτι μας”, κατά τη λαική έκφραση ή για να εκτονώσουμε την οργή μας.

ΟΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
___________________

Επί του παρόντος τουλάχιστον η “αποτείχιση” πρέπει να μπεί στο ψυγείο.
Αυτή τη στιγμή οι προτεραιότητες είναι:
1.) Ανύστακτος αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού. Συντονισμένη προσπάθεια συνοδικής καταδίκης της “βαπτισματικής θεολογίας” και έξοδος των Ορθόδοξων Εκκλησιών από το παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ.
2.) Αγώνας εναντίον του Νεοβαρλααμισμού και άλλων νεωτερισμών,
3.) Εμπέδωση της κανονικής τάξεως στους κόλπους της Εκκλησίας,
4.) Αντίσταση εναντίον των αθέων που προσπαθούν να απογαλακτίσουν το ευλογημένο μας Γένος από την Εκκλησία.

Σε αυτούς τους στόχους παρακαλώ, πατέρες και αδελφοί, ας στραφεί η προσοχή όλων και όχι στις άκαιρες, μη “συντεταγμένες” και μη κατά Θεόν “αποτειχίσεις”, που θα προξενήσουν τεράστια πνευματική ζημία και θα αποβούν πανίσχυρο όπλο στα χέρια των Οικουμενιστών.

Δήλωσι του blog apotixisi:

Το blog apotixisi δηλώνει ότι η καταχώρησι των κειμένων συνεργατών και φίλων δεν σημαινει οτι συμφωνουν απολυτα με τις πεποιθήσεις των υπευθύνων του blog. Καταχωρούνται ολες οι αποψεις για προκλησι διαλόγου και μονο.
Οι αποψεις αλλοτε ταυτίζονται και αλλοτε δεν ταυτιζονται.


O νέος αιρεσιάρχης πάπας "ενθρονίζεται".

Ολα τα ...καλά παιδιά εκεί!!!

Ασφαλώς, πρώτα και καλύτερα τα "κοπέλια"

του Ουνίτου Βαρθολομαίου.



Η κηδεία του Αιρεσιάρχου πάπα.

Ψάλλουν αναισχύντως και προκλητικώς

οι ΟΥΝΙΤΑΙ. Ολα τα ...καλά παιδιά εκεί!!!






Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου