Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009







Η

νέα Εκκλησιολογία

των

Φραγκολατίνων

ενόψει

της ενώσεως

των Εκκλησιών

Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και τω Πάπα!

Η Επιστροφή των Ασώτων Αγγλικανών!


«Ετούτους τους τελευταίους χρόνους το Άγιο Πνεύμα ώθησε Αγγλικανικές ομάδες να ζητήσουν με επιμονή και κατ' επανάληψη, να γίνουν δεκτοί, και σωματικά, σε πλήρη Καθολική κοινωνία, και ετούτη η Αποστολική Έδρα, δέχθηκε με Αγαθότητα το αίτημα τους.
Ο Διάδοχος του Πέτρου, ο οποίος δέχτηκε από τον Κύριο Ιησού το αξίωμα να εξασφαλίζει την ενότητα του Επισκοπάτου και να προΐσταται και να προστατεύει την Καθολική κοινωνία όλων των Εκκλησιών, δεν μπορεί να μην διαθέσει τα μέσα με τα οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η Αγία τους επιθυμία!

Η Εκκλησία, λαός συγκεντρωμένος στην ενότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ιδρύθη από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό σαν “το Μυστήριο, δηλαδή το σημείο και το όργανο της ενδόμυχης ενότητος με τον θεό και της ενότητος όλου του ανθρωπίνου γένους”.

Κάθε χωρισμός ανάμεσα στους βαπτισμένους στο όνομα του Ιησού Χριστού είναι μια πληγή σ’ αυτό που είναι η Εκκλησία και σ’ αυτό για το οποίο υπάρχει η Εκκλησία.
Γι’ αυτό “όχι μόνον αντιτίθεται ανοιχτά στο θέλημα του Χριστού, αλλά είναι και ένα σκάνδαλο για τον κόσμο καταστρέφοντας τον πιο άγιο από τους σκοπούς:
Το κήρυγμα του Ευαγγελίου σε κάθε πλάσμα”.
Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς πριν σκορπίσει το αίμα Του για την σωτηρία του κόσμου, ο Κύριος μας Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα για την ενότητα των Μαθητών Του.

Είναι το Άγιο Πνεύμα, αρχή ενότητος, το οποίο ιδρύει την Εκκλησία σαν κοινωνία. Είναι η αρχή της ενότητος των πιστών στην διδασκαλία των Αποστόλων, στον τεμαχισμό του άρτου και στην προσευχή.
Παρόλα αυτά η Εκκλησία, αναλόγως του μυστηρίου του Ενσαρκωθέντος Λόγου, δεν είναι μόνον μια αόρατη κοινωνία, πνευματική, αλλά είναι και ορατή επίσης:
Έτσι, “η κοινότης αποτελούμενη από ιεραρχημένα όργανα και το Μυστικό σώμα του Χριστού, η ορατή συνάθροισις, η Σύναξη και η πνευματική κοινότης, η Επίγεια Εκκλησία και η Εκκλησία η εμπλουτισμένη με ουράνια αγαθά
(όχι με εμπλουτισμένο ουράνιο) δεν πρέπει να γίνονται κατανοητές σαν δύο διαφορετικά πράγματα.
Σχηματίζουν αντιθέτως μία και μοναδική σύνθετη πραγματικότητα αποτελούμενη από ένα διπλό στοιχείο, θεϊκό και ανθρώπινο”.
Η κοινωνία των βαπτισμένων στην διδασκαλία των Αποστόλων και στον τεμαχισμό του ευχαριστιακoύ άρτου, φανερώνεται ορατά στους τρόπους της ομολογίας της πληρότητος της πίστεως, της λατρείας όλων των Μυστηρίων καθιδρυμένων από τον Χριστό και στην διακυβέρνηση του σώματος των Επισκόπων ενωμένων με την κεφαλή τους, τον Ρωμαίο Ποντίφικα!

Η μοναδική Εκκλησία του Χριστού βεβαίως, που στο Σύμβολο της Πίστεως την ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική “υφίσταται στην Καθολική Εκκλησία κυβερνώμενη από τον διάδοχο του Πέτρου και από την κοινωνία των Επισκόπων μαζί του, παρότι έξω από τον οργανισμό του βρίσκονται πολλά στοιχεία αγιότητος και αλήθειας, τα οποία, σαν δώρα της Εκκλησίας του Χριστού, ωθούν προς την Καθολική Ενότητα”.
»

Στο φως αυτών των Εκκλησιολογικών αρχών, οι Αγγλικανοί θα τηρήσουν ορισμένους κανόνες που τους επιβάλλονται με τη βοήθεια των οποίων θα διατηρούνται σε κοινωνία με τον Πάπα.
Έχει καταντήσει το μαρτύριο του Σίσυφου το έργο που έχει αναλάβει ο κ. Ζηζιούλας.
Κάθε φορά που πάμε να συμφωνήσουμε κάτι με τους Καθολικούς, η βαριά πέτρα του διαλόγου ξεφεύγει από τα χέρια του κ. Ζηζιούλα και ξανακυλάει πίσω.

Έδοξε λοιπόν στο Άγιο Πνεύμα και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως διατυμπανίζει παντού τελευταίως, υπερασπίζοντας τον αρχηγό του, Επίσκοπο Πατρών, ο π. Ανάστασιος Γκοτσόπουλος, έδοξε και στον Πάπα.
Για να μην χάσουμε τα μυαλά μας όμως μ’ αυτό το κυκλοθυμικό Άγιο Πνεύμα που διαθέτουν οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών ας ακούσουμε έναν σύντομο Λόγο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς!


«Στον
Οικουμενισμό όλες οι αδυναμίες, οι αποκλίσεις, τα λάθη, προέρχονται από την κατάχρηση του Αγίου Πνεύματος.
Με αυτή την κατάχρηση δικαιολογούνται και όλες οι δυτικές “εκκλησίες” και αιρέσεις.
ΤΑ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ
.
Πορεύονται “κατ’ άνθρωπον” με τον ακόλουθο τρόπο:

Αντί της μεθόδου του Σωτήρος -της αναγεννήσεως του έσω ανθρώπου- οδεύουν την οδό του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού, πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το
πρόσωπο δια της κοινωνίας και όχι δια της οδού του Σωτήρος, η οποία συνίσταται στη σωτηρία του ανθρώπου δια του θεού και όχι δια της κοινωνίας.
Το Άγιο Πνεύμα δίδεται μόνον στην Εκκλησία του Θεανθρώπου!
Δεν δίνεται εκτός Θεανθρώπου».
Ούτε στον διάδοχο του Πέτρου.
Διότι ο Πέτρος δεν έπαψε ποτέ του να είναι άνθρωπος!

Αμέθυστος





ΑΡΩΜΑ


ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ



Ποιος το περίμενε;
Κι όμως ο Θεός μέσα από την απέραντη λειψανδρία αναδεικνύει μεγάλους άντρες πίστεως.

«Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί.
Ανιστά από γης πένητα και από κοπρίας εγείρει πτωχόν καθίσαι μετά δυναστών λαού και θρόνον δόξης κατακληρονομών αυτοίς…
και ευλόγησεν έτη δικαίου·

ότι ουκ εν ισχύι δυνατός ανήρ,
Κύριος ασθενή ποιήσει αντίδικον αυτού»


λέει στη δοξολογία της η Άννα η μητέρα του Σαμουήλ, όταν τον γέννησε.


Μέσα από την αφάνεια, από την κοπρία της φτώχειας, εγείρει δυνάστας ο Κύριος, έτσι για να εκπλήξει όσους νομίζουν ότι ο Θεός δεν παρακολουθεί τα ανθρώπινα.
Και βεβαίως τα παρακολουθεί, και βεβαίως όπου θέλει ευλογεί και όπου θέλει αίρει τις ευλογίες του.
Ήταν κι ο Σαούλ βασιλιάς του Ισραήλ, αλλά παρά το μπόι του και το παράστημά του, τον αποδοκίμασε ο Θεός.
Ήταν κι ο Δαυΐδ στην αφάνεια, αλλά τον ανέδειξε ο Κύριος και τον έκανε ένδοξο και αήττητο βασιλιά του Ισραήλ.


Υπάρχει και σήμερα, μετά τον αστερισμό του Αυγουστίνου, αφάνεια στο χώρο των ιεραρχών, αλλ’ ο Κύριος φαίνεται ότι λυπήθηκε τα πρόβατά του και έδωσε ποιμένα, για να φυλάγει τα πρόβατά του, τα οποία πρόβατα της φωνής αυτού ακούει… και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού.


Παρακαλούμε τον άγιο Πειραιώς κ. Σεραφείμ να μη θεωρήσει ούτε υπερβολικά ούτε κολακευτικά τα λόγια αυτά που προσαρμόσαμε για το πρόσωπό του.
Με κάθε ειλικρίνεια του φιλούμε το χέρι και του λέμε ότι
μέσα στην αγωνιστική ανυδρία τον βλέπουμε σαν καταρράκτη,
μέσα στη δειλία τον βλέπουμε σαν γενναίο και υψιπετή,
μέσα στη γενική υστεροβουλία τον βλέπουμε σαν ειλικρινή και ευθύ.
Διότι ό,τι καλό έχει είναι θείο δώρημα.
Σε μια εποχή που ο επισκοπικός ψοφοδεϊσμός έχει σαρώσει τους πάντας και τα πάντα είναι μεγάλο να πεις τη γνώμη σου.
Και ο Πειραιώς τη λέει.
Κι όταν ακόμη χρειάζεται να αντιλέξει σε ισχυρά κατά κόσμον πρόσωπα, το κάνει και δίνει μια καλή μαρτυρία.

Το μεγαλύτερο όμως που κάνει είναι ότι χτυπάει στο κεφάλι το απειλητικότερο θηρίο της ιστορίας που απειλεί την εκκλησία του Χριστού.

Και αυτό δεν είναι άλλο από τον αιμοδιψή λύκο του παπισμού.

Διακηρύσσει ανεπιφύλακτα προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντος και με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι ο παπισμός είναι αίρεση και μάλιστα η πιο επικίνδυνη από όλες.
Έχει μεγαλώσει μέσα σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα και γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Έχει εκδώσει πρόσφατα και σχετικό με τις αιρέσεις βιβλίο στο οποίο εκθέτει τις πλάνες των αιρέσεων.
Η γενναία στάση του Πειραιώς στηρίζει χιλιάδες πιστών που βλέπουν να προδίδεται η πίστη και να πουλιέται αντί πινακίου φακής στον παπισμό από ανθρώπους που έπρεπε να υπεραμύνονται υπέρ αυτής και να χύνουν το αίμα τους γι’ αυτήν.
Είναι μια ανάσα μέσα στην άπνοια.
Ένα άρωμα μέσα στην αοσμία.

Σεβασμιότατε, σας συγχαίρουμε, και σας ενθαρρύνουμε.
Λαός πολύς είναι πίσω σας.
Λαός του Θεού.
Λαός που προσεύχεται για σας να ορθοτομείτε το λόγο της αληθείας, όσο κι αν σας κοστίζει αυτό στις μέρες του αντιχρίστου που ζούμε.
Διαβάζαμε στην ιστορία της εκκλησίας ότι επίσκοποι και πατριάρχες πρόδωσαν την πίστη και δεν το πιστεύαμε.

Και τώρα το ζούμε και δεν μπορούμε πάλι να το πιστέψουμε.

Οι ίδιοι ως άτομα ας κάνουν ό,τι θέλουν.

Ας ακολουθήσουν την οδόν του Κάιν ή του Βαλαάμ ή του Ιούδα.

Αλλά δεν τους επιτρέπεται να εκβιάζουν τους πιστούς.

Ο ευσεβής λαός το έδειξε πολλές φορές, ότι πεθαίνει αλλά δεν προδίδει την πίστη του.


Σεβασμιότατε, δώστε τη μάχη.

Ο Χριστός είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης.

Ο Κύριος βραβεύει εκείνους που πουλάνε τους ψευτομαργαρίτες, για ν’ αποκτήσουν τον πολύτιμο μαργαρίτη.

Ο Θεός σας έδωσε πολλά χαρίσματα.

Τα πιο μεγάλα είναι εκείνα της πίστεως και της ομολογίας, τα οποία ασκείτε εν αγάπη και αληθεία.

Δώσατε τη μάχη και ο Θεός και ο λαός είναι μαζί σας

Ορθοδοξος κληρικός











OΡΘΟΔΟΞΙΑ


ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ


ΓΙΝΑΜΕ ΕΝΑ ;


Οι Οικουμενιστές σιγά-σιγά επιτυγχάνουν του σκοπού τους.

Συνηθίζουν πιστούς και «πιστούς» με τις συμπροσευχές και τις εν παντί καιρώ και τόπω συναντήσεις και συμπόσια, ότι όλοι είμαστε το ίδιο, αίρεση και ορθοδοξία.

Ο εθισμός και το μπέρδεμα παρατηρείται παντού.

Χαρακτηριστικό το παρακάτω δημοσίευμα στην

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009


«Τι Πάπας, τι Πατριάρχης


Το γνωστό ανέκδοτο, που καταλήγει στο αμίμητο «ποιος είναι αυτός δίπλα στον Γιάννη», θυμήθηκα διαβάζοντας σε ένα σχολιάκι της βρετανικής εφημερίδας «Independent» ότι, σε πρόσφατη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Νέα Ορλεάνη, προκειμένου να συμμετάσχει σε συνέδριο για το περιβάλλον, μια εκ των διοργανωτών τον... μπέρδεψε με τον Πάπα.

Στο σχόλιο γίνεται αναφορά στον χαρακτηρισμό «Πράσινος Πατριάρχης» που αποδίδεται στον Βαρθολομαίο και στις πρωτοβουλίες που συχνά αναλαμβάνει «φέρνοντας μαζί θεολόγους, επιστήμονες και Πράσινους, καλλιεργώντας με δημιουργικό τρόπο έναν διεθνή ηγετικό ρόλο».

Μάλιστα, στο σχόλιο αναφέρεται ότι η σύγχυση ήταν ατυχής, αφού «σε σύγκριση με τον Βαρθολομαίο, ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος είναι από τις νέες συμμετοχές στις πρωτοβουλίες για το περιβάλλον».

Κ.ΤΖ. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=100300».

Για την αντιγραφή Π.Σ.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009








H ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ

XΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ

ΜΑΡΤΥΡΙΑ


Τὸ ἔτος ποὺ διανύουμε, συμπληρώνονται 1602 χρόνια ἀπὸ τὴ μαρτυρικὴ κοίμηση, τοῦ οἰκουμενικοῦ πατέρα καὶ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.


Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὑπῆρξε συγχρόνως προφήτης, ἀπόστολος, εὐαγγελιστής, ποιμένας, κοινωνικὸς ἐργάτης καὶ ἀναμορφωτής, φοβερὸς ἀσκητής, ἀνεπανάληπτος ἐραστὴς τῆς προσευχῆς, ὁ μεγαλύτερος καὶ κυριώτερος ἑρμηνευτῆς τῆς Γραφῆς, ἀνάργυρος καὶ ἀκτήμων εἰς τὸ ἔπακρον, ὑπέροχος καὶ μοναδικὸς ρήτορας, ἀκάματος καὶ ἀνύστακτος καὶ ἐνθουσιώδης καὶ ἀκατάβλητος ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου, φοβερὸς καὶ ἀδίστακτος καὶ ἀνυποχώρητος ἐλεγκτὴς τοῦ παντοειδοῦς κακοῦ, καὶ τέλος μεγαλομάρτυς.

Μεγαλομάρτυς μετὰ τοὺς διωγμοὺς ὅπως ὀνομάσθηκε προσφυέστατα.

Συγκέντρωσε στὸ πρόσωπό του τὰ χαρίσματα καὶ τὶς ἀρετὲς ὅλων τῶν ἁγίων.

Κι ὅμως αὐτὸν τὸν ἀνεπανάληπτο ἐπίγειο ἄγγελο καὶ ἐπουράνιο ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖον εἰπώθηκε, ὅτι καλύτερα νὰ σβήσει ὁ ἥλιος παρὰ νὰ σταματήσει νὰ κηρύττει καὶ νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ δρᾷ ποιμαντικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τὸν κυνήγησε ἀλύπητα καὶ μὲ ἄνευ προηγουμένου κακία καὶ ἐμπάθεια, τὸ πολιτικὸ καὶ κκλησιαστικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του.

Θέλησε νὰ τὸν ἐξαφανίσει ἀπὸ προσώπου γῆς, νὰ παύσει νὰ μιλᾷ τὸ χρυσὸ στόμα του, νὰ σταματήσει ὁ φοβερὸς καὶ ἐνοχλητικὸς καὶ συνεχὴς ἔλεγχος, νὰ ἐξαφανιστεῖ ἡ συγκλονιστικὴ ἐπίδραση ποὺ ἀσκοῦσε στὰ πλήθη ποὺ κυριολεκτικὰ τὸν ἀποθέωναν, νὰ εὐνουχισθεῖ ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ ὁ λαὸς καὶ νὰ μὴ ἀντιδρᾷ στὴν σαπίλα καὶ τὴ διαφθορὰ τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων.

Τὸν ἐξόρισαν λοιπὸν τὸν μεγάλο ἅγιο.

Τὸν ὑποχρέωσαν νὰ κινεῖται συνεχῶς μέσα σὲ ἔρημα καὶ κακοτράχαλα μέρη.

(b.a. Οπως ακριβώς εμφανίζεται στην παραπάνω παραστατικότατη και μοναδικη αγιογραφία).

Χωρὶς καμμία ἄνεση, χωρὶς καμμία εὐκολία, μακριὰ ἀπὸ τὸ ποίμνιό του καὶ τ’ ἀναρίθμητα πνευματικὰ τοῦ παιδιά.

Καὶ τέλος πέτυχαν τὴ φυσική του ἐξόντωση.

Νόμισαν τότε ὅτι νίκησαν τὸν Χρυσόστομο·

ὅτι τὸν ἐξαφάνισαν ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἐπικαιρότητας καὶ τῆς ἱστορίας καὶ ὅτι ἔσβησαν μία γιὰ πάντα ἀπὸ τὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων τὴ θύμηση γιὰ τὸ πρόσωπό του.

Κι ὅμως ὁ ἅγιος δὲν ἐξαφανίζεται οὔτε καταστρέφεται.

Τὰ πάντα μποροῦν νὰ φθαροῦν καὶ νὰ ξεχασθοῦν·

ὁ ἅγιος ὅμως μένει στὸν αἰῶνα.

Διότι ὁ ἅγιος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸ Θεό·

εἶναι φορέας τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ὑπάρχων «νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

Ἔτσι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος 1602 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐξορία του καὶ ἀπὸ τὴν ἐξόντωσή του μένει συνεχῶς ἐπίκαιρος, ζωντανός, λαοφιλής, ἔνδοξος, ὑπερέχων καὶ καθοδηγῶν τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ θεολόγοι τὸν διαβάζουν συνεχῶς,

οἱ ἑρμηνευτὲς τῆς Γραφῆς τὸν συμβουλεύονται πάντοτε,

οἱ ἱεροκήρυκες τὸν ἀντιγράφουν,

οἱ μοναχοὶ προσπαθοῦν νὰ μιμηθοῦν τὴν ἀσκητική του ζωή,

οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες τὸν ἀτενίζουν μὲ σεβασμὸ καὶ δέος καὶ προσπαθοῦν νὰ τὸν μιμηθοῦν,

οἱ παιδαγωγοὶ καὶ οἱ γονεῖς σπουδάζουν τὰ περὶ διαπαιδαγωγήσεως ἔργα του,

οἱ κοινωνιολόγοι μελετοῦν τὶς κοινωνικὲς ὑποθῆκες του,

οἱ ἠθογράφοι καὶ οἱ ἱστορικοί του πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου παραπέμπουν συνεχῶς σ’ αὐτόν,

οἱ οἰκονομολόγοι –ναὶ οἱ οἰκονομολόγοι μὴ φανεῖ παράξενο· κυκλοφόρησε στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Τέξας, στὰ ἀγγλικὰ βεβαίως, διατριβὴ μὲ θέμα·

«Ἡ οἰκονομία κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο»- τὸν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψη τους, καὶ πάντες ἐπικαλοῦνται τὶς εὐχὲς καὶ τὶς μεσιτεῖες του.

Ὁ ἴδιος διὰ τῶν συγγραμμάτων του,

τῆς ἁγίας ζωῆς του,

καὶ τοῦ παραδείγματός του

συνεχῶς γιὰ 1602 χρόνια

κηρύττει,

διδάσκει,

ἐλέγχει,

νουθετεῖ,

ἐπιπλήττει,

παρακαλεῖ,

ἐνθαρρύνει,

ἐνισχύει,

ἀναπτερώνει,

ἐνθουσιάζει,

ἐμπνέει,

ὠθεῖ στὴν κατὰ Χριστὸ ζωὴ καὶ δράση.

Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ κάνει συνεχῶς μέχρι τὴν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἐὰν θέλει κανεὶς νὰ κατανοεῖ τὴ Γραφὴ καὶ τὰ δόγματα τῆς ἐκκλησίας·

ἐὰν θέλει νὰ κόψει τὰ πάθη τοῦ·

ἐὰν θέλει νὰ μείνει ἄγρυπνος ὅλη τὴ νύχτα χωρὶς νὰ νυστάζει·

ἐὰν θέλει νὰ εἶναι συνέχεια χαρούμενος, ἐνθουσιώδης καὶ εὐτυχισμένος·

ἐὰν θέλει νὰ προσεύχεται συνεχῶς καὶ νὰ εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ γιὰ ὅ,τι καὶ ἂν τοῦ συμβαίνει καλὸ ἢ κακό·

ἐὰν θέλει νὰ συγχωρεῖ τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ ἀγαπᾷ τοὺς πάντες·

ἐὰν θέλει νὰ ἔχει συνεχῶς μανιακὸ ἔρωτα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ν’ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ περασμένα καὶ τὰ φθαρτά·

τότε ἃς διαβάσει ἱερὸ Χρυσόστομο.

Που εἶναι οἱ ἐχθροί του;

Ποῦ εἶναι αὐτοὶ ποὺ πρόστυχα τὸν ὑποσκέλισαν καὶ τὸν ἐξόρισαν;

Ποῦ εἶναι αὐτοὶ ποῦ ἀνάξια τὸν διαδέχθηκαν στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κῶν/πόλεως;

Ἔχουν ξεχασθεῖ καὶ λησμονηθεῖ.

Καὶ ὅποτε τοὺς θυμούμαστε εἶναι γιὰ νὰ τοὺς ἐλεεινολογήσουμε καὶ νὰ τοὺςστηλιτεύσουμε γιὰ τὴν συμπεριφορά τους καὶ τὴν ἄθλια τους στάση.

Καὶ γιὰ νὰ δανεισθοῦμε φράσεις ἀπὸ τὸν Κατηχητικὸ Λόγο του ποὺ διαβάζουμε κατὰ τὴν ἀναστάσιμη ἀκολουθία τοῦ Πάσχα·

Ἀνέστη Χρυσόστομος καὶ πεπτώκασι δαίμονες καὶ πονηροὶ ἄνθρωποι.

Ἀνέστη Χρυσόστομος καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι καὶ ἅγιοι καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι.

Ἀνέστη Χρυσόστομος καὶ χαίρεται ἡ Ἐκκλησία νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

p.meletios.com


Σημειωσι του blog apotixisi:

Μετά απο την θαυμασια παρουσιασι, ενος τετοιου βεληνεκους αγιου, πιστευει κανεις απο μας τους σημερινους αδρανεις, αδιαφορους και αυτοευνουχισμενους χριστιανους, οτι ειμαστε αξιοι να εχουμε τετοιους αγιους ή να ειμαστε κληρονομοι τετοιων αγιων;

Οντως, οντως, ΟΥΚ ΗΝ ΑΞΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ και ο σημερινος χριστιανικος κοσμος!!!




Στον μοναδικό μας

Αγιο Χρυσόστομο



Πατρίδα σου, οι «Συριάδες οι Αθήνες».

Και θαυμαστές σου, ο Λιβάνιος κι η οικουμένη όλη.

Και ο Δικέφαλος, σε πήρε στα φτερά του

Και σ’ έφερε Αρχιεπίσκοπο στην Πόλη…



Κι εκεί της αδικίας είδωλα πολλά:

Ο μαμωνάς, η εξουσία και ο νόμος…

Κι εσύ των εξαθλιωμένων η φωνή

Και της Δικαιοσύνης o αδέκαστος ο οικονόμος….



Κι όσο περσότερο άπλωνες εσύ

Του λόγου και του δίκιου τη σαγήνη,

Τόσο ανύσταχτα το δίχτυ του χαμού

Έπλεκαν ολοτρίγυρά σου εκείνοι.



Κι οι δεσποτάδες; Πρωτεργάτες του κακού!

Φίδια φαρμακερά κι άγριοι λύκοι.

Κι οι φίλοι σου οι επίσκοποι;

Πιστοί! μ’ αδύναμοι και πολύ λίγοι…



Κι η εξουσία; Η αποθέωση της ύψιστης αβελτηρίας!

Σατανικά συνταιριασμένη κι επικίνδυνα

Με τις λοιπές διαστροφές της εξουσίας:

Κάρφος αχύρου ανεμόδαρτο μες στον τυφώνα

Των δεσποτάδων της αδίστακτης της κακουργίας.



Και του λαού τα πλήθη; Ανυπεράσπιστα!

στο έλεος του φόβου και του τρόμου.

Ν’ αντιμετωπίζουν αποφασισμένα κι απροσκύνητα

Την άγρια σφαγή και την απανθρωπιά του νόμου…



Κι ως οι κακούργοι εξόρισαν τον άγγελο της Εκκλησίας,

Τον ορφανό ναό της Άγιας έκαψ’ ο λαός Σοφίας

Και το περίλαμπρο το μέγαρο Της Γερουσίας.



Κι εσύ της εξορίας το δρόμο πήρες τον πικρό

Με τους αμείλικτους κι εγκάθετους φρουρούς σου

Αβάσταχτο να κάνουν το δυσβάστακτό σου το σταυρό,

Που σου φορτώσαν οι εργολάβοι του χαμού σου.



Πρώτα της Αρμενίας η Κουκουσός

Και ύστερα τα Κόμανα του Πόντου,

Που άφησες την τελευταία σου πνοή,

Θύμα της ύψιστης βλακείας και του φθόνου.



Μα, όταν πέρασαν χρόνια πολλά,

Τα κόκαλά σου ευδόκησαν να επαναπατρίσουν…

Κι εκεί στις λάρνακες των δολοφόνων σου ανάμεσα

«Σεμνά και ταπεινά» να τα φιλοξενήσουν…



Για να θυμίζουν έτσι ακόμη μια φορά

Τους λόγους τους αθάνατους και τους μοιραίους,

Που βροντοφώναξε ο Χριστός κατάμουτρα,

Παραμονές του Πάθους του, στους φαρισαίους:



Τους δολοφονημένους Άγιους πως περίλαμπρα τιμούνε,

Για να ’χουν πάντοτε το άλλοθι τους ζωντανούς,

Νόμιμα και ξεδιάντροπα να τους δολοφονούνε…



παπα-Ηλίας


Υ. Γ.



Είμαι, Χρυσόστομε, φτωχός,

Για να σου χτίσω τοίχους.

Μ’ από καρδιάς σ’ ευχαριστώ,

Που επέτρεψες ν’ αξιωθώ,

Να σου προσφέρω τούτους δω

Τους πενιχρούς τους στίχους.



Παπα-Ηλίας

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009






ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ


Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(1770-1861)


Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος Παπουλάκος είναι νας σύγχρονος πόστολος το λληνισμο καί τς ρθοδοξίας. Παρά τατα μορφή καί δράση του πί κατόν πενήντα καί πλέον χρόνια τελοσε πό μφισβήτηση καί παρεξήγηση μέσα στήν τεχνητή μίχλη, τήν ποία εχαν δημιουργήσει κακία καί ντινομίες τς ποχς του, καί μόλις στίς μέρες μας ποκαθίσταται σέ λη της τή λαμπρότητα.

Στήν ποχή του ρισμένοι πό σύγχυση μπάθεια τόν ποκάλεσαν γύρτη, τό πίσημο κράτος τόν συνέλαβε καί ερά Σύνοδος, πό τήν πίεση τς ξουσίας, τόν περιόρισε διά βίου σέ Μονές τς Θήρας καί τς νδρου. λλά λαός πό γενιά σέ γενιά, σάν μέσα σέ θρύλο, μς μεταλαμπαδεύει μέ ελάβεια καί σεβασμό τή μνήμη, τή φήμη καί τά σημεα του. τσι, τώρα πού χρόνος τόν πομάκρυνε πό τίς σύγχρονες περιστάσεις, μπορομε νά τόν δομε καί νά τόν κρίνουμε καλύτερα.

Παπουλκος/κης γεννήθηκε μετά τό 1770 στόν ρμπουνα του δήμου Κλειτορίας τν Καλαβρύτων. Μετέρχονταν τό οκογενειακό πάγγελμα το κρεοπώλη. ταν νθρωπος φιλήσυχος καί δίκαιος. Σέ ριμη λικία βλέπει να οράνιο σημεο στήν οκία του, πού τόν προστάζει νά φιερωθε ξ λοκλήρου στόν Χριστό ς κήρυκας μοναχός. Πιό ψηλά πό τό χωριό του χτίζει τή σκήτη τς «Κοιμήσεως τς Θεοτόκου». ταν πλός καί κατεχε στοιχειώδεις γραμματικές γνώσεις· ς κ τούτου δέν θά μποροσε νά κατακτήσει κάποια πεύθυνη θέση στόν νώτατο κλρο. Εχε μως τήν τύχη νά ζήσει στήν πιό ντονη περίοδο το θνους μας. Συμμετεχε στή μεγάλη προετοιμασία καί στόν γώνα γιά τήν πελευθέρωση τς λλάδος πό τό μακρόχρονο θωμανικό ζυγό.

τσι ζυμώθηκε μέ τά θνικά νάματα καί τήν πνευματικότητα, πού πορρέουν πό τή μακραίωνη παράδοσή μας καί τήν νευ ρων καί ρίων προσήλωση τς λλαδικς κκλησίας στήν Μεγάλη Μητέρα κκλησία. Καί ταν ο Βαυαροί καί τά ργανά τους θέλησαν νά λλοιώσουν τό λληνορθόδοξο πνεμα μέ παράδεκτες καί ποπτες καινοτομίες, Χριστοφόρος τέθηκε πικεφαλς στόν γώνα γιά τήν λήθεια καί τήν λευθερία. Μαζί του λόγιοι ρασοφόροι τς εποχής του, πως κ Κεφαλληνίας Κοσμς Φλαμιάτος, Μεγαλοσπηλιώτης γνάτιος Λαμπρόπουλος, Κωνσταντνος ξ Οκονόμων, Διονύσιος πιφανιάδης, καί λλοι Κολλυβάδες καί πνευματικοί νθρωποι πό λα τά κοινωνικά καί μορφωτικά στρώματα.

Παπουλκος περιοδεύει σέ λη τήν Πελοπόννησο, στήν ττική καί σέ πολλά νησιά, πως στίς Σπέτσες, στήν δρα, στόν Πόρο καί στήν λαφόνησο, διδάσκοντας τό Λόγο το Θεο. Ο Διδαχές του εναι βάλσαμο καί λπίδα γιά τούς ταλαίπωρους νθρώπους τν περιοχν ατν. Παντο στηλιτεύει τίς προσπάθειες τς ξενόφερτης ξουσίας καί τν προστατν ατς, πού προσπαθον νά λλοιώσουν τήν παράδοσή μας. Μέ τό λόγο του μεταμορφώνει τό λαό, στε νά πικρατε γάπη, δικαιοσύνη καί συγχώρηση. Τύπος τς ποχς γράφει πώς: «,τι δέν κατάφεραν ο νόμοι, τό κατόρθωσε μέ τό κήρυγμά του Χριστοφόρος». φιλανθρωπία καί καλοσύνη ξαπλώνονται παντο, π’ που περν. ερά Σύνοδος ρχικά προτείνει νά τόν φήσουν λεύθερο, διαπιστώνοντας: «τι που ν πλθε, κηρύξας τν λόγον το Θεο, οτε γυρτίαν, οτε διοτέλειάν τινα φάνη μετελθών, λλ’ φιλοκερδής ν, κα κτήμων, κα ς πό πλος πλούστατος τν λόγον το Θεο κηρύξας, συνέστειλε κα παντελς παυσε δι τς διδασκαλίας του τν ζωοκλοπήν, τήν δενδροκοπίαν, τν ψευδορκίαν κ.τ.λ. καί … θεωρε ατν τς κατ’ ατο γενομένης κατηγορίας θον». στόσο ο σχυροί φοβονται καί πιέζουν τήν . Σύνοδο νά κδώσει ργότερα παγορευτική γκύκλιο γιά τά κηρύγματά του. Παπουλκος πιστρέφει στόν ρμπουνα γιά περισυλλογή· λλ’ μως χι γιά πολύ.

γώνας χει γίνει γι’ ατόν σκοπός τς πάρξεώς του. ταν σέ λίγο ξαναβγαίνει στά χωριά καί στήν παιθρο, Πελοπόννησος λόκληρη καί πολλά νησιά δονονται πό νθουσιασμό. Το πιφυλάσσουν πρωτοφαν γιά τά χρονικά ποδοχή. Μιά μεγάλη πνευματική λιτανεία διασχίζει π’ κρου ες κρον τό Μοριά μέ πικεφαλς τόν Παπουλκο. Παντο τό πλθος μαζί μέ τόν κλρο τόν ποθεώνει καί τόν κολουθε ψάλλοντας τό «Τ περμάχ Στρατηγ».

μεγάλη πορεία τς πίστεως φθάνει μέχρι τήν Καλαμάτα. Τότε Κυβέρνηση καί . Σύνοδος νησυχον καί ποφασίζουν νά ντιδράσουν. Στρατός καί στόλος ποστέλλονται ναντίον το οπλου Γέροντος, γιά νά καταστείλουν τό «κίνημα». Παπουλκος καταφεύγει στά πρόσιτα βουνά τς Μάνης, που τόν προστατεύει μν γάπη τν κατοίκων, θά τόν καταδώσει μως τό πάθος τς φιλαργυρίας. μοιβή τς συλλήψεώς του εχε ριστε σέ ξι χιλιάδες δραχμές καί προδότης, δυστυχς, βρέθηκε νάμεσα στόν κλρο.

γωνιστής γιά να χρόνο γκλείεται στίς γρές καί νήλιες φυλακές το Ρίου. ταν μεταφέρεται στήν θήνα, γιά νά δικασθε, κλρος καί λαός, μέ κλάματα καί δεήσεις, ποκλίνονται σέ κενον, π’ που περν. Τό Κράτος δέν τολμ νά τόν δικάσει, γιατί λαός εναι μέ τό μέρος του καί τοιμος νά ναιρέσει τίς συκοφαντίες. Μέ πιέσεις τς πολιτείας στήν . Συνόδο περιορίζεται σωματικς διά βίου, περιφρουρούμενος στή Μονή Προφήτου λιού Θήρας καί ργότερα στή Μονή Παναχράντου νδρου. λλά λαός δέν τόν λησμονε. π’ λα τά Βαλκάνια ρχονται προσκυνητές στά σιδερόφρακτα κελλιά, που φυλάσσεται, γιά νά πάρουν τήν εχή του κομμάτι πό τό ράσο του γιά γιασμό. Κοιμήθηκε στήν νδρο στίς 18 ανουαρίου 1861. Λίγο νωρίτερα φρουρός του ζήτησε συγγνώμη πό τόν Γέροντα καί τήν ελογία του, γιά νά γίνει Μοναχός. Εχε τήν πεποίθηση τι κάτω πό τήν κατάλευκη γενειάδα του κπορεύονταν φς καί λήθεια.

Παπουλκος κοιμήθηκε γνοημένος πό τούς σχυρούς, πού προσπάθησαν καί μετά τό θάνατό του νά κηλιδώσουν τή μνήμη του. λλά κλρος καί λαός τόν θελε πάντα κοντά του. Πολλοί Ναοί χτίζονταν στό νομά του, σο κόμα ζοσε, προσωπικά του ντικείμενα τοποθετονται, μαζί μέ τή μορφή του σε δαγκεροτυπία, στά εκονοστάσια ς λείψανα. πό πατέρα σέ παιδί μέ ελάβεια μεταφέρεται σπόρος, πού ρριξε φωτισμένος ατός, λλά καί θαρραλέος, γωνιστής–μοναχός. Μέ σεβασμό ναφέρονται λοι στήν πορεία τς ζως του, πό τό σπίτι του στόν ρμπουνα Κλειτορίας μέχρι τή Μονή Παναχράντου, «δ γεννήθηκε Παπουλάκος», «πό δ πέρασε», «σέ ατή τήν πέτρα νεβασμένος κήρυξε».

Μετά πολλά χρόνια ρχεται ναγνώριση. Εναι καί ατό να πό τά χαρακτηριστικά τς φυλς μας. δ ο ρωες, ο γιοι καί ο μεγάλες προσωπικότητες δέν νακηρύσσονται οτε πιβάλλονται μέ δόγματα μέ διατάγματα. δ τούς μεγάλους τούς ναδεικνύει λαός, φο χρόνος ξεκαθαρίσει τίς ποπτες λληλεπιδράσεις τς ποχς καί τν συνανθρώπων τους.

τσι, Παπουλκος, φτωχός Μοναχός, περν δη στή χορεία τν γίων τς ρθοδοξίας καί τιμται τήν μέρα τς κοίμησής του, τήν 18η ανουαρίου, καθώς καί τήν 18η Αγούστου σέ νάμνηση τς λιτάνευσης τς εκόνος καί τς τιμίας κάρας του, κατά τό θέρος το 1973, στήν χαα. δη ερά Μητρόπολις Θήρας μοργο & Νήσων προβαίνει σέ λες τίς παραίτητες νέργειες γιά τήν πίσημη ναγραφή το σίου Μοναχο στίς δέλτους το ρθόδοξου ορτολογίου.

Γιά τόν Παπουλκο βλέπε περισσότερα στίς στοσελίδες: www.papoulakos.org / www.papoulakos.ifno

© ρχιμ. Νεκτάριος Ν. Πέττας, Πρόεδρος το μή κερδοσκοπικο: «ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ»

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου