Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Αθάνατε Αυγουστίνε. Η Πατερική σου φωνή θα μας καθοδηγή γιά να βαδίζουμε πάντοτε σταθερά και αμετακίνητα πάνω στην γραμμή των Αγίων Πατέρων.

Σάν τα στρείδια πάνω στα βράχια.
Οστις βούλεται σωθήναι, προ πάντων χρή αυτώ την Καθολικήν κρατήσαι Πίστιν, ήν ει μή τις σώαν και άμωμον τηρήσειεν, άνευ δισταγμού, εις τον αιώνα απολείται. (Μέγας Αθανάσιος)
Τούτο εστί το καύχημα ημών, η πίστις ημών, η καλή κληρονομία των Πατέρων ημών. Μετά ταύτης Θεώ παραστήναι ελπίζομεν και των ημαρτημένων λαβείν την άφεσιν. Ταύτης δε άνευ ουκ οίδα ποία δικαιοσύνη της αιωνίου κολάσεως ημάς λυτρώσεται.(Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός)

Ιδια είναι η φωνή, των παλαιών με τους νέους Πατέρες.
Οσοι διδάσκουν διαφορετική Πίστι από την Ορθόδοξο Πίστι δεν εκφράζουν την Μία Αγία Εκκλησία των Αγίων Πατέρων.

Επιβάλλεται η αποδοκιμασία τους, η αποπομπή τους, ακόμα και η απομάκρυνσι από αυτούς, δηλαδή η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ μας από αυτούς.
Ο Αρχιαιρεσιάρχης Βαρθολομαίος και οι όμοιοι με αυτόν, δεν έχουν καμμία ομοιότητα και καμμία σχέσι με την Πίστι των Πατέρων μας, αλλά με την Αντιπατερική πίστι των Λατίνων και των Οικουμενιστών δηλαδή την Σατανική πίστι των Εωσφοροεκκλησιών, που κατασκευάζουν γρήγορα, αλλά σταθερά, μεθοδευμένα και επιμελημένα.
Η παρουσία τους δεν αποτελεί ευλογία αλλά ευλογιά, πραγματική επιδημία, δηλαδή λοιμική ασθένεια, μαγαρισμό και κατάρα.
"Ει τις ου φιλεί Ιησούν", Αυτόν τον Ιησούν, τον Ιησούν του Αγίου Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων, τον Ορθόδοξον Ιησουν, "ήτω ανάθεμα"(Α΄Κορ.16,22).

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Φι­λορ­θο­δο­ξος Ε­νω­σις Κο­σμας Φλα­μι­α­τος

Ε­δρα: Βασ. Η­ρα­κλει­ου 30, 546 24 Θεσ­σα­λο­νι­κη, Τηλ. 697-2176314,
E-M­a­il: k­f­l­a­m­i­a­t­os@y­a­h­oo.gr
, Αλ­λη­λο­γρα­φι­α: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρι­κα­λα

Τα Με­λη της E­νω­σε­ως Α­νη­κουν σε Ι­ε­ρες Μη­τρο­πο­λεις της Eκ­κλη­σι­ας της Eλ­λα­δος

Ε­νη­με­ρω­τι­κο Δελ­τί­ο

22 Ιαν. 2010/2

Στη μνήμη Ιεραρχών μηνός Ιανουαρίου

Δριμύς έλεγχος για την αιρετική Οικουμενιστική Ιδεολογία

στην ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ της Εκκλησίας μας

Οι διεξαγόμενοι Διάλογοι με αντιπατερικό τρόπο, οι συνεχείς αποκαλύψεις –τελευταία– στο διαδίκτυο πλήθους εικόνων με τις παράνομες συμπροσευχές μετά αιρετικών του Πατριάρχη και των συνοδοιπόρων του, η ανοχή και σιωπή των «κοινωνούντων αυτοίς» ιερωμένων, αποτελούν αμαύρωση των αγώνων των αγίων Πατέρων και έμπρακτη κατάργηση των σωτηριολογικών μηνυμάτων της Υμνολογίας μας.

Η θριαμβευτική υποδοχή που ετοιμάζεται στον Πατριάρχη στην Καλαμάτα (31/1/2010), αποτελεί έμμεση προτροπή στο λαό για την αποδοχή της Οικουμενιστικής αίρεσης, που προωθεί ο κ. Βαρθολομαίος, και προσβολή των υμνολογούμενων Αγίων που στηλίτευαν τις κακοδοξίες.

Έχει αρκούντως καταδειχθεί ότι οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τους Διαλόγους με τους ετερόδοξους (με τον αντιπατερικό τρόπο που γίνονται) και απαγορεύουν, επίσης, αυστηρά την εωσφορική εφεύρεση των συμπροσευχών, ως μέσον προσεγγίσεως με τους αιρετικούς. Εκτός, όμως, από τους Ι. Κανόνες και η Υμνολογία της Εκκλησίας το ίδιο μήνυμα μεταφέρει, παρουσιάζοντάς μας τον ασυμβίβαστο αγώνα των Αγίων κατά των αιρετικών.


Και διερωτάται κανείς: Άραγε, οι –διάδοχοι των Πατέρων– σύγχρονοι Επίσκοποι, που «από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός» ευρίσκονται στους ι. ναούς, δεν παρακολουθούν τα ψαλλόμενα; Δεν φτάνουν στα «ώτα» τους οι προτροπές των υμνογράφων για μίμηση των Αγίων; Με υψωμένη τη φωνή και περισσή ιεροπρέπεια στα κηρύγματά τους μας διδάσκουν πως «τιμή μάρτυρος, μίμηση μάρτυρος». Γιατί λοιπόν, ταυτόχρονα, οι ίδιοι αδιαφορούν και αρνούνται να μοιάσουν στους εορταζόμενους Αγίους; Δεν αντιλήφθηκαν ότι η Υμνογραφία μας είναι γεμάτη από τους ελέγχους των Πατέρων κατά των αιρετικών και τον ανύστακτο και ανυποχώρητο αγώνα τους να αποκαλύψουν την αίρεση, να αποστομώσουν τους αιρετικούς και να απελάσουν από την ποίμνη, που τους εμπιστεύθηκε ο Χριστός (και δεν είναι ιδιοκτησία τους), τους προβατόσχημους λύκους δια της «σφενδόνης του Πνεύματος» σύμφωνα με το θέλημά Του;


Αντ’ αυτών, οι σύγχρονοι Επίσκοποι συμπορεύονται, συνευλογούν και συμπροσεύχονται με τους αιρετίζοντες, μηδενίζοντας έτσι και ακυρώνοντας το μήνυμα των αγίων Πατέρων και καθιστώντας την Υμνολογία νεκρό είδος και μουσειακό υλικό, που προσφέρει ίσως αφορμές για συγκινητικά κηρύγματα και εξιδανίκευση αλλοτινών ηρωϊκών εποχών της Εκκλησίας, αλλά δεν κινητοποιεί προς την κατεύθυνση της αναιρέσεως του Οικουμενισμού, που αποδεικνύεται η υπουλότερη αίρεση στην ιστορία του χριστιανισμού, όντως παναίρεση, όπως την χαρακτήρισε ο δογματολόγος καθηγητής και γέρων Ιουστίνος Πόποβιτς.


Οι άγιοι Πατέρες, λοιπόν, κατ’ εξοχήν σε καιρό νεοφανούς αιρέσεως, απαιτούσαν τον έλεγχο των «αιρετικών αναπλασμάτων», αποκάλυψη της αιρετικής «πονηρίας και δολιότητος», και όχι την ανοχή. Δίδασκαν ομοφώνως την «παραίτηση» από όλους τους αμετανόητους αιρετικούς κατά την Παύλεια προτροπή «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Τέλος ενημέρωναν τους πιστούς για την επικινδυνότητα της αιρέσεως και περιφρουρούσαν την πίστη.


Όμως, οι Επίσκοποί μας σήμερα, εν ΚΑΙΡΩ της αποθρασυνθείσης ΑΙΡΕΣΕΩΣ του Οικουμενισμού –που μέρα με τη μέρα εξαπλώνεται ραγδαία– συλλαμβάνονται σιωπηλοί και ριψάσπιδες κατά τους χαρακτηρισμούς του ι. Χρυσοστόμου: «Αλλά πολύ το διάφορον ορώ των τότε ποιμένων παρά των νυν... Εάν τις αθέων αιρετικών παραφρονή λαλών διεστραμμένα, ο αντιλέγων ουδείς, ο πολεμών ουδαμού· πάντες πτωχοί τότε γίνονται, πάντες σιωπητικοί, πάντες φυγάδες». Καμώνονται πως δεν βλέπουν τους συνεπισκόπους τους (Μητροπολίτες και Πατριάρχες), που ως ψευδοποιμένες και λύκοι λυμαίνονται την Ποίμνην του Χριστού, εμπεδώνοντες την αίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία Του και στους ανίδεους πιστούς. Και αρκούνται να μιλούν μόνο για κάποιες ολιγάριθμες αιρετικές ομάδες, ενώ τις συμπροσευχές Επισκόπων με την παναίρεση του Παπισμού, τον αιρετίζοντα λόγο του Πατριάρχου και των δορυφόρων του, τα αιρετικά κηρύγματα περί βαπτισματικής θεολογίας και αδελφών Εκκλησιών του Μητροπολίτη Περγάμου και του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, όλα αυτά τα ανέχονται. Σέβονται –λένε– τον Πατριάρχη, αλλά δεν σέβονται τον Χριστό και τις Εντολές Του. Επικράτησε, λοιπόν, και στην Εκκλησία η ιδεολογία της ανεκτικότητας!


Στην συνέχεια, παραθέτουμε κάποιους στίχους από την Υμνολογία Αγίων Πατέρων μηνός Ιανουαρίου, τιμώντας μ’ αυτό τον τρόπο την μνήμη τους. Αυτοί αγωνίστηκαν μεν εναντίον των αιρέσεων, αλλά αγαπούσαν τους αιρετικούς (ως μιμητές του Χριστού) και φρόντιζαν Ορθόδοξα για την επιστροφή τους στη ΜΙΑ Εκκλησία. Ας κάνουμε μια σύγκριση του τότε και του τώρα, ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας κι ας αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του.


Αγίου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1 Ιανουαρίου):

Ο Μ. Βασίλειος επαινείται από τον υμνογράφο, διότι «προκινδυνεύων της πίστεως, και αθλητικήν ένστασιν επιδειξάμενος, θυμόν Επάρχου κατήσχυνε, θρασυνομένου τω κράτει της ασεβείας», και «την πλάνην των ειδώλων στηλιτεύσας εν τοις δόγμασιν, Αρχιερέων υπάρχει δόξα και εδραίωμα», και δια της αληθούς Πίστεως «των θεοστυγών αιρέσεων τας βλασφημίας κατέτρωσε και ταις ψυχαίς των πιστών ευσεβείας τον γλυκασμόν εθησαύρισεν». Σε άλλο ύμνο επαινείται, διότι «τας μεν καρδίας» των πιστών «ενθέως ηύφρανε» και «των απίστων τα δόγματα, αξίως κατεβύθισε»∙ και αλλού, «τη δυνάμει των λόγων των θεϊκών καθελών τας αιρέσεις τας ζοφεράς, πάντα τα φρυάγματα του Αρείου εβύθισας».


ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ (10 Ιανουαρίου):

Και για τον άγ. Γρηγόριο Νύσσης διαβάζουμε: «Πανσεβάσμιε Γρηγόριε, ο πέλεκυς ο κόπτων αιρετικών τας ορμάς, η δίστομος ρομφαία του Παρακλήτου, μάχαιρα τέμνουσα τας νόθους σποράς, πυρ τας φρυγανώδεις αιρέσεις καταφλέγον…». Συ «όθεν και εν ορθοδόξοις δόγμασι τας αλλοφύλους αιρέσεις εκπολεμήσας, το κράτος το της Πίστεως εν τοις πέρασιν ήγειρας».

Επίσης στα τροπάρια του Όρθρου: «Συ ως πυρ κατέφλεξας τας των αιρέσεων ακανθηφόρους πλοκάς των λόγων… Ευνομίου ήλεγξας το ανόμοιον και τούτου λόγους… ως αράχνης υφάσματα διέλυσας. Ήλεγξας τον αθεώτατον Μακεδόνιον, το θείον Πνεύμα, αδεώς υβρίσαντα». Γιατί «ουκ ηνέσχου, βλασφημούντων ακούειν Αοίδιμε…, αλλ’ αυτούς επέστρεψας, Ποιμαντική σου βακτηρία, και το νοσούν εθεράπευσας, …τη των δογμάτων σου σαγήνη… προς το φως επανήγαγες».

Και τέλος: «πάσι τε πραΰς, μαχητής εδείκνυσο Γρηγόριε, προς τους Χριστού μειούν την δόξαν σπουδάζοντας. …υπό σου Σαβέλλιος ελήλεγκται, θεομαχών… Πάντας ήλασας τους κακοδόξους ως λύκους, αδιάφθορον διατηρήσας την ποίμνην».


Αγίου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και ΚΥΡΙΛΛΟΥ Αλεξανδρείας (18 Ιανουαρίου):

Για τον ασυμβίβαστο στην ακεραιότητα της Πίστεως και αληθινό Ποιμένα άγ. Αθανάσιο ψέλνουμε: «αστραπαίς του κηρύγματος τους εν σκότει εφώτισας και την πλάνην άπασαν απεδίωξας, προκινδυνεύων της Πίστεως, ως ποιμήν αληθινός…».

Για δε τον άγιο Κύριλλο, ο οποίος δεν ενηγκαλίσθη, ούτε συμπροσευχήθηκε με τους αιρετικούς, αλλά κατέδειξε την ανοησία της αιρέσεως, ο υμνογράφος γράφει: «τοις πυρίνοις σου δόγμασι, των αιρέσεων άπασα, φρυγανώδης φλέγεται ύλη∙ των νοημάτων τοις βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, απειθούντων δυσσεβών…». Και στη συνέχεια: «Της Χριστού απεδίωξας, νοητούς λύκους Κύριλλε…, και ταύτην κύκλω ετείχισας, λόγων οχυρώμασι».

Ο άγιοι, λοιπόν, Αθανάσιος και Κύριλλος «ούτοι ως αξιόθεοι παλαισταί και πρόμαχοι της αληθείας πιστότατοι, εχθροίς τοις αοράτοις και ορατοίς, ευσεβοφρόνως αντέστησαν».

Και άλλα τροπάρια του Όρθρου ονομάζουν τους Αγίους «προμάχους της πίστεως…, στρατόν έκφρονα, Αιρετικών απειθούντων αξίως βυθίσαντας, τας θεομάχους γλωσσαλγίας διελέγχοντας, των δυσσεβών αιρέσεων, …κακοδοξίας ακάνθας εκτέμοντας» και ως «τήξαντες τας αιρέσεις, πάντων των κακοδόξων, αιρετικών τας ψυχοβλαβείς, πάσας γλωσσαλγίας σβέσαντες τας φλογώδεις, των βλασφήμων συγχύσεις…, την ποικίλην πλάνην, εξορίζοντες σοφαίς αποδείξεσιν».

Μάλιστα ο υμνογράφος εκφράζει τον θαυμασμό του για την προνοητικότητα του Μ. Αθανασίου να πολεμήσει την αίρεση πριν καν φυτρώσει, άμα τη εμφανίσει τας «μελλούσας φυήσεσθαι αιρέσεις θεώμενος, προανατραπείσας υπό σου προφητικώτατα»! Σε αντίθεση με σημερινούς ποιμένες, πολλοί των οποίων μάλιστα, ενώ ονομάζουν τον Οικουμενισμό αίρεση, ταυτόχρονα τον αφήνουν να επεκτείνει τα πλοκάμια του και επιτρέπουν στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο άνεση και ελευθερία κινήσεων για να τον διακινεί.

Διό Άγιε, «υπέρ της Εκκλησίας ικέτευε, διά Σταυρού νίκας δωρηθήναι …τη ορθοδόξω Πιστει καθ’ αιρέσεων δυσμενών».


Αγίου ΜΑΞΙΜΟΥ του Ομολογητού (21 Ιανουαρίου):

Και ο όσιος Μαξιμος, ήτο «πυρ καιόμενον κατά των αιρέσεων, …ως καλάμην γαρ ταύτας κατηνάλωσε ζήλω του Πνεύματος». Το δε «μονοθέλητον δόγμα τοις λόγοις του διήλεγκται…, αποφράττων μιαρών τα απύλωτα στόματα» που δίδασκαν «επηρεία διαβόλου» την αίρεση του μονοθελητισμού. Αλλού ο υμνογράφος γράφει: σύ μάκαρ «απέπνιξας ταις νευραίς των δογμάτων σου Πύρρον τον κακόφρονα, διωγμούς υπομείνας υπέρ της Πιστεως, απεδίωξας άπασαν αίρεσιν· εκτμηθείς δε συν χειρί την γλώτταν Μαξιμε». «Ξηραίνεται αιρέσεων πηγή, βορβορώδης άπασα… φραττομένη τη ισχύϊ της γλώττης σου». «Χαίρε, ότι καθείλες των αιρέσεων θράσος». Δύο «φύσεις θελήσεις και ενεργείας, Μάξιμε θεοφάντορ, ομολογών, θεομάχον αίρεσιν καταστρέφεις». Τέλος στο Απολυτίκιο ο άγ. Μάξιμος χαρακτηρίζεται «Ορθοδοξίας οδηγός».

Ποιος, όμως, Επίσκοπος, ιερεύς, μοναχός ή λαϊκός τον μιμείται σήμερα και εναντιώνεται σε αιρετικά φρονούντες και διδάσκοντες Πατριάρχες και Μητροπολίτες, διακινδυνεύων να υποστεί όχι σωματικά μαρτύρια, αλλά απλά το ελάχιστο μαρτύριο της απομόνωσης ή της επιτίμησή τους;


Αγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νανζιανζηνού (25 Ιανουαρίου):

Επί πλέον, ποιος μιμείται σήμερα τον κατ’ εξοχήν Θεολόγο Γρηγόριο; Και αυτού εκθειάζεται, στην Υμνολογία, όχι η ειρηνιστική, συμβιβαστική και αγαπολόγος τακτική, αλλά η ένθεος αρετή της καταδίωξης των αιρετικών! «Τη σφενδόνη των λόγων σου των ενθέων θεόπνευστε, κραταιώς εσφενδόνησας καθάπερ λύκον τον Άρειον, και πόρρω εδίωξας εκ της ποίμνης του Χριστού». «Επαινέσωμεν τον Θεολόγον του Χριστού της ποίμνης τον φύλακα, αγρευτήν των λύκων δε πάνσοφον, ζιζανίων νόθων ελατήρα∙ σπορέα ορθών δογμάτων τον πανθαύμαστον, διώκτην αιρετιζόντων ισχυρότατον…». «Στηλιτεύων την πλνην των δυσσεβών, τας Γραφάς διανογων θεοπρεπώς…, νύκτα την ζοφεράν δυσσεβών αιρέσεων, αίγλη των σοφών σου διδαγμάτων εδίωξας και ψυχάς, Πατερ, των πιστών κατεφαίδρυνας»

Δεν ανέχθηκε ο Θεολόγος Γρηγόριος (όπως ο τελευταίος των διαδόχων του στο θρόνο της Κων/πόλεως σημερινός Πατριάρχης) να ζημιώνεται η Ορθοδοξία, αποκαλούμενη από τον Πάπα συγκαταβατικά «Εκκλησία με …ελλείψεις» και αυτός να συνεχίζει τις αγαπολογίες μαζί του, αλλά «ζιζνια, πυρί του Πνεματος, τα των αιρέσεων έφλεξας» και «αιρέσεων έφραξας, ρουν τον ψυχόλεθρον, τον βλασφημίας ανάμεστον».


Αγίου ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ και Τριών ΙΕΡΑΡΧΩΝ (30 Ιανουαρίου):

«Μύθους ελληνικούς διήλεγξας (άγιε Ιππόλυτε) και παράνομον πλάνην Εβραίων θεία χάριτι».

Αλλά και οι τρεις Ιεράρχες «τους θεοκαπήλους αιρεσιάρχας των περιβόλων της θείας του Χριστού Ποίμνης μακράν απήλασαν δια των λόγων». Δια τούτο «Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς…, ο των πιστών εδρασμός, των αιρετιζόντων η κατάπτωσις… Πατέρες θεόσοφοι, τήξαντες τας αιρέσεις, πάντων των κακοδόξων, σβέσαντες τας φλογώδεις των βλασφήμων συγχύσεις».

Τέλος και πάλιν ο φωστήρ της Καισαρείας Βασίλειος «φλογίζων τους εχθρούς της Πίστεως, τας δε φυλάς σώζων ασφαλώς τας εφεπομένας, ο Μέγας ώφθης Βασίλειος, θαρσείτω και νικάτω η Χριστού Εκκλησία τηλικούτον πλουτήσασα πρόμαχον».


Βέβαια, σήμερα, οι καιροί και τα ήθη άλλαξαν. Θα περιμέναμε, όμως, και θα θέλαμε τους Επισκόπους και τους ποιμένες μας πρώτους αυτούς ουσιαστικούς μιμητές των Αγίων Πατέρων. Όχι στις πανηγύρεις, στα κηρύγματα και στα «λόγια» συγγράμματα ενίων, αλλά στα πράγματα, όπως οι Άγιοι: «έργοις λάμψαντες Ορθοδοξας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν».


Αυτοί, όμως, αντί να καταγγέλλουν την επί δεκαετίες θριαμβεύουσα αίρεση του Οικουμενισμού, να κατονομάζουν τους οπαδούς της και να αποστρέφονται τους Οικουμενιστές, αυτοί αντίθετα, τον σημερινό πρωτεργάτη της αιρέσεως Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον προσκαλούν στις Μητροπόλεις τους και παρίστανται στην πολυδάπανη φιέστα της υποδοχής του (επιβράβευση, άραγε, των αιρετικών φληναφημάτων και ενεργειών του;), χωρίς να καυτηριάζουν τις αιρετικές του πράξεις, ουσιαστικά παροτρύνοντας το ποίμνιό τους να τον αποδέχεται ανεπιφύλακτα. Αυτό το …σόου, με την «αυθόρμητη» παρουσία του λαού –του Πατριάρχη φρουρούμενου από πλήθος αστυνομικών, οι οποίοι συλλαμβάνουν τους διανέμοντας φυλλάδια διαμαρτυρίας, όσων ακόμα αντιδρούν (όπως συνέβη στη Λάρισα και την Ελασσόνα)–, θα το ξαναδούμε σε λίγο, μια μέρα μετά την εορτή των Τριών Ιεραρχών στην Καλαμάτα! Αλήθεια, έτσι αισθάνονται ότι τιμούν τους Αγίους;

Έστωσαν οι παραπάνω τιμητικοί στίχοι των υμνογράφων της Εκκλησίας μας προς έλεγχο των Οικουμενιστών και των συμπορευομένων αυτοίς Επισκόπων.



Και μια ερώτηση προς εαυτούς και αλλήλους: Αλήθεια! Γιατί άραγε οι πιστοί να μην έχουμε λόγο για τις ενέργειες των Επισκόπων μας; Ο κάθε Επίσκοπος εκφράζει την διαχρονική Εκκλησία και το ποίμνιό του. «Ερώτησαν» τους Αγίους και όσους έμπρακτα τους τιμούμε, αν θέλουμε να υποδεχθούν τον Πατριάρχη; Γιατί δρουν ανεξάρτητα των πιστών που διαποιμαίνουν; Δεν έχουν υποχρέωση να συζητούν τις ενέργειές τους με το Ποίμνιο, αφού εξ ονόματός του ενεργούν;

Μήπως οι πιστοί πρέπει να ρωτήσουμε τους Επισκόπους μας: γιατί σπεύδετε προς υποδοχήν ενός αιρετίζοντος Πατριάρχη; Εκπροσωπείτε μόνο τον εαυτόν σας; Γιατί αποφασίζετε «ερήμην του Ποιμνίου» ως Δεσπόται;


Παρά τις όποιες –ανάξιες των Αγίων Πατέρων– ενέργειές μας, ας μην σταματήσουμε να ψελλίζουμε κι εμείς με τον υμνογράφο: «ταις ικεσίαις των θείων Ιεραρχών σου Χριστέ, επίσκεψαι εξ ύψους εκλογάδα σου ποίμνην, εν μέσω νεμομένην λύκων δεινών, ων τα θράση κατάβαλε∙ ου γαρ επαύσατο έτι και νυν ιδού, των αιρέσεων τα σκάνδαλα» (Από τους Αίνους Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου).


Κι ας συνεχίσουμε ικετεύοντες τον Κύριο:

«Ταις αυτών ουν ικεσίαις, εξάρας την νύκτα, εχθρών, πάσαν αχλύν διάλυσον Σώτερ και φωτί τω φρικτώ, των πιστών τα πλήθη καταύγασον, προς το κράζειν και βοάν σοι∙ Σώσον Οικτίρμον, τους πίστει τιμώντάς σε».

Γι­α την «Φι­λορ­θό­δο­ξο Έ­νω­σι “Κο­σµ­άς Φλα­µ­ι­ά­τος”»

Ο Πρό­ε­δρος Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο

Ο Γρα­µ­µ­α­τέ­ας Πα­να­γι­ώ­της Ση­µ­ά­της






Έχει πολλαπλό νόημα
η κλήρωση
με την οποία
επιλέχτηκε
ο νέος
Πατριάρχης της Ορθ. Σερβικής Εκκλησίας


Για άλλη μια φορά ο Πατριάρχης της Σερβίας εκλέχτηκε πριν λίγο με κλήρωση ανάμεσα σε τρεις προεκλεγέντες δημοκρατικά.
Η Πατριαρχία του μακαριστού πατριάρχη Παύλου, που δεν ήταν το φαβορί πριν αρκετά χρόνια απεδείχθη «λύρα χρυσή».
Εάν και σήμερα γινόταν ψηφοφορία ανάμεσα στους τρεις, οι γνώστες λένε ότι ήταν ο λιγότερο διάσημος και επομένως δεν αποτελούσε το φαβορί.

Ο ογδοντάχρονος επίσκοπος Νύσσης Ειρηναίος (Γαβρίλοβιτς) εν τοις πράγμασι αποτελεί μια καθαρή μεταβατική πατριαρχία.
Ποιο άραγε είναι το κέρδος απ’ αυτή τη μεταβατικότητα, για όσα χρόνια του μένουν να πατριαρχεύσει;
Προσωπικά δεν μπορώ να ακουμπήσω ένα τέτοιο θέμα.
Θα δείξει σύντομα μάλλον

Δυο είναι τα επίπεδα του ζητήματος της εκλογής με κλήρωση που αξίζει κανείς να συζητήσει:

α) Η δημοκρατικότητα του τρόπου επιλογής.
Πολλοί πολίτες και πάμπολλοι πολιτειολόγοι, που έχουν αναγάγει την έμμεση δημοκρατία σε φετίχ, ίσως θα υπομειδιούν για την κλήρωση.
Ας θυμηθούν έστω την κλήρωση στην «εκκλησία του δήμου» στην αρχαία Αθήνα…
Για όσους όμως ασπαζόμαστε την προτεραιότητα της άμεσης δημοκρατίας μια τέτοια θεσμική συνήθεια εκφράζει κάτι βαθύτερο.
Την αποδοχή εκ μέρους του «άρχοντα» ότι δεν επιλέχτηκε ως τυπικά άξιος ή από ομάδες συμφερόντων πίσω από μια τέτοια εκλογή ή κάποια φανερή ή μη συναλλαγή.

Επομένως οφείλει να είναι πατριάρχης ταπεινός και εκφραστής του συνοδικού εκκλησιαστικού πνεύματος.
Για να πούμε όμως την πλήρη αλήθεια δεν έγινε κλήρωση από το «σωρό», αφού προηγουμένως δημιουργήθηκε τριπρόσωπο από ψηφοφορία ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους που θα είχαν αποσπάσει το 50% των ψήφων.


Στη συγκεκριμένη περίπτωση υποψήφιοι ήταν όλοι οι 45 επίσκοποι του σερβικού Πατριαρχείου, εντός και εκτός Σερβίας.
Μπορεί να αποτελέσει μάλιστα και υπόδειγμα για τέτοιες θεσμοθετήσεις ή έστω πειραματικές εφαρμογές στις κοσμικές συλλογικότητες.

β) Η θεολογία της κλήρωσης.
Για το θέμα δεν θα πω πολλά. Θεωρώ όμως ότι με τη μέθοδο αυτή συμβολίζεται, αλλά και πραγματοποιείται η διφυής υπόσταση της εκκλησίας.
Μετέχει και κυριαρχείτο ανθρώπινο με την εκλογή του τριπρόσωπου (ανεξάρτητα του Φωτισμού των ψηφοφόρων), αλλά και το θείο με την κλήρωση, αφού μετά από προσευχή οι ανθρώπινες σκέψεις έχουν παραμερίσει και ένα «χέρι’ τραβά «τυχαία» ένα χαρτάκι και υποψηφίου…

Να ευχηθούμε να έρθει και στην ελλαδική εκκλησία αυτή η πρωτοχριστιανική παράδοση – που διατηρήθηκε είκοσι αιώνες – αφού θυμηθούμε την δια κλήρου εκλογή του Ματθία μέσα από την εκλογή διπρόσωπου για αντικατάσταση του απαγχονισθέντα μαθητή Ιούδα (Ισκαριώτη).

by manitaritoubounou

Υποσημείωσι του blog apotixisi:

Η αθλιότητα που επικρατεί στα Ελλαδικά εκκλησιαστικά πράγματα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο στο Αγιο Πνεύμα να συμμετάσχη στις εκλογές των Αρχιερέων.
Γι αυτό και δεν βλέπει μία άσπρη μέρα η Εκκλησία.
Αυτές τις μέρες προωθήθηκε στην επιτροπή της βουλής, το εξ υφαρπαγής αίτημα του Ιερωνύμου για τον διαμελισμό της μητροπόλεως Αττικής.
Νόμιμος και Κανονικός Μητροπολίτης Αττικής υπάρχει και ειναι ο ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ.
Ο Ιερώνυμος περιφρονεί σκαιότατα και την Κανονικότητα και την Νομιμότητα και στηρίζεται μόνο στα ΚΟΥΡΕΛΟΠΑΝΑ της αλήτικης αρχιερατικής κακίας και μοχθηρίας.
Μήπως ακούσατε την φωνούλα διαμαρτυρίας κάποιου αρχιερέως;
Ολοι τους ποιούν την νύσσαν, ευφραινόμενοι καθ' ημέραν λαμπρώς στα πλουσιότατα ..... αναπαυτήριά τους!!!τις επωνομαζόμενες "ιερές και σεπτές" μητροπόλεις τους.
Ο Ιερώνυμος έφαγε τα λυσακά του, κατά το κοινώς λεγόμενον, για να λαφυραγωγήση την Αττική και να την διανείμη σε δύο αναίσχυντους που περιμένουν λίγο πιό πέρα.
Πως λοιπον, να αλλάξη ο τρόπος εκλογής των αρχιερέων, με αυτήν την επικρατούσα ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ στα Ελλαδικά Εκκλησιαστικα πράγματα;

Σερβοι1

Σερβοι 2

Σερβοι 3

Ειχα πληροφοριες ότι οι Σερβοι είναι Οικουμενιστες.

Ειδα και κατι φωτογραφιες να δειχνουν σε παπικο ναο τα τεκνα του Ποποβιτς.

Ειχα την προσωπικη μου εμπειρια από τον Ερζεγοβινης Αθανασιο Γιεφτιτς στο συνεδριο της Γουμενισσας Κιλκις για τον αγιο Νικοδημο τον Αγιορειτη. Καλυψε πληρως τον Ουνιτη Βαρθολομαιο και ολες τις ασχημιες του. Καταφερθηκε κατά της Ομολογιας. Το ιδιο εμαθα ότι επραξε και προσφατα στη Βερροια σε συνεδριο για τον αγιο Γρηγοριο τον Παλαμα. Καταφερθηκε και παλι κατά της Ομολογιας.

Τωρα παρουσιαζω και τα παραπανω βιντεο που δειχνουν τους Σερβους αρχιερεις να ερωτοτροπουν με τους Αιρετικους Λατινους, τους ολεθριους ισοπεδωτάς της Ορθοδοξης Σερβιας και του Κοσσοβου. Σημερα ανακοινωθηκε η εκλογη του νεου Σερβου Πατριαρχου Ειρηναιου. Ποιος τον γνωριζει, μπορει να μας πληροφορηση σχετικα; Τρεμει η καρδια μας μηπως είναι και αυτος Οικουμενιστης και Λατινοφρονας. Περιμενουμε τις πληροφοριες σας και οσους γνωριζουν Σερβικα τις μεταφρασεις σας στα λεγομενα από τους Παπικους και από τους Ορθοδοξους.







Προς τον Πρωτοσύγκελλο και τους συν αυτώ,

της Μητροπόλεως Γόρτυνος


Ήλθε στα χέρια μου η 8σέλιδη Απάντηση-Διαμαρτυρία από τον Πρωτοσύγκελλο και δύο Αρχιερατικούς Επιτρόπους της Ι. Μητροπόλεως Γόρτυνος, για κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ιερά Παρακαταθήκη». Επειδή γνωρίζω το θέμα και ως Ανώνυμος δημοσίευσα, τότε, ένα σχόλιο στο blog apotixisi, ένιωσα την ανάγκη να γράψω τα εξής:


1) Συγχαίρω κι εγώ μαζί σας, Άγιε Πρωτοσύγκελλε, το Μητροπολίτη σας για όλες τις θεοφιλείς του δραστηριότητες: το συχνό κήρυγμα, τις συγγραφές, τις θυσίες στις οποίες προβαίνει για το ποίμνιό του, τις καθημερινές λειτουργίες και την ταυτόχρονη Πανεπιστημιακή του προσφορά. Δεν αμφιβάλλουμε, ότι αυτά είναι περίπου έτσι, όπως μας τα περιγράφετε.


Όμως, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν όλα αυτά, με τα πραγματικά γεγονότα που αναφέρονται στο άρθρο και τις άλλες ενέργειες του κ. Ιερεμία, που μας κατασκανδάλισαν, μας πλήγωσαν και μας απογοήτευσαν άλλη μια φορά, για την προσωπικότητα των Επισκόπων μας; Και γιατί εγκαλείται ο εκδότης του περιοδικού για την κριτική που φιλοξένησε; Η κριτική του αναφερόταν σε πραγματικά γεγονότα, ίσως με αυστηρό, αλλά αντικειμενικό λόγο. Αντίθετα, ο Μητροπολίτης σας, αν και εν αδίκω ευρισκόμενος, απάντησε με λόγο απάδοντα σε Επίσκοπο, αφού εξύβρισε συλλήβδην, τους ήδη 15 χιλιάδας λαϊκούς, Ιερείς, Ηγουμένους, και τους 5 Επισκόπους που υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», χαρακτηρίζοντάς τους ως «λαθροκαπήλους της αμωμήτου ημών πίστεως και πλανεμένους»!


2) Αναφερόμενοι στο «ψυχογράφημα» που κάνει κάποιος άγνωστός μου αρθρογράφος του περιοδικού, με αφορμή τις τελευταίες πράξεις του Μητροπολίτου σας, γράφετε:

«Μάθετε, ότι την ψυχήν κάθε ανθρώπου την γνωρίζει μόνον ο Θεός».

Πολύ σωστό αυτό, ποιος αμφιβάλλει; Αλλά εσείς, αυτό το επικαλείσθε για να το στρέψετε εναντίον όποιου ελέγχει τα κακώς γενόμενα. Το ερμηνεύετε δηλαδή λανθασμένως και το χρησιμοποιείτε με σκοπιμότητα, για να μας πείτε, ότι δεν έχει κάποιος δικαίωμα να εκφέρει γνώμη για πράξεις του Επισκόπου σας. Αν ισχύει, όμως, η ερμηνεία σας, τότε, διαπράττετε κι εσείς το ίδιο λάθος, αφού, χωρίς να γνωρίζετε την ψυχή του Επισκόπου σας, τον επαινείτε για τις ίδιες ενέργειες που οι άλλοι τις αξιολόγησαν αρνητικά. Αν πιστεύετε, ότι «την ψυχή κάθε ανθρώπου την γνωρίζει μόνον ο Θεός», τότε εσείς πως γνωρίζετε την ψυχή και τα κίνητρα του Επισκόπου σας και τον αθωώνετε; Το παραπάνω ρητό ισχύει μόνο για τους άλλους, εκείνους που ήλεγξαν τον Επίσκοπό σας, και όχι και για εσάς που τον υπερασπίζεσθε;


Δεν σας κρύβω, ότι προσωπικά και παρά τις επιφυλάξεις μου, είχα χαρεί, όταν πριν δυό χρόνια περίπου, σε επίσκεψη στο μοναστήρι του αείμνηστου γέροντας Αρσένιου Κομπούγια, άκουσα από τον ίδιο, καλά λόγια για τον Μητροπολίτη σας. Χάρηκα δε διπλά, όταν είδα να υπογράφει την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»(*). Όμως, η χαρά μας μεταστράφηκε σε λύπη, όταν σαν μια αγράμματη γριούλα που δεν γνώριζε τι έκανε, ο εμβριθείς δογματολόγος, και μελετητής των Γραφών, και Οδηγός των πιστών Επίσκοπός σας (όπως μας τον παρουσιάζετε), επήρε πίσω την υπογραφή του, που υπεύθυνα –υποτίθεται– έβαλε κάτω από το συγκεκριμένο κείμενο.


Λυπούμαι, Πατέρες μου, αλλά δεν καταλάβατε, ότι εδώ δεν πρόκειται για προσωπικά συμφέροντα και προσωπικές διάφορες (καμία τέτοιου είδους διαφορά δεν έχουμε με τον κ. Ιερεμία), αλλά εδώ ο λόγος είναι περί Πίστεως. Ο οικουμενικός Πατριάρχης προωθεί μαζί με τον Πάπα την αίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία, και ο Μητροπολίτης σας, ενώ –όπως μας πληροφορείτε– είναι αντιπαπικός, και ενώ στην αρχή με την υπογραφή του, ο κ. Ιερεμίας Φούντας, κατεδίκασε την οικουμενιστική πολιτική του κ. Βαρθολομαίου, μόλις ο Πατριάρχης «συνωφρυώθηκε» εναντίον του, ξέχασε την «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» και την ΠΙΣΤΗ, άλλαξε τακτική και πήγε με το μέρος του. Αυτό καταδίκασε ο αρθρογράφος, αυτό καταδικάζουμε κι εμείς.


Ως δικαιολογία εφεύρε, ότι πήρε πίσω την υπογραφή του, γιατί η Ομολογία δεν είχε γραφεί από την Σύνοδο. Και σεις υιοθετήσατε αυτή την δικαιολογία. Μα αυτό το ήξερε όταν την υπέγραφε. Εκ των υστέρων δε, και όταν του έτριξε τα δόντια η όποια εξουσία, υποχώρησε. Και σεις πειστήκατε στο επιχείρημά του. Γνωρίζετε τις διαθέσεις του (που γνωρίζει μόνο ο Θεός, όπως είπατε) ή πεισθήκατε σε όσα σας είπε ως άλλοι υπάλληλοι του Δεσπότη; Ασφαλώς το δεύτερο. Έ, εγώ δεν πείσθηκα και γι’ αυτό ως ανώνυμος έγραψα και σχόλιο, και τώρα επανέρχομαι, παρόλο που δεν συμφωνώ με όλες τις θέσεις που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό, για να υποστηρίξω στα βασικά, όσα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό (και στο μπόγκ) του εκδότη.


Αλήθεια, εσείς είστε κάτω από την Διοίκηση του Επισκόπου σας. Δεν ήθέλα να σας φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά αναγκάζομαι να ερωτήσω: όσα γράφετε είναι όλα δικά σας ή μήπως να σας βοήθησε να τα γράψετε ο ίδιος, ή έστω «έριξε» μια ματιά για να διορθώσει τα λάθη σας; Κι αν ναι, τότε, δεν έχουν γραφεί κάτω από την επιρροή του, κάτω από την πίεσή του; Μήπως όσα γράψατε (καλοπροαίρετα ή εκβιαστικά, αδιάφορον), είχατε λόγο να τον τα γράψατε, για να έχετε την εύνοιά του; Αυτό δεν θα μπορέσουμε να το μάθουμε ποτέ, απλά γιατί (πάλι κατά τον λόγο σας) μόνο ο Θεός γνωρίζει τις διαθέσεις των ανθρώπων.


Μαζί με όσους έγραψαν κατά των τελευταίων ενεργειών του Επισκόπου σας, διατηρούμε την γνώμη μας για τις καταδικαστέες αυτές πράξεις του. Γνώμη, που δεν στηρίζετε στην ψυχολογία του και στις προθέσεις του, που κατά τον λόγο σας μόνο ο Θεός γνωρίζει και αυτός θα τον κρίνει, αλλά στα πραγματικά γεγονότα, που έτσι όπως συνέβησαν, ευνοούν τους αιρετικούς, οικουμενιστικούς σχεδιασμούς του Πατριάρχη. Δεν αρνούμαστε να δούμε τα επιχειρήματά σας, αν αυτά είναι αληθινά γεγονότα και όχι εκφορά των δικαιολογιών και της υπερασπιστικής γραμμής του προϊσταμένου σας. Ως τότε, θα θεωρούμε ως βλαπτικό για την ορθοδοξία λάθος του:


α) την ανεύθυνη υπογραφή του σε ένα τόσο σοβαρό κείμενο,


β) την ευκολία με την οποία υπαναχωρεί ένας καθηγητής πανεπιστημίου και Ιεράρχης στην υπογραφή που πριν μερικές μέρες έβαλε και χωρίς να προκύψουν άλλα πραγματικά και αναιρετικά της υπογραφής γεγονότα,


γ) την προσπάθεια να αποδείξει πως έχει δίκιο, επικαλούμενος ακόμα και το μυστήριο της Μετανοίας, για να μας πει πως μετανόησε και έτσι, χρησιμοποιώντας ένα μυστήριο, να επιχειρήσει να φανεί στα μάτια των Ιερέων και των πιστών και ως ήρωας μετανοίας. Μακάρι να μετανοήσει αληθινά, για να δείξει και σε μας το μεγαλείο του και να αποτελέσει και δικό μας παράδειγμα προς μίμηση, αφού όλοι μας «μετανοίας χρεία έχουμε».


Το τελευταίο δεν θα το έγραφα, αναφέροντας το ιερό Μυστήριο της Μετανοίας στη συζήτηση αυτή, αλλά το κάνω γιατί εσείς το εμπλέξατε και το χρησιμοποιήσατε. Χρησιμοποιείτε στην Επιστολή σας την εξής ερώτηση του Μητροπολίτη σας: «Είναι “αλλοπρόσαλλο” λοιπόν να αρνείται κανείς τα πρότερα φρονήματά του, που τον έφεραν πίσω στην πνευματική ζωή;». Και απαντώ: ασφαλώς και δεν είναι “αλλοπρόσαλλο” να αρνείται κανείς τα πρότερα λάθη του και να μετανοεί, όμως, είναι “αλλοπρόσαλλο” να βλέπει ως πρόοδο και να θεωρεί ως μετάνοια την πρόσδεσή του στο οικουμενιστικό άρμα του κ. Βαρθολομαίου και της παρέας του.


Όσα γράφονται εδώ (εύχεσθε ο Θεός να συγχωρήσει και να θεραπεύσει κάθε εγωϊστικό κίνητρο που υπάρχει στην παρέμβασή μου) γράφτηκαν για την υπεράσπιση της Ορθόδοξης πίστης, η οποία από την οικουμενιστική λαίλαπα -κατά το ανθρώπινο- ταλαιπωρείται, αποδομείται και απορυθμίζεται. Και αντί να βγουν μπροστά οι Επίσκοποι και να την οδηγήσουν εις οδούς σωτηρίας, ενέργειες σαν αυτή του Δεσπότη σας, αντί να λειτουργήσουν αφυπνιστικά και καθοδηγητικά για να ελευθερωθούν οι πιστοί από τον εναγκαλισμό του Πατριάρχη μετά του αιρετικού Πάπα (αλλά και των ελάχιστων συνοδοιπόρων του Επισκόπων και θεολόγων), αντίθετα, τέτοιες ενέργειες, τους σπρώχνουν πιο βαθειά στην περιπέτεια της αιρετικής αυτής λαίλαπας του οικουμενισμού.

Με σεβασμό στο σχήμα σας

Ένας ελάχιστος εργάτης του Ευαγγελίου

(τα στοιχεία μου έχουν κατατεθεί στον εκδότη)


(*) Γιατί σκοπίμως και παραπλανητικά γράφετε «Ομολογία Πίστεως», και όχι «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»; Για να πείτε μετά, ότι δεν χρειάζεται, οι Επίσκοποι να υπογράψουν μια νέα Ομολογία Πίστεως, αυτή την έδωσαν κατά τη χειροτονία τους; Δεν γνωρίζετε, ότι ο Οικουμενισμός είναι μια νέα αίρεση, για την οποία, όχι μόνο δεν δήλωσαν όλοι οι Επίσκοποι ότι την αποστρέφονται, αλλά πολλοί απ’ αυτούς είναι και οπαδοί της;


Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Ιανουαρίου 2010















Ο Άγιος Μάξιμος

ο Ομολογητής (580-662).



Ηταν αρχικά Ηγούμενος της Μονής Χρυσουπόλεως κοντά στην Κωνσταντινούπολη και αγωνίσθηκε για πολλά χρόνια χωρίς «ανώτερη» εκκλησιαστική υποστήριξη, ενώ τα Πατριαρχεία της Ανατολής και η Ρώμη είχαν αποδεχθεί την αίρεση κάτω από πίεση του μονοθελήτου Αυτοκράτορα Κώνσταντος Β΄ (641-66Cool.

Ο Άγιος Μάξιμος, χωρίς να κατέχει κάποια ιδιαίτερη θέση στην εκκλησιαστική ιεραρχία - ήταν ένας απλός μοναχός - ύψωσε το θεολογικό του ανάστημα ένας αυτός, εναντίον όλης της «επισήμου Εκκλησίας».

Ο Άγιος Μάξιμος υπήρξε κατά τη μαρτυρία των ιστορικών «μέγιστος θεολόγος, ο οποίος εσφράγισε με το αγωνιστικό του σθένος και την πλούσια συγγραφική του προσφορά τη θεολογική αναίρεση της μονοθελητικής αιρέσεως».

Επίσης, «είναι δύσκολον να ευρεθή άλλος θεολόγος ο οποίος να επηρέασε περισσότερον την πορείαν της ελληνικής ορθοδόξου θεολογίας από αυτόν».

Ο Άγιος Μάξιμος περιήλθε γη και θάλασσα από την ΚΠολη μέχρι την Ρώμη για να προασπιστεί την Αλήθεια, συνελήφθη, υπέστη φρικτά βασανιστήρια και πέθανε στην εξορία.

Δεν έζησε για να παραστεί στην Στ΄ Οικουμενική Σύνοδο, όμως δια των μαρτυρικών αγώνων του υπέρ της Ορθοδοξίας και δια της θεοπνεύστου θεολογίας του απετέλεσε τον εμπνευστή και τον θεμελιωτή αυτής της Συνόδου.

Όπως διαβάζουμε στο συναξάριο της εορτής της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου η Αγία Σύνοδος καταδίκασε ως αιρετικούς επτά (7) Πατριάρχες (!!) και άλλους Επισκόπους καθώς και αρκετούς κληρικούς.

Αναθεματίστηκαν, καθαιρέθηκαν και εκδιώχθηκαν από την Εκκλησία του Χριστού ως αιρετικοί :

· 4 Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος (610-63Cool, Πύρρος (638-641, 654), Παύλος Β΄ (641-653) και Πέτρος (654-666),

· ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος (630-642),

· ο Πατριάρχης Αντιοχείας Μακάριος (650-685),

· ο Πάπας Ρώμης Ονώριος (625-63Cool και

· οι επίσκοποι Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος.

Και η Σύνοδος δικαίωσε μετά θάνατον τον απλό μοναχό Μάξιμο τον Ομολογητή, τον οποίο είχαν καταδικάσει οι ανωτέρω αιρετικοί μεγαλοσχήμονες Επίσκοποι και Πατριάρχες.


Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ.


*θερμές ευχαριστίες στον ομολογητή παπούλη που μάς έστειλε το κείμενο. *Και εμεις το υποκλέψαμε από τον αγαπητό ΜΙΣΑ και τον ευχαριστούμε για την σιωπηλή του άδεια.

Σημείωσι του blog apotixisi:

Τον Αγιο Μάξιμο τον απείλησαν.
Τον μαστίγωσσαν.
Τον βασάνισαν.
Τον αναθεμάτισαν.
Τον καταδίκασαν γιά εσχάτη προδοσία.
Του έκοψαν την γλώσσα.
Του έκοψαν το δεξί χέρι.
"Τοιουτοτρόπως ηκρωτηριασμένος ήτο επίφοβος εις τους συνηγόρους και προστάτας της αιρέσεως.
Περισσότερον τώρα μάλιστα.
Διότι η θέα του αγλώσσου πλέον στόματος θα ήτο ευγλωττοτέρα και φλογερωτέρα υπόμνησις της αφοσιώσεως, την οποίαν ώφειλον όλοι να εχουν προς την ιεράν αλήθειαν της Ορθοδοξίας".
Τον εξόρισαν εις Λαζικήν του Ευξείνου Πόντου, όπου και πέθανε.

Σήμερα δεν θα βρεθή ένας νέος Μάξιμος, να καταγγείλη τους μειοδότας της Ορθοδόξου Πίστεως;
Τον Πανθρησκειαστή Βαρθολομαίο, δεν θα βρεθή ένας επίσκοπος να τον καταγγείλη ως Αρχιαιρεσιάρχη της θεωρίας ότι και οι Αιρετικοί της εποχής μας αποτελούν ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Ολοι τους είναι δειλοί;

Η όλοι τους είναι ανύπαρκτοι;
Δεν θα βρεθή ένας τολμηρός Επίσκοπος να υπερασπισθή την Πίστι των Πατέρων μας;

Επιτέλους, δεν θα βρεθή ένας θαρραλέος επίσκοπος να παρηγορήση τις ψυχές μας;

Μόνον όταν θίγεται η ....μουτσούνα τους, γίνονται θηρία, οι ... λιλιπούτειοι;

Ειλικρινά αισθάνομαι μεγάλη ντροπή γιά την ποιότητα των σημερινών αρχιερέων;

Είναι άξιοι ή ανάξιοι, αυτοί και κατέλαβαν τους επισκοπικούς θρόνους των Μεγάλων Πατέρων και των Μεγάλων Αγίων της Μεγαλομάρτυρος και Ομολογήτριας Ορθοδοξίας μας;

Ιδού ο άγιος Μαξιμος ο Ομολογητής υπόδειγμα γενναιότητος και Ομολογίας.

Ας τον μιμηθούν.
Ας τον μιμηθούμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010












Ο Στρατηγός

Μακρυγιάννης,

ΣΗΜΕΡΑ φωνάζει


από τον τάφο του:


ΝΤΡΟΠΗ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

ΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ

ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ

ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΑΛΙΟΨΑΘΑ


Φραγγεμένους μας θέλουν

τα τσογλάνια

του τρισκατάρατου Πάπα


«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου,

θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»

Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι:

«Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».

Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω:

«Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα.

Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν.

Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.

Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.

Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.

Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.

Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:

«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα;

Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν.

Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.

Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:

«Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.

Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον».

Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί.

Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.

Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια.

Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε.

Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.

Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν.

Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια.

Ντροπή Έλληνες!



O κατήφορος των Οικουμενιστών δεν σταματάει....

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010




ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ;




Το περιοδικό «ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ» δημοσίευσε επιστολή του αρχιμ. Ειρηναίου Δεληδήμου στην οποία ούτος εξέφρασε την αμφισβήτησί του ότι ο αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες του προέτρεπε τους χριστιανούς «Τον πάπα να καταράσθε» γιατί ο Παύλος μας προτρέπει «Ευλογείτε και μη καταράσθε». Και ούτε λίγο, ούτε πολύ ο αρχιμανδρίτης, ρίπτει την κατηγορία της αναξιοπιστίας στον συγγραφέα των διδαχών του αγίου, π. Αυγουστίνο, ενώ απευθυνόμενος στον κ. Ιωάννη Μενούνο, τον χαρακτηρίζει «πιο ειδικό από όλους» στην επιστημονική έρευνα. Ο κ. Μενούνος μετά από κάποια «έρευνά του» προσπαθεί να απαντήση σε σημείο των διδαχών και όχι στο συγκεκριμμένο σημείο των προφητειών, που ερωτήθηκε από τον αρχιμανδρίτη Ειρηναίο Δεληδήμο. Επειδή ο π. Αυγουστίνος σήμερα δεν μπορεί να αμυνθή του εαυτού του, αντ΄αυτού απήντησε το πνευματικό του τέκνο ο αρχιμ. Λαυρέντιος Γρατσίας. Ετερο δε πνευματικό του τέκνο, ερευνά την γνησιότητα του προαναφερομένου σημείου των διδαχών του αγίου Κοσμά, αλλά και την γνησιότητα της συγκεκριμένης προφητείας του, και από ότι πληροφορούμεθα, θα αποδειχθούν. Δημοσιεύουμε παρακάτω την επιστολή του π. Λαυρέντιου:


Kύριε διευθυντά

Στην επιστολή του της 19 Αυγ. 2009, που δημοσιεύθηκε στα ΝΕΙΑΤΑ (τ. Σεπτ.-Οκτ. 2009, σ. 168), ο π. Ειρηναίος από τη Νεάπολη Θεσ/νίκης λέει, ότι βρίσκει τη φράσι
«Τον πάπα να καταράσθε», «την φερομένη ως προτροπή του αγίου Κοσμά», αντίθετη τόσο με την Επί του όρους ομιλία του Κυρίου («αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους ημάς» Ματθ. ε 44) όσο και με την προτροπή του αποστόλου Παύλου «ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε» ( Ρωμ. ιβ 14).
Όχι όμως μόνο ο Κύριος (σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου) λέει «Πορεύεσθε απ᾽ εμού οι κατηραμένοι…» (Ματθ. 25,41), αλλά και ο απόστολος Παύλος (σε άλλες επιστολές του) «παραδίδει τω σατανά» κάποιους, προκειμένου να τους συνετίση (βλ. Α Κορ. 5,5. Α Τιμ. 1,20). Είνε άλλωστε γνωστά τα αναθέματα και οι αφορισμοί τοπικών και οικουμενικών Συνόδων για αιρετικούς, και δεν μπορούμε βέβαια να πούμε ότι αυτά βρίσκονται σε διαφωνία με την αγία Γραφή.

Κατ᾽ αρχήν λοιπόν η αμφισβητουμένη φράσι του αγίου Κοσμά δεν είνε ούτε αντιβιβλική ούτε αντισυνοδική∙ εναρμονίζεται με την ορθόδοξο συνείδησι και μπορεί να βρη θέσι μέσα στο θεόπνευστο-αποκαλυπτικό και στο ιστορικό-εκκλησιαστικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να κριθή απορριπτέα καθ᾽ εαυτήν, για μόνο το περιεχόμενό της, που κακώς χαρακτηρίζεται από τον π. Ειρηναίο «προβληματικό». Τουλάχιστον εγώ δεν έχω ακούσει άλλον έως τώρα να το χαρακτηρίση έτσι.

Το άλλο ζήτημα που θίγει ο π. Ειρηναίος είνε η αυθεντικότητα της φράσεως αυτής, κατά πόσον δηλαδή ανήκει στον άγιο Κοσμά και ελέχθη από τον ίδιο, η μήπως ετέθη στο στόμα του από κάποιον άλλο μεταγενεστέρως.
Το αν η προτροπή αυτή αναφέρθηκε από κάποιον για πρώτη φορά 30 η 40 χρόνια μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Κοσμά, όπως γράφει, δεν βρίσκω να κλονίζη οπωσδήποτε την αυθεντικότητά της. Το πότε κάποια ενθύμησι η κάποιο στοιχείο η τεκμήριο θα αναφερθή, θα γνωσθή και θα δημοσιευθή, έχει να κάνη με ποικίλες συνθήκες και δυνατότητες που μπορεί να μην είνε εξ αρχής διαθέσιμες. Δεν υπάρχουν άραγε πληροφορίες για ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα που εγνώσθησαν μετά παρέλευσιν ετών; Πρέπει γι᾽ αυτήν και μόνο την καθυστέρησι να αμφισβητηθούν; Τόσα έρχονται σήμερα στο φως π.χ. για όσα εκάλυπτε κάποτε το σιδηρούν παραπέτασμα∙ πρέπει αυτά να θεωρηθούν αναξιόπιστα;

Με την παραπομπή όμως του ζητήματος στον κ. Μενούνο και με την απάντησί του, που δημοσιεύεται στην ίδια σελίδα του περιοδικού σας, αφήνεται υπόνοια προσθήκης από ξένο χέρι στα λόγια του αγίου Κοσμά. Κατονομάζεται δε ως πιθανός δράστης μόνο ο «Καντιώτης». «Υποψιάζομαι», λέει ο κ. Μενούνος, «(δεν το γράφω δηλαδή με απόλυτη βεβαιότητα) ότι ο Πάπας προσετέθη εκ των υστέρων. Από ποιόν; από τον Καντιώτη η από άλλο γραφέα; Δεν γνωρίζω». Έτσι, μολονότι δεν λέγεται αυτό μετά απολύτου βεβαιότητος και δηλώνεται άγνοια, μολονότι επίσης στην ίδια σελίδα δημοσιεύεται και φωτογραφία του γέροντος επισκόπου με ευμενή λεζάντα, ρίπτεται ωστόσο υπαινιγμός γι᾽ αυτόν. Και ο υπαινιγμός είνε σήμερα φαρμακερός θα έλεγα, τόσο λόγω της αδυναμίας του π. Αυγουστίνου ν᾽ απαντήση τώρα ο ίδιος στην ηλικία που βρίσκεται και με τις δυνάμεις που του απέμειναν, όσο και της… δυναμικής των ζητημάτων των διμερών συναντήσεων (βλ. Κύπρος 16-23 Οκτωβρίου 2009).

Με άλλα λόγια τίθεται ωμό ερώτημα. Πλαστογράφησε λοιπόν τον άγιο Κοσμά ο π. Αυγουστίνος στο σημείο αυτό; Προσωπικώς το βρίσκω βαρύ. Όσοι τον γνώρισαν ξέρουν, ότι ο Αυγουστίνος Καντιώτης υπήρξε μαχητής αλλά τίμιος. Του το αναγνωρίζουν και εχθροί του. Υπήρξε ασφαλώς και αντιπαπικός (όπως όλοι άλλωστε οι τίμιοι διδάσκαλοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας)∙ αλλά γι᾽ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούσε ποτέ, επάνω στον αγώνα του, να μετέλθη παπικές μεθόδους. Οι παπικοί φημίζονται για την παραγωγή - χάλκευσι όχι απλώς συντόμων φράσεων και μικρών αποσπασμάτων αλλά βιβλίων ολοκλήρων πεποιημένων στο εργαστήριο της σκοπιμότητος, όπως είνε π.χ. οι γνωστές Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις, κατά το ιησουϊτικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο π. Αυγουστίνος στον αντιπαπικό αγώνα του δεν είχε ανάγκη από σαθρά στηρίγματα και δεν μετήλθε τέτοιες μεθόδους.

Ο ίδιος ο κ. Μενούνος στην σχετική μελέτη του γράφει, ότι οι ερευνηταί των διδαχών του αγίου Κοσμά, μεταξύ των οποίων και ο Καντιώτης, «περιορίστηκαν στην αντιγραφή τους από χειρόγραφα η από “παλαιοτέρας εκδόσεις” όπως ρητά σημειώνει για τη δική του έκδοση ο Καντιώτης» (Ιωάννου Β. Μενούνου, Κοσμά του Αιτωλού Διδαχές. Φιλολογική μελέτη - Κείμενα, εκδ. «Τήνος», Αθήνα [1979], σ. 33). Στο ίδιο έργο του (σ. 37) ο κ. Μενούνος παρατηρεί μεν για τον Καντιώτη, ότι εσφαλμένα αναφέρει για το χειρόγραφο μιας διδαχής ότι ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά το σφάλμα δεν είνε δικό του∙ είνε του καθηγητου Κ. Δ. Δυοβουνιώτου, τον οποίο ακολουθεί. Και στις σσ. 52-53 ο κ. Μενούνος παραθέτει σημείωσι του π. Αυγουστίνου, στην οποία αυτός λέει ότι «αι διδαχαί του Αγίου δημοσιεύονται όπως έχουν εις τας παλαιοτέρας εκδόσεις».

Από όλες τις αναφορές του στον Καντιώτη ο κ. Μενούνος, που επί δεκαετία ερεύνησε εξονυχιστικά τα κατά τον άγιο Κοσμά, φαίνεται ν᾽ αναγνωρίζη ότι ο π. Αυγουστίνος σεβάστηκε το περιεχόμενο των διδαχών του αγίου όπως το βρήκε και το αναδημοσίευσε χωρίς προσθαφαιρέσεις. Σαν ποιμένας άλλωστε δεν είχε στόχο να κάνη κριτική αποκατάστασι κειμένου, αλλά τύπωσε τον βίο και τα λόγια του αγίου για να ωφεληθή ο απλός λαός. Είχε επομένως αγαθό σκοπό∙ γιατί να μετήρχετο ύποπτα μέσα;
Ο κ. Μενούνος εντοπίζει την υποψία του ειδικά στο απόσπασμα της εκδόσεως του π. Αυγουστίνου που περιέχει τα εξής. «Ο αντίχριστος είνε∙ ο ένας είνε ο Πάπας και ο έτερος είνε αυτός οπού είνε εις το κεφάλι μας» (επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου μητροπολίτου Φλωρίνης, Κοσμάς ο Αιτωλός. Συναξάριον - Διδαχαί - Προφητείαι - Ακολουθία, εκδ. «Σταυρός», Αθήναι 200526, σσ. 286-287). Η συντακτική παρατήρησι του κ. Μενούνου ότι, ενώ περιμένουμε ν᾽ ακούσουμε το όνομα ενός αντιχρίστου, ξαφνικά εμφανίζονται δύο, νομίζω ότι δεν άγει υποχρεωτικά στην υποψία ότι ο πάπας προσετέθη εκ των υστέρων. Γνωρίζουμε, ότι στον προφορικό και μάλιστα τον φορτισμένο λόγο συμβαίνουν συχνά συντακτικές απειθαρχίες. Όσο για τον αριθμό, όχι δύο αντίχριστοι που αναφέρει εδώ ο άγιος, αλλά κατά την Γραφή «αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» (Α Ιω. 2,18). Ότι δεν δικαιολογείται να υποψιασθούμε προσθήκη εκ των υστέρων, και μάλιστα από το χέρι του Καντιώτη, φαίνεται πειστικά και εκ του ότι το ανωτέρω επίμαχο απόσπασμα ανήκει στην Η (κατά την έκδοσι του π. Αυγουστίνου) Διδαχή του αγίου, της οποίας κατά αγαθή πρόβλεψι παρατίθεται και φωτοτυπία της πρώτης σελίδος του χειρογράφου της «ευρισκομένου εν τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης» (βλ. σ. 276). Εκεί λοιπόν βρήκε την Διδαχή με το επίμαχο χωρίο ο π. Αυγουστίνος και την περιέλαβε στο βιβλίο του χωρίς να την πειράξη. Συχωρέστε με, αλλά βρίσκω σοβαρό να αφήνεται εις βάρος του υποψία. Αυτά ως προς τα κείμενα των Διδαχών του αγίου Κοσμά.

Η αφετηρία όμως του προβληματισμού του π. Ειρηναίου, που είνε η προτροπή του αγίου «Τον Πάπαν να καταράσθε», βρίσκεται στις Προφητείες του, ένα ξεχωριστό μέρος του βιβλίου του π. Αυγουστίνου (σ. 348/90), το οποίο έχει επιμεληθή ο γνωστός για την οξυδέρκειά του θεολόγος και φιλόλογος κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Ο κ. Μενούνος στη Μελέτη του δεν συμπεριέλαβε τις προφητείες του αγίου. Και νομίζω, ότι η απουσία η «προβληματική» παρουσία της προτροπής αυτής στις Διδαχές δεν αποκλείει το να σώζεται αυτή στις Προφητείες του. Έχει δικές της ιδιαιτερότητες η διδαχή και δικές της πάλι η προφητεία, όπως διακρίνουμε και στην αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αποκλείεται να συμβαίνη και στο θέμα αυτό κάτι παραπλήσιο με το θέμα «πατρίδα-εθνική αποκατάσταση», το «ποθούμενο» κατά τον άγιό μας, που επίσης απουσιάζει μεν από τις Διδαχές αλλά ο κ. Μενούνος δεν αρνείται το ενδεχόμενο «ότι ο Αιτωλός ενθάρρυνε με προφητείες τους υπόδουλους Έλληνες και έκανε λόγο για απελευθέρωση» (σ. 86 της Μελέτης του);

Έχω την ελπίδα ότι ειδικοί επιστήμονες θα μπορούσαν να προσκομίσουν και άλλα πιο πειστικά στοιχεία επί του ζητήματος αυτού. Και θα ήταν ευχής έργο, δοθείσης τώρα της αφορμής, να το κάνουν. Με τον κοινό νου πάντως και κρίνοντας από τα εξελισσόμενα στις ημέρες μας γεγονότα επιτρέψτε μου να πω, ότι βρίσκω την προφητεία του αγίου Κοσμά αληθινή και επομένως γνησία.

Με ευχές εν Κυρίω
αρχιμ. Λαυρέντιος Μ. Γρατσίας

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 1ης Ιανουαρίου 2010

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου