Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009




Tα δυό καλόπαιδα,


που εξάλλως υποστηρίζουν

τους Φαναριώτας,

τους Λατινόφρονας

και τους Οικουμενιστάς.


Και κατακρίνουν,

υβρίζουν

και χυδαιολογούν

τους πολεμούντας, τους κατά τον άγιον Αθανάσιον Πάριον, μιαρώτατους παπιστάς, τους κακόφρονας Οικουμενιστάς και τους δαιμωνιώδεις Πανθρησκειαστάς.


Και προβαίνουν σε πρωτοφανείς υβρεις χαρακτηρίζοντας τους, ως «λάσπη, βρωμιά, και υπόκοσμο».


Τους επιστρέφουμε και τους ρίπτουμε πατόκορφα, τις βρωμιές και τις λάσπεις και τις υποκοσμικότητες τους.


Μακρυά από μας και από όλους τους αγωνιζομένους αντιοικουμενιστάς, και τους αντιφραγκολατινόφρονας, οι «εκλεκτοί» του αρχιαιρεσιάρχου πατριάρχου και κάθε άλλου κακού και δαιμονικού συναπαντήματος….που μαγαρίζη και μιαίνη τον Ορθόδοξο εκκλησιαστικό μας χώρο.


Εκάς οι βέβηλοι.



Έχει περάσει ήδη μισός αιώνας από την αιχμαλωσία της αιχμής της θεολογίας μας στη Ρωσική θεολογία.
Και ακόμη δεν έχουμε αρχίσει να υποπτευόμαστε καν πως είμαστε αιχμάλωτοι, φερέφωνα.
Στην Ελλάδα συνεχίζουν να ειδωλοποιούν τον Φλωρόφσκι σαν τον μεγαλύτερο θεολόγο του 20ου αιώνος!
Χωρίς να έχει ερευνήσει ούτε ένας τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τον Φλωρόφσκι με τον Σολόβιεφ, χωρίς να προβληματίζεται κανείς μας από την προειδοποίηση, πως από τον καρπό φαίνεται το δέντρο!
Ποιος είναι ο καρπός λοιπόν όλων αυτών των αστέρων της θεολογίας και των μαθητών τους;
Ο οικουμενισμός, βεβαίως.
Η λυσσαλέα προσπάθειά τους να υποταχθούμε στον πάπα!

Ζηζιούλας και Γιανναράς αλλοιώνουν ανενόχλητοι την πίστη μας και τους παρακολουθούμε σαν υπνωτισμένοι.
Κάποτε οι μαθητές των Ρώσων προσπάθησαν να μας υποτάξουν στον πατέρα Στάλιν.
Σήμερα με την ίδια λύσσα μας οδηγούν στο Μπαμπά, στον πάπα!

Και τί το περίεργο;
Κατά βάθος όλοι μας θέλουμε έναν καλό μπαμπά να μας φουσκώνει καραμελίτσες!
Ο Κάλλιστος Γουέαρ, μαθητής καθόλου αμελητέος της Ρωσικής αρμάδας, που εξαφάνισε την ορθοδοξία στους χαώδεις δαιδάλους του προτεσταντισμού, έχει επιβληθεί στην Ελλάδα σαν ένας έξυπνος εκλαϊκευτής της πίστεώς μας.
Μας διδάσκει την πίστη μας!!

Όσοι διανοούμενοι προσέλθετε:

«Ο Ορθόδοξος δρόμος», Κεφάλαιο: Ο θεός ως άνθρωπος.
Ήδη το «ως» χτυπάει άσχημα και προειδοποιητικά.

«Το χριστιανικό μήνυμα της σωτηρίας μπορεί να συνοψιστεί πιο καλά με τους όρους μετοχή, συμπαράσταση και ταύτιση».

[Το Ευαγγέλιο είναι λοιπόν μήνυμα το οποίο ερμηνεύεται καλύτερα σαν συμπαράσταση και ταύτιση και μετοχή.
Πώς είναι δυνατόν η ενσάρκωση να είναι συμπαράσταση και λύπηση;
Πώς είναι δυνατόν το σώμα να μετέχει;
]

Το «Τριαδικό δόγμα βεβαιώνει ότι, όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι αυθεντικά προσωπικός μόνον όταν μοιράζεται τα πάντα με τους άλλους, έτσι και ο θεός [μας μιμείται ο καημένος] δεν είναι ένα μόνο πρόσωπο που κατοικεί μόνο του, αλλά τρία πρόσωπα που συμμετέχουν το ένα στη ζωή του άλλου με τέλεια αγάπη [μοιράζονται και το ενοίκιο].
Η ενσάρκωση επίσης είναι μια διδασκαλία συμμετοχής.
Ο Χριστός συμμετέχει απόλυτα στο κάθε τι που μας αποτελεί κι έτσι μας δίνει την δυνατότητα να συμμετέχουμε σ' αυτά που τον αποτελούν [θεϊκά πράγματα, πιλάφια, μέλια...].
Αυτή η αντίληψη για τη σωτηρία ως συμμετοχή προϋποθέτει –αν και πολλοί δίστασαν να το πουν ανοιχτάότι ο Χριστός έχει προσλάβει όχι μόνο τη μη-πεπτωκυία αλλά και την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση».

Αυτός ο θαρραλέος τολμητίας αγνοεί παντελώς την πτώση.
Πιστεύει πως η πτώση είναι οι αδυναμίες μας, οι ανάγκες μας.
Αμετανόητος άνθρωπος που παριστάνει τον Επίσκοπο.

Πτώση αγαπητέ Κάλλιστε είναι η υπερηφάνεια και τα έργα της, τίποτε άλλο.
Τί μας τραγουδάς τώρα, πως ο Κύριος αντί να έλθει δείχνοντάς μας την άκρα Του ταπείνωση, τόπαιξε ανώτερος, μορφωμένος, σπουδαγμένος στην Οξφόρδη και στο Κέμπριτζ;
Πτώση είναι το βιβλίο σου.

Πτώση είναι το θράσος σου να κοκορεύεσαι πως θα μας αποκαλύψεις τα ανείπωτα, πως θα απλοποιήσεις τα σύνθετα, το αδίστακτο πάθος σου για πρωτοτυπία, νεωτερισμό.
Πτώση είναι να υπηρετείς την Εκκλησία με την λογική σου και όχι με την πίστη σου.
Πτώση είναι να ποιείς σεαυτόν είδωλο!

«Ο Κύριος δεν ένιωσε ποτέ πειρασμούς στο κάθε τι όπως ακριβώς εμείς».
Άπαγε Μαμμόθρεφτο!
Δέχτηκε να πειραχτεί από τον Εωσφόρο για να μας αποκαλύψει τους πειρασμούς στους οποίους υπέκυπταν όλοι οι Φαρισαίοι της εποχής του, χωρίς να το γνωρίζει κανείς μας.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιόν υπηρετούσαν και γιατί, όταν ζητούσαν μανιωδώς τον θάνατό Του.
Με ποιον τρόπο και εσύ ο ίδιος ξεπούλησες την πίστη σου, όταν ένιωσες την σιγουριά του Επισκόπου.
Με ποιον τρόπο ο κλήρος μεταλλάσσει την πίστη σε εξουσία και γεννά τον κληρικαλισμό, υπουλότερο του Φαρισαϊσμού.
Γιατί ντύνεται με το ένδυμα της αγιότητος και της αγάπης!

Η επιλογή ενός από τους τρεις πειρασμούς ή και όλων μαζί, παρότι επιλέγοντας τον ένα έρχονται και οι υπόλοιποι, δεν είναι η τραγωδία της Ιστορίας;
Με την απόκρουση των πειρασμών δεν φώτισε ο Κύριος το μυστήριο του πολιτισμού και της Ιστορίας, η οποία τώρα τελευταία έχει τη φιλοδοξία να μας οδηγήσει στα έσχατα;

Πολυμορφωμένε Δέσποτα, δεν διάβασες ποτέ σου για την εμφάνιση αυτών των ίδιων πειρασμών στον Πάρη, στις απαρχές του Τρωικού πολέμου και στις απαρχές του πολιτισμού;

Δεν διάλεξε ο νεανίας αυτό που διαλέγουμε όλοι μας;
Την Αφροδίτη;

Δεν είναι ξεκάθαρο πώς δουλεύει ο Κοσμοκράτορας;

Ο Κύριος υπήρξε πράγματι
υπήκοος μέχρι θανάτου!
Υπάκουσε τον Πατέρα μέχρι θανάτου!
Αυτή είναι η θεραπεία από την λύσσα της υπερηφανείας, την Μεγαλομανία, την Κενοδοξία. Ο Σταυρός όμως δεν είναι η συμμετοχή Του στον θάνατο.
Ακόμα και ο Πιλάτος ειδοποιήθηκε για τον Αθώο.
Δεν πεθαίνουν στο Σταυρό οι άνθρωποι!
Εμείς τον Σταυρώσαμε, επειδή δεν μας έκανε τα χατίρια, δεν μας υπάκουσε, δεν μας έλυσε τα προβλήματα.
Και συνεχίζουμε να Tον προδίδουμε και να Tον σταυρώνουμε καθημερινώς από τότε, όλοι εμείς, της γης τα Μαμμόθρεφτα, αγαπητέ Επίσκοπε!


Πολυχρονεμένε δεν είμαστε υποχρεωμένοι να σας γίνουμε υπήκοοι μέχρι βλακείας!
Αυτό που θέλετε να πλασσάρετε εσείς και οι όμοιοί σας είναι απλό και πολύ παλαιό!
Θέλετε την σωτηρία απροϋπόθετα
!
Εύκολα!
Όπως την επιδίωξε και ο Αδάμ στον καιρό του!
Η Εκκλησία αγαπητέ Επίσκοπε σώζεται και θα σώζεται για πάντα με προϋποθέσεις
.
Τηρώντας τις εντολές του Κυρίου.

Υπακούοντας μέχρι θανάτου στον Λόγο Του.

Μπορείτε ελεύθερα να επιστρέψετε στους Αγγλικανούς από όπου προέρχεστε.
Έχουν ήδη ενωθεί με τον ΠΑΠΑ.


Αμέθυστος

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009



Ειπε, το εικονιζόμενο
όν που απλά μοιάζει ανθρώπινο, να βγούν οι
Εσταυρωμένοι από τα σχολεία.
Εμας τους γονείς, μας ρώτησε
ο ...φτηνιάρης;









ΟΥΤΙΔΑΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ,


ΑΪΝΤΕ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΟΥΣ

ΒΟΣΚΕΙΝ ΧΟΙΡΟΥΣ...

MAΚΡΥΑ ΑΠΟ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
.

Του Κυπριανού Χριστοδουλιδη, ιατρού

Δεν θα μπορούσε ο Σταυρός να μην ενοχλούσε τους νεοταξίτες.
Μπήκε κι αυτός στο σημάδι.
Ο σκοπός είναι να αντικαταστήσουμε τον Εσταυρωμένο με κανένα σύμβολο του τύπου "μιας ανώτερης δύναμης", την οποία θα εγκρίνουν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η "μια ανώτερη δύναμη" είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους και μας "εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλους χωρίς κανένας μαθητής να αισθάνεται μειονεκτικά λόγω της καταγωγής, της φυλής ή του θρησκεύματός του", όπως μας είπε ο δικός μας πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας (σημ. τι λέει η παροιμία για τους γιατρούς και τους δασκάλους;).

Δεν μας δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα και ο κύριος πρόεδρος, ο δάσκαλος και όχι ο γιατρός, δεν θα μπαίνει στον κόπο να μας κάνει το "μέντιουμ", διαμηνύοντας τα μειονεκτικά αισθήματα που γεννά η θέα του Εσταυρωμένου στους μικρούς μαθητές.

Αυτός δεν κάνει για δάσκαλος.
Κάνει για "διάμεσο πνεύμα", όπως αυτό στις διάφορες πνευματιστικές συγκεντρώσεις, αφού μπορεί και μπαίνει μέσα στις ψυχούλες των μαθητών και μας λέει για λογαριασμό τους πώς αισθάνονται.
Προτείνω να του ανατεθεί ειδική θέση στην "δια βίου μάθηση και παιδεία".
Ας το σκεφθούν οι του αρμόδιου Υπουργείου.

Σημείωσι blog apotixisi:
Ο τίτλος ειναι του blog

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009



Επιτίμιο Ακοινωνησίας;

Ασυγχώρητος

βλασφημία.

Μαζεύτηκαν πρίν από λίγες μέρες σαν Ιεραρχία και το έβαλαν - μετά από αναβολή - σαν θέμα ημερησίας διατάξεως.

Αλλα δεν τους έμεινε ούτε και τώρα...χρόνος γιά να το συζητήσουν, διότι ένα ολόκληρο τριήμερο ασχολούνταν με ...τις εκλογές νέων αρχιερέων.

Εψαχναν να βρούν τάχα, τους ...αστέρες πολύφωτους του νοητού στερεώματος.

Ενώ τους είχε προεπιλέξει ο "σεπτός" Ιερώνυμος Λιάππης και αγωνίζονταν ο ίδιος προσωπικά - με νύχια και με δόντια - να πιέση τους αρχιερείς να ψηφίσουν τους εκλεκτούς του.

Να ψηφίσουν αυτούς, που αμέσως μετά από λίγο, τους ανακοίνωναν ως ...θεοπρόβλητους!!!

Ενώ το Αγιο Πνεύμα, δεν είχε καμμία σχέσι με τις παρασκηνιακές ασχήμιες τους.

Παρά ταύτα αθεόφοβα, μας επιβάλλουν εις το εξής να τους ψάλλουμε και εμείς όλοι μας, ως...θεοπρόβλητους!!!!!!

Είδατε τον σιωπηλό και σεπτό κύριο Ιερώνυμο, πόσες ση - πτότητες εφαρμόζει;

Μπερδεύονται οι λέξεις με τις πράξεις τους.

Σεπτοί, σηπτοί. Διαλέγετε και παίρνετε.

Και επειδή, λοιπόν, ασχολούνταν με την επιλογή και προβολή της δεσποτοπαραγωγής, το ...ανέβαλαν και πάλι το ζήτημα, επ' ....αόριστον!!!


Πριν δυο χρόνια, στις 17-8-07, διαβάσαµε στην εφηµερίδα “Εστία” ένα άρθρο του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Β. Α. Κοκκίνου, που εκτός των άλλων, αναφέρεται στην ανάγκη άρσεως του επιτιµίου ακοινωνησίας, το οποίο, ως γνωστόν, έχει επιβληθεί σε τρεις Μητροπολίτες εδώ και 15 χρόνια. Κάποια τµήµατα του άρθρου έχουν ως εξής:


“Η δοκιμασία (της ασθενείας του Αρχιεπισκόπου) ας γίνει αφορμή να επανεκτιμήσει η Ιεραρχία της Εκκλησίας την ανάγκη επιδείξεως αγάπης, συγκαταβάσεως, επιεικείας, αυτοκριτικής, μετριοπαθείας και σύμπνοιας, με ενέργειες μεγαλόπνοες και αρμόζουσες στο λειτούργημα των Ιεραρχών.

Και πρώτη μεταξύ τούτων θα πρέπει να είναι η άρση των επιτιμίων της ακοινωνησίας, που είχε επιβάλει η αυτή Ιεραρχία, “δια βοής και ελαφρά τη καρδία” κατά έκφραση μέλους της-σε τρεις Μητροπολίτες, για την αποκατάσταση της μνήμης δύο τούτων, που έχουν φύγει από τη ζωή, και την πλήρη δικαίωση του τρίτου και μόνου επιζώντος ... "Η επιείκεια αξίζει περισσότερο από τη δικαιοσύνη... ”.


Το άρθρο απέσπασε ευµενή σχόλια από εκκλησιαστικά έντυπα. Χαιρετίζουµε και εµείς το άρθρο (έστω και µε καθυστέρηση), ως µία προσπάθεια από ένα έγκριτο λειτουργό της Θέµιδος να ανακινηθεί το θέµα, που επί 35 χρόνια ταλανίζει σα γάγγραινα την ελλαδική Εκκλησία.

Ας µας επιτραπεί, όµως, να προσθέσουµε κάποια δικά µας σχόλια.


Υπό επιτίµιο ακοινωνησίας παραµένουν σήµερα όχι τρεις Μητροπολίτες, αλλά μόνον ένας, ο Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδηµος.

Στον μακαριστό Λαρίσσης κυρό Θεολόγο το επιτίµιο ήρθη µεταθανατίως, στον δε επίσης μακαριστό Θεσσαλιώτιδος κυρό Κωνσταντίνο ήρθη όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη του, (...ίσως για να “διευκολυνθεί” ο Ύψιστος να τους δεχθεί κοινωνούς στο επουράνιο θυσιαστήριο!...).


Η άρση του επιτιµίου στους δύο γέροντες ήταν εξ ίσου τραγελαφική όσο και ή επιβολή του.


Πράγµατι, εάν η επιβολή του επιτιµιου ήταν κανονική και έγκυρη, τότε δεν ήταν δυνατόν να αρθεί µε δεδοµένο ότι οι δύο µακαριστοί ούτε ζήτησαν την άρση του, ούτε ανεγνώρισαν την ισχύ του, ούτε ποτέ έδειξαν διάθεση “μετανοίας”(!), αφού δεν είχαν κάνει κανένα παραπτωµα.


Εάν πάλι η 'Ιεραρχία έχει την εσωτερική πληροφορία ότι το είχε επιβάλει, όχι απλώς “δια βοής και ελαφρά τη καρδία”, αλλά κακώς, σκόπιµα και χωρίς αιτία για να εκδιώξει τρεις Μητροπολίτες από τη διοίκηση της Εκκλησίας, γνωρίζει ότι το επιτίµιο ήταν ευθύς εξ αρχής ανύπαρκτο.


Τότε η άρση πράγµατος ανύπαρκτου αποτελεί πρόκληση και εµπαιγµό της κοινής λογικής.


Και επειδή έχουµε να κάνουµε µε το χώρο της Εκκλησίας, χώρο ιερό, αποτελεί βλασφηµία.


Αντί για άρση, λοιπόν, του επιτιµίου η 'Ιεραρχία ωφειλε να ονοµάσει τα πράγµατα µε το όνοµά τους και να ακυρώσει διαχρονικές αποφάσεις της ως προς το θέµα αυτό.


Ο κ. Κόκκινος αναφερόµενος στον µόνο επιζώντα υπό επιτίµιο κ. Νικόδηµο, οµιλεί για “πλήρη δικαίωση”.

Δεν είναι σαφές τι ακριβώς εννοεί, προσυπογράφουµε πάντως τη διατύπωση.

Και αυτό ισχύει και για τους 12 Μητροπολίτες, που χωρίς δίκη κηρύχθηκαν έκπτωτοι το 1974.

Δικαίωση “κατ' επιείκεια”, χωρίς δίκη η ακύρωση ποινής, που εξωδίκως επιβλήθηκε δε νοείται.

Ο Σεβασµιώτατος κ. Νικόδηµος έχει “στεντορεία τη φωνή” δηµοσίως ζητήσει:


“Δικάστε µε.

Απαγγείλατε κάποια κατηγορία εναντίoν µου, (και εναντίον των συγκαταδίκων µου).

Δώστε µου τη δυνατότητα να απολογηθώ και να αντικρούσω τις κατηγορίες. Αν µετά από τέλεια δίκη κριθώ ένοχος, ας καταδικασθώ”.


Η Ιεραρχία οφειλε να δώσει στο λαό απάντηση “αρµόζουσα στο λειτούργηµα των Ιεραρχών".


Αλλοιώς δεν είναι πλέον σεπτή, αλλά σηπτή. Και σηπτή, σημαίνει ΣΗΨΗ. Σημαίνει διακατοχή στις ψυχές των ιεραρχών, απύθμενων, λυσσαλέων και βρογχούντων παθών.


Θα µπούµε στα χωράφια του κ. Κόκκινου, όμως, νοµίζουµε (αν κάνουµε λάθος ας µας διορθώσει), στη συγκατάβαση, επιείκεια, µετριοπάθεια µπορεί να δείξει ο δικαστής προκειµένου να εκδώσει καταδικαστική απόφαση για κάποιον, που κατά τη δίκη κρίθηκε ένοχος ή το συµβούλιο χαρίτων για κάποιον κατάδικο, που ζήτησε χάρη.

Προκειµένου για “ποινές”, που επιβλήθηκαν εκτός δικαστικής διαδικασίας, δηλαδή στο κενό, οι παραπάνω αρετές δεν έχουν θέση.


Θα συμφωνήσουμε με τον κ. Πρόεδρο ότι “η επιείκεια αξίζει περισσότερο από τη δικαιοσύνη”.


Φρονούμε, όμως, ότι η δικαιοσύνη αξίζει περισσότερο από την αδικία και την άδικη δίωξη.
Η δικαιοσύνη αποτελεί προϋπόθεση για να δείξει ο κάθε υπεύθυνος ή μη, την επιείκειά του.

Πάντοτε μαζί με τα Αμερικανικά ...θρεφτάρια...



αποκλειστικό (Μιsha)
:

η πικρή ζωή

στις ...κατακόμβες

τού Φαναρίου


Η σαμπάνια ξινή και το χαβιάρι μαύρο....

Συνάντηση με τον Ομπάμα,
γεύμα με τον Αντιπρόεδρο Μπάιντεν,
γεύμα με την ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κλίντον,
γεύμα με τον τούρκο πρόεδρο της Κόκα Κόλα,
γεύμα με την πρόεδρο της Γερουσίας,
επίσημες συναντήσεις και γεύματα με Τούρκους αξιωματούχους ,
υποδοχές στον ΟΗΕ,
απονομές τίτλων ,
διενέργεια συναυλιών προς τιμήν του
κλπ κλπ


Λέμε ότι είναι πολύ πικρή η ζωή στις κατακόμβες τού,
....διωκόμενου από τους άρχοντες του κόσμου τούτου ,
...Φαναρίου.


(Σημείωσι blog apotixisi:

Ξέχασες MISHA να αναφέρης την βράβευσί του από την Σιωνιστική κάστα της Νέας Υόρκης,
την βράβευσί του από την Ιησουϊτική (παπική) πανεπιστημιακή κοινότητα,
τις "αγιο"-τελετές Μισσισιπή,
και δεν συμμαζεύεται ...).

Αλήθεια, αυτός ο ανθρώπος τούνομα ....Βυθολομαίος,
που παριστάνει τον ορθόδοξο πατριάρχη,
ενώ δεν είναι απλά αρχιαιρεσιάρχης,
αλλά πραγματικός Πανθρησκειάρχης...

Σκεφτείτε το μέλλον του ....

παρακολουθείστε την από εδώ και στο εξής ...εξέλιξί του...
...διαδρομή του...

...το ΤΕΛΟΣ του,
το σιγουρότατα και βεβαιότατα
...ΕΠΩΔΥΝΟΝ
....και ΚΑΚΟΝ...


Υπάρχει ο Θεός της Δικαιοσύνης

και ο νόμος της Δικαιοσύνης.

Η ΑΠΟΤΟΜΙΑ του Θεού είναι σταθερά,
εξακριβωμένη,
επιτακτική
και ανυπέρθετος...

Και ...η ουαί τρίτη ιδού έρχεται ταχύ...ουκ αργήσει...

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009



Πάπας

o Χρυσόστομος Σαββάτος;




Η Καλαμάτα "βράζει".

Διαμαρτυρία χριστιανού.



ΚΑΤΑ την ορκωμοσία στο βαθμό του επισκόπου δίνεται υπόσχεσις ενώπιον Θεού και ανθρώπων να υπηρετούν το θυσιαστήριον καθ' ον τρόπον υπηρέτησεν ο Θεάνθρωπος Ιησούς τον άνθρωπον. Αυτό σημαίνει ότι ο επίσκοπος οφείλει να λειτουργεί, ως ο Κύριός μας, δηλαδή εις τύπον Χριστού. Δυστυχώς όμως, η κοσμική εξουσία επηρεάζει πολλούς από τους επισκόπους καθιστώντας τους κυριάρχους Δεσπότας, πασάδες και πάπες. Έτσι εκλαμβάνουν το πιστόν λαόν ως απλούς ραγιάδες. Ανέγνωσα σήμερον (30-10-09) εις την εφημερίδα "Ελευθερίαν" Καλαμάτας, ότι ο επίσκοπος Μεσσηνίας κ. Σαββάτος επέβαλε το επιτίμιο της ακοινωνησίας στις μοναχές της Ι. Μονής Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης δι' ανυπακοήν προς αυτόν. Αφομή δια την τιμωρίαν αυτήν απετέλεσε ένα επεισόδιον που έγινε προ ολίγων ημερών, όταν ο ιερομόναχος πατήρ Ε. Ξ. αρνήθηκε να κοινωνήση μίαν μοναχήν δηλώνοντας μέσα στο ιερόν ναόν και ενώπιον μερικών πιστών, ότι είναι ανάξια δια θείαν κοινωνίαν. Δια την ενέργειαν ταύτην του ιερομόναχου επενέβη συγγενής της μοναχής με αποτέλεσμα να ακολουθήση οξυτάτη λογομαχία. Η ανακοίνωσις δια τα ειρημένα που εδόθη από την μητρόπολιν είναι κάτωθι:


"Επειδή η γυναικεία αδελφότητα της Ιεράς Μονής Κωνσταντίνου και Ελένης Καλαμάτας υπέδειξεν εμπράκτως ανυπακοήν προς τα κελεύσματα της εκκλησίας, απείθεια προς τας υποδείξεις του επισκόπου και απρεπή συμπεριφοράν προς τους εφημερίους - κληρικούς, οι οποίοι εξυπηρετούν τας λειτουργικάς και λατρευτικάς ανάγκας της Ιεράς Μονής και της αδελφότητος (ύβρεις, προπηλακισμοί, απειλαί κ.ά.) δυνάμει της υπ' αρ. 78/29-10-2009 πράξεως του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, επιβάλλεται "το κανονικόν και πνευματικόν επιτίμιον της ακοινωνησίας, έως ότου επιδείξουν εμπράκτως πνεύμα ταπεινώσεως και υπακοής, προς την εκκλησίαν και τον επίσκοπον και συμμορφωθώσιν, εις τα υπο της εκλησιαστικής και μοναχικής παραδόσεως οριζόμενα. Ούτως από της σήμερον και έως άρσεως του κανονικού επιτιμίου της ακοινωνησίας, απαγορεύεται η τέλεσις οποιασδήποτε λειτουργικής πράξεως, υπό οποιουδήποτε κληρικού της καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως ή άλλης εκκλησιαστικής, δικαιοδοσίας εντός της Ιεράς Μονής. Εις περίπτωσιν δε μη τηρήσεως είτε του επιτιμίου της ακοινωνησίας είτε της καθ' υπέρβασιν λειτουργίας υπό κληρικού, θα υποβληθούν τα υπό των Ιερών Κανόνων οριζόμενα".


Ο καλός μελετητής βλέπει το κείμενον τούτο ως κοσμικήν καισαρικήν διαταγήν και όχι έγγραφον επισκόπου προς υποδεεστέρους του, που να εκπορεύεται εξ αγάπης. Μια και αναφέραμε την φράσι "...καισαρικήν διαταγήν" αναφέρω την ετυμολογίαν του επιθέτου "καισαρικήν". Τούτο το επίθετον "καισαρικήν" προέρχεται από το ρήμα caedo= κόπτω. Άρα όποιος δεν υπακούει εις τον κ. Σαββάτον, αυτός (ο Σαββάτος) κόβει κεφάλια (οράτε επιτίμιον ακοινωνησίας).

Αι σχέσεις επισκόπου προς την μονήν Καλογραιών είναι διατεταραγμέναι από έτους περίπου. Και ο λόγος; Η διαφωνία του ηγουμενοσυμβουλίου με την ηγούμενη να προχειρισθή κάποια μοναχή σε μεγαλόσχημη. Πληροφορηθείς ο κ. Σαββάτος την έριδα μεταξύ των μοναστριών μετέβη εις την μονήν όπου μεταξύ άλλων είπε:

"Να κάνετε υπακοήν εις την ηγουμένην διότι θα σας τιμωρήσω. Εγώ είμαι τουρκόσπορος",.

Εις την ανακοίνωσιν της Μητροπόλεως διαλαμβάνονται οι φράσεις "ανυπακοή εις τα κελεύσματα εκκλησίας", "απείθεια εις τας υποδείξεις του επισκέπου" και "απρεπή συμπεριφορά προς εφημερίους-κληρικούς" Επί τριάκοντα έτη ανελλιπώς εκκλησιάζομαι εις την ειρημένην Μονήν. Ως γνωρίζω εκ του σύνεγγυς αι μοναχαί και υπακοήν έχουν εις τα κελεύσματα της Εκκλησίας και πειθαρχούν εις τας υποδείξεις του επισκοπου και καλήν συμπεριφοράν έχουν προς τους εφημερίους-κληρικούς. Επόμενον είναι να ενίστανται, όταν ο κουρεμένος φραγκόπαπας εφημέριος Ε. Ξ. δημιουργεί διάφορα προβλήματα στη μονή, αρνείται να κοινωνήση τις μοναχές, ονομάζει το αντίδωρο"άνθρακα" και παραλείπη την τελευταίαν ευχήν "Ο Θεός ελέησαι και σώσαι ημάς".

Μια και ο λόγος περί ανυπακοής, απείθειας, ακροθιγώς θα αναφέρω περί της υπακοής ή ανυπακοής, πειθαρχίας ή απειθείας του κ. Σαββάτου.

Κύριε Σαββάτε, πότε επειθάρχησες εις τους ιερούς κανόνες και εις τους λόγους της Καινής Διαθήκης;

Εσύ κ. Σαββάτε καταστρατήγησες τους ιερούς κανόνες που υπεσχέθης κατά την εκλογήν σου.

Και ως άλλος Αλ Καπόνε παγίδευσες τους εκλέκτορας. Πότε; Πολλάκις και συνεχώς.


1ον Καταστρατήγησες τους ιερούς κανόνας, όταν κατά την εορτήν του Αγίου Νικολάου με το παπικόν ημερολόγιον, τον Δεκέμβριον του 2007 συμπροσευχήθης εις το Μπάρι της Ιταλίας με τον καρδινάλιον Caccidi.


2ον Όταν τον Σεπτέμβριον του 2008, καισαρική διαταγή σου, ηθέλησες να δώσης τον ιερόν ναόν Τριών Ιεραρχών Καλαμάτας εις τα αδελφούλια σου τους καθολικούς.


3ον Όταν εφέτος εις την Θεσσαλονίκην, έκανες διάφορα «θαύματα» και ωμίλησες δια την, άνευ όρων, ένωση με τους παπικούς. και αποδοκιμάσθηκες αγρίως.


4ον Όταν προ ημερών συναναστρεφόμενος με τους παπικούς φίλους σου στην Κύπρον ηθέλησες να συμπροσευχηθής με αυτούς στον Ιερόν Ναόν Αγ. Γεωργίου Πάφου, αλλά, τη επεμβάσει χριστιανών δεν το κατώρθωσες.


5ον.Καίτοι φέρεις το όνομα του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος έλεγε "όπου χορός, εκεί Διάβολος", εσύ έγραψες στα παλαιά των υποδημάτων σου τα λόγια του αυτά, παρακολουθήσας τον χορόν Ελβετών Ελβετίδων, κατά τον Ιούλιον του 2007 εις τον κάστρον της Καλαμάτας. Εκεί μετά το τέλος του χορού απήλαυσες τα γυμνά γενετικά όργανα τούτων θεώμενος ταύτα ευχαρίστως και μακαρίως άνευ διαμαρτυρίας σου.


6ον. Όταν ο συνώνυμός σου ειρημένος άγιος ήτο "μοναχός εν τη πόλει", εσύ ξεφαντώνεις στα παραλιακά καφενεία της Καλαμάτας δια να "ξεδώσης".


7ον. Με την έλευσίν σου εις Καλαμάταν συναπεκόμισες και τα κουσούρια σου: ελαφρά κουρεμένος και ξυρισμένος. Την συμπεριφοράν σου ταύτην, εζήλεψαν και μερικοί επήλυδες (=ξενόφερτοι) υφιστάμενοί σου. Ο π. Φ. Χ. εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Νικολάου εμφανίζεται ελαφρά κουρεμένος, ελαφρά ξυρισμένος, χωρίς ντροπήν, περιέρχεται δε την οδόν Αριστομένους ακαλύμαυχος· φαινόμενο αντικληρικόν που προκαλεί την σιχαμάραν των ορθοδόξων χριστιανών. Ιδίοις όμασιν είδον τούτον κυκλοφορούντα ακαλύμαυχον. Έτσι, λοιπόν, το νέον παπαδαριό που έφερες από Αθήνας και άλλας πόλεις με την αντικληρικήν συμπεριφοράν του καθάπτεται του κλήρου που έδωσε το αίμα του δια την ορθοδοξίαν.


Κύριε Σαββάτε δεν είσαι εις τύπον Χριστού με την κοσμικήν σου συμπεριφοράν αλλά συζευκτής-εκκλησιαστικός συγκρητιστής ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλλον παπικής κοινότητος. Βγάλε το ράσον διότι το κηλιδώνης με την ερμαφρόδιτον συμπεριφοράν σου. Δεν είσαι γνήσιος ορθόδοξος ποιμήν αλλά κάλπικος, όταν θέλης να εργάζεσαι ως ορθόδοξος και ταυτόχρονα και ως καρδινάλιος.

Και σε ερωτώ, πως επιβάλλεις παρανόμως και ετσιθελικώς επιτίμιον ακοινωνησίας εις τας μοναχάς όταν εσυ δεν λογοδότησες δια τα μέχρι τούδε προδιαληφθέντα κανονικά παραπτώματά σου; Βεβαίως η Ιερά Σύνοδος που έχει λάβει γνώσιν των κανονικών παραπτωμάτων σου, σιωπά. Δηλαδή εις τα παραπτώματα των συνεπισκόπων ισχύει το φιλάδελφον. Και αυτή η Σύνοδος λέγεται Ιερά; Για εμέ δεν είναι Ιερά αλλά αγρίως παρανομούσα.

Εις το εγχείρημά σου τούτο ισχύει η παροιμία: "Τα μπροστινά σακκούλια βλέπεις".

Η απόφασίς σου να κλείσης τον ναόν του μοναστηριού, νομίζω ότι είναι αντιεκκλησιαστική. Ο Κύριος είπεν: "τον προσερχόμενο εις εμέ ουκ εκβάλω έξω", "Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν". Μόνον εις δικτατορικά καθεστώτα κλείνουν οι ναοί δια τους χριστιανούς. Έστω υπ' όψιν σου με την απόφασίν σου να κλείση ο ναός δεν επιτρέπεις τον εκκλησιασμόν και 100 λαϊκών χριστιανών, μεθ' ων και εμού. Που θα πάμε να εκκλησιαστούμε εμείς που επί δεκαετίες συνηθίζαμε να αγιαζόμεθα εις τον Ι.Ναόν Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης; Δεν έχεις τέτοιο δικαίωμα. Η απόφασίς σου περί κλεισίματος του ναού είναι αυθαίρετος και απαράδεκτος εκλησιαστικώς. Η εκκλησία είναι η σωτηρία και ο επανευαγγελισμός των πιστών. Σε πληροφορώ και σου ανακοινώνω ότι « το καζάνι βράζει». Σε περίπτωσι που δεν λειτουργήση αμέσως ο Ι.Ν. Καλογραιών ομάδες χριστιανών θα έλθουν έξω από την μητρόπολιν και θα διαμαρτυρηθούν εντόνως. Σκέψου και αποφάσισε.


Μετά πλείστης τιμής Κων. Παπαδόπουλος

Ανθυπασπιστής χωροφυλακής ε.α.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009


Ολοι τους ψεύδονται δημοσίως, ασυστόλως και ανεπιτρέπτως!!!


Λένε ΟΧΙ

στο Διάλογο

με τους

Παπικούς,

αλλά διαλέγονται!


Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… των Αρχιερέων


● Γ΄ Πανορθόδοξος Διάσκεψη Ρόδου.
Το 1964 στην Ρόδο, αποφασίστηκε η έναρξη Θεολ. Διαλόγου με Παπικοὺς, με βασική προϋπόθεση την καταδίκη και κατάργηση της Ουνίας.
Και όμως, χωρίς να καταργηθεί η Ουνία ο Διάλογος άρχισε, καταστρατηγώντας απόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου!


● † Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
«Οι θρησκείες καλούνται να συστρατευθούν για την ειρήνη…συμμετέχουμε ως υπεύθυνα μέλη των Διαλόγων, προτείνουμε πάντοτε οι διάλογοι να αρχίζουν από τα σημεία εκείνα που μας χωρίζουν ώστε να καταθέτουμε την μαρτυρία μας, για το διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς επιμένουμε στο διάλογο της Αληθείας και όχι απλώς στον διάλογο της Αγάπης που δεν συμβάλλει στην επί της ουσίας ενότητα, το θέμα της Ουνίας αποτελεί το μείζον σήμερα πρόβλημα στις σχέσεις μας με τους Ρωμαιοκαθολικούς…
Δεν δεχόμαστε να προχωρήσει ο θεολογικός διάλογος χωρίς να υπάρξει λύση στο πρόβλημα» της Ουνίας
(Αρχιεπ. Χριστόδουλος, 1 Δεκ 2003, Επίσκεψη στο Χαλέπι της Συρίας).


● Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Ο κ. Βαρθολομαίος τη δεκαετία του ’90 τόνιζε, ότι εξ αιτίας της διατηρήσεως της Ουνίας, υπάρχει κίνδυνος διακοπής του Διαλόγου:
«Για την απόκρουση της επιθέσεως των Ουνιτών θα υπάρξη ένα μέτωπο ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Σε περίπτωση που οι φόβοι μας επαλήθευαν, η Ορθοδοξία ομοφωνούσα, δεν θα διστάση να διακόψη τον διάλογο» έλεγε.
Έγινε μάλιστα τότε και έκτακτη σύσκεψη στο Πατριαρχείο Κων/λεως με τα μέλη της διορθοδόξου αντιπροσωπείας και αποφασίστηκε ο «διάλογος να διακοπεί ως προς την συζήτηση θεολογικών διαφορών και να επικεντρωθεί στο πρόβλημα της Ουνίας…».

Και όμως ο Διάλογος συνεχίστηκε, παρακάμφθηκε το θέμα της Ουνίας και ο Πατριάρχης είναι πλέον, όχι μόνο υπέρμαχος της συνεχίσεως των Διαλόγων, αλλά επέτρεψε το 2007 «την παρουσία του εκπροσώπου της Ουνίας κατά την Θ. Λειτουργίαν» στο Φανάρι και –το φοβερότερο– επέδωσε ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εν πάση επισημότητι τιμητικό δώρο στον Ουνίτη Επίσκοπο!

Όμως, η ουνιτίζουσα συμπεριφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου δεν έχει τέλος.
«Ένα άγιο ποτ
ήριο προσέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ως δώρο στο νέο επίσκοπο των …Ουνιτών της Ελλάδος κ. Δημήτριο (Σαλάχα)»
(Από το βιβλίο: Η Πατερική στάση στους Θεολογικούς Διαλόγους, «Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις»).

Και το εξωφρενικότατο:
Αντί να καταδικασθεί και να καταργηθεί η Ουνία, αναβαθμίστηκε.
Έτσι, στους τελευταίους διαλόγους συμμετείχαν και Ουνίτες Επίσκοποι, όπως ο κ. Σαλάχας στον Μικτό Θεολογικό Διάλογο της Κύπρου!!!


«Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω»,
Οικουμενικέ Πατριάρχα κ. Βαρθολομαίε,
Περγάμου κ. Ιωάννη
και Κύπρου κ. Χρυσόστομε,
και όλοι όσοι κατηγορείτε, όσους αντιδρούν στον αντιδεοντολογικό και αντορθόδοξο τρόπο διεξαγωγής των Διαλόγων,
για ασέβεια προς Συνοδικές αποφάσεις.


Για την Φιλορθόδοξη Ένωσι «Κοσμάς Φλαμιάτος»
ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
ο Γραμματέας Σημάτης Παναγιώτης

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009












ΠΕΣ ΜΟΥ


ΤΟΝ ΦΙΛΟ


ΣΟΥ,


ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ


ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ.


O εκλεκτός, του μακαρίτη Χριστόδουλου, δεσπότης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, δημιουργεί συνεχώς μέσα στην Εκκλησία διάφορα προβλήματα.

Ενώ είναι νέος δεσπότης και θάπρεπε νάναι προσεκτικός στις κινήσεις του, αυτός «χώνει την μούρη του» παντού και προκαλεί στους ανα την ελληνική επικράτεια ορθοδόξους, συνειδησιακές καταστάσεις.

Πέραν της αντορθόδοξης Λατινοφροσύνης του και των κατορθωμάτων του στην Κύπρο, που θα τα αναλύσουμε όλα με τον καιρό, αυτές τις μέρες τα έβαλε με μία δράκα καλών μοναζουσών( οι περισσότερες ηλικιωμένες) και απειλεί «ο γενναίος» Σαββάτος, να τις …συντρίψη!!!

Πρίν από μήνες έστειλε ένα έγγραφο στον τοποτηρητή της Αττικής Νικόλαο Χατζηνικολάου και προσπαθούσε να μπερδέψη το ζήτημα της Αττικής και να υπεραμυνθή τον διαβόητο Παντελεήμονα Μπεζενίτη και έδινε συστάσεις στην Ιεραρχία με δολιότατον τρόπον να μην άρη ακόμη το ψευδοεπιτίμιο της ακοινωνησίας από τον Κανονικό και Νόμιμο μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟ.

Η αναισχυντία, εις όλο της το μεγαλείο!!!

Πολλές και άτακτες και αντιπαθητικές οι χοντράδες του Αρμένιου; Σαββάτου.

Ο μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημος, έδωσε μία κατάλληλη και αποστομωτική απάντησι στον υπερασπιστή της παρανομίας και των βρώμικων αναθυμιάσεων Χρυσόστομο Σαββάτο, την οποία και ευχάριστα αναδημοσιεύουμε.


«Το τεκμήριο


της αθωότητας»(!!!)


Ευρηματικός, αλλ oχι και αξιοκρατικός ο δεσπότης της Καλαμάτας Χρυσόστομος. Μεσα στη χωματερή των σύγχρονων εκκλησιαστικών σκανδάλων, που με τις δυσοσμίες τους πνίγουν τις αναπνοές και μολύνουν τις συνειδήσεις, ανακάλυψε, στο πρόσωπο του μοναχού Παντελεήμονα Μπεζενίτη, την παραδείσια αθωότητα. Την εκτίμησε, σαν «άφθιτο» θησαύρισμα. Την απόλαυσε και την προσκύνησε. Και θεώρησε χρέος του να την προβάλλει και να την επιβάλλει-με ύφος μάλιστα επιτακτικό-στα συγκροτημένα Σωματα της εκκλησιαστικής διοίκησης και της κρατικής δικαιοσύνης.


Με επιστολή, που την κοινοποιεί σε όλους τούς Μητροπολίτες της Εκκλησίας, θυμίζει, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να θεωρήσουν τον αγαπημένο του φίλο (για την ώρα ένοικο των φυλακών του Κορυδαλλού) οριστικά καθηρημέ-νο. Οτι είναι υποχρεωμένοι να περιμέ-νουν τις εκδικάσεις όλων των ενστάσεων, που έχει καταθέσει ο φίλος του και όλων εκείνων, που σχεδιάζει να καταθέσει, μελλοντικά, στα ημεδαπά και στα αλλοδαπά δικαστήρια, γιατί αυτά, οπωσδήποτε, θα αναγνωρίσουν και θα θαυμάσουν τη στιλπνή αθωότητά του και θα τον αποδώσουν, άσπιλο(!!!) και δοξασμένο με το στέμμα του μάρτυρα, στην αγκαλιά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να συνεχίσει το ποιμαντικό του έργο(!!!) και τις όποιες άλλες δραστηριότητές του. Και δεν αρκείται σ αὐτό. Αποφαίνεται, από καθέδρας καφενόβιας αυθεντίας, ότι ο αγαπημένος του φίλος διατηρεί αλώβητο και αδαπάνητο το «τεκμήριο της αθωότητας» και θα το διατηρεί, ίσαμε να εξαντληθούν όλες οι δικαστικές διαδικασίες, που σχεδιάζει να τις μεθοδεύσει είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη, είτε στο βόρειο ημισφαίριο είτε στο νότιο.


Η πρώτη υπόμνηση, που θα ήθελα να κάνω στο δεσπότη της Καλαμάτας και σ ὅλους εκείνους, που στρατεύονται πλάϊ του, είναι πως στον ιερό, εκκλησιαστικό μας χώρο, στη Θεολογία μας και στο σεπτό κώδικα των Ιερῶν μας Κανόνων, δε βρίσκει καμμιά θέση ο όρος «τεκμήριο αθωότητας». Η Εκκλησία, ταπεινά, βιώνει τις τραγικές συνέπειες της «πτώσης». Και ο Επίσκοπος, «προσπίπτει» στούς οικτιρμούς του Θεού και ικετεύει «υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων». Το δε πλήθος, που συγκροτεί την Ευχαριστιακή Συναξη, ολόψυχα αναζητάει την άφεση. Ολοι καθηλώνουν ικετευτικά βλέμματα στον Σταυρωμένο Κυριο. Καταθέτουν τα δάκρυα της μετάνοιας. Ικετεύουν το έλεος. Και δέχονται τη δωρεά της συγχώρησης.


Κανένας, «εν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ. ια 11) δεν είναι απαλλαγμένος από την πειρασμική ολίσθηση στην αμαρτία. Και κανένας δε δικαιούται να αυτοσυστηθεί με το «τεκμήριο της αθωότητας». «Τις γαρ καθαρός έσται από ρύπου; αλλ οὐδείς εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης» ( Ιωβ δ 4). Και μιά μόνο μέρα αν διαγράψει η τροχιά του βίου μας, η ύπαρξή μας δε θα είναι απρόσβλητη από πειρασμικές στρεβλώσεις και αλέκιαστη από ενοχές.


Και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, υπενθυμίζει και υπογραμμίζει με έμφαση· «εαν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν» (Α ᾿Ιωάν. α 8). Και μόνο ο ισχυρισμός, ότι δε μας εγγίζει ο πειρασμός και δε μας αλλοιώνει η αμαρτία, είναι «τεκμήριο» πλάνης. Απόδειξη, ότι έχουμε χάσει τα υπαρξιακά αντανακλαστικά. Οτι έχει σβήσει μέσα μας ο στεναγμός της μετάνοιας. Και ότι περπατάμε, ασυναίσθητα η και αναίσθητα, στα μονοπάτια της υπαρξιακής αλλοτρίωσης.


Ο δεσπότης της Καλαμάτας φαίνεται να μην έχει επίγνωση αυτών των Βιβλικών επισημάνσεων. « Ελαφρά τη συνειδήσει» και «ακυβερνήτω καλάμω» αποσμήχει κάθε ενοχή από το προφίλ-ίσως και από την καρδιά-του «αδελφού» και, πάλαι ποτέ, «συλλειτουργού» του και τον ανυψώνει, ως ίνδαλμα και είδωλο, πάνω από όλους τούς αγίους, που κοσμούν το εκκλησιαστικό μας στερέωμα.

Η Εκκλησία μας θαυμάζει και τιμάει μια ατέλειωτη στρατιά αγίων. Τούς Αποστόλους, που περπάτησαν πλάϊ στον Κυριο και μαθήτευσαν ακούοντας το λόγο Του και θησαυρίζοντας το παράδειγμά Του. Τούς μάρτυρες, που αγάπησαν το Σταυρωμένο Λογο του Θεού και η πιστότητα της αγάπης τους δε λύγισε ούτε μπροστά στο μαρτύριο. Τούς Πατέρες, που μας κληροδότησαν τη βαθειά εμπειρία τους και τη διδαχή της σοφίας τους. Ολοι, όλοι αυτοί, το μεγαλύτερο μάθημα, που μας άφησαν, είναι το πνεύμα της συγκλονιστικής μετάνοιάς τους και η αδιάλειπτη ικεσία τους για έλεος και συγγνώμη. Ενῶ περπατούσαν σταθερά στο δρόμο της αγιότητας, ομολογούσαν τούς εαυτούς τους αμαρτωλούς και ζητούσαν το θείο δώρο της άφεσης και την αναγεννητική Χαρη του Παναγίου Πνεύματος. Κανένας, μα κανένας δε διεκδίκησε, για τον εαυτό του, το «τεκμήριο της αθωότητας». Κανένας δεν αυτοπροβλήθηκε ως τέλειος. Και κανένας δεν απομάκρυνε από την καρδιά του και από τα χείλη του το «Κυριε Ιησοῦ Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν».


Ολους αυτούς, που συνθέτουν το νέφος των μαρτύρων και των οσίων, τούς προσπερνάει ο δεσπότης της Καλαμάτας. Και ενθρονίζει στο μοναδικό θρόνο της τεκμηριωμένης αθωότητας το μοναχό Μπεζενίτη.

Βεβαια, είτε απολογούμενος, είτε επιτιθέμενος, θα υποστηρίξει ο δεσπότης της Καλαμάτας, ότι ανέτρεξε στον όρο αυτό, όχι για να καλύψει την αναμαρτησία του καθηρημένου συναδέλφου του, αλλά για να φωτίσει τη σύγχρονη δικαστική πρακτική. Την υποχρέωση, που επιβάλλεται στούς δικαστές, να στέκονται σε απόσταση αμεροληψίας από το εδώλιο του κατηγορούμενου και να μην προκαλούν την παραμικρή υποψία, ότι εχθρεύονται το δέσμιο και υπόλογο η ότι προτίθενται να τον καταδικάσουν αναπολόγητο. Το δικαστήριο δεν αντιμετωπίζει, ως ένοχο, τον δικαζόμενο. Και δεν του επιμερίζει ευθύνες, πριν ολοκληρωθεί η διερεύνηση και η αποτίμηση της πράξης του και πριν η πλειοψηφία των δικαστών ανακοινώσει, υπεύθυνα και επίσημα, την ετυμηγορία της. Ισαμε τη στιγμή, που θα εκφωνηθεί η απόφαση της καταδίκης του, είναι, για τούς δικαστές, σταμπαρισμένος με το τεκμήριο της αθωότητας.


Αν αυτή ήταν η στόχευση και η διαλεκτική του Καλαμάτας Χρυσοστόμου και αν κοινοποιούσε την άποψή του πριν στηθεί στο εδώλιο-σε τρεις διαδοχικές φάσεις-ο Πανελεήμων Μπεζενίτης, θα είχε το δικαίωμα να επικαλεσθεί το «τεκμήριο της αθωότητας», για να εμποδίσει τη δημοσιογραφική διασπορά του περιεχομένου του δικαστικού φακέλλου και τη δυσφήμιση του φίλου του. Τωρα, που θυμήθηκε, να δώσει τις οδηγίες του στούς δικαστές και στον οποιονδήποτε, που σαλπίζει τα ανομήματα του Μπεζενίτη, αποδεικνύεται πέρα για πέρα εκπρόθεσμος.

Ο Παντελεήμων Μπεζενίτης δικάστηκε-σε πρώτη φάση-στο τριμελές πρωτοβάθμιο ποινικό Εφετεῖο. Εκεῖ οι δικαστές δεν τον αντιμετώπισαν σαν ένοχο, αλλά σαν κατηγορούμενο, που είχε το δικαίωμα να καταρρίψει όλες τις καταγγελίες, που έθιγαν την προσωπικότητά του. Διάβασαν με προσοχή το συναγμένο ανακριτικό υλικό. Τον κάλεσαν, ευγενώς, να απολογηθεί. Ακουσαν και τις αγορεύσεις των συνηγόρων του. Και αποσύρθηκαν για διάσκεψη και για έκδοση της απόφασης. Οταν επέστρεψαν, όλα πια είχαν τελειώσει. Τον έκριναν ένοχο και τον καταδίκασαν σε φυλάκιση οκτώ χρόνων. Πιστοί στο καθήκον τους, εκφώνησαν την απόφασή τους ενώπιον ολόκληρου του ακροατηρίου. Στη φάση αυτή, το «τεκμήριο της αθωότητας», μονομιάς, έσβησε. Η τεκμηριωμένη ενοχή βεβαιώθηκε και προσυπογράφηκε. Και τα μέσα της ενημέρωσης πήραν το μήνυμα και το κυκλοφόρησαν σε κάμπους και σε βουνά. Δεν διατηρείται ο σεβασμός της αθωότητας, όταν τα δικαστήρια σαλπίζουν παράνομες συμπεριφορές και όταν επιβάλλουν σοβαρότατες κυρώσεις.


Ο Παντελεήμων Μπεζενίτης, αν και καταδικασμένος, είχε το δικαίωμα και την ευχέρεια να εφεσιβάλει την απόφαση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου. Και άσκησε το δικαίωμά του. Προσέφυγε στην κρίση του Εφετείου. Αλλά και το επταμελές ποινικό εφετείο, που επανεξέτασε την υπόθεσή του, δεν τον δικαίωσε. Δε σήκωσε από πάνω του το φορτίο της ενοχής και της ντροπής. Και δεν τον απέδωσε στο κοινωνικό του περιβάλλον με αποκαταστημένο το «τεκμήριο της αθωότητας». Του μείωσε την ποινή, από οκτώ σε έξι χρόνια φυλάκισης. Και, αμέσως, τα αστυνομικά όργανα, τον παρέλαβαν και τον οδήγησαν στον Κορυδαλλό.


Αν κανείς αποδεχτεί την έμπνευση(!!!) του δεσπότη της Καλαμάτας και βρει τη δύναμη, να ισχυριστεί, ότι ακόμα και μετά από αυτή την εξέλιξη, ο Μπεζενίτης διατηρεί το «τεκμήριο της καθαρότητας», θα πρέπει να εισηγηθεί την ανάρτηση ταμπέλας έξω από το κελλί του φυλακισμένου ρασοφόρου με την ένδειξη· «εδώ βρίσκεται φυλακισμένο το τεκμήριο της αθωότητας». Αλλά, ίσαμε σήμερα, δε βρέθηκε ο εισηγητής η ο δράστης ενός τέτοιου τολμήματος.


Εγινε, ωστόσο, κάτι άλλο. Ο φυλακισμένος πια Παντελεήμων, κατάθεσε αίτηση αναίρεσης στο ανώτατο Δικαστήριο του τόπου μας, στον Αρειο Παγο. Ισχυρίστηκε ότι τα ποινικά Εφετεῖα, που τον δίκασαν, σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό, έκαναν σοβαρά λάθη και παραβίασαν σαφείς διατάξεις του ποινικού νόμου. Και ζήτησε να ακυρωθεί η απόφαση, που τον οδήγησε στον Κορυδαλλό και να σταλεί πίσω η υπόθεσή του για επανεξέταση και για επανεκδίκαση. Ο Αρειος Παγος, από την απόσταση της θεσπισμένης ευθύνης του, μελέτησε το αίτημά του. Ερεύνησε εξονυχιστικά τη διαδικασία, που ακολούθησε το δευτεροβάθμιο πενταμελές Εφετεῖο. Και δε βρήκε καμμιά παρατυπία. Ολα είχαν γίνει, όπως τα οριοθετεί ο Νομος. Και με μια πολυσέλιδη απόφαση, που καλύπτει 98 ολόκληρες σελίδες, απέρριψε την προσφυγή και επικύρωσε, αμετάκλητα, την απόφση του δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου.

Το «αμετάκλητο» αυτής της απόφασης, δεν επιτρέπει την επαναφορά η την αναπομπή του φακέλλου Μπεζενίτη σε οποιοδήποτε άλλο δικαστήριο. Τα παραπτώματά του κρίθηκαν οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα. Και κανένας δεν έχει την αρμοδιότητα η το δικαίωμα να τα επανεκτιμήσει και να ακυρώσει την ποινή. Οι πάντες το γνωρίζουν αυτό. Ακόμα και εκείνοι, που με διάθεση ξεκούρασης περνούν έξω από το μέγαρο του Αρείου Παγου και ρωτούν να μάθουν ποια είναι η αρμοδιότητά του και ποιές οι συνέπειες των καταδικαστικών η των αθωωτικών αποφάσεών του.


Ο μόνος, που επιμένει να φωνάζει και να σαλπίζει, ότι ο ένοικος του Κορυδαλλού, μοναχός Παντελεήμων, εξακολουθεί να διατηρεί αλώβητο το «τεκμήριο της αθωότητας» και ότι σύντομα θα αποδειχτεί η πλεκτάνη, που τον έσυρε στη φυλακή, είναι ο δεσπότης της Καλαμάτας Χρυσόστομος. Απορρέει η επιμονή του αυτή από το θυλάκιο μιας ελλιπέστατης σχετικής παιδείας; Είναι σύνδρομο στενής φιλικής εξάρτησης από τον καταδικασμένο και ανάληψης πρωτοβουλίας, έστω και αυτοκαταστρεπτικής, για την επαναφορά του φίλου στις τιμές και στις δόξες του χαμένου αξιώματος; Αυτή τη στιγμή κανένας δεν είναι σε θέση να το διευκρινίσει. Ο χρόνος, που κυλάει και οι εγγραφές, που καταστρώνονται, ίσως να ρίξουν φως στην υπόθεση.


Για κείνον, που δεν εγκλωβίζεται στα ψυχολογικά η στα ηθικά πλέγματα του δεσπότη της Καλαμάτας, τα στοιχεία, που καταλύουν και εξαφανίζουν το «τεκμήριο αθωότητας»(!!!) και τα στοιχεία, τα αποδεικτικά της βαρύτατης ενοχής του μοναχού Μπεζενίτη, είναι αφαντάστως πολλά και αθεραπεύτως τρανταχτά. Οχι μόνο πείθουν, αλλά και αποκλείουν κάθε δίοδο διαφυγής από το διαμορφωμένο, σκοτεινό. προφίλ.


Δε θα τα αραδιάσω όλα τα περιστατικά και όλες τις διαδοχικές Συνοδικές πλεκτάνες σε τούτο το κείμενο. Την πλατύτερη ενημέρωση του εκκλησιαστικού πληρώματος τη θεωρώ υποχρέωσή μου και θα την επιχειρήσω πολύ σύντομα. Εδῶ θα αναφερθώ, επιλεκτικά, σε κάποια γεγονότα, ιδιαίτερα παραστατικά και χτυπητά, που δικαιώνουν την καθολική, λαϊκή απόρριψη των συμπεριφορών του Μπεζενίτη, που ανατρέπουν την επιχειρηματολογία του δεσπότη της Καλαμάτας και που καλούν στο «εδώλιο» τη χτεσινή και τη σημερινή εκκλησιαστική διοίκηση, για να λογοδοτήσουν και να επωμιστούν τις ευθύνες τους.


1. Το έτος 2003 κυκλοφόρησε αρμάθα τηλεοπτικών κασετών, με περιεχόμενο τις βρωμερές, διάστροφες επιδόσεις του Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Οι κασέτες αστραπιαία πέρασαν στα τηλεοπτικά κανάλια. Προβλήθηκαν, με τη συνοδεία σκωπτικών η πεζοδρομιακών σχολίων στα ολάνοιχτα παράθυρα. Και, αυτόματα, καταρράκωσαν το κύρος του επισκοπικού αξιώματος και στρίμωξαν στην αμηχανία τη Συνοδική διοίκηση.

Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, παγωμένος και καταταραγμένος, δεν αποτόλμησε την παραμικρή κίνηση. Δεν τροχιοδρόμησε ανακρίσεις. Δεν εισηγήθηκε στη Διαρκή Ιερά Συνοδο να θέσει σε διαθεσιμότητα τον υπόλογο συνιερουργό, ίσαμε την οριστική διαλεύκανση της υπόθεσης. Ούτε καν βρήκε το θάρρος να τον παροτρύνει να αποσυρθεί μόνος του από τα επισκοπικά καθήκοντα και να μείνει στη σιωπή και στην εκζήτηση του Θείου ελέους.

Σιώπησε ο Χριστόδουλος, αλλά δε σιώπησε ο Παντελήμων. Αυτός, αγέ-ρωχος, δίχως το παραμιρκό ίχνος της ντροπής στο πρόσωπό του, οσάκις τον παρενοχλούσαν οι δημοσιογράφοι η άλλοι κοινωνικοί παράγοντες, ενοχοποιούσε τούς, κατά φαντασία, αντιπάλους του και τα... αδηφάγα στόματα των εχθρών της Εκκλησίας.

Μετά από τρεις μήνες συνεχούς θορύβου, η Ιερά Συνοδος αναγκάστηκε να διακόψει τη σιωπή της και να προσπαθήσει να μειώσει την ένταση. Μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από το σχετικό Δελτίο Τυπου της Ιερᾶς Συνόδου, που κυκλοφόρησε στις 26 Ιουνίου του 2002·


« Η Ιερά Συνοδος, πληροφορηθείσα την συνεχιζομένη από τηλεοπτικό σταθμό της Αθήνας επίθεση εναντίον Κληρικών και ιδιαίτερα ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος για ηθικά σκάνδαλα, και μάλιστα στα Δελτία Ειδήσεων, είναι υποχρεωμένη να κάνει την ακόλουθη δήλωση.

1. Η Εκκλησία λυπείται βαθύτατα, διότι με αφορμή κατατεθείσα στη Διαρκή Ιερά Συνοδο καταγγελία εναντίον εν ενεργεία Μητροπολίτου, το ζήτημα πραγματικών η πιθανών ηθικών παρεκτροπών, συντηρείται επί πολλές ημέρες, με επαναλαμβανόμενα στοιχεία και με επίκληση αναξιοπίστων μαρτυριών και με γενικευμένη αμφισβήτηση της ηθικής ακεραιότητος κληρικών μας κάθε βαθμού...

3. Η Εκκλησία της Ελλάδος θεωρεί χρέος της να υπομνήση ότι συμφώνως με την αιωνίου κύρους διδασκαλία του Ιεροῦ Ευαγγελίου και της Ιερᾶς Παραδόσεως, αποστέργει και αποδοκιμάζει κάθε παρεκτροπή ανηθικότητος που προσβάλλει την αγαθότητα του Θεού, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ήθη του λαού μας, ενώ βεβαίως δέχεται και τούς ειλικρινώς μετανοούντας. Ειδικώτερα και με απόλυτη κατηγορηματικότητα η Εκκλησία καταδικάζει, απορρίπτει και βδελύσσεται και κάθε μορφής διαστροφή περί την σαρκική ζωη των ανθρώπων, που υποβιβάζει τον άνθρωπο σε κτηνώδη κατάσταση...».


Το πρώτο ερώτημα, που υποβάλλω στο δεσπότη της Καλαμάτας· Μεσα σ αὐτό τον κουρνιαχτό, μέσα στον καθημερινό εξευτελισμό του ήρωα των πράξεων, που αποτυπώθηκαν στις τηλεοπτικές κασέτες, λειτουργούσε ακόμα το «τεκμήριο της αθωότητάς του»; Αν ναι, γιατί δε βγήκε τότε ο φίλος του Χρυσόστομος να τον υποστηρίξει και να σφραγίσει τα τηλεοπτικά παράθυρα, που βωμολοχούσαν ασταμάτητα, παρουσιάζοντας η σχολιάζοντας τις συμπεριφορές του Παντελεήμονα;


2. Στο τέλος του ίδιου χρόνου, πιεσμένος ο Χριστόδουλος από το συνεχιζόμενο θόρυβο, αναγκάστηκε να εισηγηθεί τη διενέργεια ανακρίσεων. Ανακριτής διορίστηκε ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός. Παίρνοντας ο ανακριτής στα χέρια του τον υπέρφορτο φάκελλο, ανακάλυψε και τις επίμαχες κασέτες. Και, αμέσως, έστειλε αίτημα στη Συνοδο, να του επιτραπεί να διερευνήσει τη γνησιότητά τους.

Εγραψε· «...2. Δια της υπ ἀριθμ. 221/104/20-1-2003 αποφάσεως της ΔΙΣ, μετά ιδικόν μου ερώτημα, μου εδόθη εντολή να προβώ εις πραγματογνωμοσύνη διακριβώσεως της γνησιότητος η μη των κατατεθεισών υπό μαρτύρων κατηγορίας κασετών ήχου. 3. Κατόπιν τούτου, μετά σχετικήν έρευνα των καταλλήλων υπαρχουσών αρμοδίων υπηρεσιών δια την έρευνα του ζητήματος τούτου, απεφάσισα να απευθυνθώ προς την Διεύθυνσιν Εγκληματολογικών Ερευνῶν της Γενικής Αστυνομικῆς Διευθύνσεως Αττικής, ως πλέον έγκυρον αρμοδίαν Υπηρεσίαν και εγνωστοποίησα τούτο εις τον Κατηγορούμενον Σεβ. Μητροπολίτην Αττικής κ. Παντελεήμονα δια να λάβη γνώσιν και δια τα κατ αὐτόν, σύμφωνα προς το άρθρον 89, του Νομου 5383/ 32 Περί των Εκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας...

Διαβιβάζω τη ΔΙΣ την από 16-3-2003 αίτησιν-ένστασιν του Σεβ. Μητροπολίτου Αττικής κ. Παντελεήμονος και παρακαλώ δια την λήψιν σχετικής αποφάσεως την οποίαν και να μου γνωρίση δια τα περαιτέρω...».

Η Ιερά Συνοδος, μετά τη σχετική διαβούλευση, αναίρεσε την προηγούμενη απόφασή της και απαγόρευσε τον έλεγχο των κασετών·

«... Εδέχθη την ένστασιν-αίτησιν του καθ οὗ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής κ. Παντελεήμονος και τούς εν αυτή αναφερομένους λόγους, ανακαλεί την από 17.1.2003 Απόφασιν Αυτής και ματαιώνει την διενέργειαν πραγματογνωμοσύνης επί των κατατεθεισών υπό τινων μαρτύρων μαγνητοταινιών ήχου, ως νόμω αβάσιμον».

Ερώτηση δεύτερη στο Μητροπολίτη Χρυσόστομο· Με τη ματαίωση του ελέγ-χου των κασετών διασώθηκε το «τεκμήριο της αθωότητας του κ. Μπεζενίτη; Αν ήταν αθώος, δεν έπρεπε ο ίδιος να ζητήσει τον έλεγχο, ώστε να μπορέ-σει, μετά, να αντιμετωπίσει, δικαστικά, τούς προσβολείς της υπόληψής του; Και η Συνοδος, στο σύνολό της, δε μειώθηκε, με την ακύρωση της προηγούμενης απόφασής της και με την εντολή της να καλυφθεί το τραγικό σκάνδαλο;


3. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, μετά τη Συνοδο της Ιεραρχίας του Οκτωβρίου του 2004, εισηγήθηκε στη Διαρκή Ιερά Συνοδο την αποστολή συγχαρητήριου Συνοδικού εγγράφου στον Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Του έγραψε, μεταξύ άλλων· « Η Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος πληροφορηθείσα πάνυ ασμένως την μετά μεγάλης προθυμίας ανταπόκρισιν της υμετέρας Σεβασμιότητος εις την υπ Αὐτῆς ανατεθείσαν υμίν Εισήγησιν κατά την σύγκλησιν της Ιερᾶς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 5ην τρέχοντος μηνός Οκτωβρίου ε. ε. ήχθη εν τη Συνενδρία Αυτής της 11ης τρέχοντος μηνός Οκτωβρίου ε. ε. εις την Απόφασιν, ίνα εκφράση υμίν τας ολοθύμους Αυτής συγχαρητηρίους και ευχαριστηρίους ευχάς... Οθεν, συγχαίροντες και αύθις υμίν δια το περισπούδαστον της Εισηγήσεως ταύτης, επικαλούμεθα εφ ὑμᾶς δαψιλή την παρά του Κυρίου Ημῶν Ιησοῦ Χριστού Χαριν και κατασπαζόμενοι την υμετέραν Σεβασμιότητα εν Κυρίιω διατελούμεν μετ ἀγάπης.

+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ».

Ο Παντελήμων Μπεζενίτης δεν πρόλαβε να χαρεί «τα συγχαρητήρια». Στις 4 Φεβρουαρίου του 2005-τρεις μόλις μήνες μετά τούς επαίνους-ο Χριστόδουλος, πιεσμένος και κατατρομαγμέ-νος από την κατακραυγή των μέσων της Ενημέρωσης και από την παλλαϊκή εξέγερση, με επείγουσα Συνοδική απόφαση, που στηρίχτηκε στον αντισυνταγματικό Νομο του Κακλαμάνη, έθεσε σε εξάμηνη αργία τον Παντελεήμονα και τον απομάκρυνε από τη διοίκηση της μητρόπολης Αττικής. Και, όταν εξέ-πνευσαν οι έξι μήνες, στις 8 Αυγούστου του 2005, τον εκήρυξε έκπτωτο.


Ερώτηση τρίτη στο συνήγορο «του τεκμηρίου αθωότητας» του Μπεζενίτη· Με την κεραυνοβόλο αυτή επέμβαση του Χριστόδουλου, δεν εξουθενώθηκε και δεν αφανίστηκε η αθωότητα του Επισκόπου, που, ως υπόλογος για το κατακουρέλιασμα του κύρους της Ιεραρχίας, βρέθηκε, ξαφνικά, στο δρόμο; Το «τεκμήριο» δεν κονιορτοποίθηκε; Το επισκοπικό πρόσωπο δεν προσβλήθηκε; Η υπόληψή του δε σπιλώθηκε;


4. Στο περιοδικό « Εκκλησία», ( Ιούλιος 2005), δημοσιεύτηκε έγγραφο της Ιερᾶς Συνόδου, που απευθυνόταν στην « Επιτροπή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων» και ζητούσε να υποστηριχτεί το εχέμυθο των Μητροπολιτών, ακόμα και αν εκτρέπονται σε ομοφυλοφιλικές επιδόσεις. Και μόνη η τόλμη να διατυπωθεί και να σταλεί ένα τέτοιο έγγραφο, προδίδει διαφθορά της συνείδησης και εκτροπή στο δυσώδη βούρκο. Υπάρχει, ωστόσο και ένα δεύτερο,τραγικό στοιχείο. Το έγγραφο αναφέρεται συγκεκριμένα στις εκτροπές του Μπεζενίτη και ζητάει να απαγορευτεί η δημόσια διαπόμπευσή τους.

Μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα· «2. Ειδικώς ως προς τα προσωπικά δεδομένα του Μητροπολίτου Αττικής κ. Παντελεήμονος, τα οποία έτυχον επεξεργασίας υπό του ως άνω τηλεοπτικού Σταθμού και του συγκεκριμένου δημοσιογράφου εν ουδεμιά περιπτώσει δύνανται να θεωρηθούν ότι «συνδέονται με την άσκηση δημοσίου λειτουργήματος», διότι πρόκειται περί δεδομένων αναφερομένων εις αυστηρώς προσωπικήν (ομοφυλοφιλικήν) συμπεριφοράν παντελώς άσχετον προς την άσκηση δημοσίου λειτουργήματος.

Συνεπώς και εάν εισέτι γίνει δεκτόν ότι ο Μητροπολίτης είναι δημόσιον πρόσωπον, τουθ ὅπερ ημείς αρνούμεθα, και πάλιν η επεξεργασία (μετάδοσις) των συγκεκριμένων προσωπικών δεδομένων είναι μη νόμιμος, διότι τα δεδομένα αυτά δεν συνδέονται με την άσκηση δημοσίου λειτουργήματος».


Ερώτηση τέταρτη· Ο Χριστόδουλος και οι Συνοδικοί Ιεράρχες, που εξαπέ-λυσαν αυτό το έγγραφο, δεν έπληξαν την αθωότητα(!!!) του κ. Μπεζενίτη; Γιατί αυτός δε διαμαρτυρήθηκε; Γιατί δεν εμήνυσε στη Δικαιοσύνη εκείνους, που το συνέταξαν και το επικύρωσαν με την υπογραφή τους; Και, μετά από αυτή την επίσημη «κατάγνωση», έχει το δικαίωμα ένας χτεσινός Μητροπολίτης να μιλάει για»τεκμήριο αθωότητας», που διατηρείται, ίσαμε σήμερα, αλώβητο;


5. Για να μη κουράσω τούς αναγνώστες μου, θα προσπεράσω άλλες φάσεις της υπόθεσης Μπεζενίτη και θα αναφερθώ στην φυλάκισή του. Μετά από δυο ποινικές δίκες, η κλούβα των Δικαστηρίων τον παρέλαβε και τον οδήγησε στη φυλακή. Και εκεί διανύει το δεύτερο χρόνο της καταδίκης του. Απ τή μια άκρη της Χωρας μας, ίσαμε την άλλη, δε βρίσκεται άνθρωπος, να ισχυριστεί, ότι, αν και φυλακισμένος, είναι άμεμπτος και ακατηγόρητος. Ο μόνος, που σήκωσε το ανάστημά του, για να απολούσει το φίλο του και να τον εμφανίσει ολόλευκο, είναι ο Μητροπολίτης της Καλαμάτας. Μεσα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος υπάρχουν φίλοι του καταδικασμένου μοναχού Παντελεήμονα. Εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, ομόφρονες και ομότροποι. Αλλά, κανένας από αυτούς δεν τολμάει να βγει στη δημοσιά και να στήσει προβολείς, για να φωτίσει την αξιοθαύμαστη καθαρότητα, την αθωότητα(!!!), του ένοικου του Κορυδαλλού. Αυτό το τόλμημα εγγράφεται αποκλειστικά στο βιογραφικό του Μητροπολίτη Χρυσόστομου.


Ερώτηση πέμπτη· Πως εξηγείται αυτό το πάθος; Αυτή η λαχτάρα για αγγελοποίηση του «στιγματισμένου»; Αυτός ο ύμνος στον πρώην λειτουργό, που η Εκκλησιαστική Διοίκηση, για χρόνια ολόκληρα προσπαθούσε να τον καλύψει και, πιεσμένη από τα γεγονότα και την κατακραυγή, τον απέρριψε και τον καταδίκασε;

***

Ακουσα κάποιους, που διάβασαν το κείμενο της επιστολής του Μητροπολίτη της Καλαμάτας, να αποφαίνονται, ότι αυτή η επιστολή δημοσιοποιεί το «τεκμήριο» της παιδείας και του ήθους του συντάκτου της. Εγώ δε θέλησα να συνταχτώ με την άποψη αυτή. Αλλά δεν έχω τη δύναμη, ούτε και την πρόθεση, να την ανατρέψω.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου