Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ο .....ΙΣΧΝΟΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ


Στη διάρκεια του Δεκεμβρίου του 2008 κυκλοφόρησαν τρία βιβλία τα οποία είχαν σαν σκοπό την καταστροφή της ορθής πίστης μας. Φτάσαμε λοιπόν στο τρίτο κείμενο, “Κοινωνία και Ετερότης”, που κυκλοφόρησε την ίδια εποχή με τα προαναφερθέντα κείμενα του κ. Γιανναρά “Ενάντια στη Θρησκεία” και του κ. Ράμφου “Το Μυστικό του Ιησού”, και τα οποία προσπαθούν να μας απαλλάξουν από την πατερική μας παράδοση.

Ο επίσκοπος του Πατριαρχείου κ. Ζηζιούλας λοιπόν! Ο μικρός πρίγκιπας της Ορθοδοξίας. Κοσμοπολίτης, διδάκτωρ, κάτοικος και του Βατικανού, ο μεγαλύτερος θεολόγος της Εκκλησίας, θα ολοκληρώσει μόνος το πάθος του δασκάλου του, Φλωρόφσκι, για την ένωση των Εκκλησιών. Λάτρης της Ιστορίας, της Ιστορικής Εκκλησίας, του πρωτείου του Πάπα, ορθολογιστής, κέρδισε την αναγνώριση των Ευρωπαίων θεολόγων και τη λατρεία των Ελλήνων Ορθοδόξων θεολόγων, οι οποίοι οραματίζονται με τη σειρά τους μιαν ευρωπαϊκή και παγκόσμια δόξα. Μελέτησε για πολλά χρόνια την πατερική μας παράδοση αλλά, όπως θα δούμε, με ισχνά αποτελέσματα! Κανείς δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να ερευνήσει τις Γραφές γιατί αυτός θα αποτελούσε εξαίρεση; Κατασκεύασε με τη σειρά του το Μυθικό κρεβάτι του Προκρούστη και κόβει και ράβει στα μέτρα του! Προβάλλει τον εαυτό του και μας επιβάλλει τον λόγο του σαν πατέρας της συγχρόνου εξελίξεως, σαν ο παληός καλός θεός, που’ χει στην κατοχή του τα κλειδιά του Παραδείσου, τη Γνώση του καλού και του κακού για μας, ένας απίστευτος “Πετροκλής” με ορθόδοξο ένδυμα, ο οποίος εκμεταλλεύεται με μυθικό τρόπο την δόξα του Πέτρου, που συγκροτεί τους αιώνες της συγχρόνου πνευματικής Ιστορίας της Δύσεως. Εμβάθυνε το Filioque και το τοποθέτησε για πάντα στην κορυφή της πυραμίδος του κοσμοκράτορος, επινοώντας το Bishopoque!

Ας δούμε όμως για τί πράγμα μιλάμε! Ορίζει τον Φόβο, και επομένως τον Φόβο του άλλου, σαν την ουσία του προπατορικού αμαρτήματος, της πτώσεώς μας! Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν Σχέσεις και τη Σωτηρία του ανθρώπου, το έργο της Οικονομίας της Σωτηρίας, σαν το κατόρθωμα του προσώπου! Άρα τη Σύναξη της Εκκλησίας σαν κοινωνία προσώπων. Η ουσία της συγχρόνου Ορθοδόξου Ιδεολογίας: Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία. Το πνευματικό κατόρθωμα των Ρώσων θεολόγων της διασποράς και ιδιαιτέρως του Αλεξάνδρου Σμέμαν.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνήθηκε να προδώσει την πίστη της και να ενωθεί με τον πάπα, κάτω από το πρωτείο του, ακόμη και όταν οι πολιτικές συνθήκες ήταν απελπιστικές, προτίμησε το Μαρτύριο της Τουρκοκρατίας.

Σήμερα όμως, η Ρωσική Εκκλησία φαίνεται να υποκύπτει στις πολιτικές σκοπιμότητες με δική της πρωτοβουλία. Αυτό δε είναι Ιστορία! Είναι εξέλιξη. Νά τί γράφει για την ένωση των Εκκλησιών ο προφήτης της οικουμενικής κινήσεως Σολόβιεφ γύρω στα 1890: «Ο σκοπός της Χριστιανικής πολιτικής είναι η ελεύθερη ένωση της ανθρωπότητος στην Εκκλησία του Χριστού. Μέχρις ότου η Ορατή Εκκλησία, η οποία είναι Αρχέτυπο της καθολικής ενώσεως πάνω στη Γη, μένει χωρισμένη, αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.» Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στην ήδη υπογραφείσα συμφωνία της Ραβέννας, στο μυαλό του κ. Ζηζιούλα και στα σχέδια του Οικουμενικού διαλόγου που να μην περιέχεται ήδη στα γραπτά του Σολόβιεφ. Γρήγορα τη θέση του πήραν οι μαθητές του. Ο μεγαλύτερος των οποίων, ο γνωστός μας Φλωρόφσκι, παρουσιάζει τις εντολές του Δασκάλου του έναν αιώνα μετά ως εξής: «Κανείς Χριστιανός δεν μπορεί να αγνοεί το γεγονός των χριστιανικών διαιρέσεων. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ανάγκη για μία χριστιανική επανένωση.» Μέσα σε έναν αιώνα τα οράματα του Σολόβιεφ έγιναν κοινός τόπος. Μόνο που ξαναβρήκαν μπροστά τους την ανάγκη, την οποίαν είχαν πρόθεση να υπερβούν στην αυθυπέρβαση του προσώπου. Δεν θα είναι κοινωνία προσώπων η νέα Οικουμενική Εκκλησία;

Γιατί συμβαίνουν όμως όλα αυτά; Γιατί σήμερα κανείς πλέον δεν μπορεί να βγάλει άκρη; Γιατί οι προειδοποιήσεις των Αποστόλων δεν μας ωφελούν πια; Ούτε τα λόγια του Κυρίου; Γιατί οι πιστοί Χριστιανοί δεν φανερώνονται, όπως συνέβη και στο παρελθόν!; Όλοι γνωρίζουμε και ακούμε την προειδοποίηση του Απ. Παύλου: «Τέκνον Τιμόθεε, πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανόμενοι!» Γιατί δεν καταλαβαίνουμε; Επειδή, όπως λέει και ο Απόστολος, οι πονηροί, από την εποχή του Κυρίου, έχουν προκόψει επί το χείρον, έχουν γίνει πονηρότεροι και δεν φτάνει απλώς το όνομα του Κυρίου για να σβήσει την πλάνη. Όπως είπε και ο Κύριος, αυτοί οι πονηροί χρειάζονται νηστεία και προσευχή για να φανερωθούν. Είναι εξελιγμένοι. Θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξή τους στα επόμενα!

Οι πονηροί δεν εμφανίζονται πλέον ένας–ένας. Φτιάχνουν Συνόδους, διαθέτουν Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες. Η πνευματική αντίσταση είναι πολύ δύσκολη και όμως είναι δυνατή. Εμείς θα προσπαθήσουμε να φανερώσουμε σύντομα και λακωνικά πώς από το πονηρό οικοδόμημα των ημερών μας απουσιάζει ξανά ο λίθος ον απέρριψαν οι οικοδομούντες! Μια καλή αρχή μπορεί να γίνει με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας στο κείμενο – ομιλία του “Οι Χριστιανοί στην πολυθρησκευτική ενωμένη Ευρώπη”, όπου και λέει: «Όπως η ζωή του Χριστού – του νέου Αδάμ – έχει παγκόσμιες συνέπειες, το ίδιο και η ζωή του μυστικού Σώματός του, της Εκκλησίας, έχει παγκόσμια εμβέλεια και ενέργεια! Η Εκκλησία προσφέρει τη Θ. Ευχαριστία και τη δοξολογία της υπέρ των πάντων. Ενεργεί υπέρ του κόσμου ολοκλήρου. Ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σε όλη την κτίση.» Αναλόγως λοιπόν με τον Χριστό είναι και η Εκκλησία. Όμως τώρα είναι ίδια και ομοούσια της Κεφαλής της, και δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Σταυρωμένου Χριστού, είναι του δοξασμένου που κάθεται στα δεξιά του Πατρός. Η Εκκλησία είναι πρόγευση της Δόξης του Κυρίου, των εσχάτων. Γι’ αυτό αυτή η ένδοξη Εκκλησία καταργεί το Βάπτισμα εις τον θάνατον του Κυρίου και καταργεί τον Μυστικό Δείπνο εις την ανάμνηση της θυσίας Του. Η Εκκλησία λοιπόν αγιάζει, είναι η παρακαταθήκη όλης της Χάριτος που κερδήθηκε με τη θυσία του Κυρίου, την οποία μοιράζει απλόχωρα και αλάθητα σε όλη την κτίση. Ο αγιασμός δε αυτός προσφέρεται σύμφωνα με την αυθεντία των κληρικών της Γης! Πάντως, αυτό το πράγμα μόνο Ορθοδοξία δεν είναι. Είναι η παγκοσμιοποίηση της αυτονομίας. Και ένα ερώτημα για τον πολύτιμο Αρχιεπίσκοπο!: Γιατί γράφετε για Μυστικό Σώμα, εφόσον ακτινοβολεί τόσο δυνατά!;

Το ίδιο μοτίβο υπάρχει στην εισαγωγή του καινούργιου βιβλίου του κ. Ζηζιούλα. Είναι η γνώμη του διασήμου θεολόγου Yves Congar που λέει πως: «Ο κ. Ζηζιούλας είναι ένας από τους πλέον πρωτότυπους και βαθείς θεολόγους της εποχής μας! Η διεισδυτική ανάγνωσή του της παραδόσεως των Ελλήνων Πατέρων κορυφώνεται στη συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος και ζωής της Εκκλησίας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας.» Οι Δυτικοί θεολόγοι ξέρουν καλά τί σημαίνει συγκέντρωση όλης της πραγματικότητος.

Μπορούμε τώρα πια να δούμε και το αποκορύφωμα της αυτονομημένης Εκκλησίας, όπως παρουσιάστηκε στον λόγο του κ. Ζηζιούλα, στη διάρκεια της γιορτής που οργανώθηκε στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στη μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου. Στην ομιλία αυτή γίνεται πολύς λόγος για το χάρισμα της θεολογίας και γίνεται και μια “χαριτωμένη” προσπάθεια να ελευθερωθεί η θεολογία από την εμπειρία. Για να παραδοθεί στον υπαρξισμό, του οποίου τη φιλοσοφία καλλιεργεί ο κ. Ζηζιούλας. Λέει λοιπόν εκεί τα εξής “αξιοθαύμαστα”: «Ο θεολογικός Λόγος, όπως και η πνευματική εμπειρία, δεν αποτελούν απλή αναδρομή στο παρελθόν και την παράδοση. Κινούνται και αναπνέουν στην ατμόσφαιρα κάθε εποχής.» Αυτή τη “διάκριση” θα προσπαθήσουμε καταρχάς να δούμε καλύτερα και θα επανέλθουμε στην ομιλία.

Γράφει λοιπόν σε ένα από τα πλέον διάσημα πρώιμα κείμενά του, “Ελληνισμός και Χριστιανισμός”, όπου και ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του: «Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού δημιούργησε στους συγχρόνους του και άφησε στους μεταγενέστερους το ερώτημα της ταυτότητός του: “Ποιος είναι;”. Από αυτό το ερώτημα θα γεννηθεί ο Χριστιανισμός. Το ίδιο ερώτημα είναι η πηγή της Χριστολογίας και η απάντηση του είναι η γέννηση του Χριστιανισμού – της Εκκλησίας και της θεολογίας της. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό – όπως κάθε απάντηση σε κάθε ερώτηση – είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως εκείνων που θα δώσουν την απάντηση! Ιδιαίτερα αν το ερώτημα δεν είναι απλώς διανοητικό αλλά υπαρξιακό, τότε η απάντηση δεν είναι δυνατή χωρίς αναφορά στα προβλήματα, στις προσδοκίες, στις ανάγκες του κόσμου στον οποίο απευθύνεται! [Σε αυτό το σημείο ακριβώς δεν ακούγεται η κραυγή του όχλου: τον Βαραββά, τον Βαραββά”;!!] Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός για κάθε συγκεκριμένη υπαρξιακή κατάσταση – αυτό είναι το Χριστολογικό ερώτημα – σε κάθε εποχή! Και η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δυνατόν παρά να δοθεί με τα μέσα –τα νοήματα και τις εικόνες– που διαθέτει ο πνευματικός κόσμος σε κάθε δεδομένη κατάσταση! Με το πνευματικό και υπαρξιακό πλαίσιο των ανθρώπων σε κάθε εποχή.»

Αυτό λοιπόν είναι το θεολογικό χάρισμα, το οποίο διαθέτει οπωσδήποτε ο κ. Ζηζιούλας. Ο θεολογικός λόγος δεν αποτελεί απλή αναδρομή στο παρελθόν, αλλά στο παρόν. Ας δούμε όμως, τί λέει επ’ αυτού το Ευαγγέλιο! “Κατά Ματθαίον, 16–18”: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον Υιόν του ανθρώπου; οι δε είπον. οι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή έναν των προφητών!» Αυτές οι απαντήσεις όντως αποτελούν αναδρομή στο παρελθόν. «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι; αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπεν: συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλά ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν.» Η Εκκλησία δεν απαντά με το παρελθόν και την παράδοση, ούτε με τις ανθρώπινες ανάγκες και τα υπαρξιακά προβλήματα αλλά ούτε και στις προσδοκίες των ανθρώπων. Η Εκκλησία απαντά με την αποκάλυψη του Πατρός! Και μόνον. Και μόνον αυτή η αποκάλυψη είναι Χριστολογική. Όσο για το θεολογικό χάρισμα το οποίο ισχυρίζεται πως διαθέτει ο ίδιος ο κ. Ζηζιούλας, ας ακούσουμε τα κριτήρια της παραδόσεώς μας, όπως τα εκθέτει ο ίδιος ο Συμεών ο Νέος θεολόγος. “Θεολογικός ΙΙ, 2–3”: «Μεταβήναι δει πρώτον ημάς εκ του θανάτου εις την ζωήν, ειθ’ ούτω δέξασθαι σπέρμα εν εαυτοίς άνωθεν του ζώντος Θεού και γεννηθήναι υπ’ αυτού ως χρηματίσαι τέκνα αυτού, και ελκύσαι Πνεύμα εν τοις εγκάτοις και ούτως ελλαμπομένους τα περί Θεού φθέγγεσθαι, καθόσον οίον τε και από Θεού ελλαμπόμεθα!» Αυτή είναι η εμπειρία και η θεολογία που διατρέχουν την Ιστορία της Εκκλησίας διαχρονικά με πλήρη πιστότητα στην παράδοση. Δεν αφορούν την Εκκλησία το παρελθόν και οι ανάγκες της σαρκός και του αίματος.

Στην ίδια ομιλία του, εις την μνήμη του Γέροντα Σωφρονίου, ο κ. Ζηζιούλας αναφέρεται και στο μεγάλο θέμα της κενώσεως. Επισημαίνει πως ο άνθρωπος θεούται μόνο δια της οδού της κενώσεως και τούτο διότι και ο Θεός αυτόν τον δρόμο επέλεξε. «Για να πραγματοποιηθεί ως απόλυτη κατηγορία το πρόσωπο, ο άνθρωπος πρέπει να κενώσει εαυτόν όπως ο Χριστός.» Ερωτούμε λοιπόν! Πώς κατορθώνετε κ. Ζηζιούλα και συνδυάζετε την κένωση με την απάντηση η οποία συστήνει την Εκκλησία κάθε εποχή, και η οποία είναι συνυφασμένη με τον κόσμο της σκέψεως και τα υπαρξιακά προβλήματα κάθε εποχής; Μόνον εσείς το γνωρίζετε αυτό!

Ας δούμε όμως τώρα τί ψάρια ψάρεψε από την εποχή μας αυτό το θεολογικό χάρισμα, καθώς και ποιες υπαρξιακές ανάγκες συμμετείχαν στην απάντηση που συστήνει σήμερα την χριστολογική οντολογία, άρα και την Εκκλησία! Ερχόμαστε ξανά στο τελευταίο βιβλίο του κ. Ζηζιούλα, “Κοινωνία και Ετερότης”, το οποίο κυκλοφόρησε στην αγγλική γλώσσα και χαιρετίστηκε ήδη με ενθουσιασμό!

Μαθαίνουμε λοιπόν αμέσως πως ο Φόβος, ιδίως δε ο Φόβος του άλλου, είναι αυτό τούτο το προπατορικό, η πτώση μας. Είναι δε το μεγαλύτερο εμπόδιο στη Σχέση πάνω στην οποία βασίζεται το πρόσωπο και η Σύναξη των πιστών, καθότι εικονίζουν την Αγία Τριάδα, με τον Επίσκοπο στο κέντρο, Μονάρχη της Ευχαριστίας, ο οποίος εικονίζει τον Πατέρα πλέον και δεν είναι εις τύπον και τόπον Χριστού πια, γιατί η Εκκλησία εξελίχθη από την πατερική εποχή, μέσω των απαντήσεων που έδωσαν οι διάφορες εποχές του πνεύματος στο χριστολογικό ερώτημα. Έτσι, η Ετερότης πρέπει να αποτελεί μέρος της Ταυτότητος, και η σχέση δίνει τα κατάλληλα όπλα, καθώς στηρίζεται αποκλειστικά στην παρουσία του Άλλου: Το υποκείμενο γεννιέται στη θέση του άλλου.

Λέει ο κ. Ζηζιούλας: «Δεν μπορούμε να πούμε τί είναι κάθε πρόσωπο, μπορούμε να πούμε μόνο πώς είναι. Κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι διαφορετικό, όχι λόγω διαφοράς των φυσικών ποιοτήτων [που δεν υπάρχουν, είναι οι άκτιστες ενέργειες, κοινές της Αγίας Τριάδος] αλλά λόγω του τρόπου της απλής καταφάσεως του ότι είναι αυτό που είναι! [Έτσι κάπως ορίζεται και η σύγχρονη σχέση: εγώ είμαι αυτός που είμαι, αν σ’ αρέσει]. Σαν αποτέλεσμα τελικώς η Ετερότης δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη Σχέση. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι ονόματα που δείχνουν Σχέση. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να είναι διαφορετικό μέχρις ότου σχετιστεί. Η κοινωνία δεν αποκλείει την Ετερότητα, την γεννά.»

Υπήρχε δηλαδή κάποια στιγμή που τα πρόσωπα δεν είχαν γίνει ακόμη πρόσωπα; Το θεολογικό χάρισμα, πρωτότυπο και Ιστορικό και αυτό, δεν ψαρεύει πια ανθρώπους. Οι άλλοι το ψαρεύουν, εφόσον το πρόσωπο γεννιέται στη θέση του άλλου… Και ο νοών νοείτω.

Ας συνεχίσουμε όμως τα σύντομα σχόλια μας, αναγνωρίζοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του προσώπου! Σήμερα η επιστημονική επανάσταση περιγράφεται ως εξής: «Το πεδίο ερεύνης της επιστήμης δεν είναι πλέον “τί πράγμα” αλλά το “πώς”, δεν είναι πλέον η “ουσία” αλλά η “λειτουργικότης”.» Αυτή η επιστημονική επανάσταση η οποία φτάνει σήμερα να δημιουργεί τον νέο άνθρωπο, όπως διδάσκει και ο κ. Ζηζιούλας, ξεκίνησε από τον διάσημο Γαλιλαίο!

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ μας πως ένας άλλος Γαλιλαίος παρεμβάλλεται στην Ιστορία και γεννά τον σύγχρονο πολιτισμό και τις σύγχρονες πεποιθήσεις μας. Ένας νέος Γαλιλαίος παίρνει τη θέση του παλιού Γαλιλαίου, ο οποίος ήταν καλός άνθρωπος αλλά μας εμπόδισε στην εξέλιξή μας.

Πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να υποπτευόμαστε πως η ανθρωπότης ανακάλυψε ξανά το δέντρο του καλού και του κακού μέσα πλέον στην Εκκλησία, τον Σταυρό του Κυρίου, πως έφαγε ξανά από τον απαγορευμένο καρπό και βύθισε ξανά την Εκκλησία στον θάνατο! Γιατί, τί είναι παρά η έσχατη πτώση να λαμβάνουμε τον Σταυρό του Κυρίου σαν το δέντρο της ζωής και η άρνησή μας να κατανοήσουμε το γεγονός πως όταν φάγαμε τον καρπό της γνώσεως και ανακηρύξαμε τον εαυτό μας θεό, στην ουσία σταυρώσαμε τον αληθινό Θεό. Να κατανοήσουμε πως ο Σταυρός του Κυρίου μπορεί να είναι ξανά το ίδιο το δέντρο του καλού και του κακού που μας οδηγεί έξω από την Εκκλησία, ίσως για πάντα.

Το πρωτείο του Πέτρου, το αλάθητο, η ανταρσία εναντίον των Ελλήνων εκ μέρους των Γερμανών, το Filioque, η άμωμος σύλληψη, συνθέτουν την εξέλιξη του θανάτου της Εκκλησίας πλέον, συνθέτουν το νέο πρόσωπο του θανάτου, του οριστικού, του πνευματικού. Και οι άνθρωποι προτίμησαν ξανά να είναι σαν θεοί παρά να μετέχουν στην ζωή του Θεού, προτίμησαν το άπειρο και όχι το κατά Χάριν ατελεύτητο! Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν η Θ. Ευχαριστία να είναι πρόγευση των εσχάτων όταν με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ενδύεται το κατά Χάριν ατελεύτητο; Και αυτή η πρόγευση των εσχάτων γίγνεται και απογίγνεται κάθε Κυριακή; Τότε ας μας εξηγήσει κάποιος το τέλος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, γιατί φαίνεται οι σύγχρονοι “θεολόγοι” να έχουν ολοκληρώσει ήδη την θεολογία τους μόνο με την αρχή του Ευαγγελίου: εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σέ;

«Στις αποκαλύψεις του ο Θεός απευθύνθηκε προς συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν έχασαν ούτε προς στιγμήν την προσωπική τους αυτοτέλεια και την προσωπική τους ταυτότητα», λέει ο κ. Ζηζιούλας. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως το θεολογικό χάρισμα του θεολόγου μας αφορά στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως και η φιλοσοφία του προσώπου και της Σχέσεως. Είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Η σχέση της Παλαιάς με την Καινή είναι πως ο Κύριος μας προειδοποίησε! «Ιδού καινά ποιώ πάντα», ακόμη και τα πρόσωπα. Ποια ταυτότητα κράτησε ο Πέτρος στη σχέση του με τον Κύριο, όταν ήταν ο τελευταίος που τον πρόδωσε!; Πράγματι, ο θεολόγος μας φωτίζει αυτό το μέγα Μυστήριο της προδοσίας του Πέτρου: Πρόδωσε τον Κύριο γιατί δεν είχε χάσει ακόμη την προσωπική του αυτοτέλεια και ταυτότητα! Είναι γεγονός. Πράγματι, ο μεγάλος μας θεολόγος με δεινότητα και έμπνευση προσπαθώντας να μας περιγράψει την θέωση κατορθώνει να φωτίσει το υπόβαθρο της προδοσίας. Ας τον δοξάσουμε!

Πριν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην άποψή του περί Αγίας Τριάδος, πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό. Ακόμη και το άκτιστο φως, ή η εμπειρία του ακτίστου φωτός ή η μεταμόρφωσις και η εμπειρία της Δόξης στο όρος Θαβώρ, είναι προ–εκκλησιαστικά φαινόμενα. Εάν εορτάζουμε την Πεντηκοστή τα γενέθλια της Εκκλησίας, αν Εκκλησία είναι οι πράξεις των Αποστόλων και όχι οι πράξεις του Κυρίου, πρέπει να μας είναι εύκολο να καταλάβουμε πως ακόμη και ο Μυστικός Δείπνος, τον οποίον έχουμε αναγάγει, όπως σαφώς λέει και ο Yves Gongar, στη σύνθεση όλης της πραγματικότητας και ζωής της Εκκλησίας, είναι προ–εκκλησιαστικό φαινόμενο.

Βαφτίζοντας την Θ. Ευχαριστία, τον Μυστικό Δείπνο, ευχαριστιακή εκκλησιολογία, πρόγευση των εσχάτων και τη Σύναξη τύπον και τόπον της Βασιλείας, αγκαλιάζουμε με αγάπη και ευγένεια την Εβραϊκή θρησκεία και με αγιότητα περιμένουμε και εμείς μαζί τους την έλευση του Μεσσία. Πάνω σ’ αυτό το εξαίσιο παράδειγμα αγάπης πρέπει να αγκαλιάσουμε τώρα και τους αδελφούς Μουσουλμάνους. Για την ειρήνη του κόσμου. Για την αγάπη ρε γαμώτο! Ας δούμε όμως τί λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος δεν είναι παλαιός αλλά αρχή της θεολογίας: «Λίαν αισχρόν, και ουκ αισχρόν μόνον, αλλά και μάταιον επιεικώς, εκ των κάτω των άνω την εικασίαν λαμβάνειν, και των ακινήτων εκ της ρευστής φύσεως.»

Και συνεχίζει: «Διότι δεν πρέπει, επειδή κατά τινα σχέσιν υψηλοτέραν Υιός ο Υιός, και επειδή δεν ημπορέσαμε δι’ άλλου τρόπου παρά έτσι να δείξουμε το εκ του Θεού και ομοούσιον, να νομίζωμεν ότι πρέπει να μεταφέρουμε στον Θεό και όλες τις ανθρώπινες και της δικής μας συγγενείας ονομασίες. Καθώς η διαφορά εις την αποκάλυψιν και όχι της προς άλληλα σχέσεως διάφορον, έκαμε διαφορετικήν και την ονομασία: Πατήρ – Υιός – Άγιον Πνεύμα.»

Και ο Ιωάννης Δαμασκηνός ματαίως προειδοποιεί, καθώς φαίνεται: «Δεν υπάρχει εν τη κτίσει εικόνα απαραλλάκτως εν εαυτή τον τρόπον της Αγίας Τριάδος παραδεικνύουσα. Σχέση σημαίνει: Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι πάντα μαζί και στην ενέργεια, εφόσον και η ενέργεια, όπως και η ουσία, είναι άκτιστες.» Όσον αφορά στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννη «εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν» και την ερμηνεία αυτού του «προς» από τους Ρώσους θεολόγους και από τον κ. Ζηζιούλα σαν υποψία σχέσεως, η θεολογία λέει το εξής: “Χρησιμοποιείται το ίδιο ρήμα «ην» επειδή ο Υιός δεν μπορεί να υπάρξει χωριστά από την Αρχή, ούτε μπορεί να αποκοπεί από τον Πατέρα.” Αυτή η θεολογία στην οποία και αναφερόμαστε θεολογούσε με τα ρήματα επηρεασμένη από την ελληνική γλώσσα, ενώ σήμερα όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες θεολογίας προσπαθούν να θεολογήσουν με τα επίθετα επηρεασμένες από τη γερμανική γλώσσα!

Και προχωρούμε τελειώνοντας ξανά με τον Άγιο Γρηγόριο: «Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στην Αγία Τριάδα Μοναρχία και Πατρότης;!» Και απαντά, “Λόγος ΚΘ, 2, 8”: «Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν, και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δεν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον, αλλά μοναρχίαν την οποίαν πραγματοποιεί η ισοτιμία της φύσεως, η σύμπνοια της γνώμης, η ταυτότης της κινήσεως και η συμφωνία με το ένα πρόσωπον, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται εις την κτιστήν φύσιν, δια τούτο μονάς απ’ αρχής, εις δυάδα κινηθείσα, μέχρι Τριάδος έστη.»

Φτάνουμε τώρα στο σημαντικότερο κείμενο, το οποίο απαντά και στο κατεξοχήν επιχείρημά τους, “Λόγος ΚΘ, 16, 9”: «Η ονομασία Πατήρ δεν είναι χαρακτηρισμός ούτε της ουσίας, ούτε της ενεργείας, αλλά σημαίνει την σχέσιν του Πατρός προς τον Υιόν ή του Υιού προς τον Πατέρα. Όπως δηλ. εις ημάς τους ανθρώπους αι ονομασίαι αύται φανερώνουν την γνησιότητα και την ομοιότητα φύσεως μεταξύ γεννήτορος και γεννηθέντος.»

Βλέπουμε ξεκάθαρα και εδώ πως είναι αδύνατο να βρεθούν όροι και καταστάσεις στη ζωή μας που να μπορούν να περιγράψουν την Αγία Τριάδα. Ακόμη και η Σχέση, το πώς έχει, σημαίνει ομοφυίαν, ισοτιμίαν. Δεν σημαίνουν πώς είναι, όπως ψευδώς προσπαθούν να μας πείσουν οι θεολόγοι μας. Το πρόσωπον δεν σημαίνει πώς είναι, αλλά πώς έχει το ένα προς το άλλο!

Στην Αγία Τριάδα είναι τα ίδια και ονόματα και πράγματα! Ας τελειώνουμε όμως με τον χαρισματικό μας θεολόγο. Αιώνες τώρα βλέπουμε τις λυσσώδεις προσπάθειες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας να πείσει εαυτόν και αλλήλους πως η εκκλησιαστική Ιεραρχία διαθέτει Αποστολική διαδοχή! Πως ο τύπος δηλαδή έχει στη διάθεση του το πνεύμα! Το αποτέλεσμα ήταν να διαλυθεί η ίδια σαν Εκκλησία και να αφήσει στο πόδι της τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότης, την εκκοσμίκευση! Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκοσμικεύσεως παλεύει και ο θεολόγος μας να στήσει μια θεολογία του προσώπου.

Ας ακούσει όμως και ο ίδιος τί λέει ο μέχρι σήμερα μεγαλύτερος ερευνητής της εκκοσμικεύσεως Hans Blumenberg: «Η έκφραση “πρόσωπο” αντιστέκεται σε μία κατασκευή που θέλει να ενώσει δύο φύσεις σε ένα πρόσωπο.» Η θεολογία που ερευνούμε προσφέρει και την Ορθόδοξη στήριξη υποτίθεται στην δυτική απαίτηση για μία μόνον Φύση! Αυτή η αδιανόητη ύβρις εναντίον του Αγίου Πνεύματος που ξεκίνησε με το Filioque και θέλει να ολοκληρωθεί σήμερα με την προσάρτηση και της Ορθοδοξίας στο πρωτείο του πάπα συνεχίζει τον παραλογισμό της: Νά τί πιστεύουν οι σύγχρονοι Καθολικοί. Ας το χαρούμε: «Η ΙΙα Βατικάνειος σύνοδος ήταν αιτία να δοκιμάσει όλη η Εκκλησία την δημιουργική και πάντα ανανεωτική πνοή του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη και η θρησκευτική ζωή παρεσύρθη απ’ αυτόν τον ορμητικό και λεπτό άνεμο. Και αισθάνθηκε απελευθερωμένη από παληές αγκυλώσεις, που απειλούσαν να την παραλύσουν στον ευαγγελικό της δρόμο και στην προφητική της ορμή.»

Μεγάλη Εκκλησιαστική παράδοση! Να τη χαιρόμαστε! Μας άνοιξε την αγκαλιά της και τρέχουμε όλοι μας κοντά της, προδίδοντας το μεγαλείο της αληθινής Εκκλησίας. Για να εξηγούμεθα, ούτε η σύγχρονη Ορθοδοξία έχει κάποια συγγένεια με την αληθινή Εκκλησία, αλλά κρατούσε την ανάμνηση. Σήμερα όμως; Αυτό ακριβώς υποσχόταν και η οικουμενική κίνηση, την επιστροφή δηλαδή όλων των ομολογιών στην αλήθεια τους, τουλάχιστον επί εποχής Φλωρόφσκι. Μπρος στην αδιαλλαξία όμως του αλάθητου επινοήθηκε αυτή η δυστυχής ευχαριστιακή εκκλησιολογία, η οποία θα γράψει το οριστικό τέλος στην Αλήθεια. Όσο για τον κεντρικό ρόλο του επισκόπου, για το σύνθημα ότι: «εκεί όπου ο επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία», δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας Χριστιανός που να μην γνωρίζει πως ο μόνος λόγος για τον οποίο ο επίσκοπος διατηρεί σήμερα την εξουσία του είναι το μισθολόγιο. Αυτός ο τρελός θίασος του οικουμενικού διαλόγου υπέγραψε ήδη το ιστορικό πρωτείο του πάπα και ετοιμάζει να μας παρουσιάσει το θεατρικό έργο: Η ενότης της Εκκλησίας όπως την εξασφάλιζε ο πάπας κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας!

Ας διαβάσουμε και επ’ αυτού κάτι από έναν σοβαρό και έμπειρο σύγχρονο ερευνητή! Τον Henry Chadwick: «Ο πάπας Βιγίλιος, στη Σύνοδο του 553, συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα ακόμη και απέναντι στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Μολονότι διέμενε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε καταδεχτεί να παρακαθήσει με τους Επισκόπους στη Σύνοδο αλλά απέφυγε τις συναντήσεις και αργότερα επικύρωσε εγγράφως τη συνοδική καταδίκη των τριών κεφαλαίων. Με δύο λόγια: ενεργεί ωσάν να μην ήταν Επίσκοπος.»

Ο μικρός πρίγκιπας λοιπόν. Μας αποκάλυψε επιτέλους και το όνομα του μυστηριώδους μικρού πλανήτη της αγάπης απ’ όπου καταγόταν. Βατικανό το όνομα αυτού. Το Puer aeternus που γράφει την ιστορία των ουρανών πλέον. Θα χαθεί κάποια στιγμή στους ουρανούς. Η Γη δεν τον χωρούσε, γι’ αυτό και η ενσάρκωση του Θεού τού μοιάζει ανεξήγητη ακόμη!

Σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε ναούς να κοινωνήσουμε, ούτε κολυμπήθρες να βαπτιστούμε. Θα παρακολουθούμε απλώς από μακρυά τη ζωή του Αλάθητου! Τον μυστικό σκοπό της οικονομίας της Σωτηρίας!

Πιο ανόητη εποχή από τη δική μας υπήρξε ποτέ;

Απόσπασμα από το βιβλίο “ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ”

Εκδόσεις Αμέθυστος






ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
«AΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ.
ΕΔΡΑ ΛΑΡΙΣΑ: 23ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 11
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΒΟΛΟΥ:ΓΑΛΛΙΑΣ 4
ΤΗΛ. - FΑΧ 0421034654
ΤΚ. 38221



Προς τους λίαν προσφιλείς και αγαπητούς Πατέρες – συντάκτες του κειμένου «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» κατά του Οικουμενισμού.


Σεβαστοί Πατέρες, ευλογείτε.

Μετά βασανιστικής σκέψης και εντόνου προβληματισμού σας ενημερώνουμε ότι αδυνατούμε να υπογράψουμε το κείμενο, το οποίο συντάξατε προς χαροποίηση και καθησυχασμό μας διότι διαβάζοντάς το νοιώσαμε έτι περισσότερο απογοήτευση, λύπη και αγωνία, καθ’ ότι αναμέναμε εδώ και αρκετά χρόνια από σας κάποια δραστικά μέτρα κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και όχι αυτό το ορθόδοξο μεν αλλά λίαν επιεικώς χαρακτηριζόμενο χλιαρό, ελλιπές και αναποτελεσματικό κείμενο.
Για τον λόγο αυτό, θέτουμε την υπογραφή μας στο υπό του Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής κ. Ιωάννη Κορναράκη συνταχθέν κείμενο, το οποίο πιστεύουμε ότι παρελάβατε, εστερνιζόμενοι και συμμεριζόμενοι τον πόνο του και τις προσδοκίες του.
Πάραυτα όταν αποφασίσετε να προχωρήσετε σε μέτρα ανάλογα του κύρους και του ύψους των θεολογικών σας περγαμηνών σε πρακτικό πλέον επίπεδο, κατά το «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» καθώς και σε οποιαδήποτε μορφή αγώνος, ο οποίος θα μας κοστίζει και θα μας δίδει την δυνατότητα να πάθουμε για την πίστη μας, θα μας βρείτε συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες.

Μετά σεβασμού
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ»

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

ΒΔΕΛΥΚΤΟΣ ΚΑΙ ΨΩΡΙΑΣΜΕΝΟΣ;












































Διά σε τούτο προλέγω και λαμπρά βοώ τη φωνή, ότι εί τις μετά την παραίνεσιν ταύτην και διδασκαλίαν επί την παράνομον των θεάτρων αυτομολήσειε λύμην, ου δέξομαι αυτόν είσω τουτωνί των περιβόλων, ου μεταδώσω μυστηρίων, ουκ αφήσω της ιεράς άψασθαι τραπέζης, αλ’ ώσπερ οι ποιμένες τας ψώρας εμπεπλησμένα πρόβατα των υγιαινόντων απείργουσιν (απομακρύνουν), ώστε μη μεταδούναι τοις λοιποίς της νόσου, ούτω δη εργάσομαι καγώ.

(Ιερός Χρυσόστομος) ΕΠΕ 31,326.


ΛΥΜΗΝ!!! ΨΩΡΑΝ!!! ΝΟΣΟΝ!!!

Έτσι χαρακτηρίζουν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας και συγκεκριμμένα εδώ, ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τους συχνάζοντας στα θέατρα και στις αισχρές συναυλίες και στους γελωτοποιούς της εποχής του.

Αλλά μήπως τα θέατρα και οι συναυλίες της εποχής τους διαφέρουν από τις δικές μας εποχές;

Η είναι τα ίδια ακριβώς ή και χειρότερα στην εποχή μας, που υπάρχει μεγαλύτερος εκτραχηλισμός και μεγαλύτερη εξαχρείωσι ιδιαίτερα στα τραγούδια που υμνούν τον χυδαίο (όχι τον ευγενικό) έρωτα που έθεσε ο Θεός μέσα στον άνθρωπο;

Αναμφισβήτητα ίδια και χειρότερη.


Ποιος, λοιπόν, δεν φρίττει με όσα βλέπει πιό πάνω στις παρατιθέμενες φωτογραφίες;

Τι βλέπει; Βλέπει έναν λεγόμενο «Οικουμενικό Πατριάρχη» να συμμετέχη και να χειροκροτή τις θεατρικές αυτές συναυλίες, όπου τραγουδιούνται τραγούδια αμανέδικα, έξαλλα, χυδαία και αισχρά.

Μα είναι δυνατόν; Βλέπουμε καλά; Η φανταζόμαστε, τα συμβαίνοντα;

Υποτίθεται δε ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά μέσα στην πανίερη Πόλη των ονείρων μας την σκλαβωμένη Κωνσταντινούπολι, στην πονεμένη Ρωμιοσύνη, οπου όλοι θέλουν να αποκαλούμε τον κύριο Βαρθολομαίο ως «αιχμαλωτο» πατριάρχη!!! Ποιους και ποιόν κοροϊδεύουν, οι ξεπουλημένοι του Φαναρίου με όσα …φαιδρά και κωμικά, μας λέγουν; Μια χαρά περνάει εκεί πάνω ο «αιχμάλωτος» Βαρθολομαίος, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς»!!! με άρτον πλουσιοπάροχον και πανδαισιακά, κατά ιδικήν του έκφρασι, θεάματα!!!


Ο προκάτοχός του, μεγάλος Αγιος Ασκητής Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυστηρότατα απαγορεύει στους χριστιανούς που αυτομολούν στη λύμη των θεατρικών συναυλιών, να εισέρχονται στούς ιερούς ναούς και να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, γιατί είναι ΨΩΡΙΑΣΜΕΝΑ πρόβατα και είναι επικίνδυνα να μεταδώσουν την νόσον της ΨΩΡΑΣ και εις τους αλλους.

Και δεν δίδει απλώς μία τέτοια εντολή, αλλά και αυτός ο ίδιος εφαρμόζει την απαγόρευσι που επιβάλλει «ου δέξομαι, ου μεταδώσω, των αγίων μυστηρίων».


Το φοβερότερον όμως όλων, εν προκειμένω είναι, ότι οι θεατρικές αυτές συναυλίες δόθηκαν μέσα σε ιερό ναό της Εκκλησίας, μέσα στον βυζαντινό ιστορικό ναό της Αγίας Ειρήνης του 6ου αιώνος όπου τελούνταν επί ολόκληρους αιώνες θείες λειτουργίες και τελεσιουργούνταν τα άχραντα μυστήρια.

Και εν προκειμένω, φρίττει κανείς και μόνο με την σκέψι, ότι εκεί που τελούνταν οι θείες λειτουργίες μέσα στην ίδια αυτή κόγχη του ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ, να στέκεται η ημίγυμνη αοιδός και να αδει τα αισχρά αμανέδικα άσματά της.

Πραγματικό «βδέλυγμα ερημώσεως εν τόπω αγίω»!!!

Και μετά κατηγορούμε τους Μογγολότουρκους ότι καταλαμβάνουν τους ναούς των Ορθοδόξων και τους μετατρέπουν σε στάβλους και σε θέατρα και σε τόπους αναψυχής ή πλήρους εγκατάλειψης και κατοικιδίων ζώων.


Όμως, το πλέον οδυνηρότερον όλων, μπροστά-μπροστά στα πρώτα καθίσματα βλέπουμε να κάθεται και να παρακολουθεί τα ΑΗΔΗ αδόμενα και τεκταινόμενα, ο λεγόμενος οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος!

Τον αδικούμε, λοιπόν, αυτόν τον «πατριάρχη», όταν εκτός από τον αποκλειστικό χαρακτηρισμό του αποδεδειγμένου ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ, μας δίδει ο ίδιος το δικαίωμα να τον αποκαλέσουμε και ΒΔΕΛΥΚΤΟ και ΨΩΡΙΑΣΜΕΝΟ;

Ο άγιος Χρυσόστομος του προσάπτει, και δικαίως, αυτόν τον …επίτιμο τίτλο!


Οι Πατέρες της Ορθοδοξίας, που τους ενέταξε ο ίδιος στα θύματα του αρχεκάκου όφεως, αποφαίνονται ότι όσοι περιπίπτουν στις βδελυκτές αιρέσεις, πίπτουν και …ηθικώς.

Διότι η Ορθοδοξία συμβαδίζει με την Ορθοπραξία, ο ορθός βίος ταυτίζεται με τα ορθά ήθη, με την ορθή ζωή, με τον ορθό τρόπο της καθημερινής βίωσης της εν Χριστώ ζωής.

Επ’ αυτού όμως, καλούμε και πάλι την χρυσσήν γλώτταν, να μας επιβεβαιώση το ρήμα:

Ωσπερ γαρ δόγματα πονηρά, βίον ακάθαρτον εισάγειν είωθεν, ούτω και διεφθαρμένος βίος πονηρίαν δογμάτων πολλάκις έτεκεν.( ΕΠΕ 27,248).



Ω, Αθάνατοι Πατέρες της Ορθοδοξίας.

Οι σημερινοί διάδοχοί σας μολύνουν και μαγαρίζουν μέρα μεσημέρι και χωρίς φόβο Θεού τα ιερά και τα όσια της Εκκλησίας και του Γένους.

Ω Θεέ και Κύριε, εις ποίους καιρούς τετήρηκας ημάς;

Αίσχος και πάλιν Αίσχος και μυριάκις Αίσχος!!!

Εξω οι αιρεσιάρχαι και οι βέβηλοι και οι βδελυκτοί και οι Ψωριασμένοι από την Αγία Μάνδρα της Καθαρής και Πάντιμης Ορθοδοξίας μας.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009




4η Απάντησι
στην αθυροστομία Τσέτση


Απάντηση στο προσβλητικό άρθρο του π. Γεωργίου Τσέτση,
πρωτοπρεσβύτερου του Οικουμενικού θρόνου


Του Θεολόγου κ. Παναγιώτη Σημάτη

Είναι πλέον γνωστό ένα κείμενο που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τη Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, το οποίο έχει ως τίτλο και περιεχόμενο την «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του Οικουμενισμού» και άρχισαν να το υπογράφουν πλήθος χριστιανών από όλο τον κόσμο (Επίσκοποι, Ιερείς, Μοναχοί και λαϊκοί) που ανησυχούν καθώς βλέπουν τις οικουμενιστικές απρέπειες που διαπράττονται κατά τον λεγόμενο Θεολογικό Διάλογο και τις μετά των ετεροδόξων επαφές από τους κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Με άνωθεν -φαίνεται- εντολή, ανέλαβε να απαντήσει στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» ο Μ. Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης.
Η απάντησή του νομίζω πως στοχεύει και στον εκφοβισμό προσώπων που κατέχουν ευαίσθητες θεσμικές θέσεις.

Αφού από την ομάδα δεν υπήρξε ακόμα επίσημη απάντηση, αποφάσισα να απαντήσω, ως ένας από τους τελευταίους που συνυπέγραψαν την ως άνω «ΟΜΟΛΟΓΙΑ», καταθέτοντας την άποψή μου, αφού δέχομαι κι εγώ τους αήθεις χαρακτηρισμούς του ως υπογράψας.

Κατ’ αρχάς ως προς τους χαρακτηρισμούς:
Μας αποδίδετε «έπαρση και προπέτεια», μας χαρακτηρίζετε ως «γνήσιους Ορθόδοξους», «άσπιλους», «αμύντορες» κ.ά.
Παραβλέπω αυτούς τους χαρακτηρισμούς, που σκοπό έχουν να ειρωνευτούν, αλλά και να μας ταυτίσουν με τους Παλαιοημερολογίτες.
Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο την «ΟΜΟΛΟΓΙΑ», αφού οι ύβρεις αποδεικνύουν έλλειψη νηφαλιότητας, ισχυρών επιχειρημάτων και εποικοδομητικού αντιλόγου.


Γράφετε, π. Γεώργιε, πως οι συντάξαντες (και συνυπογράφοντες) ελέγχουν «εκείνους που είναι ταγμένοι να οικονομούν τα της Εκκλησία» και ισχυρίζεστε πως, από τους συντάξαντας την «ΟΜΟΛΟΓΙΑ», εκτοξεύεται η βαριά κατηγορία προς τους υπευθύνους ποιμένες (του Φαναρίου), πως έχουν εγκαταλειφθεί από το Άγιο Πνεύμα και πως ο «Παράκλητος δεν συγκροτεί πλέον τον Θεσμόν της Εκκλησίας, ούτε φωτίζει την σκέψη και κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών!».


Ασφαλώς και πιστεύουμε, π. Γεώργιε, πως το Άγιο Πνεύμα «συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» και «φωτίζει την σκέψη και κατευθύνει τα διαβήματα», αλλά όσων το επικαλούνται εν υπακοή και τηρούν τους Ι. Κανόνες που τους ενεπιστεύθη. Αντίθετα, το Άγιο Πνεύμα δεν εμπνέει Επισκόπους και συνέδρους Οικουμενιστικών Επιτροπών και Διαλόγων, που στους λόγους και στις αποφάσεις τους παραβλέπουν και διαστρεβλώνουν ό,τι το Άγιο Πνεύμα ενέπνευσε στις Οικουμ. Συνόδους.

Ως πεπτωκώς και αμαρτωλός γνωρίζω, ότι πολλάκις η έπαρση υπεισέρχεται ακόμα και στις αγαθές προθέσεις μας.

Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος για να σταματήσει κανείς να αγωνίζεται (παράλληλα με την προσωπική κάθαρση) και για ορθοδοξία και ορθοπραξία∙ να θέλει να τηρούνται Ι. Κανόνες.
Εφ’ όσον λοιπόν, οι αιτιάσεις κατά των υπευθύνων των Διαλόγων (που περιέχονται στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ») έχουν αγιογραφική κατοχύρωση, και αποδεικνύεται ότι πράγματι, οι υπερέχοντες θεσμικοί Ποιμένες, κυρίως του Φαναρίου, δεν «οικονομούν» -όπως νομίζουν- «το μυστήριο της σωτηρίας», αλλά το προσβάλλουν, γιατί να μη το υποστηρίξω συνυπογράφοντας την ΟΜΟΛΟΓΙΑ;

Γιατί να σιωπήσω, παίζοντας με τη συνείδησή μου και το Θεό;

Υποχρέωση, όμως, π. Γεώργιε των γνήσιων Πατέρων είναι, με σύνεση, αγιοπατερική κατοχύρωση και αγάπη προς τους συγγραφείς συλλειτουργούς σας (κι όσους υπογράψαμε) κι όχι με χλευασμούς, να υποδείξετε πού υπάρχει το λάθος αυτής της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ». Κι αυτό ουσιαστικά το αποφύγατε.

Ως μέλος, λοιπόν, της Εκκλησίας, ερωτώ:
Εσείς και οι περί τον Οικουμενικό Πατριάρχη, εκφράζετε και οικονομείτε τα της Εκκλησίας, ακόμα κι όταν παραβαίνετε και καταπατείτε Ι. Κανόνες, κι όταν οι ενέργειές σας καθοδηγούνται από σκοπιμότητες, κι όταν στους λόγους και τις πράξεις σας εντοπίζονται παλινωδίες; Ας εξετάσουμε δυο συγκεκριμένες περιπτώσεις.


1) Η κρινόμενη «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» επισημαίνει, ότι οι Διάλογοι συνοδεύονται από συμπροσευχές, κάτι που απαγορεύουν οι ισχύοντες Ι. Κανόνες.
Εσείς, όμως, στο άρθρο υπεραμύνεστε των συμπροσευχών, επικαλούμενος πρόσφατη μελέτη του κ. Φειδά («Το ζήτημα της συμπροσευχής μετά των ετεροδόξων κατά τους ι. κανόνας»), στην οποία αποφαίνεται ότι οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς …επιτρέπονται!

Όμως, ο κ. Φειδάς, εκμεταλλευόμενος την φαινομενική διαφωνία κάποιων Κανονολόγων στην ερμηνεία των Κανόνων, «λησμονώντας» Κανόνες που δεν τον βοηθούν να φτάσει στο προκαθορισμένο συμπέρασμα και παραβλέποντας την ερμηνεία των Αγίων που εκφράζουν και την πράξη της Εκκλησίας (όπως του Αγ. Νικοδήμου), εκβιάζει τα πράγματα για να «αποδείξει» ότι επιτρέπονται οι συμπροσευχές.
Έτσι, ακροβατώντας μεταξύ γραμματικών ερμηνευτικών αναλύσεων και διφορούμενων εννοιών, παρερμηνεύοντας τις προθέσεις των αιρετικών μετά των οποίων διαλεγόμεθα, γνωμοδοτεί αντίθετα με την διαχρονική στάση της Εκκλησίας και νομιμοποιεί τις άθεσμες συμπροσευχές και προσφέρει κάλυψη στον Πατριάρχη, του οποίου οι τελευταίες πράξεις έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με τις προς τους Αγιορείτες διαβεβαιώσεις (δείτε § 2β), πως είναι …εναντίον των συμπροσευχών!


[Θα θέλαμε, π. Γεώργιε, να μας πείτε, αν συμμερίζεσθε και την θέση του κ. Φειδά για τον Άγιο Νικόδημο, επειδή προφανώς η ερμηνεία του Αγίου δεν ευωδώνει τις θέσεις του.
Τον κατηγορεί, πως «δεν αποδίδει την ορθήν έννοιαν εις τον σχολιασμόν του Θ΄ καν. του Τιμοθέου, επεκτείνων ακρίτως την προϋπόθεσιν της μετανοίας των αιρετικών δια την συμμετοχήν αυτών και εις το πρώτον εισέτι μέρος της θ. λειτουργίας, διό και υποστηρίζει αβασίμως την γενικήν απαγόρευσιν» (σ. 20)].

Για τους Φαναριώτες, λοιπόν, και για τον κ. Φειδά, είναι σαν η Εκκλησία τον 21ο αιώνα να αντιμετωπίζει για πρώτη φορά το πρόβλημα των συμπροσευχών∙ σαν να μη γνωρίζουν ότι, όχι σε κάποιους Διαλόγους, αλλά ακόμα και κατά την έναρξη των κοινών εργασιών στην Σύνοδο της Φερράρας, οι Ορθόδοξοι προσευχήθηκαν ξεχωριστά από τους Λατίνους (Βασιλειάδη Ν., Ο Άγ. Μάρκος ο Ευγενικός…, έκδ. γ΄, σ. 74).
Έχει τη σημασία του το γεγονός, ότι η μελέτη του κ. Φειδά, δεν δημοσιεύτηκε σε επιστημονικό έντυπο, αλλά στο συνδεδεμένο με το Πατριαρχείο π. «Επίσκεψις» (αρ. 699, 30/4/09).


Να αναφέρω, επίσης, άλλο ένα σημείο της μελέτης (σ. 31)∙ σ’ αυτό ο κ. Φειδάς δηλώνει ότι ΡΚκαθολικοί και Προτεστάντες «δεν έχουν καταδικασθή υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας δι’ επισήμου εκκλησιαστικής πράξεως ως αιρετικοί..., διό και είναι αβάσιμοι οι υπό τινων αποδιδόμενοι εις αυτούς χαρακτηρισμοί ως αιρετικών»!

Φαίνεται ότι δεν έφτασε στα χέρια του κ. Φειδά (εκτός των άλλων) η τελευταία εξαίρετη μονογραφία του π. Αναστ. Γκοτσόπουλου με τον τίτλο «Ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι», στην οποία αποδεικνύεται δια πολλών, ότι οι Ι. Κανόνες και η πράξη της Εκκλησίας απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς, εν οις και οι Ρωμαιοκαθολικοί-Παπικοί.


Ας δούμε, όμως, και τις αντικρουόμενες τοποθετήσεις του Πατριάρχη στο θέμα:

2)
α) Ως γνωστό, ο κ. Βαρθολομαίος είχε γράψει παλαιότερα επιστημονική Διατριβή (1970), με την οποία παραδεχόταν την απόλυτη ισχύ των Ι. Κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, ζητούσε όμως, την κατάργησή τους από την μόνη αρμόδια να τους καταργήσει -μια μελλοντική Οικουμ. Σύνοδο-, διότι (έγραφε) «η Εκκλησία εν οικουμενική συνόδω μόνον δύναται να τροποποιήσει και καταργήση αρχαίους κανόνας» (Εις π. Αναστ. Γκοτσόπουλου, όπ. παρ., σ. 125).
Ισχυριζόταν λοιπόν εκεί, πως «δεν δύναται η Εκκλησία να έχη διατάξεις απαγορευούσας την είσοδον εις τους ναούς των ετεροδόξων και την μετ’ αυτών συμπροσευχήν καθ’ ην στιγμήν αυτή δια των εκπροσώπων αυτής προσεύχεται από κοινού μετ’ αυτών δια την τελικήν ένωσιν» και εισηγείτο: “είναι απαραίτητον και επιβεβλημένον να εγκριθή και επικυρωθή υπό Οικουμ. Συνόδου ο Κώδιξ της Ορθ. Εκκλησίας» που «θα καταργήση αναποφεύκτως κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων”»! (Εις π. Β. Βολουδάκη, Ορατός ο Κίνδυνος Βατικανοποιήσεως της Ορθοδοξίας).
Όταν όμως εξελέγη Πατριάρχης ο κ. Βαρθολομαίος, χωρίς να έχει συγκληθεί Οικουμ. Σύνοδος (που -όπως μας δίδασκε- είναι η μόνη αρμόδια να καταργήσει Ι. Κανόνας) από μόνος του «κατάργησε» τους αντίστοιχους Ι. Κανόνες και συμπροσεύχεται με τους Παπικούς!


β) Θέλοντας αργότερα, να καταστείλει τις αντιδράσεις των Αγιορειτών, που διαμαρτυρήθηκαν για τα διαδραματιζόμενα στους Διαλόγους και για τις συμπροσευχές, ο Πατρ. Βαρθολομαίος τους έστειλε επιστολή, με την οποία ισχυρίζετο ότι το Πατριαρχείο εναντιώνεται στις συμπροσευχές, καυχώμενος μάλιστα, για την πατρότητα αυτής της προτάσεως!
Γράφει στην Επιστολή αυτή: «Ως γνωστόν κατά την Διορθόδοξον Συνάντησιν της Θεσ/νίκης (1998) απεφασίσθη, κατόπιν πρωτοβουλίας της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου, καίτοι και τινες άλλοι ηθέλησαν να οικειοποιηθούν την πατρότητα της προτάσεως, όπως οι Ορθόδοξοι Σύνεδροι… μη συμμετάσχουν εις οικουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας και άλλας θρησκευτικάς τελετάς διαρκούσης της Συνελεύσεως, τούτο δε αποτελεί εκδήλωσιν της ισχύος της σταθεράς γραμμής της Εγκυκλίου του 1952» δια της οποίας το Οικ. Πατριαρχείον “εδήλου: …Δέον ίνα οι Ορθόδοξοι κληρικοί Αντιπρόσωποι ώσιν όσω το δυνατόν εφεκτικοί εν ταις λατρευτικαίς μετά των ετεροδόξων συνάξεσιν, ως αντικειμέναις προς τους ι. κανόνας και αμβλυνούσαις την ομολογιακήν ευθυξίαν των Ορθοδόξων”».
Η Εγκύκλιος αυτή «ουδέποτε ανεκλήθη, (συνέχιζε ο κ. Βαρθολομαίος) έστω και αν, άνευ συναινέσεως του Οικουμ. Πατριαρχείου, παρεβιάσθη ενίοτε, ή ηρμηνεύθη άλλοτε συσταλτικώς ως αφορώσα μόνον εις την μη συμμετοχήν εις την εν στενή εννοία λατρείαν (Θ. Λειτουργίαν)» («Ορθ. Τύπος», φ. 1334, 24/9/99).


Στην Επιστολή αυτή φαίνεται η ανακολουθία και η αναξιοπιστία των Πατριαρχικών, αφού αυτά που έλεγε ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος πριν 10 μόλις χρόνια περί απαγορεύσεως συμπροσευχών -υπερθεματίζων, μάλιστα, σε ορθοδοξία- σήμερα τα παραβαίνει συμπροσευχόμενος όχι απλώς κατά τη διάρκεια ενός Θεολογικού Διαλόγου, αλλά εν ώρα Θ. Λειτουργίας με πλήρη Αρχιερατική αμφίεση με τον Πάπα, μετά του οποίου ανταλλάσσει «λειτουργικό» ασπασμό αγάπης.


Τελικά, π. Γεώργιε, με το μέρος ποιού είστε: του κ. Φειδά, του κ. Βαρθολομαίου της Διατριβής του 1970, του Πατριάρχη της Επιστολής προς τους Αγιορείτες του 1999, ή του -μετά το 2006- Πατριάρχου;
Και είναι κακό που εμείς διαμαρτυρόμαστε, επειδή παρατηρούμε αυτές τις παλινωδίες και την αθέτηση των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας;


3) Γράφετε παραπλανητικά, ότι στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» υποστηρίζουμε «ότι πάσα επαφή με ετεροδόξους και ετεροθρήσκους είναι απορριπτέα˙ ότι κάθε διάλογος με τους παραμένοντας στην πλάνη και καινοτομούντας εις τα της πίστεως είναι καταδικαστέος».

Αυτά που γράφετε, δεν αποτελούν, άραγε, συνειδητό ψεύδος, τη στιγμή που γνωρίζετε ότι οι συγγράψαντες και υπογράψαντες την «ΟΜΟΛΟΓΙΑ», όχι μόνο δεν θεωρούμε απορριπτέα κάθε επαφή και Διάλογο με ετερόδοξους, αλλά ότι συμμετείχαν στους διαλόγους επί χρόνια, δύο τουλάχιστον Πατέρες εκ των συντελεσάντων στην συγγραφή της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ»;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβετε, ότι τον Διάλογο τον δεχόμαστε;
Εκείνο που αρνούμαστε είναι ο αντιπατερικός τρόπος, οι μεθοδεύσεις και οι πονηρές σκοπιμότητες του Διαλόγου -έτσι όπως διεξάγεται-, η φανερή κοροϊδία εκ μέρους του Πάπα;
Εσείς πάτερ μου, δεν νιώθετε αυτή την κοροϊδία;
Αν όχι, έρχονται στο νου μου κάποιες ιστορικές μαρτυρίες για κάποια «κοπέλια» του Πάπα, όπως τα χαρακτήρισαν, στην αλήστου μνήμης Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας.


Είναι γνωστό, πως οι ιερείς-καθηγητές Πανεπιστημίου που υπονοείτε, συμμετείχαν σε Διαλόγους, είδαν την δολιότητα των αιρετικών, την ανεκτικότητα των ιδικών μας, διαπίστωσαν ότι εμπεδώνεται η περί "κλάδων" θεωρία (κάθε ομολογία έχει μέρος της αλήθειας), είδαν ότι οι διαλεγόμενοι αντιμετωπίζουν «την Εκκλησία κοινωνιολογικά και όχι θεολογικά, πως την βλέπουν ως σώμα χριστιανών, δηλ. ως σύλλογο, και όχι ως σώμα Χριστού» (Μαντζαρίδη Γ., Παγκοσμιοποίηση..., σ. 53), είδαν δηλ., την προδοσία που γίνεται εκεί και αποχώρησαν, μιμούμενοι άλλους ορθόδοξους που αποχώρησαν και κατήγγειλαν τις μεθόδους των Διαλόγων. Σύγχρονα, γνωστά τέτοια πρόσωπα; οι π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Ι. Καρμίρης, Π. Τρεμπέλας, π. Ι. Ρωμανίδης, Μ. Φαράντος, Στ. Παπαδόπουλος, κ.ά.


Κι ας μη ξεχάσουμε και τον αγ. Μάρκο Ευγενικό, που αρχικά συνδιαλέχτηκε με τους Λατίνους (αυτό το επικαλούνται οι οικουμενιστές, αλλά το «μετά» το ξεχνούν), μετά όμως, όταν διαπίστωσε «ιδίοις όμμασι» την δολιότητα και αμετανοησία τους, συμβούλευε να φεύγουμε από τους παπικούς «ως από όφεων», έγραψε δε στη διαθήκη του για τους φιλο-ενωτικούς (οικουμενιστές τους λέμε σήμερα), πως δεν θέλει να πάνε «ούτε στην κηδεία του»!

Εκ τούτων βλέπει κανείς, λοιπόν, π. Γεώργιε, ότι δυστυχώς, συνεχίζετε την ακολουθούμενη τα τελευταία χρόνια τακτική του Φαναρίου:
διάλογοι με τους αιρετικούς, που συνεχίζουν να «περιφέρουν» διευρυνόμενη την «ύβριν» της αιρέσεως και που, παρά την εξόφθαλμη αυτή αναισχυντία, οι μετ’ αυτών διάλογοι προχωρούν, συνοδεύονται με συμπροσευχές, ευγενικές και αβρότατες προσφωνήσεις, εναγκαλισμούς, χαμόγελα, τραπεζώματα, δωράκια και -παράλληλα- (συνεχίζετε) την τακτική της πλήρους απαξίωσης των ομοδόξων που διαφωνούν Ορθόδοξα, εκλαμβάνοντας, μάλιστα, τη διατύπωση κριτικής κατά ιερωμένων ως έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
Αγνοείτε, ότι το σύνολο των καταδικασμένων αιρετικών ήσαν Πατριάρχες, Επίσκοποι και αρχιμανδρίτες, που αστόχησαν περί την πίστη ή και χειρίστηκαν λανθασμένα την διοίκηση που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός;
Και επίσης, πως ένας μοναχός, ο άγιος Μάξιμος, αντιστάθηκε μόνος, έχοντας απέναντί του 4 Πατριάρχες, με αποτέλεσμα «εκείνοι που ήσαν ταγμένοι να οικονομούν τα της Εκκλησίας σ΄ όλο τον ανά την υφήλιο Ορθόδοξο χώρο» (κατά την διατύπωσή σας) να καθαιρεθούν;
Αλήθεια, γιατί τώρα δεν μπορεί να ισχύει κάτι ανάλογο, αν οι περί τον Πατριάρχη ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο;
Γιατί, σώνει και καλά, «εκείνοι που είναι ταγμένοι να οικονομούν τα της Εκκλησίας…», μόνο και μόνο επειδή έχουν αυτόν τον θεσμικό ρόλο, είναι πράγματι και αληθινοί οικονόμοι της Εκκλησίας;
Δεν μπορεί να είναι και ψευδαπόστολοι;
Ότι αυτό μπορεί να συμβεί, δεν μας το αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός, ώστε να βρισκόμαστε «εν εγρηγόρσει»;


Ως εκ τούτων, π. Γεώργιε, έχω την αίσθηση πως κάνετε το ανεπίτρεπτο λάθος (για αντικειμενικό μελετητή των οικουμενιστικών δρωμένων) της «λήψεως του ζητουμένου», και θεωρείτε την εαυτό σας και τους πατριαρχικούς ως de facto εκφραστές της Ορθοδοξίας, εκείνους δε που διατυπώνουν άλλη άποψη, -χωρίς να εξετάζετε αν τα επιχειρήματα που προσάγουν είναι ισχυρά- τους κρίνετε ως άξιους περιφρονήσεως.
Αντί να επιχειρήσετε να αποδείξετε το αυτονόητο με επιχειρήματα, χρησιμοποιείτε την συνηθισμένη τακτική των ενόχων: την ενοχοποίηση του ελέγχοντος, με σκοπό να εξουδετερωθεί ο έλεγχός του.
Αντί να πιάσετε τον καημό και τον πόνο μας για την Εκκλησία, αντί να αφουγκραστείτε τον σκανδαλισμό μας έστω, που -όπως τον αντιλαμβανόμαστε και τον καταγγέλλουμε- οι Εντολές του Χριστού και οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων των Φαναριωτών, αντί να διορθώσετε τα τυχόν λάθη μας ή να ξεσκεπάσετε την άγνοιά μας, επιδεικνύετε μια ενόχληση που εγγίζει τα όρια του πανικού, επειδή ακριβώς ο «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» αποκαλύπτει τους βατικάνειους σχεδιασμούς, τους οποίους φαίνεται έχετε αποδεχθεί.


Παρά τον αρνητικό τρόπο απαντήσεως και την απαξιωτική νοοτροπία του άρθρου σας, τολμώ να κάνω ένα καίριο ερώτημα:
Αποδέχεσθε π. Γεώργιε την αγιοπατερική θέση της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» που λέγει πως «ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας με τους αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης και η μετάνοια»; ή ενστερνίζεσθε το πνεύμα της δήλωσης του Walter Kasper, (30/12/08) που στην ερώτηση: «Είναι εφικτός ο στόχος της αποκατάστασης της ενότητας Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας;», απάντησε τα εξής ανατριχιαστικά:
«Δεν μιλάμε για ένωση Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
Δεν πρόκειται περί μείξεως των δύο, αλλά περί της ακεραίας αποκαταστάσεως της κοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.
Ενότητα, διατηρώντας την διαφορετικότητά μας.
Δεν πρόκειται περί ενωμένης Εκκλησίας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα διατηρήσει την παράδοσή της».


Παραθέτετε, τέλος, π. Γεώργιε, ένα ακόμα σημείο της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» μας∙ εκείνο που γράφει πως «ο Οικουμενισμός, η χειρότερη αίρεση όλων των αιώνων», οδηγεί σε συγκρητισμό και …ουκ ολίγοι πατριάρχαι, αρχιεπίσκοποι, …«οικουμενιστικών φρονημάτων», αποδεχθέντες την «παναίρεση του Οικουμενισμού», διδάσκουν αυτήν γυμνή τη κεφαλή, «θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας».

Και κατόπιν ρωτάτε: «τώρα μόνο οι εν λόγω ιερωμένοι, εξεγερθέντες του ύπνου, ανακάλυψαν ότι οι χειροτονήσαντες αυτούς Ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Οικ. Πατριάρχης, ήταν “οικουμενισταί” ευρισκόμενοι, κατά την αντίληψή τους, “εκτός Εκκλησίας”»;

Ασφαλώς, με αυτά επιχειρείτε να παραπλανήσετε, όσους δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες των Ι. Κανόνων.

Σας ερωτώ -με τη σειρά μου:
Δεν θέτουν τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας, όσοι παραβαίνουν συνειδητά τους Ι. Κανόνες;
Καταδικάζετε εμάς, που με δόκιμο ή αδόκιμο -αν θέλετε- τρόπο, εκφράζουμε τη διαφωνία μας και τους προβληματισμούς μας, και αμνηστεύετε την παράβαση Ι. Κανόνων περί συμπροσευχών και όσους, παρά την φανερή κοροϊδία των παπικών και τις συνεχείς αθετήσεις των υπεσχημένων, συνεχίζουν τους Διαλόγους;


Βέβαια, οι αιρετίζοντες δεν έχουν κριθεί ακόμα από Σύνοδο, αφού αυτοί έχουν τα «κλειδιά» της Συνόδου, όπως επί αγίου Μαξίμου.
Και πριν κριθούν από Σύνοδο είναι ισχυρά τα μυστήρια που τελούν και άρα οι χειροτονίες τους.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει εκείνους τους οποίους χειροτόνησαν και όλα τα μέλη του σώματος του Χριστού -κληρικούς και λαϊκούς- να διαμαρτύρονται για την θεωρητική και πρακτική αντιπατερική τους διδασκαλία, να αποδεικνύουν τα αντιΚανονικά τους κατορθώματα και να τους καταγγέλλουν ενώπιον της Εκκλησίας, προκαλώντας έτσι σύγκληση αληθινής Συνόδου για την διερεύνηση του ζητήματος, προφυλάσσοντας ταυτόχρονα και τα λοιπά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος από την πλάνη.


Τελειώνω με κείμενα, για να θυμηθούμε πώς φέρονται οι Ορθόδοξοι ποιμένες:


Ι) Η εν Κων/πόλει Σύνοδος 1838 εκδίδει Εγκύκλιο κατά των Λατινικών καινοτομιών, όπως μη απατώνται οι πιστοί «του λοιπού από τα σοφίσματα και κενοφωνίαις των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών», που «αγωνίζονται και ετέρους εφελκύσαι βάραθρον… της σατανικής (Παπικής) αιρέσεως».
Από συναίσθηση της ευθύνης μας -λέγουν- και «και προτρεπόμεθα, ίνα μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους» των λατινικών αιρέσεων. Και τους «εξωλησθήσαντας εις τον θεοστηγή Καθολικισμόν… συμβουλεύομεν ίνα επιστρέψωσιν εις την…ορθοδοξίαν, μεταμεληθέντες…» (Εγκύκλιος της εν Κων/πόλει Συνόδου του 1838).


Και ΙΙ) τμήμα απόφασης της Ε΄ Οικουμ. Σύνοδου που -βέβαια- χαλάει τη «σούπα» του ψευδεπίγραφου διαλόγου «αγάπης» τον οποίο υπηρετείτε:


«αλλ' ειδέναι ότι αιρετικόν άνδρα μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτείσθαι χρη και ότι χαίρειν ου δει τω τοιούτῳ λέγειν· ο γάρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς…∙ εν ίσῳ γάρ, ως φησιν η θεία γραφή, μισητά τω Θεώ και ο ασεβών και η ασέβεια αυτού».











Δημοσιεύουμε την επιστολή της Ιεράς Συνόδου που έστειλε στον κ. Ζηζιούλα και ζητούσε από αυτόν να απαιτήση από τους Φραγκολατίνους δευκρινίσεις στις ανακοινωθείσες γενικές αρχές του Πάπα που προκάλεσαν τους Ορθοδόξους όπου γής.

Δόθηκε απάντησι ή δεν δόθηκε από τους Λατίνους;

Μπορεί κάποιος να μας το πληροφορήση;

Γιατί, μέχρι στιγμής, δεν ανακοινώθηκε τίποτα, εκτός από το φρικτό και γελοίο κείμενο της Ραβενικής παρασυναγωγής.

Και ένα ακόμα ερώτημα : Εκτός από τον γνωστό Βαβανάτσιο γόνο των γνωστών κατευθύνσεων κ. Ζηζιούλα, ποιοι άλλοι αποτελούν την επιτροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ποιοι της Εκκλησίας της Ελλάδος;Ετσι για να δούμε ποιά "ξεπουλημένα" ονοματάκια φιγουράρουν κάτω από τα κατάπτυστα κείμενα. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας δώση κάποιες πληροφορίες; Ολα συντελούνται στα παρασκήνια και τίποτα δεν ανακοινώνουν επίσημα. Ακόμα και το κείμενο της Ραβένας είχαμε φτύσει αίμα για να το αποκτήσουμε. Εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με την υπεύθυνη επιτροπή της Ιεράς Συνόδου και θα ανακοινώσουμε τις προσπάθειές μας.




Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Συμπρόεδρο της Μικτής Επιτροπής επί τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη
Αριθμ. Πρωτ. 3512
Αριθμ. Διεκπ. 2159
Αθήνησι 8η Οκτωβρίου 2007

Πρός
Τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Περγάμου κ. Ιωάννην,
Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής
επί τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της
Ορθοδόξου Εκκλησίας
και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Σεβασμιώτατε εν Χριστώ αδελφέ,

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την δημοσίευσιν τού κειμένου «Απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν ορισμένες όψεις γύρω από τη διδασκαλία περί Εκκλησίας», το οποίον προσυπέγραψε και ο Πάπας Ρώμης (29 Ιουνίου 2007), τας εκφρασθείσας επιφυλάξεις, και κατόπιν Εισηγήσεως της Συνοδικής Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, σχετικώς προς ωρισμένας εκκλησιολογικάς θέσεις τού ως άνω κειμένου, απεφάσισεν εν τη Συνεδρία Αυτής της 5ης Οκτωβρίου ε.έ., ίνα απευθυνθή προς την υμετέραν Σεβασμιότητα, ως Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, προκειμένου να επισημάνη ωρισμένας επιφυλάξεις, ως προς τας εκκλησιολογικάς αντιλήψεις τού ως είρηται Κειμένου.

Εις τας «Απαντήσεις» αναφέρονται τα εξής:

α. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισεν ο Χριστός διά την Εκκλησίαν (!!!), είναι η «καθολική Εκκλησία», αυτή είναι η πραγματική και η ορατή Εκκλησία εντός της ιστορίας, η οποία ιδρύθη υπό τού Χριστού επί της γής. Η «καθολική Εκκλησία» είναι η μία και μοναδική Εκκλησία.

β. Η «καθολική Εκκλησία» υφίσταται εις την Εκκλησίαν εκείνην, η οποία διοικείται υπό τού διαδόχου τού Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετ' αυτού.

γ. Η «εκκλησιολογική αποκλειστικότης», η οποία οδηγεί και εις την «εκκλησιαστικήν αξιολόγησιν» όλων των άλλων «Εκκλησιών», οι επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετά τού διαδόχου τού Πέτρου, συνεπάγεται ότι αι Εκκλησίαι αυταί έχουν «εκκλησιολογικόν έλλειμα». Επί πλέον αι συγκεκριμέναι «Απαντήσεις» τολμούν να χαρακτηρίσουν τας Εκκλησίας αυτάς ως «Εκκλησίας ιδιαιτέρας ή τοπικάς», έστω και αν αναγνωρίζουν εις αυτάς την εγκυρότητα των μυστηρίων των και την ύπαρξιν της αποστολικής διαδοχής.

δ. Ο όρος «Sussiste nella…» (υφίσταται εν τη…), τον οποίον θεωρούν, κατά περιεχόμενον, ισχυρότερον τού όρου «είναι», εκφράζει αφ' ενός την πλήρη ταύτισιν της Εκκλησίας τού Χριστού με την «καθολικήν Εκκλησίαν» μέσα εις την ιστορίαν και αφ' ετέρου την μοναδικότητα της «καθολικής Εκκλησίας». Εις την «καθολικήν Εκκλησίαν» δηλαδή υπάρχουν πάντα τα στοιχεία εκείνα, τα οποία την καθιστούν μέσα εις την ιστορίαν ως «κοινωνίαν πνευματικήν και ορατήν», με αποκλειστικόν όρον αναφοράς και κοινωνίας την σχέσιν τού διαδόχου τού Πέτρου με τους Επισκόπους της Εκκλησίας αυτής, ενώ εις τας άλλας «Εκκλησίας» (!!!) αναγνωρίζεται απλώς η ύπαρξις κάποιων μόνον στοιχείων εκκλησιαστικότητος.

ε. Η «κοινωνία των Επισκόπων μετά τού διαδόχου τού Πέτρου» καθορίζεται ως η ουσιαστική προϋπόθεσις, με την οποίαν οριοθετούνται και όλαι αι εκκλησιαστικαι δομαί και περιγράφονται αι εσωτερικαί αρχαί και όροι, διά εκάστην «ιδιαιτέραν» Εκκλησίαν, αλλά και διά την «καθολικήν Εκκλησίαν». Η μη επίτευξις της κοινωνίας αυτής αποτελεί το εμπόδιον διά την μη φανέρωσίν της μέσα εις την ιστορίαν εκάστης «Εκκλησίας» ως Εκκλησίας. Με βάσιν αυτήν την αρχήν κατανοείται και η έννοια αυτής ταύτης της «καθολικότητας» της Εκκλησίας.

Όλαι αυταί αι εκκλησιολογικαί αναφοραί των «Απαντήσεων» η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θεωρεί ότι:

α. Είναι ανακόλουθοι προς τα Επίσημα και κοινά Κείμενα της Μικτής Επιτροπής επί τού Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως δε προς το κείμενον τού Νέου Βαλάμου (1988), αλλά και εις αναφοράν προς το υπό διαπραγμάτευσιν κείμενον της Μόσχας (1990), [Βελιγράδι (2006) και Ρώμης (2007)].

β. Χρήζει περαιτέρω θεολογικής αναλύσεως και προσδιορισμού, ως προς το θεολογικόν του περιεχόμενον, από μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο όρος «καθολική Εκκλησία», εις σχέσιν προς το πρωτείον τού επισκόπου της Ρώμης, «ως πατριάρχου της Δύσης», άλλως η υποφώσκουσα ανακολουθία και ανακρίβεια, θα δημιουργήση περαιτέρω προβλήματα εις την μελλοντικήν πορείαν τού συγκεκριμένου Θεολογικού Διαλόγου, ως και κατά το παρελθόν, με ανάλογα θέματα (Κείμενον Balamand).

γ. Ο μόνος τρόπος θεολογικής προσεγγίσεως και εμβάθυνσεως τού όρου «καθολική Εκκλησία» εν σχέσει και αναφορά προς το λειτούργημα τού διαδόχου τού Πέτρου είναι ο Θεολογικός Διάλογος, χωρίς όμως η συμμετοχή εις αυτόν να συνεπάγηται και την αποδοχήν της εκφρασθείσης, εις τας εν λόγω «Απαντήσεις», θεωρίας της ελλειματικής εκκλησιολογίας, της εκκλησιολογικής αποκλειστικότητος και της μοναδικότητος.

Διά όλους τους ως άνω λόγους η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ως απαραίτητον προϋπόθεσιν και πρό της ολοκληρώσεως της θεολογικής επεξεργασίας τού υπό μελέτην κειμένου, να διευκρινισθούν οι ως άνω θεολογικοί όροι, εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Ταύτα γνωρίζοντες τη υμετέρα Σεβασμιότητι ως Ορθοδόξω Προέδρω της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών παρακαλούμεν, όπως γνωστοποιήσητε εις τας εις τον Διάλογον συμμετεχούσας αντιπροσωπείας των κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών τας εν λόγω επιφυλάξεις της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος επί τού εν λόγω Κειμένου και θέσητε αυτάς υπ' όψιν των εκπροσώπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατά τας προσεχείς εν Ρεβέννα Συνεδρίας της Μικτής Επιτροπής Διαλόγου, κατά τας οποίας θα συζητηθώσι θέματα εκκλησιολογικά. (Σημ. σελ.: Εντούτοις στο κείμενο της Ραβέννας δεν περιέχονται τέτοιες διευκρινίσεις ούτε σημειώνεται αν έγινε διάλογος επί των θέσεων του κειμένου των απαντήσεων.)

Επί δε τούτοις, κατασπαζόμενοι την υμετέραν Σεβασμιότητα εν Κυρίω, διατελούμεν μετ' αγάπης.


Τού Μακαριωτάτου Προέδρου απουσιάζοντος

† Ο Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ, Προεδρεύων

Ο Αρχιγραμματεύς

† Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009





____




TO KEIMENON ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ
TOY ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

του Ιωάννου Κορναράκη Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Άτυπο προοίμιο του διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών υπήρξε παπικό κείμενο, υπογραφόμενο από τον Πάπα, το οποίο περιελάμβανε γενικές αρχές των αξιώσεων της Παπικής πλευράς προς συζήτηση με τους ορθοδόξους εκπροσώπους.
Το εν λόγω κείμενο εκυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο του λήγοντος έτους με τίτλο «Απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν όψεις γύρω από τη διδασκαλία της Εκκλησίας».

Στις απαντήσεις αυτές αναφέρεται ότι:

1. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισεν ο Χριστός δια την Εκκλησίαν, είναι η καθολική Εκκλησία, αυτή είναι η πραγματική και ορατή Εκκλησία εντός της ιστορίας.... Η Καθολική Εκκλησία είναι η μία και μοναδική Εκκλησία.


2. «Η Καθολική Εκκλησία» υφίσταται εις την Εκκλησίαν εκείνην, η οποία διοικείται υπό του διαδόχου του Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετ’ αυτού.


3. «Η Καθολική Εκκλησία» έχει την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της εκκλησιαστικής αξιολογήσεως όλων των άλλων «Εκκλησιών», οι Επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετά του διαδόχου του Πέτρου και επομένως οι Εκκλησίες αυτές έχουν «εκκλησιολογικό έλλειμμα».


Ακολουθούν και κάποιες άλλες εκκλησιολογικές αξιώσεις της παπικής πλευράς, οι οποίες παραλείπονται στο παρόν κείμενο χάριν της συντομεύσεώς του.


Με βάση το κείμενο των «Απαντήσεων» αυτών, η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέστειλε έγγραφο, με ημερομηνία οκτώ Οκτωβρίου, στον «Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής επί του θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικής».

Συνέστησε δηλαδή η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννην να ζητήσει, κατά το διάλογο, διευκρινίσεις από την παπική πλευρά για τις εκκλησιολογικές θέσεις και αντιλήψεις του κειμένου των απαντήσεων, οι οποίες προβληματίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να κρίνει κατά πόσον οι αντιλήψεις και θέσεις αυτές είναι δυνατόν να γίνουν δεκτές από τη δική της πλευρά.
Εντούτοις στο κείμενο της Ραβέννας δεν περιέχονται τέτοιες διευκρινίσεις ούτε σημειώνεται αν έγινε διάλογος επί των θέσεων του κειμένου των απαντήσεων.
Ενώ το κείμενο προοίμιο των απαντήσεων είναι ξεκάθαρο ως προς τις πραγματικές θέσεις και διαθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το κείμενο της Ραβέννας, αποκρύπτει, κατά ένα μεγάλο μέρος τις πραγματικές παπικές διεκδικήσεις.
Προς τα έξω βγαίνει ένα κείμενο «σχολικής χρήσεως»!

Μοιάζει με τυπικό εγχειρίδιο θεολογικής διδασκαλίας!
Δείχνει ότι μόνο καλύπτει και τίποτα δεν αποκαλύπτει!
Φαίνεται σαν μία μάσκα-προσωπείο!


Και στο σημείο τούτο πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο παραλήπτης του εγγράφου της Ιεράς Συνόδου, ο Περγάμου Ιωάννης, δεν είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με καθαρή ορθόδοξη συνείδηση, για να αντιμετωπίσει τις παπικές μεθοδεύσεις μετατροπής του διαλόγου σε εξυπηρέτηση των κυριαρχικών απαιτήσεων του παπικού πρωτείου εις βάρος της Ορθοδοξίας!


Αντιθέτως, ο Σεβ. Περγάμου είναι γνωστός οικουμενιστής και συγκλίνει με τις παπικές θέσεις, ως προς το παπικό πρωτείο.

Ήδη στο Μπόζε της Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) διεκήρυξε ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο!!!

Εξάλλου είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας της Δύσεως και έχουν ελεγχθεί στο παρελθόν οι κακοδοξίες του από τον Γ. Καραλή, διευθυντή του περιοδικού «Italia Orthodossa» (Βλ. «Ο.Τ.» Μάρτιος 2000 - τρία συνεχή εκτενή άρθρα του)!


Επομένως, δικαιολογείται πλήρως ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ο.Τ.» της 16ης τρ.μ. Νοεμβρίου «Συνωμοσία σιωπής δια τον διάλογον εις την Ραβένναν».
Η παρουσία του Περγάμου στο διάλογο φαίνεται και... δια της σιωπής!


Ως προς το κείμενο της Ραβέννας, πέρα της διαπιστώσεως ότι δεν αποκαλύπτει άμεσα τις προθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου, υπάρχουν κάποια ερεθίσματα για τον αναγνώστη του κειμένου, τα οποία θα μπορούσαν να επισημανθούν και να διαπλατυνθούν διευκρινιστικώς, δεν θα έπρεπε, όμως, να κάνει κανείς κατάχρηση του χώρου μιας εφημερίδας αλλά και να κουράσει τον αναγνώστη με δευτερεύοντα ενδιαφέροντα ζητήματα.

Με τη σκέψη αύτη εκλέγουμε, κατά την γνώμη μας, κάποια στοιχεία του εν λόγω κειμένου και περιοριζόμαστε σ' αυτά!


1. Στο πρώτο μέρος της τετάρτης παραγράφου της δευτέρας σελίδας σημειώνεται ότι «Οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες θεώρησαν σημαντικό να υπογραμμιστεί, ότι η χρήση των όρων η «Εκκλησία» και η «Παγκόσμια Εκκλησία», η «αδιαίρετη Εκκλησία» και το «Σώμα Χριστού», στο παρόν ντοκουμέντο και σε παρόμοια ντοκουμέντα που παρήχθησαν από τη Μικτή Επιτροπή, σε καμμία περίπτωση δεν υπονομεύουν τον αυτοπροσδιορισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, για την οποία μιλά το Συμβούλιο της Νίκαιας. Από την Καθολική σκοπιά ισχύει ο ίδιος αυτοπροσδιορισμός: η μια, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία «υποστασιάζεται στην Καθολική Εκκλησία», ενώ αυτό δεν αποκλείει τη διαπίστωση ότι στοιχεία της αληθινής Εκκλησίας είναι παρόντα και έξω από την Καθολική κοινωνία».


α) Ακούγεται λίγο σχιζοφρενικό βέβαια, ότι ένας ορθόδοξος και ένας παπικός δικαιούνται, ενώ είναι σε διάλογο θεολογικό, να ισχυρίζεται καθένας και να το αποδέχεται καθένας αμοιβαίως ότι μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Πως η Ορθοδοξία, η οποία δεν εξετράπη ποτέ της αληθινής ευαγγελικής και πατερικής παραδόσεως, θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως η μία και αληθινή Εκκλησία και πως ένας παπικός θεολόγος, Εκκλησίας, βεβαρημένης με πλήθος αιρέσεων, μπορεί να ισχυρίζεται συγχρόνως ότι η μία και αληθινή εκκλησία είναι η Καθολική - Παπική Εκκλησία και να το δέχεται αυτό και ένας ορθόδοξος!!!
Ποιος κοροϊδεύει ποιόν!!


β) Το σπουδαιότερο όμως πρόβλημα δεν είναι αυτό, για την Ορθοδοξία, ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος, αλλά η παγίδα στην οποία έπεσε μόνος του ο ορθόδοξος, ισχυριζόμενος ότι με την πιο πάνω παρέμβαση του, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της Ορθοδοξίας να αυτοπροσδιορίζεται ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, υποστηρίζει την Ορθοδοξία!
Στην πραγματικότητα την εκθέτει μετέωρη στις επιθέσεις εκείνων που μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν είναι η μία κ.λ.π. Εκκλησία αλλά μόνη της κατασκεύασε κάποια στιγμή αυτή την ιδιότητα της!

Αντίθετα! Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αυτοχαρακτηρίστηκε ως η μια αληθινή Εκκλησία με δική της πρωτοβουλία, σε κάποια ιστορική στιγμή!
Η ιστορία δείχνει το αντίθετο, ότι αυτοχαρακτηρίσθηκε ως ορθόδοξη, ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία της Α' Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας.
Αμέσως μετά την εμφάνιση της αιρέσεως του Αρείου, αυτομάτως οι χριστιανοί διεκρίθηκαν σε χριστιανούς πιστούς στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή σε ορθοδόξους και σε αιρετικούς, αρειανούς!

Εκείνη η εκκλησία που αυτοχαρακτηρίζεται ως «η μόνη αληθινή Εκκλησία, η μία και μοναδική», είναι η παπική Εκκλησία!
Το βάρος των αιρέσεων, το οποίο έχει επισωρεύσει στην κεφαλή της, δεν πρέπει να της επιτρέπουν την αποδοχή ενός τέτοιου αυτοπροσδιορισμού, από τον «ορθόδοξο» εκπρόσωπο του θεολογικού διαλόγου στη Ραβέννα!


γ) «Όταν μιλάμε για την αυθεντία, αναφερόμαστε στην εξουσία, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη.
Η αυθεντία της Εκκλησίας προέρχεται από τον Κύριον» (παργ. 12, σ.4)

Η αυθεντία, στην παρούσα παράγραφο ερμηνεύεται ως εξουσία.
Δεν είναι άνευ σημασίας ότι η λέξη εξουσία υπογραμμίζεται!
Η υπογράμμιση μας δίνει το δικαίωμα να κατανοήσουμε τη λέξη αυτή φορτισμένη με τη δυναμική μιας ενέργειας που ασκεί πίεση, πιέζει ή υποτάσσει!
Έξαλλου η βιβλική στήριξη της έννοιας της εξουσίας, από τον συγγραφέα του κειμένου, στο Ιωάν.: 20, 22, αφορά στην ενέργεια του Κυρίου να μεταδώσει στους μαθητές του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«....Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς λάβετε Πνεύμα Άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς...»!

Η μετάδοση της Θείας Χάριτος, σε κάθε περίπτωση στην Κ.Δ., δεν νοείται ως εξουσία (υπογραμμισμένη), δηλαδή δυναμική ή πιεστική επί της ελευθερίας του πιστού.
Εξάλλου την εξουσία, ως συμπεριφορά υπεροχής ή αναγκασμού την έχει ήδη καταδικάσει ο Κύριος!
Όταν κάποιος απολυτοποιεί την αυθεντία ως εξουσία, όταν αξιώνει να είναι ο μείζων, ο πρώτος, ο μοναδικός ή ο παντοκράτωρ της οικουμένης, ευρίσκεται εκτός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, επειδή η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν νοείται ως εξουσία, με έμφαση στην υπεροχική της δυναμική!
Ποιος είναι αλήθεια ο μείζων;
«Ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακόνων... εγώ δε ειμί εν μέσω ημών ως ο διακόνων» (Λουκ. 22, 24 - 27).

Και ασφαλώς σαφώς και ο Πέτρος, στο μάθημα αυτό του Κυρίου, για την διακονία της αυθεντίας, θα εγκολπώθηκε τον λόγο αυτό του Κυρίου και ολοκλήρωσε την διακονία αυτή με το μαρτύριο του!
Διαβάζουμε, όμως, στην εκκλησιαστική ιστορία της Δύσεως, ότι χαλκευμένα κείμενα, σε κάποια ιστορική στιγμή, («ψευδο-ισιδώριοι διατάξεις») χρησιμοποιήθηκαν (μέσα ενάτου αιώνος) για την υποστήριξη των θεοκρατικών ιδεών των παπών κατά των θεοκρατικών ιδεών των αυτοκρατόρων!

Υποστηρίχτηκε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της οικουμένης!

Έτσι η ερμηνεία, στο κείμενο της Ραβέννας, της αυθεντίας με την έννοια της υπογραμμισμένης εξουσίας, αναδύεται από τα γεγονότα του παρελθόντος ως μνήμη και ανάμνηση παπικής απειλής κατά της Ανατολικής Εκκλησίας.
Ιδού ο απόηχος του παρελθόντος: «Δια της επεμβάσεως του Ρώμης Νικολάου του Α΄ εις την Βουλγαρικήν Εκκλησίαν, το παπικόν πρωτείον εξήλθε πλέον της θεωρητικής και αορίστου μορφής… και έλαβε πρακτικήν και ωρισμένην μορφήν, επικίνδυνον δια την ανεξαρτησίαν της Ανατολικής Εκκλησίας.
Η Ανατολική Εκκλησία προέβη εις την καθαίρεσιν του Νικολάου...» (Εκκλ. Ιστορία Βασ. Στεφανίδου, σ. 326).


δ) «Είναι επομένως σαφές, ότι μία και η αυτή πίστις πρέπει να ομολογείται και να βιώνεται σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες, η μία και μοναδική Ευχαριστία να λειτουργείται παντού, και το ένα και το αυτό αποστολικό έργο να τελείται σε όλες τις κοινότητες» (παργρ. 33, σ. 9).

Η παράγραφος αυτή υποχρεώνει κάθε Επίσκοπο ή κάθε Εκκλησία, η οποία θέλει να «θεραπεύσει» το «εκκλησιαστικό της έλλειμμα» (σύμφωνα με το τρίτο άρθρο του κειμένου των «απαντήσεων») να αποδεχθεί (εν υπακοή στην αυθεντία του διαδόχου του Πέτρου, παργρ. 14, σ. 6. 5, του κειμένου της Ραβέννας) τη μία πίστη της Παπικής Εκκλησίας, τη δογματική της διδασκαλία και τη λατρευτική της παράδοση.
Η σχέση με τον Πάπα αποτελεί ένωση - μονόδρομο!
Οι «αιρετικοί» Ορθόδοξοι και «εκκλησιολογικώς ελλειμματικοί» πρέπει να επιστρέψουν «γυμνοί» από Ορθοδοξία (!!!), στα πόδια του Πάπα!


Και μία ουσιαστική λεπτομέρεια!
Το κείμενο της Ραβέννας είναι γραμμένο από παπικό χέρι!
Οι ορθόδοξοι εκπρόσωποι πρέπει να το υπέγραψαν με κλειστά μάτια!
Που στηρίζεται κάποιος, όταν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο;


α) Είναι χαρακτηριστική η συχνή χρήση στο κείμενο της λέξεως «ντοκουμέντο», την οποία εμείς στα ποικίλα κείμενά μας, δεν την χρησιμοποιούμε.


β) Οι υπογράφοντες ορθόδοξοι το κείμενο της Ραβέννας, υπέγραψαν και την αποδοχή του filioque!
Στη 13η παραγ. σημειώνεται:
«Η αυθεντία στην Εκκλησία ανήκει στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, την μία Κεφαλή της. Μέσω του δικού του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία ως Σώμα του, μετέχει στην αυθεντία του» (Ιωάν. 20, 22 - 23).
Ο Κύριος έχει το δικό του «Άγιο Πνεύμα, επειδή κατά την παπική κακοδοξία, ως δικό του, εκπορεύεται» από τον ίδιο!


γ) Στην παργρ.45 του κειμένου, προαποφασίζεται, ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης να μελετηθεί (σε μελλοντική συζήτηση), επί τη βάσει των διδαχών της πρώτης και δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου!

Το κείμενο δείχνει ότι με την «καλή» προαίρεση και των ορθοδόξων εκπροσώπων, το πρωτείο του Πάπα λειτουργεί ήδη εις βάρος της Ορθοδοξίας, ή μάλλον των ορθοδόξων με «εκκλησιολογικόν» ορθόδοξο «έλλειμμα»!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου