Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009






ΟΔΗΓΙΕΣ

ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ


Κυρ ΙΗ (Λκ) Ττ 3,8-15. Πατέρων Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.


Όλες οι οικουμενικές σύνοδοι χωρίς εξαίρεση αντιμετώπισαν αιρετικούς και διετύπωσαν κάποιους όρους ή δόγματα της μιάς αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας.

Και η Ζ΄ οικουμενική σύνοδος (787) στη Νίκαια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας, που τιμά σήμερα η Εκκλησία, έκανε το ίδιο.
Καταδίκασε την αίρεση των εικονομάχων ή εικονοκλαστών, οι οποίοι, έχοντας μονοφυσιτικές ρίζες, ισχυρίζονταν ότι, εφόσον ο Χριστός δεν είχε την ανθρώπινη φύση, δεν είναι περιγραπτός, δεν μπορεί να ζωγραφίζεται σε εικόνα.


Η Ζ΄ οικουμενική σύνοδος απέδειξε υπαρκτή και περιγραπτή την ανθρώπινη φύση του Χριστού και διακήρυξε ότι επιτρέπεται να εξεικονισθεί.

Και επειδή ο λόγος περί αιρέσεων, γι’ αυτό και σήμερα η αποστολική περικοπή από την προς Τίτον Επιστολή στρέφεται γύρω από μία από αυτές.

Μιλάει για την παλιά παναίρεση του γνωστικισμού, ένα πλοκάμι της οποίας ήταν και ο νικολαϊτισμός, που απασχολούσε άμεσα τότε τον Τίτο, επίσκοπο Κρήτης.


Ο Τίτος ήταν στενός συνεργάτης του αποστόλου Παύλου, πρώην ειδωλολάτρης και Ρωμαίος πολίτης.
Στην πίστη τον έφερε ο απόστολος Παύλος χωρίς περιτομή.
Αργότερα οι ψευδάδελφοι απαίτησαν να περιτμηθεί, και περιτμήθηκε χωρίς να πιστεύει ότι είναι απαραίτητη (Γα 2,4), για να μην εξαγριωθούν.

Ο Τίτος ως επίσκοπος Κρήτης στην προς αυτόν Επιστολή δέχεται από το διδάσκαλό του Παύλο οδηγίες για το δύσκολο έργο του, και κυρίως για την αντιμετώπιση των νικολαϊτών.

Οι αιρετικοί αυτοί είναι, του λέει, γνωστοί από τρία γνωρίσματα

Α) Δεν πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι Κύριος και Θεός, που έγινε άνθρωπος,

Β) Η ζωή τους είναι ακόλαστη,

και Γ) Δείχνουν απείθεια και αντίσταση στους υπεύθυνους της εκκλησίας (1,13-2,1).

Τις οδηγίες ο Παύλος τις λέει στον Τίτο, που δεν πρόκειται να τον παρεξηγήσει ότι τον υποτιμά ή να πεισμώσει, για να τις ακούσουν οι εύθικτοι και πείσμονες Κρήτες.


Στους 7 στίχους από τους οποίους αποτελείται η αποστολική περικοπή, που είναι και ο επίλογος της Επιστολής, ο απόστολος Παύλος απευθύνει στον Τίτο τις εξής συμβουλές.
Όλ’ αυτά, λέει, που σου έγραψα λίγο πιο πάνω (στ. 4-7) για τη λύτρωσή μας, την αναγέννησή μας και την κληρονομία της αιώνιας ζωής, είναι λόγια αξιόπιστα.
Και αυτά τα λόγια θέλω και συ να τα λες με βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση στους Χριστιανούς, που έχουν πιστέψει στο Θεό, για να φροντίζουν να πρωτοστατούν στα καλά έργα.

Και ως καλά έργα εννοώ αυτά τα οποία μόλις πιο πάνω ανέφερα (2,2-19· 3,1-2).

Σε συμβουλεύω επίσης, συνεχίζει ο απόστολος Παύλος, ν’ αποφεύγεις τις μωρές και χωρίς νόημα συζητήσεις και τις απέραντες και ατέλειωτες γενεαλογίες των ειδωλολατρών για τους ψευτοθεούς τους.

Ακόμη ν’ απομακρύνεσαι από τις φιλονικίες και τις διαμάχες των Ιουδαίων τις γύρω από το μωσαϊκό νόμο, διότι είναι ανώφελες και μάταιες.

Να έχεις υπ’ όψη σου ότι αιρετικό άνθρωπο, που επιμένει να προκαλεί διχοστασίες και σκάνδαλα, ύστερα από μια πρώτη και μια δεύτερη συμβουλή, παράτα τον και απόφευγέ τον, γνωρίζοντας ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διαστραφεί και αμαρτάνει ενσυνείδητα, καταδικαζόμενος από την ίδια τη συνείδησή του.


Τέλος ο απόστολος Παύλος δίνει συμβουλές στον Τίτο για υλική φροντίδα και αγάπη προς κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, συνεργάτες του, που τα κατονομάζει, αλλά και μιλάει γι’ αυτά τιμητικώς.

Όταν θα σου στείλω, λέει, τον Αρτεμά ή τον Τυχικό, φρόντισε να έρθεις γρήγορα κοντά μου στη Νικόπολη της Ηπείρου, όπου αποφάσισα να ξεχειμωνιάσω.
Το νομοδιδάσκαλο Ζηνά και τον Απολλώ ξεπροβώδισέ τους, αφού τους εφοδιάσεις προηγουμένως επιμελώς με όλα τα απαραίτητα υλικά εφόδια, για να μην τους λείψει τίποτε στο ταξίδι τους.


Με την ευκαιρία αυτή της επιμελούς προετοιμασίας και φροντίδος, ας μαθαίνουν και οι δικοί μας να πρωτοστατούν στα καλά έργα.

Να συντρέχουν και να βοηθούν τους αδελφούς στις απαραίτητες ανάγκες τους. Έτσι δεν θα είναι αργοί και άκαρποι.

Πολύ όμορφα εδώ ο απόστολος κινητοποιεί τα φιλάνθρωπα αισθήματα των Χριστιανών.
Σε χαιρετούν όσοι είναι κοντά μου.
Χαιρέτα όσους μας αγαπούν εν Χριστώ.


Συμπέρασμα:
Όλοι οι αιρετικοί γενικά είναι αγύριστα κεφάλια.
Η ζωή τους επιλήψιμη.

Δεν αξίζει ν’ ασχολείται κανείς μαζί τους συνεχώς.
Μόνο μία ή δύο φορές.
Ύστερα τους αφήνουμε να τους καταδικάσει η συνείδησή τουs.
ΕΠΑΝΑΛΗΨΙ
=====================


ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΙ

ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΘΗΤΙ

ΑΡΧΙΑΙΡΕΣΙΑΡΧΑ


Μας είπε ο Ουνίτης Βαρθολομαίος, που δεν πιστεύει στην Μοναδικότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η μοναδική Ταμειούχος της Θείας Χάριτος, αλλά πιστεύει σε ολόκληρη την Σατανική Πανσπερμία των Αιρέσεων, στους Φραγκολατίνους και στους Προτεστάντας, και τους αποκαλεί υπερηφάνως και κομπορρημόνως, ως Εκκλησίες, τα παρακάτω απειλητικά :


Εις γνώσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου περιήλθε κατ’ αυτάς κείμενον υπό τον τίτλον «Ομολογία Πίστεως», υπογεγραμμένον υπό κληρικών και μοναχών, ως και τινων λαϊκών, εν οις και τινες Μητροπολίται της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, δια του οποίου επιχειρείται ο διαχωρισμός των Ορθοδόξων πιστών εις «ομολογητάς της Ορθοδόξου πίστεως» και εις οιονεί μειοδότας αυτής, εφ’ όσον δεν αποδέχονται τας θέσεις των συντακτών του εν λόγω κειμένου.

Είναι γνωστόν ότι από μακρού υφίστανται και καλλιεργούνται, ιδιαιτέρως εν τω χώρω της Εκκλησίας της Ελλάδος, ζηλωτικαί τάσεις, αίτινες εκδηλούνται κατά τρόπον ανοίκειον, φανατικόν και τουταυτό ασεβή.
Παρακαλούμεν, όθεν, την Υμετέραν Μακαριότηταν και την περί Αυτήν τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν…


Προσεχώς δε θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείον, διότι αυτά τα πράγματα

είναι απαράδεκτα.

Αλήθεια, Ουνίτα τέως Πατριάρχα Κωνσταντινουπόλεως και Ιμάμη των Μουσουλμάνων της Μογγολοτουρκίας, Βαρθολομαίε;

Εσύ, που πιστεύεις και αποδέχεσαι όσα πιστεύουν και αποδέχονται οι Αιρετικοί της Δύσεως και ταυτίσθηκες με αυτούς και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα εκάστοτε λογύδριά σου που εξαπολύεις εκάστοτε και σε κάθε ευκαιρία, ιδιαίτερα δε εν μέσω των φίλων σου φραγκολατίνων και προτεσταντών που κυρίως αισθάνεσαι πανευτυχής, και τα έχουμε καταγεγραμμένα και διαφυλαγμένα, εις τον προσωπικόν σου φάκελλον;


Εσύ, που συνεχώς και αδιαλλείπτως, προσφωνείς τους αναμφισβήτητα αιρετικούς, με ορθοδόξους τίτλους και ονόματα, συναναστρέφεσαι σε τελετές και συμπροσεύχεσαι δημοσία και γυμνή τη κεφαλή μαζί τους, τελείως αθεόφοβα;

Εσύ, που εξύβρισες χυδαία τους Αγίους Πατέρες, ως "θύματα του αρχεκάκου όφεως", ενώ τοιούτος είσαι εσύ,και τα επιλεγμένα κοπελίδριά σου, που διακηρύττουν θρασύτατα και αναιδέστατα, στις ημερίδες και στα συνέδρια που διοργανώνουν, ότι "θα πρέπη να υπερβούμε τους Πατέρες";


Εσύ, που συλλειτούργησες αθεόφοβα με τον Αιρετικό Φραγκολατίνο Πάπα των Παπικών και στη Ρώμη και στην Κωσταντινούπολι και εμίανες και εμαγάρισες και το αξίωμα που είχες και τον τόπο που πατούσες, πράξεις άκρως αντίθετες από ολόκληρη την διαχρονική χορεία των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας;


Είναι δυνατόν, να διανοηθούμε τους Αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας να κάμνουν όλες αυτές τις ασχήμιες και απρέπειες που εσύ έκανες και συνεχίζεις να κάμνης, με τον Φραγκόπαπα των Παπικών;


Ειναι δυνατόν, να υπακούσουμε και να φοβηθούμε τις απειλητικές σου διαθέσεις, σε ένα ηπιώτατο κείμενο, που ελευθέρως και ουχί στανικώς υπέγραψε
9χιλιάριθμη μέχρι στιγμής χορεία, πατέρων και αδελφών;


Ημείς, μέχρι σήμερον δεν το υπογράψαμε αυτό το Πατερικό κείμενο, το οποίο σου μιλάει και σoυ συμπεριφέρεται, λίαν ευγενώς.


Ημείς, εζητήσαμε να προβούμε στην ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ, από την συνομοταξία των αιρετιζόντων και των αιρετικών, που εξετέθησαν και εμολύνθησαν από τον συγχρωτισμόν των με τους παμπάλαιους Φραγκολατίνους αιρετικούς και τους λοιπούς αποδέκτας και οπαδούς των εωσφοροεκκλησιών.


Σήμερον όμως, μετά από τις, "από της ψευδοαιχμαλωσίας σου", απειλητικές σου διαθέσεις, σπεύδουμε και εμείς να το υπογράψουμε και τιμητικά να συναριθμηθούμε και να συμπτηχθούμε πίσω από την ευγενική και γενναία χορεία των χιλιάδων πατέρων και αδελφών.


Και να σου απαντήσουμε ότι, εσένα τον Αρχιαιρεσιάρχη, ούτε σε φοβούμεθα, ούτε σε υπολογίζουμε.


Και, αν τολμήσης και προβής, κατά την θρασυτάτην συνήθειάν σου, σε καθαιρέσεις και σε αφορισμούς, γνώριζε ότι θα γίνουν μπούμερανγκ και θα επιπέσουν επί της ιδικής σου άφρονος κεφαλής και θα μείνουν κενοί, ανενέργητοι και ατελέσφοροι.


ΗΜΕΙΣ, ΟΥΚ ΕΧΟΜΕΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ.

Εσένα, σε κατηγορούμε και σε καταγγέλουμε ως μέγα αρχιαιρεσιάρχη της εποχής μας, που χρειάζεσαι καθαίρεσιν και εξορίαν από τον περίβολον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


Και, στα χνάρια των Αγίων Πατέρων της Μοναδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας απαραχαράκτως βαδίζοντες, στεντορεία τη φωνή κραυγάζομεν:


ΕΚΑΣ-ΕΞΩ, ΕΞΩ, ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΜΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΑΙ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΝΔΡΑΣ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ.

Η ηχηρή σιωπή του Αρχιεπισκόπου

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος, Φιλόλογος - Θεολόγος

Τελευταία παρατηρείται μια έκρηξη ευσέβειας και βαθειάς πνευματικότητας από ορισμένους που δεν τους διέκρινε πάντοτε παραδοσιακή συμπεριφορά.

Ο Μακαριώτατος, πριν και ιδιαίτερα μετά την εκλογή του, εξέπεμψε σε όλους τους τόνους μια αιθέρια μουσική ενός ήπιου και διαλλακτικού ιεράρχη, που ήθελε να ενεργεί συνοδικά, που απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας και την προβολή των ΜΜΕ.

Η σιωπή του, σε αντίθεση με τον ιό της “οξείας μικροφωνίτιδας” του προκατόχου του, έγινε δεκτή από όλους θετικά, επειδή ο κόσμος είχε έρθει σε απόγνωση με τη δημοσιοσχετική μανία του μακαριστού Χριστόδουλου.

Σύντομα, όμως, πολλοί άρχισαν να ανησυχούν επειδή η σιωπή του Αρχιεπισκόπου επεκτεινόταν ακόμη και σε θέματα που όφειλε να καταθέσει τη μαρτυρία της πίστης μας.

Η απογοήτευση πολλαπλασιάστηκε με τη συναίνεση, του Αρχιεπισκόπου, στην επιβολή αντιχριστιανικών νόμων (σύμφωνο “ελεύθερης συμβίωσης”, κτλ.).

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ

Η υπομονή των πιστών, όμως, ξεχείλισε όταν η σιωπή του Αρχιεπισκόπου άρθρωσε λόγο ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ προδοσίας της πίστης μας με το μήνυμα που έστειλε στη μικτή επιτροπή Ορθοδόξων και Παπικών στη Θεσσαλονίκη.

Αντί της απαράδεκτης εύγλωττης σιωπής που έδειξε για τα θέματα που αντιστρατεύονται την πίστη μας, για τους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς απεδείχθη λαλίστατος.
Εξέφρασε εξωφρενική θέση που ουδείς προκάτοχός του διανοήθηκε να υιοθετήσει. Υποστήριξε, χωρίς περιστροφές, τον εξουνιτιμσμό των Ορθοδόξων.

Αφού ο Μακαριότατος μας έδειξε τόσο απειλητικά τα δόντια του πρέπει να δούμε με πολύ σκεπτικισμό άλλες ενέργειές του που, υπό διαφορετικές περιστάσεις, θα τις εκλαμβάναμε εντελώς αθώα.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Και ερχόμαστε στο προκείμενο.

Σαν πολύ “πνευματικός” λ.χ. δέν έγινε τελευταία ο Μητροπολίτης Ζακύνθου;

Δεν είναι παράξενο που ξαφνικά θυμήθηκε ότι τα κόκκαλα του Σεραφείμ θα τρίζουν αν αποκατασταθεί ο Μητροπολίτης Αττικής κ. Νικόδημος;

Αν πράγματι αισθάνεται ότι η μεταχείριση του κ. Νικόδημου ήταν τόσο άδικη γιατί υπέβαλε υποψηφιότητα, με τις πλάτες του Σεραφείμ, για να γίνει μοιχεποιβάτης της Μητρόπολης Αττικής;

Και γιατί έτρεχε νύκτωρ ο τότε Θηβών και νυν Αρχιεπίσκοπος στην πρωθυπουργική κατοικία στην Εκάλη για να σφραγίσει με αντικανονικές και παράνομες ενέργειες την αποκατάσταση του Αγίου Αττικής;

Τώρα έτσι ξαφνικά τους έπιασε ο οίστρος της πνευματικότητας και της κανονικής ακριβείας; Μήπως είναι όλα ενταγμένα στο σχεδιασμό για να διχάσουν τους παραδοσιακούς πιστούς τώρα που ετοιμάζουν νέα Φερράρα - Φλωρεντία;

Μήπως θέλουν να τους αδρανοποιήσουν, για να μην αντιδράσουν δυναμικά στην ουνιτική ένωση που ετοιμάζουν, με αντίδοτο την αποκατάσταση του Σεβασμιότατου κ. Νικόδημου; Εχουμε νέα για τους οικουμενιστές:

Τα “πρωτοτόκια” της Ορθοδοξίας δεν είναι προς πώληση “αντί πινακίου φακής”.
Αν τελικά αποκαταστήσουν το Σεβασμιότατο κ. Νικόδημο (γιατί εδώ που τα λέμε ποιος τους εμπιστεύεται;) δεν θα του κάνουν χάρη.

Στον εαυτό τους ΜΟΝΟ θα κάνουν χάρη επειδή θα αποκαταστήσουν μια αδικία, που οι ίδιοι διέπραξαν και κρατούν σε ισχύ, για πολλές δεκαετίες, παρά πάσαν έννοια ηθικής και δικαίου.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ “ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ”

Προκαλεί, επίσης, σκεπτικισμό και μια άλλη ενέργεια του Μακαριότατου. Προήδρευσε, πρόσφατα, συνάντησης των Μητροπολιτών της Πελοποννήσου για να εξετάσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιφέρειά τους. Αυτή η ενέργειά του, ισχυρίζονται, εντάσσεται στα πλαίσια της έφεσης του Μακαριότατου να ενεργεί συνοδικά και όχι αυταρχικά.
Μήπως η συνάντηση στοχεύει κάπου αλλού; Μήπως το Φανάρι “τα έψησε”, κατά τη λαική έκφραση, με τον Μακαριότατο για την πολυπεριφερειακή ανασυγκρότηση της Εκκλησίας της Ελλάδος; Υπάρχει ήδη η Αρχιεπισκοπή Κρήτης. Ο Πατριάρχης έχει ζητήσει επίμονα, από το Υπουργείο Παιδείας, τη σύσταση Αρχιεπισκοπής Δωδεκανήσου.
Μήπως οι συνωμότες του οικουμενισμού στοχεύουν σε πολυπεριφερειακή διοίκηση για να χειραγωγούν ευκολότερα τις αντιδράσεις στα συγκρητιστικά τους σχέδια; Πόσοι ιεράρχες της Κρήτης και της Δωδεκανήσου διαμαρτύρονται για τα οικουμενιστικά παρατράγουδα; Μας παρηγορεί ότι ο εισηγητής στην Ιεραρχία για το θέμα θα είναι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.
Πόσο δύσκολο, όμως, είναι οι οικουμενιστές “να πάρουν” τον Ναυπάκτου, κατά τη λαική έκφραση, “στη βρύση και να τον επιστρέψουν άποτο”; Τι τους στοιχίζει να τον ενθαρρύνουν να κάνει μια εμπεριστατωμένη θεολογική εισήγηση και μετά να τη χρησιμοποιήσουν επιλεκτικά και δόλια;!

ΥΠΕΡΑΓΑΝ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ;

Είμαι υπεράγαν σκεπτικιστής; Αλλά τι κακό θα προκύψει, σε τελευταία ανάλυση, από το σκεπτικισμό μου; Το πολύ - πολύ ένας ασήμαντος και άγνωστος άνθρωπος να αποδειχθεί υπεράγαν σκεπτικιστής! “Και κάτι έγινε”, κατά τη λαική έκφραση! Κυριολεκτικά “κώνωψ επί κέρατος βοός”! Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να χάσουν τον ύπνο τους οι οικουμενιστές επειδή κάποιος, που γνωρίζουν οι συγγενείς και οι πέντε - έξι φίλοι του, βλέπει με σκεπτικισμό τις ενέργειές τους. Αν, όμως, είναι βάσιμος ο σκεπτικισμός;
Καταλαβαίνετε τι μας περιμένει; Θα κοιμηθούμε τη μια μέρα Ορθόδοξοι και θα ξυπνήσουμε την επόμενη Ουνίτες! Δεν είναι, λοιπόν, χρήσιμος o σκεπτικισμός όταν ο Αρχιεπίσκοπος στέλλει επίσημο μήνυμα που λέγει ότι πρέπει να γίνουμε ουνίτες και όταν ο παρατρεχάμενός του Σεβασμιότατος Ζακύνθου από τα ενδότερα του καταπετάσματος του “Πένθχαουζ”, που κατοικοέδρευε μέχρι πρόσφατα, τώρα μας μιλά “εν φωνή αύρας λεπτής” από την κορυφή του “θείου γνόφου”;

Από τις ΑΚΤΙΝΕΣ

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Οδεύοντες προς την Κύπρον

του π. Γεώργιου Μεταλληνού

1. Θὰ μοῦ ἐπιτραπῆ ἡ κατάθεση λίγων σκέψεων, καθὼς ὁδεύουμε πρὸς τὴν Συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν "Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία" (16–23 Ὀκτωβρίου 2009).
Δὲν φιλοδοξοῦμε νὰ προσθέσουμε κάτι τὸ νέο.
Ἁπλῶς καταθέτουμε καὶ μεῖς μία ὁμολογία, παράλληλα μὲ ἐκείνη πολλῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, καὶ κυρίως τοῦ σεβαστοῦ μας Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, π. Γεωργίου Καψάνη καὶ τοῦ ἐκλεκτοῦ συναδέλφου κ. Δημ. Τσελεγγίδη, εἰδικοῦ καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης........
Ὁ Θεὸς ἀνέδειξε στοὺς δυσκόλους καιρούς, ποὺ διερχόμεθα, τὸν κ. Τσελεγγίδη ὡς νέον Ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ὁμολογεῖ καὶ στηρίζει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων Πατέρων καὶ προσευχόμεθα γιὰ τὴν ἄνωθεν ἐνίσχυση καὶ προστασία του, ἐφόσον διὰ στόματος παπικοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρόσφατα ὑπεδείχθη, ὅτι οἱ ἐνοχλητικοὶ πρέπει νὰ φιμώνονται…

Ἡ προηγούμενη Συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς (Ραβέννα, 8–14 Ὀκτωβρίου 2007) διετύπωσε καὶ τὸ θέμα τῆς προσεχοῦς Ὁλομελείας: "Ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία". Ἀπὸ πολλοὺς δὲ καὶ διὰ πολλῶν ἔχει ἀποκαλυφθῆ, ὅτι ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ ἀναγνωρισθῆ στὸν Πάπα ἕνα "πρωτεῖον διακονίας" στὴν Ἐκκλησία. Αὐτό, βέβαια, δὲν εἶναι νέο στὸν οἰκουμενιστικὸ διάλογο. Τὰ ἴδια ἄκουα καὶ κατὰ τὶς σπουδές μου στὴν Γερμανία (1969–1975). Εἶναι μία μόνιμη τακτική, γιὰ νὰ ἑδραιωθῆ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία ἡ ἔννοια τοῦ παπικοῦ πρωτείου, καὶ αὐτὸ προωθεῖται μὲ τὴν ἀναγνώριση (πρόταση, ἀκόμη) ἑνὸς εἴδους πρωτείου στὸν ἐπίσκοπο, γιὰ νὰ ἐπεκταθεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ στὸν "Ὑπερεπίσκοπο" καὶ "Episcopum Universalem", τὸν αἱρετικὸ Πάπα τῆς Ρώμης. Λησμονεῖται ὅμως, ὅτι ἡ Ἡνωμένη Ἐκκλησία (Ὀρθοδοξία) τῆς πρώτης χιλιετίας δὲν ἔκανε λόγο γιὰ πρωτεῖο στὸν Π. Ρώμης, ἀλλὰ γιὰ "πρεσβεῖα τιμῆς", κάτι ποὺ δεχόμεθα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι χωρὶς ἀντιλογία, ὅταν ὅμως ὁ Πάπας εἶναι ὀρθόδοξος καὶ ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἀποστόλων καὶ Πατέρων.
Δυστυχῶς ὅμως τὰ τεχνάσματα δίνουν καὶ παίρνουν σ᾽ αὐτὸ τὸν Διάλογο.
Ὁ Πάπας ἐκλαμβάνεται ὡς ὀρθόδοξος καὶ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς.
Βέβαια, πολλοὶ (ἢ καὶ ὅλοι οἱ) Οἰκουμενισταὶ αὐτὸ δέχονται. Θεωροῦν τὸν Πάπα ὀρθόδοξο, τὸν Παπισμὸ Ἐκκλησία καὶ ὄχι αἵρεση, ἀλλ᾽ εὐκόλως "θεραπεύσιμο σχίσμα".
Βέβαια, ὅταν ἐπικρατήσει τὸ ἐκτοξευθὲν στὴν συνάντηση τῆς Θεσσαλονίκης (Ἡμερίδα, 20.5.09) ὅτι εἶναι ἀνάγκη "ὑπερβάσεως τῶν Πατέρων" γιὰ τὴν προώθηση τοῦ Ὀρθοδόξο –Παπικοῦ Διαλόγου, τότε ὅλα εἶναι δυνατά.
Χωρὶς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται…
Αὐτὸ εἶναι τὸ κλίμα, ποὺ θὰ ἰσχύσει στὴν μαρτυρικὴ καὶ ἐκ νέου πνευματικὰ σφαγιαζομένη Ὀρθόδοξη Κύπρο.

2. Πρέπει ὅμως, γιὰ νὰ κινούμεθα στὰ ὅρια τοῦ ρεαλισμοῦ, νὰ ἔχουμε σταθερὰ πρὸ ὀφθαλμῶν μία πολὺ ἀρνητικὴ παράμετρο, ποὺ συνοδεύει τοὺς Διαλόγους μας. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐγκαινιάσθηκε μία πορεία, ποὺ εἶναι πιὰ πολὺ δύσκολη, ἂν ὄχι ἀδύνατη, ἡ ἀναθεώρηση ἢ ἀναχαίτισή της, χωρὶς τὴν θεία παρέμβαση (θαῦμα) καὶ τὴν δική μας μετάνοια.
Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συνέδραμε χωρὶς ἀναστολὲς τὴν προώθηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (1962–1965) στὴν συνάντηση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ φαινομενικὰ μὲν εἶναι ὁ διάλογος "ἐπὶ ἴσοις ὅροις" καὶ ἡ ἕνωση, στὴν οὐσία ὅμως ἡ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸν Παπισμὸ μὲ τὸν ἐξουνιτισμό της.
Μόνο ὡς οὐνίτες, ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικά, χωρᾶμε στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Νέα Ἐποχή!
Μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ραβέννας (2007) μεταβαίνουμε σὲ μιὰ κρίσιμη φάση, διότι εἰσερχόμεθα στὴ συζήτηση τοῦ θέματος τοῦ πρωτείου, ὑπὸ προϋποθέσεις ὅμως ποὺ ἐξυπηρετοῦν κατάφωρα τὰ παπικὰ σχέδια καὶ τὶς φιλοπαπικὲς προσδοκίες τῶν οὐνιτιζόντων δικῶν μας. Τὸ παπικὸ πρωτεῖο —(ὅπως καὶ νὰ τὸ ὀνομάσεις, πρωτεῖο κοσμικῆς ἐξουσίας εἶναι καὶ οὐδὲν πνευματικὸ ἔρεισμα ἔχει)— εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τὸ ἀλάθητο καὶ τὰ λοιπὰ περὶ Πάπα δόγματα: ὁ πάπας ὑπερεπίσκοπος, βικάριος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, μὲ κατάληξη στὴν βασιλικὴ ἰδιότητα τοῦ Πάπα στὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ (σήμερα καὶ παλαιὰ τῆς Ρώμης).
Γι᾽ αὐτὸ ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ μᾶς ρωτοῦσε:
"Εἶναι τὸ Βατικανὸ Ἐκκλησία;"…
Μαζὶ μὲ τὸ "φιλιόκβε", τὴν ἀποδοχὴ "κτιστῆς χάριτος" στὸν Θεό, τὰ περὶ Πάπα δόγματα εἶναι πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ὄχι ἁπλὴ αἵρεση.
Καὶ ὅμως ἡγετικὲς ὀρθόδοξες μορφὲς τοῦ Διαλόγου τολμοῦν νὰ διατείνονται, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία (γιὰ κάποιους δὲ Ἡ Ἐκκλησία).

3. Αὐτὰ λέγονται χωρὶς διάθεση ἐπιθέσεως κατὰ τῶν Ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σήμερα. Τὸ γνωρίζουν τὰ Πρόσωπα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ οἱ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Διαλόγου. Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ὑπενθυμίσω, ὅτι ὑπὲρ τὶς δύο χιλιάδες σελίδες ἔχω δημοσιεύσει σὺν Θεῷ μέχρι σήμερα, γιὰ τὴν στήριξη καὶ προβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου.
Τὸν Ε´ δὲ καὶ τελευταῖο Τόμον τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (1844 – 1864, πρώτη εἰκοσαετία καὶ σχολαρχία μητρ. Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνου Τυπάλδου – Ἰακωβάτου) ἀφιέρωσα (2009) στὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη, ὡς "ἐπιφανῆ ἀπόφοιτον τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης".
Πόσο δὲ μεγάλη εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἐμοῦ καὶ τῶν ἄλλων, ποὺ προσυπέγραψαν τὴν "Ὁμολογία Πίστεως Κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ" νὰ βλέπουμε τοὺς Ποιμένας καὶ Ἡγέτας μας "ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας".
Ἐδαφιαία εἶναι τότε ἡ μετάνοια καὶ προσκύνησή μας καὶ δοξολογοῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, διότι "τοιούτους ἔχομεν Ἀρχιερεῖς" (Ἑβρ. 8,1).
Καὶ μία ἀκόμη ἐπισήμανση:
Μᾶς κατηγοροῦν ὅτι σφετερισθήκαμε ἁρμοδιότητα καὶ ἔργο Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συντάσσοντες καὶ ὑπογράφοντες "Ὁμολογίαν Πίστεως" καὶ διὰ αὐτὸ κάποιοι δὲν τὴν ὑπέγραψαν.
Αὐτοὶ ὅμως δὲν ἀπορρίπτουν τὸ περιεχόμενο τοῦ κειμένου, ποὺ ὑπογράψαμε καὶ συνεπῶς τὸ δέχονται ὡς Ὀρθόδοξο.
Δὲν λαμβάνεται ὅμως ὑπόψει, ὅτι δὲν εἶναι "Ὁμολογία Πίστεως" κατὰ ἀπομίμηση τῶν Συνόδων (ἄπαγε τῆς βλασφημίας!), ἀλλὰ συγκεκριμένα "κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ".
Ἡ προχειρότητα τῶν ἐπικριτῶν μας, συνεπῶς, εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση, ὅτι ὑπάρχει ἄλλος στόχος: νὰ φιμωθεῖ κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας καὶ ἀντιδράσεως στὸν ἐξουνιτισμό μας.

Ἀναγκαία ὅμως εἶναι καὶ δεύτερη ἐπισήμανση.
Μᾶς κατηγόρησαν —καὶ μάλιστα σεβαστὸς Συνάδελφος— ὅτι συνεχίσαμε τὴν πολεμικὴ τῶν "φυλλαδίων" καὶ κειμένων, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ προχωρήσουμε στὴν ἀποτείχιση, κατὰ τὸν ΙΕ´ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας.
Κάθε πρᾶγμα ὅμως ἔχει τὴν ὥρα του (Ἐκκλ. 3,1).
Ἐξ ἄλλου, γιατὶ νὰ "ἐξωεκκλησιασθοῦμε" μόνοι μας;
Ἐμεῖς μένουμε στὴν παράδοση τῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων μας, ἀπὸ ποῦ καὶ γιατὶ νὰ φύγουμε; Ἄλλοι, ζηλοῦντες δόξαν Βησσαρίωνος, ὑποτάσσονται στὸν αἱρετικὸ Πάπα καὶ οὐνιτίζουν, ἀναμένοντες ἴσως νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ καρδινάλιοί του.
Αὐτοὶ ἐξωεκκλησιάζονται καὶ ὄχι ἐμεῖς! Καὶ νὰ μᾶς "ἐξωεκκλησιάσουν" ὅμως, ἐνεργοῦντες κοσμικὰ καὶ μὲ τὴν "φεουδαλιστικὴ" νοοτροπία τῶν ἰδιοκτητῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τῶν ταπεινῶν καὶ πάντοτε ἀτελῶν διακόνων της, ἐμεῖς δὲν θὰ παύσουμε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μένουμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του.
Διερωτῶμαι: Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁδηγούμεθα σὲ τέτοιους λογισμούς; Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς συγχωρήσει!
Πέσαμε πράγματι ΟΛΟΙ πολὺ χαμηλὰ καὶ γίναμε ὁ περίγελος τῶν Ἑτεροδόξων καὶ μάλιστα τοῦ Βατικανοῦ. Διότι δι᾽ αὐτοὺς ἐργάζονται κάποιοι ἀσυστόλως.
Τὸ ὅτι, συνεπῶς, ἡ ὀρθόδοξη "Ὁμολογία μας" ἐνόχλησε, καὶ μάλιστα τόσο πολύ, σημαίνει ὅτι ἔθιξε καίρια καὶ ἐνόχλησε τοὺς ἔχοντες τὴν μυῖγα" καὶ δὲν εἶναι ὅπως τὰ προηγούμενα κείμενα, ποὺ καὶ ἐμεῖς ἔχουμε κατὰ καιροὺς συντάξει. Μιὰ αἰφνιδιαστικὴ ἀποτείχιση θὰ διευκόλυνε τοὺς οὐνιτίζοντες.
Ἡ Ὁμολογία μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὸν "ἐξωεκκλησιασμό" μας.
Μέχρι τότε ὅμως κάποιοι, φωτιζόμενοι ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ξαναδιαβάσουν τὴν κατὰ τοὺ Οἰκουμενισμοῦ Ὁμολογία μας καὶ νὰ ἀνανήψουν.

4. Ἀπὸ τὸν "Διάλογο τῆς Ἀγάπης", ἐφεύρημα παραπλανητικὸ τῆς Β´ Βατικανῆς, ποὺ ἀμέσως δέχθηκε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στὸν Θεολογικὸ Διάλογο, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἐχέγγυα γιὰ τὴν εἰλικρινῆ προαίρεση τῶν συνομιλητῶνμας (π.χ. λύση τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας).
Ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθῆ κατὰ τὴν πορεία τοῦ Διαλόγου.
Ἁπλῶς θὰ ἐξοικειωθοῦμε μαζί της, ὅπως ἔγινε γιὰ διάφορα πράγματα μέχρι σήμερα καὶ θὰ τὴν ἀναγνωρίσουμε (μετὰ τὸ BALAMAND, μάλιστα, 1993) ὡς νόμιμο καὶ ἰσότιμο συνομιλητή μας.
Τέτοιες παγίδες, ὅμως, παγιδεύουν ὅσους εἶναι ἕτοιμοι νὰ παγιδευθοῦν καί, στὸν οἰκουμενιστικό οἶστρο τους, τέτοια θέματα τὰ ἀντιπαρέρχονται ἄνευ ἑτέρου.
Κάθε συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς εἶναι ἀπαράκαμπτη συνέχεια τῆς προηγουμένης καὶ ἀμετακίνητη πορεὶα πρὸς τὸν καθορισμένο στόχο, μὲ βάση τὰ "συμφωνηθέντα" καὶ μὲ φανερὴ διάθεση πάντοτε ὑποχωρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ὅταν μάλιστα ὅλα σήμερα γίνονται μὲ βάση τὴν Νέα Ἐποχή, τὶς δυναμικὲς καὶ στοχοθεσίες της…
Μὲ δεδομένη λοιπόν, τὴν μεθόδευση τῶν πραγμάτων καὶ τὴν ἐσωτερικὴ συνέχεια τῶν ἀποφάσεων τῶν συνελεύσεων τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἂν εἶναι δυνατὴ κάποια αὐτοσυγκράτηση καὶ ἀνατοποθέτηση κάποιων θέσεων ἢ καὶ ἡ ἀπόρριψή τους καὶ γενικότερα ἡ ἀναστολὴ ἑνὸς τοιούτου Διαλόγου, ποὺ ἐφαρμόζει τὴν ἀρχή τῆς "λήψεως τοῦ αἰτουμένου".
Τί θὰ γίνει λοιπόν;
Ὑπάρχει ὁ ἀληθινὸς Κύριος καὶ Δεσπότης, ὁ Τριαδικὸς Θεός μας καὶ τὰ θαύματα εἶναι δυνατά, ἂν ὅμως συνεργάζονται ἐν μετανοίᾳ μαζί Του καὶ οἱ καρδιές μας!

Σημ. : Τὸ ὅτι τίποτε δὲν ἔχει ἀλλάξει στὴν παπικὴ ἐκκλησιολογία καὶ στὴ παπικὴ θεώρηση τοῦ Παπισμοῦ φαίνεται καθαρότατα στὴν ἐπίσημη Κατήχηση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συντάχθηκε μὲ τὴν ἐπίβλεψη καὶ εὐθύνη τοῦ νῦν Πάπα, ὡς καρδιναλίου καὶ καθηγητοῦ τότε.
Μία ἐργασία τοῦ γράφοντος πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα ὁλοκληρώνεται σὺν Θεῷ καὶ θὰ δοθεῖ στὸν "Ο.Τ." πρὸς δημοσίευση.
Ὅσο γιὰ τὸν ὑπερτονισμὸ τῆς εὐθύνης τῶν Τοπικῶν Συνόδων στὴ λήψη τῶν ἀποφάσεων, δὲν πρέπει νὰ παραθεωρεῖται:
α) ὅτι κάθε μέλος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στὴν Ὀρθοδοξία ἔχει λόγο νὰ ἐπικρίνη τυχὸν παραλείψεις ἢ ὑπερβάσεις τῶν Ποιμαινόντων
καὶ β) ὅτι εἶναι τόσο πιεστικὲς καὶ ἀδυσώπητες οἱ ἐπιθυμίες τῆς κυρίαρχης νεοεποχίτικης ἡγεσίας, ποὺ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν μποροῦν νὰ μείνουν ἀνεπηρέαστες.
Ἂς μὴ κρύβουμε τὴν ἀλήθεια, τοὐλάχιστον.







ΟΙ

ΙΕΡΟΚΡΑΤΕΣ

ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ

ΤΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ



Κληρικοί και μοναχοί με τολμηρή και θαρραλέα επιστολή τους στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας απαντούν αναλυτικά στις απειλές των Φαναριωτών κ.λ.π. και αφού απαριθμούν μία σειρά από ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου που πραγματοποιήθηκαν χωρίς καμμία πανορθόδοξη απόφαση, τον κατηγορούν οτι επιχειρεί επέμβασι στα εσωτερικά της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Δηλώνουν δε ευθαρσώς ότι
"δεν θα παύσουν, χάριτι Θεού, να υπερασπίζονται και να διαφυλάττουν ανεπηρέαστοι και άκαμπτοι μπροστά σε εκφο­βισμούς, απειλές και εκβιασμούς". Ολόκληρο το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:

8 Οκτωβρίου 2009
Προς την Σεπτήν Ιεραρχίαν
της Εκκλησίας της Ελλάδος


Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς,

Τις τελευταίες ημέρες, και εν όψει της Συνόδου της Ολομελείας της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, επιχειρείται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο μία προσπά­θεια σπιλώσεως, συκοφαντήσεως, εκφοβισμού και φιμώσεως όλων όσοι εξέφρασαν το τελευταίο διάστημα την αντίθεσή τους στα σύγχρονα οι­κουμενιστικά ανοίγματα και την πορεία του θεολογικού διαλόγου.

Η προσπάθεια αυτή έχει λάβει την επίσημη έκφρασή της σε δύο επι­στολές, μία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολο­μαίου προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και μία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάν­νου προς όλους τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Και στις δύο αυτές επιστολές παρατηρούνται στοιχεία παρεμβατικής τακτικής και εισχωρήσεως στα της Εκκλησίας της Ελλάδος, αποπροσανα­τολισμού και επιλεκτικής αναφοράς ενεργειών και αποφάσεων, καθώς και παντελής έλλειψη επιχειρημάτων και τεκμηριωμένου λόγου.

Από το ύφος και το περιεχόμενο των επιστολών απορρέει μία απαξί­ωση προς την Εκκλησία της Ελλάδος, τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της, τους κληρικούς και μοναχούς της, τους Καθηγητές θεολόγους της και τον πιστό λαό της.
Όλους αυτούς τους μέμφονται για «ζηλωτικές τάσεις», σχισματική διάθεση, έλλειψη επιγνώσεως, «ολιγωρία», «απαξίωση των συνοδικών αποφάσεων», «εμπάθεια, φανατισμό η μανία αυτοπροβολής».

Είναι η γνωστή τακτική των αφορισμών και της συλλήβδην καταδίκης, που δεν ανέχεται αντίλογο, που αδυνατεί να διανοηθεί δεύτερη άποψη, που συντρίβει όποιον επιχειρεί να την εκφέρει.
Η γνωστή τακτική, που αρέσκεται σε πειθαναγκασμούς, σε ποδηγέτηση, σε ολοκληρωτική επι­βολή, σε εκκλησιαστικό ραγιαδισμό.

Είναι εμφανής η διάθεση εκ μέρους των δύο υψηλών αξιωματούχων να εισχωρήσουν σε εσωτερικές υποθέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Με ανοίκειους χαρακτηρισμούς, υποδείξεις, έμμεσους εκβιασμούς και απειλές επιχειρείται η ποδηγέτηση και η χειραγώγηση των Ιεραρχών και η τεχνητή εκμαίευση της αποφάσεώς τους.

Η Εκκλησία της Ελλάδος καλείται, με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά να καταδικάσει τους ίδιους τους Επισκόπους της, τους κληρικούς της, τους μοναχούς της και τον πιστό λαό της, που υπέγραψαν και συνεχίζουν να υπογράφουν την «Ομολογία Πίστεως», αφού, κατά τον Οικουμενικό Πα­τριάρχη, «μη καταδικάζουσα αλλά δεχομένη σιωπηρώς..­.. δημιουργεί προ­βληματισμόν ουχί μόνον εις το ποίμνιον αυτής, αλλά και εις την μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κοινωνίαν αυτής».

Αν η Εκκλησία Κωνστα­ντινουπόλεως είχε ποίμνιο ευαίσθητο εις τα οικουμενιστικά δρώμενα, θα αντιμετώπιζε τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους καλούς προβληματισμούς.

Η παραδοσιακή Εκκλησία της Ελλάδος όχι μόνο δεν δημιουργεί προβλή­ματα στην μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κοινωνία, αλλά σ᾽ αυτή και στις υγιείς και ισχυρές θεολογικές της δυνάμεις στηρίζονται πά­ντοτε οι ομόδοξοι αδελφοί μας, όπως φάνηκε και από την ευρεία διορθό­δοξη αποδοχή της «Ομολογίας».

Και διερωτώμεθα, μετά πόνου ψυχής, αν αναλογίστηκε ποτέ ο Οικου­μενικός Πατριάρχης όχι μόνον τον προβληματισμό, αλλά την βαθειά οδύνη, την απογοήτευση και τον έντονο σκανδαλισμό, που προκαλεί ο ίδιος και ο συσχηματισμός με τους αιρετικούς στο ορθόδοξο ποίμνιο.

Κατηγορεί το κείμενο της «Ομολογίας Πίστεως» ότι δήθεν σε αυτό «ενυπάρχει το σπέρμα του σχίσματος». Και διερωτώμεθα πως με τόση ευ­κολία αναγορεύονται σε σχισματικά τα αυτονόητα της πίστεώς μας.
Είναι σχισματικοί οι Άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας, που εθέσπισαν και εδογμάτισαν την αλήθεια και την ακρίβεια της αμωμήτου ορθοδόξου πί­στεώς μας;
Μήπως αυτό επιβεβαιώνει παλαιότερη απαράδεκτη πατριαρ­χική θέση, σύμφωνα με την οποία «οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διά­σπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»; (Επίσκεψις 30.11.1998).

Και στις δύο επιστολές γίνεται συνεχής επίκληση των πανορθοδόξων αποφάσεων, που αφορούν στην συνέχιση του θεολογικού διαλόγου με τους ετεροδόξους.
Οι αποφάσεις αυτές ουδέποτε αμφισβητήθηκαν από τους ασκούντες κριτική στον οικουμενισμό, παρότι, βεβαίως, δεν αποτε­λούν θέσφατο και ούτε υπερισχύουν των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων και της δογματικής διδασκαλίας και συνειδήσεως της Εκκλησίας.

Η κριτική η οποία έχει ασκηθεί αφορά κυρίως ανοίγματα, ενέργειες και κείμενα, που δεν έχουν στηριχθεί σε πανορθόδοξη απόφαση και ουδέποτε εγκρίθηκαν συνοδικά, αλλά αντιθέτως αντιμετωπίσθηκαν αρνητικά από ορθοδόξου πλευράς.
Πρόκειται για την εφαρμογή και την αποδοχή στην πράξη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Στην επιστολή του προς τον Μακαριώτατο κ. Ιερώνυμο ο Οικουμενικός Πατριάρχης υποστηρίζει ότι «τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι».

· Και τίθεται το ερώτημα:

· Ποιές συνοδικές αποφάσεις πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών ενέκριναν την συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχου στις παπικές λειτουργίες στο Βατικανό;

· Ποιές συνοδικές αποφάσεις πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών ενέκριναν την συμμετοχή του αιρεσιάρχη Πάπα στην ορθόδοξη Θεία Λειτουργία και την ανταλλαγή λειτουργικού ασπασμού με τον Οικουμενικό Πατριάρχη;

· Ποιές συνοδικές αποφάσεις πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών ενέκριναν την συμμετοχή σε συμπροσευχές και λατρευτικές πράξεις των ετεροδόξων;

· Ποιές συνοδικές αποφάσεις πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών έκαναν δεκτές από ορθοδόξου πλευράς τις αιρετικές θεωρίες των κλάδων, των αδελφών εκκλησιών, των δύο πνευμόνων, της αποδοχής του βαπτίσματος των ετεροδόξων;

Ποιές συνοδικές αποφάσεις πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανε­γνώρισαν το Βατικανό ως Εκκλησία και τον Πάπα ως κανονικό επίσκοπο, συνυπεύθυνο για την διαποίμανση των Χριστιανών;

Η επίμονη επίκληση των συνοδικών αποφάσεων και η περιχαράκωση σ’ αυτές καθιστά ακόμη πιο αναξιόπιστη την επιχειρηματολογία των δύο επιστολών, αφού, όπως αποδεικνύεται, πλείστες όσες ενέργειές τους πραγματοποιήθηκαν ερήμην η καθ’ υπέρβαση η και αντίθετα προς τις συ­νοδικές αποφάσεις.

Επισημαίνουμε επίσης την γνωστή τακτική της διπλής γραμμής πλεύ­σεως.
Μία ορθοδοξότατη γραμμή στις Πανορθόδοξες Διασκέψεις και στις αλεπάλληλες περιοδείες ανά τις Μητροπόλεις της Ελλάδος και το Άγιο Όρος και μία άλλη, οικουμενιστική γραμμή στις επαφές με τους ετεροδό­ξους.
Όχι το ναι ναι και το ου ου, αλλά άλλοτε ναι και άλλοτε ου.

Οι αποφάσεις για παράδειγμα της Γ Πα­νορ­θο­δό­ξου Προσυνοδικής Δι­ασκέψεως (1986), που επικαλείται ο Οικουμενικός Πατριάρχης, έχουν επα­νειλημμένα παραβιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που να τις καθιστούν κενό γράμμα.
Αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελικό κείμενο της Θ Γε­νι­κῆς Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre, το οποίο συνυπέγρα­ψαν και οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι και όπου συνομολογείται ότι «Ομολο­γούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ορίζεται από το σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381).
Κάθε εκκλησία (σημ. που συμμε­τέχει στο Π.Σ.Ε.) είναι η Εκκλησία καθολική και όχι απλά ένα μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της.
Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της, όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006).

Σε ο,τι αφορά δε τον διμερή θεολογικό διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολι­κούς, στα πλαίσια της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου, είναι οφθαλμοφανής η εκτροπή από τις πανορθόδοξες αποφάσεις και τις δεσμεύσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα Μνημόνια των Ορθοδόξων Προ­καθημένων, τα οποία επιλεκτικά επικαλείται ο Σεβασμιώτατος Μητροπο­λίτης Περγάμου, θέτουν ως προϋπόθεση για την συνέχιση του διαλόγου και την αλλαγή της θεματολογίας του την προηγούμενη ουσιαστική κατα­δίκη της Ουνίας.

Το ζήτημα, βεβαίως, της Ουνίας δεν συζητήθηκε ούτε στο Βελιγράδι το 2004 ούτε και στη Ραβέννα το 2007 στις αντίστοιχες Συνόδους της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου.
Στο κείμενο μάλιστα της Ραβέννας γίνε­ται έμμεσος, αλλά σαφέστατος διαχωρισμός του θέματος της Ουνίας από το συζητούμενο στην παρούσα φάση του διαλόγου.
Αναφέρει επί λέξει το κείμενο της Ραβέννας:
«Από του έτους 1990 μέχρι το 2000 το κύριον θέμα, το οποίον συνεζητήθη υπό της Επιτροπής, ήτο αυτό της «Ουνίας» (Κείμενον του Μπελεμεντίου, 1993, Βαλτιμόρη, 2000), θέμα, το οποίον θα εξετάσωμεν περαιτέρω εις το εγγύς μέλλον.
Εν τω παρόντι επιλαμβανόμεθα του θέμα­τος, το οποίον ετέθη εις το τέλος του Κειμένου του Βάλαμο και μελετώμεν τα θέματα εκκλησιαστικής κοινωνίας, της συνοδικότητας και της εξουσίας».

Παραλείπουμε την απαράδεκτη και προκλητική αποσιώπηση και εξα­φάνιση στη Ραβέννα της καταδίκης της Ουνίας με απόφαση της Ολομε­λείας στο Freising του Μονάχου το 1990, που αποδεικνύει πόσο αναξιόπι­στοι είναι οι του Βατικανού στο Διάλογο, αφού άλλες αποφάσεις δέχονται και άλλες απορρίπτουν, γράφοντάς μας, κατά το λεγόμενον, «εις τα πα­λαιότερα των υποδημάτων τους», και παρατηρούμε ότι είναι πρόφαση και υπεκφυγή του μητροπολίτου Περγάμου ότι θα συζητηθεί προσεχώς το θέμα της Ουνίας εις τα πλαίσια της συζητήσεως του θέματος περί του πρωτείου του Πάπα.

Το θέμα της Ουνίας έπρεπε να είχε κλείσει με την απόφαση του Freising του Μονάχου, όπου Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί υπέγραψαν την καταδίκη της Ουνίας.
Πρέπει να αισχύνονται και όχι να προκαλούν αυτοί που ταπείνωσαν την Ορθοδοξία στο Balamand του Λιβά­νου (1993), όπου με απουσία έξι αυτοκεφάλων εκκλησιών (Ιεροσόλυμα, Σερβία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάς, Τσεχοσλοβακία) συρθήκαμε σε και­νούργια περιττή συζήτηση για την Ουνία, με την οποία τη απαιτήσει του Βατικανού ακυρώσαμε την απόφαση του Μονάχου (1990), αθωώσαμε την Ουνία και το χειρότερο προβήκαμε σε σοβαρές παραχωρήσεις σε θέματα πίστεως· εξισώσαμε εκεί εκκλησιολογικά την Ορθόδοξη και την Ρωμαιο­καθολική «Εκκλησία», αρνηθέντες ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Και μόνο αυτό έπρεπε να φράττει το στόμα και να συγκρατεί την γραφίδα όσων τολμούν να ομιλούν για σεβασμό των συνοδικών αποφάσεων, τις οποίες κατεξευτέλισαν.
Εξα­κολουθούμε μάλιστα να δεχόμαστε την Ουνία ως συνομιλητή μας στο Διάλογο.

Σε ο,τι αφορά δε συνολικά το κείμενο της Ραβέννας, το οποίο έχει δε­χθεί οξύτατες κριτικές από ορθοδόξου πλευράς, διότι εκχωρεί την ορθό­δοξη εκκλησιολογία στους αιρετικούς, δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα καμ­μία απολύτως συζήτηση, ενημέρωση, απόφαση η έγκριση σε Συνοδικό επίπεδο από την Εκκλησία της Ελλάδος.

Σε ποιές Πανορθόδοξες αποφάσεις αναφέρονται οι δύο αξιωματούχοι, όταν δεν υπάρχουν καν Συνοδικές εγκρίσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος για τα 10 κείμενα των Συνελεύσεων της Μικτής Επιτροπής που προηγήθη­καν;

Πως θα προσέλθει ο Συνοδικός απεσταλμένος της Εκκλησίας της Ελ­λάδος να συμμετάσχει στην διαπραγμάτευση του νέου κειμένου της Επι­τροπής, όταν δεν έχει εγκριθεί Συνοδικά το προηγούμενο, το οποίο μάλι­στα αποτελεί και την βάση του επικείμενου διαλόγου;

Ποιά αξιοπιστία μπορεί να έχει ένας τέτοιος διάλογος (υπό την συ­μπροεδρία του Σεβασμιωτάτου Περγάμου), όταν αδιαφορεί για την Συνο­δική έγκριση των πορισμάτων του εκ μέρους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκ­κλησιών που μετέχουν σ’ αυτόν;

Γιατί διαμαρτύρονται για την «Ομολογία Πίστεως», η οποία αποτελεί συνοδική συμμετοχή του πληρώματος της Εκκλησίας, την οποία έπρεπε να επιδιώκουν και όχι να αφορίζουν; Αυτό δεν είναι Ορθόδοξη Εκκλησιολογία αλλά παπική ιεροκρατία.

Αυτήν την ιεροκρατική «αυθεντία και το κύρος των Συνοδικών αποφά­σεων» υπερασπίζεται ο Μητροπολίτης Περγάμου κι αυτό είναι το «εκκλη­σιολογικόν διακύβευμα» για το οποίο αγωνιά;

Το ερώτημα, το οποίο μας συνέχει, είναι πραγματικά αμείλικτο.
Όχι, όμως, όπως το διαστρέφει κατακλείοντας την επιστολή του ο Μητροπολί­της Περγάμου, διερωτώμενος αν «υφίστανται Ορθοδοξία και δόγματα πί­στεως άνευ συνοδικών αποφάσεων», αλλά όπως ισχύει στην πραγματικό­τητα· αν, δηλαδή, υφίστανται συνοδικές αποφάσεις άνευ της Ορθοδοξίας και των δογμάτων πίστεως.

Αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα· η διαφύλαξη της αληθείας και της ακριβείας της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεώς μας, εκφραζομένης Συνοδι­κώς υπό της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας στα πλαίσια της απρόσκοπτης λει­τουργίας Της ως Αυτοκεφάλου Τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αυτό το διακύβευμα δεν θα παύσουμε, χάριτι Θεού, να υπερασπιζόμα­στε και να διαφυλάττουμε ανεπηρέαστοι και άκαμπτοι μπροστά σε εκφο­βισμούς, απειλές και εκβιασμούς.
Ο προβληματισμός των δύο υψηλών επιστολογράφων είναι αθεμελίωτος.

Η ορθόδοξη Εκκλησιολογία προ­σβάλλεται από ιεροκρατικές τάσεις που αγνοούν το πλήρωμα της Εκκλη­σίας, από περιφρόνηση της ιεροκανονικής και Πατερικής Παραδόσεως, όπως αυτή οριοθετήθηκε στις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους για την στάση μας έναντι των αιρετικών, αλλά και από την εσχάτως ενισχυμένη υπερόρια ανάμειξη σε θέματα της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

Με εμπιστοσύνη στην Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας παρακα­λούμε υιικώς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τους Σεβασμιωτάτους Ποιμενάρχες μας να αποφανθούν και να τοποθετηθούν Συνοδικώς, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, και να αναπαύσουν το εν Χριστώ ποίμνιό τους, που αγωνιά απληροφόρητο, αναμένοντας την φωνή της Μητέρας Εκκλησίας του.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού,
Για την Σύναξη Κληρικών και Μοναχών

Αρχιμ. Μάρκος Μανώλης, Πνευματικός Προϊστάμενος «Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως»
Αρχιμ. Χρυσόστομος Πήχος, Καθηγούμενος Ι. M. Λογγοβάρδας
Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, Καθηγούμενος Ι. M. Μεγ. Μετεώρου
Αρχιμ. Μάξιμος Καραβάς, Καθηγούμενος Ι. M. Αγ. Παρασκευής Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδος
Αρχιμ. Θεόκλητος Μπόλκας, Καθηγούμενος Ι. Ησυχ. Αγίου Αρσενίου του Καππα­δόκου, Χαλκιδική
Αρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, Καθηγούμενος Ι. M. Αγ. Τριάδος Άνω Γατζέας Βόλου
Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Εφημέριος Ι. N. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου Αττικής
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότ. Καθηγητής Θεολ. Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ομότ. Καθηγητής Θεολ. Σχολής Πανεπιστημίου Θεσ­σαλονίκης
Γέρων Ιερομόναχος Ευστράτιος Λαυριώτης
Πρεσβύτερος Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πατρών

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΙΣ

ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ


ΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ
Εκτύπωση E-mail


ImageΟ Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Τσελεγγίδης με επιστολή του, προς την Ιερά Σύνοδο στις 10 Σεπτεμβρίου 2009, είχε εκθέσει

ως έσχατο μέλος της, όπως αναφέρει, την άποψη του για τον επικείμενο Διμερή Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στη Κύπρο, τον Οκτώβριο του 20009.

«Όμως, πριν λίγες μέρες διαπίστωσα με έκπληξη ότι ορισμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος και ηγούνται της Επιτροπής του παραπάνω Θεολογικού Διαλόγου, δυσανασχέτησαν ιδιαίτερα, και ένα από αυτά ( b. apotixisi: Ο γνωστός γόνος, των γνωστών κατευθύνσεων, και φίλος του ομοφυλοερωτιάρη Ιάκωβου Βαβανάτσου) προχώρησε αναιτίως σε διαστροφή της αλήθειας που εξέφρασα», τονίζει χαρακτηριστικά ο κ. Τσελεγγίδης στη νέα επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο.


Η επιστολή του κ. Τσελεγγίδη έχει ως εξής:


Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,


Με την από 10-9-2009 επιστολή μου αναφέρθηκα σε Σας, σύμφωνα με την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας μας, για να εκθέσω ως έσχατο μέλος της την άποψή μου για τον επικείμενο Διμερή Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους.

Με έκπληξη όμως διαπίστωσα ότι ορισμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, που δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος και ηγούνται της Επιτροπής του παραπάνω Θεολογικού Διαλόγου, δυσανασχέτησαν ιδιαίτερα και ένα από αυτά προχώρησε αναιτίως σε διαστροφή της αλήθειας που εξέφρασα.

Συγκεκριμένα, το εύλογο και αυτονόητο αίτημά μου, να αποφανθεί Συνοδικώς η Ελλαδική Εκκλησία για το θέμα που θα συζητηθεί στην Κύπρο, παρουσιάστηκε διεστραμμένα.

Ισχυρίστηκε πως δήθεν «κραυγάζω ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμη μου».

Είναι ασφαλώς κατατεθειμένα γραπτώς ενώπιόν Σας όσα υπεστήριξα τότε, καθώς και όσα υποστηρίζει ο δυσφορών.


Θα μπορούσα βεβαίως να εκθέσω τις απόψεις μου σε εφημερίδες, σε περιοδικά και στα Μ.Μ.Ε. Αλλά για καθαρά εκκλησιολογικούς λόγους θέλησα να απευθυνθώ προς Σας, όπως ορίζει η εκκλησιαστική τάξη.

Έχοντας απόλυτη υιική εμπιστοσύνη στο Πνεύμα διακρίσεως από το οποίο εμφορείστε, αφήνω στην αγάπη Σας να διακρίνετε ποιά είναι τελικά η Αλήθεια. Για να αποφευχθούν όμως ενδεχόμενες παρερμηνείες, οφείλω για μια ακόμη φορά να δώσω ταπεινά τις παρακάτω εύλογες διευκρινίσεις, εστιάζοντας στην ουσία του θέματος:


1ον. Αιτία της αποστολής της επιστολής μου με ημερομηνία 10-9-2009.


Στην παραπάνω επιστολή μου εξηγούσα γιατί Σας την έστειλα.

Επικοινωνώντας δηλαδή με κάποιους Αρχιερείς προκειμένου να ενημερωθώ «αν η Εκκλησία της Ελλάδος συζήτησε εν Συνόδω και έλαβε θέση έναντι του επικειμένου Διμερούς Θεολογικού Διαλόγου για το παπικό πρωτείο, μου απάντησαν ότι αγνοούσαν το όλο ζήτημα.

Έτσι, έκρινα σκόπιμο να Σας γράψω», μια και οι ίδιοι με προέτρεψαν να απευθυνθώ προς Σας, αλλά και εγώ προσωπικά το αισθάνθηκα ως χρέος μου.

Είναι αλήθεια ότι μου προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια το γεγονός, ότι οι Ιεράρχες μας δεν γνώριζαν τα τεκταινόμενα.

Διερωτήθηκα, λοιπόν, γιατί κρατούν τους Αρχιερείς κάποιοι σε άγνοια και γιατί δεν ζητούν την Συνοδική ενημέρωση και απόφανσή τους για τόσο σοβαρά θέματα της σύνολης Εκκλησίας.


2ον. Το αίτημά μου.


Όπως διαπιστώσατε, το αίτημά μου, που κατατέθηκε σε Σας, ήταν πολύ συγκεκριμένο.

Με άλλα λόγια, εν όψει της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, ουσιαστικά, υπενθύμισα ότι η Κανονική τάξη της Εκκλησίας επιβάλλει:

α) Να γνωστοποιηθεί το θέμα στους σεπτούς Ιεράρχες μας.

β) Να τεθεί το θέμα στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να συζητηθεί με βάση τον υπάρχοντα σχεδιασμό (προσχέδιο) της Επιτροπής, να τοποθετηθεί η Ιεραρχία και να εκδώσει τη Συνοδική της πρόταση. Και τέλος γ) ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας να μεταφέρει στην Κύπρο τη Συνοδική της τοποθέτηση, και εντός των ορίων της να κινηθεί και ο ίδιος.

Αυτό ήταν το μοναδικό αίτημά μου αναλυτικότερα, σύμφωνα με την Εκκλησιολογία και την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας μας.

Διαπίστωσα όμως με έκπληξη ότι οι γνωστοί «κύκλοι», που ηγούνται του Θεολογικού Διαλόγου και δεν ανήκουν στην Ελλαδική Εκκλησία, αντί να χαρούν και να επαινέσουν έναν απλό πιστό που σέβεται την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας και ζητά να εφαρμοστεί αυτή με την Συνοδική τοποθέτηση της Ελλαδικής Εκκλησίας, αναλώθηκαν σε έναν αγώνα αποτροπής της πραγματοποιήσεως αυτού του αιτήματος.

Παρενέβησαν στα εσωτερικά της Ελλαδικής Εκ­κλησίας χρησιμοποιώντας ψευδείς ισχυρισμούς με συκοφαντική διάθεση εναντίον μου, υποστηρίζοντας ότι δήθεν αδιαφορώ και -κατά συνέπεια- δεν εμπιστεύομαι τις συνοδικές ενέργειες (υπογραφές) των Προκαθημένων των Εκκλησιών, η πως δήθεν κραυγάζω ότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμη μου.

Και όλα αυτά τα λέγουν, ατυχώς, τη στιγμή που ζητώ να αποφανθούν Συνοδικώς οι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.

Εύλογα λοιπόν διερωτώμαι για τη στάση τους: Όσοι με κατηγορούν έχουν στηρίξει τη μεθόδευση του Θεολογικού Διαλόγου μόνο σε επίπεδο Προκαθημένων;

Γι’ αυτό δείχνουν τέτοια αντίδραση στο αίτημα και μόνον ενός απλού πιστού, που ζητά να εκφραστεί η Εκκλησία συνοδικώς;

Αυτοί που μιλούν περί Εκκλησιολογίας και θέτουν ως θέμα του Θεολογικού Διαλόγου την Εκκλησιολογία, μέμφονται τον πιστό που ενεργεί εκκλησιολογικώς και που ζητά την εφαρμογή στην πράξη αυτής της Εκκλησιολογίας από την Εκκλησία του, επειδή θέλει να λάβουν γνώση οι Αρχιερείς και να αποφαν­θούν στη συνέχεια Συνοδικώς;

Πως εξηγείται ο τόσος φόβος για την πλήρη εφαρμογή και λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού της Εκκλησίας;

Μήπως επιθυμούν αντ’ αυτού κάποιο σύστημα «Προκαθημένων»;

Μέχρι σήμερα έγιναν δέκα Συνελεύσεις της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής (Μ.Δ.Ε.) για το Θεολογικό Διάλογο (στην Πάτμο-Ρόδο, στο Μόναχο, στα Χανιά, στο Βαri, στο Νέο Βάλαμο, στο Freissing, στο Balamand, στη Βαλτιμόρη, στο Βελιγράδι και στη Ραβέννα).

Πότε τα θέματα αυτών των Συνελεύσεων της Μ.Δ.Ε. τέθηκαν υπόψη του σώματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να πάρουν θέση σ’ αυτά Συνοδικώς;

Πότε ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας συμμετείχε στις Συνελεύσεις της Μ.Δ.Ε. έχοντας στο νου και στα χέρια του την Συνοδική απόφαση της Εκκλησίας του, την οποία υποστήριζε και κατέθετε;

Αλλά, αν για καμιά από τις Συνελεύσεις αυτές δεν υπήρχε Συνοδική απόφαση, ποιά απόφαση εκπροσώπησε και κατέθεσε ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας;

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα και οι Αρχιερείς μας βρίσκονται σε άγνοια για όσα έγιναν, πως διακηρύσσεται ότι ο Διάλογος διενεργείται όχι με τις ενέργειες ορισμένων προσώπων η Εκκλησιών, αλλά με αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των αυτοκεφάλων και αυτονόμων Εκκλησιών;



Μακαριώτατε Άγιε Προκαθήμενε της Εκκλησίας μας,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,


Ως ταπεινό μέλος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε μέμφομαι κανένα, ούτε πολύ περισσότερο θέλω να επιβάλω την όποια προσωπική μου γνώμη.

Το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρομαι, είναι η Συνοδική απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας για τη Συνέλευση της Μ.Δ.Ε. στην Κύπρο.

Για μένα αυτό είναι το ουσιαστικά ζητούμενο.

Οι γνώμες των προσώπων που ηγούνται του Διαλόγου, αλλά και Προκαθημένων Εκκλησιών, μου είναι σεβαστές ως προσωπικές μόνον απόψεις τους και όχι ως γνώμες που εκφράζουν οπωσδήποτε το σύνολο της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό και θα περιμένω τα πεινά να εκφραστεί η Εκκλησίας μας εν Πνεύματι Αγίω Συνοδικά και ελεύθερα, σχετικώς με τη Συνέλευση της Κύπρου, και όχι κάτω από εκβιαστικές καταστάσεις που δημιουργούν ορισμένοι παράγοντες, οι οποίοι δεν ανήκουν στην τοπική Εκκλησία μας.

Οι παράγοντες αυτοί, ενώ δείχνουν από τη μια ότι ενοχλούνται, όταν επικαλούμαστε την λήψη Συνοδικής αποφάσεως, από την άλλη, έμμεσα πλην σαφώς, μας δίνουν την εντύπωση ότι θέλουν να επιβάλουν την κατευθυντήρια γραμμή τους.

Επιτρέψτε μου να κλείσω την επιστολή μου με την αυτονόητη εκκλησιολογική αλήθεια.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, ως η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».
Η Ελλαδική Εκκλησία είναι αυτοκέφαλη και θα πρέπει ελεύθερα και ανεπηρέαστα να εκφραστεί

Συνοδικώς.


Με βαθύτατο σεβασμό

ασπάζομαι την δεξιά Σας


Δημήτριος Τσελεγγίδης

Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου


Υ.Γ. Είμαι στη διάθεση της σεπτής Ιεραρχίας για κάθε διευκρίνιση.
Επόμ. >



Πλησιάζουν

τις 9.000

οι υπογράφοντες

την ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ


Ολο και αυξάνουν οι υπογράφοντες την "Ομολογία Πίστεως".
Ηδη, όπου νάναι, θα υπερβούν τις 9.000 υπογραφές.

Αυτή είναι η απάντησι του πιστού Ορθοδόξου λαού στις απειλές του Αρχιαιρεσιάρχη τέως Πατριάρχη Βαρθολομαίου και Ιμάμη των μουσουλμάνων της Μογγολοτουρκίας.

Ο ευσεβής λαός της Ελλάδος, του απαντάει ότι ούτε τον φοβάται, ούτε τον υπολογίζει.
Η θέσι του αρχιαιρεσιάρχη είναι πλέον η βιαία εκδίωξί του από την Μάνδρα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και η ένταξί του στους μαγαρισμένους αιρετικούς Φραγκολατίνους και στους άλλους τους χρεωκοπημένους Προτεστάντες και σε όλη τη ΧΑΒΟΥΖΑ των Εωσφοροεκκλησιών.
Καλούμε όλους να υπογράψουν την Πατερικότατη "Ομολογία Πίστεως" ως ελάχιστη συνεισφορά στον αντι-οικουμενιστικό αγώνα που όλοι πρέπει να συμμετέχουμε, ο καθένας με όποιον τρόπο μπορεί.



Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009


Παναγιώτατε, ποια πανορθόδοξη απόφαση ;

του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου

Δημοσιεύθηκε επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου απευθυνομένη προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών με τη οποία ο Πατριάρχης διαμαρτύρεται εντόνως για την σύνταξη και κυκλοφορία της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», η οποία έχει υπογραφεί από πλήθος λαϊκών και κληρικών και από ορισμένους Αρχιερείς.

Ο Παναγιώτατος δεν απαντά επί της ουσίας της Ομολογίας, αλλά μέμφεται τους συντάκτες και υπογράψαντες, επειδή :

1. στην Ομολογία αναγράφεται, κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ότι «
πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους … θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας».

2. όσοι αρνούνται το διαχριστιανικό διάλογο, αντιτίθενται εις «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ’ Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)»
.........

Α. Όμως :

1. Το κείμενο της ομολογίας πουθενά δε λέει ότι είναι αξιοκατάκριτοι «πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους», αλλά όσοι αποδέχονται και κηρύσσουν πράξει και λόγω την «παναίρεση» – κατά τον π. Ι. Πόποβιτς – του Οικουμενισμού !
Επίσης, η Ομολογία πουθενά δε λέει ότι και αυτοί ακόμα οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας», όπως αναφέρει ο Πατριάρχης στην επιστολή Του ! Άλλωστε οι συντάκτες της «Ομολογίας», ως εντρυφείς θεολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δε νοείται έξοδος από την Εκκλησία «αυτομάτως» ! Η «Ομολογία» επί λέξει αναφέρει : «θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας» (παράγραφος 8). Παρέλκει η ανάλυση της τεράστιας διαφοράς μεταξύ του «αυτομάτως» και του «ουσιαστικώς» !

2. Αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης ότι «τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι» και κατά συνέπεια όσοι ασκούν κριτική στα συμβαίνοντα στο διάλογο αντιτίθενται σε Πανορθόδοξες αποφάσεις !



Ας μας επιτραπεί – με όλο το σεβασμό μας στον Πατριάρχη του Γένους – να ρωτήσουμε και δημοσίως, διότι σε κατ’ ιδίαν επιστολές δε δίδονται απαντήσεις από τους αρμοδίους του Θρόνου :


a. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε την εγκύκλιο της περί τον Πατριάρχη Αθηναγόρα Συνόδου του Οικουμ. Πατριαρχείου με την οποία καταδικάζονταν απερίφραστα οι συμπροσευχές ως «αντικείμεναι προς τους ιερούς κανόνας και αμβλύνουσαι την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων» ;
Είναι σύμφωνη με αυτή την εγκύκλιο της Ι. Συνόδου του Πατριαρχείου η σημερινή συμπεριφορά τινών στο θέμα των συμπροσευχών ;


b. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε στον Πάπα όχι απλώς να παρίσταται, αλλά ενδεδυμένος με τα άμφιά του να λαμβάνει σχεδόν ενεργό μέρος σε Πατριαρχική Θ. Λειτουργία;


c. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία της Θρονικής Εορτής το 2006 ;


d. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» έδωσε άδεια στον Πάπα να προσευχηθεί εκ μέρους του Ορθοδόξου πληρώματος με το «Πάτερ ημών» στην επισημότερη (ας επιτραπεί) Θ. Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό ;


e. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» παραχώρησε στον Πάπα το βήμα του Πατριαρχικού Ναού για να κηρύξει «γυμνή τη κεφαλή» το παπικό πρωτείο ; Από το βήμα των Αγίων Αλεξάνδρου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Φωτίου, Φιλοθέου να διακηρύσσεται η πλάνη ! Δεν είναι βεβήλωση αυτό ;


f. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου ;


g. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση του Παπισμού ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου ;


h. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων), απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα ;


i. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ ;


j. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επικρότησε το προκλητικό κείμενο της Θ΄ ΓΣ του ΠΣΕ στο Porto Alegre (2006), σύμφωνα με το οποίο «κάθε εκκλησία (από τις 340 προτεσταντικές ομάδες του ΠΣΕ) είναι Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της, όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» ! Επίσης στο ίδιο κείμενο αναγνωρίστηκε εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις προτεσταντικές αιρετικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. και έγινε αποδεκτό ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Είναι δυνατόν να υπάρχει Πανορθόδοξη έγκριση για τις βλασφημίες αυτές ; …


k. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ; Δεν έχει καταδικαστεί η Ουνία απερίφραστα σε «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, … ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)» ; Γιατί περιφρονούνται έτσι ωμά οι ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά καταδικάζουν την Ουνία ; Γιατί αυτή η επιλεκτική χρήση των «Πανορθοδόξων αποφάσεων» ;

Επιπλέον :

i. Δε σκέφτηκε ο Πατριάρχης μας ότι αυτό το Άγ. Ποτήριο που προσέφερε ως δώρο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο είναι πικρό ποτήρι για την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και για τις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακόμα και σήμερα στενάζουν από τις μεθοδεύσεις των Ουνιτών ; Πώς θα ακούσουν οι δεινοπαθήσαντες και δεινοπαθούντες από την Ουνία αδελφοί μας στην Αν. Ευρώπη αλλά και τη Μ. Ανατολή την ενέργεια αυτή του Πατριάρχου μας ; Δεν αποτελεί πρόκληση στην Πανορθόδοξη ενότητα ;


ii. Πως θα αισθανόταν ο Πατριάρχης μας αν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προσέφερε Αγ. Ποτήριο στον παπα-Ευθύμ ;! (συγγνώμη για τη σκληρότητα του λόγου !)

Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος … αλλά ούτε και απαντήσεις …
Αυτά τα λίγα για να πάψει η δικαιολογία περί των δήθεν «πανορθοδόξων αποφάσεων» ! Μακάρι οι πρωτοστατούντες σήμερα στο διάλογο να σέβονταν και να τηρούσαν όλες τις πανορθόδοξες αποφάσεις! Όλες όμως, όχι κατ’ επιλογήν ! Διότι ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν αλλοίωσε την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως, όπως πολλάκις συμβαίνει σήμερα στον οικουμενικό χώρο. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε, η οποιαδήποτε – ακόμα και «Πανορθόδοξη» – Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρεπόταν σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων, αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της !

Β. Κατά συνέπεια, όσοι κατηγορούν τους ασκούντες κριτική στα των διαλόγων ότι τάχα είναι εναντίον του διαλόγου, αν δεν συκοφαντούν διαστρέφοντας συνειδητά την πραγματικότητα, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος !

Διότι, ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ! Δε νοείται Ορθόδοξος που να αρνείται το διάλογο. Διότι πρώτος ο ίδιος ο Χριστός μας διαλέγεται με τους αμαρτωλούς. Αλλά, ας προσέξουμε, είναι ο ίδιος ο Χριστός μας που ταυτόχρονα αρνήθηκε το διάλογο. Αρνήθηκε να διαλεχθεί παρ’ ότι προκλήθηκε. Αρνήθηκε να κάνει διάλογο με τον Πιλάτο, τους Αρχιερείς του Μ. Συνεδρίου και τον βασιλέα Ηρώδη !

Συμφωνούμε λοιπόν με το διάλογο, όπως ο Κύριός μας !

Αντιτιθέμεθα όμως στο διάλογο, όπως ο ίδιος ο Κύριός μας.
Όταν δεν πληρούνται κάποιες σαφώς καθορισμένες από την εκκλησιαστική Παράδοση προϋποθέσεις. Αντιτιθέμεθα λοιπόν στο διάλογο, στο «ανούσιο παίγνιο», κατά την καταγγελία του επί 20ετία συμπροέδρου, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, όπως αυτός διεξάγεται σήμερα. Αναφέρω τρία μόνο σημεία :

1. Συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με τις ολοένα αυξανόμενες και εντεινόμενες συμπροσευχές ! Ξεπεράσαμε τις απλές συμπροσευχές και πηγαίνουμε ολοταχώς σε συλλείτουργα - για την ώρα ατελή … Και το χειρότερο : προσπαθούμε να επιβάλουμε την ανομία μας ως νόμο του Θεού (βλ. γνωμοδότηση Φειδά για τις συμπροσευχές) !


2. Κάποιοι «επαγγελματίες» (σύμφωνα με τον καθηγητή Βέλτση) του διαλόγου αποφασίζουν ερήμην του λαού του Θεού (λαϊκών και κληρικών), ακόμα
ερήμην και αυτών των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Παράδειγμα : έξι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δηλ περίπου η μισή Ορθοδοξία ! (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Εκκλησία Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχίας και Σλοβακίας) δεν συμμετείχαν και εν Συνόδω καταδίκασαν το κείμενο της συμφωνίας του Balamand (Ζ΄ συνάντηση Μικτής Επιτροπής-1993) ως απαράδεκτο εξ απόψεως Ορθοδόξου, ξένο προς την Ορθόδοξη Παράδοση και αντίθετο με τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Διασκέψεων (βλ την από 8.12.1994 επιστολή της Ι. Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο) ! Και όμως, δεν συγκινήθηκε ουδείς των «επαγγελματιών» και ο διάλογος συνεχίζεται, με τους Ορθοδόξους αντιπροσώπους να θεωρούν το κείμενο αυτό έγκυρο και ως βάση συζητήσεως στην πορεία του διαλόγου ! Δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στις Συνόδους των έξι Αυτοκεφάλων Εκκλησιών; Μήπως δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στην Πανορθόδοξη ενότητα ;

3. Σε Πανορθόδοξες αποφάσεις καταδικάζεται επανειλημμένως η Ουνία. Και όμως στο διάλογο συμμετέχουν και … Ουνίτες ! Πού υπάρχει λοιπόν σεβασμός στις Πανορθόδοξες αποφάσεις στο διάλογο, όπως διεξάγεται σήμερα ;

Ποιος, επομένως, περιφρονεί τις Πανορθόδοξες αποφάσεις ; Οι ασκούντες κριτική με θεολογικό λόγο, ή οι συμπράττοντες σε «ανούσιο παίγνιο» ;

Γ. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν διότι, όπως είπαν, η Ομολογία Πίστεως τους … «εξωεκκλησιάζει» !
Όμως ας προσέξουμε όλοι καλά :

1. Κανένας ας μην ανησυχεί, ας μη θορυβείται, διότι ουδείς «εξωεκκλησιάζεται» με υπογραφές ! Όσες υπογραφές και αν μαζέψουμε και λαϊκών και κληρικών και Αρχιερέων !


2. Κανένας όμως ας μην εφησυχάζει ότι τάχα με τις υπογραφές του μπορεί να «εξωεκκλησιάσει» κάποιους και έτσι να ξεμπερδέψει με τις διαμαρτυρίες τους ! Η οποιαδήποτε φίμωση της άλλης άποψης δεν μπορεί να γίνει σήμερα αποδεκτή ούτε στην Εκκλησία ούτε στην κοινωνία μας !


3. Ο καθένας μας όμως ας γρηγορεί, διότι υπάρχει κίνδυνος να «εξωεκκλησιασθεί» μόνος του, όχι «αυτομάτως»(!) αλλά «ουσιαστικώς» εξ αιτίας των λόγων και της συμπεριφοράς του. Η επισημοποίησή του «εξωεκκλησιασμού» μπορεί να καθυστερήσει ή και να μην εκφραστεί σε αυτή τη ζωή ! Στην άλλη ζωή όμως τι γίνεται ;

Ας μη ξεχνάμε την περίπτωση του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού : απλός μοναχός πολέμησε για την πίστη και την παράδοση της Εκκλησίας μας με ολόκληρη σχεδόν την Πενταρχία (Πατριάρχες Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας), την «επίσημη» «Εκκλησία», που είχε υποταχθεί στην αίρεση ! Κανένα δεν «εξωεκκλησίασε» . τον «εξωεκκλησίασαν», αντίθετα, οι ισχυροί κατά κόσμον Πατριάρχες κλπ και πέθανε εξόριστος ! Αλλά έρχεται μετά θάνατον η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος και στηρίζεται στη θεολογία του απλού μοναχού Μαξίμου και δικαιώνει τον απλό μοναχό Μάξιμο και καθαιρεί, καταδικάζει και αναθεματίζει ως αιρετικούς ΕΠΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ και άλλους Επισκόπους !
Για την ιστορία καταδικάστηκαν :
• ο Πάπας Ρώμης Ονώριος !
• οι 4 Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως : Σέργιος, Πύρρος, Παύλος Β΄ και Πέτρος !
• ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος !
• ο Πατριάρχης Αντιοχείας Μακάριος ! και
• οι επίσκοποι Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος !

Δ. Στο τέλος της επιστολής Του ο Οικουμενικός Πατριάρχης ζητά από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και την περί αυτόν «τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν κληρικών αυτής» !
Είναι άξιον απορίας γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η περί Αυτόν Σύνοδος ζητούν από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση και δεν επελήφθησαν οι ίδιοι «των υπογραψάντων κληρικών», όπως είχε γίνει παλαιότερα με τον αείμνηστο Χριστόδουλο ; Θα αποφεύγονταν έτσι πιθανά προβλήματα ενότητος στην Ιεραρχία μας !
Αναμφίβολα είναι ιδιαίτερα λυπηρό να αντιμετωπίζει ο Πατέρας την αγωνία των παιδιών του ως εχθρική ενέργεια και να στέκεται «έναντι …των κληρικών», δηλ. των παιδιών του !
Ιδιαίτερα λυπηρό ο Πατέρας να πρωτοστατεί στο διάλογο εκτός του σπιτιού, με όλη τη γειτονιά, τους εγγύς και τους μακράν, και να αρνείται συστηματικά να συζητήσει με τα παιδιά του τις δικαιολογημένες ή και αδικαιολόγητες έστω επιφυλάξεις τους !
Ιδιαίτερα λυπηρό να διεξάγει «Θεολογικό Διάλογο» με τους ετεροδόξους και να αρνείται να διαλεχθεί με θεολογικό λόγο με τους ομοδόξους συν-διακόνους Του στο Σώμα του Χριστού !
Ιδιαίτερα λυπηρό να ζητά τη λήψη μέτρων «έναντι» των παιδιών του – άραγε, ποίων μέτρων ; μήπως προληπτικής λογοκρισίας και φίμωσης της άλλης άποψης ; που βρισκόμαστε !
Όμως, αλίμονο στον πατέρα που περιφρονεί την κραυγή αγωνίας των παιδιών του. Ο ίδιος κλονίζει στη συνείδησή τους το πατρικό κύρος. Και μη μας διαφεύγει ότι η πατρική αυθεντία δεν επιβάλλεται με τη φίμωση της κριτικής, αλλά εμπνέεται ακόμα και στα “άτακτα” παιδιά. Αν αυτό ισχύει στη βιολογική πατρότητα, πολλώ μάλλον έχει εφαρμογή στην πνευματική !
Πάντως, ας γίνει σε όλους απολύτως σαφές, ότι οι Αρχιερείς, οι Αγιορείτες και λοιποί Καθηγούμενοι με τις Αδελφότητές τους και άλλοι κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ενώπιον του Θεού και της συνειδήσεώς μας υπογράφοντας την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» εκφράζουμε τη θλίψη και διαφωνία μας στη συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως που συντελείται στον οικουμενικό χώρο, είμαστε και θα παραμείνουμε μέλη της Εκκλησίας μας ό,τι και αν συμβεί ! Ακόμα και αν οι Πατέρες μας μας πικράνουν και μας αρνηθούν την πατρότητα με τη συμπεριφορά τους, θα παραμείνουμε μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας !

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου