Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009






ΜΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΑΤΕ,

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ!!!


Ολοι μας μέχρι σήμερα βλέπαμε θετικά τον μακ. κ. Ιερώνυμο.
Προσπάθησε να μας δείξη ένα διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο που είχαμε σχηματίσει κατά το παρελθόν.
Όμως σιγά σιγά όλα, αυτός ο ίδιος, προσπαθεί να τα ανατρέψει.
Εφυγε ο μακαρίτης Χριστόδουλος που μας έφερε τον αντίχριστο πάπα στην Αθήνα και με την άνοδο στο θρόνο του κ. Ιερώνυμου ελπίζαμε διαφορετική εξέλιξι στα πράγματα, παρά τα λεγόμενα αντίθετα από πολλούς.

Πρό ημερών αποδοκίμασε τον ψευδοαντιπρόσωπό του Κουμαριανό που τον πλαστοπροσωποίησε στην Ουνίτικη ημερίδα της Θεσσαλονίκης.
Και εμείς χαρήκαμε διότι νομίσαμε ότι δεν συμφωνεί με όλα αύτα τα καραγκιοζλίκια που καθημερινά συμβαίνουν με τους προδοτικούς διαλόγους μεταξύ των αιρετικών Λατίνων και των Ουνιτοποιημένων Γραικολατίνων.

Τώρα, πρίν συνέλθη το ουνίτικο συμπόσιο στη Ρώμη, σπεύδει τρεις μέρες πρίν και στέλνει μήνυμα, με ιδιαίτερη, μάλιστα χαρά, όπως λέγει ο ίδιος, για την ευόδωσι των εργασιών του, που συμβάλλουν στην θετική εξέλιξι των διαλόγων της «Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας»!!!

Αλήθεια, μακαριώτατε; Υπάρχει και Δυτική Εκκλησία; Η η αίρεσι των Φραγκολατίνων;

Και το θέμα; «Ο Αυγουστίνος στην Δυτική και Ανατολική Εκκλησία».

Εμείς οι Ορθόδοξοι γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος υπήρξε ο Αυγουστίνος.
Στη συνέχεια καταχωρούμε κείμενο του παλαίμαχου αγωνιστού Θεολόγου και επίτιμου Δικηγόρου κ. Αθαν. Σακαρέλλου που παρουσιάζεται ανάγλυφη η συμβολή του Αυγουστίνου στην κατασκευή της Φραγκολατινικής Αίρεσης της Δύσεως.

Στον μακαρ. Ιερώνυμο εχουμε να πούμε ότι μας απογοήτευσε.

Και ας προσέχη. Εδώ είναι Ορθόδοξη Ελλάδα. Δεν είναι ούτε Φανάρι, ούτε Δύσι.
Την πολυπροσωπεία την απεχθανόμαστε. Δεν θα του την χαρίσουμε.
Θα μας βρή αντιμέτωπους. Νάναι βέβαιος.
Θάχη την τύχη των άλλων. Των προδοτών.
Αυτά προς το παρόν και έπεται συνέχεια.


Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

1. Ο επίσκοπος Ιππώνος Αυγουστίνος(354-430) δεν είχε απλώς αιρετικές αντιλήψεις, δηλ. δεν ήταν ένας απλός αιρετικός. ΄Ηταν αιρεσιάρχης!
Εμείς οι Ορθόδοξοι αγνοούμε, για ιστορικούς κυρίως λόγους, τα όσα δίδαξε ο επίσκοπος αυτός. Το πολύ πολύ να θεωρήσουμε ότι «έπεσε έξω» σε μερικές απόψεις του.
Πάντως, η γενική εικόνα του στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι, ότι δεν είναι αιρετικός. Θωρείται ότι είναι ένας άγιος όχι μόνο των Παπικών, αλλά και των Ορθοδόξων! Την ίδια αυτή εικόνα για τον Αυγουστίνο έχουν ακόμα και σπουδαίοι Ορθόδοξοι αντιπαπικοί θεολόγοι. Όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Από πλευράς Ορθοδοξίας αυτός ο οποίος μελέτησε τις διδασκαλίες του Αυγουστίνου και αποκάλυψε τις αιρέσεις του είναι ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Τα παρακάτω στοιχεία για τις αιρέσεις του Αυγουστίνου αντλήσαμε από μελέτες του κορυφαίου αυτού θεολόγου.

2. Το πρόβλημα με τον Αυγουστίνο είναι, ότι ποτέ δεν γνώρισε την Πατερική Παράδοση για την εμπειρία της θέωσης, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της Ορθοδοξίας.

α. Ο Αυγουστίνος αγνοούσε γενικά τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ίσως γιατί δεν γνώριζε ελληνικά, ώστε να διαβάζει τους ελληνόφωνους Πατέρες, που έζησαν στην Ανατολή. Στη Δύση ο Μέγας Αθανάσιος διέδωσε τον ανατολικό μοναχισμό, όταν εξορίστηκε από τους Αρειανούς το 340 έως το 346 στη Ρώμη. Το μοναχισμό αυτό, με την Παράδοση της νοεράς προσευχής, εδραίωσε περισσότερο ο άγιος Ιωάννης Κασσιανός (365-435).
Σύμφωνα με την Παράδοση αυτή της Ορθοδοξίας, ο πιστός μπορεί με άσκηση να αξιωθεί να φτάσει στη θέα του Θεού. Σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος ποτέ δεν βλέπει και δεν γνωρίζει την ουσία του Θεού. Βλέπει όμως και γνωρίζει ορισμένες ενέργειές Του, από τις οποίες αποκτά τη γνώση της ύπαρξής Του και των περί Αυτόν. Κατά την Ορθόδοξη Πίστη για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην γνώση αυτή του Θεού πρέπει να αποκτήσει την εμπειρία της θέωσης και τη μέθεξή του σε ορισμένες από τις θείες ενέργειες Του, σύμφωνα με τον τρόπο που περιγράφουν οι Πατέρες. Τη βασική αυτή διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας ανατρέπει ο Αυγουστίνος όπως θα δούμε στη συνέχεια.

β. Ο Αυγουστίνος ευρισκόμενος μακριά από αυτή την Παράδοση της Ορθοδοξίας, είχε την ατυχία, αρχικά μεν να μπλέξει με το μανιχαϊσμό, ύστερα δε με τον Νεοπλατωνισμό.
Με τα δεδομένα αυτά, κάποια στιγμή, παρακολουθώντας στο Μιλάνο τα κηρύγματα του αγίου Αμβροσίου, ελκύστηκε στο χριστιανισμό και ζήτησε να βαπτιστεί. Θα νόμιζε κάποιος ότι μετά τη μεταστροφή του αυτή θα είχε εγκαταλείψει οριστικά το Νεοπλατωνισμό, και γενικά ολόκληρη την ελληνική φιλοσοφία. Ο Αυγουστίνος όμως δεν το έκανε.
Όταν επρόκειτο να βαπτιστεί, ο άγιος Αμβρόσιος του είχε αναθέσει για προετοιμασία του, να μελετήσει τον προφήτη Ησαΐα. Εκείνος, όπως ομολογεί στις «Εξομολογήσεις του», επειδή δεν τον καταλάβαινε, σταμάτησε την ανάγνωσή του. Αποσύρθηκε με τον γιο του Αδεοδάτο και μερικούς φίλους του σε ένα κτήμα, και επιδόθηκε σε φιλοσοφικές συζητήσεις. Καρπός των συζητήσεων του αυτών ήταν η διαπίστωσή του ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Πλατωνικών και της Αγίας Γραφής!
Με τον τρόπο αυτό ο Αυγουστίνος προετοίμασε το βάπτισμά του!

3. Ο Αυγουστίνος επηρεάστηκε τόσο πολύ από τον Νεοπλατωνισμό, ώστε θεολογούσε με τις φιλοσοφικές παραδοχές του Πλάτωνα! Πίστευε ότι η Εκκλησία και οι Πλατωνικοί συμφωνούν στις περί αγίας Τριάδος και προορισμού του ανθρώπου διδασκαλίες τους!

α. Είναι γνωστό, ότι ο Πλάτωνας πίστευε στο γνωστό «κόσμο των Ιδεών».
Οι «Ιδέες» του Πλάτωνα είναι τα αιώνια και αμετάβλητα αρχέτυπα των όντων. Ο αισθητός δηλαδή κόσμος του σύμπαντος είναι αντίγραφα των αρχετύπων αυτών!

Κατά τον Αυγουστίνο, όπως γράφει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, «οι σεσωσμένοι θα ίδουν δια της χάριτος και δια της λογικής των την ουσίαν του Θεού και τα εν αυτή αρχέτυπα των όντων. Δια της οράσεως ταύτης της θείας ουσίας θα απαλλαγούν αι ψυχαί από το επιθυμητικόν, το θυμοειδές, και τα μεταβλητά, και ούτω θα γίνουν αμεταβλήτως ευδαίμονες. Επεκτεινόμενος επί των νεοπλατωνικών τούτων προϋποθέσεων παραδέχεται, ότι δύναταί τις εν τη ζωή ταύτη να φθάση εις ενόρασιν των εν τη θεία ουσία αρχετύπων των όντων δια της εκστάσεως της λογικής, εκ του σώματος και των του χρόνου ή οφείλει να γνωρίση αυτά δια του φωτισμού της λογικής, μέσω της Αγίας Γραφής και των κτισμάτων, προς βαθυτέραν κατανόησιν των ειδών ή των αρχετύπων λόγων και δι' αυτών του Θεού»!

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Εκκλησία στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναθεματίζει όσους δέχονται τις «Ιδέες» του Πλάτωνα. Τόση σημασία αποδίδει η Εκκλησία στο ζήτημα αυτό, που δέχονταν ο Αυγουστίνος.

β. Ο Αυγουστίνος, παρασυρμένος από τον Νεοπλατωνισμό, διδάσκει ότι ο σκοπός της θεολογίας είναι η μελέτη και η έρευνα της ουσίας του Θεού! Ο ίδιος μάλιστα υποσχέθηκε ότι δεν θα βραδύνει να ερευνήσει «την ουσίαν του Θεού, είτε δια της Γραφής Αυτού, είτε δια του κτίσματος»!
΄Ομως, αυτό είναι αίρεση!
Κατά τους Πατέρες, η ουσία του Θεού είναι εντελώς άγνωστη, ακατάληπτη, ανώνυμη, αμέτοχη, απρόσιτη, άκτιστη. Για αυτό το λόγο, όχι μόνο δεν μπορούμε να εκφράσουμε το Θεό, αλλά ούτε καν να τον νοήσουμε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Θεόν φράσαι αδύνατον, νοήσαι σε αδυνατώτερον»!

Ο Αυγουστίνος πάνω στο σαθρό αυτό θεμέλιο του στοχασμού και της φιλοσοφίας θεμελίωσε το οικοδόμημα της θεολογίας του, της «αυγουστίνειας θεολογίας», η οποία είναι γεμάτη από αιρέσεις. Η θεολογία αυτή αποτελεί την πρώτη περίοδος της λεγόμενης «Σχολαστικής θεολογίας», που είναι πηγή των αιρέσεων του παπισμού !

4. Μία άλλη από τις αιρέσεις, που κήρυξε ο Αυγουστίνος είναι η αναφερόμενη στην ουσία του Θεού, την όποία ταυτίζει με τις ενέργειές Του! Οι Πατέρες από τη θεία εμπειρία τους γνωρίζουν, ότι άλλο πράγμα είναι η ουσία του Θεού και άλλο οι ενέργειές Του. Μόνο οι αιρετικοί Ευνομιανοί ταύτιζαν στο Θεό την ουσία με τις ενέργειές Του. Οι Πατέρες καταδίκασαν τη διδασκαλία αυτή ως αίρεση. Και όμως, ο Αυγουστίνος δίδασκε την αίρεση αυτή.
Συνέπεια της αίρεσής του αυτής ήταν να δεχτεί ότι η άκτιστη και πανταχού παρούσα δόξα, ή βασιλεία του Θεού είναι «γινόμενο και απογινόμενο» κτίσμα. Δεν γνώριζε ότι η δόξα του Θεού είναι άκτιστη ενέργειά Του, την οποία βλέπει ο πιστός όταν αξιωθεί να φτάσει στη κατάσταση του δοξασμού, ή θέωσης. Το πόσο σοβαρή αίρεση είναι η διδασκαλία αυτή του Αυγουστίνου ότι «οι προφήται δεν είδαν τον άκτιστο Λόγο εν τη ακτίστω δόξη αυτού, αλλά μόνον γινόμενα και απογινόμενα κτίσματα», φαίνεται ξεκάθαρα από την πολεμική κατά της διδασκαλίας αυτής από τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, που επαναλάμβανε ο Βαρλαάμ τον 14ο αιώνα!
Η άκτιστη δόξα, ή βασιλεία του Θεού είναι ο Παράδεισος. Επειδή ο Αυγουστίνος πίστευε ότι είναι κτίσμα, τον τοποθετούσε στον πάνω όροφο του τριώροφου σύμπαντος, την κόλαση κάτω από τη γη, την δε επιφάνεια της γης θεωρούσε ως τόπο δοκιμασίας!

5. Άλλη αίρεση του Αυγουστίνου είναι ότι δίδασκε ότι το Άγιον Πνεύμα είναι η κοινή του Πατρός και του Υιού θεότης και αγάπη! Απορρίπτει δηλ. τη διδασκαλία των Πατέρων, ότι το Άγιον Πνεύμα είναι υπόσταση! Τη διδασκαλία αυτή ο Αυγουστίνος διατύπωσε το 393, όταν πρεσβύτερος ακόμα κλήθηκε να αναπτύξει τη διδασκαλία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, που ρητά διατύπωσε ότι η υποστατική ιδιότητα του αγίου Πνεύματος είναι το «εκπορευτόν» Αυτού εκ μόνου του Πατρός. Ο Αυγουστίνος αντίθετα με τα όσα δογμάτισαν οι Πατέρες της Συνόδου αυτής διακήρυξε ότι το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού»! Είναι το περίφημο αιρετικό «Φιλιόκβε»!

6. Άλλη αίρεση του Αυγουστίνου είναι τα όσα διδάσκει για τις θεοφάνειες.
Οι Πατέρες διδάσκουν, ότι το να ιδεί ένας πιστός το Θεό, σύμφωνα με το λόγο της Γραφής «Μακάριοι οι καθαροί την καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ.5, , είναι έργο της χάριτος του Θεού. Κατά τον Αυγουστίνο όμως είναι κατόρθωμα της κτιστής φύσης του ανθρώπου! Οι Πατέρες το κατόρθωμα αυτό της κτιστής φύσης των ανθρώπων, το αποδίδουν στους δαίμονες! Για το λόγο αυτό ο «μυστικισμός» αυτός του Αυγουστίνου είναι δαιμονικός!

7. Αιρετική είναι ακόμα η διδασκαλία του Αυγουστίνου για τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως του ανθρώπου, την κάθαρση, το φωτισμό και τη θέωση ή δοξασμό, που διδάσκουν οι Πατέρες. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης λέει ότι «η διδασκαλία του Αυγουστίνου περί φωτισμού είναι καθαρώς πλατωνική και η εν Χριστώ θεωρία της δόξης του Θεού υπό των προφητών και των αποστόλων κατηργήθη και μάλιστα εχαρακτηρίσθη υπ' αυτού ως αίρεσις και αντικατεστάθη υπό της νεοπλατωνικής εκστάσεως»!
Δηλαδή τα στάδια της τελειώσεως της Αγίας Γραφής και των Πατέρων μετατράπηκαν από τον Αυγουστίνο σε πλατωνικά ή νεοπλατωνικά στάδια τελειώσεως. Έτσι ο φωτισμός κατάντησε να είναι η λογική κατανόηση των ειδών, που είναι στη θεία ουσία και η θέωση ταυτίσθηκε με την έκσταση των Πλατωνικών. Αυτό όμως, κατά τους Πατέρες είναι δαιμονική κατάσταση, ή τουλάχιστον, παραισθησιακή!

8. Σημειώνουμε ακόμα την αίρεση του απόλυτου προορισμού, που δίδαξε ο Αυγουστίνος. Την αίρεση αυτή πολέμησε ο άγιος Ιωάννης Κασσιανός (365-435), ο οποίος δεν μπορούσε να δεχτεί ότι «ο Θεός θα σώσει μονάχα ένα μέρος του ανθρώπινου γένους και ότι ο Χριστός πέθανε μονάχα για τους εκλεκτούς». Τη διδασκαλία αυτή του Αυγουστίνου ο Κασσιανός θεωρούσε μιά «μεγάλη βλασφημία»!
Είναι φανερό ότι η ολόκληρη η θεολογία του Αυγουστίνου είναι αιρετική.


9. Ορισμένοι Ορθόδοξοι υποστηρίζουν την αγιότητα του Αυγουστίνου λέγοντες:
«Μπορεί ένας άνθρωπος με αιρετικές απόψεις σαν τον Ιερό Αυγουστίνο, να θεωρείται άγιος από την Εκκλησία; Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, η απάντηση είναι "ναι". Και ας μη ξεχνάμε, ότι τα θέματα στα οποία είχε αιρετικές απόψεις, είτε ΔΕΝ είχαν ακόμα δογματισθεί, είτε δεν είχαν ακόμα μεταφερθεί στη δική του (Λατινική) γλώσσα. Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας άγιος να εμμένει σε μια αίρεση, όταν του ΥΠΟΔΕΙΧΘΕΙ. Και σ' αυτόν ΔΕΝ υποδείχθηκαν τα λάθη του»
Όμως, οι Ορθόδοξοι αυτοί δεν έχουν δίκηο, για τους εξής λόγους:

α. Δεν είναι ανάγκη να έχει δογματισθεί μιά διδασκαλία, για να χαρακτηριστεί ως αίρεση, όπως τουλάχιστον δείχνει η Εκκλησιαστική Ιστορία.

β. Πολλές από τις αιρέσεις του Αυγουστίνου είχαν προηγουμένως δογματισθεί, όπως η αίρεσή του περί του Αγίου Πνεύματος (Φιλιόκβε κλπ.), που είχε δογματίσει προηγουμένως η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος με τον Όρο της (το Σύμβολο της Πίστεώς μας)!

γ. Για να χαρακτηριστεί κάποιος αιρετικός, δεν είναι ανάγκη να του υποδεχθούν προηγουμένως τα λάθη του.

δ. Στον Αυγουστίνο, παρά ταύτα, όταν ακόμα ζούσε, του υποδείχτηκαν τα λάθη του σε ορισμένες αιρέσεις του, τα λάθη του, όπως στις αιρέσεις του για τον απόλυτο προορισμό, για τη θεία χάρη κτλ..


10. Αυτό, που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο Αυγουστίνος μπήκε στο αγιολόγιο, μόλις το 1968, με απόφαση του τότε Λατινόφρονα
Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου Κοτσώνη!
Βεβαίως, το 1861 ένας αγιορείτης μοναχός, ο Ιάκωβος Νεασκητιώτης είχε συντάξει ασματική ακολουθία για τον Αυγουστίνο, που εκδόθηκε στη Σμύρνη. Ο ρόλος του μοναχού αυτού είναι ύποπτος. Είναι πολύ πιθανό να ενήργησε με παπικές υποδείξεις. Το ίδιο αυτό πρόσωπο καταγγέλθηκε ότι πλαστογράφησε τα αναθέματα των Πανορθοδόξων Συνόδων για το Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Η πλαστογραφία αυτή ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος θεωρεί ότι εξυπηρέτησε τους ανύπαρκτους τότε Παλαιοημερολογίτες. ΄Ομως, η παιδαριώδης αυτή πλαστογραφία είναι πιθανότερο να έγινε για να εξαφανιστούν τα πραγματικά αναθέματα κατά του Γρηγοριανού, πράγμα το οποίο σαφώς βοηθάει όσους το 1924 δέχτηκαν αυτό.
Εξάλλου, ο μοναχός αυτός ήταν ανιψιός του τότε ιερομονάχου Θεοδωρήτου, που νόθευσε το Πηδάλιο. Και οι δύο αυτοί ήταν πολέμιοι των Κολλυβάδων στο Άγιο ΄Ορος. Στον Θεοδώρητο, όταν ήταν στη Βενετία έστειλε ο Νικόδημος ο Αγιορείτης τα χειρόγραφα του «Πηδαλίου» για εκτύπωση. Αυτός όμως κατά την εκτύπωση νόθευσε αυτό με παπικές παρεμβολές! Αυτό έκανε τον άγιο Νικόδημο, όταν είδε τυπωμένο το «Πηδάλιο», να αναφωνήσει, ότι θα ήταν προτιμότερο με ένα ξίφος, να του ξέσχισε την καρδιά του, παρά αυτό που έκανε!






Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΗ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ.
ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ
ΠΑΡΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΝΕΡΩΤΗΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ.


Ο αμετανόητος αββάς Μωϋσής ο Αγιορείτης συνεχίζει αναίσχυντα να τις υπερασπίζεται.
Ισχυρίζεται ότι απέκτησε ποιότητα ζωής με το όργανο του κατασπαραγμένου ασθενη.
Είναι καθαρή σφαγή, ωμή κατασπάραξι, βάρβαρος καννιβαλισμός, απάνθρωπη ανθρωποφαγία.

Και ιδού παρουσιάζουμε σήμερα δύο περιπτώσεις υπό μεταμόσχευσι ασθενών που ξύπνησαν από το κώμα τους και σήμερα ζούν.
Και οι δυό τους θα ωδηγούνταν στα σφαγεία.
Ξύπνησαν από τον λήθαργο και ζούν.
Με ποιό δικαίωμα οι συγγενείς των τραυματισμένων ασθενών, επιτρέπουν στους σφαγείς γιατρούς την κατασπάραξί τους;
Πότε η Εκκλησία θα παρέμβη γιά να σταματήση αυτούς τους καθημερινούς καννιβαλισμούς;
Επιτέλους, υπάρχει Εκκλησία στην Ελλάδα ή είναι ανύπαρκτη.
Η Ιεραρχία οφείλει τον Οκτώβριο να το φέρη σε συζήτηση ως πρώτο θέμα.

Ο άνθρωπος που βγήκε από κώμα 19 χρόνια μετά.

Όταν ξύπνησε από το κώμα στο οποίο βρισκόταν για σχεδόν δύο δεκαετίες, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια νέα εποχή. Ο κομμουνισμός έχει δώσει τη θέση του στην καπιταλιστική δημοκρατία, ενώ οι ουρές για τρόφιμα, που γνώριζε επί υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι πλέον παρελθόν. Ωστόσο, παρά τις σαρωτικές αλλαγές που κατέκλυσαν σε αυτό το διάστημα την πατρίδα του, την Πολωνία, ένα πράγμα παρέμεινε σταθερό: η αγάπη της γυναίκας του, η οποία αποδείχτηκε σωτήρια για εκείνον.Όσοι παρακολούθησαν την πρόσφατη ταινία «Goodbye, Lenin!» του Γερμανού σκηνοθέτη Βόλφγκανγκ Μπέκερ, θα διαπιστώσουν ότι το σενάριο δεν διαφέρει πολύ από την αληθινή ιστορία του 65χρονου Πολωνού Γιαν Γκρζέμπσκι.
Το 1988 ο Γκρζέμπσκι, εργαζόμενος στο σιδηροδρομικό δίκτυο, έπεσε σε κώμα ύστερα από ατύχημα εν ώρα εργασίας. Παρόλο που τότε οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα από δύο χρόνια ζωής, η σύζυγός του Γκερτρούντα είχε διαφορετική άποψη. Διατηρώντας τις ελπίδες της ζωντανές και προσφέροντάς του συνεχή φροντίδα στο σπίτι, βοήθησε τον άντρα της, 19 χρόνια μετά, να ανακάμψει από το κώμα. «Η Γκερτρούντα με έσωσε και ποτέ δεν θα το ξεχάσω», δηλώνει σήμερα συγκινημένος ο Πολωνός.
Καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα ο 65χρονος έχει να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα. Τα έντεκα εγγόνια που απέκτησε από τα τέσσερα παιδιά του, όσο βρισκόταν σε κώμα, και που για πρώτη φορά συνάντησε, αφού ανέκτησε τις αισθήσεις του, δεν ήταν η μόνη αλλαγή που είχε συντελεστεί στη ζωή του. Ένα ολόκληρο καθεστώς είχε αλλάξει.
Η αποκομμένη από τη Δύση κομμουνιστική Πολωνία επί Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι, η οποία υπέφερε από έλλειψη τροφίμων, είχε μεταμορφωθεί ριζικά μέσα σε δύο δεκαετίες. Η χώρα του είναι πλέον μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οικονομία αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και οι νέες τεχνολογίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητα των κατοίκων της.
«Όταν έπεσα σε κώμα υπήρχε μόνο τσάι και ξίδι στα μπακάλικα, το κρέας μοιραζόταν με δελτία και παντού υπήρχαν ουρές για πετρέλαιο. Τώρα βλέπω στον δρόμο τον κόσμο με κινητά τηλέφωνα και όλα αυτά τα αγαθά στα καταστήματα με ζαλίζουν», αφηγείται ο 65χρονος στο κανάλι TVN24 την απότομη μετάβασή του στον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Σύντομα θα περπατήσει.

Για να αναπληρώσει το κενό πληροφόρησης, ο… «νεκραναστημένος» Πολωνός παρακολουθεί αχόρταγα τηλεόραση από τις 7 το πρωί. Οι γιατροί λένε ότι στην αρχή μιλούσε κάπως ασυνάρτητα, αλλά σταδιακά ο λόγος του βελτιώνεται. Χάρη στη φυσιοθεραπεία κινεί τα πόδια του, νιώθει τα άκρα του και μπορεί να κρατήσει ελαφριά αντικείμενα.
«Αν η υγεία του συνεχίσει να βελτιώνεται με αυτόν τον ρυθμό, σύντομα θα είναι σε θέση και να περπατήσει», εξέφρασε την αισιοδοξία του ο ειδικός φυσιοθεραπευτής Βόιτσεχ Στραγκόβσκι.



Πηγή AKTINES

Επέστρεψε στη ζωή. Ξύπνησε 10 χρόνια μετά…


Όταν κάποιος ο ασθενής χαρακτηρισθεί εγκεφαλικά νεκρός πολλοί γιατροί αποφασίζουν και επιτρέπουν την αφαίρεση ζωτικών οργάνων του.
Πολλές όμως φορές άλλες οι βουλές του θεού και άλλες των ανθρώπων.
Παρόμοιες περιπτώσεις είναι ο Πολωνός που βγήκε από κώμα 19 χρόνια μετά, ενώ στην περίπτωση της Ελουάνα στην Ιταλία, η κοπέλα απλά ζούσε και τη σκότωσαν.
== == === === ===
Όπως έγραψε η εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» - 06/05/2005:

O Nτ. Xέρμπερτ σε παλαιότερη φωτογραφία του όταν εργαζόταν ακόμα στην Πυροσβεστική.Ένα εργατικό ατύχημα ήταν η αιτία να βυθιστεί σε κώμα για 10 χρόνια
Όταν οι γιατροί του Nτόναλντ Xέρμπερτ άκουσαν το 43χρονο σήμερα άνδρα να μιλά και μάλιστα να ζητά τη γυναίκα του, δεν πίστευαν στ' αυτιά τους: O πρώην πυροσβέστης από το Mπάφαλο της Nέας Yόρκης ζούσε τα τελευταία δέκα χρόνια στη σιωπή και στο σκοτάδι εξαιτίας σοβαρής εγκεφαλικής βλάβης, που του προκάλεσε ο σοβαρός τραυματισμός του κατά την ώρα εκτέλεσης των καθηκόντων του: H συμμετοχή του στην κατάσβεση πυρκαγιάς, τον Δεκέμβριο του 1995, υπήρξε μοιραία για εκείνον καθώς εξαιτίας του τραυματισμού του παρέμεινε χωρίς οξυγόνο κάποια λεπτά.
Aμέσως μετά το ατύχημα, ο Xέρμπερτ βυθίστηκε σε κώμα για χρονικό διάστημα πάνω από δύο μήνες, ενώ τα τελευταία χρόνια νοσηλευόταν σε θεραπευτήριο τυφλός, σχεδόν άλαλος και με ελάχιστη μνήμη.
Όπως μαρτυρά βίντεο που είχε καταγράψει τη διαδικασία της θεραπείας του, ο Xέρμπερτ διατηρούσε ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον του. «Θέλω να μιλήσω στη γυναίκα» μου, δήλωσε το περασμένο Σάββατο ο 43χρονος ασθενής εκπλήσσοντας το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του θεραπευτηρίου:
συνήθως, στην περίπτωση εγκεφαλικών βλαβών, οι ασθενείς ανακάμπτουν μέσα σε δύο ή τρία χρόνια και η περίπτωση αποκατάστασης έπειτα από μία ολόκληρη δεκαετία είναι εξαιρετικά σπάνια.
Oι νοσοκόμες έσπευσαν φυσικά να ικανοποιήσουν το αίτημα του Xέρμπερτ και η τηλεφωνική συνομιλία που εκείνος είχε με τη γυναίκα του ήταν η πρώτη από τις πολλές που ακολούθησαν, όχι μόνο με τη Λίντα Xέρμπερτ αλλά και τους τέσσερις γιους τους και τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας του.
Όπως χαρακτηριστικά είπε ο θείος του Σάιμον Mάνκα, ο ανιψιός του νόμιζε πως βρισκόταν σε κώμα μόνο για δύο τρεις μήνες, ενώ όταν τον ρώτησαν για το πώς ένιωθε εκείνος απάντησε απερίφραστα: «Nιώθω περίφημα!»

Οικογένεια

«Aπό το πρωί μιλά με τους γιους του και προσπαθεί να μάθει όσο περισσότερα μπορεί γι' αυτούς για να καλύψει το κενό των δέκα χρόνων» είπε στους δημοσιογράφους συνάδελφος του Xέρμπερτ. Όταν συνέβη το ατύχημα, τα αγόρια του Xέρμπερτ ήταν 14, 13, 11 και 3 ετών.
Eλάχιστες είναι οι περιπτώσεις ανάκαμψης από εγκεφαλική βλάβη μετά την πάροδο τόσων πολλών ετών. Mεταξύ αυτών είναι η περίπτωση ενός άνδρα στο Aρκάνσας που επανήλθε, μετά από 19 χρόνια από τον τραυματισμό του σε τροχαίο και η περίπτωση ενός αστυνομικού στο Tενεσί, που, έπειτα από οκτώ χρόνια αφασίας, επανήλθε για λίγες όμως ώρες.
ikypros
=== === ==== ==== ===

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Αυτή είναι η γουρουνίσια θρησκεία του Μωάμεθ

Αν δεν αλλαξοπιστήσουν, θα θανατωθούν!


Αυτές οι δυο γυναίκες θα πεθάνουν!

Μεργιέμ Ρόσταμπουρ και Μερζιέχ Εσμεϊλαμπάντ, καταδικασμένες σε θάνατο επειδή έγιναν χριστιανές

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μερζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν με το αιτιολογικό της αλλαγής θρησκεύματος.

1 Σεπτεμβρίου 2009

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μερζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα.
Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.

Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού.

Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη.

Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται:

«Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»

Σύμφωνα με τους Ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα-τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- μαστιγώνονται και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.
Πηγή: http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:

Στην ιστοσελίδα της Sabatina James, συγκεκριμένα στη σελίδα http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html υπάρχει περιεκτική αναφορά στην υπόθεση.

Εκεί μαθαίνουμε ότι οι δυο γυναίκες κρατούνται από τον Μάρτιο στη φυλακή Evin, αρχικά σε ένα κελί με άλλες 25 γυναίκες και στη συνέχεια σε απομόνωση, ότι η πρώτη μέρα της δίκης ήταν στις 9 Αυγούστου και ότι παρότι ο δημόσιος κατήγορος κ. Haddad πίεσε να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά, εκείνες δήλωσαν επανειλημμένα ότι «δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό».

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΑΖΗΛΟΣ*

: Ετοιμασε ένα μικρό μήνυμα στην αγγλική, το οποίο μπορείτε να στέλνετε από αυτή τη σελίδα στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ.

Η πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα, όπως μας είπαν τηλεφωνικά, δεν έχει ε-mail αλλά μόνο FAX, το οποίο είναι: 2106747945.

Όποιοι έχουν φαξ μπορούν να στείλουν τη διαμαρτυρία τους σε αυτό.

Μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο όσο το να στείλετε την παρακάτω φόρμα, αλλά έχει σημασία να το κάνετε!

Το μήνυμα διαμαρτυρίας έχει ως εξής στα ελληνικά:

«Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι από τον Μάρτιο του 2009 κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης δυο γυναίκες, η 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.

Η είδηση αυτή ήδη μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα στο Ίντερνετ και προκαλεί πολλά αρνητικά σχόλια για τη χώρα σας.

Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή της ακτιβίστριας Sabatina James και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, Ελλήνων και αλλοδαπών, ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Μεριέμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ να αφεθούν αμέσως ελεύθερες.»

το κειμενο για διαμαρτυρια στο

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΑΖΗΛΟΣ*

…δικαιοσύνη ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

http://agazilos.org/2009/09/02/be-a-muslim-again-or-die/

Από τον ΑΝΕΜΟ











ΙΑ΄


ΠΑΠΙΚΟ ΑΛΑΘΗΤΟ

Παπικό αλάθητο είναι η αλαζονική αντίληψη του Πάπα Ρώμης, ότι όταν ούτος αποφαίνεται από καθέδρας, η κρίση του είναι αλάθητη. Πρώτη εμφανής εξάσκηση του αλαθήτου έχουμε από τον πάπα άγιο Αγαπητό Α΄ (535-536), όπου με τη σύμφωνη γνώμη του Ιουστινιανού Α΄ καθαίρεσε τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Άνθιμο Α΄ και εξέλεξε στη θέση του τον Μηνά, τον οποίον και χειροτόνησε ο ίδιος. Τα της εκλογής αυτής της «αποστολικής καθέδρας» ζήτησε να εγκριθούν από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, έστειλε δε σχετική επιστολή στον Ιεροσολύμων Πέτρο, για να του αναγγείλει τα της εκλογής και του ζητούσε να του απαντήσει «πως υποδέξονται την κρίσιν της Αποστολικής Καθέδρας». Ο Ιεροσολύμων συγκάλεσε σύνοδο, η οποία επικύρωσε ως ορθή την εκλογή του Μηνά. «Από τον τρόπο καταδίκης του Άνθιμου και την υποδοχή της απόφασης από την τοπική σύνοδο Ιεροσολύμων καταφανώς δηλώνεται η ηγεμονία του Πάπα στην καθόλου Εκκλησία και η ευπείθεια και υποταγή προς αυτόν των άλλων Εκκλησιών και η αναγνώριση του αλαθήτου του» (αγίου Νεκταρίου, τα αίτια του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 158-159)..

Αργότερα, το 1870, το αλάθητο θεσπίστηκε καταστατικά από την Α΄ Βατικανή Σύνοδο. Σύμφωνα με το δόγμα του αλαθήτου, ο Πάπας της Ρώμης είναι πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους και έχει την πλήρη και υπέρτατη δικαιοδοσία να αποφαίνεται αλάθητα και τη διδασκαλία του είναι υποχρεωμένη να παραδεχτεί ολόκληρη η Εκκλησία. Όποιος τολμήσει να «αντείπη», δηλ. να φέρει αντίρρηση στη διδασκαλία του, «ανάθεμα έστω». Οι ΡΚαθολικοί θεολόγοι φτάνουν στο σημείο να διακηρύττουν ότι και ψέμα να πει ο Πάπας, αυτό πρέπει να γίνει δεκτό από τους πιστούς, σαν αλήθεια!

Η ανακήρυξη ενός και μόνου ανθρώπου σαν αλαθήτου, όσο και εάν αυτός κατέχει τον ανώτατο βαθμό της Ιεροσύνης, είναι πράξη ξένη και αντίθετη προς την Αγία Γραφή και την Παράδοση. Αντίθετα, το αλάθητο ανήκει σ’ όλη την Εκκλησία. Γι’ αυτό στην εγκύκλιο των Ορθοδόξων Πατριαρχών της 6.5.1848 καθορίζεται, ότι: «ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας, τουτ’ έστιν ο λαός αυτός εστι». Η Εκκλησία στο σύνολό της, κλήρος και λαός είναι «η πιστή φρουρός της Αποστολικής Παραδόσεως, φυλάττουσα αυτήν ως πεπιστευμένην ταύτη παρακαταθήκην».

Αλλά το αλάθητο του Πάπα εμφανίστηκε ξαφνικά; Όχι βέβαια. Πρώτα δημιουργήθηκε το αλάθητο των αγίων και κατόπιν επεκτάθηκε αυτό και στο παπικό αλάθητο. Αλλά έχουμε αλάθητο στους αγίους; Όχι, λένε οι Πατέρες: Είναι αλήθεια, ότι για την Εκκλησία η αγιότητα δεν ήταν ποτέ συνώνυμη του αλάθητου. Καθώς το είπε με σοφία ο Εφέσου άγιος Μάρκος, για τον ωριγενισμό του αγίου Γρηγορίου Νύσσης: «συμβαίνει κάποιος να είναι διδάσκαλος και ωστόσο να μην τα λέει όλα τέλεια σωστά. Διότι ποια ανάγκη θα υπήρχε για τους Πατέρες να κάνουν Οικουμενικές Συνόδους, αν καθένας τους σε τίποτε δεν απομακρυνόταν από την αλήθεια;». Αλλά και ο Μ. Φώτιος αναφέρει για τους αγίους: Ο Μ. Φώτιος σε μια επιστολή του στον πάπα Νικόλαο δηλώνει απερίφραστα ότι πολλοί Πατέρες, όπως ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, ο Ιππόλυτος, ο Μεθόδιος και ο Ειρηναίος, διατύπωσαν εσφαλμένες απόψεις και συμπληρώνει: «Εμείς δε επειδή προσέξαμε ότι μερικοί άλλοι από τους μακαρίους Πατέρες και διδασκάλους μας πλανήθηκαν σε πολλά σημεία της ακριβούς ερμηνείας των ορθών δογμάτων, τους μεν ισχυρισμούς τους δεν τους αποδεχόμενα ως προσθήκη στη διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά τα ίδια τα πρόσωπά τους τα ασπαζόμεθα με τιμή» (Μ. Φωτίου, Επιστολαί 1 (ΚΔ΄), Migne 102, 813). Έτσι, οι άγιοι ούτε αλάνθαστοι είναι, ούτε αναμάρτητοι, αλλά είναι οι πιο θεραπευμένοι μέσα στο μεγάλο νοσοκομείο ψυχών και σωμάτων, που είναι η Εκκλησία.

Το αλάθητο του Πάπα, αργότερα, επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του. Έτσι, ενώ στην Α΄ Βατικανή μόνον οι, από καθέδρας και με τη χρήση του όρου «ορίζομεν» (definimus), αποφάσεις του Πάπα ήταν αλάθητοι, στη Β΄ Βατικανή θεσπίστηκε, ότι ο Πάπας είναι αλάθητος όχι μόνον όταν αποφαίνεται επισήμως ως Πάπας, αλλά οσάκις αποφαίνεται. Από τα παραπάνω εμφαίνεται, ότι η Οικουμενική Σύνοδος γίνεται απλά ένα συμβουλευτικό όργανο του Πάπα.

Με τον τρόπο αυτό, η συνοδική αρχή, η παραδοθείσα από τους αγίους Αποστόλους, αντικαθίσταται από την παποκεντρική αρχή. Ο «αλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο και πηγή ενότητας της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο για να την διατηρείται σε ενότητα. Έτσι παραθεωρείται και υποβαθμίζεται η θέση του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Με τη μεταφορά του αλάθητου από το Άγιο Πνεύμα στο πρόσωπο του Πάπα περιορίζεται η εσχατολογική προοπτική της Εκκλησίας μέσα στην Ιστορία και καθίσταται εγκοσμιοκρατική.

Μια πρόγευση του πρωτείου και του αλαθήτου έχουμε στις παπικές υπαγορεύσεις (dictates papae) Γρηγορίου Ζ΄ (1073-1085) με τις οποίες ισχυροποιούντο οι αποφάσεις της συνόδου του Λατερανού (1059) με τίτλο: «Η ρωμαϊκή Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Κύριο και μόνον από Αυτόν».
1.- …………………………………………..
2.- «Μόνον ο ρωμαίος ποντίφικας ονομάζεται δικαίως παγκόσμιος».
3.- «Μόνον αυτός μπορεί να καθαιρέσει ή να δώσει άφεση στους επισκόπους.
4.- «Ο λεγάτος του (δηλ. ο πρεσβευτής του), σε ένα εκκλησιαστικό συμβούλιο, είναι ανώτερος από όλους τους επισκόπους, ακόμη κι’ αν είναι κατώτερος κατά τη χειροτονία και μπορεί να τους απαγγείλει ποινή καθαιρέσεως».
5.- «Ο πάπας μπορεί να καθαιρέσει τους απόντες».
6.- «Μεταξύ άλλων, δεν μπορεί κανείς να συγκατοικήσει με αυτού, που ο πάπας έχει αφορίσει».
7.- «Μόνον αυτός μπορεί, ανάλογα με την περίπτωση, να θεσπίσει νέους νόμους, να συνενώσει νέους λαούς, να μετατρέψει μια συνοδεία σε αβαείο, να διαιρέσει μια πλούσια επισκοπή και να συγχωνεύσει πτωχές επισκοπές».
8.- «Μόνον αυτός μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αυτοκρατορικά εμβλήματα».
9.- «Ο πάπας είναι ο μόνος άνθρωπος του οποίου όλοι οι πρίγκιπες φιλούν τα πόδια».
10.- «Είναι ο μόνος του οποίου το όνομα μνημονεύεται σε όλες τις εκκλησίες».
11.- «Το όνομά του είναι μοναδικό στον κόσμο».
12.- «Έχει τη δυνατότητα να καθαιρεί τους αυτοκράτορες».
13.- «Έχει τη δυνατότητα να μεταθέτει τους επισκόπους από μια έδρα σε άλλη, σύμφωνα με τις ανάγκες».
14.- «Έχει το δικαίωμα να χειροτονεί ένα κληρικό οποιασδήποτε εκκλησίας, όπου θέλει».
15.- «Αυτός ο οποίος χειροτονήθηκε από τον πάπα μπορεί να δώσει εντολές στην εκκλησία ενός άλλου, αλλά όχι να κηρύξει πόλεμο και δεν μπορεί να δεχθεί από έναν άλλον επίσκοπο κάποιο ανώτερο αξίωμα».
16.- «Δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκληση γενικής συνόδου χωρίς την εντολή του».
17.- «Κανένα κείμενο ή βιβλίο δεν μπορεί να έχει εγκυρότητα χωρίς την έγκρισή του».
18.- «Η απόφασή του δεν μπορεί να τροποποιηθεί από κανένα και μόνον αυτός μπορεί να τροποποιήσει τις αποφάσεις όλων».
19.- «Ο πάπας δεν μπορεί να κριθεί από κανένα».
20.- «Κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει κάποιον που επικαλείται την αποστολική έδρα».
21.- «Οι σημαντικές υποθέσεις κάθε εκκλησίας πρέπει να φέρονται ενώπιόν του».
22.- «Η ρωμαϊκή εκκλησία δεν πλανήθηκε ποτέ και σύμφωνα με τη μαρτυρία της Γραφής δεν θα πλανηθεί ποτέ».
23.- «Ο ρωμαίος ποντίφικας, ο οποίος έχει χειροτονηθεί σύμφωνα με τους κανόνες, γίνεται αδιαμφισβητήτως άγιος με τις αξιομισθίες του μακάριου Πέτρου».
24.- «Με τη διαταγή και τη συγκατάθεση του πάπα επιτρέπεται σε κάποιον υπήκοο να εκφέρει κατηγορία».
25.- «Μπορεί εκτός συνοδικού συμβουλίου να καθαιρέσει ή να συγχωρήσει τους επισκόπους».
26.- «Αυτός ο οποίος δεν είναι με την καθολική εκκλησία, δεν μπορεί να θεωρείται καθολικός».
27.- «Ο πάπας μπορεί να αποδεσμεύσει υπηκόους του από όρκο πίστης που έδωσαν σε αδίκους».
[Registrum, 11,55α.] – Περιοδικό: «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τ. 114

Επακόλουθο αυτής της απόφασης είναι το κείμενο της θέσπισης, τόσο του πρωτείου, όσο και του αλάθητου της Α΄ Βατικανής συνόδου, το οποίο στα επίμαχα σημεία, έχει ως κατωτέρω, σε μετάφραση:

Καταστατικός χάρτης (Constitutio) I

Κεφάλαιο (caput) 1.
Όρισεν η σύνοδς αύτη, ότι: «….. εάν τις είπη, ότι ο μακάριος Πέτρος δεν είναι υπ’ αυτού του Χριστού του Κυρίου κατεστημένος πάντων των αποστόλων αρχή (principem) και πάσης της στρατευομένης Εκκλησίας ορατή κεφαλή. ή ότι ούτος τιμής μόνον, ουχί δε αληθούς και πραγματικής (propriae) δικαιοδοσίας πρωτείον υπ’ αυτού του Κυρίου ημών Χριστού κατ’ ευθείαν και αμέσως έλαβεν, ανάθεμα έστω».

Κεφάλαιο (caput) 2.
«….. Εάν τις είπη ότι δεν είναι κατά διάταξιν αυτού του Χριστού του Κυρίου ή θείω δικαίω, ίνα ο μακάριος Πέτρος εν τω πρωτείω υπέρ την καθολικήν Εκκλησίαν έχη συνεχείς διαδόχους ή ότι ο Ρωμαίος Ποντίφηξ δεν είναι του μακαρίου Πέτρου εν τω πρωτείω τούτω διάδοχος, ανάθεμα έστω».

Κεφάλαιο (caput) 3.
«….. Όθεν διδάσκομεν και διακηρύττομεν, ότι η Ρωμαϊκή Εκκλησία, διατάσσοντος του Κυρίου, υπέρ πάσας τας άλλας έλαβε πρωτείον κανονικής εξουσίας, και ότι η εξουσία αύτη της δικαιοδοσίας του Ρωμαίου Ποντίφηκος, ήτις είναι αληθώς επισκοπική, είναι και άμεσος. προς ταύτην δε οιουδήποτε τυπικού και αξιώματος οι ποιμένες και οι πιστοί, τόσον καθ’ εαυτούς ανά εις όσον και ομού πάντες δεσμεύονται δια καθήκοντος ιεραρχικής υποταγής και αληθούς υπακοής, ου μόνον εν τοις πράγμασιν, άτινα αφορώσιν εις την πίστιν και τα ήθη, αλλά και εις εκείνα, άτινα εις την ευταξίαν και διοίκησιν της Εκκλησίας της καθ’ άπασαν την οικουμένην. Ούτως ώστε τηρουμένης μετά του Ρωμαίου Ποντίφηκος τόσον της κοινωνίας όσον και της μετ’ αυτού ενότητος εν τη ομολογία της πίστεως, η Εκκλησία του Χριστού είναι μια ποίμνη υπό έναν ύψιστον ποιμένα». «Όθεν εάν τις είπη, ότι ο Ρωμαίος Ποντίφηξ έχει τοσούτον μόνον καθήκον επιβλέψεως ή διοικήσεως, ουχί δε πλήρη και υπερτάτην εξουσίαν δικαιοδοσίας εις σύμπασαν την Εκκλησίαν, ου μόνον εν τοις αφορώσιν εις την πίστιν και τα ήθη, αλλά και εις εκείνα, άτινα εις την ευταξίαν και διοίκησιν της καθ’ άπασαν την οικουμένην Εκκλησίας. ή ότι έχει ταύτην μετρίαν εις τα ισχυρότερα μέρη, ουχί δε ολόκληρον την πληρότητα ταύτης της υπερτάτης εξουσίας. ή ότι αύτη τούτου η εξουσία δεν είναι κανονική (ordinariam) και άμεσος είτε εις πάσας είτε εις ανά μιαν εκάστην τας εκκλησίας είτε εις πάντας είτε εις ένα έκαστον τους ποιμένας και τους πιστούς, ανάθεμα έστω».

Κεφάλαιο (caput) 4.
«….. Διδάσκομεν και ως θεόθεν αποκεκαλυμμένον δόγμα ορίζομεν: ότι ο Ρωμαίος ποντίφηξ, όταν από καθέδρας αποφαίνεται, τουτέστιν όταν επιτελών το καθήκον του Ποιμένος και Διδασκάλου πάντων των χριστιανών, καθ’ όσον καθορίζει δια της υπερτάτης Αποστολικής εξουσίας την διδασκαλίαν περί της πίστεως ή των ηθών, ήτις υπό της καθολικής Εκκλησίας δέον να τηρήται, δια θείας επιστασίας, επηγγελμένης αυτώ εν τω μακαρίω Πέτρω, εν τω αυτώ αλαθήτω ισχύει, εν τω οποίω ο θείος Λυτρωτής ηθέλησεν ίνα η Εκκλησία αυτού, όταν ορίζη την διδασκαλίαν περί πίστεως και ηθών, να είναι δεδιδαγμένη. Όθεν παρομοίως του Ρωμαίου ποντίφηκος αι αποφάσεις εξ αυτών, ουχί δε εκ της συγκαταθέσεως της Εκκλησίας είναι ατροποποίητοι. Εάν δε τις τολμά να αντείπη εις ταύτην την ημετέραν απόφανσιν, όπερ ο Θεός αποστρέψεται, ανάθεμα έστω» (H. Denzinger-E. Nebreda (1909), σελ. 382-387).

Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

Υποσημ. blog apotixisi: Οσα κείμενα είναι γραμμένα από διάφορους συγγραφείς, δεν σημαίνει ότι γίνονται αποδεκτά σε όλα τους τα μέρη από το blog apotixisi.
Δημοσιεύονται καλή τη πίστει, για την πρόκλησι ελεύθερου διαλόγου.

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009








O μητροπολίτης Σύρου καταγγέλεται συνεχώς για απαράδεκτες αντορθόδοξες πράξεις. Είναι άξιος καθαιρέσεως. Ποιοί και γιατί τον αφήνουν ασύδοτο;

Χριστός καθεύδει; Πυρσός ουδαμού;


ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 6972176314, E−MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Τ.Θ. 135, 421 00 ΤΡΙΚΑΛΑ

OΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤHΣ EΝΩΣΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΙΕΡΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤHΣ EΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤHΣ EΛΛΑΔΟΣ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Οκουμενικ Πατριαρχεο, ερς Μητροπόλεις κκλησιν λλάδος, Κρήτης κα Κύπρου, Πρεσβυγεν Πατριαρχεα κα ρχιεπισκοπς το ξωτερικο, γιον ρος, ερς Μονς τς λλάδας, εραποστολικς δελφότητες, Καθηγητς Θεολογικν Σχολν θηνν κα Θεσσαλονίκης, ρθοδόξους Συλλόγους, Συλλόγους Πολυτέκνων, κκλησιαστικς φημερίδες, περιοδικ κα ραδιοσταθμούς, κδοτικος οκους κα βιβλιοπωλεα, M.M.E.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΑ ΟΝΤΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΑΣ.

Πριν από καιρό, ο κ. Στυλιανός Λαγουρός που, εκτός από την εκδοτική του προσφορά (Εκδόσεις “ΤΗΝΟΣ”), αγωνίζεται με ζωντάνια και θάρρος ζηλευτό για την Αγία Ορθοδοξία μας και καταγγέλλει τα κακώς κείμενα της Εκκλησίας, κοινοποίησε και στον «ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟ» κείμενο, με τα νέα αντι-Κανονικά κατορθώματα και οικουμενιστικά ανοίγματα του Μητροπολίτου Σύρου Δωροθέου.

Με το κείμενο αυτό, παρουσίαζε ένα γεγονός και ζητούσε από την Ι. Σύνοδο να παρέμβει.

Η Ι. Σύνοδος και πάλι εσιώπησε, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε κάθε είδους παρεκτροπές Επισκόπων.

Γι’ αυτό, έστω και αργοπορημένα, θα αναφερθούμε στην τελευταία ουνιτική-οικουμενιστική ενέργεια του Μητροπολίτη Σύρου.

Διαβάζουμε στο κείμενο που μας εστάλη:

«Το βράδυ της 30ης Απριλίου το τηλεοπτικό κανάλι “Αιγαίο T.V” μετέδωσε …την τελετή για τα 175 χρόνια ιδρύσεως του ρωμαιοκαθολικού ναού Αγίου Γεωργίου… (Σ’ αυτό τον Παπικό ναό), μέσα στο Βήμα, δίπλα στον ρωμαιοκαθολικό επίσκοπο κ. Φραγκίσκο Παπαμανώλη, ιερουργούντα με πλειάδα ρωμαιοκαθολικών κληρικών, στεκόταν ο ορθόδοξος επίσκοπος Σύρου (Δωρόθεος)[1]. Κατά την διάρκειαν της τελετής είδαμε, ακούσαμε και σημειώνουμε τα εξής:

α) να εκφωνείται (από λαϊκό!) μεταξύ άλλων λειτουργικών αιτήσεων και η εξής: “ο Κύριος να έχει καλά τους επισκόπους Φραγκίσκο και Δωρόθεο”∙

β) να θυμιάζεται τρις εντός του βήματος ο κ. Δωρόθεος από ρωμαιοκαθολικό κληρικό∙

γ) να μνημονεύονται επισήμως στην “Λειτουργική Αναφορά” το όνομα του πάπα Βενέδικτου και μαζί αμέσως “των επισκόπων μας Φραγκίσκου (Ρ/καθολ.) και Δωροθέου (Ορθοδ.)”∙

δ) περί δε το τέλος της τελετής τον κ. Δωρόθεο από ειδική λετουργική θέση να απευθύνη... ομιλία εις το εκκλησίασμα…

(Όλα αυτά) άραγε δεν συνιστούν μικρές εκχωρήσεις οι οποίες -προς το παρόν(!)- δίνουν την εντύπωση ότι διαφορές δεν υπάρχουν κι έτσι χτίζεται ένα πλαστό επικοινωνιακό οικοδόμημα ενότητας;…

Και εν τέλει η Ι. Σύνοδος ουδένα λόγον έχει να παρέμβει για την σύγχυση που μονιμοποιείται;

Μετά τιμής ΣΤΥΛ. ΛΑΓΟΥΡΟΣ, Θεολόγος».

Ας θυμηθούν, όσοι παρακολουθούν τα θέματα αυτά, τα οικουμενιστικά βήματα ειδικά στη Σύρο: τον εκκλησιασμό των μαθητών, τη μια στην Παπική Εκκλησία και την άλλη στην Ορθόδοξη και την μετάδοση της Θ. Κοινωνίας εναλλάξ σε Ορθόδοξους και Παπικούς μαθητές, όπως μας το παρουσίασε προ ετών ο π. Θεόδωρος Ζήσης.

Ας θυμηθούμε εκείνη την ανατριχιαστική περιγραφή στην “Ελευθεροτυπία” από τον Καθηγητή της Νομικής Κώστα Μπέη (νυν πρεσβύτερο της Μητροπόλεως Πρεβέζης), για την οικουμενική λειτουργία στον καθεδρικό καθολικό ναό της Άνω Σύρου, κατά την οποία, σύμφωνα με τη γλαφυρή περιγραφή του κ. Μπέη:

«Ορθόδοξοι, καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, Έλληνες και ξένοι, διάβασαν και ξαναδιάβασαν σε περισσότερες γλώσσες δυνατά από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου…

Κατά τις δεήσεις, μνημονεύθηκαν από κοινού» ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

«Εκ περιτροπής στην κοινή τούτη λειτουργία έψελναν η ορθόδοξη και η καθολική χορωδία.

Και ρίγη διαπερνούσαν το πολυποίκιλο εκκλησίασμα...

Και όταν ήλθε η ώρα της θείας κοινωνίας, εμβάπτιζε την όστια στο δισκοπότηρο με τον οίνο, έτσι ώστε κατά το λόγο του μεγάλου Αθηναγόρα να μπορούμε όλοι να κοινωνήσουμε από το ίδιο δισκοπότηρο.

Και κοινωνήσαμε.

Καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι.

Από το κοινό δισκοπότηρο της κοινής πίστης…»!

Σε εκείνη τη «οικουμενική λειτουργία» δεν ήταν παρών Ορθόδοξος Επίσκοπος.

Να λοιπόν που αρχίζει, με τον νυν Μητροπολίτη Σύρου, να πραγματοποιείται και νομιμοποιείται τώρα, εκείνο που δεν έγινε τότε, να παίρνει δηλαδή επίσημο χαρακτήρα η ουνιτικού τύπου «ένωση των εκκλησιών», χωρίς να αφίστανται οι της Παπικής Εκκλησίας των βλασφημιών προς το Άγιο Πνεύμα και όλων των αιρετικών δοξασιών τους.

Να λοιπόν που αποδεικνύεται ότι, όλα όσα έχουν συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν δεν είναι τυχαία, αλλά καλά σχεδιασμένα βήματα, που υπηρετούν ένα μακροπρόθεσμο στόχο: την συγχώνευση Βατικανού και Φαναρίου υπό τον Πάπα.

Θεωρήσαμε αναγκαίο να κάνουμε ευρύτερα γνωστό αυτό το περιστατικό (καταγγέλλονται και άλλα παρόμοια), γιατί η υπαρκτή αίρεση του Οικουμενισμού-Ουνιτισμού και των οικουμενιστών που την προωθούν, έχει περάσει στους περισσότερους Ορθόδοξους Έλληνες σαν κάτι το απόμακρο, ομιχλώδες και άσαρκο, εκτόπλασμα της φαντασίας νοσηρών εγκεφάλων.


Εκείνοι δε που καταγγέλλονται ότι συμμετέχουν σε μια νεοφανή αίρεση, τον Οικουμενισμό και τον προωθούν με τις συμπροσευχές τους και τις κοινές εκδηλώσεις με το όλο πλέγμα των Οικουμενιστών, όχι μόνο δεν «συμμαζεύονται», όχι μόνο δεν αντικρούουν θεολογικά την κατηγορία που τους αποδίδεται, ότι έτσι εναντιώνονται στην πρακτική των Πατέρων και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά καυχιόνται κι όλας για τις «προοδευτικές» θέσεις τους, γράφουν τους Ι. Κανόνες -που απαγορεύουν αυστηρώς τέτοιες ενέργειες, με την ποινή ακόμα και της καθαίρεσης- στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και, μάλιστα, εκτοξεύουν απειλές προς όσους αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν την Ορθοδοξία και να Ομολογήσουν την Πίστη των Αγίων μας.

Απευθυνόμενοι και πάλι στους κωφεύοντας -προς τις εκκλήσεις και καταγγελίες μελών της Εκκλησίας- Ιεράρχες και Συνοδικούς, ρωτάμε:


Γιατί επιτρέπετε να αχρηστεύονται και να αθετούνται οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας;


Τους θεωρείτε και εσείς, Άγιοι Αρχιερείς, απηρχειωμένους, εκδικητικούς και άχρηστους;


Δεν κρίνονται πλέον αναγκαίοι ούτε από εσάς;


Δεν είναι θεόπνευστοι, συνέχεια των Εντολών του Χριστού και των Αποστόλων και άρα υποχρεωτικοί;


Δεν δρουν προληπτικά ως προς την εκδήλωση αιρετικών δοξασιών;


Δεν θεσπίστηκαν για να προφυλάσσουν τους πιστούς από όσους ενστερνίζονται αιρετικές θέσεις και τις διαδίδουν;


Δεν έχουν θεραπευτικές ιδιότητες;


Δεν συντελούν στη σωτηρία των μελών της Εκκλησίας και την εξουδετέρωση των αιρετικών καρκινωμάτων;


Για την «Φιλορθόδοξη Ένωση “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”»

Ο Πρόεδρος Ο Γραμματέας

Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο Παναγιώτης Σημάτης


[1] Από την μια, ο Μητροπολίτης Πειραιώς λέει τα πράγματα με το όνομά τους, και ονομάζει αιρετικό τον Παπικό Μητροπολίτη Σύρου κ. Φραγκίσκο Παπαμανώλη, τον χαρακτηρίζει προϊστάμενο όχι Εκκλησίας, αλλά Θρησκευτικής Κοινότητος, ήτις «ουδεμίαν σχέσιν κέκτηνται προς την αδιαίρετον Εκκλησίαν των Αποστόλων… και των Οικουμενικών Συνόδων»∙ του κάνει γνωστό ότι «δεν δύναμαι να συναινέσω» στην πλάνη σας και να μην πω «φιλαδέλφως ότι πλανάσθαι θεωρούντες εαυτόν “Επίσκοπον της εκκλησίας του Θεού”»∙ του δηλώνει ότι πιστεύει «ακραδάντως ότι και μόνο η μετοχή της Εκκλησίας» στους λεγόμενους “Θεολογικούς Διαλόγους” ζημιώνει τους πιστούς «διότι δίδει εις Υμάς την ψευδή γεύσιν της αναγνωρίσεως και καλύψεως της Υμετέρας αστοχίας», και από την άλλη, ο «ορθόδοξος» Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος θεωρεί ως αδελφή Εκκλησία την “Θρησκευτική Κοινότητα” της Σύρου και συμμετέχει στις λατρευτικές της εκδηλώσεις, πλανών και τους ετερόδοξους πιστούς της και τα ορθόδοξα μέλη της Επισκοπής του. Τελικά, οι Επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν ενιαία πίστη και κοινή ομολογία και αυτοσυνειδησία, ή κάποιοι έχουν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν και να διδάσκουν ό,τι προσωπικά πιστεύουν, άσχετα αν αυτό συγκρούεται με τους Ι. Κανόνες της Ορθόδ. Εκκλησίας;

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009


ΟΥΚ


ΕΧΟΜΕΝ


ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ









ΟΥΚ

ΕΧΟΜΕΝ


ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ


ΟΥΚ




ΕΧΟΜΕΝ






ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ







«Και πως θα γινόταν διαφορετικά στον 21ο αιώνα, να μέναμε απομονωμένοι μέσα στο κέλυφός μας ο καθένας με αυτάρκειαν και αυταρέσκειαν, χωρίς να επικοινωνούμε, χωρίς να διαλεγόμεθα, χωρίς να δίδουμε μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως μας;»

"Οι, από υπερβάλλοντα ζήλον κυκλοφορήσαντες μίαν "Ομολογίαν Πίστεως" (εγγίζει τις 6.000 υπογραφές, αρχιερέων, ιερέων, μοναχών και λαϊκών)
προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείον, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα".

Α π ε ι λ έ ς του
ΟΥΝΙΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, τέως πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, της 30ης Αυγούστου 2009.





ΟΛΑ ΟΣΑ ΒΛΕΠΕΤΕ

ΠΑΡΑΠΑΝΩ,

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ

ΤΟΝ ΟΥΝΙΤΗ

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ,

.... ΔΙΑΛΟΓΟΙ !!!


ΕΣΕΙΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΝΑΝΑΙ

ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ;

ΕΧΕΤΕ

ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗΝ !!!!!!!!

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

π. Γεώργιος Μεταλληνός :


ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ;

(Πηγή: το «Εν Συνειδήσει»

Μὲ τὶς τελευταῖες δηλώσεις τοῦ «urbi et orbi» ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ δὲν μᾶς αἰφνιδίασε. Διότι δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ διακηρύσσει τὴν ἐκκλησιολογικὴ συνείδηση τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ ἴδιο εἶχε πράξει καὶ πέρυσι, πρὶν μεταβεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη, προσκεκλημένος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Καὶ ποιὲς εἶναι οἱ δηλώσεις αὐτές, ποὺ μὲ ἀπόλυτη ὁμοφωνία δημοσίευσε ὁ ἑλλαδικὸς καὶ παγκόσμιος Τύπος;

Ἡ Ρώμη διεκδικεῖ τὴν ταυτότητα τῆς «μοναδικῆς πραγματικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο», χωρὶς νὰ εἶναι πρόθυμη νὰ ἀπαρνηθεῖ στὸ ἐλάχιστο τὴν πεποίθησή της αὐτή. Ἀναγνωρίζει μέν, ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἐκτὸς τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας πολλὰ στοιχεῖα καθαγιασμοῦ καὶ ἀλήθειας», ἀλλὰ ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

"Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» (ὄχι: Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) εἶναι μὲν «ἐκκλησίες», ἀλλὰ πάσχουν ἀπὸ ἕνα «ἔλλειμμα», μὴ ἀναγνωρίζοντας τὸν Πάπα ὡς διάδοχο τοῦ (Ἀποστόλου) Πέτρου, ἀρνούμενες δηλαδή, ἢ μὴ δεχόμενες ἀκόμη, τὸ παπικὸ Πρωτεῖο, ποὺ θεμελιώνεται στὴν περὶ Πέτρου παπικὴ διδασκαλία".

Ὅταν αὐτὰ δὲν τὰ λέγει ἕνας οἱοσδήποτε Πάπας, ἀλλὰ ὁ σημερινός, ποὺ εἶναι σπουδαῖος ῥωμαιοκαθολικὸς δογματολόγος, τὸ πράγμα ἀποκτᾶ ἀκόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.

Ἔχουμε εἰσέλθει, οἱ Ὀρθόδοξοι, σὲ διάλογο μὲ τὸν Παπισμό, ὁ ὁποῖος (διάλογος) μάλιστα ἀνανεώθηκε τελευταία, μὲ τὴν συγκατάθεση τῶν Οἰκουμενιστῶν μας, ποὺ δέχονται στὴν πράξη τὶς δηλώσεις τοῦ Πάπα.

Ἄρα προχωροῦμε μὲ βάση τὴν φιλοσοφικὴ ἀρχὴ τῆς «λήψεως τοῦ αἰτουμένου», κάτι ποὺ σημαίνει τὴν ἐκ μέρους μᾶς «ἐλλειμματική», πράγματι, συμμετοχή, ὅσον ἀφορᾶ στὴν δική μας αὐτοσυνειδησία καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ αὐτοσυναίσθημά μας.

Μὲ μειωμένο αὐτοσυναίσθημα καὶ ἀναγνώριση τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ ἐλλείμματός» μας ἀδικοῦμε καὶ ἀρνούμεθα τὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας, ὅλων τῶν αἰώνων, συνομολογώντας σιωπηρὰ τὴν κατὰ τὸν Πάπαν μὴ πληρότητα τῆς Ἐκκλησίας μας. Πόσο μᾶλλον, ὅταν ὁ Πάπας δὲν παραλείπει νὰ προσθέσει: «Ὁ διάλογος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μία ἀφορμή, γιὰ νὰ προσαρμόσει ἢ νὰ μαλακώσει αὐτὸ ποὺ πιστεύει (ὁ Παπισμὸς) ὅτι εἶναι»! Καμμία διάθεση, δηλαδή, ὑποχωρήσεως ἐκ μέρους του.

Τὸ ἀστεῖο ἐδῶ, καὶ τραγικὸ συνάμα, εἶναι, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς Ποιμενάρχες μας διακηρύσσουν ὅτι μετέχουμε στοὺς θεολογικοὺς διάλογους, γιὰ νὰ διαφωτίσουμε καὶ διδάξουμε τοὺς ἑτεροδόξους! Βέβαια, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πολλὰ πράγματα μπορεῖ νὰ μεταβάλει, ὁδηγώντας σὲ ἀνατοποθετήσεις καὶ τελικὰ στὴν μετάνοια. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸ τὸ πρόβλημα, οὔτε βοηθοῦν τὴν ἐνεργοποίηση τῆς Θείας Χάριτος μέσα μας ἡ δουλικὴ συμμετοχὴ στὸν διάλογο καὶ οἱ χαλαρὲς «ἀντιδράσεις», ποὺ ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν τὴν πολὺ γνωστὴ στὸ Βατικανὸ ἡττοπάθεια καὶ ἀδυναμία μας.

Δὲν θὰ ἦταν λογικὸ νὰ λεχθεῖ, μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἀλήθεια, στὸν Πάπα, ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον γίνονται παρόμοιες δηλώσεις, ἡ συμμετοχή μας στὸν διάλογο εἶναι μάταιη καὶ συνιστᾶ a priori παραδοχὴ τοῦ Παπικοῦ πρωτείου καὶ τῆς μοναδικότητος τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας;

Τὸ πρόβλημα, συνεπῶς, δὲν εἶναι ὁ Πάπας, ποὺ μέσα σὲ ἕνα παραλήρημα ἐξουσιαστικῆς ὑπεροψίας, συνεχίζει τὶς ἴδιες παπικὲς διακηρύξεις καὶ γιὰ ἐπίδειξη δυνάμεως στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Παπισμοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀνάκτηση τοῦ ἀμφισβητουμένου κύρους τῆς Παποσύνης.

Τὸ πρόβλημα εἴμαστε ἐμεῖς καὶ κυρίως οἱ βασικὰ ὑπεύθυνοι, οἱ Ποιμένες. Στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ εἰς μνημόσυνόν του αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ μνησθῶ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ὅταν ρωτοῦσε ἐμᾶς τους, κατ᾿ ἐπάγγελμα, Θεολόγους τῶν Πανεπιστημίων: «Εἶναι Ἐκκλησία τὸ Βατικανό;». [Παρὰ τὰ] ὅσα ἀρνητικὰ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ προσάψει στὸν τέως Ἀρχιεπίσκοπο, ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε, ὅτι τὴν Πίστη δὲν τὴν ἔβλαψε. Ἐνθυμοῦμαι, μάλιστα, τὴν σύνεση, ποὺ ἐπέδειξε τὸ 1993, μετὰ τὴν οὐνιτικὴ ἀπόφαση τοῦ Balamand, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (τότε...) δὲν εἶχε προσυπογράψει.

Ὁ μακαριστὸς πάπα-Γιάννης Ρωμανίδης ἔλεγε στὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς του: «Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς τὸ πρόβλημα θὰ εἶναι οἱ Δεσποτάδες μας. Ποιὰ πίστη ἔχουν»! Αὐτὸ τὸ ζοῦμε ὅλοι μας. Πολλὲς φορὲς μοῦ ἔρχεται στὴ μνήμη ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὶς Πράξεις (κ´ 18 ἑ.) γιὰ «λύκους βαρεῖς», ποὺ θὰ διεισδύσουν στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, «μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου». Καὶ ὅλοι οἱ ἐρμηνευταί, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ταυτίζουν τοὺς «λύκους» αὐτοὺς μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ πολὺ ὀρθά. Δὲν εἶναι παρὰ ψευδοποιμένες, ποὺ θὰ ἐμφανίζονται μὲ τὸ ἔνδυμα τοῦ ποιμένος, ἐνῶ στὴν οὐσία θὰ εἶναι λύκοι καὶ μάλιστα «βαρεῖς», δηλ. τυραννικοὶ καὶ σκληροί. Βαρύτητα, ὅμως, ἑρμηνευτικὰ ἔχει ἡ φράση τοῦ στ. 30: «καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν»! Παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Καὶ τὸ χαλεπώτερον, ὅτι αὐτοὺς τούτους ἐξ αὐτῶν ἀναστήσεσθαι λέγει, ὃ καὶ σφόδρα ἐστι βαρύ, ὅταν ἐμφύλιος ὁ πόλεμος ᾖ». Ἡ ἱστορικὴ πραγματικότητα δείχνει, ὅτι ὁ Ἀπόστολος δὲν μιλοῦσε μόνο γιὰ τὴν ἐποχήν του.

Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, μετὰ ἀπὸ αὐτά, ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος νὰ θέτει τὸ ἐρώτημα: «Ἄλλαξε τίποτα στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ ποῦ ἦλθε ὁ πάπας;» (Ἐννοοῦσε τὴν ἔλευσή του στὴν Ἑλλάδα τὸ 2001). Ἀντιδρώντας τότε, ἀναγκασθήκαμε νὰ δηλώσουμε δημόσια: Τί ἄλλο ἤθελε ὁ Πάπας; «Τὰ πῆρε ὅλα καὶ ἔφυγε»! Ποιὰ ἦσαν αὐτὰ τὰ «ὅλα»; Ἁπλούστατα, ἡ ὑποδοχὴ καὶ ἀναγνώρισή του ὡς γνησίου ἐπισκόπου της Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τὰ παπικὰ δόγματα (Πρωτεῖο, ἀλάθητο καὶ τὸ παπικὸ κοσμικὸ κράτος), ποὺ ἀφαιροῦν κάθε δυνατότητα στὸν Παπισμὸ νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ διεκδικεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ «ἐκκλησία».

Δὲν εἶναι, δυστυχῶς, μόνο ἡ ἀπουσία θεολογικῶν προϋποθέσεων ἢ ἡ ὑπόταξη καὶ τὸ θάψιμό τους σὲ ὁποιεσδήποτε συμβατικότητες ἡ ἐνδοκοσμικὲς καὶ ἀντιχριστιανικὲς προσδοκίες, ποὺ μᾶς κάνει νὰ διαμαρτυρόμεθα.

Εἶναι κυρίως ἡ τόσο εὔκολη ἀπεμπόληση τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας ὅλων τῶν αἰώνων, χωρὶς τὴν ὁποία σωτηρία, δυνατότητα θεώσεως, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι κάποιοι Ποιμένες ἐνεργοῦν μὲ τὴ συνείδηση καὶ καταστροφικὴ διάθεση τῶν «λύκων» τῶν Πράξεων, κατασπαράζοντας πνευματικὰ οἱ ἴδιοι τὸ ποίμνιο, ποὺ ὁ Κύριος τοὺς ἐνεπιστεύθη (πρβλ. Ἰω. κα´ 15-17).

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ κάτι πρακτικὰ χειρότερο:

Οἱ Δυτικοὶ γνωρίζουν τὶς ἀδυναμίες μας καὶ τὸν τρόπο σκέψεώς μας καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀνησυχοῦν. Ὅλα τὰ βλέπουν δικά τους καὶ πρὸ τοῦ διαλόγου, πού, ὅπως γίνεται, δὲν εἶναι παρὰ ἐπανάληψη ἡ συνέχεια τῆς οὐνιτικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φλωρεντίας (1439). Ἐπὶ τέλους, ὅ,τι δὲν πέτυχε ὁ Παπισμὸς στὴ διάρκεια τῆς δουλείας (λατινοφραγκικῆς καὶ ὀθωμανικῆς) μὲ τὶς πιέσεις, νὰ ἐπιβάλει δηλαδὴ τὴν ἀπόφαση τῆς Φλωρεντίας, τὸ ἐπιτυγχάνει σήμερα μὲ τὴν συγκατάθεση τῶν ἴδιων τῶν Ποιμένων! Ἔ, τότε, μᾶς ταιριάζει ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν (πολιτικὰ) γραικύλων ἀπὸ τὸν μακαρίτη ποιητή μας Κωστὴ Παλαμᾶ:

«Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα, Ραγιάδες ἔχεις, Μάννα Γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι. Κούφιοι καὶ ὀκνοί, καταφρονᾶν τὴ θεία τραχιά σου γλώσσα, τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι».

Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς Ποιμένες τῆς ἐποχῆς μας. «Τῶν παπικῶν περίγελα» καταντοῦν καὶ τῶν «Πατέρων μᾶς παλιάτσοι». Ὑπάρχει κάτι χειρότερο καὶ ἀπαισιώτερο ἀπὸ αὐτό;

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν μετάνοια, μὲ τοὺς τρόπους ποὺ Αὐτὸς γνωρίζει...

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου