Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009














Ο Χριστός πρoς το Έθνος μας:


Ελλάς Ελλάς «Τί με διώκεις;
Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν !»


του π. Βασιλείου Βολουδάκη


Ενώ ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα έχουμε αρχίσει τον διωγμό του Χριστού.
Μεθοδεύουμε με επιστημοσύνη και υποκριτική μαεστρία την απέλαση του Χριστού από την πατρίδα μας.
Φροντίζουμε, όμως, να γίνη η απέλαση αυτή νόμιμα, χωρίς τάχα δική μας ευθύνη, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που υπαγορεύει το «Συμβούλιο της Ευρώπης», ένα συμβούλιο χωρίς νομοθετική και εκτελεστική αρμοδιότητα, δηλαδή χωρίς αξία και εξουσία, όπως η ντόπια «Ανεξάρτητη Αρχή», που εφευρέθηκε από τους πολιτικούς μας για να πολεμούν την Εκκλησία και το ήθος του λαού μας χωρίς να επωμίζονται αυτοί την πολιτική ευθύνη αλλά να την “φορτώνουν” στους αμοραλιστές που επέλεξαν για να απαρτίσουν την υποτιθεμένη «Ανεξάρτητη Αρχή» και, τελικά, να υλοποιούν με τις νομοθετικές τους ρυθμίσεις όλα εκείνα που η ανερμάτιστη «Αρχή» εισηγείται.


Το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει καμμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε εξουσία στα Κράτη Μέλη της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζεται νομικά και εκτελεστικά με το Δικαστήριο της Χάγης.

Και όμως! Οι Έλληνες πολιτικοί, οι κοπτόμενοι για την χριστιανοσύνη τους, έσπευσαν να γεμίσουν με ψέματα τον Ελληνικό λαό, πως τάχα είναι απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να κατεβούν πάραυτα τα χριστιανικά σύμβολα από όλα τα δημόσια κτίρια και τις Δημόσιες Υπηρεσίες –συμπερι-λαμβανομένων και των σχολείων– γιατί... προσβάλλονται με τα ιερά και τα όσιά μας(!) οι φιλοξενούμενοι στην πατρίδα μας αλλοδαποί!
Ψέματα στηριγμένα στο «Συμβούλιο των παρανόμων» που συνήλθε «κατά του Ιησού» χωρίς ντροπή, μόνο και μόνο για να εξασφαλισθή το περιβάλλον για την απρόσκοπτη επίδοση της ανομίας.

Ο Χριστός είναι «δύσχρηστος και βλεπόμενος».
Μας ταράζει και μόνη η εικόνα Του, που είναι τόσο αλλοιώτικη από τις αλλοιωμένες προσωπικότητές μας.
Δεν αντέχουμε την μορφή Του γιατί γινόμαστε κάθε μέρα που περνάει, περισσότερο αγνώριστοι.
Έτσι, σοφισθήκαμε το τέχνασμα.
Αδράξαμε την ευκαιρία που μας προσφέρει η παρουσία στον τόπο μας βαρβάρων εθνών και των βαρβάρων ηθών τους και μεθοδεύουμε την δική μας σύγχρονη εικονομαχία, συνεπείς μαθηταί των απ’ αιώνων ύπουλων χριστιανόμορφων διωκτών του Χριστού και, με πρόφαση την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκδιώκουμε από όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής της πατρίδος μας, εμείς, οι πλέον απάνθρωποι, τον «μόνον Φιλάνθρωπον»!


Αλήθεια, χάσαμε, λοιπόν, όλοι μας, το νου και την καρδιά μας;

Αλλοιώς, πως εξηγείται το ότι μένουμε απαθείς μπροστά σ’ αυτόν τον “πολιτισμένα” απηνή διωγμό του Χριστού από την σύγχρονη Ελλάδα και δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διακηρύξουμε τη βαρειά δουλεία που αδυσώπητα και με λύσσα, μέρα με την ημέρα κατεργάζονται εις βάρος μας οι πολιτικοί μας;

Πέρασαν τα χρόνια και παραφρονήσαμε;

Ξεχάσαμε τον αγωνιστικό παιάνα του αγίου Αποστόλου Παύλου, «τη ελευθερία η Χριστός υμάς ηλευθέρωσε, στήκετε• και μή πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε»;

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι, όποιος Κυβερνήτης διώχνει τον Χριστό, επιζητεί την υποδούλωσή μας στα θελήματά του και στα θελήματα των κυρίων του;


Γίναμε, τελικά, τόσο «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία», όπως οι Ιουδαίοι, και συνευδοκούμε στο “να χαθή ο Χριστός απ’ τα μάτια μας”, αναγνωρίζοντας τον νεοειδωλολάτρη Καίσαρα ως την υπερτάτη αρχή της πατρίδος μας, παρ’ ότι ως χριστιανοί έχουμε χρέος να πειθαρχούμε «Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»;


Ξεχάσαμε ότι ο Χριστός είναι Θεός και δεν μπορεί να τον καταργήση η απιστία του κόσμου και των αρχόντων του;

Ξεχάσαμε ότι είμαστε έθνος άγιον, γιατί ευεργετηθήκαμε με μοναδικό τρόπο από τον Τριαδικό Θεόν μας και ότι οι Πατέρες μας ανταποκρίθηκαν με ευγνωμοσύνη και λατρεία στην Θεία Αγάπη Του, μεταλαμβάνοντες της αγιότητος Αυτού, γενόμενοι και αυτοί άγιοι;


Ξεχάσαμε πως, όταν θα φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο, θα δώσουμε λόγο στον Θεό και όχι σε ανθρώπους, σε βασιλείς, σε άρχοντες, σε κυβερνήτες, σε φιλοσόφους, σε λαοπλάνους ή σε δημοσιογράφους;


Ξεχάσαμε πως, όποιος ντραπή για τον Χριστό και μάλιστα σε μιά γενεά «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν», όπως κατ’ εξοχήν είναι η δική μας, τότε και ο Χριστός θα ντραπή γι’ αυτόν μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μας;


Μας φαίνεται πολύ φυσικό να ντρεπόμαστε σήμερα για τον Χριστό γιατί πλήθυναν στον κόσμο μας οι ψευτοαλήθειες.

Ακόμη και ποιμένες, επίσκοποι ψυχών, έχουν παραδώσει τα όπλα και κοιτάζουν πως θα εναρμονισθούν με τα πιστεύματα και τις επιδιώξεις του «παρόντος αιώνος, του απατεώνος» για να απαλλαγούν και να μη βαστάσουν τον «ονειδισμόν του Χριστού».

Ντρέπονται για το Ευαγγέλιο και πασχίζουν να το μεταφέρουν στη σφαίρα της αλληγορίας για να έχουν εν συνεχεία την ευχέρεια να το ερμηνεύουν και να το εφαρμόζουν, όπως νομίζουν.


Με αυτή την πρακτική εφθάσαμε από το ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ στα χρυσοποίκιλτα ανάκτορα του Βατικανού και στη γενικευμένη εκκλησιαστική χλιδή και εξουσιαστική υπεροψία, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κραυγαλέα προσπάθεια να διορθωθή ο “επαρχιωτισμός” του Ευαγγελίου και να αποκτήση αίγλη και κύρος ο Χριστός(!) μέσα σε ένα κόσμο φανταχτερό και επιστημονικά φαντασμένον!

Μια προσπάθεια να κραυγάσουμε δυνατά, εμείς οι υποτιθέμενοι χριστιανοί, για να συναγωνισθούμε τις κραυγές και τα ουρλιαχτά ενός έρημου από μελωδική αρμονία κόσμου, λησμονώντας ότι τα όντως Ουράνια Μυστήρια «εν ησυχία Θεού διεπράχθη» και συνεχίζουν να διαπράττονται!


Ο χρυσοποίκιλτος χριστιανισμός γέννησε στις μέρες μας τους “πολιτισμένους” διώκτες του Χριστού, που, με την αυξημένη πανουργία τους, διώκουν νόμιμα και ευσυνείδητα πια τον Χριστό, αφού έχουν θεσπίσει για δόγμα τους ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό».


Έτσι, σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ηθικό θεωρείται στις μέρες μας να φυγαδευθή ο Χριστός για να... σωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Να πάψη ο Χριστός να φαίνεται γιατί θίγεται η... αξιοπρέπεια των ανθρώπων και προσβάλλεται η προσωπικότητά τους!


Ένας κόσμος και ένας πολιτισμός ντροπή για τον άνθρωπο, όπως είναι ο δικός μας, αντί να ντρέπεται “κοιτάζοντας τα μούτρα του στον καθρέφτη”, αντί να κοκκινίζη που ξεπέρασε στην ηθική ακόμη και τους πιθήκους, απαιτεί, στο όνομα της... ανθρώπινης αξιοπρέπειας(!), τον αφανισμό του Χριστού!

Κι’ εμείς, που λέμε ότι αγαπούμε τον Χριστό και έχουμε σχέση μαζί Του τι κάνουμε για να υπερασπισθούμε τη φιλία Του και την αγάπη Του για μας;

Αγανακτούμε με την αχαρακτήριστη αχαριστία και τη διαστροφή της αλήθειας ή έχουμε “λουφάξει” ο καθένας στην γωνιά του παρατηρώντας άπραγος τα εις βάρος του Χριστού τεκταινόμενα, πιστεύοντας ότι η πίστη έχει εκ των πραγμάτων καταργηθεί;


Ξεχάσαμε, φαίνεται, την παρέμβαση του αγίου Αποστόλου Παύλου, και γι’ αυτό έρχεται να ζωντανέψη και στίς μέρες μας την Αλήθεια, ρωτώντας μας με έμφαση:

«Τι δε και ηπίστησάν τινες, μη η απιστία αυτών την πίστιν του Χριστού καταργήση; Μη γένοιτο!»

Όχι! Κανείς δεν μπορεί να καταργήση τον Θεό, ό,τι και αν κάνη, ό,τι κι’ αν πιστεύη, ό,τι κι’ αν λέη, ό,τι κι’ αν γράφη, ό,τι κι’ αν διδάσκη!

Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίση από την αγάπη και τη σχέση μας με τον Χριστό, «θλίψις ή στενοχωρία ή λιμός ή γυμνότης ή ύψωμα ή βάθος ή κτίσις ετέρα».

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μας χωρίση από τον Χριστό ένας ανισόρροπος και διεστραμμένος κόσμος και οι άρχοντές του.

Αρκεί να έχουμε αγάπη για τον Χριστό και σχέση μαζί Του.

Ο Χριστός δεν φοβάται τους διώκτες του, ούτε έχει ανάγκη την προστασία μας.

Εμείς, όμως, θα είμαστε ανάξιοι της αγάπης Του και θα δώσουμε λόγο, αν, αντί να διώκουμε, υποστηρίζουμε και ψηφίζουμε τους διώκτες Του!


Το άρθρο το ζητήσαμε και μας εστάλη σε μορφή γουόρντ από τον ίδιο τον π. Βασίλειο












O EΠΙΣΚΟΠΟΣ


Του Ομολογητού της Ορθοδοξίας,

Θεολόγου – Φιλολόγου κ. Νικολάου Σωτηροπούλου



Μερικοί, κατά λαϊκή ρήσι, επαινούν το σπίτι τους, για να μη πέση και τους πλακώση. Ομοίως και μερικοί επίσκοποι, ευκαίρως ακαίρως, συνεχώς και κατά κόρον, εκθειάζουν το επισκοπικό αξίωμά τους, για να μη πέφτη στη συνείδησι των ανθρώπων, ή μάλλον για να μη πέφτουν αυτοί στη συνείδησι των ανθρώπων. Συχνά δε και πυκνά αναφέρονται σε λόγους του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, διά των οποίων τονίζεται και εξαίρεται η σημασία του επισκοπικού αξιώματος.


Βεβαίως ο επίσκοπος είνε ο ανώτερος βαθμός της ιερωσύνης και το ανώτερο εκκλησιαστικό αξίωμα. Βεβαίως άνευ επισκόπου δεν νοείται Εκκλησία. Αλλά βεβαίως και άνευ πιστού λαού δεν νοείται Εκκλησία. Βεβαίως, επίσης, υπάρχει ο επίσκοπος για το λαό και όχι ο λαός για τον επίσκοπο. Και βεβαίως οι πιστοί πρέπει να υπακούουν στον επίσκοπο αλλά καί ο επίσκοπος ν’αγαπά το λαό καί να εκδαπανάται γι’αυτόν.Ο απόστολος λέγει «Πείθεσθε τοίς ηγουμένοις υμών και υπείκετε. αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών»
(Έβρ. ιγ΄17)


Αλλ’ οί εξαίροντες και εκθειάζοντες τό επισκοπικό αξίωμα πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν και ωρισμένα πράγματα ώς πρός τόν επίσκοπο, για τα οποία όμως αποφεύγουν να ομιλούν. Ιδού μερικά μόνο από τα σχετικά πρός το επισκοπικό αξίωμα πράγματα, γιά τα οποία οι λαλίστατοι επαινέτες του επισκόπου τηρούν σιγή ιχθύος:


Ο επίσκοπος είνε ανώτερος βαθμός ιερωσύνης, αλλ’ ολίγον διαφέρει από το βαθμό του πρεσβυτέρου. Εν τούτοις το αξίωμα του επισκόπου έχει τόσο πολύ εξογκωθή και εξυψωθή, ώστε η διαφορά μεταξύ επισκόπου και πρεσβυτέρου να είνε όσο η διαφορά μεταξύ επισκόπου και πρεσβυτέρου να είνε όσο η διαφορά μεταξύ ουρανού και γής!


Ο επίσκοπος πρέπει να είνε ακενόδοξος, ταπεινόφρων, όχι υπερήφανος, όχι αυταρχικός, όχι δικτατορικός στον κατ’ εξοχήν δημοκρατικό χώρο, οποίος είνε η Εκκλησία του Χριστού.


Ο επίσκοπος πρέπει να είνε ανώτερος αμαρτωλών ηδονών, αγνός, όχι ανήθικος, όχι ήρωας σεξουαλικών σκανδάλων.


Ο επίσκοπος πρέπει να είναι δίκαιος, όχι άδικος, όχι ν’ αδική τον ευσεβή και να δικαιώνη τον ασεβή, και όχι να μην ελέγχη τον αδικούντα, επειδή είνε ισχυρός, και ν’ αφήνη ανυπεράσπιστο τον αδικούμενο, επειδή είνε αδύνατος.


Ο επίσκοπος πρέπει προπάντων να είνε φύλαξ και υπερασπιτής της Πίστεως, ο ίδιος να ορθοτομή τον λόγο της αληθείας, και, όσους δεν ορθοτομούν, να ελέγχη αυστηρώς και να στηλιτεύη. Τους αιρετικούς να πολεμή, αλλά και τους φιλαιρετικούς, όπως είνε στην εποχή μας οι οικουμενισταί, επίσης να πολεμή.


Ο επίσκοπος πρέπει να είνε άνδρας παρρησίας και γενναιότητος, να λέγη την αλήθεια, ακίνδυνη και επικίνδυνη, και ν’ ασκή έλεγχο προς κάθε κατεύθυνσι, προπάντων προς τους εκκλησιαστικούς και τους κοσμικούς άρχοντες, όσον υψηλά και αν ίστανται, και όσο και αν στοιχίζη ο έλεγχος.


Ο επίσκοπος δύναται βεβαίως ν’ απαιτή υπακοή από τον κλήρο και το λαό, αλλά πρώτος αυτός πρέπει να υπακούη στον Αρχηγό της Εκκλησίας, τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Η φωνή του Θεού Πατρός, η οποία ακούσθηκε στο όρος της Μεταμορφώσεως, συνιστούσε υπακοή στο Χριστό: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ευδόκησα, αυτού ακούετε»(Ματθ.ιζ΄ 5).


Αν ο επίσκοπος ζητή πράγματα σύμφωνα προς το θέλημα του Χριστού, οφείλουμε υπακοή. Αλλ’ αν ζητή πράγματα αντίθετα προς το θέλημα του Χριστού, οφείλουμε ανυπακοή.


Οι εκθειάζοντες το επισκοπικό αξίωμα και επικαλούμενοι τους λόγους του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου υπέρ του επισκόπου γιατί δεν ομιλούν και για τα προσόντα και τις αρετές, που απαιτεί η Γραφή και πρέπει να έχη ο φορεύς του ανωτέρου εκκλησιαστικού αξιωματος, ώστε να είνε άξιος επίσκοπος; Επίσης, γιατί δεν λένε, ότι υπάρχουν και ανάξιοι επίσκοποι, κοσμικοί, εμπαθείς, μεγαλομανείς, κενόδοξοι, φιλάργυροι, άδικοι, διεφθαρμένοι, διεστραμμένοι, σύμμαχοι σκοτεινών δυνάμεων, προδότες της Πίστεως, μεγάλοι σκανδαλοποιοί, οι οποίοι με την αντίχριστη συμπεριφορά τους πολλούς, «δι ούς Χριστός απέθανε»(Α΄Κορ.η΄11), αυτοί περιάγουν σε απιστία και αθεϊα;


Οι εκθειάζοντες το επισκοπικό αξίωμα γιατί δεν διευκρινίζουν, ότι ο άγιος Ιγνάτιος εννοούσε τον καλό επίσκοπο, ο οποίος είνε μεγάλη ευλογία στην Εκκλησία, και όχι τον κακό επίσκοπο, ο οποίος είνε η μεγαλύτερη συμφορά στην Εκκλησία;


Γιατί ενθυμούνται Ιγνάτιο και δεν ενθυμούνται και Χρυσόστομο, ο οποίος για τους Επισκόπους είπε, «Ουδέν δέδοικα ως επισκόπους πλήν ενίων»: Τίποτε δηλαδή δεν φοβήθηκα όπως τους επισκόπους εκτός ολίγων.


Οι επίσκοποι εκείνοι, οι οποίοι ανυψώνουν τους εαυτούς των, άς προσγειωθούν. Διότι προκαλούν θυμηδία, για να μη ειπούμε αηδία.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009




Μηδέν φοβού ά μέλλεις παθείν...
γίνου πιστός 'αχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής (Αποκ. β΄,10)


ΙΔΟΥ ΟΙ ΑΘΛΟΦΟΡΟΙ


ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ,


ΩΝ ΟΥΚ ΗΝ


ΑΞΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Δημοσιοποιούμε το βίντεο του μαρτυρίου τού, γενναίου Ρώσσου νεομάρτυρος του Χριστού, Ευγενίου, το οποίο τράβηξαν οι ίδιοι οι Τσετσένοι Ισλαμιστές που τον σφαγίασαν το 1996.

Είναι φρικτό.

Ότι πιο άγριο μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος.

Ίσως μόνο τα εγκλήματα των παιδόφιλων μπορούν να συναγωνιστούν σε αγριότητα τις εικόνες αυτού του υλικού.

ouf1.jpg

Υστερα από μεγάλη επιφύλαξι συνεργατών του blog apotixisi, σκεφτήκαμε να μην το ανεβάσουμε σε άμεση μορφή, για ευνόητους λόγους, αλλά με βαλβίδα ασφαλείας.

Αν κάποιος θέλει να το δεί ας το κάνει με δική του ευθύνη πηγαίνοντας ΕΔΩ

Επαναλαμβάνουμε ότι είναι βίντεο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΥ, οι εικόνες είναι πολύ κοντινές, εστιάζουν στο πρόσωπο του μάρτυρα και ως εκ τούτου είναι ακατάλληλες για παιδιά και ευαίσθητους οργανισμούς.

Το βίντεο ανεβαίνει για να τιμηθεί η παλληκαριά και η γενναιότητα του αδελφού μας, νεομάρτυρα Ευγενίου Ροντιόνωφ, που δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε, δεν πρόδωσε την πίστη του, δεν παρακάλεσε για έλεος , δεν έκλαψε, αλλά μόνο σαν σφαζόμενο Αρνάκι φώναξε λίγο από τον πόνο, την ώρα της σφαγής του.

Μαζί με αυτό προξενεί τεράστια εντύπωση η κτηνωδία των Ισλαμιστών οι οποίοι ψύχραιμοι , σχεδόν διασκεδάζοντας , κινηματογραφούν το έγκλημα τους.

Oι Θεομακάριστοι Μάρτυρες όλων των εποχών, πιστοί φύλακες της Ιεράς Παρακαταθήκης της πίστεως, της παραδοθείσης υπό των αγίων Αποστόλων και διακηρυχθείσης υπό των Θεοφόρων Πατέρων, απευθύνουν, εις τους απανταχού της γής Ορθοδόξους, εγερτήριον πνευματικόν σάλπισμα ενώπιον της φοβεράς απειλής του παναιρετικού Οικουμενισμού.
Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας δεν έχυσαν το τίμιον και επέραστον αίμα των και δεν εσφαγιάσθησαν, δια να συγχρωτίζωνται, αδεώς, οι οικουμενισταί της Ανατολής εις λατρευτικάς Συνάξεις μετά των αιρετικών της Δύσεως!
Οι Νεοφανείς Μάρτυρες της Ορθοδοξίας δεν περιβάλλονται, εις τον Εικοστόν Πρώτον Αιώνα, ως "πορφύραν και βύσσον", το άγιον μαρτυρικόν των αίμα, δια να παραδίδωνται τα άγια Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους εμμένοντας, εν τη πλάνη των, αιρετικούς της Δύσεως!
Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας, από της εποχής του Νέρωνος μέχρι σήμερον, δεν έμειναν πιστοί, "άχρι θανάτου", δια να εξυμνήται ο Παναιρετικός Οικουμενισμός, ο διδάσκων την καταλυτικήν θεωρίαν της συνυπάρξεως Εκκλησιών και αγωνιζόμενος να καταρρρίψη τα αμετακίνητα όρια, χαραχθέντα υπό των Οικουμενικών Συνόδων, μεταξύ της Ορθοδοξίας, της "Μίας" Εκκλησίας του Χριστού και των ποικιλωνύμων συγχρόνων αιρετικών Συναγωγών, αι οποίαι, αντικανονικώς, προσαγορεύονται "Εκκλησίαι"!


(ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, σελ.22).


Μας παραχωρήθηκε ευγενικά από τον MISHA

Παρέμβασι

του Διαβόλου;


Αγαπητοι επισκέπτες
του blog apotixisi.
Με την ανάρτησι του ανατριχιαστικού
βίντεο, εχουμε κάποια προβλήματα.
Προσπαθούμε να το αναρτήσουμε.
Λίγη υπομονή.

Να το αποδώσουμε σε παρέμβασι του Διαβόλου, για να μην δήτε ιδίοις όμμασιν, πώς αποκεφαλίσθηκε ο αγιος Πρόδρομος και πολλοί μάρτυρες της Μαρτυρικής Ορθοδοξίας μας;
Ισως....

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009













ΠΡΟΣΟΧΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ


Στη συνέχεια θα αναρτήσουμε ενα ανατριχιαστικο βίντεο.
Το κάνουμε με κάποιο δισταγμό,
αλλά θα εξηγήσουμε γιατί το ανεβάζουμε.
Παρακαλούμε τους ευαίσθητους να μην το δουν.

Επίσης να μην το δουν παιδιά κάτω των 18 ετών.
Προειδοποιούμε και το επαναλαμβάνουμε.

Να τολμήσουν να το δούν
ΜΟΝΟ
όσοι έχουν γερά νεύρα και μεγάλη ψυχραιμία.





Ηθικά

και επιστημονικά

προβλήματα

από τη δωρεά

οργάνων

του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Αφού σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον που δείχνετε για τις μεταμοσχεύσεις, ιδού τι είχα γράψει το 1987 και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το είχε δημοσιεύσει (σ.σ. ευχαριστώ τον κ. Αντ. Καρκαγιάννη που είχε την καλοσύνη να επεξαργαστεί το δικό μου πρωτόλειο). Τίτλος ήταν: "Ηθικά και επιστημονικά προβλήματα που προκύπτουν από δωρεά σώματος" και υπότιτλος: "Το σώμα που δωρίζεται είναι πραγματικά νεκρό;". Δημοσιεύθηκε στις 10/01/1987 .

Η "Καθημερινή έχει δημοσιεύσει αρκετά άρθρα τα οποία υιοθετούσαν και προπαγάνδιζαν την δωρεά σώματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί κάποιο όργανο (νεφρό,καρδιά,μάτι) για μεταμόσχευση. Τόσο στη χώρα μας, ωστόσο, όσο και στο εξωτερικό έχουν γίνει πολλές συζητήσεις γύρω από το θέμα αυτό.

(1. Σημείωση δική μου. Την εποχή που αποφάσισα να γράψω το άρθρο αυτό, επειδή υπήρξα συστηματικός αναγνώστης εφημερίδων αλλά και του ιατρικού τύπου, ποτέ δεν είχα ακούσει ή διαβάσει, να γίνονται συζητήσεις επί της προβληματικής των μεταμοσχεύσεων).

Οι συζητήσεις, όπως ήταν φυσικό, δεν περιορίστηκαν στις επιστημονικές πλευρές του ζητήματος, αλλά επεκτάθηκαν και σε βασικά θέματα ηθικής. Το κεντρικό ερώτημα είναι αν έχουμε το ηθικό δικαίωμα να δωρίσουμε το σώμα μας, εφ΄ όσον αυτό, τη στιγμή που αποσπάται το ζητούμενο όργανο, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως "ολοκληρωτικά νεκρό". Το ηθικό και ταυτόχρονα επιστημονικό αυτό θέμα διαπραγματεύεται με το άρθρο του ο γιατρός κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης.

Τον τελευταίο καιρό αρχίζει να παίρνει διαστάσεις ηρωϊκές ένα τραγικό φαινόμενο της εφήμερης και παροδικής (μας) περιπέτειας. Είναι ηρωϊκό γιατί προβάλλεται ως κοινωνικό ή ανθρώπινο χρέος και θυσία, μα ταυτόχρονα και τραγικό, γιατί φανερώνει την ακούσια άγνοιά μας. Όπως κάθε φορά, τα μέσα της μαζικής ενημέρωσης αποδεικνύονται μοχλός διακίνησης ιδεών, όμως τώρα, που δεν εξυπηρετείται κάποια πολιτική σκοπιμότης, ο πειστικότερος διαφημιστής για τη δωρεά του σώματος είναι το παιδί ή - στη χειρότερη περίπτωση - κάποιος παρακαθήμενος της άλλοτε συντηρητικής Εκκλησίας της Ελλάδος (3). Οι προκαταλήψεις αντιπάλων με δεδομένη πολιτική τοποθέτηση αμβλύνονται χρησιμοποιώντας το ουδετεροποιημένο και πολιτικά ανέντακτο παιδί. Φαντασθήτε τώρα να σας συμπαραστέκεται και ο κλήρος της Ελλάδος!
Στα μάτια του μέσου ανθρώπου "δωρεά σώματος" φανερώνει κάποια δικαίωση ζωής ή εξιλέωση ενδεχομένως. Έτσι το όφελος γίνεται διπλό, δηλαδή πρίν και μετά το θάνατο.

Αν επρόκειτο για ενημέρωση σωστή, ο λόγος αυτής εδώ της γραφής δεν θα είχε νόημα. Η επίφαση όμως της δήθεν ανθρωπιστικής ή χριστιανικής πράξης που συσκοτίζει την αλήθεια, επιβάλλει να διαπιστώσουμε κάποιες άλλες επιστημονικές συντεταγμένες.
Στη γλώσσα της ιατρικής μιλάμε για δωρεά πτώματος και για δωρεά σώματος. Η διαφορά ανάμεσα σ΄ αυτά βρίσκεται στην επιστημονική παρατήρηση ότι μεταμοσχευμένα όργανα που προέρχονται από "δωρητές σωμάτων" προσλαμβάνονται οργανικά, δηλαδή αφομοιώνονται από τον δέκτη. Αντίθετα, εκείνα που λαμβάνονται από "δωρεές πτωμάτων" αποβάλλονται ταχύτατα. Δεν συμβιβάζονται με τον οργανισμό του ζωντανού δέκτη. Έτσι πχ ένας νεφρός που έχει ληφθεί από δωρητή σώματος μπορεί να λειτουργήσει για μακρό χρονικό διάστημα, ενώ εκείνος που έχει ληφθεί από δωρητή πτώματος πολύ λίγες πιθανότητες έχει να λειτουργήσει.

(2. Σημείωση δική μου. Η αρχική παραπλάνηση του κοινού με τις "πτωματικές μεταμοσχεύσεις" εχει πλέον εγκαταλειφθεί, αφού η εσκεμμένη στρέβλωση των διαφημιστών αποκαλύφθηκε. Τώρα μιλούν μόνο για "δωρεά σώματος" και απλά για μεταμόσχευση.)

Για να προσδιορίσουμε τώρα τί σώμα δωρίζεται σ΄ αυτές τις δυο περιπτώσεις πρέπει να πούμε και τα παρακάτω. Είναι γνωστό ότι η εξέλιξη της ιατρικής τεχνολογίας έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αυτό είχε ως συνέπεια να βρεθούμε κάποτε στην παράδοξη θέση να πρέπει να συντηρούμε ανθρώπους "φυτά". (Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται εδώ όχι με τηνέννοια που οι περισσότεροι έχουμε σχηματίσει, δηλαδή του κατάκοιτου που τα καταλαβαίνει όλα αλλά δεν μπορεί να περπατήσει ή κινηθεί. Ο άνθρωπος "φυτό" με την ιατρική έννοια σημαίνει άνθρωπος με νεκρό εγκέφαλο και μόνο). Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη ορισμού του κλινικού θανάτου, όπου, εκτός από τον φυσικό θάνατο που νεκρώνονται όλες οι απαραίτητες λειτουργίες για τη διτήρηση της ζωής, έχουμε και τον κλινικό θάνατο. Στον οποίο σταματά μόνο μία, αλλά βασικότατη λειτουργία ζωής - του εγκεφάλου -, και αυτός είναι ο κλινικός (ή εγκεφαλικός) θάνατος.
Απαραίτητη προϋπόθεση της δωρεάς σώματος είναι ο μελλοντικός δωρητής να αποδέχεται συνειδητά τον - ορισμό και τον πιθανό - κλινικό θάνατο από τώρα. Ή με άλλα λόγια, τον προσδιορισμό του μελλοντικού θανάτου του από την Επιστήμη.

Το δωριζόμενο συνεπώς σώμα είναι ένα ζωντανό ανθρώπινο σώμα δίχως εγκέφαλο. Αυτό το δίχως εγκέφαλο ανθρώπινο σώμα μπορεί να διατηρηθεί, όχι όμως και για πάρα πολύ μακρό χρονικό διάστημα, μηχανικά ή εφόσον το θύμα έχει συγκατατεθεί κατά το παρελθόν, να δωρηθεί, να θυσιαστεί, παραχωρώντας κάποιο ζωντανό του κομμάτι (καρδιά, μάτι, νεφρό κλπ). Όπως είναι φυσικό μετά την αφαίρεση που γίνεται χειρουργικά, ο δωρητής σώματος γίνεται δωρητής πτώματος. Αλλά δεν χρειάζεται.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο κλινικός θάνατος είναι ένας επικείμενος θάνατος και ο αναγνώστης θα πρέπει να συγκρατήσει αυτή την παρατήρηση. Δεν είναι όμως ο απροσδιόριστος και "κάποτε" αναπόφευκτος θάνατος, αλλά ο εγγύς και βέβαιος λίγο πρίν παύσουν και τα τελευταία συμπτώματα ζωής. Είναι λοιπόν ο κλινικός θάνατος η τελευταία "μορφή" ζωής μέσα και λίγο πρίν, από το οριστικό σβήσιμο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η μορφή ζωής μπορεί να μοιάζει σαν μια θεωρητική άποψη, όμως πρακτικά βεβαιώνεται αφού κάθε έμβιος οργανισμός, για να υπάρχει εν ζωή, πρέπει να παρέχει και τα εχέγγυα της βιωσιμότητάς του. Οι αποδείξεις δεν είναι ασφαλώς άλλες από την επιστημονική/εργαστηριακή επιβεβαίωσή τους. Και αψευδής μαρτυρία της βιωσιμότητας είναι η αποδοχή του νεκρού σώματος από ένα ζωντανό οργανισμό.

Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις θετικές και θεωρητικές επιστήμες δεν αποτελεί σχήμα λόγου. Είναι πραγματικό γεγονός. Απόδειξη ο νεκρός εγκέφαλος στο ζωντανό σώμα και για να συμπληρώσουμε την εικόνα του (λογικού) παραλόγου, ο νεκρός εγκέφαλος που υπάρχει μαζί με μια ζωντανή καρδιά. Η διαταραγμένη αυτή σχέση, γνωστή άλλωστε και από άλλες επιστημονικές παρατηρήσεις, αποτελεί πρόσκληση, έστω και στην ακραία και τραγική της εκδήλωση, για αναθεώρηση των ακαδημαϊκών μας απόψεων. Αυτό το χάσμα, που εγγίζει τα όρια του επιστητού αποκαλύπτοντας το αδιέξοδο της γνώσης, μας αναγκάζει να δεχτούμε κάποιες άλλες δυνατότητες, που μας παρέχονται ως ανερμήνευτες θεωρητικές επαληθεύσεις. Προς το παρόν, η εκλαϊκευμένη επιστημονική πληροφόρηση, θα καλύπτει με τον μανδύα της ηρωϊκής πράξης την αδυναμία της. Μπροστά στο δίλημμα της ανώφελης συντήρησης του ανθρώπου "φυτού", θα παραθέτει το λογικό επιχείρημα κάποιων ασαφών υποσχέσεων για βελτίωση στην ποιότητα ζωής. Και είνα αλήθεια τραγικό πώς υπερθεματίζουμε κατά των αμβλώσεων ή της ευθανασίας, μένοντας ανυποψίαστοι και ηθικά αναπολόγητοι μπροστά σε ωραιοποιημένο όλεθρο.

"Μα καλά, και ποιό είναι είναι το νόημα της διατήρησης ενός ζωντανού πτώματος"; Θα αντιτάξει ο ειδικός. Αυτό το νόημα δυστυχώς δεν καταγράφεται με ηλεκτρόδια, όμως το επαληθεύει η επιστημονική διαπίστωση της συμβατότητας, της αφομοίωσης δηλαδή των οργάνων του "νεκρού" σώματος από άλλο ένα ζωντανό σώμα, έναν άλλο ζώντα οργανισμό. Άλλωστε, ποιό νόημα ή ποιά γνώση ζωής μπορεί να καταγραφεί και μάλιστα, όταν εγγίζει τις έσχατες δυνατότητές της: Αυτές που μέσα από το θάνατο γνωρίζουν τη ζωή; Μπορεί αυτή η έσχατη δυνατότητα να είναι η ζωή μαζί με ένα νεκρό εγκέφαλο μέσα στο θάνατο.

Ας μη σπεύσουν οι ειδικοί να μου καταλογίσουν ηθελημένο αγνωστικισμό ή αντιορθολογισμό. Μένοντας συνεπής στην αποτελεσματικότητα των τεχνολογικών επιτευγμάτων για δυνατότητες δημιουργικών σκέψεων δεν τις απωθώ στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, σε κάποιο άλλοθι αναπόδεικτης θεωρίας. Και ακόμη συνεπέστερος, βρίσκω περισσότερο ρεαλιστική την άποψη που εφαρμόζει στην πράξη τα αποτελέσματα των πειραμάτων. Αν είναι έτσι, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως ρεαλιστικότερη απόδειξη ζωής του νεκρωμένου εγκεφάλου δεν είναι άλλη από τη ζωντανή καρδιά.

Έτσι, ας αποφασίσουν οι ειδικοί αν θα πρέπει να συντηρούν το "νεκρό" σώμα σαν πειραματικό μόσχευμα ή σαν αυτούσια ζωή. Ας επιλέξουν οι μελλοντικοί σωτήρες ανάμεσα στην θεωρητική δυνατότητα ζωής μέσα από το θάνατο ή στην επιστημονική βεβαιότητα του τελεσίδικου θανάτου, του δεύτερου δηλαδή θανάτου μετά το θάνατο. Και τέλος, ας αποφασίσουν κι εκείνοι που εμφορούμενοι από ενθουσιασμό και αισιοδοξία, προσυπογράφουν τη δωρεά του σώματός τους - εξαγορά της ψυχής τους, οραματιζόμενοι ευγενή ιδεώδη.

(3) Σημείωση δικη μου. Όταν έγραψα το άρθρο αυτό, είχε προηγηθεί η τηλεοπτική παρουσίαση μιας δυστυχισμένης μητέρας, που έδωσε τη συγκατάθεση να χορηγηθούν τα όργανα του δεκαπεντάχρονου παιδιού της. Είχε τραυματισθεί με σφαιρίδιο αεροβόλου όπλου στο κεφάλι και ο τραυματισμός το κατέστησε εγκεφαλικά "νεκρό". Από τότε οι μεταμοσχεύσεις πήραν το δρόμο τους εδώ σε μας και η εκκλησία έσπευσε να ευλογήσει αυτές τις θεραπευτικές μεθόδους. Η μητέρα βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την ηρωική της απόφαση και ήδη προΐσταται στις δραστηριότητες για την πληρέστερη κοινωνική εμπέδωση της δωτρεάς οργάνων.



Oι ανίερες

και οι ασυγκράτητες

συμπροσευχές

των Οικουμενιστών

με τους Αιρετικούς

του Αιδεσιμολογιωτάτου π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου

Δημοσιεύουμε από την "Θεοδρομία" απαντητική επιστολή του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου, στην πενέστατη επιχειρημάτων επιστολή του π. Γεώργιου Τσέτση που καταχωρούμε στο τέλος.


Αιδεσιμολογιώτατε π. Γεώργιε,

έλαβα την από 27.8.09 ηλεκτρονική Σας επιστολή και Σας ευχαριστώ πολύ για την παρέμβαση στο ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντησή μου, που οφείλεται σε πολυήμερη παραμονή μου στο Άγ. Όρος.

Στην πρώτη, από 10.7.09, επιστολή Σας μου είχατε αναφέρει την πεποίθησή Σας ότι «ο διάλογος πάντοτε ωφελεί» και ειλικρινά είχα χαρεί ελπίζοντας σε ουσιαστική κατάθεση απόψεων για το κρίσιμο θέμα των συμπροσευχών, που έθεσε το Οικουμενικό Πατριαρ­χείο μέσω του ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ.

Όμως, στη δεύτερη, από 27.8.09, επιστολή Σας διακρίνω ότι αποφεύγετε να συζητήσετε το θέμα των συμπροσευχών επί της ουσίας. Για να είμαι ειλικρινής από μία πλευρά χάρηκα συλλογιζόμενος ότι, αν η επιχειρηματολογία μου και τα συμπεράσματά μου στο θέμα των συμπροσευχών έπασχαν θεολογικώς, θα μου το υποδεικνύατε, αφού άλλωστε με τιμήσατε με την κριτική Σας μπαίνοντας στον κόπο να με διορθώσετε σε ήσσονος σημασίας θέματα της επιστολής μου. Βέβαια θα περίμενα κάποια απάντηση στα ερωτήματα που έθεσα. Αντιλαμβάνομαι όμως τη δυσχερή θέση στην οποία ευρίσκεστε και την πραγματική αδυναμία να δικαιολογηθούν θεολογικώς οι συμπροσευχές και Σας συμμερίζομαι.

Αφού Σας γνωρίσω ότι από 7.7.09 έχω αποστείλει στον Καθηγητή Φειδά το σχολιασμό μου στο άρθρο του, χωρίς να έχω τύχει κάποιας απαντήσεως εκ μέρους του, επιτρέψτε μου κάποιες παρατηρήσεις στην επιστολή Σας, επειδή θίγετε ορισμένα κρίσιμα θέματα.

1. «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΦΑΣΗ»; ΑΣΦΑΛΩΣ ΟΧΙ!

Επικαλείσθε π. Γεώργιε, με ιδιαίτερη έμφαση «Συνοδικές ή και ομόφωνες (το υπογραμμίζω) Πανορθόδοξες αποφάσεις» ως άλλοθι για την περιφρόνηση της πατερικής και κανονικής παραδόσεως στο θέμα των συμ­προσευχών. Και στην ίδια λογική ομίλησε πρόσφατα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Όμως,

α. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» κα­τήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων) που απαγορεύουν τις συμπροσευχές;

β. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;

γ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ;

δ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία;

ε. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού;

στ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου»;

ζ. Ποια «Συνοδική ή Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών; Τώρα ξεχάσαμε τις ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά κατεδικάζουν την Ουνία;

Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος... αλλά ούτε και απαντήσεις...

Επιτέλους, π. Γεώργιε, ας πάψει η «καραμέλα» περί των πανορθοδόξων αποφάσεων! Ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε η οποιαδήποτε -ακόμα και «Πανορθόδοξη»- Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρέπετο σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της!

Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι υπάρχουν και πρόσφατα σημαντικές Πατριαρχικές και Διορθόδοξες αποφάσεις που καταδικάζουν ως εκκλησιολογικώς ανεπίτρεπτες και αντικανονικές τις συμπρο­σευχές (βλ. Πατριαρχική Εγκύκλιος 1952, Διορθόδοξη Συνάντηση Θεσσαλονίκης 1998, το από 3.7.1999 Πατριαρχικό Γράμμα προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους κ.ά.).

2. ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ!

Μου έκανε εντύπωση, όπως προανέφερα, ότι δεν αναφέρεστε επί της ουσίας του θέματος της συμπροσευχής. Η αναφορά Σας για τη συμπροσευχή περιορίζεται μόνο στο ότι «απλώς υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες όσον αφορά στο γράμμα και το πνεύμα των σχετικών Κανόνων. Αυτό αποδεικνύεται εξ άλλου και από την πραγματεία σας και από την μελέτη του κ. Φειδά και από γραπτά πολλών άλλων επώνυμων καθηγητών και θεολόγων». Με άλλα λόγια ισχυρίζεστε ότι και οι δύο απόψεις, του καθηγητού Φειδά και η δική μου, μπορεί να γίνουν αποδεκτές ως ορθές, παρότι είναι ριζικά αντίθετες! Η αντίληψη πάνω στην οποία εδράζεται η άποψή Σας αυτή μου θυμίζει το στιγμιότυπο από τη δράση του λαϊκού ήρωα του θεάτρου σκιών, ο οποίος έδινε δίκαιο και στους δύο που είχαν εντελώς αντικρουόμενες απόψεις. Όταν ένας τρίτος του επεσήμανε ότι δεν είναι λογικό αυτό, γιατί μόνο ο ένας μπορεί να βρίσκεται εν δικαίο, ο πολύς Καραγκιόζης του απάντησε αφοπλιστικά: «δίκαιο έχεις και εσύ!».

Όμως έχουμε έτσι υπεύθυνη θεολογική προσέγγιση στο σοβαρό αυτό θέμα; Και δυστυχώς εδώ, για να αφήσουμε τα όποια θέατρα, φοβούμαι πως αυτή η σχετικοποίηση της πατερικής διδασκαλίας είναι καταστροφική, διότι παραπέμπει σαφώς σε νεοεποχίτικη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία «αλήθεια είναι ό,τι θεωρεί ο καθένας ως αλήθεια»! ή για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του καρδιναλίου Kasper : «ενότητα στη διαφορετικότητα» ακόμα και στα θέματα πίστεως! Ασφαλώς πράγματα καινοφανή και μακριά από την Ορθόδοξη παράδοσή μας.


3. «Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ» ή Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ;

Και συνεχίζετε στην αναφορά Σας στο θέμα της συμπροσευχής: «Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται ή όχι η συμπροσευχή; Η απάντησή μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων) είναι σαφής: εφ' όσον δεν υπάρχει συλλειτουργία και συμμετοχή στα μυστήρια,... είναι κάτι το πολύ φυσικό, αν όχι επιβεβλημένο». Με συγχωρείτε, αλλά θα περίμενα άλλη εισαγωγή στην απάντησή Σας, διότι το ζητούμενο στα θέματα αυτά δεν είναι «Η απάντηση μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων)», αλλά η απάντηση της μακραίωνης εκκλησιαστικής παραδόσεως! Είναι προφανές ότι τότε η απάντηση στο ερώτημα «Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται ή όχι η συμ­προσευχή;» Θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που δώσατε! Διότι η απάντησή Σας γνωρίζετε ότι δεν είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας όπως έχει εκφραστεί μέσω των Συνόδων, των Αγίων και Διδασκάλων της!


4. ΠΕΝΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ (α').

Ομιλείτε στην επιστολή Σας περί «μπακάλη», «συνταξιδιώτου στο αεροπλάνο» κ.ο.κ. Είναι εύκολη η απλοποίηση, αλλά καθόλου πειστική. Θα έλεγα ότι υποδεικνύει πενία θεολογικής επιχειρηματολογίας στην προσπάθεια για αμνήστευση των συμπροσευχών. Ας είμαστε απολύτως ειλικρινείς, πάτερ: είναι δυνατόν να εξισώνονται οι συναλλαγές με το μπακάλη, ή το ταξίδι στο αεροπλάνο με τα όσα ανεπίτρεπτα συνέβησαν κατά τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2007; Μπορεί να βρεθεί προηγούμενο στη δισχιλιετή εκκλησιαστική ιστορία λειτουργικού ασπασμού εν τη Ευχαριστία με κατεγνωσμένο αιρετικό και επιμένοντα εν τη αιρέσει; Έχει συμβεί πάλι ο αρχηγός της αιρέσεως να απαγγέλλει εξ ονόματος του Ορθοδόξου λαού την Κυριακή Προσευχή εν τη Ευχαριστία; Είναι δυνατόν να υμνείται ο εμμένων εν τη αιρέσει ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και η αίρεσή του ως «Εκκλησία σεπτή»; Ακόμα και Αρχιεπίσκοπος του Οικουμενικού Θρόνου με πολυετή διακονία στην Οικουμενική Κίνηση έχει εκδηλώσει δημοσίως την έντονη αγανάκτησή του! Ή υπάρχει προηγούμενο σύνταξης κανονισμού για την ομολογιακή και διομολογιακή κοινή προσευχή στην Πατερική Παράδοση, όπως έγινε στο ΠΣΕ; Έχουν καμία σχέση τα ανωτέρω με το επιχείρημά Σας περί του αν «ο μπακάλης τους, ή ο συγκάτοικός τους, ή ο διπλανός τους στο κάθισμα του αεροπλάνου είναι ορθόδοξος πιστός και όχι ετερόδοξος ή ετερόθρησκος»; Έλεος πια!

5. ΠΕΝΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ (β').

Με ερωτάτε αν «οι πιστοί της Ενορίας σας, στην διακονία των οποίων σας έταξε ο Κύριος, ανήκουν όλοι συνειδητά στη μάνδρα του Καλού Ποιμένος. Τηρούν όλοι τα Ευαγγελικά διδάγματα και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας; Αγαπούν όλοι ο ένας τον άλλο; Στην καθημερινότητά τους, εφαρμόζουν όλοι κατά γράμμα άπαντας τους Ιερούς Κανόνας;» Η απάντησή μου είναι ασφαλώς ΟΧΙ! Θέλετε προφανώς να πείτε ότι, αφού δεν τηρούν οι πιστοί τους Ι. Κανόνες για άλλα θέματα, δεν είναι και κακό που δεν εφαρμόζονται και οι κανόνες για τη συμπροσευχή. Ας τους καταργήσουμε! Αλλά τί επιχείρημα είναι αυτό πάλι;! Τότε και η πορνεία και η μοιχεία δεν είναι αξιοκατάκριτη, διότι υπάρχουν πολλοί πιστοί που ψεύδονται! Αλλά και η βλασφημία δεν είναι απαράδεκτη, γιατί υπάρχουν πολλοί που κλέβουν! Διερωτώμαι: έχουν λογική τα ανωτέρω; Αν δικαίως τα βρίσκετε παράλογα, γιατί τα εφαρμόζετε μόνο στους Ι. Κανόνες για τη συμπροσευχή; «Γιατί λοιπόν αυτός ο Μανιχαϊσμός;»

π. Γεώργιε,

το θέμα δεν είναι αν οι ενορίτες μου και εγώ αμαρτάνουμε, αλλά αν προσπαθούμε να επιβάλουμε στην εκκλησιαστική συνείδηση την ανομία μας ως νόμο του Θεού. Τότε δεν έχουμε το ανθρωπίνως αμαρτάνειν, αλλά επικίνδυνη δαιμονική πλάνη που εγγίζει τα όρια της βλασφημίας του Αγ. Πνεύματος και τη βλασφημία αυτή ουδεμία «ομόφωνη πανορθόδοξη» απόφαση δεν μπορεί να μετατρέψει σε αξιομίμητη αρετή...

6. το μειζον και το ελασσον - ομφαλοσκοποι Ή πολυπράγμονες

Αποτρέποντάς με από την ενασχόληση με το θέμα της συμπροσευχής, σημειώνετε: «Όταν λύσουμε τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά), τότε ίσως βρούμε και κάποιο καιρό για να ασχοληθούμε με το τί συμβαίνει στον έξω κόσμο».

α. Έκπληξη προκαλεί ο ισχυρισμός αυτός προερχόμενος από κληρικό ο οποίος διακονεί με συνέπεια, επί δεκαετίες μάλιστα, στην οικουμενική κίνηση, συμμετέχει ενεργά και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς «το τί συμβαίνει στον έξω κόσμο»! Εκτός εάν η σύστασή Σας αυτή αφορά μόνο όσους ασκούν κριτική στην οικουμενική κίνηση...

β. Εάν δεχθούμε ως ορθή τη συλλογιστική Σας θα πρέπει η ένστασή Σας να απευθυνθεί πρωτίστως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο, προφανώς, απηύ­θυνε το σχετικό ερώτημα στον καθηγητή και πάντως επέτρεψε στο επίσημο Δελτίο Του, το ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, τη δημοσίευση τέτοιας εκτάσεως μελέτης ! Θα έπρεπε την ένστασή Σας να τη διατυπώσετε πριν από μένα στον Καθηγητή Βλ. Φειδά που μπήκε στον κόπο να συντάξει πολυσέλιδη εργασία για τη συμπροσευχή αντί να ασχοληθεί με «τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά)»!
Και όμως και ο Οικουμενικός Θρόνος και ο καθηγητής έκριναν -κατά τη γνώμη μου πολύ ορθά- ότι το θέμα των συμπροσευχών είναι από τα σοβαρά θέματα για τη σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα! Τελικά τί είναι μείζον και τί έλασσον στην εκκλησιαστική ζωή δεν δικαιούται ο καθένας μας ατομικά να το κρίνει. Πιστεύω όμως ότι θα συμφωνήσετε ότι μείζον είναι ο,τιδήποτε αλλοιώνει την πατερική διδασκαλία, ως πίστη και ως ήθος, είτε διαπράττεται από τον όποιο ακατήχητο πιστό, είτε, πολύ περισσότερο, από τον οιονδήποτε μεγαλοσχήμονα κληρικό και ως τέτοιο πρέπει με σοβαρότητα να αντιμετωπίζεται.

γ. Αν η συμμετοχή στην Οικουμενική Κίνηση είναι απόφαση της Εκκλησίας μας, τότε εμείς ως μέλη της (κληρικοί και λαϊκοί) δεν δικαιούμαστε, αλλά ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΑΣΤΕ να προσευχόμαστε, να ενδιαφερόμαστε και να συμμετέχουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας στα εκεί συμβαίνοντα. Οι πανορθόδοξες αποφάσεις πουθενά δεν αναθέτουν το έργο αυτό αποκλειστικά σε κάποιους «επαγγελματίες» (Βλέτσης) και οι λοιποί πιστοί ακόμα και «κληρικοί, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι» να μην επιτρέπεται να «αγγίζουν» αυτό το θέμα! Μια τέτοια προσέγγιση υποδηλώνει εκκλησιολογική παθογένεια και ως τέτοια υποχρεούμαστε όλοι να την καταδικάζουμε απερίφραστα!

δ. Τέλος, συχνά βρίσκομαι αντιμέτωπος με το εξής παράλογο: όσοι δεν ασχολούμαστε με τα της Οικουμενικής Κινήσεως και προτάσσουμε την ποιμαντική εργασία εντός του Ορθοδόξου λαού κατηγορούμαστε από οικουμενικούς κύκλους για εσωστρέφεια, ομφαλοσκόπηση και επαρχιωτισμό! Όταν όμως επιχειρήσουμε να ασχοληθούμε και να εκφράσουμε την άποψή μας για ορισμένες συμπεριφορές, τις οποίες κρίνουμε ως αντίθετες στην παράδοσή μας, τότε εγκαλούμαστε από τους ιδίους κύκλους για πολυπραγμοσύνη και έλλειψη ενδιαφέροντος για το ποίμνιο! Τελικά εμείς οι πιστοί (κληρικοί και λαϊκοί) δικαιούμαστε να μιλάμε για τον Οικουμενισμό, μόνο όταν άκριτα χειροκροτούμε τα συντελούμενα;


7. «κοσμικο πνεύμα»

Μεγάλο τμήμα της επιστολής Σας αναφέρεται στο «κοσμικό πνεύμα» που πράγματι αλλοιώνει την εκκλησιαστική μας ζωή. Συμφωνώ μαζί Σας απολύτως για τον κίνδυνο αυτό! Βεβαιωθείτε ότι πονάμε και αλγούμε για τον εκφυλισμό αυτό, και αντιμετωπίζεται ως πρώτη ποιμαντική μας υποχρέωση. Η επίκληση όμως της καταστάσεως αυτής στην παρούσα περίπτωση, φαίνεται ως μάλλον παρελκυστική για να μην ασχοληθείτε με τα των συμπροσευχών. Το «ταύτα έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι» γιατί δεν πρέπει να ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση;
Αλλά, π. Γεώργιε, τί είναι «κοσμικό πνεύμα»; Δεν είναι πρωτίστως η περιφρόνηση της ευαγγελικής Αλήθειας και η εξίσωση με την άρνησή της; Δεν είναι «κοσμικό πνεύμα» η πρόταξη της προσωπικής μου άποψης, του «ιδίου θελήματός μου» έναντι της εκκλησιαστικής συνειδήσεως και παραδόσεως; Και όταν αυτό γίνεται από τον απλό, ακατήχητο πιστό "μικρή" η αμαρτία. Όταν όμως διαπράττεται από τους τα πρώτα φέροντες των Εκκλησιών μας τότε είναι έγκλημα! Όταν αυτή η νοοτροπία παγιώνεται στην εκκλησιαστική ζωή ως κανόνας, τότε δεν υπάρχει πλήρης αλλοτρίωση και συσχηματισμός με τον κόσμο; Όταν ένας Επίσκοπος επιλέγει, και αναλόγως με τη θέση του στην εκκλησιαστική Ιεραρχία επιβάλλει, τί από την κανονική Παράδοση είναι άξιο τηρήσεως και τα υπόλοιπα αναιδώς -ναι! αναιδώς- τα περιφρονεί, γιατί μας ενοχλεί όταν παρόμοια συμπεριφέρεται και ένας απλός πιστός; Ή μήπως το «κοσμικό πνεύμα» αφορά μόνο τους λαϊκούς και όχι εμάς τους κληρικούς;
Επί πλέον δε, ας μη ξεχνάμε ότι αυτό το «κοσμικό πνεύμα» έχει λάβει «εκκλησιαστική» μορφή στον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό. Και τί κατάντημα θα είναι όταν εμείς οι Ορθόδοξοι κληρικοί αλλοτριωθούμε φρονούντες προτεσταντικώς (προτάσσοντας το ίδιο θέλημα και την ίδια άποψη) και ενεργούντες παπικώς (επιβάλλοντάς την) - μάλιστα όταν λόγω της θέσεώς μας μας «περνά»...

8. ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ;

Με εγκαλείτε για επιλεκτική χρήση των Ι. Κανόνων. Νομίζω ότι με αδικείτε, διότι τέτοια συμπεριφορά θα συναντήσετε σε αυτούς οι οποίοι τους μεν κανόνες για τη συμπροσευχή συστηματικά περιφρονούν, τους δε περί την δικαιοδοσία τους έχουν αναγάγει σε ύψιστο δόγμα!

Αγαπητέ π. Γεώργιε,

μάκρυνα το λόγο, ίσως υπερβαλλόντως. Πιθανόν να ήμουν κάπως οξύς σε κάποιες εξάρσεις του λόγου μου. Ζητώ συγγνώμη, αν Σας στενοχώρησα. Βεβαιωθείτε ότι δεν αφορούν σε κανένα πρόσωπο, αλλά σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που πολύ μας πικραίνουν. Αγωνίζομαι να αποκτήσω τον «καλό λογισμό» του π. Παϊσίου και να βρίσκω δικαιολογίες για τους Ποιμένες μας, όμως δεν με «βοηθούν» με το λόγο και τη συμπεριφορά τους οι πρωτοστατούντες στην Οικουμενική Κίνηση.
Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση τους έναντι των ομοδόξων αδελφών και παιδιών τους: καμία προσπάθεια δεν καταβάλλουν για να ενημερωθούν και να πεισθούν οι Ορθόδοξοι αδελφοί με θεολογικό λόγο. Υπάρχει προκλητική αδιαφορία έως περιφρόνηση στην αγωνία των παιδιών. Όμως αλοίμονο στον πατέρα που περιφρονεί την κραυγή αγωνίας των παιδιών του. Ο ίδιος κλονίζει στη συνείδησή τους το πατρικό κύρος. Και μη μας διαφεύγει ότι η πατρική αυθεντία δεν επιβάλλεται με τη φίμωση της κριτικής, αλλά εμπνέεται ακόμα και στα "άτακτα" παιδιά. Αν αυτό ισχύει στη βιολογική πατρότητα, πολλώ μάλλον έχει εφαρμογή στην πνευματική!
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε περιφρόνηση μόνο προς τους λαϊκούς πιστούς, αλλά ακόμα και Αρχιερείς, κληρικοί, Καθηγούμενοι με τις Αδελφότητές τους - εκ των πλέον σεβαστών κατά πάντα - αντιμετωπίζονται με ειρωνείες και έντονους λεκτικούς προπηλακισμούς χωρίς κανένα ουσιαστικό θεολογικό αντίλογο, αν τολμήσουν να εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους! Αντιμετωπίζονται συλλήβδην όλοι όσοι διατυπώνουμε μια κάποια κριτική ως ακραίοι, ζηλωτές, παλαιοημερολογίτες, σχισματικοί, νεοενιστάμενοι, για να χρησιμοποιήσω μόνο τις κόσμιες και όχι τις χυδαίες εκφράσεις με τις οποίες μας «στολίζουν»... Με πικρία ενθυμούμαι τους χαρακτηρισμούς που εκστόμισε στη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2006 Αρχιερέας της Εκκλησίας της Ελλάδος προσφωνώντας τον Οικουμενικό Πατριάρχη, παρουσία μάλιστα και αντιπροσωπειών των ετεροδόξων - φευ!: «Πείσμονες ψευδαδελφοί, συγκροτούντες ομάδας φανατικών υποστηρικτών των δήθεν "θεσμίων", δέσμιοι εν πολλοίς μιας θρησκευτικής απιστίας, ενός νεομανιχαϊστικού φονταμενταλισμού, μιας προβολικής μεταφυσικής ενοχής, ενός έργου ευκόλου δια να ζουν δίκην σεκτών οι μεταπράται της "καθαράς θρησκείας"». Και δυστυχώς ο Πατριάρχης μας «ηδέως αυτού ήκουε», αντί να τον επαναφέρει αμέσως στην τάξη!
Όμως ας γίνει σε όλους σαφές, ότι οι Αρχιερείς, οι Αγιορείτες και λοιποί Καθηγούμενοι και λοιποί κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ενώπιον του Θεού και της συνειδήσεώς μας εκφράζουμε τη θλίψη και διαφωνία μας στη συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως είμαστε και θα παραμείνουμε μέλη της Εκκλησίας μας ό,τι και αν συμβεί! Ακόμα και αν οι Πατέρες μας μας πικράνουν και μας αρνηθούν την πατρότητα με τη συμπεριφορά τους, θα παραμείνουμε μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!

Με την εν Χριστώ αγάπη
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος


* Η επιστολή του π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ έχει ως εξής:

Προς τον Αιδεσιμολογιώτατον πατέρα Αναστάσιον Γκοτσόπουλον
Εις Πάτρας.

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ και συλλειτουργέ,

Ευχαριστώ για το από 25ης λήγοντος μηνός ηλεκτρονικό σας γράμμα. Καθώς υποσχέθηκα στο προηγούμενο γράμμα μου, μίλησα στους αρμόδιους του εν Γενεύη Ορθοδόξου Κέντρου σχετικά με την δημοσίευση της πραγματείας σας στο Δελτίο «Επίσκεψις», αλλά και έστειλα αντίγραφό της στον καθ. κ. Φειδά. Η δημοσίευσις της επαφίεται στην διάκριση και απόφαση των εν Σαμπεζύ αρμοδίων. Κάποτε είχα ρόλο, λόγο και επιρροή στο Ορθόδοξο Κέντρο, πάει όμως καιρός που έπαυσα να έχω! Το καλλίτερο είναι δια τα περαιτέρω να έλθετε σε απ'ευθείας επαφή με τον Σεβασμιώτατο Προϊστάμενο του Ορθοδόξου Κέντρου, που είναι υπεύθυνος για την έκδοση του Δελτίου, η και με τον κ. Φειδά, μια και υπήρξε καθηγητής σας.

Επιτρέψατέ μου, όμως, να σχολιάσω συντόμως ένα-δυο σημεία του χθεσινού γράμματος σας.

Είστε κακώς πληροφορημένος, αδελφέ, ότι είμαι «ο μόνος» από την Εκκλησία ΚΠόλεως που σχολιάζει την εκκλησιαστική επικαιρότητα. Δεν ξεύρω σε ποια Περιοδικά και Δελτία έχετε πρόσβαση. Αλλά σάς βεβαιώ ότι υπάρχει πληθύς όλη στελεχών του Οικουμενικού Θρόνου που ασχολούνται με τον σχολιασμό των εκκλησιαστικών εξελίξεων.

Δεν υπάρχουν, καθώς λέτε, «ορισμένοι Ορθόδοξοι που διακονούν στην Οικουμενική Κίνηση». Υπάρχουν Ορθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι διακονούν τις Εκκλησίες των, που με Συνοδικές η και ομόφωνες (το υπογραμμίζω) Πανορθόδοξες αποφάσεις συμμετέχουν της Κινήσεως αυτής, και οι οποίοι εξ ονόματος των Εκκλησιών τους δίνουν, όχι χωρίς εμπόδια, μαρτυρία Χριστού και Ορθοδοξίας στα πλαίσια διαφόρων Διαχριστιανικών Οργανισμών.

Ως προς την «συστηματική περιφρόνηση» εκ μέρους των «οικουμενιστών» της περί συμπροσευχής κανονικής Παραδόσεως της Εκκλησίας, νομίζω ότι δεν υπάρχει περιφρόνηση, απλώς υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες όσον αφορά στο γράμμα και το πνεύμα των σχετικών Κανόνων. Αυτό αποδεικνύεται εξ άλλου και από την πραγματεία σας και από την μελέτη του κ. Φειδά και από γραπτά πολλών άλλων επώνυμων καθηγητών και θεολόγων (και όχι μόνο του Ελλαδικού χώρου). Θα μου πείτε: τελικά, επιτρέπεται η όχι η συμπροσευχή; Η απάντηση μου (και απάντηση πολλών, απανταχού της γης, Ορθοδόξων) είναι σαφής: εφ' όσον δεν υπάρχει συλλειτουργία και συμμετοχή στα μυστήρια, η επίκληση της βοήθειας του Θεού κατά την έναρξη μιας Διαχριστιανικής συναντήσεως η κάποιας τελετής που στοχεύει στην αποκατάσταση, Θεού θέλοντος, της χριστιανικής ενότητος την οποία θέλει ο Κύριος, είναι κάτι το πολύ φυσικό, αν όχι επιβεβλημένο.

Και ένα ερώτημα σε σάς αδελφέ. Γιατί η επιλεκτική χρήση των Ιερών Κανόνων; Στην καθημερινή μας ζωή τηρούμε μήπως κατά γράμμα όλους τους Κανόνας; Εφ' όσον οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν δοσοληψίες, συνοδοιπορεία, συγκατοίκηση με αιρετικούς, οι πιστοί στους οποίους αναφέρεστε, (και οι οποίοι, όπως λέτε, έχουν προβλήματα συνειδήσεως με το θέμα της συμπροσευχής), βεβαιώνονται πρώτα ότι ο μπακάλης τους, η ο συγκάτοικός τους, η ο διπλανός τους στο κάθισμα του αεροπλάνου είναι ορθόδοξος πιστός και όχι ετερόδοξος η ετερόθρησκος; Οι πιστοί της Ενορίας σας, στην διακονία των οποίων σάς έταξε ο Κύριος, ανήκουν όλοι συνειδητά στην μάνδρα του Καλού Ποιμένος; Τηρούν όλοι τα Ευαγγελικά διδάγματα και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας; Αγαπούν όλοι ο ένας τον άλλο; Στην καθημερινότητά τους, εφαρμόζουν όλοι κατά γράμμα άπαντας τους Ιερούς Κανόνας; Γιατί λοιπόν αυτός ο μανιχαϊσμός; Γιατί η επιλεκτική αυτή χρήση των Κανόνων; Και επί τέλους, σήμερα στην Ορθοδοξία έπαυσε να ισχύει πλέον η «οικονομία», το σοφό αυτό μέτρο, που θέσπισαν από αμνημονεύτων χρόνων οι Πατέρες και Ηγούμενοι ημών εν τη πίστει;

Επιτρέψατέ μου, αδελφέ, να παρατηρήσω ότι εμείς οι κληρικοί, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι, αντί να ασχολούμαστε με τα «παραπατήματα» των «ορθοδόξων οικουμενιστών» η με την πίστη των ετεροδόξων, θα ήταν καλλίτερο, για το καλό της Εκκλησίας, να ασχοληθούμε πρώτα με το τι πιστεύει σήμερα ο σύγχρονος νεοέλληνας, και αν και πως εφαρμόζει τους Ι. Κανόνας και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας στην καθ' ημέραν ζωή του.

Μη με παρεξηγείτε. Δεν εννοώ τους λίγους που εκκλησιάζονται στους συνήθως μικρούς σε χωρητικότητα Ιερούς Ναούς, και που δίνουν την εντύπωση ότι οι Εκκλησίες μας είναι κατάμεστες! Εννοώ την μάζα εκείνη του λαού της Ορθόδοξης Ελλάδας, που εγκαυχόμεθα ότι αποτελούν την συντριπτική (95%) πλειοψηφία της χώρας. Εννοώ αυτούς που δηλώνουν μεν μέλη της Εκκλησίας, αλλ'έχουν μετατρέψει την Ορθοδοξία σε ιδεολογία και πολιτισμικό μόρφωμα. Αυτούς που μετέβαλαν τα Μυστήρια σε «φολκλόρ» και σε «κοσμικά γεγονότα», (είδα πριν χρόνια μια πρόσκληση σε Βάπτιση, στην οποία οι γονείς καλούσαν φίλους και γνωστούς να παρευρεθούν, άκουσον, άκουσον, στο «Στρίπ Τίζ» της κόρης τους!!), όπου οι «λειτουργοί» δεν είναι πλέον οι τελούντες το Μυστήριο Ιερείς, αλλά οι βιντεογράφοι! Εννοώ αυτούς που υποδέχονται μεν με τιμές «Αρχηγού Κράτους» το Άγιο Φως, αλλά μόλις ακούσουν το «Δεύτε λάβετε Φως...», και το «Χριστός Ανέστη..», «τήκονται ωσεί κηρός από προσώπου πυρός», αφήνοντας σύξυλους λειτουργούς και ψάλτες να τελέσουν την Πασχαλινή Λειτουργία, την απαρχή αυτή και πρότυπο της κάθε Ορθόδοξης Ευχαριστιακής Συνάξεως. Μ' αυτές τις όντως «αιρετικές» και ανορθόδοξες τάσεις και συμπεριφορές των πιστών μας πρέπει να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο, και όχι με το τι πιστεύουν οι αιρετικοί της Δύσης και πως πολιτεύονται οι «Ορθόδοξοι Οικουμενισταί». Όταν λύσουμε τα ουσιώδη ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, (και είναι πάμπολλα αυτά), τότε ίσως βρούμε και κάποιο καιρό για να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο.

Η φιλτάτη Ορθοδοξία μας δεν κινδυνεύει, αδελφέ, ούτε από τον Παπισμό, ούτε από τον Προτεσταντισμό, ούτε δε και από την λεγόμενη «παναίρεση του Οικουμενισμού». Κινδυνεύει από μας τους ίδιους. Από το κοσμικό πνεύμα που ριζώθηκε στις κοινωνίες μας, «ημών κοιμωμένων»!

Με εγκάρδιο χαιρετισμό και πολλήν αδελφική αγάπη εν Χριστώ.

π. Γεώργιος Τσέτσης


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009




Ο ως Αρνες σφαγιασθείς μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημος
>>>

<< Ο "αχυράνθρωπος" του Βαρθολομαίου.
Ο μαικήνας των Νεορθοδόξων
και των Νεοβαρλααμιτών.

Ο σύμμαχος των σημερινών Κυβερνώντων.
Υπαρκτός και άκρως επικίνδυνος.



Γράφει ο Παναγιώτης Τελεβάντος


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ
ΑΤΤΙΚΗΣ

ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

Κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟ




Σεβασμιότατε,

Την ευχή σας.


Εξαίρετο το άρθρο σας “Έμπονη ενημέρωση στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄”, γραμμένο, όπως όλα τα γραπτά σας, με σπάνια γλαφυρότητα και μοναδική δύναμη σκέψης.

Δεν ξέρω αν και πόσοι, στις μέρες μας, έχουν τη δύναμη του λόγου σας.

Θα μου επιτρέψετε, όμως, με κάθε σεβασμό, να καταθέσω μια επιφύλαξη:
Δυστυχώς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ δεν είναι "ανύπαρκτος", όπως τον χαρακτηρίζετε.

Είναι υπαρκτός και άκρως επικίνδυνος.

Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι είναι “αχυράνθρωπος” του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, μαικήνας των νεωτεριστών (“Νεορθοδόξων”, “Νεοβαρλααμιτών”, κτλ.) και σύμμαχος των σημερινών κυβερνώντων.

Είναι ανακριβές ότι δεν έχει άποψη.
Εχει και παραέχει.

Δυστυχώς, όμως, στις πλείστες περιπτώσεις, συμμαχεί και με τους Οικουμενιστές και με τους νεωτεριστές και με όσους θέλουν να επιταχύνουν τον απογαλακτισμό του έθνους μας από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ξεχάσαμε, μήπως, ποιος έβλεπε από την πίσω πόρτα τη μεγαλοκυρά της Εκάλης και κατόρθωσε να κλείσει το δρόμο της δικαίωσής σας;

Δεν βλέπουμε ποιοι είναι κατ’ ουσίαν οι επί του τύπου εκπρόσωποί του (Ζακύνθου Χρυσόστομος, Αρχιμανδρίτης Παύλος Κουμαριανός, Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος, κτλ.);

Αγνοούμε τις επιλογές του στο Ραδιοσταθμό της Εκκλησίας;

Είναι κανείς που δεν γνωρίζει ποιούς προώθησε ή προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει στο βαθμό του αρχιερέα στο λίγο διάστημα της Αρχιεπισκοπίας του;

Μπορούμε να μάθουμε τι είδους παιγνίδια παίζουν με την αποκατάστασή σας;

Γιατί το Φανάρι κράτησε για τόσους μήνες το φάκελλο Μπεζενίτη στα συρτάρια του και δεν τον έστειλε αμέσως πίσω με τις οδηγίες να καθαιρεθεί κανονικά;

Γιατί η Εκκλησία της Ελλάδος δεν δίκασε τον Μητροπολίτη πρώην Αττικής Παντελεήμονα, αλλά έθεσε το φάκελλό του στο αρχείο;

Γιατί εκ των υστέρων δεν έλαβε καμία θέση η υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ι. Σύνοδος, όταν μέλος της, ο Μητροπολίτης Λαρίσης Ιγνάτιος, ομολόγησε ότι έκανε λάθος σ’ αυτήν την παρωδία εξέτασης του φακέλλου, που ουσιαστικά έγινε για την «αθώωση» του κ. Παντελεήμονα(!);

Μετά το σάλο που δημιουργήθηκε στην κοινωνία, αποφασίσθηκε από τους περί τον Αρχιεπίσκοπον «να κληθούν εμπειρογνώμονες» κατ’ απομίμηση κοσμικών πρακτικών.

Ποια απόφαση έλαβαν αυτοί;

Γιατί αγνόησαν τη φωνή του ποιμνίου, που εξέφρασε την έντονη αγανάκτησή του για τον μεγάλο εμπαιγμό;

Είναι δυνατόν αυτές οι μεθοδεύσεις να έγιναν εν αγνοία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄;

Δυστυχώς!
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ δεν είναι ανύπαρκτος.
Είναι υπαρκτός και επικίνδυνος.
Απλά δεν πάσχει από το ιό της “οξείας μικροφωνίτιδας” του προκατόχου του.
Ξέρει να κινείται “σεμνά και ταπεινά”.
Αφήνει άλλους να εκτίθενται.
Τον Ζακύνθου, τον Κουμαριανό, των Ιωαννίνων.

Οταν, όμως, χρειαστεί δεν διστάζει να πετάξει τη μάσκα και να μας πει τι φρονεί και για το “σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης” και για τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας και για τα εθνικά θέματα.

Με τον προσήκοντα σεβασμό,

Παναγιώτης Τελεβάντος

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου