Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Πλησιάζουν τις 7000

οι υπογράψαντες

την Ορθοδοξότατη

"Ομολογία Πίστεως"

κατά του Οικουμενισμού



Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση πλησιάζουν τις 7000 οι πιστοί που έχουν υπογράψει την Ομολογία Πίστεως, ενώ καθημερινά καταφθάνουν οι υπογραφές πλήθους ακόμη κληρικών και λαϊκών.

Καλούμε όλους τους αναγνώστες μας να υπογράψουν την "Ομολογία Πίστεως" ως ελάχιστη συνεισφορά στον αντιπαπικό και αντι-οικουμενιστικό αγώνα που όλοι πρέπει να συμμετέχουμε, ο καθένας με όποιο τρόπο μπορεί.


Πρέπει να υποφράψουν την Ομολογία Πίστεως όλοι οι ευσεβείς Ελληνες.

Οχι οι ασεβείς και οι αχρίστιανοι.


Οι μεμιασμένοι Λατινόφρονες και οι Οικουμενιστές αναισχύντως αποθρασύνθηκαν.


Εφθασαν στο σημείο να ζητούν από τον απαθέστατο και δουλικότατο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, την τιμωρία των υπογραψαντων.


Να δούμε τι θα κάνη ο κ.Ιερώνυμος που άναψε το πράσινο φώς στους Λατινόφρονας να αλωνίζουν ολόκληρη την Ελλάδα.


Ας προσέξη ο κ. Ιερώνυμος γιατί θα εχη την τύχη των αναθεματισμένων Λατινοφρόνων.

Σημείωσι του blog apotixisi:

Μετά χαράς δηλώνει το blog ότι έχει υπερβή σήμερα τους χιλίους (1.000) επισκέπτες. Σας ευχαριστούμε.

Ρα­γδαῖ­ες ἐ­ξε­λί­ξεις ἐν ὄ­ψει τοῦ Συ­νε­δρί­ου στὴν Κύ­προ:
Μη­τρο­πο­λί­της προ­τεί­νει την ἀ­να­βο­λή του !

Οἱ ἀ­προ­κά­λυ­πτες πλέ­ον οἰ­κου­με­νι­στι­κὲς ἐ­νέρ­γει­ες
κα
οἱ ἀ­πει­λὲς το Οἰκ. Πα­τριά­ρχου κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου
συ­σπει­ρώ­νουν το
ς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στια­νοὺς
κα
ἐν­τεί­νουν τν ἀν­τί­δρα­σή τους

Οἱ με­θο­δευ­μέ­νες εἰς βά­ρος τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας ἐ­νέρ­γει­ες Φα­να­ρί­ου καὶ Ρώ­μης, ποὺ ὡς φαί­νε­ται κομ­βι­κό-στρα­τη­γι­κὸ σταθ­μὸ ἀ­πο­τε­λεῖ ἡ συ­νάν­τη­ση τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Δι­α­λό­γου στὴν Κύ­προ μὲ θέ­μα «τὸν ρό­λον τοῦ ἐ­πι­σκό­που Ρώ­μης κα­τὰ τὴν πρώ­την χι­λι­ε­τί­αν», δὲν ἀ­φή­νει πλέ­ον ἀ­δι­ά­φο­ρους τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στια­νούς.


Ἤ­δη τὸ «Κεί­με­νο τῆς Ρα­βέν­νας», ποὺ θὰ συ­ζη­τη­θεῖ στὴν Κύ­προ, χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε ἀ­πὸ ἐ­ξέ­χου­σες προ­σω­πι­κό­τη­τες τοῦ θε­ο­λο­γι­κοῦ κό­σμου καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους ὡς ἀ­πα­ρά­δε­κτο. Πα­ρ’ ὅ­λες, ὅ­μως, τὶς ὀρ­θό­δο­ξες ἀν­τι­δρά­σεις, πα­ρὰ τὸ ὅ­τι δὲν ἔ­γι­νε Πα­νορ­θο­δό­ξως ἀ­πο­δε­κτό, ἀ­φοῦ δύ­ο Ὀρ­θό­δο­ξες Ἐκ­κλη­σί­ες δὲν τὸ προ­συ­πέ­γρα­ψαν (Ρω­σι­κὴ καὶ Βουλ­γα­ρι­κή), ὁ Πα­τριά­ρχης κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος τὸ ἀ­πο­δέ­χτη­κε, ὅ­πως δι­α­βε­βαί­ω­σε καὶ ὁ καρ­δι­νά­λιος Βάλ­τερ Κά­σπερ.


Οἱ σκο­πι­μό­τη­τες, λοι­πόν, τῶν Πα­τρι­αρ­χι­κῶν ἐ­νερ­γει­ῶν, ποὺ ἐ­πι­με­λῶς προ­σπα­θοῦ­σαν νὰ συ­σκο­τί­ζουν, εἶ­ναι εὐ­δι­ά­κρι­τες καὶ ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δὲν ἔ­χουν εἰ­δι­κὲς γνώ­σεις ἐ­πὶ τοῦ θέ­μα­τος. Ἡ κα­τα­σκευ­ὴ τοῦ πάζλ, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­πὶ δε­κα­ε­τί­ες τώ­ρα συ­νέ­θε­ταν μὲ τοὺς ἐ­πι­βλα­βεῖς Δι­α­λό­γους καὶ τὶς συμ­προ­σευ­χές, το­πο­θε­τών­τας συ­νο­μω­τι­κῶς στὶς ὁ­ρι­σμέ­νες —ἀ­πὸ τοὺς ἀν­τι­χρί­στους ἐ­ξου­σια­στὲς τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς— θέ­σεις τὰ κομ­μά­τια του, τε­λει­ώ­νει. Δυ­ό-τρί­α κομ­μά­τια ποὺ λεί­πουν, δὲν μᾶς ἐμ­πο­δί­ζουν πλέ­ον νὰ κα­τα­νο­ή­σου­με τὴν ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νη εἰ­κό­να τῆς προ­δο­σί­ας κα­τὰ τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας ποὺ μυ­στι­κο­πα­θῶς ἑ­τοι­μά­στη­κε, πα­ρ’ ό­λες τὶς πε­ρί­τε­χνες, δαν­τε­λω­τὲς —πλὴν δι­α­φα­νεῖς— κουρ­τί­νες τῆς «ἀ­γά­πης» καὶ τῆς «ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς οἰ­κο­νο­μί­ας», ποὺ προ­σπα­θοῦν νὰ κρύ­ψουν τὸ ἑ­ω­σφο­ρι­κὸ κα­κο­τέ­χνη­μά τους. Οἱ ἐ­φι­αλ­τι­κὲς μέ­ρες τῶν Συ­νό­δων τῆς Λυ­ὼν καὶ τῆς Φερ­ρά­ρας ἐ­πα­νέρ­χον­ται στὴ μνή­μη καὶ στὴν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας ζω­ή.


Ἔ­τσι, ἂν καὶ πο­λὺ ἀρ­γά, οἱ ἀν­τι­δρά­σεις πολ­λῶν ἁ­πλῶν πι­στῶν, ποὺ εἶ­ναι ἐ­νερ­γὰ μέ­λη τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας ἢ καὶ θε­σμι­κῶν φο­ρέ­ων, πλη­θαί­νουν, ἐκ­φρά­ζον­τας τὴν ὀγ­κού­με­νη δυ­σα­ρέ­σκεια καὶ τὴν ἀ­γω­νί­α τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γιὰ τὰ τε­κται­νό­με­να. Ἀ­κό­μα κι ὅ­σοι σι­ω­ποῦ­σαν, φο­βού­με­νοι τὴν πι­θα­νό­τη­τα ἑ­νὸς σχί­σμα­τος, ἢ ὅ­σοι ἐκ «συ­νέ­σε­ως» ἀν­τι­δροῦ­σαν ὑ­πο­το­νι­κὰ καὶ ἀρ­κοῦν­το μό­νο στὴν προ­σευ­χή, ἀ­πο­φά­σι­σαν κι αὐ­τοὶ ν’ ἀν­τι­δρά­σουν δυ­να­μι­κά, κά­νον­τας αἰ­σθη­τὴ τὴν ἀν­τί­θε­σή τους, στὸν συ­ναν­τι­λή­πτο­ρα τοῦ Πά­πα καὶ ὑ­πη­ρέ­τη οἰ­κου­με­νι­στι­κῶν σχε­δί­ων Πα­τριά­ρχη κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο, ποὺ ἐ­νῶ ὁ ἴ­διος «δια­ιρεῖ καὶ βα­σι­λεύ­ει» καὶ προ­κα­λεῖ-συν­τε­λεῖ στὸν δι­α­με­λι­σμὸ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἐ­νῶ ὁ ἴ­διος πο­δο­πα­τεῖ μὲ τὶς ἀ­νὰ τὴν ὑ­φή­λιο συμ­προ­σευ­χές του τοὺς Ἱ­ε­ρούς της Κα­νό­νες, ἔ­χει τὸ «θάρ­ρος» νὰ κα­τη­γο­ρεῖ αὐ­τούς, ποὺ δὲν κά­νουν τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ νὰ ζη­τοῦν τὴν ἐ­φαρ­μο­γὴ τῶν Ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων, καὶ νὰ ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὅ­τι τά­χα αὐ­τοὶ προ­κα­λοῦν προ­βλή­μα­τα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Βέ­βαι­α, τοὺς Ἱ­ε­ροὺς Κα­νό­νες ποὺ τώ­ρα κα­τα­φρο­νεῖ, θὰ ζη­τή­σει αὔ­ριο νὰ ἐ­φαρ­μο­στοῦν ἐ­ναν­τί­ον τῶν εἰ­ρη­νι­κῶς δι­α­μαρ­τυ­ρο­μέ­νων γιὰ τὶς ἀν­τορ­θό­δο­ξες ἐ­νέρ­γει­ές του!­.­..


Τὸ ἐλ­πι­δο­φό­ρο γε­γο­νὸς ὅ­μως εἶ­ναι, ὅ­τι ἐ­δῶ καὶ με­ρι­κοὺς μῆ­νες πα­ρα­τη­ρεῖ­ται μιὰ ἁ­γί­α συ­σπεί­ρω­ση τῶν «τέ­κνων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας», ποὺ ἐ­πο­ρεύ­ον­το «ὡς μὴ ἔ­χον­τα ποι­μέ­νας». Συ­σπεί­ρω­ση ποὺ ἐ­νι­σχύ­ει τὴν πε­ποί­θη­ση ὅ­τι ὁ Τρι­α­δι­κὸς Θε­ός, ποὺ θέ­λει τὴν «συ­νερ­γί­α» μας στὰ πράγ­μα­τα ποὺ ἀ­φο­ροῦν τὴν Ἐκ­κλη­σί­α, ποὺ μᾶς θέ­λει ἀ­γω­νι­στὲς καὶ ὄ­χι θε­α­τές, θὰ εὐ­δο­κή­σει καὶ παν­το­δυ­νά­μως θὰ ἐ­νερ­γή­σει, ὥ­στε νὰ δι­α­σκε­δα­στοῦν «βου­λὲς» καὶ ἐ­νέρ­γει­ες ἀν­θρώ­πι­νες, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἔρ­χον­ται σὲ ἀν­τί­θε­ση μὲ τὸ ἅ­γιο Θέ­λη­μά Του.

Ἐν­δει­κτι­κὰ πα­ρα­θέ­του­με μὲ χρο­νο­λο­γι­κὴ σει­ρὰ τὶς τε­λευ­ταῖ­ες ἀν­τι­δρά­σεις ἐλ­πί­δας, πλή­θους με­λῶν τοῦ σώ­μα­τος της Ἐκ­κλη­σί­ας:


1. Ἐ­πί­σκο­ποι, Ἡ­γού­με­νοι, Ἀρ­χι­μαν­δρί­τες, Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ροι, Ἱ­ε­ρεῖς, Μο­να­χοὶ καὶ χι­λιά­δες Λα­ϊ­κοὶ ὑ­πο­γρά­φουν «Ο­ΜΟ­ΛΟ­ΓΙΑ ΠΙ­ΣΤΕ­ΩΣ» [1] κα­τὰ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ. Μὲ αὐ­τή, ὅ­πως ση­μει­ώ­νουν οἱ συν­τά­κτες της, «ἐ­πι­δι­ώ­κουν μὲ θε­τι­κὸ θε­ο­λο­γι­κὸ λό­γο νὰ ἐ­πι­ση­μά­νουν τοὺς κιν­δύ­νους ἀ­πὸ τὴν ἐ­πὶ δε­κα­ε­τί­ες στα­δια­κὴ ἐ­ξά­πλω­ση καὶ τω­ρι­νὴ ἐμ­πέ­δω­ση τῆς συγ­κρη­τι­στι­κῆς καὶ κα­τα­στρο­φι­κῆς δι­δα­σκα­λί­ας… τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ», ποὺ «ὀρ­θῶς χα­ρα­κτη­ρί­σθη­κε ὡς ἡ χει­ρό­τε­ρη αἵ­ρε­ση ὅ­λων τῶν ἐ­πο­χῶν». Ἐ­πί­σης το­νί­ζουν, πό­σο ἐ­πι­βλα­βεῖς εἶ­ναι γιὰ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α οἱ μα­κρο­χρό­νιοι Δι­ά­λο­γοι μὲ τὶς κά­θε εἴ­δους αἱ­ρε­τι­κὲς «ἐκ­κλη­σί­ες» καὶ ὁ­μο­λο­γί­ες.


2. Δι­ά­φο­ροι σύλ­λο­γοι, b­l­o­gs, ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ ἁ­πλοὶ πι­στοὶ ἐκ­φρά­ζουν τὴν ἔν­το­νη ἀν­τί­δρα­σή τους στοὺς ἀν­τι­πα­τε­ρι­κῷ τῷ τρό­πῳ δι­ε­ξα­γο­μέ­νους Δι­α­λό­γους, καὶ ὅ­σες ἄλ­λες ἐ­νέρ­γει­ες καὶ συμ­προ­σευ­χὲς μὲ τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς ἀ­πα­γο­ρεύ­ον­ται ἀ­πὸ τοὺς Ἱ­ε­ροὺς Κα­νό­νες.


3. Οἱ ὑ­πεύ­θυ­νοι τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Δι­α­λό­γου Ὀρ­θο­δό­ξων κα Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν, θε­ώ­ρη­σαν ὅ­τι ἦ­ταν και­ρὸς νὰ πα­ρου­σιά­σουν τὶς ἀν­τορ­θό­δο­ξες θέ­σεις τους γιὰ τὸν Δι­ά­λο­γο, κυ­ρί­ως ὡς πρὸς τὸ θέ­μα τοῦ Πρω­τεί­ου τοῦ Πά­πα, γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ σὲ ἀ­νοι­κτὸ ἀ­κρο­α­τή­ριο, τὸ ὁ­ποῖ­ο δὲν θὰ ἀ­πο­τε­λοῦ­σαν μό­νον οἰ­κου­με­νι­στές. Δο­κί­μα­σαν, λοι­πόν, νὰ πε­ρά­σουν τὶς θέ­σεις τους σὲ σπου­δα­στὲς —κυ­ρί­ως— τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, ἐλ­πί­ζον­τας ὅ­τι, ὑ­πὸ τὴν ἐ­πί­δρα­ση κα­θη­γη­τῶν φί­λα προ­σκει­μέ­νων στὸν οἰ­κου­με­νι­σμό, θὰ τοὺς πο­δη­γε­τή­σουν στὴ μάν­δρα τῆς οἰ­κου­με­νι­στι­κῆς ἰ­δε­ο­λο­γί­ας.

Ὅ­μως, στὴν Ἡ­με­ρί­δα ποὺ ὀρ­γά­νω­σαν στὶς 20/5/09 στὴν Θεσ­σα­λο­νί­κη, προ­σῆλ­θαν καὶ ἄλ­λοι πι­στοί, οἱ ο­ποῖ­οι, ὅ­ταν ἄ­κου­σαν τὶς ἀν­τορ­θό­δο­ξες θέ­σεις τῶν εἰ­ση­γη­τῶν, δι­α­μαρ­τυ­ρή­θη­καν ἔν­το­να καὶ ἔ­τσι, γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἀ­πο­δο­κι­μά­στη­καν ζων­τα­νὰ ἀ­πὸ μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας τὰ σχέ­δια τῶν ἀρ­χι­τε­κτό­νων τοῦ Δι­α­λό­γου, Μη­τρο­πο­λί­τη Περ­γά­μου κ. Ἰ­ω­άν­νη καὶ καρ­δι­να­λί­ου Βάλ­τερ Κά­σπερ, πρᾶγ­μα ποὺ ἐ­νό­χλη­σε ἀ­φάν­τα­στα τοὺς φα­να­ρι­ώ­τι­κους κύ­κλους[2]. Ἔ­χα­σαν μά­λι­στα τὴν ψυ­χραι­μί­α τους, ὅ­πως φά­νη­κε ἀ­πὸ τὴ δη­μο­σί­ευ­ση ὑ­βρι­στι­κοῦ κει­μέ­νου τοῦ πα­τρι­αρ­χι­κοῦ π. Γ. Τσέ­τση, τὸν ὁ­ποῖ­ο ἀ­κο­λού­θη­σε ὁ Οἰ­κου­με­νι­κὸς Πα­τριά­ρχης, ἀ­πει­λών­τας ἔμ­με­σα τοὺς ἀν­τι­δρῶν­τες καὶ κυ­ρί­ως αὐ­τοὺς ποὺ συ­νέ­τα­ξαν καὶ ὑ­πέ­γρα­ψαν τὴν «Ο­ΜΟ­ΛΟ­ΓΙΑ ΠΙ­ΣΤΕ­ΩΣ».


4. Ὁ κα­θη­γη­τὴς τῆς Δογ­μα­τι­κῆς στὴ Θε­ο­λο­γι­κὴ Σχο­λὴ Θεσ­σα­λο­νί­κης κ. Τσε­λεγ­γί­δης, ὡς κα­θ’ ὕ­λην ἁρ­μό­διος, πῆ­ρε θέ­ση γιὰ τὶς τε­λευ­ταί­ες ἐ­ξε­λί­ξεις στὰ τοῦ Θε­ο­λο­γι­κοῦ Δι­α­λό­γου καί, λό­γῳ τῆς κρι­σι­μό­τη­τος τῆς κα­τα­στά­σε­ως, ἀ­πηύ­θυ­νε ἔκ­κλη­ση πρὸς τοὺς Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες πα­τέ­ρες καὶ τὴν Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δο νὰ πρά­ξουν τὸ ἴ­διο. Στὶς ἐ­πι­στο­λές του αὐ­τὲς χα­ρα­κτη­ρί­ζει τὴν «προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη θε­ο­λο­γι­κὴ συ­ζή­τη­ση γιὰ τὸ Πρω­τεῖ­ο τοῦ Ἐ­πι­σκό­που Ρώ­μης… στὴν Κύ­προ, ὡς… οὐ­σι­α­στι­κὰ προ­θύ­στε­ρη». Κι αὐ­τὸ για­τί, «θὰ πρέ­πει νὰ προ­η­γη­θεῖ ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἡ θε­ο­λο­γι­κὴ συ­ζή­τη­ση γιὰ τὴ θε­με­λι­ώ­δη δι­ά­φο­ρά μας μὲ τοὺς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὺς στὸ δόγ­μα καὶ εἰ­δι­κό­τε­ρα στὸ f­i­l­i­o­q­ue, τὸ ἀ­λά­θη­το καὶ τὴν κτι­στὴ θεί­α Χά­ρη… Μό­νο με­τὰ τὴν ἀ­πό­λυ­τη ταυ­τό­τη­τά μας στὸ δόγ­μα, μπο­ρεῖ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σει συ­ζή­τη­ση γιὰ τὸν τρό­πο δι­οι­κή­σε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Ἡ ὀρ­θό­δο­ξη αὐ­τὴ θέ­ση τοῦ κ. Τσε­λεγ­γί­δη, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν ἀρ­νεῖ­ται τὸν Δι­ά­λο­γο, ἀλ­λὰ τὴν κα­κό­τρο­πη καὶ και­νο­φα­νῆ-αἱ­ρε­τι­κὴ μέ­θο­δο δι­ε­ξα­γω­γῆς του, ἀ­πο­δει­κνύ­ει τὴν ἀ­με­τρο­έ­πεια τοῦ Μη­τρο­πο­λί­τη Περ­γά­μου κ. Ζη­ζι­ού­λα, ποὺ μὲ τὴν χθε­σι­νὴ ἐ­πι­στο­λή του, κα­τη­γο­ρεῖ τοὺς δι­α­μαρ­τυ­ρο­μέ­νους γιὰ τὴν ἐ­ρή­μην τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ πο­ρεί­α τοῦ Δι­α­λό­γου, ὅ­τι δὲν σέ­βον­ται τὶς ἀ­πο­φά­σεις τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας[3].


5. Τὸ θρη­σκευ­τι­κὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ», ποὺ δι­α­βά­ζε­ται ἀ­πὸ δε­κά­δες χι­λιά­δες τα­κτι­κοὺς ἀ­να­γνῶ­στες σὲ ὅ­λη τὴν Ἑλ­λά­δα, δη­μο­σί­ευ­σε ἄρ­θρο στὸ ὁ­ποῖ­ο το­νί­ζε­ται ὅ­τι στὴν Κύ­προ «θὰ συ­ζη­τη­θεῖ ἡ ἔν­νοι­α τοῦ πα­πι­κοῦ πρω­τεί­ου… ὁ­πό­τε δὲν ἀ­πο­κλεί­ε­ται νὰ ξυ­πνή­σου­με μί­αν ἡ­μέ­ρα “βα­πτι­σμέ­νοι” ἀ­πὸ τὰ μέ­λη τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς ὡς Οὐ­νί­τες χω­ρὶς νὰ τὸ ἀν­τι­λη­φθοῦ­με!­». Ὅ­μως «ἡ Ἐκ­κλη­σί­α οὐ­δέ­πο­τε κα­τὰ τὴν πρώ­τη χι­λι­ε­τί­α ἀ­νε­γνώ­ρι­σε τὸν ἐ­πί­σκο­πο Ρώ­μης αὐ­θεν­τί­α σὲ παγ­κό­σμιο ἐ­πί­πε­δο. Γιὰ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τὸ θέ­μα τοῦ Πρω­τεί­ου εἶ­ναι λυ­μέ­νο καὶ δὲν χρει­ά­ζε­ται κα­μιὰ συ­ζή­τη­ση.­.. Ἀλ­λὰ τὸ κεί­με­νο τῆς Ρα­βέν­νας εἶ­ναι ἀ­πα­ρά­δε­κτο ἀ­πὸ πλευ­ρᾶς ὀρ­θο­δό­ξου, ἀ­φοῦ πά­σχει σο­βα­ρὰ σὲ πά­ρα πολ­λὰ ση­μεῖ­α… Καὶ ὑ­πάρ­χει δι­ά­χυ­τος ὁ φό­βος στὸ ὀρ­θό­δο­ξο πλή­ρω­μα ὅ­τι οἱ ἡ­μέ­τε­ροι,… ἀ­νε­πί­τρε­πτα ὑ­πο­χω­ρη­τι­κοί» θὰ «προ­σπα­θή­σουν νὰ ἑρ­μη­νεύ­σουν τὸ ἐ­πά­ρα­το πα­πι­κὸ πρω­τεῖ­ο… ὀρ­θο­δό­ξως!» (πε­ριοδ. «Ο ΣΩ­ΤΗΡ», 15/9/2009).


6. Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Κο­νί­τσης Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος κ. Ἀν­δρέ­ας πρὶν λί­γες μέ­ρες, μὲ ἐ­πι­στο­λή του πρὸς τὸν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο ἔ­γρα­ψε: «…Εἰ­δι­κώ­τε­ρον ὡς πρὸς τὸ πρω­τεῖ­ον, ἐ­πί­μο­νοι φῆ­μαι λέ­γουν ὅ­τι οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι πρό­κει­ται νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦν τὸ πρω­τεῖ­ον ὡς “πρω­τεῖ­ον τι­μῆς” τοῦ πά­πα, ὅ­πως καὶ ἦ­το πράγ­μα­τι, προ­τοῦ οἱ πα­πι­κοὶ ἀ­πο­σχι­σθοῦν ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν. Ἐν τού­τοις, ὅ­μως, ὁ πά­πας θὰ συ­νε­χί­ζῃ νὰ τὸ θε­ω­ρῇ ὡς “πρω­τεῖ­ον ἐ­ξου­σί­ας”. Ὁ­πό­τε τί πρό­κει­ται νὰ συμ­βῇ; Θὰ ὑ­πάρ­ξῃ, μή­πως, κά­ποι­ος ἀ­πα­ρά­δε­κτος συμ­βι­βα­σμός;… Φρο­νῶ, ὅ­θεν, Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε», ὅ­πως μᾶς «γνω­στο­ποι­ή­ση­τε ἐ­ὰν ἐ­δό­θη εἰς τὰ μέ­λη τῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς ἡ ὀρ­θή-ὀρ­θό­δο­ξος κα­τευ­θυν­τή­ριος γραμ­μή, εἰς ἣν δέ­ον νὰ πα­ρα­μεί­νουν ἀ­με­τα­κί­νη­τα».


7. Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Πει­ραι­ῶς Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος π. Σε­ρα­φείμ, μό­λις προ­χθὲς (1/1/09), φο­βού­με­νος τὰ χει­ρό­τε­ρα στὸ Συ­νέ­δριο τῆς Κύ­πρου, ἔ­στει­λε ἐ­πι­στο­λὴ στὸν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο, μὲ τὴν ὁ­ποί­α το­νί­ζει κι αὐ­τὸς ὅ­τι «πο­τὲ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­τὰ τὴν πρώ­την χι­λι­ε­τί­αν δὲν ἀ­νε­γνώ­ρι­σεν εἰς τὸν Ἐ­πί­σκο­πον Ρώ­μης πρω­τεῖ­ον αὐ­θεν­τί­ας καὶ ἐ­ξου­σί­ας εἰς παγ­κό­σμιον ἐ­πί­πε­δον. Ἡ ὑ­περ­τά­τη αὐ­θεν­τί­α εἰς τὴν ἀ­νὰ τὴν οἰ­κου­μέ­νην Ἐκ­κλη­σί­αν ἠ­σκεῖ­το πάν­το­τε καὶ μό­νον ἀ­πὸ τὰς Οἰ­κου­με­νι­κὰς Συ­νό­δους».


8. Τέ­λος, ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Ἰ­ω­αν­νου­πό­λε­ως Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος κ. Σε­ρα­φεὶμ προ­τεί­νει «ἀ­να­βο­λὴ τῆς συ­ναν­τή­σε­ως τῆς Κύ­πρου ἄ­χρι και­ροῦ» καὶ δι­και­ο­λο­γεῖ τὴν πρό­τα­σή του διὰ πολ­λῶν καὶ μὲ τὰ ἑ­ξῆς: «Ἤ­δη Το­πι­κὲς Ὀρ­θό­δο­ξες Ἐκ­κλη­σί­ες θὰ ἀ­πέ­χουν ἀ­πὸ τὴ συ­νάν­τη­ση αὐ­τὴ κι αὐ­τὲς ποὺ θὰ συμ­με­τά­σχουν θὰ δι­α­φω­νοῦν με­τα­ξύ τους γιὰ τὸ ἴ­διο θέ­μα. Οἱ εὐ­θύ­νες τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ μας Πα­τριά­ρχου κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου καὶ τῶν ὑ­πο­λοί­πων… εἶ­ναι με­γά­λες διὰ νὰ δι­α­φυ­λά­ξουν τὴν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας. Διὰ νὰ δι­α­φυ­λα­χθεῖ ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη ἑ­νό­τη­τα ἐ­πι­βάλ­λε­ται νὰ προ­η­γη­θεῖ τῆς συ­ναν­τή­σε­ως τῆς Κύ­πρου Δι­ορ­θό­δο­ξη Συ­νάν­τη­ση διὰ κοι­νῆς ἀ­πό­φα­σης ἐ­πὶ τοῦ προ­κει­μέ­νου. Ἡ ἀ­να­βο­λὴ τῆς συ­ναν­τή­σε­ως τῆς Κύ­πρου ἄ­χρι και­ροῦ ἐ­πι­βάλ­λε­ται διὰ τοὺς ἀ­κό­λου­θους λό­γους.


1. Ὁ ἐ­πι­κε­φα­λὴς τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐ­πι­τρο­πῆς τοῦ Δι­α­λό­γου ἔ­χει ἤ­δη συγ­κρου­σθεῖ μὲ Ὀρ­θό­δο­ξους Ἀρ­χι­ε­ρεῖς οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐκ­προ­σω­ποῦν Το­πι­κὲς Ὀρ­θό­δο­ξες Ἐκ­κλη­σί­ες.


2. Τὸ θε­μα­το­λό­γιο τοῦ δι­α­λό­γου ἐκ­φεύ­γει ἐκ τῆς κοι­νῆς ἀ­πο­φά­σε­ως τῆς Α’ Πα­νορ­θό­δο­ξης Δι­α­σκέ­ψε­ως τῆς Ρό­δου ποὺ ὁ­ρί­ζει μὲ σα­φή­νεια τὴ «με­λέ­τη τῶν με­τα­ξὺ τῶν δύ­ο Ἐκ­κλη­σι­ῶν θε­τι­κῶν καὶ ἀρ­νη­τι­κῶν ση­μεί­ων, πε­ρὶ τὴν πί­στιν…­».

Ἐξ ὅ­λων αὐ­τῶν φαί­νε­ται κα­θα­ρά, ὅ­τι ἕ­νας με­γά­λος ἀ­ριθ­μὸς ὀρ­θο­δό­ξων με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δι­α­φω­νοῦν πλέ­ον ρι­ζι­κῶς καὶ «ἐ­πω­νύ­μως» πρὸς τὰ τε­κται­νό­με­να ἀ­πὸ πλευ­ρᾶς Πα­τρι­αρ­χεί­ου, στὴ δι­α­φαι­νό­με­νη ἀ­πό­φα­ση τοῦ Φα­να­ρί­ου νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὸ Πα­πι­κὸ Πρω­τεῖ­ο ὑ­πὸ ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε πα­ρα­πλα­νη­τι­κὸ τί­τλο, ὅ­πως π.χ. «Πρω­τεῖ­ο δι­α­κο­νί­ας», τὴν στιγ­μὴ μά­λι­στα ποὺ ὁ Πά­πας δὲν ἀ­παρ­νή­θη­κε οὐ­δε­μί­α ἀ­πὸ τὶς κα­κο­δο­ξί­ες του καὶ εὑ­ρί­σκε­ται ἐ­κτὸς τῆς ΜΙΑΣ Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ ἄ­ρα δὲν μπο­ρεῖ νὰ συ­να­πο­φα­σί­ζει, ὡς νὰ ἀ­πο­τε­λεῖ μέ­λος της, πα­ρὰ μό­νον ἐ­ὰν με­τα­νο­ή­σει κι ἐ­πι­στρέ­ψει σ’ αὐ­τήν. Ὡς ἐκ τού­του γί­νε­ται ἀν­τι­λη­πτό, ὅ­τι ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ὑ­πο­χώ­ρη­ση στὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό, θὰ ἀ­πο­τε­λέ­σει ἐ­σχά­τη μει­ο­δο­τι­κὴ ἐ­νέρ­γεια τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου καὶ ὅ­σων Ἱ­ε­ραρ­χῶν τὴν ὑ­πο­στη­ρί­ξουν.


Στὸν κα­τά­λο­γο αὐ­τῶν ποὺ ἐ­πω­νύ­μως δι­α­φω­νοῦν —μα­ζὶ μὲ τὶς ἑ­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες τῶν ἁ­πλῶν, ἀλ­λὰ συ­νει­δη­τῶν πι­στῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ποὺ δὲν ἔ­χουν δυ­να­τό­τη­τα πρό­σβα­σης στὰ Μ.Μ.Ε. γιὰ νὰ ἐκ­φρά­σουν τὴ δι­α­φω­νί­α τους— προ­σθέ­του­με μὲ αὐ­τὸ τὸ Δελ­τί­ο καὶ τὴ φω­νὴ τῆς «Φι­λορ­θο­δό­ξου Ἑ­νώ­σε­ως “Κο­σμᾶς Φλα­μιᾶ­τος”­», ὅ­πως καὶ τὴ φω­νὴ με­ρι­κῶν συλ­λό­γων καὶ σω­μα­τεί­ων ποὺ μᾶς ἐ­ξου­σι­ο­δό­τη­σαν, καὶ ζη­τοῦ­με συμ­πλη­ρω­μα­τι­κὰ ἀ­πὸ τὴν Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δο ν’ ἀ­φουγ­κρα­στεῖ καὶ νὰ σε­βα­σθεῖ τὴ φω­νὴ τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, νὰ πα­ρέμ­βει πρὶν τὴν 16 Ὀ­κτω­βρί­ου, ἡ­μέ­ρα ἐ­νάρ­ξε­ως τῆς Συ­νάν­τη­σης τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς στὴν Κύ­προ, καὶ νὰ πά­ρει δυ­να­μι­κὲς ἀ­πο­φά­σεις ποὺ θὰ ση­μα­το­δο­τή­σουν τὴν ἐ­πι­στρο­φὴ στὴν Πα­τε­ρι­κὴ Πα­ρά­δο­ση, τὴν ὁ­ποί­α τό­σες δε­κα­ε­τί­ες ἡ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ ἰ­δε­ο­λο­γί­α ἔ­χει κα­τα­κρε­ουρ­γή­σει, δι­α­φο­ρε­τι­κὰ ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος θὰ εἶ­ναι ὑ­πό­λο­γος ἀ­πέ­ναν­τι στὸ Τρι­α­δι­κὸ Θε­ό μας.

Προ­τεί­νου­με στὶς ἀ­πο­φά­σεις της ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος νὰ ἐν­σω­μα­τώ­σει καὶ τὶς δύ­ο πα­ρα­κά­τω αἰ­τι­ο­λο­γη­μέ­νες προ­τά­σεις μας:

Πρώ­τη Πρό­τα­ση: Νὰ ἀ­πο­φα­σί­σει ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος τὴν μὴ ἀ­πο­στο­λὴ ἀν­τι­προ­σώ­πων στὴν Κύ­προ, ὅ­πως ἔ­πρα­ξε καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Βουλ­γα­ρί­ας. Καὶ τοῦ­το, δι­ό­τι:


Ὁ Δι­ά­λο­γος εἶ­ναι «ση­μα­δε­μέ­νος» —ἐ­κτὸς τῶν ἄλ­λων— καὶ για­τὶ ὁ συμ­πρό­ε­δρος τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Μη­τρο­πο­λί­της Περ­γά­μου κ. Ζη­ζι­ού­λας, ἀ­σε­βών­τας καὶ ὑ­πο­τι­μών­τας τὴν Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀρ­νή­θη­κε νὰ πα­ρά­σχει τὶς δι­ευ­κρι­νή­σεις ποὺ τοῦ ζη­τή­θη­καν γιὰ τὶς πα­πι­κὲς «ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κὲς ἀν­τι­λή­ψεις» ποὺ θὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν τὴν ρα­χο­κο­κα­λιὰ τῶν συ­ζη­τή­σε­ων πε­ρὶ τοῦ πα­πι­κοῦ Πρω­τεί­ου στὴν Κύ­προ.


Πράγ­μα­τι, ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος ἐ­ζή­τη­σε τὶς «δι­α­σα­φή­σεις» αὐ­τές, ἐ­δῶ καὶ δύ­ο χρό­νια, μὲ τὸ ὑ­π’ Ἀ­ριθμ. Πρωτ. 3512/8-10-2007 Ἔγ­γρα­φό της. Καὶ τοῦ­το δι­ό­τι οἱ πα­πι­κὲς θέ­σεις ποὺ προ­συ­πέ­γρα­ψε ὁ Πά­πας ἦ­ταν ὄ­χι μό­νο προ­σβλη­τι­κές, ἀλ­λὰ καὶ προ­κλη­τι­κό­τα­τες ἐν ὄ­ψει τῶν συ­ζη­τή­σε­ων, ἀ­φοῦ σ’ αὐ­τὲς ὑ­πάρ­χει ἡ θέ­ση ὅ­τι μό­νον ἡ αἱ­ρε­τι­κὴ πα­πι­κὴ «ἐκ­κλη­σί­α» εἶ­ναι ἡ ΜΙΑ Ἐκ­κλη­σί­α∙ τὴν δὲ Ὀρ­θό­δο­ξη, δὲν τὴν θε­ω­ρεῖ οὔ­τε κἂν ἰ­σό­τι­μη μὲ τὴν πα­πι­κή, ἀλ­λὰ ὡς Ἐκ­κλη­σί­α μὲ ἐλ­λεί­ψεις καὶ φυ­σι­κὰ κα­τώ­τε­ρη. Δι­α­βά­ζου­με: «Ἡ μό­νη ἀ­λη­θι­νὴ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α δι­α­τη­ρεῖ τὰ γνή­σια στοι­χεῖ­α, τὰ ὁ­ποῖ­α κα­θώ­ρι­σεν ὁ Χρι­στός διὰ τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν (­!­!­!­), εἶ­ναι η “κα­θο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α”ἡ ὁ­ποί­α δι­οι­κεῖ­ται ὑ­πὸ τοῦ δι­α­δό­χου τοῦ Πέ­τρου». Οἱ ἄλ­λες Ἐκ­κλη­σί­ες «οἱ ἐ­πί­σκο­ποι τῶν ὁ­ποί­ων δὲν εὑ­ρί­σκον­ται εἰς κοι­νω­νί­αν με­τὰ τοῦ δι­α­δό­χου τοῦ Πέ­τρου,… ἔ­χουν “ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κόν ἔλ­λει­μα”­»­!­.­..


Ὑ­π’ ὄ­ψιν ὅ­τι ὁ Πα­τριά­ρχης, πα­ρό­λο ποὺ τοῦ ἐ­ζη­τή­θη ν’ ἀ­παν­τή­σει στὸ δό­λιο «ἀ­δελ­φι­κὸ» αὐ­τὸ μα­χαί­ρω­μα τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ, ποὺ το­πο­θε­τοῦ­σε τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α πιὸ κά­τω καὶ ἀ­πὸ τὸ αἱ­ρε­τι­κὸ πο­λι­τι­κο-θρη­σκευ­τι­κὸ Κρά­τος τοῦ Πά­πα, ὁ κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος τὸ ἀρ­νή­θη­κε. Ὁ­πό­τε, ποι­ός τά­χα Δι­ά­λο­γος «ἐ­πὶ ἴ­σοις ὅ­ροις» θὰ γί­νει στὴν Κύ­προ; Τί Δι­ά­λο­γος μπο­ρεῖ νὰ γί­νει με­τα­ξὺ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τοῦ Κρά­τους τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ;­.­.. Καὶ πῶς θὰ συμ­με­τά­σχει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος σὲ ἕ­να τέ­τοι­ο παι­χνί­δι ἀ­πο­δο­χῆς τῶν με­τα­ξὺ Φα­να­ρί­ου καὶ Βα­τι­κα­νοῦ συμ­πε­φω­νη­μέ­νων ἀν­τι­χρί­στων ἀ­νου­σι­ουρ­γη­μά­των;


Δεύ­τε­ρη Πρό­τα­ση: Νὰ ζη­τή­σει ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος ἀ­πὸ τὸν Πα­τριά­ρχη κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο τὴν ἐ­φαρ­μο­γὴ ἐ­πὶ τέ­λους τῶν Ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων, ποὺ ἀ­πα­γο­ρεύ­ουν τὶς συμ­προ­σευ­χές, ὑ­πεν­θυ­μί­ζον­τάς του ὅ­τι ὁ ἴ­διος, σὲ ἐ­πι­στο­λή του πρὸς τοὺς Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες τὸ 1999, δή­λω­νε ὅ­τι εἶ­ναι ἀν­τί­θε­τος μὲ τὶς συμ­προ­σευ­χὲς με­τα­ξὺ ὀρ­θο­δό­ξων καὶ αἱ­ρε­τι­κῶν. Ὑ­περ­θε­μα­τί­ζον­τας —μά­λι­στα— σὲ ὀρ­θο­δο­ξί­α (ὁ κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος) δή­λω­νε, ὅ­τι εἶ­ναι ἀν­τί­θε­τος ὄ­χι μό­νον μὲ ἐ­κεῖ­νες τὶς συμ­προ­σευ­χὲς ποὺ γί­νον­ταν σὲ να­οὺς —τὶς ἐ­πί­ση­μες— ἀλ­λὰ καὶ μὲ ἐ­κεῖ­νες ποὺ γί­νον­ται στὶς κα­τ’ ἰ­δί­αν συ­ναν­τή­σεις». Ὑ­πεν­θύ­μι­ζε ἐ­πί­σης ὁ Πα­τριά­ρχης, ὅ­τι τὸ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο πρω­το­στά­τη­σε γι’ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πα­γό­ρευ­ση τῶν συμ­προ­σευ­χῶν κα­τὰ τὴν «Δι­ορ­θό­δο­ξον Συ­νάν­τη­σιν τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης»­[1]­!­!! Αὐ­τὰ ὅ­μως στὰ λό­για, για­τὶ —ὅ­πως στὰ προ­η­γού­με­να Δελ­τί­α μας ἀ­πο­δεί­ξα­με μὲ δε­κά­δες φω­το­γρα­φί­ες— ὁ Πα­τριά­ρχης συλ­λαμ­βά­νε­ται ψευ­δό­με­νος, ἀ­φοῦ πρὶν γρά­ψει τὰ ἀ­νω­τέ­ρω ἤ­δη συμ­προ­σευ­χό­ταν —καὶ συ­νε­χί­ζει νὰ συμ­προ­σεύ­χε­ται— μὲ ἑ­τε­ρό­δο­ξους Ἐ­πι­σκό­πους καὶ Ἐ­πι­σκο­πί­νες σὲ ὅ­λα τὰ πλά­τη καὶ τὰ μή­κη τοῦ πλα­νή­τη!


Ἐκ μέ­ρους τῆς «Φι­λορ­θο­δό­ξου Ἑ­νώ­σε­ως “Κο­σμᾶς Φλα­μιᾶ­τος”» ἀ­να­κοι­νώ­νου­με ὅ­τι τὰ μέ­λη μας φρον­τί­ζουν ὥ­στε, σὲ συ­νεν­νό­η­ση μὲ τοὺς ὑ­πευ­θύ­νους ἱ­ε­ρεῖς, νὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θοῦν κά­ποι­ες ὁ­λο­νυ­κτί­ες τὴν πα­ρα­μο­νὴ τῆς Συ­ναν­τή­σε­ως τῆς Μι­κτῆς Ἐ­πι­τρο­πῆς Δι­α­λό­γου στὴν Κύ­προ.


Εὐ­χῆς ἔρ­γον θὰ ἦ­ταν καὶ ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος νὰ προ­τρέ­ψει τὰ μέ­λη τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας, ὥ­στε σὲ κά­θε Μη­τρό­πο­λη νὰ γί­νει ἔ­στω καὶ μί­α ὁ­λο­νυ­κτί­α, ὥ­στε στὴ Συ­νάν­τη­ση τῆς Κύ­πρου (26-23 Ὀ­κτω­βρί­ου 2009) ὁ Θε­ὸς νὰ μὴν ἐ­πι­τρέ­ψει —φω­τί­ζον­τάς τους καὶ στε­ρε­ώ­νον­τας τὸ ὀρ­θό­δο­ξο φρό­νη­μά τους— τὴν πε­ραι­τέ­ρω ὑ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων συ­νέ­δρων στὰ σχέ­δια τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ καὶ ὡς ἐκ τού­του νὰ ἀ­πο­τρέ­ψει τὴν «πα­ρά­δο­ση» τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ στὰ χέ­ρια τοῦ προ­α­λει­φό­με­νου ὡς παγ­κό­σμιου πλα­νη­τάρ­χη ἀν­τι­χρί­στου Πά­πα.


Γιὰ τὴν «Φι­λορ­θό­δο­ξη Ἕ­νω­σι “Κο­σμᾶς Φλα­μιᾶ­τος”»

Ὁ Πρό­ε­δρος Λαυ­ρέν­τιος Ντε­τζι­όρ­τζιο

Ὁ Γραμ­μα­τέ­ας, Πα­να­γι­ώ­της Ση­μά­της

Συ­νυ­πο­γρά­φουν καὶ τὰ Σω­μα­τεῖ­α:

• Ὀρ­θό­δο­ξος Χρι­στι­α­νι­κὸς Ἀ­γω­νι­στι­κὸς Σύλ­λο­γος
«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης», Λάρισα-Βόλος

• «Ὀρθόδοξη Ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολή», Καρδίτσα

• Ὀρθόδοξο Κέντρο Πατερικῶν Μελετῶν
«Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός», Μεθώνη Πιερίας

• Ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοὶ Λαρίσης



[1] «Ο­ΜΟ­ΛΟ­ΓΙΑ ΠΙ­ΣΤΕ­ΩΣ» τά­ρα­ξε καὶ δυ­σα­ρέ­στη­σε τὸ Φα­νά­ρι. Ἡ «δυ­σα­ρέ­σκεια» μά­λι­στα ποὺ ἐ­ξέ­φρα­σε ὁ Πα­τριά­ρχης γιὰ ἕ­ναν ἀ­πὸ τοὺς ὑ­πο­γρά­ψαν­τες —τὸν Μη­τρο­πο­λί­τη Γόρ­τυ­νος κ. Ἱ­ε­ρε­μί­α— εἶ­χε τέ­τοι­α «δύ­να­μη», ὥ­στε ἀ­ναγ­κά­στη­κε ὁ κ. Ἱ­ε­ρε­μί­ας (ὁ ὁ­ποῖ­ος, βε­βαί­ως, δὲν εἶ­ναι κά­ποι­α ἀ­γράμ­μα­τη γρι­ού­λα ποὺ δὲν ἤ­ξε­ρε τί ὑ­πέ­γρα­φε, ἀλ­λὰ κα­θη­γη­τὴς Πα­νε­πι­στη­μί­ου) νὰ ἀ­να­κα­λέ­σει ἐ­πι­σή­μως και τα­πει­νω­τι­κῶς τὴν ὑ­πο­γρα­φή του! Αὐ­τὴ ἡ ἐ­νέρ­γειά του θὰ πά­ρει στὴν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α τὴν θέ­ση ποὺ τῆς ἀ­ξί­ζει, μα­ζὶ μὲ τὴν ἐ­πι­στο­λὴ ποὺ ἔ­στει­λε στοὺς ἱ­ε­ρεῖς τῆς Μη­τρο­πό­λε­ώς του, προ­σπα­θών­τας νὰ δι­και­ο­λο­γή­σει τὰ ἀ­δι­και­ο­λό­γη­τα. (Εἴ­χα­με ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τὸ πα­ρόν κεί­με­νο χθές, ὅ­ταν πλη­ρο­φο­ρη­θή­κα­με ὅ­τι μὲ ἐ­πι­στο­λές τους, τό­σο Περ­γά­μου κ. Ζη­ζι­ού­λας ὅ­σο καὶ ὁ ἴ­διος ὁ Πα­τριά­ρχης κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος, συ­νε­χί­ζουν τὸν πό­λε­μο κα­τὰ τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας μὲ ἐκ­στρα­τεί­α ἐκ­φο­βι­σμοῦ καὶ ἀ­πει­λῶν —ἀ­φοῦ εἶ­δαν ὅ­τι ἔ­στω κι ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς Ἐ­πι­σκό­πους ἐ­κάμ­φθη— γιὰ νὰ στα­μα­τή­σουν τὴν ἐ­ξω­τε­ρί­κευ­ση τῆς ἀν­τι­δρά­σε­ως καὶ τῶν ἄλ­λων).


[2] Αὐ­τὴ ἡ Ἡ­με­ρί­δα, μά­λι­στα, ἔ­γι­νε ἀ­φορ­μὴ ὥ­στε καὶ οἱ πλέ­ον δύ­σπι­στοι νὰ ἀ­κού­σουν μὲ τὰ αὐ­τιά τους τὶς οἰ­κου­με­νι­στι­κὲς «σο­φί­ες». Γρά­φει εὔ­στο­χα θε­ο­λό­γος ποὺ ἦ­ταν πα­ρών: «Ἀ­πὸ τὴν ἡ­με­ρί­δα μά­θα­με πῶς σκέ­πτον­ται καὶ πῶς ἐ­νερ­γοῦν οἱ ἡ­μέ­τε­ροι στὸ Δι­ά­λο­γο Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ Πα­πι­κῶν. Καὶ πῶς μᾶς ζη­τοῦν νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τὴν πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση ἢ τὴν ἐλ­λι­πῆ πλη­ρο­φό­ρη­ση ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρουν ς ὑ­πεύ­θυ­νη ἐ­νη­μέ­ρω­ση. Γιὰ μᾶς ὅ­μως σω­στὴ καὶ ἀ­λά­θη­τη ἐ­νη­μέ­ρω­ση, μὲ τὴν ὁ­ποί­α κρί­νου­με κά­θε ἄλ­λη θε­ο­λο­γι­κὴ ἐ­νη­μέ­ρω­ση, εἶ­ναι οἱ Ὅ­ροι καὶ οἱ ἀ­πο­φά­σεις τῶν ἁ­γί­ων ἑ­πτὰ Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, ἡ δι­δα­χὴ τῶν θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων… Τὸ δυ­στύ­χη­μα ὅ­μως εἶ­ναι ὅ­τι ὁ συμ­πρό­ε­δρος τῆς “Ἐ­πι­στη­μο­νι­κῆς Ἡ­με­ρί­δας” Ὀρ­θό­δο­ξος Κα­θη­γη­τὴς εἶ­πε γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ ὅ­τι “θὰ πρέ­πει νὰ ὑ­περ­βοῦ­με τοὺς Πα­τέ­ρες γιὰ νὰ προ­χω­ρή­σου­με στὴν ἕ­νω­ση μὲ τοὺς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς”­»! («Ο ΣΩ­ΤΗΡ», 1/9/09).


[3] Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, Σε­βα­σμι­ώ­τε Περ­γά­μου, δὲν εἶ­ναι οἱ κα­τὰ τό­πους Ἐ­πί­σκο­ποι ποὺ ἀ­πο­φα­σί­ζουν χω­ρὶς τὸ ποί­μνιο καὶ «πρὶν ἀ­πὸ μᾶς γιὰ μᾶς». Αὐ­τὴ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ποὺ μᾶς πα­ρου­σι­ά­ζε­τε, μοιά­ζει μ’ ἕ­να σῶ­μα ἀ­κρω­τη­ρι­α­σμέ­νο, μὲ ἀ­ρι­στο­κρα­τι­κὲς προ­τι­μή­σεις καὶ ἰ­δι­αι­τε­ρό­τη­τες, Πα­πι­κὲς πρα­κτι­κὲς καὶ βλέ­ψεις. Ἐκ­κλη­σί­α, εἶ­ναι τὸ Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ (κλη­ρι­κοὶ καὶ λα­ϊ­κοί) καὶ ὄ­χι μό­νον ἡ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ ἀ­φρό­κρε­μα τοῦ Φα­να­ρί­ου καὶ τῶν ὁ­μο­φρό­νων ὑ­πο­τα­κτι­κῶν του.


Ο Παναγιώτης Τελεβάντος σχολίασε...

Ο Περγάμου Ιωάννης ισχυρίζεται ότι ενεργεί εξ ονόματος των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Στην πραγματικότητα αρνήθηκε ακόμη και να απαντήσει στην επιστολή που του έστειλε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος για το διάλογο.
Ηρθε η ώρα να παραιτηθεί από την προεδρία της επιτροπής και να αυτοκαθαιρεθεί. Ας εγκλειστεί σε ασκητική Μονή ως ένδειξη αληθινής μετάνοιας για την εισαγωγή της βαπτισματικής θεολογίας σε ορθόδοξο έδαφος και την προώθηση ουνιτικού τύπου ένωση με τους παπικούς.
Νέος Πρόεδρος της επιτροπής του διαλόγου πρέπει να οριστεί θεολόγος με ορθόδοξο ανάστημα όπως ο π. Θεόδωρος Ζήσης ή ο κ. Τσελεγγίδης για να υπάρχει σιγουριά για την ορθή πορεία του διαλόγου με τους Παπικούς.

Σχόλιο του blog apotixisi

Aφου ο Γιαννάκης ο Ζηζουλέας, σκαιότατα περιφρόνησε και έγραψε «στα παληά του τα παπούτσια» την επιστολή των επισκόπων της Εκκλησίας της Ελλάδος που του ζητούσε εξηγήσεις για το προδοτικό κείμενο της Ραβένας, πώς μετά από αυτό ισχυρίζεται ότι τους εξουσιοδότησε και η Εκκλησία της Ελλάδος συνοδικώς για να συνεχίσουν τον διάλογο; Από πού την πήρε αυτήν την εγκριτική εξουσιοδότησι; Εδώ υπήρξε ένστασι, που την εξαφάνισε ο φίλος του ομοφυλοερωτιάρη Ιάκωβου Βαβανάτσου. Θέλει ο αδίστακτος να κάνη τον νταή και ετσιθελικά και δικτατορικά σαν άλλος πάπας, να επιβάλη το αιρετικό πιστεύω του και στους Ορθοδόξους. Δεν θα τα καταφέρη.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009








Πολύ

...σκερτσόζος
ο Γιαννάκης,
ε;;;

Τί λέτε;;;




ΚΑΛΕ

ΓΙΑΝΝΑΚΙ,

ΥΠΑΓΕ ....ΕΙΣ

ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΥΣ

ΒΟΣΚΕΙΝ ΧΟΙΡΟΥΣ
!!!

Το θράσος και η αναίδεια των Λατινοφρόνων, όριο δεν έχει.

Ανησυχούν, από το ολο και αυξανόμενο κύμα αντιδράσεων του πιστού λαού, και αυτό τους ανησυχεί σφόδρα.

Και ήδη άρχισαν να προβαίνουν, σε ...σπασμωδικές κινήσεις...

Νομίζουν οι αναίσχυντοι, ότι ο λαός του Θεού θα συνεχίση να δέχεται τις περαιτέρω ατέλειωτες προκλήσεις και ασχήμιες τους, που όριο και σταματημό δεν έχουν.

Ο Γιαννάκης, που είναι άξιος και ικανός πλέον μόνο γιά ..." να βόσκη χοίρους" ψεύδεται ασύστολα ότι έλαβαν αποφάσεις τα Πατριαρχεία, για να συνεχισθούν οι προσευχο-διάλογοι.
Ελαβον αποφάσεις, να συνεχισθούν μόνον οι ....διάλογοι.

Δεν έλαβον αποφάσεις να γίνωνται συμπροσευχές και συλλειτουργίες.
Γι αυτό και ουδείς Οικουμενιστής ή Λατινόφρονας το αναφέρει, αλλά τεχνηέντως, το αποσιωπά και το αποκρύπτει.

Επιπλέον όλα τα Πατριαρχεία βρίσκονται σε άθλια κατάστασι.

Η δεν εχουν ποίμνιο.

Η αγνοούν ή και περιφρονούν τελείως τις έντονες αντιδράσεις του ποιμνίου τους.

Και δεν μεταφέρουν τις αντιδράσεις και τις διαμαρτυρίες του πιστού λαού.

Επομένως είναι άκυρες όλες οι αποφάσεις τους, αφού δεν έχουν την έγκρισι του ποιμνίου τους, του πιστού λαού.

Και αν έλαβον αποφάσεις για διαλόγους, χωρίς να έχουν ρωτήσει κάν τους λαούς τους, όπως έγινε και γίνεται και εδώ στην Ελλάδα, μήπως τους εξουσιοδότησαν τους ...ξεπλυμένους και χρεωκοπημένους Λατινόφρονας και μεμιασμένους Οικουμενιστάς, να κάμνουν και τις ελεεινές και μιαρές συμπροσευχές και συλλειτουργίες, με τους Φραγκολατίνους αιρετικούς αλλά και την κάθε αιρετική ή σατανική αίρεσι του Πλανήτη;
Ολα τα θεατρικά ...καραγκιοζλίκια, που συνεχώς διαπράττουν και γινώμεθα αυτόπται και αυτήκοοι μάρτυρες, τι αποτελούν;

Διαλόγους;

Ούστ, ψευδολόγοι, στραβοί και αλλοίθωροι αχρειέμποροι της πατρώας Πίστεως και ευσεβείας.!!!

Μήπως, λοιπόν, επαναλαμβάνουμε, οι συμπροσευχές και οι συλλειτουργίες τους είναι ...διάλογοι;
Ετσι διαλέγονταν, οι Αγιοι Πατέρες της Εκκλησίας;

Ποιούς προσπαθούν να εξαπατήσουν, αυτοί οι μειοδότες;
Σε ποιά εκκλησιαστική ιστορία, τα διάβασαν αυτά;

Ποιούς εμπαίζει, ο κυρ Γιαννάκης ο Ζηζουλέας, ο σφοδρός φίλος και κολητός, του ομοφυλοερωτιάρη μακαρίτη Ιάκωβου Βαβανάτσου;

Αϊ να χαθή το "κοπέλι" των αιρεσιαρχών Παπών Δύσεως και Ανατολής!!!

Ο π. Ρωμανίδης έλεγε ότι "η ένωσι των Εκκλησιών υπογράφτηκε πάνω στο κρεββάτι της ανωμαλίας".

Τι να εννοούσε και μας το βεβαίωνε αυτό, άραγε ο π. Ιωάννης;

Τι γνώριζε και δεν μας το αποκάλυψε;

Μήπως το αποκάλυψε σε κάποιους το μεγάλο μυστικό;

Μήπως μίλησε σε κάποιους, για πρόσωπα και γιά πράγματα;

Μήπως κάποιος ορθόδοξος, γνωρίζει κάτι περισσότερο;

Θα περιμένουμε να ακούσουμε τυχόν αυτήκοους μάρτυρες.

Το blog apotixisi είναι ανοικτό.

Ποιές ειναι αυτές οι Εκκλησίες που δεν έχουν λαό, και που επικαλείται ο Ζηζουλέας του ...εσβεσμένου Φαναρίου;
Υπάρχει Εκκλησία, χωρίς λαό;

Μπορεί να λειτουργήση ο κληρικός, χωρίς έστω και έναν αντιπρόσωπο του λαού;

Μόνον οι κληρικοί, μπορούν να αποτελούν την Εκκλησία;

Η εκτρωματικά ανυπόστατα μορφώματα;

Ποιοί, λοιπόν, είναι οι ψεύτες και οι συκοφάντες;

Οι, ΟΛΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ υπογράψαντες την γενναία και ορθοδοξότατη ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, που υπερέβη ήδη την έκτη χιλιάδα κληρικών και λαϊκών, ή κατατρομοκρατήσασα τους Λατινόφρονας ή οι αισχροί και οι ελεεινοί Λατινόφρονες;

Γράφει ο αναίσχυντος ψευδολόγος ψευδοδογματολόγος, που προσπαθεί να εξαπατήση και να ...ξεσηκώση τους επισκόπους της Ελλάδος, ο εγκάρδιος φίλος του ερωτοομοφυλόφιλου Βαβανάτσου:
"Ποία η αυθεντία και το κύρος των συνοδικών αποφάσεων";

Απαντούμε: ΚΑΜΜΙΑ.

Η ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας διδάσκει ότι η αυθεντία δεν προέρχεται από τους κληρικούς, αλλά από την συνείδησι της Εκκλησίας, δηλαδή από τον ΠΙΣΤΟ ΛΑΟ.

Αυτός και μόνο επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει.

Αυτός και μόνο επικυροί ή ακυροί.

Αυτός και μόνο αποδέχεται ή απορρίπτει.

Αυτός και μόνο παραδέχεται ή καταργεί.
Αυτός και μόνο εγκρίνει ή αφαιρεί.
Και χίλιοι επίσκοποι - αξιοθρήνητε Ιερεμία Φούντα - να θεσπίσουν ή να ψηφίσουν κάτι το διαφορετικό από την Ορθόδοξο Πίστι και Ζωή, όπως πράττουν σήμερα οι Λατινόφρονες και οι Οικουμενιστές, έρχεται ο ΓΙΓΑΣ λαός και τα πετάει όλα ... στον ...απόπατο της Ιστορίας.
Αυτό το πρώτο μάθημα που γνωρίζουν και τα νήπια του δημοτικού, δεν το γνωρίζεις εσύ, ψευτοδογματολόγε;

Και αυτός ο λαός εδώ και δεκαετίες, που εσείς οι ...ξεφωνημένοι, δεν υπολογίζετε και περιφρονείτε, καταρράται και εμπτύει όλες, μά ΟΛΕΣ τις συζητήσεις και τα ανοίγματα, που τα διεξάγετε κατά τον ανεπίτρεπτον και αντορθόδοξον τρόπον που τα διεξάγετε.

Γιατί το παραβλέπετε αυτό, αδιάντροποι και ατσίπωτοι, Λατινόφρονες και Οικουμενιστές;

Γιατί περιφρονείτε τόσο προκλητικά τις αντιδράσεις του πιστού λαού;

Ο πιστός λαός, η Εκκλησία του Θεού επί της γής, σας θεωρεί ανίκανους και ακατάλληλους, να τον εκπροσωπείτε.

Υπάγετε, λοιπόν, αναίσχυντοι Λατινόφρονες και Οικουμενιστές, .... εις τους αγρούς, βόσκειν ΧΟΙΡΟΥΣ!!!
Εκεί θα διαπρέψετε, όντως!!!


Ας ...απολαύσουμε όμως το κατάπτυστο...βρωμόχαρτο του Γιαννάκη, του ....εσβευσμένου Φαναρίου, που ολα όσα γράφει, μας τα ξανάπε στην ημερίδα της Θεσσαλονίκης και διαπομπεύθηκε και κατεξευτελίστηκε, αφού εξαναγκάσθηκε από τις ασταμάτητες φωνασκίες να προτείνη την διάλυσι της ημερίδας και αφού κατήλθε από το βήμα εσπευσμένα εν μέσω έντονων και σφοδροτάτων αποδοκιμασιών.
Ο συντάκτης αυτού του κειμένου ήταν παρών, τα είδε και τα άκουσε όλα και συμμετείχε σε όλα.
Αλλά αυτός - ο Γιαννάκης καλέ - ..."ουκ ηβουλήθη συνιέναι".


Σεβασμιώτατε,

Επειδή κατ’ αυτάς δημιουργείται, ως μη ώφελε, υπό τινων κύκλων θόρυβος πολύς περί το θέμα του επισήμου θεολογικού Διαλόγου των Ορθοδόξων μετά των Ρωμαιοκαθολικών, και εκτίθενται απόψεις κινούμεναι πολλάκις μεταξύ ανακριβείας και απροκαλύπτου ψεύδους και συκοφαντίας, απευθύνομαι εις την αγάπην Σας, δια να διευκρινίσω τα ακόλουθα:

1. Ο ως άνω θεολογικός Διάλογος δεν αποτελεί υπόθεσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πολλώ δε μάλλον ενός συγκεκριμένου προσώπου, αλλά διενεργείται κατόπιν αποφάσεως όλων ανεξαιρέτως των αυτοκεφάλων και αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ειδικώς ως προς την παρούσαν περίοδον του Διαλόγου, κατά την οποίαν ο υποσημειούμενος ασκεί την συμπροεδρίαν από Ορθοδόξου πλευράς, η ομοφωνία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών διά την συνέχισιν του Διαλόγου είναι καταγεγραμμένη εις Μνημόνια υπογεγραμμένα υπό των σεπτών Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, τα οποία και επισυνάπτονται ενταύθα εν φωτοτυπία. Ως θα διαπιστώση η Σεβασμιότης Σας εκ της αναγνώσεως των Μνημονίων τούτων, και η αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος, συνοδική, μάλιστα, αποφάσει, αποδέχεται ότι «παρά τας υφισταμένας δυσκολίας, αίτινες, πηγάζουν εκ της συνεχίσεως της προκλητικής δράσεως της Ουνίας εις βάρος του ποιμνίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο εν λόγω Θεολογικός Διάλογος δέον, όπως συνεχισθή». Οι αντιτιθέμενοι, συνεπώς, εις τον εν λόγω θεολογικόν Διάλογον αμφισβητούν και επικρίνουν πανορθοδόξους αποφάσεις, συνοδικώς ειλημμένας. Διεκδικούντες υπέρ εαυτών και μόνον το γνήσιον φρόνημα της Ορθοδοξίας αμφισβητούν κατ’ ουσίαν την ορθοδοξίαν όχι ωρισμένων προσώπων, όπως παραπλανητικώς διατείνονται, αλλά των Προκαθημένων και των ιερών Συνόδων πασών των αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

2. Τα αυτά ισχύουν και ως προς το θέμα του περί ου ο λόγος Διαλόγου. Πληροφορούμεθα ότι καθηγητής τις εν επιστολή προς τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας επικρίνει την επιλογήν του θέματος του πρωτείου ως θέματος του θεολογικού Διαλόγου, και φρονεί ότι περί άλλα θα έδει να ασχολήται ο Διάλογος. Αλλ’ο εν λόγω καθηγητής είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί διά το γεγονός ότι, και πάλιν, το θέμα του Διαλόγου απεφασίσθη πανορθοδόξως. Τα συνημμένα Μνημόνια, υπογεγραμμένα υπό πάντων των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, μαρτυρούν και βεβαιούν τούτο. Η αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχεται ωσαύτως ότι «προς διευκόλυνσιν της πορείας του Διαλόγου η συζήτησις αυτή (περί της Ουνίας) δύναται να διεξαχθή εντός των πλαισίων της εκκλησιολογίας υπό το πρίσμα του πρωτείου». Τούτο ακριβώς προτιθέμεθα να πράξωμεν φυσιολογικώς κατά την προσεχή συζήτησιν του θέματος «Το πρωτείον κατά την β’ χιλιετίαν», ότε και ενεφανίσθη η Ουνία. Τα λοιπά θέματα, εις τα οποία αναφέρεται ο εν λόγω καθηγητής, ουδόλως θα παροραθούν υπό του Διαλόγου. Αλλά εις την παρούσαν φάσιν, ως απεφασίσθη διορθοδόξως από της ενάρξεως του Διαλόγου, το επίκεντρον της συζητήσεως αποτελεί η Εκκλησιολογία. Σεβαστόν και θεμιτόν είναι να έχη διάφορον άποψιν ο εν λόγω καθηγητής, ή οιοσδήποτε άλλος. Αλλ’ είναι απαράδεκτον να κραυγάζη ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμην του. Που βαίνομεν ως Εκκλησία, Σεβασμιώτατε άγιε αδελφέ;

3. Διαδίδεται ψευδέστατα και συκοφαντικώτατα ότι επίκειται η υπογραφή της ενώσεως των Εκκλησιών! Ομότιμος καθηγητής της Θεολογίας, γνωστός διά την εμπάθειάν του προς το πρόσωπόν μου, επεσκέφθη Ιεράρχην της Εκκλησίας της Ελλάδος και του εδήλωσεν ότι, ως γνωρίζει μετά βεβαιότητος (!) , η ένωσις έχει ήδη αποφασισθή (εις την Ραβένναν!) και είναι θέμα χρόνου η αναγγελία της!!! Κληρικοί και λαϊκοί με πλησιάζουν και με ερωτούν εάν αληθεύει ότι εις την Κύπρον τον Οκτώβριον θα υπογραφή η ένωσις! Προφανώς διά του τρόπου τούτου επιδιώκεται η δημιουργία ανησυχίας εις τον λαόν του Θεού με απροβλέπτους συνεπείας διά την ενότητα της Εκκλησίας. Αλλ’ οι διαδίδοντες ταύτα γνωρίζουν ασφαλώς (εάν δεν ετυφλώθηκαν από εμπάθειαν, φανατισμόν ή μανίαν αυτοπροβολής)πρώτον μεν ότι ο διεξαγόμενος θεολογικός Διάλογος, έχει να διανύση μακρότατον ακόμη δρόμον, διότι αι θεολογικαί διαφοραί, τα οποίας συνεσώρευσαν χίλια έτη διαιρέσεως, είναι πολλαί, δεύτερον δε ότι η Επιτροπή του Διαλόγου είναι εντελώς αναρμόδια να «υπογράψη» ένωσιν, δοθέντος ότι το δικαίωμα τούτο ανήκει εις τας Συνόδους των Εκκλησιών. Διατί, λοιπόν, η ψευδέστατη παραπληροφόρησις; Δεν αναλογίζονται οι διασπείροντες τας ψευδείς αυτάς «πληροφορίας» τας συνεπείας διά την ενότητα της Εκκλησίας; «Ο ταράσσων (τον λαόν του Θεού) βαστάσει το κρίμα, όστις αν ή» (Γαλ.5,10)

Σεβασμιώτατε,

Η ευθύνη όλων, μάλιστα δε των επισκόπων, των τεταγμένων υπό του Θεού να μεριμνούν διά την διασφάλισιν της κανονικής ενότητος του ποιμνίου των, είναι πελωρία. Το διακύβευμα είναι εκκλησιολογικόν: ποία η αυθεντία και το κύρος των συνοδικών αποφάσεων; Θα υπακούωμεν εις τα συνοδικάς αποφάσεις, ως πράττομεν ημείς βαλλόμενοι διά τούτο, ή εις τους «ζηλωτάς» της Ορθοδοξίας; Υφίστανται Ορθοδοξία και δόγματα πίστεως άνευ συνοδικών αποφάσεων; Λάβετε, παρακαλούμεν, θέσιν επ’ αυτού, πριν ή οδηγηθώμεν εις πλήρη απαξίωσιν των συνοδικών αποφάσεων και διασπασθή το ποίμνιον Σας ως εκ της τυχόν ολιγωρίας μας.

Ταπεινώς και εν συναισθήσει επισκοπικής ευθύνης υποβάλλοντες ταύτα εις την υμετέραν αγάπην και κρίσιν διατελούμεν

Εν Αθήναις τη 26η Σεπτεμβρίου 2009

Μετά σεβασμού, τιμής και αγάπης εν Κυρίω

+Ο Περγάμου Ιωάννης, Ορθόδοξος Συμπρόεδρος της Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου
Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Οι Λατινόφρονες και οι Οικουμενιστές παραφρόνησαν;
Πώς θα συζητηθή στην Κύπρο, η θεσμική - ιεραρχική θέσι ενός προσώπου ( δηλαδή του Πάπα) εντός της Εκκλησίας, ενόσω το πρόσωπο αυτό βρίσκεται ακόμη ουσιαστικά αλλά και τυπικά ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;



Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ:
----------------------------
Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΥΘΕΝΤΙΑ

ΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΙ

ΣΥΝΟΔΟΙ


Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Τυγχάνετε εγνωσμένος εις πανορθόδοξον επίπεδον δια τήν βαθείαν Υμετέραν προσήλωσιν εις τόν ύψιστον και αποστολικοπαράδοτον θεσμόν της συνοδικότητος εν τη διοικήσει της Αγιωτάτης ημών Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, θεσμόν ον και υπερασπίσθητε κατά την πολυτάλαντον Υμετέραν Αρχιερατικήν διακονίαν ευθαρσώς και μετά πολλής επιγνώσεως.

Επικειμένης τόσον τής προσεχούς τακτικής συνεδριάσεως του Ιερού Σώματος της Σεπτής Ιεραρχίας της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας κατά τον αρξάμενον μήνα Οκτώβριον, όσον και της εν Κύπρω συνελεύσεως της μικτής διεθνούς Επιτροπής επί του θεολογικού διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών με θέμα «τον ρόλον του επισκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία των Εκκλησιών κατά την πρώτην χιλιετίαν» ταπεινώς φρονώ ότι, δέον όπως συζητηθή θεολογικώς το θέμα υπό της Σεπτής Ιεραρχίας της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας και τοποθετηθή και εκφρασθή σαφώς επ’αυτού το Ιερόν Σώμα, ούτως ώστε ο ημέτερος Σεβασμιώτατος Εκπρόσωπος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος, όστις διακρίνεται δια την θεολογικήν του επάρκειαν, ευρυμάθειαν και ορθοκρισίαν, ενισχυθή εν τη τελική διαμορφώσει του κοινού κειμένου της ως είρηται Διεθνούς Συνελεύσεως.

Τυγχάνει αδιαμφισβήτητος ιστορική αλήθεια, ότι ποτέ η Εκκλησία κατά την πρώτην χιλιετίαν δεν ανεγνώρισεν εις τον Επίσκοπον Ρώμης πρωτείον αυθεντίας και εξουσίας εις παγκόσμιον επίπεδον. Η υπερτάτη αυθεντία εις την ανά την οικουμένην Εκκλησίαν ησκείτο πάντοτε και μόνον από τας Οικουμενικάς Συνόδους.

Κατά ταύτα η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία δέν δέχεται το παπικόν πρωτείον ως αυτό κατενοήθη και ηρμηνεύθη υπό της Α Βατικανῆς Συνόδου, η οποία ανεκήρυξε τον Επίσκοπον Ρώμης ως δήθεν «αλάθητον εκφραστήν» της συνειδήσεως της Εκκλησίας με δυνατότητα να αντιτίθεται ακόμη και εις αποφάσεις Οικουμενικής Συνόδου, νοσφιζόμενος ούτω με το δογματικώς κατοχυρωμένον και υπό της Β Βατικανῆς Συνόδου «αλάθητόν του» και το διεκδικούμενον πρωτείον εξουσίας εφ’ ολοκλήρου της Εκκλησίας, αυθαιρέτως, αντιγραφικώς και αντικανονικώς την θέσιν του Ζωοποιού και Παναγίου Πνεύματος της αληθείας εν τω σώματι της Εκκλησίας ακυρώνων ούτω urbi et orbi το αποστολικοπαράδοτον συνοδικόν πολίτευμα της Εκκλησίας, αλλά και αυτήν ταύτην την παρουσίαν και δράσιν του Αγ. Πνεύματος εν Αυτή.

Ο πάνσεπτος Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως-Νέας Ρώμης Παναγιώτατος κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ την 1ην Οκτωβρίου 1997, από του επισήμου βήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ομιλών περί της αιρέσεως του filoque εδήλωσε σχετικώς, προς το υπό κρίσιν θέμα της μικτής διεθνούς επιτροπής, τα ακόλουθα: «...Δύο λέξεις μόναι ανατρέπουν την όλην δομήν του κόσμου, δικαιολογούν το αλάθητον και την αυθεντίαν του ενός επί της γης. Η αίσθησις της ελευθερίας η Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν, δεν επιτρέπει εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν να δεχθή την απόλυτον υποταγήν Αυτής εις την βούλησιν του ενός, και δι’ αυτό αρνείται την ορθότητα των δύο τούτων λέξεων, επί των οποίων αυτός ο εις προσπαθεί να στηρίξη την εξουσίαν αυτού» (Τόμος «ΕΠΕΣΚΕΨΑΤΟ ΥΜΑΣ», Πατριαρχικαί Επισκέψεις εις την Συμβασιλεύουσαν, 1997-1999-2000, εκδ. Ι. Μητρ. Θεσσαλονίκης 2000, σελ. 275).

Κατά την συνέλευσιν της διεθνούς μικτής Επιτροπής θα πρέπει ασφαλώς να τεθούν αι παθογένειαι του Ρ/Καθολικοσμού και ειδικώτερον το ανύπαρκτον «Πετρίνειο λειτούργημα» του Επισκόπου Ρώμης, αι κίβδηλαι και νόθαι αποδείξεις περί αυτού (Ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά, Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις, Ψευδοκλημέντια κ.ο.κ.), αι δήθεν μαρτυρίαι δια το έκκλητον των επισκόπων της Εκκλησίας προς την Ρωμαϊκήν καθέδραν και αι δήθεν μαρτυρίαι περί της ρωμαϊκής αυθεντίας εις ζητήματα πίστεως και ερμηνείας των Γραφών.

Λαμβανομένου υπ’ όψιν, ότι κατά το από 13/1/2005 μνημόνιον υπογεγραμμένον υπό του Υμετέρου Προκατόχου μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου και του συμπροέδρου εξ ορθοδόξων της μικτής διεθνούς Επιτροπής διαλόγου, Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου, η Αγιωτάτη ημών Εκκλησία σαφώς δι’ Αποφάσεως της Δ.Ι.Σ. αυτής της 12ης Ιανουαρίου 2005 διεκήρυξεν ότι:

« 1. ... Η Ουνία αποτελεί Εκκλησιαστικήν, Δογματικήν και Νομοκανονικήν εκτροπήν και βιαίαν απόσπασιν και απόσχισιν πιστών από την Μητέρα Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και ως εκ τούτου πρέπει οπωσδήποτε να καταδικασθή και να καταργηθή.

2. Ως πρός τήν θεματολογίαν του Διαλόγου, η Εκκλησία τής Ελλάδος φρονεί, ότι πρέπει οπωσδήποτε να συνεχισθή η συζήτησις επί του θέματος τής Ουνίας, όπερ ουδόλως έχει εξαντληθή, δεδομένου, ότι συνεχίζει να υπάρχη και να δρα εις βάρος της Ορθοδοξίας.

Η συζήτησις αυτή, προς διευκόλυνσιν της πορείας του Διαλόγου, δύναται να διεξαχθή εντός των πλαισίων της εκκλησιολογίας υπό το πρίσμα του πρωτείου», δέον όπως και το ειρημένον θέμα συζητηθή εξ αφορμής και της πρότριτα γενομένης εκλογής, χειροτονίας και εγκαταστάσεως εν Αθήναις του νέου Ουνίτου Επισκόπου Καρακοβίας κ. Δημητρίου Σαλάχα.

Κατακλείων τήν Υμετέραν αίτησιν, υποσημειούμαι ευπειθέστατος.

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Στις παραστάσεις, η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και δεξιά, η "εκκλησία"- Χαβούζα, του αρχιαιρεσιάρχου Βαρθολομαίου, των Λατινοφρόνων και των Οικουμενιστών. Eνα τέτοιο ελεεινό διαβολικό μόρφωμα, αγωνίζονται "με νύχια και με δόντια" να κατασκευάσουν οι παραπάνω αναφερόμενοι.

ΑΝΤΙ


ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ


ΕΜΕΤΙΚΗ


ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ


Του Ομολογητού της Ορθοδοξίας Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου


«Μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»(Α΄ Κορ. 7, 23).

Αυτή την προτροπή ο ουρανοβάμων Παύλος απευθύνει προς πιστούς ανθρώπους, χριστιανούς. Με αυτή δε την προτροπή ο Απόστολος δεν θίγει το θέμα της δουλείας με κοινωνική έννοια, θίγει το θέμα της δουλείας με ηθική έννοια, αναφέρεται δηλαδή στη δουλοπρέπεια, στο να συμπεριφέρεται άνθρωπος, και μάλιστα χριστιανός Ορθόδοξος, σε συνάνθρωπο, σαν αυτός μεν να είνε κατώτερο ον, εκείνος δε ανώτερο ον, και να κάμπτη ενώπιον εκείνου τη σπονδυλική στήλη, και να προβαίνη σε γλοιώδεις κολακείες, και να υποκύπτη σε αλαζονικές και αμαρτωλές απαιτήσεις εκείνου.


Με την προτροπή, «Μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων», ο Απόστολος τη δουλεία με ηθική έννοια σε ανθρώπους αντιθέτει προς τη δουλεία στο Χριστό, ο οποίος δεν είνε απλώς άνθρωπος, αλλά Θεός.


Η δουλεία με ηθική έννοια σε ανθρώπους είνε δουλοπρέπεια, ενώ η δουλεία στο Χριστό, τον ενανθρωπήσαντα Θεό, δεν είνε δουλοπρέπεια, αλλ’ αληθινή ελευθερία.


Ο άνθρωπος, και δη ο Ορθόδοξος χριστιανός, δεν πρέπει να είνε δουλοπρεπής, αλλ’ αξιοπρεπής. Και πρέπει να είνε αξιοπρεπής, διότι έχει αξία, υπερέχουσα αξία.


Όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία, υπερέχουσα αξία, από οντολογικής πλευράς. Διότι όλοι οι άνθρωποι είνε δημιουργημένοι ως προσωπικά όντα «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού», συμφώνως δηλαδή προς την πνευματική εικόνα και μορφή του Θεού, του υψίστου προσωπικού όντος. Όλοι συνεπώς είμεθα θεοί κατά χάριν και υιοί Υψίστου. Κατά τη διδασκαλία του Χριστού ένας άνθρωπος αξίζει περισσότερο από όλο το φυσικό κόσμο, από το αφαντάστως μεγάλο σύμπαν.


Από οντολογικής λοιπόν πλευράς δεν είνε ένας άνθρωπος κατώτερος και άλλος ανώτερος. Όλοι είμεθα της αυτής φύσεως. Όλοι άνθρωποι, κανείς υπεράνθρωπος. Όλοι ίσοι μεταξύ μας. Και δεν δικαιολογείται άνθρωπος να συμπεριφέρεται προς συνάνθρωπο δουλοπρεπώς, αλλ’ αξιοπρεπώς.


Ο πιστός, ο χριστιανός, δεν έχει αξία από οντολογικής μόνο πλευράς, έχει αξία, υπερέχουσα αξία, και από θρησκευτικής πλευράς. Μετά την αμαρτία και την υποδούλωσι στο κράτος της αμαρτίας αγοράσθηκε με υψηλό τίμημα, με το άπειρης δυνάμεως αίμα του Χριστού, και εντάχθηκε στο Χριστιανισμό, την αληθινή και τέλεια Θρησκεία. Και πλέον συγκεκριμένως, εντάχθηκε στην Εκκλησία, όπου υπάρχει «η άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), η ορθή πίστι, η αγία διδασκαλία του Χριστιανισμού, η οποία περιέχει τα δόγματα και τις εντολές, τα πιστευτέα και τα πρακτέα.


Ο μεγάλος εχθρός, ο Διάβολος και Σατανάς, λυσσωδώς πολέμησε και πολεμεί την ορθή πίστι, την αλήθεια του Χριστιανισμού, και την Εκκλησία, στην οποία υπάρχει η ορθή πίστι, η ορθή διδασκαλία. Και πως πολέμησε και πολεμεί; Με διαφόρους τρόπους, και ιδίως με αιρέσεις. Χιλιάδες οι αιρέσεις στην εποχή μας. Και είνε τούτο φυσικό, αφού η εποχή μας είνε η εποχή της μεγάλης αποστασίας. Η Γραφή προείπε την αποστασία, για να μη πέφτωμε σήμερα από τα σύννεφα. Αλλ’ η αποστασία και οι αιρέσεις δεν εξαφάνισαν την πίστι, την ορθή διδασκαλία. Προείπε και τούτο η Γραφή. Η αλήθεια της πίστεως διασώζεται ακεραία, ανόθευτη, γνησία, αυθεντική μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε η Εκκλησία είνε ακατάλυτη, διότι κατέχει την αλήθεια. Αν η Εκκλησία έπεφτε σε μία, έστω, αίρεσι, θα έπαυε να είνε Εκκλησία.


Η ακεραία, η ανόθευτη, η γνησία, η αυθεντική αλήθεια της πίστεως, η οποία υπάρχει στην Εκκλησία, ονομάζεται Ορθοδοξία. Έτσι ωνομάσθηκε εν αντιθέσει προς τις κακοδοξίες, τις αιρέσεις. Γάλα αγνό, λέγει και γράφει στο γαλακτοπωλείο του ο τίμιος γαλακτοπώλης, όταν άλλοι νοθεύουν και πωλούν γάλα νοθευμένο.


Είμεθα Ορθόδοξοι και μέλη της «μιάς, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας». Ακριβώς δε εμείς, επειδή έχουμε την Ορθοδοξία και ανήκουμε στην Εκκλησία, συν τη οντολογική αξία έχουμε και άλλη υπερέχουσα αξία, τη θρησκευτική, της οποίας οι αλλόθρησκοι και οι αιρετικοί στερούνται. Και συνεπώς δεν πρέπει να είμεθα δουλοπρεπείς, αλλ’ αξιοπρεπείς, διπλά αξιοπρεπείς. Και να καυχώμεθα εν Κυρίω για τη διπλή αξία μας.


Δυστυχώς όμως πολλοί Ορθόδοξοι, κοινωνικώς πτωχοί και αδύνατοι, λησμονούν τη διπλή υπερέχουσα αξία τους, την οντολογική και τη θρησκευτική, και, αντί να δείχνωνται αξιοπρεπείς, δείχνονται δουλοπρεπείς απέναντι πολιτικών και εκκλησιαστικών αρχόντων και άλλων αξιωματούχων και μεγιστάνων του πλούτου και άλλων παραγόντων, επειδή αυτοί διαθέτουν κοσμική δύναμι. Οι δυνατοί κοσμικώς συνήθως υποτιμούν τους αδυνάτους κοσμικώς, τους θεωρούν ανυπολογίστους, τους εξουθενώνουν, τους θεωρούν ως «τα μη όντα» (Α΄ Κορ. 1,28). Και μόνο δε γι’ αυτή την υποτιμητική και απαξιωτική εις βάρος τους ιδέα οι υποτιμώμενοι και απαξιούμενοι έπρεπε να τηρούν στάσι και απόστασι αξιοπρεπείας απέναντι των ισχυρών του κόσμου.


Αλλά τέτοια στάσι και απόστασι δεν τηρούν απέναντι αυτών, επειδή αυτοί έχουν κοσμική δύναμι. Και γι’ αυτό υπερτιμούν, εξυψώνουν, επαινούν, εγκωμιάζουν και κολακεύουν αυτούς, μερικοί μάλιστα κατά τρόπο γλοιώδη, αηδιαστικό, εμετικό.


Στο σημείο δε τούτο ας επιτραπή να ειπούμε, ότι περισσότερο η δουλοπρέπεια επικρατεί, ενδημεί, θα λέγαμε, στο χώρο του κλήρου. Το επισκοπικό αξίωμα έχει σφόδρα εκκοσμικευθή. Είνε υπερεξογκωμένο και υπερεξυψωμένο. Και οι επίσκοποι είνε σχεδόν ανεξέλεγκτοι και αυταρχικοί. Ολίγοι, πολύ ολίγοι οι ταπεινοί επίσκοποι. Οι πλείστοι έχουν υπέρμετρο εγωισμό. Εγωισμό μεγαλύτερο από τον εγωισμό κοσμικών αρχόντων, υπουργών και πρωθυπουργών. Επειδή είνε «εις τύπον και τόπον Χριστού» και οι χριστιανοί υποκλίνονται ενώπιόν τους και βάζουν μετάνοια και τους προσκυνούν, ο εγωισμός τους ανεβαίνει πάνω από τα άστρα και τους γαλαξίες. Αν δε οι επίσκοποι είνε αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες χωρίς αίσθησι της ματαιότητος των εγκοσμίων και με πάθος μεγαλομανίας, τα πράγματα είνε ακόμη χειρότερα.


Επειδή τέτοιοι είνε οι πλείστοι επίσκοποι, όλοι σχεδόν οι υφιστάμενοί τους διάκονοι και ιερείς φέρονται απέναντί τους σαν να είνε δούλοι. Βλέπουν στους επισκόπους ελαττώματα, σφάλματα, διάφορα τρωτά, ακόμη και σκάνδαλα. Και θέλουν γι’ αυτά να ομιλήσουν στους επισκόπους, να κάνουν κάποιες παρατηρήσεις, να συστήσουν κάποια πράγματα, από αγάπη προς αυτούς και την Εκκλησία να ασκήσουν κάποιο έλεγχο προς διόρθωσι και οικοδομή. Αλλά πώς να τολμήσουν οι δούλοι να ομιλήσουν στους τυράννους; Κρατούν τα στόματά τους κλειστά, επτασφράγιστα. Διότι, αν ομιλήσουν, θα περιέλθουν στη δυσμένεια των επισκόπων και θα αρχίση διωγμός εναντίον τους. Πολλοί δε, ιδιοτελείς και ιδιοτελέστατοι τύποι, ιδίως αρχιμανδρίτες, ανοίγουν τα στόματά τους και, σαν να έχουν τα επισκοπικά πράγματα ευ και καλώς, πλέκουν εγκώμια στους επισκόπους. Σε ονομαστικές δε εορτές και άλλες ευκαιρίες και εκδηλώσεις οι ιδιοτελείς και ιδιοτελέστατοι αυτοί τύποι εξυμνούν τους επισκόπους τόσο πολύ, σαν να είνε ισάξιοι με τον ιερό Χρυσόστομο! Γλοιωδέστατες κολακείες, εμετικώτατες αηδίες.


Είνε αξιοκατάκριτοι όσοι άνθρωποι, και μάλιστα Ορθόδοξοι, φέρονται δουλοπρεπώς προς συνανθρώπους, επειδή έχουν κοσμική δύναμι. Αλλά τί είνε η κοσμική δύναμι μπροστά στην οντολογική αξία παντός ανθρώπου και τη θρησκευτική αξία του Ορθοδόξου; Και πώς αποκτάται η κοσμική δύναμι; Συνήθως με τιμιότητα η με αβαρίες στη συνείδησι και ατιμίες; Και πώς διατηρείται; Και πόσο διατηρείται; Τί λένε τα νεκροταφεία;...


Ιδιαιτέρως πρέπει ν’αναφέρωμε και να στηλιτεύσωμε τη δουλοπρέπεια Οικουμενιστών του Ορθοδόξου χώρου, ιεραρχών, άλλων κληρικών, καθηγητών πανεπιστημίου και άλλων προσώπων απέναντι του πάπα.


Ο Παπισμός είνε σύστημα όχι πλανών, αλλά σκοπίμων διαστροφών της αληθείας, σκοπίμων κακοδοξιών, προπάντων και κυρίως προς στήριξι υπερηφάνων και υπερφιάλων αξιώσεων του πάπα. Ο Παπισμός δεν έχει σχέσι προς το πνεύμα της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης, ευθύτητος και ειλικρινείας.


Ο Παπισμός δεν είνε Χριστιανισμός, είνε Εωσφορισμός. Καινοτομώντας ο Πάπας, η μάλλον κενοτομώντας, δημιούργησε και μερικά δόγματα κατ’ εξοχήν προκλητικά, αλλά και κατ’ εξοχήν ηλίθια.

Διδάσκει, ότι αυτός είνε ο μόνος αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη και αυτός πρέπει να κυβερνά σύμπασα την Οικουμένη, και όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και πολιτικά!

Διδάσκει, ότι, όπου είναι αυτός, εκεί είνε το Άγιο Πνεύμα! Διδάσκει, ότι, αυτός είνε αλάθητος!

Διδάσκει, ότι όλη τη χάρι ο Κύριος έδωσε σ’ αυτόν και, όπου αυτός θέλει, εκεί δίνει (με το αζημίωτο βεβαίως)! Διδάσκει, ότι αυτός είνε η πηγή της ιερωσύνης, και συνεπώς ιερωσύνη έχουν εκείνοι μόνο, στους οποίους δίνει αυτός!

Η τριώφορη τιάρα του σημαίνει, ότι αυτός είνε κύριος επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων!

Με τέτοιες διδασκαλίες του Παπισμού οι επίσκοποι και οι λοιποί κληρικοί μας «πάνε περίπατο», καταργούνται, κηρύσσονται ανύπαρκτοι.

Ο σημερινός πάπας, καίτοι ο Παπισμός περιλαμβάνει 25 περίπου αιρέσεις, δεν δυσκολεύτηκε να διακηρύξη, urbi et orbi, ότι η Εκκλησία του, αυτή είνε η αληθινή Εκκλησία! Η Ορθοδοξία από το πάπα κηρύσσεται ελλειματική και πάει και αυτή περίπατο…

Τέτοιος είνε ο πάπας και ο Παπισμός.

Και οι Οικουμενισταί του Ορθοδόξου χώρου, αν είχαν Ορθόδοξο φιλότιμο, δεν έπρεπε να είνε Οικουμενισταί, αλλά σαφώς και απεριφράστως έπρεπε να δηλώσουν, ότι ο Παπισμός δεν είνε Εκκλησία, αλλά Αίρεσι, με πολλές επί μέρους αιρέσεις, και ο πάπας δεν είνε επίσκοπος, ούτε καν χριστιανός, αφού στις Αιρέσεις δεν υπάρχει το μυστήριο του βαπτίσματος, με το οποίο γίνεται κανείς χριστιανός.

Εν τούτοις οι Οικουμενισταί ονομάζουν και θεωρούν τον Παπισμό Εκκλησία και τον πάπα επίσκοπο με πρωτείο και τον προσφωνούν αγιώτατο. Και ευκαίρως ακαίρως πλέκουν εγκώμια στον πάπα.

Πόσα εγκώμια δεν ακούσαμε ιδίως για τον προηγούμενο πάπα και ιδίως από τον σημερινό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!

Και συμμετέχουν οι Οικουμενισταί σε διαχριστιανικά και διαθρησκειακά συνέδρια, τα οποία συγκαλεί και στα οποία πρωτεύει ο πάπας. Και εισάγουν τον πάπα σε Ορθοδόξους ναούς ως αδελφό και συλλειτουργό.

Είνε δε τόσο δουλοπρεπείς οι Ορθόδοξοι Οικουμενισταί (οποίο οξύμωρο!), ώστε, εάν ο πάπας ή καρδινάλιος ή άλλος παπικός αξιωματούχος τους αξιώση ενός χαμόγελου, η ψυχή τους γεμίζει από ευτυχία και αισθάνονται καθυποχρεωμένοι, λυώνουν από την υποχρέωσι ως «τήκεται κηρός από προσώπου πυρός»!

Γιατί τόση αναξιοπρέπεια, γιατί τόση δουλοπρέπεια Ορθοδόξων Οικουμενιστών απέναντι των παπικών; Προπάντων γιατί τόση αναξιοπρέπεια και δουλοπρέπεια Ορθοδόξων ιεραρχών, αφού μάλιστα ο πάπας με τις θεωρίες του τους καταργεί, τους κηρύττει ανυπάρκτους;

Επειδή ο πάπας είνε αρχηγός 1 δισεκατομμυρίου παπικών και πλέον και διαθέτει μεγάλη κοσμική δύναμι, γι’ αυτό οι ημέτεροι Οικουμενισταί δείχνουν απέναντί του την εν λόγω συμπεριφορά.

Αλλά τι είνε η κοσμική δύναμι του πάπα μπροστά στην αξία της Ορθοδοξίας;

Η Ορθοδοξία είνε το πολυτιμότερο πράγμα υπό τον ουρανόν και από τον ουρανόν. Είνε ο ανεξιχνίαστος πλούτος του Χριστού. Είνε η ιερή παρακαταθήκη. Είνε ο ασφαλής δρόμος προς σωτηρίαν των ανθρώπων.

Και λόγω της Ορθοδοξίας οι ημέτεροι Οικουμενισταί έπρεπε να έχουν το αίσθημα της ανωτερότητος και να καυχώνται εν Κυρίω απέναντι των παπικών.

Αλλά δυστυχώς αντί του αισθήματος της ανωτερότητος έχουν αίσθημα κατωτερότητος, είνε κομπλεξικοί.

Διότι δεν είνε σε θέσι να εκτιμήσουν την ανεκτίμητη αξία της Ορθοδοξίας. Επίσης δεν είνε σε θέσι να εμβαθύνουν στο θεόπνευστο κείμενο της Εκκλησίας, τη Γραφή, και να δώσουν την πρώτη σημασία στην πίστι και την αλήθεια, όπως απαιτεί η Γραφή.

Η Γραφή δεν κάνει εντύπωσι σ’ αυτούς, εντύπωσι σ’αυτούς κάνει η κοσμική δύναμι του πάπα, διότι και αυτοί είνε κοσμικοί.

Οι ιεράρχες έχουν μεγάλα αξιώματα, αλλ’ οι ίδιοι είνε μικροί άνθρωποι. «Παπαδάκια», όπως είπε κάποτε στον υποφαινόμενο ο αείμνηστος π. Πορφύριος. «Ανθρωπάκια με τα παθάκια», όπως είπε παλαιότερα ένας αγωνιστής. Υβρίζουμε; Όχι, δεν υβρίζουμε, αλλά λέμε τη μαύρη αλήθεια. Υπάρχουν οι καλοί ιεράρχες, οι οποίοι δεν είνε Οικουμενισταί. Αλλ’ οι Οικουμενισταί ιεράρχες είνε, με δηλώσεις και με ενέργειές τους, προδότες της Πίστεως. Και έχουν καταντήσει ανυπόφοροι στο μικρό ποίμνιο, στους συνειδητούς χριστιανούς.

Και ας μάθουν οι Οικουμενισταί από τη Γραφή και από την Ιστορία, ότι η Εκκλησία είνε μία και ακατάλυτη, και η αλήθεια της Πίστεως είνε αιώνια, δεν θα χαθή.

Αυτοί θα χαθούν, εάν δεν μετανοήσουν. Η μετάνοια δεν είναι κακό πράγμα, αλλά καλό. Δεν είνε προσβολή και ευτελισμός της ανθρωπίνης προσωπικότητος, αλλ’ ηρωισμός και μεγαλείο ψυχής. Επίσης η μετάνοια είνε το αναγκαιότερο όλων από την ανθρωπίνη πλευρά για τη σωτηρία.

Είθε να μετανοήσουν οι Οικουμενισταί.

Και πρώτος να μετανοήση ο αρχιοικουμενιστής πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος.


Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ της 1ης Οκτωβρίου 2009

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου